Botohet 25 vjet më pas, pjesa e dytë e poemës satirike të Teodor Kekos, “E të tjera, e të tjera”.
Ministrja e Kulturës, Elva Margariti u shpreh sot se, “Teodor Kekon nuk mund ta kujtojmë më mirë se me veprën e tij”.
“Plot 25 vjet që nga botimi i pjesës së parë të poemës satirike “E të tjera, e të tjera”, me mbështetjen e Ministrisë së Kulturës botohet vepra e plotë, së bashku me pjesën e dytë, lënë nga Teodori në dorëshkrim”, theksoi Keko në një postim në rrjetet sociale.
“Një vepër plot humor e ironi, shkruar çerek shekulli më parë, në një kontekst të vështirë, por që ka mbetur aktuale”, u shpreh Margariti.
“Xhuli Shkurti Keko më premtoi se do të takohemi sërish me të tjera projekte për botimin e veprës së Teodorit”, nënvizoi Margariti.
Më 14 shtator iu kushtua një mbrëmje poetit, shkrimtarit e publicistit, të larguar nga jeta 20 vjet më parë.
Mbrëmja përkujtimore u zhvillua në sallën e koncerteve të Katedrales Ortodokse, me pjesëmarrjen e së vesë së Teodor Kekos, Xhulieta Kekos, të cilën ministrja Margariti e falënderoi që në një mbrëmje të tillë, u besoi të pranishmëve ndjenjat e saj më të thella.
Gjatë mbrëmjes kanë interpretuar vargjet e Kekos, aktorët Luiza Xhuvani, Kastriot Çaushi e Kristian Koroveshi, nën tingujt e luajtura në piano nga Etrita Ibrahimi e Ardit Gjebrea.
Pak kohë më parë në Bibliotekën Kombëtare të Shqipërisë, u çel një ekspozitë në përkujtim të kontributit të tij të vyer në fushën e letrave shqipe dhe të publicistikës.
Kjo ekspozitë solli për publikun krijimtarinë e Teodor Kekos, duke nisur nga botimi i tij i parë në revistën “Nëntori” (1980) dhe vëllimin e parë me poezi “Pas provimeve” botuar në vitin 1983, e deri tek “Shënimet e një gruaje”, botuar pas vdekjes./ atsh/ KultPlus.com
“Një mbrëmje e paharrueshme në kujtim të një njeriu që shumë prej nesh e kanë dashur pa e njohur, veç nëpërmjet vargjesh: Teodor Keko!”, tha ministrja e Kulturës, Elva Margariti, në mbrëmjen kushtuar poetit, shkrimtarit e publicistit, të larguar nga jeta 20 vjet më parë.
Mbrëmja përkujtimore u zhvillua në sallën e koncerteve të Katedrales Ortodokse, me pjesëmarrjen e të vesë së Teodor Kekos, Xhulieta Kekos, të cilën ministrja e ka falënderuar që në një mbrëmje të tillë, u besoi të pranishmëve ndjenjat e saj më të thella.
Gjatë mbrëmjes kanë interpretuar vargjet e Kekos, aktorët Luiza Xhuvani, Kastriot Caushi e Kristian Koroveshi, nën tingujt e luajtura në piano nga Etrita Ibrahimi e Ardit Gjebrea.
Në këtë 20-vjetor të largimit të tij fizik, Teodor Keko ka qenë i pranishëm për adhuruesit e penës së tij, nëpërmjet aktiviteteve për nder të shkrimtarit.
Pak kohë më parë në Bibliotekën Kombëtare të Shqipërisë, u çel një ekspozitë në përkujtim te kontributit te tij të vyer në fushën e letrave shqipe dhe të publicistikës.
Kjo ekspozitë sjell për publikun krijimtarinë e Teodor Kekos, duke nisur nga botimi i tij i parë në revistën “Nëntori” (1980) dhe vëllimin e parë me poezi “Pas provimeve” botuar në vitin 1983, e deri tek “Shënimet e një gruaje” botuar pas vdekjes.
Një vend të veçantë në këtë ekspozitë zë edhe veprimtaria e tij si redaktor, por edhe si publicist, që vjen përmes artikujve në shtypin periodik të kohës. / atsh / KultPlus.com
Sot bëhen 64 vjet nga lindja e shkrimtarit dhe publicistit, Teodor Keko, shkruan KultPlus.
Teodor Keko ka qenë shkrimtar dhe publicist shqiptar. U lind në Tiranë, i biri i regjisorëve të kinematografisë Endri dhe Xhanfize Keko.
Ndoqi studimet e larta në Universitetin e Tiranës në degën e Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe. Në fillimet e tij punoi si gazetar në gazetën letrare “Drita”, dhe në gazetën e përditshme “Koha jonë”, më vonë ka punuar në gazetën “Aleanca” si redaktor.
Për një periudhë kohe ka qenë pjestar i Parlamentit shqiptar. Teodor Keko i filloi publikimet e tij në vitin 1980 dhe është autor i 15 volumeve në zhanre të ndryshme si, poezi, dramë, novelë si dhe tregimeve të shkrutra.
Biblioteka Kombëtare e Shqipërisë, në 20-vjetorin e ndarjes nga jeta të poetit, shkrimtarit dhe publicistit, Teodor Keko (1958-2002) hapi sot një ekspozitë në përkujtim të kontributit të tij të vyer në fushën e letrave shqipe dhe të publicistikës.
Kjo ekspozitë sjell për publikun krijimtarinë e tij duke nisur nga botimi i tij i parë në revistën “Nëntori” (1980) dhe vëllimin e parë me poezi “Pas provimeve” botuar në vitin 1983, për të vijuar më tej me veprat: “Fjala fishkëllen” (1987); romani “Loja” (1990); “Zemra nuk është këmishë” (1990); “Lajmëtarja e vdekjeve” (1991); “Pretenca” (1994); “Made in Albania” (1998); “Keko: poezi” (2005); përmbledhje me tregime “Amaneti: tregimet e fundit” (2008); “Curriculum vitae: tregime të zgjedhura” (2008); “Kryqëzim: poezi të zgjedhura” (2008); “Si breshka në shpinë mbaj një varr: tregime, poezi, roman, dramë, shënime, vëzhgime, opinione, intervista…” (2012); “Shënimet e një gruaje” (2014).
Një vend të veçantë në këtë ekspozitë zë edhe veprimtaria e tij si redaktor, por edhe si publicist, që vjen përmes artikujve në shtypin periodik të kohës.
Ekspozita do të qëndrojë e hapur për publikun në Sallën Shkencore. / KultPlus.com
Më mundon kjo ndjenjë e pathënë, fjalët ti m’i ktheve në harrim, në qiell është hëna, s’i them dot hënë s’të flas dot për mjegullën në agim.
Më mundon kjo ndjenjë e pathënë, në gjoks ti vër çdo fjalë në vend të saj. Pastaj do të përkund në një djep-këngë, me hënën flokëve si karficë e bardhë.
Dhe nëse rrugët për në zemër dot s’i gjen, më thuaj të t’i zgjas gishtërinjtë e mi. Mbi ta mbështete kokën, dhe për një çast ti pendë do të kthehesh, brenda meje do të vërtitesh, shpirt!
Më mundon kjo ndjenjë e pathënë, kur ti je kaq pranë dhe kaq e thjeshtë, u këput një gjethe nga një pemë, e verdhë si harresa … ishte vjeshtë. / KultPlus.com
Sot shënohet 20 vjetori i ndarjes nga jeta të shkrimtarit dhe publicistit, Teodor Keko, shkruan KultPlus.
Teodor Keko ka qenë shkrimtar dhe publicist shqiptar. U lind në Tiranë, i biri i regjisorëve të kinematografisë Endri dhe Xhanfize Keko.
Ndoqi studimet e larta në Universitetin e Tiranës në degën e Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe. Në fillimet e tij punoi si gazetar në gazetën letrare “Drita”, dhe në gazetën e përditshme “Koha jonë”, më vonë ka punuar në gazetën “Aleanca” si redaktor.
Për një periudhë kohe ka qenë pjestar i Parlamentit shqiptar. Teodor Keko i filloi publikimet e tij në vitin 1980 dhe është autor i 15 volumeve në zhanre të ndryshme si, poezi, dramë, novelë si dhe tregimeve të shkrutra.
Ja, ra mbrëmja. Ti s’je më. Ku ke shkuar? Unë s’e di. Ne u prishëm për hiçgjë, edhe gjatë do mbajmë mëri.
Do harrohen telefonat, nëpër pellgje sytë do na thahen. Si prelud do bjerë nga qielli, një dëborë… kristal i bardhë.
Dhe kështu, gjersa një ditë, të na thotë jeta ne: Harro! Do të mbesim anonimë, do të jemi ne përemra, Unë “Ai” dhe ti “Ajo”.
Mbi ne ra ndarja si një dëborë, mbuloi gjithçka: puthjet dhe fjalët. Dhe vitet shkuan dalngadalë, ujrat u ndotët, lumejtë u thanë.
Por, qaramanë, jo, s’do të bëhemi, se na u thye ëndrra ty dhe mua. Ndonjë ditë nëpër botë, sytë tanë kur të takohen, s’do të ketë urrejtje brenda./KultPlus.com
Ja, ra mbrëmja. Ti s’je më. Ku ke shkuar? Unë s’e di. Ne u prishëm për hiçgjë, edhe gjatë do mbajmë mëri.
Do harrohen telefonat, nëpër pellgje sytë do na thahen. Si prelud do bjerë nga qielli, një dëborë… kristal i bardhë.
Dhe kështu, gjersa një ditë, të na thotë jeta ne: Harro! Do të mbesim anonimë, do të jemi ne përemra, Unë “Ai” dhe ti “Ajo”.
Mbi ne ra ndarja si një dëborë, mbuloi gjithçka: puthjet dhe fjalët. Dhe vitet shkuan dalngadalë, ujrat u ndotët, lumejtë u thanë.
Por, qaramanë, jo, s’do të bëhemi, se na u thye ëndrra ty dhe mua. Ndonjë ditë nëpër botë, sytë tanë kur të takohen, s’do të ketë urrejtje brenda/ KultPlus.com
Muzgu i kaltër vel u var, mahnitës u bë qielli. Gjithcka si me magji më ngjan me një dekor baleti. Dhe hëna paksa e trishtuar si pikëllimi i Lorkës, qiellit i shkon kaq shumë sic i shkojnë nuses lotët. O nënë, eja në dritare të shohim hënën mbi Dajt tek ndrisë dhe të më thuash me një zë zemre: Nuk ka si muzgjet e Shqiperisë! / KultPlus.com
Në përkujtim të artistit Arben Bajo, KultPlus ju sjell këtë poezi të autorit të njohur Keko.
Kur e di se do të vdesësh, pemët kanë më shumë lule dhe më shumë yje qielli ka.
Më të mirë dhe më të çuditshëm janë njerëzit, që nuk e kuptojnë se hija e trupit të tyre është vetë vdekja.
Kur e di se do të vdesësh, toka është pjellore si grua dhe qielli ta shuan përjetësisht etjen me shirat e tij dhe avionët nuk fluturojnë për t’u rrëzuar dhe njerëzit nuk lindin për t’u bërë nesër të ligj.
Më mirë ta dish se do të vdesësh!
Lulet lule do të jenë dhe nuk do të kundërmojnë më trishtim dhe njerëzit do kthehen më shpesh te distributori i harruar të furnizohen falas me besim. / KultPlus.com
Një vit pas asaj bisede pa kokë e këmbë te bar AMERIKA, ku Fredi iu përgjërua plot afsh e passion Olianës, nën një nur indifference, por duke ndjerë diçka t’i forcohej mes këmbëve, që ajo ta mbante më në konsideratë figurën e tij dhe tjetra e nxori jashtë orbite me një përgjigje qej-mos-prishëse të huazuar nga akejtë e lashtë “këtu jemi, punë që pret…” Fredit iu shfaq në ëndërr Oliana.
Kishte shumë mistere e gjithë kjo histori. E para, sepse Fredi nuk shihte ëndrra qysh prej 30 vjetësh. E dyta, sepse ai ishte mendjembledhur dhe nuk i kthehej historirave, të cilat i konsideronte një kapitull i mbyllur. Dhe e treta, sepse ai e pati harruar Olianën fill pas asaj bisede, ku saçmet e çiftes së tij seksuale fluturuan në hava, pa e kapur gjahun.
Pse e pashë, pyeti veten, duke ndezur një cigare, si për të shtuar më tej hidhësinë e gojës, aty nga ora pesë e mëngjesit, kur ia kishte filluar lehurimës qeni i parë.
Merret vesh, s’kish kush i përgjigjej dhe, teksa u nis për në banjë, u mundua ta rikujtonte atë ëndërr të çuditshme. Iu kujtua fillimi i ëndrrës, me Olianën duke u ngjitur nëpër ca shkallina dredhore, të cilat nuk mbaronin kurrë dhe shfaqjen e saj të menjëhershme ne dhomën e tij me këmbët e bukura nën fundin e shkurtër, vithet e kërcyera lart dhe pastaj ai kthim i vrullshëm I Olianës drejt tij, me gjinjtë si dy dardha të hapur paksa buzët e shpërveshura, si t’i kishte çarë një kalim i vrullshëm thike. Ishte ironike e po e këshillonte të mos ecte më mbas femrave të veshura me minifund, kur këto ngjiteshin nëpër shkallë…
Fredi pati murmuritur i mahnitur një si biçim “nuk më bëjnë këmbët të dal para teje” dhe, si kishte zgjatur dorën, e kishte future pëllëmbën mes kofshëve të saj të ngohta e dridhëruese, duke prekur diçka të mëndafshtë. Kaq ishte dashur dhe Oliana pat rënkuar thellë e i qe futur në trup, e xhveshur në të qintën e sekondës….
Nuk mbante më asgjë, përveç atyre lëvizjeve të vrullshme, deri sa kishte përjetuar një orgazëm që e kishte zgjuar nga gjumi, si një kënaqësi e skajshme.
Pse e pashë, pyeti sërish veten i habitur dhe këtë pyetje e përsëriti deri në mëngjes, duke u përpjekur të rikujtojë copëra detajesh nga ajo skenë e fortë, deri sa arriti në një mozaik, ku gjinjtë rrinin drejt, paksa të hapur,me thithat e vogla të kuqerremë e të puprruara….
Fredi kundroi me sytë e mendjes gjithë atë mëngjes belin e ngushtë prej topmodeleje, që vinte nga ajo masa nja 96 e vitheve te jo më shumë se 60-ta, shpatullat e gjera prej notareje dhe kërthizën fare të vogël, gati të padukshme në sheshtësinë e barkut të Olianës dhe më në fund, i lodhur nga pabesia intime ëndërrore, vendosi t’i shkruajë një copë pusullë Olianës së ringjallur tashmë.
Oliana
Po të shkruaj këtë letër për të të vënë në dijeni, se sot rreth orës 5 pa 5 minuta të mëngjesit m’u shfaqe në ëndërr dhe gjatë saj bëra dashuri të pavullnetshme me ty. Ishe tmerrësisht seksi, por unë pot ë përshkruaj për të të kërkuar falje, që shfrytëzova imazhin tënd për arsye seksuale pa dijeninë tënde. Të falenderoj për kënaqësinë e afruar nga seksi yt, kënaqësi kjo e paprovuar prej vitesh. Me shumë respekt, Fredi!
Ai e la letrën për Olianën te kafe AMERIKA, ku ajo pinte kafen gjithmonë dhe harroi përsëri tjetrën, mirëpo dy ditë më pas banakieri bullafiq i AMERIKËS i zgjati pa shumë ceremoni një zarf.
-Eshtë për ty!, – i tha.
Fredi ndjeu një ankth të menjëhershëm, tek po hapte zarfin. Letra ishte shkruajtur në kompiuter me një alamet gërme, a thua Fredi ishte një kokërr qorri, që s’kishte shok, dhe në të shkruhej:
Fredi,
Mos u mërzit, pasi këto gjëra janë gjëra që ndodhin. Situatën tënde të pardjeshme unë e kalova para gjashtë muajsh dhe ndjeva gjithashtu, si ty, një kënaqësi sublime të paprovuar më parë. Kur u zgjova e tronditur, pyeta veten PSE? PSE duhej të ndodhte ky bashkim në ëndërr dhe jo në jetë?! Gjeta një përgjigje: unë jam guximtare vetëm në ëndërr! Kurse në jetë … një femër e realizmit socialist! Unë të shkruajta edhe për të kërkuar falje, jo vetëm për shfrytëzim pa dijeninë tënde të imazhit tënd, por edhe diçka tjetër: mbathjet e tua atë natë ishin shumë pis, kurse çorapet i kishe të grisura, gjë që unë besoj se nuk qëndron në realitet. Por, të siguroj, në seks ishe një profesionist I vërtetë! Oliana.
Nga ajo ditë, urat e komunikimit mes tyre janë ndërprerë sërish, por Fredi tani e shikon gjithmonë e më dendur Olianën në ëndërr. Tani janë mbushur plot dy vjet që ndodh kjo histori. Njerëzit transformohen drejt plakjes me kalimin e viteve, ndërsa ajo në ëndërr sa vjen e bëhet më e re e më e bukur. Bile, edhe më e paturpshme e më naïve…. (Shkëputur nga libri “Hollësira fatale”)
E dashur erdha! Pse vrenjtesh kot? Ti po më prisje përsëri, mos u çudit, unë jam një zog.
kur dashuroj bëhem si ajri, e ngre folenë aty ku dua! Do, s’do, të futem në kraharor, të pushtoj si i marri. Po e mbylle derën, unë me forcë do ta hap, do ta coptoj!
Do bësh sikur më ke inat. Ndodhi e vjetër, unë e di! S’jam buzëqzmësht, por esnaf, për dashurinë di plot dredhi! Unë do të puth, do të pushtoj në gji, dhe po ma mbylle derën ti.
E dashur, erdha, në prag ke dalë, ke hapur portën dhe qesh nën hundë. Sa përbetohesh me qindra fjalë, më mirë, eja, më puth!
Kur dashuroj bëhem si ajri, e ngre folenë aty ku dua! Do, s’do të futem në kraharor, të pushtoj si i marri. Po e mbylle ti derën, unë me forcë do ta hap, do ta coptpj!
E dashur, erdha, pse vrenjtesh kot, ti po më prisje përsëri. Mos u çudit! Unë jam një zog. Po e mbylle ti derën, unë me forcë do ta hap, do ta coptoj!
Kur e di se do të vdesësh, pemët kanë më shumë lule dhe më shumë yje qielli ka.
Më të mirë dhe më të çuditshëm janë njerëzit, që nuk e kuptojnë se hija e trupit të tyre është vetë vdekja.
Kur e di se do të vdesësh, toka është pjellore si grua dhe qielli ta shuan përjetësisht etjen me shirat e tij dhe avionët nuk fluturojnë për t’u rrëzuar dhe njerëzit nuk lindin për t’u bërë nesër të ligj.
Më mirë ta dish se do të vdesësh!
Lulet lule do të jenë dhe nuk do të kundërmojnë më trishtim dhe njerëzit do kthehen më shpesh te distributori i harruar të furnizohen falas me besim…/filozofia.al / KultPlus.com
Një poezi e Teodor Kekos vite më parë ka gjetur prehje në zërin e mrekullueshëm të Ardit Gjebresë.
Keko, një prej shkrimtarëve që nuk harrohet kurrë, poezinë e tij “Shumë të kam dashur por…” e mishëroi me tërë shpirtin, në secilin varg.
Gjebrea më pas i dha notat për ta krijuar një këngë melankolike.
Po e sjellim sot këngën e Arditit, që nisë me Selanikun por mbetet e mirë dhe e përjetuar deri në sekondin e fundit. Kjo është mrekullia e një poezie dhe melodie kur puthen. / KultPlus.com
TEODOR KEKO – SHUMË TË KAM DASHUR POR….
Në Selanik anijet mbërrijnë,
në port unë mbeta far i gjallë.
Pashë mijëra njerëz, ndoshta miliona,
veç ty ama, kërrkund s’të pashë.
Në Selanik avionët mbërrijnë,
në pistë unë pija lotin tim.
Pashë mijëra njerëz, ndoshta miliona,
veç ty s’të gjeta n’udhëkalim.
Atëherë u mbylla në vetvete
me shumë whisky e n’akull pak.
Në darkë i dehur po mendoja:
Shumë të kam dashur, por s’është gjithçka…
Të kam dashur, të kam dashur
zemra ime zog i brishtë
nëpër erëra të kërkon.
Fishkëllen motiv’n e hershëm
një përgjigje merr të trishtë
heshtje varri që heshton.
Të kam dashur, të kam dashur
m’u lodh zemra në kërkim
krahëkëputur ra mbi breg.
Peshkatari që e gjeti
vetë u mbyt në një trishtim
gjakspërkatur si një shegë.
Të kam dashur, të kam dashur
me aromë të ndoqi zemra
nëpër erëra e murlane.
Era fryu jug-veri,
nga të shkoj, klithi e shkreta
unë pa zemër jam kësaj ane
Të kam dashur, të kam dashur
i vetmuar zemrën pres
mal trishtimi në këtë glob
Era fryn, aroma bie
zemra ime nuk po vjen
oh, ka ngrirë në një pol.
Të kam dashur, të kam dashur
mirë, mos eja, nëse s’do
veç një diell ngri në skaj.
Të çlirohet zemra ime
lidhur akujsh nëpër lot,
zemra ime e pafaj…
