‘Ç’mrekulli kjo, që na gëzoi Erdh pranvera, dimri shkoi. Ljeu Krishti në një skutë, Ljeu i varfër e i butë. Ljeu aty, e s’ljeu në Horë, Në një shpellë e nën dëborë, Ljeu, e qielli u bë dritë Nata u shndërrua në ditë. Jeta u mbush plot me gëzim, pemët, me fletëza në bulim. Na pru Zoti në këtë dhe Gaz të madh, paqe e hare!
Ninulla në arbërishte:
Çë thavmasmë isht kjo? Çë edhe nata ditë u bë. të ghzon zemërën dimri shkoi e s’ ishtë më gjithë jeta bën hare ljulje e peme për në dhe Ljeu jashtë e jo në Horë në një shpellë, në një gërromim ljeu në tsin, ljeu në sborë ljidhur klje te një skutin mbet në kashtë e në sanùa si i vapkëth për mua E si ljeu n’ ata malje n’ ata malje ashtu tutsè me ghzim Parraisi u psaljë gazin m’ i madh njeriut i qièlli paqe, gaz, haré yn’ Zot pru në ktë dhe
Kjo ninullë është shkëputur nga përmbledhjet “siculo-arbëreshe” të Lionardo Vigo (1805-1888). Ai ishte një poet, filolog e politikan Italian që në vitin 1857 botoi “La Raccolta di canti popolari siciliani”, në të cilën përfshiu dhe këngë popullore të arbëreshëve të Sicilisë. Vigo ishte një dishepull i Romantizmit, dhe besonte se këngët popullore dhe motivet folklorike gjithmonë ndjellin dhe shpirtin poetik të së shkuarës për të krijuar atë që Herderi e quan dhe Volksgeist-“shpirt i kombit” që u fal njerëzve impulsin krijues përsa i përket përforcimit të nacionalizmit të tyre kulturor. /KultPlus.com
Presidentja Vjosa Osmani së bashku me familjen e saj ka kaluar mbrëmjen e Krishtlindjes në fshatin e bukur të Pjetërshanit.
Osmani ka shkruar në rrjetet sociale se qytetarëve të këtyre fshatrave bujare ua ka uruar kremtën e Krishtlindjes e pastaj janë mirëpritëm edhe në Famulli.
“Kremta vazhdoi në familjen Simoni, me gjithë mikpritjen tradicionale shqiptare. Nga aty uruam edhe një herë që paqja dashuria, mirëkuptimi dhe toleranca të mbizotërojnë gjithmonë ndër ne. Gëzuar Krishtlindjen”, ka shkruar ajo./KultPlus.com
Një djalë i veshur me një pulovër të kuq me duart e vendosura në fytyrë teksa bërtiste, është në qendër të fotografisë, ku pas tij, jashtë një dritareje me borë, majtas dhe djathtas djalit, janë dy burra të veshur me të zeza, ky është posteri i famshëm i filmit “Home Alone” dhe njëkohësisht më i dashuri pothuajse nga të gjithë, përcjell KultPlus.
“Home Alone” është një film komedi amerikane e Krishtlindjeve i vitit 1990 me regji të Chris Columbus dhe prodhuar nga John Hughes. Në film luajnë Macaulay Culkin, Joe Pesci, Daniel Stern, John Heard dhe Catherine O’Hara. Culkin luan Kevin McCallister, një djalë që mbron shtëpinë e tij në periferi të Çikagos nga hajdutët pasi familja e tij e la aksidentalisht në shtëpi, pasi shkuan në pushimet e tyre të Krishtlindjeve në Paris.
Xhirimet u zhvilluan midis shkurtit dhe majit 1990 në vendndodhje në të gjithë Illinois.
Home Alone u shfaq premierë në Çikago më 10 nëntor 1990 dhe u shfaq në teatër në Shtetet e Bashkuara më 16 nëntor dhe mori vlerësime pozitive, me vlerësime për kastin, humorin dhe muzikën e tij. Home Alone fitoi 476.7 milionë dollarë në mbarë botën, duke u bërë komedia live-action me fitimet më të larta deri në publikimin e The Hangover Part II (2011) dhe e bëri Culkin një yll fëmijësh. Për më tepër, ai ishte filmi i dytë me fitimet më të larta të vitit 1990, pas Ghost.
Ai u nominua për çmimin Golden Globe për filmin më të mirë – muzikal ose komedi, dhe aktori më i mirë në film – muzikal ose komedi për Culkin, dhe për çmimin e Akademisë për këngën më të mirë origjinale për John Williams, dhe kënga më e mirë origjinale për “Diku në kujtesën time”. Që atëherë është konsideruar si një nga filmat më të mirë të Krishtlindjeve.
Dhjetori është muaji që gjithmonë na rikthen tek ky film, pasi që filmi lidhet me festat e fundvitit dhe Kevin, konsiderohet idhulli i të gjithë fëmijëve për gjenerata të tëra.
Edhe pse me shumë mundësi e keni parë tashmë këtë film, po ta rishikoni përsëri, nuk do t’u bëjë keq aspak. Filmi, i cili vazhdon të ketë akoma shikueshmëri në çdo sezon festiv. / KultPlus.com
Gjatë këtyre shëtitjeve nuk më kujtoheshin asnjëherë ato që më thoshte ajo. Isha krejt i ekzaltuar, i bindur se një forcë mistike na ishte afruar dhe se bashkimi ynë ishte rezultat i një afiniteti të paracaktuar. Kisha tre mëngjese që e njihja; tre mëngjese të shkurtra, përpara të cilave pjesa tjetër e ditës nuk ekzistonte deri në mëngjesin pasardhës. Por, mëngjesin e katërt qëndrimi i saj ndryshoi. Ajo më priti ftohtë, pa entuziazëm dhe nuk pranoi të ma kapte dorën. Unë e qortova për këtë gjë dhe e akuzova me shaka se nuk më donte. Më tha – në fund të fundit, unë jam pesëmbëdhjetë vjeç dhe ju nuk jeni veçse katër vjet më i madh se unë. Unë nuk desha ta kuptoja domethënien e kësaj vërejtjeje. Por, nuk mund të mos e vija re mënyrën me të cilën papritur po më largonte. Vështronte drejt përpara, duke ecur me një hap elegant prej gjimnazisteje, me duart të futura në xhepat e bluzës marinare.
– Me fjalë të tjera, ju nuk më doni me të vërtetë – i thashë. Nuk e di – ma ktheu ajo. Unë mbeta i hutuar. – Në qoftë se nuk e dini, atëherë nuk më doni. Në vend të përgjigjes, ajo vazhdoi të ecte pa thënë asgjë. E shikoni çfarë profeti jam – zura të flisja unë me një ton të lehtë. – Ju kisha thënë se do të pendohesha që u njoha me ju. Provova ta merrja në pyetje për të zbuluar ndjenjat e saj të vërteta në lidhje me mua, por të gjitha pyetjeve ajo iu përgjigj njëlloj: – Nuk e di.
Doni të martoheni me mua? – I thashë më në fund për ta zënë ngushtë. – Unë jam tepër e re. Mirë atëherë, sikur të ishit e detyruar të martoheshit, do të më merrnit mua, apo ndonjë tjetër? Por, ajo nuk donte të angazhohej dhe përsëriste pa pushim të njëjtat fjalë: – Nuk e di… unë ju dua… por… – Por nuk më doni – i thashë unë tërë ankth. Ajo mbeti në heshtje.
Ishte një mëngjes i vrerët, rrugët kishin një pamje të përhime dhe të shëmtuar. E keqja është se kam lejuar t’i çoj gjërat shumë larg – thashë me një zë të ngjirur. Kishim arritur në hyrje të metrosë. “Mendoj se do të bënim mirë të ndaheshim dhe të mos takoheshim më kurrë” – shtova duke pritur se si do të reagonte ajo. Mbeti e ngrysur. – Lamtumirë – u përgjigj ajo. – Më vjen shumë keq.
Kjo ndjesë qe si një goditje që po më jepte në zemër. Kur ajo u zhduk në metro provova një ndjenjë zbrazësie të padurueshme. Ç’kisha bërë? Mos isha treguar tepër brutal? Nuk duhej ta kisha trembur. Isha sjellë si një hajvan i fryrë dhe kisha krijuar një situatë të tillë që tani nuk mund të takohesha më me Hetin pa u bërë qesharak. Ç’duhej të bëja? Më mbetej vetëm të vuaja.
Në mundsh ta ruash arsyen, kur bota humbet fillin e fajin ty ta hedh dhe vetes t’i besosh, sa herë tek ti dyshojnë e s’të përfillin por edhe dyshimet drejt t’i gjykosh… Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u lodhur, e, kur t’urrejnë, urrejtje mos t’ushqesh, madje, ndaj shpifjeve të rrish pa folur, me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh…
Në mundsh t’mendosh, por jo gjer në shkatrrim, të ëndërrosh, por jo si rob ëndërrimesh, dhe t’i trajtosh njëlloj e pa dallim ngadhnjim e shpartallim burim mashtrimesh. .. Në durofsh dot thëniet e tua të drejta në kurthe për trutharët, kopuket që t’i kthejnë, t’i shohësh të thyera gjërat më të shtrenjta e prapë t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë…
Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh si në kumar, në një të vetme lojë, të rrezikosh, të humbasësh e prapë t’ia fillosh, dhe humbjen kurrë të mos e zesh në gojë… Në i detyrofsh dot muskul, nerv e puls e zemër të të shërbejnë edhe kur gjithçka duket e kotë, e të qëndrosh kur s’ke asgjë më veç vullnetit, që vetëm fjalën “Qëndro!” gjithmonë të thonë…
Në mundsh të flasësh me maskarenj, por nderin tënd ta ruash e t’ecësh përkrah mbretit pa krenari që të verbon… Nëse armiku apo miku s’të bëjnë dot të vuash, dhe gjithkend e çmon, por veç sa meriton… Në mundsh t’i mbushësh ti minutat aq të renda me vepra që peshojnë dije dhe mos kij asnjë dyshim, se jotja do të jetë Bota, me ç’ka brenda, dhe NJERI do jesh ti !!!/KultPlus.com
Në një mesazh emocionues për Krishtlindje, presidenti ukrainas, Volodymyr Zelensky u ka bërë thirrje njerëzve që vuajnë nga lufta e Rusisë të kenë kurajo të vazhdojnë përpara.
“Kemi duruar sulme, kërcënime, shantazhe bërthamore, terror dhe sulme me raketa. Le ta kalojmë këtë dimër sepse ne e dimë se për çfarë po luftojmë,” tha Zelensky.
“Ne besojmë se lotët do t’i lënë vendin gëzimit, dhe se shpresa do të vijë pas dëshpërimit dhe vdekja do të mposhtet nga jeta”, shtoi ai.
“Miliona njerëz në Ukrainë dhe në mbarë botën po festojnë Krishtlindjet”, tha ai.
“Ne do t’u kthejmë të gjitha grave dhe burrave ukrainas lirinë e tyre”, theksoi Zelensky duke kujtuar ukrainasit që kanë ikur jashtë vendit ose që duhet të kalojnë Krishtlindjet në robërinë ruse.
“Pas sulmeve ruse në infrastrukturën energjetike në vend, rrugët dhe banesat mund të mos shkëlqejnë si zakonisht këtë vit. Por asnjë dron apo raketë rus nuk mund të thyente frymën e Krishtlindjeve”, shtoi ai.
“Edhe në errësirë totale, ne do të gjejmë njëri-tjetrin për t’u përqafuar fort. Dhe nëse nuk ka ngrohje, ne do të ngrohemi me një përqafim të madh. Nuk do të presim të ndodhë një mrekulli, ne do e krijojmë vetë një të tillë”, tha Zelensky.
Në Ukrainë, 25 dhjetori është dita zyrtare e Krishtlindjeve dhe 7 janari, kur të krishterët ortodoksë festojnë./KultPlus.com
Më 25 dhjetor 1977 ka vdekur në Zvicër aktori, skenaristi, regjisori dhe producenti anglez Charlie Chaplin, një nga pionierët e kinemasë dhe një ndër artistët më të mëdhenj në historinë e filmit.
Mustaqe të zeza, kapelja, bastuni dhe të ecurit si rosak me këpucët e mëdha – karakteristika të Charlie Chaplin këto që nuk i harron askush. Ashtu si edhe në filmin e tij të parë, me të cilin korri sukses të madh „Fëmija“ (1921) „endacaku“ ndërthurte në figurën e tij, humorin e shakanë me dëshpërimin e melankolinë.
Lindur në vitin me 16 prill 1889 në Londër, ai ndërroi jetë në Zvicër në vitin 1977 – gjatë jetës ai përjetoi shumë suksese në kinematografi, por edhe shumë skandale. Charles Spencer Chaplin rridhte nga një familje e varfër dhe arriti të fitojë miliona në Hollywood. Filmi i tij “Etja për ar”(1925) tematizon pikërisht këtë kontradiktë: realiteti i trishtuar dhe ëndrra për ar e pasuri.
Shumica e veprave të Chaplin u krijuan në kohën e filmit pa zë. Për „Dritat e qytetit“ ai punoi në fazën e kalimit nga filmi pa zë në atë me zë. Por Chaplin nuk i preferonte filmat me zë. Ai e përdorte zërin me kursim dhe në mënyrë eksperimentuese. Filmat e tij dëshmojnë se ai ka pasur të drejtë: Mimika, pantomimat, gjestet dhe shprehja – të gjitha funksionojnë edhe sot tek filmat e Chaplin.
Charlie Chaplin ishte i dhënë pas grave dhe është martuar gjithsej katër herë. Yllin e ri të kinematografisë e tërhiqnin gjithmonë vajzat e reja. Kjo shpesh herë i ka krijuar telashe. Në SHBA dhe në atdheun e tij në Angli, apostujt e moralit e kanë kritikuar ashpër atë.
Gruaja e dytë e tij Lita Grey Chaplin dhe dy fëmijët – 1913
Vetëm në filmat e tij të vjetër Chaplin luante karaktere të pakëndshëm. Shumë shpejt ai iu përkushtua roleve, që karakterizuan më pas filmat e tij: ky ishte njeriu i thjeshtë, që mbrohet ndaj padrejtësive të jetës. Në veprat e më vonshme si „Kohët moderne“ (1936) ai ushtron edhe një kritikë të thellë shoqërore – njeriu në ingranazhet e industrializimit.
Një vepër mjeshtërore e Chaplin është filmi “Diktatori i madh” (1940). Përpjekjes, që konsiderohej thuajse e pamundur për të satirizuar Hitlerin dhe nazistët – Chaplin ia doli me sukses. Më vonë Chaplin është shprehur, se po të kishte pasur dijeninë për kampet e përqendrimit ai nuk do ta kishte xhiruar filmin. E pavarësisht kësaj “Diktatori i madh” edhe sot është një film që ia vlen të shihet.
Në veprën e mëvonshme “Projektorët” Chaplin ka përpunuar edhe shumë prej përjetimeve të tij. Në të tematizohen ulje – ngjitjet e artistit. Premiera e filmit u shfaq në vitin 1952, në një kohë, kur Chaplin përçmohej në SHBA. Atë e akuzonin atje, se ishte i afërt me komunizmin. Chaplin, i cili ishte atë kohë në Angli, nuk u lejua të kthehej në SHBA.
Pas dhjetë vjetëve ndërprerjeje, Charlie Chaplin rivuri në skenë në Europë në 1967 filmin: “Kontesha e Hong-Kongut”. Ndonëse filmi me dy yjet e kinematografisë Sophia Loren dhe Marlon Brando pati aktorë të nivelit të lartë, ai nuk solli asnjë sukses komercial. Vitet e fundit të jetës Chaplin i kaloi në Zvicër. Vetëm një herë ai u kthye shkurt në SHBA.
As sot e kësaj dite nuk ka figurë tjetër në historinë e kinematografisë, që të jetë kaq e pranishme sa Charlie Chaplin. Qoftë në reklama, në qendra tregtare, në pllakata, në fotografi apo në internet – figura e endacakut me tiparet tipike të aktorit Charlie Chaplin haset kudo dhe në çdo kohë. Chaplin u ka mbijetuar kohërave – ndonëse periudha e tij si regjisor i përket një të shkuare të largët.
Edhe ata që nuk janë rritur me Charlie Chaplin dhe filmat e tij, e njohin endacakun. “Ai nuk ishte një yll Hollywood-i”, thotë ekspertja amerikane e Chaplin-it, Lisa Stein Haven, “sepse kur ai ishte një yll, Hollywood-i nuk ekzistonte”. Edhe sot mund të thuash që: Charlie Chaplin është shumë më tepër se sa një aktor. Ai është një legjendë. / KultPlus.com
Atmosferë magjike që vjen nga larg. Krishtlindjet që festohen në mënyra të ndryshme, e të cilat bëjnë që shumë familje të mblidhen bashkë e të gëzojnë për harmoni dhe ditë më të mira
Festa e Krishtlindjeve ka pasur një histori të gjatë dhe të shumëllojshme. Prej shekujsh thuhet se është festuar në kohë të ndryshme, në vende të ndryshme dhe në mënyra vërtet të ndryshme. Mesi i dimrit ka qenë prej vitesh një kohë për të festuar në të gjithë botën.
Në Filadelfia
Në Filadelfia fëmijët presin Babagjyshin në dritare së bashku me mamin dhe babin. Ndërkohë, të rriturit tregojnë historinë e Babagjyshit me detaje magjike, më pas hahet darka tipike e vigjiljeve. Por çfarë gatuajnë banorët e këtij vendi për këtë festë?
Proshutë krishtlindjesh (një lloj mishi i pjekur), i shoqëruar me patate, panxhar të kuq dhe sallatë. Për ëmbëlsirë konsumojnë kek të vegjël me kanellë, xhenxhefil dhe reçel kumbulle. Sapo përfundojnë së shijuari, të vegjlit flenë mbi jastëk të mëdhenjtë pranë dritareve dhe si me “magji”, në mëngjes, gjejnë pakot me dhurata poshtë pemës së Krishtlindjeve.
Në Poloni
Përgatitja e një darke speciale për vigjilje, është një traditë polake. Njerëzit atje gatuajnë dhe u shërbejnë miqve dhe të afërmve, plot dymbëdhjetë pjata të ndryshme (si 12 dishepujt). Menyja, zakonisht, përmban supë me panxhar, ravioli, kërpudha, makarona me mbushje, si dhe pjata me bazë peshkun harengë dhe krapin.
Për të mos u harruar, është edhe një pjatë e madhe e mbushur me “wafer” (ëmbëlsirat tradicionale të meshës): personat e pranishëm në tavolinë, hanë secili nga një prej tyre në nder të lindjes së Jezusit Fëmijë dhe pikërisht për të, rezervojnë edhe një vend bosh në tavolinë. Në Poloni, pema e Krishtlindjeve bëhet pikërisht mbrëmjen e 24 dhjetorit.
Në Austri
Në Austri, traditat e festimeve të Krishtlindjes fillojnë që më 5 dhjetor me “çorapët” e mbushura me ëmbëlsira dhe karamele. Por, sipas zonave dhe provincave, ekzistojnë shumë tradita, të cilat duhen respektuar dhe rituale që duhen ndjekur.
Për shembull, në Korintia, të gjithë së bashku përgatisin “Kletzenbrot” ( një lloj buke me dardha të thata) dhe sallam me lakër turshi (ushqim tipik austriak për të festuar Krishtlindjet). Në Salzburg, gatuhet “Bachlkoch”, një përzierje e qumështit me miellin, ndërsa më pas ndihet kudo rënia e një kambane magjike, e cila sinjalizon ardhjen e Krishtlindjeve.
Në Zvicër
Fëmijët zviceranë e zbukurojnë shtëpinë me gjësende të veçanta prej fijesh kashte dhe me lule të kuqe, blu dhe rozë. Por jo vetëm kaq; me rastin e Krishtlindjeve, atje përgatiten edhe biskota të veçanta të cilat vendosen në çdo dhomë pranë dritareve, për të “thirrur” Babagjyshin. Mbrëmjen e vigjiljes, për të ngrënë përdoret një supë speciale prej orizi me salsiçe dhe me qofte mishi.
Shumë i përzemërt në Zvicër është edhe festimi i Santa Luçias (më 13 dhjetor). Me këtë rast, vajza e madhe (ose mamaja, nëse shtëpia ka vetëm fëmijë meshkuj) vishet si Babagjyshi: me një mjekër të bardhë, me brez të kuq dhe një kurorë me drita të ndezura. E veshur në këtë mënyrë, “Santa Luçia”, sjell një qese të madhe të mbushur me ëmbëlsira për të gjithë familjen.
Në Meksikë
Në Meksikë, festa e Krishtlindjeve zhvillohet nëntë ditë para datës 25 dhjetor. Quhet “Las navidades” dhe festimet zhvendosen nëpër kishat kryesore të vendit. Gjatë këtyre ditëve, të cilat simbolizojnë shtatzëninë e Marias, në çdo shtëpi përgatiten dhuratat e mëdha të mbështjella me letër të kuqe. Disa prej tyre mbushen me frutat e stinës, fishekzjarrë dhe kallame sheqeri.
Në prag të përfundimit të nëntë ditëve, zhvillohet një shfaqje e shkurtër, e cila njihet si “Las posadas”. Një çift troket derë më derë me qirinj të ndezur, duke personifikuar Jozefin dhe Marian që kërkojnë një vend për të kaluar natën, ashtu siç ndodh para Lindjes së Krishtit. Në mesnatë, të gjithë së bashku këndojnë dhe hapin dhuratat me bastunë, më pas shtrihen në tokë në kërkim të frytit më të mirë. / KultPlus.com
25 dhjetor 1914, Krishtlindje. Një nga më të paharruarat që kujton historia njerëzore. Prej pesë muajsh bota është në luftë. E ardhmja e njerëzimit është në dyshim, e zymtë, plot me të papritura. Në sytë e njerëzve lexohej vetëm urrejtje dhe hakmarrje.
Nuk ka vend për dashuri. Asgjë nuk dukej se mund të largonte errësirën që mbizotëronte gjatë Luftës së Parë Botërore. Futbolli në ato vite ishte në fillimet e saj, duke u zhvilluar si një sport popullor, që kishte fuqinë për të bashkuar njerëzit dhe idealet, për të shkuar përtej kufijve dhe dallimeve. Në luftë gjithçka tjetër kalonte në plan të dytë. Sporti nuk mund të shpëtonte jetë njerëzish, të ushqejë dhe të strehojë, të parandalojë tmerrin. Në atë Krishtlindje, megjithatë, diçka po ndryshonte.
Diçka ndoshta e papërshkrueshme me fjalë, e papërcaktuar, por që dukej se bashkonte anglezët dhe gjermanët, dy ushtri që ishin përfshirë në luftë. Në frontin perëndimor ishte një çmenduri, luftohej për të mbijetuar. Futbolli? Një mirazh, thjesht një përrallë e bukur.
Në ato ditë, megjithatë, diçka kishte ndryshuar. Ndoshta për shkak të nostalgjisë për të afërmit, për dëshirën për t’u ndjerë afër, të paktën për disa orë, duke lënë mënjanë armët, britanikët dhe gjermanët filluan në mënyrë të papritur të shkëmbejnë urime, këngë madje dhe dhurata. Kishte nga ata që kaluan llogoren nga njëra anë në tjetrën për të nderuar “armikun” me dhurata. Qirinj dhe dekorime në gurë, duke sjellë shpresë për të ardhmen.
Në vigjiljen e asaj nate, megjithatë, ushtarët guxuan më shumë. Të lodhur nga luftimet, lanë llogoret dhe u takuan në atë që quhet “tokë neutrale”. Buzëqeshje, vëllazëri. Koncepte që ishin të panjohur deri në ato momente. Dhe pastaj ishte futbolli. Ndoshta, gjëja e vetme që mund ti qetësonte. Në frontin perëndimor, atë Krishtlindje, futbolli tregoi se mund të mposhte luftën. Po zhvillohej një ndeshje futbolli, midis anglezëve dhe gjermanëve.
Dukej e paimagjinueshme, por ndodhi me të vërtetë. Disa orë, disa çaste, për tu ndier akoma burra të aftë për të buzëqeshur dhe për të jetuar, përpos mendimeve të gjeneralëve, përpos idealeve dhe konfliktit. Lotët u lanë mënjanë, dhe befas një top leckash u bë epiqendra e çdo gjëje. Në ato minuta, futbolli ishte më e fortë se gjithçka. Lufta, pavarësisht gjithçkaje, përfundoi vetëm katër vjet më vonë.
Sidoqoftë, episodet mbetën të gdhendura në gurët e asaj fushe, në zemrat e atyre njerëzve, në histori. Për të demonstruar se me një top midis këmbëve tona, ndonjëherë, ne mund të jemi të pathyeshëm. Duke mposhtur, edhe pse vetëm për disa minuta, edhe vetë luftën. /gazetasi.al/ KultPlus.com
Një shpatë dhe një kapelë ishte dhurata që Papa Pali i II i bëri Heroit Kombëtar Gjergj Kastrioti Skënderbeu për festën e Krishtlindjeve më 25 dhjetor 1466.
Skënderbeu u prit në këtë datë në Selinë e Shenjtë, ndërsa dhuratat tani janë të ekspozuara në Muzeun Historik të Artit në Vjenë.
Imitimet e përkrenares dhe shpatës mund të shihen në Muzeun e Skënderbeut në Krujë. Origjinalet u kthyen në Shqipëri në Nëntor 2012 për 100-vjetorin e Pavarësisë kur u shfaqën në Muzeun Historik Kombëtar. / KultPlus.com
Ka shumë e shumë vjet Në një vent afër në det, Ish një vajzë që mundni ta njini tani Nënë emërin Annabel Li; Dhe kjo vajzë më donte edhe tjetër s’kërkonte Vec ta deshja sikundër më desh.
Isha i vogël dhe ish e vogël në vjet N’atë vent afër në det; Po duheshim më tepër se me dashuri Unë dhe imja Annabel Li; Me një dashuri që edhe Engjëjtë lart në lavdi Që të dyve na kishin zili.
Andaj, tani e shumë vjet, Tek ky vent afër në det, Fryri veriu nga ret’ e ma ngriu Të bukurën Annabel Li; Edhe motrat e saj engjëllesha Ma rrëmbyen, ma mbyllën në varr se e desha, Dhe kështu më la shendet Nga ky vent afër në det.
Engjëjt që s’kishin sa në dashuri Që të dyve na mbanin mëri. Po përandaj, sic e dini vërtet, Tek ky vent afër në det Fryri veriu një nat’ e ma ngriu E ma vrau tim Annabel Li.
Dashuria që kishim ish m’e forte se çdo dashuri, S’e ka patur as plak as i ri, As i marr’ as i urtë njeri Dhe as Engjëjt e qiellit në erë, As demonët përposh në skëterrë; Shpirtin tim s’mund ta shqitin nga shpirti I së bukurës Annabel Li.
Se tek hëna që ndrit, syri im endërrit Për të bukurën Annabel Li; Dhe çdo yll që shkëlqen syt’ e embël rrëfen Të së bukurës Annabel Li; Nat’ e ditë e shoh, edhe zemrën ma ngroh, Shoq’ e dashura ime, e mjera jetime, Përmi varrin ku deti buçet, I rri pranë mi varrin në det./ KultPlus.com
Në Vigjilje të Krishtlindjes, kryetari i Bashkisë së Tiranës, Erion Veliaj iu bashkua koncertit të madh festiv në “Sheshin Skënderbej”.
Veliaj tha se ashtu si këtë vit, ku shqiptarët kanë qenë të bashkuar, edhe vitin tjetër të jenë bashkë dhe të pamposhtur.
“Teksa po mbyllim këtë vit, 365 fletë teksa i kemi mbushur me ditët e mira, me ditët sfiduese. Kaluam një kohë shumë të vështirë me pandeminë, me tërmetin por ajo që zbuluam është që kur jemi bashkë hallet përgjysmohen, kur jemi bashkë gëzimi dyfishohet. Ndaj është shumë e rëndësishme teksa futemi në një vit të ri të vazhdojmë të jemi bashkë. Kur ne shqiptarët jemi bashkë jemi të pamposhtur, bëjmë gjëra që veç e veç nuk i bëjmë dot. Dhe nëse i japim kurajo, i japim gëzim, i japim inkurajim secilit prej nesh, secili prej nesh do të jetë një histori suksesi dhe secili prej nesh do jetë një guralecë i vogël në mozaikun e asaj që është Tirana Europiane e vitit 2023”, u shpreh Veliaj.
Më tej Veliaj tha se këtë javë do ketë çdo ditë aktivitete festive në “Sheshin Skënderbej”.
“Kjo javë do të jetë e mbushur me aktivitete këtu në sheshin “Skëndërbej”. Çdo ditë do të kemi nga një koncert dhe nga një event.
Por jo çdo gjë shkon perfekt dhe unë jam i ndërgjegjshëm për këtë, ka shumë njerëz që ka nevoja, ka shumë njerëz që janë me ndihmë ekonomike, ka shumë njerëz që janë persona me aftësi ndryshe, ka shumë njerëz që ndoshta janë të vetmuar. Sëmundja e 2022 e 2023 nuk është Covid-i, kemi gjetur një vaksinë për Covidi-in, sëmundja më e madhe sot e shekullit ku jetojmë është vetmija. Ndaj për të gjithë ata që ndihen të vetmuar mund të kenë fëmijët në emigracion, mund të kenë humbur një nga atë afërmit e tyre do të doja që i gjithë qyteti të dhuronte dashuri”, tha Veliaj./atsh/ KultPlus.com
Është publikuar posteri i parë zyrtar i filmit ‘Adnan Kafazi’, shkruan KultPlus.
‘Adnan Kafazi’ i cili do të ketë premierën në janar të vitit 2023, është vazhdimësi e filmave ‘Zonjusha’ dhe ‘Diamanti’.
Ky film tematikë kryesore ka rrëzimin e Adnan Kafazit nga pushteti i një gangsteri, që ka nën kontroll të gjithë qytetin.
“Në barin e tyre në Meksikë, banda, Vuça, Bulli, Zagi dhe Lina po kalojnë kohën me të mire të jetës pasi kanë shitur një diamant 7 milionë dollarësh. Brenda dy viteve të mungesës së tyre, në vendlindje, shfaqet një bos i ri i krimit Adnan Kafazi, i cili ka marrë udhëheqjen e nëntokës. Një prej veprimtarive të tij është edhe trafikimi i qenieve njerëzore, konkretisht grave. Banda vendos të kthehet në Kosovë. Natyrisht, ata e kuptojnë se Adnani është shumë më i fortë se ata dhe mënyra e vjetër e luftimit të gangsterëve nuk do të funksionojë, dhe në këte menyrë rrezikojnë jetën e tyre.”, thuhet në sinopsisin e filmit./ KultPlus.com
Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti, ka uruar besimtarët e krishterë me rastin e Krishtlindjeve, shkruan KultPlus.
Ai përmes një postimi në Facebook ka uruar besimtarët që ketë festë ta kalojnë në paqr e dashuri, me familjen dhe njerëzit më të dashur.
Në vijim KultPlus ua sjell postimin e plotë të kryeministrit Kurti:
Të dashur bashkëqytetarë, uroj që festën e Krishtlindjes ta kaloni në paqe e dashuri, me familjen e njerëzit tuaj më të dashur.
Lindja e Krishtit përcjellë porosinë e lindjes së paqes, të shpresës e dashurisë. Në këtë festë, që njihet edhe si Nata e Buzmit, kjo porosi bëhet edhe më e fortë. Le t’ia shtrijmë dorën njëri-tjetrit në këtë kremtë frymëzuese, e në çdo ditë tjetër. Ju uroj një Krishtlindje të bardhë e të bekuar.
Bashkia e Tiranës ka rivendosur bustin e Mit’hat Frashërit në Parkun e Liqenit.
Kryebashkiaku Erion Veliaj ka publikuar fotot e bustit, ndërsa thekson se do të ketë zero tolerancë për vandalizimin në qytet.
“Rehabilitohet busti i Mithat Frasherit ne Parkun e Liqenit. Zero tolerancë për vandalizimin ne qytetin tonë!
Një pakice e dhunshme dhe ndotëse tek Skënderbeu, Ismail Qemali, Monumenti i Pavaresise apo Mit’hat Frashëri nuk do t’i imponohet kurrë shumicës qytetare dhe europiane”, shkruan Veliaj.
Ka vdekur në moshën 65 vjeçare vokalisti i bendit elektronik “Faithless”, Maxi Jazz.
Lajmin për vdekjen e tij e njoftoi grupi në Facebook.
“Me zemër të thyer njoftojmë se Maxi Jazz vdiq në natën e kaluar. Ai ka qenë një njeri që ka ndryshuar jetët tona në shumë mënyra. Ai i dha kuptim dhe porosi muzikës sonë. Ishte nder dhe kënaqësi për secilin prej nesh të punojmë me të”, thuhet në postim.
Maxi Jazz ishte vokalist i bendit nga viti 1995 deri 2011 dhe 2015, së bashku me anëtarët tjerë Rollo dhe Sister Bliss, të cilët krijuan disa hite si “Insomnia” dhe “We Come 1”, shkruan portali britanik Metro, përcjell Klankosova.
Bendi Faithless u rikthyen në vitin 2020 dhe publikuan albumin “All Blessed”./ KultPlus.com
“Engjujt nuk jetojnë në tokë’’ nga legjenda e muzikës shqiptare, grupi 403, është një këngë që ia vlen të kujtohet e të mbahet mend për një kohë shumë të gjatë.
Një tekst i mahnitshëm për një dashuri të humbur, “Engjujt nuk jetojnë në tokë’’vjen me një melodi të qetë dhe tinguj që depërtojnë tek publiku dhe zemrat e tyre të mbushura me kujtime që ngjasojnë me atë të tekstit në këngë.
“403” është një grup i njohur muzikor që këndon muzikë rock. Grupi 403 është pjesë e gjeneratës së Rockut Kosovar të viteve 80’, e cila njihet edhe si koha më e ndritur në krijimtarinë e rokut në Kosovë.
Grupi 403 u formua në vitin 1981 nga Mentor Gjurgjiali (bas), Fatmir Zajmi (bateri) dhe Naim Osmani (kitarë). Bendit më vonë, pas kryerjes së shërbimit ushtarak, i bashkohet Hektor Gjurgjiali (vokal dhe kitarë), Arben Godanca (kitarë) dhe Veton Orana (sint).
Bashkangjitur gjeni tekstin dhe videon e këngës.
Erdhën disa engjuj të bukur, dukeshin si ti T’më merrnin mua u thashë ishte e kotë Një yll më shumë në qiell, një plagë më shumë në tokë Të morrën, ikën, dhe shkuan në atë botë E di se të humba, më dhemb, nuk do të qaj Un do t’këndoj për ty
Të kërkoj nuk të shoh, qielli më thotë: Engjujt nuk jetojnë në tokë… …Engjujt nuk jetojnë ne tokë
Thojn se bricjapi dhe demi, Do të jenë qift ideal si në horoskop Jeta nuk vazhdon gjithmonë në yje, Do vij koha që të zbresin në tokë
Pastaj si do t’ja bëj Si do t’ja bëj kur nuk je ti
Natës i frigohem, por nata më gëzon Të shof në qiell për mua ti ndriqon O engjulli im, më thuaj, kur, prap do të takoj
Dua të vdes, por qielli nuk më merrë Lutem per ty, Por ai nuk të kthen Qiellit i takon, e di “Engjujt nuk jetojnë në tokë”. /KultPlus.com
Njësia e Inteligjencës Economist (EIU) ka publikuar së fundmi Indeksin e Kostos së Jetesës në mbarë botën për vitin 2022.
Në këtë botim, Nju Jorku dhe Singapori kryesojnë së bashku renditjen si qytetet më të shtrenjta në botë për të jetuar, ndërsa numri një i vitit të kaluar, Tel Aviv, tani renditet në vendin e tretë.
Kjo është hera e parë që New York City kryeson listën.
Siç tregohet nga grafiku, Los Angeles dhe San Francisko janë gjithashtu ndër metropolet më të shtrenjta në botë.
Megjithatë, përmbledhja përfshin gjithashtu katër qytete evropiane: Zyrih, Gjenevë, Paris dhe Kopenhagen.
Në Evropën Perëndimore, rritjet e çmimeve i atribuoheshin kryesisht rritjes së çmimeve të gazit, si dhe vlerësimit të pabarabartë të euros, siç citohet nga EIU.
Indeksi vjetor krahason çmimet e më shumë se 200 produkteve dhe shërbimeve të përditshme si ushqimi, veshmbathja, qiraja dhe transporti në 172 qytete në mbarë botën.
Qytetet e përfshira në studim krahasohen me qytetin bazë të Nju Jorkut, me një indeks të vendosur në 100.
Sipas indeksit të këtij viti, kostoja mesatare e jetesës në qytetet më të mëdha të botës u rrit me 8.1 për qind në vitin 2022, si pasojë e luftës në Ukrainë dhe efekteve të vazhdueshme të pandemisë COVID-19.
“Lufta në Ukrainë, sanksionet perëndimore ndaj Rusisë dhe politikave të Kinës me zero Covid kanë shkaktuar probleme të zinxhirit të furnizimit që, të kombinuara me rritjen e normave të interesit dhe ndryshimet e kursit të këmbimit, kanë rezultuar në një krizë të kostos së jetesës në të gjithë botën”, tha Upasana Dutt, e cila ishte përgjegjëse për udhëheqjen e hulumtimit.
Dutt shtoi se rritja mesatare e çmimeve në qytetet e analizuara është “më e forta që kemi parë në 20 vitet për të cilat kemi të dhëna dixhitale”./KultPlus.com
Kryeministri Edi Rama ftoi qytetarët dhe turistët që të marrin pjesë në “Hijet e Mangalemit” një festival muzikor dhe dritash që mbahet për herë të parë në qytetin historik të Beratit.
“Berati nesër e pasnesër do të ofrojë një spektakël magjik dritash, ngjyrash, historish e tingujsh mbi shtëpitë e lagjes Mangalem”, shkroi Rama në rrjetet sociale.
Hijet e Mangalemit (Mangalem’s Shades) do të jetë një event, një festë në rrugë ku të gjithë janë të ftuar.
Mangalem’s Shades padyshim që do t’i bashkojë njerëzit për të shijuar një shfaqje të teknologjisë së lartë dhe për të përjetuar diçka ndryshe nga rutina e tyre e përditshme, ndërsa fantazojnë për një jetë plot ngjyra.
Në këtë aktivitet do të ngrihet një skenë ku DJ do të performojnë elektro muzikë. Shfaqjet do të përfshijnë ndriçim dekorativ dhe shfaqje lazer. Projeksioni mund të shihet nga çdo kënd dhe nga çdo anë ku mund të shihet Mangalem.
I rrethuar nga peizazhe magjepsëse, gjelbërim i harlisur, aventura dhe me qendrën e tij të fortifikuar, Berati strehon shumë thesare shqiptare me rëndësi historike dhe kulturore. Me arkitekturën unike të vendit, tolerancën fetare dhe ndërtesat e epokës otomane, ky qytet është një perlë e vërtetë./atsh/ KultPlus.com
Me rastin Krishtlindjeve, presidentja e Kosovës, Vjosa Osmani, ka uruar të gjithë besimtarët e krishterë, përcjell KultPlus.
Ajo ka uruar besimtarët e krishterë që në këtë ditë ta rrisin shpresën dhe t’i hapin zemrat.
Në vijim gjeni urimin e presidentes Osmani:
Kremta e Krishtlindjes sjell mesazhin e paqes, dashurisë, respektit, mirëkuptimit dhe tolerancës.
Uroj të gjithë besimtarët e krishterë që në këtë ditë ta rrisin shpresën e t`i hapin zemrat. Në shtëpinë e secilit të mbizotërojë shëndeti, lumturia e paqja!
Të jemi solidarë, të reflektojmë harmoni e të festojmë bashkë!/ KultPlus.com
Unë, veten time, më s’ do ta mashtroj, tash, zemra e mjegulluar s’ do t’ ja dijë. Më thonë: je sharlatan! – rrugës nga shkoj! Më thonë: je grindavec, si një fëmijë!
Por, kriminel nuk jam, cub a shpellar, fatkeqë, nëpër biruca, nuk kam torturuar. Plëngprishës po, rrugaç dhe pijetar, që mbart buzën në gaz, për ta dhuruar.
Në Moskë, një argëtues, plot humor, në Tverskoje kushdo mua më njeh, dhe çdo qen rruge në sokakun qorr, më ndjen nga çapi i lehtë dhe ëmbël leh.
Çdo kalë i mjerë që rend para pajtonit, sa më shikon, gjithë qejf më përshëndet, se unë nuk rroj pa kafshë, e pas zakonit, për to thur vargje që shërojnë vërtet.
Nëse mbaj republikë, nuk është për femrat, ndjenja idiote s’ mbart dhe jam i qartë, ndihem komod ama, pa ja u dredhur zemrat, kur ushqej pelën me tërshërë të artë.
Në racën njerëzore nuk kam miq, – punë geni, një mbretërie tjetër i përkas, me të jetoj, kravatën e mëndafshtë në një qafë qeni, pasi e lidh, me të rri dhe festoj.
Kështu, tani e tutje nuk do vuaj furtuna brenda shpirtit s’ ka më re. Më quan: sharlatan! – shiko dhe shkruaj! Më quan: grindavec! – ama, ç’ na the!
Organizatorët e një projekti me grep në Portugali kanë thyer një rekord botëror Guinness kur pema e tyre e Krishtlindjeve me grep arriti më shumë se 55 metra e gjatë.
Një grup banorësh në Loures, Lisbonë, thanë se projekti filloi si një aktivitet për të ofruar aktivitete sociale për banorët e moshuar pas dy vitesh mbylljeje pandemike, por projekti shpejt u rrit për të përfshirë 70 njerëz nga mosha 11 deri në 88.
“Nuk e kishim menduar kurrë se ky projekt do të ishte kaq i suksesshëm. Fillimisht menduam për një pemë të vogël me përmasa 3-4 metra dhe më pas, pasi kuptuam se do të kishte shumë njerëz të përfshirë, avancuam në një pemë prej 17 metrash dhe e futi atë në Librin e Rekordeve Guinness”, tha koordinatorja e projektit Catarina Canelas.
Rekordi aktual botëror i Guinness-it për skulpturën më të lartë me grep është një pemë e Krishtlindjes me grep, e bërë në Ekuador në 2021./abcnews.al/ KultPlus.com
Elsa Lila u shpall fituese e “Festivalit të Këngës” dhe kënga e saj “Evita” ishte triumfuesja e edicionit të 61 të “FIK” sipas vendimit të jurisë.
Megjithatë ajo nuk do të jetë përfaqësuesja e Shqipërisë në Eurovision, me publikun që zgjodhi Albina Kelmendin.
Zhgënjimin për këtë rezultat e ka shprehur edhe dirigjenti i artistes, Enrico Melozzi. Ai erdhi posaçerisht nga Italia për Elsa Lilën dhe duket se bashkë kishin një bashkëpunim shumë të mirë.
Megjithatë ai ka ngritur sot në Instagram disa akuza të forta ndaj Festivalit dhe pëzgjedhjes së tyre për në Eurovision. Jo vetëm kaq por dirigjenti ka bërë edhe disa pyetje( në formë akuzash) të cilat i gjeni në postimin më poshtë:
“Arrëthyesi” është ndoshta baleti më i njohur gjatë periudhës së fundvitit, por po ashtu personazhi i dashur është pjesë e qindra filmave dhe zbukurimeve të Krishtlindjeve.
Por pse arrëthyesit e vegjël janë shndërruar në një dekor të preferuar gjatë festave të fundvitit? Sipas folklorit gjerman, arrëthyesit dhuroheshin si hajmali për t’i sjellë fat familjes dhe për të mbrojtur shtëpinë. Thuhet se përfaqësojnë forcën, fuqinë, kujdeset për familjen dhe mban larg shpirtrat e ligj.
Origjina e tyre vjen nga traditat e lashta të gostive ku arrëthyes fisnikë ishin pjesë të tyre si argëtim gjatë ëmbëlsirës. Kjo sillte biseda të gëzueshme teksa të ftuarit shijonin pjatën e fundit të shoqëruar me arra e lajthi.
Shumë nga dizajnet e mëparshme të arrëthyesve ngjasonin me kafshët, shpendët dhe njerëzit. Forma klasike që njohim sot e cila ngjason me mbretër apo ushtarë nuk u duk deri nga vitet 1600-1700.
Arrëthyesit ishin të famshëm fillimisht në Gjermani dhe krijoheshin në malet Erzgebirge. Në vitin 1892 ata u bënë të njohur në mbarë botën falë debutimit të baletit “Arrëthyesi” që u kompozua nga Çajkovski dhe u vendos në skenën e teatrit të Shën Petërburgut. Ky është edhe momenti nga ne e njohim më së shumti versionin e Krishtlindjeve të arrëthyesit, i cili është kthyer në një simbol të festës./KultPlus.com
