Etiketë: Saimir Pirgu

Në galerinë e roleve të Saimir Pirgut

Posted on by KultPlus

Jonida Xhyra-Entorf

Në galerinë e roleve të Saimir Pirgut

(Ky bashkëbisedim i çlirët me tenorin Saimir Pirgu u bë me një kafe përpara, një ditë pas interpretimit të tij në operën Manon Lescaut në Mynih, në prill të këtij viti. Pas shfaqjes iu bashkova grupit të vogël të shqiptarëve, të cilët bashkë me konsullen e Republikës së Shqipërisë në Mynih, zonjën Gentiana Mburimi, po e prisnin për ta uruar personalisht, dhe iu luta për një takim të nesërmen, lutje të cilën ai e pranoi me shumë dashamirësi. Ishte dita e parë e pushimeve të Pashkëve dhe qyteti kishte qetësinë që të jep ideja se gjysma e banorëve të tij me siguri ishin larguar diku për t’u shkëputur sadopak nga e përditshmja. Kafeneja pranë operës ishte ndër të paktat që ishin hapur. Bashkëbisedimi ynë rrodhi shumë natyrshëm, duke dalë shpesh jashtë shtratit të pyetjeve që unë isha munduar të strukturorja si parapërgatitje për të, por duke u bërë kështu shumë më i ngrohtë, interesant dhe i bukur. Varianti i shkruar i këtij bashkëbisedimi botohet me miratimin e Saimirit.)

Ishe një De Grijë (Des Grieux) fantastik mbrëmë dhe publiku të duartrokiti shumë gjatë. Asaj thirrjes sime “bravo Saimir” iu bashkuan dhe ato të shqiptarëve të tjerë në publik.

Falemnderit. Është një rol që e kam vërtet për zemër, ndonëse për fat të keq opera Manon Lescaut, ndër më të bukurat e Puçinit, nuk vihet shpesh në skenë.

Carmen – Edinburgh Festival

Romani i Abe Prevostit (Abbé Prévost)[1] ka shërbyer si bazë jo vetëm për Puçinin (Puccini), por gati 10 vite para tij (1884) edhe për operën Manon të Zhyl Masnesë (Jules Massenet). Ti e ke interpretuar këtë rol në të dy operat. Si i përjeton këto dy role, si fytyra të të njëjtit njeri apo si dy karaktere tërësisht të ndryshme që mbajnë të njëjtin emër?

Nuk besoj që De Grijë si figurë apo karakter është i ndryshëm në të dy operat. Ndryshimi është pa dyshim përçimi në muzikë. De Grijë i Masnesë përjetohet psikologjik, elegant, melankolik, kurse De Grijë i Puçinit është dramatik, emocionalisht i vrullshëm, pasionant deri në shkatërrim, dhe mendoj që përcjellja e intensitetit të këtij pasioni shkatërrues në operën e Puçinit është sfidë për çdo tenor. Në përgjithësi De Grijë është ndër rolet më të vështirë të Puçinit.

Nga Masne ti ke kënduar dhe Verterin (Werther)[2]. Verter dhe De Grijë janë dy figura që Masne i ka ndërtuar si dy fytyra të ndryshme të dashurisë. Njëri është poeti i dëshpërimit dhe i vetmisë, tjetri njeriu i pasionit që flijon gjithçka për dashurinë. Sa ndikon kjo në qasjen vokale dhe emocionale në skenë?

Mendoj që Verteri është më sfidues si rol, qoftë edhe me praninë gati të gjithëkohshme në skenë dhe me monologët që përçojnë një melankoli të thellë, por pa shpërthime pasioni si tek De Grijë. Aria e Verterit Pse më zgjon (Pourquoi me réveiller)p.sh. është kulmi i dëshpërimit poetik.

De Grijë nuk është i vetmi rol i dyfishtë për ty. Ti ke kënduar gjithashtu Faustin e Gunosë (Charles Gounond)[3] në operën me të njëjtin titull dhe Faustin e Berliozit në të ashtuquajturën legjendë dramatike Nëma e Faustit (Hector Berlioz: La damnation de Faust)[4]. Një mit, por dy vizione të ndryshme muzikore dhe teatrale me temperament dhe dramë shumë të ndryshme. I pari gjen shpëtim përmes dashurisë dhe pendesës, i dyti humbet nga pakti i bërë me djallin. Si përjetohet për një tenor ky dyzim i Faustit romantik të Gunosë dhe atij filozofik, gati vizionar të Berliozit?

Në këtë rast unë mendoj se qasjet muzikore karshi kësaj figure janë të ndryshme. Fausti i Gunosë është një operë klasike, personazhet shpërfaqen në skenë përmes një rrëfimi linear. Natyra hibride e veprës së Berliozit ka një karakter më simfonik dhe konkretisht roli i Fasutit kërkon jo vetëm zotërimin e toneve të buta, delikate, të nuancuara, por dhe të shpërthimeve heroike.

Fausti i Gunosë, përveç ëmbëlsisë dhe elegancës franceze, kulmon dhe me një ut de poitrine në arien Të përshëndes, strehëz e dëlirë dhe e paqme (Salut! demeure chaste et pure), një do tepër e lartë, normalisht jashtë partiturës origjinale, por tashmë një kulm i kthyer në standard. Çfarë është e rëndësishme për ty në një kulm të tillë, për të cilin publiku ka një pritshmëri të veçantë?

Që të vijë natyrshëm. Aria në fjalë përçohet nga një lirizëm i thellë dhe një sforcim sado  minimal do të ndjehej menjëherë si i panatyrshëm.

Werther – Tokyo New National Theatre

Ut de poitrine, ose varianti italian do in petto mbetet gjithmonë një moment legjendar për tenorët dhe ti ke pasur fatin të kesh mësues dhe mentor the King of the High Cs[5], Pavarotin (Pavarotti). Pavaroti ofron një shkrirje të teknikës së përsosur me emocionin e pastër, pa teprime, me një intensitet të brendshëm, por dhe me një maturi gjeniale. A mund të përcillet kjo gjë nga mësuesi tek nxënësi?

Absolutisht jo, Unë mendoj që ky është një tharm të cilin ta ka falur perëndia. Një mësues apo mentor mund të të mësojë teknika të ndryshme, të të orientojë. Unë pata fatin e madh që bazat e bel canto-s t’i mësoj nga Pavaroti. Por ai tharmi hyjnor, të cilin e ndiejmë të gjithë ndoshta kur dëgjojmë Pavarotin, nuk është e mundur të përcillet, të mësohet. Kur unë iu prezantova Pavarotit, nuk ishte fjala që ai të më thoshte: “djalë i mbarë, që të bëhesh tenor duhet punë.” Peshën e kësaj të vërtete ti e ndien shumë shpejt, edhe pa ta thënë njeri. Pavaroti u gjend në momentin e duhur në jetën time për të vënë re shkëndijën e talentit apo të atij tharmit hyjnor dhe për të më thënë: “tani në qofsh i mençur bëj diçka me këtë dhuratë që të ka falur perëndia.”

Le të qëndrojmë shkurt tek bel canto. Krahas Tebaldit fisnik, Nemorinos së pafajshëm apo Edgardit tragjik[6], role të këtij stili, ti ke interpretuar dhe atë të këngëtarit italian[7], një rol i vogël, por në të vërtetë një parodi e bërë me dashuri, ironi elegante dhe nostalgji për stilin bel canto. I jep një vend të veçantë këtij roli?

Jo. Ky rol për mua është si të thuash një kartëvizitë, të cilën unë e kam.

Duke iu kthyer edhe një herë Gunosë. Nga ky kompozitor ti ke interpretuar përveç Faustit dhe Romeon (Roméo et Juliette)[8]. I pari shet shpirtin për dashurinë, i dyti vdes për dashurinë. Ku ndahen këta dy role të dy burrave që dashurojnë, vuajnë dhe zgjedhin rrugë kaq të ndryshme për të jetuar dashurinë e tyre?

Fausti është një figurë tragjike që përjeton një transformim të thellë, duke kaluar nga dëshpërimi në pasion dhe më pas në pendesë.​ Këto emocione të thella duhen përcjellë dhe vokalisht. Romeo kërkon një tenor me ndjeshmëri të lartë dhe me delikatesë për ta bërë vokalisht të besueshme dashurinë e sinqertë dhe të pafajshme mes tij dhe Xhuljetës. Përveç të tjerash Romeo është dhe një rol shumë i gjatë që kërkon kondicion në skenë.

Ti ke kënduar shumë herët Moxartin (Mozart)[9]. Pse i mëshohet vazhdimisht rëndësisë së roleve moxartiane në këndimin klasik?

Moxarti është një kompozitor që kërkon ekuilibër mes teknikës së përkryer dhe shpirtit që rrjedh nëpër nota. Ky ekuilibër, kjo disiplinë, e bën atë kaq të rëndësishëm teknikisht dhe muzikalisht, është një sfidë që të jep mundësinë të zhvillohesh.

La Damnation de Faust – Bolshoi Theatre – Moscow

Duke qenë se jemi tek Moxarti, Konservatori i Bolxanos (Bolzano), ku ti ke studiuar, gjendet në një udhëkryq mes kulturës gjermanike dhe asaj italiane, mes shkollës së disiplinës vokale dhe ndjeshmërisë lirike mesdhetare. Ka ndikuar kjo në formimin tënd?

Ka mundësi. Unë nuk e zgjodha atë konservator, por shkova atje sepse ata iu përgjigjën kërkesës sime. Mbaj mend që kur udhëtoja për në Bolxano vija re se numri i binarëve nëpër stacionet ku ndalonte treni rrugës zvogëlohej, sa më shumë i afrohesha destinacionit tim. Dikur mbërrita dhe gjëja e parë që më ra në sy ishte një binar i vetëm treni mes malesh, duke menduar me vete: “ku kam ardhur këtu!”

Më tregove më parë që në Elbasan ke banuar tek pallatet pranë shkollës De Rada. Në anën tjetër të rrugës ishin shinat e trenit, stacioni i të cilit në Elbasan kishte gjithashtu një binar të vetëm, nëse e mban mend.

Me sa duket e mbaj mend shumë mirë, përderisa siç të tregova më sipër në mënyrë të pandërgjegjshme e kisha formuluar si masë krahasimi.

Ke një lidhje shpirtërore me Elbasanin?

Jo, unë rastësisht kam lindur në Elbasan. Familja ime bën pjesë ndër ata të ardhur për të punuar në kombinatin metalurgjik në këtë qytet. Ka një fjalë që elbasanasit e përdorin për ne.

Jabanxhinj. Më vjen keq të ta kujtoj këtë fjalë, sepse është vërtet e pabukur.

Po, jabanxhinj. Si të tillë, ne ose të tjera familje si ne, e kishin të vështirë të bënin pjesë në grupimet vendase që e ruanin me fanatizëm përkatësinë e tyre. Dhe kur një fëmijë e ndien këtë, është diçka që i mbetet në kujtesë.

Unë e kuptoj shumë mirë ndjesinë tënde. Për vite me radhë e kam dëgjuar këtë fjalë në fëmijërinë time pa ndonjë emocion të veçantë, sepse unë bëja pjesë në anën tjetër, në atë të vendasve. Peshën e saj e ndjeva vërtet deri në palcë pasi u largova nga Elbasani. Pa e përligjur aspak, mendoj megjithatë, se ky mentalitet u bë regresiv në Elbasan pikërisht pas ndërtimit të kombinatit metalurgjik. Gjatë kësaj kohe qyteti pësoi një rritje shumë të sforcuar dhe të panatyrshme, të cilën nuk e përtypi dot në çdo drejtim. Por le të mbetemi në Elbasan dhe konkretisht tek shkolla e muzikës. Mund të më thuash diçka për të, pa të bërë një pyetje të drejtpërdrejtë.

Më tregove më parë që edhe ti ke qenë për tetë vjet rresht nxënëse në shkollën e muzikës.

Po, konkretisht 10 vite përpara teje, gjithashtu për violinë.

Pikërisht këtu është dhe ndryshimi. Ti ke qenë nxënëse në një kohë kur shkolla e muzikës funksiononte brenda një sistemi. Le ta lëmë mënjanë për një moment vlerësimin e këtij të fundit. Unë hyra në atë shkollë në kohën kur sistemi po lëkundej drejt shembjes dhe përjetova si fëmijë këtë shembje vit pas viti. Ato dritaret e stërmëdha të shkallëve që ti i mban mend plot dritë, unë i kam në kujtesë me mushama ose me kompensatë.

Ky është një imazh vërtet i trishtuar. Mund të më përmendësh megjithatë një lidhje të bukur me këtë shkollë?

Në Teatrin e Operas dhe Baletit në Tiranë shumica e harqeve kanë mbaruar pikërisht këtë shkollë, pra unë dhe ata kemi kaluar të gjithë nëpër atë korridorin e ngushtë me klasa të vogla të katit të parë. Kam respekt për të gjithë instrumentistët e tjerë të orkestrës, që janë të mrekullueshëm, por harqet, natyrisht njerëzit pas tyre, kur jam aty, më japin brenda vetes ndjesinë e një lidhjeje të hershme, të bukur.

Les Contes d’Hoffmann – Opernhaus – Zurich

Galeria jote verdiane[10] dhe puçiniane[11] është tejet e pasur. Ajo përfshin përthyerje të fuqishme dramatike, p.sh. joshjen e rrezikshme të dukës së Mantovës, idealizmin e thyer të Don Karlos apo zërin e ndërgjegjes tek Makdufi, por dhe pasionin e poetit ëndërrimtar tek Rodolfo, të dashnorit impulsiv tek Kavaradosi apo të atij që ky pasion e shkatërron tek De Grijë. Si ka ndryshuar qasja jote në kohë për rolet verdiane dhe ato puçiniane?

Unë mendoj se përvojat që fitohen me kalimin e kohës si individ dhe si artist, duke përfshirë këtu edhe zhvillimin vokal, sepse edhe zëri ndryshon, të ndihmojnë të kuptosh më thellë shtresëzimet dramatike të Verdit dhe nuancat emocionale të pasionit puçinian. Verdi më hapi dyert e suksesit, por pasionin puçinian e ndiej më afër vetes.

Pasioni à la française i Don Hozesë (Don José: Carmen)[12] kap në thelb transformimin e një njeriu të zakonshëm në një figurë tragjike, jo sepse është i lig, por sepse nuk është i aftë të përballojë fuqinë e ndjenjës që e kaplon. Cila është sfida vokale e këtij roli?

Pikërisht ky transformim, kalimi nga lirizmi i butë (La fleur que tu m’avais jetée: Lulja që më pate hedhur) deri tek obsesioni (C’est toi, Carmen! Il est temps encore…: Je ti Karmen! Ka akoma kohë…).

Roli i Hofmanit (Hoffmann: Les contes d’Hoffmann)[13] është unik në repertorin francez: një poet që jeton mes reales dhe fantazisë, mes dashurisë dhe iluzionit, rrëfyes dhe në të njëjtën kohë viktimë e rrëfimit të tij. Sa Saimir ka në dyzimin e Hofmanit?

Është vërtet një rol i veçantë dhe ka shumë Saimir brenda. Hofmani është njeriu që humbet gjithmonë dashurinë, por dhe artisti që gjen veten përmes dhembjes. Përthyerjet e dashurisë së tij zgjojnë anën intime, personale brenda meje, ndërkohë që në dilemën e tij është e pamundur që një artist të mos gjejë veten.

Ndoshta kjo i jep këtij interpretimi një autenticitet që përçohet shumë bukur. Personalisht kam një preferencë të veçantë për këtë rol, më tingëllon shumë i besueshëm.

Ka të ngjarë dhe më vjen mirë ta dëgjoj, sepse këtë vlerësim e kam marrë nga shumë dashamirë të roleve të mia.

Në shumicën e roleve ti je një dashnor i zjarrtë dhe idealist: Romeo, Faust, Rodolfo, Verter, Alfredo, De Grijë e kështu me radhë. Para tri vitesh në operën Jenůfa të Janaçekut (Janáček)[14] u shfaqe në rolin e Shtevës (Števa), një dashnori egoist dhe emocionalisht krejt të zbrazët. Si përjetohet një zhvendosje kaq e fortë karakteriale në skenë?

Si sfidë vokale, aktoriale, madje edhe etike. Ta interpretosh pa e gjykuar në skenë një karakter të zbrazët, egoist, të paaftë për të dashuruar, krejt ndryshe nga dashnorët idealistë, me të cilët është më e lehtë të identifikohesh, por një karakter që është pjesë e së vërtetës njerëzore, është një performancë e vështirë, por pikërisht ajo ku ti rritesh si artist.

Dy rolet e tua nga Çajkovski (Tschaikowski), Lenski (Lenskij: Eugen Onegin)[15] dhe Vodëmo (Vaudémont: Jolanthe)[16] janë dy figura të ndjeshme, por me fate krejt të ndryshme: i pari vdes i zhgënjyer nga jeta dhe dashuria, i dyti rilind përmes dashurisë. Çfarë kërkon përçimi i “shpirtit rus”?

Unë mendoj shprehjen e një ndjeshmërie të skajshme për tragjedinë e brendshme dhe një ngjyrim të veçantë që shpreh dhembjen, pasionin dhe krenarinë e përmbajtur. Role të tilla, jo vetëm nga Çajkovski, por edhe nga kompozitorë të tjerë rusë, zgjojnë  shumë kërshëri profesionale tek unë.

Në diskun e fundit[17] ke përfshirë dhe arien In fernem Land (Në vendin e largët) nga Vagneri (Wagner)[18]. Është rrëfimi përfundimtar i Lohengrinit (Lohengrin) në aktin e 3-të, kur Elsa, gruaja që ai dashuron, thyen premtimin dhe e pyet për emrin dhe origjinën e tij. Zëri yt i ndritshëm i shkon kaq shumë për shtat kësaj arieje. Është ky rol një çapitje e kujdesshme për pakëz më shumë në këtë drejtim?

Pakëz, por mundësitë e mia në këtë drejtim janë të kufizuara, sado që mua më pëlqen shumë muzika e Vagnerit. Zërit tim ndoshta mund t’i shkonte dhe një Erik tek Hollandezi fluturues (Der fliegende Holländer)[19]. Unë mendoj që çapitje duhen bërë gjithmonë, por ato duhet të jenë të matura.

Tashmë koha që ke kaluar në Shqipëri pas çdo viti që lëmë pas bëhet më e vogël se ajo që ke kaluar jashtë saj. Sa kritik të bën kjo largësi në kohë?

Mjaft kritik, por mbetet gjithmonë një kritikë e bërë nga dashuria dhe me dashuri.

Duke të të falënderuar me gjithë zemër për kohën, a më lejon të të ftoj unë për këtë kafe?

Jo.

(Qeshëm të dy, sepse asnjëra nga përgjigjet e mëparshme të Saimirit nuk kishte qenë kaq e vendosur dhe e shpejtë.)

Një pyetje të fundit: kur do të jesh përsëri në Mynih?

Pas disa muajsh në rolin e Rodolfos tek La Bohème.

I gëzohem qysh tani solos tënde të mrekullueshme Che gelida manina (Sa e ftohtë kjo dorë).

Falemnderit, gjithashtu edhe për bashkëbisedimin.

(E shoqërova Saimirin deri në hyrjen e operës, ku ai kishte një pikëpjekje, dhe u ndamë si miq të vjetër.)

[1] Abbé Prévost: L’Histoire du chevalier Des Grieux et de Manon Lescaut, 1731.
[2] Jules Massenet: Werther, 1892.
[3] Charles Gounond: Faust, 1859.
[4] Hector Berlioz: La damnation de Faust, 1846.
[5] Në vitin 1972 Pavarotti vendosi një rekord legjendar në Metropolitan, New York me nëntë do-të e tij të famshme (Tonio: Ah! mes amis, quel jour de fête!, në operën La fille du regjiment, Gaetano Donizetti) https://www.youtube.com/watch?v=lu4-jaw8yKo (së fundmi më 04.05.25, 08:16).
[6] Tebaldo: I Capuleti e i Montecchi, Vincenco Bellini, 1830; Nemorino: L’Elisir d’Amore, Gaetano Donizetti, 1832; Sir Edgardo di Ravenswood: Lucia di Lammermoor, Gaetano Donizetti, 1835.
[7] Italienischer Sänger: Der Rosenkavalier, Richard Strauss, 1911.
[8] Charles Gounond: Roméo et Juliette, 1867.
[9] Tamino: Zauberflöte, Ferrando: Cosi fan tuttë; Idomeneo: Idomeneo; Tito: La Clemenza di Tito; Don Ottavio: Don Giovanni.
[10] Fenton: Falstaff, Duca di Mantova: Rigoletto, Riccardo: Un ballo in maschera, Alfredo: La Traviata, Gabriele Adorno: Simon Boccanegra, Don Carlo: Don Carlo, Rodolfo: Luisa Miller, Ernani: Ernani, Oronte: I Lombardi alla prima crociata, Macduff: Macbeth.
[11] Rodolfo: La Bohème, Pinkerton: Madama Butterfly, Ruggero: La Rondine, Rinuccio: Gianni Schicchi, Cavaradossi: Tosca, Des Grieux: Manon Lescaut.
[12] Georges Bizet: Carmen, 1875.
[13] Libreti i operës Les Contes d’Hoffmann (Tregimet e Hofmanit), kompozuar nga Jacques Offenbach (1819-1880), mbështetet në tri tregime të shkrimtarit gjerman E.T.A. Hoffmann (1776-1822), ndër më të rëndësishmit e romantizmit gjerman, me një aktivitet intelektual edhe si jurist, kritik muzikor, karikaturist, dirigjent dhe kompozitor. Në rolin e protagonistit Hofmani rrëfen tri histori dashurie të dështuara, dashurinë për Olimpian, një kukull mekanike, për Antonian, një këngëtare të brishtë që vdes nga dashuria për artin dhe dashurinë për kurtizanen mashtruese Xhuljetën. Në thelb të tri historitë janë përthyerje të dashurisë së jetës së tij, Stelës. Muza, që dëshiron ta shpëtojë artistin nga vuajtjet e dashurisë dhe ta kthejë te krijimtaria poetike, merr formën e mikut të tij besnik Niklausit. Portretizimi i artistit midis dëshirës për dashuri dhe përkushtimit ndaj artit e bën figurën e Hofmanit shumë interesante dhe komplekse.
[14] Leoš Janáček: Jenůfa, 1890.
[15] Pjotr Iljitsch Tschaikowski: Eugen Oniegin, 1879.
[16] Pjotr Iljitsch Tschaikowski: Jolanthe, 1892.
[17] https://www.saimirpirgu.com/
[18] Richard Wagner: Lohengrin, 1850.
[19] Richard Wagner: Der fliegende Holländer, 1843./ KultPlus.com

Tenori Saimir Pirgu së shpejti në Uashington me veprën korale “Missa Solemnis” të Beethoven-it

Posted on by Kult Plus

Tenori i njohur shqiptar, Saimir Pirgu, do të jetë pjesë e interpretimit të veprës monumentale Missa Solemnis të Ludwig van Beethoven-it në Uashington, në datat 15, 16 dhe 17 maj. Lajmin e ka ndarë vetë artisti në rrjetet sociale.

Nën drejtimin e dirigjentit Gianandrea Noseda dhe në bashkëpunim me Orkestrën Simfonike Kombëtare dhe Kori i Uashingtonit, Pirgu do të interpretojë përkrah solistëve të njohur Erika Grimaldi (soprano), Rihab Chaieb (mezo-soprano) dhe Marko Mimica (bas-bariton).

Saimir Pirgu, me një karrierë të suksesshme ndërkombëtare, vazhdon të jetë një nga emrat më të spikatur shqiptarë në botën e muzikës klasike.

Një numër i kufizuar biletash “rush” me çmim simbolik prej 10 dollarësh do të jetë në dispozicion për publikun, dy orë para fillimit të çdo koncerti./KultPlus.com

Me mallin e Ballakumeve e me kujtimet e Pavarotit, tenori Pirgu: Nuk ka teatër që s’kam performuar, për mua veç sa ka filluar rrugëtimi

Posted on by KultPlus

Ardianë Pajaziti

Pothuajse nuk ka teatër të operave nëpër botë që nuk është prezantuar, dhe pothuajse secili prezantim ka rrumbullakuar copëza shkëlqimi në karrierën e tij prej tenori, dhe çdo prezantim po në ato skena të mëdha ka rritë edhe më njeriun brenda shpirtit të Saimir Pirgut.

Jeta e tij nuk ishte në fillimet e karrierës me po këtë shkëlqimin e viteve të fundit. Të bënte një copë vend në teatrot më të mëdha të botës, kishte përjetuar në lëkurën e tij jo vetëm të bukurat e skenës, sepse jo gjithçka kishte filluar me xixat e magjisë së operave, pasi që për ta ndërtuar mozaikun prej artisti, jo krejt jeta ishte art.

Saimir Pirgu kishte ndarë kohën mes studimeve dhe larjes së pjatave në një prej restauranteve të Italisë, ndryshe, do të ishte e pamundur të ndiqte ëndrrën.

Dhe erën e gjellës duket se edhe sot e ndjen në trupin e tij, pasi që po atë erë kishte në flokët e tij të zezë kur e kishin lajmëruar se mund ta takonte tenorin e famshëm botëror Luciano Pavarotin, takim që edhe ia ndryshoi botën.

Pak erë gjelle në trupin e një djaloshit të ri veç sa i kishte dhënë më shumë shije ëndrrës së tij prej tenori, e që për ta luftuar realitetin e asaj kohe, mes larjes së pjatave dhe ëndrrave të operave,  rrugët e Italisë ai po i qante me ndihmën e Shekspirit dhe Gëtes….

Po këto detaje ndërtojnë artistin, dhe tash kur ka 20 vjet karrierë skenike, ai edhe më tutje kujton ballakumet dhe bugaçet e Elbasanit.

Dhe po ky vrapi maratonik që të gravonte emrin e tij diku nëpër teatro të botës, po kjo përpjekja që të dëshmonte se ai meriton një copë vëmendje te njerëzit me shije të hollë, e larguan Saimirin prej paraqitjeve në vendin e tij, aty ku kishte nisur gjithçka. 13 vjet janë bërë që Saimir Pirgu nuk ishte rikthyer në skenën e Teatrit dhe Operës së Baletit, dhe 43 vjet jetë iu deshën që më në fund të prekte tokën e Kosovës dhe të përqafonte dashurinë që i dha audienca e Prishtinës.

Dy paraqitje të njëpasnjëshme për publikun shqiptar, para atij të Tiranës dhe pastaj të Prishtinës, ishin më shumë se sa një dehje, një dehje e bukur. 

Kur e takova, qysh në fillim më premtoi se nuk do ta bënte më gabimin e njëjtë. “Do të vij më shpesh në Kosovë, në Prishtinë” më tha artisti Pirgu. Ai kishte parë shkëlqimin e syve më të bukur të një audience, dhe reflektimin e këtij shkëlqimi e shihja tani unë, në sytë e tij. Përderisa fliste me mua, më dukej si përmbushja e ëndrrës së një fëmije, i lumtur, shumë i lumtur.

“E kam përjetuar çuditërisht me shumë emocion, isha mësuar të këndoj para çdo lloj publiku, por publiku i vendit tim, i gjuhës time, ka një peshë tjetër, ka një rëndësi tjetër, më të madhe, mendoj unë, dhe isha goxha i emocionuar.  Dhe jam ndjerë shumë, shumë mirë.  Duke parë ata sy të njerëzve që shkëlqenin, dhe që po këndonin bashkë me mua, më bën që ta përjetoj një mbrëmje me të vërtetë shumë të mirë, me mbresa shumë të forta, dhe përfundimisht ishte një koncert i arritur artistikisht” fliste Saimir Pirgu për ngrohtësinë prishtinase në njërën prej mbrëmjeve të dhjetorit.

Koncerti me tenorin Saimir Pirgun ishte mbajt në ambientet e Sallës së Kuqe, një sallë e improvizuar për evente të tilla, dhe si e tillë, artistit shqiptar i kishte marr një emocion që se kishte përjetuar askund.

Mungesa e një salle koncertale në Prishtinë, për këtë mbrëmje kishte anën tjetër të medaljes. Tenori Pirgu asnjëherë se kishte pas audiencën kaq afër, kaq ngushtë. Dhe kjo ngushti atij nuk i kishte sjell ngufatje, përkundrazi. I kishte dhënë mundësinë që të vërente sytë e audiencës, lumturinë e tyre, dhe shijimin më të bukur të jetës së tij.

“Ishte e qartë dashuria që ata më përcillnin, edhe ndoshta pse pata publikun kaq afër. Nuk e kisha ndonjëherë publikun kaq afër. Për mua ishte me rëndësi që të vija, kësaj here pa sallë, e ndonjëherë tjetër me sallë” shpjegonte Pirgu i cili kishte krijuar një spektakël të vërtetë në këtë mbrëmje artistike, pasi që, nuk e dëshironte magjinë vetëm për vete, xixat e kësaj mbrëmje ai dëshironte ti ndante edhe me artistët prezent që ishin në audiencë, dhe duke shkelë marrëveshjen me Operën e Kosovës, ai futi aty për aty në skenë edhe artistët kosovarë, që poashtu janë duke ngjitë drejt suksesit të teatrove evropiane.

“Në këtë mbrëmje ne ishim bijtë e Kosovës, dhe bashkë me artistët e Kosovës që çdo ditë po hedhin nga një tullë për artin e këtij vendi e kënduam këngën “Unë, biri yt, Kosovë”, ishte moment që nuk ishte planifikuar, por që ngriti audiencën në këmbë.  

Se kishte mirëprite një prezantim të tillë në kryeqytetin e Kosovës, ai edhe më tutje e vërteton se nuk erdhi këtu që të kërkoj maksimumin e kushteve por gjetjen e një zemre të bardhe, zemër që tashmë e gjeti brenda prishtinasve. “Me të vërtetë jam shumë i përmbushur” thotë Pirgu, i cili edhe përkundër faktit që nuk kishte qenë asnjëherë, ai ishte në dijeni për mungesën e një salle.

Ndërkohë, mungesën për 13 vjet në Shqipëri, dhe mungesën për gjithë jetën në Kosovë, Pirgu e arsyeton edhe me një fakt tjetër. Ai ishte në kërkim të pjekurisë artistike.

“Kur të rikthehesh, duhet të arsyetosh mungesën tënde me punë dhe pjekuri profesionale. Rikthimi në skenën e Teatrit të Shqipërisë ishte sikur një bashkëbisedim me prindërit, ndihesh i vogël.  Pasi që kthehesh pas shumë titujve të mëdhenj, dhe kjo pjekuri pastaj do edhe satisfaksion ndaj publikut, por edhe ndaj vetes, në mënyrë që të japësh më të mirën” vijon Pirgu.

Tenori Pirgu kujton se prej vitit 2012 e këndej karriera e tij kishte marr një hov të madh dhe kërkesat për paraqitje në shumë shtete të botës kishin pamundësuar ardhjen në vendin prej nga edhe ka rrënjët, pastaj kujton edhe kohën e restaurimit të objektit të Teatrit të Operës në Tiranë, sikurse më pas edhe periudha e pandemisë. Të gjitha këto kanë krijuar një distancë me Tiranën, përderisa prenotimet për vendet e tjera tashmë kishin zënë vend në kalendarin e tenorit shqiptar.

Dhe këtë mungesë të gjatë, Saimir Pirgu e arsyetoi edhe me projektin “Saimir”. Në dy kryeqytetet shqiptare ai ka sjell edhe albumin e tij me opera të përzgjedhura, dhe është më se i lumtur që për herë të parë ka arrit ta regjistrojë në një shtëpi diskografike “Arien e Lekës” nga Opera e Skënderbeut, dhe sipas tij, nuk është i lumtur vetëm për faktin se ka përfshirë një arie shqiptare, porse është përshtatë jashtëzakonisht edhe me ariet e tjera të përfshira në album.

“Unë do të isha i kënaqur nëse edhe njëherë do të këndoja në një opera në gjuhën shqipe, por duke parë se vështirë është të punojmë në krijimtarinë e dikurshme, ideja më e mirë ishte që ta prezantoja në albumin tim”, ka thënë Pirgu i cili është lumturuar edhe më shumë kur kritika botërore i ka dedikuar një vend të posaçëm pikërisht Aries së Lekës, po kësaj arie që është në mesin e 20 arieve të albumit “Saimir”, që tashmë është albumi i tretë i Saimir Pirgut.

Për publikimin e albumeve tenori Pirgu ka një mendim, pasi që sipas tij bota diskografike është një perëndim, por, sipas tij këto publikime i bën për adhuruesit në moshë të madhe, që edhe më tutje kanë nostalgji për dëgjimin e albumeve në format tjetër, edhe pse, të gjitha këto materiale i ka edhe në platformat e kohës së fundit, atij online.

Saimir Pirgu vazhdon edhe më tutje të jetojë në Itali, po në atë shtet ku i dha shkëndijat e shpresës së botës artistike, por pyetjes së nëse e ndjen vetën qytetar të një vendi apo të krejt botës, ai edhe më tutje këtë ndjesi e ka të shpërndarë.

“Vazhdoj të jem qytetar i Italisë, jam një qytetar nostalgjik, nuk parapëlqej të ndërroj vende. Unë mbusha tashmë 43 vjet, ndërkohë më janë bërë dy dekada që këndoj nëpër botë dhe e kam të vështirë të them se ku jam në shpi. Instinktivisht mund të ndihem si në shtëpi në Itali apo në Vjenë, por zemrën e kam në Shqipëri.  Vështirë ta them, mbase edhe qytetar i botës dhe i artit po. Mund të jem edhe ambasador i kësaj gjëje, por mendoj se është një pyetje shumë e vështirë për të dhënë një përgjigje kaq direkte dhe konkrete, por mendoj se këtu kanë rol edhe periudhat nëpër të cilat kalon, varet sa emocionalisht mund të ndihesh prej një periudhe në periudhën tjetër”, shprehet Pirgu, i cili edhe pse kapërcen prej një teatri në teatrin tjetrin, prej shtetit në shtetin tjetër, ai nuk harron vitet që ka kaluar si fëmijë në Elbasan e më pas edhe në Tiranë.

“Më merr malli për bugaçet e Elbasanit, nuk është puna se s’po gjen njeriu miell e s’po gjen gjalpë ti bësh edhe në Itali, dy peta më, por siç i bëjnë bugaçet dhe ballakumet ata në Elbasan, nuk mund ti bëjnë askund”, shprehet me nostalgji Pirgu.

Dhe një artist kaq i arrirë, me realizim të roleve kaq të mëdha, me prekjen e teatrove më të mëdha të botës ma thotë atë që më së paku pritet. Ai edhe pas 20 viteve në skenë krejt këtë periudhë e konsideron vetëm fillim.

Së fundi është prezantuar me rolin e Cavarados së Pucinit, dhe pikërisht këtë rol të këtij niveli, ai e konsideron fillim, por fillim të një niveli tjetër, atë të pjekurisë artistike.

“Unë jam në fillim, shumë në fillim, edhe pse nuk ka teatër që nuk kam performuar, nuk kisha qenë në Kosovë, dhe këtë e shijova si përjetim, po teatrot kryesore të botës tashmë i kam përjetuar” vijon Pirgu, i cili është një ndër tenorët më të famshëm në botë që pati fatin të jetë kaq afër me tenorin e famshëm botëror Luciano Pavarotin.

Të kesh një figurë afër sikurse ishte Pavaroti është një dritare që mund të shërbejë gjithë jetën, dhe si të tillë e sheh edhe Pirgu.

Ai çdo periudhë të vështirë, edhe atëherë kur mund të jetë i dërmuar nga puna, hapë po atë dritare të leksioneve të Pavarotit, dhe herë pas here zhytet në to. “Janë dritare që i hapi dhe i mbylli sa herë që kam nevojë për to, për aq sa më kanë ngelë në kujtimet e mia”, thotë Pirgu, i cili ka një peng edhe me këtë çështje, sepse në kohën kur kishte takuar Pavarotin, përpos që ishte i ri në moshë, ishte i ri edhe në karrierë, dhe sipas tij, kur je i ri nuk i kupton me të vërtetë leksionet e një gjigandi të skenës.

Se çfarë materiale ka nga Pavaroti e që publiku ende nuk i ka parë, Pirgu thotë se ka shumë xhirime me kamerë personale, të cilat do të selektohen në një kohë kur do ti vijë momenti, edhe pse, sipas tij, kujtimet me të janë përfshirë edhe në dokumentarin për Pavarotin, duke përfshirë takime, intervista dhe pjesë të tjera të rëndësishme. “Dp të merrem me ato materiale në një moment kur të kem kohë, por njëherë duhet të vijoj rrugëtimin tutje”, thotë Pirgu.

Por nëse edhe Saimir Pirgu është duke i pasuar këshillat te solistët e rinj, sikurse ka vepruar Pavaroti me të, Pirgu është më i rezervuar në këtë pikë. Ai mendon se nganjëherë një këshillë nuk mund të jepet në momentin e duhur, dhe mund të ketë një ndikim negativ, dhe mu për këtë çështje ai është shumë i kujdesshëm me të rinjtë.

“Ndryshe është me ata që jam afër në projekte, sepse është kontakt i përditshëm, dhe shumë shpesh mund edhe të jap ndonjë këshillë, por një këshillë me të rinjtë nuk mjafton me vetëm një takim, dhe po nga ai takim ta bësh të duhurën”, thotë Pirgu.

Tenori Pirgu, po ky tenor që ka shkëlqyer në shumë skena botërore, shumë shpesh ka rastisë që ta ndajë skenën me artistë shqiptarë, dhe këto paraqitje ai i vlerëson si një mrekulli.

“Edhe nëse do të donim, nuk do të arrinim që këto paraqitje ti bëjmë bashkë, sepse për rolet vendosin teatrot, dhe po teatrot na përzgjedhin. Dhe kur rastis që në një projekt të zgjidhen dy artistë shqiptarë, kjo është një mrekulli”, thotë Pirgu, i cili ka ndarë shumë shpesh skenën me Ermonela Jahon, Marigona Qerkezin, Elbenita Kajtazin, e sikurse që ka pas edhe kombinime të tjera ku kanë performuar mbi dy artistë shqiptarë nëpër teatro të botës.

Dhe një jetë e tërë nëpër botë, qytetar rezident në Itali dhe shumë kontakte me të huajt, ndodhë që artistët të ndjenjë edhe në palcë të qenit i huaj dhe për këtë fakt, Pirgu thotë se italianët janë më të vështirë në këtë pikë.

“Ka shumë raste, sepse racizmi ka nuanca të ndryshme. Ta zëmë, në Vjenë asnjëherë nuk jam ndjerë si huaj, përderisa në Itali po. Ndonëse shteti i Italisë është shteti që i kam dedikuar edhe jetën time, dhe kam investuar artistikisht po në këtë shtet, mendoj se është shteti më i vështirë për ti bindë artistikisht. Është si një arenë mes luanëve, nëse je i zoti, mund ta kapërcesh”, thotë Pirgu.

Dhe sapo e mendon se një artist si puna e Saimir Pirgut e ka karrierën si vaj, sepse ka shkelë teatrot më të mëdha të botës, ai e thotë të kundërtën. “Sa më shumë ngjitesh, konkurrenca bëhet edhe më e madhe. Është e përditshme, është evidente. Dhe kur e mendon se gjërat janë duke shkuar shumë mirë, bëhet më keq akoma”, thotë Pirgu i cili edhe këtë pjesë e akcepton, sepse sipas tij vetëm konkurrenca e bën më reale jetën e artistit.

Megjithatë, tenori Pirgu vlerëson se tashmë ka vënë në binarë rrugëtimin e tij prej tenori, punë që përpos asaj shpirtërores, vazhdon ti sigurojë edhe të mira materiale dhe një jetë të mirë, ai vazhdon të jetë në kërkim të së bukurës skenike, dhe se sipas tij, në këtë profesion, vetëm ata që kalojnë 30 ose 40 vjet karrierë skenike, tek atëherë mund edhe të kuptohet vlera e tyre artistike. “Për këtë arsye vazhdoj të them se unë jam tej A-ja. Ende është e largët rruga për të lënë diçka pas. Ky është prioriteti im”, thotë Pirgu, që vazhdon ta ketë në zemër artistin shqiptar Gaqo Çako, që sipas tij, Çako ishte një artist i madh po i pa fat, sepse lindi një një periudhë të vështirë të Shqipërisë, dhe se sipas tij, nëse do të ishin rrethana tjera, ai do të ishte një artist i tjerave përmasa. / KultPlus.com

Saimir Pirgu rikthehet në Teatrin Kombëtar të Operës dhe Baletit me operën “Tosca”

Posted on by Kult Plus

Saimir Pirgu rikthehet pas 13 vitesh në Teatrin Kombëtar të Operës dhe Baletit duke pëmbyllur vitin Puçinian me operën premierë “Tosca”.

Ministri i Ekonomisë Kulturës dhe Inovacionit, Blendi Gonxhja ndau foto nga premiera.

“Tenori i mirënjohur, ka dhuruar për publikun artdashës shqiptar emocion dhe interpretim të jashtëzakonshëm të operas “Tosca”, midis intrigave dhe romancave, në një udhëtim mes pasionit, xhelozisë dhe sakrificës”, tha ai./atsh/ KultPlus.com

Sonte, dy shqiptarë do të pushtojnë skenën e Shtëpisë së Operës në Vjenë

Posted on by KultPlus

Sopranoja e suksesshme Elbenita Kajtazi sonte do të ngjitet në skenën e Operës Shtetërore të Vjenës, ëndërr e kamotshme e sopranos që të prekë edhe këtë skenë shumë të rëndësishme për karrierën e saj.

Sopranoja Kajtazi do të prezantohet me rolin e Mimit të shfaqjes operistike “La Boheme” të Pucinit, e cila për partner skenik ka edhe tenorin e suksesshëm shqiptar Saimir Pirgu, i cili vjen me rolin e Rodolfos.

Premiera e kësaj shfaqje do të prezantohet sonte, përderisa janë të rezervuara edhe reprizat për 31 tetor, sikurse edhe një reprizë për 2 nëntor. / KultPlus.com

https://kalender.wiener-staatsoper.at/en/calendar/detail/la-boheme/2024-10-28

Saimir Pirgu drithëron publikun në Londër me rijetësimin e personazhit kryesor të ‘La Boheme’

Posted on by Kult Plus

Një interpretim siç vetëm ai di të bëjë, duke dëshmuar për të disatën herë se Rodolfo në veprën e famshme të Puçinit ‘La Boheme’ mund të rijetësohet vetëm nga tenori Saimir Pirgu.

Opera e pasionit, miqësisë dhe zemërthyerjes është sjellë në jetë në prodhimin e gjallë dhe ndjellës të Richard Jones prej datës 24 janar në teatrin prestigjioz të muzikës klasike ‘Royal Opera House’ në Londër. Një premierë që do të mbahet për më shumë se dy javë e ka sjellë tenorin shqiptar të gdhendur kryekëput si personazhi kryesor i romanit të Henri Murger nga ku ështe frymëzuar edhe Puçini për të vënë në skenë këtë kryevepër botërore.

Saimir Pirgu drithëron publikun londinez me rijetësimin e personazhit

Kimia e shkëlqyeshme i detyrohej shumë aktorëve të natës së parë të çeljes së kësaj premiere. Saimir Pirgu ishte një Rodolfo i shkëlqyer. Vokalisht plot fuqi dhe pasion, Pirgu është i mbërthyer në momentet e tij të qeta, por kur duhet të japë nota të plota në gjoks, ato vijnë në hapësirë aq fuqishëm sa të krijojnë vetiu mornica në trup. Ruzan Mantashyan ka një zë ideal për Mimin, heroinën e kësaj opere. Mimi është një personalitet i bukur, por jo imponues dhe legato e mëndafshtë e Mantashyan rrjedh po aq bukur sa një patinator në akull.

Saimir Pirgu drithëron publikun londinez me rijetësimin e personazhit

Aktualisht ‘La Boheme’ është një nga operat më të pëlqyera në mbarë botën dhe opera më e interpretuar në ‘Royal Opera House’.

Sinopsi i La Boheme

Kur Rodolfo, një poet pa para, takon Mimì, një rrobaqepëse, ata bien menjëherë në dashuri. Por lumturia e tyre kërcënohet kur Rodolfo mëson se Mimi është i sëmurë rëndë. Rodolfo është i vetëdijshëm me dhimbje se nuk mund të përballojë ilaçet dhe kujdesin që i duhen Mimit, dhe kështu ndahet prej saj. Ndërsa sëmundja e saj po pushton, Mimi kthehet në gardhin e Rodolfos. Ata janë ribashkuar me gëzim – por, pavarësisht kujdesit të Rodolfos dhe miqve të tij, Mimi vdes. / Javanews / KultPlus.com

Sopranoja Elbenita Kajtazi debuton në festivalin e Edinburgt, do ta ndajë skenën edhe me tenorin Saimir Pirgu

Posted on by Kult Plus

Në një ngjarje të pazakontë që shënon 900-vjetorin e qytetit të Edinburgut, Festivali Ndërkombëtar i Edinburgut për vitin 2024 do të sjellë në skenë një kombinim të mrekullueshëm të performancave artistike. Ky manifestim do të zhvillohet nga data 2 deri më 25 gusht, duke sjellë një valë të madhe të kulturës dhe muzikës në zemrën e Skocisë, shkruan KultPlus.

Një prej pjesëmarrësve të veçantë në këtë festival do të jetë sopranoja e njohur kosovare, Elbenita Kajtazi.

Në këtë festival të shquar, sopranoja kosovare do të këndojë rolin e Mikaelës nga opera Karmen. Ajo gjithashtu është shprehur e lumtur që skenën do ta ndaj me mezosopranon Gawlle Arques dhe tenorin e njohur shqiptar Saimir Pirgu.

“Të dashur miq,
Jam jashtëzakonisht e lumtur që këtë verë do bëjë debutimin tim në festivalin internacional veror të qytetit të Edinburg në Skotland.
Në këtë festival do kem rastin të këndoj rolin e Mikaelës nga opera Karmen, produksion ky që në Prill kishte premieren në Opera Komike në Paris. Mezi presë të ndaj skenën me mezosopranon Gawlle Arques dhe tenorin e mirënjohur shqiptarë Saimir Pirgu.

Për më shumë info, klikoni linkun e mëposhtëm ⤵️
https://www.eif.co.uk/…/first-performances-and-theme…”, shkruan Elbenita. / KultPlus.com

Vlerëson kritika europiane: Tenori shqiptar Saimir Pirgu, triumfon në rolin e Ernanit

Posted on by Kult Plus

I fuqishëm në shprehi, me fraza të bukura dhe pasqyrim pasionant, tenori Saimir Pirgu në rolin kryesor i jep këtij “Ernani” shkëlqimin që i duhet një produksioni festivali. Kështu e përshkruan interpretimin e artistit shqiptar, kritika europiane.

Me operan “Ernani”, që çeli dje edicionin e ri, Festivali i Bregenzit në Austri ofron një vepër relativisht të rrallë të interpretuar nga Giuseppe Verdi, opera e hershme e lënë në hije nga kryeveprat e tij të mëvonshme.

Nuk donit ta merrnit seriozisht një histori të tillë në vitin 2023. Tre burra dëshirojnë të njëjtën grua. Njëri, Don Carlo, është një burrë i fuqisë brutale dhe maço dhe, si perandori i mëvonshëm Karli V, gjithsesi vendos rregullat e tij. Tjetri, Duka Silva, është një plak, i fiksuar pas besimit të tij se, në bazë të traditës, ai ka të drejtën mbi gruan rreth së cilës nuk dimë shumë. I treti dhe më i riu, Ernani, është ai që ajo dashuron. Si një fisnik i refuzuar, ai është kthyer në një bandit, një Robin Hood i zemrës së saj.

Për nga emocionaliteti i saj agresiv, shfaqja me katër akte nuk është aspak inferiore ndaj asaj të politikës së brendshme. Motivet qendrore janë hakmarrja dhe pushteti. Tre burra, lideri rebel Ernani, mbreti i Spanjës Don Carlo dhe Silva i ofenduar, të gjithë duan një gjë: Elvirën. Zhvillohet një intrigë, bazuar në materialin e një vëzhguesi të shkëlqyer të natyrës njerëzore: drama e Victor Hugo (“Të Mjerët”) “Hernani ose Nderi Kastijan” (1830). Opera e Verdit e vitit 1844, e bazuar në një dramë të Viktor Hugos nga viti 1830, konsiderohet nga muzikologët si një vepër kyçe në zhvillimin e operave si “Rigoletto”. Por edhe problematike për sa i përket përmbajtjes.

Tenori shqiptar Saimir Pirgu, triumfon në rolin e Ernanit, cilësojnë kritikët. Ai bind përgjatë gjithë shfaqjes me tonet e larta të fuqishme dhe me shkëlqimin magjepsës heroik.

Dueti me Guanqun Yu, në rolin e Elvirës, në të cilin bashkohen zërat e lakueshëm, është një nga pikat kryesore muzikore të produksionit. Sopranoja Guanqun Yu shpreh një pianisimo magjepsëse si dhe një temperament kërkues, në të njëjtën masë. Goran Jurić (Silva) kënaq me basin e tij më shumë të zhdërvjellët se sa të fuqishëm. Dhe Franco Vassallo (Carlo) stolis timbrin e tij të errët të baritonit në një kompaktësi magjepsëse kah cinizmit, të cilin ai duhet ta shfaqë në shprehjet e fytyrës dhe gjestet.

Në kohën kur i mbushi të tridhjetat, Verdi ishte tashmë në gjendje të krijonte një partiturë të fuqishme dhe të efektshme teatrale, të kompletuar me pasazhe të bukura, ndonëse për dreq modeli- “Hernani” nga Victor Hugo-, është kaq i tmerrshëm. Libreti që Francesco Maria Piave ndërtoi prej tij nuk duhej të ishte një hit, por në të ndërhyri kompozitori. Puna e tij, një shembull kryesor i epokës së fundit të belkantos, ofron role ëndrrash për tenorë, baritone dhe soprano ambiciozë dhe një sfidë për ekipin regjisorial.

Lotte de Beer e merr prirjen drejt groteskut te “Ernani” në produksionin e saj në sallën e Festivalit të Bregenzit dhe e ushtron atë me një rigorozitet të mrekullueshëm. Burrat – të paktën meshkujt në lojë – udhëhiqen nga instinkti. Në vend të arsyes, ata veprojnë me modele reagimi si “nder” dhe “hakmarrje”. Burrat e De Beer janë të këmbyeshëm në pamje – luftëtarë me uniforma bezhë. Skena të shkëlqyera të turmës dhe koreografi luftarake nga Ran Arthur Braun.

“E di që opera luhet rrallë, megjithëse muzika është vërtet e mrekullueshme”, tha regjisorja Lotte de Beer. Vepra ofron “pak natyralizëm”, por grotesk të treguar ashpër.

Akti i tretë, të cilin Verdi dhe libretisti i tij Francesco Maria Piave e titullojnë me ironi “La clemenza” (Mëshira), dhe që zhvillohet në kriptën perandorake të Karlit të Madh në Aachen, është vendosur këtu përballë disa gurëve të varreve të rrënuara. Fuqia, cila pëlqen të zbukurohet me dinjitet, tregon më së miri fytyrën e saj të shëmtuar kur demaskohet. Kjo është ajo që e bën këtë produksion kaq të jashtëzakonshëm: duke satirizuar natyrën e libretit, ajo demaskon modelin pas tij.

Këtë vit, Festivali Bregenz ofron më shumë se 70 ngjarje artistike deri më 20 gusht, për të cilat janë lëshuar 215,000 bileta – të paktën 90 për qind janë rezervuar para fillimit. / Balkan Web / KultPlus.com

Tenori me famë botërore Saimir Pirgu hap Kalendarin Turistik të TKOB-së

Posted on by Kult Plus

Tenori Saimir Pirgu, ylli i teatrove më prestigjioze botërore si “La Scala”, “Metropolitan Opera- New York”, “The London Royal Opera House”, e shumë të tjerë, do të çelë Kalendarin Kuristik të Teatrit Kombëtar të Operës dhe Baletit.

Shoqëruar nga mjeshtëria e Orkestrës Simfonike e TKOB-së, nën dirigjimin e maestros Jacopo Sipari di Pescasseroli, tenori shqiptar me famë botërore, konsideruar nga shumë personalitete të artit si “Ylli më i shndritshëm në qiellin ndërkombëtar të operës”, Saimir Pirgu, do të performojë më 8 korrik, në një nga monumentet më të rëndësishëm të antikitetit, në Amfiteatrin e Butrintit.

Në violinë do të interpretojë edhe vetë drejtoresha e përgjithshme e TKOB-së, Abigeila Voshtina, e cila edhe këtë radhë vishet me petkun e artistes, shoqëruar nga Herta Cane në piano. Në skenë do të ngjiten të tjerë emra të  mirënjohur të artit, aktorë, kompozitorë e instrumentistë.

Ky koncert çel siparin e shumë koncerteve dhe shfaqjeve të tjera që do të vijnë përgjatë këtij sezoni veror nga Teatri i Operës dhe Baletit, nga Veriu në Jug, me emrat më të mirënjohur kombëtarë e ndërkombëtarë./atsh/ KultPlus.com

Triumf i tenorit Saimir Pirgu në Teatrin Massimo të Palermos

Posted on by Kult Plus

Tenori shqiptar, Saimir Pirgu, ka triumfuar në skenën madhështore të Teatrit Massimo në Palermo, duke interpretuar rolin e Alfredo-s në operën “La traviata” të Giuseppe Verdi-t, që konsiderohet pjesë e trilogjisë popullore të tij.

Teatri Kombëtar i Operas dhe Baletit të Tiranës, përgëzoi tenorin Pirgu për përfaqësimin e shkëlqyer që po i bën Shqipërisë, si një nga ambasadorët tanë të kulturës në teatrot më të mirënjohur ndërkombëtarë.

Gjithashtu drejtuesja e këtij institucioni, Abigeila Voshtina, ka shkruar në rrjetet sociale duke uruar tenorin Saimir Pirgu për suksesin në Palermo, e duke e vlerësuar atë si një performancë të çmueshme.

“Me interpretime të tilla mbresëlënëse e dinjitoze, si vokalisht ashtu dhe dramatikisht, Saimir Pirgu ngre peshë zemrat e gjithë shqiptarëve për përfaqësimin e shkëlqyer, jo vetëm në Itali por edhe në piedestalet më të larta të Operës në mbarë botën”, shkruan Abigeila Voshtina./ atsh/ KultPlus.com

Saimir Pirgu, shkëlqen si “djali i keq” në Royal Opera House

Posted on by KultPlus

Tenori shqiptar Saimir Pirgu ka shkëlqyer në rolin e Steva-as, në operan “Jenufa”, të kompozitorit cek, Leos Janacek, produksion i Royal Opera House.

Shtypi britanik nuk i ka kursyer superlativat në kritikat e tij, për Saimir Pirgun.

Gazeta The Guardian shkruan: “Saimir Pirgu ishte një Steva i shkëlqyer, kokë bosh por tërheqës, zëri i tij dilte me mjeshtëri dhe depërtonte muzikën, që ndonjëherë ishte pak e vrazhdë. 29.09.2021

“Tenori I shkëlqyer shqiptar, Saimir Pirgu” shkruan Fiona Maclean

Në gazetën The Times: “Tenori shqiptar Saimir Pirgu është i shkëlqyer në rolin e Steva-s”

“Tenori shqiptar Saimir Pirgu solli në skenë një Steva tërheqës e simpatik ” shkruhet në “The Article”

Gazeta “Independent”: “Tenori shqiptar Saimir Pirgu sjell një Steva të shkëlqyer.”

“Seen and Heard International”, shkruan: “Števa, Saimir Pirgu, ishte një zë i fortë, por në të njëjtën kohë një aktor i jashtëzakonshëm. Tenori shqiptar Pirgu, ka gjithë forcën që i duhet rolit, por demonstron edhe tone fenomenale. Ishte me të vërtetë fat të kishe Pirgun pjesë të kësaj  opere.

Gazeta “Financial Times”: “Saimir Pirgu një romantik i jashtëzakonshëm, një Steva me zë të fuqishëm” (Richard Fairman) 29.09.2021

“Culture Whisper”: “Tenori shqiptar Saimir Pirgu në rolin e Steva-s, triumfon, me zërin e tij Italianate brio”

“Opera Today”: “Tenori Saimir Pirgu, rrezaton”

Unë pata mundësinë të zhvilloja një bisedë me Saimir Pirgun pas shfaqjes së fundit, dhe fillimisht e pyeta se çfarë ishte ndryshe tek rolin i Steva-s:

“Kur kthehesh në një teatër të rëndësishëm, siç është Royal Opera House, pasi ke bërë rolet e repertorit kryesorë në opera si Rigoletto, La Traviatta apo Boheme, është përgjegjësia e artistit ndaj publikut dhe kritikës, kur sjell diçka tjetër. Eksperimenti që bëra vite më parë me King Roger, solli shumë interes, edhe tek unë si artist. Ishte një sfidë për mua, fakti që mora një rol që nuk hyn në repertorin e një tenori Italian, siç jam unë. Kryesisht këto role i evitojmë se janë edhe të vështira për t’u mësuar, por edhe nuk janë të një repertori të zakonshëm. Kjo ka bërë që karriera ime dhe të zgjerohet, dhe kur m’u dha mundësia, kur më pyetën nëse do të më interesonte një rol si ky i Stevës, e pranova. Në fillim m’u duk shumë pak, si rol, se jam mësuar me role më të mëdha, por në jetën e një artisti duhet të sjellësh diçka të re, dhe sigurisht, fakti që ishte në gjuhën ceke, është një sfidë tjetër.

Ju nuk e flisni gjuhën çeke? Si mundët të interpretoni në një gjuhë të panjohur për ju?

Jo Nuk flas çekisht, duke mos folur çekisht, e mësova tekstin përmendësh, dhe duhet të lexosh shumë për historinë, për shfaqjen. Është një shfaqje me nivel shumë të lartë. Claus Guth, që është regjisori, dhe Henrik Nanasi, dirigjenti, janë specialistë të këtij repertori. Ishte një premierë absolute, pasi është hera e parë që kjo opera vihet në skenë në Operan Mbretërore të Londrës, pas 20 vjetësh. Trupa është e shkëlqyer, siç janë gjithmonë në Operan Mbretërore, por sfida ishte shumë e madhe, por edhe e papritur, dhe të them të drejtën nuk kisha ndonjë pritshmëri të madhe. Nuk e kisha menduar që një rol i atillë, mund të të japë një sadisfaksion kaq të madh, nga ana interpretative dhe nga ana skenike. Kjo është diçka që më ka lënë shumë mbresë, dhe që u vlerësua shumë nga kritika.

Ndërsa premiera e Jonufës në Londër ishte më datë 28 shtator, ju më 15 shtator kishit premierën e një tjetër Opere në Thatre des Champs-Elysees në Paris, Operas Manon.  Si mundët të ishit edhe në Londër, dhe në Paris, në të njëjtën periudhë kohe?

Edhe opera Manon ishte për herë të parë në Paris, dhe ishte në të njëjtën ditë me inaugurimin e Teatrit të Operas në Tiranë, dhe ne fakt unë duhet të isha në tre vende në të njëjtën kohë. Por ishte e pamundur për mua që të isha në Tiranë, pasi edhe në Londër ishte hapja e sezonit, po kështu edhe në Paris më 15 shtator me Operan Manon. Ka qenë një muaj shumë i ngarkuar. Sapo dolëm nga pandemia, unë kam qenë i tejngarkuar me punë, që është diçka shumë e mirë.

Po si e përballoni këtë lloj ngarkese, Londër-Paris-Tiranë, dhe bëhet fjalë për një premierë të Jonufa-s pas 20 vjetësh ne Operan Mbreterore të Londrës dhe një premierë të Manon në Paris?

I përballoj pa u menduar shumë, dhe duke u fokusuar tek ajo se çfarë duhet bërë, dhe sidomos kur janë produksione të ndryshme, në teatro të mëdha si këta, që duan një përqendrim të veçantë. Përgjegjësia është shumë e madhe, dhe sidomos rolet në gjuhën frënge janë edhe më të vështira, pasi frëngjishtja është e vështirë për t’u kënduar mirë, në krahasim me gjuhët e tjera.

Roli i Steva-s në operan Jonufa, është ndryshe nga rolet tuaja të zakonshme, është një rol negativ, është kjo hera e parë?

Nuk është hera e parë në rol negativ, por është hera e parë që është kaq i drejtë përdrejtë, shpërfillës, kaq menefregist, kaq egoist, dhe nuk është e lehtë të personalizohesh si aktor në një shfaqje të tillë, kështu që isha kurioz edhe për të kuptuar veten. Dhe të them të drejtën nuk e kisha idenë se çfarë do dilte, por ishte eksperiment, “hajde t’a provoj”. Dhe nuk është e thënë në jetën e një artisti që të gjitha rolet te funksionojnë. Ka role edhe që nuk funksionojnë, nuk është ndonjë problem i madh. Një gjë është e sigurt që unë me këtë rol dola nga zona e rehatisë, nga suksesi i sigurtë. Për mua është shumë e rëndësishme të mos mbetem në një vend dhe në një repertor./diaspora shqiptare/ KultPlus.com

Saimir Pirgu përshëndet hapjen e TOK nga skena e Teatrit të Champs Élysée

Posted on by Kult Plus

Teatri Kombëtar i Operas dhe Baletit dhe Ansamblit Popullor rihapi mbrëmjen e së mërkurës dyert pas rikonstruksionit, në një mbrëmje gala, me pjesëmarrjen e legjendës së operas botërore, Placido Domingo dhe sopranos së mirënjohur shqiptare, Ermonela Jaho.

Ylli i muzikës klasike, Saimir Pirgu nga skena e Teatrit të Champs Élysée, uroi të gjithë kolegët.

“Përshëndetje bashkatdhetarë, nga skena e Teatrit të Champs Élysée sot në Paris ku pas pak do ta inaugurojmë sezonin me shfaqen tonë të operas “Manon” . Në këto momente emocionesh dëshiroj të jap dhe unë urimet më të mira kolegëve të mi artistë në Tiranë. Ta gëzoni, ta gëzojmë skenën e re të Teatrit Kombëtar të Operas dhe Baletit. Suksese të gjithëve në mbrëmjen e sotme të inaugurimit të Teatri Kombëtar i Operës, Baletit dhe Ansamblit Popullor Ju përqafoj të gjithëve. Suksese”, tha Saimir Pirgu në një video përshëndetëse. / KultPlus.com

Saimir Pirgu me shfaqje në ‘Théâtre Champs-Elysées’ në Paris

Posted on by Kult Plus

Tenori i mirënjohur shqiptar Saimir Pirgu, do të interpretojë në skenën e ‘Théâtre Champs-Elysées’ në Paris, Francë, përcjellë KultPlus.

Me hapjen e sezoneve artistike, ai do të nis këtë sezon me operën e kompozitorit francez, Jules Massenet, të titulluar “Manon”.

“Kënaqësi të rikthehem për hapjen e sezonit në Théâtre Champs-Elysées Paris me operan “Manon” J.Massenet, më datë 15 Shtator 2021”, shkruan Saimir Pirgu në rrjetet sociale.

Sipas tij, operat më të njohura të kompozitorit Massenet do të interpretohen nga dyshja artistike Vannina Santoni në rolin e ‘Manon Lescaut’ dhe Saimir Pirgu në rolin e ‘Le Chevalier des Grieux’, nën shkopin e dirigjentit italian Daniele Rustoni.

Chevalier des Grieux dhe Manon, të destinuar nga familja e saj për manastirin, bien në dashuri çmendurisht me njëri -tjetrin. Ata ikin së bashku në qytetin e madh në mënyrë që të jetojnë dashurinë e tyre në mënyrë të plotë. Por kjo do të ishte për të injoruar peshën e moralit dhe kufizimet e një shoqërie që është ende shumë patriarkale dhe që do t’i bëjë ata të paguajnë për guximin e tyre dhe do t’i çojnë në një përfundim tragjik. Këtu Massenet përdor të gjitha recetat e operës komike (ariet, duetet, dialogun e folur) pa rënë kurrë në asnjë lloj teprimi. Rezultati është jashtëzakonisht i bukur me ariet dhe duetet e tij të famshme që kanë bërë shumë breza të skuqen. Ashtu si Carmen dhjetë vjet më parë, Manon, në një zhanër krejt tjetër, pohon një feminitet verbues. Përpjekja për liri dhe kënaqësi ishte fatale për të dy. / KultPlus.com

Saimir Pirgu shfaqje në ‘Staatsoper Unter den Linden’ në Berlin

Posted on by Kult Plus

Tenori i mirënjohur shqiptar Saimir Pirgu, do të interpretojë në skenën e ‘Staatsoper Unter den Linden’ në Berlin, përcjellë KultPlus.

Me hapjen e sezoneve artistike, ai do të jetë në operan e Giuseppe Verdi “Rigoletto”.

“Një nga një teatrot po përgatiten me hapjen e sezoneve artistike. Së shpejti në Berlin me operan Rigoletto”, shkruan Saimir Pirgu në Facebook.

Kujtojmë se në datën 15 shtator 2021 do të interpretojë në skenën e Théâtre des Champs-Élysées në Paris, Francë.

Ai do të jetë në rolin e ‘Le Chevalier des Grieux’, në operan “Manon”.

Operat dhe teatrot po hapen gradualisht në të gjithë botën pas një viti të vështirë për shkak të pandemisë./ KultPlus.com

Tenori Saimir Pirgu pjesë e festivalit veror të “Teatro dell’ Opera di Roma”

Posted on by Kult Plus

Tenori i mirënjohur shqiptar Saimir Pirgu, është një nga artistët më aktiv në skenat evropiane.

Ai do të jetë pjesë e festivalit veror të “Teatro dell’ Opera di Roma”, i cili do të mbahet nga data 15 qershor deri më 6 gusht 2021. Pirgu do të interpretojë në veprën “Messa da Requiem” të Xhuzepe Verdi-t dhe operën e famshme “Madama Butterfly” të Xhakomo Puçini-t.

Falë talentit dhe punës së tij, ai konsiderohet si një nga tenorët më të shquar në peisazhin e lirikës ndërkombëtare./ KultPlus.com

Saimir Pirgu shkëlqen në Operën e Cyrihut

Posted on by Kult Plus

Edhe pse në sallë nuk ka patur mbështetjen e duartrokitjeve të publikut, Saimir Pirgu arriti të sjellë emocione të rralla në shtëpitë dhe familjet e shumë adhuruesve të tij duke ofruar një performancë të shkëlqyer.

Pas suksesit të shfaqjes operistike “Traviata” në Romë, ylli i muzikës klasike, Saimir Pirgu, ka tërhequr sërish vëmendjen e mediave ndërkombëtarë me performancën e tij brilante në rolin e “Hoffmann-it” në Operën e Cyrihut.

Edhe pse në formatin stream (online), ku kanë munguar duartrokitjet e publikut në sallë, produksioni i regjisorit Andreas Homoki ka qenë një triumf mbi situatën momentale të pandemisë, duke përcjellë emocione të jashtëzakonshme dhe duke dhuruar shpresë për një kthim në normalitet, të cilin e shohim ende me nostalgji. Në një kohë të tillë këto projekte artistike kanë vlera të rralla për sa i përket mbështetjes emocionale nga publiku, edhe pse ai nuk i dha dot duartrokitjet direkt, por me siguri nga shtëpia apo nga zemra.

Këtu fillon në mënyrë definitive karriera mbarëbotërore e Saimir Pirgut. Ai hap një portë, e cila e katapulton në shkallë ende më të larta. “…për mua interpretimi i “Hoffmann” qe një sukses akoma me i madh personal.”,- shprehet Pirgu për albinfo.at, transmeton KultPlus.

“Hoffmann” i interpretuar nga Pirgu me pak fjalë është mahnitës, ai përmbledh lirikën, heroizmin, karakterin dhe zërin pa limit, duke kënduar në terma hyjnorë si një “Zot i ri” në aktin e “Giulietta-s”,- shkruan gazeta gjermane “Badische Zeitung”.

Pirgu mund të krahasohet pa dyshim me Nicolai Gedda apo Plácido Domingo në këtë rol tejet të komplikuar. Tenori shqiptar po i afrofet gjithnjë e më shumë një legjende të muzikës klasike, shkruan “Frankfurter Rundschau” për Pirgun. /albinfo/ KultPlus.com

Tenori Saimir Pirgu në operën “Traviata” në Romë, shfaqet në televizionin italian “Rai3”

Posted on by Kult Plus

Tenori i mirënjohur shqiptar Saimir Pirgu, vazhdon me angazhimet e tij artistike në skenat evropiane.

Ai do të interpretojë sot, personazhin e Alfredo Germont-it në operën “Traviata” të kompozitorit Xhuzepe Verdi.

Ky event artistik do të shfaqet në televizionin italian “Rai3” dhe vjen si prodhim i “Raikultura” në bashkëpunim me Teatrin e operës së qytetit të Romës, Itali.

“Jam shqiptar dhe ndihem njëqind për qind shqiptar; në Itali mësova nga mjeshtrat më të mëdhenj, Zeffirelli, Martone, Gatti. Verdi Requiem im i parë ishte me Riccardo Muti në 2011 në Salzburg, prania e tij është e fortë, natyrisht që unë arrij i përgatitur për prova së bashku me këngëtarët e tjerë, nuk mund të dilje nga korniza e tij, por ai është shumë fleksibël. Shkurtimisht, për t’iu përgjigjur pyetjes tuaj, unë jam një shqiptar, i drejtpërdrejtë siç është populli im, por në art jam plotësisht italian”, deklaroi Saimir Pirgu në një intervistë për “Corriere della Serra” dy muaj më parë. / Diaspora shqiptare / KultPlus.com

Saimir Pirgu mes të mëdhenjve të muzikës lirike

Posted on by Kult Plus

Saimir Pirgu, tenori i mirënjohur shqiptar, interpretoi mbrëmë në koncertin lirik/sinfonik për vitin e ri të organizuar nga “Fondazione Ravello”.

Koncerti u transmetua online nga “Auditorium Oscar Niemeyer” ku u interpretua muzikë nga Carmen e Bizet, Eugene Onegin e Tschaikovski-t, La bohème dhe Gianni Schicchi e Puccini-t dhe Vedova Allegra e Lehar.

Faqja e kulturës në prestigjozen Ansa.it ka pasqyruar gjithashtu këtë aktivitet të rëndësishëm.

Ky projekt ishte një rikthim pas suksesit të  koncertit në  fillim të  gushtit të shkuar.

Dy nga këngëtarët më të suksesshëm të operas sot, Rosa Feola dhe Saimir Pirgu, të shoqëruar nga sopranoja Daniela Cappiello dhe baritoni Sergio Vitale interpretuan në  “Fondazione Ravello”, shkruan Ansa.it. /dp/ KultPlus.com

Saimir Pirgu performon në ‘Arie d’ Opera’

Posted on by Kult Plus

Është bërë e ditur se tenori shqiptar, Saimir Pirgu, i nderuar me nënshtetësi italiane nga ish-presidenti i Republikës, Giorgio Napolitano, përformoi fundjavën e kaluar së bashku me sopranon Carmen Giannattasio, në ‘Arie d’ Opera’ me Orkestren del Teatro di San Carlo, për mbrëmjen Conclusive nga edicioni i pestë i ”A Summer da Re. Muzikë e shkëlqyer në Pallatin e Casertës”.

Gjatë sezonit artistik 2019-2020, tenori i njohur ndërkombëtar Pirgu, interpretues i madh i operas, pavarësisht krizave të paprecedenta që ndikuan në artin dhe kulturën për shkak të epidemisë Covid-19, punoi fort, profesionalizëm dhe shpirt i madh për aktivizimin e nisma ekonomike për të mbështetur artistët. Pa art dhe kulturë, shoqëria nuk do të jetë kurrë në gjendje të krijojë shijet delikate që ushqejnë shpirtin dhe mendjen e identitetit tonë evropian.

Ambasadorja e Republikës së Shqipërisë në Itali, Anila Bitri Lani, e cila ndoqi shfaqjet e tenorit të talentuar Pirgu, shprehet krenare dhe mirëpret ngrohtësisht kontributin artistik dhe angazhimin social të artistit, sepse është e vërtetë, fuqia e zërit nga zëri i tij ”ndihmon shpirtin, ndihmon jetën!” /albinfo/ KultPlus.com

Fotografia e Ambasciata d'Albania in Italia / Ambasada e Shqipërisë në Itali
Fotografia e Ambasciata d'Albania in Italia / Ambasada e Shqipërisë në Itali
Fotografia e Ambasciata d'Albania in Italia / Ambasada e Shqipërisë në Itali
Fotografia e Ambasciata d'Albania in Italia / Ambasada e Shqipërisë në Itali
Fotografia e Ambasciata d'Albania in Italia / Ambasada e Shqipërisë në Itali
Fotografia e Ambasciata d'Albania in Italia / Ambasada e Shqipërisë në Itali

Saimir Pirgu, pjesëmarrës në 100 vjetorin e Festivalit të Salzburgut në Austri

Posted on by Kult Plus

Tenori shqiptar me famë botërore, Saimir Pirgu, sëfundi ka qenë pjesëmarrës në 100 vjetorin e Festivalit të Salzburgut në Austri, shkruan KultPlus.

Lajmin e ka bërë të ditur vetë tenori, përmes një postimi në rrjetin social Facebook, ku ndër të tjerash e ka konsideruar këtë pjesëmarrje si një emocion të papërshkrueshëm.

”Një nder për mua të jem prezent në 100-vjetorin e Festivalit të Salzburgut në Austri me Vienna Philharmonic / Wiener Philharmoniker dhe maestro #RiccardoMuti e gjithashtu me kolegët e mi të mrekullueshëm . Emocione të papërshkueshme”, thuhet në postimin e Pirgut. / KultPlus.com

Hapet “Arena e Veronës” pas zbutjes së Covid-19, shqiptari Saimir Pirgu shkëlqen me arien “Ballo me maska”

Posted on by KultPlus

Pas “mbylljes së madhe” më 25 korrik, Arena e Veronës hapi kalendarin veror me një festë që ngjiti në skenë 24 këngëtarë lirikë italianë.

Me një arie nga “Ballo in maschera” mes tyre shkëlqeu Saimir Pirgu.

Në intervistën për Il Venderdì di Repubblica, Saimiri, në një panoramë të jetës dhe punës së tij kujton bashkëpunimet e shkëlyera që ka patur edhe në krah të të madhit Pavaroti.

U drejtohet gjithashtu të rinjve për t’i tërhequr pranë skenës operistike pasi “Opera nuk është art që iu drejtohet vetëm gjyshërve, por edhe më të rinjtë e vlerësojnë gjithnjë e më shumë”.

Ai thotë gjithashtu në intervistë se pret me padurim të ngjitet në skenën e re të teatrit të Operas dhe Baletit në Tiranë./ KultPlus.com

“La Boheme” e Saimir Pirgut në Los Angeles

Posted on by KultPlus

Teksa tenori Saimir Pirgu është në majat e suksesit botëror, nga rolet më të mëdha të tij mbetet roli i Rodolfos, në “La Boheme” e Puçinit. Këtë muaj, tenori shqiptar kthehet në operën e Los Angeles-it, me vizionin e regjisorit Barrie Kosky në “La Bohéme”, duke interpretuar Rodolfon, më të rëndësishmin e të pavdekshmin personazh të Puçinit.

Nuk është hera e parë që artisti luan rolin e Rodolfos, por fakti që ky rol është interpretuar edhe nga të tjerë artistë me emër, e bëjnë Pirgun që të jetë më i vendosur për të sjellë për publikun, diçka të re.

Për mediet e huaja, artisti ka rrëfyer se, ndonëse qasjet e publikut ndaj operës në vende të ndryshme, janë të ndryshme, ka zgjedhur të bëjë më të mirën në muzikë, duke harruar popullaritetin. Edhe pse mendon se është shumë e vështirë, që të jetë besnik ndaj muzikës, sërish ai punon për ta bërë këtë më së miri dita-ditës.

Saimir Pirgu ka lindur në Shqipëri dhe beson në pasionin dhe fuqinë e muzikës. “Unë besoj në artin që po bëj. Kur zëri i këngëtarit fluturon në orkestrën dhe veshin e publikut, duke i bërë ata të ndjehen të lumtur dhe të emocionuar, kjo është diçka e veçantë.

Nëse doni të kuptoni se çfarë është Zoti, muzika mund të thotë diçka më shumë për këtë. Ne mund të hamë, mund të flemë, mund të punojmë, por muzika e bën jetën tonë shumë më mirë. Nëse muzika është në nivel të lartë, ju sëmureni nga ajo, por është një sëmundje e mrekullueshme”, shprehet ndër të tjera për “Culturattache”, tenori Saimir Pirgu.

Në 2008-ën, Pirgu pati debutimin e tij në “Los Angeles Opera”, si Rinuçio në “Gianni Schicchi”, me regji nga Woody Allen. Ai u kthye më 2011-ën, si Ferrando në “Cosi fan tutte” dhe një herë më shumë në 2014, si Edgardo në “Lucia di Lammermoor”, Ëager edhe më pas, Rodolfon.

Rodolfo për të ka qenë një nga sukseset më të mëdha, por ka pasur reagime të shkëlqyera me Faustin në “La Damnation De Faust”, Romeo në “Roméo dhe Juliette”, Ëerther dhe kohët e fundit, me Simon Boccanegra, si dhe “Rigoletto”, “Traviata” dhe “Rekuemi i Verdit”, në shumë vite.

“La boheme”, do të shfaqet në operën e Los Angeles-it, deri më 6 tetor./konica.al/KultPlus.com

Saimir Pirgu me “La Traviata”, sukses në amfiteatrin Herodio në Athinë

Posted on by KultPlus

Tenori Saimir Pirgu me shfaqjen operistike “La Traviata” në ditët e fundit të muajit korrik u prezantua në amfiteatrin antik Herodio në Athinë ku mori vlerësime prej më të lartave.

Teatri i Operës dhe Baletit ka publikuar materialet për këtë shfaqje dhe shkruan se premiera e këtij produksioni të ri ju besua tenorit shqiptar Saimir Pirgu, për të cilën gazetat më në zë në shtetin grek shprehen me vlerësime.

“Tenori shqiptar Saimir Pirgu mishëroi një Alfredo të ngrohtë, më një interpretim mbresëlënës dhe një këndim bujar, duke dhënë gjithçka në skenë”, shkruan shtypi grek.

Në një intervistë të gjatë për median greke, tenori Saimir Pirgu shprehet se ftesës për interpretimin në amfiteatër nuk i thua dot jo. “Kur të ftojnë për të interpretuar në amfiteatrin antik Herodio, thua direkt po”, pohon tenori.

Gazeta Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ – Επίσημη σελίδα shprehet se solistët me famë ndërkombëtare si Saimir Pirgu ngritën peshë me interpretimin e tyre rreth 4.800 spektatorë, të cilët duartrokitën artistët e shfaqjes për minuta të gjata në këmbë.

“Premiera i është besuar tenorit me famë internacionale Saimir Pirgu, një ndër tenorët më të rëndësishëm, i cili ka interpretuar me një sukses të jashtëzakonshëm në shumë vende të botës si në Paris, Vienë, Veronë, Londer, Berlin, New York, San Francisco, Zurich, Hamburg, Firence”, thuhet në materialin e botuar për shfaqjen, që ishte në amfiteatër në datat 27 dhe 30 korrik.

“La Traviata” është një opera me tre akte e kompozitorit Giuseppe Verdi me libret të Francesco Matia Piave. E bazuar në librin e Alexandre Duma “Zonja me kamelie”. Kjo opera konsiderohet pjesë e trilogjisë popullore të Verdit, së bashku me operën “Il trovatore” dhe “Rigoletto”. Premiera e parë u zhvillua në teatrin “La Fenice” në 6 mars të viti 1853. Ndoshta për shkak të mungesës së interpretëve me nivel të lartë dhe për temën, e cila u konsiderua e zymtë nuk pati suksesin që autori priste. “La Traviata” u rishfaq në 6 maj të vitit 1854 në teatrin “San Benedetto” Venecia, këtë herë në një version të ripunuar dhe me solistë të nivelit të lartë, si Maria Spezia Aldighieri dhe e dirigjuar nga vetë kompozitori. Këtë herë vepra pati suksesin e merituar. Sipas të dhënave të publikuara nga Operabase në 2013, është opera më e shfaqur në botë. / KultPlus.com

Tenori Pirgu: Më duhen 200 mijë shfaqje që të rekuperoj dëmin e një gome të djegur

Posted on by Kult Plus

“Imazhi që i bëhet Shqipërisë është shumë shumë i rëndë. Dhe do më duhen 200 mijë shfaqje mua që të rekuperoj një gomë të djegur që ndodhte në Lushnje para 10 viteve dhe ndodh sot në Tiranë”.

Kështu ka deklaruar tenori i njohur Saimir Pirgu, lidhur me situatën aktuale në Shqipëri duke dhënë edhe mesazhin e tij.

Në një intervistë për Top-Channel, Pirgu u shprehet se: “keq më vjen, por ky perceptim i mediave të huaja të sinkronizuara sikur në Shqipëri është Mesjetë. U bënë 20 vjet që e teprojnë. Është përgjegjësi e politikës shqiptare. Dhe flas të të gjitha krahëve politike që keto gjëra të mos përsëriten. Sepse imazhi që i bëhet Shqipërisë është shumë shumë i rëndë. Dhe do më duhen 200 mijë shfaqje mua që të rekuperoj një gomë të djegur që ndodhte në Lushnje para 10 viteve dhe ndodh sot në Tiranë”.

Tenori me famë botërore, u ngjit me zërin e tij edhe në skenën e Pallatit të Kongreseve në mbrëmjen gala të Samitit të Diasporës.

Pirgu u shpreh se “ishte kënaqësi e veçantë në radhë të parë edhe fakti që përveç publikut shqiptar kishte edhe shumë nga diaspora që tashmë më ndjekin kudo ku janë. Por, sidoqoftë në territorin tënd. Në shtëpinë tënde. Në shtëpinë edhe të diasporës në Tiranë apo edhe në Shqipëri është gjithmonë një kënaqësi dhe publiku gjithmonë ka një përqëndrim tjetër”.