Sali Bashota
Ata nuk dinë ç’është dhimbja
As si fluturojnë zogjtë lart në qiell
Nëse i fusin në grusht
Do t’i rrjepin një nga një
Ata nuk dinë ç’është dashuria
Me fjalë e ndezin zjarrin
Nga fillimi deri në fund
Për një mëkat të pabërë
Ata janë të lumtur
Kur vrasin çdo ëndërr të tjetrit
Vetëm pak i hapin sytë
T’i numërojnë varret e të gjallëve
Ata janë njësoj krejt njësoj
Sikurse fundosja
(Prishtinë, 20 maj 2022) / KultPlus.com
Fitim Majkovci
kur e mendoj shkumjen tande
i kthehem dy gotave që i pim’
aty e gjej vetën, ty, e neve.
n’dy gota na flet e ardhmja jonë
por ti ik e gjeje veten, fluturo,
ç’mallu, shlirou’ e përjeto,
merre për dore ndjenjën
që bashkë na bani mu e ty!
kur e mendoj shkumjen tande
të jem i njejti dua prap’
jo se m’mbeti ambël
por i ambël ishte përjetimi i parë
kur në sy të pashë!
mu duk të njihja dy jetë,
në dy gota flet e ardhmja jonë
në të tretën ti ke vdekë,
sot rri vetëm,
duhan, pak kafe e muzikë
vaji i burrit thonë kanga
e në secilën kangë po më vjen ti,
ik gjeje veten, fluturo
ç’mallu, shlirou’ e përjeto
merre për dore ndjenjën
që bashkë na bani mu e ty.
se unë sot rri vetëm
duhan, vaj e muzikë
në dy buzë kafeje më vjen ti
sakaq edhe më ikë. /KultPlus.com
Teodor Keko
Atëherë ditët qenë të bukura
dhe mbanin erë jargavan.
Në muzg t’i shfaqeshe e brishtë
me hënën flokëve -karficë e bardhë.
Dhe parqeve të qetë gjer vonë
ne putheshim. Dhe prapë.
Në gjoksin tim kokë e verdhë
në rrugë ëndrash galop kish marrë.
Tani janë larg parqet e blertë,
të heshtur pimë kafe në klub.
Po mbrëmjet prapë jargavan janë
dhe kokën tënde e ndjej në sup.
Mos u trishto, e shtrenjta ime!
Ne prapë duhemi dhe heshtja sot
që ne jemi të pavdekshëm
dhe përjetsisht të bukur thotë.
Atëhere mbrëmjet qenë të bukura
dhe mbanin erë jargavan.
Po shih! përmbi tryezë t’u ul
në flokë hëna-karficë e bardhë. /KultPlus.com
Dhimitër P. Pasko, i njohur ndryshe me pseudonimin e tij letrar si “Mitrush Kuteli” është padyshim një nga shkrimtarët, intelektualët, mendimtarët më të ndritur të Shqipërisë. Kuteli vdiq më 4 maj 1967, duke lënë pas admirimin dhe mirënjohjen për fuqinë e penës dhe forcën e shembullit përmes së cilave i fali letërsisë shqipe të shek. XX një grumbull xhevahiresh të mrekullueshme.
Ekonomist e specialist i sistemit bankar dhe i prirur për studimin e këtyre disiplinave, ai gjeti tek letërsia një dashuri hyjnore, të cilës i fali pa kursim vlerat e shpirtit të tij.
Autor që dha kontribut në çdo lëmi letrare, ai ka lënë mbi të gjitha një “ligjërim mbi etikën” e mendimtarit aty ku Descartes e la një të tillë për metodën. Cilësia dhe serioziteti i kritikes letrare të Dhimitrit arriti në atë pikë katarsisi sa iu përvesh vetë krijimtarisë së Mitrushit, si në rastin e përshtatjes në shqip të veprës së Emineskut.
Në përmbledhjen pak të njohur “Shënime letrare”, kritika e tij ngriti një problemi të madh shqiptar.
“Është fort e rëndë të thuash se në këtë kuadër shqiptar kaq të vrazhdët, qoftë edhe në botën e shkrimtarëve (dhe veçanërisht në këtë bote!) ku autori vë dorën në kobure ose të ndjek “administrativisht”, ose, të paktën, të rri me kokë me nj’anë, sepse nuk e lavdërove sa desh ay vetë. Në këtë kuadër të vrazhdët, them, ku je i detyruar të pranosh – duke heshtur! – që një thes me kashte të quhet poet klasik ose filozof e një bostan-tavasi, poet, sociolog a s’di ç’tjetër batërdi”.
Në kujtim të poetit, sot po e sjellim poezinë “Elegji”
Po të vdes në dhé të huaj,
– Shortë mërgimtari –
Të m’ a bëni varrin t’ im
Ku do bjé së pari.
Pa një grusht nga toka jonë,
– Balt nga balt’ e vetë –
Të m’ a sillni e t’ a vini
Drejt ne zembr’ e shkretë.
Se kjo balt’ e Vendit t’ onë
Mallet do m’ i shuaj,
S’ do më duket fort i rêndë
Moj, ky dheu i huaj.
E të vini të m’ i thoni
Asaj Nënës s’ ime:
Zi mos qajë, zi mos mbajë
Po asnjë thërrime.
Se m’ i lumtur jam i fjetur
Se sa i mërguar,
Mot pas moti aratije, –
Zembër copëtuar . . .
Pa fytyr’ e saj e tretur
– Që e kam ikonë, –
Lart mbi varr do më qëndrojë
Sot e gjithmonë. / KultPlus.com
Nga Sali Bashota
Asgjë nuk krahasohet me vdekjen
Nëse e marrim gjithmonë me vete
Ta shëtisim në kopshtin e parajsës
Buzë lumenjve të amshimit
Nëpër shtatë palë qiej me yje
Kur çdo gjë pendohet përnjëherë
Fytyra e ndërlikuar e vetmisë
Epilogu pa fitues i mëshirës
Butësia e tharjes së fjalëve
Zbutja e frikës me ujë të ftohtë
Dëshmia e pritjes së tradhtuar
Zbulimi i dashurive të fshehta
Legjenda për gjarpërinjtë e shtëpisë
Asgjë nuk krahasohet me vdekjen
Ku ajo çdo ditë luan me piano
Pa e pyetur askush traumën e zemrës
As kur i mbyllim sytë
As kur i hapim plagët
Asgjë nuk krahasohet me vdekjen
Edhe kur vjen befas
Pas përqafimit të njerëzve të dashur
Edhe kur largohet
Pas shpërthimit të ndjenjave të fundit
Edhe kur çdo gjë përsëritet
Në heshtje nga fillimi
Edhe kur kthehet prapë
Me protestën e lotve
Edhe kur bëhet shpallja e dashurisë
Me shikim të parë
Edhe kur vyshket
Koleksioni i ëndrrave të bukura
Edhe kur lidhet me pranga
Vetëm për një çast
Në të njëjtën udhëkryq të harruar
Trembëdhjetë minuta larg dhimbjes
Sipas orarit të ri të kujtimeve
Sipas grindjes së dy shpirtrave
Sipas pak gjërave të pathëna
Vdekja vjen
Edhe me zjarrin e shikimeve
Të ndezura një nga një në pasqyrë
Edhe me adhurimin e çmendur
Të ngjyrave të bardha
Edhe me fluturimin e mijëra zogjve
Edhe me prekjen e gishtërinjve të lëmuar
Kur dalëngadalë shkrihet
Largësia e buzëve
Ndonëse një mbrëmje e harrojmë
Në rrugën pa emër
Deri në ditën tjetër
Kur i del afati
Të gjitha mëkateve të shpirtit
Asgjë nuk krahasohet me vdekjen
(Prishtinë, 4 maj 2022) / KultPlus.com
Nga Charles Bukowski
Na është thënë gjithmonë
çmoje mendimin e tjetrit
edhe po qe ai
mendimi më arkaik
më teveqeli apo
më i neveritshmi.
Na është kërkuar
të mësojmë me dashamirësi
nga gabimet e tyre
nga jeta e tyre e çuar dëm
në veçanti
nëse janë të moshuar.
Por mosha është
shumësia e bëmave tona.
Ata janë rritur
keq
sepse kanë jetuar
në terr,
ata kanë refuzuar
që të shohin.
S’është faji i tyre?
I kujt qenka, atëherë?
I imi qenka?
Më është thënë
ti fsheh prej tyre
mendimet
nga frika e frikës së tyre.
Mosha nuk është krim
por turpi i një jetë të çuar dëm
me paramendim
ndërmjet shumë jetësh të tjera
të çuara dëm me paramendim.
Përktheu: Agon Sinanaj / KultPlus.com
Nga Eugenio Montale.
Mendoj buzëqeshjen tënde, dhe është për mua një ujë i kulluar
Nisur për aventurë midis guralecëve të zallishtesë së bardhë,
ndjek pasqyrën tënde ku një shelg shikon veten;
e mbi të gjitha përqafoj kthjelltësinë qiellore pa skaj.
Ky është kujtimi im; s’di ta them, e dashur,
Sepse nga fytyra jote shfaqet një shpirt i pafaj,
Apo vërtetë ti je nga ato endacake që të keqen e botës e fshijnë
Dhe vuajtjen e tyre me vete si hajmali e mbajnë.
Por mund të të them se portreti yt i menduar
Fsheh mendime të dalldisura brenda syprinës së qetë,
e pamja jote hyn tinëz në kujtesën time gri
e dlirë si maja e një palme të bleruar…/KultPlus.com
Poezi nga Ismail Kadare
Ti ishe për mua
Ti ishe për mua e pamposhtur si Troja
Troja që unë dot s’e pushtoja.
Ti ishe për mua e pakuptueshme,
Më e pakuptueshme se mbishkrimet etruske
Vetëm në ëndrra, ah, në ëndrra
T’i përqafoja flokët e dendura.
Gaz më shumë ndjeja tek të pushtoja
Se gjithë grekët kur ra Troja.
Vetëm në ëndrra m’ishe e kuptueshme,
Ti, e shtrenjta ime etruske. /KultPlus.com
Nga Sali Bashota
(Në Ditën e të Pagjeturve)
Nesër nuk do të shkruaj poezi për luftën
Të gjitha fjalët i ka marrë era
Nëse për luftën thuhet se fiton më i forti
Këtu nuk vdiset si dikur
As për dorëshkrimet e djegura nuk do të shkruaj
Nuk mjafton vetëm ndjesia e përkujtimit
Sot poetët nuk veshen me të bardha
Sot gratë e Dukagjinit veshen me të zeza
Në secilën shtëpi jeton nga një dhimbje
Nesër nuk do të shkruaj poezi për luftën
Ndoshta më askush nuk i dëgjon engjëjt
As kur fillon as kur përfundon pikëllimi
Ëndrra qenka më e dashur se sytë e ballit
Kur çdo ditë pika i bie trishtimit
Të pagjumët nuk e duan më natën
As hëna nuk i duron më yjet në qiell
Nuk ka vend për zogjtë e përmallimit
As për fluturat e lumtura
Këtu nuk vdiset si dikur
Mbas shtegtimit vjen një zjarr tjetër
Derisa protestojnë edhe epitafet për mungesën e varreve
Kur i hapim sytë i mbyllim portat e frikës
Secili i kujton etjet për një pikë ujë
Si dridhjet e klithmave të rrëzuara
Pa e njohur kurrë fundin e ikjes
Në udhëtimin e hijeve të nëmura
Ekspozohen fotografitë e tmerrit
Këtu nuk vdiset si dikur
Nesër nuk do të shkruaj poezi për eksodin
Ofshama e nënave shndërrohet në shpirtra të gjallë
Më lehtë është të vdesësh se t’i harrosh të pagjeturit
Për jetën luftojnë të gjitha gjallesat
Edhe gjarpërinjtë nën gurë
Nesër nuk do të shkruaj poezi për luftën
(Prishtinë, më 27 prill 2022) / KultPlus.com
Poezi: Dritëro Agolli
Në vendin tim e në vendin tënd
Në vendin tim e në vendin tënd
E shpojnë lakren, i hedhin mënd.
Në vendin tim e në vendin tënd
Ty te kruhet, tjetrit i dhëmb.
Në vendin tim e në vendin tënd
Hënën si petull e pjekin në shkëmb.
Në vendin tim e në vendin tënd
Një i çmendur, një vend e çmënd /KultPlus.com
Poezi nga Ismail Kadare
Të huaj jemi ne prej kohësh
Ç’ish për t’u thënë është thënë.
Si gurët që zënë vend në tokë
Një jetë vend ne kemi zënë.
Drejt njëri tjetrit kemi mbyllur
Të gjitha rrugët edhe shtigjet
Si dy qytete mesjetarë
Me mure, heshta dhe me pirgje.
Por natën kur i lodhur truri
Portat i Mbyll me qetësi,
Ti gjen një shteg dhe futesh mbrenda
Një shteg që vetëm ti e di.
Futesh dhe si n’rrugica parqesh
Shetit mes cirkonvolucionesh.
Hyn nëpër ëndrra e shkujdesur,
Fanitesh, qesh, ma bën me dorë.
Po kur mëngjesi zë ofrohet
Nis shqetësohesh befas ti.
Dhe heshturazi del përjashta
Nga shtegu që veç ti e di.
E dita vjen. Rrjedh prap jeta
Dhe ne të dy si dhe më parë
Të ftohtë rrimë e të pamposhtur
Si dy qytete mesjetarë. / KultPlus.com
Nga Sali Bashota
Çdo ditë më merr malli
Për zërat e paharruar të Bashotëve
Më kujtohet si pagëzohej dashuria
Me ninullat më të bukura të fëmijërisë
Si i lidhnim kujtimet duke i numëruar hapat e dremitur
Pastaj iknin kukuvajkat nga kulmi i shtëpisë
Ndërsa shpirtrat bënin gjumë të ëmbël
Më vonë i palonim në heshtje të gjitha dallgët e jetës
Për t’i gëzuar buzëqeshjet pa brenga
Çdo ditë më merr malli
Për zërat e paharruar të Bashotëve
Si thurej nostalgjia me pëshpëritjet e mëngjesit
Nëpër thellësitë e përndritura të kujtesës
Kur i gdhendnim gurët e durimit
Për të ndërtuar shtëpi me pamje kah dielli
Pastaj vraponim fushave të blerta
Bashkë me aromën e zambakëve të lulëzuar
Ashtu vinte e lumtur buzëmbrëmja
Sepse aty kurrë nuk trembeshin shqiponjat
As fjala s’e humbte besimin e vet
Edhe pse qielli mbulohej me re të zeza
Edhe pse toka gjëmonte në të katër anët
Edhe pse zjarri përpinte të gjitha legjendat
Çdo ditë më merr malli
Për zërat e paharruar të Bashotëve
Aty nuk mungonte asnjë pjesë e dhimbjes
Secila përshëndetje ishte më e ngrohtë se tjetra
Ndërsa rrudhat e ballit ngjanin me vrullin e stuhisë
Secili plis i bardhë kishte krenarinë e vet
Dhe vdekja ikte nga hija e gjarpërinjve
Çdo ditë më merr malli
Për zërat e paharruar të Bashotëve
Pikërisht aty bekohej çasti i lumturisë
Dhe zgjohej ofshama e zemrës
Në formën e krahëve të dallëndyshes
Ndërsa imazhi më i përmallshëm
Mbështillej me lotët e mërgimtarëve
Nëpër librat e historisë së patreguar
Sa herë në lisin e gjakut skalitej liria
Çdo ditë më merr malli
Për zërat e paharruar të Bashotëve
(Prishtinë, 26 prill 2022) / KultPlus.com
Nga Sam Cooke
Përktheu: Nuhi Sadiku
Jam lindur pranë lumit
Në një tendë të vogël
Dhe porsi lumi, që atëherë
Kam lëvizur.
Ka kaluar shumë
Shumë kohë e gjatë, por e di
Ndryshimi do të vijë
Po, do të vijë.
Është bërë e vështirë jetesa
Ama frikësohem të vdes
Se nuk e di ç’ka atje
Qiellit përmes.
Shkoj në kinema
Dhe zbres në qytet
Dikush vazhdon të më thotë:
“Mos u sorollat!”.
Pastaj shkoj te vëllau im
I them: “Më ndihmo të lutem, vëlla”
Por, nuk i intereson
Më godet
Dhe në dy gjunj më rrëzon.
Ka kohë që kam menduar
Se shumë gjatë s’mund të duroj
Por, tash jam i kalitur
Të vazhdoj.
Ka kaluar shumë
Shumë kohë e gjatë, por e di
Ndryshimi do të vijë
Po, do të vijë. / KultPlus.com
Nga Sali Bashota
Mos e hap derën
Brenda është frika
Gjithçka mund të ndodh
Për një fije floku
Me një fije shkrepëse
Pas pak digjet
Xhelozia e ëndrrave të bukura
Ndonjë pëshpëritje zilie
Në veshin e djathtë
Për çudi mahnitemi
Nga ai zjarr i madh
Pa filluar ende mrekullia
Për më shumë fantazi
Mos e hap derën
Asnjë shenjë tjetër
Nuk krahasohet me heshtjen
Si zakonisht fjala e parë
Thuhet në vend të fjalës së fundit
Në çdo mëngjes të pazakonshëm
Sa herë nis rrëfimi për vetveten
Pse në këtë botë ekzistojnë ngjyrat
Për ta pikturuar amshimin
E bardha si këmisha e lotve
E zeza si mëkati
E kuqja si buzët e lumtura
E verdha si trëndafilat e tharë
E kaltra si sytë e mi
Mjaftojnë vetëm këto
Dhe thellësia e admirimit
Ndoshta prapë mahnitemi
Deri në çastet e fundit
Pa mbaruar kurrë pendimi
(Prishtinë, 21 prill 2022) / KultPlus.com
Poezi e shkruar nga Fatos Arapi
Ky qiell i prillit pa ty është i vjetër.
shkon një trishtim e ja ku vjen një tjetër.
Në mallin tënd ky karafil i egër,-
Ti do të më dashurosh patjetër!
Në sytë e tu diej të vegjël
e ndezën natën dhe ditën e ndezën.
Mirë sot, po si durohet pa ty nesër?-
Ti do t’më dashurosh patjetër.
Kapërcej ty e kapërceva veten,
dhe përtej vetes kapërceva jetën,
dhe përtej jetës kapërceva vdekjen,-
I hapa krahët të pushtoj ty vetëm:
Ti do t’më dashurosh patjetër!/ KultPlus.com
Lulzim Tafa
Lajm i mirë
Do të shtrenjtohen Librat
Librat do të shtrenjtohen
E dashur
Sapo fola me një botues
Me parat e honorarit
Do ta blej një jaht
Një avion
Jemi të parët që do të fitojmë nga Poezia
(Eh, kjo veç është e bukur)
Nëse nuk kam parë ëndërr
Librin më nuk do ta falim
injorantët nuk do t’i presin më thonjtë
mbi libra tanë
Prostitutat s’do ta flladitin ballin
Shitësit në shesh
më nuk do t’i mbështjellin me poezi
kikirikët, farat, gështenjat
Farmacitë barnat,
pesticidet, helmet
Librat do të shtrenjtohen
pa hy në borxh askush nuk do të mund
të blej libër me Poezi
HARROJE
pa i lënë fëmijët pa bukë
Njerëzit do të presin në radhë për të blerë libra
Poezia do të lexohet në zyrën ovale
në foreign office, n’Kremlin
Nuk desha ta them të fundit fjalë
Poezi do të lexojnë miliarderët
Ministrat,
biznesmenët,
Të dashurave do t’ju blejnë libra me Poezi në vend të diamanteve
Ato do të gëzohen
Nuk pritet t’ua përplasin për fytyre
Ne do të vazhdojmë kështu siç jemi
Do të lundrojmë
Në ujëra të thella, t’paqta lotësh
do të fluturojmë me avionin tonë lart
më lart se fluturat se zogjtë
te yjet
Pastaj do të aterojmë
në një livadh të gjelbër
dhe do të ulemi si dikur
E do ti lexojmë
Barit
Poezi /KultPlus.com
Poezi nga Xhevdet Bajraj:
Pas një nate
në tokën ku vazhdojnë të çelin lulet e fëmijërisë
ku vazhdojnë të kalben ëndrrat
mes lisave të përgjumur
fillojnë të zgjohen sorrat
dhe dielli i një qielli tjetër
(nën të cilin kuptohet
se ka shumë më tepër mënyra për të vrarë
sesa për të bërë dashuri)
Një burrë
derisa po kthehej në shtëpi
nga turni i natës
ndeshet në park
me një prostitutë lakuriq
të vdekur
që kishte të tatuazhuar në kërdhokull
emrin e një shqiptari nga Kosova
E gjora
nuk i kishte dy javë
që kishte dalë nga përralla / KultPlus.com
Poezi nga Petro Marko
Mbase ikim ikim ikim
Nga dhomat e mbushura ofshamë
Dhe dalim shesheve
Po sheshet janë të lara në gjak
Ndodh largohemi nga rrugët
Që klithin në fytyra fëmijësh
Dhe i mbyllim sytë
Kur Mezia i ngul ushtën
Demit tonë të Zi
Në Mozomazinë e përhumbur
Dheu na rrëshqet nën këmbë. / KultPlus.com
Poezi nga Alda Merini
Para se të vish
Sillmë tre trëndafil të kuq
Para se të vish
Sillmë një Gishtëz të madh
Sepse duhet të qep zemrën
E më sill një qetësi të gjatë
Të madhe si një Telajo dashurie
Para se të vish
Jepi një shqelm murit përball
Sepse aty brenda është një spiun
Që ka parë në fytyrë dashurinë time
Para se të vish
Mbylle lehtë derën
Dhe nëse unë jam duke qarë
thërrit Violinat më të mira
Para se të vish
Thuamë që tashmë ke ikur
Sepse unë do të trembesha
Dhe para se të ikësh
rresht së përshëndeturi
Sepse unë shumë gjatë nuk do të jetoj…. / KultPlus.com
Poezi nga Federico García Lorca
Hija e shpirtit tim
Fluturon në një perëndim alfabeti,
Mes librash
Dhe fjalësh.
Hija e shpirtit tim!
Kam arritur në vijën ku bie
Malli,
Dhe pika e vajit shndrrohet,
Në albastër shpirti.
(Hija e shpirtit tim!)
Kupa e dhimbjes
u mbarua,
por kjo është arsyeja dhe përmbajtja
e buzëmbledhjeve të vjetra të mesditës
e vështrimeve të vjetra të mesditës.
Një labirinth i mjegullt
Yjesh të tymtë
Grackon iluzionet e mia
Aq të venitura.
Hija e shpirtit tim!
Dhe një aluçinacion
Mëkon vështrimet.
E shoh fjalën dashuri
Të zhveshur.
Bilbili im!
Bilbil!
A po këndon? /KultPlus.com
Nga Sali Bashota
Në tavolinën afër xhamit të thyer
Të dy ulen me buzë në gaz
Ajo shikon akrepat e orës
Ai tund kokën
Çdo hollësi tjetër është e tepërt
Në tavolinën përballë
Dy të dashuruar cakërrojnë gotat
Dhe ia ngulin sytë njëri-tjetrit
Derisa mbaron rituali
I shtrydhjes së buzëve
Diku afër banakut
Një poet reciton poezi për kafshët
Në dorën e djathtë mban çelësin
Trëndafilin e kaltër në dorën e majtë
Çdo krahasim tjetër është si nata
Imazhet luajnë me vetveten
Asgjë më nuk është e dehur
Pas pak këputet filli i ëndrrës
Nga hutimi i syve
Merr fund akti i zilisë
(Akti i frymëzimit: San Diego, korrik 2005. Shkruar më 8 prill 2022) / KultPlus.com
Nga Qëndrim Popaj
Merre një grusht marrëzi,
shto ca pika racizmi, budallakije e patriarkalizmi,
e pak patriotizëm fallc e t’harxhun,
pak gurë të përmendoreve dhe beton,
pak gjelbërim që e merr n’Serbi,
pak aromë t‘premtimeve të politikanëve,
Në fund i shton egoizëm
dhe i hedh ca gënjeshtra përsipër
dhe e le të piqet nën tingujt e muzikës tallava
deri sa t’na thotë Amerika: u pjekë.
Inspiruar nga poezia “Si bëhet kënga rome” e Kujtim Paçaku, e kthyer në satirë. / KultPlus.com
Ibrahim Berisha
Por
Nuk di a të kam harru’
Mundohem ta di
Për çdo ditë
Por kam frikë
Ndoshta përgjithmonë
Të kam harru’. /KultPlus.com
Shkruan: Ismail Kadare
Të huaj jemi
Te huaj jemi ne prej kohesh,
C’ish per t’u thene eshte thene,
Si guret qe zene vend ne toke,
Ne jete vend ne kemi zene.
Drejt njeri-tjetrit kemi mbyllur
Te gjitha rruget edhe shtigjet,
Si dy qytete mesjetare
Me mure, heshta dhe me pirgje.
Por naten, kur i lodhuri truri,
Portat i mbyll me qetesi,
Ti gjen nje shteg dhe futesh brenda,
Nje shteg qe vetem ti e di.
Pastaj si ne rrugica parqesh,
Shetit mes cirkovolucionesh,
Hyn neper endrra e shkujdesur,
Fanitesh, qesh, ma ben me dore.
Pok kur mengjesi ze afrohet,
Nis shqetesohesh befas ti,
Dhe heshturazi del perjashta
Nga shtegu, qe del vec ti
E dita vjen. Rrjedh prape jeta.
Dhe ne te dy si dhe me pare
Te ftohte rrime e te pamposhtur
Si dy qytete mesjetare. /KultPlus.com
