Historia na ka dhënë pjesën e saj të mirë të letrave thellësisht prekëse të këshillave atërore, ndër to gurë të çmuar në xherdanin e magjisë epistolare mbeten ato të Sherwood Anderson, Ted Hughes, F. Scott Fitzgerald, John Steinbeck dhe babai i Jackson Pollock. Por mbështetuni dhe konsiderojeni atë çfarë mëton Charles Dickens (7 shkurt 1812–9 qershor 1870) për të ngritur në sublimitet me butësi dhe mençuri të pashoqe këshillimin, predikimin e një shpirti që pa thellë në botën e fëmijëve siç i ngërtheu egërsisht rrënjët në botën e ashpër të kapërcyellit të epokave.
Kur djali i tij më i vogël dhe i preferuar, Edward Bulwer Lytton – i mbiquajtur Plorn dhe referuar shpesh nga babai i tij si “fisniku Plorn” dhe “Plorn i dashur” – u nis për në Australi, më 26 shtator 1868 për të ndjekur universitetin, Dickens pati një ndijim spazmik të fortë dhe të papritur. Ishte reagim emocional ndaj largimit të tij, ndarjes së djalit nga babai. Në një letër drejtuar gruas së tij, e gjetur në Letrat e Charles Dickens, ai i rrëfen së shoqes skenën e ndarjes me të birin:
Mund të ju them, sinqerisht se ai u largua, i gjori i dashur, si dhe mund të pritej. Ai ishte i zbehtë dhe kishte qarë, dhe (tha Harri) ishte dërrmuar në vagonin e hekurudhës, gjë e cila u konstatua pasi doli nga stacioni i Higham; por vetëm për një kohë të shkurtër.
Pak para nisjes së trenit ai qau shumë, por jo me dhimbje. … Këto janë gjëra të vështira, të vështira, por ato mund dhe duhen bërë pa mjete apo ndikim, dhe atëherë do të ishin shumë më të vështira. Zoti e bekoftë!
Më 4 tetor, Dickens vështirë se mund ta përmbajë trishtimin në një letër drejtuar mikut të tij të mirë Charles Fechter:
Por Plorn ka shkuar në Australi. Ishte një ndarje e vështirë në fund. Ai m’u duk se u bë edhe një herë fëmija im i vogël, më i vogël dhe i preferuar, me afrimin e ditës dhe nuk e mendoja se mund të isha tronditur kaq shumë.
Dhe më 11 tetor, ai ankohet:
E gjej veten duke menduar vazhdimisht për Plorn.
Përfundimisht, në ditën e Krishtlindjeve të atij viti, ai shkruan djalit të tij Plorn këtë letër të bukur dhe të përjetshme këshillimi si një at’ i lartë misioni:
Plorni im më i dashur,
Unë e shkruaj këtë shënim sot sepse largimi juaj është shumë në mendjen time dhe sepse dua që ju të keni disa fjalë ndarëse nga unë për t’i menduar herë pas here në momente të qeta. Nuk kam nevojë të të them se të dua shumë dhe më vjen shumë, shumë keq që të ndahem me ty. Por kjo jetë është gjysma e përbërë nga ndarje dhe këto dhimbje duhen përballuar. Është ngushëllimi im dhe bindja ime e sinqertë që ju do të provoni jetën, për të cilën jeni më i përshtatshëm. Mendoj se liria dhe egërsia e jetës, janë më të përshtatshme për ju, se çdo eksperiment në një studim apo zyrë; dhe pa atë trajnim, nuk mund të kishit ndjekur asnjë profesion tjetër të përshtatshëm.
Ajo që keni dashur tashmë deri më tani ka qenë një qëllim i vendosur, i qëndrueshëm dhe konstant. Prandaj ju këshilloj që të këmbëngulni në një vendosmëri të plotë për të bërë gjithçka që duhet të bëni sa më mirë që mund ta bëni. Unë nuk isha më i rritur sa ju jeni tani, kur më duhej të fitoja bukën e gojës për herë të parë dhe ta bëja këtë nga kjo vendosmëri, dhe që atëherë nuk jam lodhur kurrë në të.
Asnjëherë mos përfitoni nga fatkeqësia e dikujt, në asnjë transaksion dhe kurrë mos jini të ashpër me njerëzit që janë më të dobët se ju. Mundohuni t’u bëni të tjerëve, ashtu siç do të dëshironit të bënin me ju dhe mos u dekurajoni, nëse ndonjëherë dështojnë këto sipërmarrje virtyti. Është shumë më mirë për ju që ata të dështojnë në respektimin e rregullit më të madh të vendosur nga Shpëtimtari ynë, sesa ju.
Unë vendosa një Testament të Ri midis librave tuaj, për të njëjtat arsye, dhe me të njëjtat shpresa, që më bënë të shkruaj një rrëfim të lehtë për të, për ju, kur ishit fëmijë; sepse është libri më i mirë që ka qenë ose do të njihet ndonjëherë në botë, dhe sepse ai ju mëson mësimet më të mira, me të cilat mund të udhëhiqet çdo krijesë njerëzore, që përpiqet të jetë e vërtetë dhe besnike ndaj detyrës. Ndërsa vëllezërit tuaj janë larguar, një nga një, unë i kam shkruar secilit fjalë të tilla që po ju shkruaj tani juve dhe i jam lutur të gjithëve që të udhëhiqen nga ky libër, duke lënë mënjanë interpretimet dhe shpikjet e njerëzve.
Ju do të mbani mend se nuk jeni lodhur kurrë në shtëpi, për ritet fetare apo thjesht formalitetet. Gjithmonë kam qenë në ankth, që të mos i lodh fëmijët e mi me gjëra të tilla, para se të rriten mjaftueshëm, për të krijuar mendime duke i respektuar ata. Prandaj, do ta kuptoni më mirë që unë tani ju lartësoj në mënyrën më solemne të vërtetën dhe bukurinë e fesë së krishterë, siç erdhi nga vetë Krishti, dhe pamundësinë për të gabuar shumë, nëse e respektoni atë me përulësi, dhe me gjithë forcën e zemër.
Vetëm një gjë më shumë në këtë kokë. Sa më shumë të jemi të zellshëm për ta ndier atë, aq më pak jemi të prirur të rendim përpara për të. Mos e braktisni kurrë praktikën e shëndetshme të thënies së lutjeve tuaja private, në darkë dhe në mëngjes. Unë kurrë nuk e kam braktisur atë vetë dhe e ndjej komoditetin e saj, atë frymë të shenjtë që përshkon dhe më mbush.
Shpresoj se do të mund të thuash edhe kur të jem më, se ke pasur një baba të sjellshëm. Ju nuk mund të tregoni dashurinë tuaj për të aq mirë, ose ta bëni atë aq të lumtur, sa duke bërë detyrën tuaj.
”Luani i artë” për Karrierën në Festivalin e 82-të të Filmit në Venecia, nga 27 gushti deri më 6 shtator 2025, i është dhënë aktores legjendare amerikane Kim Novak.
Vendimi për aktoren e ”Vertigo”, ”Picnic” apo ”The Paradise Witch” u mor nga Bordi i Drejtorëve të Bienales, i cili mbështeti propozimin e drejtorit artistik të Festivalit, Alberto Barbera.
“Jam shumë, shumë e prekur që marr çmimin prestigjioz ‘Luani i artë’ nga një festival filmi kaq i respektuar. Të njihem për të gjithë punën time në këtë kohë të jetës sime është një ëndërr e bërë realitet”, komentoi aktorja 92-vjeçare.
”Kim Novak, e cila u ngrit në rolin e divës pa e pasur ndërmend, ishte një nga protagonistet më të dashura të një sezoni të tërë të kinemasë hollivudiane, që nga debutimi i saj i rastësishëm në mesin e viteve ’50 deri në largimin e saj të parakohshëm dhe vullnetar nga Los Anxhelesi, jo shumë kohë më pas”, deklaroi Barbera.
E pavarur dhe jokonformiste, ajo krijoi kompaninë e saj të prodhimit dhe hyri në grevë për të rinegociuar një pagë shumë më të ulët se ajo e partnerëve të saj meshkuj.
Bukuria e saj e ekzagjeruar, aftësia e saj për t’u dhënë jetë personazheve naivë dhe diskretë, por edhe sensualë dhe të torturuar, shikimi i saj joshës dhe ndonjëherë i dhimbshëm, u vlerësua nga disa prej regjisorëve më të mëdhenj amerikanë të momentit, nga Billy Wilder te Otto Preminger dhe nga Robert Aldrich te George Sidney, me të cilët krijoi disa komedi romantike të paharrueshme si ”The Nightmare Before Christmas”, ”The Witchcare in Paradise” apo ”The Two Strangers”.
Por, imazhi i saj do të mbetet përgjithmonë i lidhur me personazhin e dyfishtë të Vertigos së Hitchcock-ut, i cili u bë roli i jetës.
“Do ta çmoj çdo moment të kaluar në Venecia. Do ta mbush zemrën time me gëzim”, komentoi Kim Novak pasi pranoi propozimin./KultPlus.com
Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani, ka caktuar datën 12 tetor 2025 për mbajtjen e zgjedhjeve të rregullta lokale në Republikën e Kosovës.
Ky vendim është marrë pas shqyrtimit të kujdesshëm të propozimeve të subjekteve politike, si dhe pas një analize të plotë, në përputhje me afatet kushtetuese dhe ligjore.
Caktimi i kësaj date synon të mundësojë përgatitje të plotë të procesit zgjedhor nga institucionet përgjegjëse, përfshirë Komisionin Qendror të Zgjedhjeve dhe institucionet e tjera relevante, me qëllim të respektimit të standardeve më të larta të administrimit zgjedhor.
Kjo datë siguron hapësirën e nevojshme për organizimin teknik dhe logjistik për të gjitha format dhe procedurat e votimit sipas përcaktimit ligjor.
Presidentja Osmani u ka bërë thirrje të gjitha subjekteve politike, organizatave të shoqërisë civile dhe qytetarëve që t’i qasen këtij procesi me përgjegjësi të plotë në funksion të garantimit të një procesi gjithëpërfshirës, të rregullt dhe të drejtë./KultPlus.com
Në Kuvendin e Përgjithshëm të rrjetit evropian Trans Europe Halles, organizata kulturore 7Arte nga Mitrovica u përzgjodh me shumicë votash për të organizuar edicionin e vitit 2027 të TEH Camp Meeting – një nga ngjarjet më të rëndësishme të bashkëpunimit kulturor në Evropë.
Në vitin 2027, Mitrovica do të mirëpres rreth 200 organizata kulturore nga mbi 40 shtete, duke e shndërruar qytetin në një qendër të shkëmbimit artistik, rrjetëzimit profesional dhe bashkëpunimit ndërkombëtar.
Ky zhvillim përfaqëson një moment historik për 7Arte dhe për gjithë skenën e pavarur kulturore të Kosovës, duke ofruar një mundësi të jashtëzakonshme për promovimin e vlerave lokale, forcimin e ekonomisë kulturore dhe rigjallërimin e Mitrovicës në të dy anët e lumit Ibër.
Trans Europe Halles është një rrjet me rreth 200 qendra kulturore të pavarura, që mbështet transformimin e hapësirave të braktisura në qendra të gjalla për artin dhe komunitetin.
Përmes kampit të vitit 2027, 7Arte synon të vendos Mitrovicën në hartën evropiane të qendrave kulturore, duke shndërruar hapësirat kulturore e publike në një burim të ri për zhvillim të qëndrueshëm, kreativitet dhe bashkëjetesë./KultPlus.com
Me rastin e Ditës së Çlirimit të Kosovës, më 11 qershor, duke filluar nga ora 11:00, në Bibliotekën Kombëtare të Kosovës do të hapet ekspozita “Nga lufta në liri: Çlirimi i Kosovës në dokumente, kujtime dhe medie”.
Ekspozita organizohet nën patronazhin e Ministrisë së Kulturës, Rinisë dhe Sportit (MKRS), në bashkëpunim me Bibliotekën Kombëtare të Kosovës, Institutin për Krime të Kryera gjatë Luftës në Kosovë (IKKL), Agjencinë Shtetërore të Arkivave të Kosovës (ASHAK) dhe Muzeun Kombëtar të Kosovës.
Në këtë ekspozitë do të prezantohen libra, monografi dhe periodikë nga fondi i BKK-së, dokumente, fotografi dhe video të periudhës së luftës nga IKKL, arkiva nga ASHAK, si dhe eksponate të veçanta nga Muzeu Kombëtar i Kosovës.
Ekspozita synon të sjellë në vëmendje rrugëtimin e Kosovës drejt çlirimit përmes materialeve historike dhe kulturore të ruajtura ndër vite./KultPlus.com
Aktori i njohur Timo Flloko është nderuar me titullin “Qytetar Nderi” nga Komuna e Pejës, për kontributin e tij të jashtëzakonshëm në artin shqiptar, si aktor, regjisor dhe poet.
Kryetari i Komunës së Pejës, Gazmend Muhaxheri, dhe Kryesuesi i Kuvendit Komunal, Rexhep Kurtbogaj, i dorëzuan këtij artisti të madh titullin për përfaqësimin e denjë të Kosovës dhe Shqipërisë në skenat ndërkombëtare, si dhe për punën e tij në promovimin e vlerave kulturore të Pejës.
“Është nder për ne të ndajmë këtë titull, si një mirënjohje për punën tuaj të madhe,” tha Muhaxheri gjatë ceremonisë.
Ndërkaq, Timo Flloko u shpreh i emocionuar dhe falënderues për nderimin, duke theksuar lidhjen e fortë që ka me Pejën, qytetin e tij të lindjes dhe rritjes. “Kam një rrugë me emrin tim në Pejë, por ky titull është maja e piramidës. Rrënjët janë këtu dhe për mua Peja ka një vend të veçantë në zemër,” tha ai.
Ky nder vjen si një falënderim për jetën dhe veprën artistike të Timo Fllokos, i cili ka dhënë një kontribut të rëndësishëm në kulturën shqiptare dhe më gjerë./KultPlus.com
Në Amfiteatrin e Bibliotekës Kombëtare të Kosovës, do të mbahet promovimi i tre librave të rinj të poetit, kritikut, prozatorit dhe dramaturgut tonë të njohur Sabri Hamiti., promovim që do të mbahet të martën, në ora 10:00, shkruan KultPlus.
Në këtë ngjarje letrare do të paraqiten këta libra të botuar së fundmi:
“Prishtina mon amour” – një antologji poetike që i kushtohet Prishtinës si hapësirë identitare, kulturore dhe shpirtërore. Përmbledh poezi nga shtatë libra të mëhershëm të autorit, duke sjellë figura dhe fenomene kyçe të kryeqytetit në një rrëfim poetik liriko-metafizik.
“Maja” – dramë në tri akte e dy kohë, e shkruar më 2007 dhe botuar tani për herë të parë. Tematizon luftën për çlirimin e Kosovës përmes historisë së një artist të kthyer në luftëtar që bie dëshmor në betejën për liri.
“The Literary Canon” – përmbledhje tekstesh kritike në gjuhën angleze, frënge dhe sllovene, përzgjedhur nga botimet e tij të 25 viteve të fundit.
Për librat do të flasin Prof. dr. Muhamet Hamiti dhe Prof. dr. Nysret Krasniqi
Ngjarja organizohet në hapësirat e Bibliotekës Kombëtare të Kosovës dhe është e hapur për publikun, studiuesit, studentët dhe të gjithë të interesuarit për letërsinë dhe mendimin estetik./ KultPlus.com
Sot në Prishtinë nis edicioni i nëntë i Javës së Krenarisë, një javë e dedikuar promovimit të të drejtave të komunitetit LGBTQI+, barazisë dhe përfshirjes. Kjo javë do të zgjasë deri më 14 qershor dhe do të përfshijë aktivitete të ndryshme kulturore, artistike, diskutime publike dhe ngjarje të hapura për mediat dhe qytetarët.
Hapja zyrtare e Javës së Krenarisë mbahet sot, në ora 18:00, në Ndërtesën e Qeverisë së Kosovës, ku pritet të marrin pjesë përfaqësues të institucioneve, organizatave të shoqërisë civile, aktivistë dhe qytetarë.
Sivjet, Java e Krenarisë mbahet nën moton “Asnjë Hap Mbrapa”, që sipas organizatorëve përfaqëson angazhimin e palëkundur për të qëndruar të fortë ndaj çdo përpjekjeje që synon të kufizojë të drejtat dhe liritë e komunitetit LGBTQI+, si në nivel lokal ashtu edhe global.
“Përballë rritjes së urrejtjes, diskriminimit dhe përpjekjeve për të fshirë identitetet tona, ne nuk do të tërhiqemi. Kjo Javë e Krenarisë është një rikujtim se ne, personat LGBTQI+ në Kosovë, kemi bërë rezistencë dhe arritje të mëdha. Përparimi ynë nuk do të kthehet mbrapsht,” thuhet në komunikatën zyrtare të lëshuar nga organizatorët.
Ata shtojnë se kjo javë është një thirrje për veprim kolektiv, për të qëndruar të bashkuar dhe për të mos lejuar që të drejtat e fituara me përpjekje të rrezikohen. “Lëvizja jonë është e rrënjosur në qëndrueshmëri, në besimin se lufta për barazi dhe drejtësi nuk mund të ndalet.”
Agjenda e plotë e Javës së Krenarisë përfshin ekspozita, panele diskutimi, shfaqje artistike dhe ngjarje publike, me pjesëmarrje të aktivistëve vendorë dhe ndërkombëtarë. Të gjitha aktivitetet janë të hapura për qytetarët dhe mediat, ndërsa informacionet e detajuara janë të përfshira në materialet e shpërndara nga organizatorët./KultPlus.com
Teatri i Mitrovicës do të jetë pjesë e një prej festivaleve më të mëdha të teatrove që mbahet në Rumani, e që në këtë festival do te prezantohen me shfaqjen “Kontesha Arduini”, shkruan KultPlus.
Për këtë pjesëmarrje kanë njoftuar nga Teatri I Mitroviës dhe njoftimin e plotë e sjellim më poshtë.
Me emocion të veçantë ju njoftojmë se shfaqja “Kontesha Arduini”, produksion i Teatrit “Muharrem Qena” – Mitrovicë, është përzgjedhur të marrë pjesë në një prej festivaleve më të mëdha ndërkombëtare të teatrit – Festival Babel Târgoviște, Rumania!
Në këtë ngjarje të madhe artistike, ku takohen 34 shtete nga të gjitha kontinentet, Kosova do të jetë krenarisht në mesin e tyre – përfaqësuar nga një trupë e përkushtuar, kreative dhe profesionale që me dashuri e guxim ka ndërtuar një botë teatrale unike në “Konteshën Arduini”.
Ky është më shumë se një sukses – është një mision artistik, një zë i kulturës sonë që dëgjohet larg, një urdhër për të çuar artin tonë në skenat që tejkalojnë kufijtë dhe gjuhët.
Ekipi i Teatrit “Muharrem Qena” nuk po merr vetëm një shfaqje me vete – por gjithë shpirtin e Mitrovicës, historinë tonë, dhe ëndrrat kolektive të një populli që jeton me artin!
Urime dhe suksese gjithë ekipit artistik dhe teknik që me përkushtim të palëkundur e solli këtë projekt deri këtu!
Rumania, ndonëse ende nuk e ka njohur zyrtarisht pavarësinë e Kosovës, por hap dyert për artin dhe krijimtarinë tonë skenike.
Urime gjithë ekipit të Teatrit “Muharrem Qena” për këtë arritje të jashtëzakonshme!
Ju jeni ambasadorët tanë më të mirë – pa pasaporta diplomatike, por me pasaportën më të fortë: ARTIN!
Falënderim i veçantë për Kryetarin e Komunës së Mitrovicës dhe DKRS për mbështetjen e vazhdueshme që i japin Teatrit “Muharrem Qena” dhe artistëve të këtij qyteti. Kjo përkrahje është jetike për ruajtjen dhe zhvillimin e një skene të gjallë kulturore që tashmë po dëgjohet edhe ndërkombëtarisht./ KultPlus.com
Drejtoresha e Kulturës në Komunën e Prishtinës, Sibel Halimi, ka njoftuar se është përuruar hapësira e rifunksionalizuar e degës së Bibliotekës “Hivzi Sulejmani” në Ulpianë. Ajo theksoi se ambienti i rinovuar është tashmë i hapur për komunitetin dhe ofron kushte më të mira për qasje në dije dhe kulturë.
“Fëmijët pushtuan me gëzim hapësirën e degës së Bibliotekës “Hivzi Sulejmani” në Ulpianë, ku përuruam dhe rifunksionalizuam një ambient të rikthyer për komunitetin”, ka shkruar Halimi.
Hapësira u mbush me gëzimin dhe energjinë e fëmijëve, të cilët ishin pjesë e aktivitetit përurues. Sipas Halimit, kjo bibliotekë po bëhet sërish një vend i dashur për të gjitha moshat./KultPlus.com
Të apasionuarit pas kulturës dhe artit, tashmë kanë edhe një tjetër aplikacion të ri të quajtur Almanart Events. Bëhet fjalë për një platformë të re kulturore që synon të lidhë publikun me ngjarjet artistike në Shqipëri.
Promovimi i kësaj platforme të re kulturore u bë në mjediset e KUB Francë në Tiranë (pranë Piramidës) dhe u zhvillua në kuadër të programit Challenge Fund, me pjesëmarrjen e ambasadorit të Suedisë në Shqipëri, Niklas Ström dhe përfaqësuesve të Partners Albania, duke theksuar mbështetjen ndërkombëtare për inovacionin në sektorin kulturor.
Prezantimi i aplikacionit u prit me interes nga publiku i pranishëm, që përfshinte aktorë të skenës kulturore, përfaqësues të startup-eve shqiptare e dashamirës të artit.
Ky projekt zbatohet në Shqipëri në bashkëpunim me Ministrinë e Kulturës dhe Inovacionit (MEKI). Almanart ishte një nga startup fituese të konkursit “Challenge Fund” e mbështetur nga “EU for Innovation”.
Almanart Events është një aplikacion ku gjenden informacione të ndryshme mbi eventet kulturore si shfaqje teatri, filma, festivale, koncerte, ekspozita, thirrje për projekte apo dhe jeta e natës. Fokusi i platformës është rritja e vizibilitetit të industrisë kreative, duke treguar rëndësinë e marrjes së informacioneve për publikun, për artdashësit vendas apo turistët e ndryshëm./atsh/KultPlus.com
Poezia “Për atë që është duke më lexuar” nga Jose Luis Borges, sjellë në shqip nga Albert Bikaj.
Ti je i pamposhtur. A nuk ta sollën forcat që fatin tënd kontrollojnë sigurinë e pluhurit? A s’mund të ishte koha jote e pakthyeshme a nuk është ai lum qe me ndriçimin e te cilit pasqyron Heraklitin duke lexuar shkurtësine? Një pllakë mermeri është ruajtur Per ty, një që nuk ke per ta lexuar, Tashmë e varrosur me qytetin, epitaf, me datat e të vdekurit Dhe njerëz te tjerë janë gjithashtu Ëndrra të kohës, Dhe jo të perforcuar në bronz, [apo] ar të pastër. Ata janë pluhur Si ti; dhe universi është Proteus. Hije,do të udhetosh te ajo çfarë te pret, Hija fatale duke të pritur në cep. Dije këtë: në njëfarë mënyre ti tashmë ke vdekur./ KultPlus.com
Vetë emri i manjatit të naftës John Rockefeller është sinonim i pasurisë dhe suksesit. Ai e bëri pasurinë e tij duke mos filluar me asgjë; më vonë, ai do të fillonte të dhuronte vazhdimisht një pjesë të pasurisë së tij për bamirësi.
Kjo është lista me 17 parime për jetën nga John Rockefeller, të cilat e ndihmuan atë të arrijë lartësi të tilla suksesi – dhe pasurimi njerëzor.
Gjithmonë synoni ta shndërroni çdo katastrofë në një mundësi.
Mos kini frikë nga shpenzimet e mëdha, por nga të ardhurat e vogla.
Personi që punon gjatë gjithë ditës nuk ka kohë për të fituar para.
Mirëqenia juaj varet nga vendimet tuaja.
Nëse qëllimi juaj i vetëm është të bëheni të pasur, nuk do ta arrini kurrë.
Një miqësi e themeluar në biznes është më e mirë se një biznes i themeluar në miqësi.
A e dini të vetmen gjë që më jep kënaqësi? Të është që dividentët duke hyrë.
Përveç bërjes së gjësë së duhur, gjëja më e rëndësishme është t’ua bësh të ditur njerëzve se po bën gjënë e duhur.
Unë preferoj të punësoj një njeri me entuziazëm sesa një njeri që di gjithçka.
Menaxhimi i mirë nuk është tjetër vetëm aftësia për t’u treguar punonjësve mesatarë se si të bëjnë punën e njerëzve shumë më lart se ata.
Këmbëngulja do t’ju ndihmojë të arrini gjithçka, qoftë ajo diçka e drejtë apo e gabuar, e mirë apo e keqe.
Askush nuk e di se kush do të jetë në këtë jetë, por është gjithmonë e rëndësishme të mbani mend se keni lindur për diçka të veçantë.
Mos ki frikë të heqësh dorë nga e mira që të shkosh për shumë më të mirën.
Ju mund të jepni llogari për të gjitha milionat që keni fituar, përveç atij të parit.
Krijoni një reputacion i cili më vonë do të funksionojë në favorin tuaj.
Aftësia për t’u marrë me njerëzit është një produkt po aq i blershëm sa sheqeri ose kafeja.
Dhe unë do të paguaj më shumë për këtë aftësi.
Nuk mendoj se ka ndonjë cilësi tjetër kaq thelbësore për suksesin e çfarëdo lloji, sesa cilësia e këmbënguljes. Ajo kapërcen pothuajse gjithçka, madje edhe natyrën. / KultPlus.com
Duke ecur nëpër rrugët e qytetit të vjetër të Beratit të duket sikur je katapultuar pas në kohë, shkruan prestigjiozja ”Vanity Fair”.
”Ky qytet, një Vend i Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s që nga viti 2008, duket sikur ka dalë nga një libër përrallash për fëmijë: shtëpi guri, rrugë labirint, kopshte me lule, xhami dhe kisha antika dhe një kështjellë që e mbikëqyr nga lart. Nga tarraca e ”Traditës së Beratit”, një shtëpi tradicionale e shndërruar në një hotel dhe restorant, pamja nuk harrohet lehtë. Duke shtrirë duart, duket sikur mund të prekësh çatitë me tulla të shtëpive antike përgjatë lumit Osum dhe Urës së Goricës. Vetëm pak metra larg është sfondi i përsosur për një foto suvenire. Është vendi ideal për t’u zhytur në këtë qytet me një histori mijëravjeçare.
Të zgjohesh brenda mureve të këtij hoteli të vendosur në një vilë guri dhe të hash një mëngjes të bollshëm i rrethuar nga heshtja e qytetit që zgjohet ngadalë, përpara se të fillosh ta eksplorosh atë, është një nga përvojat më të bukura që mund të kesh në Berat dhe në Shqipëri.
Në tavolinë keni shumë mundësi zgjedhjeje: lëngje frutash të freskëta, kafe, vezë fermerësh, kruasanë, petulla, makarona të skuqura që shkrihen në gojë, djathë i bardhë dhie, mjaltë dhe reçelra shtëpie. ”Tradita e Beratit” ka 6 dhoma gjumi të mobiluara deri në detajet më të vogla: midis qilimave me modele gjeometrike, objekteve prej bakri, dekorimeve prej druri dhe perdeve të bardha të qëndisura me dorë nga artizanët e qytetit, bien në sy elementët origjinalë të strukturës, siç janë oxhaqet dhe muret prej guri të ruajtura me kujdes.
Nevojitet një ngarkesë e plotë energjie për ta përballuar më së miri ditën.
Berati është një qytet piktoresk me rrugë të pjerrëta dhe labirinte që të çojnë në vende ku koha duket se ka ndalur. Shtëpitë e bardha me çati kafe dhe dritare që mbivendosen, kishat e lashta, si ato të Shën Thomait dhe Shën Spiridhonit, kopshtet e harlisura që dalin nga pas dyerve shumëngjyrëshe. Dhe, përsëri, xhamitë e qytetit, ndër të cilat spikat ”Xhamia e Beqarëve”, e ndërtuar për djem që kërkojnë gra, me piktura të kujdesshme që dekorojnë muret e saj të jashtme.
Çdo cep, çdo vështrim është një ftesë për të ndaluar dhe për të vëzhguar, pa nxitim, bukurinë dhe veçantinë e këtij vendi. Deri në Kalanë e Beratit, brenda mureve të së cilës, ende të banuara sot, ka rrënoja kishash, xhamish dhe një nga muzetë më të bukur në Shqipëri, ai i Onufrit, kushtuar piktorit të ikonave të shekullit XVI.
Për më romantikët, është mbrëmja, kur qielli ngjyroset me nuanca portokalli dhe rozë, kur ndodh magjia.
Menuja e ”Traditës së Beratit” përbëhet nga pjatat më të shijshme të kuzhinës vendase. Nga byreku me spinaq te fërgesa, një tavë e gatuar në furrë me gjizë të kripur, domate dhe speca, nga specat dhe patëllxhanët e mbushur te qoftet e bëra në shtëpi dhe ullinjtë e famshëm të Beratit, çdo pjatë është një gëzim për sytë dhe qiellzën.
Për t’u shoqëruar vetëm me një nga verërat nga vreshtaria vendase, ”Hoço Wine”.
”Berati, në zemër të Shqipërisë, krenohet me disa nga vreshtat më të mira në vend, të cilat së bashku krijojnë një peizazh që nuk ka asgjë për t’i pasur zili Italisë dhe Francës”, thotë Antonel Hoço, i cili, së bashku me motrën e tij Kejsi, menaxhon vilën.
Çdo përbërës në menu është vendase, sezonale dhe shumë e freskët, sipas traditës më të mirë shqiptare.
Në verë, kur nxehtësia e ditës ia lë vendin temperaturave të freskëta, ha nën qiellin me yje, ndërsa vështron dritat e qytetit.
Një ëndërr? Jo, këtu është thjesht realitet./atsh/KultPlus.com
Në mbrëmjen e 8 qershorit, sheshi Skënderbeu i Prishtinës u shndërrua në një skenë të jashtëzakonshme operistike teksa sopranoja e njohur shqiptare, Ermonela Jaho bëri performancën e saj debutuese në Kosovë. E ftuar nga Opera e Kosovës, Jaho, shoqëruar nga Orkestra e Filarmonisë së Kosovës dhe Orkestra e Operës, mbajti një koncert magjepsës të drejtuar nga maestro italian Jacopo Sipari di Pescasseroli. Programi shfaqi arie ikonike nga operat e Puçinit, Verdit dhe Cileas, duke shfaqur aftësinë e jashtëzakonshme vokale dhe thellësinë emocionale të Jaho-s. Performanca e saj rezonoi thellë tek publiku, duke ngjallur ovacione dhe duartrokitje të përzemërta. Kjo ngjarje historike jo vetëm që shënoi një moment historik të rëndësishëm kulturor për Kosovën, por gjithashtu nënvizoi fuqinë e muzikës për të kapërcyer distancat dhe për të bashkuar zemrat.
Ndonëse koncerti ishte paralajmëruar të niste në orën 20:30, që nga ora 20:00 çdo vend në shesh ishte zënë – karriget nga cepi në cep ishin mbushur me publik të etur për art. Qielli, i skuqur nga rrezet e fundit të diellit, u shndërrua në një perde natyrore, duke paralajmëruar hyrjen madhështore të një mbrëmjeje të paharrueshme. Ndërsa dielli fundosej ngadalë pas horizontit të Prishtinës, tingujt e para të natës i përkisnin heshtjes solemne që paraprin magjinë. Skena e mbuluar në të zezë qëndronte në pritje – instrumentet në vendet e tyre, gati të shpërthenin në jetë sapo mjeshtrit e muzikës të dilnin. Dhe pak para orës 20:38, në mes të një atmosfere të ngarkuar me emocion dhe pritje, u dëgjua lëvizja e parë: një shushurimë delikate, hyrja e muzikantëve – si një premtim i artë për një natë që do të jetonte gjatë në kujtesën e çdo të pranishmi.
Koncerti na bëri të përjetojmë ëndrrën e një nate vere dhe nuk ishte thjesht një ngjarje muzikore – ishte një udhëtim emocional, një përjetim artistik që shpalosi ëndrrat, nostalgjinë dhe pasionin përmes fuqisë së muzikës operistike. Nën qiellin e hapur të Prishtinës pa yje, yjet e vërtetë ishin ata në skenë që ndriçuan mbrëmjen me talentin e tyre. Nën hijen poetike të një nate qershori, publiku mbrëmë u ftua të harrojë realitetin dhe të zhytet në një dimension tjetër – aty ku zëri i Ermonela Jahos prekte shpirtin dhe dirigjimi i Jacopo Sipari di Pescasseroli i jepte jetë çdo note me ndjeshmëri dhe madhështi. Ishte një natë ku arti dhe natyra u bënë një, ku çdo melodi tingëllonte si një fragment i një ëndrre të përbashkët, të ndarë mes skenës dhe publikut – një ëndërr që nuk do të shuhet lehtë nga kujtesa kolektive.
Në skenë, të zhytur në të zeza dhe me një elegancë të përmbajtur, dolën një nga një instrumentistët – figura që ngjanin me silueta të natës, të ndriçuara lehtë nga drita e butë që përplasej mbi instrumentet e tyre. Me një fillim që nuk shpërthente, por pëshpëritej, ata nisën të thurnin një rrezatim melodik që lëvizte me ndrojtje përmes shtresave të harmonisë. Tingujt e parë kishin një ngjyrim të pazakontë – një qetësi e dridhshme, thuajse e frikshme në bukurinë e saj intime, që ftohte frymën dhe ngrohte zemrën njëkohësisht. Dirigjenti, me lëvizjet e tij që ngjanin me krahët e një zogu të bardhë në fluturim të lirë, udhëhiqte një koreografi të padukshme, ku harqet e duarve ishin si zgjatime të shpirtit të tij. Së bashku, ata krijuan një fillim që nuk thjesht u dëgjua – por u ndje thellë, si një frymë që përthithi atmosferën dhe e ktheu në një puthje muzikore që prekte heshtjen me delikatesën e një ëndrre.
Flladi i butë që lëkundte lehtë ajrin e ngrohtë të mbrëmjes vinte si një dhuratë e padukshme, një prekje qiellore që shoqëronte atmosferën e elektrizuar të skenës. Reflektorët e bardhë dhe vjollcë, të vendosur horizontalisht, krijonin një perde drite para syve të publikut, ndërsa tjerat vinin në pah çdo detaj të lojës së përqendruar dhe mjeshtërore të instrumentistëve – një dialog vizual mes dritës dhe muzikës. Në këtë skenografi të qetë por të ngarkuar me ndjesi, mbrëmë ndodhi një shkrirje e rrallë: serioziteti akademik, energjia e pastër dhe preciziteti absolut u bashkuan në një frymë të vetme emocionale. Orkestra e Filharmonisë së Kosovës dhe ajo e Operës së Kosovës nuk ishin më thjesht muzikantë – ata ishin shpirti kolektiv i një nate që ndaloi kohën. Me një madhështi të heshtur dhe një qartësi të tingujve që të ftonin në përhumbje, ata pushtuan skenën dhe zemrat, duke e kthyer çdo notë në një ndjesi të papërshkrueshme, të denjë për t’u ndjerë – më shumë sesa për t’u përshkruar.
Programi i interpretuar nga sopranoja Ermonela Jaho, në bashkëpunim me Operën e Kosovës dhe Filharmoninë e Kosovës, ishte një kurorë prej perlave të operës italiane – një udhëtim emocional që përshkoi peizazhe të brendshme të dhimbjes, dashurisë dhe përulësisë njerëzore. Me zgjedhje mjeshtërore nga veprat e Puccinit, Verdit dhe Cileas, koncerti krijoi një tension dramatik që lëkundej mes heshtjes së ndjenjave të papërmbajtura dhe shpërthimeve shpirtërore të një gruaje që i jep zë të gjithëve: nënës, të dashurës, viktimës, heroinës. Muzika e Puccinit dhe Verdit, me intermezzot e saj të ngjeshura me ndjeshmëri dhe aria të mbushura me melankoli të thellë, gjeti në interpretimin e Jahos një jetë të re – plot pasion dhe një thjeshtësi të dhimbshme që rrallë arrihet. Ky ishte më shumë se një koncert: ishte një rrëfim i brendshëm, ku zëri i sopranos u bë kanal i shpirtit njerëzor, ndërsa orkestra – me ndjeshmëri të jashtëzakonshme nën dirigjimin e Jacopo Sipari di Pescasseroli – e mbështeti këtë dramë të brendshme me një thellësi të rrallë. Qe një mbrëmje ku muzika nuk u këndua, por u jetua.
Programi i mbrëmjes ishte një mozaik emocionesh të gdhendura në gurët më të çmuar të operës italiane, një udhëtim lirik që fliste me gjuhën e shpirtit. U hap me “La Tregenda” nga Le Villi e Puccinit – një shpërthim orkestral që të ftonte në një vallëzim të errët midis ëndrrës dhe fatit të pashmangshëm. Më pas, delikatesa dhe trishtimi i princeshës së Turandot në Signore, ascolta gjeti jehonë në zërin që qante butësisht për dashurinë e pamundur. Ave Maria e Verdit, nga Otello, solli qetësinë e lutjes së brendshme, një ndriçim hyjnor që ndizej në errësirën e mendimeve njerëzore. Tingujt vijuan me një heshtje të rëndë nga Senza mamma e Suor Angelica, ku dhembja për një fëmijë të humbur u bë gjëmë që lartësoi shpirtin. Adriana Lecouvreur e Cilea ngjalli elegancën dhe përulësinë në Io son l’umile ancella, ndërsa Poveri fiori derdhi përmes harkut lamtumirën e një zemre të copëtuar. Në Manon Lescaut, intermezzoja u përshkua nga një pezullim tragjik, i ndjekur nga thirrja e vetmisë në Sola, perduta, abbandonata, që ngjante me një fjalë e fundit në agoni. Në Madama Butterfly, intermezzoja e heshtur dhe Un bel dì vedremo ishin si dy faqe të një ëndrre që pret të ndodhë e që digjet ngadalë në realitetin mizor. E më pas, La Traviata e Verdit, me Preludio-n që dukej si fryma e fundit e një jete të përmallshme dhe Addio del passato që derdhej si një pëshpëritje në boshllëk. Dhe së fundi, si një përqafim i butë pas një stuhi emocionesh, O mio babbino caro – një lutje e thjeshtë, e pafajshme dhe e ndjerë, që mbylli natën me një buzëqeshje të lagur nga lotët.
Ermonela Jaho nuk këndon thjesht – ajo shndërrohet në çdo rol, duke e jetuar çdo ndjenjë deri në skajin e saj më të thellë. Që në çastet e para në skenë, sytë e saj – shpesh të ngritur drejt qiellit – sikur kërkonin një dritë më të madhe, një fuqi që rridhte përmes zërit të saj të kristaltë. Çdo vepër që interpretonte, ajo e përjetonte me një ndriçim të brendshëm që reflektohej në sytë e saj të mbushur me shkëlqim dhe shpesh me lot, si një dëshmi e përkushtimit të saj të plotë ndaj artit. Ishte një pasion që nuk kërkonte duartrokitje – por një përulje me mirënjohje, njashtu siç ajo bënte përkuljeje të kokës së saj, e sinqertë pas çdo pjese.
Në çdo rol që mori përsipër, Jaho solli jo vetëm teknikë të përsosur, por edhe një saktësi emocionale që rrallë dëgjohet në skenat operistike. Ajo i përthithi emocionet e çdo karakteri dhe i ktheu në ndjenja të ndara me publikun – me gjeste të buta, me përqafime ndaj vetes në momentet më të ndjeshme, me buzëqeshje që mbartnin dhimbjen, faljen dhe dashurinë. Drama në fytyrën e saj nuk ishte teatrale, por njerëzore – e vërtetë dhe e thellë. Ajo nuk interpretoi thjesht arie, por tregoi histori të grave që shpresojnë, humbasin, luten, sakrifikojnë dhe duan. Dhe çdo notë që dilte nga zëri i saj ishte si një fije e shpirtit të tyre – e kthyer në muzikë për ne të tjerët.
Duke qëndruar në qendër të skenës, Jaho ishte si një univers i yjeve të vërtetë, e cila magjepsi publikun jo vetëm me vokalin e saj të pastër e të fuqishëm, por edhe me praninë e saj engjëllore. Vështrimi i saj drejt audiencës – i mbushur me dritë, dashuri dhe paqe – krijoi një ndjenjë të rrallë lidhjeje midis sopranos dhe çdo zemre në shesh. Ishte një përvojë që nuk dëgjohej, por ndjehej deri në palcë. Në atë natë të paharrueshme, zëri i Ermonela Jahos nuk ishte thjesht tingull: ishte një shpallje e bukurisë njerëzore, një thirrje për të kujtuar se arti i vërtetë lind nga shpirti – dhe vetëm nga shpirti.
Një nga gjestet më të paharrueshme të mbrëmjes ishte lëvizja e dorës së saj të djathtë – një dorë që dukej sikur mbante jo vetëm kontrollin e zërit, por edhe të shpirtit që ajo dhuronte publikut. Çdo herë që afrohej një notë e lartë, një kulm emocional apo një shpërthim dramatik, dora e saj e djathtë ngrihej ngadalë, duke përshkruar ajrin me një hijeshi të pashoq, si të kërkonte të kapte qiellin apo ta përfshinte publikun në përjetimin e saj. Ishte një gjest i vetëdijshëm dhe i natyrshëm njëkohësisht – i mbushur me një energji të brendshme që paralajmëronte fuqinë e një zëri që nuk këndonte vetëm për t’u dëgjuar, por për të lënë gjurmë. Me këtë lëvizje, Ermonela dukej sikur e thërriste audiencën drejt vetes, duke i bërë bashkëudhëtarë në çdo moment kulmor.
Ermonela Jaho u shfaq në skenë me një elegancë që nuk buronte vetëm nga veshjet e saj – një fustan i zi e i bardhë që kontrastonte si drita me hijen, dhe më pas një fustan mbretëror blu që përhapej si valë qiellore mbi skenë – por nga një bukuri që shkëlqente prej brenda. Ishte bukuria e një shpirti të thellë, të përulur dhe të ndjeshëm, që vinte në jetë përmes çdo note që dilte nga zemra e saj. Nuk ishte thjesht pamja e jashtme që i linte të gjithë pa frymë, por mënyra se si zëri i saj, i ngrohtë dhe i pafund, pasqyronte një botë të brendshme të pasur me dashuri, dhembshuri dhe ndjeshmëri. Ajo nuk ishte vetëm një yll në skenë – ishte një dritë që ndriçonte publikun nga brenda, një kujtesë se bukuria e vërtetë është ajo që rrjedh nga shpirti dhe prek të tjerët përtej pamjes.
Ashtu si njerëzit zakonisht ngulin sytë në yje me habi dhe admirim, mbrëmë në atë natë të paharrueshme, publiku u drejtua me një vështrim yjor — jo drejt qiellit, por drejt Ermonela Jahos. Ajo u bë konstelacioni përreth të cilit rrotulloheshin të gjitha sytë, një yll i gjallë që ndriçonte natën me një prani të fuqishme. Ashtu si yjet tërheqin ëndërrimtarët në thellësitë e tyre pafund, zëri dhe aura e saj tërhoqën audiencën në një orbitë të përbashkët të admirimit dhe respektit.
Koncerti gala në Prishtinë, mirëpriti Ermonela Jahon – një nga zërat më të ndjeshëm të skenës botërore, që me përulësi dhe dashuri i quan Kosovën dhe Shqipërinë, të dyja, shtëpi të saj. Prania e Jahos në Kosovë ishte nder dhe inspirim për të gjithë, veçanërisht për të rinjtë që ndjekin ëndrrat në fushën e muzikës. Përmes figurave si Ermonela Jaho, bota mëson për vlerat, shpirtin dhe historinë tonë. Ajo ka fituar çmime prestigjioze që dëshmojnë talentin dhe pasionin e saj të jashtëzakonshëm, si: Këngëtarja më e Mirë – OPER! AWARDS, Premios Ópera XXI, Artistja e Vitit – ICMA etj. Ndërsa, maestro i muzikës operistike Jacopo Sipari është i njohur për pasionin, finesën dhe elegancën që sjell në çdo dirigjim. Ai ka fituar çmime prestigjioze si: Golden Opera Award, Titulli “Ambasador i Puccinit në Botë”.
Sopranoja e njohur ndërkombëtarisht, Ermonela Jaho, ka thënë se e ndien për detyrë t’i dhurojë brezit të ri dashuri dhe mundësi, në mënyrë që ata të qëndrojnë në vendin e tyre.
“Një falënderim i jashtëzakonshëm për këta artistë të mrekullueshëm të Filharmonisë dhe Operës së Kosovës, maestros Jacopo Sipari di Pescasseroli, koncertmjeshtres Abigeila Voshtina. Falënderoj nga zemra të gjithë ata që organizuan këtë koncert kaq të bukur, dhe qoftë ky një ogur i mirë që herën tjetër një koncert të tillë ta bëjmë në shtëpinë e Operës së Kosovës. Dua të them se u preka shumë mbrëmë, sepse bëmë një provë këtu të gjithë, dhe kur po këndoja ‘O mio babbino caro’, ishin dy-tre fëmijë të vegjël, dhe unë thashë me vete: ‘O bobo, tani do e dëgjojnë këtë tetën se çfarë po bën’, por ata kërcenin së bashku me mua. Mendoj se për atë brez të ri ne kemi një detyrim kaq të madh: t’u japim aq shumë dashuri dhe t’u japim mundësinë që të qëndrojnë në vendin e tyre.”
Dirigjenti maestro Jacopo Sipari di Pescasseroli ka thënë se ndihet shumë i lumtur që ishte pjesë e këtij koncerti e që ndau skenën me një artiste të madhe si Ermonela Jaho.
“Jam shumë i lumtur që isha këtu sonte, me të gjithë pjesëmarrësit, veçanërisht me sopranon Ermonela Jaho. Ky nuk ishte thjesht një koncert, por një përvojë sociale dhe emocionale për secilin prej nesh, sepse ky koncert ishte, pa dyshim, një dhuratë. Audienca pati privilegjin të shijonte muzikën e Ermonela Jahos – një ndjesi që të ngjan sikur po ecën mbi re. Është si të flasësh me Zotin. Mendoj se ajo është e vetmja në botë që mund t’i japë secilit prej nesh ndjesinë se i gjithë njerëzimi është hyjnor.”
Në një prononcim për KultPlus foli Meriton Ferizi, Ushtrues i Detyrës së Drejtorit të Operës së Kosovës, i cili u nda i kënaqur me koncertin.
“Ishte një mbrëmje e paharruar nën qiellin e hapur të Prishtinës. Koncerti shënoi një moment kulmor artistik dhe emocional për publikun, në kuadër të kremtimeve të ditëve të çlirimit të Kosovës. Bashkëpunimi ishte frymëzues – një sinergji e vërtetë mes artistëve të përkushtuar. Mjeshtëria e sopranos Ermonela Jaho, ndjeshmëria dhe fuqia e interpretimit të saj, i preku të gjithë të pranishmit. Prania e saj ishte një dhuratë për skenën tonë dhe një krenari për Kosovën, e cila dha mesazhe të fuqishme të cilat do të ndikojnë në të mirën e përgjithshme dhe një imazh pozitiv për vendin tonë. Ky koncert dëshmoi fuqinë e artit për të bashkuar njerëzit dhe për të sjellë përjetime të thella shpirtërore. Uroj që Ermonelën t’a kemi përsëri në inaugurimin e Teatrit të Operës dhe Baletit.”
Ky koncert nuk ishte vetëm një mbrëmje brilante muzikore, por një festë shpirtërore e artit, njerëzores dhe ndjesisë së përbashkët. Ermonela Jaho, Opera e Kosovës dhe Filharmonia e Kosovës na kujtuan të gjithëve fuqinë transformuese të muzikës – për të shëruar, për të bashkuar dhe për të frymëzuar. Me çdo notë, ata mbollën fara shprese në zemrat e audiencës, veçanërisht në sytë e dëgjuesve më të rinj. Nuk ishte thjesht një interpretim; ishte një moment historie, një dëshmi e bukurisë që lind kur talenti takohet me qëllimin. Qoftë kjo vetëm fillimi i një kapitulli të ri për shpirtin operistik të Kosovës./ KultPlus.com
Java Kulturore Italiane u mbyll me aktivitete të ndryshme të hapura për të gjithë, në mjediset e Pazarit të Ri.
Në dy sheshe të ndryshme performuan njëkohësisht Kuarteti “Piter Pan” dhe Marlen Deejay e Moonkick Deejay, në zhanre të ndryshme muzike të cilat përfshinë kalimtarët dhe sidomos të rinjtë.
Përveç koncerteve pati dhe aktivitete të tjera si kënd krijimi me pikturë në kanavacë, shije autentike italiane në ushqim e pije tradicionale dhe të gjitha këto u fiksuan në çaste të paharruara në foto.
Dita e fundit e Javës Kulturore Italiane solli një përvojë të paharrueshme mes tingujve dhe shijeve të Italisë, në një udhëtim që bashkon kulturën, traditën dhe krijimtarinë. Aktiviteti, i hapur për të gjithë, ofroi një program të pasur edhe me hapësira të dedikuara për artin dhe artizanatin.
Java Kulturore Italiane zgjati nga 1 deri në 8 qershor dhe do ia lërë vendin Javës Kulturore Izraelite./atsh/KultPlus.com
Në skenën e teatrit “Migjeni”, është rikthyer Orkestra Simfonike e Shkodrës, nën drejtimin artistik të Elda Laros.
Në koncertin e titullar “From West to East”, performoi edhe sopranoja e mirënjohur Ana Naqe, e cila, nën dirigjimin e Elda Laros dhe orkestrës simfonike, solli për publikun shkodran një repertor të zgjedhur me vepra të autorëve të njohur shqiptarë dhe të huaj.
Kjo ishte e para herë që Orkestra Simfonike e Shkodrës performoi, drejtuar nga Elda Laro.
Drejtuesja artistike e Orkestrës Simfonike të Shkodrës, tha për mediet se, do të vijojnë përgatitjet për të sjellë në skenën shkodrane emra të mëdhenj të muzikës shqiptare, të cilët do të performojnë krah orkestrës simfonike të qytetit.
Ky koncert i Orkestrës Simfonike të Shkodrës solli për publikun emocione të veçanta dhe duke dëshmuar edhe një herë potencialin e madh artistik të Shkodrës. Orkestra simfonike e Shkodrës ka si synim të kthehet në një pikë referimi për artin dhe muzikën klasike në vend duke sjellë vepra dhe artistë të njohur të vendit dhe ndërkombëtarë./atsh/KultPlus.com
Koha është të duhemi, të kesh besim ne mua kur të them: Trime, të kem besim në ty kur më thua: Trim. Por kokën time kryeneçe shumë kurthe ngrite, shumë e pushkët mbushi babai yt, fisi yt, një mijë e një të zeza kurdise ku do t’ma zije pritën. E nën një kulm banonim, nga frëngjia me ditë më peshove, me ditë lexoja Shekspirin në hijen e Kullës, se mos do të takoj te kroni i shpresave.
Ma ruaj syrin, dashuria ime, ma ruaj shpinën nga dielli, nga acari! Kam frikë se ma therin syrin cubat e territ, kam frikë se më vrasin pas shpine të pabesët. Dashuria ime, ma zgjat dorën ta kapërcejme këtë ujë të madh, i huaj s’jam as vij nga tokë e vdekshme. Në fund të livadhit të kositur a po sheh: ai kali i bardhë është yni tash e përgjithmonë. Më shikon drejt në sy, lëri zënkat, fjalët, sharjet. Unë do të sjell Lulen nga zemra e bjeshkës, do ta ndez llambën në kullë, do ta hedh farën në tokën e re.
Kur të desha, çoje dashuri pas shtatë katundeve e të rënat të forta i kishe. Kur më deshe, çoja dashuri me një grua të marrë e mëhalla jehonte nga shpifjet. Na iku jeta, trime, si s’menduam pak edhe për vete. Koha është të duhemi. / KultPlus.com
Charles John Huffam Dickens ishte një shkrimtar anglez, i quajtur ndryshe edhe si më i madhi i periudhës Viktoriane, transmeton KultPlus.
Charles Dickens lindi më 7 shkurt 1812 në Landport, një rrethinë të Portsmouth, i dyti prej gjithsej 8 fëmijëve të John dhe Elizabeth Dickens. Babai i tij ishte një punonjës në zyrën e pagesave detare. Ai kaloi fëmijërinë në Catham-Kent. Ishte romancieri më popullor në gjuhën angleze i të quajtur Epokës Viktoriane. Ai ka krijuar disa nga personazhet më domethënëse e portretizuese të letërsisë, me temë sociale drejtimin e reformës në të gjithë punën e tij. Popullaritetit të vazhdueshëm të romaneve të tij dhe tregimet e shkurtra është e tillë që librat e tij nuk kanë dalë kurrë jashtë printimit madje janë bërë dhe filma në kinema. Pjesa më e madhe e punës së tij të parë në shtypin periodik dhe revista në formë e serive, një mënyrë të popullarizuara të botimit trillim në kohë.
Më 8 qershor 1870, Dikens pësoi një goditje tjetër në shtëpinë e tij pas një pune të plotë në Edwin Drood. Ai kurrë nuk u rikthye në vetëdije, dhe të nesërmen, pesë vjet deri në ditën pas rrëzimit të hekurudhës Staplehurst, ai vdiq në Gads Hill Place. Biografia Claire Tomalin ka sugjeruar se Dikens ishte në të vërtetë në Peckham, kur ai pësoi goditje, dhe zonja e tij Ellen Ternan dhe shërbëtoret e saj e kishin kthyer atë në Gadin Hill kështu që publiku nuk do të dinte të vërtetën rreth marrëdhënies së tyre.
Realizmi në Angli fillon me Çarls Dikensin dhe romanin social që lëvroi ai. Karakteristikë e veçantë e këtij autori është se gati të gjitha veprat e tij kanë emra të fëmijëve, dhe personazhe kryesisht fëmijë, kjo për arsye se ai pati një fëmijëri jo të mirë. Ai në moshën 12-vjeçare detyrohet të lërë shkollën për shkak të varfërisë dhe madje detyrohet të hyjë në fabrikë për të nxjerr kafshatën. Fëmijëria e tij dhe përvojat e tij që do pasojnë, janë faktorët kyç të një letërsie të suksesshme, të Dikensit por edhe për të tjerë autorë. Tek Dikensi gjejmë këto vepra: “Oliver Tuist”, “David Koperfild”, “Dombi e Biri”, “Vogëlushja Dorrit”, “Vogëlushja Nell”, “Nikolla Nikwllbi”.
Oliver Tuist është protagonisti kryesor i novelës së Çarls Dikensit me po të njëjtin emër; Oliver Tuisti njihet të jetë protagonisti i parë fëmijë në novelat angleze. Kjo vepër është vepra e dytë e Çarls Dikensit e cila u botua në një revistë mujore me titull origjinal “Bentley’s Miscellany”. Ky roman është një roman social i cili synon të paraqesë jetën e mijëra fëmijëve të pastrehë e pa të ardhme. Dikensi tallet me hipokrizinë e kohës, duke goditur tema serioze me një sarkazëm dhe humor të zi. Thuhet se Dikensi u frymëzua për këtë vepër nga ngjarja e vitit 1830, ku një jetim me emrin Robert Blionce po si Oliver Tuisti përballej me jetën e vështirë: pastrehën, punën e rëndë dhe të ardhmen jo të sigurt. Me këtë vepër Dikensi sfidon epokën e tij duke venë në lojë tërë shtetin anglez të asaj kohe, një shtet pa ligje dhe pa mbrojtje për të varfërit, një shtet në të cilin mbizotëron krimi dhe padrejtësia. Me “Oliver Tuist”-in Dikensi na sjell një vepër realiste, një vepër pa hijeshi të ngjarjeve, të paraqitura ashtu siç janë, një vepër reale pa përdorim të ndonjë lloji të romantizmit. Oliver Tuisti është bërë inspirim për shumë filma dhe telenovela në botë, si dhe për shumë shfaqje muzikore e teatrale. Nënshtetësia e tij ishte Angleze. Ndërsa dita e vdekjes e tij ishte më 9 qershor të vitit 1870. Oliver Tuist njihet si vepra e tij më kryesore. Ky ishte guximtar i patrembur dhe me krenarinë e tij ka bërë shumë libra. Vendvdekja e tij ishte në: Gad’s Hill Placce, Higham, Kent Angli. / KultPlus.com
Kilchberg dhe Le Locle ilustrojnë dy realitete të skajshme në tregun zviceran të banesave, njëra për elitën globale, tjetra për gjuetarët e ofertave
Nga lartësitë panoramike të Kilchberg në brigjet e Liqenit të Cyrihut, deri te qetësia industriale e Le Locle në Malet Neuchâtel, tregu i pasurive të patundshme në Zvicër ndan dy realitete kontradiktore. Në njërën anë, luks milionësh dhe kërkesë e lartë nga investitorë ndërkombëtarë. Në tjetrën, çmime të ulëta dhe ndërtesa që presin rilindjen urbane, shkruan RTS, transmeton albinfo.ch.
Në Kilchberg, Claudio dhe Ingila Baumann menaxhojnë prona që shkojnë deri në 35,000 franga për metër katror. Një papafingo dupleks me pamje madhështore nga liqeni ofrohet për më shumë se tetë milionë franga. Apartamente me kopsht dhe pesë dhoma arrijnë në 4.8 milionë. Klientët? Një miks ndërkombëtar dhe vendas me pasuri të konsiderueshme, që shpesh kërkojnë diskrecion të plotë – aq sa as nuk paraqiten personalisht në aktin e blerjes.
Ndërkohë, në Le Locle, Sadry Ben Brahim shet një papafingo të bollshme për vetëm 625,000 franga. Me tre vende parkimi, tarracë dhe 202 metra katrorë, prona qëndron prej muajsh në treg. Çmimet aty janë aq të ulëta, sa shumë blerës zhvendosen nga qytete si Neuchâtel për të përfituar nga oferta që përndryshe do të ishin të paarritshme.
Por ndryshimi nuk është vetëm ekonomik, është edhe strukturor. Kilchberg ofron shkolla ndërkombëtare, lidhje të shpejta me Cyrihun dhe Zugun, dhe është bërë një magnet për profesionistët e sektorit të teknologjisë dhe financës. Le Locle, në anën tjetër, mbetet e varur nga industria e orëve dhe përballet me sfida të mëdha infrastrukturore dhe imazhi publik.
Megjithatë, po fryjnë erëra ndryshimi. Me ndërtimin e një tuneli modern që do të ulë ndjeshëm trafikun kalimtar deri në vitin 2032, Le Locle synon një ringjallje. Planet për rivitalizimin e qendrës dhe investimet në infrastrukturë, si rinovimi i pishinës historike komunale, dëshmojnë për ambicien e qytetit për të tërhequr më shumë banorë dhe turistë.
E ardhmja? Mbetet për t’u parë. Por historia e Kilchberg dhe Le Locle është një reflektim i realitetit më të gjerë të Zvicrës: një vend me ekuilibër të jashtëzakonshëm midis luksit të përqendruar dhe potencialit të fshehur. Dhe ndërsa çmimet në breg të liqenit mbeten të paarritshme për shumicën, qytete si Le Locle ofrojnë një kujtesë se vlera nuk matet vetëm me franga për metër katror – por edhe me potencialin për ndryshim./ KultPlus.com
Ylli britanik i muzikës pop, Adele, i ka shkruar letra falënderimi krijuesve të serialit të Netflix “Adolescence”, duke treguar se drama e fuqishme e ka ndryshuar marrëdhënien e saj me djalin 13-vjeçar, Angelo.
Adele, 37 vjeçe, e pa serialin së bashku me Angelo, dhe i dërgoi një letër regjisorit Philip Barantini, duke e vlerësuar për ndikimin që pati në marrëdhënien e tyre.
“Adolescence” trajton historinë e një nxënësi të ri që përballet me pasojat e radikalizimit online dhe është seriali më i shikuar në gjuhën angleze në Netflix pas “Wednesday”, shkruan DailyMail.
Regjisori Barantini tha se ka marrë mesazhe nga njerëz nga e gjithë bota që janë prekur nga kjo histori, përfshirë edhe një mesazh nga Steven Spielberg.
Ai përmendi edhe letrën prekëse të Adeles, e cila e bëri këtë bashkëpunim edhe më domethënës.
Seriali ka ndezur një debat kombëtar dhe kryeministri britanik Sir Keir Starmer e ka rekomanduar për t’u shfaqur në shkolla, duke treguar se e ka parë me fëmijët e tij.
Në aspektin personal, Adele vazhdon jetën e saj pas divorcit nga Simon Konecki dhe është në një lidhje prej vitit 2021 me të fejuarin Rich Paul, me të cilin u shfaq rrallë publikisht vitin e kaluar./ KultPlus.com
