“Kur më pak e presim, jeta na vendos përballë sfidave të caktuara për të testuar kurajon dhe dëshirën tonëpër ndryshim. Në momente të tilla është e pamundur të mendosh se nuk ka ndodhur asgjë, apo të pranosh se nuk je i gatshëm t’ia dalësh mbanë. Sfidat nuk presin. Jeta nuk sheh pas. Një javë është një kohë më se e mjaftueshme për ne, për të vendosur nëse do e pranojmë apo jo fatin tonë”.
“Mos e ndiej asnjëherë detyrim t’u japësh sqarime apo shpjegime të tjerëve. Miqtë e tu nuk kanë nevojët’i dëgjojnë, kurse armiqtë e tu nuk do të kuptojnë gjithsesi”.
“Sigurisht që në jetë ka dhimbje dhe beteja. Askush nuk mund t’i shmangë ato. Por është më mirë tëhumbasësh në beteja teksa përpiqesh të realizosh ëndrrat e tua, se sa të mposhtesh pa e kuptuar se për çfarë po lufton”.
“Kur dikush del nga jeta jonë, kjo ndodh sepse dikush tjetër është duke hyrë”.
“Mbylli disa dyer sot. Jo për krenari, mungesë kapaciteti, apo arrogancë, por thjesht sepse nuk të çojnë nëasnjë vend”.
“Është e rëndësishme të kuptohet kur diçka ka arritur fundin. Rrathë dhe porta që mbyllen, kapituj tëmbyllur, apo si do që t’i quajmë. Ajo që ka rëndësi, është të lëmë në të shkuarën ato fasa të jetës që janëmbyllur tashmë”.
“Në botë ka persona që më kuptojnë dhe persona që nuk më kuptojnë. Për këta të fundit, zgjedh thjesht qëtë torturohen duke u munduar të fitojnë simpatinë time”.
“Të gjithë mendojnë se qëllimi kryesor i jetës është ai i të ndjekurit të një plani. Por askush nuk pyet nëse ai plan është krijuar prej tyre, apo është ndërtuar nga dikush tjetër. Mbledhin eksperienca, kujtime, gjëra, ide të ndryshme dhe gjithçka bëhet e tepërt për t’u menaxhuar. Dhe kjo është arsyeja pse përfundojnëduke harruar endrrat e tyre”.
“Kur nuk kisha më asgjë për të humbur, kam fituar gjithçka. Kur më kanë poshtëruar, ndërkohë që ecja përpara, kam kuptuar se isha i lirë të zgjidhja fatin tim”.
“Një tragjedi mban me vete një ndryshim radikal në jetën tonë, një ndryshim të lidhur me të njëjtin shkak, humbjen. Kur përballemi me një humbje, është e kotë të kërkosh të rekuperosh çfarë ka ekzistuar. E mira është të shfrytëzojmë hapësirën që hapet para nesh dhe ta mbushim me diçka të re”. / KultPlus.com
Dielli ra në mendime dhe vendosi të shndrisë edhe më shumë. Era, që kënaqej nga ky kuvendim, fryu edhe më shumë, që rrezet e diellit mos e arrinin djaloshin.
“Për këtë është Alkimia,” shtoi ai. “Që secili nga ne të kërkojë thesarin dhe ta gjejë, e më pas të dëshirojë të bëhet edhe vetë më i mirë se më parë. Plumbi do të hyjë në punë derisa bota mos të ketë më nevojë për të. Paskëtaj atij i duhet të shndërrohet në flori. Këtë gjë bëjmë ne Alkimistët: na tregojnë se, sa herë që duam të bëhemi më të mirë nga ç’jemi, edhe gjithçka që na rrethon bëhet më e mirë.”
“Atëherë, pse thua që unë nuk e njoh Dashurinë?” pyeti Dielli.
“Sepse Dashuria nuk është e palëvizshme si shkretëtira, dhe nuk do të thotë që t’i biesh botës kryq e tërthor siç bën era, dhe as të bësh sehir nga lart siç bën ti. Dashuria është burimi që vë në lëvizje dhe e bën më të mirë Shpirtin e Botës. Kur arrita ta kuptoj për herë të parë, atëherë m’u mbush mendja se ishte e përsosur. Por më pas vura re se ajo ishte pasqyra e të gjitha krijesave e se brenda mbante luftërat dhe dëshirat e tyre. Jemi ne që e mbajmë gjallë Shpirtin e Botës: toka ku jetojmë do të bëhet më e mirë a më e keqe nëse do të jemi më të mirë apo të këqinj ne. Këtu hyn dhe forca e dashurisë, sepse kur biem në dashuri gjithnjë duam të bëhemi më të mirë nga ç’jemi.”
“Ti ç’kërkon nga unë?” e pyeti Dielli. “Të thashë, më ndihmo të bëhem erë,” u përgjigj djaloshi. “Natyra më mban si më të mençurën e krijesave,” shtoi Dielli, “por s’di qysh të të bëj erë.” “E kujt t’i lutem tani?”
Për një hop Dielli qëndroi i heshtur. Era, që ende mbante vesh, donte të përhapte aty për aty nëpër botë lajmin se njohuritë e Diellit ishin të pamjaftueshme. Megjithatë, s’dëshironte të largohej nga ai djalosh që fliste Gjuhën e Botës.
“Fol me Dorën, se ajo ka shkruar gjithçka!” tha Dielli. /KultPlus.com
Dielli ra në mendime dhe vendosi të shndrisë edhe më shumë. Era, që kënaqej nga ky kuvendim, fryu edhe më shumë, që rrezet e diellit mos e arrinin djaloshin.
“Për këtë është Alkimia,” shtoi ai. “Që secili nga ne të kërkojë thesarin dhe ta gjejë, e më pas të dëshirojë të bëhet edhe vetë më i mirë se më parë. Plumbi do të hyjë në punë derisa bota mos të ketë më nevojë për të. Paskëtaj atij i duhet të shndërrohet në flori. Këtë gjë bëjmë ne Alkimistët: na tregojnë se, sa herë që duam të bëhemi më të mirë nga ç’jemi, edhe gjithçka që na rrethon bëhet më e mirë.”
“Atëherë, pse thua që unë nuk e njoh Dashurinë?” pyeti Dielli.
“Sepse Dashuria nuk është e palëvizshme si shkretëtira, dhe nuk do të thotë që t’i biesh botës kryq e tërthor siç bën era, dhe as të bësh sehir nga lart siç bën ti. Dashuria është burimi që vë në lëvizje dhe e bën më të mirë Shpirtin e Botës. Kur arrita ta kuptoj për herë të parë, atëherë m’u mbush mendja se ishte e përsosur. Por më pas vura re se ajo ishte pasqyra e të gjitha krijesave e se brenda mbante luftërat dhe dëshirat e tyre. Jemi ne që e mbajmë gjallë Shpirtin e Botës: toka ku jetojmë do të bëhet më e mirë a më e keqe nëse do të jemi më të mirë apo të këqinj ne. Këtu hyn dhe forca e dashurisë, sepse kur biem në dashuri gjithnjë duam të bëhemi më të mirë nga ç’jemi.”
“Ti ç’kërkon nga unë?” e pyeti Dielli. “Të thashë, më ndihmo të bëhem erë,” u përgjigj djaloshi. “Natyra më mban si më të mençurën e krijesave,” shtoi Dielli, “por s’di qysh të të bëj erë.” “E kujt t’i lutem tani?”
Për një hop Dielli qëndroi i heshtur. Era, që ende mbante vesh, donte të përhapte aty për aty nëpër botë lajmin se njohuritë e Diellit ishin të pamjaftueshme. Megjithatë, s’dëshironte të largohej nga ai djalosh që fliste Gjuhën e Botës.
“Fol me Dorën, se ajo ka shkruar gjithçka!” tha Dielli. /KultPlus.com
Sot, KultPlus ua sjell një fragment nga libri ‘Alkimisti’, një prej kryeveprave të shkrimtarit Paulo Coelho.
Dita e re po agonte, prandaj bariu i ngau delet nga lindja. “Ato nuk e dinë ku do të kullosin”, mendoi, “prandaj s’më shqiten”. Delet kishin nevojë vetëm për ujë dhe për ushqim. Derisa djali t’i shpinte në tërë kullotat me famë të AndaIuzisë, ato do t’i qëndronin pranë si mikesha të vërteta. Edhe pse ditët nga mëngjesi e deri në mbrëmje ngjanin njëra tjetrës e orët mezi shtyheshin, edhe pse e kishin jetën të shkurtër, ato s’dinin të lexonin e as të flisnin gjuhën e njerëzve të cilët tregonin se ç’po ndodhte në fshatra. Prandaj delet s’kërkonin nga njerëzit veçse ujin dhe kullotën, e si shpërblim u dhuronin leshin dhe miqësinë, por nganjëherë edhe mishin.
“Të isha përbindësh e t’i përlaja një nga një, do të kuptonin që tufa po rrallohej pothuajse tërësisht,” mendoi djaloshi. “Sepse kanë besim tek unë dhe nuk mbështeten më në instinktin e tyre, ngase pikërisht unë i shpie të kullotin.”
Djaloshi po befasohej pas këtyre mendimeve të çuditshme. Ndoshta në kishë, mu aty ku hapte krahët fiku, duhej të kishte fantazma. A thua ishte ky shkaku që iu shfaq ajo ëndërr dhe kishte nisur tani t’i vagëllojë njëfarë përsëri ajo ëndërr dhe kishte nisur tani t’i vagëllojë njëfarë zemërimi ndaj deleve, mikeshave të tij përherë besnike? Si rrëkëlleu pak verë të mbetur nga mbrëmja e shkuar, u mbështoll më fort me xhaketë. E dinte mirë se pas disa orësh, kur dielli të ngrihej lart do të bënte aq vapë sa që ai nuk do të mund t’i nxirrte delet në kullotë. Do të vinte pastaj ora kur Spanjën e kot gjumi i verës: mirëpo vapa e ditës vazhdonte deri aty nga mbrëmja. Si për dreq duhej ta mbante veshur xhaketën. Aty për aty ankohej nga barra e saj e bezdisshme, por qetësohej kur kujtonte se ishte ajo xhaketë që e mbronte kur afrohej agimi i ditës së re.
“S’i merret vesh motit”, thoshte me vete dhe ndjehej mirënjohës ndaj xhaketës që e mbante veshur. Edhe xhaketa bënte një punë, sikundër bënte edhe trimoshi ynë. Kish dy vjet që endej fushave të Andaluzisë, kështu që i njihte symbyllur qytetet e asaj krahine. E kishte ndarë mendjen se do të merrej vetëm me udhëtime.
Bluante me vete se kësaj here do t’ia shkoqiste vajzës se ai, ndonëse një palo bari, dinte të lexonte, sepse derisa mbushi gjashtëmbëdhjetat s’kishte munguar asnjë ditë në seminar. Në fakt prindërit e kishin synë për ta bërë prift. Fundja kjo do t’i vinte emër të mirë asaj familjeje modeste fshatare që deri atëherë ishte rropatur vetëm për ujë dhe për bukën e gojës, duke rrojtur tamam si delet e tij. Në seminar, kishte arritur të mësonte latinishten, spanjishten dhe teologjinë. Por që fëmijë dëshironte të njihte botën, ndaj kjo i dukej më e rëndësishme sesa të njihte vetë Perëndinë ose mëkatet e njerëzve. Një mbrëmje, kur ishte kthyer për të parë ç’bënin në shtëpi, pati guximin t’i thoshte t’et se arsyeja që e pengonte të vishej prift ishte vetëm dëshira për të udhëtuar.
“Ah more bir, nëpër këtë fshat kanë kaluar njerëz nga të katër anët e botës. Vijnë me mendimin se do të gjejnë diçka të re, por ata mbeten gjithmonë të njëjtët njerëz.
Pastaj marrin andej nga kodra, i hedhin një sy kështjellës dhe thonë se në të kaluarën ishte ku e ku më mirë se sot. Ka nga ata qe janë flokëverdhë apo të zeshkët, por për çudi nuk ndryshojnë nga fshatarët tanë.”
“Unë s’e di nga ç’kështjella vijnë”, u përgjigj djaloshi.
“Këta njerëz, pasi shohin tokën tonë dhe më vonë gratë thonë se nuk do të ishte keq ta ngrysnin jetën këtu”, vazhdoi i ati.
“Po unë kam vetë dëshirë të nioh gratë dhe vendet e tyre”, ngulmoi djaloshi. “Ç’kanë që nuk qëndrojnë në fshat?”
“Sepse ata biro, e kanë qesen plot” shtoi gjatë bisedës i ati. “Ta dish mirë se tek ne vetëm barinjtë kanë fatin të udhëtojnë.”
«Atëherë, mirë, do të bëhem bari.”
I ati nuk foli. Të nesërmën i dha një çantë ku kishte vendosur tri monedha të vjetra spanjolIe prej ari.
“I gjeta në një livadh: i ruajta që t’ia dhuroje Kishës, me rastin e shugurimit tënd. Por tani me këto do të blesh dele për vete, do t’i biesh kryq e tërthor botës, derisa do të kuptosh që si kjo kështjellë dhe si gratë e fshatit tonë s’ka për të të zënë syri gjëkundi.”
Si i tha këto, i dha bekimin të birit. Djaloshi në syrin e t’et kishte vënë re se edhe ai kishte dëshirë të udhëtonte: kjo dëshirë kishte mbetur ende e zjarrtë, ndonëse atij burri i qe dashur ta ndrydhte për vite me radhë, duke i rrokullisur me zor vitet aty në fshat për një pikë ujë dhe për një kothere bukë sa për të mbajtur frymën./ KultPlus.com
Sapo mbërriti në Marrakesh, misionari vendosi që të kalonte çdo mëngjes në shkretëtirën që shtrihej në skajet e qytetit. Tek bënte shëtitjen e parë, vuri re një burrë të shtrirë në rërë, që përkëdhelte dheun dhe veshin e kishte ngjeshur në tokë.
“Do jetë i çmendur,” tha me vete.
Por e njëjta skenë përsëritej çdo ditë dhe, pas një muaji, i intriguar nga ajo sjellje e çuditshme, misionari vendosi t’i afrohej të panjohurit. Me shumë vështirësi – për shkak të arabishtes ende të çalë – u gjunjëzua pranë tij dhe e pyeti:
– Çfarë po bën?
– Po i bëj shoqërinë e shkretëtirës, e ngushëlloj për vetminë dhe lotët e saj.
– Nuk e dija që shkretëtira mund të qante.
– Ajo qan përditë, sepse ka një ëndërr, ajo do të bëhet e dobishme për njeriun dhe të shndërrohet në një kopsht të madh, në të cilin burrat të mund të kultivojnë lule e drithëra dhe të rrisin bagëtinë.
– Thuaji shkretëtirës se e ka përmbushur misionin – ia preu misionari. – Sa herë që jam këtu, arrij të kuptoj dimensionin e vërtetë të qenies njerëzore, sepse kjo pafundësi më lejon të shoh sa të vegjël jemi para Zotit. “Kur shoh rërën e shkretëtirës, imagjinoj miliona njerëz në mbarë botën që janë rritur njësoj, edhe pse bota nuk është gjithmonë e drejtë me ta. Dunat e saj më ndihmojnë të meditoj. Dhe duke parë diellin tek lind në horizont, shpirti më mbushet me gëzim. E kështu afrohem më shumë me Krijuesin”.
Misionari i tha tungjatjeta burrit dhe iu rikthye punëve të përditshme. Të nesërmen në mëngjes, e gjeti sërish aty, dhe në të njëjtin pozicion.
– A i fole shkretëtirës për atë që të thashë? e pyeti.
Burri pohoi me kokë.
– Dhe prapë shkretëtira vazhdon të qajë?
Mund të dëgjoj çdo ngashërim të saj. Tani shkretëtira qan, sepse kishte kaluar me mijëra vite duke besuar që ishte e padobishme, dhe humbi gjithë atë kohë duke mallkuar Zotin dhe fatin e saj.
– Atëherë thuaji shkretëtirës se njeriu, edhe pse ka një jetë shumë më të shkurtër se ajo, i kalon shumë prej ditëve duke menduar që është i padobishëm. Ai rrallëherë kupton arsyet e fatit të vet. Është i bindur se Zoti ka qenë i padrejtë kundrejt tij. Kur më në fund vjen koha kur ndodh diçka, e cila i tregon arsyen pse ka lindur, ai mendon që është tepër vonë për të ndryshuar jetën e tij, dhe vazhdon të vuajë. Ashtu si shkretëtira, ndihet fajtor për kohën që ka humbur.
– “Nuk e di nëse shkretëtira do të dëgjojë,” tha burri. “Tashmë ajo është mësuar të vuajë dhe nuk mundet që t’i shohë gjërat ndryshe”.
– Atëherë do të bëjmë atë që unë bëj gjithmonë kur e ndiej se njerëzit i kanë humbur shpresat. Do të lutemi.
Të dy u gjunjëzuan dhe filluan të falen, njëri me fytyrë nga Meka sepse ishte musliman, tjetri me duar të bashkuara në lutje, sepse ishte katolik. Kështu iu lutën Zotit të tyre, i cili ka qenë gjithmonë i Njëjti, edhe pse njerëzit këmbëngulin t’i vënë emra të ndryshëm.
Të nesërmen, kur misionari bëri sërish shëtitjen e mëngjesit, burri nuk ndodhej më aty. Në vendin ku dikur përkëdhelte rërën, toka ishte lagur, sepse ishte krijuar një burim i vogël. Me kalimin e muajve, burimi u bë më i madh dhe banorët e qytetit ndërtuan një pus rreth e rrotull tij.
Beduinët e quajnë atë vend “Pusi i Lotëve të Shkretëtirës”. Thuhet se kushdo që pi ujin e tij do të jetë në gjendje ta shndërrojë arsyen e vuajtjes së ve, në arsye për të qenë i gëzuar. Dhe në fund, do të gjejë fatin e tij të vërtetë. / La Repubblica / KultPlus.com
Fragmenti më domethënës nga romani “Alkimisti” i autorit Paulo Coelho.
– Dielli ra në mendime dhe vendosi të shndrisë edhe më shumë. Era, që kënaqej nga ky kuvendim, fryu edhe më shumë, që rrezet e diellit mos e arrinin djaloshin.
“Për këtë është Alkimia,” shtoi ai. “Që secili nga ne të kërkojë thesarin dhe ta gjejë, e më pas të dëshirojë të bëhet edhe vetë më i mirë se më parë. Plumbi do të hyjë në punë derisa bota mos të ketë më nevojë për të. Paskëtaj atij i duhet të shndërrohet në flori. Këtë gjë bëjmë ne Alkimistët: na tregojnë se, sa herë që duam të bëhemi më të mirë nga ç’jemi, edhe gjithçka që na rrethon bëhet më e mirë.”
“Atëherë, pse thua që unë nuk e njoh Dashurinë?” pyeti Dielli.
“Sepse Dashuria nuk është e palëvizshme si shkretëtira, dhe nuk do të thotë që t’i biesh botës kryq e tërthor siç bën era, dhe as të bësh sehir nga lart siç bën ti. Dashuria është burimi që vë në lëvizje dhe e bën më të mirë Shpirtin e Botës. Kur arrita ta kuptoj për herë të parë, atëherë m’u mbush mendja se ishte e përsosur. Por më pas vura re se ajo ishte pasqyra e të gjitha krijesave e se brenda mbante luftërat dhe dëshirat e tyre. Jemi ne që e mbajmë gjallë Shpirtin e Botës: toka ku jetojmë do të bëhet më e mirë a më e keqe nëse do të jemi më të mirë apo të këqinj ne. Këtu hyn dhe forca e dashurisë, sepse kur biem në dashuri gjithnjë duam të bëhemi më të mirë nga ç’jemi.”
“Ti ç’kërkon nga unë?” e pyeti Dielli. “Të thashë, më ndihmo të bëhem erë,” u përgjigj djaloshi. “Natyra më mban si më të mençurën e krijesave,” shtoi Dielli, “por s’di qysh të të bëj erë.” “E kujt t’i lutem tani?”
Për një hop Dielli qëndroi i heshtur. Era, që ende mbante vesh, donte të përhapte aty për aty nëpër botë lajmin se njohuritë e Diellit ishin të pamjaftueshme. Megjithatë, s’dëshironte të largohej nga ai djalosh që fliste Gjuhën e Botës.
“Fol me Dorën, se ajo ka shkruar gjithçka!” tha Dielli. /KultPlus.com
Braziliani me ndikimin më të madh ndërkombëtar dhe një nga shkrimtarët më të lexuar në botë, Paulo Coelho, feston ditëlindjen e tij të 75-të më 24 gusht 2022.
Në vitin 2022, janë bërë 35-vjet nga botimi i parë i “Pelegrini i Kompostelës”, best-seller-i i tij i parë nga “Toena”. Libri u shkrua pas pelegrinazhit të autorit, në vitin 1986, përgjatë rrugës për në Santiago de Compostela, në Spanjë, dhe u botua nga shtëpia botuese “Eco”, në Rio-de-Zhaneiro, vitin pasues, më 1987. Përvoja gjatë rrugës për në Santiago de Compostela ishte e jashtëzakonshme në jetën e autorit dhe suksesi i madh ndërkombëtar i “Pelegrinit të Kompostelës”, pas botimit të tij, kontribuoi në rritjen e konsiderueshme të numrit të pelegrinëve në qytetin e Galicisë, në Spanjë – aq shumë sa në vitin 1999, Paulo Coelho u nderua me Medaljen e Artë të Galicisë nga Këshilli i Shtetit të Spanjës dhe, në vitin 2008, bashkia lokale e nderoi shkrimtarin brazilian duke i dhënë emrin e tij njërës prej rrugëve të qytetit.
Librat e Paulo Coelho-s, të botuara në mbarë botën, kanë arritur shifrën mahnitëse prej rreth 320 milionë kopjesh të shitura në më shumë se 170 vende. Autori më i përkthyer nga portugalishtja është botuar në 88 gjuhë të ndryshme, duke përfshirë shqipen, gjuhën estoneze, persishten (gazetarja Patrícia Campos Mello zbuloi versionin e “Pelegrinit të Kompostelës” në atë gjuhë midis të burgosurve në burgun amerikan të Guantanamos, Kubë), hindishten, malajalamishten (e folur në Indinë Jugore), marathishten (e folur në bregun perëndimor qendror të Indisë), vietnamishten dhe suahilishten (një nga gjuhët zyrtare të Kenias). Në Brazil, Paulo Coelho madje ka pasur pesë tituj në të njëjtën listë të best-seller-ve, një ngjitje që asnjë autor tjetër nuk ka arritur ta kapë deri më sot.
“Alkimisti”, libri i tij më i suksesshëm, u botua në qershor 1988, fillimisht nga i njëjti botues “Eco”. Meqenëse pronari i shtëpisë botuese të parë nuk besonte shumë në suksesin e titullit, ribotimi i “Alkimistit” u bë nga botuesi tjetër “Rocco” dhe shpejt u bë një nga fenomenet më të mëdha të shitjeve në Brazil. Largimi nga “Eco” shënon edhe momentin kur Paulo Coelho filloi të punojë me Mônica Antunes, agjenten e tij ekskluzive deri më sot, pronare e “Sant Jordi”, me qendër në Barcelonë. Libri shitet rreth 1 milion kopje çdo vit vetëm në Shtetet e Bashkuara, duke qenë libri më i dhuruar për nxënësit që mbarojnë gjimnazin atje. Ende në Shtetet e Bashkuara, tregu më i madh i librave në botë, “Alkimisti” ka një rekord duke qëndruar për 427 javë rresht në listën e librave më të shitur të “The New York Times” – lista më prestigjioze e best-seller-ve në industrinë ndërkombëtare të librit. Në gusht 2022, libri mbushi plot 650 javë në listën e librave më të shitur të “USA Today”. Frymëzimin për këtë best-seller Coelho e mori nga një histori persiane e përdorur nga shkrimtari argjentinas Jorge Luis Borges në librin e tij me tregime të shkurtra të titulluar në origjinal “Historia universal de la infamia”, botuar më 1935.
“Alkimisti” vlerësohet dhe rekomandohet nga liderë botërorë, si ish-presidenti i ShBA-s, Barack Obama, aktivistja pakistaneze dhe fituese e çmimit “Nobel” për paqe, Malala Yousafzai, dhe ish-Sekretari i Përgjithshëm i Kombeve të Bashkuara, Ban Ki-Moon, midis shumë të tjerëve; nga shkrimtarë të njohur ndërkombëtarisht, si italiani Umberto Eco dhe japonezi Kenzaburo Oe, fitues i çmimit “Nobel” për letërsinë; nga personalitete, si Gisele Bündchen dhe Oprah Winfrey, prezantuese dhe drejtuese e një prej klubeve më të mëdha të librit në botë; madje edhe nga sportistë, si shtatë herë kampioni i botës në “Formula 1”, Lewis Hamilton dhe superyjet e NBA-së, LeBron James dhe Kobe Bryant – me të cilët Paulo Coelho planifikoi të shkruante një libër për fëmijë, një plan që fatkeqësisht u prish nga vdekja tragjike e basketbollistit. Në tregun e Amerikës së Veriut, ekziston një version audio i “Alkimistit” i treguar nga aktori i madh anglez Jeremy Irons, fitues i “Oscar”-it për aktorin më të mirë në vitin 1991.
Me 21 vepra dhe disa qindra milionë kopje të shitura, Paulo Coelho botohet nga botuesit më të rëndësishëm në botë, si “Knopf” dhe “HarperCollins” në Shtetet e Bashkuara, nga “Flammarion” në Francë, nga “Planeta” në Spanjë, nga “Penguin Random House” në Meksikë dhe “Kadokawa” në Japoni.
Në Brazil, ajo është botuar nga etiketa e “Paralela e Companhia das Letras” që nga viti 2016, kur publikoi librin “Spiunia”, frymëzuar nga jeta misterioze e Mata Harrit, një gruaje e lindur në Holandë dhe e pushkatuar gjatë Luftës së Parë Botërore. Në vitin 2010, Paulo Coelho organizoi për botuesin anglez “Penguin” një antologji tekstesh që ishin burim frymëzimi për të; ndër fragmentet e përzgjedhura, ka pasazhe nga De Profundis, nga Oscar Wilde, Eichmann në Jerusalem, nga Hannah Arendt (më 1982, një vizitë në rrënojat e kampit nazist të përqendrimit në Dachau, Gjermani, bëhet një nga përvojat më të shquara të jetës së autorit dhe përforcon bindjet e tij për të luftuar gjithmonë kundër autoritarizmit të çdo ngjyre ideologjike), “Princi” i Machiavelli-t, “Fiksionet” e Jorge Luis Borges-it dhe “Dorëshkrimet e Detit të Vdekur”, shpërndarjen e librave të tij nëpër botë, si dhe marrëdhëniet me lexuesit e tij.
Në vitin 1996, Paulo Coelho mori titullin “Kalorës i Urdhrit Kombëtar të Legjionit të Nderit”, nga presidenti francez Jacques René Chirac dhe në të njëjtin vend ai mori titullin “Oficer në Urdhrin e Arteve dhe Letrave”, më 2003. U zgjodh dhe ishte kryetari i 21-të i “Akademisë Braziliane të Letrave” që nga viti 2002 dhe në vitin 2007; ai u bë Lajmëtar i Paqes i Kombeve të Bashkuara. Paulo Coelho ka fituar rreth 115 çmime dhe nderime të dimensioneve ndërkombëtare, duke përfshirë çmimin “Grinzane Cavour” (Itali, 1996; dhënë gjithashtu shkrimtarëve si José Saramago, Doris Lessing dhe Ian McEwan), çmimin “Goldene Feder” (Hamburg, 2005) dhe çmimin “Hans Christian Andersen”, dhënë nga Bordi Ndërkombëtar për Librat për të Rinjtë (2010).
Paulo Coelho është këshilltar i UNESCO-s për Programin mbi Konvergjencat Shpirtërore dhe Dialogët Ndërkulturorë dhe ka qenë anëtar i bordit të Fondacionit “Schwab”, i cili promovon Forumin e Davosit (në fakt, braziliani që ka më shumë rëndësi në Davos është Paulo Coelho, një shkrimtar që është gjithashtu anëtar i bordit të Fondacionit “Schwab”, shkroi gazetari Clóvis Rossi, reporteri brazilian që mbuloi më së shumti Forumin e Davosit, në Folha të Sao Paulo-s), dhe i Këshillit Ndërkombëtar Këshillimor të Programit Ndërkombëtar të Negocimit të Harvardit.
Në vitin 2003, “Alkimisti” fitoi rekordin botëror “Guinness” si libri që kishte më shumë përkthime në gjuhë të tjera; në vitin 2009, Paulo Coelho fitoi një rekord të ri botëror “Guinness” si autori më i përkthyer nga i njëjti libër. Ai është një nga shkrimtarët e parë që përdori mediat sociale dhe në një anketë të kryer nga Agjencia amerikane e marrëdhënieve me publikun JCPR më 2009, ai ishte ndër 100 personalitetet më të ndjekura botërore në Twitter (vetëm pesë nga 100 personat e përmendur nuk ishin amerikanë). Në vitin 2017, shkrimtari u zgjodh si një nga 100 mendimtarët më me ndikim botëror nga Fondacioni “Albert Einstein” i Kanadasë, i cili ruan koleksionin e gjeniut të fizikës gjermane.
Paulo Coelho ëndërronte të bëhej shkrimtar që kur ishte adoleshent në Rio-de-Zhaneiro. Kur ishte i ri, ai bënte komente me shkrim për librat që lexonte (në moshën 25-vjeçare kishte mbajtur shënime për më shumë se pesëqind libra) dhe u dërgonte poezi kritikëve letrarë, që kishin rubrika letrare në gazeta. Ai punoi në teatër (madje duke dhënë mësime për regji dhe aktrim) dhe në gazeta kryesore – si “O Globo”, në Rio-de-Zhaneiro – ai ishte redaktor i të përditshmes (të quajtur edhe “udigrudi” në Brazil) dhe punoi në kompanitë diskografike “Polygram” dhe “CBS”. Në vitin 1970, i ndikuar nga lëvizjet mistike dhe alternative, ai mori trenin e vdekjes për të shkuar në Bolivi dhe Maçu Piçu, në Peru. Më pas, shkoi në Amsterdam dhe Holandë, kryeqyteti botëror i lëvizjes hipi. Prej aty, me autobus, ai bëri ekskursionin e tij të parë në Lindje, një përvojë që ai e tregon në librin autobiografik “Hipi”, botuar më 2018.
Në fillim të viteve 1970, ai kryqëzoi rrugët me rokerin Bahian Raul Seixas dhe takimi i ndryshoi jetën. Së bashku, të dy kompozuan më shumë se dyzet këngë, disa prej të cilave ishin jashtëzakonisht të suksesshme dhe që u bënë përgjithmonë klasike të rokut brazilian, si “Gita” (një hit i madh edhe falë zërit të Maria Bethânia-s), “Unë linda dhjetë mijë vjet më parë” dhe “Shoqëria alternative”. Ai, gjithashtu, do të shkruante tekste për kompozitorë të tjerë të rëndësishëm brazilianë, si Rita Lee dhe Zé Rodrix, madje edhe për një nga themeluesit e zhanrit muzikor “bossa nova”, Roberto Menescal, një nga miqtë e tij të më të ngushtë; ka shkruar gjithsej 120 tekste këngësh. Pjesëmarrja e tij e fundit në universin e këngës ishte versioni i boleros meksikane “Me vuelves loço”, nga Armando Manzanero, një sukses i madh në Brazil me zërin e Elis Reginas si “Me deixas louca” (Ti më çmend). Versioni u regjistrua sërish nga vajza e Elisit, këngëtarja Maria Rita, në vitin 2012.
Fryma e lirë dhe e guximshme e Paulo Coelho-s i kushtoi disa momente kufizimi të dhunshëm të lirisë së tij: prindërit e tij e dërguan në klinikat e trajtimit psikiatrik, ku ai mori edhe goditje elektrike (një përvojë që ai e rrëfen në librin “Veronika vendos të vdesë”, e cila motivoi një projektligj të atëhershëm të senatorit Eduardo Suplicy që ndalonte shtrimet arbitrare psikiatrike në Brazil (lexo shkrimin e autorit “Kam shkruar një libër mbi azilin mendor, babi”), dhe ai u arrestua dy herë nga diktatura civile-ushtarake që sundoi në Brazil midis viteve 1964 dhe 1985. Hera e parë ishte në vitin 1969, kur ai po kthehej nga një udhëtim nga Paraguai me të dashurën dhe dy miqtë e tij, ku kishte shkuar për të parë një ndeshje të ekipit brazilian të futbollit. E dyta më 28 maj 1974, gjatë periudhës më të tmerrshme të diktaturës: Paulo Coelho u arrestua fillimisht nga “Dops”, agjencia përgjegjëse për represionin, dhe pasi u lirua, u rrëmbye nga taksia, që po e çonte në shtëpi, u ndalua dhe u torturua.
Në një artikull për gazetën amerikane “The Washington Post”, ai shkroi:
“Pasi nuk e di sa kohë dhe sa seanca kishin kaluar (koha në ferr nuk llogaritet me orë), dikush troket në derë dhe më kërkon të vesh kapuçin. […] Më çojnë në një dhomë të vogël, e gjitha e lyer me ngjyrë të zezë, me kondicioner shumë të fortë. Drita fiket. Vetëm errësirë, ftohtësi dhe një sirenë që vazhdon e vazhdon. Filloj të çmendem, të kem vizione kuajsh. Trokas në derën e “frigoriferit” (më vonë e mora vesh se ky ishte emri), por askush nuk e hap. Më bie të fikët. Zgjohem dhe më bie të fikët disa herë, dhe në njërën prej tyre mendoj: më mirë të kapem sesa të rri brenda.”
Në vitin 1980, Paulo Coelho u martua me artisten Christina Oiticica, e cila dizajnoi kopertinat e librave të tij të parë dhe me të cilën jeton ende në Gjenevë të Zvicrës. Në atë dekadë, çifti themeloi dhe drejtoi shtëpinë botuese “Shogun”, në Rio-de-Zhaneiro. Në vitin 2014, ata krijuan fondacionin, me qendër në atë qytet, i cili mban emrin e tyre dhe, ndër të tjera, mbështet Solar Menino de Luz, një vepër sociale në kompleksin e lagjeve të varfra “Pavão”, “Pavãozinho” dhe “Cantagalo” në Brazil. Në vitin 2021, përballë refuzimit, për arsye politike, të kërkesës që Festivali i Jazz-it “Capão” të mund të kishte qasje në stimujt e Ligjit “Rouanet”, Fondacioni “Paulo Coelho dhe Christina Oiticica” financuan festivalin e muzikës së qytetit, i vendosur në Chapada Diamantina. Në korrik të të njëjtit vit, u njoftua përshtatja në film e librit “Alkimisti”, në të cilin aktori anglez Sebastian de Souza do të luante rolin e Santiagos.
Veprat e Paulo Coelhos të botuara nga shtëpia botuese “Toena” janë:
Pse duhet të lexojmë ende sot romanin “Alkimisti” të Paulo Koelhos? Cilat janë leksionet shumë të vlefshme që bart ai? I botuar për herë të parë në vitin 1988 në Brazil, dhe më pas ipërkthyer në 56 gjuhë të tjera, ky libër është shitur në mbi 100 milionë kopje dhe tek më shumë se 156 vende të botës.
“Alkimisti” si një mënyrë për ta mposhtur frikën
Duke qenë një roman bashkëkohor, “Alkimisti” i Paulo Koelhos trajton shqetësimet e një brezi, të rritur në një epokë të karakterizuar nga përparimi i shpejtë i teknologjisë dhe globalizimi. I botuar gjatë tensioneve të vazhdueshme ndërkombëtare të Luftës së Ftohtë në fundin e viteve 1980, romani trajton drejtpërdrejt temat e frikës dhe kontrollit.
Lufta e Ftohtë, midis Shteteve të Bashkuara dhe Bashkimit Sovjetik, u karakterizua dukshëm nga përparime të mëdha teknologjike e ushtarake, dhe kur lufta bërthamore ishte një mundësi reale. Romani i Koelhos apelon drejtpërsëdrejti që të mos lejojmë që frika të diktojë vendimet individuale mbi jetën e gjithsecilit.
Fuqia për të vendosur mbi të ardhmen personale
Romani mbështet fuqimisht fuqinë që individi të marrë nën kontroll të ardhmen e tij. Ky mesazh ka ndikuar tek njerëzit e të gjitha kulturave, dhe tek një brez ku ekspozimi ndaj “tmerreve të botës” ka paralizuar shumë njerëz.
Tema më e spikatur e “Alkimistit”, është ideja se çdo njeri ka një “legjendë personale” – një lloj fati ideal – dhe se çdokush mund të zgjedhë nëse do ta ndjekë apo jo. Në fillim të romanit, protagonisti kryesor Santiago niset në kërkim të legjendës së tij personale, falë takimit me Melkizedekun, një plak i moshuar që ishte shumë i zgjuar.
Melkizedeku i shpjegon Santiagos se të gjithë njerëzit e njohin legjendën e tyre personale në rininë e tyre, por e harrojnë atë ndërsa rriten, pasi janë të verbuar dhe të bllokuar nga frika, ankthi dhe shqetësimet e tjera të kësaj bote. Edhe për këtë arsye, libri duket sikur i flet ndërgjegjes së njerëzve në vitin 2022.
Ne jemi të verbuar dhe penguar nga tundimet, ankthet, të mbyllur nëpër kafazet tona. Kafaze që na imponoi pandemia, por edhe kafaze që i kemi ndërtuar vetë për të “shpëtuar” nga frika. Prandaj ndihemi si të përhumbur. Ndaj leximi i një libri të tillë, duhet të na kujtojë se tek secili prej nesh, ekziston një “zjarr i brendshëm” që ia vlen të kultivohet.
Origjina e “Alkimistit”
Historia që trajton ky roman nuk është shpikur nga Koelho, pasi i ka rrënjët tek një literaturë shumë më e vjetër. Shëmbëlltyra e dy ëndërrimtarëve që ëndërrojnë thesarin e njëri-tjetrit,shfaqet në një histori tradicionale hebreje. Shkrimtari argjentinas, Horge Luis Borges, i ripërdori këto tregime të vjetra hebreje në “Përrallën e dy ëndërrimtarëve” të vitit 1935. Koelho, një shkrimtar i Amerikës së Jugut ashtu si Borges, iu bashkua kësaj tradite. Po ashtu është e drejtë që ai zgjodhi një tematikë të tillë si një kornizë për romanin e tij, që trajton në mënyrë të hapur çështjen e fesë, duke ia përshtatur këto tema lexuesit bashkëkohor.
Ky bashkim kompleks midis traditës dhe bashkëkohësisë, është i dukshëm në karakterin e Melkizedekut. Melkizedeku është një figurë biblike që përmendet në Bibël si prift dhe mbret i Salemit, por karakteri i të cilit nuk është zhvilluar plotësisht. Koelho e ripërdor këtë figurë, duke i caktuar atij një rol të ri si mbrojtës i njerëzve që ndjekin legjendat e tyre personale, duke ruajtur detaje biblike për personazhin, sikurse është edh titulli i tij “Mbreti i Salemit”./bota.a/ KultPlus.com
KultPlus ju sjell sot 15 citate të Paulo Coelho mbi dashurinë, jetën dhe miqësinë:
“Ka vetëm një gjë që e bën të pamundur arritjen e një ëndrre: frika nga dështimi.”
“Mos e humbni kohën tuaj me shpjegime: njerëzit dëgjojnë vetëm atë që duan të dëgjojnë.”
“Dhe, kur ju dëshironi diçka, i gjithë universi punon për t’ju ndihmuar ta arrini atë.”
“Sekreti i jetës, megjithatë, është të biesh shtatë herë dhe të ngrihesh tetë herë.”
“Cila është gënjeshtra më e madhe në botë?… Është kjo: që në një moment të caktuar të jetës sonë, ne humbasim kontrollin e asaj që po na ndodh dhe jetët tona kontrollohen nga fati.”
“Dy provat më të vështira në rrugën shpirtërore janë durimi për të pritur momentin e duhur dhe guximi për të mos u zhgënjyer me atë që hasim.”
“Çdo gjë që ndodh një herë nuk mund të ndodhë më kurrë. Por gjithçka që ndodh dy herë do të ndodhë me siguri për herë të tretë.”
“Nëse e doni dikë, duhet të jeni të përgatitur për ta lënë te lirë.”
“Një fëmijë mund t’i mësojë një të rrituri tre gjëra: të jetë i lumtur pa arsye, të jetë gjithmonë i zënë me diçka dhe të dijë të kërkojë me gjithë fuqinë e tij atë që dëshiron.”
“Gjërat e thjeshta janë gjithashtu gjërat më të jashtëzakonshme, dhe vetëm të mençurit mund t’i shohin ato.”
“Nëse filloni duke premtuar atë që nuk e keni ende, do të humbisni dëshirën tuaj për të punuar për ta arritur atë.”
“Disa gjëra në jetë thjesht duhen përjetuar – dhe nuk shpjegohen kurrë. Dashuria është një gjë e tillë.”
“Kur dashurojmë, ne gjithmonë përpiqemi të bëhemi më të mirë se sa jemi. Kur ne përpiqemi të bëhemi më të mirë se sa jemi, gjithçka rreth nesh bëhet gjithashtu më e mirë.”
“Është mundësia për të realizuar një ëndërr që e bën jetën interesante.”
“Një është i dashur sepse dikush është i dashur. Nuk nevojitet asnjë arsye për të dashuruar./ KultPlus.com
“Për ata që nuk frikësohen nga vetmia, çdo gjë do të shijojë ndryshe. Në vetmi, ata do ta zbulojnë dashurinë, e cila në raste të tjera do të mbetej e pa vënë re.
Në vetmi, ata do ta kuptojnë dhe respektojnë dashurinë e cila i ka lënë ata. Në vetmi, ata do të jenë në gjendje të vendosin nëse ia vlen të kërkohet që dashuria e humbur të kthehet ose nëse thjesht duhet ta lënë të shkoj dhe të fillohet një shteg i ri.
Në vetmi, ata do të mësojnë se të thuash “jo”, nuk do të thotë gjithmonë mungesë e zemërgjerësisë dhe se të thuash “po” nuk është gjithmonë virtyt.” / KultPlus.com
“….Trupi ndryshon, moshohet. Mos u dëshpëro nëse nuk të bën më ajo masë fustani që të bënte në moshën 18 vjeçare. Një femër 45 vjeçare, të cilës i bën fustani që vishte në moshën 18 vjeçare, ose vuan nga problemet e zhvillimit, ose po vetëshkatërrohet.
Neve na pëlqejnë femrat që dinë të jetojnë një jetë të ekuilibruar dhe dinë t’i kontrollojnë ndjesitë e tyre të fajit. Na pëlqejnë edhe ato që kur hanë, e shijojnë atë që hanë. Ato që kur duhet të mbajnë dietë, e bëjnë me kënaqësi (pa vuajtje dhe dëshpërim).
Disa rrudha në fytyrë, disa thinja, disa shenja moshimi në trup nuk e fshehin bukurinë. Ato janë dëshmi se ju keni bërë diçka në jetën tuaj, se nuk keni mbetur tek makiazhi dhe nuk e keni kaluar jetën tuaj nëpër qendra estetike. Keni jetuar!
Femrat në sytë e një mashkulli? Nuk ka rëndësi se sa peshojnë. Është e mahnitshme të prekësh, të përqafosh dhe të përkëdhelësh trupin e një femre. Ta dimë se sa peshon, nuk na provokon asnjë emocion.
Nuk e kemi idenë se sa është masa jote, ose nëse je në formë. Interesi ynë përqendrohet në një lloj tjetër forme. Nuk na intereson se sa e gjatë je në centimetra. Është çështje proporcionesh, jo masash.
Neve na pëlqen një femër e rrumbullakosur dhe “me mish”. Na pëlqen ai lloj trupi që, pa asnjë dyshim, vihet re në fraksionin e sekondës.
Femrat e dobëta që sfilojnë në pasarela, ndjekin tendencën e dëshiruar nga stilistët që, e thënë me realizëm, duket sikur i urrejnë femrat dhe konkurojnë me to. Modelet e tyre janë dëshpërimisht të dobëta, të thata.
Makiazhi është shpikur sepse femrat e përdorin, por mos e përdorni. Lajeni fytyrën thjesht me ujë dhe sapun dhe aq mjaftojnë për ne. Atletat janë shpikut për të mbajtur këmbët tuaja fantastike.
Nëse natyra ju ka dhënë format që keni, atëherë ka një arsye dhe, e përsëris, neve na pëlqeni të tilla. T’i fshihni të tilla forma është si të mbani të në magazinë divanin tuaj më të mirë.
Është ligj natyror që të gjithë ata që martohen me një modele të dobët, anoreksike, bulimike dhe nervoze, më pas kërkojnë një të dashur me forma, simpatike dhe që të mos vuajë nga shëndeti. Të rejat janë të bukura, por ato mbi të dyzetat janë vërtet pjata e fortë. Për to ne jemi të gatshëm të kalojmë me not oqeanin Atlantik.
Trupi ndryshon, moshohet. Mos u dëshpëro nëse nuk të bën më ajo masë fustani që të bënte në moshën 18 vjeçare. Një femër 45 vjeçare, të cilës i bën fustani që vishte në moshën 18 vjeçare, ose vuan nga problemet e zhvillimit, ose po vetëshkatërrohet.
Neve na pëlqejnë femrat që dinë të jetojnë një jetë të ekuilibruar dhe dinë t’i kontrollojnë ndjesitë e tyre të fajit. Na pëlqejnë edhe ato që kur hanë, e shijojnë atë që hanë. Ato që kur duhet të mbajnë dietë, e bëjnë me kënaqësi (pa vuajtje dhe dëshpërim).
Disa rrudha në fytyrë, disa thinja, disa shenja moshimi në trup nuk e fshehin bukurinë. Ato janë dëshmi se ju keni bërë diçka në jetën tuaj, se nuk keni mbetur tek makiazhi dhe nuk e keni kaluar jetën tuaj nëpër qendra estetike. Keni jetuar!
Paulo Coelho, autori brazilian i shumë librave të përkthyer në të gjithë botën, është një ndër shkrimtarët më të mirë të kësaj epoke, i nderuar me çmime shumë të rëndësishme, shkruan KultPlus.
Mes shumë sukseseve të tij, janë edhe shprehjet e librave, të cilat kanë mbetur gjatë në memorien e çdo lexuesi që është takuar me penën e tij.
KultPlus ju sjell disa nga thëniet më të bukura të Paulo Coelhos:
1. Dashuria mund të na dërgojë në ferr apo në parajsë, por gjithmonë ajo na çon diku.
2. Të mençurit janë të mençur vetëm për shkak se dashurojnë. Budallenjtë janë budallenj vetëm për shkak se mendojnë që mund ta kuptojnë dashurinë.
3. Kur një person dëshiron me të vërtetë diçka, i gjithë universi “bën plane” për ta ndihmuar që të realizojë ëndrrën e tij.
4. Nëse unë jam me të vërtetë pjesë e ëndrrës tënde, ti do të kthehesh një ditë.
5. Ëndrrat janë gjuha e Perëndisë.
6. Bota ku po jetojmë do të jetë ose më mirë, ose më keq, në varësi të faktit nëse ne bëhemi të mirë ose të këqinj.
7. Ne bëjmë shumë shmangie, por jemi gjithmonë të drejtuar për tek i njëjti destinacion.
8. Ka vetëm një mënyrë për të mësuar, dhe kjo është me anë të veprimit.
9. Çdo gjë mbi faqen e tokës ka një shpirt: mineralet, perimet, kafshët, apo edhe vetëm një mendim i thjeshtë.
10. Nëse ju filloni duke premtuar atë që nuk e keni ende, do të humbni dëshirën tuaj për të punuar në drejtim të realizimit të saj.
11. Asgjë nuk mund ta zëvendësojnë përvojën.
12. Kur dikush merr një vendim, ai po zhytet në një rrymë të fortë që do e marrë me vete.
13. Për shkak se ekziston një forcë e cila dëshiron që ju të realizoni Legjendën tuaj Personale; ajo “lag” oreksin tuaj me një shije të suksesit.
14. Njerëzit mësojnë herët në jetën e tyre se cila është arsyeja e tyre e të qenit. Ndoshta kjo është arsyeja pse ata heqin dorë kaq herët prej saj.
15. Njerëzit janë të aftë në çdo kohë në jetën e tyre, të bëjnë atë që ëndërrojnë.
16. Janë disa çaste gjatë jetës kur dikush të mungon aq fort, saqë do të doje ta nxirrje nga ëndrrat, për ta përqafuar. / KultPlus.com
“….Trupi ndryshon, moshohet. Mos u dëshpëro nëse nuk të bën më ajo masë fustani që të bënte në moshën 18 vjeçare. Një femër 45 vjeçare, të cilës i bën fustani që vishte në moshën 18 vjeçare, ose vuan nga problemet e zhvillimit, ose po vetëshkatërrohet.
Neve na pëlqejnë femrat që dinë të jetojnë një jetë të ekuilibruar dhe dinë t’i kontrollojnë ndjesitë e tyre të fajit. Na pëlqejnë edhe ato që kur hanë, e shijojnë atë që hanë. Ato që kur duhet të mbajnë dietë, e bëjnë me kënaqësi (pa vuajtje dhe dëshpërim).
Disa rrudha në fytyrë, disa thinja, disa shenja moshimi në trup nuk e fshehin bukurinë. Ato janë dëshmi se ju keni bërë diçka në jetën tuaj, se nuk keni mbetur tek makiazhi dhe nuk e keni kaluar jetën tuaj nëpër qendra estetike. Keni jetuar!
Paolo Coelho është një ndër autorët më të lexuar në të gjithë botën. Ai është një ndër fituesit e çmimeve më të mëdha ku një ndër këto është “Kristal Awords” i dhënë nga forumi “World Economic”, shkruan KultPlus.
Paulo Coelho lindi në Rio de Janeiro, Brazil[1]. Që që fëmijëri, Coelho dëshironte të bëhej shkrimtar. Kur ai ia tregoi mamasë së tij këtë gjë, ajo iu pergjigj ” I dashur, babi yt është një inxhinier.
Ai ka një vizion të qartë për botën. A e di cfarë do të thotë të jesh një shkrimtar?”. Shkrimtari Brazilian Coelho lulëzon në kontradikta dhe ekstreme. Coelho më vonë vërejti se “Nuk ishte se ata donin të me lëndonin mua, por ata nuk e dinin se çfarë të bëja… Ata nuk e kanë bërë që të më shkatërrojnë, ata e bënë që të më shpëtojnë.”
“Dashuria është gjithmonë e re. Nuk ka rëndësi nëse dashuroni një, dy, tre, dhjetë herë në jetën tuaj – jeni gjithmonë përballë një situate të panjohur. Dashuria mund të na çojë në ferr apo parajsë, por gjithmonë na çon diku. Ne duhet ta pranojmë, sepse ushqehet nga ekzistenca jonë. “
“Një ditë, dashuria do të pranohet nga të gjitha zemrat, dhe përvoja më e tmerrshme njerëzore, vetmia, që është më e keqe se uria, do të largohet nga faqja e dheut”.
“Përvoja shpirtërore është mbi të gjitha një eksperiment praktik i dashurisë. Dhe në dashuri nuk ka rregulla. Mund të përpiqemi të ndjekim manualet, të kontrollojmë zemrat tona, të kemi një strategji të sjelljes, por e gjithë kjo është e pakuptimtë. Zemra vendos dhe ajo që vendos është ligji “.
“Momenti magjik është momenti kur një” po “ose” jo “mund të ndryshojë tërë ekzistencën tonë”.
“Më duhej ta humbja për të kuptuar se shijen e gjërave që gjejmë përsëri është mjalti më i ëmbël”.
“Dashuria nuk solli kurrë lumturi. Përkundrazi, është gjithmonë një burim shqetësimi, një fushë beteje, netë e vigjiljes, ku pyesim veten nëse bëjmë gjënë e duhur. Dashuria e vërtetë është ekstazë dhe agoni. “
“Nuk ka dashuri të qetë. Kushdo që dashuron, është i humbur. Nuk mund të kujtojë një moment kur dashuria i ka sjellë paqe. Ai gjithmonë do të ndiejë dhimbje, ekstazë, gëzim intensiv dhe trishtim të thellë “. Paulo Coelho
“Të dashuruarit ndikojnë në hapësirën rreth tyre.”
“Nndonjëherë ne përpiqemi të skllavërojmë gjithçka që duam, thua se egoizmi është e vetmja mënyrë për ta mbajtur botën në ekuilibër”. /KultPlus.com
– “Pse duhet ta dëgjojmë zemrën?”, pyeti djali atë ditë, ndërsa po ngrinin çadrën.
– “Sepse ku ke zemrën, ke dhe thesarin tënd”.
– “Zemra ime është e tronditur”, tha djali. “Sheh ëndrra, emocionohet, është e dashuruar me një grua të shkretëtirës. Më kërkon gjëra, dhe shumë net kur mendoj për të, nuk më lë të fle”.
– “Kjo është gjë e mirë. Zemra jote është e gjallë. Vazhdo të dëgjosh ato që do të të thotë”.
Gjatë ditëve të ardhshme, u ndeshën me shumë luftëtarë si dhe shquan dhe të tjerë në horizont. Zemra e djalit filloi të fliste për frikën. I rrëfente ndodhi që kishte dëgjuar nga shpirti i Botës, histori të pafrytshme njerëzish për të gjetur thesare. Ndonjëherë djali frikësohej me mendimin se nuk do t’ia dilte të gjente thesarin ose do të vdiste në shkretëtirë. Herë të tjera, i thoshte se ndihej e kënaqur që tashmë kishte gjetur një dashuri dhe shumë monedha ari.
– “Zemra po më tradhton”, i tha djali alikimistit, kur ndaluan për të pushuar kuajt. “Nuk do që të vazhdoj”.
– “Kjo është gjë e mirë. Dëshmon se zemra jote është e gjallë. Është e natyrshme të kesh frikë të shkëmbesh me një ëndërr gjithçka që ke arritur deri tani”.
– “Atëherë, pse duhet ta dëgjoj zemrën time?”.
– “Sepse kurrë nuk do të arrish ta bësh të heshtë. Akoma dhe nëse bën sikur nuk e dëgjon, ajo do të jetë gjithmonë brenda gjoksit tënd duke të përsëritur ato që mendon për jetën dhe botën”.
– “Akoma dhe nëse më tradhton?”.
– “Tradhtia është goditja e papritur. Në qoftë se e njeh mirë zemrën tënde, nuk do të të tradhtojë kurrë. Sepse duke ditur ëndrrat dhe dëshirat e tua do të dish dhe si të reagosh. Askush nuk mund ta shpërfillë zemrën e vet. Ndaj në qoftë se nuk do të të befasojë, është mirë ta dëgjosh se ç’të thotë”.
Djali vazhdonte të dëgjonte zemrën e tij, ndërsa ecnin në shkretëtirë. Avash-avash fillloi të mësonte dinakëritë dhe të pathënat e saj, mësoi ta pranonte ashtu si ishte. Ndaloi të kishte frikë dhe të kthehej prapa, pasi një pasdite zemra i tha se ishte e lumtur”.
– “Mund të ankohem ndonjëherë”, tha zemra, “por kjo ndodh sepse jam zemër njeriu dhe ato gjithmonë janë të tilla. Kanë frikë të bëjnë ëndrra të mëdha sepse mendojnë se nuk e meritojnë ose nuk do t’ia dalin dot mbanë. Ne zemrat vdesim nga frika kur mendojmë për dashuritë e humbura, për çastet e mundshme të mira, që kurrë s’ishin të tilla, për thesaret që mund të zbuloheshin dhe mbetën të varrosura nën rërë. Sepse kur ndodh diçka e tillë, në fund vuajmë shumë”.
– “Zemra ime ka frikë dhembjen”, tha djali.
– “Thuaji se frika e dhembjes është më e keqe se vetë dhembja. Dhe se asnjë zemër nuk vuajti kurrë kur filloi të kërkonte ëndrrat e saj, pasi çdo çast kërkimi është një çast takimi me përjetësinë”
“Dashuria nuk posedon e as nuk mund të posedohet; sepse ajo është e mjaftueshme për veten. Dhe mos mendoni se ju mund ta drejtoni kursin e dashurisë; nëse asaj i dukeni i vlefshëm, ajo e drejton kursin tuaj. Dashuria nuk asnjë dëshirë tjetër përveç se ta përbush vetveten.
Por nëse dashuroni dhe keni nevojë patjetër për dëshira, atëherë le të jenë këto dëshirat e juaja: të tretesh e të bëhesh si një përrua që e këngon melodin e vet gjatë natës. Ta njohësh dhimbjen e butësisë së tepërt. Të plagosesh nga kuptimi i yt për dashurinë; dhe të rrjedhësh gjak vullnetarisht dhe me kënaqësi.”
– Stefan Zweig, “Beware of Pity”
“I tronditur në thellësit e shpirtit tuaj, e dini që dikush është duke pritur për ju ditë dhe netë, duke menduar për ju, duke u përgjëruar me psherëtim për ju – një grua, një e huaj. Ajo të kërkon, ajo të dëshiron me secilën fije të qënies së saj, me trupin e saj, me gjakun e saj. Ajo i dëshiron duart e tua, flokët e tu, buzët e tua, natën dhe ditën tënde, emocionet e tua, ndjenjat e tua dhe gjithë mendimet dhe ëndërrat e tua. Ajo dëshiron të ndajë çdo gjë me ju, të marrë gjithçka nga ti, dhe ta tërheq atë brenda me frymën e saj.
Prandaj, që këtej e tutje, ditën dhe natën, pavarësisht nëse jeni i fjetur apo i zgjuar, ekziston diku në botë, një qënie që është zgjuar për ju, dhe ju jeni qendra e zgjimit dhe ëndrrës së saj. Është i kotë tentimi i juaj për të mos menduar për të, për atë që mendon gjithmonë për ju. Më kotë ju tentoni të arratiseni, sepse ju nuk rroni më tek vetja e juaj, por tek ajo.”
– Paulo Coelho, “By the River Piedra I Sat Down and Wept”
“Kam qenë i dashuruar më parë, është si narkotik. Në fillim, ajo e sjell euforinë e nënshtrimit të plotë. Ditën tjetër ju dëshironi edhe më shumë. Ju ende nuk jeni i varur, por e pëlqeni atë ndjesi dhe mendoni se ende mund t’i kontrolloni gjërat. Ju mendoni 2 minuta për personin që e dashuroni dhe pastaj e harroni atë për 3 orë. Por pastaj ju mësoheni me atë përson dhe filloni të jeni plotësisht i varur nga ai. Tani ju për atë mendoni 3 orë dhe e harroni vetëm 2 minuta. Nëse ajo nuk është atje, ju e ndjeni një varësi e cila nuk ka shërim. Dhe ashtu sikurse varësit të cilat ua vjedhin veten tuaj dhe ju poshtërojnë për ta arritur atë që kanë nevojë, edhe ju jeni në gjendje të bëni çdo gjë për dashurinë.” /KultPlus.com
Femrat në sytë e një mashkulli? Nuk ka rëndësi se sa peshojnë. Është e mahnitshme të prekësh, të përqafosh dhe të përkëdhelësh trupin e një femre. Ta dimë se sa peshon, nuk na provokon asnjë emocion. Nuk e kemi idenë se sa është masa jote, ose nëse je në formë.
Interesi ynë përqendrohet në një lloj tjetër forme. Nuk na intereson se sa e gjatë je në centimetra. Është çështje proporcionesh, jo masash. Neve na pëlqen një femër e rrumbullakosur dhe “me mish”. Na pëlqen ai lloj trupi që, pa asnjë dyshim, vihet re në fraksionin e sekondës.
Femrat e dobëta që sfilojnë në pasarela, ndjekin tendencën e dëshiruar nga stilistët që, e thënë me realizëm, duket sikur i urrejnë femrat dhe konkurojnë me to. Modelet e tyre janë dëshpërimisht të dobëta, të thata.
Makiazhi është shpikur sepse femrat e përdorin, por mos e përdorni. Lajeni fytyrën thjesht me ujë dhe sapun dhe aq mjaftojnë për ne.
Atletat janë shpikut për të mbajtur këmbët tuaja fantastike. Nëse natyra ju ka dhënë format që keni, atëherë ka një arsye dhe, e përsëris, neve na pëlqeni të tilla. T’i fshihni të tilla forma është si të mbani të në magazinë divanin tuaj më të mirë.
Është ligj natyror që të gjithë ata që martohen me një modele të dobët, anoreksike, bulimike dhe nervoze, më pas kërkojnë një të dashur me forma, simpatike dhe që të mos vuajë nga shëndeti. Të rejat janë të bukura, por ato mbi të dyzetat janë vërtet pjata e fortë. Për to ne jemi të gatshëm të kalojmë me not oqeanin Atlantik.
Trupi ndryshon, moshohet. Mos u dëshpëro nëse nuk të bën më ajo masë fustani që të bënte në moshën 18 vjeçare. Një femër 45 vjeçare, të cilës i bën fustani që vishte në moshën 18 vjeçare, ose vuan nga problemet e zhvillimit, ose po vetëshkatërrohet.
Neve na pëlqejnë femrat që dinë të jetojnë një jetë të ekuilibruar dhe dinë t’i kontrollojnë ndjesitë e tyre të fajit. Na pëlqejnë edhe ato që kur hanë, e shijojnë atë që hanë. Ato që kur duhet të mbajnë dietë, e bëjnë me kënaqësi (pa vuajtje dhe dëshpërim).
Disa rrudha në fytyrë, disa thinja, disa shenja moshimi në trup nuk e fshehin bukurinë. Ato janë dëshmi se ju keni bërë diçka në jetën tuaj, se nuk keni mbetur tek makiazhi dhe nuk e keni kaluar jetën tuaj nëpër qendra estetike. Keni jetuar!
“Dashuria nuk posedon e as nuk mund të posedohet; sepse ajo është e mjaftueshme për veten. Dhe mos mendoni se ju mund ta drejtoni kursin e dashurisë; nëse asaj i dukeni i vlefshëm, ajo e drejton kursin tuaj. Dashuria nuk asnjë dëshirë tjetër përveç se ta përbush vetveten.
Por nëse dashuroni dhe keni nevojë patjetër për dëshira, atëherë le të jenë këto dëshirat e juaja: të tretesh e të bëhesh si një përrua që e këngon melodin e vet gjatë natës. Ta njohësh dhimbjen e butësisë së tepërt. Të plagosesh nga kuptimi i yt për dashurinë; dhe të rrjedhësh gjak vullnetarisht dhe me kënaqësi.”
– Stefan Zweig, “Beware of Pity”
“I tronditur në thellësit e shpirtit tuaj, e dini që dikush është duke pritur për ju ditë dhe netë, duke menduar për ju, duke u përgjëruar me psherëtim për ju – një grua, një e huaj. Ajo të kërkon, ajo të dëshiron me secilën fije të qënies së saj, me trupin e saj, me gjakun e saj. Ajo i dëshiron duart e tua, flokët e tu, buzët e tua, natën dhe ditën tënde, emocionet e tua, ndjenjat e tua dhe gjithë mendimet dhe ëndërrat e tua. Ajo dëshiron të ndajë çdo gjë me ju, të marrë gjithçka nga ti, dhe ta tërheq atë brenda me frymën e saj.
Prandaj, që këtej e tutje, ditën dhe natën, pavarësisht nëse jeni i fjetur apo i zgjuar, ekziston diku në botë, një qënie që është zgjuar për ju, dhe ju jeni qendra e zgjimit dhe ëndrrës së saj. Është i kotë tentimi i juaj për të mos menduar për të, për atë që mendon gjithmonë për ju. Më kotë ju tentoni të arratiseni, sepse ju nuk rroni më tek vetja e juaj, por tek ajo.”
– Paulo Coelho, “By the River Piedra I Sat Down and Wept”
“Kam qenë i dashuruar më parë, është si narkotik. Në fillim, ajo e sjell euforinë e nënshtrimit të plotë. Ditën tjetër ju dëshironi edhe më shumë. Ju ende nuk jeni i varur, por e pëlqeni atë ndjesi dhe mendoni se ende mund t’i kontrolloni gjërat. Ju mendoni 2 minuta për personin që e dashuroni dhe pastaj e harroni atë për 3 orë. Por pastaj ju mësoheni me atë përson dhe filloni të jeni plotësisht i varur nga ai. Tani ju për atë mendoni 3 orë dhe e harroni vetëm 2 minuta. Nëse ajo nuk është atje, ju e ndjeni një varësi e cila nuk ka shërim. Dhe ashtu sikurse varësit të cilat ua vjedhin veten tuaj dhe ju poshtërojnë për ta arritur atë që kanë nevojë, edhe ju jeni në gjendje të bëni çdo gjë për dashurinë.”/filozofia.al/ KultPlus.com
Shkrimtari Paulo Coelho ka fshirë draftin e librit për fëmijë për të cilin po punonte me Kobe Bryant, duke thënë se pa yllin e madh të basketbollit, ky libër ka humbur arsyen për të ekzistuar.
Shkrimtari best-seller brazilian njoftoi të hënën se kishte qenë duke shkruar një libër fëmijësh me Bryantin, një adhurues i librit të Coelhos “Alkimisti”.
Dhe pas vdekjes së legjendës së NBA pas një aksidenti me helikopter të dielën, bashkë me vajzën dhe shtatë të tjerë, Coelho tha se do ta fshinte pjesën për të cilën kishin punuar së bashku deri tash në libër.
“Ti ishe më shumë se një lojtar i madh, i dashur Kobe Bryant. Kam mësuar shumë nga koha që kalova me ty,” tha Coelho. “Do ta fshijë drafin menjëherë, ky libër e ka humbur kuptimin.”
Novelisti ndau një shkëmbim që kishte pasur me Bryantin gushtin e kaluar, kur 5 herë kampioni i NBA, kishte kërkuar që të shkruanin një libër së bashku. /The Guardian/.
“Kur të duash,” ia kishte kthyer Coelho. /KultPlus.com
“Alkimisti” i Paulo Koelhos ëstë një nga librat më të shitur të historisë. Historia e Santiagos, bariut që udhëton për ta realizuar “Legjendën vetjake” ka frymëzuar njerëz nga e mbarë bota që t’i jetojnë ëndrrat e tyre.
Më poshtë lexojini pjesët më të njohura që duhet t’i aplikoni në jetën tuaj:
1. FRIKA ËSHTË PENGESË MË E MADHE SE VETË PENGESA Thuaji zemrës tënde se frika nga vuajtja është më e keqe se vetë vuajtja. Dhe se asnjëherë zemër nuk ka vuajtur ndonjëherë kur është nisur në kërkim të ëndrrave të saj, sepse çdo sekondë e kërkimit është një sekondë i takimit me Zotin dhe përjetësinë. Secili kërkim i ri kërkon të hysh në toka të pashkelura – kjo është e frikshme. Por me çdo rrezik të madh vjen shpërblim i madh. Përvojat që fiton duke ndjekur ëndrrën tënde do t’i japin vlerë gjithë kësaj.
2. AJO QË ËSHTË “E VËRTETË” ÇDOHERË DO TË MBETET Nëse ajo që dikush e gjen është e bërë nga materia e dëlirë, nuk do të prishet asnjëherë. Dhe mund të kthehesh çdoherë tek ajo. Nëse ajo çfarë ke gjetur qe veç një moment drite, si shpërthimi i një ylli, kur të kthehesh nuk do të gjeje asgjë. E vërteta nuk mund të mbulohet me tym – ajo çdoherë do të qëndrojë e sigurtë. Kur e kërkon vendimin “e duhur”, ky do të jetë ai vendim që i reziston testit të kohës dhe peshës së shqyrtimit.
3. THYEJE MONOTONINË Kur secila ditë është e njejtë me tjetrën, kjo është sepse njerëzit dështojnë në njohjen e gjërave të mira që ndodhin në jetët e tyre çdo ditë që dielli lind. Falënderimi është praktika e gjetjes së të mirës në secilën ditë. Jeta lehtë mund të bëhet e ndenjur, e zakonshme dhe monotone, por kjo ndryshon varësisht nga ajo që ne zgjedhim të shohim. Ka çdoherë një anë të mirë, nëse e kërkon.
4. PËRQAFOJE TË TASHMEN Sepse unë nuk jetoj as në të kaluarën as në të ardhmen. Më intereson vetëm e tashmja. Nëse mund të koncentrohesh çdoherë në të ardhmen, do të jesh i lumtur. Nuk ka asnjë domethënie të jetosh në të ardhmen dhe ta lejosh atë të të definojë, as të humbesh dhe të jesh anksioz për të. Por në çastin e tanishëm, ti je në fushën e mundësisë – mënyra se si të ndërvepron me të tashmen do ta drejtojë jetën tënde.
5. SUKSESI YT ËSHTË ME EFEKT VALËZIMI Kjo është çfarë bëjnë alkimistët. Ata na e shfaqin se, kur përpiqemi të bëhemi më të mirë nga sa jemi, çdo gjë përreth nesh bëhet më e mirë gjithashtu. Rritja, ndryshimi dhe evolucioni janë të thurrura në pëlhurën e realitetit. Duke u bërë version më i mirë i vetes, krijohet një efekt valëzimi që i bën mirë gjithçkaje rreth teje: mënyrës së jetesës, familjes, miqve dhe komunitetit.
6. MERRE VENDIMIN Kur dikush merr një vendim, zhytet në një rrymë të fuqishme që do ta dërgojë në vende për të cilat asnjëherë nuk ka ëndërruar kur në fillim e ka marrë vendimin. Është e lehtë të hutohesh nga e panjohura dhe detajet e imëta të ëndrrave tua. Veprat do të rrjedhin nga vetëbesimi i vendimit tënd, qëndrimi ulur nuk do të të çojë askund.
7. JI JOREAL Unë e shoh botën në terma të asaj që do t’më pëlqente to ndodhë, jo të asaj që ndodh në fakt. Disa nga shpikjet më të mëdha nuk do të kishin ndodhur nëse njerëzit do ta kishin pranuar botën ashtu siç është. Arritjet dhe inovacionet e mëdha fillojnë me një mendësi që injoron të pamundurën.
8. VAZHDO TË NGRITESH PËRSËRI Sekreti i jetës, është të rrëzohesh shtatë herë e të ngritesh tetë. Disa nga romanet më të mëdha të historisë janë botuar pas qindra rrefuzimeve. Shyqyr që ata shkrimtarë nuk janë dorëzuar.
9. PËRQËNDROHU NË UDHËTIMIN TËND Nëse dikush nuk është çfarë të tjerët presin, ata mllefosen me të. Duket sikur gjithsecili ka një ide të qartë se si duhet të tjerët të jetojnë, por askush nuk di si ta jetojë jetën e vet. Është e lehtë të ndikohemi nga të tjerët, por do të jemi të mjerë nëse përfundojmë duke jetuar jetën e dikujt tjetër. Nuk asgjë të gabuar në marrjen e këshillave dhe të mësuarit nga të tjerët, por sigurohu që kjo përputhet me dëshirat dhe ëndrrat e tua.
10. ÇDOHERË VEPRO Ka vetëm një mënyrë për të mësuar. Kjo është veprimi. Mund të studiosh, të lexosh, të dëgjosh por përvoja e plotë është atëherë kur vepron. Kur të përfundosh me shënjestrimin, tërhiqe këmbëzën./supergrate/ KultPlus.com
Femrat në sytë e një mashkulli? Nuk ka rëndësi se sa peshojnë. Është e mahnitshme të prekësh, të përqafosh dhe të përkëdhelësh trupin e një femre. Ta dimë se sa peshon, nuk na provokon asnjë emocion.
Nuk e kemi idenë se sa është masa jote, ose nëse je në formë. Interesi ynë përqendrohet në një lloj tjetër forme. Nuk na intereson se sa e gjatë je në centimetra. Është çështje proporcionesh, jo masash.
Neve na pëlqen një femër e rrumbullakosur dhe “me mish”. Na pëlqen ai lloj trupi që, pa asnjë dyshim, vihet re në fraksionin e sekondës.
Femrat e dobëta që sfilojnë në pasarela, ndjekin tendencën e dëshiruar nga stilistët që, e thënë me realizëm, duket sikur i urrejnë femrat dhe konkurojnë me to. Modelet e tyre janë dëshpërimisht të dobëta, të thata.
Makiazhi është shpikur sepse femrat e përdorin, por mos e përdorni. Lajeni fytyrën thjesht me ujë dhe sapun dhe aq mjaftojnë për ne. Atletat janë shpikut për të mbajtur këmbët tuaja fantastike.
Nëse natyra ju ka dhënë format që keni, atëherë ka një arsye dhe, e përsëris, neve na pëlqeni të tilla. T’i fshihni të tilla forma është si të mbani të në magazinë divanin tuaj më të mirë.
Është ligj natyror që të gjithë ata që martohen me një modele të dobët, anoreksike, bulimike dhe nervoze, më pas kërkojnë një të dashur me forma, simpatike dhe që të mos vuajë nga shëndeti. Të rejat janë të bukura, por ato mbi të dyzetat janë vërtet pjata e fortë. Për to ne jemi të gatshëm të kalojmë me not oqeanin Atlantik.
Trupi ndryshon, moshohet. Mos u dëshpëro nëse nuk të bën më ajo masë fustani që të bënte në moshën 18 vjeçare. Një femër 45 vjeçare, të cilës i bën fustani që vishte në moshën 18 vjeçare, ose vuan nga problemet e zhvillimit, ose po vetëshkatërrohet.
Neve na pëlqejnë femrat që dinë të jetojnë një jetë të ekuilibruar dhe dinë t’i kontrollojnë ndjesitë e tyre të fajit. Na pëlqejnë edhe ato që kur hanë, e shijojnë atë që hanë. Ato që kur duhet të mbajnë dietë, e bëjnë me kënaqësi (pa vuajtje dhe dëshpërim).
Disa rrudha në fytyrë, disa thinja, disa shenja moshimi në trup nuk e fshehin bukurinë. Ato janë dëshmi se ju keni bërë diçka në jetën tuaj, se nuk keni mbetur tek makiazhi dhe nuk e keni kaluar jetën tuaj nëpër qendra estetike. Keni jetuar!
Ne meshkujt i duam femrat, sepse ato ndihen adoleshente edhe pasi moshohen; sepse ato buzëqeshin sa herë u kalon afër një fëmijë i vogël; sepse kur ecin rrugës, e mbajnë shikimin drejt duke mos ia kthyer komplimentat apo buzëqeshjet një mashkulli që i ngacmon; sepse ato nuk ankohen për gjithë sakrificat që bëjnë për t’u dukur bukur, që nga qëndrimet në parukeri e deri tek lodhjet në palestër për të pasur një trup të bukur.
Ne i duam femrat, sepse nëse ato duan të dinë se si duken,
pyesin femrat e tjera rreth tyre për të mos na bezdisur neve me pyetje të
tilla; sepse ato kanë mënyrën e tyre të të zgjidhurit të problemeve që ne nuk
kemi për ta kuptuar kurrë dhe kjo na tendos nervat; sepse ato nuk e kanë zakon
të ankohen edhe për gjërat e vogla që ne meshkujt i kemi të parat në ankesat
tona, si ftohja, apo dhimbjet e lodhjet.
Në i duam ato, sepse ato guxojnë të shkojnë në punë të
veshura edhe si meshkuj, ndërkohë që ne nuk shkojmë kurrsesi në punë të veshur
si femrat. I duam sepse ato përherë e gjejnë një defekt që ne nuk e vëmë re tek
femrat që i lavdërojmë si të bukura, duke na bërë neve të pasigurtë për shijet
tona.
Meshkujt i duan femrat, sepse ato nuk e vrasin shumë mendjen
t’i bëjnë përshtypje një mashkulli, nëse ndihen mjaftueshëm në rregull me veten
e tyre. Ne i duam ato, sepse kemi lindur prej tyre dhe jeta vazhdon prej tyre.
“Kjo është ajo që ne e quajmë dashuri. Kur jeni të dashuruar, ju mund të bëni gjithçka në krijim. Kur jeni të dashuruar, nuk keni nevojë shumë të kuptoni se çfarë është duke ndodhur, sepse çdo gjë që ndodh, ndodh brenda teje.”
“Secili bekim që injorohet bëhet mallkim.”
“Ju kurrë nuk do të jeni në gjendje t’i ikni zemrës suaj. Prandaj, është shumë më mirë ta ndëgjoni atë që ajo ka për ta thënë.”
“Maktub’ – i tha ajo. ‘Nëse unë jam vërtetë pjesë e ëndërrave të tua, ti do të kthehesh prap një ditë.”
“Sepse dashuri e vërtetë kurrë nuk e ndalon dikë ta ndjek fatin e vetë.”
