Mesazhi i Beethoven për Gerhard Wegeler

Ludwig van Beethoven (1770 – 1827), kompozitor, pianist dhe dirigjent gjerman. Franz Gerhard Wegeler (1765 –1848), mjek gjerman, mik i ngushtë i kompozitorit në rininë e tij.

Për Gerhard Wegeler

Vienë, 29 korrik 1801

I dashuri im i mirë Wegeler,

Të falënderoj bash nga zemra që ma kujtove, gjë që e kam merituar aq pak, as nuk jam munduar kurrë ta meritoj prej teje. Megjithatë ti je aq i mirë, nuk e lejon veten të shkurajohesh nga asgjë, as nga harresa ime e pafalshme; dhe mbetesh gjithmonë mik i besueshëm, i mirë, lojal. – Po se mund të të harroj ty dhe të gjithë juve2, që keni qenë aq të dashur dhe të shtrenjtë për mua, jo, s’duhet ta mendosh një gjë të tillë. Ka momente kur më hedh për toke malli që ndiej për ju dhe do të doja, simqerisht, të kaloj më shumë kohë me ju. – Atdheu im, regjioni i magjishëm ku kam ardhur në dritë, është ende aq i bukur dhe i pastër në sytë e mi, siç ishte kur ju kam lënë. Me një fjalë, e konsideroj njërën prej ditëve të mia më të lume të jetës sime atë kur do të mudn t’ju shoh përsëri dhe ta përshëndes babanë tonë, Renin. – Kur do të vijë ajo ditë, s’mund ta them dot. Po nga ana tjetër mund të të siguroj se, kur të takohemi, do të shohësh patjetër se jam bërë njeri i klasit të parë. Do të më gjesh më të mirë dhe më të pjekur si artist, po edhe si njeri. E nëse toka jonë mëmë atëherë do të jetë në gjendje më të prosperuar, do ta ushtroj artin tim vetëm për të mirën e të varfërve. O moment i bekuar, sa i lumtur e quaj veten që të mund të kontribuoj të kuptosh se jam unë ai që po të krijon. – Ti po dëshiron të dish diçka për gjendjen time. Mirë pra, në përgjithësi nuk është aspak e keqe. – Ngase qysh nga viti i kaluar Lichnowsky që, sado e pabesueshme që të të duket, qe dhe ka mbetur miku im më i dashur (natyrisht kemi pasur ca divergjenca të vockla, që sidoqoftë kanë shërbyer vetëm për ta përforcuar miqësinë tonë), ma ka ndarë një shumë fikse prej 600 guldenësh – prej së cilës mund të ngjëroj derisa të gjej një punë të përshtatshme për mua3. Kompozimet e mia më japin goxha dhe mund të them se kam më shumë porosi se sa që jam në gjendje t’i plotësoj. Nga ana tjetër, për çdo kompozim mund të llogaris në gjashtë a shtatë botues, madje edhe më shumë, po të doja. Me mua nuk shtyhen më, paguajnë aaq sa kërkoj. – Siç e sheh gjendem në një situatë të këndshme. Nëse, për shembull, shoh një mik në nevojë dhe qesja ime pikërisht në atë moment nuk ma mundëson ta ndihmoj menjëherë, mjafton të ulem në tavolinë të kompozoj dhe për pak kohë kam mundësinë t’i dal në ndihmë. – Jam edhe kursimtar se dikur; po m’u desh të mbetem në Vjenë përgjithmonë, pa dyshim do të arrij të siguroj një ditë në vit të jap një koncert: tashmë i kam dhënë disa sish. Vetëm një demon ziliqar, shëndeti im i lig, ma ka vënë bastunin nën rrotë; e kjo do të thotë, në thelb, se dëgjimi im që tri vjet është bërë gjithnjë e më i dobët. Duket se shkaku i parë i kësaj të keqeje është në gjendjen e barkut tim, që, ti e di, veç e kishte marrë teposhtëzen para se të nisesha nga Boni, por në Vjenë është përkeqësuar, sepse kam qenë i prekur vazhdimisht nga diarea dhe për pasojë kam pasur një ligështim të paparë. Frank është munduar ta kthejë në formë organizmin tim me ilaçe përforcuese dhe dëgjimin tim me vaj bajameje, po sa mirë më ka bërë! Kurimi nuk ia ka vlejtur fare, shurdhërimi im kashkuar duke u përkeqësuar gjithnjë e më shumë dhe barku im ka mbetur në gjendjen e mëparshme. E gjithë kjo ka vazhduar deri në vjeshtën e vitit të kaluar, duke më lënë shpesh viktimë të dëshpërimit. Atëherë një mjek “asinus” më këshilloi banja të fohta për ta përmirësuar gjendjen time. Një tjetër, më i arsyeshëm, m’i përshkroi banjat e zakonshme të vakëta në Danub. Kjo ka bërë mrekulli: barku im është përmirësuar. Megjithatë shurdhëria vazhdon dhe madje do të thosha se është përkeqësuar. Këtë dimër kam qenë njëmend shumë keq; kam pasur të prera vërtet tmerrshme dhe kam rënë krejtësisht në gjendjen time të mëparshme. Gjërat kanë vazhduar kështu deri rreth katër javë më parë, kur, i bindur se gjendja ime kërkonte ekzaminimin edhe të një kirurgu, kam shkuar ta takoj Veringun4. Nga ana tjetër kisha besim tek ai. Mirë, ai ia ka dalë ta ndalojë pothuajse plotësisht këtë diarre të dhunshme. Më ka përshkruar banja të vakëta në Danub, të cilave çdo herë duhej t’ua shtoja një bocë përbërësish fuqizues. Nuk më ka dhënë të marr kurrfarë ilaçesh deri para katër ditësh, kur më përshkroi pilula për bark dhe një infuzion për vesh. Me këto kura mund të them se po ndihem më mirë dhe më i fortë; veçse veshët e mi vazhdojnë të fishkëllejnë dhe të gumëzhijnë natë e ditë. Duhet të pranoj se jeta ime po kalon mjerueshëm. Prej dy vitesh kam reshtur së marri pjesë në çfarëdo aktiviteti shoqëror, pikrëisht ngase e kam të pamundur t’u them njerëzve: jam i shurdhër. Cilido që të kishte qenë profesioni im tjetër, do të mund t‘i kisha bërë ballë sëmundjes ime, por në rastin tim ky është një disfavor i tmerrshëm. Po ta dinin armiqtë e mi, që natyrisht nuk janë pak, çfarë do të thoshin? – Për të ta dhënë një ide të kësaj shurdhërie të çuditshme, po të them se në teatër më duhet të jem afër orkestrës për ta kuptuar atë që thotë aktori dhe se tingujt e mprehtë të instrumenteve dhe zërave, nëse rri pak më larg, nuk i dëgjoj fare. Sa i përket kuvendimit, është befasuese se si disa persona nuk i kanë rënë në të kurrë shurdhërisë sime; po meqë prore kam qenë pre e krizave të përhumbjes, ia atribuojnë kësaj dobësinë time në të dëgjuar. Nga ana tjetër, nganjëherë e dëgjoj me shumë vështirësi atë që flet ngadalë. I dëgjoj tingujt por nuk i shquaj fjalët; ndërsa nëse dikush bërtet sado pak, s’e duroj dot. Veç qielli e di si do të më vejë halli. Veringu më thotë se dëgjimi do të përmirësohet sigurisht, edhe pse shurdhëria s’do të mund të shërohet krejtësisht. – Shumë herë tashmë e kam mallkuar Krijuesin dhe ekzistencën time. Plutarku ma ka treguar rrugën time të nënshtrimit. Dua, po qe e mundshme, ta sfidoj shortin tim, edhe pse, sa të jem gjallë, do të ketë momente kur do të ndihem krijesa më fatkeqe e Zotit. – Të lutem mos i thuaj gjë kujt për gjendjen time, as Lorchenit5; po ta besoj veç ty këtë sekret; dhe do të më pëlqente të kesh me Veringun një letërkëmbim rreth kësaj gjëje. Po vazhdoi kështu, pranverën e ardhshme do të vij te ti. Do të ma gjesh me qira ndonjë shtëpi në ndonjë anë të bukur të fshatit dhe për gjashtë muaj do të çoj jetë fshatari. Mbase kjo do t’i ndryshojë gjërat. Nënshtrim, burim i mjerë! E megjithatë është e vetmja gjë që më ka mbetur.

Sigurisht do të më falësh nëse ta kërkoj ty, që tashmë duhet të përballesh me aq mundime, të interesohesh për ndeshtrashat e mikut tënd. – Steffen Breuning është tash këtu në Vjenë dhe jemi bashkë pothuajse për çdo ditë; më bën shumë mirë t’i kujtoj ndjenjat e dikurshme të miqësisë. Është bërë djalosh njëmend i mirë, i shkëlqyeshëm, bukur i përgatitur dhe ka zemër të mirë, pak a shumë si të gjithë ne. Tash e kam një strehë shumë të mirë që sheh kah Bastei dhe përfitim i skajshëm për shëndetin tim. Bash besoj se do të gjej mënyrën që Breuning të vijë të banojë me mua. – Do të ta nis Antiokun tënd dhe shumë kompozime të miat, gjithmonë nëse ti nuk konsidieron se dërgimi i tyre po të rëndon xhepin. Sinqerisht, dashuria jote për artin ende më jep një gëzim të madh. Nëse më shkruan se si mund t’ia bëjmë, do të t’i nis të gjitha veprat e mia, që natyrisht tashmë janë goxha në numër dhe po shtohen dita-ditës. – Në këmbim të portretit të gjyshit tim, që të lutem të ma dëgosh me postë sa më shpejt që të jetë e mundur, po ta nis atë të nipit të tij, të Beethovenit tënd gjithmonë lojal dhe të dashur. Ky portret botohet këtu nga Artaria6 që, siç bëjnë shumë dyqane të tjera të artit edhe të huaja, ma ka kërkuar një me shumë insistim. – Do t’i shkruaj sa më parë Stoffelit, për t’i predikuar rreth inatçillëkut të tij. Do t’ia mbush veshët, duke ia kujtuar miqësinë tonë të vjetër derisa të më premtojë solemnisht se s’do të të bezdis më ty që, në të vërtetë, tashmë duhet të përballesh me shumë halle. – Do t’i shkruaj edhe Lorchenës sonë të mirë. Kurrë s’e kam harruar askënd nga ju, miq të dashur, edhe pse s’jua kam dhënë kurrë lajme nga unë; por të shkruarit, siç e di mirë ti, nuk është ana ime e fortë. Edhe miqtë më të dashur nuk kanë marrë letra prej meje prej vitesh. Jetoj plotësisht në muzikën time; dhe mund të thuhet se ende pa e përfunduar një kompozim, e nis një tjetër. Me ritmin me të cilin po kompozoj aktualisht, shpesh realizoj tri a katër punë në të njëjtën kohë. – Tash më shkruaj më shpesh, të lutem; e edhe unë do të gjej kohë herë pas here. Përshëndeti të gjithë, posaçërisht zonjën tonë të mirë Hofratin dhe thuaji se nganjëherë ende vuaj nga raptusi. Sa u përket Kochëve, nuk habitem fare që gjendja e tyre ka pësuar ndryshim. Fati e ka formën e një sfere, prandaj, është rasti ta them, jo gjithmonë u bie njerëzve më të mirë dhe më të fismë. Në lidhje me Riesin7, të cilit ia dërgoj përshëndetjet më të zjarrta, do të të shkruaj më gjatë përkitazi me djalin e tij, edhe pse unë mendoj se do të mund të fitonte më lehtë në Paris se sa në Vjenë. Vjena është dëng me muzikantë, prandaj edhe ata më të meritueshmit hasin në vështirësi ta shkojnë përpara. Në vjeshtë ose në dimër, kur të gjithë nxitojnë të kthehen në qytet, do të shoh çka mund të bëj për të. – Lamtumirë, i miri, i dashuri Wegeler, mos e vër në dyshim dashurinë dhe miqësinë e tëndit

BEETHOVEN

Shënime:

Franz Gerhard Wegeler, mik i rinisë së Beethovenit, autor i njërit prej studimeve të para që dokumentojnë jetën e kompozitorit.

Aludon në familjen Breuning, vajza e të cilëve, Eleonora, u martua me Wegelerin.

Princi Karl Lichnonvsky, duke filluar nga viti 1800, i ndau Beethovenit një ndihmë financiare për disa vete me radhë.

Kirurg i njohur vjenez.

Nënkupton Eleonora von Breuning.

Një ndërmarrje e njohur botuesish muzikorë dhe tregtarë arti.

Franz Anton Ries, mësues violine i Beethovenit.

/Marrë nga Beethoven, “Autobiografia di un genio – Lettere, pensieri, diari”, Mondadori, 1996

Gazeta Express/KultPlus.com

Letër dashurie nga Beethoveni: Mendimet e mia janë vetëm për ty, dashuria ime e përjetshme

Letra e mëposhtme është një nga tri letrat që u gjend në një sirtar të Ludwig van Beethovenit pas vdekjes së tij. Kjo letër nuk u dërgua kurrë dhe identiteti i gruas me të cilën kompozitori kishte rënë në dashuri mbetet ende sot i panjohur.

Letrën e përktheu Elona Caslli.

“7 korrik 1812
Në shtrat mendimet e mia janë vetëm për ty, dashuria ime e përjetshme; herë të lumtur, herë të trishtuar, në pritje që fati ta plotësojë dëshirën tonë . Mund të jetoj veçse me ty, me askënd tjetër… Po, kam vendosur të iki larg derisa të mundem të fluturoj në krahët e tu dhe të ndihem mirë pranë teje. Ta lë shpirtin tim, që mbështillet nga qenia jote, të hyjë në mbretërinë e shpirtrave. Kështu duhet të ndodhë… do të bindesh kur të njohësh besnikërinë time . Asnjë grua tjetër nuk mund ta pushtojë zemrën time, kurrë, kurrë, kurrë…

O Zot, pse duhet të më largosh nga një dashuri kaq e madhe? Jeta ime në Vjenë tani është e mjerë… Dashuria jote më ka bërë njeriun më të lumtur dhe më fatkeq në botë. Në moshën time, njeriu duhet të ketë një jetë monotone dhe të qetë, por a mund ta arrij këtë në gjendjen që jemi ne të dy?

Engjëlli im, tani sapo më thanë që posta punon çdo ditë dhe po e mbyll këtu që kjo letër të mbërrijë tek ty sa më shpejt…

Rri e qetë… Vetëm nëse arrijmë ta shohim kthjellët ekzistencën tonë mund t’ia dalim mbanë të jetojmë bashkë; rri e qetë; dashuromë në të tashmen; dashuromë në të shkuarën; sa nostalgji… sa dhembje për ty… për ty jeta ime… gjithçkaja ime…. lamtumirë… të lutem dashuromë dhe mos dysho kurrë tek zemra e të dashurit tënd besnik.

L.
Përjetësisht i yti.
Përjetësisht e imja.
Përjetësisht ne.”
 / KultPlus.com

Të fshehtat e Beethoven-it që mbeten larg vëmendjes së njerëzve për shumë kohë

Si çdo gjeni tjetër i artit, edhe jeta e Ludwig van Beethoven është e mbushur me sekrete, të panjohura, të vërteta të aluduara dhe mite, të cilat nuk e komprometojnë krijimtarinë e tij, as nuk e zbehin shkëlqimin e yjësisë ku ata shndrisin përgjithmonshmërinë.

Por thjeshtë, na japin mundësi të kuptojmë se çdonjëri nga ne, veçanërisht, të zgjedhurit të lindin të “pavdekshëm”, janë tokësor aq sa janë edhe qiellor. Shpesh fama dhe gjenialiteti i tyre ka shërbyer si një koracë mbrojtëse e padepërtueshme dhe kjo i ka lënë ata të qetë në gjumin e përjetësisë. Por vjen koha kur njeriu i zakonshëm kërkon të ngjashmen e tyre edhe tek njerëzit e jashtëzakonshëm, qofshin këta artistë, borrështetas, ushtarakë, eksploratorë apo edhe pretendues të froneve hyjnore.

Por kur lindi ai, Ludwig van Beethoven?

Ludwig van Beethoven ka lindur në Bon më 15, 16 apo 17 Dhjetor? Burime të ndryshme nuk ofrojnë sigurinë e datës së saktë, kur u lind kompozitori i madh. Por bien dakord për 17 dhjetorin 1770, datën e pagëzimit. Fëmija çudibërës, i’u nënshtrua një disipline të rreptë, e cila, siç ndodh shpesh me mrekullitë e fëmijëve, i kushtëzoi moshën dhe tërë jetën.

Përbindësh i talentit … dhe jo vetëm .

Ludwig van Beethoven arriti të vendoste veten si një nga artistët më të mëdhenj të kohërave,  pavarësisht të metave të tij të karakterit. Ai kurrë nuk kishte qenë një bukurosh. Në fëmijëri atë e quanin Der Spagnol (Spanjisht), për shkak të fytyrës së tij të ullinjtë. Ishte shtatshkurtër, jo më shumë se një e gjashtëdhjetë e pesë metra i gjatë, i gjerë në shpatulla, me kokë të madhe dhe flokë të rrëmujshëm, dhëmbë të dalë, një hundë të vogël të rrumbullakosur, gjithashtu pështynte kudo. I ngathët në lëvizjet e tij, ai vazhdimisht rrëzohej dhe thyente objektet që prekte. Kurrë nuk mësoi të kërcejë, dhe gjithmonë e priste veten gjatë rruajtjes.

Kalitja

Ai ishte i zymtë dhe i dyshimtë, i ndjeshëm, mizantrop dhe i fiksuar në atë se të gjithë donin ta mashtronin. Shquhej për një sjellje jo të mirë dhe ishte aspak tërheqës. Ai gjithmonë harronte gjithçka. Kishte zemërime të pakuptimta dhe nganjëherë kishte marrëdhënie korrektësie të dyshimtë me botuesit. Një beqar i përjetshëm. Jetoi në një konfuzion të papërshkrueshëm, veçanërisht pasi nuk kishte asnjë shërbëtor të gatshëm të toleronte nervozizmin e tij.

Muzika i dilte nga zemra

Gjithmonë është spekuluar për sëmundjet e shumta që kompozitori kishte vuajtur që në rini, nga astma në sindromën e zorrëve të irrituar, nga sëmundja e veshkave deri te ciroza e mëlçisë. Dhe historianët kanë pyetur gjithashtu se si sëmundjet fizike të muzikantit, mund të kishin ndikuar në artin e tij. Hipoteza e 3 studiuesve është se ritmet e disa prej kompozimeve të tij më të famshme dhe prekëse, do të ndikoheshin thellësisht nga aritmitë kardiake, nga të cilat ndoshta vuante kompozitori.

Ai ishte vërtet i shurdhër?

Tashmë në të tridhjetat, ai deklaroi se kishte vështirësi të kuptonte fjalët e një personi që fliste me zë të ulët. Për të dëgjuar aktorët në teatër, ai u detyrua të afrohej me orkestrën. Megjithatë, shurdhimi në rritje, e degdisi atë në një gjendje të thellë depresive, e cila në vitin 1802 e çoi në një tentativë për vetëvrasje. Për shkak të problemeve të dëgjimit, Beethoven u izolua në mënyrë progresive nga njerëzit përreth tij, duke kompromentuar shumë marrëdhënie shoqërore dhe emocionale. Në vitin 1819, tetë vjet para vdekjes së tij, ai ishte plotësisht i shurdhër. Pavarësisht kësaj, Beethoven vazhdoi të kompozonte: E famshja Simfonia e Nëntë me Odën e Gëzimit, u shkruan në vitin 1824, duke sjellë jo një muzikë dëgjimi se sa një shpërthim shpirti.

Gjeniu dhe rregullsia

Gazetari amerikan, Mason Midnight Currey mblodhi detaje biografike të 168 artistëve, duke treguar se të gjithë, madje edhe ata që konsideroheshin të pabindur dhe instiktivë, ndoqën një program specifik. Stili i jetës së Ludwig van Beethoven, veçanërisht vitet e fundit, ishte shumë i rregullt. Por në periudha të tjera, Beethoven kompozonte madje deri në dy të mëngjesit. Gjithmonë duke ndjekur një orar të rreptë.

Gjeni falë sifilizit?

Sipas studiuesit, Deborah Hayden, sifiliz, prej të cilit shumë personazhe në histori ishin prekur ndoshta, nga Abraham Lincoln te Friedrich Nietzsche dhe Oscar Wilde, mund të shpjegonte gjenialitetin ose çmendurinë e tyre. Euforia sifilitike mund të ketë amplifikuar gjenialitetin krijues të Ludwig van Beethoven dhe të shumë personazheve të tjerë të cilët, si ai, ishin prekur nga e ashtuquajtura sëmundje franceze. Teza, e përfshirë në një libër nga Hayden, nuk është konfirmuar kurrë. Sidoqoftë, studime të tjera tregojnë se Beethoven vuante nga çrregullimi bipolar .

Ai nuk është një romantik

Beethoven ishte mendimtari më i frikshëm muzikor. Shumë kanë dashur të shohin tek ai urën midis periudhave klasike dhe romantike, por është vetëm një etiketë e përshtatshme, dhe jo shumë e saktë. Në realitet, ka shumë pak romantik në muzikën e tij. “Beethoven nuk fliste gjuhën e romantikëve”, shkroi Harold C. Schonberg . “Ai filloi të kompozonte në traditën klasike dhe më pas shkoi përtej kohës dhe hapësirës, ​​duke përdorur një gjuhë që ai vetë e kishte falsifikuar. Një gjuhë e ngjeshur, enigmatike dhe shpërthyese, e shprehur në forma të sajuara prej tij”.

Revolucionar

Karakteristikë që e dallonte Beethoven nga të gjithë muzikantët e tjerë që i paraprinë, përveç gjenialitetit dhe forcës së tij të pakonkurrueshme, ishte ajo që ai e konsideronte veten artist dhe mbronte të drejtat e tij si artist. Ai ishte një artist, një krijues, dhe për këtë arsye ishte superior ndaj mbretërve dhe fisnikëve. Ai kishte një konceptim revolucionar të shoqërisë dhe ide romantike rreth muzikës. “Ajo që kam në zemrën time duhet të dalë dhe kështu e shkruaj”, i tha ai dishepullit Carl Czerny. Mozart nuk do ta kishte ëndërruar kurrë të thoshte një gjë të tillë, as Haydn apo Bach.

Vdiq nga plumbi?

Në të vërtetë jo. Për disa ishte faji i një vaji të njomur, pas një operacioni kirurgjikal. Për të tjerët, nga një kupë prej së cilës piu kompozitori. Cilado qoftë, përqendrimi i lartë i plumbit që gjendet në trupin e Beethoven shpesh është përmendur si shkaku kryesor i vdekjes së tij në moshën 56-vjeçare. Për të ushqyer edhe më shumë teorinë e vdekjes nga plumbi në gjak, u aludua se përqindja e lartë e këtij vrasësi i shkaktoi atij nervozizëm. Për studiuesit nuk ishte as e re as e panjohur, nervozizmi dhe temperamenti shpërthyes i kompozitorit, bllokimi i veshkave dhe mëlçisë, simptoma që iu shfaqën gjithnjë e më agresive, duke i dëmtuar cilësinë e jetës muzikantit në fundin e jetës. Sidoqoftë, kërkimet nga shkolla e mjekësisë, Mount Sinai në New York, i kanë hedhur poshtë këto hipoteza. Analiza e niveleve të plumbit në kockat e kompozitorit, gjeti një përqendrim shumë të ulët, që të ishte shkaktari i helmimt me pasojë vdekjeje të gjeniut të muzikës. /focus/ KultPlus.com

‘Ich Liebe Dich’, dueti mes Andrea Bocellit dhe vajzës së tij 8 vjeçare që të ngroh zemrën (VIDEO)

Andrea Bocelli këndoi pranë vajzës Virxhinia ndërsa ajo lehtësisht luante Beethovenin, ‘këngën e dashurisë’ në piano, për duetin e tyre të parë ndonjëherë.

Ishte një moment i veçantë për Andrea Bocellin kur ai u bashkua me fëmijën e tij më të vogël për një duet baba-bijë.

Pasi kaluan shumë ditë së bashku në shtëpinë e tyre vitin e kaluar, Bocelli dhe Virxhinia tetëvjeçare kishin praktikuan ‘Ich liebe dich’ (‘Tender Love’) të Beethoven, dhe pianistja e re ishte gati ta luante atë në tërësinë e saj.

Ndërsa, Bocelli këndoi vijën fillestare të poezisë së Karl Friedrich Wilhelm Herrosee, vajza e tij filloi të luante pa probleme këngën në piano pranë tij.

Një bashkëpunim i butë, ngushëllues mes një tenori me famë botërore dhe fëmijës së tij, e që për herë të parë ky klip u nda më 3 maj 2020.

“Virxhinia e Vogël ka punuar shumë gjatë javëve të fundit për të respektuar detyrimet e saj. Ne tani prezantojmë duetin tonë të parë, një xhevahir i krijuar shumë kohë më parë, por që mbetet mrekullisht aktual, një gënjeshtër e cila flet për dashurinë me një butësi të pafundme”, e mbishkroi ai videon.

Dueti i Andreas ‘Ich Liebe Dich’ me vajzën e tij të vetme ishte i pari për çiftin, por me shpresë se ishte i pari nga shumë të radhës./ KultPlus.com

Të fshehtat e Beethoven-it që mbeten larg vëmendjes së njerëzve për shumë kohë

Si çdo gjeni tjetër i artit, edhe jeta e Ludwig van Beethoven është e mbushur me sekrete, të panjohura, të vërteta të aluduara dhe mite, të cilat nuk e komprometojnë krijimtarinë e tij, as nuk e zbehin shkëlqimin e yjësisë ku ata shndrisin përgjithmonshmërinë.

Por thjeshtë, na japin mundësi të kuptojmë se çdonjëri nga ne, veçanërisht, të zgjedhurit të lindin të “pavdekshëm”, janë tokësor aq sa janë edhe qiellor. Shpesh fama dhe gjenialiteti i tyre ka shërbyer si një koracë mbrojtëse e padepërtueshme dhe kjo i ka lënë ata të qetë në gjumin e përjetësisë. Por vjen koha kur njeriu i zakonshëm kërkon të ngjashmen e tyre edhe tek njerëzit e jashtëzakonshëm, qofshin këta artistë, borrështetas, ushtarakë, eksploratorë apo edhe pretendues të froneve hyjnore.

Por kur lindi ai, Ludwig van Beethoven?

Ludwig van Beethoven ka lindur në Bon më 15, 16 apo 17 Dhjetor? Burime të ndryshme nuk ofrojnë sigurinë e datës së saktë, kur u lind kompozitori i madh. Por bien dakord për 17 dhjetorin 1770, datën e pagëzimit. Fëmija çudibërës, i’u nënshtrua një disipline të rreptë, e cila, siç ndodh shpesh me mrekullitë e fëmijëve, i kushtëzoi moshën dhe tërë jetën.

Përbindësh i talentit … dhe jo vetëm .

Ludwig van Beethoven arriti të vendoste veten si një nga artistët më të mëdhenj të kohërave,  pavarësisht të metave të tij të karakterit. Ai kurrë nuk kishte qenë një bukurosh. Në fëmijëri atë e quanin Der Spagnol (Spanjisht), për shkak të fytyrës së tij të ullinjtë. Ishte shtatshkurtër, jo më shumë se një e gjashtëdhjetë e pesë metra i gjatë, i gjerë në shpatulla, me kokë të madhe dhe flokë të rrëmujshëm, dhëmbë të dalë, një hundë të vogël të rrumbullakosur, gjithashtu pështynte kudo. I ngathët në lëvizjet e tij, ai vazhdimisht rrëzohej dhe thyente objektet që prekte. Kurrë nuk mësoi të kërcejë, dhe gjithmonë e priste veten gjatë rruajtjes.

Kalitja

Ai ishte i zymtë dhe i dyshimtë, i ndjeshëm, mizantrop dhe i fiksuar në atë se të gjithë donin ta mashtronin. Shquhej për një sjellje jo të mirë dhe ishte aspak tërheqës. Ai gjithmonë harronte gjithçka. Kishte zemërime të pakuptimta dhe nganjëherë kishte marrëdhënie korrektësie të dyshimtë me botuesit. Një beqar i përjetshëm. Jetoi në një konfuzion të papërshkrueshëm, veçanërisht pasi nuk kishte asnjë shërbëtor të gatshëm të toleronte nervozizmin e tij.

Muzika i dilte nga zemra

Gjithmonë është spekuluar për sëmundjet e shumta që kompozitori kishte vuajtur që në rini, nga astma në sindromën e zorrëve të irrituar, nga sëmundja e veshkave deri te ciroza e mëlçisë. Dhe historianët kanë pyetur gjithashtu se si sëmundjet fizike të muzikantit, mund të kishin ndikuar në artin e tij. Hipoteza e 3 studiuesve është se ritmet e disa prej kompozimeve të tij më të famshme dhe prekëse, do të ndikoheshin thellësisht nga aritmitë kardiake, nga të cilat ndoshta vuante kompozitori.

Ai ishte vërtet i shurdhër?

Tashmë në të tridhjetat, ai deklaroi se kishte vështirësi të kuptonte fjalët e një personi që fliste me zë të ulët. Për të dëgjuar aktorët në teatër, ai u detyrua të afrohej me orkestrën. Megjithatë, shurdhimi në rritje, e degdisi atë në një gjendje të thellë depresive, e cila në vitin 1802 e çoi në një tentativë për vetëvrasje. Për shkak të problemeve të dëgjimit, Beethoven u izolua në mënyrë progresive nga njerëzit përreth tij, duke kompromentuar shumë marrëdhënie shoqërore dhe emocionale. Në vitin 1819, tetë vjet para vdekjes së tij, ai ishte plotësisht i shurdhër. Pavarësisht kësaj, Beethoven vazhdoi të kompozonte: E famshja Simfonia e Nëntë me Odën e Gëzimit, u shkruan në vitin 1824, duke sjellë jo një muzikë dëgjimi se sa një shpërthim shpirti.

Gjeniu dhe rregullsia

Gazetari amerikan, Mason Midnight Currey mblodhi detaje biografike të 168 artistëve, duke treguar se të gjithë, madje edhe ata që konsideroheshin të pabindur dhe instiktivë, ndoqën një program specifik. Stili i jetës së Ludwig van Beethoven, veçanërisht vitet e fundit, ishte shumë i rregullt. Por në periudha të tjera, Beethoven kompozonte madje deri në dy të mëngjesit. Gjithmonë duke ndjekur një orar të rreptë.

Gjeni falë sifilizit?

Sipas studiuesit, Deborah Hayden, sifiliz, prej të cilit shumë personazhe në histori ishin prekur ndoshta, nga Abraham Lincoln te Friedrich Nietzsche dhe Oscar Wilde, mund të shpjegonte gjenialitetin ose çmendurinë e tyre. Euforia sifilitike mund të ketë amplifikuar gjenialitetin krijues të Ludwig van Beethoven dhe të shumë personazheve të tjerë të cilët, si ai, ishin prekur nga e ashtuquajtura sëmundje franceze. Teza, e përfshirë në një libër nga Hayden, nuk është konfirmuar kurrë. Sidoqoftë, studime të tjera tregojnë se Beethoven vuante nga çrregullimi bipolar .

Ai nuk është një romantik

Beethoven ishte mendimtari më i frikshëm muzikor. Shumë kanë dashur të shohin tek ai urën midis periudhave klasike dhe romantike, por është vetëm një etiketë e përshtatshme, dhe jo shumë e saktë. Në realitet, ka shumë pak romantik në muzikën e tij. “Beethoven nuk fliste gjuhën e romantikëve”, shkroi Harold C. Schonberg . “Ai filloi të kompozonte në traditën klasike dhe më pas shkoi përtej kohës dhe hapësirës, ​​duke përdorur një gjuhë që ai vetë e kishte falsifikuar. Një gjuhë e ngjeshur, enigmatike dhe shpërthyese, e shprehur në forma të sajuara prej tij”.

Revolucionar

Karakteristikë që e dallonte Beethoven nga të gjithë muzikantët e tjerë që i paraprinë, përveç gjenialitetit dhe forcës së tij të pakonkurrueshme, ishte ajo që ai e konsideronte veten artist dhe mbronte të drejtat e tij si artist. Ai ishte një artist, një krijues, dhe për këtë arsye ishte superior ndaj mbretërve dhe fisnikëve. Ai kishte një konceptim revolucionar të shoqërisë dhe ide romantike rreth muzikës. “Ajo që kam në zemrën time duhet të dalë dhe kështu e shkruaj”, i tha ai dishepullit Carl Czerny. Mozart nuk do ta kishte ëndërruar kurrë të thoshte një gjë të tillë, as Haydn apo Bach.

Vdiq nga plumbi?

Në të vërtetë jo. Për disa ishte faji i një vaji të njomur, pas një operacioni kirurgjikal. Për të tjerët, nga një kupë prej së cilës piu kompozitori. Cilado qoftë, përqendrimi i lartë i plumbit që gjendet në trupin e Beethoven shpesh është përmendur si shkaku kryesor i vdekjes së tij në moshën 56-vjeçare. Për të ushqyer edhe më shumë teorinë e vdekjes nga plumbi në gjak, u aludua se përqindja e lartë e këtij vrasësi i shkaktoi atij nervozizëm. Për studiuesit nuk ishte as e re as e panjohur, nervozizmi dhe temperamenti shpërthyes i kompozitorit, bllokimi i veshkave dhe mëlçisë, simptoma që iu shfaqën gjithnjë e më agresive, duke i dëmtuar cilësinë e jetës muzikantit në fundin e jetës. Sidoqoftë, kërkimet nga shkolla e mjekësisë, Mount Sinai në New York, i kanë hedhur poshtë këto hipoteza. Analiza e niveleve të plumbit në kockat e kompozitorit, gjeti një përqendrim shumë të ulët, që të ishte shkaktari i helmimt me pasojë vdekjeje të gjeniut të muzikës. /focus/ KultPlus.com

Sonatat klasike nën interpretimin e Gabriele Carcanos përkëdhelen mbrëmë secilin të pranishëm në Chopin Piano Fest

Era Berisha

Gabriele Carcano, pianisti italian mbrëmë në festivalin e Chopin Piano Fest, solli para publikut një interpretim pianistik me sonata klasike të cilat rrallë herë dëgjohen në kryeqytetin e Kosovës. Performimi gjallërues e llojllojshmëria e tingujve që dhuroheshin nga timbri shpirtëror i pianistit, shpalosi një thjeshtësi dinamike që zotëroi skenën, atmosferën dhe njëkohësisht joshi publikun me melodi të cilat përkëdhelnin vështrimin e tyre në çdo sekondë, shkruan KultPlus.

Amfiteatri i Ri i Bibliotekës Universitare tash e një muaj është shndërruar në shtëpinë e interpretimeve pianistike, të cilat vihen ende më shumë në pah me inkuadrimin e reflektorëve ngjyrë vjollcë, ata të ngrohtë të vendosur anash në sallë, por të cilët humbnin efektin e tyre kur drita natyrale e cila vinte nga dritarja rrethore në mesin e objektit, depërtonte në ambient. Kjo dritë natyrale sa vinte e zvogëlohej duke rritur kështu edhe entuziazmin e të pranishmëve në një nivel më të lartë e njëkohësisht dallohej ende më shumë edhe loja madhështore e gishtërinjve të pianistit, me ç’rast ai filloi interpretimin e sonatave klasike njëra pas tjetrës, duke goditur atmosferën menjëherë në sekondën e parë.

Tashmë, si çdo herë, hapjen e kësaj nate të festivalit Chopin Piano Fest, e nisi drejtoresha artistike Lelja Pula, e cila është shprehur se po ndjehej mjaft e lumtur që po i afroheshin fundit të festivalit me një sukses tejet të madh. Ajo poashtu për publikun dhuroi disa informacione mbi pianistin që pas pak do të dilte në skenë e ta zotëronte atë plotësisht me thumbime të vazhdueshme performuese.

Me një shpejtësi, siguri në vetvete dhe një ndreqje të shpejtë të syzave të tij, para të pranishmëve doli pianisti Gabriele Carcano. Vepra e parë e titulluar ‘Sonata op.14 nr.1 E-dur’ nga L.V.Beethoven, e interpretuar nga pianisti, solli një frymë sa klasike po aq edhe të prekshme, ku meloditë e tingujt u zgjuan papritmas si një cicërimë e butë e zogjve, një tingëllimë e bukur magjepsëse. Lëvizjet precize të tij mbi çelësat e pianos binin me një butësi të jashtëzakonshme, një përkëdhelje që qetësisht kaplonte edhe qelizat e secilit njeri.

Sonatat klasike të Beethoven dhe alegrot e plota, u shpalosën para publikut me lëvizje të ngadalta, një lëvizje vallëzimi mes çelësave të instrumentit bardh e zi dhe gishtërinjve të pianistit. Performanca e tij, mbrëmë dhuroi një ringjallje të notave dhe tonit që në vete ngërthenin një bukuri të tillë që edhe mjalta e sheqerosur nuk do të mund të krahasohej me veçantinë e këtyre veprave që këndonin serenata për publikun dhe endeshin në atmosferë si një agim i hershëm që zinte vend në momentet më të rralla.

Notat qiellore që pasonin çdo moment, kishin një krenari aq të madhe e ngjasonin me një vetëtimë, melodia e së cilës pushtoi hapësirën papritmas në një cungim të vështrimit të publikut dhe në një përqafim të ngushtë të fijeve delikate shpirtërore. Luhatjet e kokës, shprehjet e fytyrës, kërcimet e lehta trupore dhe efikasiteti e serioziteti i teknikës së pianistit, dëshmoi se interpretimi pianistik, sado që gjallërohet nga skena bukur e krijuar, në fakt lulëzimi i vërtetë në llojllojshmërinë e ngjyrave melodike, vjen nga brendësia e trupit të pianistit, nga thellësia e kockave të tij që posedonte një talent unik, ekzistenca e së cilit ishte ulur shkëlqyeshëm në shtresën ajrore të sallës.

Gishtërinjtë e tij po fluturonin mbi çelësa si dallëndyshet që interpretojnë në livadhin e tyre, ndërsa duart e tij ndërronin kahje si një shushurimë e gjetheve të stinës së vjeshtës, të cilat kanë dy anë krejtësisht ndryshe por frymojnë si një eufori e tërbuar. Carcano përgjatë dy orë performimi të veprave të njohura nga kompozitorët botërorë si: L.v.Beethoven, Matteo Manzitti dhe Schumann, kapi dukshëm vëmendjen e çdokujt me një kujdes të pavetëdijshëm, për arsye se ai ishte futur në botën e tij melodike, aty ku qenia njerëzore futet në pasionin e vetmuar teksa shpirti ngritet e del jashtë si një narrator i mbrëmjes.

Heshtja afër fundit të çdo vepre, dëshironte vëmendjen fizike dhe emocionale të njeriut, për ti dhuruar atyre një dridhje intime që ecte ngadalë mbi lëkurë derisa futej përtej e arrinte destinacionin e saj. Andaj, edhe pianisti mbrëmë krijoi një urë të padukshme mes botës hyjnore të tingujve, aty ku shumica ishin futur dhe botës imagjinare, aty ku njeriu mbyll sytë e tij e vazhdon të rindjejë e ripërjetoj emocionet lehtësisht të dhuruara nga interpretimi pianistik.

Pas gjithë kësaj nate të paharrueshme, ishte radha që publiku të krijoj një performim gërshetues mes duartrokitjeve e brohoritjeve që nuk po ndaleshin dot, derisa edhe vetë pianisti me një buzëqeshje që zmadhohej çdo herë kur ai dilte nga prapaskena për të falënderuar publikun që e riktheu atë tri herë në skenë.

Pianisti italian Gabriele Carcano i cili për herë të parë performoi në Prishtinë, për KultPlus foli rreth natës së mbrëmshme dhe emocioneve të tij pas interpretimit pianistik.

“Është gjithmonë një ndjenjë e çuditshme pas një koncerti, sepse kur je në skenë dhe luan e performon, nuk dëgjon asgjë që audienca është duke dëgjuar. Pra, është shumë e vështirë që të dish se si disa gjëra kanë ndodhur por me eksperiencë kam vërejtur që disa herë kam një përshtypje për atë se cfarë bëra e që është krejtësisht ndryshe nga ajo që ka dalur në skenë”, thotë Carcano.

Sipas tij, një artist që performon dhe del nga skena, ai ndjehet që ka dhuruar gjithçka por në fakt ai nuk e din se si ka shkuar në të vërtetë, prandaj nevojitet ekzistenca e publikut.

“Je aq shumë brenda performancës, saqë nuk dëgjon asgjë tjetër sepse je duke performuar nga brendësia jote dhe kjo është një ndjenjë e veçantë dhe prandaj e dua shumë. Interpretimi në Prishtinë shkoi shumë mirë dhe pashë shumë studentë të muzikës që ishin shumë të entuziazmuar dhe përkrahës. Andaj, kurioziteti i publikut është gjëja më e mirë që ndodh e sidomos kur ata vështrojnë dhe dëshirojnë të kuptojnë se çka po ndodh”, ka thënë Carcano për KultPlus.

Për Carcanon, skena dhe hapësira ishte tejet e mirë dhe akustika ishte e duhur. Ndërsa, secila pjesë e interpretuar ka ngritjet dhe uljet e tyre, por fundi i koncertit për të është gjithmonë momenti kur publiku inkuadrohet më shumë.

“Vëmendja e publikut, fytyrat e reja në publik dhe reagimet e tyre të menjëhershme ndaj muzikës, janë këto gjëra që do ti mbaj në mend kur mendoj për të ardhur e performuar në Prishtinë”, përfundon Carcano për KultPlus.

Chopin Piano Fest do të prezantojë koncertin e fundit për edicionin e 11-të të tij. Nata e fundit e këtij festivali, vjen nesër ku do të interpretojë pianistja amerikane Zoya Shuhatovich në Amfiteatrin e Ri të Bibliotekës Universitare. Ndërsa, në këtë natë do të shpallet edhe fituesja e Çmimit Special të Chopin Piano Fest. / KultPlus.com

Letër dashurie nga Beethoveni: Mendimet e mia janë vetëm për ty, dashuria ime e përjetshme

Letra e mëposhtme është një nga tri letrat që u gjend në një sirtar të Ludwig van Beethovenit pas vdekjes së tij. Kjo letër nuk u dërgua kurrë dhe identiteti i gruas me të cilën kompozitori kishte rënë në dashuri mbetet ende sot i panjohur.

Letrën e përktheu Elona Caslli.

“7 korrik 1812
Në shtrat mendimet e mia janë vetëm për ty, dashuria ime e përjetshme; herë të lumtur, herë të trishtuar, në pritje që fati ta plotësojë dëshirën tonë . Mund të jetoj veçse me ty, me askënd tjetër… Po, kam vendosur të iki larg derisa të mundem të fluturoj në krahët e tu dhe të ndihem mirë pranë teje. Ta lë shpirtin tim, që mbështillet nga qenia jote, të hyjë në mbretërinë e shpirtrave. Kështu duhet të ndodhë… do të bindesh kur të njohësh besnikërinë time . Asnjë grua tjetër nuk mund ta pushtojë zemrën time, kurrë, kurrë, kurrë…

O Zot, pse duhet të më largosh nga një dashuri kaq e madhe? Jeta ime në Vjenë tani është e mjerë… Dashuria jote më ka bërë njeriun më të lumtur dhe më fatkeq në botë. Në moshën time, njeriu duhet të ketë një jetë monotone dhe të qetë, por a mund ta arrij këtë në gjendjen që jemi ne të dy?

Engjëlli im, tani sapo më thanë që posta punon çdo ditë dhe po e mbyll këtu që kjo letër të mbërrijë tek ty sa më shpejt…

Rri e qetë… Vetëm nëse arrijmë ta shohim kthjellët ekzistencën tonë mund t’ia dalim mbanë të jetojmë bashkë; rri e qetë; dashuromë në të tashmen; dashuromë në të shkuarën; sa nostalgji… sa dhembje për ty… për ty jeta ime… gjithçkaja ime…. lamtumirë… të lutem dashuromë dhe mos dysho kurrë tek zemra e të dashurit tënd besnik.

L.
Përjetësisht i yti.
Përjetësisht e imja.
Përjetësisht ne.”
/ KultPlus.com

250 vjet nga lindja e Beethovenit, kompozitorit të pavdekshëm

Më 16 dhjetor të vitit 1770, në Bonn, lindi Ludwig van Beethoven, kompozitor e pianist, figurë e rëndësishme në tranzicionin midis epokave klasike dhe romantike të muzikës, i cili mbetet nga më të famshmit dhe më me ndikim i të gjithë kompozitorëve.

Veprat e tij më të njohura janë 9 simfoni, 5 koncerte për piano, 32 sonata dhe 16 kuartetet, si dhe muzikë dhome, vepra korale dhe këngë.

Beethoven shkoi në Vjenë në 1792; studioi për muzikë, dhe shpejt fitoi reputacion si pianist virtuoz. Në Boston, më 1947, Fan Noli botoi monografinë “Beethoven and the French Revolution” duke mbrojtur argumentin se Revolucioni Francez dhe idetë republikane patën ndikim të thellë në muzikën e Beethovenit.

Noli, i njohur si republikan dhe anti-monarkist, thotë se kompozimet më të dobta të Beethovenit janë ato të krijuara në Vjenë gjatë periudhës perandorake, kur kompozonte me kontratë për princër e perandorë, thjesht për para.

Biografët thonë se Beethoveni ishte tërhequr nga idealet e Iluminizmit. Në vitin 1804, kur ambiciet perandorake të Napoleonit u bënë të qarta, Beethoven i fshiu fjalët e përkushtimit për Bonapartin nga simfonia e tretë; më vonë ai ndryshoi edhe titullin (Sinfonia heroike për të festuar kujtimin e një njeriu të madh), dhe ia ripërkushtoi atë mbrojtësit të tij, Princit Jozef Franz von Lobkoëitz, në pallatin e të cilit simfonia e tretë u interpretua për herë të pare.

Beethoven jetoi në Vjenë deri në vdekje (1827). Në dekadën e fundit të jetës ai u bë thuajse krejtësisht i shurdhër; u tërhoq nga jeta publike, por vazhdoi të kompozonte. Kritikët thonë se shumë nga veprat e tij më të admiruara vijnë pikërisht nga kjo periudhë nën ndikimin perandorak. /KultPlus.com

Beethoven do të kujtohet vetëm me një ngjarje në 250-vjetorin e lindjes

Pandemia ka goditur me gjithë fuqinë “Beethovenfestin” në Bonn dhe shumica e ngjarjeve janë shtyrë për vitin 2021. Nga programi i gjatë, që ishte planifikuar për të nderuar Ludwig van Beethovenin për 250-vjetorin e lindjes së tij, vetëm një projekt do të mbahet: “Bauprobe Beethoven,” apo “Beethoven, A Scenographic Mock-Up”.

Në këtë “inspektim teatral të vendit”, grupi i artistëve nga Berlini “Rimini Protokoll” planifikon që të mbushë hapësirën e madhe në “Beethovenhalle” në Bonn, e që është në rinovim.

“Asnjë notë e vetme nuk do të dëgjohet në ‘Beethovenhalle’ në Bonn gjatë këtij jubileu të Beethovenit”, kanë thënë artistët e ndërtesës, e cila u hap në vitin 1959, e që thonë se simbolizon Gjermaninë e pasluftës “historinë e rilindjes, lavdisë dhe pasurisë, por edhe atë të neglizhencës, grindjes dhe humbjes së kuptimit”.

“Rimini Protokoll”, i themeluar në vitin 2000 nga Daniel Wetzel, Helgard Haug dhe Stefan Kaegi, organizon punime skenike, ndërhyrje e performanca dhe audioshfaqje përkrah “ekspertëve” të përditshëm, të cilët kanë fituar njohuritë dhe aftësitë e tyre përtej teatrit. Ndër shfaqjet e tyre ishte “Konferenca Botërore e Klimës”, një tallje që përkonte me Samitin e klimës në Paris, në vitin 2015.

Ndërhyrja më e fundit e kolektivit do të ndodhë në punishten në “Beethovenhalle”, më 12 dhe 13 shtator, pasi grupe të vogla (maksimum 15 persona për shkak të kufizimeve të koronavirusit) do të bëjnë inspektime skenike gjatë mëngjesit dhe pasdites. Udhëheqës do të jenë të ashtuquajturit “ekspertë të përditshmërisë”, që përfshijnë aktorë amatorë dhe njerëz, puna dhe jeta e të cilëve është goxha e lidhur me “Beethovenhalle”.

“Pas një hulumtimi të gjatë, ne kemi gjetur 10 njerëz të cilët kanë një lidhje interesante biologjike apo intelektuale, që lidhet me ‘Beethovenhalle’”, ka thënë Helgard Haug nga “Rimini Protokoll” për DW.

Në mesin e tyre ishte shefi i protokollit që mbikëqyri vizitat e katër ish-presidentëve gjermanë në “Beethovenhalle”, një ish-kryetar, një historian arti, muzikant dhe drejtues teknikë që u kujdesën për hapësirën për katër dekada. Një njeri i cili në vitin 1983 ishte dënuar për zjarrvënie të qëllimshme të hapësirës dhe “Pretzel Womam” një legjendë e Bonnit, e cila është kujdesur për mirëqenien e vizitorëve të koncertit do të jenë po ashtu pjesë e turneut – dhe do të tregojnë sekretet e tyre për të krijuar një histori të veçantë rreth hapësirës.

Një simbol i vjetër i Republikës Federale të Gjermanisë në ish-kryeqytetin Boon, një mosmarrëveshje e gjatë në lidhje me të ardhmen e sallës moderniste, përfundoi me një marrëveshje rinovimi për 166 milionë euro. Pasi që rinovimi nuk do të përfundojë para vitit 2024, “Beethovenfest” në Bonn e humbi hapësirën më të rëndësishme. Tani, në mënyrë ironike, aty do të zhvillohet e vetmja ngjarje në qytet dedikuar manifestimit të madh.

“’Beethovenhalle’ ishte diçka si një elefant ngjyrë rozë në dhomë”, ka thënë menaxheri i projektit “Beethovenfest”, Thomas Scheider, për vendimin për të ftuar “Rimini Protokoll” për të përdorur hapësirën ikonike.

“I vetmi vend ku nuk ishte menduar që të mbahet ndonjë performancë për të shënuar përvjetorin, tani është i vetmi vend i mbetur”, ka shtuar ai. Ka treguar se hapësira ishte një vend me rëndësi për mbledhje private dhe publike, si dhe për ngjarje politike e kulturore.

“Por është edhe një metaforë e të kujtuarit dhe sesi të mbajmë gjallë kujtimet”. Sigurisht, muzika ka vend kryesor në çdo ngjarje të “Beethovenfest” dhe kompozitorit amerikan që vepron në Berlin, Ari Benjamin Meyers, i ishte kërkuar që të shkruante një vepër për këtë ngjarje në “Beethovenhalle”.

Inspiruar nga vepra e fundit e Beethovenit “Great Fugue”, Meyers ka krijuar një vepër e cila u interpretua nga “Asasello Quartet”, që do të dëgjohet gjersa audienca kalon nga një ekspert tek tjetri. Meyers e ka përshkruar Beethovvenin në një intervistë për DW si “si kompozitorin e parë bashkëkohor”. Publiku potencial duhet të dijë se një helmetë dhe jelek sigurie do t’u jepen nga organizatorët, ndërsa kërkohet të kenë me vete këpucë të forta dhe që të jenë veshhapur. / KultPlus.com