Poezi nga Ndre Mjeda
Lundertari qe s’rezikohet
Kur asht’ deti shkum’ e vale
Vete me vedi mos t’ankohet
Se i shkoi dita pa fitim
Tuj u tall’ e tuj pritue
Kurrgjasend nuk qitet n’drite
Cfaredo sendi me fitue
Trimni lypet e guxim./KultPlus.com
‘Guxo’
Etiketë: poezi
Për mua gjej një shishe verë
Poezi nga Robert Burns / Përktheu Dritëro Agolli
Për mua gjej një shishe verë,
Ma hidh në kupën e argjendtë
Po nisem për të fundit herë
Dhe pi për dashurinë e shenjtë.
Kërcet direku i anijes
Kur era rreh e ndehet terri
Kur toka dalëngadalë zë fshihet
Unë pi për ty, e dashur Meri!
Më pret tufani dhe stuhia
Flamuri ngrihet palë palë
Për luftë larg më fton buria
Shigjetat derdhen valë-valë.
S’më tremb aspak luftë e tërbuar,
S’më tremb sfilitja, humbja, sherri,
Më tremb veç ndarja e trishtuar
Veç ndarja e hidhur me ty, Meri!/KultPlus.com
E di që po e lexon këtë poezi…
Poezi nga Adrienne Rich
Përktheu: Beti Njuma
Dedikim
E di që po e lexon këtë poezi
vonë, para se të lësh zyrën tënde
me të vetmen llampë të verdhë dhe një dritare që nxin
në plogështinë e një ndërtese të zhytur në qeti
kur ora e pikut ka kaluar me kohë. E di që po e lexon këtë poezi
në këmbë, në një librari larg oqeanit
në një ditë të hirtë fillim pranvere, flokë të lehtë dëbore degdisen
mes hapësirave të pamata të rrafshirave përreth.
E di që po e lexon këtë poezi
në një dhomë ku ka ngjarë shumë më tepër nga ç’mund të durosh
ku një lëmsh çarçafësh dergjen amullt mbi shtrat
dhe valixhja e hapur flet për arrati
por ende s’mund të largohesh. E di që po e lexon këtë poezi
ndërsa metroja ngadalëson shpejtësinë,
para se të rendësh nëpër shkallë drejt një dashurie të re
që jeta kurrë s’ta fali.
E di që po e lexon këtë poezi nën dritën
e televizorit, ku shfaqen pandalur imazhe pa zë,
ndërsa pret lajmet e fundit mbi intifadën.
E di që po e lexon këtë poezi në një sallë pritjeje
me sytë që ndeshin vështrime të huajsh që të panjohur do mbeten.
E di që po e lexon këtë poezi nën dritën e neonit
me mërzitinë e të rinjve që ndihen të përjashtuar,
që në moshë shumë të re vetëpërjashtohen. E di
që po e lexon këtë poezi me shikim të turbullt:
xhamat e trashë të syzeve t’i zmadhojnë gërmat përtej çdo kuptimi
e ti prapëseprapë vazhdon të lexosh
ngase edhe alfabeti i çmuar është.
E di që po e lexon këtë poezi në kuzhinë
teksa ngroh qumështin, me një fëmijë që të qan mbi supe dhe një libër në dorë,
sepse jeta është e shkurtër dhe ti etje ke.
E di që po e lexon këtë poezi që nuk është në gjuhën tënde
domethënien e disa fjalëve nuk e di, ndërsa të tjerat të ngasin të vijosh leximin
dhe unë dua të di cilat janë.
E di që po e lexon këtë poezi në pritje që diç të dëgjosh,
e mëdyshur mes hidhësisë dhe shpresës,
që mandej t’u kthehesh detyrave që s’mund t’i refuzosh.
E di që po e lexon këtë poezi sepse nuk ke tjetër ç’të lexosh,
aty ku ke ngecur, lakuriq siç je. / KultPlus.com
Dalëngadalë.. poezia e fundit e Dritëro Agollit
Poezi nga Dritëro Agolli
Mbaruan të gjitha gjërat që kishte shtëpia:
Në oborr u tha në fillim një dardhë,
U shterr dhe pusi i madh tek avllia
Ku kishte koliben qeni i bardhë.
Dhe vdiqën njëri pas tjetrit
Im atë, vëllezërit e tij, së fundi dhe nëna;
Tani kam mbetur veç unë këtu nga të vjetrit
Tek bulevardi zvarris këpucët e ngrëna.
Kështu, më i vjetri nga fisi jam unë
Gëzohem që rroj me miqtë e mi të hershëm të rrallë,
Por ka edhe të tjerë, madje edhe shumë,
Që thonë: “Ende ky gjallë”
Këta që vdekjen ma ndjellin janë poetët,
Poetët me njëri-tjetrin nuk duhen kurrë!
Kur gripi më zë i ngrenë veshët
Dhë bëjnë sikur u vjen keq: “Vërtet i sëmurë”?/KultPlus.com
‘Me një buzëqeshje në fytyrën time vetëm duke menduar për ty’
Poezi nga Jim Morrison
Duke shikuar dallgët rrokullisur në oqeanin blu
Me një buzëqeshje në fytyrën time vetëm duke menduar për ty
Kujtimet e ëmbla, momentet e ëmbla që kemi ndarë
Më përkëdhelin si fllad i butë që mbush ajrin
Ndjenja e dashurisë që kam kur mbaj dorën tënde
Natë vere kur ecë në rërë
Valët që derdhen mbi shkëmbinjtë përgjatë vijës bregdetare
Më sjellë lot në sytë e mi duke e ditur që je imja
Ndarja e një dashurie si e jona, zemra ime e lumtur psherëtin
Duke shikuar retë vjollcë që lundrojnë shkujdesshëm/ KultPlus.com
‘Kosovë o vend i famshëm i trimnis, Kosovë o lule e bukur e Shqipnis’
Poezi nga Asdreni
Kosovë, o vend’ i famshëm i trimnis,
Kosovë, o lule e bukur e Shqipnis!
Ti bjeshkat plot vjollca rreth i ke,
…Si vashë e virgjen: nuse sikur je;
Dhe malet me bor
Mi krye i ke kunor!
Kosovë, o atdhe i lavduem i burrnis
Ti ke pas kjen mbretnesha e Rumelis!
Nalt mbaje kryet t’and si gjithmon
Difto-u e zonja; koha sot e don
Ti t’çohesh përseri
N’luftë t’mbarë për liri!
Se teje të madhe shpresë ushqen Shqipnija
Me burra ti q’i len, t’gjatë si selvija,
Sakola mali, shoq në bot’ që s’ kanë
Si luaj e si dragoj plot forcë që janë,
Që e derdhin gjakun prrue
Atdheun për m’e shpëtue!
Ke bij që s’kanë drojë asnjë pikë
As syni far’ u tutet, s’dinë as frikë
Anmikut kur i sulen me rrebtsi
Si breshni mi te hidhen me duhi.
Gra e vasha ke, si zana sy-mëdha
Trimnesha qi Shqipnija din m’i ba
Qi rrokin armët në luftë me gas tuj shkue
Ja se me mund, ja se me dekun tuj luftue!
Për nder të shtëpis s’vet;
E falin shpirt e jet!
Kosovë, o trimneshë, lule e rrallë
Detyrën tin’ e ke me dal sot n’ballë
Se mbrrini koha, tokën për m’e mprue
Anmiqt e motçëm jashtë me i dëbue
Se mjaft e kanë robnue
Dhe n’ zjarm e kanë prue!
A mund m’e durue pa pra kët zgjedhë
Që të huejt para syve të t’venë ledhe
Për me t’rrzue nër kamb’ e për me t’shkel
Për me t’ba gjithë copë, mirë si ju del
Dhe duersh mos të lëshojn’
Prej faqes s’dheut të t’shojn!
Disa “Serbi e vjetër” duen me i thanë
“Maqedhoni” do t’ jerë emnin ja lanë!
Atyne si u pëlqen kufijt i venë
Shqipnija veç mbas dojes s’tyne me kjenë;
Mendojnë pa turp kurrfarë
Se s’ka nji komb Shqiptarë!
Përpara burra, rrokni hut’ e shpatë
Prej zis pështonëje Kosovën e ngratë
At’ nanën t’uej t’lidhun kamb’ e dur
Q’ anmiqt e kan vorrue me dhe e me gur,
Me lott qi qan e ankon
E asnji nuk i ndihmon!
Shqyptarë mos kujtoni bes’ e fe
Po nanën ju kujtoni qi u ka le
Qi ka mbet fill e vetum si gru e ve
Prej bijet e harrume mi ket dhe!
Se ansht turp i math për ju
Të huejt me i u çnderu!
Sot ora mbrrini, dita e bekueme
Shqipnin m’e ba në bot’ një vent t’lirueme!
Kosovës emnin me ja ngref te qilli
Për çud të botës sa ka me shkëlzy dilli
Me rrnue një Shqypni
Si zonjë në lumni.
Shqyptarë, çoni-u, vllazën ora mbrrini
Si Geg’ e Toskë nalt flamurin e ngrini!
Një Manastir, Shkup, Shkodër e Janinë
Një trup bani-e an’ e mb’anë Shqypninë
Si ç’trimit mirë i prek
Me nder n’luftë me dek! / KultPlus.com
Rituali me emër të vërtetë
Poezi nga Sali Bashota
Në fillim ishte zjarri
Që luante me vdekjen
Pa i djegur të gjitha fjalët
Pa i shqyer zërat
Për disa sekonda
Ndoshta biem majtas
Pa i mbyllur sytë
Aty ku flinin gjarpërinjtë
Dhe qyqja e pikëllimit
Djathtas biem si engjëjt
Pa e trembur dashurinë
Prapë kur vjen koha e gjumit
Biem një nga një
Në shtratin e Prokrustit
Ai që bie i pari
Do të pajtohet me ferrin
Pa njohur asnjë mëkat
Ndoshta biem
Në fund të ëndrrave
Pa e marrë çmimin e ri të dhimbjes
Përnjëmend biem
Me shpejtësinë e shikimeve
Përpara pasqyrës së mjegulluar/KultPlus.com
Si erdhe ti?
Poezi nga Goethe
Si, erdhe ti?! Plot mall sytë s’i ngrita
Dhe s’të dallova, kur u ktheve, jo!
O çast i lumtur e që s’kthehesh! Ç’prita?
Mos jam i verbër? Si më ndodhi kjo?
Ti mua do më japësh pak të drejtë
Në do mundohem të të ngushëlloj
Kur afër je nga sytë më shket lehtë
Kur ndodhesh larg më shfaqesh para, moj!/KultPlus.com
Thesari im
Poezi nga Sharl Bodler
Nëse dhomat e shpirtit tim do t’i vizitoje.
Çfarë pretendon se do të shikoje?
Cilin përbindësh mendon se fsheh?
Po të zhgënjej, por nuk më njeh.
Nuk ka nevojë për të trokitur
Hyr, shih, kërko, mbet’ e habitur.
Mure të zbrazët lyer pa ngjyra
Fotografi, por pa fytyra.
Diku e hedhur afër shtratit
Është nje kuti e tersit, e fatit.
E mbushur plot është me kujtime.
Brenda gjithë historia ime.
Janë fjalët që kam thënë aty,
gjithkush që njoha, përfshi ty.
Gjithçka që bëra, e që vetëm i ëndërrova
vendet ku shkela, ku jetova.
Janë zënkat tona dhe mëritë
janë puthjet netëve pa dritë.
Veset e mia që aq urreve
mërgimi i ngadaltë i reve.
Dënimet që vuajta për ty
herët kur s’të pash në sy.
Jetët që pa ty jetova
të tjera femra që dashurova.
Janë dhe sekretet që s’të kam thënë
e amanetet që të kam lënë.
Fëmijët që kurrë nuk më lindën
epshet që vrava se nuk m’u bindën.
Ka letra, që për ty i shkrova
në zarfet që kurrë s’t’i dërgova.
E nëse gjithçka përmbys do ta kthesh
sekretin më të madh do ta gjesh.
E kam fshehur në fund fare
po s’e zbulove, s’ke pare gjë fare.
Nxirre mes duarsh në shtrëngim
atë më të shtrenjtin sendin tim.
Balsamin që plagët më shëronte
kur kjo djall jete më kafshonte.
Para fytyrës ngadalë afroje
dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje.
E kur ngadalë ta kesh zbuluar.
veç një pasqyrë do ta gjesh në duar.
Do ta shohësh veten, reflektim
se ti ishe thesari im!/KultPlus.com
‘Me mujt me t’gjetë sërish, të vetme’
Poezi nga Ezra Pound
Françeska
Ti dole jashtë prej natës
dhe kishte lule n’duert e tua,
tash ke me dalë jashtë prej nji turme konfuze,
jashtë nji trazine fjalësh rreth teje.
Unë që t’kam pa mes gjanave ma t’randësishme
u zemërova kur ata e përmendën emnin tand
në vende të zakonshme.
Kisha dashtë që valët e ftohta në mendjen time t’lundronin,
dhe që bota të thahej si nji gjethe e vdekun,
ose t’ish si farat e asaj lules që t’zhdukej me nji t’fryme,
që me mujt me t’gjetë sërish,
të vetme.
Përktheu: Orjela Stafasani / KultPlus.com
Përsëri korrik
Ndue Ukaj
Përsëri qielli i kthjelltë
dhe plazhe të shndërruara në rërë dëshirash.
Përsëri verë e qetë,
korrik dhe një ëndërr për një plazh
te gurgullima e ujit të ftohtë.
Gjithçka në jetë kthehet sipas një skenari të moçëm,
siç kthehet korriku,
zhegu,
gruri
dhe një grumbullim ëndrrash
që përpëliten nëpër qiej
si bletë që duan hoje.
Përsëri zheg
korrik
si para qindra vjetësh,
dhe kështu do të jetë edhe pas mijëra.
Dhe ëndrra të njëjta,
ëndrra prej dylli që fluturojnë drejt diellit
dhe shkrihen si në legjendë.
Ca të tjera presin një korrik tjetër
një reliev të sheshuar
diku nëpër maja të larta
ku temperaturat e shpirtit janë më të ulëta.
O përsëri korrik
zheg
dhe një plazh plot mendime,
afshe
dhe një stuhi diellore
që fashit kohë
në peizazhin e bukur të perëndimit të diellit,
ku ndritin ëmbël sytë e tu.
E unë dua korrikun tim
në prehrin tënd të zhveshur,
ku burojnë ujera të qetë dhe dete të ëmbla,
ku lahem e thahem.
Hëna sot duket pa formë,
si dëshirat e trashëguara.
Dikur kishte vetëm korrik
dhe s’ kishte janar
as ëndrra të ngrira.
Ekzistojnë momente kur ka veç hënë të plotë
dhe dritë
dhe sy plot dritë
dhe krahë të hapur
dhe pamje të pafundme lumturie,
kur perëndon dielli
dhe dëgjon tingujt e pianos së shpirtit.
Dëshirat lindin të mëdha dhe treten të vogla në orbitën e territ,
por ka diçka që s’perëndon kurrë:
një ditë madhështore korriku që kthehet në poezi.
Sepse korriku i ka ditët e gjata e netët e shkurta
kjo domethënë ka ëndrra dhe pak terr
sepse terri kurrë s’ i qartëson ëndrrat. / KultPlus.com
Bardhë
Nga Almin Kaplan
Shqipëroi: Argëzon Sulejmani
Asnjëherë s’kam qenë në Srebrenicë
Dhe asnjëherë nuk kam për të qenë
Atje janë retë e rënda
Atje janë retë e rënda
Atje gjuha trashet nga
Germat qe shqiptojnë Srebrenicë
A, hëna nuk është argjendi
Veç hekuri, e ndryshkur
Këmbët të ënjten
Dhe dhëmbin – thonë
Në plagë kthehet trupi
Dhe djajtë e kriposin
A, sytë dhëmbin, dhëmbin – nga bardhësia
Nga ndryshku, nga kripa, nga gërryerja e vetes
Secila lule është jotja, secila fije bari –
në tubë thyen këmbët
Dhe reja me atë trishtim tundet
Si preja para therjes
Para namazi ajri këlthet
E duart kërcasin
Dhe dhëmbët, thonë, biejnë vetvetiu
Me tregu rrugën deri në shtëpi
Të mos humbesh në dendësinë e drynave të thyer
Se thonë, si thnegël je, atje, në Srebrenicë
Si pijanec – ecë dhe prekë shenja
Të cilat assesi të shënjojnë
Fytyrën e Perëndisë
E ta pyesin
Se a ka fytyrë
Për zogjtë mbi Srebrenicë.
Almin Kaplan (1985) është poet dhe prozator boshnjak. Është vlerësuar me çmime të shumta kombëtare dhe ndërkombëtare për stilin dhe risitë. Është përkthyer dhe prezantuar në disa gjuhë të huaja. / KultPlus.com
Ka një pjerrësi të caktuar drite
Poezi nga Emily Dickinson
Ka një pjerrësi të caktuar drite,
pasditeve të dimrit –
që të ndrydh si pesh’
e muzikës në katedrale –
Një plagë qiellore na shpërfaqet pa hasur vraga,
por me një ndyshim nga
brënda, të domethënieve –
Askush nuk mund t’ja u mësojë atë – të tjerëve –
është vula e dëshpërimit –
si një pikëllim perandorak
i dërguar prej ajrit.
Kur vjen; peizazhi dëgjon –
hijet – mbajnë frymën –
kur ikën, është si distanca
në aspektin e vdekjes –
Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com
Përflaken yjet
Poezi nga Nâzım Hikmet
Shqipëroi: Edon Qesari
Përflaken yjet
dhe ju dua.
Nata hap sytë
dhe ju dua.
Zemrat tona dy njerëz
dhe ju dua
dy njerëz prej nesh.
Dhe sa ju ngjajnë
dhe sa më ngjajnë.
dhe pastaj sa nuk na ngjajnë.
Nga ne më të mirë
nga ne më të vegjël
nga ne më të guximshëm.
Ne jemi goxha më të shtruar se zemrat tona,
më të matur
ndaj rrëmujës më të prirur.
Jemi ne që ushqejmë si dyshime si besëtytni,
për në frikërat dhe ndodhitë
për ne përmallimi.
Dhe jemi sërish ne, në gaz e në dënesë.
Ne pezmatojmë zemrat tona,
tjetër s’dinë veç dashurisë,
Dritë e syve të mi, jeta ime, sulltanesha ime
Unë ju dua.
zonja Pîrâye,
afërmendsh ju dua. / KultPlus.com
“A u shua Shqipëria, që ka pjellë Skënderbenë?”
Poezi nga Andon Zako Çajupi
Besa-Besë
Gjithë vendetë gëzojnë,
ti, Shqipëri, pse pushon?
Gjithë njerëzit këndojnë,
ti, shqiptar, pse rënkon?
Gjithë duanë lirinë
dhe pa të njeriu s’rron;
ti, shqipëtar, Shqipërinë
në zgjedhë si e duron?
Zgjohuni, o shqipëtarë,
erdhi dita për liri!
Zini luftë me barbarë,
përpiqi për Shqipëri!
Të krishter’ e myslimanë,
të tërë një sua kemi;
gegë, toskë, dibranë,
gjithë shqipëtarë jemi.
Mblidhuni te bëjmë benë,
të gjithë dorë për dorë:
Të duamë mëmëdhenë,
edhe malet me dëborë.
Që ditën që u shkeli
robëria dhe gjer sot
nukë bën më bar Dhëmbeli
dhe Tomori qan me lot.
Male me krye në qieli,
si duroni robërinë?
Ju që shihni drit’ e diell,
pse s’ndrini dhe Shqipërinë?
Ku janë vaftet e parë,
që kini dhënë yrnek?
Ku jini, o shqipëtarë,
pse s’dëgjohet një dyfek?
Apo humbi trimëria,
apo s’doni mëmëdhenë?
A u shua Shqipëria,
që ka pjellë Skënderbenë?
Pse rrini lidhur me lak?
Pse shpëtoni vënd’ tuaj?
apo s’u mbeti më gjak,
se e derdhtë për të huaj?
Mirri pushkëtë në duar
edhe bëni besa-besë:
Shqipëria do shpëtuar,
kokë turku të mos mbese! / KultPlus.com
Ato si unë
Poezi nga Alda Merini
Shqipëroi: Elida Buçpapaj
Ato si unë të dhurojnë ëndrra, madje edhe kur rrezikojnë të mbeten pa to.
Ato si unë të japin shpirtin,
sepse një shpirt i vetmuar është si një pikë në shkretëtirë.
Ato si unë të shtrijnë dorën e të ndihmojnë të ringrihesh,
duke marrë para sysh rrezikun që mund të bien vetë,
Ato si unë shohin përpara,
edhe pse zemra u mbetet gjithmonë disa hapa pas.
Ato si unë kërkojnë sensin e jetës dhe,
kur e gjejnë atë,
përpiqen t’jua mësojnë atyre që vetēm mbijetojnë.
Ato si unë, kur duan, duan përgjithmonë,
dhe kur heqin dorë të duan kjo vetëm për shkak se
fragmente të vogla të qënies luajnë pa krahë me duart e jetës.
Ato si unë ndjekin një ëndërr
që t’i duan për atë që janë
dhe jo për atë që do të mund të kishin qenë.
Ato si unë bredhin nëpër botë në kërkim të atyre vlerave që, tani,
kanë rënë në harresën e shpirtit.
Ato si unë do të dëshironin të ndryshonin,
po të ndodhte, do të bënte që të lindnin përsëri.
Ato si unë këlthasin në heshtje,
sepse zëri i tyre nuk ngatërrohet me lotët.
Ato si unë janë ato që ti gjithmonë arrin t’jua thyesh zemrën,
sepse ti e di që ato të lenë të shkosh pa të kërkuar gjë.
Ato si unë dashurojnë marrezisht, duke e ditur se në këmbim
nuk do të marrin veç thërrime.
Ato si unë ushqehen me fare pak, dhe për fat të keq, aty e bazojnë ekzistencën e tyre.
Ato si unë kalojnë pa u vënë re.
por janë të vetmet që me të vërtetë do të të donin.
Ato si unë janë të vetmet që, në vjeshtën e jetës tënde
do të ndjesh keqardhje
për të gjitha ato që mund të kishin dhënë ty dhe …
që ti nuk ke dashur kurrë.
Për mëmëdhenë
Poezi nga Mihal Grameno
Për mëmëdhenë, për mëmëdhenë
Vraponi burra, se s’ka me pritë.
Të vdesim sot me besa-besë
Pranë flamurit të kuq q’u ngrit.
Pranë flamurit, pranë flamurit
Me shpatë zhveshur shqipëtarisht,
Për dhen’ e babës edhe të burrit
Kemi me vdekur sot burrërisht.
E Drini plak me oshëtima
Mbi Shqipërinë valet po derdh;
Tosk’ edhe Gegë si vetëtima
Armikut bini, se dita erdh.
Ejani burra malit përpjetë
Duke u betuar vdekj’a liri.
Se s’ka më ëmbël në këtë jetë,
kur vdes shqiptari për Shqipëri! /KultPlus.com
Nëpër të gjitha dyert ti më ike…
Poezi nga Louis Aragon
Përktheu: Anton Papleka
Nëpër të gjitha dyert ti më ike
Në të gjitha shkretëtirat më le
Në agim të kërkova dhe në mesditë të humba
Kudo që vajta ti nuk qe gjëkundi
Kush mund ta përshkruajë Saharanë e një dhome pa ty
Turmën e të dielës ku s’të ngjan askush
Një ditë më të zbrazët se moli që zgjatet në det
Heshtjen ku të thërras e ti nuk më përgjigjesh
Ti më le dhe njëherësh pranë meje ke mbetur
Më le gjithkund më ike nga sytë
Nga zemra e ëndrrave
Më le si një frazë e mbetur përgjysmë
Si një send i hedhur rastësisht si një karrige
Si një vend pushimi në të dalë të verës
Si një kartolinë e harruar në sirtar
Çdo gjest më shkëput nga ti
Si një gjethe që bie nga pema
Vështrimi yt mbi mua të gjorin
Qe një psherëtimë ku unë mungoja
Si nuk t’u dhimbs hija jote që te këmbët rrinte./KultPlus.com
‘Vetmia’
Poezi nga Migjeni
Vetmia
Më plak mërzitja
që vetmia më sjell;
përbuzja, urrejtja
të gjith sendet m’i mbështjell
që kam shumë anmiq
të liq
në këto sende pa shpirt,
Nuk flasin.
As sy s’kanë.
Po mue më bahet
se aty janë
vetëm që të më plasin
zemrën.
Së paku, të më shajnë:
I mallkuem!
Së paku, të anë tallin:
I uruem!
Së paku, të më këndojnë:
-I yni zot!
Ose të më thonë:
– Jeton kot!
Të flasin, të flasin se fjalë due
në kët vetmi me ndigjue.
Ose të më tregojnë historinë
e tyne, autobiografinë:
ndoshta ty do gjej gjasim
mejeten tcme pa tingllim
që në vetmi po e kaloj –
dhe s’po dij a rroj e s’rroj.
Sendet heshtin. – sa të pamëshirë!
Më bajnë dhe mue të hesht me pahirë,
pse gojë s’kanë
dhe nuk flasin,
aty janë
vetëm të më plasin
zemrën teme që po vuen
dhe në mërzi vetveten truen./KultPlus.com
‘Vetëm në ëndrra, ah, në ëndrra, t’i përqafoja flokët e dendura’
Poezi nga Ismail Kadare
Ti ishe për mua
Ti ishe për mua e pamposhtur si Troja
Troja që unë dot s’e pushtoja.
Ti ishe për mua e pakuptueshme,
Më e pakuptueshme se mbishkrimet etruske
Vetëm në ëndrra, ah, në ëndrra
T’i përqafoja flokët e dendura.
Gaz më shumë ndjeja tek të pushtoja
Se gjithë grekët kur ra Troja.
Vetëm në ëndrra m’ishe e kuptueshme,
Ti, e shtrenjta ime etruske. / KultPlus.com
‘Unë jetoj nalt mbi tokë; si rê e verdhë’
Poezi nga Xhabir Tabaku
Kopshtijeve të vendit t’em
luleshega
netëve të valta, m’ nji dritare
‘i grua njéh yjet
parvazit mbjellë,
e lirë – luleshpirta
thotë në heshtje:
unë jetoj nalt mbi tokë;
si rê e verdhë
ngjyron natën me penel
dhe lind një yll
-yll’ i mesnatës
me ngjyrë dielli do t’i lyej buzët
o yll i krisur!
një natë e shkurtë rrin var’
m’nji puthje t’vál’
dy t’huaj – e ‘j heshtje e gjatë mâ par’
-nën hije t’plepit, bie nata. / KultPlus.com
“Jemi ndarë shpesh në udhëtim, por drejt njeri-tjetrit kemi ngarë”
Poezi nga Dritëro Agolli
Dashuri e vështirë
Ti në kanape tani dremit
Ndofta gjumi ende s’të ka zënë,
Abazhuri mbi qerpikë ndrit
Libri nga gishtërinjtë të ka rënë.
Para teje ndal mendimi im:
Jemi dashuruar edhe sharë
Jemi ndarë shpesh në udhëtim,
Por drejt njeri-tjetrit kemi ngarë.
Dhoma hesht e rruga larg gjëmon
Ti sheh ëndrra kaltëroshe shumë
Unë, ndonëse pi dhe mogadon,
Mezi fle, se jam njeri pa gjumë.
Të kam pasur ëndërr çast e orë,
Ëndërr të trishtuar dhe të mire
Po të jem vërtetë një Pitagorë
Ti je teorema më e vështirë… /KultPlus.com
A gjuhen pëllumbat
Nga Ali Podrimja
Pëllumbat a gjuhen bre?
Ulem në rend të dytë
pse shoh më larg e
dëgjoj më mirë
pse kam zë më të fortë
Vetveten s’e ha nga mëria
as shtyhem me brryla
Më shlirë e kam se në rend të parë
Si gjuhen pëllumbat bre?
Nga karrigia ima lëvizëse
për mrekulli mat kokat tullace
dhe barqet e fryra
Është rrenë e kulluar
se unë Ali Podrimja
jam qytetar i rendit të dytë
në Planetin Ka Ka
A gjuhen pëllumbat bre? / KultPlus.com
Himni i bukurisë
Poezi nga Sharl Bodeler
Bie prej qiellit a ngrihesh prej humnerës së thellë,
O Bukuri! Shiki yt hyjnor dhe i djallëzuar,
Krimin me mirësinë ngatërruar, përherë na e ndjell,
Duke i ngjarë aq shumë shijes së verës së bekuar.
Sytë e tu strehojnë çdo perëndim dhe aurorë;
E si një natë e stuhishme parfume shpërndajnë;
Pthjet e tua janë melhem, goja jote një amforë,
Që i bën trima vogëlushët e heronjtë të qajnë.
Gurgullon honeve të zi a yjeve të zjarrtë digjesh?
Fati i magjepsur të ngjitet pas fundeve si një qen;
Ti gjithcka në botë sundon e askujt s’i përgjigjesh,
E kudo, rastësisht, gjëmën dhe harenë shpërthen.
Bukuri, ti marshon mes kufomave që ke përçmuar;
Nga xhevahirët e tu, Tmerri nuk ka më pak magji,
E Krimi, mes gjithë stringëllave të tua më i çmuar,
Mbi barkun tënd, krenarisht vallëzon plot dashuri.
Flutura e natës e verbuar pas teje, të vjen afër, qiri,
Fërfëllin, ndizet e thotë: I bekuar qofsh pishtar!
I dashuruari ethshëm përkulet mbi të dashurën e tij,
Si ai i plagosuri për vdekje përkëdhel të tijin varr.
S’ka rëndësi nëse Parajsën apo Ferrin ke për nënë,
O Bukuri! Mostër e frikshme, e paanë, e lindur e lirë!
Vallë buzëqeshja jote, syri yt, këmba, hapur ma lënë
Portën, për atë pafundësi kurrë të njohur aq mirë?
S’ka rëndësi je Djall apo Zot! Ëngjëll a Sirenë të jesh,
S’ka rëndësi nëse zanë me sy kadife që xixëllojnë butë,
O parfum, ritëm, kthjelltësi, o e vetmja ime mbretëreshë!
Bën universin më pak të shpifur, më pak të rëndë çdo minut’./KultPlus.com
