Etiketë: Ermonela Jaho

Sopranoja e famshme shqiptare brenda këtij viti do të prezantohet me një koncert në Tiranë, shkruan KultPlus.

Ky koncert do të mbahet në Tiranë, përkatësisht në sheshin “Nënë Tereza” e cila ka të bëjë me kauzën “Fjongo Rozë”, që i dedikohet luftës së kancerit të gjjirit.

Ermonela Jaho për këtë koncert në Tiranë ka konfirmuar për KultPlus e cila ka thënë se koncerti i Tiranës do të jetë në një periudhë të ngjeshur të paraqitjeve të saj nëpër botë, pasi që, dy koncerte të tjera po në atë periudhë janë paraparë edhe për Barcelonë.

Jaho ka thënë për KultPlus se ky koncert është një kontribut i saj personal për Shqipërinë, sikurse që ka konfirmuar se ky koncert do të mbahet në muajin tetor të këtij viti./KultPlus.com

Një nga çmimet e “Zonjat që bëjnë Shqiptarinë”, do të mbajë emrin Ermonela Jaho.

Juria e çmimit mbarëkombëtar të Albanian Excellence “Zonjat që bëjnë Shqiptarinë”, e përbërë nga përfaqësues të njohur të medias mbarëshqiptarë, në mbledhjen e parë të nisjes së procedurave të këtij çmimi, në Tiranë, në unanimitet të plotë kanë aprovuar akordimin ,“Çmimi i Madh Albanian Excellence”, për sopranon e mirënjohur shqiptare, Ermonela Jahon, si simbol të suksesit dhe famës së shqiptarizmës në një dimension botëror . Gjithashtu, juria e çmimit mbarëkombëtar të Albanian Excellence “Zonjat që bëjnë Shqiptarinë”, votoi në unanimitet të plotë që një nga çmimet e “Zonjave që bëjnë Shqiptarinë”, të mbajë emrin Ermonela Jaho.

Kjo është hera e parë që shpallet “Çmimi i madh Albanian Excellence “, një qendër e cila nisi udhën e saj në vitin 2012, në 100 vjetorin e Pavarësisë, me synim evidentimin e suksesit shqiptar në botë dhe që deri më tani numëron të paktën 600 të intervistuar të suksesshëm.

Po ashtu, kjo është hera e parë që të gjitha çmimet që do të prezantohen nga fusha të ndryshme profesionale për zonjat që do të nderohen me “Zonjat që bëjnë Shqiptarinë”, do të mbajnë emra zonjash të suksesit mbarëkohor shqiptar. Është një nder që caktimi i emrave të çmimeve do të nisë më emrin e sopranos Emonela Jaho.

Ermonela Jaho , ka qenë pjesë e Albanian Excellence në botimin “Zonjat shqiptare në Nju Jork”, një megaprojekt i organizuar në vitin 2016 në Manhattan në Nju Jork, ndërkohë që tanimë Ermonela Jaho, me këtë çmim shpallet kumbare e këtij çmimi që përfaqëson vlerën mbarëshqiptare dhe që do të shpallet në mënyrë ceremoniale gjatë një mbrëmje të madhe gala, në Tiranë në dhjetor të këtij viti.

Çmimi “Zonjat që bëjnë Shqiptarinë “, është një çmim mbarëkombëtar, organizuar për herë të parë, pas titullit “Zonjat që bëjnë Shqipërinë”, organizuar vitin e kaluar, me zonja të nivelit të lartë që kanë luajtur një rol të rëndësishëm në zhvillimin e Shqipërisë.

Këtë vit, ky çmim ideuar nga Albanian Excellence, i kushtohet zonjave të shqiptarisë, për të nderuar e për të pranuar se, Zonjat e Shqiptarisë, janë një zë i fuqishëm në përvijimin dhe në ndërtimin e së ardhmes, një faktor shumë i rëndësishëm dhe shpresëdhënës për një të ardhme më të sigurtë.
Çmimi “Zonjat që bëjnë Shqiptarinë “, është një vlerësim për gratë shqiptare kudo janë të cilat nderohen për vokacionin e tyre, iniciativën e tyre, rritjen profesionale, punën e madhe në të mirë të profesionit, shoqërisë dhe të familjes që prezantojnë. Ky çmim është për zonjat që arrijnë të pamundurën dhe që tregojnë se me punën e tyre, ëndrrat bëhen realitet .

Sopranoja me famë botërore, Ermonela Jajo, në një mesazh drejtuar themelueses së Albanian Excellence, Flora Nikolla, shkruan :

“ E nderuar zonja Nikolla, ju falënderoj nga zemra për këtë nderim që më është bërë nga “Zonjat që bëjnë Shqiptarinë” dhe Albanian Excellence!

Unë gjithnjë në çdo hap dhe frymë në rrugën time si artiste, kam komunikuar atë çka kam nga vendi im, në të gjithë botën, pa pasur asnjë lloj pritshmërie nga askush. Dashuria ime për vendin është e pakondicionuar në kuptimin e vërtetë të saj!

Unë jam jashtë mase e ngarkuar dhe nuk mendoj që mund të jem në dhjetor në Shqipëri. Unë mbaroj në Londër nga fundi i dhjetorit dhe kthehem në NY. Nëse duhet ta tërheqë dikush çmimin mund të vijë një pjesëtar i familjes sime. Kërkoj ndjesë për mosprezencën time por impenjimet e punës ma bëjnë tejet të vështire faktorin kohë.

Ju faleminderit për respektin dhe konsideratën dhe ju uroj suksese në punën tuaj për të promovuar dhe njohur bashkatdhetarët që me shumë punë dhe sakrifica kanë krijuar dhe krijojnë energjinë pozitive të vendit tonë nëpër botë.

Me respekt, Ermonela. / KultPlus.com

Një mbyllje hyjnore e La Traviatës nga Ermonela Jaho.

Prova se opera është forma më sublime e artit. Mbyllja e perdes në performancën e shqiptares Ermonela Jaho në ‘La Traviata’ është veç vërtetim i kësaj thënieje.

Royal Opera House ka publikuar një video ku Ermonela shihet e dërrmuar, por si një artiste e madhe e cila falenderon publikun e saj, dhe jep 100 % nga energji e saj.

Ermonela vjen në rolin kryesor në operën e famshme, e cila është shfaqur rreth 1 mijë herë në kinema, në rreth 23 shtete.

Ermonela Jaho mbetet ndër sopranot më të njohura shqiptare në botë.

“Kam dashur ta këndoj La Traviatën vetëm një herë në jetë, kam menduar se do të vdes pa e performuar” pati thënë Ermonela në një intervistë të sajën. / KultPlus.com

Gazetarja e njohur investigative e CNN, Christiane Amanpour, ka shfaqur admirimin e saj për sonranon shqiptare, Ermonela Jaho.

Përmes postimit të një fotografie në Instagram, Amanpour ka treguar se ishte mahnitur me performancën e Jahos.

“Prapa skenave gjatë këtij vikendi dhe e mahnitur nga Ermonela Jaho, sopranoja brilante shqiptare që luajti Violetta-n në historinë tragjike të Verdit, La Traviata” ishte shkrimi i Amanpour.

Sopranoja shqiptare, Ermonela Jaho, do të ngjitet në skenën e Operës Mbretërore në Londër nga data 14 janar. Edhe kësaj here vjen nën petkun e Violetës tek opera “Traviata” e Xhuzepe Verdit. Deri më tani artistja me origjinë shqiptare e ka interpretuar këtë rol mbi 255 herë në skenat ndërkombëtare, megjithatë ajo gjen përherë diçka të re, për t’ia transmetuar publikut  

Vazhdimisht e krahasojnë me Maria Callas, Ermonela Jaho është ekuilibri i përsosur i vendosjes dhe ndjeshmërisë. Aftësia e saj për t’u bërë mishërim i plotë i karaktereve të saj, e ka lejuar Jahon të paraqesë interpretimet ‘emocionalisht shkatërrimtare’ të heroinave dramatike më pjellore.

Këto ditë Jaho është në Londër për të ngjitur “Traviatën” në Operën Mbretërore në Londër. Për mediet e huaja, Jaho rrëfen se për herë të parë ka kënduar kur ishte vetëm pesë vjeç në një festival në Tiranë. Ndërsa, kur ishte 14 vjeç opera e parë që ka parë në skenë është “Traviata” e Xhuzepe Verdit. Nuk dinte asgjë për të, por që prej herës së parë që e pa ra në dashuri me këtë opera. Në ato momente një derë është hapur për Jahon, aq sa do të vendoste se çfarë do të bëhej.

Tanimë e ka interpretuar në skenë mbi 255 herë, por sërish e ëndërron. Ndien një liri të plotë gjatë këndimit, duke e ndier veten më rehat sesa në jetën reale.

Performancat e Jahos vazhdojnë që të ndryshojnë edhe për shkak të përvojës jetësore. Emocionet e saj zhvillohen së bashku me personazhet. Në Traviatën e parë ndihej si në një film rocky, e rraskapitur, por sa herë që e bën këtë rol tani gjen diçka të re. Ndonëse, në skenë duke kënduar jetën e dikujt tjetër, megjithatë ndjenjat njerëzore që përcjell, ajo i gjen thellë brenda vetes, 

Madam Butterfly, Traviatta dhe suor Angelica, tre personazhe dramatikë, tre gra në të cilat Jaho admiron forcën që ato kanë, madje tek ato gjen gruan shqiptare. Gjen mënyrën se si ato kanë sakrifikuar edhe kanë dhënë gjithçka me dashuri në jetën e tyre, cilësi këto që i gjen edhe brenda vetes.

Edhe këtë janar në Opera Royal rikthehet me Traviatën, sepse ëndrra e saj nisi me Traviatën. Debutimi i parë në Shtëpinë Mbretërore të Operës ishte më vitin 2008, megjithatë lidhja e saj me audiencën e Londrës vazhdon që të jetë shumë e rëndësishme për të, çdo herë përjeton emocione të reja.

Luan Rama

«Të vdesësh… të vdesësh në skenë! A është e mundur? – e pyeta Ermonelën dy ditë më parë në Paris duke folur për «Madame Batterfly» dhe «Traviatta». – Po, është, ose ndodh sikur të vdesësh në skenë, pasi në atë çast, kur trupi ka humbur të gjitha ndjesitë e duart i ndjen të mpira, akull, është shpirti që pulson!»…

Po, është shpirti që rijeton një lloj vdekjeje, ashtu siç mund të rijetojë dhe ndjesi të tjera në skenë. Dhe unë i fola për aktorin e «Komedisë Franceze» Rexhep Mitrovica kur dikur që luante në të njëjtën skenë në Teatrin e Bastijës «Ditarin e Nizhinskit», atë tekst madhështor midisë çmendurisë dhe gjenisë, në fund, pas duartrokitjeve ai nuk mundi të ngrihej dot nga ajo tavolinë në mes të skenës, pasi ai kishte «ngrirë», në atë shastisje të madhe të artit, nga ajo «goditje» artistike që të merr frymën dhe të lë në një gendje cerebrale të paimagjinueshme.

Të pashë tek «Batterfly» Ermonela… nesër ti do këndosh «Traviatta», për të dyqind e pesëdhjet e katër herë, për të interpretuar një heroinë aq të dashur për ty dhe për operan botërore. E di që përsëri do të «vdesësh» në skenë (ah, ç’vdekje e bukur), ashtu siç «vdesin» artistët e mëdhenj, pasi ti ke dy dhimbje të mëdha që bashkohen në atë zemër, në atë zë hyjnor: prindërit e tu që s’kthehen më dhe dhimbjen që kërkon vetë arti. E kështu të imagjinoj si ata peshkatarët e perlave të Oqeanisë, që në një gjendje «apné» dinë të zhyten në ujrat e kaltra dhe të harrohen për kohë të tëra, thua se organizmi funksionon ndryshe, ku njeriu harron një çast jetën dhe përjeton mrekullinë e botës tjetër.

Sa herë ti ngjitesh në skenë më ngjan se përjeton pikërisht këtë dyzim të vetvetes me jetën e skenës, rolin, artin në sublimitetin e vet, aq sa para duartrokitjeve të parreshtura të publikut jo rrallë ti nuk i dëgjon ata, ti je ende e mpirë, e rrëmbyer nga hyjnitë e artit, duke qëndruar për një kohë të gjatë nën pushtetin e tyre, për tu kthyer pastaj dalëngadalë në realitetin njerëzor, për të shijuar plotësisht atë admirim të jashtëzakonshëm që të jep publiku në teatrot e botës.

Dhe unë ende pyes veten: ku janë kufijtë e magjisë të këtij arti të madh?! Dhe duke menduar për ty kthej kokën pas për të pikasur nëpër rrugët e trishta shqiptare e pastaj ato të mërgimit, atë udhë sfidash, muresh, zhgënjimesh, deziluzionesh, e megjithatë, ti ecje, pasi ishte pasioni dhe kujtesa tënde, e jetës, e fëmijërisë, që të shtynte për të ardhur deri këtu, për të ngjitur ato mijra shkallë që ne të shijojmë mrekullinë. Ç’forcë, ç’botë, ç’poetikë dhe ngjyra, drithërime e vibrato mbart ai zëri yt që n’a pështjell, që n’a pushton dhe n’a çon në botra të tjera. Çfarë ndodh vallë në ato çaste që ti këndon, ç’dramë, ç’tragjedi tjetër, personale? Kujtesa dhe dashuritë e gjakut janë pikërisht aty… E kështu ti këndon nga një skenë në tjetër, me gjakun që vërshon ndryshe, me një mistikë gjaku dhe arti. E ndjej, që pas Violetës së «Traviatta»-s ka dhe një nënë, se para Baterflait që vdes para fëmijës së saj, ka gjithnjë një nënë, tëndja. Vajza e dikurshme timide për zë ka një frymë që do t’i këndojë asaj, pasi në qiellin e syve të tua është gjithnjë ajo nënë që kurrë nuk e pa vajzën e saj në skenë, as në Tiranë e as në Opera Garnier, La Scala, Metropolitan, Covent Garden apo Orange, etj. «E strano!» do të shtoja, si zëri i asaj gruaje që u shua dhe nuk është më…/KultPlus.com

Londër, 23 nëntor – Si një vajzë që u rrit prapa perdes së hekurt, ekspozimi i sopranos shqiptare, Ermonela Jaho, ndaj operës ishte i limituar. Por në moshën 13-vjeçare, vëllai i saj e dërgoi ta shihte “La Traviatan” dhe shpirti i saj nisi të fluturonte.

“Gjithçka ishte aq e mbyllur në shtetin tim komunist saqë duhej të ndërtoje një botë brenda vetes”, ka thënë ajo. “Pasi dëgjova këtë muzikë më bëri të kuptoj se mund të udhëtoja me mendjen time. Fillova të shihja mundësi të reja”, shton ajo.

Padyshim, roli i kurtizanes Violetta në “La Traviata” ka qenë prezent në mënyrë konstante në karrierën e Jahos. Këtë rol ajo e ka kënduar në mbarë botën, duke u krahasuar me Maria Callasin në këtë proces, dhe në fillim të vitit të ardhshëm do të kthehet në “Covent Garden” me këtë rol.

Lëvdatat për Jahon (44) gjithmonë duken aq të fuqishme sa edhe performancat e saj. “The Economist” e përshkroi atë si “sopranoja më e vlerësuar në botë” dhe niveli saj teknik – i dëshmuar nga zëri i saj i fuqishëm dhe kumbues – e ka bërë të parezistueshme për shumë kritikë. Ajo po ashtu thotë se është pasioni i dukshëm që shkon bashkë me muzikën.

“Secila notë, secili tingull që jap është një pjesë e emocionit nga zemra. Është sikur shpirti im zhvishet kur unë këndoj dhe këtë nuk mund ta fsheh. Është e dukshme, por në njëfarë forme edhe terapi”, ka thënë Jaho.

Fjalët “zemër” dhe “shpirt” janë të shpeshta në bisedën me Jahon dhe ajo thotë se melankolinë e ka diku thellë në rrënjë. Pjesërisht kjo rrjedh nga marrëdhënia e komplikuar që ka pasur me nënën e saj të ndjerë, e cila nuk i ka kuptuar ambiciet e saj për t’u bërë këngëtare e operës.

“Ajo ka qenë një grua tejet e fortë, por në fytyrën e saj gjithmonë i kam parë dhimbjen dhe pendimin”, ka thënë Jaho. “Ajo ka qenë e lumtur, por asnjëherë nuk ka pasur guxim të më shohë në skenë”, ka shtuar ajo. Jaho i kishte shkruar për ta pyetur përse, por ajo kishte vdekur para se t’i dërgohej letra.

Këngëtarja thotë se jeta nën komunizëm po ashtu pati ndikim në aspektin e “ndjeshmërisë” për të.

“Kur je fëmijë disi mendon se duhet të shohësh gjëra të bukura, jeta ishte dashur të ishte e mbushur me flutura”, ka thënë ajo. “Kam parë disa realitete që nuk doja t’i shihja dhe kjo më ka bërë të palumtur. Por tani mendoj se kjo mund të ketë qenë për të mirë. Secila përvojë dramatike më ka ndihmuar me artin tim”, ka thënë Jaho.

Pas moshës 19-vjeçare, pasi kishte fituar një garë në Shqipëri, ajo shkoi në Itali për të studiuar, fillimisht në Montova dhe më pas në Romë, ku kishte fituar gara të ndryshme, dhe aty ndërtoi një repertor të pasur me vepra të Verdit dhe Puccinit. Që nga fillimi, ajo e dinte se duhej ta gjente zërin e brendshëm kur vjen tek performanca – natyrisht Violetta, por edhe Manon, Mimi dhe Sour Angelica.

“Isha shumë e frikësuar kur fillova, sepse kritikët gjithmonë të krahasojnë me dikë tjetër. Kur e kuptova se është çështje e shijes dhe jo të gjithëve do t’u pëlqej, vetëbesimi m’u rrit. E dija se duhet të jepja diçka më njerëzore tek audienca. Këtë e kërkonin. Nuk mendoj se publiku kërkon perfeksionin”, ka thënë Jaho.

Para dy ditëve Jaho ishte në “Royal Festival Hall” në Londër në operën e parë të Puccinit, melodramën supernatyrale “Le villi”, në formën origjinale me një akt dhe u performua me ndihmën e Orkestrës së Filarmonisë së Londrës. Jaho ka thënë se në një mënyrë kjo është një vepër e papjekur.

“Mund të shohësh se Puccini ende mundohej ta gjente rrugën, por gjithashtu mund të shohësh se si do të shndërrohej – në mënyrë që ai nuk lundron rreth ndjenjave të tij, që ai pret emocionet e drejtpërdrejta”, ka thënë Jaho.

Ashtu siç është e zakonshme programi i saj është i mbushur deri në vitin 2022 dhe përfshin role të rëndësishme, si Anna Bolena e Bonizettit, vitin e ardhshëm në “Sydney Opera House”. Kur nuk është duke punuar, Jaho jeton në New York me burrin e saj, Ervin Stafa.

“Është shumë e vështirë, sepse ne gjithmonë jemi duke udhëtuar, por dashuria për njëri-tjetrin është aq e thellë, saqë nuk ka rëndësi ajo pjesë”, ka thënë Jaho, teksa ka bërë një pauzë të shkurtër. “Dhe e di se e gjithë kjo nuk do të zgjasë përgjithmonë”.

E pyetur nëse brengoset për plakjen dhe për refuzim potencial të roleve kryesore, ajo përgjigjet.

“Shumë më brengos kjo dhe më vjen turp ta them këtë. E di se tingëllon si egoizëm, por nuk dua që kjo të marrë fund. Kur këndova në rolin e Antonias së fundmi isha në fustanin e një vajze të vogël, dhe më bëri të mendoja se sa me fat isha në fillim të karrierës. Por të gjithë ne jemi të pasigurt. Pavarësisht se sa e mirë je, gjithmonë je një fëmijë diku thellë në shpirt” (The Telegraph/Koha Ditore). /KultPlus.com

“Opera National de Paris” feston datëlindjen e 350 me sopranon shqiptare. New York Times shkruan me superlativa për shfaqjen që do të jepet deri në 24 tetor. Ky vit shënon edhe “rilindjen” e Meyerbeer, me të cilin skena franceze “ripërkufizon” operën.

Zëri i Ermonela Jahos kësaj here ka pushtuar “Opera National de Paris”. Ndaj performancës së saj në rolin e Valentinës në “Les Huguenots”, është shprehur me nota superlative edhe New York Times, duke i dedikuar një artikull rikthimit të kësaj opere në kuadër të datëlindjes së 350 kësaj skene gjigante parisiene. Në këtë shkrim i kushtohet vëmendje të veçantë rikthimit të kompozitorit Giacomo Meyerbeer, duke u ndalur tek ndikimi që kanë pasur veprat e tij edhe tek opera të tjera me famë. “Pas 350 vjetësh, opera franceze përkufizon përsëri operën”, thuhet në këtë shkrim, ku këngëtarja shqiptare veçohet për interpretimin e saj të zjarrtë që ndez konfliktin e veprës.

ZacharyWoolfe/New York Times

Injorimi i kompozitorëve të mëdhenj, Parisi shënon “rilindjen” e Meyerbeer

Opera Kombëtare e Parisit ka nisur celebrimin e datëlindjes së 350-të. Opera si një gjini e artit mund të jetë disa dekada më e vjetër se kaq, por as një formë tjetër moderne e artit nuk ka mundur ta kapërcejë historinë e saj deri më tani. Shpesh nëpër të gjithë botën i referohen thjesht si Opera, sikur ky të jetë definicioni real i zhanrit. Datëlindja e madhe e saj nuk fillon me nostalgji, por me dy përpjekje që e shikojnë të shkuarën e artë të kulturës franceze, “patrimoine” (trashëgiminë) e pasur të këtij vendi parë në një dritë bashkëkohore madje edhe futuriste. Një pasuri e tillë e lavdishme si “Les Huguenots” i Meyerbeer-it, që u vu në skenë të premten do të vazhdojë të shfaqet deri në 24 tetor. Kjo vepër nuk ishte performuar nga Opera qysh në vitin 1936, edhe pse ka qenë me shumë mundësi muzika dramatike më popullore e shekullit të XIV. E luajtur në të gjithë botën pasi debutoi në këtë Operë në vitin 1938, ishte titulli i parë që u luajt nga kjo kompani 1000 herë. “Bérénice” një vepër e re nga kompozitori suedez Michaek Jarrel që pati premierën e saj këtë të shtunë do të vazhdojë deri në 17 tetor. Kjo vepër është e bazuar në tragjedinë e Rasinit, të shkruar një vit pasi Opera u themelua në vitin 1669. ( Lugji i XIV-të e quajti atëherë “Académie d’Opéra”, por ajo do të emërtohej më vonë si Akademia Mbretërore e Muzikës, titull që do të trashëgohej nga dy teatro më të vegjël të firmës, ndërsa më vonë në fund të shekullit e XIV, do të quhej “Palais Garnier” ). Vepra e Rasinit është injoruar në mënyrë masive midis shekullit e shtatëmbëdhjetë dhe atij të njëzetë; “Les Huguenots”, ashtu si veprat e mëdha të njëpasnjëshme të Meyerbeer-it, nisën po ashtu të zhdukeshin pak a shumë nga repertori. Opera po jep një mesazh të rëndësishëm me këtë shfaqje të një profili të lartë, ndoshta një për operën në përgjithësi: Arti madhështor, format madhështore të artit, ndoshta mund të kenë ulje dhe ngritje përsa i përket popullaritetit, por cilësia është cilësi, siç është bërë e njohur në 1670, 1836 apo në vitin 2018. Të shikosh sot “Les Huguenots”, do të thotë të kuptosh eklipsin e gjatë të Meyrbeer-it, madje ta mohosh duke e çrrënjosur përzemërsisht për rilindjen e tij aktuale. Ai luan ndonjëherë një lojë në agonizëm dhe të duruar, duke krijuar me përpikëri tensionin që shpërthen vetëm në fund të një mbrëmje të mbushur me emocion. (Ky produksion parisienë bën shkurtime të konsiderueshme dhe përsëri vazhdon të ketë rreth katër orë muzikë).

New York Times: Ermonela Jaho, sopranoja e zjarrtë që ndez konfliktin

Një histori romance e pazgjidhur që i përket gushtit të vitit 1572 dhe që paraqitet bashkë me tensionet midis francezëve katolikë dhe protestantëve, apo huguenot-ëve. “Les Huguenots” merr kohën e saj për të definuar personazhet dhe mënyrën se si trazirat fetare kanë ndikuar në jetët dhe lidhjet e tyre. Mirëpo dirigjenti e shtyn këtë muzikë shpesh të egër përpara; edhe pasazhet e dinjitetit të shkëlqyer kishin një nënkalim të nxitur nga ankthi që kapnin skenat harmonike dhe të paparashikueshme të Meyerbeer-it. Ju e keni vrejtur ndikim në shumë vepra të mëvonshme, veçanërisht ato të Verdit. Bashkimi i Mezerbeer-it me melankolinë private dhe kanavacën historike do të shfaqet tek “Don Carlo” dhe “Otello”, përzierja e tij e melodramës dhe mendjemadhësisë do të rikthehet tek “Un Ballo in Maschera”. Koret e tij komplekse dhe të mprehta, që këndojnë me ritme të shpejta dhe me akte akute, shfaqen tek “ “Rigoletto” dhe “Les Vêpres Siciliennes”. Dhe dhimbja, dueti i trishtë i aktit të katërt për Raoul dhe Valentine, dy, jo mjaftueshëm të dashur të ngecur në faqen e një historie tragjike, qartazi të infuelncuar nga dhimbja dhe dueti i trishtë i Carlos dhe Elisabeth, dy, jo mjaftueshëm të dashur të ngecur në faqen e një historie tragjike në “Don Carlos”, e cila e pati premierën e saj në Opera në vitin 1867. Madhështia e Meyerbeer ka ndikuar në mënyrë thelbësore tek Berlioz dhe Wagne, të cilët fillimisht kanë pranuar pa hezitim mbështetjen e “zotërisë më të vjetër”, përpara se ta refuzonin atë me hidhërimin e fjalimeve të tyre të fryra. Personazhet e Meyerbeer duhet të luftojnë për të ardhur në jetë; ju e kuptoni se ndërveprimi i grupeve shoqërore, të mishëruara në duelet intensive të korit, e intriguan më së shumti atë. Por këngëtarët e apasionuara i bënë këto figura të marrin frymë. Në Paris, sopranoja e zjarrtë Ermonela Jaho kishte ndezur konfliktin në mënyre sensacionale si Valentine, bija e një fisniku katolik; sopranoja Lizete Orpesa me zërin e butë dhe të qartë, përhapte qëllimet pozitive si Marguerite de Valois, mbretëresha e ardhshme që përpiqet të qetësojë brutalitetin e brendshëm. Mexosopranoja Karine Deshayes këndoi me një plotësi të verbër si një faqe e gjallë e Urbain-ëve (francezëve katolikë). Tenori Kang bëri që portretizimi i Raoul, të jetë më bindës. Drejtori, Andreas Kriegenburg e vendos punën në fundin e shekullit të 20-të, duke e bërë të duket e ashpër edhe dekadente./KultPlus.com

Sopranoja e njohur shqiptare Ermonela Jaho dhe tenori Placido Domingo janë dukë bërë provat e fundit për shfaqjen operistike “Thais”, që do të shfaqet në Madrid të Spanjës, shkruan KultPlus.

Kjo shfaqje operistike do të prezantohet në skenën e Teatro Real të Madridit më 26 korrik dhe pritjet për këtë bashkëpunim janë mjaftë të mëdha.

Ermonela Jaho tashmë njihet për role të mëdha dhe të rëndësishme, sikurse që është edhe roli i kësaj shfaqje ku Jaho do të prezantohet në rolin e Thais. Ajo deri më tashti është prezantuar në teatrot më prestigjioze të botës, duke u shpërblyer shumë herë edhe me çmime të rëndësishme./KultPlus.com

Në The Metropolitan Opera të New York, mbrëmë është prezantuar sopranoja e njohur shqiptare Ermonela Jaho , shkruan KultPlus.

Artistja shqiptare është ngjitur në këtë skenë më shfaqjen “Madama Butterfly “, pikërisht me rolin e Cio-Cio-San, e cila ka ngritur në këmbë audiencën e atjeshme. Për të parë emocionet që kanë shpërthyer në këtë sallë, mund ta ndiqni videon e prezantuar nga KultPlus./KultPlus.com

Sopranoja Ermonela Jaho po rrëmben duartrokitje në Metropolitan Opera në Nju Jork me rolin Ço Ço Sanit në operan “Madame Butterfly” të Puçinti.

Në datat 8, 13, 16 mars, Madame Butterfly ngjitet sërish në skenën e operës së New Yorkut si produksion i Antoni Mingelës, me regji e koreografi e Karolin Koa. Rolin e Ço Ço Sanit ia kanë besuar sopranos shqiptare Ermonela Jaho, një personazh i brishtë, i ndjeshëm me fund tragjik, të cilën Jaho e ka intepretuar edhe në skenën shqiptare.

Ermonela Jaho është rritur duke shpresuar se një ditë do të këndonte Cio Cio Sanin dhe tanimë që ajo e arriti duket se gjithmonë kur ngjitet në skenë përjeton ëndrrën e saj. Kështu e përshkruan kritika muzikore njujorkese.

“Madam Butterfly” tregon historinë e Butterflait, që beson verbërisht te dashuria e një oficeri detar, një amerikan cinik i quajtur Pinkerton. Por, pas martesës, Pinkerton shkon në shtëpi në Amerikë. Kur Butterfly e zbulon që njeriu që ajo donte është kthyer përsëri me gruan e tij amerikane dhe do të marrë përgjegjësinë e djalit që ajo lindi pas largimit të tij, ajo i jep fund ëndrrës së saj perëndimore dhe kryen harakiri.