E tërë lufta në gazetarinë ditore dhe informative ka për qëllim që të tregoj të vërtetën, që të thuhet ajo kur dhe si duhet. Gazetaria kosovare fatkeqësisht e ka devalvuar këtë maksimë dhe në vend të saj, në të gjitha mediet nacionale, dominojnë lajmet protokollare të zbehta dhe të pa vlera.
E kam thënë edhe shumë më herët se gazetaria online në Kosovë, duke mos përjashtuar as TV nacionale e radiot, po dominohet nga lajmet protokollare, të cilat ekskluzivisht përshkruajnë një hark të ngushtë Parlament – Qeveri – Presidencë – Shtabe të partive politike, dhe portrete me politikanët e subjekteve politike.
Dikur në mediet qendrore kishte edhe paralajmërime nga gazetar me zë dhe media kredibile në stilin “Super intervistë”, “Ekskluzive ose super ekskluzive me Albin Kurtin..etj”. Ky trend me gjasë sivjet pak ka ndryshuar, pikërisht sepse u pa që as kryeministri e as kushdo tjetër, nuk ua rregullon gazetarëve, as kushtet financiare e as vendin e punës.
Duke i dhënë hapësirë përherë lajmeve të kota nga Qeveria, Parlamenti, Presidenca dhe çfarëdo informacioni që del nga “klubet institucionale”, qytetari i rëndomtë mbetet larg realitetit dhe përditshmërisë.
Personalisht as nuk i postoj e as publikojë shtëpitë kafaz të tipit “Big Brother”, sepse për mua nuk kanë asnjë vlerë etike dhe të mos flas mediatike. Por kështu nuk po e shohin televizionet qendrore të cilat për interesa të tyre, e për klikime po janë në gjendje të shkaktojnë lloj – lloj krize me publikun.
Ndërsa kur erdhi puna te protestat e rrymës, u ndalë turri mediatik sepse nuk kishte ndonjë interes të theksuar prej asaj pune.
Media parasë gjithash ka rol edukues, ka rol këshillues e sensibilizues për të përkrahur çdo iniciativë të shoqërisë, të grupeve të shëndosha të interesit dhe të gjithë atyre që vërtet punojnë e veprojnë për një vend ligjor e demokratikë.
Unë parimisht përherë i kam përkrahur të gjitha nismat e gazetarëve kundër institucioneve kokëforta, por “Shefat” e medieve kryesore nuk duhet të dërgojnë gazetar të rinj e të papërvojë dhe të shohin si realizim të “ëndrrës” një përgjigje nga Albin Kurti apo Vjosa Osmani, e ndonjë lider tjetër politik.
Për mua këto prononcime dhe ky vrapim i gazetarëve shpërfaq një gjendje kaotike të vet medieve kryesore, që tolerojnë, që aq ulët e aq jo profesionalisht, lejohen të nëpërkëmbën nga ndonjë kryeministër që i mungon sjellja etike.
Gazetaria sot dhe ajo që do të vije pas nesh, duhet të fokusohet në tema problemore, tema të nxehta, trajtim serioz ndaj të gjitha dukurive negative, një hulumtim dhe hetim profesional për të gjitha dilemat e dyshimet, që lidhen me korrupsion e krim të organizuar.
Gazetaria hulumtuese sikur nuk ekziston fare në këtë Kosovë të dërmuar nga politikat shterpe. Gazetaria hulumtuese mund të praktikohet orë e çast në Kosovë, duke i parë defektet që i kemi si shoqëri.
Po kush e zhvillon dhe e avancon gazetarinë profesionale dhe atë hulumtuese. Sigurisht të gjithë ata, që e duan me shpirt e zemër gazetarinë, dhe të gjithë ata profesionist të vërtet që nuk tremben nga e vërteta që përshkruhet nga argumenti dhe vërtetësia e fakteve.
Hetoni, hulumtoni, zbuloni, verifikoni dhe raportoni, pa u ndaluar përkundër pengesave dhe presioneve tuaja. E dua një gazetari vërtet kredibile e cila i nënshtrohet një rregulli bazik e funksional, e kjo lidhet edhe me guximin dhe arsimimin e gjeneratave të reja.
Nuk po them që s`ka fare gazetari në Kosovë, e as hulumtuese, por kjo për momentin është e pamjaftueshme, për ta bërë më të përgjegjshme klasën politike, ndaj obligimeve shtetërore që kanë ata.
Media ka obligime publike për ta avancuar saktë, drejtë, shpejt, objektivisht, me argumente e saktësi çdo zhvillim që ndodhë rreth nesh.
Porosia për gazetarët e mediet servile ndaj pushteteve. Kurrë mos harroni se politika është jetëshkurtër, kurse profesioni dhe karriera e juaj në gazetari nuk vdes, e as shuhet kurrë.
Gazetaria e mirë dhe e vërtetuar jeton gjithmonë në zemrat e çdo lexuesi, dëgjuesi apo shikuesi. Autori është gazetar profesionist dhe ligjërues në degën e Media dhe Komunikimit në UBT./ KultPlus.com
Së fundi kanë vazhduar xhirimet për filmin artistik të metrazhit të gjatë “Unë dhe Milloshqeviqi” me skenar dhe regji të Arben Kastratit, shkruan KultPlus.
Ky film që ka sjell artistë të famshëm hollivudian dhe tashmë janë pjesë e këtij filmi, ne setin e fundit të xhirimeve ka pas në fokus aktorin e njohur Louis Mandylor, dhe ndërmarrësen e njohur Erjola Braha, e njohur ndryshe edhe si zonja e verave.
Xhirimet janë realizuar në Tiranë, dhe si duket po shkojnë drejt fundit.
“Mendoj se personazhi im është një reflektim dhe metaforë mbi jetën, politikën dhe njerëzimin. Dhe ndoshta pyetja që shtrohet është; ‘A është ai njeri i mirë apo i keq?’ Skenari i Arbenit është shumë i thellë, personazhet janë shumë të pasura. Në këtë film ndodhin shumë histori që ndërthuren mes tyre. Sot vendi juaj është një vend i mrekullueshëm. Ende nuk kam shkuar në plazh, por kam dëgjuar që plazhet në jug janë fantastike. Kjo zonja këtu është më e mira. Një kontribut i jashtëzakonshëm për filmin dhe kamera e adhuron, siç mund ta shihni. Ishte shumë kënaqësi të takoja Lolën dhe shumë të tjerë” ka thënë për mediet Mandylor.
Kurse vet Braha këtë paraqitje në film e ka vlerësuar tejet emocionuese.
“Besoj shumë se në rrugëtimin tonë të jetës kryqëzohemi shumë me ngjarje, njerëz, histori që na përkasin prej kohësh. Sot është dita. Jemi ku duhet të jemi. Të gjithë së bashku.
Eksperienca e mrekullueshme. Bashkëpunimi me regjisorin Arben Kastrati dhe me të gjithë kastin më bëri që të ndjehem komode. Personazhi im është Valeria. Bashkëshortja e kryeredaktorit amerikan, i cili raporton në kohë reale të gjithë ngjarjet që ndodhin në Kosovë. U përshtata tepër me Valerian pasi ishte një personazh që e gjeta veten menjëherë. Unë vij nga bota e biznesit. Dhe me vjen shumë mirë që me filmin. Me këtë iniciativë po promovojmë qytetet tona të mrekullueshme si në Shqipëri dhe Kosovë”, tha Braha.
William Baldwin, Louis Mandylor, Erjola Braha, Gérard Depardieu, Maria Grazia Cucinota janë vetëm disa prej aktorëve që janë përfshirë në këtë film, që sipas skenaristit dhe regjisorit, pas përfundimit pret ta dërgojë nëpër festivale të mëdha botërore.
Filmi ka pas disa lokacione të xhirimeve, duke përfshirë Kosovën, Shqipërinë dhe vende të jashtme./ KultPlus.com
Në një intervistë për Vanity Fair, këngëtari Ermal Meta ka ndarë për herë të parë një histori shumë intime të jetës së tij: rrugëtimin për t’u bërë baba i dy vajzave nga një jetimore në Shqipëri, të cilat së shpejti do të jetojnë me të dhe partneren e tij, Chiara.
Ai tregon se për vite kishte frikë të bëhej baba, ngaqë kishte frikë se mos përsëriste modelin e të atit të tij. “Për vite me radhë kam menduar se nuk doja fëmijë, sepse kisha frikë se mos bëhesha si im atë. Nuk doja të riprodhoja atë model” ka thënë ai.
Por jeta kishte plane të tjera për të. Fillimisht, lidhja e tij me një shtëpi për vajza në Shqipëri nisi si pjesë e një angazhimi human. Aty njohu dy adoleshente që do t’i ndryshonin jetën përgjithmonë.
“Unë dhe Chiara, partnerja ime, për pak kohë do të kemi me vete dy vajzat tona të tjera, që deri tani kanë qenë në një jetimore në Shqipëri. I kemi njohur kur ishin 15 vjeçe, por për shkak se nuk jemi të martuar, nuk mund t’i adoptonim. Në qershor mbushin 18 vjeç dhe do të mund të vijnë të jetojnë me ne. Por, po ju them, ato janë vajzat tona prej tre vitesh. Nuk kam folur kurrë më parë për këtë…”
Për të ishte një lidhje që ndodhi natyrshëm, pa plane, pa skenarë. Ishte zemra që foli.
“Një verë, vajzat u larguan për të qëndruar me familje të tjera për disa javë. Kur ikën, unë dhe Chiara mbetëm në një heshtje totale. Bënin një zhurmë të madhe kur ishin aty, dhe papritur gjithçka u bë e heshtur. Fillova të qaj si fëmijë, nuk ndalesha dot. U mbylla në banjë sepse ndieja dhimbje”
Një nga momentet më prekëse ishte ai kur njëra prej vajzave, e cila ka një karakter të ftohtë dhe është shumë e mbyllur i dha atij një gjest të vogël, por me kuptimin më të madh.
“Njëra nga dy vajzat, ajo më e mbyllura, nuk pranonte kontakt fare. Me Chiaran ishte pak më mirë, me mua – hiç. E kuptova menjëherë çfarë traume kishte. Kur u ndamë, ajo doli nga shtëpia… dhe pastaj u kthye. E pyes: ‘Ke harruar diçka?’. ‘Jo’, tha. ‘Atëherë pse u ktheve?’. Dhe në atë moment, pa thënë asgjë, më vendosi kokën këtu (tregon gjoksin – dhe emocionohet). Aty unë u bëra babai i saj.”
Për shkak të pamundësisë ligjore për të adoptuar pa qenë të martuar, nuk mund t’i merrnin me vete menjëherë, por gjithçka ka ndryshuar. Tani vajzat janë gati të fillojnë një jetë të re me ta.
“Kemi ndjekur këshillat e murgeshës që kujdesej për to. Vajzat kanë mbaruar shkollën e mesme në Shqipëri, dhe tani që bëhen madhore, do të mund të jetojnë me ne. Nuk është statusi civil që të bën një prind të mirë – por dashuria.”
Kur partnerja e tij Chiara mbeti shtatzënë dhe lindi vajzën e tyre biologjike, Fortuna, reagimi i vajzave ishte emocional, i përzier me frikë dhe gëzim.
“Kur u thamë vajzave që Chiara ishte shtatzënë, u panë me njëra-tjetrën… Unë i sigurova menjëherë: ‘Nuk ndryshon asgjë. Do keni një motër më shumë’. Ato përpiqeshin të tregonin gëzim, por e kuptoj… në jetimore, kur vijnë çifte, vajzat më të mëdha rrinë gjithmonë në një cep, sepse e dinë që askush nuk i zgjedh. Ma kishin thënë vetë: ‘Të mëdhatë nuk i do askush’. Dhe unë iu përgjigja instinktivisht: ‘Po unë ju dua ju’.”
Sot, ndërsa përgatitet t’i presë në shtëpi, Ermal Meta ndan emocionin e këtij kapitulli të ri: “Jemi shumë të emocionuar. Nuk shohim dot më gjatë. Dhoma janë gati. Ka shumë dashuri që i pret.”/Living.al/ KultPlus.com
Shkrimtari i njohur Ag Apolloni ka nxjerr librin e tij më të ri. “Predikimet e Pragës” është libri i fundit i shkrimtarit Ag Apolloni dhe promovimi i këtij libri do të bëhet në Tiranë, shkruan KultPlus.
Në “COD” të kryeministrisë do të bëhet promovimi i këtij libri e që do të mbahet më 29 prill prej orës 15:00.
Librat e deritanishëm të Ag Apollonit përpos që kanë shënuar një sukses brenda vendit, ato tashmë janë përkthyer në disa gjuhë të botës./ KultPlus.com
Eni Vasili, moderatorja e emisionit qëndror në News24, një ndër emrat më të njohur te ekranit shqiptar, është zgjedhur drejtoreshë e përgjithshme e Radio Televizionit Shqiptar me mandat 5 vjeçar. Vendimi është marrë me shumice votash gjatë votimit të dytë të bordit drejtues të RTSH-së, ku në garë ishin tre figura të njohura, Eni Vasili, Xhoi Jakaj dhe Engjëll Musai. Eni Vasili siguroi 3/5 e votave të nevojshme, duke u bërë kështu gruaja e parë që votohet në këtë detyrë në historinë e transmetuesit publik shqiptar.
Eni Vasili ka një karrierë të gjatë dhe të konsoliduar në gazetari, e njohur për stilin e saj serioz, profesional dhe të paanshëm në intervista dhe debate politike. Ajo ka drejtuar për vite emisionin politik “Open” në News24, i cili është kthyer në një nga platformat më të rëndësishme të debatit politik dhe shoqëror në vend.
Përgjatë punës së saj, Vasili ka intervistuar figura të rëndësishme të politikës shqiptare dhe ndërkombëtare, dhe ka fituar respektin e publikut. Ajo ka qenë gjithashtu pjesë e shumë projekteve që lidhen me lirinë e medias dhe etikën profesionale. Eni Vasili do të përcjellë profesionalizmin dhe përvojën e saj nga një media private si News24 në drejtimin e një institucioni me ndikim kombëtar./ KultPlus.com
“Të gjithë, përveç motrës sime, kemi lindur në Kosovë. Ne patëm një fëmijëri të vështirë dhe u rritëm në një fermë të vjetër – pa ngrohjen e duhur”, u shpreh Xherdan Shaqiri.
Xherdan Shaqiri po shkëlqen në futbollin zviceran. Së fundi shënoi një gol dhe bëri tri asistime, duke u notuar me 9.5, si dhe u zgjodh Futbollisti i Javës në Superligën Zvicerane.
Ai ka qenë i ftuar në “bluewin.ch”, ku foli për jetën e tij, brenda dhe jashtë fushës, transmeton albinfo.ch.
“Fëmijëria ime pati një ndikim të thellë tek unë. Të gjithë, përveç motrës sime, kemi lindur në Kosovë. Ne patëm një fëmijëri të vështirë dhe u rritëm në një fermë të vjetër – pa ngrohjen e duhur. Kjo pati një ndikim të thellë tek unë. Të kesh shumë gjëra këto ditë ju ndihmon të qëndroni në tokë”, u shpreh Shaqiri.
Çfarë do të thotë për ju luksi që nuk e kishit më parë? “Luksi është i këndshëm, por nuk është gjëja më e rëndësishme. Për mua shëndeti është gjëja më e rëndësishme. Unë jam një person me këmbë në tokë – si familja ime. Sigurisht që e trajtoj veten me gjëra të këndshme, por më pëlqen të jetoj një jetë realiste.
Çfarë mbizotëron në karakterin tuaj: zvicerani i rregullt apo shqiptari i pasionuar?
Në fushë, unë jam padyshim shqiptari i pasionuar – plot emocione. Por në jetën e përditshme, unë jetoj një jetë shumë zvicerane: e përpiktë, e besueshme. Mendoj se i kombinoj të dyja mentalitetet”, theksoi Shaqiri.
“Gjithë karrierën time rinore e kalova në FC Basel. Ne shisnim broshurat e programeve para ndeshjeve në atë kohë-më kujtohet mirë. Pastaj të luaja vetë në atë stadium ishte një ëndërr e realizuar. Unë kam parë çdo lojë që nga vitet 2000. Tani mund ta jetoj atë ëndërr.
Çfarë këshille për fëmijët?
“Bëje ashtu siç bëra unë! Por në përgjithësi: fëmijët duhet të argëtohen—kjo është gjëja më e rëndësishme në futboll. Shkolla është gjithashtu e rëndësishme. Talenti është i mirë, por puna e vështirë është po aq e rëndësishme. Ndjekja e ëndrrave dhe qëllimeve – kjo është ajo që ju çon përpara”.
Çfarë ju ka munguar në karrierën tuaj dhe çfarë po prisni pas futbollit?
Hoqa dorë nga shumë gjëra—për shembull, duke dalë me shokët e shkollës sepse kisha një lojë të nesërmen. Këtu hyn disiplina. Zgjodha me vetëdije karrierën time. Por gjithashtu mezi pres që të jem në gjendje ta kompensoj atë më vonë.
Ju jeni kthyer në FC Basel, përsëri në Superligë. Çfarë prisnit – dhe çfarë morët në të vërtetë?
Unë kisha pritshmëri, natyrisht – por së pari, më duhej të kthehesha. Kontrata ime në Çikago duhej të ndërpritej. Superligën e kam ndjekur nga Afrika. Është një ligë atletike, me skuadra që mund të luajnë futboll. Është gjithashtu një ligë në zhvillim me shumë talente të rinj. Doja ta ndihmoja Baselin të bëhej sërish i suksesshëm—ky ishte qëllimi im.
Për shumë, ju jeni arsyeja kryesore për ngritjen e FCB. E ndjeni këtë si presion apo e merrni më shumë si kompliment?
Suksesi vjen nga i gjithë ekipi – jo vetëm unë. Ne punojmë si njësi. Unë sjell përvojë, dua t’i udhëheq lojtarët e rinj, t’u jap energji dhe ndonjëherë të bëj presion. Nëse doni të konkurroni në krye, duhet të performoni dhe të jeni në gjendje të përballoni presionin. Jam shumë krenar për zhvillimin e ekipit dhe të gjithë klubit. Shpresoj që të qëndrojmë në krye – qëndrueshmëria është çelësi”, përfundoi Shaqiri./albinfo.ch/ KultPlus.com
Me 26 prill, në ora 20:00, Kori “Siparantum” do të performon në koncertin “Around the World”, që do të mbahet në kishën e njohur Matthäuskirche, Berlin, në kuadër të festivalit prestigjioz ChoralSpace. Kori do të ngjitet në skenë së bashku me formacione korale nga Greqia, Spanja dhe Lituania; Polychromon (Greqi), B-Tenors (Spanjë), ARTyn (Lituani),
Kori Siparantum do të prezentohet me një repertor të përzgjedhur me vepra të kompozitorëve të njohur ndërkombëtarë, përfshirë premierën botërore të veprës “Hear my prayer, O Lord”, kompozuar nga Christian Bährens, me të cilin kori ka ndërtuar një bashkëpunim artistik të suksesshëm ndër vite. Në kuadër të këtij koncerti, Kori Siparantum do të paraqitet së bashku me solistët Rizah Jahaj, Leon Shehu, Erijon Palucaj, Diar Meholli dhe Kaltrina Miftari, nën shoqërimin e pianistit të Agron Shujakut dhe Denita Dedushajt.
Më pas, më 27 prill, në ora 11:00, Kori Siparantum do të ngjitet për herë të pestë në skenën madhështore të Filharmonisë së Berlinit – një nga sallat më të njohura koncertale në botë – për të shënuar një moment tjetër historik në rrugëtimin e tij ndërkombëtar. Ky koncert përfaqëson kulmin e pjesëmarrjes në festivalin Choralspace – Walking in Beauty, dhe sjell një bashkëpunim të veçantë me kompozitorin dhe pianistin e njohur Ola Gjeilo.
Ngjarja do të nisë me një koncert nga të gjitha korët pjesëmarrëse, ku Kori Siparantum do të interpretojë premierën e veprës “Zanat e Malit”, të kompozitorit të mirënjohur kosovar, Kreshnik Aliçkaj, për kor vajzash, violinë, piano dhe përkusion. Kori Siparantum do të interpretojë këtë vepër në bashkëpunim me violinisten tonë të mirënjohur Sihana Badivuku, pianistin Agron Shujaku dhe përkusione Aurora Hyseni
Në pjesën e dytë të koncertit, kori do të bashkohet me 500 koristë ndërkombëtarë dhe orkestrën për të interpretuar disa nga veprat më të njohura të Ola Gjeilo: The Spheres, Tundra, Ecce Novum, Ave Generosa, Across the Vast Eternal Sky, The Rose, Ubi Caritas dhe The Ground. Të gjitha veprat do të shoqërohen nga vetë kompozitori në piano. Veçanërisht, dirigjenti Memli Kelmendi është ftuar të drejtojë veprën “The Rose” në këtë koncert të madh ndërkombëtar – një nder i rrallë për çdo dirigjent, që vjen si rezultat i kontributit të tij të vazhdueshëm dhe nivelit të lartë artistik që Kori Siparantum ka dëshmuar në arenën ndërkombëtare.
Kjo paraqitje në Filharmoninë e Berlinit shënon herën e pestë që Kori Siparantum performon në këtë skenë legjendare. Gjatë këtyre viteve, kori ka bashkëpunuar me disa nga personalitetet më të shquara të muzikës korale, përfshirë Simon Carrington, Mihály Zeke, Ēriks Ešenvalds etj.
Gjatë ditëve të festivalit, koristët do të kenë mundësinë të punojnë nga afër me Ola Gjeilon në punëtori intensive artistike dhe sesione bashkëpunimi, duke thelluar përvojën e tyre muzikore dhe ndërkombëtare.
Ky rrugëtim është dëshmi e rolit të Korit Siparantum si ambasador i kulturës muzikore shqiptare në botë, dhe një shembull i fuqishëm i asaj që quhet diplomaci kulturore në veprim.
Faleminderim i veçantë për të gjithë mbështetësit dhe partnerët që e kanë bërë të mundur këtë përfaqësim dinjitoz të artit dhe kulturës sonë në zemër të Evropës./ KultPlus.com
Bajram Kosumi sapo është paraqitë me botimin e tij më të ri “Revolucioni 1981”, dhe promovimi i këtij libri do të mbahet në Gjilan, shkruan KultPlus.
Promovimi do të bëhet më 17 prill në ora 15:00 në Amfiteatrin B01 të Universitetit “Kadri Zeka” dhe do të moderohet nga Merxhan Avdyli.
Të pranishmit do të kenë mundësinë të diskutojnë me autorin për librin, sikurse edhe për krijimtarinë dhe veprimtarinë e tij.
Ky libër përfshinë organizimin e demonstratave të vitit 1981, ku nëpërmjet autorit është analizuar ndikimi i demonstratave në proceset politike e kulturore në Kosovë, në Jugosllavi, në Shqipëri dhe në rrënimin e komunizmit sovjetik./ KultPlus.com
Libri “Shtëpia pa pasqyrë” nga autorja Majlinda Bregasi do të promovohet më 16 prill, ditën e mërkurë, në orën 19:00, në librarinë “Dukagjini” (te sheshi “Nëna Terezë”). Për të diskutuar rreth librit, në panel do të jenë: Majlinda Bregasi, autore e librit; Albulena Blakaj, redaktore letrare e librit dhe Latif Mustafa, studiues i filozofisë.
“Shtëpia pa pasqyrë” sjell histori njerëzish me fëmijëri të grabitur. Përmes tri linjave rrëfimtare, lexuesi udhëton nëpër hendekët e fatit të individëve që janë vetëm pasojë e historisë së popullit të tyre. Një shtëpi ku mungojnë pasqyrat, ku reflektimi bëhet i pamundur, shndërrohet në metaforë universale që ngacmon lexuesin t’i përgjigjet pyetjes thelbësore: A je ky njeriu që doje të ishe?
Ky roman prekës dhe befasues është një eksplorim i thellë i kujtesës kolektive të një populli të cilit historikisht i është kërcënuar ekzistenca. Vepra ofron një reflektim mbi mundësinë për ripërtëritje në një shtëpi që, edhe pse e zhveshur nga pasqyrat, mbi kokën e fëmijëve që luajnë pa lodra, ka gjithmonë një dritare./ KultPlus.com
Ramadan Nishori është viktimë e dhunës seksuale nga forcat serbe, i cili sapo ka folë publikisht për këtë akt që e ka mbajtë në vete për 26 vjet me radhë.
Vasfije Krasniqi është gruaja e parë që ka folë publikisht për dhunimet nga forcat serbe, dhe edhe me këtë rast i është drejtuar me një letër mbështetëse Ramadan Nishorit. KultPlus ju sjell të plotë letrën e saj.
I dashur Ramadan,
E kujtoj qartë ditën kur më thirre për herë të parë, në vitin 2018, për të ndarë dhimbjen tënde me mua. Atëherë e ndjeva peshën e fjalëve tua dhe ashtu si atëherë, edhe sot, më kujtohen lotët e tu, lotë që flisnin më shumë se çdo fjalë. Në çdo bisedë tonën, në çdo takim, unë e ndjeja thirrjen tënde për drejtësi, për mirëkuptim, për shërim. Dhe atëherë, ashtu si sot, ta thashë me gjithë zemër: do të jem pranë teje, çdo ditë të jetës sime.
Do të jem përkrahja jote më e madhe, jo sepse më ke zgjedhur, por sepse e meriton. Dhimbja dhe vuajtja jote nuk janë vetëm e kaluara jote, por një barrë që ti e ke kthyer në forcë dhe në zë për të gjithë ata që nuk mund të flasin ende.
Të jetosh në një shoqëri kaq patriarkale, ku burrat mësohen të heshtin, ku dhimbja maskohet me forcë dhe ku plagët nuk pranohen – dhe të marrësh guximin të dalësh para botës dhe të flasësh për dhunën seksuale që ke përjetuar – është një akt që frymëzon. Është një dritë në një rrugë të errët. Ti je shembull për gjithë ne, në këtë vend, në këtë kohë.
Përkulem me respekt para forcës tënde, para vullnetit tënd për të mos u dorëzuar, për të luftuar për të vërtetën tënde. Faleminderit edhe familjes tënde, që u bë krah dhe mbështetje, që të qëndroi afër kur rruga ishte më e vështirë.
Ky rrugëtim, Ramadan, nuk është i lehtë. Është i mbushur me pengesa, me mosbesim, me stigma. Por është i domosdoshëm. Jo vetëm për ty, por për të gjithë ne. Shpresoj me gjithë zemër që shoqëria jonë të të trajtojë me respektin dhe dinjitetin që e meriton, dhe që shteti të njohë dhe të vlerësojë aktin tënd të guximshëm – sepse ajo që ke bërë ti sot është më shumë se rrëfim, është histori që do të ndryshojë jetë.
Ramadan Nishori ka rrëfyer publikisht përjetimin e dhunimit seksual gjatë kohës së luftës në shtator të vitit 1998, si 22-vjeçar.
“Unë sot dua që njerëzit të më shohin si një njeri që kam kaluar nëpër shumë gjëra, jam munduar shumë. Por nuk jam thyer kurrë. Nuk dua që njerëzit të më shohin me keqardhje për dhunën që kam përjetuar, por me respekt si një njeri që ka luftuar shumë për të mbijetuar”, ka thënë ai, në shënimin e Ditës së të Mbijetuarve të Dhunës Seksuale të luftës.
“Jam këtu që të mos mbetem rob i së kaluarës”, ka potencuar Nishori, raporton RTK.
Ai ka shpalosur rrëfimin e tij në organizimin e Qendrës Kosovare për Rehabilitimin e të Mbijetuarve të Torturës, duke u bërë burri i parë që del në mënyrë publike me ngjarjen që ia kanë shkaktuar forcat serbe.
“Kur themi ‘zëri im është forca ime’ ne po e njohim dhe vlerësojmë guximin për të folur. Poashtu po i japim zë të gjithë atyre që nuk kanë mundur të flasin. Ky nuk është një hap veç i një të mbijetuari, por hap përpara për gjithë shoqërinë tonë drejt dhembshurisë, drejtësisë dhe daljes së të vërtetës në pah”, ka thënë Feride Rushiti, drejtoreshë e QKRMT-së.
Rushiti ka thënë se pas 26 vjetëve mund të përpjekjes për të mbijetuarit e dhunës seksuale, tashmë pas 22 vjetëve është një rast i konfirmuar nga Gjykata Supreme, mbi 10 aktakuza të ngritura, ndërkaq fëmijët e të mbijetuarve marrin shërbime ndihmuese./ KultPlus.com
Libri “Ekspozitë me ëndrra” është një libër i ndërtuar me poezi, i shkruar nga autori Lulzim Tafa, i cili është fitues i shumë çmimeve prestigjioze ndërkombëtare për letërsi. Po ashtu, ai është bartës i shumë dekoratave dhe mirënjohjeve kombëtare dhe ndërkombëtare.
Lulzim Tafa, përmes kësaj vepre, shqyrton dimensionet shpirtërore dhe psikologjike të individit. Përdorimi i figurave dhe simboleve na mundëson një analizë të thellë të ndërveprimit mes elementeve shpirtërore dhe psikologjike.
Vepra e tij është e realizuar përmes tetë kapitujve: “Ëndrra”, “Poetët”, “Dashuria”, “Lufta”, “Dhimbja”, “Hija”, “Vdekja”, “Adami”.
Vepra fillon me një poezi program, të quajtur “Poezia është si toka”, ku poezia paraqitet një forcë krijuese si toka, të cilën e paraqet themelore për ekzistencën.
Vepra ndërtohet kryesisht nga vargu i lirë, në të cilin dominon gjashtërrokëshi.
Poezia e Lulzim Tafës ndërtohet nga shumë motive, siç janë: Dashuria, lufta, vdekja, kujtimi për të kaluarën, liria, dhimbja, etj.
Nga figurat stilistike, më shumë shohim të paraqitur enumeracionin, i cili shfaqet përmes kësaj vepreje dhe është karakteristikë për poetin, ngase në çdo poezi të tij ne takojmë këtë figurë, e një ndër to është edhe poezia: “Poezia është si toka” :
“Ka dete e oqeane,
Ka male e bjeshkë,
Gurë e dru e fruta”
Ose te poezia “Andrra”
“Nuk ekzistojnë malet, detet, oqeanët
As qiejt
Nuk ekzistojnë planetët
Dielli, Toka e Hana
Hana hiç se hiç”
Në këtë poezi, ne përballemi me kontrastin e dy realiteteve të kundërta. Jeta, për subjektin poetik shfaqet si një iluzion i ëndrrës, ku çdo ngjarje që ndodh perceptohet si një fantazi. Pas strofës së tretë, kjo ide bëhet më e qartë kur ai shpreh se diçka kaq e bukur nuk mund të ekzistojë në realitet. Përballja më e thellë ndodh kur ndjenjat shpërthejnë dhe kjo ndihet më së miri në vargjet: “Nuk ekziston as dashuria, edhe pse të dua.” Megjithatë, ai nuk e vë në dyshim ekzistencën e Zotit, duke pohuar se ai është diku, ndoshta ai që na shikon në ëndërr, duke shfaqur në këtë mënyrë rolin e poetit. Ky rol e mbështet idenë se diçka e krijuar nuk mund të mohohet.
Ndërsa, përmes antitezës, Tafa paraqet mallin, i cili në shumicën e poezive shfaqet përmes ëndrrave:
“Të kam parë ëndërr si drenushë
E drenushat vrapojnë shpejt
E ti as që ecën”
Në poezinë “Teoria e shpjegimit të ëndrrave”, vërehet se poeti e nis poezinë me paraqitjen e gjarprit në ëndërr, një simbol që, sipas interpretimit të ëndrrave të Frojdit, lidhet me dëshira, ngacmime dhe synime që janë të shtypura, të ndrydhura dhe jashtë vetëdijes së individit.
Gjarpri, sipas Lulzim Tafës, nëse shfaqet në ëndërr, “të ka kafshuar lojën”, një figurë që lidhet me interpretimin e Frojdit, ku gjarpri përfaqëson një simbol të seksualitetit dhe tensioneve të pavetëdijshme që lidhen me këtë tematikë.
Një themel i rëndësishëm i veprës është edhe paraqitja e autorëve të shquar, si Musa Ramadani, të cilin Tafa në poezinë “Pazari i ëndrrave” e cilëson si mjeshtër të madh, ndërsa në poezinë e quajtur “Ogur” e përmend edhe Ali Podrimen. Në një kapitull të veçantë të titulluar “Poetët”, Tafa paraqet poezi për Çarls Bukowskin, të cilin e shquan për veçantinë e tij:
“Ka shumë njerëz normal, ai ishte tjetër”
Po ashtu, Tafa iu kushton poezi poetëve: Azem Shkreli, Mirko Gashi, Kujtim Paçaku, Izet Sarajliqi, Basri Çapriqi, etj.
Brenda këtij kapitulli, ka edhe poezi kushtuar poetit ukrainas, Dymytri Chystiak, i njohur për qëndrimet e tij filozofike dhe politiko-letrare. Në poezi, Tafa kërkon të krijojë një lidhje ndërmjet poetëve ukrainas dhe rusë, duke përdorur këtë formë për të shprehur një mesazh paqeje dhe ndalimi të luftës mes këtyre dy popujve:
“Dimër është
Poetët rusë duhet ta dinë
Se është tepër ftoftë
Për lojën kuq e bardhë”
Poezia thotë Tafa, është më e rëndësishme se ushtria dhe se lufta.
Një shprehje figurative që Tafa përdor është “Çile guri gojën”, përmes së cilës paraqitet lidhja me letërsinë popullore, duke theksuar heshtjen dhe mungesën e shprehjes verbale. Ndërsa te poezia “Një vjeshtë në Shkodër”, autori paraqet edhe një këngë popullore të quajtur “Shkodra ka plot dashuri”. Megjithatë, përkundër lidhjes me letërsinë popullore, në një pjesë tjetër të poezisë së tij, vërejmë ndikimin e postmodernizmit, siç e cilëson edhe Atila Balzas, si një nga përfaqësuesit kryesorë të poezisë postmoderne në Evropë.
Si një autor i poezisë bashkëkohore, Tafa sjell në veprat e tij emërtime të kohës, përmend figura dhe ngjarje të rëndësishme të aktualitetit, por tani duke i paraqitur ato përmes një fryme të re, si: “Beyonce”, “Show-bizi”, “Bezos”, “Gates”, “Kriptovaluta” etj.
Autori gjithashtu shpjegon kuptimin e emrit të tij, duke treguar se emri është vendosur nga nëna e tij si një dashuri për lulet, ndaj ajo e quajti Lulzim. Por, në poezinë e tij, ai e paraqet këtë emër vetëm përmes shkurtesës “Lul”:
“Sa shumë i donte Nana lulet, Edhe emrin ma la Lul.”
Në poezinë “Sa shpejt më harroi Nana”, Tafa paraqet dhimbjen e madhe të subjektit poetik, brengën dhe trishtimin për vdekjen e nënës së tij, një ndjenjë braktisjeje që shfaqet më së miri përmes harresës së shpejtë që ndien ai nga nëna e tij. E këtë formë ai shfaq dashurinë e madhe për nënën.
Tafa luan gjithashtu me gjuhën dhe efektet që ajo krijon. Për shembull, gjatë përshkrimit të një situate ku ka të bëjë me hedhjen nga lartësia, ai përdor vetëm një fjalë, të cilën e hasim te poezia “Këto leja një romi”:
“Si prej qielli, ka me ra.”
Në të cilën shohim që krijohet, efekti i hedhjes.
Në ciklin e titulluar “Dashuria”, Tafa tregon se muza e tij poetike është e dashura me flokët e mëndafshta, dhe në këtë kuadër kërkon frymëzimin për poezitë e tij. Në këtë cikël, ai ka edhe dy poezi kushtuar Teutës. Në një nga to, të cilën e titullon edhe “Teutë”,Tafa e lartson aq shumë figurën e saj, sa thotë se edhe perënditë i përkulen asaj, duke e shpallur një figurë të rëndësishme.
Ndërsa në ciklin për luftën, autori shkruan për fëmijët e pagjetur dhe gratë e përdhunuar, të cilat, sipas tij, paraqiten si një “porno e gjallë”.
Një nga karakteristikat e Tafës është ironia, përmes së cilës ai godet pjesë të aktualitetit, siç e hasim në poezinë “Bac, s’po kryhen”, ku ai paraqet mashtrimet e shumta që po ndodhin. Ushtarë që dikur nuk kishin marrë pjesë në luftë, tani në kohët e sotme dalin dhe paraqesin versionin e kundërt, ndaj Tafa thekson se numri i tyre po rritet vazhdimisht. Ironia e tij theksohet edhe më shumë kur atdheu, sipas tij, nuk është më asgjë më shumë se një fjalë goje, një shprehje bosh, një tender i zbrazët.
Një tjetër veçori e poetikës së Tafës është përdorimi i fjalëve nga gjuhë të tjera, si: “Sui generis”, “hot” etj. Gjithashtu, elementi tjetër i poezisë së tij është shpjegimi i një fjale brenda poezisë, që e gjejmë në poezinë “Spa e katit të tretë”.
Sa i përket raportit ndërtekstual me shkrimin e shenjtë, në pjesën e fundit të poezisë së tij, vërejmë një përmbysje, një ironi dhe një teh të hollë të cinizmit drejtuar ideologjisë fetare. Tafa rimerr figurat e shenjta fetare dhe krijon sarkazmë me to. Në poezinë “Rivali i Adamit”, ai e quan Adamin muskuloz, ndërsa në poezinë “Frika”, ai nuk heziton të luajë me njishin transcendental. Në fillim, ai paraqet madhështinë e tij, por në fund, përmes ironisë, e përmbys atë, duke e paraqitur raportin midis subjektit poetik dhe figurës fetare të gruas së parë, “Havës”:
“Se një herë në andërr e kam dushë Hazreti Havën.”
Siç e shohim, Lulzim Tafa prek të gjithë mozaikun e jetës dhe e plotëson atë me të gjitha ngjyrat, qofshin ato të ngrohta, apo të ftohta. Ai nuk heziton të flasë për tema tabu dhe shpeshherë, përmes ironisë së tij, i godet ato. Siç thotë edhe Ali Podrimja:
“Këtë poet e shquan guximi intelektual i tij”.
Përmes kësaj, shohim që Lulzim Tafa do të vazhdojë të mbetet një poet i rëndësishëm në panoramën e letërsisë bashkëkohore./ KultPlus.com
Gani Mehmetaj vjen me romanin më të ri “Muri i heshtjes”, libër që do të promovohet më 4 prill në Prishtinë, botim nga Uetpress në Tiranë.
Për librin do të flasin Suadela Balliu, drejtoreshë e shtëpisë botuese Uetpres nga Tirana, Femi Cakolli, studiues i letërsisë dhe pastor i Kishës Protestante në Prishtinë, Xhelal Llonqari dhe do të lexohet kumtesa e Ermir Nikës.
Promovimi do të mbahet prej orës 18:00 në Hotel Sirius./ KultPlus.com
Artisti Arben Kastrati ka ironizuar me datën e 1 prillit, që në popull njihet edhe si ‘dita e rrenave’. Ai me këtë rast ka uruar popullin shqiptar duke e quajtur si ditë kombëtare të popullit shqiptar.
Katër gra të Kosovës do të sjellin rrëfimet e tyre personale nëpërmjet librit “Kohë kurorash”, të cilat lufta e fundit e Kosovës i kishte gjetur në moshë të re dhe në kulm të dashurisë, dhe pikërisht dashuria e tyre është pikënisja e rrëfimeve të tyre personale të cilat i kanë sjell edhe në këtë libër.
Mirlinda Ahmeti, Shqiponja Vokshi, Shukrie Morina dhe Lona Kadriu janë autoret e këtyre rrëfimeve që janë bashkuar në këtë libër, e që nëpërmjet rrëfimeve të tyre shpërfaqin vështirësitë e luftës, dashurisë dhe triumfit të lirisë.
Dhe ky promovim vjen pikërisht në 26 vjetorin e bombardimeve të NATO-s mbi forcat ushtarake serbe, bombardime për të ndaluar spastrimin etnik në Kosovë, spastrim që udhëhiqej nga Sllobodan Milloshevic, i njohur edhe me nofkën “Kasapi i Ballkanit”.
Prurja e këtij libri vlerësohet të jetë shumë i veçantë, për faktin se nëpërmjet këtij libri do të dëshmohet edhe njëherë për vuajtjet e popullit shqiptar, por në këtë rast prej një këndvështrimi tjetër, prej vuajtjeve të të rinjve për mbijetesë. Rrëfimet në këtë libër janë ngjarje të vërteta, ku katër autoret shpjegojnë për dashurinë, frikën, vuajtjet…
Promovimi i librit do të bëhet më 24 mars, në ora 19:00 në KultPlus Caffe Gallery, ku panelistë do të jenë Ardianë Pajaziti, drejtoreshë e KultPlus dhe KultPlus Caffe Gallery, Arbër Selmani, poet, gazetar dhe Sara Kelmendi, gazetare dhe publiciste. Ne promovim do të ndahen copëza të veçanta nga libri, sikurse që do të nënshkruhen edhe autografe nga autoret.
Të katër autoret janë ekonomiste të diplomuara, por paraqitja e jetës reale edhe nëpërmjet librit është forma me bukur e dëshmisë, dëshmi që do të mbetet për gjeneratat e ardhshme.
Botimi i librit është mbështetë nga Drejtoria për Kulturë e Komunës së Prishtinës./ KultPlus.com
Në lagjen Hija e Plepave në Prishtinë, ku rrugët ngjajnë të njëjta dhe bota duket e ngadalshme, jetonte çifti i moshuar, Kodra. Ata qenë vendosur në kryeqytet, në tetor 1994.
Kishin pritur tetë vjet për të pasur një fëmijë dhe kur dita e lumtur erdhi, erdhi me vajzën, me fije floku të arta dhe sy të ndritshëm. Ata ishin të lumtur.
Por, fati deshi dhe u solli një hidhërim të paimagjinueshëm.
Pas tre muaj të mrekullueshëm me vajzën e tyre, në kokë me kapelën ngjyrë vjollce të punuar me mëndafsh, ndodhi e papritura. Vajza u sëmur. Nuk ishte infektim i thjeshtë. Shpejt gjendja iu përkeqësua dhe ata, të frikësuar dhe të paqartë nuk po dinin çfarë të bënin. Më në fund, e sollën në Klinikën e Pediatrisë, që ishte vënë nën Masa të Dhunshme, me shpresën se mjekët do të mund të bënin diçka për të shpëtuar vajzën e tyre të vetme.
Pas tre ditësh, mjekët ishin të qartë. Kishin diagnostikuar vajzën me një sëmundje të rrallë, duhej së paku dy muaj shërim. Ata ishin bindur kur dëgjuan mjekun të thënë: Sëmundje e rrallë! Vajza ishte shtruar në një dhomë spitali bashkë me katër foshnja. Nëna qëndronte pranë saj me zemër të shqetësuar dhe shpresë të paqartë.
Pas tetë ditësh, gruaja, në përpjekje për të takuar burri, shkoi poshtë në shkallët deri te dera e spitalit.
Kur u kthye në dhomë, ndjeu së nuk ishte gjithçka si më parë, por ende nuk mund ta besonte se ajo që po ndodhte ishte e vërtetë. Kërkoi vajzën me sytë plot frikë, por ajo nuk ishte në shtratin ku e la.
Për të qetësuar veten, mendoi, për vizitë rutinë.
“Ku është ajo?”, pyeti me një frymëmarrje të ngushtuar, motrat, pas dhjetë minutash duke kërkuar nëpër korridore. “A ka ardhur mjeku? Ku është vajza ime?”
Po i humbiste durimi dhe shpresa. Por, nuk kishte përgjigje. Mjekët nuk i thanë asgjë të qartë. Vajza nuk gjendej askund. Klinika, e mbushur me motrat që duhej të kujdeseshin për fëmijët po përmbysej nga sekonda në sekondë. Pasi pak minutash, ajo mbeti e pasigurt për gjithçka që kishte ndodhur dhe do të ndodhte në ditët e ardhshme.
Kaluan javë të tëra duke pritur përgjigje: Po, vajza e tyre? Çfarë kishte ndodhur?
Dhe ndërsa kalonin ditët, burri dhe ajo vazhduan të kërkonin, por kurrë nuk gjetën një fije shprese, nuk morën përgjigje.
Vajza humbi përfundimisht, pa asnjë shpjegim.
Ndërruan qytezën e tyre me Prishtinën duke shpresuar se një ditë, qoftë edhe rastësisht, do të gjenin vajzën e tyre. Jetuan me boshllëk që asnjë fjalë nuk mund ta përshkruajë. Asnjë ngushëllim nuk mund ta lehtësojë.
Por çdo vit, për gjithë jetën e saj, gruaja që plakej para kohe, nuk e fshihte ndjenjën e pashpjegueshme, se diçka kishte ngelur e papërfunduar. Kishte humbur vajzën, por ndoshta ajo ende mund të ishte diku aty jashtë, fare afër. Sa herë dilte në rrugë, e kërkonte dhe, madje, e ndjente praninë e saj. Këtu jam, si nuk më sheh, i thoshte një zë që nuk e përcaktonte nga vinte.
Vit pas viti, jeta e tyre rëndohej. Ata u plakën, por ndjenja e humbjes nuk i la kurrë. Kur vdiq burri, ajo e përcolli me fjalët: Kur ta gjej Zanën, vij e të tregoj!
Pastaj, një ditë të rastësishme prilli, pas tridhjetë e një viti pa e parë vajzën, kur doli për të blerë bukë, ajo pa një grua që vinte drejtë saj. Pse, nuk e diti, po iu afrua ngutshëm. Sytë e kaltër të gruas i kujtuan sytë e vajzës së saj të vogël, ata sy që kishte dashur t’i shihte, por pa gjasë, gjithë këtyre viteve. Kujtoi shikimin e, të ngrohtë dhe të pafajshëm kur ajo po shihte nënën e saj për herë të parë. U trondit: Një ndjesi shprese mund të ishte ajo, po edhe ankth që për shumë vite e trazoi shpirtin e saj.
E ndihmuar nga tërheqja e paqartë e shikimit, ajo vazhdoi të shkojë pas gruan. Nuk e dinte pse, por tronditja e detyronte ta ndjekë pa menduar. Kur gruaja ktheu sërish kokën, ajo pa mirë sytë e saj të kaltër. “Sytë e Zanës”, ofshani.
Ajo i tha me zë të dridhur, por me shpresë: “Zana! A je… ti ajo?”
Gruaja, e shikoi, me hije të qartë dyshimi që dukej edhe nga fytyra e saj e skuqur.
Ajo u ndal, dhe zemra po i dilte nga gjoksi. “Më në fund, e gjeta”, mendoi. Është Zana! Më nuk ishte vetëm iluzion i një ëndrre që kishte zgjatur gjithë jetën, thuaja?
Prandaj, ishte e mundur.
E pa edhe një herë gruan, derisa ajo qe ndalur dhe hutuar po e shikonte dhe ai shikim i dhuronte, gjithçka që i duhej. Pavarësisht se sa vite kishin kaluar, ajo e ushqente vuajtjen për vajzën. Prandaj, më asnjë fjalë nuk ishte e nevojshme.
E ndoqi pas derisa gruaja humbi në këndin e rrugës që fshihej nga shtëpitë.
Kur po kthehej në dhomë e lehtësuar, mendoi se kjo ishte vetëm një mundësi, por zemra e saj i qe mbushur me dashuri dhe shpresë se, ndoshta, më në fund kishte parë vajzën e saj. “Oh, vajza ime, Zana ime, më në fund, të gjeta”, tha.
U pikëllua kur mendoi se nuk kishte kujt t’ia thoshte se pa vajzën e saj, kishte njohur sytë e kaltër dhe të butë të Zanës, ata sy që shkëlqenin njësoj sikur në ato pak ditë kur ajo ishte nënë e lumtur./ KultPlus.com
Më 21 mars, në ditën botërore të poezisë, Ajne Ibërhysaj do të promovojë librin “Gravurë me ngjyrat e kohës”, promovim që do të mbahet në ambientet e KultPlus Caffe Gallery, në ora 19:00.
Rreth librit do të flasin Agim Vinca e Ramë Oraca, ndërkohë, po kjo mbrëmje poetike do të shoqërohet edhe me prezantimin e ekspozitës kolektive nga artistët: Musë Prelvukaj, Skënder Idrizi, Bija Jasiqi, Merita Myderrizi Maloku e Agron Mulliqi.
Kjo mbrëmje me ngrohtësi poetike dhe ngrohtësi të ngjyrave është e hapur për të gjithë adhuruesit e librit dhe pikturës./ KultPlus.com
Akil Dashevci, një artist i ri 18-vjeçar nga Prishtina, ka sfiduar disleksinë dhe disgrafinë për të ndërtuar një karrierë premtuese në artin pamor. Deri më tani, ai ka mbajtur shtatë ekspozita personale dhe ka marrë pjesë në disa ekspozita kolektive ndërkombëtare, si dhe në ankande bamirësie.
Së fundmi, Dashevci ka marrë një ftesë prestigjioze nga “PAKS Gallery” dhe “MAMAG Museum” për të ekspozuar veprat e tij në disa prej ngjarjeve më të mëdha artistike botërore, përfshirë Festivalin e Filmit në Kanë, Art Basel Week dhe Carrousel du Louvre.
“Kuratorët tanë kanë parë veprat tuaja të artit dhe i sheh ato shumë mbresëlënëse” thuhet në ftesën e dërguar nga organizatorët, duke vlerësuar talentin dhe stilin e tij artistik. Pjesëmarrja e tij në këto evente të rëndësishme vjen si një dëshmi e vlerësimit të punës së tij dhe përkushtimit në fushën e artit.
Me këto ekspozita, Dashevci pritet të prezantojë punimet e tij përpara një audience ndërkombëtare dhe koleksionistësh të njohur të artit./ KultPlus.com
Biblioteka e Gjilanit është lehtë e dallueshme nga çdo objekt tjetër në këtë qytet. Përveç dukjes së saj, është mjaft e furnizuar, sepse personalisht gjej çdo libër që nuk e gjej dot në bibliotekën e kryeqytetit, e shpesh dhe në librari. Madje theks të veçantë, i vendos gjithmonë digjitalizimt, çka mundëson kërkimin, rezervimin dhe shtyrjen e afatit të kthimit. Ndoshta është biblioteka e vetme në Kosovë, ku respektohet afati i kthimit të librave, si shkak i gjobës që marrim në raste të vonimit të librit.
Thënë krejt kjo, imagjinoni sa dëshpëruese është kur shkon në një të hënë, ditë pune, në orën 17:45 dhe nuk punon asgjë. Aq errësirë, sa fillon të mendosh se mos ke hyrë diku gabim. Jo, sepse thashë që ky objekt është lehtë i dallueshëm. Nuk kishte dritë të ndezur përpos korridorit hyrës, sallës së leximit menjëherë në të majtë dhe sallës së fëmijëve. Këto ishin drita e vetme të ndezura të bibliotekës trekatëshe.
Me të hyrë, i thash recepsionistes, dua të marrë një libër, dhe ma kthej ‘ Veç nesër’. Po e ritheksoj furnizimin që ka kjo bibliotekë, ku shpesh unë marrë libra dhe i shpërndaj fotot e saj me të gjithë kolegët, që e kanë të pamundur sigurimin e disa titujve. U futa në sallën për fëmije, ku një grua më përshëndeti, dhe i tregova kërkesën time. Më tha që tashmë punëtorët kishin dalë nga puna, shkaku i iftarit dhe veç nesër mund t’i merrja librat. I tregova që kam ardh nga Prishtina për këtë libër dhe nesër do të shkoja herët në Prishtinë. Dola nga dera dhe në korridor, desha t’i bëj një foto bibliotekës së zbrazët e të errët, e atëherë kjo grua doli dhe më tha se do të më ndihmoj, pasi kam bërë gjithë këtë rrugë. Me të kërkuar librin në sistem, shkuam bashkë në katin e dytë, ku e gjeti librin dhe ma dha. Krejt kjo nuk mori as 5 minuta kohë. E pyeta nëse vetëm sot kishte mungesë stafi, dhe më tha që kjo është pothuajse që një javë, ku për iftar, punëtoret dalin nga puna në orën 17:00/17:30. Orari i bibliotekës, është deri në ora 19:00. Kur kam shkuar njëherë pak minuta para orës 19:00, nuk kam mundur të ndërroj librat pasi ishte fikur sistemi. Çka tash kur jam brenda orës së punës, dhe nuk po kryej punë? Nëse ndalim qytetarët e Gjilanit, dhe kjo vetëm, çdo njëri nga ta do të donte të punonte në punë ‘të shtetit’. Sepse është kjo punë që ofron siguri, të holla, stabilitet, pa u lodhur shumë, sipas shumicës së njerëzve, që mendojnë kështu me të drejtë. Por ata që bëjnë këto punë, nuk arrijnë ta respektojnë as pikën e parë, orarin.
Dola nga biblioteka, që nga errësira e orës 18:00, as nuk shihej mbrapa meje dhe pas diku 10 minutave bëra të njëjtën rrugën, duke kaluar prapë nga biblioteka. Ajo grua, që më ndihmoi mua, kishte dalë nga biblioteka, dhe kishte shikimin nga semaforët, e veshur dhe me çantën në krah, dukej sikur po priste dikë të vinte për ta marrë. Pra, dhe ajo përfundoi orarin e punës, sepse në Bibliotekën e Gjilanit, Fan Noli, në ramazan, nuk paska orar!/ KultPlus.com
“La Femme” është albumi që përfshinë 21 vepra të 21 kompozitoreve gra, e që nëpërmjet këtij albumi po emocionon publikun mexosopranoja Flaka Gornaci, e një emocion të tillë së fundi dha për audiencën e Spanjës, edhe atë në dy performanca të ndara, një në Alicanet e një Valencia.
Me “La Femme” Goranci është prezantuar tashmë në disa shtete, por Spanja mbetet vend debutues për artisten Goranci e cila ka shijuar performancën e saj para adhuruesve spanjollë.
Duket se kjo pritje e ka lënë pa fjalë edhe vetë Gorancin, e cila emocionin e përjetuar atje, sipas saj e ka të pamundur ta shpreh me fjalë.
“Pas koncerteve debutuese në Alicante dhe Valencia, me programin “La Femme” që sjell vepra të njohura, më pak të njohura dhe hite nga gra kompozitore nga e gjithë bota, që i realizuam bashkë me dirigjentin Ignacio Vidal dhe ansamblin Casa Mediterraneo, e kam pothuajse të pamundur të gjej fjalët e duhura për të përshkruar emocionet, atmosferën dhe reagimet e jashtëzakonshme të publikut”, shprehet Goranci .
Ajo edhe pak ditë pasi e ka përfunduar këtë paraqitje e kujton se me sa ngrohtësi e përqafuan programin, duke marrë dy herë ovacione të gjata përgjatë koncertit. “Diçka kaq e rralë, ishte vërtet mbresëlënëse”, ka vijur Gornaci.
Kjo pritje për mexosopranon Goranci është edhe vulë për projektin e saj “La Femme”, projekt që ka punuar më shumë përkushtim. Ajo është shprehur tejet e lumtur që ky projekt edhe në prezantimet e mëhershme, por edhe në Spanjë po kuptohet shumë mirë nga audienca, gjë që sipas saj kjo është më se e rëndësishme për një artist.
“Ndihem krenare, jo vetëm si interprete, por edhe si krijuese dhe producente e këtij koncepti dhe projekti”, ka thënë për fund Goranci.
Flaka Goranci përpos paraqitjeve jashtë vendit, ajo herë pas here po rikthehet edhe në Kosovë në paraqitje të ndryshme, duke qenë e pranishme me projekte edhe në Shqipëri./ KultPlus.com
Krijimtaria e aktores që theu të gjitha tabutë e kohës
Nga Isak N. Bilalli
Mejreme Berisha, nuk është thjesht një emër i përveçëm, respektivisht një punonjëse, e cila ka shërbyer një kohë të gjatë në një institucion kulturor, por një figurë emblematike që ka bërë shërbesë jetësore, të realizuar me shumë pietet në avancimin e vlerave kulturore në Teatrin e Qytetit.
Në teatër, ajo mbahet si një nga aktoret më të spikatura, me një arsenal të gjerë rolesh të interpretuara, e cila me dashurinë e saj, për skenën, ka arritur te konsiderohet si ikona e Teatrit të Qytetit. Aq sa është aktorja më e dalluar e teatrit, Mejremja është grua – simbol e qytetit të Gjlanit, që fushëveprimtarinë e saj e ka zhvilluar në shërbim te avancimit kulturor në çfarëdo lloj aktiviteti artistik që kanë organizuar institucionet kulturore komunale, rajonale dhe kombëtare ndër dekada.
Kjo është aktorja që theu të gjitha tabutë dhe klishetë e kohës dhe, duke qenë e tillë me specifikat e veta, është dëshmi e gjallë e përballjes direkte e të resë me të vjetrën, krijimtaria e së cilës, ndjek një nga rrugëtimet më të vështira dhe më sfidueset që një femër artiste mund te përballet. Këto lloj sfidash dhe vështirësish, në kohën e tashme, konsiderohen më të drejtë si jo-imagjinare, marrë për bazë stigmatizimin dhe paragjykimet që kanë dominuar në kohën kur Mejremja filloi dhe vendosi emrin e saj në listën e krye-kontributorëve të teatrit e të artit në Gjilan. Ishin vitet e rinisë së saj, vite të cilat Teatri i Qytetit po konsolidohej dalë nga dalë duke grumbulluar rreth vetes regjisorë, aktorë e dramaturgë Gjilanas që ishin shkolluar dhe kishin krijuar përvojë në shkollat dhe teatrot Jugosllave të kohës. Atë botë, vitet ’70-ta, kishte një mungesë të theksuar për aktorët femra, kohë në të cilën Mejremja merr guximin për t’ dal stuhive te kohës përballë krejt e vetme. Ne atë interval kohor ajo mori guximin t’i bashkohej plejadës se artistëve që shtruan themelet e shtëpisë që quhet teatër, por mos të harrojmë që përfshirja e saj ishte tabu temë e veprim për shumicën absolute, sepse në atë ishte e paimagjinueshme që një femër të gëzonte integritet profesional në shpalosjen e vlerave artistike në skenë.
Ne këtë kontekst, pyetjen qe ia adresova aktores Berisha, për hir të së vërtetës, m’u desh ta drejtoja me një dozë abiguiditeti dhe kurreshtje se si ka arritur te guxojë si 17 vjeçare të ndjek ëndrrën për t’u bëre aktore teatri? Ajo m’u përgjigj me një fjali, duke zbërthyer thjesht dhe bukur narracionin që unë prisja të ishte i gjatë: Jo të gjithë e kuptojnë rrugën që ndjek, mos e kthe kokën qe t’ju japësh shpjegime atyre qe nuk të kuptojnë…
Ishte sentenca e mësipërme zgjidhja e të gjitha zgjidhjeve, përgjigje që në vetvete ngërthen, para së gjithash dashurinë dhe pasionin e fortë që Mejremja e ka pasë dhe vazhdon ta ketë për teatrin, skenën, artin, të bukurën, për të cilën nuk e kurseu asnjëherë kontributin e saj, sado i vogël të ketë qenë, pavarësisht roleve që i janë besuar.
Me tutje Mejremja shpjegon me shumë modesti se dikush duhej thyer akullin dhe duhej mbytur paragjykimet me qëllimin e vetëm qe teatri dhe aktivitetet artistike, të ishin shtylla kurrizore e zhvillimit kulturor të shqiptarëve. Ne këtë kontekst ajo shpjegon që kishte edhe vajza të tjera të guximshme që ndiqnin të njëjtën ëndërr si: Xhevahire Murtezi, Shpresa Vokshi, Bedrije Rexhepi e të tjera, të cilat vinin me një elan dhe me një dashuri të pakushtëzuar për skenën, të cilat tok lanë gjurmë në zhvillimin e artit e teatrit në Gjilan. Pa përjashtim, Mejremja kishte miqësi, kolegialitet dhe afrimitet me të gjithë, por bashkëpunimi me Xhevahiren, e cila u nda nga jeta në pikun e karrierës, është cilësuar si nga duetet potenciale më të bukura që i bashkonte pasioni i madh për skenën.
Rrugëtimi profesional i Mejremes, dëshmon që ajo u formësua duke u bëre shtyllë kurrizore e teatrit, trajektore që shpeshherë ka prekur kufijtë e të pamundurës. Ky rrugëtim, duhet që në njëfarë forme të admirohet dhe vlerësohet si kontribut ekzemplar që meriton të ngritet deri në nivelet e falënderimit më të lartë shtetërorë. Për ta përshkruar, karrierën jetësore të Mejremes, është shumë e domosdoshme të ndalemi për të kuptuar arsyet apo shkakun kryesor se pse dhe si Mejremja arriti të prek majat e suksesit në karrierë, respektivisht kush e ndihmoi të arrinte këtu ku është sot?
Personi për të cilin flasim është profesor Nagip Berisha, bashkëshorti i Mejremes, një intelektual, piktor i kompletuar, artist, edukator e humanist, që ishte katalizatori dhe frymëzuesi që në çdo instancë e mbështeti të shoqen. Nuk mund të mos e takoja profesor Berishën dhe të merrja përshtypjet e tija për karrierën e së shoqes për shumë arsye; së pari, kam qenë nxënës i tij dhe kam ushqyer gjithmonë konsideratën maksimale si një nga mësuesit dhe pedagogët më të shquar të kohës dhe, së dyti, kureshtja për të mësuar formulën se si ky çift ka arritur t’i jap aq shumë kulturës Gjilanase.
Mejremja, në sytë e profesor Berishës, vazhdon të jetë dashuria e tij e jetës, e dashuruar njëlloj në artin dhe skenën, plot talent dhe ambicie për t’i dhuruar publikut sa me shumë art e kulturë. Ai ndjen një zbrazëtirë sa i përket karrierës së Mejremes, sepse me fillimin e trazirave të shpërbërjes së Jugosllavisë, karriera e saj u gjet në udhëkryq sepse institucioni, ku ajo punonte, u gjend në një formë paralize. Mejremja dhe e gjithë plejada e aktorëve të teatrit, nuk mund të krijonin lirshëm dhe ishin të shtyrë të vepronin në rrethana mbijetese, sepse shfaqjet teatrale kërkonin angazhim gjithëpërfshirës jo një lloj siç është krijimtaria në pikturë që mund të shprehesh individualisht.
Me pas, krahasova shënimet e marra nga Merjemja dhe rezultonte e njëjta gjë: Mejremja pohonte që pa profesorin nuk mund të imagjinohet një arritje e tillë artistike, sepse i shoqi, përveç se ishte bashkëshort i veçantë ështe para se gjithash një artdashës i madh, tek i cili prevalon respekti dhe mirëkuptimi human. Kjo relatë unike përkon si një histori e bazuar në ngjarje të vërtetë që mbase nesër të jetë një love story për të dëftuar këtë histori dashurie e një çifti që i bashkoi më shumë dashuria për artin dhe në shërbim të artit.
960,1280,0,0.45,-1
Si e filloi Mejreme Berisha rrugëtimin për t’u bërë figure emblematike e Teatrit të Qytetit?
Shkëndijat e para të dellit dhe guximit artistik të saj, dallohen që në adoleshencë të hershme nga mosha 12-13 vjeçare, kur Mejremja ishte figurë e pazëvendësueshme si recitatore e dalluar në nivel konkurrimi ndër shkollash dhe kompeticionesh letrare në Komunë.
Recitimi i bukur, të shprehurit artistik në poezi, potenciali i saj interpretativ, e bënë që artdashësit e kohës ta shihnin Mejremen me një të ardhme të ndritur, por askush nuk pandehte se ajo do bëhej pjesë e trupës së teatrit aq shpejt dhe aq natyrshëm. Historia e përfshirjes se Mejremes në teatër dhe realizimi i rolit të saj të parë, lidhet me përpëlitjet e regjisorit Muharrem Shahiqi në vitin 1976, i cili atë botë po vinte në skenë shfaqjen “Dasëm në Lufte” të autorit Minush Jero. Bartëse e rolit kryesor të femrës ishte Xhevahire Murtezi, e cila krahas roleve në teatër, ishte edhe anëtare eminente e ansamblit të valleve dhe në kohën kur duhej të jepej premiera e shfaqjes ishte paracaktuar gjithashtu pjesëmarrje e ansamblit në Rusi të cilën pjesëmarrje valltarja Murtezi duhej doemos ta ndiqte. Kjo përplasje në agjendë e kishte vënë në siklet të madh regjisorin Shahiqi, i cili nuk kishte pasë alternativë tjetër përveç se ta ftonte Mejremen që ta zëvendësonte rolin kryesor, respektivisht ta punonte rolin një recitatore që nuk kishte shkelur asnjëherë në skenë. Guxim i pashoq i regjisorit dhe i aktores së re, të cilët, së bashku në afat rekord realizojnë këtë sfidë enigmatike që në njëfarë forme ishte bileta hyrëse përmes portës së madhe për Mejremen, e cila natyrshëm mori tagrin si aktore meritore në Teatrin e Qytetit.
Kjo nuk është histori e zakonshme, ku një regjisor bën një zëvendësim të aktores dhe vihet në repertor shfaqja që është planifikuar, sipas një plan-programi të rregullt, por këtu është fillimi i një historie të pazakontë, në të cilin, artistja e re Mejreme Berisha, me këtë rol përfaqëson Kosovën në kompeticionin e teatrove në nivel Republikan në Kullë të Vojvodinës të kohës dhe shpërblehet me medaljonin e artë. Aspak e rëndomtë dhe as rastësore që kjo vajzë e re Gjilanase të stoliset me rolin e parë në skenë me mirënjohje nga nivelet më të larta artistike te kohës ne ish Jugosllavi. Falë këtyre arritjeve madhore, ajo zë vend si punonjëse e rregullt ne vitin1980, si aktore me kohë të plotë në Teatrin e Gjilanit aktivitet që vazhdon ta ushtrojë edhe sot.
Nga roli i parë, ajo nuk iu nda asnjë moment teatrit.
Për Mejremen, aq sa ka qenë mbresëlënëse mënyra e rrufeshme, se si ajo i bashkohet trupës së teatrit po aq frymëzues dhe i paharruar mbetet roli i parë, të cilin ajo e realizoi duke e cilësuar si më të veçuarin, në karrierën e saj. E gjitha kjo, lidhet me atë momentin kur artisti del në skenë për herë të parë dhe mbështillet me një magji që shoqërohet nga një aure e gjatë – e gjithë jetës në skenë.
Ajo vazhdon ta ndjejë magjinë që vetëm skena ia dhuron artistit, ndjenjën e mahnitshme duke filluar nga roli i parë dhe në çdo rol tjetër, ndjenjë e pa-përshkruar që artistit të vërtetë asnjëherë nuk i ndahet kjo aure.
Jeta në skenë dhe për skenën, ka edhe anën tjetër të medaljes që krahas ndjenjës së pa-përshkruar të krenarisë e madhështisë, është një nga detyrat më të zorshme që mund t’i ngarkohet njeriut, sepse duhet të lexosh brendinë e karakterit dhe ta pasqyrosh në skenë në dimensionin dhe thellësinë e duhur. Për ta servuar mesazhin, tek publiku në kohërat e më hershme ka pasë censurim të fortë dhe diktim nga lart që pushteti i asaj kohe ka ngulmuar në burgosjen e mendjes dhe mbajtjes peng të zhvillimit kulturor të shqiptarëve dhe për ta hequr qafe këtë lloj prange është dashur punë e madhe në teatër.
Sa ishte e vështirë të realizojë role në të shkuarën?
“Puna në teatër, është tejet e vështirë. Në vartësi të kohërave, shumë shpesh provat e tavolinës i mbanim në kushte të vështira me një ngrohëse që të ngrohte njërin krah por merdhiheshe nga pjesa tjetër, e kur punohej mizanskena sikur ishte pak më mirë sepse edhe lëvizje në skenë” ishte një përshkrim shumë domethënës që e shkoqita nga biseda me të, rrëfenjë, e cila dëfton dimensionin e vështirësive që ajo dhe aktorët janë përballur me kushte ekstreme për të prodhuar diçka që publiku e shijon për një orë a pak më shumë.
Mejremja, kujton me nostalgji që ato kohëra të vështira, në të cilat ajo dhe e gjithë plejada e aktorëve kanë punuar me pasionin më të madh në botë, gjithmonë me ambicien dhe qëllimin e përbashkët madhor në krijimin e një trupe të dinjitetshme dhe profesioniste që mbron vlerat letrare e kombëtare.
Askush, nga kjo kastë aktorësh, nuk ka pasë ambicie personale për t’i bërë promocion vetes si aktor/e më i dalluar se tjetri, por qëllimi ishte i përbashkët, që avancimi artistik të ishte në shërbim të një evolucioni kulturor dhe, këtë objektiv e ka arritur Mejremja bashkë me trupën e Teatrit te Qytetit, duke u bërë të dalluar në nivel krahinor, republikan e federativ të kohës. Kur jemi tek të arriturat e institucionit, Mejremja kujton me mallë dhe nostalgji të theksuar rolin e saj respektivisht shfaqjen “Princi i hijeve” të Teatrit të Gjilanit, shfaqje, e cila mori pothuajse të gjitha çmimet në festivalin e teatrove të ish Jugosllavisë. “Në atë kohë është punuar me pasion shumë të madh, gjithmonë me ambicien se do të realizohet objektivi madhor dhe në… “Teatri i Gjilanit” ia arritëm së bashku të jemi referencë e arritjeve më të mëdha profesionale të kohës”, pohon Mejremja.
Që nuk iu nda asnjë moment teatrit e skenës dëshmon historiografia e saj, por tejet interesante dhe e pazakontë është dalja në skenë e saj në shfaqjen “Certifikata e kurorezimit” me 07 mars të vitit (?) vetëm tre ditë pasi lind fëmijën e saj. Ky rast dëfton forcën e saj të pazakontë si dhe vullnetin për të realizuar zotimet e saja të dhëna. Po aq sa është frymëzuese kjo histori, është edhe inspiruese për gjithë ata artdashës e kolegë që e njohin Mejremen në mënyrën, se si ajo i bashkon dy dashuritë e saj: familjen dhe skenën në shërbim të artit dhe të së bukurës. Në këtë kontekst, nuk mund të lihet pa u elaboruar shfaqja/diadrama “Nata e Elverit”, ku ajo luan me të birin Kreshnikun në të cilën shfaqje gjejmë një mishërim artistik dhe emocional të një nëne që në skenë nxjerr në sipërfaqe nuanca të thella dashurie për të birin (e skenës). Publiku dhe kritika e ka vlerësuar lart realizimin e kësaj shfaqje, në veçanti për faktin se me këtë rol, Kreshniku diplomon në Akademinë e Arteve, Prishtinë, por Mejremja e kujton si rol me barrë të shumëfishtë, në të cilin kryqëzoheshin sfidat dhe arritjet familjare, në të cilën cilësi duhet të kujdesesh më fort për partnerin në skenë se sa për veten. Për me shumë, thelbi i shfaqjes prek kufij të paprekshëm në të cilën trajtohet edhe vrasja si formë e shprehjes së dashurisë për t’i shpëtuar vdekjes, përgjegjësi skenike që është shumë e rendë për t’u realizuar, e cila mishërohet me emocione të forta.
Role nga me te ndryshmet qe lënë gjurme te pashlyera
Mejreme Berisha, i takon llojit te aktorëve që ka pasë fatin të luaj role nga më të ndryshmet dhe i është përshtatur sikur specifikës së karakterit, por edhe moshës. Si e re, ka luajtur shumë role të plakave dhe, edhe në moshë të madhe, ka arritur shumë sukses të realizojë role të të rejave në moshë. Ky universializëm është mundësuar nga fakti se Mejremja ka pasë dhe e ka aftësinë e transformimit të plotë në skenë, për të cilin fenomen ajo shprehet se “Artisti duhet të konformohet në skenë në vartësi të rolit që duhet ta luaj”.
Kur jemi te varietetet e roleve, është me interes për ta theksuar për publikun të përmendet një nga shfaqjet kryevepër të saj, monodrama “Vdekja e një mbretëreshe” e realizuar në dy etapa të ndryshme, ta quajmë historike, ku jepen vështrime të ndryshme perceptive, referuar momentumeve. Kjo shfaqje është realizuar ne vitin 1998 (periudhë në vigjilje të luftës) nën regjinë e Hajdar Paçaradës dhe më pas ështe realizuar sipas konceptit regjisorial të Muharrem Sylejmanit ne vitin 2006.
“Vdekja e një mbretëreshe”1998, e punuar në kushte ekstreme reprezaljesh psikologjike dhe vuajtjesh njerëzore i është servuar publikut si forcë e motiv për të vazhduar me rezistencë, është pritur me ovacione të forta nga publiku, nëpër sallat e improvizuara nëpër fshatra të Gjilanit si një thirrje për bashkim e rezistencë, të cilën vetëm Mejremja ka ditur ta shpalos me shumë dinjitet.
Por, në mënyrën e vet, tekstit i njëjtë “Vdekja e një mbretëreshe” i 2006-shës, ka arritur të përcjell mesazhin e kohës që të jetë një thirrje dhe reflektim në njohjen e vujatjeve shekullore që ka përjetuar populli ynë. Të dy këto mesazhe të forta, të etapave të ndryshme, Mejremja ka arritur t’i përcjell në mënyrën më brilante të mundshme, për të cilën punë ajo stoliset dy herë:
-Në vitin 1998, si aktorja më e mirë ne Festivalin “Flaka e janarit” më 1998 dhe
-Në vitin 2006 çmimi special për interpretim në Festivalin Ballkanik të Teatrove në Korçë.
Mejreme Berisha, gruaja e hekurt e teatrit
Për aktoren e Gjilanit viti 2022, ishte një nga vitet më të vështira të jetës së saj, vit i një tërmeti të madh jetësor dhe vit i një përplasje titanike me sëmundje që Mejremja si në çdo përballje, arriti të mposht suksesshëm. Arsyeja e elaborimit nuk është e karakterit informativ pa shkas por është e nevojshme të trajtohen shkaqet e mirëfillta të kurës që ajo ka përdorur gjatë trajtimit që nga faza fillestare deri tek trajtimi kimioterapik.
Shumica e njerëzve, me diagnozë të ngjashme, lënë gjithçka anash dhe merren vetëm me trajtim mjekësor, por Mejremja ka bërë të kundërtën. Gjatë kohës kur diagnostifikohet ishte e përfshirë në dy projekte teatrale madje në role jo episodike: në shfaqjen “Gënjeshtër pas gënjeshtre” të regjisores Sevdije Ajeti dhe në diadramën e Shkelzen Berishës, me të cilët arriti dakordësinë që të vazhdonte punën pa pushim vetëm se të ngadalsohej ritmi i punës për shkak të terapisë që shkaktonte lodhja e rraskapitjes të vazhdueshme.
Me besimin në Zot, Mejremja ka ndjekur provat dhe vetëm ditën kur ka pranuar kimioterapinë, ka pushuar, ndërsa të nesërmen ka qenë prezente në prova. Vullneti dhe dashuria për jetën dhe për teatrin, ishin kura qe ajo të mposhtte këtë sëmundje të rëndë. “Në asnjë moment nuk mendoja për pasojat e sëmundjes, sepse mendjen e kisha në shfaqje dhe i kisha dhënë komandën e duhur trurit tim që unë do punoja në këto shfaqje një soj siç kam punuar në çdo projekt teatral ”- Shprehet ajo, duke qenë e bindur që Zoti ishte me të dhe puna është ilaç i gjithçkaje.
Mejremja vazhdon të punojë dhe jetojë në teatër, edhe pse mosha dalëngadalë po i afrohet pensionimit ajo nuk mendon të përkalojë në publik për të parë shfaqje por do të vazhdojë të qëndrojë në skenë për të na dhuruar më shumë emocione si aktore tashme e pa-zavendësuar. / KultPlus.com
