Disa dy dekada më parë, Galeria Kombëtare e Portreteve të Smithsonian bleu një album të shekullit të 19-të që përmban 2000 silueta portrete letre, duke përfshirë ato të George Washington dhe Thomas Jefferson, të bëra nga artisti udhëtues William Bache dekada përpara ardhjes së fotografisë. Por deri vonë, galeria dinte pak detaje të çmuara për shumicën e atyre që ishin fotografuar.
Hulumtimi i ndërlikuar ishte një surprizë e padëshiruar: Në vitin 2008, konservatorët zbuluan se faqet dhe lidhja e albumit ishin të kontaminuara me arsenik, një toksinë e pranishme kudo në vitet 1800 përpara se të kuptohej se ishte helmuese. Nuk mund të trajtohej ose ndahej në mënyrë të sigurt me vizitorët pa masa paraprake të veçanta për materialet e rrezikshme.
Por tani, çdokush mund të shikojë një version dixhital të albumit, të titulluar “Albumi i siluetave të William Bache”, falë financimit nga iniciativa e Getty’s Paper Project – dhe ndihmës së kostumeve hazmat. Me hapjen e faqes në internet, ekipi kurator i Galerisë Kombëtare të Portreteve ka zbuluar edhe identitetin e qindra të tjerëve që ishin për Bache. Gjatë viteve të fundit, ata i kanë përshtatur emrat Bache të listuar me çdo portret me njerëz të vërtetë duke përdorur bazën e të dhënave gjenealogjike Ancestry, e cila përfshin raportet e hershme të regjistrimit të popullsisë në SHBA; regjistrime të shumta të lindjes, martesës, vdekjes dhe emigracionit; dhe pemët familjare që datojnë prej shekujsh.
Në ndarjen e punës me publikun e gjerë, kuratoret shpresojnë të zbulojnë edhe më shumë për subjektet e Bache-s, shumica dërrmuese e të cilëve nuk ishin figura të shquara, por njerëz të zakonshëm që donin të bënin siluetën e tyre. Me fotografinë ende dekada larg, siluetat ishin mundësia e parë që njerëzit të kishin fotografi të tyre dhe të të dashurve në shtëpi.
“Ne shpresojmë që, ndërsa njerëzit bëjnë gjenealogjinë e tyre, të afërmit mund të na kontaktojnë,” tha Robyn Asleson, kuratorja e printimeve dhe vizatimeve të muzeut, në një intervistë telefonike. “Dhe nëse koleksionet e (muzeut) kanë një siluetë të paidentifikuar, ata mund të jenë në gjendje t’i identifikojnë ato duke parë këtë album.”
Dixhitalizimi i shekullit të 19-të
Nga 1802-1813, Bache udhëtoi nga qyteti në qytet lart e poshtë Bregut Lindor të SHBA-së, duke promovuar portretet e tij të lira dhe të reja siluetë, duke paguar 25 cent (rreth pesë dollarë sot) për katër imazhe identike. Ai përfundimisht hapi dyqan në New Orleans, më pas udhëtoi për në Kubë, duke promovuar shërbimet e tij derë më derë.
“Ai ishte në çdo qytet vetëm për një kohë të shkurtër… ai thjesht lëvizte vazhdimisht,” tha Asleson. Në atë kohë, artistët “duhej të shkonin te njerëzit, në mënyrën që aktorët në atë kohë duhej të vazhdonin të udhëtonin me shfaqjet e tyre. Pasi qyteti ta ketë parë, ata nuk duan ta shohin më”.
Për të arritur ngjashmërinë e subjekteve të tij, Bache përdori një gjurmë fizionomike – një pajisje mekanike gjysmë automatike, origjina e së cilës daton në Francën e shekullit të 18-të, e cila i ndihmoi artistët të riprodhonin me besnikëri profilin e një personi në letër. Artisti dhe dy nga bashkëpunëtorët e tij patentuan versionin e tyre. Ndërsa disa pajisje të ngjashme gjurmonin fizikisht fytyrën e një personi me një shirit të vogël, ato të Bache mund të kenë funksionuar duke gjurmuar hijen e subjektit që nuk ofron kontakt me fytyrën e një personi në një epokë ankthi për sëmundje.
Asleson dhe kuratorët e kaluar kanë qenë në gjendje të identifikojnë shumë nga kujdestarët e Bache-s falë sistemit të rregullt që ai mbante në album, i cili gjithashtu shërbeu si libri i tij. Ai mbante një kopje të numëruar të secilit portret, i cili përkonte me një indeks emrash në pjesën e pasme të albumit. Por Bache me sa duket nuk mbante regjistrime të destinuara për sytë e kuratorëve të ardhshëm dhe me kalimin e kohës, shkrimi i tij u bë i ngadaltë.
“Deri në fund… është shumë e vështirë të lexosh shkrimin e tij,” tha Asleson.
Bache nuk e merrte gjithmonë emrin e duhur, nganjëherë zgjidhte drejtshkrimin fonetik, shtoi ajo. Dhe, në Kubë, ai braktisi fare numërimin dhe emërtimin, duke lënë qindra portrete pa asnjë informacion të identifikueshëm.
“Ai thjesht po shkonte derë më derë për sa më shumë njerëz të ishte e mundur,” tha ajo. “Dhe unë mendoj se ishte thjesht një sistem tjetër – ai nuk ishte në një dyqan ku njerëzit mund të vinin në mënyrë të rastësishme.”
Asleson thotë se është e paqartë pse faqet dhe lidhja e albumit janë të kontaminuara me arsenik, por vuri në dukje se ishte “pjesë e jetës së përditshme” në atë kohë. Galeria e zbuloi praninë e saj vetëm kur një kurator që punonte me albumin donte të testonte mbetjet e dukshme ndaj letrës së zezë. (Toksiciteti i arsenikut zakonisht rezulton nga gëlltitja, jo përmes lëkurës, por ende konsiderohej i rrezikshëm nga Smithsonian.)
“Është thjesht një rast që ata e bëjnë këtë testim, gjë që ngre pyetjen se ndoshta shumë gjëra janë të kontaminuara dhe ne nuk e dimë”, tha ajo.
Vizitorët e albumit dixhital mund të shikojnë çdo portret individual dhe të lexojnë se çfarë informacioni disponohet për temën e tij. Projekti filloi në mars dhe Asleson tha se ishte vetëm fillimi i përpjekjeve të dixhitalizimit në institucionet e Smithsonian./cnn/KultPlus.com
