Muaj: Prill 2019

Missi kosovar në Angli synon të gjejë kurën për sëmundjen e lëkurës e të ndërrojë bindjet për refugjatët

Posted on by Kult Plus

E lindur në Maqedoni, kosovarja Fatime Gashi s’kishte menduar kurrë se do të bëhej një mbretëreshë e bukurisë.

Vitin e shkuar, teksa po kryente provimet e fundit në Universitetin e Salfordit, ajo mori një mesazh në Instagram që i sugjeronte të hynte në garën për Miss Manchester. 22-vjeçarja menjëherë tha jo, duke mos dashur të bënte asgjë tjetër pos provimeve të saj. Por pasi iu tregoi prindërve për garën, ata e bindën se ishte rast i madh për të dhe se duhej të provonte. Ajo jo vetëm që fitoi në këtë garë, por arriti të marrë edhe diplomë nderi të klasit të parë në Shkencë Biomjekësore.

Tani Fatimja ka marrë një vit pushim nga studimet për të punuar në “Skin HQ”, klinikë për kujdesin për lëkurën në Manchester. Duke folur për të arriturat e saj, Fatimja ka thënë për “Femail” se ka pasur nevojë për të organizuar kohën më mirë.

“Gara ishte të premten dhe provimet e fundit nisën të hënën. Fillimisht nuk doja të shkoja sepse më duhej kohë. Por shkova dhe fitova ‘Miss Manchesterin’ – ishte fitore e dyfishtë! Isha shumë e lumtur. Ishte një eksperiencë e jashtëzakonshme dhe e çmendur e ia vlente shumë”, ka thënë ajo, transmeton Koha.net.

Ajo ka thënë se shpreson të jetojë përgjithmonë në Manchester të Anglisë dhe të rikthehet në universitet për të studiuar për sëmundjen e lëkurës e të gjejë kurën për ekzemë e psoriasis.

Image

Gashi më pas kishte marrë pjesë në “Miss Anglia”. Ajo doli e treta në garën përfundimtare. Te ajo nuk është vetëm qëllimi që të ndryshojë bindjen e njerëzve për modelet. Ajo ka thënë po ashtu se dëshiron të largojë stigmën për refugjatët.

“Me problemin me refugjatët dhe Brexit, askush s’ju jep një shans. Vetëm se je nga një shtet tjetër nuk duhet t’iu ndalë të bëni atë që doni. Me të vërtetë dua që refugjatët të dinë se mund të përparojnë shumë. Nuk kam menduar kurrë se do të bëj diçka. Jam një vajzë e vogël kosovare dhe jam ‘Miss Manchester”, ka thënë ajo.

Gashi ka thënë se njerëzit e përdorin term refugjat për ofendim, megjithatë ka shtuar se në realitet është krejtësisht e kundërta.

“Të qenit refugjat tregon se keni fuqi! Prindërit e mi lanë gjithë familjen prapa për të pasur një jetë më të mirë. Erdha në Manchester në vitin 1999 pas ikjes nga zona e luftës. Do të jem përherë falënderuese për atë që ka bërë ky shtet për mua. Por jo të gjithë refugjatët kanë këtë shans”, ka shtuar ajo. “Kam punuar gjithë jetën sepse prindërit e mi më kanë instaluar një etikë pune të lartë. Tani shpresoj t’i ndihmoj tjerët”.

Fatimja ishte vetëm dyvjeçare kur prindërit e saj kishin shkuar në Manchester, dhe nëna e saj Qefserja ishte shtatzënë. Pasi kishin shkuar në Britani, ata u strehuan krahas 100 refugjatëve tjerë kosovarë. Fatimja akoma jeton me nënën e saj, që punon për Amazonin, dhe babanë Demushin që është instruktor i vozitjes. Fatimja ka punuar edhe si tutore e matematikës, modele, e ka pasur aktivitete vullnetare edhe nëpër spitale e qendra humanitare në Manchester.

Ajo tashmë ka vendosur të qëndrojë në drejtimin e bio-mjekësisë për të ndihmuar të gjejë kurë për shërimin e sëmundjeve.

Pasi ka fituar Miss Manchesterin vitin e shkuar, llogaria e Fatimes në Instagram shpërtheu dhe tash ka 16 mijë ndjekës. Ajo i ka quajtur superpërkrahës ndjekësit e saj. Ka shtuar se prindërit e saj dhe vëllai Leutrini e motra Lorita me gjyshërit e familjen në Kosovë janë shumë krenarë për të.

“Shkoj çdo verë për të parë familjen. Janë shumë krenarë e përkrahës. Kur fitova Miss Manchesterin isha nëpër lajme gjatë gjithë kohës. Ishte shumë e çuditshme. Por titulli im do të përfundojë shpejt. Duhet ta dorëzoj në qershor, por do të garoj për Miss North West. Nëse kaloj tutje do të jem sërish në Miss Anglia e shpresoj këtë herë të triumfoj”, ka përfunduar ajo.

Image

U mbajt gara për “Çmimin Special Chopin Piano Fest 2019”

Posted on by KultPlus


Është mbajtur sot gara për “Çmimin Special Chopin Piano Fest 2019” që ndahet për të rinjtë. Në Fakultetin e Arteve në Departamentin e muzikës, katër garuesit e kësaj gare kishin ardhur për të shfaqur talentin e tyre në piano, shkruan KultPlus.

Është viti i tretë që është duke u dhuruar ky çmim në kuadër te festivalit “Chopin Piano Fest” i cili është mundësuar në bashkëpunim me sponsorë gjermanë. Çmimi nënkupton një koncert recital për fituesin që do të mbahet në Bon të Gjermanisë si dhe Mastarclase në Universitetin e Kelnit,  po ashtu do të bëhen vizita vendeve me rëndësi muzikore si shtëpive, muzeve të kompozitorëve dhe njohjen me kulturën e regjionit të Bonit.

Gara ka qenë e hapur për të gjithë nxënësit e shkollave të mesme dhe për studentë. Garuesit  është dashur të përgatisin një program 60 minutash, program recitali pianistik. Secili prej pjesëmarrësve ka performuar 45 minuta prej këtij programi, ndërsa pjesë obligative kanë pasur një vepër nga Beethoven-i dhe Schumann-i ose, pjesa tjetër ka qenë e lirë nga vet pjesëmarrësit që të zgjedhin se çka do të performojnë.

Në këtë garë morën pjesë 3 nxënës dhe një student. Pjesëmarrësit ishin nxënësit Vesa Berisha- 15 vjeçare, Ledian Shala -13 vjeçar dhe Lisa Sahatçiu – 14 vjeçare si dhe studenti Andi Duraku – 22 vjeçar.

E iniciatorja e çmimit për të rijnë Ardita Statovci, tha që përkrahja e të rinjve është shumë e rëndësishme sepse duke i përkrahur ata ngritët vetëdija e përgjithshme dhe edukohen brezat e rijnë.

“Mendoj që është esenciale me i përkrah të rinjtë me qenë se duke përkrahur ata ne e ngrisim vetëdijen e përgjithshme në vendin tonë për muzikë dhe bëjmë edukimin e brezave. Duke edukuar brezat automatikisht e ngrisim edhe kualitetin e jetës për të gjithë ne në vendin tonë të ri”, tha Statovci për KultPlus.

Pjesë e jurisë në këtë garë janë pianistja Ardita Statovci dhe pianisti Klevis Gjergjaj. Fituesi do të bëhet i ditur këtë të premte më datë 26 prill, në “Skenën Juvenis”. / Gzim Mujaj/ KultPlus.com

Më tha një plak dikur

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Hivzi Sylejmani

Nëse e humb pasurinë, djalo,
Asgjë s’ke humbur,
Asgjë, ta dish, –
Më tha një plak dikur,
Një plak i urtë,
Kokë e përhirtë.
Nëse e humb shëndetin, djalo,
Shumëgjë ke humbur,
Shumëgjë, ta dish, –
Më tha një plak dikur,
Një plak i urtë,
Kokë e përhirtë.
Po ndodhi e humbe guximin, djalo,
Çdogjë ke humbur,
Çdogjë, ta dish, –
Më tha një plak dikur,
Një plak i urtë,
Kokë e përhirtë.
E unë i gjori mendova ç’mendova,
Axhami qëllova, pakgjë kuptova,
Por dalëngadalë nga jeta me sprova
Pohimet e plakut krejt i pranova.

Eros Dibra, në këtë botë spektakli, pak art për brendinë e njeriut

Posted on by Kult Plus

Eros Dibra në Vancouver me 16 artistë të tjerë. Artisti nga Shkodra rrëfen filozofinë e krijimtarisë së tij, raportin me të atin, shkrimtarin Ridvan Dibra, si dhe qëndrimin e tij ndaj Galerisë Kombëtare të Arteve dhe “Onufrit”, si ish-fitues

Anila Dedaj

Në një kohë që shfaqjet sipërfaqësore tentojnë gati “dhunshëm” të tërheqin vëmendje, në qoshkun e një galerie të vogël të kryeqytetit, arti i mirë synon mbijetesën. Eros Dibra (së bashku me 16 artistë të tjerë) kësaj here flet përmes “Fuqisë së petaleve”. Një ekspozitë që ka si subjekt lulen, në format e saj reale e abstrakte, e që pas galerisë “Kalo” vijon rrugëtimin në panairin e pestë ndërkombëtar të artit në Vancouver (nga 25 deri në 28 prill). I përqendruar së fundmi më tepër tek piktura, artisti shkodran tregon, se kjo formë e artit i lejon të trajtojë elementët intimë. Elementë që nuk mungojnë as në videot e tij, si “XXI” me të cilën fitoi çmimin e parë në edicionin e 21-të të “Onufrit”, ku ai hulumton rreth asaj që ndodh në Shqipëri, situatës shoqërore e politike, duke krijuar edhe debate. Krijimtaria e tij vjen si përgjigje e një nevoje të brendshme organike, sepse siç artisti shprehet:“Është më mirë kur arti vjen në mënyrë natyrale”… Punët e Dibrës, përmes përkëdheljes së ngjyrave shkojnë drejt brendisë së njeriut, duke u përpjekur të ngjallin ndjesi, dhe një reflektim të brendshëm për çka ndodh përreth. “Janë vepra që vijnë si meteorë. Nuk godasin menjëherë, por tentojnë të zgjojnë një reagim gradual. Ndryshe nga sa mund të ndodhë me piktura që krijojnë një spektakël, por që fiket shumë shpejt, unë synoj edhe pak vlerë mbijetese”, tregon ai.  Mbijetesa e vlerave, nga ana tjetër duket se bëhet shqetësim i artistit, që e shoqëron si në video, ashtu edhe në pikturë. Realitetin problematik, e ndonjëherë të dhunshëm, ftohtësinë e marrëdhënieve  ai e shikon si pasojë e një transformimi të brendshëm të njeriut, ndaj vazhdimisht tenton që përmes artit të tij të ngacmojë kujtesën, emocionet, dhe pse jo edhe pjesën e mirë të çdo individi. Për këtë shpesh zgjedh e u rikthehet  elementëve, si shtëpia e vjetër, apo kështjellës, elementë që shkojnë përtej konceptit fizik e me të cilat ai u prezantua edhe në Panairin e Artit në Milano në fillim të këtij viti. “Tek shtëpia e vjetër, elementi i parë që gjej është ai i drurit, që ka të bëjë në mënyrë të drejtpërdrejtë me origjinën tonë, tokën, dheun. Do të thosha edhe me njeriun e pacivilizuar, edhe pse ky term mund t’i shkojë më së shumti njeriut të ditëve të sotme”. Kolorit i kushton një vëmendje të veçantë në këto punime, e në shpërfaqjen e ndjesive në këtë harmonizim të ngjyrës e formës ndikon edhe raporti i tij me mistikën, me tokën. “Koncepti i shtëpisë së vjetër është mjaft interesant. Në vegjëli, kur je në një shtëpi të tillë, herë të duket si shtëpi përrallash e herë si një sistem ku pret të dalë një ‘gogol’, një fantazmë. Kështu krijohet një raport që shkon përtej fizikes, përtej realitetit. Një raport të cilin unë zgjedh ta ruaj”. Nëse me shtëpinë e vjetër artisti prek një kontekst më intim e individual, kështjella zgjeron shtrirjen në raport me të tjerët, edhe si shoqëri. E vjetra, e shkuara qoftë në dritën e shtëpisë, apo të kështjellës mbartin për artistin një tjetër aromë, e për këtë ndikojnë edhe transformimet e jashtme.  “Sa më shumë ndodh procesi i urbanizimit, ndërtimet e reja, si dhe ndryshimet teknologjike aq më shumë unë tërhiqem në të kaluarën, sepse e shikoj si të vetmen rrugë shpëtimi nga ky kaos i madh që po ndodh, nga ky rrënim që po i bëhet sistemit e natyrës”.  Shpesh, sipër punëve të tij, ashtu si edhe tek “Fuqia e petaleve”, qëndron një velo e lehtë melankolie, e cila vjen edhe si përgjigje e përjetimeve që shpesh Dibra i merr edhe nga natyra, e që më pas i jetëson në studio.

Artisti shkodran rrëfen se nuk ka një kohë të caktuar që ai pikturon e as një ndarje mes artit, punës e familjes. “Jetoj organikisht me të tria këto. Frymëzimin e gjej po ashtu mes tyre. Nuk fantazoj shumë, mundohem të jem mes realitetit dhe mes asaj që quhet realitet i fshehtë, ose realitet paralel që ka të bëjë me të brendshmen e njeriut”.

Nuk qëndron në pritje të frymëzimit në art, por e kërkon vazhdimisht. “Është një proces që ka të bëjë me leximin e imazheve të përditshme, mes bisedave të ndryshme. Është një formë e të jetuarit, e cila del në një përfundim mes një mediumi. Për momentin unë kam zgjedhur si medium pikturën, për të thënë ato çka me video nuk do të mundesha”.

Poezia është një bashkëshoqëruese e veprave të tij, ndoshta edhe një nga elementët më të fortë që e mbajti të gjallë tek Erosi dëshirën e fëmijërisë për të qenë artist. Për këtë një ndikim të fortë ka edhe i ati, shkrimtari Ridvan Dibra. “Me babushin raporti vijon të jetë i njëjtë, veçanërisht në lidhje me artin. Por tani imazhi im ndoshta është më i ndërlikuar, ndaj ai i shijon veprat si një aktor, tepër i mirë dhe besnik i imi. Ndikimi i tij, i poezisë do të jetë gjithmonë, madje është kjo çka më bën mua të jem edhe më emocional”, tregon Eros.  Poezia ka qenë edhe një nga urat lidhëse me Kristinën, bashkëshorten e tij. “Është ish-studente e babushit dhe unë e kam ‘grabitur’ kur shkoja të takoja tim atë”.

Ajo një poete e re, i dërgonte asokohe Erosit poezitë e saj, të cilat artisti do t’i ruante me kujdes. Derisa një ditë, kur dashuria e tyre ishte konsoliduar, Eros si kritiku i saj i parë do t’ia adhuronte poezitë në formën e një “Kopshti dëshirash”. “Është një poete shumë e mirë, por sa më njohu mua e la poezinë (qesh)… Uroj t’i rikthehet”.

“Kopshti”, quhet po ashtu një tjetër videoinstalacion i artistit, ku paraqiten disa të rinj që “luajnë” me armë. Një qëndrim i adoleshentëve që sipas artisti shfaq një deformim të tyre të brendshëm, e që tregon se si brezi i ri rritet. Duke nxitur një tjetër pyetje: Se për kë po krijohet?

Për Erosin është tepër e rëndësishme që vepra e tij të komunikojë e t’i shkojë një publiku të gjerë. “Dua të theksoj jo thjesht publikut elitar, pasi shpesh supozohet se ne kërkojmë një publik elitar, çka nuk është aspak e vërtetë. Madje me keqardhje mund të pohoj se ajo që në Shqipëri shpesh shitet si elitare, në fakt nuk është aspak e tillë. Ka dalë në sipërfaqe diçka që nuk është e mirë, e vërtetë në esencë”. Në rastin e videos “Kopshti” ai tregon se ka pasur një moshë të përafërt me fëmijët, me një diferencë prej afro 5 vitesh. Dhe shqetësimi i tij, për atë që po ndodhte në botën e brendshme të këtyre fëmijëve duket se ka zënë vend. “Të gjithë ata fëmijë tashmë janë rritur, janë bërë djelmosha të mëdhenj, por nuk kanë marrë rrugën që ne do të dëshironim për rininë tonë. Është një shqetësim që në fakt është global”.Sponsored by Revcontent

Videot e Eros Dibrës, që shumicën e herëve janë shoqëruar me debate, jo vetëm që i kanë rezistuar kohës, por në njëfarë mënyre mund të shikohen si paralajmëruese, të fenomeneve që mund të ndodhin. E tillë është edhe “XXI”, ku veçanërisht gjatë 2019-ës ka përkuar me ngjarjet që kanë ndodhur. Vetëvrasja e fëmijës 12-13 vjeçar, të sjell ndërmend ngjarjen e Kavajës, e të tjerë të ngjashëm që i kanë paraprirë. “Këto janë elementë që duken edhe si ogurzezë, por kjo ka të bëj me ndjeshmërinë artistike, me nuhatjen”. Videon, që erdhi si simbiozë e shekullit të “XXI” Eros tregon se do ta rikthejë në një aktivitet. Do të jetë po njësoj. “Është një vepër që ka një kontekst tepër psikologjik. Gjesti i tij është një paralajmërim në vetvete, dhe zhurma që shkaktoi video-ja lidhet me moshën e fëmijës”.

“Dashuri në morg” (film i shkurtër) është e vetmja punë të cilës mendon t’i rikthehet. Bëhet fjalë për një film bazuar në një tregim të të atit, dedikuar atij. “Është një raport naiv në çift, një dashur ekstreme, të cilin e kam realizuar në vit të tretë. Është brenda naivizmit të moshës, e ndoshta duhet riparë”. Një film, të cilin Erosi e ka prezantuar në Gjermani, e që lidhet me një tjetër vepër të tij. “Shtëpia” (Home), e cila paraqet një marrëdhënie në çift krejtësisht të kundërt. Është një marrëdhënie e ftohtë, ku ka mungesë komunikimi. Çifti pas divorcit të parë ka marrë një kafshë shtëpiake, pasi ndihet nevoja e një të treti, për t’i plotësuar, apo për t’i mbajtur bashkë”.

Tinguj si kambana përrallash, si fenomene natyrore, tinguj mistik. Muzika është një tjetër bashkëudhëtare e videove të Erosit. Artisti, ka gjithashtu vesh në muzikë e përmes një tastiere ai eksperimenton duke regjistruar tinguj të ndryshëm që më pas i pasqyron në veprat e tij. Beson në fuqinë e imazhit e të muzikës. Madje pohon se degradimi i këtyre të fundit e bombardimi me imazhe seksiste ka ndikuar në formimin e të rinjve, duke cenuar në një farë mënyre esencën e vlerave, e bindjeve familjare që nuk janë më si dukur. “Për këtë krijoj tinguj, që tentojnë të jenë muzikë, pasi mendoj se në gjithë këto situata problematike, krijohen gjendje e situata të cilat unë i përshtat”.

Nga video e parë e tij, “Duke ecur në ëndërr”, që realizoi në bahçe të shtëpisë, Erosi duke ruajtur me sqime ndjesitë e shtëpisë së vjetër, fëmijërinë e të kaluarën, ka zhvilluar krijimtarinë e tij duke mbajtur fort esencën e vlerave.

Por a vazhdon sot Erosi të eci nën ëndërr? “Edhe më fort…, edhe më shpejt!”, pohon ai.

Pavarësisht vështirësive dëshiron që rrugëtimin e tij ta vijoj në Shqipëri. “Po luftoj fort për këtë. E dua peizazhin e vendit tim, e dua shumë Shqipërinë dhe për hir të lidhjeve që kam, për shoqërinë, familjen”.

Por, nuk është fort i sigurt nëse ky vend do të ishte i përshtatshëm për të ardhmen e fëmijës së tij.

Shqipëria bëhet një hapësirë provuese veçanërisht për artistët, të cilët sipas Erosit, këtë rrugë nuk e kanë zgjedhur. “Arti është diçka që e kemi në gen, as nuk mësohet as ndalohet. Mbaj mend se edhe baba im nuk e kishte me dëshirë rrugën time, sepse e di mirë sa e vështirë është, pasi i ka kaluar vuajtjet vete. Por për artistin, që gjithnjë vuan pavarësisht vendit, gjeografisë nuk duhen shtuar edhe vuajtje të tjera shpeshherë të panevojshme”

Artisti vuan gjithmonë, vuajtja e artistit nuk ka të bëjë me vendin, gjeografinë. Por artisti nuk meriton që përveç vuajtjeve të tij, të ketë edhe vuajtje shtesë shpeshherë të panevojshme.

SOMARIO: Artisti vuan gjithmonë, vuajtja e artistit nuk ka të bëjë me vendin, gjeografinë. Por artisti nuk meriton që përveç vuajtjeve të tij, të ketë edhe vuajtje shtesë shpeshherë të panevojshme.

“Unë fituesi i ‘Onufrit’, ekspozitës që sot konsiderohet si e pavlerë!”

Erosi, pas pjesëmarrjes në “Onufrin e XXI-të”, ku edhe u shpall fitues ka mundur të ekspozojë edhe jashtë, madje disa nga veprat e tij janë tanimë pjesë e galerive të njohura. Në fakt, qenë në një farë mënyre profesionistë të huaj që e konfirmuan të riun nga Shkodra si talent, në 2015-ën, ku edhe pikasën videon e tij “XXI” në rrjet.

Ai është koshient se jashtë demokracia funksion, jo vetëm në aspektet politike e shoqërore, por edhe përsa i përket hapësirave ekspozuese, pranimit të artit si i tillë. Madje tkurrja e panoramës së artit në vendin tonë, kufizimi i hapësirave, është një tjetër motiv që e ka nxitur t’i rikthehet pikturës. “Tek ne problemi i demokracisë nuk është thjesht në aspektet politike, por edhe me të pranuarit e një arti që është ndryshe nga ai art që kryeministri, apo grupi i tij i afërt presupozojnë se është i vërteti. Për ta e ndryshmja nuk ekziston dhe kjo është prishje e demokracisë”. Është kjo arsyeja që Dibra e konsideron të vështirë zhvillimin e një artisti në një hapësirë si Shqipëria.

Si pjesë e ngushtimit të hapësirave,  për Erosin është edhe vendimi për të mbyllur një ekspozitë tradicionale si Konkursi “Onufri”. Madje ai mendon që qëndrimin e tij ndaj një akti të tillë, ta shpreh edhe përmes artit. “Po mendoj të ndërtoj një video për ‘Onufrin’, ku të evidentohet raporti im si fitues i një ekspozite, që e konsideruan si tërësisht të pavlerë”. Bëhet fjalë për një lojë që artisti synon të krijojë, duke përfshirë edhe intervistat që ka dhënë. “Është absurde situata që krijohet! “Onufri” ishte hapi im i parë drejt konfirmimit, që më pas më çoi tek shkolla në Gjermani, tek kjo karrierë. E gjitha kjo konsiderohet, si një dështim! Po e trajtoj efektin e mbylljes së ‘Onufrit’, jo vetëm si artist, por edhe si individ. Pra në fillim të urojnë, të thonë se kjo është një arritje e madhe, e mandej si për çudi thonë se nuk ka vlejtur fare, se ka qenë një mashtrim. Kjo punë synon të tregoj se si ndihet artisti fitues i një konkursi që sot nuk është më. Që nuk ekziston”.

Pas suksesit që Erosi pati në këtë ekspozitë, e intervistave në fjalë, ai pati një tërheqje nga “skena” e zhurma mediatike . “Zgjodha të jem artist e jo karrierist!”, shprehet. Mirëpo binomi Eros – ‘Onufër’, premton sukses edhe tani me mbylljen e ekspozitës tradicionale.

Por a mund të ekspozohej kjo vepër në të ardhmen në Galerinë Kombëtare të Arteve? Atmosfera e krijuar, duket se ka krijuar një gjendje pesimizmi tek artistët e rinj shqiptar, tanimë të konfirmuar. Dhe Erosi, nuk bën përjashtim. “Kam idenë se edhe po ta propozoja nuk do ta pranonin. Në një farë mënyrë unë isha me fat që kuratorët e ‘Onufrit’ ishin gjermanë, përndryshe dyshoj se do të kisha qenë pjesë e tij”. Ideja se ashtu si në politikë e të tjera fusha, edhe në artet pamore në kryeqytet ka nisur të funksionojë me klane, duke qarkulluar po të njëjtat emra bën që Erosi të shikojë depërtimin e artistëve të talentuar në këtë zonë gati të pamundur. “Madje mund të them se në art shpeshherë luftërat janë shumë më të mëdha se sa janë në politikë dhe në të fshehta. Kështu që nuk mendoj se do të kisha mundur të ekspozojë në Galeri”. Ashtu si edhe kolegë të tjerë, ai rrëfen se përveç ekspozitës së Edi Hilës, për pjesë tjetër që ka ekspozuar në Galero vitin që lamë pas ka rezerva. “Kam po ashtu rezerva për kohëzgjatjen e aktiviteteve. Vërtet që jashtë ekspozitat janë të mëdha, por jashtë ka minimumi 50 galeri private, dhe ka disa galeri kombëtare. Pra janë hapësirat të pafundme. Ndërsa ne, në fakt aktualisht nuk kemi as Galeri Kombëtare Artesh, jemi thjesht me një muze”.

Notre Dame tash rrezikohet edhe nga shiu

Posted on by KultPlus

Arkitektët që po punojnë në restaurimin e Notre-Dame po nxitojnë që të mbulojnë katedralen para se shiu të shkaktojë dëme të tjera.

Meteorologët kanë paralajmëruar reshje shiu e madje edhe stuhi gjatë këtyre ditëve.

Një pjesë e katedrales vetëm është e zhytur në ujë pas ndërhyrjes së zjarrfikësve për të shuar zjarrin.

Arkitektët kanë frikë se reshjet e mëdha mund të rezultojnë në dëme të pariparueshme.

Fillimisht grupi i arkitektëve ka menduar të vendosë një lloj pëlhure kundër shiut dhe për këtë kanë ftuar alpinistët të ndihmojnë në vendosjen e saj.

Arkitektët po mendojnë për të ngritur një “ombrellë” të madhe për të mbrojtur të gjithë strukturën gjatë kohës sa është në rindërtim.

Megjithatë, kjo “ombrellë” nuk është ende gati dhe retë kanë mbuluar Parisin. / KultPlus.com

“Njeriu dhe Uni i tij”

Posted on by KultPlus

           

Shkruan: Arbresha Maliqaj

Romani “Rruga 66” e autorit Binak Kelmendi trajton ballafaqimin e reales me imagjinaren, si dhe të një mendje të ndarë në dysh. Një udhëtim dramatik përmes trajtimit të ngjarjeve në të kaluarën dhe atyre në të tashmen. Konflikti në mes reales që përcillet nga personazhi i Japdheut, si dhe imagjinares me personazhin e Mardheut.

Romani ndërtohet nëpërmjet dialogëve, konflikteve dhe kundërshtive të cilat janë të përhershme në mes Japdheut dhe Mbinjeriut i cili gjithmonë ndodhet aty për ta kundërshtuar.

Japdheu e nis udhëtimin e tij duke kujtuar të mirat dhe të këqijat që e kanë përcjellë jetën e tij, duke kërkuar gjetjen e lirisë, mirëpo udhëtimi i tij po shkonte drejt asgjëje.

Japdheu të gjithë atë rrugë të cilën e kishte kaluar, me përjetime të llojllojshme: dashuri, luftë, demonstrata, ikje e shumë të tjera, vendosi t’i quante me një emër Route 66, ose rruga 66. Pyetja të cilën çdo herë e bënte Mardheu ishte se ku gjendej ajo rrugë, në cilën pjesë ndodhej, e përgjigjja e Japdheut, ishte se ajo gjendej në çdo vend: në Paris, afër Drinit, pranë Shkumbinit, në këndin e ngushtë të rrugëve me zhurmë makinash, pra në çdo vend që ata mund të kalonin.

Japdheu e quante këtë rrugë: rruga e trupit, e mendjes dhe e zemrës, sepse aty ai kishte përjetuar emocionet dhe zhgënjimet dashurore.

 Imagjinarja Mardheu dhe realja Japdheu, gjithmonë shfaqen në kundërshti në mes tyre. Japdheu dëshironte të gjente lirinë, të gjente dashurinë e tij, sepse edhe gjuha, edhe drita, edhe dashuria, edhe mendimi për Japdheun janë dashuri. Ndërsa Mbinjeriu, gjithmonë pranë për t’i kujtuar se asgjë nuk ka më të vlefshme sesa atdheu, se ai qëndron mbi të gjitha. Mardheu çdo herë theksonte:

       “ Vetëm Atdheu dhe vetëm Ideali për Atdhe nuk kanë humbur dhe nuk kanë për të humbur kurrë. Atdheu dhe Ideali duhet të futen në drynin e zemrës. Të tjerat , të gjitha janë të përsëritshme në jetë. Si dita dhe nata. Si vdekja dhe si lindja. Me dhe pa dashuri. “Atdheu është mbi të gjitha. Për atdhe, jepet jeta, pasuria, dashuria, çdo gjë jepet për atdhe. Edhe nëse atdheu të vret, atdheu është i yti”.

Japdheu vazhdonte udhëtimin në kërkimin e gjetjes së dashurisë, siç e thekson ai “çelësit të çdo gjëje”, gjetjen e destinacionit të lirisë dhe largimit të shprehjeve: atdhe, tradhti, të cilat ia zinin frymën, sikur edhe theksonte çdo herë se atdheu po ia hante shpirtin.

Destinacioni i lirisë po kërkohej , mirëpo s’mund të gjendej. Në njërën anë, nga Mardheu, theksohej se ishte ideali dhe atdheu ata të cilët e përbënin atë, ndërsa nga ana tjetër Japdheu theksonte se ishte dashuria. Ajo dashuri që ai nuk mund ta gjente askund, madje autori thekson se kërkimi i saj kishte mbërritur deri në Paris, mirëpo ishte e kotë, sepse gjithmonë një hap përpara do të gjendej gjysma tjetër e mendjes së tij Mardheu i cili do t’ia kujtonte vetëm rrugën e atdheut.

“Destinacioni nuk mund të gjendet, sepse nuk ka kurrë një destinacion të saktë, ai çdo herë ndryshon pavarësisht vendit ku ne shkojmë. Vetëm një destinacion është i saktë e ai është vdekja”.

Në romanin e tij, autori Binak Kelmendi thekson edhe pjesën historike, me theksimin e figurës së mbretëreshës Teuta, si dhe maltretimet ushtarake të cilat përcillen me ngjarje të vështira. Ai thekson ndodhitë të cilat i ndodhin një ushtari.

Në roman gjithashtu autori përmes fjalëve të personazhit Mardheut, trajton figurën e flamurit, e cila është një temë e ndjeshme për të gjithë ne popullin shqiptar. Pa marrë parasysh se nga do të shkojmë, gjithmonë flamuri ynë do të mbetet më i miri për ne, siç e thekson edhe autori.

Në roman autori thekson një luftë të brendshme shpirtërore të njeriut. Në njërën anë, kërkimi i së thjeshtës, kërkimi i dashurisë, kërkimi i lirisë për të cilat kishte nevojë ai. Japdheu gjatë udhëtimit të tij, kujton dashurinë e pamundur, të parealizueshme, vendet ku ai kalon tani më i  dukeshin të panjohura sepse nuk ishte aty askush ta priste.

Ndërsa në anën tjetër autori thekson dhe kërkon të vështirën, trysninë e cila i bëhet Japdheut nga uni i tij, për largimin nga të gjitha gjërat të cilat i dukeshin të kota, për të shkuar vetëm drejt të vetmes dhe reales, drejt atdheut.

Edhe fjalët tradhti, tradhtar dëgjoheshin shumë shpesh nga Mardheu, i cili i akuzonte shumë persona me këtë shprehje, e në veçanti Japdheun, një tradhtar të cilit nuk i interesonte fare për vendin e tij, i cili vraponte vetëm pas kënaqësive të jetës. Këndvështrimi ishte i menjëhershëm nga Japdheu ku theksonte, se ai kishte hequr dorë nga atdheu, ia kishte lënë në dorë atij, dhe se nuk i interesonte fare se çfarë ndodh me të. Vetëm mallin për dashurinë e largët dhe lodhjen që ai e përjetonte duke e pritur dhe e kërkuar atë. Rrugët ishin të mundimshme, nuk po iu vinte fundi asesi, jeta i dukej sikur një fotografi, ku një shikues i thjeshtë nuk kupton asgjë nga ajo, apo si një roman të cilit nuk i dihej fundi.

Shpesh Japdheu, shpresonte të mbetej vetëm, të qetësohej gjendja e tij shpirtërore dhe ndonjëherë sikur e arrinte atë, mirëpo pas ca sekondave pjesa tjetër e mendjes së tij, ishte aty duke i përkujtuar misionin të cilin ai duhej ta kishte në mendje gjithmonë dhe të mos e harronte, misionin për atdheun dhe lirinë.

Qysh në fillim të veprës shohim konfliktin e personazheve. Japdheu po e kërkonte lirinë, rrugën që të dërgonte deri tek ajo, mirëpo gjithmonë binte në kundërshtimin e Mardheut, i cili theksonte se ai kurrë nuk ka për ta parë atë liri. Qysh në fillim autori thekson se Japdheu ishte i sunduar nga uni i tij. Pra, gjendja shpirtërore e njeriut çdo herë është në kundërshtim me vetveten. Çdo herë del një pikëpyetje që ne na bënë të biem në dilemë me veten.

Autori përmes gjuhës së bukur dhe të pastër,si dhe përmes përdorimit të figurave na sjellë tema të cilat lidhen çdo herë me jetë e një personi. Qysh në titull te veprës shtohet kureshtja, se çfarë domethënie ka ky libër, e pas përfundimit të tij çdo lexues do të dojë te kthehet edhe një herë në fillim. Gjatë leximit të veprës ne shohim se edhe ne mund të ballafaqohemi ndonjëherë me dy personazhet në jetën tonë. Vetja jonë dhe mbinjeriu, që ndonjëherë bie në kundërshtim me ne, e ndoshta kjo ndodh edhe shumë shpesh.

Në romanin e tij, autori me një mjeshtri të jashtëzakonshme trajtoi rëndësinë e dy gjërave, që kanë vlerë të madhe, në njërën anë, dashuria dhe në anën tjetër, atdheu. Pa marrë parasysh çdo gjë, madje ndonjëherë edhe konfliktin që kemi me vetën tonë nuk do të mund t’i ndajmë asnjëherë ato./KultPlus.com

“Autorja eshte studente ne Fakultetin e Filologjise, dega Letersi Shqipe, ne nivelin e studimeve Master. Shkrimi eshte paraqitur ne lenden Letersi aktuale shqipe dhe botohet per here te pare.”

“Metoda” në regji të Ilir Bokshit, premierë në Teatrin Shqiptar të Shkupit (FOTO)

Posted on by KultPlus

F

“Metoda”, në regji të Ilir Bokshit do të jetë premierë në Teatrin Shqiptar të Shkupit.

Do të shfaqet më 25 prill 2019, e enjte, me fillim prej ora 20:00, në objektin e Qendrës Teatrore të Fëmijëve në Çarshinë e Shkupit.

Autor i “Metodës” është Hordi Galceran, ndërkaq luajnë: Luran Ahmeti, Amernis Nokshiqi, Dritëro Ame dhe Fisnik Zeqiri.

Skenografia është realizuar nga Petrit Bakalli, kostumet nga Edlira Qyshka, ndërkaq muzika është kompozuar nga Art Lokaj.

Në veprën “Metoda”, katër aplikantë i nënshtrohen një procesi rraskapitës të përzgjedhjes, për një pozitë pune në një korporatë të madhe. Katër karaktere e natyra të ndryshme, por me përkushtim të njëjtë për të kapur thjesht dhe vetëm një karrige ekzekutive. Kjo vendosmëri e vetëpërmbushjes së vazhdueshme, justifikon veprimet e tyre në detyrimin për t’iu nënshtruar një serie testesh psikologjike me karakter darvinian të përzgjedhjes, të hartuara nga departamenti i burimeve njerëzore të koorporatës punëdhënëse.

Vepra fton publikun afër një pasqyre ku mund të zbulojnë se si ndërtohen grackat e jetës kapitaliste (që ndoshta edhe ka kaluar konceptin e kapitalizmit), kush bie në to e kush kënaqet dhe cfarë duhet bërë për të mos rënë.

Ndodhitë në të cilat përplasen personazhet vijnë mes humorit nga një anë dhe ankthit të vazhdueshëm e ligësisë nga ana tjetër. Të katërt, prezantojnë karaktere të definuar më shumë nga ajo se cfarë fshehin sesa ajo që është e dukshme.

Vecanësia e kësaj vepre qëndron pikërisht në kurthin e zbulimit të ndodhive mes zinxhirit që ngjan si lojë: kush po i bën cfarë kujt dhe pse?; dhe po ashtu në hijeshinë e pasqyrimit të politikës së marrëdhënieve ndërpersonale të cilat qëndrojnë si metafora për papërgjegjësinë e korporatave të biznesit dhe psikologjisë së vrazhdë e të pacipë. / portalb / KultPlus.com

Kosovari me dy fakultete të kryera, shankist në një kafiteri, sfidon liderët e shtetit

Posted on by KultPlus

Përfundimi i Fakultetit në Republikën e Kosovës për fat të keq nuk të sjellë punën përkatëse. Një fat të këtillë e ka edhe Kastriot Bushi nga Kaçaniku, që ka të kryera dy Fakultetet; të Sociologjisë dhe Filozofisë.

Përmes një shkrimi në profilin e tij në “Facebook” ai ka sfiduar liderët e shtetit, presidentin dhe kryeministrin.

“Këto ditë ka filluar sfida e fidanëve nga krerët e shtetit. Sfidojë presidentin e Republikës shkëlqesinë e tij z. Hashim Thaçin, z. Kryeministrin Haradinaj dhe gjithë krerët e Opozitës që të provojnë ta kapin dorezën e aparatit për expresso”, ka shkruar ai.

Bushi në fund ka thënë se e përbashkëta tek të gjithë ne është, se jemi me fakultet. “Urdhëroni”. /Indeksonline/ KultPlus.com

Vajza nga Drenica që këshillon ministrin e një shteti të fortë evropian

Posted on by KultPlus

Shqiptarët janë të suksesshëm në vendet ku jetojnë, derisa tashmë janë integruar mjaft mirë atje, duke marrë edhe poste politike.

Njëra ndër to është edhe Blerta Hoti, e cila po bën karrierë politike në Suedi, përcjell albinfo.ch.

Në një intervistë për “albse.tv”, ajo flet për karrierën në Suedi, emigrimin, diasporën shqiptare dhe të drejtat e tyre.

“Aktualisht jam këshilltare politike e Ministrit të Mbrojtjes (Socialdemokrat) në Qeverinë suedeze që nga fillimi i muajit prill të këtij viti. Më parë kam jetuar Bruksel dhe kam qenë këshilltare politike në Parlamentin Evropian për Eurodeputetët e partisë Socialdemokrate të Suedisë. Vij nga një familje shqiptare, jam e lindur në Polac të komunës Skënderaj, Kosovë. Kur isha vetëm 6  vjeç në vitin 1992 u vendosa në Suedi së bashku me familjen time.

Jam diplomuar në studimet globale dhe marrëdhëniet ndërkombëtare në Universitetin e Goteburgut, Suedi në qytetin dhe ku jam rritur. Gjatë studimeve isha edhe anëtare e bordit të fakultetit School of Global Studies, ku përfaqësoja interesat e studentëve. Në të njëjtën kohë edhe aktiviste e lëvizjes se grave ku punoja vullnetarisht te organizata për drejta e grave, Terrafem”, është shprehur Blerta, duke vazhduar:

“Në vitin 2011 kam jetuar në Prishtinë ku dhe bëra internship në Ambasadën Suedeze, veçanërisht në SIDA (Programi Suedeze për Bashkëpunim Zhvillimor Ndërkombëtar). Pas rikthimit në Suedi, në të njëjtin vit jam aktivizuar në Partinë Socialdemokrate të Suedisë e cila është partia më e madhe në Suedi, për momentin në qeveri së bashku me Partinë e Gjelbër Suedeze. Më 2012 punësohem si ombudsman (mbrojtëse e te drejtave) për partinë Socialdemokrate dhe për organizatën rinore të asaj partie. Gjatë kësaj kohës vendosa të angazhohem në mënyrë vullnetare duke botuar artikuj lidhur me politiken ndërkombëtare dhe Evropiane. Më 2014 së bashku me një skuadër te përkushtuar bëhem një ndër themeluesit e organizatës Klubi Socialdemokrat për politiken e Sigurisë (SSÄK), në të cilën zgjidhem edhe si kryetare. Anëtare të organizatës bëheshin edhe ish ministra, Socialdemokrat të punëve të jashtme të Suedisë, po ashtu edhe Socialdemokrat të ri”, ka theksuar tutje ajo.

Foto: Lars Hagberg

Ajo ka folur tutje edhe për integrimin e shqiptarëve në vendet ku jetojnë.

“Duke pasur parasysh ndërtimin e një shteti demokratik me një mirëqenie sociale funksionale, shume herët kam kuptuar që këto mundësi qe mi ka ofruar shteti suedez kanë të bëjë me një qeverisje të mirë të sistemit socialdemokrat dhe reformat e kaluara tek ky zhvillim. Por mendoj që këto të drejta duhen të merren si të garantuara dhe që gjeneratat e reja duhen të luftojnë mos ti humbasin ato por ti zhvillojnë më shumë. Pjesëmarrja politike përmes votimeve është minimumi ne këtë aspekt, më së shumti duhet të referohen si shtetas të vendit ku jetojnë (detyrat dhe benefitet), pa marr parasysh gjendjen etnike të cilit i përkasin. Kjo nuk është vetëm detyrë, por një e drejt demokratike të cilën miliona njerëz ende nuk e kanë dhe është minimumi që mund të bëjnë për ti dhënë legjitimitet asaj force politike dhe prezantuese për zhvillimin e shoqërisë në të cilën jeton dhe vepron. Lidhja dhe meraku jonë si ballkanas për familjarët (ngrohtësia dhe ndjeshmëria që kemi për fisin, vëlla, motër, nënën dhe babën), nuk rresht dhe në vendet Nordike”, theksoi Hoti.

Ajo ka folur edhe për integrimin e Ballkanit në familjen evropiane.

“Shtetet e Ballkanit perëndimor duhen pikë së pari ti bëjnë reformat e nevojshme për të arritur një zhvillim të qëndrueshëm ekonomik, shoqëror, por edhe ekologjik në vendet e tyre. Për mua ky vizion dhe punë afatgjate për të gjitha shtetet ballkanike, pa marrë parasysh origjinën nënkupton pikë së pari; një sundim të ligjit dhe një qeverisje te mire. Së dyti; një sistem i cili i respekton të drejtat e punëtoreve dhe të drejtat e barabarta gjinore. Së treti; një sistem me taksa progresive të cilat të investohen në sektorin publik si për shembull në shëndetësi dhe arsim. Së katërti; ta ndalojnë ndotjen e ajrit dhe që të investojnë për sektorin privat të cilat marrin përgjegjësi për ambientin.

Këto reforma duhen të jenë primare, pastaj përfshirja në BE vjen natyrshëm.

Por, si e shohin vendet nordike liberalizimin e vizave për Kosovën në një të ardhme të afërt.

“Suedia thjesht mund të frikësohet që mos të sjell një liberalizim të Kosovës me shumë aplikime për azil të pamotivuara prej shtetaseve kosovarë, sepse ka përjetuar këtë problem pas liberalizimit të vizave nga Gjeorgjia dhe Serbia. Por, ende nuk është vendosur qëndrimi zyrtar për këtë propozim i cili është duke u negociuar brenda institucioneve të BE-së. Nëse më pyet mua për mendimin personal e jo zyrtar, natyrisht që mendoj që duhet dhënë edhe Kosovës liberalizimi i vizave, i cili në mënyre afatshkurtër mund të ketë probleme, por në mënyre afatgjate vetëm do ti përforcojnë lidhjet ekonomike, shoqërore dhe kulturore me shtetet e BE-se e cila do të ketë zhvillim me mire brenda Kosovës”, theksoi tutje ajo.

Edhe ajo, si shumë emigrantë të tjerë, nuk mund të harroj vendlindjen.

“Mendoj që jam shumë afër me komunitetin shqiptar kudo që kam jetuar, qoftë në Suedi, Bruksel apo në Kosovë. Sfidat kryesore besoj që nuk kanë bazë etnike, por bazë ekonomike, për shembull një shumica e shqiptarëve të diasporës janë punëtorë e jo punëdhënës, dhe besoj se të drejtat duhen të përmirësohen dhe jo që të ulen duke filluar nga pagat, kushtet në punë etj. Duhet ofruar standardi dhe kushte më të mira për punëtorin në krahasim me rritjet e pushtetit ekonomik te kompanive. Ky konflikt është më kryesor pa marr parasysh a jetojnë në Suedi apo Kosovë. Dhe sa i përket këshillave do veçoja që organizimi i drejtave ekonomike dhe shoqërore është i domosdoshëm për secilin grup të margjinalizuar në shoqëri”, përfundoi Blerta Hoti. / KultPlus.com

Skandali i televizionit prestigjioz ARTE: Kosovarët i prezanton me flamur islamik

Posted on by KultPlus

Një storje 12 minutëshe e shfaqur në televizionin franko-gjerman ARTE, vitin e kaluar, ku flitet për 10 vjetorin e shtetësisë së Kosovës, ka bërë një prezantim skandaloz për kosovarët duke i prezantuar me flamur islamikë.

Duke që përpjekjet e Kosovës për tu identifikuar me Europën po shkojnë huc. Të gjithë politikanët kosovarë që prej shkatërrimit të Jugosllavisë në secilën paraqitje e theksojnë se Kosova është vend europian dhe se vendi i saj është Bashkimin Europian dhe struktura tjera euroatlantike. Shkrimtarët, historianët dhe individë që kanë peshë publike madje shkojnë edhe më tej duke theksuar se kësaj bote  vendi i përket edhe kulturalisht. Për t’ia vënë kapakun, në vitin 2008, kur  u shpallë pavarësia e vendit klasa politike u përcaktua për një flamur që gati është kopje e flamurit të Bashkimit Europian, shkruan Gazeta Express.

Por, duket që këto përpjekje nuk kanë dhënë shumë rezultat. Sidomos Televizioni Arte që promovon programe kulturore ka bërë një përshkrim krejt ndryshe.

Duke e prezantuar Kosovën në 10 vjetorin e pavarësisë, ARTE thotë vendi është ende në një pozitë të vështirë –  i panjohur ende në plotni nga bashkësia ndërkombëtare dhe disa shtete europiane. Po ashtu, aty theksohet edhe disa të vërteta  si p.sh. Kosova ekonomikisht është e paqëndrueshme dhe një tokë e plleshme për korrupsion dhe struktura mafioze. Por, kur tregon që popullata e Kosovës 90 për qind përbëhet nga shqiptarët, atëherë ilustrimi bëhet me një flamur të gjelbër me yll dhe hënë. Ndërkohë që për serbët ortodoksë në Veri ilustrimi bëhet me një kryq i mbështjellë më ngjyrë të kuqe. Edhe pse kjo video është shfaqur muaj më parë, nuk dihet nëse dikush nga institucionet Ambasada e Kosovës ose Konsullata në Strasbourg ku edhe është selia e ARTE’së, ka sqaruar se Kosova ka një flamur verdhë e kaltër dhe një tjetër që është “anuluar” me vendim politik me ngjyrë kuq e zi./GazetaExpress/ KultPlus.com

Klevis Gjergji dhe Suela Piciri sollën vepra të tri stileve të ndryshme në ‘Chopin Piano Fest’

Posted on by KultPlus

Fotografitë: Arben Llapashtica

Mbrëmë në Amfiteatrin e ri të Bibliotekës Qendrore Universitare, u krijua një natë magjepse me kombinimin e dy instrumenteve, pianos dhe violinës, në të cilën luajtën mysafirët nga Shqipëria, pianisti Klevis Gjergji, si dhe me violinë Suela Piciri, shkruan KultPlus.

Në natën e njëmbëdhjete të festivalit “Chopin Piano Fest” u luajtën vepra të tri stileve të ndryshme duke përfshire këtu veprat e L. V. Beethoven, J. Brahms  dhe vepra e Claude Debussy. E në fund të festivalit në shenjë falënderimi për duartrokitjet e publikut, Klevisi dhe Suela luajtën baladën e Pjetër Gacit, kompozitorit shqiptar.

E shumë e kënaqur dhe e nderuar për pjesëmarrjen në këtë festival u ndje edhe violinistja Suela Piciri, e cila tha që është shumë e lumtur që është pjesë e këtij festivali sepse në këtë festival ka parë edhe emra të solisteve të cilët sipas saj janë të një niveli të lartë. Ajo po ashtu tha që publiku kosovarë është shumë entuziast dhe se e ka ndier veten si në shtëpi.

“Së pari unë jam shumë e lumtur që jam pjesë e këtij festivali, sepse unë pash edhe emrat e solistëve që kanë bërë koncerte përpara meje dhe vërtetet janë të një niveli shumë të lartë.  Unë kam qenë në Prishtinë në vitin 2004 vetëm për dy ditë, e shoh shumë të ndryshuar, shumë bukur por për të performuar si violinist nuk e kam pasur këtë mundësi dhe për mua është hera e parë. Publiku kosovar ishte shumë entuziast  dhe nuk e prisja që të kishte kaq shumë publik, për shkak të festës. Këtu e kam ndjerë vetën si në shtëpi”, tha Suela për KultPlus.

E pianisti Klevis Gjergji, tha që shqiptarët e Shqipërisë do të ishin me fat po të kishin një festival të tillë në Shqipëri. Ai po ashtu shtoj që edhe publiku ishte shumë i ngrohtë dhe se ajo ngrohtësi për ta ka krijuar rehatinë e cila i mundëson që ata të japin më të mirën.

“Kam përshtypje shumë të mira, jam ndarë shumë i kënaqur nga kjo performancë, kjo falë audiencës e cila është shumë e ngrohtë dhe na pret shumë mirë, prandaj të krijohet e gjithë rehatia që të japësh më të mirën tënde në këtë koncert. I përgëzoj shumë profesoreshën Lejla Pulën dhe profesoreshën Besa për angazhimet për gjithë këtë, sepse ky organizim nuk është aspak i lehtë, ne do të kishim qenë shumë me fat po ta kishim një festival të tillë në Shqipëri” u shprehë Klevisi për KultPlus.

“Chopin Piano Fest” po vazhdon aktivitetin e tij tutje, ndërsa sot po vazhdon të mbahet gara për Çmimin Special Chopin Piano Fest në Fakultetin e Arteve në UP./ Gzim Mujaj / KultPlus.com

Del autobiografia e Prince

Posted on by KultPlus

Një autobiografi e këngëtarit Prince, do të jetë në librari vjeshtën e ardhshme.

‘’The Beautiful ones’’ do të dalë për publikun më 29 tetor dhe përmban një seri dorëshkrimesh, fotografish të rralla, tekste këngësh dhe shkrime nga artisti.

Libri do të ketë 288 faqe dhe ishte në program që para vdekjes së tij, më 21 prillin e vitit 2016.

“The Beautiful ones’ është një histori personale që tregon se si Princi (Rogers Nelson), u bë i famshëm si ai që ne njohim’’,  theksoi ”Random House”, shtëpia botuese që do të publikojë librin.

Memoriali shkon nga fëmijëria e këngëtarit, në vitet e para të tij karrierës si muzikant dhe vazhdon tek shkrimet e tij personale, fotot dhe shënimet e bëra me dorë të atyre që do të bëheshin këngët e tij më të famshme./  /os/ KultPlus.com

Nis maratona e leximit në COD me personazhe të njohur

Posted on by KultPlus

Në Ditën Ndërkombëtare të Librit nis sot maratona e leximit në Qendrën për Hapje dhe Dialog (COD).

Në këtë ditë, COD angazhohet për të qenë një qendër e hapur me audiencën e moshës nga 7-18 vjeç, ku do të zhvillohen lexime, takime diskutime për librin dhe shfrytëzim i literaturës së bibliotekës së pasur me tituj në COD.

Sot kësaj nisme do ti bashkohen personazhe të njohur të cilët do lexojnë dhe rrëfejnë histori të reja dhe të shkruara për brezin e ri, pasi nxënës nga gjimnazet e kryeqytetit do ‘udhëtojnë’ me historitë dhe librin.

Kësaj nisme do i bashkohen kryeministri Edi Rama, Lorik Cana, Gazmend Paja, Ema Andrea, Niko Peleshi dhe Mirela Kumbaro./a.a/ KultPlus.com

Transmetohet episodi i fundit i “Riverdale” që e ka xhiruar Luke Perry

Posted on by KultPlus

Fansat e serialit “Riverdale” do ta kenë mundësinë që ta shohin episodin e fundit, në të cilin ka aktruar Luke Perry.

Aktori ndërroi jetë si pasojë e komplikimeve nga goditja në tru më 4 mars të këtij viti në moshë 52 vjeçare, ndërsa që atëherë seriali në të cilin luante ai, në secilin episod e kanë vënë në fokus karakterin e tij.

Perry e ka luajtur rolin e Fred, babait të Archie Andrews, duke e ringjallur karrierën e tij në televizion, pas suksesit të madh me serialin e viteve të nëntëdhjeta, “Beverly Hills, 90210”.

Episodi i ri i “Riverdale” që do të transmetohet gjatë kësaj jave, do të shënojë paraqitjen e fundit të Luke Perry në këtë serial.

“Këtë javë është episodi i fundit i ‘Riverdale’ që e ka xhiruar Luke”, ka thënë drejtuesi i serialit, Roberto Aguirre Sacasa. /Telegrafi/

Rikthehet “Brass Festival”, artistë nga e gjithë bota ndezin sallat e koncerteve në Shqipëri

Posted on by KultPlus

Rikthehet edicioni i IV-tët i International Albanina Brass Festival, organizuar nga Shoqata “Artistët Interpretë”.

Ky festival i organizuar me mbështetjen e Ministrisë së Kulturës, Universitetit të Arteve dhe disa institucioneve të tjera ndërkombëtare do të zgjasë pesë netë nga data 23 deri më datë 27 prill.

Artistë ndërkombëtarë nga USA, Rusia, Austria, Italia, Kroacia, Maqedonia e Veriut, Hungaria, Spanja, Kosova, Serbia dhe Shqipëria do të ndezin sallën e Universitetit të Arteve, teatrin “Petro Marko”, Vlorë pa harruar ambjentin e përhershëm në natën mbyllëse të festivalit, Amfiteatrin e Liqenit Artificial Tiranë.

Ky festival ka si qëllim krijimin e urave të bashkëpunimit mes artistëve vendas dhe të huaj, duke interpretuar sëbashku në skenë. Njëkohësisht nëpërmjet këtij festivali rritet ndërgjegjësimi ndaj instrumenteve të tunxhit duke i kthyer ata në tejet popullorë dhe due nxitur brezin e ri të luajë në ta.

Më poshtë gjeni programacionin e këtij festivali përgjatë këtyre netëve:

23 Prilli, Dita Ndërkombëtare e Gjuhës Angleze

Posted on by KultPlus

23 prilli është Dita Ndërkombëtare e Gjuhës Angleze.

Anglishtja është gjuhë e përmasave botërore si dhe gjuha dominuese në Britaninë e Madhe, Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Kanada, Irlandë, Australi, Zelandën e Re e një numër vendesh tjera. Përgjithësisht përdoret si gjuhë e dytë dhe si gjuhë zyrtare në shumë shtete të botës.

Është gjuha që mësohet dhe kuptohet më së shumti në botë, shpesh e njohur me epitetin “gjuha e tregtisë, arsimit, shkencës dhe diplomacisë”.

“Libri është zemra që rreh në kraharorin e njeriut”

Posted on by KultPlus

3

Pse lexojmë? Për Franz Kafkën, libri është “sëpata për liqenin e ngrirë brenda nesh”.

“Ne mendojmë se duhet të lexojmë vetëm librat që na lëndojnë. Zot i madh, librat që na bëjnë të lumtur janë ata që mund t’i shkruajmë vetë nëse është e nevojshme. Por ne kemi nevojë për libra që na hidhërojnë thellë, që na godasin si fatkeqësi, si vdekja e dikujt që e kemi dashur më shumë se veten. Libri është sëpata për liqenin e grirë brenda nesh. Ky është mendimi im”.

Për Carl Sagan, libri është prova se njerëzit janë të aftë për gjëra të magjishme, pasi libri na lejon të udhëtojmë në kohë e vende të ndryshme.

Por gati një gjysmë mijëvjeçari më parë, Galileo Galilei (shkurt 1564–janar 1642), një nga iluminuesit më të mëdhenj në histori, bëri një vëzhgim të ngjashëm mbi fuqinë e leximit, mbi aftësinë e leximit për të mbushur mendjen dhe shpirtin e njerëzve me idenë e fuqive të mbinatyrshme, si udhëtimi në kohë dhe telepatia.

“Çfarë mendjeje sublime pati ai që gjeti mënyrën për të komunikuar mendimet e tij më të thella; për të folur me njerëz në kohë e vende të ndryshme; për të folur me ata që nuk kanë lindur ende e që mbase nuk do të lindin edhe për mijëra vite të tjera. Dhe me çfarë thjeshtësie! Të marrim një moment dhe të admirojmë këtë shpikje të madhe të njerëzimit”./botimeshqip.com / KultPlus.com

Violinisti Olen Çezari: Për Shqipërinë time, tinguj nga e gjithë bota

Posted on by KultPlus

Lucio Dalla e konsideronte si gjeniun e violinës. Virtuozi i muzikës Olen Çezari, i cili ka interpretuar me gjigantët e muzikës botërore, si Bob Dylan, sjell në Pallatin e Kongreseve emrat më të mirë të muzikës botërore.

Muzikën e tij plot kontraste, që i përcjell emocionet e njeriut në të gjitha ngjyrat, e kërkojnë kudo. Çdo vend që virtuozi shqiptar i muzikës klasike prek, lë një shenjë të thellë në shpirtin e tij, që mandej jetësohet në tinguj gëzimi e trishtimi, në tinguj violine. Rikthehet Olen Çezari sot dhe nesër në Tiranë në orën 19:00 në Pallatin e Kongreseve, për t’i dhuruar publikut të tij, tinguj nga e gjithë bota. Udhëtimin drejt Shqipërisë ai e ndjen si një domosdoshmëri. “Është diçka që vlon brenda meje, dëshiroj që muzikën që çojmë nëpër botë ta ketë edhe Tirana, ta bëjmë në njëfarë mënyre tonën. Për të na shoqëruar dhe për t’i bërë notat sa më reale unë kam ftuar Alessandro Mannarino-n kantautorin e famshëm italian. Nga Kina do të vijë Guo Gan, një instrumentist i cili do të luajë një nga meloditë më të famshme të Azisë. Vjen po ashtu për herë të parë në Tiranë bateristi që ka performuar për vite me Santanën, Pepe Sanchez. Do të jetë Eden, Shama Milan nga Kuba dhe Lavinia Mancusi”, shprehet artisti.

Në këtë rikthim të tretë në Tiranë, nuk do të mungojnë pjesë të kompozuara nga vetë Çezari të shoqëruara me momente virtuozizmi total, por edhe gjallëri spontane, duke përfshirë të ftuarit që sigurisht do të dialogojnë përmes muzikës me artistin shqiptar.

Improvizimet skenike të artistit, si të fundit herë që Çezari i dhuroi Tiranës një koncert kur i gjithë publiku u ngrit në këmbë, premtojnë edhe kësaj here ndërveprim. “Është diçka që vjen natyrshëm. Siç ndodhi në 2017-ën. Publiku ngarkohet me energji dhe mandej shpërthejnë shkëndijat. Në momente të tilla nuk ka shumë vend për të menduar për programin, ndaj tejkalohet”.

Do ta shoqërojë “gjeniun” e violinës në skenën e Pallatit të Kongreseve grupi i tij ““I clandestini internazionali” (“Klandestinët ndërkombëtarë”) me të cilin ai bën xhiron e botës prej 10 vitesh, duke shfaqur koncerte në SHBA, Kanada, Zvicër, Francë, Vietnam, Tailandë, Kinë etj. Një grup, emri i të cilit mbart një copëz histori të anëtarëve, pasi pavarësisht se kanë nënshtetësi italiane, vijnë nga vende të ndryshme, duke u bërë ambasadorë të muzikës në botë.

Pjesëmarrja e këngëtares (gjithashtu kërcimtare) Lavinia Mancusi, ndër emrat më të njohur të muzikës popullore në Itali, premton se do të këndohet shqip. “Më shoqëron e vetmja këngëtare italiane që këndon shqip në të gjithë botën dhe kësaj here ajo do të performojë një këngë shumë të famshme shqiptare. Se cila do të jetë, do ta zbulojmë nesër (sot)”, shprehet Çezari.

Mes kësaj magjie tingujsh, do të ketë gjithashtu pak nota humori. Komicitetin e Bes Kallakut, që e bëri violinistin virtuoz “ të qajë nga e qeshura” në një tryezë të përbashkët festive,  dëshiron që t’ia dhurojë edhe publikut në këtë mbrëmje të veçantë për të. “Kam qeshur me batutat e tij si rrallëherë, ndaj i kam thënë që për 3-4 minuta skena do të jetë e tij në këtë koncert. Besi do të ketë momentin e tij, por do të ketë gjithashtu një skenë të përbashkët. Do të jetë e gjitha shumë argëtuese!”.

Muzika e Olen Çezarit është aktualisht në kërkim të “7 mrekullive të botës së re”. Artisti shqiptar duke luajtur në violinë në supin e statujës së Krishtit në Rio de Zhaniero, është hapi i parë i këtij projekti dhe padyshim një nga performancat më sugjestive të tij. “Ne udhëtojmë shumë, pasi na vijnë propozime për koncerte, kështu pata fatin dhe nderin të interpretoj edhe aty. Ishte një mundësi e mirë, madje ndonjëherë më duket e pabesueshme. Kur shikoj videon, në supën e Krishtit në Rio pyes veten: Unë jam ai?!”.

Për violinistin, “Ave Maria in Rio” është një udhëtim shpirtëror dhe introspektivë në një vend të fshehur në zemrën tonë. “Një dhomë e vogël që ne kemi harruar se ekziston ‘dashuria e pastër’. E pastër, si dashuria e një nëne për fëmijën e saj, që e ndjek në eksplorimin e botës hap pas hapi”.

Dashuria është një nga elementët që njerëzit kanë më së shumti nevojë, për më tepër një vend si Shqipëria, ku sipas tij, marrëdhëniet janë më të ftohta e urat e komunikimit më të largëta. “Njerëzit në vendin tonë kanë nevojë t’i shprehin më shumë dashuri njëri-tjetrit. Kjo do t’i bënte disi të zbuteshin, pasi janë gati të egërsuar, të tendosur si telat e një violine”.

Dashurinë për Shqipërinë, Oleni e tregon duke lartësuar emrin e saj dhe vlerave kulturore e historike që mbart. Si gjatë fundit të vitit që lamë pas, ku në 550-vjetorin e ndarjes nga jeta të heroit tonë kombëtar Skënderbeut ai bëri bashkë emra të njohur artistësh shqiptarë në mbarë botën në teatrin “Argentina” në Romë. Një ngjarje që u shoqërua edhe me praninë e Papa Françeskut.

“Gjeniu i violinës”

Pavarësisht suksesit të madh botëror Olen ruan të forta lidhjet me rrënjët e tij. Në vitin 2017 ai zgjedh Tiranën për të regjistruar një DVD ‘live’ gjatë një koncerti të madh në Pallatin e Kongreseve. Dhe në të njëjtën periudhë merr pjesë si i ftuar special në “The Voice” në Shqipëri. Vijon turet në botë me grupin e tij muzikor, duke mbajtur koncerte në SHBA, Kanada, Brazil, Zvicër, Francë por edhe në anën tjetër të globit, në vende si Vietnami, Tajlanda dhe Kazakistani. Ka interpretuar përpara shumë personaliteteve shtetërore në botë, mes të cilëve  Giovanni Paolo II, Ratzinger dhe Papa Francesco. Lucio Dalla e konsideronte Olen Çezarin si “gjeniun e violinës”. Kantautori i madh bolonjez ishte vetëm një nga shumë artistët që kanë dashur ta kenë në krahë në skenë apo në sallë të regjistrimit: nga Bob Dilan, tek Michel Petrucciani, Lenny Kravitz, Maroon 5, Sheryl Crow, Sergio Cammariere, Franco Califano, Claudio Baglioni, Simone Cristicchi (luan në violinë tek “Ti regalerò una rosa”) apo Anna Oxa dhe Zucchero.

“Përfaqësoj popullin tim!”

Komunizmi ishte në rënie kur violinisti nga Durrësi, falë një burse u largua për të studiuar në Santa Cecilia-s në Romë. Gjeniu që mundi të performojë para publikut kur ishte vetëm 5 vjeç, e të bëhet pjesë e Institutit të Arteve në moshën 10- vjeçare, e kishte përfunduar të gjithë repertorin në dispozicion në periudhën e diktaturës, duke u bërë kjo një tjetër arsye e transferimit të tij jashtë shtetit, së bashku me emra, si Tedi Papavrami, Klodiana Skënderi etj.

Ishte i pari i diplomuar në Konservatorin e Tiranës në moshën 14-vjeçare. Mirëpo edhe pse në Itali do t’i propozonin të kalonte direkt në provimet finale, ai do të zgjidhte të thellonte studimet e tij, duke shënuar një tjetër rekord. Studenti i parë i diplomuar në konservatorin “Santa Cecilia” kur ishte vetëm 17 vjeç. Më tej do t’i vijonte studimet në “Mozarteum” të Salzburgut, por Roma do ta thërriste përsëri. Kësaj here për të jetuar do të performonte në rrugë. Aty do të njihej edhe me një muzikant që do ta ndihmonte të çonte muzikën e tij në SHBA. E priste një udhëtim plot sfida, të cilin e nisi në New York me vetëm një violinë dhe 1 dollar në xhep.  Por talenti e parapriu fatin e tij, e pas punëve në kafene do të bashkëpunonte me emra të njohur të muzikës. Të parin album e publikoi pas 20 vitesh karrierë dhe si zë përfaqësues në të zgjodhi muzikantin e njohur italian, të ndjerin Lucio Dalla. Virtuozi i violinës interpreton në të gjitha zhanret e muzikës nga klasikja, muzika pop, rok etj.

Sot, pohon se ndihet i lumtur që përfaqëson popullin shqiptar përmes artit të tij, po ashtu edhe Italinë. “I bëj të dyja dhe ndihem sikur krijoj një tjetër urë mes këtyre dy vendeve që kanë një vëllazëri shekullore”.

Edhe pse do të interpretojë në një skenë si ajo e Pallatit të Kongreseve, që siç edhe vetë tregon, nuk u krijua për artistët, e ku duhet që të gjitha pajisjet t’i marrësh nga jashtë, kjo nuk e bën të ndihet keq para kolegëve të tij të huaj që ka ftuar.  “Me Teatrin e Operës në rikonstruksion mund të thuhet se aktualisht nuk ka një skenë, por unë ndihem keq për të tjera motive”.

Ndër të cilat përmend mungesën e vëmendjes ndaj historisë e arkeologjisë, edhe në qytetin e tij, Durrësin. “Dua t’u tregoj miqve të mi periudhat që kemi jetuar, ndaj do preferoja që Muzeu Kombëtar të kishte më shumë objekte arkeologjike”. Vëren përparime përsa i përket pasqyrimit të periudhës së diktaturës, por mendon se duhet të bëhet më shumë për të ilustruar përmes artefakteve të gjitha periudhat, që nga ajo mesjetarja. / Gazeta Shekulli /KultPlus.com

3 mijë vjet histori parfumesh

Posted on by KultPlus

Të përdorur për ritet mortore para Krishtit apo për të mbytur erën e keqe në Mesjetë. Tashmë ato janë produkte luksi, ndërkohë që është menduar edhe ekspozimi i tyre në një muze të ri në Paris.

Në një hotel parizian, përballë operas ”Garnier”, dikur shtëpi e familjes Fragonard, e vendosur në Grasse, tregohet historia e këtij qyteti të rivierës franceze, djepit të parfumerisë botërore, që u listua në vitin 2018 në listën e Trashëgimisë Kulturore Jomateriale të UNESCO-s.

”Nëse i sjell fëmijët e mi këtu, sigurisht që nuk dua që ata të mërziten. Kam vënë re gjithashtu se turistët kinezë që vijnë në Francë kanë një vizion relativisht më thelbësor për këtë punë”, shpjegon Agnes Costa, pasardhëse e dinastisë Fragonard, që drejton anën krijuese të shtëpisë.

Të shoqëruar nga një guidë, vizitorët do të zbulojnë një harmoni parfumesh me 400 flakone, të destinuara për të krijuar kombinime që janë përdorur deri në shekullin XX.

Mari Antuaneta, mbretëresha e parfumosur

Një kutizë e Mari Antuanetës, mbretëreshës së parfumosur, e cila ndryshe nga bashkëkohësit e saj francezë, kishte ruajtur nga fëmijëria e kaluar në Vjenë zakone të mira higjiene, është një nga objektet kryesore.

Pomanderët (enë metalike të çmuara ku futeshin sfungjerë të zhytur në parfum) vijnë nga koha e Mesjetës kur parfumi u bë sinonim paganizmi për kishën, por njihej edhe si shërues për sëmundjet që përhapeshin nga uji. Burrat që iknin në kryqëzata ktheheshin me aroma të rralla dhe materiale të tjera me aromë.

Aty gjenden edhe të ashtuquajturat ”uthulla”, shishe të vogla me erë shumë të fortë për sjellë në vete gratë që ligështoheshin nga korsetë shumë të ngushta.

Një ndryshim u bë në shekullin XVIII. Parfumet, më të butë në aromë, nuk përdoreshin më për të mbytur aromat e pakëndshme të përditshmërisë, por për kënaqësi.

”Sot na pëlqejnë parfumet më të lehta dhe, nëse do t’ju bëja të nuhasnit një parfum të fillimit të shekullit XX, do të habiteshit. Ata ishin shumë të fortë. Kur themi një pikë e kemi fjalën për një pikë, hedhja me një spruco nuk ekzistonte”, thekson Agnes Costa.

Rusi, Kinë, Lindje e Mesme: parfume të forta

”Është si tek zërat në radio, ata të viteve 50 janë ndryshe nga ata të sotmit. Shijet për parfumet ndryshojnë sipas gjeografisë”, thotë Costa.

”Francezët duan parfumet e lehta, me aroma lulesh, amerikanët duan parfumet e fortë, ndërsa femrat japoneze pëlqejnë shumë parfumet për fëmijë. Kinezët e shprehin hapur se u pëlqejnë aromat e forta, si rusëve, ndërsa në Lindjen e Mesme e gjithë kjo duhet të shumëzohet me 10”, shton ajo.

Mënyra e prodhimit dhe materialet e përdorura kanë ndryshuar gjithashtu, për mirë ose për keq.

Krijuesit e parfumeve nuk punojnë më me lëngje parfumi, por me laps dhe letër, si kompozitorët që e krijojnë muzikën në kokë. Ata bëjnë formula, shkruajnë dhe kanë dikë tjetër që ”peshon” për ta.

”Materialet e ndaluara ose të kufizuara pasi dyshohen se mund të shkaktojnë alergji, siç janë lëndët me origjinë nga kafshët, agrumet apo lulet e tyre ndërlikojnë prodhimin  e parfumeve dhe pengojnë kreativitetin”, thotë Costa.

”Shpeshherë na duhet të ripërpunojmë formulat e vjetra. Njerëzit thonë se krijuesit e parfumeve po kursejnë, pasi parfumi im nuk është si më parë, por nuk është gjithmonë faji i krijuesit, pasi shpeshherë ligji na detyron të heqim lëndë të para, që janë shumë të përqendruara sipas normave”, përfundoi ajo./ /esko/ KultPlus.com

Cher madhështore, ende e magjeps publikun

Posted on by KultPlus

Këngëtarja Cher për publikun e e saj ka kalëruar në elefant artificial duke treguar se vitet nuk do të thonë asgjë. Është e qartë se 72-vjeçarja e ka gjetur sekretin e freskisë së përjetshme, sepse në legjendën e muzikës është e pamundur të vërehen shenja të ngadalësimit.

Cher aktualisht është në turneun “Here We Go Again”. Këngëtarja e palodhshme zbriti në skenë në altarin e vet miniatural e veshur me një jelek ngjyrë ari në stilin e princeshës luftarake nga zhanri fantastik, dhe me kurorë në kokë.

Image

Është e vështirë t’i mohohet titulli i perëndeshës së popit, duke pasur parasysh që në moshën 72 vjeçare ende arrin ta shesë çdo koncert dhe ta mahnitë publikun. Madje edhe vetë Cher nuk e beson se 54 vjet pasi e publikoi këngën “I Got You Babe” ende mund të mbushë sallat. / KultPlus.com

Sot shënohet Dita Botërore e Librit

Posted on by KultPlus

Sot në mbarë botën shënohet Dita Botërore e Librit, e cila origjinën e idesë së përkujtimit të kësaj dite e ka në Spanjë, në zonën e Katalonjës, ku atij që blinte një libër i dhurohej edhe një trëndafil.

23 prilli është shpallur si Ditë Botërore e Librit që nga 15 nëntori i vitit 1995. Dita botërore e librit dhe të drejtës autoriale këtë vit shënohet edhe në Kosovë në bashkëpunimin e organizatave të shoqërisë civile që mbështesin kulturën.

Dita ndërkombëtare e Librit dhe të drejtave autoriale që është përzgjedhur të jetë 23 prilli, është një datë me kuptim simbolik për letërsinë botërore. Me këtë datë të vitit 1616, lidhet vdekja e dy kolosëve të letërsisë botërore: Shekspirit në Angli dhe Miguel de Servantes në Spanjë.

I pari konsiderohet si shkrimtari më i madh i të gjitha kohëve dhe vendeve, ndërsa i dyti është autori i veprës më të përkthyer në botë. Kjo datë lidhe edhe autorë tjerë në ditën e lindjes a vdekjes së tyre: Inca Garcilaso de la Vega, Maurice Druon, Halldór Kiljan Laxness, Vladimir Nabokov, Josep Pla dhe Manuel Mejia Vallejo.

Kjo datë shënohet në botë që nga viti 2003, ndërsa është pazgjedhur në vitin 1995 nga Asambleja e përgjithshme e UNESCO me qëllim të kontribuojë në mbarë botë për të drejtat e autorit duke inkurajuar të gjithë, e në veçanti të rinjtë për të zbuluar kënaqësinë e leximit.

Kjo datë është edhe një thirrje për të rritur respektin për kontributet e pazëvendësueshme të autorëve dhe librit në progresin social dhe kulturor të njerëzimit.

Suksesi i librit dhe i të drejtës autoriale varet kryesisht në mbështetjen që duhet marrë nga të gjitha palët e interesuara ku hyjnë autorët e librit, botuesit, mësuesit, bibliotekistët, institucionet publike dhe private, OJQ-të dhe mediat, të cilat mobilizohen në çdo vend.

Duke qenë një nga mjetet më të vjetra të komunikimit dhe shpërndarjes, jo vetëm libri që ka ndikim shpirtëror, arsimor dhe kulturor, por ai përfshin edhe aspektet ligjore ekonomike të tregtisë botuese. / KultPlus.com

Dita Botërore e Librit e sjell Primo Shllakun në Prishtinë

Posted on by KultPlus

Në Fakultetin Filologjisë në Universitetin e Prishtinës, me rastin e Ditës Ndërkombëtare të Librit, të martën (23 prill 2019), në ora 14:30, mbahet takim letrar me shkrimtarin e njohur shqiptar Primo Shllaku.

Poeti, dramaturgu, prozatori dhe përkthyesi Primo Shllaku, do të flasë për poezinë, për letërsinë dhe për gjendjen aktuale kulturore, shkruan KultPlus. Prezantimin do ta bëjë shkrimtar Ag Apolloni.

Primo Shllaku (1947) është shkrimtar i shquar bashkëkohor, i lindur në Shkodër. Pasi ka mbaruar studimet për Gjuhë dhe Letërsi Shqipe, Eqrem Çabej e propozoi për të dhënë mësim në Universitetin e Tiranës, por emërimi i tij u anulua. Shkrimet e tij kanë filluar të botohen vetëm pas rënies së regjimit komunist. Primo Shllaku është autor i librave “Lule nate”, “Hana e njelmët e ditës”, “Edhe fjalët shkojnë në ferr”, “Muzikantët”, “Aktorë pa kujtesë” etj./ KultPlus.com

Njomza flet për muzikën shqiptare, përmend Capital T, Lyrical Son dhe Dafina Zeqirin

Posted on by Kult Plus

Shqiptarja Njomza, tekstshkruesja e këngëve të njohura “Thank U, Next” dhe “7 Rings” të cilat i këndon Ariana Grande, ka biseduar edhe për muzikën në trojet shqiptare.

Njomza e cila ka lindur në Gjermani dhe është rritur në Çikago, ka biseduar për Billboard edhe për muzikën shqiptare dhe për shqiptarët në përgjithësi. Njomza ka thënë se ajo që i veçon shqiptarët është dëshira për të krijuar një jetë me të mirë.

“Nëna ime gjithmonë më ka thënë se ne jemi kështu siç jemi, pasi që jemi shqiptarë. Ne jemi pak të çmendur dhe kurrë nuk heqim dorë. Është në gjakun tonë”, ka thënë Njomza.

E pyetur për muzikën shqiptare, Njomza ka thënë se në trojet shqiptare është një komunitet i madh i artistëve të cilët performojnë edhe nëpër Evropë.

“Artistët shqiptarë po arrijnë shumë dhe po njihen jashtë vendit, mirëpo gjithashtu është një komunitet i madh i artistëve edhe brenda vendit si Lyrical Son, Capital T dhe Dafina Zeqiri, të cilët performojnë edhe në Evropë. Është një vend i cili po përparon”, ka theksuar ajo.

Njomza ka biseduar për jetën e saj dhe faktin që është shqiptare edhe më herët për media të ndryshme./ KultPlus.com

https://www.billboard.com/articles/columns/pop/8507787/albanian-artists-charts-dua-lipa-bebe-rexha-ava-max?utm_source=facebook&utm_medium=social&fbclid=IwAR04ttkqgNmjmYl93h5A5bUR76-upbcEEvO85Bo_H-OZCN5TSPaXl-DdUpU

Billboard: Artistet shqiptare s’kanë të ndalur, kryesojnë top listat

Posted on by Kult Plus

Artistet shqiptaret Bebe Rexha, Rita Ora, Dua Lipa, Ava Max dhe Njomza, kanë marrë vëmendjen e mediave pas sukseseve të tyre të njëpasnjëshme, shkruan KultPlus.

Së fundi Billboard ka publikuar një artikull ku flet për këto artiste. Në artikull theksohet fakti se artistet shqiptare po kryesojnë toplistat e tyre. Në mesin e kryesimeve përmendet Bebe Rexha e cila ka thyer rekord duke u bërë kënga e cila ka qëndruar më së shumti në vendin e parë të top-listës për këngën më të mirë country. Në anën tjetër Lipa ka mbajtur vendin e parë për katër javë me këngën e saj “New Rules” në listën “Mainstream Top 40”.

Ava Max hyri në top 100 këngët më të mira  me këngën e saj “Sweet but Psycho”. Po ashtu këngët “Thank U, Next” dhe “7 Rings” të këngëtares Ariana Grande, të shkruara nga shqiptarja Njomza, kanë zënë vendin e parë në top listën “100 këngët me të mira”. Si dhe Rita Ora kishte dy këngë në vendin e 10-të në top listën “Dance Club Songs”./ KultPlus.com