A thua pse troket zemra

Poezi nga Din Mehmeti

Këmbonat e rrokatura
Thërrasin agimet
E kohërave të vdekura

Rrugët fishkëllojnë nga pylli
Që përgjon ofshamat e pranverës
Së merdhirë nga dimri

E njeriu s’di c’të bëjë
Me etjen dhe urinë
E dalur vese e rrufeje

Tymi po i del hënës
Toka sinjal i kuq në orbitë

E termete të reja në mëshirë
E rrëkëllime gurësh mbi gure

A thua, pse troket zemra…./ KultPlus.com

“Sa plaga ime e fshehur i thellë je o det”

Poezi nga Din Mehmeti

Kënga

Sa plaga ime e fshehur
i thellë je o det

Unë jam një mijë herë nisje
nga gjaku im i ndjekur
nepër botë
e prapë i mbetur pas kodrës
e pas jetës për atë këngë

e prap e pamundura
në mendime si ditën
e djegur për ate fjalë

o det, o det!
varkat ikën
peshqit ikën
e shkëmbi me plis të bardhë
numëron tufantet
e prap e bukura plagë … / KultPlus.com

A thua pse troket zemra

Poezi nga Din Mehmeti

Kembonat e rrokatura
Therrasin agimet
E koherave te vdekura

Rruget fishkellojne nga pylli
Qe pergjon ofshamat e pranverës
Se merdhire nga dimri

E njeriu s’di c’te beje
Me etjen dhe urine
E dalur vese e rrufeje

Tymi po i del hënës
Toka sinjal i kuq ne orbite

E termete te reja ne meshire
E rrekellime guresh mbi gure

A thua, pse troket zemra…./ KultPlus.com

Kosovë, zog i diellit

Poezi nga Din Mehmeti

I
Je fjalë e ruajtur nga dheu
që hyn nëpër gjak
e del nëpër diell
je krahëror i shpuar nga plumbat
krua i gjetur në palcën e shkëmbit
të nxirë nga gjuajtjet nëpër kohë
Kosovë lahutë e djegur këngësh
E thirrjesh ndër revolucione

II
je emër i paksuar në luftë
për të mbetur e bukur
për gjuhën që s’deshi të këputet
nga rrenjët e legjendës së vjetër
je stuhi e vringëllimave të shpatave
tokë e bleruar ndër ëndrra
tokë e rritur në gjinj
nëpër vite e shekuj
Kosovë pushkë e gjatë e zbrazur
nga rruga e nga pylli

III
E gurë të thyer mbi gurë
e mur —
shpend i vrarë në bebëza
e gurë të ngrënë mbi rrashtë
e duar —
durim i gjakut në emër
e rrashtë e shpuar mbi gurë
e flamur —
lum i zi lum i kuq në zemër

IV
je ylli im dhe vdekja ime
kë zërin e ninullave
ninullave të kënduara kryengritjeve
je gjuha ime dhe ashti im
ke formën e sofrës —
sofrës së dasmave të kuqe
je e tashmja dhe e ardhshmja ime
ke syrin prej lulediellit —
lulediellit të skuqur nga flaka e pushkës
të rritur nga gjaku e djersa

V
djepi yt më ka rritur
djepi yt më ka plakur
Rrugët tymojnë
në prehrin tënd jemi gjetur
në prehrin tënd kemi mbetur
Këngët jehojnë
Kosovë tokë e paepur

VI
pas teje
shekujt gurë të shpuar breg rrugëve
ëndërrojnë
pas teje
dejtë e tharë rreth zemrave
lotojnë
pas teje
kullat e verbuara ditëve të përflakura
recitojnë
pas teje
tokë e qiell muze eshtrash e dritash
gjakojn
pas teje
pas teje
fjalët e mia të ngurëzuara në shkëmb
të kërkojn

VII
të kërkoj ndër libra
të gjej në gjuhë —
rrethatore e ngrirë e brezit
të kërkoj nëpër dete
të gjej në shkëmb —
fanar i dritës dhe i gjakut
të kërkoj ndër varre
të gjej në tufat e kallinjve
si mustaqet e rritura të nipave –
Kosovë lavër e skuqur e ballit tim

VIII
të dua për farën
që tufoi edhe ndër varre
edhe mes gishtërinjve
edhe ndër sy
të dua për farën
që s’e kalbi as gjaku
që s’e mërdhiri acari
që s’e shterri as thatësira
të dua për duart
që libra shkruajnë
për ikjet e kthimet tua
nëpër fërfëllaza e të reshura
të dua për kullat triherë të kallura
të ndërtura sërish nëpër krisma
të dua për emrin që shkrove
me maje të briskit nëpër lisa
për shqiponjat që i qendise
shamiave të djemve të vetëm
për ndjekjet rrahjet vdekjet
Mehmet Dinës
për yrishet e tij sukave
për pushkën e tij pa rrip
për fishekët e tij nëpër xhepa
të dua për damarët e dritës
në duart e Din Mehmetit

IX
e kullat e djegura të mbikullave
lomsha flake në qiell
e pushkët e heshtura nga pushkët
për një emër
për një djep për një qiell —
recital i gjuhës
kosovë krismë e gjatë

X
qëndroj para teje me një pushkë
e me një laps —
porosia jote më kallë
fryma jote më jep zemër jetë më jep
qëndroj para teje me një drapër
me një çekan —
syri yt dashuri e zjarrtë

XI
të dua për duart e qara duke lidhur
shekujt sukave të zgjuara
për duart mbi tanksa të Hitherit
e Musolinit
për pishtarët e lirisë
të dua për këngët e babait
mbrëmjeve pa dritë
për fishekët e tij nëpër xhepa
për lutjet e nënave vetëtimave
për pranverat që nxjerre nga gjoksi
për yjet diejt tokës së plleshme
të dua për duar që ngrejnë ura
që lidhin në mesveti popujt
për ato që ndërtojnë shkolla në fshat
Kosovë shqipanjë vallëtare shkëmbinjsh
dhe fushash të bleruara
të dua për një kështjellë eshtrash
për një shpatë
për një emër
për gjithçka që shihet e preket
për gjithçka në ëndërr e zhgandërr
të dua kur qeshi kur qaj
kur ngritem kur zbres
kur eçtohem kur kam uri
kur dashuroj kur çmendem
Kosovë zog i Diellit… / KultPlus.com

Elegji për Azem Shkrelin 


Poezi nga Din Mehmeti

Mos e zgjoni!
Nuri i tij shndrit

Trupin e ka në të tashmen
Shpirtin në të ardhmen

Është duke përbiruar
Nëpër shkëmboren e mendimit
Për të arritur në anën tjetër të vetes

Rugovasit e mbështollën
Me shalla të bardhë
E vendosën në shpirtin e tyre
Për të jetuar gjithmonë me të

Drita i tha territ:
Nxima shikimin
Mos ta shoh të heshtur

Terri i tha dritës:
Më bëj edhe më të zi

O miku im më i miri mik
Zi zi zi – ajo ditë
Eh eh eh!…

Mos e zgjoni! / KultPlus.com

Poezia që Din Mehmeti ia kushtoi Nexhmije Pagarushës

Kjo është një poezi të cilën Din Mehmeti e ka shkruar për Nexhmije Pagarushën. Edhe pse ka botuar disa proza, kritika letrare dhe një dramë, Din Mehmeti njihet kryesisht për poezinë e tij figurative, e cila është botuar që nga viti 1961 deri në vitin 1999 në 16 vëllime. Poezinë e parë e botoi në vitin 1949 në revistën letrare Jeta e Re.

Këngës i dolën flatrat

Këndoi e këndoi
Derisa u shndërrua në këngë.

Dashuria për jetë
Ia mori zërin

Këndoi e këndoi
Derisa shkundi shkrumbin
E shpirtit të vet
Derisa bulëzuan pranverat
Në zemrat e njerëzve

Këngës i dolën flatrat
Ajo tash fluturon
Mbi të gjitha fatkeqësitë
E vdekja s’ka ç’ti bëjë. /KultPlus.com

‘Ora e Shkrimtarit 2’, përkujtohet vepra e autorit Din Mehmeti

Flonja Haxhaj

Mbrëmë në KultPlus Caffe Gallery, në kuadër të ngjarjes ‘Ora e Shkrimtarit 2’ organizuar nga PEN Qendra e Kosovës, u përkujtua jeta dhe vepra e poetit nga Gjakova, Din Mehmeti, shkruan KultPlus.

Moderatori Binak Kelmendi nisi dikutimin duke e cilësuar Din Mehmetin si një poet i figurave, i simboleve dhe të ndikuar nga poezia popullore.

Për të folur për krijimtarinë letrare të Din Mehmetit, fjalën e para e mori profesoresha e Letërsisë, Dije Demiri-Frangu e cila thotë se shikimi dhe rileximi i poezisë së Din Mehmetit nga prespektiva e sotme ia shpërytyroi atë përshtypjen dhe bindjen që e kishte pasur dikur për të.

“Poezia e Din Mehmetit, është një poezi që në vete ka strukturën e vargut popullor. Është një poezi që thjesht ka patos, poezi deri diku konvencionale dhe transparente, dhe se autori i rrin besnik diskursit të shkrimit të vetë që nga libri i parë e deri te libri i parë e deri te libri i katërt ‘Vegimi i bardh’, një titull paksa paradoksal edhe ‘verbim’ edhe i ‘bardhë’, që provokon pak të menduarit”- thotë Demiri – Frangu.

Ndërkaq, profesori, Haqif Mulliqi në këtë mbrëmje kushtuar Din Mehmetit ka përzgjedhr të flaës për veprën e tij ‘Agu’.

Drama “Agu” nuk bënë pjesë në krijimtaritë më të mira të Din Mehmetit. Mehmeti, i shquar në poezi bënë pjesë në grupin e atyre krijuesve që u tundua edhe në të shkruarit e dramës. E shkroi “Agun” dhe aty ndaloi. Për këtë mund të ekzistojnë më shumë arsye, paçka se, ajo që dihet është se Mehmeti jetoi një jetë mjaft intensive me Teatrin e Gjakovës.” – thotë Mulliqi dukë thënë se dallimi mes poezisë dhe dramës për Mehmetin ishte një hendek i gjerë, e mbase i pafund.

“Në dramën “Agu”, Din Mehmeti, luan në mënyrë inteligjente duke u përpjekur që ta ndërtojë një vepër dramatike në një formë epike narrative (personazhet i referohen elementëve kanunore si mundësi e zgjedhjes së problemeve-të bërit be, për shembull për t’u pastruar nga akuzat dhe dyshimet), e që e bën spektatorin një vëzhgues pasiv të cili, autori bënë përpjekje ta stimulojë përmes veprimit dramatik dhe elementë të tjerë, sidomos përmes krijimit të nocioneve më shpresë me ç’rast lexuesi vendoset përballë një veprimi që e bënë atë të nënshtrueshëm para argumentit të vetë autorit, e që mund të konsiderohet një si mekanizëm që e ka për qëllim që ndjenjat e audiencës t’i shtyjë deri në ndërgjegjësim kolektiv.”-vazhdon më tutje Mulliqi.

 Ndërkaq, ‘Ora e Shkrimtarit 2’ do të mbahet deri më 16 nëntor, ku çdo të martë dhe të enjte në KultPlus Caffe Gallery do të përkujtohen edhe shkrimtarë të tjerë si: Ramiz Kelmendi, Rrahman Dedaj dhe Musa Ramadani./KultPlus.com

PEN Qendra e Kosovës sot përkujton shkrimtarin Din Mehmeti

Sot, më 4 nëntor 2021, në ambientet e KultPlus Caffe Gallery, në Prishtinë, përkujtohet jeta dhe vepra e shkrimtarit të ndjerë Din Mehmeti, shkruan KultPlus.  

Për veprën jetësore të Din Mehmetit do të flasin Dije Demiri – Frangu dhe Haqif Mulliqi.   

Aktiviteti fillon në orën 17:00.  

Ftoheni të merrni pjesë.  

Ky aktivitet është i katërti me radhë në kuadër të projektit të sivjetmë “Ora e Shkrimtarit2” e PEN Qendrës së Kosovës.   

Më parë janë përkujtuar shkrimtarët Latif Berisha,Enver Gjerqeku dhe Azem Shkreli./ KultPlus.com   

Poezia që Din Mehmeti ia kushtoi Nexhmije Pagarushës


Kjo është një poezi të cilën Din Mehmeti e ka shkruar për Nexhmije Pagarushën. Edhe pse ka botuar disa proza, kritika letrare dhe një dramë, Din Mehmeti njihet kryesisht për poezinë e tij figurative, e cila është botuar që nga viti 1961 deri në vitin 1999 në 16 vëllime. Poezinë e parë e botoi në vitin 1949 në revistën letrare Jeta e Re.

Këngës i dolën flatrat 

Këndoi e këndoi
Derisa u shndërrua në këngë.

Dashuria për jetë
Ia mori zërin

Këndoi e këndoi
Derisa shkundi shkrumbin
E shpirtit të vet
Derisa bulëzuan pranverat
Në zemrat e njerëzve

Këngës i dolën flatrat
Ajo tash fluturon
Mbi të gjitha fatkeqësitë
E vdekja s’ka ç’ti bëjë. / KultPlus.com

Poezia e Din Mehmetit

Nga: Albanikë Ymeri

Nëse letërsia është projektim individual i jetës dhe botëkuptimeve ndaj saj, atëherë vepra letrare është reflektim i ideve dhe mendimeve autoriale, të paraqitura në një formë të caktuar poetike. Si e tillë, vepra letrare prezanton individualitete dhe origjinalitete të veçanta krijuese, të cilat përbëjnë botën e shkrimeve letrare. Edhe në letërsinë shqipe kemi krijime të tilla, origjinale dhe moderne në secilën formë. Një vend të rëndësishëm në mesin e letrave shqipe zë edhe krijimtaria poetike e Din Mehmetit (1929 – 2010).

Përmes veprave të tij :“Në krahët e shkrepave”, “Rini diellore”, “Dridhjet e dritës”, “Heshtja e kallur”, “Ora”, “Ikje nga vdekja”, “Fatin tim nuk e nënshkruaj”, “As në tokë as në qiell” do të shpalosim veçoritë tematike, simbolike dhe figurative, elemente të cilat do t’i trajtojmë të përmbledhura, përgjatë këtyre vëllimeve në fjalë.

Poezia e Din Mehmetit, përshkohet nga një subjktiviteti i thellë shpirtëror, i cili artikulohet si këngë e vajit, durimit dhe mallit për të kaluarën historike dhe personale, për të paarritshmen, dashurinë, lirinë dhe njeriun. Prandaj, në çdo poezi, edhe kur konteksti ndryshon, uni i tij lirik është aty, i pranishëm gjithmonë për të komunikuar me lexuesin e tij.

Si krijime artistike poezitë e Mehmetit, shquhen për dendësinë e madhe kuptimore, për përdorimin e simboleve të shumta dhe të gjuhës figurative. Prandaj për kuptimin e saj, duhet të nisemi nga këto karakteristika, të cilat janë indentifikues për poezinë e këtij shkrimtari.

Që në sprovat e para krijuese, krye tema e poezive të Mehmetit, është, malli për vendlindjen, për jetën fëmijërore dhe njerëzit e saj. Ky është ambienti ideal i bukurisë dhe lumturisë, i cili ka arritur gjithmonë, në çdo kohë, për ta frymëzuar poetin.
Për këtë mundemi të përmendim një varg të poezive, por po ndalemi tek poezia “Në rrezet e katundit tim” në përmbledhjen e parë “Në krahët e shkrepave”, ku kujtojmë vargjet:

“Katundi im syhapun mali – gjak i dejve t’mij
O, ti djepin e drunit ma ruen diku,
N’fytin e çerdhes së përgjakun, shum herë n’bregore,
Ku thekshëm rreh dielli i zemrës së nanës
Mbas gjurmave t’mija n’blozhmen e shkambores” .

apo poezinë “Rruga” ku shprehet malli për familjen ose poezinë “Tregmi”, ku përshkruhet jeta e malësorëve.

Kur jemi tek tema atdhetare, Din Mehmeti, përdorë një mori simbolesh. Përmes tyre, ai shpalos dashurinë, krenarinë ose vuajtjen për popullit e tij, fatin e të cilit asnjëherë nuk e nënshkroi. Ndër këto simbole më të shquarat janë, simboli i kullës, kështjellës, pylllit, që janë simbolikë e qëndresës dhe lashtësisë kombëtare:
“Nëse doni të dini cila është dashuria ime, le të flasë kulla ime e shpuar…”; “Erdhën ekspertët dhe e nënshtruan pyllin në hartë / ia kërkuan zemrën ec e nxirre atë nga shkëmbinjtë”.

Si simbol tjetër nënvizojmë edhe simbolin e këngës, që është i përsëritur vazhdimisht nga vëllimi në vëllim, për tu njëjtësuar kështu me trashëgiminë kulturore shqiptare, e përcjellur brez pas brezi: “Por, të lutem ruaje ëndrrën e kësaj toke jetime, Gazin e kësaj çerdhe ku linde… / Këngë e shtrejtë, Ti je ofshamë e shpirtit…”

Këto simbole janë të shpërfaqura në poezi të ndryshme, por ndër to theksojmë edhe poezitë si “Kanga”, “Intime”, “As vdekje kurrë”, “Toka e këngës së zjarrtë”, “Pylli në hartë”, “Dialoge me kullat” ejt. Mirëpo në poezinë “Kosovë zog i diellit”, në përmbledhjen poetike “Ikje nga vdekja” si duket autori ka bashkuar të gjitha këto simbole, për të ngritur në piedestal dashurinë dhe krenarinë për atdheun:

“Të dua kur qeshi kur qaj
Kur ngrihem kur zbres
Kur eçtohem kur kam uri
Kur dashuroj kur çmendem” (2- 306)

Një tjetër motiv i poezive të Mehmetit është edhe dashuria ndaj njeriut dhe njerëzores në përgjithësi, poezi të cilat mundemi t’i quajmë sociale. Në këtë tematikë përmendim poezitë si “Njeriu”, “Kanga e zezakut”, “Luftë televizive”, “Ne bukuri”, “E kërkoj njeriun” etj. Ndoshta ky është njëri nga misionet e poezive të Din Mehmetit, reflektim i të cilit janë edhe vargjet e poezisë ” N’kambsore e vargut tim”:

“Dil vargu im!
Merri dhimbjet e mija t’bredhuna
N’për hijet e rrugëve të ndrydhuna me gëzime e lot..
Zemrën ta fala si fëmi, Do të qeshi dhe qaj për ty, Njeri…”

Mirëpo, kjo dashuri bëhet më e madhe për njeriun shqiptar, i cili asnjëherë nuk njohu përkuljen para armikut dhe vështërsive. Një poezi tipike e kësaj natyre është poezia “Krismë është emri im”, në të cilën, autori, paraqet fatin e kobshëm të popullit tonë, që e ka ndjekur gjatë gjithë historisë:
“Merre tupanin, bir
E dil në kodër të fshtatit, më tha babai
Në kodrën e humbjeve dhe qëndresave tona…”

“Këtu do të qëndrojmë
Edhe sikur të rrënohet mbi ne murana e qiellit
Se më lehtë është të vdesish ku të njohin,
Ku të përcjellin i madh e i vogël deri te varri …”

Kjo dashuri zbërthehet edhe më shumë përmes portretizimeve të gjalla që poeti i bën dashurisë prindërore, të nënës dhe babait për fëmijët, largimit të shokut, të dashurisë rinore, dhe ndaj vashës malësore. Poezi të tilla janë: “Kushtue babës”, “Syt që shkrepin dashni”, “Lutje”, “Letër s’kam për ty”, “Kanga e thjeshtë”, “Mallkimi i gjakut”, “Zogza e Dukagjinit”, “Malsores”, “Tue soditë”, “Portreti i një gruaje”, “Pa ty”, “Darkë do të ha me mitet” , etj. Në këtë mënyrë poeti ka arritur që karakterin e njeriut tonë të e zbërthejë në aspektin social, por edhe në atë psikologjik.

Një pjesë e poezive i kushtohet krijimit të saj, meqë në këtë rast kuptojmë rëndësinë e poetit dhe krijimeve poetike. Prandaj poezia e Mehmetit, nuk është vetëm poezi, ajo është këngë e përjetësisë, e unit shpirtëror dhe kolektiv, është ringjallje në lindjet e reja. Nëse i referohemi vargjeve të tij, poezia, është një pasqyrë që krijon hartën e re të botës me gjakun e poetit. Të tilla janë poezitë si “Me lini të digjem”, “Pakëz në ëndërr pakëz në zhgjendër”, “Këndo ose vdis pa klithmë”, “Poezia”, “Pa titull”, “Autoportret”, “Ajo kohën e gjen vetë”, “Kurrsesi të ndërroj formë”, etj.

Në këtë tërësi vëllimore poetike, hasim edhe poezi me nuanca filozofike, të cilat shfaqen si poezi meditative për melankolinë e jetës, për të parritshmen, për të kaluarën që nuk kthehet, për luftën në mes të keqës dhe të mirës, për shpresat e humbura dhe krenarinë e zhveshur. Ndër to theksojmë poezitë si “Vetmija”, “Rrjedhjet”, “Në kadin e shpresës”, “Dje sot nesër”, “S’më le koha të bëhem kohë”, “Koha mbetet kohë”, “Edhe drita”, “Fanari”, “Vdekja e dritës”, “Rruga e drejtë”, “Antishah”, “Mjegull është”, “Pikëllim”, etj.

Kjo është, pra gama e madhe tematike e poezive të Din Mehmetit, të cilat realizohen përmes një gjuhe të pavarur poetike. Sigurisht, që kjo arrihet, duke u mbështetur në një llojshmëri simbolesh, të cilat ndryshohen sipas kontekstit, dhe kështu marrin një funksion të veçantë brenda veprës.
Kësisoj, kuptojmë sesa e rëndësishme është përdorimi fikurativ i fjalës, për poezitë e Din Mehmetit. Amalgamë fikurash, nga të cilat, mund të përmendim përdorimin e metaforës, që përveç funksionit stilistik bartë edhe funksionin semantik (ndonjëherë përdorimi i tepërt i saj humb vlerën e poezisë). Gjithashtu hasim përdorimin e ironisë, antitezave, krahasimeve, etj. Ajo çka e karakterizon edhe më tepër poezinë e Mehemtit, është, jokanonizimi i vargut apo strofave të poezive. Ndërsa në stil, poezia e tij është e ndikuar nga poezia popullore, prandaj, jo vetëm në shprehje, por edhe si strukturë, vargu i tij del herë-herë prozaik.
Derisa simbolet këngë, tokë, pyll, kullë ishin simbole të poezisë atdhetare, simbolet diell, dritë, shi, tym, erë, fërfëllëzë, rreze, kuq dhe zi, ishin simbole figurative, të cilat kishin kuptime të veçanta dhe jo parësore. Gjithashtu, duhet theksuar se gjatë leximit, poezia e tij, nuk të rrëmben me muzikalitetin e saj, pasi që melodia ritmike, nuk është e rëndësishme për poetin aq sa është e rëndësishme thellësia kuptimore që poezia duhet të bart. Prandaj, atë e përshkon një frymë nostalgjike e dhimbjeve të pakompenzueshme me asgjë tjetër, përveçse me poezinë.

Një interpretim i tillë për të indentifikuar karakteristikat themelore të poezisë të Din Mehmetit, jo vetëm që është njohje për poezinë bashkëkohore shqipe në tërësi, por në të njëjtën kohë zhvillohet edhe mendimi vlerësues për krijimet poetike në pëgjithësi.


[1]  Mehmeti, Din: Në krahët e shkrepave, Drenusha, Prishtinë 2009, fq. 33

[2] Mehmeti, Din: Ikje nga vdekja, Drenusha, Prishtinë, 2009, fq. 306

[3] Mehmeti, Din: Në krahët e shkrepave, Drenusha, Prishtinë, 2009, fq.117

4 Mehmeti, Din: Dridhjet e dritës, Drenusha, Prishtinë, 2009, fq.117

Poezia që Din Mehmeti ia kushtoi Nexhmije Pagarushës

Kjo është një poezi të cilën Din Mehmeti e ka shkruar për Nexhmije Pagarushën. Edhe pse ka botuar disa proza, kritika letrare dhe një dramë, Din Mehmeti njihet kryesisht për poezinë e tij figurative, e cila është botuar që nga viti 1961 deri në vitin 1999 në 16 vëllime. Poezinë e parë e botoi në vitin 1949 në revistën letrare Jeta e Re.

Këngës i dolën flatrat

Këndoi e këndoi
Derisa u shndërrua në këngë.

Dashuria për jetë
Ia mori zërin

Këndoi e këndoi
Derisa shkundi shkrumbin
E shpirtit të vet
Derisa bulëzuan pranverat
Në zemrat e njerëzve

Këngës i dolën flatrat
Ajo tash fluturon
Mbi të gjitha fatkeqësitë
E vdekja s’ka ç’t’i bëjë.

Pal Ndrecaj: Gjakova e madhe nuk i ka nderuar kurrë dy kolosët e vet, Din Mehmetin e Xajë Nurën

Shkrimtari dhe gazetari kosovar Pal Ndrecaj përmes një statusi në Facebook ka reaguar në lidhje me mos nderimin që i është bërë Din Mehmetit dhe Xajë Nurës nga qyteti i Gjakovës, shkruan KultPlus.

“Pos shtrirjes gjeografike e numrit të popullsisë, një qytet e bëjnë të madh edhe ata që e udhëheqin. Rahoveci i vogël paska nderuar poetin e vet, Xhevdet Bajraj, për veprën e tij letrare dhe për angazhimin qytetar. Nder i merituar! Gjakova e madhe nuk i ka nderuar kurrë dy kolosët e vet: Din Mehmetin e Xajë Nurën. Ky i dyti, pos veprës letrare, ka qenë i angazhuar qytetarisht deri në vdekje. Din dhe Xaje, në emrin e qytetarit Pal Ndrecaj, unë Ju kërkoj falje!”, ka shkruar Ndrecaj.

Pal Ndrecaj është shkrimtar dhe gazetar kosovar. Ai lindi më 1960 në Moglicë (Gjakovë). Studioi letërsi shqiptare në Universitetin e Prishtinës. Ka punuar mësimdhënës i gjuhës dhe i letërsisë shqiptare dhe gazetar në të përditshmet kosovare “Koha ditore” dhe “Zëri”. Prej vitit 2004 jeton dhe punon në Nju Jork. Merret me poezi dhe prozë. Librat e tij poetikë janë: “Lule mbi plage” (1993), “Akti i krijimit” (1998) dhe “Gdhendja e përmasave”, 2015. Ka botuar roman me titull “Lista e zezë”. / KultPlus.com

Elegji për Azem Shkrelin

Poezi nga Din Mehmeti.

Mos e zgjoni!
Nuri i tij shndrit

Trupin e ka në të tashmen
Shpirtin në të ardhmen

Është duke përbiruar
Nëpër shkëmboren e mendimit
Për të arritur në anën tjetër të vetes

Rugovasit e mbështollën
Me shalla të bardhë
E vendosën në shpirtin e tyre
Për të jetuar gjithmonë me të

Drita i tha territ:
Nxima shikimin
Mos ta shoh të heshtur

Terri i tha dritës:
Më bëj edhe më të zi

O miku im më i miri mik
Zi zi zi – ajo ditë
Eh eh eh!…

Mos e zgjoni!