Në Firence, një nga qytetet historike dhe turistike të Italisë, është ndërprerë për të ardhmen vlerësimi i rezidencave në qendër të qytetit në kuadër të aplikacionit për qira afatshkurtër të akomodimit, i cili në përgjithësi është i destinuar për turistët.
Një vendim interesant është marrë për rezidencat në Firence, djepin e Rilindjes, që është destinacioni kryesor i miliona turistëve që vijnë në Itali.
Kryebashkiaku i Firences, Dario Nardella tha në një deklaratë se qiratë afatshkurtra në rezidencat në qendrën e qytetit historik të Firences, të cilat janë caktuar si zonë e veçantë nga Organizata e Kombeve të Bashkuara për Arsim, Shkencë dhe Kulturë (UNESCO), do të ndalen tani e tutje.
Presidenti Nardella deklaroi se masa e marrë nuk është prapavepruese dhe është e vlefshme nga 1 qershori.
Thuhet se 8500 shtëpi përdoren aktualisht në këtë mënyrë në qendrën historike të qytetit të Firences. Nga ana tjetër, qeveria e koalicionit të djathtë po punon gjithashtu për një projektligj që do të vendosë kufizime në tregun e qirave për pushime afatshkurtra në Itali.
Thuhet se qëllimi i projektligjit është të parandalojë që qiratë afatshkurtra të jenë joproporcionale me bizneset si hotelet që ofrojnë kapacitet lokal akomodues në turizëm, të ruajë cilësinë e strehimit në qendrat e qyteteve dhe të parandalojë që banorët vendas të ndikohen negativisht nga çmimi në tregun e banesave./A2CNN/KultPlus.com
Dante dënohet me mërgim nga Firence më 10 mars të vitit 1302: «Alighieri Dante dënohet për ryshfet, mashtrim, falsifikim, sjellje të qëllimshme, keqdashje, praktika të padrejtë zhvatjeje, të ardhura të paligjshme, pederasti, dhe dënohet me 5000 florinj gjobë, ndalim të përhershëm nga zyra publike, mërgim i përhershëm (në mungesë), dhe nëse kapet, mund të përballet me vdekje ». Kështu lexohet teksti i dënimit të dhënë nga gjykata e qytetit, vendim që shënoi përgjithmonë jetën e Poetit Suprem dhe njëkohësisht historinë e letërsisë italiane.
Kah fundi i shekullit të trembëdhjetë, pas një periudhe të shkurtër paqeje, Firence ishte zhytur përsëri në klimën e kundërshtimit të ashpër midis Guelfëve, të cilët mbështetin epërsinë e Papës, dhe Gibelinëve, ithtarët e përparësisë politike të perandorit. Ky skenar kishte favorizuar ngritjen e klasës tregtare në dëm të aristokracisë, përmes krijimit më 1282 të një këshilli të përfaqësuesve të Arteve (korporata që përfaqësonin interesat e një kategorie specifike profesionale) që mbështetnin Podestën në qeverinë e Bashkisë, në vend të Kapitenit të Popullit.
Kur guelfët u bindën dhe u regjistruan në Arte dei Medici e Speziali, Dante tashmë kishte disa zyra politike për kredinë e tij dhe ishte një nga protagonistët e skenës institucionale të qytetit të tij. Autonomia e tij ishte një vlerë e shenjtë për tu mbrojtur kundër çdo ndërhyrjeje, si nga sovranët e huaj ashtu edhe nga Papa. Për këto arsye ai pranoi si një zhvillim normal ngjitjen në “fronin e Pjetrit” më 1294 të Kardinal Benedetto Caetanit, i favorizuar nga dorëheqja e Papa Celestine V (më së i qartë referimi ndaj tij në vargun “ai që bëri refuzimin e madh frikacak” të kantos së tretë të Ferrit).
Papa i ri, i cili kishte marrë emrin e Boniface VIII, gjeti në letërsinë e Firences një kundërshtar krenar të politikës së tij ekspansioniste, çka në Firence përfundoi duke e ndarë partinë e Guelfëve në dy fraksione: të bardhët, të udhëhequr nga familja e Rrathëve dhe shprehësja e aristokracia më të hapur ndaj forcave popullore, ata ishin kundër çdo ndërhyrje nga Roma; Neri, të udhëhequr nga Donateschi dhe të përfaqësuar nga familjet më të pasura lokale, ishin për interesa ekonomike të lidhura ngushtë me Papën.
I shoqëruar me të bardhët, Dante e gjeti veten gjithnjë e më të izoluar nga të vetët, si dhe urrehej deri në vdekje nga kundërshtarët e tij, për shkak të pjesëmarrjes së tij në Këshillin e të Njëqindëve i cili kishte vendosur të ndalonte eksponentët më të dhunshëm të dy fraksioneve nga qyteti . Në këtë pikë, strategjia e Boniface VIII e tërhoqi atë në një kurth “vdekjeprurës”. Pasi e dërgoi Charles të Valois, vëllai i Filipit IV, mbreti i Francës, për të marrë nën kontroll Bashkinë, ai u sigurua që Poeti të dërgohej si një ambasador në Romë për të diskutuar për paqen dhe këtu u bë viktimë e mashtrimit të mirëfilltë.
Në ndërkohë, Carlo di Valois përfitoi nga trazirat e qytetit për të rrëzuar qeverinë “e bardhë” të Firences, duke caktuar udhëheqësin besnik Cante Gabrielli si Podestà. Podestà i ri, aleat me Neri, filloi një veprim përndjekës ndaj shkrimtarit, të cilit përveç që ia bastisën, përfundoi në bankën e të pandehurve me akuza shpifëse, përfshirë zhvajtje dhe ryshfet. Kjo vepër e fundit (e trajtuar në këngët XXI dhe XXII të Ferrit), e ngjashme me përvetësimin modern, shpesh u përdor si pretekst për të dëbuar kundërshtarët e dikujt.
U organizua një gjyq farsë, të cilin Dante preferoi ta shmangë, duke druajtur fatin me të cilin do të ndeshej. Kjo çoi në dënimin e 10 marsit 1302 i cili dënoi të akuzuarit në mungesë me dy vjet burgim, largim të përhershme nga zyrat publike, konfiskimin e pasurisë dhe pagimin e gjobës prej 5000 florins të vogla. Pas refuzimit të tij të përsëritur për t’u paraqitur para gjykatësit, dënimi, i shtrirë në 1315 për djemtë e tij Jacopo dhe Pietro, u zbrit në konfiskim të pasurisë dhe mërgim të përjetshëm, me alternativën e dënimit me vdekje nëse ai do të ishte kapur.
Për Danten kjo do të thoshte t’i jepte lamtumirën përgjithmonë tokës së tij të dashur dhe fillim i një faze të gjatë të vuajtjes së brendshme dhe rishikimit të poetikës së tij, e cila përbënte humorin ideologjik dhe stilistik të kryeveprës së tij të pavdekshme: Komedinë Hyjnore. Vendimi historik i dëbimit të tij, përmbledhur në Librin e Thonjve, aktualisht mbahet në Arkivin e Shtetit të Firencës. /Voal.ch/ KultPlus.com
Nga Japonia në Oqeani, në Liban dhe në Ballkan, një udhëtim nëpër botë përmes filmave dhe debateve: ky është Festivali i “Filmit i Vendeve me Ngjyra – Vështrime Ndërkulturore”, organizuar nga “Circolo La Pace e Compiobbi”, në rrethinat e Firences.
Njëmbëdhjetë takime në mbrëmje, duke filluar nga data 17 tetor 2021 deri më 25 mars 2022 për të udhëtuar me mendje nëpër kultura të ndryshme.
Nis nga Italia me filmin “Nuovo Mondo” për të kaluar në Ballkan, Liban, Kore, Mongoli, Japoni, Australi, Amazonë, Afrikë e më tej, një ftesë për të zbuluar kultura të tjera me shpresën se dija do të nxisë integrimin social.
Shqipëria në këtë aktivitet është e pranishme me autoren shqiptare Denata Ndreca, e cila u ndal në një analizë të “Underground” (1995) të regjisorit Emir Kusturica, si një ftesë për të të thyer barrierat mendore, steriotipet dhe kufijtë e tyre. / KultPlus.com
Artistja shqiptare e muzikës xhaz, Elina Duni do të nis këtë të shtunë turneun e saj në Festivalin e Ethnos në Napoli. Më pas më datë 23 shtator këngëtarja shqiptare do të performojë në Firence, dhe një ditë më pas më 24 shtator në Venecia.
Gjatë kësaj vere artistja Elina Duni zhvilloi një tur ballkanik, ku sigurisht nuk mund të mungonte Shqipëria. Këngëtarja shqiptare e xhazit, e cila kombinon këngët tradicionale folklorike shqiptare me jazzin, interpretoi me Rob Luft, Gent Rushin dhe Viktor Filipovski.
Në vitin 1991 Elina u largua në Zvicër së bashku me mamanë e saj, shkrimtaren Besa Myftiu.
“De Saussure” ishte shkolla artistike ku Duni zbuloi jazz-in dhe e gjeti veten në këtë rrymë muzikore. / KultPlus.com
Ajo quhet Ninalee Craig, ishte vetëm 23 vjeçe dhe fotografianë e ka realizuar fotografia profesioniste, Ruth Orkin, një mike e saj në vitin 1951.
Një grua e re amerikane shëtit në trotuarin e një rruge në Firence, Itali. Gjatë rrugës burrat e ngacmojnë me shpresën për të tërhequr vëmendjen e saj, por pa mundur t’ia arrijnë qëllimit. Ajo është e papërshkueshme nga kjo stuhi sysh dhe ngacmimesh, shamia e saj e hedhur krahëve është një mburojë nga bota gumzhitëse, nga ai realitet mashkullor që kërkon ta përpijë. Por ajo ndërsa qëndron stoike, vazhdon sfiduese rrugën e saj.
Është një foto. Është një fokus i vërtetë. Nuk ka asnjë truk apo parapërgatitje. Është një episod që tregon Italinë dhe italianët e viteve ’50. Secili nga ne mund ta komentojë sipas mënyrës së tij. Çdonjëri ka një këndvështrimi personal dhe një koment individual në lidhje me këtë foto.
Impakti që krijon ky imazh është ngacmimi që arrin të përcjellë ky moment. Fotografia të irriton për shkak se si burrat po e trajtojnë atë grua, se si ata i vardisen. Sidoqoftë, në një intervistë të kohëve të fundit gruaja në foto, Ninalee Craig thotë se imazhi nuk nënkupton ngacmim, por më shumë frikë dhe pavarësi. 83-vjeçaria, Craig shpjegoi për Shoë Today se, “Disa njerëz duan ta përdorin atë si një simbol të ngacmimit të grave, por kjo është ajo që ne kemi luftuar gjatë gjithë këtyre viteve … Nuk është një simbol i ngacmimit. Ashtë një simbol i një gruaje që përjeton disa momente absolutisht të mrekullueshme! ”
Ajo që njerëzit nuk e kuptojnë është histori më e thellë që tregon fotografia. Kur u kap ky moment në vitin 1951, Ninalee Craig ishte një aventuriere 23-vjeçare. Ishte e panjohur për një grua, por Craig kishte udhëtuar për më shumë se gjashtë muaj, në të gjithë Francën, Spanjën dhe Italinë. Përfundimisht ajo u takua me një tjetër femër aventuriere, Ruth Orkin, e cila ishte një fotografe profesioniste, 29-vjeçare. Ata shpejt vendosën të bashkohen dhe të krijojnë art së bashku. Ata donin të dokumentonin përvojën e një gruaje të vetme që udhëtonte në Itali. Edhe pse fotografia “Vajza Amerikane në Itali” është më e famshmja, ka një seri të tërë pamjesh që ato krijuan në të njëjtën ditë.
Në imazhin e famshëm Ninalee Craig shpjegon se është një simbol i grave të forta, të pavarura që nuk kanë frikë të jetojnë jetën. Sipas Craig, “Burrat që shohin fotografinë gjithmonë më pyesin: A u frikësova? A kisha nevojë për t’u mbrojtur? Ishe e mërzitur? …
Gratë, nga ana tjetër, shikojnë atë foto, dhe ato që janë bërë shoqet e mia do të qeshin dhe do të thonë: “A nuk është e mrekullueshme? A nuk janë të mrekullueshëm italianët? … Ata ju bëjnë të ndiheni të vlerësuar! “
Ninalee Craig këmbëngul gjithashtu që burrat ishin plotësisht të padëmshëm, megjithëse duket se po e xhelozojnë atë. Asnjë nga burrat nuk shkoi më larg se thjesht duke shprehur gjestet e zakonshme kur shohin një femër të bukur, të vetme, dhe të lirë për ta soditur dhe për t’iu qasur përmes këtyre gjesteve që kanë mbetur të plazmuara në këto fotografi.
Craig betohet se asnjëri nga burrat nuk synonte ta ngacmonte. Ajo gjithashtu shpjegon se si ajo pjesë e figurës u editua dhe u publikua duke rrëmbyer një interesim mbarëbotëror ndër vite, gjë që është mjaft interesante. Sikur kjo nuk ndryshon aspak dinamikën e burrave ose i bën ata të shfaqen më pak kërcënues.
Tani shikuesit mund të shohin se çfarë tregon vërtet fotografia, që është se Craig ishte me të vërtetë një grua e pavarur e shquar e kohës së saj. Pas udhëtimit të saj evropian të vitit 1951 ajo u kthye në Neë York dhe dha mësim në shkollë, më pas kishte një punë duke shkruar një kopje reklamash. Tani ajo është një gjyshe, një stërgjyshër dhe përkrahës i zellshëm i arteve në Toronto. Ajo është krenare që fotografitë e Ruth Orkin që tani janë të shfaqura në Galerinë Stephen Bulger në Toronto. Ninalee Craig e konsideron privilegj që ka qenë një pjesë e grupit të fotografive të kapura 60 vjet më parë, të cilat tregojnë historinë e saj interesante./AlbertVataj Filozofia.al / KultPlus.com
Artisti shqiptar çel ekspozitën “Me këto drita do të shërbehet nata” në Itali.
Ekspozita ka në qendër temën e emigrimit, të identitetit dhe të lëvizshmërisë. Ekzistenca interpretohet si një kërkim i vazhdueshëm, një lëvizje shumëvjeçare, dhe uji bëhet metaforë e idesë së fluksit dhe rrjedhjes. Do të qëndrojë hapur deri në shkurt 2018
Uji si metaforë e lëvizjes, fluksit, por edhe mundësisë së veprimit dhe reagimit. Është pikërisht kjo ideja në të cilën Adrian Paci është mbështetur për t’i dhënë jetë “Di queste luci si servirà la notte” (Me këto drita do të shërbehet nata), ekspozitës së tij personale, që është çelur në ambientet fiorentine, për të qëndruar hapur deri më deri në 11 shkurt 2018.
Çdo gjë rrjedh. Aforizma e famshme e Heraklitit, metaforë e ekzistencës si një monument i përjetshëm, është mendimi që i jep frymë ekspozitës së re personale të Adrian Pacit, e cila mbahet në katër ekspozita të ndryshme në Firence dhe përreth me titullin “Di queste luci si servirà la notte” nën kujdesin e Valentina Gensini-t. Në Firence është ekspozuar në disa nga sallat e Muzeut “Museo del Novecento” në sheshin “Santa Maria Novella” dhe hapësirat sugjestive të “Le Murate. Progetti Arte Contemporanea”, në rrugën Ghibellina. Ndërsa, dy hapësirat e tjera janë në vendet e Pelago-s dhe Montelupo Fiorentino, vetëm pak kilometra larg. Shkruan Shekulli.com. Ajo që bashkon tre vendet është lumi Arno pasi iniciativa nis në kontekstin e “Sensi Contemporanei”, një kantier hulumtimi që ka si qëllim krijimin e një parku lumor.
Ekspozita ka në qendër temat e emigrimit, të identitetit dhe të lëvizshmërisë, të gërshetuara me intensitet dhe poezi. Përshkruhen histori personale dhe risillen fakte dhe transformime të historisë së ditëve të vona, Paci tejkalon eksperiencën personale dhe trajton emigrimin dhe lëvizshmërinë si kusht ontologjik, ashtu edhe aktual në një moment historie, kur vetë konceptet e shtëpisë dhe identitetit (kulturor, politik dhe social) vihen vazhdimisht në diskutim. Ekzistenca interpretohet si një kërkim i vazhdueshëm, shkruajnë mediet italiane, një lëvizje shumëvjeçare, dhe uji bëhet metaforë e idesë së fluksit dhe rrjedhjes.
“Me këto drita do të shërbehet nata”, – shpjegon Paci, lind si një ndërhyrje në lumin “Arno” nëpërmjet një veprimi performues, por më tej puna spostohet drejt një reflektimi mbi dialogun dhe tensionin midis dritës dhe errësirës, mes sipërfaqes dhe thellësisë, mes të dukshmes dhe të padukshmes. Prezenca e njeriut është ajo që aktivizon këtë dialog pa pretenduar për të arritur në një konkluzion”. / KultPlus.com
Do të jetë hera e parë e artistit shqiptar në Toskana të Italisë.
Museo Novecento dhe Kompleksi Le Murate do të mirëpresin kësisoj artistin Adrian Paci për ekspozitën “Lights to serve the night”, e cila do të hapet me 11 nëntor.
Projekti artistik i Pacit fokusohet në emigrimin, identitetin dhe eksplorimin e ndryshimit të shtëpive dhe identiteteve të individëve e popullatës në përgjithësi. Pesëdhjetë punë do të ekspozohen në Museo Novecento, dy në Le Murate dhe nga një në dy lokacione: Pelago dhe Montelupo Fiorentino.
Duke kombinuar fotografitë, performancën, pikturat dhe videon, ekspozita përdorë historisë personale dhe ngjarjet që kanë ndodhur së fundmi në botë për të ilustruar ambientin rreth njerëzve, dhe natyrën rreth tyre e cila ndryshon përgjithmonë, shkruan KultPlus.
Elementi kryesor i ekspozitës është një barkë në formë meduze që lëvizë nëpër Lumin Arno.
Ekspozita do të qëndrojë e hapur deri me 11 shkurt të vitit tjetër, në këtë rajon të Firences.
Paci, në anën tjetër, ka një histori të ekspozimeve ndërkombëtare, mes tyre në Muzeun e Artit Modern në Nju Jork dhe në Museo MAXXI në Romë. / KultPlus.com
