E diela
Sot është e diel
Sot për herë të parë më nxorën në diell,
Dhe për herë të parë në jetën time
U çudita se kaq larg prej meje qenkësh ky qiell.
Kaq i gjerë
Kaq i blujtë
Qëndrova pa lëvizur
Pastaj me respekt u ula në tokë,
Dhe mbështeta shpinën në mur.
Tani s’mendoj më as ahengjet
Tani as lirinë, as gruan time të bukur,
Toka, unë dhe dielli,
jam i lumtur./ KultPlus.com
Poezi nga Nazim Hikmet
Deti më i bukur:
është ai në të cilin akoma askush nuk ka shkuar.
Fëmija më i bukur:
Ende nuk është rritur.
Ditët tona më të mira:
Janë ato që ende nuk i kemi përjetuar.
Dhe fjala më e mirë që dua të them:
Është ajo që nuk e kam thënë ende …
Përktheu nga turqishtja: Batjar Halili / KultPlus.com
Poezi nga Nâzım Hikmet
Dashuroj tek ti
aventurën e anijes që shkon në drejtim të polit
dashuroj tek ti
guximin e lojtarëve të zbulimeve të mëdha
dashuroj tek ti gjërat e largëta
dashuroj tek ti të pamundurën
hy brenda syve të tu si në një pyll
plot me diell
e i djersitur, i uritur, i tërbuar
kam pasionin e gjahtarit
për të kafshuar në mishin tënd.
Dashuroj tek ti të pamundurën
por jo dëshpërimin. / KultPlus.com
Poezi nga Nazim Hikmet
Shqipëroi: Alban Tartari
Dua të kthehem në një det!
Në pasqyrën e blujtë të ujërave,
Dua të dukem i tëri vetë.
Dua të kthehem në det!
Anijet ikin agimeve të bardha,
Anijet ikin!
Dhe halli si mbush velat e shtrira bardhoshe.
Në anije jeta ime një ditë të jetë
Mjafton të bëj një “nobet”.
Dhe meqë një ditë patjetër vdekja do vijë,
Unë si një dritë që perëndon në ujë,
Në këto ujera dua të kthehem!
Dua të kthehem në një det!
Dua të kthehem në një det!
1927./ KultPlus.com
Poezi të orës 21-22 (20 Shtator 1945)
Përktheu Rozana Belli
Ç’gjë e bukur të të kujtosh ty:
mes lajmeve të fitores dhe të vdekjes,
në burg
kur mosha ime ka kaluar të dyzetat…
Ç’gjë e bukur të të kujtosh ty:
mbi një copë të kaltër harruar dora jote
dhe në flokët e tu
butësi e qëndrueshme e shpirtit tim
toka e Stambollit…
Si një njeri i dytë brenda meje
lumturia kur të dua ty…
Aroma e gjetheve të barbarozës
mbetur mbi majat e gishtërinjve të tu,
rehati e dielltë
dhe ftesa e mishit:
errësirë e ndarë me vijëza flakë të kuqe
e thellë
e nxehtë…
Ç’gjë e bukur të të kujtosh ty,
për ty të shkruash,
në burg të shtrihesh mbi shpinë të mendosh për ty:
filan ditë, filan fjalë që the në filan vend,
bota s’është më vetvetja…
Ç’gjë e bukur të të kujtosh ty.
Për ty duhet të gdhend sērish objekte druri:
një sirtar
një unazë,
dhe duhet të thur një mëndafsh të hollë tre metra,
dhe duke kërcyer menjëherë nga vendi
duke u ngjitur pas hekurave të dritares sime
kaltërsive qumështore të lirisë
duhet të lexoj me ulërimë çka kam shkruar për ty…
Ç’gjë e bukur të të kujtosh ty:
mes lajmeve të fitores dhe të vdekjes
në burg
kur mosha ime ka kaluar të dyzetat…/ KultPlus.com
Poezi nga Nâzım Hikmet
Mendoj për ty
dhe ndiej aromën e nënës
nëna ime, më e bukura në gjithësi.
Ti je rrotullame në këtë park lojrash brenda meje
rri pezull përreth, fustani dhe flokët e tu valëviten
çaste jetime që nisin sa gjej fytyrën tënde e deri kur e humbas.
Për ç’arsye
përse të kujtoj si plagë në zemër
për ç’arsye ta dëgjoj zërin kur ti je kaq larg
dhe nuk kam ç’t’i bëj flakës që ngrihet?
Përgjunjem dhe të shoh duart
dua të të prek duart
por s’mundem
ti je pas qelqi
E shtrenjta ime, jam spektator i shtangur i dramës
që vetë luaj në muzgun tim.
(shkruar në qeli, 1945)
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
Poezi nga Nâzım Hikmet
Bie në gjunjë: shoh dheun,
barin,
kandrrat,
kërcej të vegjël që çelin me kaltërsi.
Je si dhé pranveror, e dashur,
Të vështroj.
Shtrihem në shpinë: shoh qiellin,
degët e një peme,
lejlekët në flatrim,
ëndërr me sy hapur.
Je si qiell pranveror, e dashur,
Të shoh.
Natën, ndez një zjarr fushës: prek zjarr,
ujë,
teshë,
serm.
Je si zjarr i ndezur nën yje,
Të prek.
Shkoj mes njerëzish: i dua njerëzit,
veprimin,
mendimin,
përleshjen.
Je njeri, pjesë e përleshjes sime,
Të dua.
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
Poezia “Edhe këtë mëngjes u zgjova” nga Nazim Hikmet
Edhe këtë mëngjes u zgjova
dhe muri, perdja, xhamat, plastika, druri
ranë mbi mua në masë
dhe drita e argjendtë e nxirë e llambës
më ra sipër edhe një biletë tramvaji
dhe e verdha e murit dhe tre rreshta shkrimi
dhe dhoma e hotelit dhe ky vend armik
dhe gjysma e ëndrrës së rënë u shua
nga kjo anë
m’u përplas sipër balli i bardhë i kohës
kujtimet më të hershme dhe mungesa jote në shtrat
dhe ndarja jonë dhe ajo që jemi
U zgjova edhe këtë mëngjes dhe të dashuroj.
Përktheu: Faslli Haliti / KultPlus.com
Poezi nga Nâzım Hikmet
Ditët sa vijnë e gjymtohen,
shirat janë në të zbrazur,
dera ime, deri në fund ty të pret e hapur..
Pse mbete kaq vonë???
Në sofrën time ka speca, bukë e kripë,
Në një kutruve, verën që ruajta për ty,
E piva deri në gjysmë i vetëm,
duke të pritë…
Pse mbete kaq vonë???
Por ja frutat e mjalta
Qëndrojnë në degë, të pjekura flakë,
Do të binin në tokë,
Nëse do vonoheshe edhe pak!.. / KultPlus.com
Poezi nga Nazim Hikmet
E diela
Sot është e diel
Sot për herë të parë më nxorën në diell,
Dhe për herë të parë në jetën time
U çudita se kaq larg prej meje qenkësh ky qiell.
Kaq i gjerë
Kaq i blujtë
Qëndrova pa lëvizur
Pastaj me respekt u ula në tokë,
Dhe mbështeta shpinën në mur.
Tani s’mendoj më as ahengjet
Tani as lirinë, as gruan time të bukur,
Toka, unë dhe dielli,
jam i lumtur./ KultPlus.com
Nga Nazim Himet
Përktheu Edon Qesari
Berlin
Pas katër ditësh do jem në Moskë.
Kjo largësi është veç rrugë nën shi.
Do vijnë lajme,
kokë e këmbë do jepem, nxitimthi,
drejt horizotesh të reja.
Pas katër ditësh do jem në Moskë.
Në Moskë është pranverë,
më the në telefon.
Dhe kjo largësi kaq e pat’,
për fat.
Do kthehem.
Në gjirin tim, veç nata e kësaj largësie.
Në gjirin tim, vetmia jote.
Vetmi:
kothere kujtimesh që s’e shuan oreksin.
Në Berlin, në dhomën time të hotelit, ndrit dielli.
Në Berlin, pëshpërima qull e zogjve
– se sot ra shi –
pastaj trami,
pastaj koha.
Koha nuk tundet nga vendi.
E ngurtë, e akullt.
Aq sa mund ta varësh mbi mur, kohën.
E ta presësh me thikë.
Jam në një qeli,
me xhelaten më mizore:
kohën.
Në Berlin, dhomën time e ka pushtuar dielli.
Dhe pas katër ditësh do shkoj në aeroport.
Në kaltërsi.
Moskë
Nën shi ecte pranvera
me këmbët e saj thatime dhe të gjata mbi asfaltin e Moskës
kyçur mes rrotash motorësh basmash lëkurash
kardiogrami im paraqitej si mos më keq atë ditë
çka pritet do të vijë një ditë kur s’e pret
do të vijë në vetmi
pa terhequr pas vetes
ata që tashmë janë nisur
luanin koncertin e parë të Çiajkovskit nën shi
do të ngjisësh shkallët pa mua
një zambak gjendet në katin e fundit të shtëpisë në ballkon
nën shi ecte pranvera
me këmbët e saj thatime dhe të gjata mbi asfaltin e Moskës
je ulur mu ballë meje nuk më sheh
i buzëqesh një trishtimi që tymos diku larg
pranvera të largon nga unë të shpie tjetërkund
e një ditë nuk do të kthehesh më do të humbasësh në shi./ KultPlus.com
Poezia:“Ne güzel şey hatırlamak seni”
Nga Nazim Hikmet
Përktheu nga turqishtja: Leonora Hajra
Sa gjâ e bukur âsht me t’kujtu ty:
Mes lajmesh jetë-vdekje që prujnë letrat
N’burg
Edhe kur i kam shkel të dyzetat…
Sa gjâ e bukur âsht me t’kujtu ty:
Dora jote krejt harru mbi nji pëlhurë blu,
Dhe ah floktë e tu
Veshun solemnisht n’mëndafsh të tokës stambolle…
Gjëllon si shpirt i dytë në mu
Lumnia se të du…
Mes gishtave mbet erë e gjethes t’verdhume,
Nji rehati me t’diellit dritë
Dhe mishi që fton:
Shënum me nje vijë t’kuqe
Nji terrim i nxehtë, i nximë.
Sa gjâ e bukur âsht me t’kujtu ty ,
Me shkru për ty,
Shtritë n’burg me pru n’mendje:
Cka the në nji takim tonin dikur,
Se bota âsht jo e sotmja
Po ajo cka âsht bâ zhur…
Sa gjâ e bukur âsht me t’kujtu ty .
Duhna me t’gdhend prapë diçka prej druni:
Nji sëndukë
Nji unazë,
Dhe t’end tri metra mëndafsh.
Dhe mejherë
Prej vendit tu livrit
Dritaren e hekurtë tu ngjit
N’qiellin qelibar t’lirisë
Krejt çka kam shkru me t’i lexu tu kumbu…
Sa gjâ e bukur âsht me t’kujtu ty:
Mes lajmesh jetë-vdekje që prujnë letrat
N’burg
Edhe kur i kam shkel të dyzetat… / KultPlus.com
Poezi nga Nazim Hikmet
E diela
Sot është e diel
Sot për herë të parë më nxorën në diell,
Dhe për herë të parë në jetën time
U çudita se kaq larg prej meje qenkësh ky qiell.
Kaq i gjerë
Kaq i blujtë
Qëndrova pa lëvizur
Pastaj me respekt u ula në tokë,
Dhe mbështeta shpinën në mur.
Tani s’mendoj më as ahengjet
Tani as lirinë, as gruan time të bukur,
Toka, unë dhe dielli,
jam i lumtur./ KultPlus.com
Poezia “Edhe këtë mëngjes u zgjova” nga Nazim Hikmet:
Edhe këtë mëngjes u zgjova
dhe muri, perdja, xhamat, plastika, druri
ranë mbi mua në masë
dhe drita e argjendtë e nxirë e llambës
më ra sipër edhe një biletë tramvaji
dhe e verdha e murit dhe tre rreshta shkrimi
dhe dhoma e hotelit dhe ky vend armik
dhe gjysma e ëndrrës së rënë u shua
nga kjo anë
m’u përplas sipër balli i bardhë i kohës
kujtimet më të hershme dhe mungesa jote në shtrat
dhe ndarja jonë dhe ajo që jemi
U zgjova edhe këtë mëngjes dhe të dashuroj. / KultPlus.com
Përktheu: Faslli Haliti
Jeta nuk është shaka e shtrenjta ime.
Merre seriozisht.
Ashtu siç bën me të një ketër, përshembëll
i cili nuk pret asgjë
nga kjo jetë jo e jo, po as nga tjetra.
e kështu nuk të mbetet gjë tjetër, veçse ta jetosh.
Jeta nuk është shaka, e shtrenjta ime.
Merre seriozisht,
aq seriozisht:
si para togës së pushkatimit
me duar lidhur,
si në laborator
me bluzën e bardhë e syze pune.
Ti po vdes që të jetojnë gjithë njerëzit mbi tokë
më mirë,
dhe ato që as një herë si i ke parë me sy
e ndërsa je duke vdekur, mëson
se nuk ka gjë më të bukur e më të vërtetë se jeta.
Merre seriozisht jetën, e shtrenjta ime
Aq seriozisht,
sa në moshën shtatëdhjetvjeç, fillo e mbill ullinj;
jo se mendon se do ti gëzojnë fëmijtë e tu
por ngaqë nuk i beson vdekjes
edhe se i tutesh ca,
vetëm kështu jeta do të peshojë
më shumë se një mal në peshore.
Poezi nga: Nazim Hikmet
Përktheu: Petrit Sulaj
Poezi nga Nazim Hikmet
Mungesa lëkundet në ajër,
Dhe si një çekiç hekuri,
Godet fytyrën time,
Dhe habitem.
Unë iki, mungesa më ndjek,
Nuk mund t’i shpëtoj,
Këmbët më thyhen.
Mungesa nuk është as koha, as rruga.
Mungesa është një urë midis nesh,
E hollë si një fije floku,
E mprehtë si një shpatë.
Mungesa është një urë midis nesh,
Edhe kur përballë njëri-tjetrit,
Gjunjët tanë preken.
Nazim Hikmet
Nga Nazim Hikmet
Mungesa lëkundet në ajër,
dhe si një çekiç hekuri,
godet fytyrën time
dhe habitem.
Unë ik, mungesa më ndjek,
nuk mund t’i shpëtoj,
këmbët më thyen.
Mungesa nuk është as koha, as rruga.
Mungesa është një urë midis nesh
e hollë si një fije floku, e mprehtë si një shpatë.
Mungesa është një urë midis nesh,
edhe kur përballë njëri-tjetrit,
gjunjët tanë preken.