Një prej këngëve erotike popullore të dashurisë, mbledhur në Kaçanik nga Instituti Albanologjik. Daton në vitin 1951.
Pasha mujin e Ramazanit, M’ka zanë gjumi n’gu t’jaranit, N’gu t’jaranit, gjalit të ri, Ma ka falë ni mixhdi.
Mixhidin’ e Turkis’. Kish jazin’ e ashikis?
N’kofsh i zoti, luje thikën! S’a kollaj me grabit’ çikën! N’kofsh i zoti, luj pishtolën, S’a kollaj me grabit’ zojën! N’kofsh i zoti, luje pushkën, S’a kollaj me grabit’ nusën!
Libri “KËNGË DASHURIE I”, i botuar nga Instituti Albanologjik i Prishtinës; Prishtinë 1979
Vendlindja e njërit prej burrështetasve më të mëdhejnë shqiptarë të shek.XIX ishte Gjakova. Në histori njihet si themelues i veprës “Projekti i Ushtrisë Shqiptare” për t’u bërë njëri nga strategët më të njohur dhe diplomat i arrirë në qarqet ndërkombëtare.
Kur Napoleon Banaparta preku fundin e tij si perandor pas krijimit të ”Lidhjes së Shejtë” ngjarjet tronditëse në kontinentin e lashtë reflektuan në perceptimin ndaj jetës për Sylejmanin. Fati i shumë popujve të Evropës shkruhej në vulën e gjakut dhe të barutit dhe për këtë Sylejmanin nuk e lente të qetë vuajtja e popullit të tij. Nga gjithë këto ngjarje të pandërprera që kapluan kohën e tij, ai kishte një qëllim të vetëm ruajtjen e kombit shqiptarë nga zhdukja pasi që Rusia dhe Turqia ende ishin superfuqi dhe bënin kalkulime mbi kokat e shqiptarëve.
Në moshë shumë të re bëhet pjesë e Lëvizjes së Kallfëve, për të mbrojtur jetën dhe dinjitetin e njerëzve të thjeshtë, për të vazhduar pastaj me aktivitetin kundër shfrytëzimit dhe shtypjes që i bëhej popullit shqiptar nga pushteti qendror Osman, me mbështetjen e Fuqive të Mëdha. Reformat e përcaktuara nga pushteti Osman nuk njihnin asnjë të drejtë fetare dhe kombëtare ndaj shqiptarëve, përkundrazi bënin ç’mos që t’i shkombëtarizonin ata.
Për këtë gjë Sylejman Vokshi ishte aktiv në konfliktin shqiptaro-osman prej vitit 1839 e cila njihet si periudha e Tanzimatit. Lufta e tij e vazhdueshme kishte një qëllim të vetëm, bashkimin e të gjitha trojeve shqiptare në një shtet autonom të vetëm. Qëndresa e tij e palodhshme e bëri Vokshin një ndër personalitetet më të mëdha jo vetëm ndër shqiptarë por edhe më gjërë.
Kështu Kriza Lindore dhe Traktati i Shën Stefanit bënë që Vokshi me atdhetarët e tjerë shqiptarë të nisin krijimin e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, organizatë me karakter mbarëkombëtar në rrafshin, ushtarak, politik, pushtetor dhe kulturo-arsimor. Çështjen e shtetit shqiptar autonom si dhe kërkesat e saj Lidhja e Prizrenit përveç Portës së Lartë të sulltanit, i shtroi edhe para Kongresit botëror në Berlin ku merrete pjesë gjithë diplomacia ndërkombëtare.
Në luftën e tij të pakompromis ndaj forcave feudale çifligare dhe Lidhjes së Myslimanëve të Vërtetë a Fraksionit të sulltanit, Partisë së Portës, në Kuvendin e Përgjithshëm Kombëtar të Lidhjes në Prizren Sylejman Vokshi nuk ndaloi.
Ky konflikt i hapur e i pakompromis, çoi në vrasjen e prijësit Abdullah pashë Drenit dhe të mareshalit Mehmet Ali pashë Maxharri, misionar i sulltanit, që kishte ardhur të vinte në jetë vendimet e padrejta të Kongresit të Berlinit për cungimin e viseve shqiptare. Fraksionit të sulltanit, Partisë së Portës, në Kuvendin e Përgjithshëm Kombëtar të Lidhjes në Prizren Sylejman Vokshi nuk ndaloi. Ky konflikt i hapur e i pakompromis, çoi në vrasjen e prijësit Abdullah pashë Drenit dhe të mareshalit Mehmet Ali pashë Maxharri, misionar i sulltanit, që kishte ardhur të vinte në jetë vendimet e padrejta të Kongresit të Berlinit për cungimin e viseve shqiptare. Veç tjerash dhe në luftën ndaj malazezëve në Plavë dhe Guci, Hot e Grudë u vunë në pah aftësitë luftarake dhe komanduese të Sylejman Vokshit me trimat tjerë shqiptarë.
Si hartues i veprës “Projekt i Ushtrisë Shqiptare”, burrat e Lidhjes së Re e zgjodhën shef të Seksionit Ushtarak me cilësinë e Ministrit të Mbrojtjes e të Kryekomandantit të Ushtrisë. Figura e tij mbetet madhështore duke i dhënë lavdinë dhe sa ishte gjallë.
Sa ishte Vokshi Malësia e Gjakovës u shndërrua në kështjellë të pathyeshme për armikun. Përpjekjet e tij për ruajtjen dhe zhvillimin e kulturës kombëtare dhe gjuhës shqipe shënojnë një kthesë historike, ai shkollën shqipe e shihte si tempull të formimit e të edukimit atdhetar. Vepra e tij i takon përjetësisë duke u bërë frymëzim për brezat. /KultPlus.com
ecim këmbëzbathur shkretëtirës së trupit tim çdo gjë po ndryshket kurse koha mbetet e njomë nga pikëllimi shputat e këmbëve më zvogëlohen trupi im ka vdekur prej kërdhokullave e deri në kokë Fatimja edhe pak do të rrijë para pasqyrës me ngjyrat e saj erëmira të fytyrës kurse unë do t’ia prek vetëm gjunjtë me fjalët persishte të dashurisë sime dashuria ime është dëllinjë e hedhur në një zjarr të madh diku në Indi ku trupi i hipikes digjet
Në janar të vitit 1943, në Gjakovë lindi Teki Dervishi.
Dervishi, shkrimtar e publicist i njohur, gjatë jetës së tij
u mor me shkrime letrare e publicistike.
Sonte po e kujtojmë njeriun i cili shkroi rreth 90 vepra letrare artistike, romane, poezi, drama, shkruan KultPlus.
Dervishi është autor i romaneve: ‘Pirgu i Lartë’, ‘Padrona’,’Skedarët’,
‘Nimfa’ dhe romane tjera.
Ka botuar edhe këto drama: ‘Zbutësi i njerëzve me sy prej zymrydi’, ’Bregu i Pikëllimit’, ‘Pranvera e Librave’, ‘Eshtrat që kthehen vonë’, ‘Nesër nisemi për Parajsë’ e disa punë të tjera.
*
Teki Dervishi- TRIM I MARRË
në trotuar si beduin si kloshar në rrugët e botës më zë natë ngrysem si çifteli e kërleshur vruga qepallave hije m’i bën lirë e shes artin tim – mjeshtërinë se bukën s’e dua lëmoshë mëshirë s’e dua dashurinë asnjë bar nostalgjinë s’ma shëron re e mllefur në ballin tim vetëton e bubullon më vret dru të njomë
vonesa ime pranverore do të kthjellet në paanësi e di në veri atje ku një Doruntinë psherëtin e vëlla më pret t’i vij malli për të boll më del me leckat e mia vjeshta rrugëve të planetit kah m’i vjel
*
Pas shkollimit fillor ai i ra në sy regjimit serb të asaj kohe dhe u burgos e u dënua që në moshën 17 vjeçare, ku vuajti dënimin disavjeçar në burgjet serbe. Teki Dërvishi është ndër të burgosurit më të rinj shqiptar që vuajti në burgun famëkeq jugosllav të Goli Otokut.
Brezi i shkrimtarëve që erdhi bashkë me Teki Dërvishin, siç ishin Beqir Musliu, Musa Ramadani, Ymer Shkreli, Xhabir Ahmeti, Resul Shabani, Nexhmedin Soba e ndonjë tjetër, ishte fryma që po thyente një traditë shkrimi, por edhe brezi i shkrimtarëve që arritën të bëjnë kalime të pahetueshme nga zhanri në zhanër duke qenë të suksesshëm në çdo njërin prej tyre.
Gjerg Fishta është e para figurë që nderoi Shqipërinë ndërkombëtarisht duke u nominuar për çmimin Nobel.
Dihet se Gjergj Fishta një personalitet i famshëm katolik shqiptar, i cili ka merita të padiskutueshme në krijimin e germave të gjuhës shqipe njëlloj si ato latine në Kongresin e Manastirit, në të cilin ishte dhe drejtuesi kryesor i Kongresit, ka edhe merita të tjera të padiskutueshme në veprat e tij nacionaliste si “Lahuta e Malcisë”, kryevepër e poezisë epike shqiptare, më 1904, shkruan metro.
Gjergj Fisha është shqiptari i parë kandidat për çmimin Nobel për letërsi, i mohuar e përçudnuar zyrtarisht për 45 vjet nga regjimi komunist, emri iu harrua, ndërsa vargjet e tij qarkullonin në popull, fshehurazi, gojë-më-gojë.
Shqiptarët nuk kanë fituar ndonjëherë çmimin Nobel për letërsi. Por, gjatë historisë së tyre, kanë pasur shkrimtarë të mëdhenj, të cilët janë bërë të famshëm në botë dhe shkrimtarë që janë propozuar edhe për çmimin Nobel. Më 1937, gjermanët propozuan Gjergj Fishtën.
Nuk ka rëndësi që Fishta nuk e fitoi atë çmim. E rëndësishme është se Fishta u çmua shumë edhe nga njohësit e huaj të letërsisë dhe nga ata u propozua për çmimin Nobel.
Për çmimin Nobel për disa vjet me radhë është propozuar edhe shkrimtari shqiptar Ismail Kadare. /KultPlus.com
Më, 11 korrik të 1926 mbërriti në Uashington ministri i legatës shqiptare, Faik Konica. Duke qenë se Shqipëria nuk kishte pasur kurrë legatë në Uashington, arritja e Faikut pritej me kërshëri të natyrshme nga shtypi.
Intervistën e parë si ministër i legatës shqiptare Faiku e dha për një gazetare të agjensisë së lajmeve Associated Press që erdhi për ta intervestuar në hotelin New Willard, njëra nga pyetjet e para ishte për gratë.
Zoti ministër, ju pëlqejnë gratë amerikane?
KONICA: Në Amerikë ka një përqindje më të madhe grash të bukura se në cilido qytet tjetër të botës, me përjashtim të Vjenës.
Po jeta e qarqeve shoqërore në Uashington, si ju duket?
KONICA: Oh, ajo nuk më intereson aspak dhe nuk kam ndërmend të luaj “lojën sociale” në kryeqytet. Madje i kam pasë refuzuar ofertat për të përfaqësuar Shqipërinë si diplomat në Londër e Romë pikërisht për shkak të mospëlqimit që kam për shoqërinë e lartë.
Biseda u hodh pastaj te stili bob i flokëve të grave që, në atë kohë, ishte bërë i modës në Perëndim, aq sa përshkruhej si epidemi prej disave. Krijesë e kërcimtares Helen Castle, flokët e prera në nivelin e nofullës kishin hyrë si një zgjidhje praktike për ato gra amerikane, të cilat gjatë Luftës së Parë Botërore punonin nëpër uzina. Në Amerikë ishte hapur debati nëse flokët e prera shkurt ishin shenjë emancipimi.
Zoti ministër, a tregojnë flokët bob emancipim?
KONICA: Në vendin tim, në Shqipëri, gratë e praktikojnë këtë stil që prej dy mijë vjetësh, madje tani flokët bob kanë dalë mode. Për mua, gjithë kjo zhurmë është e pashpjegushme, sepse stili bob nuk ka lidhje me emancipimin.
Cili është hobi juaj zoti ministër?
KONICA: Teatri. Kam shkruar edhe vetë drama, megjithëse punimet e mija më të mira janë esetë. Më pëlqen shumë Shekspiri dhe gjatë pesë viteve që jetova në Londër kam parë çdo pjesë të Shekspirit që është shfaqur atje. Tani jam duke përkthyer në shqip Nata e Dymbëdhjetë mirëpo loja e fjalëve që përdor Shekspiri ma bën të vështirë punën.
Pra, ju vazhdoni të shkruani edhe tani që jeni bërë ministër?
FAIKU: Patjetër, nuk do të heq dorë nga shkrimet, edhe pse jam në shërbim diplomatik.
Cilët shkrimtarë amerikanë pëlqeni më shumë?
FAIKU: Për mua më të pëlqyerit janë Henry Louis Mencken, Theodor Dreiser, Sherwood Anderson dhe James Branch Cabell, ndërsa si dramaturg më pëlqen irlandezi George Bernard Shaw.
Për çfarë ka nevojë më shumë sot vendi juaj, zoti ministër?
FAIKU: Shqipërisë i duhen biznesmenë amerikanë për të zhvilluar industrinë e saj. Biznesmenëve evropianë nuk u zihet besë, pasi kurrë s’merret vesh nëse ata nuk nisen nga motive politike. Amerikanët janë më të pëlqyer sepse shqiptarët e dinë që ata bëjnë biznes vetëm për hir të biznesit.
(Marrë nga libri i Ilir Ikonomit, “Faik Konica, jeta në Uashington“). /KultPlus.com
Të kërkosh apo të mbrosh një të drejtë të sanksionuar me ligj është e drejtë e secilit qytetar e garantuar edhe me Kushtetutë si akti më i lartë të vendit. Këtu nuk ka asnjë krim sikundër rastit të krijimit të një grupi qytetarësh në mbrojtje të Badovcit të cilët kërkojnë një të drejtë të bazuar në fakte. Besoj se këtë e di edhe Adri Nurellari si një studiues, këshilltar dhe kolumnist i angazhuar kryesisht në fushën e politikës dhe media. Do të isha kureshtar të dija se në cilin institucion je këshilltar?
Është për keqardhje si studiues ta ulësh veten duke fyer një masë kritike e cila është organizuar spontanisht për një zonë e cila mund t’i nënshtrohet një rreziku nga pretendimet e një kompanie për të ndërtuar dhe që rrezikon liqenin dhe mjedisin. Por në mendime je shumë kontrovers, duke u munduar të bësh një paralele midis kësaj mase kritike me popullin skandinav. Kjo sepse në vendet skandinave as që i shkon ndërmend ndonjë kompanie ndërtimi të pres një dru nga gjobat e larta, e lëre më të kërkojë leje ndërtimi në një zonë të ndaluar. Si studiues duhesh të përkufizosh kritikën në individë kur është fjala për hedhjen e mbeturinave vend e pavend që jam dakord. Por nuk ki të drejtë t’ia apostrofosh dhe të fyesh tërë kombin shqiptar për hedhjen e hedhurinave vend e pavend.
Në njërën anë thua nuk pretendon të jesh ekspert i planifikimit urban as inxhinierë mjedisor ndërkohë kritikon. Si studiues shpresoj që e di që nuk mund të kritikosh pa një analizë profesionale e që vetë e pranon se nuk je ekspert në këtë fushë. Dhe nuk shohë asnjë bazë të shikosh këtë problem përmes prizmit ideologjik e politik siç e konsideron masën kritike me një “mentalitet të theksuar majtist”.
Të drejtën e një grupi për të protestuar në interes të publikut nuk mund ta konsiderosh linçim të sipërmarrësve privatë sepse këtu bëhet fjalë për një kompani ndërtimore i cili pretendon të ndërtojë në një zonë që prek interesin publik të sanksionuar edhe me ligj.
Dhe a nuk dukesh kontrovers në mendime kur e quan grupin e protestuesve linçues dhe nga të njëjtit kërkon të kenë konsideratë disa rrethana tjera të rëndësishme për këtë projekt? Ardi merr dokumente dhe armatosur mirë para se të bësh vlerësime kritike. Duke marrë si referencë deklaratën e bashkë investitorit të kompanisë 4M Group se projekti do të ndërtohej në përputhje me standardet më të larta ndërkombëtare të mbrojtjes së ambientit, po ta parafrazojë një vlerësim nga kapitulli i mjedisit të raporti i progresit të KE ku thuhet se në mjedis, po shohim një kërkesë publike të rritur për të adresuar sfidat serioze të mbrojtjes së mjedisit dhe ndryshimeve klimatike të cilat dëmtojnë shëndetin dhe jetesën e qytetarëve të Kosovës. Institucionet e Kosovës duhet ta marrin këtë shumë më seriozisht dhe të fillojnë me ofrimin e rezultateve”. Dhe të gjitha kërkesat dhe argumentet ky grup i ka të bazuara në ligjet aktuale.
Shkojmë më tej. Askush nuk besoj se ndihet keq për arritjet e Përparim Ramës dhe çmimet e arritura në fushën për interier. Por ndërtimi dallon nga interieri. Dhe nuk e besoj që as Rama në emër të atij çmimi ndryshe , se në ndonjë vend perëndimor ku zbatimi i ligjeve është rigoroz, do të tentojë të veprojë në Kosovë. Gjithashtu duhesh ta kuptosh se interesi publik është më i madh se ai individual në rastin kur flet për pronë private edhe në sistemin liberal-demokratik. Duhesh ta kuptosh në aspektin juridik se toka është gjithmonë pronë e shtetit, dhe e drejta për pronësi nënkupton vetëm shfrytëzimin që tash me ligjin aktual të bazuar në sistemin liberal-demokratik është për 99 vite. Njëherazi shfrytëzimi nuk nënkupton lejen për të bërë çfarë të duash jashtë ligjeve që përcaktojnë zonat e ndërtimit dhe zonat e gjelbëruara. Nuk ki të drejtë të fyesh qytetarët që protestojnë duke i cilësuar me mentalitet anti –investim dhe kundër kapitalizmit. Sa më shumë që thellohem në shkrimin tënd shohë se argumentet e tua për kritik janë si një pikë uji në det. Mos ky grup për mbrojtje të liqenit të Badovcit kërkon diçka joligjore?. Ti si analist medial duhesh të jesh ne funksion të mbrojtjes së interesit publik, ky është misioni yt nëse nuk ke hyrë në ujëra të turbullta. Dhe është ironike të bësh paralele me urbanizmin pranë liqeneve në vendet perëndimore.
Është fyerje e inteligjencës së qytetarëve duke u treguar si duken qytetet buzë liqeneve në vendet e rajonit dhe ato perëndimore. Këto vende me miliona herë janë vizituar nga qytetarët dhe po të rikujtojë se në këtë grup me sa kam parë me qindra janë që me vite kanë jetuar në perëndim. Ndërsa në veten e parë njëjës po të them mos krahaso qytetet në brigjet e liqeneve në Zvicër sepse o ke mungesë njohurish o bënë punën e avokatit. Pjesën më të madhe të territorit të Zvicrës e zënë Alpet dhe normalisht të gjitha ajo ujëra përfundojnë në atë pak territor të rrafshët dhe dendësia e popullatës në male për shkak të lartësive të mëdha është më i vogël. Andaj edhe qytetet janë ngritur në rrafshe dhe s’kanë mundur të ngritën në majet e thepisura të Alpeve. Dhe si studiues po lë shije të keqe me një dezinformatë se deri në korrik të vitit 2018 në liqe janë derdhur ujëra të zeza. E kam thënë në një publikim dhe po e them secila shtëpi në Sutjesk e Mramor ka pasur gropa skeptike dhe nëse dikush ka kontribuuar në ruajtjen e ambientit rreth Badovcit kanë qenë pikërisht banorët e kësaj ane. Pavarësisht që disa kanë pasur parcela afër liqenit asnjëherë nuk iu kanë ndryshuar destinacionin. Në afërsi të liqenit të Badovcit janë ndërtuar katër pesë shtëpi nga banorë me sa e di unë që nuk janë banorë dem baba dem të atij vendi.
Do të kërkoja si koleg të penës, në publikimet e tua ti referohesh ligjeve jo komenteve politike për çështjet konkrete jetësore. Sepse duke politizuar çdo gjë, jemi ku jemi si shoqëri dhe si komb. Koalicioni për mbrojtjen e Badovcit shkon në dy drejtime: të ndalen planet e ndërtimit afër liqenit dhe të sigurohet mbrojtje efikase e pjesëve të vlefshme të natyrës.
Pas ajrit faktori më i rëndësishëm është uji për njeriun, që në rastin e Kosovës ka mungesë të madhe dhe ky është argumenti më i fuqishëm në raport me çfarëdo ndërtimi qofshin ato. /KultPlus.com
Neritan Liçaj “ringjall” Enver Hoxhën me në krah Nexhmijen, për herë të parë në një film artistik me titull “Gjirokastra”.
Ka romancë dhe dramë, pasi filmi trajton temën e ashpërsisë me të cilën diktatura goditi familjet e krijuara mes martesave ruso-shqiptare. Prej 40 ditësh, qyteti i gurtë u kthye në sheshxhirim, ku artisti i famshëm rus, Juri Arabov, bashkautor me shkrimtain Ismail Kadare realizuan skenarin që mban emrin e qytetit të tij lindjes.
Aktorët Neritan Liçaj dhe Linda Jarani vijnë nën lëkurën e çiftit historik të komunizmit. Ngjarjet e filmit lidhen me vuajtjet që kaluan me dhjetëra familje shqiptaro-ruse pas prishjes së marrëdhënieve mes Shqipërisë dhe Bashkimit Sovjetik në vitin 1961. Filmi artistik shqiptaro–rus vjen nga bashkëpunimi i producentëve Loreta Mokini dhe Ella Arkangelskaia.
Në qendër të historisë është një arkeolog shqiptar, që dashurohet me një nga vajzat ruse, që Kadareja në mënyrë simbolike i ka emërtuar “Sorkadhet e trembura”.
Për përjetimet e Enver Hoxhës së parë që do të shfaqet në ekranin e madh të kinemasë, skenat intime me Nexhmijen dhe si u ndje nën lëkurën e Hoxhës që u largua nga kjo botë kur Neritani ishte 17 vjeç, aktori i njohur i rrëfen në këtë intervistë për “Panorama Plus”.
Rimishëron Enver Hoxhën në filmin e ri me metrazh të gjatë, “Gjirokastra”. Si e prite rolin dhe t’u desh kohë për ta përvetësuar si karakter?
Neritan Liçaj: E prita me përgjegjësi të madhe. Sepse është hera e parë që figura e Hoxhës shfaqet në një film me metrazh të gjatë. Gjithashtu sepse është një figurë historike, e cila ende është shumë e freskët në mendjen e shqiptarëve.
Pra, ka shumë ndjeshmëri të ndryshme me këtë figurë. Për shembull, nëse i madhi Sandër Prosi portretizoi Isamil Qemalin, që ishte një figurë shumë e bukur historike, por pak e largët për shqiptarët e kohës kur u xhirua filmi (fakt që paraqet dhe vështirësi për aktorin, prandaj Sandri ishte i madh), Hoxhën shumë shqiptarë e kanë të freskët si figurë.
Kështu, materiali qoftë historik, apo qoftë viziv ishte më i bollshëm. Kur ka ndërruar jetë Enver Hoxha, unë për shembull kam qenë 17 vjeç, pra e kam pranë si figurë.
Ndjetë kimi me Linda Jaranin dhe sa t’u përshtat si gruaja jote autoritare në film Nexhmija?
Neritan Liçaj: Patëm një bashkëpunim shumë të frytshëm dhe të mirë me Lindën. U krijua një kimi shumë e mirë dhe u përshtatëm shumë mirë me njëri-tjetrin.
Ndërkohë që personazhi yt s’jeton më, bashkëshortja Nexhmija është ende gjallë. E morët në konsideratë faktin që ky film mund të përballet me syrin kritik të Nexhmijes?
Neritan Liçaj: Sigurisht që i mora për bazë, jo vetëm me bashkëshorten e Hoxhës, por dhe me fëmijët, nipërit, mbesat dhe pjesëtarë të tjerë të familjes që e kanë pasur pranë, si dhe persona të tjerë që jetojnë ende.
Personazhet tuaja janë pozitive apo negative në këtë film?
Neritan Liçaj: Nuk i klasifikoj dot në personazhe pozitive apo negative. Kjo mbetet një reminishencë e realizmit socialist. Përveç kësaj, filmi nuk merr përsipër të bëjë as histori, as opinion mbi ato figura. Në skenar janë skena jopolitike, por skena të jetës së tyre jopolitike. Besoj do ta kuptoni kur të shihni filmin.
Ngjarjet zhvillohen rreth çiftit shqiptaro-rus, që interpretohet nga aktorët Besmir Bitraku dhe Polina Liske. A mund të na zbulosh një sekuencë nga takimi i tyre, që vë në lëvizje zhvillimin e subjektit?
Neritan Liçaj: Çifti interpretohet nga Besmir Bitraku dhe aktorja ruse, Polina Liske, e cila luan rolin e Katerina Andrenjevës. Takohen rastësisht në Galeri të Arteve dhe bisedojnë…
Duke intepretuar, e ke ndjerë magjinë e pushtetit dhe peshën e të qenit “diktator?” Çfarë ndjesie ishte?
Neritan Liçaj: Jo. Magjinë e pushtetit s’e kam ndjerë, sepse ajo ndihet kur e ke. Përveç kësaj, e shpjegova më lart që skenat janë shumë intime, pra nuk ka skena politike si figurë.
Kjo është hera e parë që një aktor intepreton Enver Hoxhën, ndihesh me fat?
Neritan Liçaj: Po, hera e parë dhe pa diskutim që përgjegjësija është shumë e madhe, sepse sigurisht do të shikohet me shumë ndjesi të ndryshme kur filmi të shfaqet në kinema. Dhe natyrshëm, kjo të vë para një përgjegjësie të konsiderueshme.
Nga “Zekatet”, “Qafa e Pazarit”, te Qendra Kulturore”Musine Kokalari”, kështjella e qytetit dhe Parku Arkeologjik i Antigonesë. Si do të vijë Gjirokastra e atyre viteve në këtë film dhe ku keni xhiruar për të qenë më afër?
Neritan Liçaj: Të them të drejtën, unë nuk kam xhiruar në Gjirokastër, sepse skenat e Enverit ishin të gjitha në Tiranë, prandaj s’di të them. Por regjisori ishte shumë i kënaqur nga xhirimet në Gjirokastër.
Në filmin që pritet të shfaqet së shpejti në kinematë botërore luajnë aktorë të njohur si: Tinka Kurti, Kastriot Çaushi, Myzafer Zifla, Gent Hazizaj, Artan Imami etj. Ke pasur konkurrentë për rolin e Enverit dhe kë?
Neritan Liçaj: Nuk di të të them në kam pasur konkurrentë të tjerë. Di këtë, që roli më është besuar që në kinoprovën e parë, ku në fakt vajta për një rol tjetër, por më kaluan menjëherë te roli i Hoxhës.
Brenda mendjes, trupit dhe shpirtit të një udhëheqësi shteti të Shqipërisë komuniste, si je ndjerë?
Neritan Liçaj: E vështirë të them si jam ndjerë. Ka qenë një kompleksitet emocionesh dhe ndjesish, që s’mund të përshkruhen me fjalë. Por, siç e thashë më parë, përgjegjësia ishte e madhe. /KultPlus.com
Aktorja kosovare Vlora Nikçi ka publikuar së fundi librin me përmbledhje të këngëve popullore erotike, dhe të njëjtin e ka prezantuar si librin e parë të botuar në Kosovë dhe Shqipëri, pasi që e njëjta ka deklaruar se një përmbledhje e tillë nuk ka ekzistuar deri më tashti, shkruan KultPlus.
Po një version tjetër të dokumentuar
e sjell Visar Munishi, i cili është etnomuzikolog në Institutin Albanologjik.
Ai nëpërmjet një statusi ka dokumentuar
se një libër i tillë me këngë erotike është botuar nga ky institucion qysh në
vitin 1979, dhe të njëjtën e ka dokumentuar edhe me fotografi të ballinës së
librit.
Më poshtë mund të lexoni reagimin e
tij të plot dhe pa ndërhyrje.
“Pas botimit “PER HERE TE PARE” te kangeve erotike, te “mbledhuna nga nje aktore ne vitin 2019 – 2020, ja edhe nja dy kange te ketij lloji (nga qindra te tjera) te mbledhuna “menjehere pas ketij publikimi te 2020-es”, pra ne vitin 1979, nga Instituti Albanologjik. Sic mundeni me e pa, pervec botimit te pare te vitit 2020, edhe ne botimin e dyte te vitit 1979 ka *ica… ndoshta jo sa ka qeJf masa, por megjithate ka! Urime, “per here te pare”, urime!”/KultPlus.com
Tri vëllimet më të reja të librit “Kosova” VI,VII dhe VIII të Jusuf Buxhovit, përmbyllin projektin historiografik të autorit prej tetë vëllimesh me rreth pesëmijë faqe tekst të formatit B-5.
Pas pesë vëllimeve të para që përfshijnë Antikën, Mesjetën, periudhën e Perandorisë Osmane, periudhën e viteve 1912-1945 dhe atë 1945-1999, vijnë këto tri vëllime të reja që përfshijnë (në librin e gjashtë) ngjarjet e ndodhura në Luginën e Preshevës dhe në Maqedoni gjatë viteve 1999-2001 dhe në librin e shtatë vështrohen të gjitha ngjarjet më kryesore në Kosovë dhe për Kosovën në periudhën 2002-2008.
Në vëllimin e tetë janë përfshirë dokumentet më të rëndësishme historike që kanë të bëjnë me shqiptarët në përgjithësi, siç janë Vendimet e Shën Stefanit, Protokollet e Kongresit të Berlinit (1878), si dhe ato të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit të cilat kanë qenë përcaktuese të fatit të shqiptarëve në përgjithësi.
Pas përfundimit të luftës në Kosovë më 1999 dhe pas hyrjes së NATO-s çështja e shqiptarëve në Ballkan, megjithatë, nuk kishte perspektivë të një zgjidhjeje përfundimtare, sepse trojet shqiptare ishin të copëtuara nëpër shtete të ndryshme të cilat kishin edhe qëndrime tepër të ndryshme lidhur me pozitën e tyre.
Autori niset nga fakti historik se Rezoluta 1244 në Kosovë anuloi dy gjendje: Republikën e Kosovës të shpallur në Kaçanik si dhe pushtimin policor ushtarak serb. Mirëpo ky zhvillim nuk mundi të anashkalojë proceset historike nëpër të cilat ka kaluar Kosova që nga okupimi serb më 1912 i përcjellë nga dy ripushtime: ai i vitit 1918 dhe 1944, e as realitetet shoqërore politike që i kanë përcjellë shqiptarët e Kosovës dhe të viseve të tjera që kishin mbetur nën Jugosllavinë e dikurshme e mandej nën shtetet që kishin shpallur pavarësinë: si Serbia e Maqedonia.
Autori në këtë vëllim analizon në hollësi formulën e nxjerrjes së Serbisë nga Kosova duke hyrë NATO në Kosovë me të gjitha problemet që ishin shkaktuar, sidomos me hyrjen e trupave ruse në Kosovë, ndarjen e sektorëve, çmilitarizimin e UÇK-së dhe fillimin e krijimit të TMK-së.
Fillimi i vendosjes së protektoratit ndërkombëtar në Kosovë dhe faza e emergjencës humanitare, vakuumi institucional dhe qeveria e përkohshme dhe problemet e mëdha që rrjedhin në shoqërinë kosovare gjatë asaj periudhe, roli i ndërkombëtarëve në to sidomos në fazën e pare, të gjitha gjejnë vend në këtë që autori i vë në spikamë duke u mbështetur në fakte dhe dokumente.
Periudha tjetër e analizës është ajo e rimëkëmbjes dhe përpjekjeve për një normalitet, siç ishin aktivitetet e para ekonomike dhe rindërtimi i vendit mbas shkatërrimeve që kishte lënë lufta, zgjedhjet e para lokale dhe vendosja e vështirësuar e legjitimitetit demokratik, korniza kushtetuese dhe formimi i institucioneve vetëqeverisëse. Faktet e paraqitura lidhur me këtë periudhë nëpër të cilën kalonte Kosova janë dëshmuar dhe analizuar hollësisht duke u ndalur edhe në shkaqet dhe pasojat e tyre.
Kapitull i veçantë në këtë vëllim është raporti midis gjendjes në Kosovë dhe Lugina e Preshevës, UÇPBM-ja dhe lufta për autonomi territoriale e politike si dhe lufta që ndodhi në këtë kohë në Maqedoni. Referendumi për Autonomi Territoriale dhe Politike i vitit 1992 në Luginën e Preshevës qe pikënisje e luftës në këtë rajon. Autori u bën një analizë të hollësishme, mbështetur në fakte e dokumenteve ngjarjeve që rrodhën në atë periudhë, të cilat e shtynë faktorin ndërkombëtar që të ndërhynte në parandalimin e konfliktit.
Lidhur me këtë autori jep tekstin integral të Marrëveshjes së Konçulit.Çështjen e Maqedonisë autori e trajton duke u nisur nga fakti se një përçasje sado e shkurtër e rrethanave politike të shfaqjes së Maqedonisë si koncept gjeografik nga Kriza Lindore e këndej, të Republikës së Maqedonisë në përbërje të ish Jugosllavisë dhe të shpalljes shtet i pavarur më 1991 tregon se shqiptarët i lidh si etnitet shtetformues në të në një hapësirë ku shfaqej edhe popullsia sllavo-maqedonase.
Kjo mbështetet mbi argumentet historike, ato politike dhe argumentet etnike duke ndërlidhur Maqedoninë etnike si pjesë e etnisë dardane-ilire, periudhën e Vilajetit të Kosovës me Shkupin si qendër e shqiptarizmit politik, ngritjen e Maqedonisë në çështje ndërkombëtare në dëm të interesave shqiptare, realitetin demografik – vazhdimësinë nga antikiteti dhe lufta për rrënimin e tij, periudhën e Mbretërisë Jugosllave dhe shpërnguljen e shqiptarëve në Turqi, Xhemijetin dhe përpjekjet për asimilimin e shqiptarëve, Lidhjen e Dytë të Prizrenit,NDSH-n e Shkupit e të tjera.
Me argumentet historike autori Jusuf Buxhovi Maqedoninë antike e ndërlidh si pjesë e etnisë dardane-ilire në kuadër të botës pellazge, që si e tillë do të pasqyrohet edhe gjatë kohës së Perandorisë Romake, asaj të Bizantit si dhe nën Perandorinë Osmane.
Në bazë të argumenteve politike Maqedonia del si Vilajet i Kosovës dhe si qendër e shqiptarizmit politik që doli nga Programi i Lidhjes së Prizrenit. Ndërkaq Shkupi ishte qendër e vilajetit prej nga do të drejtohej e tërë lëvizja kombëtare për shtetin shqiptar.Argumentet etnike mbështeten në praninë e pandërprerë të shqiptarëve në trojet e veta që nga antikiteti.
Prandaj autori me të drejtë konstaton se ky realitet nuk mund të rrënohet dhunshëm, siç u veprua më 1912 dhe më 1944, apo me shpërnguljet e vazhdueshme. Autori në këtë pjesë ndalet dhe analizon hollësisht zhvillimet në antikitet për të arritur mandej në zhvillimet aq të rëndësishme të kohës së Vilajetit të Kosovës që ishin ngjarjet më të rëndësishme dhe më domethënëse për formimin e shtetit shqiptar, edhe pse për këtë pjesë të tokave shqiptare të gjitha ngjarjet nuk rrodhën në interes së vetë shqiptarëve.
Realitetin demografik autori e sheh si një faktor shumë të rëndësishëm të vazhdimësisë etnike që nga antikiteti pavarësisht se është bërë luftë e përhershme për rrënimin dhe ndryshimin e atij realiteti. Në kuadër të kësaj autori ndalet në pikat kryesore të atyre përpjekjeve dhe të zhvillimeve në këtë anë duke analizuar angazhimin e mbretërisë jugosllave dhe shpërnguljet e shqiptarëve në Turqi, përpjekjet e vazhdueshme për asimilim të shqiptarëve, rrënimin e Jugosllavisë së Versajës, Lidhjen II të Prizrenit dhe Shtetin e Pavarur Shqiptar,NDSH-n e Shkupit dhe opsionin e bashkimit kombëtar për të arritur deri te Ushtria Çlirimtare Kombëtare dhe lufta e saj.
Kapitull iu veçantë i kushtohet Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare dhe rrugës së zhvillimit të saj, tri aspekteve të luftës së UÇK-së – atij ushtarak, diplomatik dhe politik duke arritur edhe në përfundime të caktuara për secilin aspekt të kësaj lufte.Vëllimi i shtatë përfshin periudhën kohore 2002-2008 nëpër të cilën kaloi Kosova. Autori konstaton se Kosova në këtë periudhë kaloi nëpër dy faza të rëndësishme të zhvillimit politik dhe shoqëror që do ta çojnë te shpallja e pavarësisë.
E para ka të bëjë me krijimin e institucioneve vetëqeverisëse nëpërmjet zgjedhjeve të lira parlamentare dhe e dyta lidhet me plotësimin e kritereve – “Standardet para statusit”. Në këtë mënyrë procesi i arritje dhe shpalljes së pavarësisë u vu në binar të pakthyeshëm. Autori duke kaluar nëpër këtë periudhë kohore gjashtëvjeçare dhe duke analizuar të gjitha ngjarjet më vendimtar të zhvillimit të Kosovës jep një pasqyrë të realitetit të dokumentuar me fakte relevante për Standardet para statusit, Trazirat e Marsit 2004, Tribunalin e Hagës, Hapjen ne statusit final, Vdekjen e Presidentit Rugova, Bisedimet e Vjenës, Propozimet e Ahtisarit, të gjitha këto faza të zhvillimeve drejt shpalljes së pavarësisë.
Në këtë vëllim autori ka vënë edhe një Shtojcë që është me interes të veçantë, në të cilën i bën një qasje historike identitetit kulturor dhe atij shtetëror të shqiptarëve nga antikitetit e deri në kohën tone të ndërlidhur me mbretërinë e Dardanisë si dhe e krishterimit nga shfaqja si trashëgimi shpirtërore e shqiptarëve e cila me Pakon e Ahtisarit sa nga kompromiset e dëmshme politike për të pranuar realitete të reja e sa nga një destruksioni një pjese të historianëve shqiptarë se krishterimi ortodoks ishte identitet pushtues dhe asimilues sllav, nga i cili duhej hequr dorë, iu dhurua thuaja se vullnetshëm Serbisë, ndonëse politika hegjemoniste e Beogradit nga shek. XIX e këndej duke përvetësuar ortodoksinë si dhe objektet kishtare në Kosovë me falsifikime e shpalli atë si pjesë e kishës ortodokse serbe e me këtë edhe të trashëgimisë së saj kulturore si pjesë e të drejtave historike.
Në vëllimin e tetë janë përmbledhur dokumentet më të rëndësishme të zhvillimeve historike dhe të ngjarjeve të mëdha që kanë përcaktuar edhe historinë shqiptare, Vendimet e Shën Stefanit, ato të Kongresit të Berlinit dhe një zgjedhje e dokumenteve të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit. Një pjesë e këtyre dokumenteve shpeshherë janë komentuar edhe njëanshëm duke mos u mbështetur në origjinalet ose duke mos i njohur sa duhet apo edhe me qëllim të caktuar. / KultPlus.com
Presidenti i Shqipërisë, Ilir Meta, sot ka vizituar varrin e ish Presidentit të Kosovës, Ibrahim Rugova, ku dhe ka bërë homazhe, shkruan KultPlus.
Meta u shpreh se u përulë para memorialit të Presidentit historik, me respekt e mirënjohje të thellë.
”Vizioni i Tij euroatlantik për Kosovën, kontributet e jashtëzakonshme për paqe, liri, demokraci, për fqinjësi e bashkëjetësë në rajon janë shembuj frymëzimi, përherë aktuale. Historia e re e Kosovës dhe e kombit shqiptar ka në themelet e veta emrin dhe veprën e ndritur të Presidentit Rugova.”, shprehej ai tutje në statusin e tij në Facebook. / KultPlus.com
Për herë të parë, në Selwyn College në Cambridge, u fol shqip nga gratë shqiptare që kanë treguar suksese të mëdha në fusha të ndryshme, shkruan KultPlus.
Selwyn College në Cambridge është themeluar në vitin 1882 dhe kjo është hera e parë që gratë shqiptare kanë qenë pjesë e një eventi të organizuar në ambientet e këtij kolegji.
Eventi është organizuar nga Nora Weller, e cila jo shumë kohë më parë u bë edhe anëtare e shoqërisë mbretërore të arteve në Mbretërinë e Bashkuar. Duke u bërë kështu gruaja e parë nga Kosova, që është pozicionuar brenda kësaj organizatë që ekziston mbi 260 vjet.
”Eventi i djeshëm kishte dy qëllime”, tregon Weller për KultPlus. Ajo u përurua për rolin e ri brenda shoqërisë Mbretërore të Arteve, ndërsa, qëllimi i dytë i këtij eventi ishte edhe shkëmbimi profesional në mes grave profesioniste shqiptare, në Angli dhe jo vetëm.
Weller tregoi për KultPlus se të pranishme ishin gra shqiptare nga Gjeneva, Parisi, Tirana, Amerika, etj.
Në këtë event ka marrë pjesë edhe diva shqiptare me famë ndërkobëtare, Inva Mula, pastaj udhëheqësja e fondacionit ‘Bardha”, Donika Bardha, si përfaqësuese e Ambasadës së Kosovës në Londër, e pranishme ishte Arrita Gjakova, si dhe nga Gjeneva, Adelina Gashi.
Vlen të bëhet e ditur se ”Fellow of the Royal Society of Arts” është ndër organizatat më prestigjioze në Mbretërinë e Bashkuar, anëtarët e njohur ndër shekuj kanë qenë: Benjamin Franklin, Stephen Hawking, Karl Marx, Nelson Mandela, etj.
Brenda kësaj organizate ftohen individët, të cilët dëshmojnë ndër vite hulumtim unik, që ofron ndryshim pozitiv në mënyrën se si trajtohen çështje të caktuara nëpër shoqëritë globale. / KultPlus.com
Shkrimtari, gazetari dhe publicisti Eduardo Galeano i cili ishte i njohur me krijimet e tij fillimisht në Spanjë, e më pas i përkthyer edhe në shumë gjuhë të botës, shumë shpesh ka pasë deklarata të fuqishme, të cilat përkojnë edhe me ditët e sotme.
Ndërsa KultPlus ju sjell këtë deklaratë të famshme të Galeanos, që ka të bëjë me vdekjet, dasmat, dukjen e diturinë.
‘Jetojmë në një botë ku varrimi është më i rëndësishëm se i vdekuri, ku dasmat janë më të rëndësishme se dashuria, ku dukja është më e rëndësishme se dituria. Jetojmë në kulturën e ambalazhit, e cila e urren përmbajtjen.’/KultPlus.com
Në shkollën “Alba Life” në New York vazhdon mësimi i gjuhës shqipe, promovimi i muzikës, historisë dhe kulturës shqiptarë.
Ministri i Shtetit për Diasporën bën të ditur se “Kryetari i Këshillit Koordinues të Diasporës dhe Këshilltar në Këshillin Bashkiak të New York-ut, Mark Gjonaj, viziton nxënësit e shkollës shqipe “Alba Life” në New York, SHBA”.
“Ditë e mrekullueshme me studentet, stafin dhe familjet e shkollës Alba Life! Një program i mrekullueshëm në rrethin tonë që promovon dhe mëson fëmijëve gjuhën, muzikën, historinë dhe kulturën shqiptare, për të mbështetur dhe ndërtuar një identitet të shëndetshëm kulturor, pjesë e kaq shumë të tjerëve në lagjet dhe komunitetet tona të ndryshme”,- tha Gjonaj./atsh/ KultPlus.com
Rok grupi i njohur Elita 5 është një nga grupet më të preferuara në vendet shqipfolëse, të cilët i rezistuan kohës, shkruan Kultplus
Me të dëgjuar këngët e tyre, meloditë na kthejnë prapa në kohë. Sot po ju sjellim njërën nga perlat muzikore “E urrej shiun”.
Bashkangjitur gjeni videon dhe tekstin e këngës.
Në kitarë teli… i këputur ndali këngën më të bukur… por s’e ndali, shiun në këtë qytet.. Ku je buza e paputhur dashuria ime e humbur në mes të rrugës.. unë po lagem vetë..
I harruar si një letër e djegur… në këtë rrugë pa adresë kam mbetur E urrej… shiun kur bie… se njëherë ma fiku një zjarr.. një zjarr dashurie… I urrej.. lotët e mi… dhe pse ngjajnë me shiun që më ndau nga ti..
Dashuria ish dikur mbet kornizë pa pikturë që askund nuk e shoh në mur… I harruar.. si një leter.. e djegur… në këtë rrugë.. pa adrese kam mbetur…
E urrej shiun kur bie.. se njëherë ma fiku një zjarr një zjarr dashurie… i urrej.. lotët e mi… sepse ngjajnë me shiut.. (2x)
E urrej shiun kur bie.. se njëherë ma fiku një zjarr një zjarr dashurie… I urrej lotët e mi… dhe pse ngjajnë me shiun që më ndau nga ti..
Ti ndoshta ishe një rrufe që erdhe shpejt… dhe kur shkove, nuk e dita, as e di por këngën edhe shpresën i le të treten nëpër shi… / KultPlus.com
Të
mësosh të kodosh do të thotë të mësosh një gjuhë të re! Kur bëhet fjalë për përgatitjen e fëmijës
tuaj për të ardhmen, mënyra më e mirë është t’i mësojmë ata të kodojnë. Kodimi përmirëson performancën akademike të fëmijëve, të shkruarit, kreativitetin dhe logjiken në zgjidhjen e problemeve matematikore duke i ndihmuar ata të performojnë më mirë në shkollë.
Universum Digital Academy në qytetin e Ferizajit ofron kurse 1 vjeçare të programimit, animacionit dhe robotikes për fëmijë të moshës 7-18 vjeç. Regjistrohu këtu http://tiny.cc/8bfe7y
Ti bëjmë fëmijet të kuptojnë se të mësuarit është argëtim! Në Universum Digital Academy fëmijët inkurajohen të mësojnë në mënyrë të pavarur dhe me ritmin e tyre. Ndërsa mësojnë, fëmijët ndërtojnë mini-lojëra, zgjidhin enigma, krijojnë projekte kodimi dhe kompletojnë misione, kreativiteti është një nga aftësitë më të rëndësishme që ata mund të zhvillojnë.
Kjo
është arsyeja pse fëmijët duan të mësojnë në Universum Digital Academy, pasi edhe pse ata po zotërojnë koncepte të rëndësishme të programimit, ata ndjehen sikur thjesht po luajnë një lojë!
Skënder Luarasi, ishte arsimtar, përkthyes, dramaturg, publicist, studjues, vullnetar në Luftën e Spanjës, komunist idealist e hartues fjalorësh.
Ishte i pari shqiptar që u nis në dhjetor të 1936 nëpërmjet kufirit grek nga Follorina për të shkuar në Athinë, më pas në Francë e në fund në Spanjë. Në dhjetor të 1936 Luarasi takoi në Parsi Llazar Fundon dhe Ali Kelmendin. Në vitet 1939-44 vuajti në kampet e pëqendrimit në Francë, pastaj në vitin 1945 u kthye përsëri në atdhe.
Mbas çlirimit të vendit, ishte nismëtar në themelimin e Lidhjes së Shkrimtarëve dhe anëtar i Kryesisë deri në nëntor 1949, kur u përjashtua për disa vjet nga Lidhja për qëndrimin e tij antikonformist ndaj metodave e qëndrimeve jodemokratike që ndiqte Kryesisë e Lidhjes në fushën e letërsisë e të arteve e nënshtruar ndaj diktatit të partisë në pushtet.
Ishte deputet në vitet 1946-50. Më 1950 nis punë në ndërmarrjen e botimeve të Institutit të Shkencave.
Për veprimtarinë e tij të shquar patriotike-antifashiste-demokratike, edukative e letrare është nderuar me urdhrat e lartë: Urdhëri i Flamurit (1960) dhe Nderi i Kombit (1996).
Luarasi e ka nisur aktivitetin letrar që në moshën 17-vjeçare. Brezi i viteve 30-të e dallon si arsimtar, publicist, gazetar, përkthyes, dramaturg dhe si drejtues e bashkëpunëtor i disa organeve të shtypit përparimtar.
Ka qenë editor-përgjegjës në revistat: “Studenti” ShBA më 1920, “Djalëria” Austri më 1927-1928 dhe kryeredaktor i revistës “Vullnetari i Lirisë” Spanjë më 1937. Ky i fundit organ i vullnetarëve shqiptarë në luftën antifashiste të Spanjës.
Deri në vitin 1992 veprimtaria e tij (monografi, publicistikë, drama, studime dhe kritikë letrare e historike) botohej pjesërisht (kryesisht përkthimet) dhe nuk analizohej nga pikëpamja shkencore. / KultPlus.com
I botuar njëkohësisht në gjithë botën, libri rrëfen 10 vitet e autorit nën një emër të rremë. Si u shkrua libri i përfolur dhe reagimi i ekstremistëve fetarë në të gjithë botën. “Ishte premtuar një shpërblim prej 50 000 dollarësh për personin që do ta vriste”
Joseph Anton” është një libër me 10 kapituj, që ndonëse autori në të rrëfen jetën e tij, ka preferuar ta shkruajë në vetën e tretë. Duke qenë se për 10 vjet më radhë iu desh të mbajë një pseudonim dhe të jetonte nën mbrojtjen e policisë, ai shkruan për këto vite të jetës si të mos ishin të tijat. Si Salman Rushdie, si ai që ishte përpara “Vargjeve satanike”, ai ndoshta nuk do t’i kishte jetuar kurrë. “E bëra këtë emër titullin e librit tim, sepse jam ndier gjithmonë çuditshëm kur m’u kërkua të heq dorë nga emri im, gjithmonë jam ndier i parehatshëm me këtë zgjedhje dhe mendova se mund të ndihmonte të dramatizonte, për lexuesin, çudinë e thellë dhe parehatinë e atyre viteve”, është shprehur Rushdie në lidhje me autobiografinë e tij. Rrëfimi i tij fillon pikërisht atëherë kur një gazetare e BBC-së, pikërisht në ditën e Shën Valentinit, në vitin 1989, e merr në telefon dhe i drejton pyetjen: “Si ndiheni tani që e keni mësuar se Ajatollah Khomeini ju ka dënuar me vdekje?”.
Rrëfimi mbi ato vite paniku, kur vdekja ishte vazhdimisht e pranishme, edhe pse ai ishte nën ruajtje të vazhdueshme, gërshetohet me rrëfime nga jeta e tij, që nga fëmijëria, marrëdhënia me të atin, fryma e besimit në të cilën u rritën, vitet e shkollës, botimet, udhëtimet, si dhe marrëdhëniet e tij me bashkëshortet, divorcet që ndoqën njëra-tjetrën, dashuritë, tradhtitë, zhgënjimet dhe humbjen e besimit te partneret. Por mbi të gjitha është vetë ai që rrëfen për botimin e romanit “Vargjet satanike”, për mënyrën se si u prit, kërcënimet e vazhdueshme me vdekje dhe mënyrën se si ndikoi në jetën e tij personale, e cila nuk ishte më e tija.
Nga libri:Fatwa
“Njoftoj popullin krenar mysliman të botës se autori i librit Vargjet satanike, i cili është kundër islamit, Profetit dhe Kuranit, dhe të gjithë ata që kanë marrë pjesë në botimin e tij, që kanë pasur dijeni rreth përmbajtjes së tij, janë të dënuar me vdekje. U kërkoj të gjithë myslimanëve, kudo që gjenden, t’i ekzekutojnë ata kudo që t’i hasin.” Dikush i dha atij një kopje të shtypur të tekstit, teksa po e shoqëronin në studio për të dhënë intervistën.
Përsëri, personi që ai kishte qenë deri atëherë donte të argumentonte, kësaj here, në lidhje me fjalën “dënim”. Ky nuk ishte një dënim i dhënë nga një gjykatë që ai e njihte apo që kishte juridiksion ndaj tij. Ky ishte urdhri i një të moshuari mizor dhe në prag të vdekjes. Por ai e dinte gjithashtu se zakonet e personit që ai kishte qenë në të kaluarën, nuk i hynin më në punë. Tani ai ishte një person i ri. Ishte personi i gjendur në syrin e ciklonit; nuk ishte më Salman-i që njihnin miqtë e tij, por Rushdie-u, autori i librit Vargje satanike, titull tinëzisht i shtrembëruar për shkak të heqjes prej tij të nyjës shquese. Vargjet satanike ishte një roman.
Libri Vargje satanike përmbante vargje që ishin satanike dhe ai ishte autori satanik i tyre, “Satani Rushdie”, krijesa me brirë në afishet e demonstruesve në rrugët e një qyteti të largët; njeriu i varur në litar, me gjuhën e kuqe të nxjerrë jashtë në karikaturat vulgare që ata mbanin në duar. Vareni Salman Rushdie-në. Sa e lehtë ishte që një njeriu t’ia fshije të shkuarën dhe të krijoje një version të ri të tij, një version dominues, ndaj të cilit dukej e pamundur të luftoje.Mbreti Charles I nuk e kishte pranuar legjitimitetin e dënimit të dhënë kundër tij. Por kjo nuk e kishte penguar Oliver Cromwell-in t’ia priste kokën.Ai nuk ishte mbret. Ai ishte autor i një libri.
Ai pa gazetarët që po e vështronin dhe pyeti veten nëse kështu i shikonin edhe ata që i shpinin në trekëmbësh, në karrige elektrike apo në gijotinë. Një gazetar i huaj iu afrua për t’u treguar i dashur me të. Ai e pyeti këtë burrë se çfarë duhej të mendonte rreth fjalëve të Khomeini-t. Sa seriozisht duhej t’i merrte? Mos vallë ishin thjesht një ornament retorik apo diçka vërtet e rrezikshme?
“Oh, mos u shqetësoni kaq shumë”, i tha gazetari. “Khomeini e dënon Presidentin e Shteteve të Bashkuara me vdekje çdo të premte pasdite.”
Kur ishte në transmetim dhe e pyetën se si po reagonte ndaj kërcënimit, u përgjigj: “Do të doja të kisha shkruar një libër shumë më kritik.” Qysh asokohe e paskëtaj u ndje krenar për këto fjalë. Kjo ishte e vërteta. Ai nuk mendonte se libri i tij ishte posaçërisht kritik ndaj islamit, por sikurse tha në televizionin amerikan atë mëngjes, mund të ishte në të mirën e një feje ta kritikoje ca, kur udhëheqësit e saj silleshin në këtë mënyrë.
Botimi i romanit “Vargjet satanike”
Edicioni britanik i librit Vargjet satanike u botua të hënën, më 26 shtator 1988. Më pas, kur mendonte për të, ndiente një nostalgji të thellë për atë çast kur dukej se telashet ishin shumë larg. Atë vjeshtë, për një periudhë të shkurtër, botimi i librit Vargjet satanike ishte një ngjarje letrare që diskutohej me gjuhën e librave. Ishte gjë? Mos ishte, sikundër sugjeronte Viktoria Glendinning-u në gazetën Times të Londrës, “më i mirë se Fëmijët e mesnatës, ngaqë është më i përmbledhur” apo, sikurse Angela Carter-i shkroi në The Guardian, “një epikë në të cilën janë shpuar disa vrima për të hyrë vizioni… [një] roman shumë i populluar, fjalëshumë, herë-herë gazmor, jashtëzakonisht i kohës”? Apo mos ishte, sikurse shkruante Claire Tomalin-i tek The Independent, “një rrotë që nuk rrotullohet”, apo një roman që “e vriste lart, por që në fakt është i palexueshëm”, sipas opinionit edhe më të ashpër të Hermione Lee-së tek Observer? Sa ishte numri i lexuesve anëtarë të “Klubit të faqes 15”, që nuk shkonin dot përtej asaj faqeje të librit?
Shumë shpejt gjuha e letërsisë do të mbytej nga kakofonia e diskurseve të tjerë politikë, fetarë, sociologjikë e paskolonialë, ndërsa temat e cilësisë dhe qëllimit serioz artistik do të bëheshin pothuajse të parëndësishme. Libri mbi migracionin dhe transformimin që ai kishte shkruar, po zhdukej dhe po zëvendësohej nga libri që gati nuk ekzistonte, ku Rushdie-u i quan gratë e Profetit lavire (ai nuk e kishte bërë këtë, edhe pse kurvat e një shtëpie publike në Jahilian imagjinare të tij merrnin emrat e grave të Profetit për t’i eksituar klientët; ndërsa vetë gratë e Profetit, sikundër përshkruhet qartë në libër, jetojnë dëlirësisht në harem).
Rushdie-u përdor fjalën “dreq” shumë herë (ashtu është, në të vërtetë e ka përdorur jo pak). Ky roman imagjinar ishte ai ndaj të cilit do të drejtohej tërbimi i islamit dhe pasandaj do të ishin të paktë njerëzit që do të donin të flisnin për librin e vërtetë, me përjashtim të atyre që shpesh pajtoheshin me vlerësimin negativ të Hermione Lee-së.
Kur miqtë e pyesnin se ç’mund të bënin për ta ndihmuar, zakonisht ai u përgjërohej: “Mbroni tekstin.” Sulmi ishte shumë konkret, ndërsa mbrojtja shpesh kishte karakter të përgjithshëm dhe mbështetej në parimin e fuqishëm të lirisë së fjalës.
Ai shpresonte, dhe shpesh e ndiente, se i nevojitej një mbrojtje më e veçantë, si ato mbrojtjet cilësore që u ishin bërë librave të tjerë të sulmuar: Lady Chatterley’s Lover – I dashuri i zonjës Çatërli, Uliksi apo Lolita; sepse ky ishte një sulm i dhunshëm jo ndaj vetë librit, por ndaj një grumbullimi të caktuar fjalësh (duke qenë se letërsia, siç ia kishin kujtuar atij italianët në pallatin Queluz, përbëhej nga fjalë) dhe ndaj synimeve, integritetit dhe zotësisë së shkrimtarit, i cili i kishte bashkuar këto fjalë me njëra-tjetrën. Ai e ka bërë këtë për para.
Ai e ka bërë për famë. Hebrenjtë ia kishin mbushur mendjen ta bënte. Asnjeri nuk do ta kishte blerë librin e tij të palexueshëm, po qe se nuk do të hidhte baltë kundër islamit. E tillë ishte natyra e sulmit dhe, për shumë vjet, librit Vargjet satanike iu mohua jeta e zakonshme e një romani. Ai u shndërrua në diçka më të vogël dhe më të shëmtuar: në një fyerje. Ndërsa libri i tij po shndërrohej gjithnjë e më shumë thjesht në një fyerje, ai vetë u bë Fyesi; jo vetëm në sytë e myslimanëve, por edhe për mendimin e publikut në përgjithësi. Sondazhet e bëra pasi nisi “Çështja Rushdie” treguan se shumica dërmuese e publikut britanik mendonte se ai duhej të kërkonte falje për këtë libër “fyes”. Argumenti nuk ishte aspak i lehtë për t’u fituar. / KultPlus.com
Orieta Kristo emigroi nga Shqipëria në Shtetet e Bashkuara në moshën 14 vjeçare, pa ditur pothuajse fare anglisht. Sot ajo është drejtuese ekzekutive e një kompanie të suksesshme sigurimesh që e themeloi para 5 vjetësh, “Horizon Insurance”.
Kristo është përzgjedhur nga Revista e Biznesit e Usterit, në Shtetin e Masaçusetsit, si një nga 40 profesionistët e suksesshëm nën moshën 40 vjeç për vitin 2019.
Në një intervistë me Zërin e Amerikës, zonja Kristo foli për karrierën e saj, balancimin me jetën personale dhe përkushtimin ndaj komunitetit shqiptaro-amerikan në qytetin e saj dhe në shtetin e Masaçusetsit.
Për Orieta Kriston, vendimi për të hapur një biznes të vetin nuk ishte i lehtë. Ajo kishte një karrierë të stabilizuar, në një nga kompanitë më të mëdha të sigurimeve “Liberty Mutual”. Por, ajo thotë “Në qoftë se intuita më thotë që kjo është gjë e mirë, kjo është gjë e drejtë dhe që do ia dalësh mbanë, unë futem me kokë, le të themi. Dhe më pëlqeu shumë ideja që mund të bëja diçka timen, që të krijoja një lloj kulture, ose njerëz që do më rrethonin, të jenë njerëz si puna ime, pozitivë, duan që të ndihmojnë komunitetin shqiptar”.
Kristo e themeloi kompaninë “Horizon Insurance” në vitin 2014. Sot ajo u shërben 3,500 klientëve në shtetin e Masaçusetsit, duke plotësuar nevojat e tyre për sigurime automjetesh, banesash, të jetës dhe të bizneseve të tyre. Kompania e saj ka siguruar afro 5 milionë dollarë në shitje.
60 për qind e klientelës së kompanisë vjen nga komuniteti shqiptar në zonën e Usterit dhe Bostonit në Masaçusets.
“Këtë komunitet e kam pikë të dobët sepse kur unë erdha fillimisht me familjen time isha vetëm 14 vjeç dhe ka qenë shumë komunitet i vogël, kanë qenë 10 ose 15 familje të sapoardhura nga Shqipëria dhe nuk po flas për shqiptaro-amerikanët”, thotë ajo për valën e dytë të emigracionit të shqiptarëve që kanë ardhur në Uster, pas viteve ’90. Vala e parë ishte ajo e fillimit të shekullit të kaluar.
“Dega e sigurimeve, sidomos për shqiptarët e sapoardhur është shumë e ndërlikuar dhe ne mundohemi t’ua shpjegojmë atyre në një mënyrë që ta kuptojnë dhe të zgjedhin produktin që ata duan, kur vjen puna për mbulimin e makinës, apo për mbulimin e shtëpisë”.
Gentian Andoni, që ka një biznes për shitje makinash të përdorura, thotë se ekipi i “Horizon Insurance” ofron planet më të mira për nevojat e familjes dhe punës.
“Gjë e mirë është që pothuajse gjithë ekipi është shqiptar, e bën më kollaj të komunikojmë dhe për klientët tanë shqiptarë që duan sigurime nga kjo kompani, për punën e tyre, për makinat që blejnë nga unë dhe çdo gjë është perfekte”, thotë ai.
Një e veçantë e tjetër e “Horizon Insurance” është mosha e re e ekipit: mesatarisht 33 vjeç. Pothuajse i gjithë ekipi përbëhet nga gra. Atmosfera me ngjyra të çelëta, plan të hapur, dekor të gëzueshëm dhe me shprehje frymëzuese, është një reflektim i vetë ekipit dhe botëkuptimit të zonjës Kristo.
“Gjithmonë e shikoj gjënë me shumë optimizëm dhe jeta është e tillë kur do kesh edhe fundosje dhe ngritje. Dhe gjithmonë nëse kam qenë në pjesën e fundosjes le të themi, nuk e kam parë veten si viktimë, por e kam parë … ‘OK, kjo pjesë jete çfarë po më bën të mësoj dhe nganjëherë them ‘mezi prej sa të dal nga ky vend (kjo situatë) dhe dua të shikoj sa e fortë do dal’”, thotë ajo.
Në punë dhe në jetë, ajo niset nga premisa se çdo njeri, në fund të fundit, do që të jetë sa më i lumtur dhe çdo gjë që bën, vjen nga një lloj dëshire për jetën.
“Marrëdhënia me njerëzit, sidomos në këtë biznes është shumë e rëndësishme. Klientët vijnë këtu për një lloj halli dhe ne gjithmonë i presim mendjehapur, që ky person ka nevojë për një lloj ndihme dhe i bëjmë që të ndjehen shumë rehat kur vijnë këtu dhe për pyetjet që kanë…”.
Megjithëse shumica e punonjësve në industrinë e sigurimeve në Shtetet e Bashkuara janë gra, pjesa më e madhe e drejtuesve ekzekutivë janë burra. Zonja Kristo thotë se në punë nuk e sheh veten si femër ose mashkull, por si person biznesi.
“Gruaja është shumë e fortë, jo vetëm në shtëpi apo që të rrisim fëmijët, ose të ndihmojmë familjen, por gruaja është shumë e fortë edhe në biznes. Ne kemi një lloj intuite që – dhe nuk është se po ul meshkujt fare, aspak – por e kemi atë intuitën, mbase që jemi edhe nëna, fëmija mund të ketë diçka që është sëmurë, është vrarë, ne e ndjejmë dhe në biznes kjo të ndihmon jashtë mase në shumë vendime”.
Ajo e themeloi kompaninë, kur i kishte fëmijët të vegjël, por sot thotë se e ka gjetur çelësin e balancës.
“Kur jam në punë, jam në punë, jam dikush që po i jap drejtim kompanisë dhe nuk jam mama, nuk jam grua dhe nuk jam vajzë apo motër dhe kjo më bën të jem shumë e fokusuar pa menduar se çfarë po ndodh nga ana tjetër.”
Dhe pastaj është pjesa tjetër. “Dhe kur jam në shtëpi jam mami Ori, jam bashkëshorte, jam motër, jam vajzë dhe nuk e marr punën në shtëpi. E vendosa që në fillim që nuk do mpleks biznesin me jetën time familjare, sepse në të njëjtën kohë nuk do jem mama e duhur, nuk desha të mbaj telefon në duar që fëmija të më mbajë mend me telefon në dorë. Ky vendim më ka bërë që të eci si në jetën familjare, ashtu edhe në biznes”, thotë ajo.
Pjesë e balancës në jetën e saj, është edhe kujdesi për veten jo vetëm fizikisht por edhe mendërisht dhe emocionalisht, duke zgjedhur pozitivitetin.
“Në të njëjtën kohë i lejoj vetes edhe ditë të këqija dhe ansjëherë nuk them ‘Orieta pse, ose t’i flas keq vetes sime’. Kemi ditë të këqija plot, por kemi edhe ditë të mira, sepse një lule që të rritet do dhe diellin, por do edhe shiun”.
Zonja Kristo ndihmon komunitetin shqiptaro-amerikan, me punë vullnetare, ose duke dhënë fonde për aktivitete të ndryshme jo vetëm në Uster, siç thotë Mark Kosmo, kryetar i Fondacionit “Global Albanians” në Boston.
“Është një nga anëtaret e komunitetit që gjithmonë na ka ndihmuar, jo vetëm me dhurime por edhe si shoqatë shqiptare e Masaçusetsit. Na ka ndihmuar me sigurimet që duhet të kemi për shkollën shqiptare në Boston, ka bërë gjithë punën për kompaninë time, për sigurimet e mia personale, për 5 vjet dhe për mijëra shqiptarë”, thotë ai.
Përfshirja në listën e 40 profesionistëve të suksesshëm nën moshën 40 vjeç nga Revista e Biznesit e Usterit, ishte kurorëzimi i një rrugëtimi të pazakontë.
“Ishte një domethënie e madhe për mua, jo vetëm e ardhur këtu në Amerikë në moshën 14 vjeçare, nuk flisnim asnjë llaf anglisht, por një grua në biznes dhe çdo gjë e kam bërë në jetën time vetë.”
Një peng i zonjës Kristo ishte që nëna e saj Valentina, nuk arriti ta shihte këtë vlerësim ndaj saj, pasi vdiq para tre vjetësh nga kanceri.
Ajo ia dedikon asaj suksesin, duke thënë se praninë e saj e ndjen çdo ditë.
“’40 under 40’ ia dedikoj asaj, që t’i them ‘mami, bravo, bëre shumë punë të mirë me mua.”
Familja është motivimi kryesor në jetë i zonjës Kristo.
”Dua që fëmijët e mi të jenë krenarë për mua dhe gjithmonë çohem në mëngjes dhe mendoj ‘OK, dua të bëj dy ose tre gjëra që në radhë të parë, dua të bëj veten time krenare dhe në radhë të dytë si mund t’i jap një buzëqeshje një personi”/albinfo/ KultPlus.com
Biblioteka Kombëtare e Shqipërisë, me rastin e 100-vjetorit të Kongresit të Lushnjës (1920-2020), ka risjellë ditët e fundit përmes një ekspozite me koleksione nga fondi i arkivës, në vëmendje të publikut këtë ngjarje të rëndësishme të historisë së Shqipërisë.
Koleksionet e rralla si gazeta “Albania”, “Fletorja Zyrtare”, por edhe botime, albume dhe studime si “Kongresi i Lushnjes (21 janar – 31 janar 1920); “Qeveria e Kongresit të Lushnjës dhe veprimtaria e saj”, “Këshilli Kombëtar 1920”, “Kongresi i Lushnjës dhe lufta e Vlorës”, Qarkoret e Ministrisë së Punëve të Brendshme, etj., do të qëndrojnë të ekspozuara për publikun në Hollin e Bibliotekës Kombëtare.
Kongresi i Lushnjës hapi zyrtarisht punimet me 21 janar 1920, ndërsa punimet i zhvilloi nga data 28 deri më 31 janar 1920. Është një nga kuvendet kombëtare më të rëndësishme në historinë e kombit shqiptar.
Qëllimi i mbajtjes së Kongresit të Lushnjës ishte mbrojtja e tërësisë territoriale të Shqipërisë, rimëkëmbja e shtetit shqiptar dhe sigurimi i pavarësisë së tij. Në të morën pjesë rreth 50 përfaqësues nga pjesa më e madhe e krahinave të shtetit shqiptar.
Kongresi i Lushnjës mori vendime të rëndësishme politike. Ai hodhi poshtë planet e Konfencës së Paqes në Paris dhe u shpreh për mbrojtjen me çdo kusht të tërësisë dhe të pavarësisë së plotë të shtetit shqiptar në kufijtë e vendosur nga Konferenca e Ambasadorëve në Londër në vitin 1913.
Gjatë punimeve të tij u miratua një akt kushtetues, në të cilin ripohohej sovraniteti i plotë i shtetit shqiptar. Ai zgjodhi organet më të larta të shtetit shqiptar si Këshillin e Lartë të përbërë nga katër vetë, i cili do të kryente detyrën e kryetarit të shtetit deri sa të caktohej forma përfundimtare e regjimit. U krijua Këshilli Kombëtar i përbërë nga 37 përfaqësues, i cili do të kryente funksionet e parlamentit shqiptar.
Kongresi i Lushnjës me shumicë votash rrëzoi Qeverinë e Durrësit dhe zgjodhi një qeveri të re kombëtare të drejtuar nga Sulejman Delvina./atsh/ KultPlus.com
Është rasti i parë në Ipeshkvinë e St.Gallenit dhe sipas të gjitha gjasave edhe në Zvicër që një personalitet me prejardhje të huaj që zgjidhet në një post të tillë.
Me një meshë madhështore të zhvilluar në Katedralen e St.Gallenit, u zhvillua ceremonia kishtare e kanonizimit të Don Marjan Markut, famullitarit shqiptar që udhëheq një bashkësi famullitare në Zvicër.
Kanonizimin e ka bërë ipeshkvi i St.Gallenit, Markus Büch.
Kapitulli i Katedrales së Ipeshkvisë së St.Gallenit përbëhet nga pesë kanonikë rezidencialë, të cilët veprojnë si këshilltarë dhe bashkëpunëtorë të ipeshkvit në ordinariat ose në qytetin e St.Gallenit dhe nga tetë kanonikë jorezidentë, të cilët veprojnë si famullitarë në terren të ipeshkvisë, që quhen ndryshe kanonikë ruralë.
Më 6 nëntor kanonikët kanë zgjedhur famullitarin e njësisë pastorale Walensee për kanonik rural. Me këtë zgjedhje, komiteti prej 13 anëtarësh është sërish i kompletuar.
Në solemnitetin që u përshkua nga një prani e madhe shqiptare, morën pjesë edhe një numër priftërinjsh shqiptarë të ardhur enkas nga Ipeshkvia e Kosovës dhe nga misionet katolike shqiptare të Zvicrës.
Po ashtu pjesë e solemnitetit ishte Ansambli “Arbëresha” nga Sirnach-u dhe kori i Misionit Katolik Shqiptar të Zvicrës./albinfo/ KultPlus.com
Diplomatja shqiptare Besiana Kadare përmes një postimi në rrjetin social Facebook, ka falënderuar të gjithë pjesëmarrësit në eventin kulturor që u organizua për t’iu dalur në ndihmë viktimave të shkaktuara nga tërmeti në Shqipëri.
Postimi i plotë i saj:
Ishte një kënaqësi e veçantë të organizoja në Misionin
e Shqipërisë pranë OKB-se një event kulturor me artistë shqiptare, me qellim
mbledhjen e fondeve për t’iu ardhur në ndihmë viktimave të tërmetit tragjik që
ra në Shqipëri nëntorin e kaluar.
Mirënjohje
e thellë dhe falënderime të përzemërta për të gjithë anëtarët e diasporës që iu
përgjigjen ftesës dhe me bujarinë e tyre karakteristike u solidarizuan duke dhënë
kontributin e tyre.
Një
falënderim i veçantë për artistët që performuan falas një koncert bamirësie të mrekullueshëm,
me këngë e muzike shqiptare, moderne dhe tradicionale: Dëshira Ahmeti, Mira Konci, Ergin Oda, Riad R. Ymeri, Elona Muca,
Arian Kerliu, Kreshnik Zhabjaku, Enika Gjogoreci.
Falënderoj gjithashtu Evi Kokalarin dhe fondacionin Kokalari që sponsorizoi eventin me ushqimin dhe pijet.
100%
e fondeve do të derdhen në llogarinë e krijuar nga qeveria shqiptare për
Emergjencat Civile në ndihmë të të dëmtuarve nga tërmeti: e-Albania.al/dhuro.
Se fundi do të doja të shprehja mirënjohje për komunitetin shqiptaro amerikan në tërësi, i cili ishte nga të parët që u mobilizua për t’i ardhur në ndihmë bashkëkombësve të tyre në nevojë. /KultPlus.com
Modelja shqiptare Elza Rexhi e cila e zhvillon karrierën jashtë trevave shqiptare, është zgjedhur për të qenë finalist e Top Model 2020, shkruan KultPlus.
Përveç këtij suksesi, modelja shqiptare ka treguar edhe anën e saj humane, duke ndihmuar në mbledhjen e fondeve për fëmijët në nevojë.
Ajo po e bën këtë përmes fondacionit në kuadër të Top Model 2020 ‘Public Vote Awards’ përmes së cilit fton të gjithë bamirësit që të kontribuojnë.
Të gjitha paratë e arkëtuara shkojnë direkt për bamirësi. /KultPlus.com
Përmes një atmosfere fantastike plot muzikë dhe ngjyra, qindra të rinj të Tiranës u mblodhën në prezantimin e logos fituese te Tiranës për 100-vjetorin e saj si kryeqytet.
Kryetari i Bashkisë së Tiranës, përmes rrjetit social “Facebook” tha se ky është një moment fantastik dhe është momenti për të reflektuar e ëndërruar për Tiranën e 100 vjetëve të ardhshme dhe se në votimin online morën pjesë mbi 35.000 votues, ku fitues me pak vota diferencë u përzgjodh “Karrota” nga Kosova.
“Ky është një moment fantastik jo vetëm për të reflektuar, por edhe për të ëndërruar, çfarë Tirane do të projektojmë në 100 vitet e tjera, çfarë teatri do të kemi në 100 vitet e tjera, çfarë rruge do të kemi në 100 vitet e tjera, në cilat bulevarde do të ecim në 100 vitet e tjera, çfarë do të bëjmë për fëmijët në 100 vitet e tjera”.
“Mbi 35K votues morën pjesë në votimin online për logon e 100-vjetorit të Tiranës Kryeqytet! Fitues me pak diferencë është Karrota nga Kosova! 🇽🇰🇦🇱 #Tirana100 Urime! Ndërkohe, 3 finalistët e tjerë do të jenë pjesë e aktiviteteve të këtij viti!”, shkroi Veliaj. KultPlus.com
