Epidemia e kolerës së vitit 1916 në Grudë të Malsisë së Madhe në rrëfimin e Atë Anton Harapit

Tek libri ‘Andrra e Prêtashit’, i botuem në Romë në vitin 1959 prej sivllaut të tij Danjel Gjeçaj, me shtypajt që Ernest Koliqi kishte marrë me vete në vitin 1943 prej Institutit të Studimeve Shqiptare, frati shirokas rrëfen nji episod të përjetimit të epidemisë së kolerës së vitit 1916 në Grudë të Malsisë së Madhe.R.SH. – Vatikan.

Epidemia e kolerës së vitit 1916 në rrëfimin e Atë Anton Harapit, nga Ardian Ndreca:

Tek libri Andrra e Prêtashit, i botuem në Romë në vitin 1959 prej sivllaut të tij Danjel Gjeçaj, me shtypajt që Ernest Koliqi kishte marrë me vete në vitin 1943 prej Institutit të Studimeve Shqiptare, frati shirokas rrëfen nji episod të përjetimit të epidemisë së kolerës së vitit 1916 në Grudë të Malsisë së Madhe.

Rrëfimi i tij ka vlerë si për me kuptue psikologjinë e malsorit që kur përhapen epidemi të atilla, ngujohet dhe s’pranon kurrsesi me rrezikue të tjerët, por edhe për me kuptue sensin e detyrës meshtarake që e çon Atë Anton Harapin me rrezikue vetveten, tue mos ngurrue me i ndejtë pranë pjestarëve të bashkësisë që janë prekë prej sëmundjes. Shtëpia e Lulashit në Pikale të Grudës asht izolue krejtsisht, aq sa edhe ujin ia çojnë fqinjët e ia lanë tek dera, vorfnia e skajshme ban të vetën, mungesa e çfarëdolloj ndihme mjeksore e randon gjendjen. Thirrjes së fratit “a don miq” i zoti i shtëpisë i përgjegjet se duhet të largohet sa ma parë prej andej se mund t’i “prâhet” (ngjitet) lëngata. Atëherë Patër Antoni, që e njeh mirë psikologjinë e malsorit, e prekë në telat e krenisë: “- Po si kështu, i thom, me t’u dhimbtë nji kafe e nji cingare duhan për Fratin?” dhe malsori ia pret: “Manà t’ishem shëndosh me rob, nuk pat me m’u dhimbët grimë as dashi i kumbonës, por mbasi Zoti, me këtë lëngatë më dau me gjith rob prej robnís tjetër, nuk ke çë bâ as ti ndër né, por nisu e shko, more zotní”. Edhe pse i pashkollë e i pashetitun, Lulashi ka nji respekt të thellë për jetën e tjetrit, sa vepron kundër rregullave të mikpritjes tue ia mbyllë derën.

Kuarantina për të ka nji kuptim të qartë: nëse jeta jeme ka humbë të paktën mos të rrezikoj bashkësinë! Çmimi i nji sakrifice të tillë asht i naltë, pse nuk ekziston asnji strukturë mbështetëse. Vendi asht në luftë, trupat austriake, siç shkruen Dr. Kadri Kërçiku tek nji monografi i mirënjohun e vitit 1962 rreth gjendjes së shëndetësisë në zonën e Shkodrës kishin ndërmarrë disa masa profilaktike, por vullneti i tyne i mirë nuk mbërrinte deri në majet e maleve shqiptare. Mbas ngulmimit të meshtarit, ma në fund Lulashi ia hapë derën dhe e grishë buzë votrës. Përshkrimi që Atë Anton Harapi i ban odës malsore asht ai i nji paradhome të ferrit dantesk: “Oda e tmerrshme prej vetit ishte mbushë me tym, sa me të qitë lotët prej syvet; kalamajt, të sëmuet, vikatshin sa ku mujshin, e âma, shtrî sa gjanë gjatë, mbulue me nji rubë të madhe, qi s’ishte as çarçaf as bataní, gulfa-gulfa qitëte vnér prej goje me të këputë shpirtin; në nji tjetër skaj të odës, nji burrë kund 40 vjeç, hapë kambë e krahë, ra në kokërr të shpinës, kishte qitë sytë kokërdhok, kah dyndë vneri, donte me e qitë, e s’ishte punë me shpërthye; atje mâ përtej prap nji djaloç i lám në vnér, gjimonte; afër kishte të motrën, e cila, zbé në fëtyrë e bâ verdhë si çapini, veç se nuk kishte dhanë shpirtin, se kishte dekë e shkue”. Mbasi frati kryen shartet e fesë përshëndetet me të zotin e shtëpisë në derë, e ky i fundit plot miradije i thotë: “T’a dijtë Zoti, more zotni, se sot m’a ke vjeftë gjysën e Pogdoricës … se edhe me më dekë robt, tash s’po ko’ dert kurr’i grimë, kaq m’asht ba zemra kotec për ketë punë”.

Ndjesia e solidaritetit që dikush ia tregon përtej çdo “conatus sese conservandi”, atij tensionit të ligjshëm që na shtyn me ruejt vetveten, ngushëllimi i fjalës së mirë, besimi se Zoti s’i ka lëshue doret, bajnë që malsorit t’i këndellet shpresa e lmekun. Mbas disa ditësh, vijon rrëfimin Atë Anton Harapi, Lulashi i vjen në derë me nji tas me qumësht në shenjë mirënjohjet, tashma kuarantina ishte hjekë prej shtëpisë së tij. Lulashi dhe njerëzit e tij e kanë marrë veten dhe asht ai vetë që spjegon gjendjen e randë shpirtnore në të cilën ishte ndodhë: “Kurr mâ ngusht nuk kjeçë se atë ditë, kur m’erdhe ti, e kurr mâ mirë se sot nuk kam kenë. Un për veti i pata xanë të shkuem e të mbaruem, as s’isha ma ngusht për ta se për salikime të tyne; droja se po më jesin mbi dhé, as s’po gjindet kush me m’ua ba vajin as gjamën… Kemi kërçikun e vogël, moré zotní, a jo për ma tepër, por erdha sa me të pá e me t’u falë nderës me nji cirkë tambël”.
Mirënjohja ma e thellë shprehet me pak qumësht, as vorfnia ma ekstreme nuk pengon kend me e shprehë këtë ndjenjë fisnike që hijeshon shpirtin njerëzor. Rreziku ka kalue, ajo që ka mbetë asht konfirmimi i mirënjohjes ndaj françeskanëve që s’e kanë braktisë kurrë popullin e vuejtun e të izoluem të maleve tona. Tek malsori krenar asht e gjallë edhe vetëdija se njeriu asht i pafuqishëm ndaj forcave të natyrës. Nji përvujtni e pazakontë për nji mendësi që jetën e barazon me nderin dhe humbjen e këtij e cilëson si diçka ma të keqe se vetë humbjen e jetës. Ajo që na ban përshtypje ende sot kur lexojmë këto faqe asht bindja dhe urtia e malësorit për me e pranue kuarantinën si mënyra e vetme për me i shpëtue lëngatës ngjitëse, edhe tue e dijtë se izolimi kur nuk ekzistojnë mjetet ma elementare të mbijetesës asht heroizëm dhe vetëmohim i skajshëm. Historia e epidemive, tue nisë prej përshkrimeve të Tukididit në luftën e Peloponezit në vitin 430 p.K. e deri më sot, na mëson se këto evente të kobshme e riformatojnë shoqnín njerzore, jo vetëm tue krijue për nji farë kohe imunitet, por tue i dhanë mundësinë me kuptue ma mirë se kush jemi dhe sa vlejmë! Kur njeriu e njeh njeriun nëpërmjet prizmit të frikës së nji pandemie, gjithçka që vjen mbrapa ndriçohet ndryshe, disa gjana zhvleftësohen, të tjera marrin vlerën e vërtetë.

Marrë nga e pёrjavshmja letrare kulturore ‘Ex Libris’,  21 MARS 2020. NUMËR 71. /KultPlus.com

Lumturije Nonaj, e vetmja lahutare grua nga Malësia e Madhe

Prej 17 vitesh Lumturije Nonaj ngjitet në skena, brenda dhe jashtë Shqipërisë, duke përcjellë me lahutë këngët e keshnikëve dhe jehonën e Alpeve shqiptare.

Ajo është e para dhe e vetmja lahutare, që përcjellë një traditë të herëshme të folklorit shqiptar. Me prejardhje nga Shkreli i Malësisë së Madhe, Lumturija është mbesa e lahutarit të njohur Gjokë Nonaj, i cili nuk i’u nda lahutës deri në moshën 107-vjeçare, kur edhe ndërroi jetë. Lumturije Nonaj thotë se dëshira e saj është që të mos jetë e vetme si lahutare.

Si familje, brez pas brezi jena lahutarë. Edhe unë nuk kisha si të jem ndryshe, por lahutare. Edhe jam vazë e vetme në shtëpi. Jam lahutare e vetme në Shqipëri dhe rajon. Dëshirë nuk e kam me kenë e vetme. Kam qejf të jenë plot lahutare, sikurse janë edhe burrat.”, thotë ajo.

Krahas lahutës, Lumturija përdor edhe 12 instrumente të tjera të folklorit popullor të trevës Veriore të Shqipërisë por lahuta, thotë ajo, është mbretëresha e të gjitha veglave muzikore.

“Mbi lahutën nuk vë asgja. Kjo është mbretëresha e të gjitha veglave dhe, me të, edhe atdheu ynë do të ketë merita shumë të mëdhaja. Sepse, me lahutë i këndohet trimërisë, i këndohet legjendave.”

Lumturija e mësoi lahutën duke parë vëllezërit dhe xhaxhain e saj, që i binin lahutës në raste familjare, por edhe në festa të ndryshme. Nuk është diçka e vështirë, thotë ajo, dhe shton se edhe tekstet dhe meloditë tashmë i krijon vetë.

“Nuk është një vegël që mësohet me shumë vështirësi. Është shumë e rehatshme. Më përlqen sepse është një vegël shumë e vjetër dhe kërkon të mbajë trashëgiminë e brezave”, thotë Lumturije Nonaj ​

Lahuta është një dëshmi e lashtë kulturore dhe këngët e shoqëruara me lahutë përgjithësisht ngrenë lart traditën, frymën epike dhe historike ndër shekuj, bashkë me eposin e kreshnikëve.

Ndaj, lahutarja Lumturije Nonaj thotë se shteti shqiptar duhet të interesohet më shumë për t’a ruajtur këtë traditë të pasur kombëtare, por edhe për t’a përcjellë ndër brezat e rinj. / VOA / KultPlus.com

Burrnesha e vetme në Malësinë e Madhe, njihuni me historinë e 55 vjeçares nga Kelmendi

Ajo quhet Gjustina Grishaj, por askush nuk e njeh me këtë emër.

55-vjeçarja ka hequr dorë nga gjinia e saj e u betua për virgjëri të përjetshme kur ishte 23 vjeç e vendosi të merrte të gjithë veçoritë që karakterizon një burrë në një kohë patriarkale kur gruaja trajtohej si pronë e burrit.

E me dëshirën e saj ajo u kthye një burrneshë.

Ajo është burrnesha e vetme e mbetur në Malësi të Madhe dhe vazhdon beson te zgjedhja e saj.

As zemrën as mendjen nuk e ka sprovuar me ndjenjat e dashurisë për dikë të veçantë, por për të dashuria është më universale. Edhe pse familja për Dunin është më e rëndësishmja, ajo nuk preferoi ta krijojë vetë një familje të saj!

Bashkangjitur gjeni intervistën e plotë të realizuar nga Top Channel./ KultPlus.com

Kryengritja e Malësisë së Madhe e vitit 1911

Sot rikujtojmë Kryengritjen e Malësisë së Madhe të vitit 1911, e cila ishte njëra ndër kryengritjet shqiptare në Perandorinë Osmane në rajonin e Malësisë, shkruan KultPlus.

Kjo kryengritje zgjati nga 24 mars deri më 4 gusht si pasojë e reformave centralizuese osmane, me ç’rast detyroi malësorët të reagojnë dhe të ngritnin ndërgjegjen kombëtare të popullit shqiptar, fillimisht duke sygjeruar një marrëveshje por pastaj situata eskaloi me ardhjen e 12 batalioneve të drejtuara nga Shefqet Turgut Pasha me 24 korrik në Shkodër. Ardhja e tyre bëri që malësorët të strehoheshin në Mal të Zi.

Siç dihet trevat shqiptare gjithmonë kanë qenë të ndara prandaj epopeja e luftërave heroike në Malësinë e Shqipërisë vlerësohet si thesari më i çmuar i malësorëve dhe mbijetesës së tyre. Në këto rrethana, komitetet e fshehta filluan përgatitjen e një kryengritje të re, e cila do të fillonte në muajin maj të vitit 1911, mirëpo mbreti Nikolla i Malit të Zi synonte të realizonte planet e tij pushtuese ndaj Shqipërisë së Veriut.

Prandaj kryengritja shpërtheu para kohës së parashikuar, më 24 mars 1911. Malësorët nën udhëheqjen e Dedë Gjo Lulit, pasuan disa luftime të përgjakshme dhe çliruan Tuzin duke ngritur flamurin shqiptar. Por ky shpërthim i parakohshëm i kryengritjes së Malësisë së Madhe e çrregulloi planin për një kryengritje të përgjithshme pasi që krahinat e tjera të Shqipërisë nuk ishin në dijeni. Krerët e kryengritjes u mblodhën në një kuvend në Pllajën e Gërçës, në Malësinë e Madhe dhe nënshkruan një Memorandum me 12 kërkesa, i cili iu paraqit Portës së Lartë. Kërkesat e Memorandumit të Gërçës ishin njohja e kombit shqiptar dhe shënoi bashkimin e vilajeteve shqiptare dhe çeljen e shkollave shqipe, me shpresë se realizimi i këtyre kërkesave do të krijonte provincat autonome shqiptare.

Gjithsesi, luftëtarët e lirisë janë gurët e themelit të shqiptareve dhe ka shekuj që ata janë munduar ta ndërtojnë e bashkojnë ‘Shqipërinë Etnike’./ KultPlus.com

Shqiptari nga Malësia e Madhe që krijoi një muze përtej Atlantikut

Anton Marku Juncaj ndonëse emigroi në Miçigan të Amerikës, asnjëherë nuk i shkëputi lidhjet me vendlindjen. Në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ai ngriti një muze që mbart vlerat kulturore të Shqiptarisë. I apasionuar pas vlerave etnografike, në sajë të vullnetit dhe dashurisë për artin dhe trashëgiminë kombëtare, arriti të grumbullojë qindra eksponate me vlerë dhe t’i sjell në Amerikë, ku edhe themeloi këtë muze unik, me synim që atë ta pasurojë e zgjerojë që të jetë tërheqës si për brezin tonë të ri në Amerikë ashtu edhe për vet amerikanët.

Nga Rexhep Rifati

Në kuadër të prezantimeve nga portali prointegra.ch, këtë herë është zgjedhur një muze jashtë trojeve shqiptare madje tej Atlantikut, ku një mërgimtari ynë, i prirë nga pasioni dhe atdhedashuria dërgoi qindra eksponate të trashëgimisë sonë dhe themeloi një odë- muze.

Duhet theksuar se, shqiptarët kudo që kanë mërguar, kanë bartur një copë vendlindje në kurbet, qoftë doket, zakonet, këngët, vallet apo veshjet, apo edhe relikte të tjera nga fusha e etno-gjenezës, duke jetuar në dhe të huaj, por edhe duke bashkëjetuar më atë pjesë të kulturës të trashëguar nga të parët. Si asnjë pjesë e  popullatës shqiptare, nuk ka qenë më kultivuese apo thënë edhe më fanatike, sesa pjesa e migruar e popullatës nga Malësia e Madhe e cila, ndonëse ka migruar edhe tej Atlantikut, bashkëjeton për aq sa lejojnë mundësitë në masë të madhe me zakonet e doket e vendlindjes.

Në këtë pjesë ngulmon sidomos mërgimtari Anton Marku Juncaj nga Drume- Hot, të Malësisë së Madhe që prej vitesh jeton në Amerikë, por që është shumë i lidhur me vendlindje dhe me trashëgiminë etno- kulturore. Në saj të punës së tij të madhe sot pos një shoqërie kulturo artistike- “Rapsha në Mërgim” e kemi edhe ketë vepër muzeale që Antoni e themeloi në qytetin Miçiganit  ( Michiganit) në Macomb të Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Ky mërgimtar i pasionuar pas vlerave muzeale, në saje të vullnetit dhe dashurisë për artin popullor dhe trashëgiminë kombëtare, arriti që brenda pak vitesh të grumbullojë në Malësinë e Madhe me qindra eksponate me peshë, jo vetëm etnografike dhe t’i bartë në Amerikë, ku edhe themelon këtë muze unik, me synim që atë ta pasurojë dhe zgjeroje edhe më dhe në këtë mënyrë brezave të ri t’ua ofrojë ato vlera të mëdha materiale e shpirtërore që ka pas Malësia, e krahas kësaj edhe miqve amerikanë e të tjerë që të njihen sado pak me thesarin e madh të trashëgimisë sonë kombëtare.

Ai përmes një bisede që zhvillova, përmes postës elektronike, mi përcolli edhe këto foto, duke treguar se ka filluar me bashkimin e disa instrumente dhe veshjeve kombëtare, meqenëse siç thotë: ne merreshim pak me folklor burimor te trevës se Malësisë se Madhe këtu ne Amerikë,  por duke mu pëlqyer për ditë e me shumë motivi për thesarin tonë material e shpirtëror i hyra grumbullimit të artefakteve të ndryshme, në fillim sa për të pas një dhomë muze, por ambiciet u shtuan dita ditës dhe tani për synim kam një objekt më të madh muzeal, duke pas përkrahjen e mërgimtarëve tanë nga treva prej nga kam ardhur e pse jo edhe më gjerë”.

Ai më tej shpjegon se : “Sot ky muze ose odë ashtu si ne e quajmë ka diku rreth 250 gjëra që janë filluar nga veglat e punës që janë përdor në trevat tona e deri tek enët e përditshme të një familje malësore, por edhe një numër të mirë të instrumente kombëtare e bashkë me to edhe dhjetë palë veshje kombëtare duke filluar nga çakshirët, xhamadani e me xhubletën sa mijëvjeçarë. Po ashtu kemi edhe afërsisht 80 libra të vjetër të historisë shqiptare të trevave të ndryshme duke filluar nga kanuni i Lek Dukagjinit, Lahuta e Malsisë e shumë e shumë të tjera. Po në këtë muze kemi edhe disa fotografi shumë me domethënie qe i takonin të ndjerit Prek Gruda, një i atdhetarit të madh të kombit tonë.

Përveç këtij muzeu këtu në mërgim ne prej afër 9 vitesh kemi udhëheq edhe Shoqërinë Kulturo- Artistike “Rapsha në mërgim” ku edhe jemi si iniciatori i parë për krijimin e saj e që sot numëron dakun afër 40 anëtarë e qe pothuaj se shumica prej tyre kanë lind dhe rritur këtu në Amerikë, por flasin, këndojnë dhe vallëzojnë shqip

Më konkretisht është SHKA “Rapsha në mërgim” e themeluar qysh në vitin 2012, si degë e ndarë nga trungu i simotrës së saj “Rapsha” – Drume- Hot”, që në fakt është një nga shoqëritë më të organizuara e më cilësore shqiptare që ruan në shkallë të lartë këngën e vallen e sidomos veshjen autoktone të femrave, xhubletën mijëvjeçare./Prointegra/ KultPlus.com

Këngët majekrahu si formë unike e komunikimit ndër shqiptarë

Kënga majekrahu, njëra nga më të lashtat ndër shqiptarë, më shumë sesa produkt i shijes artistike, ka qenë një formë komunikimi në një komunitet të caktuar, kryesisht në zonat alpine të trojeve shqiptare.

Epiqendra e këngëve majekrahu ka qenë Malësia e Madhe, zona e Mbishkodrës, Malësia e Gjakovës me Tropojën në qendër Dukagjini dhe zona e Rugovës, përcjellë KultPlus.

Kënga majekrahu është një kumt, një informacion që jepet më anën e këngës, nga një këngëtar (ose edhe dy sish, që alternojnë zërat, për të fuqizuar informatën). Këngëtari vente dorën në vesh, si një ritual për ta përhapur më fort jehonën dhe këndonte dy ose disa vargje, që transmetonin thjesht një kumt, një informatë.

Informata kishte të bënte me një njoftim a kushtrim për luftë, për ndonjë rrezik nga armiqtë, me të cilët banorët e këtyre zonave ishin ballë për ballë me shekuj.

Interpretimi realizohej me anën e theksimeve të rrokjeve, që informata të transmetohej sa më e fortë dhe sa më e qartë, me theksimin e emrave të figurave që ishin subjekt i informacionit. Këngët majekrahu, pra, u kanë shërbyer brezave për komunikim, pra transmetimin e informacionit, pra ato kanë pasur brenda vetes edhe dimensionin estetik mjaft të fuqishëm. Recipientët e saj, të edukuar ndër breza me vlerat e këngës majekrahu, e kanë përjetuar si krijim estetik.

Prandaj, këto këngë janë kënduar edhe në festa familjare, fejesa e martesa, pothuajse si një ritual për mbarësi e trimëri të brezave, shkruhet në librin “Ekskomunikimi- si histori e fshehur”, i shkruar nga Milazim Krasniqi.

Një funksion tjetër i tyre ka qenë forcimi i atdhetarizmit, sepse duke qenë kushtrim, kanë forcuar ndjenjat atdhetare të dëgjuesve të vet. Pra, roli parësor ka qenë komunikimi, transmetimi i informatës, gjë që i bën unike në historinë tonë të komunikimit./ KultPlus.com

Xhubleta: Veshja më e vjetër shqiptare, mbi 4 mijë vjet

Veshje tipike e grave në Shqipërinë Veriore, mbi lumin Drin, Nikaj-Mërturi e Rugova, Malësi e Madhe dhe shqiptarë të Malit të Zi, në zonën e Nën Shkodrës deri në Breg të Matit ku malësorët e Malësisë së Madhe kanë zbritur.

Xhubleta është një fund në trajtë këmbane, që vjen i valëzuar përfundi, sidomos në pjesën e mbrapme. Përbëhej nga një numër i madh copash e rripash të ngushtë shajaku, qepur horizontalisht dhe të ndërthurur me breza gajtanësh. Mbahet e varur në supe me dy rripa të gjërë.

Në shek. XVIII, xhubleta përbëhej nga shumë ngjyra, por ato që na kanë mbërritur në ditët e sotme janë: të zeza për gratë dhe bardhë e zi për vajzat. Pjesë të tjera të kostumit me xhubletë janë: kraholinë, xhoka, kërdhokla, paraniku, kallmat e shputat, etj.

Xhubleta është me prejardhje të lashtë. Paraqet ngjashmëri me veshjen e disa figurinave neolitike të gjetura në Bosnje, por edhe në vise të tjera të Mesdheut, që i përkasin mijëvjecarit te dytë para erës sonë dhe lidhen me qytetërimet e vjetra mesdhetare.

Xhubleta e Malësisë është trashëgimi e qartë e prejardhjes ilire të kulturës tone, që malsorët e përcollen deri në vitet 1950-1960, pra përbën një nga elementët identifikues të veshjes popullore shqiptare, nëpërmjet motiveve, ku emblema për të gjitha është shqiponja. Xhubleta përmban një seri simbolesh ku paraqesin lidhjet me fenë katolike, besimin te zoti ,dashurinë dhe thekson bukurinë e femrës malësore.

Eksodi i Shqiptarëve Të Malit Të Zi

Kjo fotografi është e shqiptarëve të dëbuar nga forcat serbo-malazeze nga trevat shqiptare në Malin e Zi.

Para fillimit të Luftërave Ballkanike, qytetet shqiptare Podgorica, Tuzi, dhe një pjesë e Malësisë së Madhe u pushtuan nga Mali Zi, dhe banorët shqiptarë u dëbuan nga shtëpitë e tyre.

Kurse nga qyteti i Tivarit i cili ishte “cënuar” nga Mali i Zi në vitin 1878, shqiptarët u dëbuan në vitin 1912/1913./KultPlus.com

Turizmi malor në Malësinë e Madhe, pamje përrallore (FOTO)

Kryeministri shqiptar Edi Rama, mëngjesin e së hënës, u ka uruar të gjithë shqiptarëve një ditë të mbarë, me pamje përrallore nga Malësia e Madhe, shkruan KultPlus.

Me disa fotografi në Lepushkën e Kelmendit, Edi Rama, ka treguar se aty ka nis të jetësohet turizmi malor.

“MIRËMËNGJES
dhe me këto pamje përrallore nga Lepusha e Kelmendit, në Malësinë e Madhe, vetëm pak kilometra larg nga Shkodra ku ka nisur të jetësohet turizmi malor, ju uroj një javë të mbarë”, ka shkruar Edi Rama./ KultPlus.com