Poezi nga Emily Dickinson
Përktheu: Elida Buçpapaj
Këtë e bëra gjithmonë i dashur,
ja ku ta dëshmoj tash:
Aq kohë sa të dashurova
nuk të dashurova mjaft.
Që unë do të të dua gjithmonë,
ja ku po ta them ty
se dashuria është jetë,
dhe jeta pavdekësi.
A dyshon ti kështu?
se nuk paskam vallë
të tregoj tjetërgjë
përveç Kalvarit./KultPlus.com
Poezi nga Emily Dickinson
549
Që gjithnjë kam dashuruar
T’ta dëshmoj jam e aftë
Që gjer’ sa dashurova
Nuk jetova kurrë – Mjaft –
Që gjithnjë do dashuroj –
E ta dish ti
Që dashuria është jetë –
Dhe jeta ka pavdekësi –
Kët’ – mos dyshon gjë – Ëmbëlsi –
Ç’tjetër vallë?
S’kam ç’tregoj
Veçse Andrallë –
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
Poezi nga Emily Dickinson
Është një qiell tjetër,
gjithmonë i kthjellët dhe i qartë,
Dhe është një shkëlqim tjetër dielli,
ndonëse duket të jetë errësirë;
S’kanë rëndësi pyllishtet e zbehura, Austin,
S’kanë rëndësi fushat e heshtura —
Këtu është një pyll i vogël,
Me gjethe të bleruara përherë;
Këtu është një kopsht i ndritur;
Ku kurrë një brymë s’ka rënë;
Në lulet e tij të që nuk vyshken
Dëgjoj bletën e praruar të gumëzhijë:
Prithee, vëllau im,
Eja në kopshtin tim./ KultPlus.com
Poezi nga Emily Dickinson
Dy botë
Në dhé t’huaj është njësoj,
Mes stinësh s’ka dallime,
Mëngjeset çelin mbrëmjesh,
Thyejn’ fara me zjarrmime.
Lule t’egra shpërthejnë pyllit,
Rrëke vërshojnë deri vonë;
Asnjë mëllenjë që krakëllin
Për Kalvarin që kalon.
Auto-da-fé apo procese –
As që i sheh një bletë;
Mjerimi në sytë e saj?
Ta ndash nga lule’ vet.
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
Poezi nga Emily Dickinson
Përktheu Elona Caslli
Unë jam askushi. Kush je ti?
Je edhe ti askushi?
Atëherë jemi dy. Mos i trego njeriu!
Ata do ta kuptonin menjëherë.
Sa e frikshme të jesh Dikushi!
Të të njohin, siç njohin një bretkosë.
T’ia thuash emrin tënd gjithë ditën e ditës.
një moçali admirues. / KultPlus.com
Poezi nga Emily Dickinson
Është një qiell tjetër,
gjithmonë i kthjellët dhe i qartë,
Dhe është një shkëlqim tjetër dielli,
ndonëse duket të jetë errësirë;
S’kanë rëndësi pyllishtet e zbehura, Austin,
S’kanë rëndësi fushat e heshtura —
Këtu është një pyll i vogël,
Me gjethe të bleruara përherë;
Këtu është një kopsht i ndritur;
Ku kurrë një brymë s’ka rënë;
Në lulet e tij të që nuk vyshken
Dëgjoj bletën e praruar të gumëzhijë:
Prithee, vëllau im,
Eja në kopshtin tim./ KultPlus.com
Poezi nga Emily Dickinson
Një libër
Hëngri e piu të vyerat fjalë,
Shpirti vigan i ishte bërë;
Harroi krejt se qe i varfër
Dhe se trupn’ e kish rërë.
E ky amanet flatrash ishte
Veç një libër, ditëve sterrë
Teksa vallëzonte. Eh ç’liri
Që sjell një shpirt pa frerë!
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
Poezi nga Emily Dickinson
Piva një gllënjkë jetë –
Po të tregoj se sa kam paguar për të –
Pikërisht sa një egzistenë e tërë.
“Çmim’ i tregut”, më thanë.
Dhe paskëtaj më peshuan – kokërr për kokërr.
Dhe fibrat mi llogaritën fije më fije.
Në fund më dhanë vlerën e Qenies sime –
Sa një gram parajsë!
Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com
Poezi nga Emily Dickinson
Ka një pjerrësi të caktuar drite,
pasditeve të dimrit –
që të ndrydh si pesh’
e muzikës në katedrale –
Një plagë qiellore na shpërfaqet pa hasur vraga,
por me një ndyshim nga
brënda, të domethënieve –
Askush nuk mund t’ja u mësojë atë – të tjerëve –
është vula e dëshpërimit –
si një pikëllim perandorak
i dërguar prej ajrit.
Kur vjen; peizazhi dëgjon –
hijet – mbajnë frymën –
kur ikën, është si distanca
në aspektin e vdekjes –
Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com
Poezi nga Emily Dickinson
Kurrë nuk pashë kënetë
Kurrë nuk pashë unë det;
Por di sesi është shqopa,
Di edhe si dallga ngjet.
Me Zotin kurrë nuk fola
Në Parajsë kurrë s’kam qënë;
Por e njoh mirë atë vënt
Sikur leje t’më kishnë dhënë.
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
Poezi nga Emily Dickinson
Kurrë s’e ditëm sa lart jemi
Der’ sa të çohemi – thanë;
E pas, nëse s’kthyem mendje,
Qiejt prekën trupat tanë.
Madhështia që ne shpallim
Lypet kthyer në adet,
Sikur vetes mos i hiqnim kutet
Nga frika e të qenit mbret.
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
Poezi nga Emily Dickinson
Përktheu: Edon Qesari
Zemër, ne do ta harrojmë atë!
Sonte mbrëma, unë e ti!
Ti mund t’i harrosh ngrohtësinë,
Unë do të harroj dritën e tij.
Kur t’ia arrish, të lutem thuam’
Që mendimet e mia t’i errësoj;
Nxito! se teksa mbetesh pas
Atë mundet ta kujtoj! / KultPlus.com
Poezi nga Emily Dickinson
Përktheu: Elida Buçpapaj
Këtë e bëra gjithmonë i dashur,
ja ku ta dëshmoj tash:
Aq kohë sa të dashurova
nuk të dashurova mjaft.
Që unë do të të dua gjithmonë,
ja ku po ta them ty
se dashuria është jetë,
dhe jeta pavdekësi.
A dyshon ti kështu?
se nuk paskam vallë
të tregoj tjetërgjë
përveç Kalvarit. / KultPlus.com
