‘Testamenti’, shfaqja rivjen në Teatrin Kombëtar nga e enjtja në të diel

Shfaqja “Testamenti” e Leka Bungos rivjen në Teatrin Kombëtar nga e enjtja në të diel në orën 19:00.

Komedia e zezë, që është vepër e shkruar nga Bungo dhe me regjinë e tij, ka në qendër Kuqon, një personazh që jeton në bunker me mendje të bunkerizuar, ende i lidhur me të kaluarën, por kritik edhe ndaj së tashmes.

Kuqo interpretohet nga aktori i njohur Viktor Zhusti, i cili i jep jetë marrëzisë së Kuqo komunistit që jeton mes dy kohëve, duke vënë në dukje të metat e tyre dhe të shoqërisë.

Kuqo bart misionin e rrëfimtarit e dëshmitarit në një komedi të zezë që na zhvesh nga mitet e keqkuptimet përmes teatrit.

Në katër net, publiku do të mund të ritakojë një vepër shqiptare që shpërfaq Shqipërinë nga viti 1921 deri në vitin 2023 duke përfshirë luftën, pasluftën e demokracisë përmes një karakteri të fandaksur, që bën fluturime pindarike, kritikon, ritakon mënyrën si shkruhet historia, rrëzon mitet e sistemit të kaluar komunist dhe mitet e sistemit demokratik./rtsh/KultPlus.com

‘Testamenti’ i Leka Bungos, komedia e zezë shfaqet në fund të janarit! Viktor Zhusti: Një nga rolet më të vështira që jam përballur

Testamenti, një komedi e zezë, me autor dhe regjisor Leka Bungon dhe protagonist Viktor Zhustin, do të shfaqet në fund të janarit si premiera e parë e këtij viti në Teatrin Kombëtar.

Shfaqja pasi ka kaluar ne tavolinë është në procesin e provës. Nga interpretimi i Zhustit kuptojmë që personazhi, komunisti Kuqo, le një testament dhe rrëfen kohën që prej fillimit të krijimit të partisë komuniste e deri në vitin 1992.

Çfarë ishte komunizmi dhe komunistët, a ndryshoi më vonë shoqëria jonë? Si ju flet të rinjve kjo vepër?

Përgjigjet i jep vetë autori i veprës.

“Personazhi, i cili herë herë është edhe halucinant thotë gjithmonë të vërtetën. Jemi përpjekur që të trajtojmë të vërtetat që kanë ndodhur në shoqërinë tona”, tha aktori Leka Bungo.

“Është një nga rolet më të vështira që jam përballur”, shprehet aktori Viktor Zhusti.

Për më shumë se 60 minuta, i vetëm në skenë, me një monolog ndjellës Kuqo, personazhi jonë është sa real aq edhe surreal. Nëse do të vendosej në galeri do t’i përkiste grupit të Don Kishotit. Por ajo që e karakterizon atë është sidomos vërtetësia.

Komedia e zezë ‘Testamenti’ do të na sjellë një epokë të rrëfyer në një mënyrë krejt origjinale dhe të veçante me bashkëpunimin e hershëm dhe të suksesshëm Bungo-Zhusti./topchanel/KultPlus.com

Testamentet më të çuditshme të historisë

Vdekja është diçka që na pret të gjithëve. Siç është edhe thënia, “Nuk mund ta marrësh me vete kur të vdesësh”.

Kjo është arsyeja pse shumica e njerëzve bëjnë testamentet e fundit, duke u lënë trashëgim pasurisë së tyre të afërmve të tyre. Por kjo nuk është gjithmonë kështu – disa njerëz zgjedhin t’u lënë paratë dhe sendet e tyre kafshëve shtëpiake dhe madje edhe njerëzve të panjohur.

“Bright Side” ka përgatitur një listë të testamenteve që do ju habisin, transmeton KultPlus.

Shekspiri i la gruas vetëm shtratin e tij të dytë më të mirë.

William Shakespeare i cili njihet në të gjithë botën si një nga dramaturgët më romantikë ndonjëherë, doli të mos ishte aq romantik në jetën reale. Në testamentin e tij të fundit, ai i la vetëm shtratin e dytë të preferuar ’gruas së tij të dashur, Anne Hathaëay. Shumica e pasurisë së tij shkoi tek e bija.

Testamenti i ‘darkës së të vdekurve’.

John Bowman, një zotëri i pasur nga Vermont, besonte fuqimisht në jetën pas vdekjes. Fatkeqësisht ai humbi gruan dhe dy vajzat e tij gjatë jetës së tij. Por ai ishte i bindur se pas vdekjes së tij ai do të bashkohej me familjen – diçka për të cilën të gjithë shpresojmë pasi të vdesim. Por Bowman e çoi atë një hap më tej.

Në testamentin e tij të fundit, John Bowman siguroi një fond prej 50,000 dollarësh i cili u krijua në mënyrë që të ruante rezidencën e tij me 21 dhoma për t’u siguruar që darka të shërbehej çdo natë, vetëm në rast se John dhe familja e tij shfaqeshin një ditë dhe ndiheshin të uritur. Amaneti i tij në testament u respektua deri në vitin 1950.

Testamenti më romantik ndonjëherë.

Dashuria e vërtetë nuk vdes kurrë. Kur Jack Benny, një komedian i famshëm kishte vdekur, ai u sigurua të përfshinte në testamentin e tij të fundit që e veja e tij të merrte një trëndafil çdo ditë, deri në ditën e saj të fundit.

Testamenti më i gjatë në histori.

Frederica Stilwell Cook njihet si autorja e testamentit më të gjatë në histori. Ajo vdiq në vitin 1925 dhe la një testament që përmbante 1066 faqe me 95.940 fjalë. Për hir të krahasimit, romani ikonik i Hemingëay, “Plaku dhe deti” është tetë herë më i shkurtër.

Qeni milioner.

Leona Helmsley, ishte një adhuruese e madhe e qenve. Kur vdiq në vitin 2007, ajo i la afër 12 milionë dollarë qenit të saj maltez, Trouble. Leona nuk ishte personi i parë që i la trashëgim pasurinë e saj një kafshe shtëpiake, por e saj ishte më masivja, duke e bërë Trouble një prej qenve më të pasur ndonjëherë.

Numra vërtet fatlum.

Kur Luis Carlos, një aristokrat i pasur nga Portugalia, vdiq në vitin 2007, ai ua la të gjitha paratë 70 të huajve nga Lisbona. Përfituesit u zgjodhën rastësisht nga një libër i numrave të telefonit.

Të paktën një burrë do të pendohet për vdekjen e Heinrich Heine.

Heinrich Heine, një poet nga Gjermania, e la të venë e tij Mathilde të gjitha paratë e tij nën një kusht: ajo mund t’i trashëgonte ato vetëm nëse martohej përsëri. Heinrich e shpjegoi kushtin e tij të çuditshëm duke thënë “Sepse atëherë, të paktën një burrë do të pendohet për vdekjen time”. / KultPlus.com

“Testamenti”, shfaqja që sjell copëza nga e kaluara vjen premierë nesër

Në ndërtesën e Hamamit të vjetër në Prizren kësaj radhe do të mund të shihni një shfaqje mjaft interesante. Organizata Jo-Qeveritare “Dua” prezanton shfaqjen eksperimentale “Testamenti” e cila vjen me regji nga Zana Duraku, shkruan KultPlus.

“Testamenti” është shfaqje eksperimentale bazuar në poezinë “Jam Shqiptar”nga Mitrush Kutelit, në monodramën “Vdekja e një mbretëreshe” nga Rexhep Qosja dhe “Fjalimi i Skënderbeut “nga Stephan Zannowich. Copëza nga e kaluara që shërbejnë për të tashmen dhe të ardhmen.

Përzgjedhja dhe dramatizimi është bërë nga Mirlinda Bekteshi, përderisa luajnë aktorët Rabije Kryeziu dhe Armend Ballazhi.

Në piano: Alzan Gashi, në qifteli, lahut dhe tupan: Xhemail Gllavica. Koreograf: Rabije Kryeziu, skenograf\kostumograf: Skerdi Morina, organizator: Berat Prizreni, mjeshtër i ndriqimit: Mursel Bekteshi, xhirimet: VVJ studio.

Shfaqja vjen premierë më datë 31 gusht, në ora 20:00.

Ky projekt është i mbështetur nga Ministria e Kulturës Rinisë dhe Sportit. / KultPlus.com

Testamenti i Mitrush Kutelit për fëmijët: Mos iu shkasë zemra kundër Shqipërisë, as kur do të vuani pa faj

Në foto: Shkrimtari MITRUSH KUTELI (13 shtator 1907 – 4 maj 1967) me të shoqen dhe me fëmijët e tij.

Kuteli: një tokë kjo tek gëlojnë gjarpërinjtë e të vrasin shokët, se u bën hije

Në letrën e lamtumirës, që “mjeshtri i fjalës së shkruar” ka lënë para vdekjes, më së pari këshillon fëmijët që të “mos u shqasë zemra kundër Shqipërisë, as kur do të vuajnë pa faj”, duke vazhduar me përjetimet nga terreni i letërsisë, “një tokë kjo tek gëlojnë gjarpërinjtë e të vrasin shokët, se u bën hije”. Po çfarë thotë tjetër në tekstin e testamentit MITRUSH KUTELI, gjeniu i letrave shqipe:

E dashur Efterpi,

Këtë letrë, që është, ndofta, e fundit, desha të ta shkruaj me dorë, po nuk mund. Sot nuk e kam dorën të sigurt, më dridhet. Ti s’je këtu. Ke shkuar me Pandin në Rrushkull për të parë Poliksenin dhe Atalantën. Të nxita më shumë unë. Nga brenga, nga malli. Jam vetëm në shtëpi. Doruntina ka shkuar të lozë me vajzat e Bajramit.

Mendjen e kam të turbullt nga pagjumësia, nga ëndrat e këqia. Kur u ngrita, ti po bëheshe gati për në Rrushkull. Kokën e kisha, dhe e kam, të rëndë. Ti shkove më 7 e gjysmë. Pas 5 minuta ardhi Ilua i Sterjos e më solli lajmin: vdiq Thanas Cikuli.. Sipas mendjes sime shpëtoi. E kam zili. Vdekja është prehja e madhe, shkëputja nga dhembjet. Vërtet, edhe nga gazet, por në një kohë, kur njeriu është shumë i sëmurë, i mërzitur, vdekja është shpëtim: nga dhembjet fizike dhe shpirtërore. Që të dyja të rënda. Ti e di sa dhembje të tilla kam pasur në kohën e fundit. Njëra, që ti ma di, është se si pasoje e tyre nuk jam i zoti të punoj, të krioj, të paguaj bukën që më jep shteti për vete e për fëmijët. Unë s’kam qenë e s’dua të jem kurrë parazit. Po ç‘të bëj, grua? S’mund. Kokën e kam të turbullt. (…) Letrën e nisa për tjetër gjë: të të përsërit porositë e mija të fundit. Më fal se të mërzit. Unë t’i kam thënë kaq herë. Ta kam helmuar jetën, sepse edhe mua ma kanë helmuar të tjerët. Dhe s’kam qënë i zoti ta mbaj helmin për vete, siç më takon. Ky qoftë helmi i fundit që po të sjell.

Ne u bashkuam, rrojtmë dhe bëmë fëmijë në vjete stuhie: burg, urbanizëm, hotel. Po atëhere kisha shëndet dhe i kapërxeva të gjitha. Tani, ti e di.. I di ditët dhe netet e mija. Sëmundjet dhe brengat më brehnë, më hëngërn. Unë e shoh tani vdekjen si një lirim nga dhembjet. Nuk e dua, po nuk e largoj dot. E shoh se afrohet, më çik. Më vjen keq se do t’i le fëmijët të vegjël, pa krah, mbase në vobektësi të madhe, në pamundësi për t’u arritur synimeve. Pensioni im nuk do të mjaftojë. S’kam “vjete shërbimi”. Domosdo, 22 vjet jashtë. Edhe atje kam punuar sa jam shuar, por këta vjete pune nuk peshojnë për efekt pensioni. Fati im i keq, fati i tyre i keq. Ndofta, pas vdekjes, kur të pushojnë pasionet dhe urrejtjet, shteti ynë mund t’ju ndihmojë për hir të punës sime së kaluar: në gazetari dhe letërsi, që në moshë të njomë, dhe sidomos në fushën ekonomike. Një pjesë të shkrimeve të mija – shqip dhe rumanisht – janë aty, në Bibliotekën Kombëtare. Disa njerëz i dinë përpjekjet e mija kundër kapitalit italian, kundër grabitjeve gjermane. Kam punuar pa interes vetiak, bile kundër intereset vetiak. Nuk kam ndjekur kurrë pasurimin tim, sepse ky pasurim mund të bëhej vetëm me dy mjete: me vjedhje (ka njëmijë e një mënyra vjedhjeje dhe unë s’kam përdorur asnjërën) dhe me tradhëti, duke u shërbyer të huajve për të grabitur vendin dhe duke marrë para për këtë shërbim. Zgjodha rrugën e kundërt: luftën kundër atyre që donin të grabisnin, atyre që grabisnin. Nuk i ndala dot të tëra, jo se s’desha, jo se kisha interes,po se s’munda. Kaq munda, kaq bëra. Kundër grabitjeve italiane, kundër grabitjeve gjermane, kundër grabitjeve jugosllave. Nuk zgjodha kurrë udhën e rehatit vetjak, udhën e “urtë e butë e lugën plot”. Kam punuar shumë, kam dashur shumë, kam gabuar shumë. Tani jeta shkoi, nuk kthehet dot, nuk ndreqet dot. Të kam treguar se gjermanët do të më varnin përpara bashkisë, kur muarr vesh se kisha sabotuar nxjerrjen e monedhës së re që donin të bënin. Më shpëtoi fati. Nuk do të skuqem kurrë nga turpi as me veprimin tim në ditët e para të çlirimit. Punova si i marrë, luftova kundër grabitjeve jugosllave. Aq më fort nuk mund të skuqem nga turpi për veprimtarinë time praktike – në fushën ekonomike – në Rumani. Edhe atje kundër gjermanëve. Unë kam pasur gjithnjë, si bir i një populli të vogël, një urrejtje të madhe kundër idesë së zezë “popuj mbi popuj” ose “të mëdhenj mbi të vegjël”, por “popuj përkrah popujsh”. Ky parim ka ushqyer në mënyrë të vetëdijshme dhe të pavetëdijshme, automatikisht,veprimtarinë time. Kam qënë kundër rusëve, sepse ata mbajnë nën vete dhe shkombëtarizojnë popuj të tjerë, kundër gjermanëve sepse kanë shfrytëzuar dhe zhdukur popuj të tjerë, kundër englezëve për të njëjtën arësye. Biri i një populli të vogël nuk mund të bënte ndryshe. Në Rumani kam luftuar,aq sa mund të luftojë një njeri i vogël, kundër shfrytëzimit të kapitalit vendas dhe të huaj. Këtë qëndrim kam pasur edhe kur isha drejtor banke. Një nga pasojet e para ka qënë një “skedë e zezë” në aparatin gjerman të Vjenës, më 1940-41. Për këtë “skedë të zezë” ardhi e më foli dikush në bankë: “Ç’po bën kështu? Nuk di ç‘të pret? Pse kundërshton që vëndin e kapitalit çifut ta zerë kapitali m i k gjerman?” Unë di një gjë: kapitali s’mund të jetë kurrë m i k, po vetëm k a p i t a l. Ay ushqehet me fitime, mbahet me fitime, rron për fitime. Dhe fitimet s’kanë kurrë të mbaruar. Njëja kërkon të bëhet dy, dyja katër, katra tetë, mija dhjetë mijë, milioni qindmilion e kështu me radhë. Në dëm të njerëzve, të popujve. Si ish drejtor tri bankash (gjithnjë i varfër) di se fitimi i vjetër nuk ngopet me fitim të ri, siç nuk ngopet deti me ujë. Do të më njohë dhe do të më kuptojë dikush, të paktën pas vdekjes? Nuk di. Desha të më kuptonte dhe njihte jo për nder e lavdi, po që fëmijët e mij – të cilëve u le trashëgim punën dhe ëndrat e mija – të mos vuajnë për bukë sa janë të vegjël, të ndjekin studimet dhe të gjejnë udhën e tyre në jetë. Jam i sigurtë se po të vlerësohej në këtë drejtim puna dhe përpjekjet e mija në të kaluarën, fëmijët nuk do të vuanin. Nisa të shkruaj një letrë të shkurtër lamtumire, dhe u nxeva – ndonse më buçasin veshët e më dhemb koka prapa – dhe shiko se ku arrita.

Dëgjo!

Shenjat nuk i kam të mira. Tensioni ngrihet e ulet, zemra ngec. Nisem për në zyrë a për shëtitje dhe më priten këmbët, më mbahet fryma. Ndalem e helmohem me ilaçe. Netet i kam skëterrë, siç e di vetë. Këto të gjitha thonë se nuk e kam të gjatë. Pra mos u hidhëro se po të porosit edhe një herë.

1.Kur të vdes mos bëni lajmërime nga ato që ngjiten nëpër muret. Vdekja është një ngjarje që i takon atij që vdes dhe shtëpisë së tij. Pse ta dijë bota? S’dua!

Dikur kisha dashur të varrosesha në Pogradec, pranë babajt e nënës ose lart në gështenjat, në Shën e Djelë. Tani e kam ndryshuar mendjen. Varrimi është një ngatërresë. Varrosmëni këtu, në Tiranë. Gjith Shqipëri është! Nuk dua asnjë shkrim mbi varr. Vetëm një kryq, si babaj, gjyshi, stërgjyshi.

3 (…)

Fëmijët i porosit ta duan vendin dhe gjuhën tonë gjer në vuajtje.

Të mos u shqasë zemra kundër Shqipërisë as kur do të vuajnë pa faj. Atdheu është atdhe, bile atëherë kur të vret. Këtu kanë lindur, këtu të rrojnë me mish e shpirt, qoftë edhe me dhembje. Atalanta dhe Pandeli kanë prirje për letërsi. Le të mbarojnë studimet në ndonjë degë praktike – ajo, fizikë; ay, mjekësi ose ndonjë fakultet tjetër, fjala vjen, për arësimtar – dhe le të merren edhe me letërsi. Por jo si profesjon kryesor. Profesionismi në letërsi, në vëndin tonë, është, hë për hë, një rrugë vuajtjesh, buka e tij është e hidhur. E hidhur, them, për atë që s’di marifete dhe hipokrizira. Tereni i letërsisë është një tokë tek gëlojnë gjarprinjtë. Të vrasin shokët, se iu bën hije. Dhe kur nuk u bën hije do të thotë se nuk je i zoti për letërsi. Dorëshkrimet ja u le atyre të dyve, sidomos Pandeliut. Të mos i prekë askush! Ay do të rritet, do lexojë shënimet e parealizuara, do t’i përpunojë. Për këtë duhet të grumbullojë më parë shumë kulturë. Talenti, prirja nuk vlejnë asgjë pa punë, pa kulturë.

Askush të mos më prekë dorëshkrimet para se të më rritet djali! I vini në arkë, i mbyllni!

Polikseni dhe Atalantë! Pandeli dhe Doruntinë! Të doni njëri tjetrin, të ndihmoni njëri tjetrin, të duroni njëri tjetrin! Mos vini re vogëlsirat, mos u grindni për vogëlsira, për asgjë. Hithni tutje inatin, se ay është burim i shumë të këqijave. Përpiqi të mos ju rritet mëndja. Inati dhe mendjemadhësia na kanë bërë dëme të mëdha. Na prishnë. Zemra juaj të mos njohë urrejtjen, grindjen, mërinë. Urtësi,butësi, zemërgjërësi! Hapni sytë për çdo hap që bëni në jetë. Jeta mund të prishet nga një hap i gabuar, vetëm nga një hap. Pastaj vinë greminat. Kur t’ju vijë koha, martohuni. Të dëgjoni zërin e zemrës, po edhe të arësyes. Shpesh zemra të shpje në udhë të gabuar, në qoftë se nuk e drejton arësyeja. Mos i kërkoni shumë jetës, sepse jeta është koprace në mirësi. Mos ëndëroni ato që nuk realizohen dot. Mos u matni me hijen e mëngjezit, që sjell mëndjemadhësinë. Do t’i kërkoni jetës aq sa mund t’ju japë. Mos më qani! Mbahuni! Unë e rrojta jetën, mbarova qerthullin tim. Nuk dua t’ju shohin të tjerët kur qani. Më dëgjoni? Lotët janë të kotë. Kush vdes nuk ngjallet. Unë asqë dua të ngjallem, asqë dua ta filloj jetën përsëri. Mjaft! Këtë porosi mos e shkelni. Efterpi, më fal për këtë mërzitje të fundit! Mbahu dhe jepu zemër fëmijëve. Bëj siç të porosita. Mos ndrysho asgjë. Nuk dua njerëz në varrimin tim. Më të shumtit vinë për sehir, për formë. Unë i kam urryer ngahera varrimet e bujëshme, me kallaballëk. Edhe disa fjalë: kuptohet se nuk do të lajmërosh as njerëzit e tu, këtu ose në Korçë, me përjashtim të Foqit dhe Nestit. (…)

Të përqafoj, të lutem të më falësh dhe lamtumirë.

Yti, Dhimitraq

11 korrik,1966. Tiranë.(e hënë)

Miqtë e shkrimtarit Agolli mbjellin pemë në nderim të tij (FOTO)

Miqtë e shkrimtarit Agolli, kanë mbjellë pemë për të nderuar figurën e shkrimtarit të madh shqiptar, Dritëro Agolli, shkruan KultPlus.

Bashkëshorjta e tij, Sadije Agolli e cilësoi si një nga nismat më të bukura për të përjetësuar Dritëroin.

“O toka ime që të lërova e të thura këngë,
Që të kam dashur plisin dhe barin,
Që të kam fshirë me duar, me mëngë,
Në ç’vend ma le varrin?”
Këto vargje janë shkruar nga poeti i madh Dritëro Agolli i cili para se të vdiste hodhi në letër një poezi me titullin “Testament” për lexuesit. Por duket se fjalët e sjella në formë epitafi, nuk janë vetëm ndjerë dhe lexuar, por edhe përjetësuar.

Dashamirësit e tij nga Devolli dhe gjithë Shqipëria, nxitur nga dëshira për të përkujtuar gjithmonë gjeniun e letrave shqipe, vendosën ti bashkohen nismës së Bashkisë Tiranë për të mbjellë pemë dhe për të krijuar në Parkun e Liqenit atë që do të njihet me emrin “Pylli i Dritëroit”.

Vetë gruaja e poetit Sadije Agolli, zgjodhi të vizitojë këtë hapësirë të gjelbër pranë Liqenit Artificial ku adresoj edhe një mesazh për kontributorët.
“Mbjellja e pemëve të llojeve të ndryshme dhe pyllëzimi i kësaj toke është një nga nismat më të bukura dhe më fisnike që dashamirësit po i dhurojnë Dritëroit për ta përjetësuar me frymëmarrjen e tyre. Dritëroi e ka dashur tokën dhe i ka kënduar gjithmonë asaj. Sa herë që ju të shëtisni në këtë pjesë të pyllëzuar do të ndjeni edhe zërin e Dritëroit me vargjet dhe prozën e tij. Unë ju falënderoj të gjithëve dhe uroj që të kaloni ditë të gëzuara sa herë që të shëtisni në këtë pyll të ri që po merr formë dhe që në të ardhmen do të shumohet nga shumë bimë të tjera pasi aty do të jetë edhe fryma e Dritëroit”, u shpreh zonja Agolli duke vlerësuar punën e bërë deri më tani.

Ndërkohë edhe kreu i shoqatës “Devolli” dega Tiranë, Gëzim Begolli, falenderoi kontribuesit për krijimin e kësaj hapësire të gjelbër. Ai shprehet se pavarësisht që poeti ishte nga Menkulasi i Devollit dhe i kushtoi gati gjysmën e krijimtarisë vendlindjes, vepra e tij i takon të gjithë shqiptarëve ndaj edhe ky pyll do të jetë i të gjithë shqiptarëve që duan ta kujtojnë atë.

“Pylli i Dritëroit” simbolikisht ka 47 pemë për 47 fshatra të Devollit në respekt të kontributit që ai dha veçanërisht për zonën nga vinte. Pas indicieve të para shumë shpejt mori përmasa edhe më kombëtare. Ky pyll do te na shërbejë si simbol i bashkëpunimit dhe mirëkuptimit”, shprehet Begolli.
Në këtë hapësirë krahas pemëve, është menduar që të ngrihet dhe një bust i shkrimtarit./KohaJone/ KultPlus.com