Autor: KultPlus

Donald Trump, njeriu që e quan veten gjeni dhe i pari i Amerikës, përshkruhet si burrë që ka dëshirë të shoh luftë mes gorillave, në televizor.

Në librin e ri “Fire and Fury”, shkruar nga Michael Wolff, shkruhet se Donald Trump ditët e para të presidencës së tij ka dashur një kanal televiziv me gorilla.

“Shtëpia e Bardhë më pas përmblodhën disa dokumentarë mbi gorillat, por Donald Trump nuk ishte i kënaqur sepse ‘gorillat nuk po luftojnë mes vete’, prandaj emisioni ishte ‘i mërzitshëm’. Stafi editoi dokumentarët dhe la vetëm pjesët kur gorillat po luftonin mes vete, dhe më në fund presidenti ishte i kënaqur. Një njeri nga brenda më ka treguar se Donald do të ulej para televizorit dhe do të komentonte secilën lëvizje të gorillave” shkruhet mes tjerash në libër.

Duket si një skenar i trilluar, por Wolff siguron se gjithçka në librin e tij kontrovers rreth Donald Trump është e vërtetë, shkruan KultPlus.

“Ai do të ‘fliste’ në njëfarë forme me gorillat, duke menduar se ato po e dëgjonin, me fjalët si ‘mënyra si e godite gorillën ishte shumë e mirë’. Ndonjëherë ai ka shikuar TV për 17-të orë me radhë” shkruhet në një pasazh të këtij libri, i cili është online me anë të Wikileaks.

Libri ka shkaktuar debate të mëdha ndërsa vetë Trump ka reaguar ndaj librit, duke e quajtur autorin një dështak që kërkon vëmendje. Pasazhet tjera të librit janë edhe më skandaloze dhe tregojnë të vërteta që kanë ndodhur brenda Shtëpisë së Bardhë që nga koha kur në fron erdhi Trump. / KultPlus.com

Instituti i Studimit të Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit (ISKK) lajmëron botimin për së shpejti vëllimi IV i kolanës memuaristike “Zërat e Kujtesës”, dëshmitë e të mbijetuarve nga burgjet dhe kampet komuniste të internimit.

Është një seri e gjatë bisedash të gjata të filmuara që kanë zhvilluar Agron Tufa dhe Luljeta Lleshanaku, të cilat po zbardhen të botuara në këtë kolanë. Bisedat zgjasin nga 4-7 orë dhe paraqesin në vetvete novela të mirëfillta memuaristike. Një numër i madh i të intervistuarve, për fat të keq nuk jeton më, çka e shton domosdoshmërinë për nxituar sa më shumë, e prapë nuk është e mjaftueshme. Prandaj do të sugjeronim për çdokënd, që në kushtet e sotme digitale, të mund ta japë kontributin e vet duke intervistuar një brez që po largohet, pa na rrëfyer përvojen e vet të hidhur.

Në këtë vëllim flasin për kalvarin e tyre këto ish të burgosur dhe internuar:

Agim AKCANI
Asije HABILI
Lekë FRROKU
Reshat KRIPA
Klora MIRAKAJ
Mirush OSMANI
Prelë SYKU

William Giraldi

“Kafkaesque” është klishe e vendosur fort në letërsi të despotizmit burokratik ose në ndonjë natë të errët të vjetër të psikikës, por për romanin e Ismail Kadaresë – “E penguara: Requiem për Linda B”, kjo klishe nuk bën punë. Kjo kryevepër e shkrimtarit më të shquar të Shqipërisë godet edhe në formimin e horrorit aktual: diktaturës staliniste të Shqipërisë, e cila rrëmbeu qytetarinë nga viti 1945 deri më 1991. Ëndrra e humnerës së Kadaresë është një portret i çmendurisë: çmenduria e shtetit stalinist dhe çmenduria e burrave dhe grave në pirjen e makinacioneve të shtetit. Në pasqyrimin e tij të ferrit totalitar dhe një konformiteti të tmerruar, Kadare nuk është pasardhës i Kafkës, por i Viktor Serges dhe Eugène Ionesco, dy dëshmitarë sfidues, ndjenjat e të cilëve shpërthyen në këtë libër.

KultPlus ju përcjellë vlerësimin e librit “E penguara: Requiem për Linda B”, nga e përditshmja prestigjioze Washington Post.

Komploti në mënyrë të thjeshtë shpalosë mjaftueshëm. Në fund të shekullit të kaluar, dramaturgu Rudian Stefa thirret nga Komiteti i Partisë. Një grua e re të cilën ai nuk e njeh, Linda B., është gjetur e vdekur si pasojë e vetëvrasjes me një kopje të librit më të ri të Rudianit. Duke qenë se Linda dhe familja e saj ishin anëtarë të borgjezisë së mëparshme, vdekja e saj duhet të hetohet patjetër. E dashura e Rudian, Migena, e njihte Lindën prej së afërmi, dhe kështu Rudian përpiqet të kuptojë se si dhe pse ai dhe puna e tij mund të kenë kontribuar në vdekjen e saj.

Vazhdimisht, në kontekste të shumta, personazhet e Kadaresë shprehin fjalët “pa ndonjë arsye”, sikur të nënvizojnë absurditetet malinje të jetesës nën mbikëqyrje të pandërprerë dhe në frikë të pandërprerë të akuzave për krime, për të cilat ata nuk janë të vetëdijshëm se i kanë kryer. Që të denoncohesh nga një bashkëqytetar, pa prova dhe pa ditur akuzat – është sikur ta prekësh fundin e dikujt menjëherë.

“Kurthe, e tradhti kudo,” thotë shkrimtari. Në një gjendje të tillë, edhe kafja në një kafene mund të interpretohet si kryengritëse nga komisarët e nderuar, dhe Kadare na paraqet një skenë në kafene në mes Rudianit dhe një hetuesi, një skenë në të cilën çdo filxhan kafeje mund të jetë e fundit për Rudianin.

Në një moment, hetuesi i thotë, “Sinqerisht, unë nuk të kuptoj,” dhe Rudian i përgjigjet, “As unë nuk të kuptoj” . Fjalët janë kthyer në absurditet; Stalinizmi fillimisht e torturonte gjuhën, para se ajo të mund t’i torturonte njerëzit. Pasi drejtuesit e shtetit ta bëjnë gjuhën të pakuptimtë, ata mund të bëjnë të pakuptimtë edhe moralin, dhe pastaj çdo gjë rrjedh. Diktatura staliniste shtrembëron mungesën postmoderne të kuptimit në një burokraci të stuhishme, duke dhënë enigmë kudo. Në të vërtetë, emri i Migena është një anagram për “enigma”.

Në një kohë kur pjesët e botës po kënaqen me nostalgji për komunizmin, romani i Kadaresë përballet me pamundësinë e armiqësisë së artit në një sistem autokratik e anti-individualist. Kadare ka qenë gjithmonë një stilist i lirë i forcës së pastër dhe John Hodgson e përktheu këtë roman si edhe tri romane të tjera nga Kadareja: me ngazëllim mbresëlënës ndaj ritmit të errët të prozës dhe komplotit të autorit. Faqet e fundit këtu janë të paharrueshme të cilat ta nxitin kureshtjen drejt befasive. Rudian “ishte i rrethuar nga një zbrazëti, dhe në këtë zbrazëti, para syve të tij, po ndodhte diçka me të cilën nuk mund të ndërhynte. Por kjo diçka, kjo zbrazëti, bashkëvepron me të, ashtu siç bën me çdo shqiptar, nga kryeqyteti në fshat, të dënuar me një frikë të hidhur”. / KultPlus.com

SALMAN RUSHDIE

Përktheu Ilir Baçi

Frika e ndryshon njeriun. Frika është burri që i largohet hijes së vet. Frika është gruaja që mban kufje në vesh në të cilat dëgjon vetëm tmerrin që e ka zënë. Frika është solipsiste, narciziste, e verbër ndaj gjithçkaje përveç vetvetes. Frika është më e fortë se etika, më e fortë se gjykimi, më e fortë se përgjegjësia, më e fortë se qytetërimi. Frika është kafsha e tërbuar që i merr përpara dhe i shkel me këmbë fëmijët tek largohet me vrap pa ditur se ku. Frika është fanatike, tirane, burracake, errësuese e shikimit, kurvë.

“Të gënjesh, të bësh dashuri, të vdesësh. Sapo u ndalua të bëhej tjetër gjë. Gënjenin me tërbim përtej imagjinares, përtej qesharakes dhe absurdes, në gazeta, në afishe, në këmbë, në kalë, në makinë. Të gjithë ishin pjesë e saj. Po shtyheshin se kush do gënjente më shumë se tjetri. Shpejt, në qytet s’kishte më ‘të vërtetë’.”
– Louis Ferdinand Céline

Si shqiptarë, gjendemi në një gënjeshtër gjigante dhe po mësohemi me të.
Asgjë e vërtetë. Kohën e kalojmë pa e shenjuar qoftë edhe simbolikisht. Më në rrezik jemi tash kur jemi të lirë, në rrezik nga vetvetja. Popujt që nuk mendojnë dhe që nuk lëjnë gjurmë nuk meritojnë as liri as ekzistencë. Sepse nuk ua dinë vlerën.
Urgjentisht duhet ta dëshmojmë ekzistencën tonë! Deri tash kemi qenë të padukshëm.

Nejse…
Nezir Kraki / Facebook