Sopranoja e njohur Adelina Paloja vjen me koncertin recital “Eternal Echoes”, i cili njëkohësisht shënon edhe hapjen e edicionit të shtatë të “Prishtina International Vocal Festival”.
Sopranoja Paloja është shprehur tejet emocionuese për këtë rrugëtim unik të karrierës së saj, të cilin do ta sjell nën shoqërimin e pianistes Lirika Pula Kasapolli dhe me kuartetin “Amati String Quartet”.
““Do të interpretoj një repertor të përzgjedhur me kujdes e dashuri, duke sjellë tingujt e shpirtit tim në shoqërimin e pianistës sonë të shkëlqyer Lirika Pula Kasapolli dhe kuartetit me artistet e reja mrekullueshme Amati String Quartet. Ky recital do të jetë një bashkim i zërave në mes artisteve, ku muzika do të jehojë edhe si shënim i ndërgjegjësimit për kancerin e gjirit në muajin rozë”, është shprehur sopranoja Paloja.
Koncerti “Eternal Echoes” mbahet nesër, më 14 Tetor, në ora 19:00, në Amfiteatrin e ri të Bibliotekës Universitare./ KultPlus.com
Ministri i Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit, Blendi Gonxhja uroi sot piktorin Edi Hila me rastin e 80 vjetorit të lindjes.
Gonxhja u shpreh se, magjia e penelit të këtij artisti të madh, ka skalitur një vend të përhershëm në historinë e artit shqiptar.
“Edhe 100 Edi Hila! Magjia e penelit të këtij artisti të madh, ka skalitur një vend të përhershëm në historinë e artit shqiptar, duke dhuruar vepra që flasin me gjuhën e shpirtit”, shkruan Gonxhja.
Edi Hila lindi në Shkodër më 13 tetor të vitit 1944. Ai është një nga piktorët e rëndësishëm në artin bashkëkohor shqiptar, i prirur drejt një pikture figurative.
Pasi përfundoi studimet e larta pranë Institutit të Arteve në Tiranë në vitin 1967, Hila filloi punë si skenograf në Radio Televizionin Shqiptar. Në vitin 1972 ai pikturoi Mbjellja e Pemëve, një pikturë që fillimisht u vlerësua nga publiku dhe kritika e kohës. Një vit më vonë, Hila kreu një formim profesional si skenograf pranë stacionit televiziv të Firences. Kontakti me muzetë si dhe pikturën rilindase do të kishte në të ardhmen një ndikim i rendësishëm në punën e Hilës.
Punët e tij janë në Koleksionin e Centre Pompidou, Paris, Galeria Kombëtare e Arteve, Tiranë, Koleksioni privat i Rene Block, Frac-Auvergne, Koleksioni Ville de Paris. Veprat e tij janë ekspozuar në galeri të artit në shumë qytete të botës, përshirë këtu në Athinë, Varshavë, Vjenë, Milano e të tjera./atsh/ KultPlus.com
Në 93-vjetorin e lindjes së tij, Bashkia e Tiranës çeli mjediset e “Shtëpisë Studio Agolli”, pjesë e strukturës muzeu vendor “Shtëpia Studio Kadare-Agolli”.
Muzeu kushtuar shkrimtarit Dritëro Agolli do të prezantojë një pjesë të historisë dhe kulturës materiale e shpirtërore, duke pasqyruar jetesën e shkrimtarit shumë të njohur për publikun, si brenda edhe jashtë vendit.
Në fjalën e tij, Veliaj u shpreh se sot familja e Dritëroit janë të gjithë shqiptarët kudo ku janë.
“Jam vërtet i emocionuar sepse është një rikthim në një hapësirë për qytetin. Më shumë se shtëpia e tij, kjo ka qenë një zyrë pritje e popullit, aspak tradicionale. Njerëzit te Dritëroi shihnin një institucion. Ne të gjithë kemi ecur mbi supet e gjigantëve, prandaj jemi këtu sot. Pa supet e tyre, ne do kishim ngelur akoma një vend i shtypur, i izoluar. Ndaj, do të doja shumë që ky vend të ishte një oaz refektimi. Sot familja e Dritëroit është gjithë Tirana, të gjithë shqiptarët kudo ku janë, edhe të huajt që kanë një tërheqje për të njohur vendin tonë, nga ky turizëm i jashtëzakonshëm”, deklaroi Veliaj.
Elona Agolli, vajza e Dritëro Agollit, vlerësoi nismën dhe këmbënguljen e kryebashkiakut Veliaj për ta realizuar këtë projekt.
“Do të doja shumë që im atë të ishte në jetë dhe ai të ishte udhërrëfyesi i këtij muzeu, të na lexonte librin e hapur të jetës së tij. Gjithsesi, unë kam shumë besim se secili vizitor i këtij muzeu do të ketë eksperienca të paharrueshme dhe të pazëvendësueshme me asgjë tjetër, pasi ky nuk është një muze i thjeshtë. Aty nuk kuptohet vetëm historia dhe biografia, epoka e jetuar nga shkrimtari, por aty ndjehet dhe fryma e tij. Sot uroj dhe përgëzoj Erionin, Kryetarin e Bashkisë, i cili ishte nismëtari i këtij projekti të bukur. Ai në asnjë çast nuk ndali së besuari në misionin e lartë të nismës, edukues për brezat në radhë të parë, por dhe pasurues të shpirtit dhe nxitës të përparimit dhe të civilizimit”, deklaroi Elona Agolli.
Vera Ibrahimi, bashkëshortja e Feim Ibrahimit, tha se hapja e kësaj shtëpie sot tingëllon si një zile që i thërret të gjithë për të vizituar trashëgiminë që la pas Dritëro Agolli.
“Për mua është emocion shumë i madh sot. Më vjen shumë mirë që sot kjo derë u hap. Sa herë që ngjisja shkallët vetvetiu doja të pyesja Sadijen si është Dritëroi sot. Tani që u hap, më tingëllon në zemrën time sikur një zile na thërret të gjithëve për të ardhur këtu dhe për ta shijuar edhe më shumë këtë që Dritëroi i madh la trashëgimi. Një homazh dhe për Sadijen se ishte një grua shumë e rrallë, që nuk u mërzit kurrë së pritur njerëz në shtëpi. Gjithmonë dera ka qenë hapur”, tha ajo.
Dritëro Agolli ka qenë poet, prozator, gazetar dhe publicist i njohur. Ai la pas një krijimitari mjaft të gjerë me poezi, poema, tregime, novela, romane, drama, skenarë filmash etj. Disa prej veprave më të rëndësishme të tij janë përkthyer në shumë gjuhë të botës./atsh/ KultPlus.com
Madhësia mesatare e popullatave globale të kafshëve të egra është ulur me 73% në 50 vjet, zbuloi një studim i ri nga Fondi Botëror i Kafshëve të Egra (WWF), sipas “abc News”.
Studimi, i titulluar “Raporti i Planetit të Gjallë 2024”, monitoroi popullatat e kafshëve të egra të 5 495 llojeve të amfibëve, shpendëve, peshqve, gjitarëve dhe zvarranikëve midis viteve 1970 dhe 2020.
Gjetjet treguan një rënie në çdo tregues që gjurmon gjendjen e natyrës në një shkallë globale.
“Gjetjet e këtij raporti janë alarmante”, tha Anke Schulmeister-Oldenhove, zyrtarja e lartë e politikave pyjore në WWF.
“Konsumimi i BE-së vazhdon të jetë një shtytës kryesor i humbjes së biodiversitetit global, veçanërisht në ekosistemet kritike si Amazona, e cila po i afrohet një pike kthese të pakthyeshme”, tha ajo.
Studimi zbuloi se popullatat e ujërave të ëmbla pësuan rëniet më të rënda, duke u reduktuar me 85%.
Kjo u pasua nga popullsitë tokësore, të cilat ranë me 69%. Popullatat detare u zbuluan se kishin rënë me 56%.
“Natyra po lëshon një thirrje shqetësimi”, tha Dr. Kirsten Schuijt, drejtoresha e përgjithshme e WWF International.
“Krizat e lidhura të humbjes së natyrës dhe ndryshimeve klimatike po i shtyjnë jetën e egër dhe ekosistemet përtej kufijve të tyre”, shtoi ajo.
Në nivel rajonal, studimi zbuloi rëniet më të shpejta në Amerikën Latine dhe Karaibe, ku u regjistrua një rënie “shqetësuese” prej 95%.
Kjo u pasua nga Afrika, ku popullsia pësoi një rënie me 76%, dhe më pas Azia dhe Paqësori, ku rënia ishte 60%.
Humbja “katastrofike” e specieve u zbulua se ishte shkaktuar kryesisht nga:
-Degradimi dhe humbja e habitatit – për të cilat studimi thotë se nxitet kryesisht nga sistemi ushqimor i njeriut – si nxitësi kryesor i humbjes së popullsisë në çdo rajon të botës.
-Mbishfrytëzimi, dhe speciet dhe sëmundjet pushtuese.
-Ndryshimet klimatike- si një tjetër shtytës kryesor i humbjes së popullsisë, megjithëse ndikimi i tij ishte më i madhi në Amerikën Latine dhe Karaibe.
-Ndotja – si një shtytës kryesor në Amerikën e Veriut, si dhe në Azi dhe Paqësor.
Studimi paralajmëron se “pikat e kthesës globale” janë shumë të mundshme nëse trendet aktuale vazhdojnë.
“Natyra po zhduket me një shpejtësi alarmante”, thuhet në raport.
Ndërsa disa ndryshime mund të jenë të vogla dhe graduale, ndikimet e tyre kumulative mund të shkaktojnë një ndryshim më të madh dhe më të shpejtë.
Kur ndikimet kumulative arrijnë një prag, ndryshimi bëhet vetëpërjetësues, duke rezultuar në ndryshime thelbësore, shpesh të papritura dhe potencialisht të pakthyeshme. Kjo quhet një pikë kthese.
Raporti paralajmëron se bota po dështon në arritjen e qëllimeve globale.
“Vendimet dhe veprimet e marra gjatë pesë viteve të ardhshme do të jenë vendimtare për të ardhmen e jetës në Tokë”, theksoi Dr. Schuijt nga WWF. /atsh/ KultPlus.com
Sonte mbahet koncerti i muzikës klasike dhe i këngëve të vjetra qytetare, me sopranon e talentuar Reyhan Kodrazi, shoqëruar me pianisten profesione Eda Vllaço, bashkë me orkestrën profesionale.
Koncerti “Harmonia e Kulturave”, organizuar nga “Ballkan Arena”, mbahet në Kino Lumbardhi në Prizren, duke filluar nga ora 19.00.
“Koncerti bashkon komunitete të ndryshme përmes muzikës duke krijuar unitet të veçantë në diversitet. Çdo tingull sjellë një histori që së bashku frymojnë në harmoni”, thuhet nga organizatorët.
Do të interpretohen këngët: Valsi i lumturisë – Avni Mula, Baresha e Nexhmije Pagarushës, Zambaku i Prizrenit, Unë biri yt, Kosovë-Ali Podrimja, Carmen – Habanera, Moj Dilbere, këngë të komuniteteve etj.
Do të ketë interpretime edhe të këngëve të bukura legjendare si L.O.V.E të Michael Buble, Besamel Mucho të Consuelo Velazquez, këngë të artistëve të mëdhenj botëror si Frank Sinatra etj.
Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti gjatë vizitës së tij në Mynih të Gjermanisë ka thënë se afër 120 mijë bashkëatdhetarë jetojnë e punojnë atje.
Në Facebook, kryeministri Kurti, ka shkruar se pa mërgatën nuk do të arrihej lufta për çlirim e deri te pavarësia.
“Afër 120 mijë bashkatdhetarë tanë jetojnë e punojnë në Bavari. Shumë prej tyre jetojnë mes Gjermanisë dhe Kosovës, e secili është urë bashkuese ndërmjet dy vendeve. Lidhja e fortë me vendlindjen dhe atdheun është dëshmuar vendimtare në momentet më kritike, nga lufta për çlirim e deri te përpjekja për pavarësi. As njëra e as tjetra nuk do të arrihej pa mërgatën tonë të çmueshme. Pritja madhështore në Mynih dhe interesimi i lartë për zhvillimet e progresin në vend na tregon se lidhja sa vjen e shtohet”, ka shkruar ai.
Millosh Gjergj Nikolla ose siç njihej me pseudonimin e tij të shkrimit Migjeni, ishte poet dhe prozator i shquar shqiptar i viteve 1930.
Migjeni konsiderohet si një ndër shkrimtarët më të lexuar e më të rëndësishëm të letërsisë shqipe të shekullit të 20-të. Për epokën ishte një zë krejtësisht novator nga brendia dhe forma dhe ndikimi mbi letërsinë shqipe të kohës ishte i madh.
Migjeni u lind më 13 tetor 1911 në Shkodër në një familje ortodokse. Mbiemri i Millosh Gjergj Nikollës vjen nga gjyshi i tij Nikolla Dibrani, një shqiptar i ardhur nga krahina e Rekës (sot në Maqedoni), ku ishte pjesë i komunitetit ortodoks që lindi një emër tjetër në lëmin e poezisë, Josif Jovan Begerin.
Migjeni kishte bindje të përparuara për kohën e tij, me të cilat filloi të brumoset që në bankat e shkollës nën ndikimin e veprave të autorëve përparimtarë. Punën si shkrimtar e nisi kur në letërsinë shqiptare po forcohej rryma demokratike me shkrimet e tij realiste, thellësisht novatore nga brendia dhe forma, dha ndihmë të madhe në zhvillimin e saj të mëtejshëm.
Konsiderohet që Migjeni kaloi nga një romantizëm revolucionar në realizëm kritik gjatë jetës së tij. Ai pasqyroi varfërinë e thellë të viteve kur jetoi, dhe duke u dalë zot heronjve të krijimeve të tij si “Bukën tonë të përditshme falna sot”, “Bukuria që vret”, “Mollë e ndalueme”, “Legjenda e misrit”, “A don qymyr zotni ?”, etj. fshikulloi ashpër indiferentizmin e klasave të kamura ndaj vuajtjeve të popullit.
Ndikimi i Migjenit mbi rrethet e rinisë antiçifligare ishte i ndjeshëm në vitet kur shkroi. Një shtysë të posaçme mori përhapja e krijimtarisë së tij pas Luftës së Dytë Botërore, kur regjimi komunist mori përsipër botimin e plotë të veprave, të cilat në vitet 1930 kishin qenë pjesërisht të pabotuara.
Ai ka vdekur më 26 gusht 1938. Me interesimin e Republikës Popullore të Shqipërisë, eshtrat e Migjenit u sollën në atdhe në vitin 1956. Po ashtu, Migjenit iu nda titulli “Mësues i Popullit” post-mortem në vitin 1957. / KultPlus.com
Çka bëni ju atje të dielën A dilni në ajër të pastër Për gjimnastikë të mëngjesit A i përjetoni të gjitha dhimbjet Në secilën stinë Si atëherë kur ishit në botën tonë A iu merr malli ndonjëherë për ne Kur çdo ditë shkurtoni vetëm mërzi A i merrni shpirtrat me vete Kur ndizet ai zjarr i madh Në ferr e purgator Në krojet e parajsës A flasin me ju poetët Pa fluturuar dallëndyshet e detit Pa i kryer detyrat e shtëpisë Çka iu thonë gratë e bukura Sa herë mërziteni me heshtjen Pa u mësuar kurrë me vdekjen Pa ndërruar asnjë fjalë me njëri-tjetrin A bjen shi atje ende pa u shkrirë bora Toka a dridhet si në pëllëmbë dore Pa u larë në lumenjtë e parajsës Të dielave herët në mëngjes Ndoshta nuk e keni harruar notin As rregullat e reja të lojës Ku do t’i vjerrni çelësat e përjetësisë Pa u ndryshkur nga vetmia Pa iu treguar rojtarëve të dashurisë Secili mund t’i vjedh kujtimet e pashkruara Kur i matni hijet me këmbë të zbathura Mos harroni dritaren mbyllur Pa hyrë rrezja e parë e diellit Derisa ta njihni vetveten Para atyre pasqyrave ngjyrë varri Ju çka bëni atje të dielën në mesditë Gjumi a iu zë në krahun e djathtë Pa lëshuar asnjë ofshamë Pa derdhur asnjë.pikē lot Mos keni frikë nga shpejtësia e territ Atje poshtë në udhën e ëndrrave Është një qiell tjetër Çka bëni ju atje të dielën në mbrëmje A i pushoni shpirtrat në dritën e hënës Kur i mbushni çantat me mollë të ndaluara Me fruta të ëmbla Kur i numëroni ngjyrat e ylberit Dhe bëheni të lumtur Si të parët e asaj bote Mos flini aty përgjithmonë Në shtretërit e bardhë Pa çelur gur gojën Pikërisht atje do të vijmë të gjithë Duke prishur rendin Atëherë ne Çka do të bëjmë atje të dielën
(Prishtinë, shkruar më 13 tetor 2024)/ KultPlus.com
1. “Personi i parë që rrethoi me gardh një copë tokë, pastaj u tha njerëzve se ishte e tija dhe ata e besuan, u bë themeluesi i vërtetë i shoqërisë civile.
Nga sa shumë krime, luftëra, vrasje, mizori raca njerëzore do të kishte shpëtuar sikur një person të kishte dalë e ta rrëzonte gardhin, dhe t’u thoshte të tjerëve: ‘Mos e besoni këtë mashtrues’.
Ju jeni të humbur nëse harroni se frutat e dheut u përkasin të gjithëve dhe toka asnjërit!” -“Social Contract”, Jean-Jacques Rousseau
2. Të gjitha fatkeqësitë e mia vijnë nga që kam pasur mendim tepër të mirë për miqtë e mi.
3. Edhe pse modestia është e natyrshme për njeriun, ajo nuk është e natyrshme për fëmijët.
Modestia fillon vetëm me njohjen e së keqes.
4. Durimi është i hidhur, por fryti i tij është i ëmbël.
5. Çdo njeri ka të drejtë të rrezikojë jetën e tij në mënyrë që ta mbrojë atë.
Është thënë ndonjëherë se një njeri që hidhet nga dritarja për të shpëtuar nga një zjarr është fajtor për vetëvrasje?
6. Fyerjet janë argumentet e përdorura nga ata që janë gabim.
7. Njerëzit të cilët dinë shumë pak janë zakonisht oratorë të mëdhenj, ndërsa njerëzit të cilët dinë shumë, flasin pak.
8. Mirënjohja është një detyrë që duhet të paguhet, por që askush nuk ka të drejtë ta presë këtë.
9. Gënjeshtra ka një pafundësi kombinimesh, por e vërteta ka vetëm një mënyrë për të qenë.
10. Është një mani e filozofëve të të gjitha moshave për të mohuar atë që ekziston dhe për të shpjeguar atë që nuk ekziston.
11. Ne kemi të lindur të dobët, ne kemi nevojë për forcë: të pafuqishëm, ne kemi nevojë për ndihmë; qesharakë, ne kemi nevojë arsye.
E gjitha që na mungon në lindje, e gjitha që ne kemi nevojë kur vjen puna te pasuria e njeriut, është dhuratë e arsimit.
12. Personi i cili ka jetuar më shumë nuk është ai me më shumë vite, por ai me përvojat më të pasura.
13. Unë i urrej librat; ata vetëm na mësojnë të flasim rreth gjërave për të cilat nuk dimë asgjë.
14. Unë mund të mos jem më i miri, por të paktën jam i ndryshëm.
15. Unë gjithmonë kam thënë dhe menduar se gëzimi i vërtetë nuk mund të përshkruhet.
16. Për të duruar, është gjëja e parë që një fëmijë duhet të mësojë, dhe atë që ai do të ketë më nevojë të dijë.
17. Natyra nuk na mashtron, jemi ne që e mashtrojmë veten.
18. Njeriu ka lindur i lirë, dhe ai është kudo në zinxhirë.
19. Ç’është lumturia? Një llogari bankare të mirë, një kuzhinier të mirë, dhe një tretje të mirë.
20. Është shumë e vështirë për të menduar fisnikërisht kur dikush mendon vetëm për të fituar jetesën.
21. Ne nuk e dimë se çfarë është me të vërtetë fat i mirë apo i keq.
22. Ata që janë më të ngadalshëm në marrjen e një premtimi janë më besnikë në kryerjen e tij.
23. Sado natyral talenti i njeriu mund të jetë, akti i të shkruarit nuk mund të mësohet i gjithi përnjëherë.
24. Unë mbeta për një kohë të gjatë fëmijë, dhe jam ende fëmijë në shumë aspekte.
25. Çfarë diturie mund të gjeni e cila të jetë më e madhe se sa mirësia? / KultPlus.com
Kjo shprehje e Xhojsit, do ta përcaktone më saktë ndikimin e fuqishëm dhe gjurmët pashlyeshme në art, histori dhe letërsi. Shekspiri e ngriti artin poetik në majat më të larta. Të gjitha studimet e analizat e veprës së tij, kanë emërues të përbashkët: vepra shekspirane është e admirueshme si tërësi dhe në të gjithë përbërësit e veçantë. Vepra e tij, së bashku me Biblën dhe Deklaratën e të Drejtave të Njeriut, janë shtyllat mbi të cilat formohet identiteti historik i Evropës.
Shekspiri konsiderohet si shkrimtari më brilant i gjuhës angleze, në mënyrë absolute, një ndër shkrimtarët më të mëdhenj të të gjitha kohërave. Një ndër shkrimtarët më të famshëm në botë. Ai ishte qenë komedian, dramaturg, por edhe aktor. Shkroi disa tragjedi të jashtëzakonshme, që përfaqësojnë historinë e letërsisë botërore, si edhe shumë komedi dëfryese, që nuk u shfaqen kurrë nëpër skenat angleze.
Krijimtaria e tij, përmbledh 37 vepra për teatrin, prej të cilave 13 tragjedi, 10 drama historike dhe 14 komedi. Pjesa tjetër e krijimtarisë përfshin 154 sonete, që mbahen si realizimi poetik më i çmueshëm i gjithë kësaj periudhe dhe 2 poema.
Aftësia e tij qëndronte në të hedhurit e rrëfimit përtej, për të përshkruar kështu pamjet e brendshme dhe të thella të natyrës njerëzore. Mendohet se pjesën më të madhe të veprave, t’i ketë shkruar midis viteve 1585-1611 dhe pse, kronologjia e veprave që i atribuohen nuk njihet me saktësi, duke shkaktuar kështu mangësi në lidhje me hartimin e një biografie të thellë dhe të plotë, për këtë figurë madhështore të letërsisë.
Shekspiri përdori rreth 20 mijë unitete gjuhësore ndërkohë që e folmja e asaj kohe, nuk përmbante më shumë se 1,500 fjalë. Kishte një gjuhë jashtëzakonisht të gjallë dhe të pasur në neologjizma, lojë fjalësh, si dhe fjalë me shumë kuptime.
Për lexuesin shqiptar është e njohur mirë gjenia dramatike e Shekspirit, nga përkthimet e mjaft prej dramave të tij, sidomos nëpërmjet përkthimeve mjeshtërore të at Fan S. Nolit. Nëpër të 36 dramat e tij janë të shpërndara qindra këngë dhe pasazhe lirike (si kënga e Ofelisë së marrosur te “Hamleti”, profetizimi i magjistricave te “Makbethi” mjaft pasazhe tek “Antoni dhe Kleonatra”).
Veprat e para të Shekspirit në zhanrin e poezisë u shkruan dhe u botuan pasi ai kishte arritur të njihej si dramaturg. Në vitin 1593 u botua “Venusi dhe Adonisi” në vitin 1594 – “Përdhunimi i Lukrecias”, në vitin 1598/9 – 20 këngë lirike (midis tyre disa sonete) në “Pelegrini i apasionuar”, në vitin 1601 – “Feniksi dhe breshka”. Në këtë periudhë, me ndërprerje, Shekspiri filloi të shkruante sonetet, që i vazhdoi deri në vitin 1600. Ato qarkulluan për një kohë të gjatë në rrethin e miqve të tij dhe u botuan vetëm në vitin 1609. Ato u shkruan në kohën kur Shekspiri pati arritur pjekurinë e tij të plotë dhe paraprinë drama të tilla si “Hamleti”, “Makbethi”, “Otello”, “Antoni dhe Kleopatra”./ Konica.al / KultPlus.com
The Merry Gentlemen është një film i ri për Krishtlindje që vjen në platformën Netflix më 20 nëntor. Ylli i këtij filmi është Chad Michael Murray, i njohur për rolin e tij si Lucas në One Tree Hill. Filmi u drejtua nga Peter Sullivan, ndërsa skenari u shkrua nga Marla Sokoloff.
“Duhet t’i ndryshojmë gjërat pak dhe të shtyjmë kufijtë,” tha Murray për filmin.
Komploti ndjek balerinën Ashley (Britt Robertson) e cila udhëton në shtëpi për pushime dhe zbulon se qyteti i vogël nga vjen është në telashe financiare. Për të ndihmuar, Ashley organizon një botim nudo vetëm për meshkuj.
Robertson u tërhoq menjëherë nga historia. “Kur lexova skenarin, thashë: “Ky është lloji im i filmit për Krishtlindje”, tha aktorja.
Një nga njerëzit që merr pjesë në shfaqje është Luke, i luajtur nga Murray. “I sjellshëm, i sigurt dhe pak sarkastik”, është përshkrimi i personazhit të tij. Murray e mori seriozisht përgatitjen për rolin e tij. “Unë kurrë nuk kam regjistruar diçka të tillë. I thashë vetes se më frikësonte, por duhej ta bëja,” tha ai.
Skenaristi Sokoloff gjithashtu luan në film. “Kostumet janë kulmi. Ka shumë tema dhe momente argëtuese. Mezi pres që të gjithë ta shohin filmin,” tha ajo.
Në film luajnë edhe Beth Broderick, Michael Gross, Maxwell Caulfield, Colt Prattes, Marc Anthony Samuel dhe Hector David Jr.
Sot janë bërë 93 vite nga lindja e poetit Dritëro Agolli.
Dritëro Agolli lindi (13 tetor 1931- 3 shkurt 2017) ishte poet, prozator, publicist dhe politikan shqiptar. Kritik ndaj frymës tradicionaliste dhe patriotizmit retorik, Dritëro Agolli solli në poezi ndjeshmëri e figuracion të ri, duke e përtërirë sistemin e vjershërimit shqip, përcjell KultPlus.
Mësimet e para i kreu në vendlindje, vazhdoi gjimnazin e Gjirokastrës , një shkollë me mjaft traditë. Ai vazhdoi studimet e tij në Fakultetin e Arteve në Shën Petersburg. Ka punuar shumë kohë si gazetar në gazetën e përditshme “Zëri i popullit” dhe për shumë vjet ka qenë kryetar i ‘Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë’.
Krijimtaria e tij letrare është mjaft e pasur në gjini e lloje të ndryshme: poezi, poema, tregime, novela, romane, drama, skenarë filmash. Disa prej veprave më të rëndësishme të tij janë përkthyer në perëndim e në lindje. Dritëro Agolli hyri që në fillim në letërsinë shqiptare (vitet ’60) si një protagonist i saj, duke i ndryshuar përmasën e së ardhmes. Në veprën e tij, Agolli e vendosi veten si protagonist bujku dhe bariu, fshatari dhe studenti, malësori dhe fusharaku. Agolli u bë poeti i tokës dhe i dashurisë, shkrimtari i filozofisë dhe i dhimbjes njerëzore.
Si shkrimtar i madh i një ‘gjuhe të vogël’, ai është po aq i dashur prej lexuesve bashkëkombës, sa dhe në metropolet e kulturës botërore. Agolli krijoi një model të ri vjershërimi në problematikë dhe në mjeshtërinë letrare, ai gërshetoi natyrshëm vlerat tradicionale të poezisë me mënyra të reja të shprehjes poetike. Thjeshtësia e komunikimit, mesazhet universale dhe shprehja e hapur e ndjeshmërisë janë shtyllat e forta ku mbështetet poezia e tij. Në prozën e tij, Agolli solli risi vetëm në strukturën narrative, por dhe në galerinë e personazheve të veta. Ata janë sa të çuditshëm aq dhe të zakonshëm, sa tragjikë aq edhe komikë, sa të thjeshtë aq edhe madhështorë.
Vepra e tij poetike më e njohur është “Nënë Shqipëri”, ku krijohet figura e atdheut me traditat heroike, me vështirësitë e shumta me të cilat u përballen. Me vëllimet poetike “Pelegrini i vonuar”, “Lypësi i kohës”, “Fletorkat e mesnatës” autori shpall sfidën e tij të re të mjeshtërisë. Ne këto vëllime shpërfaqet poeti me ideal të tronditur, që duhet të gjejë vlerën dhe kuptimin e jetës së vet dhe të brezit që përfaqëson në kushtet e tronditjeve të mëdha të shoqërisë dhe të ndryshimeve rrënjësore të rrugës drejt së ardhmes së saj. Në prozë, bëri emër sidomos romani ‘Komisari Memo’, në të cilin pasqyrohet roli i madh edukues dhe drejtues në vitet e Luftës Nacional – Çlirimtare.
Në vitin 2011 Dritëro Agolli, është nderuar me titullin doktor Honoris Causa nga Universiteti Evropian i Tiranës. Në një ceremoni të veçantë, iu dha ky titull shkrimtarit të shquar “Për kontributin e madh dhe të rëndësishëm në krijimtarinë e tij letrare për më shumë se 60 vjet, si poet, prozatore, dramaturg përkthyes e eseist”. / KultPlus.com
Zogu i verës tuej këndue N’për livadhe fushë e arë Gjithnji vjen tuj me diftue se ne jemi t’fjeshtë Shqyptar
Gjithkto male e kodrina E fushore mlue me baar T’tana bashk kto bukurina Fort m’krenojnë se jam Shqyptar
Kuer liqeni lumi e prroni Kuer perpiqen ujnat marë Nee na thonë se do t’a doni Shoqi shojnë, pse jem Shqypar
Sot e mrapa due me dasht me shok t’mi me kenë bujar N’kjoftë gjikue prej perendies per me kenë ndo’i herë udhtaar Me sy çilë të gjthë SHOQNIES Kam me than se jam SHQYPTAAR/KultPlus.com
Shqipëria është një vend që na pëlqeu shumë, kryesisht falë pritjes së ngrohtë të shqiptarëve, por jo vetëm, sipas një artikulli të botuar në blogun francez “Mi-fugue, mi-raison”.
Nga korriku deri në gusht, ne udhëtuam për pak më shumë se një muaj në Shqipëri.
Zbuluam një kulturë të ruajtur me krenari, një larmi peizazhesh magjepsëse dhe shumë qoshe të qeta, edhe gjatë muajit korrik.
Vetëm bregdeti i Adriatikut është i populluar me turistë gjatë verës.
Këshilla jonë, nëse vini në këtë stinë, do të ishte të largoheni nga deti dhe të favorizoni fshatrat dhe malet në pjesën tjetër të vendit, ku për mendimin tonë është përqendruar gjithë sharmi i Shqipërisë.
Itinerari ynë i udhëtimit në Shqipëri
Qyteti i Beratit: 2 ditë
Ne zgjodhëm qytetin e Beratit si destinacionin tonë të parë, i njohur si më i bukuri në Shqipëri dhe vështirë se mund të kishim ëndërruar për një mënyrë më të mirë për të nisur udhëtimin tonë!
Lagje të vjetra të adhurueshme, shtëpi tipike prej guri, një kala e vjetër dhe pamje panoramike, çfarë mund të kërkoni më shumë?
Parku Kombëtar i Llogorasë: 2 ditë
Rrugës drejt jugut, ndaluam nën hijen e pishave të larta të maleve të Llogorasë.
Kemi shijuar panoramën e ecjes sonë në majat po aq sa edhe atmosferën e qetë të bujtinës tonë në pyll.
Riviera Shqiptare: 2 ditë
Riviera është pseudonimi i pjesës së bregdetit shqiptar që ndodhet midis Dhërmiut dhe Sarandës.
Më në fund, ndaluam në qytetin e vogël të Himarës dhe zbuluam… një rajon me një vijë bregdetare verbuese dhe kodra të gjelbra që zhyteshin në dallgët bruz.
Adhuruesit e qetësisë, rekomandohen të mos e vizitojnë vendin gjatë pikut te sezonit, kur plazhet janë të mbushura me njerëz.
Qyteti i vjetër i Gjirokastrës: 3 ditë
Këtu është një fshat i adhurueshëm prej guri i ngjitur në faqen e një kodre që ka ngjashmëri me Beratin: shtëpi tradicionale, një kala, rrugë me kalldrëm, restorante të mira… dhe një atmosferë e butë!
Përmeti dhe ura e Bënjës: 2 ditë
Ne u nisëm drejt lindjes për të arritur në Përmetin e vogël. Këtu vëzhguam jetën lokale dhe u afruam më shumë me banorët, të cilët gjithashtu na ofruan një pritje të paharrueshme.
Rreth 15 km larg është ura e bukur e stilit osman e Bënjës, burimet e nxehta dhe kanioni i saj.
Qyteti i Korçës: 4 ditë
Korça na tërhoqi shumë, një qytet modern, i vlerësuar nga shqiptarët, i gjallë dhe i freskët në verë, vendi më i famshëm i prodhimit të birrës.
Pogradeci dhe liqeni i tij: 2 ditë
I ndodhur në buzë të një liqeni të madh, qyteti i Pogradecit me hijeshinë e tij paksa të modës së vjetër tërheq kryesisht turistët vendas gjatë verës.
Atmosfera është me natyrë të mirë dhe një aromë e thjeshtë argëtimi noton në breg çdo mbrëmje.
Kryeqyteti Tirana: 7 ditë
Ky është një kryeqytet modern, i mbushur me vende të ndryshme turistike.
Është e pamundur të mërzitesh atje mes muzeumeve të tij magjepsëse historike, tarracave të restoranteve apo kafeneve, koncerteve dhe shëtitjeve në malin më të afërt.
Tirana është ndoshta një nga kryeqytetet e vetme evropiane ku banorët nuk dezertojnë në verë.
Shkodër: 4 ditë
Në veri të Tiranës, Shkodra është përgjithësisht pikënisja për një udhëtim në Alpet Shqiptare. Por jo vetëm kaq. Ne zbuluam qytetin dhe rrethinat e tij: një shëtitje në kala dhe mbi të gjitha një shëtitje qetësuese me biçikletë përgjatë liqenit të Shkodrës, pothuajse në kufirin e Malit të Zi.
Alpet Shqiptare: 3 ditë
Këtu është pika kryesore e udhëtimit tonë në Shqipëri: malet e larta në veri të vendit.
Përfunduam një udhëtim të mrekullueshëm treditor, i cili nisi me një shëtitje me varkë në liqenin e Komanit dhe peizazhet e tij magjepsëse përpara se të vazhdonim me ecjen e famshme ditore midis Valbonës dhe Thethit, dy fshatra të vegjël të largët.
Seriozisht, ky cep i Shqipërisë është ndër malet më të bukura të Europës!
Durrës: 2 ditë
Me kullat e tij të rreshtuara buzë detit dhe portin e tij tregtar, ne zbuluam disa rrënoja romake, panairin në kalatë dhe xhaminë e rrethuar me palma në sheshin qendror./atsh/ KultPlus.com
Liqeni artificial i Pukës së bashku me parkun e pishave është surpriza e radhës për vizitorët e huaj dhe vendas.
Liqeni tashmë është kthyer në një destinacion turistik dhe ofron për të gjithë vizitorët një peizazh të harmonishëm alpin.
Kryeministri Edi Rama përcolli pamje që tregojnë transformimin e liqenit të Pukës të kryer falë Programit Kombëtar të Rilindjes Urbane.
Më herët pranë liqenit të Pukës kishte vetëm gropa e plehra e nuk shkelte askush.
Investimet publike në Pukë e kanë shndërruar këtë qytet në një qendër urbane moderne, me standarde dhe vlera të një atraksioni të veçantë turistik për resurset dhe pozicionin gjeografik ku gjendet.
Puka është një ofertë turistike mjaft e përshtatshme për shëtitje, ski, alpinizëm, gjueti sportive dhe për veprimtari të tjera çlodhëse e argëtuese./ KultPlus.com
Pjesa më e madhe e Parqeve Arkeologjike të Shqipërisë janë të pazbuluara dhe nevojat për gërmime arkeologjike dhe arkeologë janë të mëdha. Gërmimet në shumë zona arkeologjike të vendit janë të pakta dhe po tërheqin një numër të vogël arkeologësh të rinj shqiptarë. Sipas studiuesve financimet për misionet arkeologjike dhe kërkimet shkencore mbështeten kryesisht nga të huajt dhe vetë parqet arkeologjike po përdorin shumë pak nga të ardhurat e tyre për këto aktivitete.
Në një mision arkeologjik në qytetin antik të Antigonesë në Gjirokastër Natalia Qirjo një studente e arkeologjisë në Universietin e Tiranës po gërmon me një grup të vogël arkeologësh dhe studentësh në zonë kryesore të qytetit.
Arkeologët kanë gjetur një shtresë më të hershme se ndërtimi i qyteti nga mbreti Piro dhe po përpiqen të hulumtojnë mbi materialin arkeologjik. Natalia thotë se është viti i dytë që përfshihet në gërmime.
“Ky është viti i dytë që vij në një mision arkeologjik. Vitin e kaluar isha në pjesën e sipërme të qytetit ku kryheshin gërmime tek “shtëpia e monedhave”, ndërsa këtë vit jam këtu tek qendra e qytetit apo “agoraja” si njihet ndryshe. Është një përvojë shumë e bukur dhe e dobishme që ka edhe vështirësitë e saj”, tregon ajo.
Natalia thotë se e ka zgjedhur arkeologjinë nga pasioni që kishte. Sipas saj përfshirja në misione arkeologjike është mjafte rëndësishme për studentët.
“Unë kam mbaruar vitin e dytë këtë vit dhe është shumë e rëndësishme për mua të mësoj rreth karrierës që do ndjek në jetë. Unë i kisha me dëshirë lëndët shoqërore dhe kur pashë arkeologjinë thashë se këtë do zgjedh.”
Ndërsa Pëllumb Hoxha thotë se prej nëntë vitesh është në terren me gërmimet arkeologjike në disa zona të Shqipërisë.
“Unë kam marrë pjesë në disa misione arkeologjike. Jam përfshirë në misionin e Zgërdheshit me gjermanët, pastaj në Koman me një grup francezo- zvicerian dhe shqiptar që gërmojnë atje, më pas kam qenë në mision në Durrës me italianët dhe tani jam këtu në Antigone sërish me italianët që vjnë nga Universiteti i Maceratës”, tregon ai.
Është një eksperiencë shumë e mirë, me misionet e huaja arkeologjike pasi këmbehen metodat e gërmimeve, thotë më tej Pëllumbi.
“Marrim njohuri për metoda gërmimi dhe praktika se si punohet në vendet e tjera në zonat arkeologjike. Kjo na ndihmon më pas të përcaktojmë rrugët tona më të mira në gërmimin arkeologjik dhe në studimin e materilave për të bërë analiza për periudha historike.”
Sipas arkeologut, të rinjtë po i afrohen viteve të fundit pak arkeologjisë, ndonëse nevojat e Shqipërisë janë të mëdha pasi shumica e parqeve arkeologjike të vendit janë të pazbuluara.
“Ndoshta të rinjtë kanë pak informacion për arkeologjinë”, thotë ai
Arkeologia me përvojë Sabina Veseli thotë se është shumë e rëndësishme për studentët shqiptarë të arkeologjisë pjesëmarrja në këto gërmime.
“Ne mundohemi që studentëve t`ua shpjegojmë të gjitha fazat, qoftë në terren, qoftë në laborator me mundësinë që ata të zgjedhin në të ardhmen ku duan të fokusohen. Në arkeologji është punë në terren, duhet të gërmosh, të qëndrosh në diell gjithë ditën. Oraret e e arkeologëve janë të gjata fillojnë në pesë të mëngjesit, merret një pushim në mesditë dhe pastaj rikthehesh në laborator. Është një punë e vështirë në terren por shumë e bukur.”
Zonja Veseli thotë se interesi për arkeologjinë në Shqipëri duhet të vijë në rritje. Arkeologjia përherë ngjall interes, thotë Sabina.
“Unë mendoj se arkeologjia ngjall përherë interes. Arkeologjia ngjall më shumë interes se degët e tjera sepse ka një tis përherë aventure, një tis që udhëton, jeton në komunitete, zbulon dhe ky proces i intrigon të rinjtë e sotëm. Mendoj se interesi tek të rinjtë për t`u marrë me arkeologji vazhdon të jetë i njëjtë. Unë mendoj që ky interes duhet të vijë në rritje pasi arkeologjia në territorin shqiptar është shumë e zhvilluar dhe ka punë për të gjithë”,
Sipas të dhënave zyrtare parqet arkeologjike u vizituan këtë vit nga rreth 400 mijë turistë vendas dhe të huaj një shifër që ka ardhur vit pas viti në rritje .
Por sipas specialistëve të trashëgimisë kulturore në shumicën e parqeve arkeologjike rritja e të ardhurave nuk përkon me më shumë financime për kërkime shkencore dhe gërmime arkeologjike nga këto të ardhura që krijohen.
Studiuesit vlerësojnë se fiancimet për misionet arkeologjike në Shqipëri por edhe për kërkimin shencor në përgjithësi janë të pakta si nga universitetet edhe nga institucionet e trashëgimisë kulturore./VOA/ KultPlus.com
Nuk ka shumë gjëra që ne mund të mësojmë si njerëz, apo jo?
Sepse ne jemi budallenj. Jemi vërtetë!
Unë vetë, më shumë se kushdo tjetër.
Billy Ëilder ishte fantastik – nuk ka patur një regjisor më të mirë dhe nuk ka patur një skenarist më të mirë.
Dhe ai thoshte audienca, e marrë individualisht – janë idiotë. Të marrë së bashku, ata janë një gjeni. Dhe kjo ka qenë përvoja ime.
Individualisht, ata, ashtu si unë, janë idiotë, apo jo?
Por kolektivisht, nuk i mashtron dot.
Dhe unë kam provuar dhe punuar me çdo medium që njoh në mbarë botën.
Dhe kurrë nuk kam takuar një audiencë memec. Kurrë.
Sepse dritat fiken një moment, dhe shtypet butoni.
OK, tani më trego një histori, duket sikur të thotë audienca.
Dhe nëse është interesante, ata do të të ndjekin. Nëse është për të qeshur, ata do të qeshin.
Nëse nuk është për të qeshur, nuk do ta bëjnë, apo jo?
Nëse është mahnitëse, ata do të mbeten gojëhapur.
Ti mund t’u zhvatësh një ovacion në këmbë, çdo audience në botë. Mund t’u zhvatësh, apo jo?
Por ti nuk mund t’u zhvatësh atyre, një të qeshur. Nuk mund t’u zhvatësh një gulçim.
Nëse ndodh, dije se ke arritur një gjë të madhe.
Kam mësuar diçka shumë të rëndësishme vite e vite më parë. Ishte një kohë kur doja të bëja kërkime. Dhe një prej tyre ishte leximi i Kuranit në anglisht. Më ka goditur shumë ai lexim.
Një gjë që thotë Kurani – ose thotë profeti Muhamed – është: “Unë tani po iki. Por do t’ju lë dy mësues. Një mësues që flet dhe një mësues i heshtur. Mësuesi që flet është ky libër, Kurani. Mësuesi i heshtur është vdekja”.
U mendova mirë e mirë. Dhe pastaj fillova të mendoj për dramën. Mendova, si mund t’ua mësosh njerëzve dramën. Dhe ka vetëm dy gjëra që mund t’i mësojnë njerëzit për dramën.
Është mësuesi i heshtur dhe mësuesi që flet. Dhe mësuesi që flet është audienca. Nuk mund të mësosh se si të shkruash dramë, pa shkruar pjesë ku ti je përpara një audience dhe poshtërohesh. Sepse asgjë nuk ka kuptim derisa ta bësh këtë. Derisa të kesh përdorur ndërgjegjen dhe të kesh thënë: “Kjo do i lërë pa mend. Kjo është gjëja më e mirë që dikush ka shkruar ndonjëherë. Do t’i kapë për fyti dhe as nuk do të mund të marrin frymë. Dhe pastaj shikon audiencën që fle gjumë, dhe ndihesh i poshtëruar.
Ke zbuluar se e ke patur gabim. Duhet ta provosh përsëri. Dhe nëse turpërohesh kollaj, nuk do të mësosh. Pra, ky është mësuesi që flet, audienca.
Nuk mund të mësosh të shkruash pa audiencë. Dhe mësuesi i heshtur është faqja bosh…
David Mamet është fitues i Çmimit Pulitzer. Ky material është pjesë e një leksioni në të cilin ai tregon se si mund të kthehen momentet më të çuditshme të jetës, në art dramatik. / KultPlus.com
Shtetet e Bashkuara njoftuan të martën se mund t’i kërkojnë një gjyqtari që të detyrojë kompanisë mëmë të firmës Google, ‘Alphabet’ që të shesë pjesë të bizneseve të saj, si programin e lundrimit në internet ‘Chrome’ dhe sistemin operues ‘Android’, që sipas tyre përbëjnë një monopol të paligjshëm për kërkimin në internet.
Në një vendim historik, një gjykatës, arriti në muajin gusht në përfundimin se kompania Google, e cila përpunon 90 për qind të kërkimeve në internet në SHBA, kishte ndërtuar një monopol të paligjshëm.
Masat juridike të propozuara nga Departamenti i Drejtësisë mund të ndryshojnë mënyrën se si amerikanët gjejnë informacion në internet, ndërkohë që të ardhurat e rrjetit Google pritet të tkurren dhe konkurentëve të tjerë t’u jepet mundësia për t’u zgjeruar.
“Trajtimi i plotë i këtyre dëmeve kërkon jo vetëm që rrjeti Google të mos ketë kontroll në kërkimin në internet sot, por edhe që të sigurohemi se kjo nuk do të ndodhë as në të ardhmen”, tha Departamenti i Drejtësisë.
Rregullat e propozuara synojnë gjithashtu që të pengojnë zgjerimin e dominimit të rrjetit Google tek biznesi në rritje i inteligjencës artificiale, thanë prokurorët.
Në vitin 2021, kompania Google u pagoi 26.3 miliardë dollarë kompanive të tjera, duke përfshirë Apple dhe prodhuesve të tjerë, në mënyrë që motori i saj i kërkimit të mbetet programi i paracaktuar në telefonat inteligjentë dhe në programet e lundrimit në internet, duke ruajtur kështu pozita të forta në treg.
Kompania Google, e cila planifikon të apelojë, tha në një postim se propozimet ishin “radikale” dhe tha se ato “shkojnë shumë përtej çështjeve specifike ligjore të rastit në fjalë”.
Kompania Google pohon se përdoruesit e kanë zgjedhur rrjetin e saj të lundrimit për shkak të cilësisë duke shtuar se përballet me konkurrencë të fortë nga Amazoni dhe faqe të tjera, dhe se përdoruesit mund të zgjedhin alternativa të tjera si motorë të paracaktuar kërkimi.
Alphabet, kompania e katërt më e madhe në botë me një vlerë tregu prej mbi 2 trilionë dollarësh, është nën trysni në rritje nga konkurrentët dhe autoritetet antitrust.
Një gjykatës amerikan vendosi të hënën, në një çështje tjetër, se Google duhet të bëjë të mundur që dyqani digjital ‘Play’ të jetë më i hapur ndaj konkurentëve dhe të lejojë që aplikacionet e programit Androit të blihen edhe nga burime të tjera rivale.
Si pjesë e përpjekjeve për të parandaluar shtrirjen e dominimit të Google tek Inteligjenca Artificale, Departamenti i Drejtësisë tha se mund t’i kërkojë të vërë në dispozicion për rivalët, të dhënat dhe modelet që përdor për kërkimin në Google dhe veçoritë për kërkimin që ndihmohet nga inteligjenca artificiale.
Departamenti i Drejtësisë pritet të paraqesë një propozim më të detajuar në gjykatë deri më 20 nëntor. Google do të ketë një shans të propozojë masat e veta më 20 dhjetor.
Në muajin gusht, Gjykatësi i qarkut të Uashingtonit, Amit Mehta, arriti në përfundimin se kompania Google shkeli ligjin kur mbajti monopolin mbi kërkimet në internet, duke shtypur konkurrencën dhe tkurrur inovacionin.
Shtetet e Bashkuara kanë paditur gjithashtu platformën Meta Amazon.com dhe Apple me pretendimin për monopol të paligjshëm./VOA/ KultPlus.com
Në Kopshtin Zoologjik të Shkupit tërheq vëmendjen e vizitorëve prania e shimpanzesë më të moshuar në botë, Mimi, që është rreth 60 vjeçe.
Kopshti Zoologjik i Shkupit ekziston që nga viti 1926 dhe me kalimin e viteve është zhvilluar në aspektin hapësinor dhe është rritur edhe numri i kafshëve.
Sot në Kopshtin Zoologjik të Shkupit ekzistojnë rreth 600 kafshë dhe 93 specie të ndryshme.
Ndërkaq, më atraktive këtë vend e bën edhe prezenca e shimpanzesë më të moshuar në botë, Mimi, e cila ka pesë vjet që gjendet në Kopshtin Zoologjik të Shkupit.
Kujdestarja e kopshtit zoologjik, Aleksandra Stevkovska thotë se “kam 11 vjet e gjysmë në Kopshtin Zoologjik të Shkupit, duke u kujdesur për shimpanzetë dhe gjitarët në kopshtin zoologjik. Unë isha në trajnim për shimpanzetë në Holandë, ku ata na mësuan se si të sillemi dhe çfarë duhet të bëjmë në lidhje me shimpanzenë që jeton në kopshtin tonë zoologjik”.
Mimi ka ardhur nga Afrika në një cirk në Gjermani, nga aty në Holandë dhe rrugëtimi i sạj ka arritur deri në Kopshtin Zoologjik në Shkup.
Shimpanzeja Mimi është e sëmurë, ka problem me zemrën dhe mushkëritë dhe duhet të marrë terapi çdo ditë për gjithë jetën.
Një pjesë të terapisë e merr në mëngjes në orën 09:00, pjesën tjetër në mesditë, por duhet ta marrë për gjithë jetën, pasi kjo i jep mundësi të jetojë më gjatë./ KultPlus.com
Një çizme e gjetur nga ekipi dokumentar i “National Geographic” në Malin Everest mund t’i ketë përkitur alpinistit britanik Andrew Comyn Irvine, i cili u zhduk teksa ngjitej në majë 100 vjet më parë.
Sipas një deklarate në faqen e internetit të National Geographic, ekipi i dokumentarit ka hasur në një çizme ndërsa gjendej në akullnajën Rongbuk në veri të Malit Everest në shtator.
Ekipi ka ekzaminuar nga afër çizmen që është shfaqur pas shkrirjes së akullit dhe ka parë se brenda gjendej një këmbë dhe një çorape leshi. Ata mendojnë se mbetjet mund t’i përkasin alpinistit Irvine, me nofkën “Sandy”, i cili u zhduk duke u ngjitur në majën e Everestit me shokun e tij George Mallory 100 vjet më parë.
Fotografi dhe drejtori i National Geographic, Jimmy Chin, i cili ka bërë zbulimin, ka thënë: “Unë ngrita çorapin brenda çizmes. Kishte një etiketë emri mbi të që thoshte “A.C. IRVINE”.
Duke e përshkruar këtë gjetje si “provën e parë reale” që do të ndihmojë të kuptohet se çfarë ndodhi me alpinistin e zhdukur Irvine, Chin ka theksuar se kjo është shumë e rëndësishme edhe për të afërmit e tij, të cilët nuk e kanë ditur se çfarë ka ndodhur me Irvine për një shekull.
Familja e Irvine ka dhënë një mostër të ADN-së për të zbuluar nëse këmba e gjetur i përkiste vërtet alpinistit.
Zhdukja e alpinistit britanik Irvine dhe mikut të tij Mallory gjatë ngjitjes në majën e Malit Everest konsiderohet si një nga misteret më të mëdha në historinë e alpinizmit. Dyshja, të cilët u panë për herë të fundit më 8 qershor 1924, bënë histori si njerëzit e parë që u përpoqën të arrinin majën e Everestit.
Ndërsa eshtrat e Malloryt u gjetën në vitin 1999, aparati fotografik që dyshja mbante me vete, e cila mund të kishte zbuluar nëse ata kishin arritur majën, nuk u gjet kurrë./ KultPlus.com
Festivali Ndërkombëtar i Teatrit në këtë edicion të 26-të vjen ndryshe, ku fokus i është dhënë teatrit alternativ, tej skenës tradicionale, duke u zhvendosur në lokacione të ndryshme të qytetit të Elbasanit, kjo me synim për të afruar spektatorin.
Drejtori i Festivali të Teatrit, Adonis Filipi, në një prononcim në media, tha se në gjithë këto vite Festivali Ndërkombëtar i Teatrit ka ndikuar në rritjen e imazhit të Shqipërisë në botë, rritjen e jetës artistike në qytet dhe promovimin e vlerave qytetare dhe artistike të këtij qyteti.
“Është e rëndësishme të thuhet dimensioni i këtij festivali. Ky festival nuk mendon vetëm për sot, por i shërben perspektivës. Është nga ato festivale që bën promovimin e vlerave artistike e kulturore shqiptare në botë. Në 26 vite kemi përcjellë mesazhin se ne shqiptarët dimë të ndërtojmë traditë dhe vlera. Por, ky festival ka më shumë nevojë për mbështetje qendrore dhe lokale që të vijojë rrugëtimin e tij”, u shpreh ai.
Në edicionin e 26-të të këtij festivali marrin pjesë trupa teatrore nga Greqia, Franca, Bullgaria, Serbia, Maqedonia e Veriut etj./ KultPlus.com
Më 12 tetor të vitit 1935 ka lindur tenori me famë botërore, Luciano Pavarotti i cili la gjurmë të mëdha në muzikën klasike, duke u bërë ndër tenorët që mahnitën botën, shkruan KultPlus.
Ai ishte një zë i fuqishëm, një buzëqeshje shkëlqyese, një shpirt thellësisht lirik, një vullnet i epërm humanizmi, një tenor i rrallë, një emër i rëndësishëm që ka zënë vend të merituar në panteonin e vlerave të trashëgimisë botërore… Ai ishte, Luciano Pavarotti, një tokësor me zë qielli që i’u dorëzua vdekjes fillimshtatorin e vitit 2007, duke lënë pas brengë, dhimbje, por mbi të gjitha një zbrazësi. Por ai në këtë ikje la veprën, një monument të lartësuar në mirënjohje dhe vlerësim.
Rreth orës pesë të mëngjesit të 6 shtatorit 2007, një dekadë më parë, ka mbyllur sytë në shtëpinë e tij në Modena të Italisë, pas një beteje të gjatë me kancerin, legjenda e zërit operistik. Këngëtari i famshëm megjithëse i ishte nënshtruar trajtimeve të specializuara, asnjë deklaratë nuk ishte bërë publike për gjendjen e tij shëndetësore, deri kur vullneti i pamëshirshëm e ndali këtë uragan njerëzor për ta ndarë si nga skena ashtu edhe nga jeta. Asokohe sëmundja e rëndë e kishte detyroi këngëtarin të anulonte të gjitha koncertet që kishin mbetur nga turi i tij i lamtumirës nga opera, por jehona e atij vokali përplaset ende në kreshtat e kohës.
Djali i një bukëpjekësi në Modena, Itali, i cili ishte një këngëtar modest opere, Pavarott-i i ri u rrit duke ëndërruar në vend që të ndiqte një karrierë si futbollist.
Që shumë i vogël i kushtohet botës së lirikës duke studiuar me tenorin Arrigo Pola dhe maestron Etore Campogaliani. Debutoi më 39 prill të vitit 1961 në rolin e Rudolfit në operën “Bohema” në sallën e operës të Rexhio Emilias. Në Shtetet e Bashkuara të Amerikës triumfon në shkurt të vitit 1965, me Xhon Suterlend, në veprën “Luçia” të Lamermurit.
Por shpërthimi i vërtetë mbërriti më 17 shkurt të vitit 1972, në skenën “Metropolitan” të Nju-Jorkut ku në një vepër të Donixetit lë me kuptimin e plotë të fjalës, me gojë hapur të gjithë të pranishmit falë nëntë do-ve të përsosura. I takon atij rekordi i 17 kthimeve për shkak të duartrokitjeve pas uljes së siparit. Që atëherë, emri i tij u bë i njohur edhe për publikun e gjerë falë televizionit.
Gjatë viteve ‘90 Pavaroti u kushton shumë rëndësi koncerteve në ambiente të hapura, të cilat do të transformohen në suksese madhështore. Në “Haid Park” të Londrës u grumbulluan falë tij më shumë se 150 mijë njerëz. Në qershor të vitit 1993, më shumë se 500 mijë admirues të tij u grumbulluan në parkun qendror të Nju- Jorkut, ndërsa ishin miliona ata që e ndiqnin përmes valëve të televizionit. Në shtator të po atij viti, nën hijen e kullës “Eifel”, këndon përpara rreth 300 mijë të pranishmëve. Mes më të famshmëve nuk mund të lihen pa përmendur koncertet e “tri tenorëve”, bashkë me kolegët e tij Plaçido Domingo e Hose Karreras. Po kaq i famshëm është edhe aktiviteti intensiv në rolin e organizuesit në serinë e koncerteve “Pavarotti and friends”, eveniment gjatë të cilit (për motive bamirësie), bashkëpunoi me yjet ndërkombëtare më në zë të muzikës pop.
I adhuruar për aftësinë e të bërit spektakël, Pavarotti ishte i adhuruar më së shumti për mrekullinë që ishte zëri i tij. Placido Domingo, partneri muzikor dhe miku i tij u shpreh pas lajmit të vdekjes së Pavarott-it: “E kam adhuruar gjithnjë madhështinë që Zoti i kishte dhuruar zërit të tij, atë timbër të veçantë e të pagabueshëm që kapte çdo notë që një tenor mund të kapë”.
Ai ishte njëkohësisht perfeksionit dhe “shoëman” i lindur dhe statusi i tij si ikonë kulturore është vulosur nga duetet e tij të padiskutueshme me këngëtarë të muzikës pop dhe rok nga Bono i U2 e deri te Sting e Celine Dion. Disa puritanë të operas nuk do ta falin asnjëherë tenorin për performancat e llojit “Pavarotti and Friends”.
Në disa intervista, para se të operohej Pavarotti u shpreh në disa intervista se ndihej një njeri me fat. “Unë jam dhe kam qenë një njeri me fat. Do të jem optimist deri në vdekje”. Në vitet e fundit, sidomos në Itali, Pavarotti është përfolur më shumë për jetën e tij personale se atë profesionale. Fillimisht ai u përfshi në një skandal taksash në Itali e më pas u kritikua pasi la bashkëshorten e tij prej 30-vitesh për t’u martuar me asistenten e tij të re. Pavarësisht të gjithave, Pavarotti, ka qenë sa ishte gjallë e do të mbetet dhe pas vdekjes, një prej ikonave më të shquara të skenës operistike.
Luciano Pavarotti përbën rekordin më të madh në historinë e muzikës së koncerteve live, plot 1200 duke e klasifikuar atë si një fenomen. /albertvataj/ KultPlus.com
Këtë verë, i dhashë vajzës sime 12-vjeçare 100 dollarë për të lexuar një libër. Sigurisht, ishte një përpjekje e fundit sa i përket manovrave prej mamaje dhe pagesa ishte e tepruar. Nuk mund të them se jam krenare – por jam jashtëzakonisht e kënaqur. Sepse plani funksionoi. Funksionoi aq mirë, sa do t’u sugjeroja prindërve të tjerë të lexuesve ngurrues, që të hapin portofolin dhe t’u japin ryshfet fëmijëve për të lexuar, shkruan The New York Times.
Vajza ime është një fëmijë i zgjuar, padyshim më e zgjuar se unë kur isha 12-vjeç. Por deri kur përdora “ryshfetin”, ajo kurrë nuk kishte lexuar një libër të plotë, thjesht për kënaqësi. Lexonte libra për shkollën, por ta shtyje që ta bënte atë detyrë, ishte si t’i shkulje dhëmbët, dhe vetë ajo kishte lexuar disa romane me grafika, apo kishte dëgjuar me audio librat e serisë së “Harry Potter”-it. Asnjë prej këtyre nuk i hapi dyert drejt atij zakoni, që unë mund ta quaj lexim i thelluar klasik – me dy sy të ngulur përpara fletës, dhe injorim të gjithçkaje rretherrotull.
Kur u përballa me këtë të vërtetë disa muaj më parë, u ndjeva si një dështim si prind. Edhe pse ne kishim lexuar shumë libra me tregime kur ajo ishte më e vogël, dhe jetojmë në një shtëpi të mbushur me libra, nuk arrita t’i rrënjos fëmijës tim, një nga kënaqësitë themelore të jetës.
Pak kohë para pandemisë, një studim dëshpërues zbuloi se sa shumë kishte rënë leximi për kënaqësi tek fëmijët. Pothuajse 30 përqind e 13-vjeçarëve thoshin se “kurrë apo pothuajse kurrë” nuk lexonin për qejf, një rritje e konsiderueshme nga 8 për qind që thoshin të njëjtën gjë, afërsisht 35 vjet më parë. Duke qenë se koha e fëmijëve para ekranit u rrit gjithashtu ndjeshëm gjatë pandemisë, është e drejtë të konkludohet se leximi në kohën e lirë për fëmijët është një aktivitet, gjithnjë e më i rrezikuar të zhduket.
Për ne që kemi lexuar gjithë jetën – që i vlerësojmë netët e kaluara në dhoma të mbushura me kulla librash; ne që mbajmë ne mendje, sikur t’i kishim miq, idetë dhe personazhet që kemi koleksionuar ndër vite nga faqet e shtypura – përcjellja e rëndësisë së leximit tek fëmijët, nuk duhet të jetë e vështirë. Ne të gjithë jemi të vetëdijshëm se leximi forcon strukturën e mënyrës si e përjetojmë jetën, çdo ditë. Megjithatë, unë e pata çuditërisht të vështirë t’ia komunikoja këto vajzës sime, e cila ngurronte të lexonte. Ajo më pohoi se nuk i pëlqente leximi. Për më tepër, as nuk i interesonte që t’i pëlqente. Dhe nuk e shihte asnjë prej këtyre, si problem. Shumë prej shoqeve të saj, më shpjegoi, thjesht “nuk ua ndjente” për leximin. Kuptova që nëse doja t’ia komunikoja fëmijës tim gëzimin e leximit, duhej të sqaroja se çfarë gëzimi ishte ky, për veten time.
Sigurisht, fakti që i bleva një telefon inteligjent vitin e kaluar – një iPhone i dorës së dytë me një milion kontrolle prindërore dhe kufizime kohore – është pjesë e problemit. Përpara telefonit, kisha një fëmijë që ishte shumë e shoqërueshme, që klithte me kënaqësi edhe për gjëra shumë të thjeshta, si fjala vjen, një ëmbëlsirë e sapobërë që ftohej në frigorifer. Pasi i dhashë telefonin, kisha tashmë një vajzë që komunikonte vetëm me fjalë njërrokëshe, e cila donte vetëm të rrinte në dhomën e saj me perdet e ulura, me derën mbyllur, nën jorgan, duke e mbajtur fort në pëllëmbë atë pajisje të vogël drejtkëndëshe, a thua po ta lëshonte, do i zhdukte krejt jetën e vet sociale. Po të mos ishte duke u marrë me shoqet, ose me telefonin, për çdo gjë tjetër kishte veç një fjalë: “Boring!” (e mërzitshme).
A keni provuar ndonjëherë t’i kërkoni një 13-vjeçari, që ndodhet nën regjim disa orësh ndalimi përdorimi të celularit, që të nxjerrë setin e vjetër të lapëstilave? Apo që të merret me origami? Nëse nuk doni që t’ju bien flokët prej vështrimit gjithë inat, që del si rreze lazer nga sytë e adoleshentëve, mos e bëni!
Por mbajta një farë shprese tek leximi. Sepse mund të shihja që ajo çfarë vajza ime kërkonte, si shumë bashkëmoshatarë të tjerë, ishte “arratisja”. Dhe kjo më dukej e përshtatshme nga ana zhvillimore. Problemi ishte se mënyra më e kollajtë për të për të gjetur shpëtimin ishte të zhytej në kaosin e varësisë prej telefonit.
Kështu që, bëra fushatë. I thashë se duhej të lexonte sepse romanet janë mënyra më e mirë për të mësuar se si funksionon brendia e njeriut. Ajo më tha se mund të mësonte më shumë nga shikimi i njerëzve që ndiqte në mediat sociale, të cilët sipas saj flisnin aty gjithçka që ndjenin së brendshmi.
I thashë se librat të ofrojnë RRËFIMIN. Ajo më tha: “Po Netflix”-i?
I thashë se librat të mësojnë historinë. Ajo më tha: “Po Interneti”?
I thashë se leximi do ta ndihmonte të kuptonte veten, dhe ajo ma ktheu: “Hmmm, jo faleminderit. Thjesht do jetoj.”
I premtova, në mënyrë ekstravagante, se do t’i blija të gjitha librat që donte dhe do të ndërtoja rafte librash në dhomën e saj, në mënyrë që ajo të mund të shihte kolonat e të gjithë librave që donte nga shtrati i vet. Ajo ma ktheu: “Mami, mirë se erdhe në ëndrrën tënde!”
Kuptova se nuk mund t’i fitoja debatet me të, sepse vetëm pak prej argumenteve të vajzës sime kundër leximit, më dukeshin të gabuara. Po, leximi është një mënyrë për të zgjeruar universin dhe për të zbuluar botë të reja – por kështu është i gjithë interneti. Kështu që këto debate, të cilat na bezdisnin të dyjave, do të reduktoheshin pashmangshmërisht në dërdëllitjet e mia për aftësitë njohëse dhe se si “leximi është i mirë për ty”.
Kjo nuk është arsyeja pse doja që ime bijë të kapte një libër. Nuk kishte të bënte me optimizimin e funksionit të trurit të saj, por se doja t’i bëja të qartë se ishte duke humbur përjetimin e një magjie. E keni parasysh atë momentin, kur një shkrimtar përmbledh një ndjenjë që ti as nuk e dije që e kishe dhe, menjëherë të ndizen 100 llamba që të ndriçojnë brenda kokës, si në një lloj epifanie? Doja që ajo të kishte një shans për ta përjetuar këtë. Siç shkruante Neil Postman në vitin 1982 tek “Zhdukja e fëmijërisë”, një medium i bazuar në ekran, siç është TV apo video nuk mund të krijojë këtë lloj marrëdhënieje sepse, për nga vetë natyra e tij, mediumi duhet të plotësojë të gjitha boshllëqet tuaja. Librat lënë hapësirë për boshllëqe – dhe për krijimet e brendshme që ata mund të frymëzojnë.
Kështu që vendosa të ndërpres të gjitha arsyetimet me një praktikë të ftohtë dhe të vështirë: paratë! I thashë 12-vjeçares sime se do t’i paguaja 100 dollarë nëse do të lexonte një roman.
Ajo tha: “Çfarë? Vërtet?”
Pastaj, sigurisht, që tha po.
Diskutova me miq që kanë fëmijë adoleshentë, se cili libër do të funksiononte për të ndezur dëshirën e saj për të lexuar. Ndërsa disa prej tyre, për habinë time, më sugjeruan tituj të tillë si “Princi i vogël” dhe “Lartësitë e stuhishme”, libri që më sugjeruan më shpesh njerëz që e njohin vajzën time ishte “Vera kur u bëra e bukur” i Jenny Han, i cili ishte shndërruar madhe në një serial të famshëm në Amazon Prime. Vajza ime e kishte parë dhe e donte.
Unë ndërmjetësova ujdinë mes nesh: 100 dollarë nëse e përfundonte librin brenda një muaji. Më pas u nisëm për pushime në plazh, së bashku me të dashurin tim, në një ishull romantik grek.
Pushimet zgjatën tetë ditë dhe para se të mbaronte dita e shtatë, ime bijë e kishte mbaruar librin. Kur u kthyem në shtëpi, ajo kërkoi vazhdimin, të cilin e përfundoi për rreth dy javë – pa asnjë pagesë shtesë.
A do të çojë kjo time bijë drejt leximit të librit “Gra të vogla”? Të përpijë “Kapëse në thekër ” apo “Dhëmbë të Bardhë”? A do të rezultojë në një jetë të gjatë të mbushur me lexime, me pirgje librash, të cilët do t’i shohë si miq, mësues, stimulues dhe balsam për çfarëdo halli?
Nuk e di. Ajo që di është se vajza ime tani ka artikuj të rinj të blerë tek Sephora, me vlerë 100 dollarë, të cilat vitin e kaluar kisha refuzuar t’ia blija. Di gjithashtu se së bashku, më në fund hapëm një portë të re për të, drejt faqeve të shtypura: një vend i qetë personal, që imagjinoj – shpresoj – do t’i shërbejë asaj për gjithë jetën. Kam ndjesinë se është 100 më i mirëshpenzuar. /KultPlus.com
“E ftohtë dhe e ashpër” është një nga poezitë më të bukura të autorit Franz Kafka. Poezia ndërtohet mbi bazën e kontrastit, ku autori i quan të ftohtë dhe të ngrirë njerëzit, ndërkohë ambientin e konsideron të ndriçuar e me gjallëri në periudhën e festave të fundvitit.
Është një nga “panorama” normale të kohëve të sotme, ku atmosfera gjallëruese e festave jo gjithmonë shkon paralel me problemet dhe streset e çdokujt në përditshmëri. Ama në fund, çdokush pajtohet me realitetin dhe i lë ngjarjet të rrjedhin natyrshëm (autori në strofën e fundit me foljet “sheh” dhe “mbështetet” pranon pikërisht realitetin, edhe pse të trishtë).
“E ftohtë dhe e ashpër”
E ftohtë është dita sot dhe e ashpër. Retë të ngrira, erërat zvarritin të ftohtit. Të ngrirë edhe njerëzit. Hapat jehojnë si metal mbi pllakat e bakrit dhe retë vështrojnë liqene të bardhë.
Në qytetin e vjetër janë ngritur, shtëpiza krishtlindjesh me drita dhe dritare shumëngjyrëshe që shohin, në sheshin e vogël me borë. Një burrë ecën heshtur, në sheshin me borë me dritë hëne dhe hijen e tij të madhe e fryn era mbi shtëpizat.
Njerëz që kalojnë ura të errëta, shkojnë me nxitim në meshë, me dritat verbuese në duar. Në qiellin gri kalojnë re, mbi kishat, me kambanare gjysmë të errëta. Dikush, që mbështetet në mur, sheh ujin e natës, me duart e tij në gurët e lashtë./ KultPlus.com
