E fundit verë e fëminisë la mbi pluhnin e rrugicës nji botë vizatue shtrembët me shkop dhe nji pantofël hedhun kuturu mbi hatlla… Trumnajat shtegtare klithën marrisht mandej ndoqën symbyllun fatin si tana dashnitë e virgjëna që u paluen në sepetin e gjyshes diku nën degërminë e saj të bardhë. Atë verë iu rrëfeva ditarit. Kësisoj për djemtë me gjunjë të coptuem përdora iniciale që kujtesa mënon me m’i çkodue, kurse nën minder msheha kukllën e pecave, trill i fantazisë t’burgosun prej televizorit Iliria me nji antenë asimetrike mbi pullaz si shenja mbi vetullën e vëllait. Veç vathët me pe të kuq përshkue prej zjermit të nji gjylpane cigane m’i kthejnë jehona e asaj vere të largët…/ KultPlus.com
Mirë se t’gjeta qyteti jem, me pellgje përmbytun prej ngutit të biçikletave, strehë t’qindisuna me hej malli, gjethnaja t’bame zhubël si teshat e dashnorëve ndër oda hotelesh, hapa të stërpikun me sekrete rrugicash, çadra që flirtojnë me ritëm shtrëngatash, gështenja që gërsasin mbi ethe zgarash e frymë stërgjyshash t’ngujuem ndër korniza. Mirë se t’gjeta qyteti jem… M’gjegjet veç nji bubullimë që shkapetë dritaret e harrueme çilë, teksa zigzagu i vetimës arrnon retë e shkyeme. S’ka vransinë që ia shuen etjen qytetit tem, anipse shinat s’prajnë tue ia njomë buzët zhuritun mallit. Litarë shinash e përkundin prajshëm e qyteti miklohet si mica afër votrës… Por askush s’vëren avullin e mbas-shiut kur ngutet me rrokë gjokset e tjegullave ku përplasin krahët pëllumbat, që nisen saora me shpuplue dashni t’bame qullë, bashkë me mirazhe andrrash përqafun me tym oxhakësh vetmitarë.
Nata ka me shprazë prore shi e refreni i qytetit ka me nisë sparit… / KultPlus.com
Mbrëmjen e 24 majit 2025, Galeria ODA në Shkodër hapi dyert për ekspozitën e qeramikës “Prekje dhe Kujtesë” të artistes Laura Sllamniku Kryeziu, një rrëfim i thellë estetik dhe emocional që komunikon përtej fjalëve – përmes formave, teksturave dhe nuancave që jetojnë në dhe mbi sipërfaqen e baltës.
Kjo ekspozitë u kurua me shumë dashuri dhe përkushtim nga galeristja Rozafa Shpuza, duke sjellë një përvojë artistike të ndjeshme dhe të menduar me kujdes për publikun. Pritja nga publiku artdashës shkodran ishte jashtëzakonisht e ngrohtë dhe mirënjohëse, duke e kthyer mbrëmjen në një festë të kujtesës dhe ndjeshmërisë.
Çdo vepër në këtë ekspozitë nuk është vetëm një objekt artistik, por një fije e kujtesës së ngulitur thellë në përjetësinë e kulturës, identitetit dhe shpirtërores. Nga “Dritë mbi hijet e kujtesës” tek “Relievi i Kujtesës” apo “Bluja e Kujtesës Sime”, përmes “Simbolit të një Trashëgimie të Paharruar”, ekspozita ndërton ura mes brezash, mes të kaluarës dhe të tashmes, përmes një gjuhe vizuale të qetë por të fuqishme.
Kujtesa, feminiteti, forca shpirtërore e gruas, shtresëzimi i kohës dhe shenjat që ajo lë mbi trupin e tokës, janë temat që përshkojnë këtë rrugëtim qeramik. Balta transformohet në një medium meditativ ku gdhenden ndjesitë, rrëfimet dhe kujtimet e heshtura – për t’u bërë zë i përbashkët i një përvoje njerëzore të ndarë por universale.
Laura Sllamniku Kryeziu, themeluese e Studio URA, sjell në këtë ekspozitë jo thjesht mjeshtërinë e saj si piktore dhe qeramiste, por edhe një filozofi krijuese që e sheh artin si një udhëtim të thellë brenda vetes dhe kujtesës kolektive. Ekspozita mbetet e hapur për publikun gjatë ditëve në vijim në Galerinë ODA, Shkodër. /KultPlus.com
Më 1 mars 2025, në Bibliotekën “Gjergj Fishta” në Lezhë, u mbajt edicioni i dytë i takimit poetik “Eja n’Liss”, një ngjarje e rëndësishme kulturore që synon të ruajë dhe promovojë krijimtarinë në gegnisht. Ky event, i organizuar nga Klubi i Letrave “Ndoc Gjetja”, mirëpriti 45 poetë të përzgjedhur nga mbi 100 krijime të dërguara për konkursin poetik.
Në këtë edicion, u ndanë tre çmime speciale dhe çmime kryesore të cilat ishin:
• Çmimi “Martin Camaj” – i akorduar poetes Rozafa Shpuza.
• Çmimi “Azem Shkreli” – i akorduar poetit Gezim Murajza.
• Çmimi “Ndre Mjeda” – i akorduar poetes Arbana Arba.
Takimi poetik u pasurua gjithashtu me promovimin e dy veprave të reja:
• “Gega i motit” nga studiuesi Ernest Marku
• “Misioni perandorak” nga shkrimtari Anton Papleka
Poezia u bë frymë dhe zë në këtë ngjarje falë pjesëmarrjes së poetëve:
Valbona Kolaveri, Gëzim Murajza, Jorida Satka, Fatbardha Behri Kaçi, Farida Zmijani Ramadani, Luerda Avdiaj, Arbana Arba, Nikolin Lemezhi, Ajne Iberhysaj, Drita Ademi, Aurela Kurtaj Ruka, Sara Baja, Alma Zenellari, Bekim Kelmendi, Eva Kacanja, Ana Tisi, Hyre Fazllia, Dritan Mesuli, Ardita Lajçi Gjocaj, Lindita Prenga, Ali Gjeçbritaj, Shyrete Demaj, Alfons Zeneli, Hamdi Hysuka, Ramë Oraca, Flora Peci, Greta Kadare Teta, Gabriela Mujaj, Trandafile Malshi, Bledar Tafaj, Bislim Ahmetaj, Asja Mulgeci, Filip Guraziu, Gjelina Maçi Keqi, Mimoza Rexhvelaj, Kasam Shaqirvela, Xheladin Mjeku, Mirela Papuçiu, Emi Krosi, Dan Ibrahimi, Etleva Tafa, Klevisa Bardeli, Kaltrinë Uka dhe Rozafa Shpuza.
“Eja n’Liss” dëshmoi se poezia gegë jo vetëm që vazhdon të mbijetojë, por edhe të lulëzojë me zëra të rinj dhe të spikatur./ KultPlus.com
Vitrina e butikut në Zhanë d’Ark mjegullohet prej hukamës së fshesares që thith’ mirfilli nji gacë natore. Mbështetë në shisën rrumeqe lidhun me spagë thasësh, kapërdin’ si n’jerm tymnajën djallëzore, mandej shkundë hinin e dalldisë që i mpinë rranzat e kofshëve t’epshume marrisht nga vikama e drujtë e manekinit. Krejt përhupshëm, i ngjeshet edhe ma fort vitrinës e harrohet n’nji përqafje krahësh kallkan, ku varet nji etiketë me ulje çmimi…
Po semafori din veç me përqeshë e ajo përmendet tue shtypë me thembër bishtin e fikun të andrrës. / KultPlus.com
Shoh tek aviten tehe të kithta, tehe gri, tehe që përpushen prej padurimit e turren me thye ndër 100 gastare blunë e tutlueme të syve. Uli grrilat e qerpikëve me shpresë se imazhi i mbramë ka me u zhba në mozaikun inatçor të pendesave… Medet, edhe kët vjeshtë, grizhlat harruen me lanë nji pupël të bardhë mbi parvazin e mallit tem të mrrolun. / KultPlus.com
Ec kadalë kah pusetat që kapin pisk bordurën si çatallat palen e fustanit, shkepun prej furisë së nji dashnie fundvere. Shkapërce gështenjat e egra që presin t’zgaquna bri gjunjve paksa të hapun të parkut e marrohen prej lamtumirash gjembaçe që kurrë s’e mbajten fjalen. Ndalu te rrugica që varet si etiketë në mangen e qindisun me sekrete grrilash e hyn symbyllun në oborrin ku nji qen ruen paqen e luleborave… / KultPlus.com
A e ndin ofshamën e oxhakve që shprazin dufin si shtëpiaket grindavece që harrojnë unin porse dinë përmendësh dashnoret e nji personazhi n’telenovelën rishtake… Qyteti ka ngri e ti mund ta ndjesh ma s’mirit atë aromë unike që t’kujton votrën sado larg t’ketë çu fati. He, ndalu nji hop e merr frymë thellë aq sa krahnori të t’mbushet… por ti s’e din për çka ke mall ma fort veç ndjen se jehonat rrinë pezull prejse kërkojnë trokun e rrugicës që t’çon n‘shpi… Oxhakët prore shprazin duf e kërkush ma mirë se ato s’ta sjell mirazhin e përhanun t’pragut teksa pret përmallshëm zhumhurin e hapave t’harruem…/ KultPlus.com
Njashtu kabah e i dalun bojet me krahë të hapun si përqafim surreal dremit bri arës së mbjellë me vetmi dordolecësh. Mbi të ulen pa kurrfarë ceremonie stinë kujtesëhupun, xhapikë indiferentë ndaj epsheve ylberore apo hije gjatoshe muzgjesh… Kulltuku që dikur heshtonte n’nji odë me simetri të frikshme, tash ruen intimitetin e kërcejve cullakë që presin drapnin për me i shkrra përtokë si dashnorët që paguajnë me orë në hotelet periferike…
Dikush që e din mirë se sytë mbyllen veç kur andërrojmë, puthim, lutemi a vdesim e ka vu bri arës së mbjellë stacionit ma sublim të nji rrugtimi./ KultPlus.com
Nëse e hasë kund, shtegut përkah theqafen motet diftoji se i kam fiksue në bardhezinë e fotografive frymimet që s’iu bindën përditës obeze teksa flirtonte si prostitutë bri urës me parmakë dëshirash. Diftoji se i kam plot gotat që nguten me u cakrrue netve, kur shpirti i falet shkumës së birrës e buzët belbin nji melodi shpalosun pengjesh. Nëse e hasë kund, bregut ku gjurmët e ardhmënive zhbahen si dashnitë e gocave me zhguell kërrusun sekretesh, diftoji se ia kam marrë detit nji grusht zbaticash sa me mbushë orën e ranës që përmbyset saora e më ban me fillue sparit. Nëse e hasë kund, … Kurgja mos ban, veç lene me shkue./ KultPlus.com
Vjen nji orë kur qyteti kotet tue u mbështetë në çagje oxhaqesh, njajtë me fshesaret natore që mbështeten përhumbshëm n’bisht t’cingares. Vjen nji orë kur asgja s’bëzan përpos tik-takut imagjinar t’orës që s’mbahet mend qysh kur u zhgul përdhuni prej kullës së pagëzueme prej nji inglizi. Vjen nji orë kur ministri e lypsari shohin andrra perverse, kur manekinët bahen realë e dashnorët virtualë, kur semaforët pulsojnë e taksistët gërhasin, kur peshkatarët struken mes kapërthime rrjetash e pulbardhat ndihen si engjëjt në tavanin e kishës. Vjen nji orë kur qyteti kqyret mbi syprina ujnash t’lame n’hanë, kur bryma i përgjet hukamës së lutjes që shprazet në atë vijën naziqe të horizontit …
e kurgja e jashtëzakonshme nuk ndodh veç qyteti nis me frymue prore… / KultPlus.com
Asht plakë ura mbi Bunë… ndër damarë t’dërrasave gdhendë me premtime peshkatarësh përshkohet ushtima e thembrave t’çame t’pelegrinëve teksa përshkojnë kuturu fatin. Parmakët kaperthehen me mirazhe përqafimesh virtuale, krahështrimë n’boshllek, destinue mos me provue kurrë magjinë e prekjes. Asht plakë ura mbi Bunë… Tashma hija hollake i shtriqet prajshëm mbi klithje vertikale pulbardhash kur therin petkun e praruem të liqenit si gjylpanat bashline degerminë e gjyshes.
Asht plakë ura mbi Bunë… Veç herë-herë kur harbimi i muzgjeve t’marrosuna ngjyen rrjetat e thinjuna nderun mbi të urës i skuqen mollëzat por kerkush s’e ven re hukamën që shrazë mbi flirtet e rrjedhave që palohen paqtë bri dremitjes shelgnore./KultPlus.com
N’shpinë me tavan andrrash m’ka mbetë veç jesteku i gjylpanave birue si tabarja gri e martesës që im atë s’e veshi ma atë dimën prejse tejat e koduen me hieroglife imcake. Kurrë s’i njehi gjylpanat, veç si n’jerm zhguli nji për me e përshkue me fill merimangash sa me arrnue fatin e me davaritë boshllëkun e odës. Koltrinat, njeshë mbas xhamash njajtë me fustanet e nuseve mbas mesnates, ma tjetërsojnë zanin e luleborave. Vijëzimet e sedefta t’kaçamillit mbi qylym m’cytin përkah portretet bardhezi. Asht po ajo buzëqeshje si ditën kur nusërova mes jaresh që firuen prajshëm…
M’ka mbetë veç jestëku i gjylpanave stacioni ma fatal i tana dashnive t’mia… / KultPlus.com
Më paska mbetë në xhep nji gocë deti që s’di cilit breg i mungon… E gjeta teksa palosja verën bashkë me do kokrriza kryeneçe rane e tri monedha që tringëllijnë si sirena portesh vetmitare…
Me shpindë t’vijëzueme prej mea culpash të njelmëta goca e detit rrokë mirazhin e nji dashnie që tash 100 vjet asht nisë prej bregut matanë. E ve njashtu krahapun mbi pëllambë me shpresë se vijat e fatit tem kanë me ia diftue shtegun përkah andrra. / KultPlus.com
Nji bulkth vetmitar rreket me sfidue zhumhurin qytetas që klithë me za krejet prej altoparlantesh shakshi, t’varun si kurbanë modernë tallavash. Kori i stonuem i tellallëve s’ka të tashme veç përshkon si rruzat në filispajë të shkuemen deri tek e ardhmja. Kalimtarët frymojnë si n’jerm n’qasje të mirazheve t’zhegintuna teksa kalamenden pergjatë pjacës te dekorueme me grrila brinjthyem.
Unë jam ajo radioja zaçjerrë me dy butona frekuencash me kode t’fashituna kaherë, që sillen papra’ në kërkim të nji stacioni qe m’pret qyshkur / KultPlus.com
N’jetë erdha at’ verën e rreshkun që u njom prej ujnave të zgrip-lindjes e u trand prej ulërimave amësore të denja për nji arie perfekte. Im atë m’njiti emën legjendash, kurse nana m’dha cicë deri sa nisa me ndenjë taaa… Anipse qava n’kupë t’qillit, gjyshja kambënguli me m’lidhë n’shpërgaj e kambët m’i zhyti n’sheqer kur lindi im vëlla. U rrita me marsh paradash e brohorima t’mnershme e për mbarësi më hodhen uje diten e parë të shkollës. Çdo verë lava n’oborr qylymin me thakë t’grimë tejet tue kërcye zbathët sipër tij si n’ceremonitë pagane. Ndër fletore matematike shkruva ditar e për dashnorët naivë përdora iniciale që tash kot lodhem me i çkodue… Ju recitova poezi nxanësve t’nji shkolle ndër male diku mes reales dhe absurdes mandej i qindisa n’gjergjef tana dëshirat si me dashtë me i ba zapt n’atë rreth t’tendosun si nofllat para vajit… Për ditëlindje nuk ndeza kurrë qira prejse i druhesha joshjes se mirazheve t’krijueme prej flakës së tyne t’rrejshme.
N’jetë edha at’ verën e rreshkun njajtë me këtë t’simjetshmen kur gjinkallat konkurrojnë me kangtaret e afisheve t’shkyme e une shuej etjen me krriklla kabahe birret n’lokalin me nji shkronjë mangut n’tabelë… / KultPlus.com
Vijmë prej qytetesh t’largëta destinue me na tërhekë kah vedi me hov zbaticash kryeneçe. Rrugtojmë kithtaz me stacionet vetmitare, që na joshin me farfurina kallpe e kureshtje udhëtarësh të përgjumun caqe t’fatit tonë endacak. Frymojmë me ritëm dashnish të pamujtuna sa herë zgripmotet na fusin ndër morsa mëdyshjesh që s’jena të zot me i kapërdi…
Tekemramja, çojmë me fund nji gotë ndër tavolina t’zhurmshme me disa karrige bosh aty-këtu e prore stivojmë dëshira në pazellin absurd të kalendarit rishtak… / KultPlus.com
N’qytetin tem mullagat lulojnë pa bujë si mirazhe të bjerruna ndër djerrinat që len peng historia e mbrame e dashnisë. Ylberi i petaleve i përgjet kopertës kafide t’palueme n’sepetin e pajës, ku varet nji dry naziq që kurrë s’u kyç… N’qytetin tem s’përban ma lajm pse shinat bien me rrëshekë e qylymat shkunden me pirajkë, as pse saksitë e mullagave t’sajueme me kuti boje lyhen me gëlqere e stivohen prajshëm bri pusit, pasqyrës ku kqyren gjokset e zgaquna t’reve… Çudi… sado rrekem me hamendësue s’di pse pos krejt luleve, n’qytetin tem, jaret s’ranë kurrë n’dashni me mullagat, që s’prajnë tue shprishë dremitjen e oborreve, ku teshat nderen me kapsa drunit e avllitë naltohen njaq sa kureshtja e kojshisë… / KultPlus.com
Mbramjeve, qyteti ka trajtën e nji gruaje paksa të kërrusun nga pritja, me shkulme thinjash ndër tamtha e make-up të errët, nergut me fashitë rrathët poshtë syve. Hapat ikacakë i fikin dashnitë si bisht cigaret me filtër të kafshume prej buzkuqit 24-orësh. Stacionet e periferive zbrazen me ritmin e tradhtive t’destinueme me plasaritë shpirtna, sa herë thembrat e statujës, atje n’sheshin ku flirtuem nen çader, përmjerren prej qejve rrugaçë.
Në t’zbardhun, qyteti ka trajtën e avullit që ngutshëm shprazet prej flegrash tue mjegullue andrrat që s’mbërritën me pritë agun… / KultPlus.com
Pritja s’ka formë krejt si mirazhet e nji rruge t’zhuritun zhegut. Pritja s’ka peshë njajtë me tymin e cingareve që pij papra’ n’ate lokalin ku reklama pulson nervoze shkulme verdhacuke drite. Pritja asht ajo gota e mbrame e birrës që mjafton me m’ba njirin ma t’lumtun a ma t’trishtë n’botë. Pritja m’shfaqet e tjetërsueme kur e ndryj me drynjt e varun n’uren e dashnive t’pamujtuna. Pritja i pergjet tabares së nanës që e ruej n’raftin me dru arre, anipse tejat e kanë qindisë me fantazina surreale. Pritja nuk ngutet prejse asht e sigurt se gjithqysh m’gjen n’vendtakim. Pritja perlotet e zgjatet si hije muzgu sa here e largoj prej vedit. Pritja asht tufa thinjave nder tamtha qe edhe pse i lyej te parukierja e lagjes e di mire se janë aty, gati me u rishfaqë. Pritja ka trajten e orës prej rane ku sekondi ka vleren e nji jete kesisoj e kam var n’qafë si medaljon me shpresë se ka me kthy kohën qe m’ka grabitë… / KultPlus.com
Prej shisës rrumeqe që shtyn dimnin në qoshk t’oborrit këpus dy krande cullake e i lidh kryq me fill t’kuq. Ky asht veç skeleti i kukllës që pret me veshë tesha t’reja prej teprica imagjinatash që i preva prej revistash t’ndalueme, me gërshanën e krastijes. Ngutem me ia vizatue tiparet me nji laps plumç-thyem që kajherë mënon me fiksue buzëqeshjen, prejse dora s’më bindet e boja hapërdahet mbi fytyrën e sajume me nji monedhë që im atë ma pat falë ditën kur ra bora e parë. Tash kuklla asht gati me pritë vjetin rishtak e mue s’më mbetet tjetër veç me kthye fletën e mbrame të kalendarit.
(vëllimi poetik “Nana i qindiste kryq dimnat”) / KultPlus.com
Pritjen teme t’copëzueme n’pazëllin e nji kalendari pagojc e vjerri vjetë për vjetë n’vjegcën e ngujueme n’plasat e murit t’odës pa tavan. N’vjegcë përshkohet si rruza n’pe ditëlindja rishtake… Përvjetë thuejse i njajti ritual, pos qirit që shtohet mbi tortë që, gjithqysh, s’asht i zoti me i ba ballë frymës që shprazet kur tham nji dëshirë. N’qasje të lavjerrësit n’vjegzë përkunden pritmënitë qysh kur nana m’endi pëlhurën e ardhmënisë e deri sot, kur pritjen e vjerri përhanshëm si tana ritualet pagane t’nji dasme, kur orizi i hedhun mbi vel bahet oguri i tana mirësive.
Vjetë për vjetë ju ve nji lak n’qafë ditëve që m’duhet me pritë e nisem shkujdesun dikutek pa destinacion të paracaktuem rrugtimi… / KultPlus.com
Ti, s’ke pse veshë tesha marrun hua prej stinësh të përdala, s’ke pse hupë nën maska tinzare sajue për gosti hijenash, s’ke pse pret biletë linjash strikte plot e përplot me andrra t’frigueme. N’valixhe s’ke pse ngarkon peshqeshe lidhun ny me kordele rrencake. Ti, s’ke pse hapë çadrën n’aeroportet ku retë përloten për dashnitë e pamujtuna, as pellgjet s’ke pse i shkapërcen me rujtë pa lagë çorapet që nana t’i bani gati për udhë. Ti vetëm hajde, ashtu si vjen malli, pa lajmërue… / KultPlus.com
A e din se biçikletën e msova para abetares e gjunjt e coptuem prej rrëzimit i lyva me pështym tue i hukatë fort, prejse m’erdh marre me qa… A e din se renda mbas makinës së ujit pa e ditë se mirazhet e zhegituna t’asfaltit kishin me u ba oazi i tana fantazive t’mia… A e din se çdo dimën nana m’thuri me gjypner nji xhup t’ri, me lesh t’shkepun prej xhupash t’vjetër e ndër ato motive naziqe u kapërthyen qindra dëshira t’pacake… A e din se krijova kukull pecet tue i ba kryq krandet e shisës rrumeqe e si krye i vuna nji pull të tabares së tim eti… E e din se shtatin e mata me metër rrobaqepsish e vizat n’mur i shkruva me laps plumçit… A e din se çimçakezin e sajova me qirat e ditlindjeve të festueme pa torta e për mbramje t’maturës flokët i ngriva me birrë… A e din se dashninë e parë s’ia rrëfeva as ditarit e tash kujtesa mënon me ma ripërtërie shijen e saj… A din se ma ka anda me hapë albumet me foto n’sepie e kajherë ndihem n’faj pse s’isha n’dasëm t’prindve t’mi…
Ti tana i din, malli jem veç sot pata mall me ia rrefye vedit.
