Së shpejti shkrimtari i madh Dritëro Agolli do të ketë një shtëpi muze në fshatin e tij të lindjes në Menkulas të Devollit. Ka qenë një kërkesë e kahershme e banorëve të këtij fshati, kërkesë e cila pritet që së shpejti të bëhet realitet.
Një projekti do të sjellë një shtëpi muze të denjë për gjeniun e letrave shqipe por edhe një atraksion të ri turistik në këtë zonë.
“Përfshin ndërtimin nga e para të shtëpisë muze, do të shërbejë për të shfaqur gjithë veprimtarinë e kolosit të veprave shqipe në Devoll dhe të shpresojmë që do jetë një atraksion turistik për Devollin. Implementimi i veprës kap shifrën e 31 milion lekëve të reja dhe 60% e financon këshilli i qarkut dhe 40% bashkia Devoll”, tha Eduart Duro, kryetar i Bashkisë Devoll.
Vitin që vjen pritet që ky muze të jetë i perfunduar dhe hape dyert për vizitorët ndërkohë që gjithë ndërtesa do të jetë multifinksionale, thotë kryetari i këshillit të qarkut Korçë
“Është procedura e përgatitjes së tenderimit dhe shpresojmë që brenda këtij viti të kemi ecur me ndërtimin dhe brenda vitit tjetër të ketë përfunduar. Ndertesa është konceptuar të jetë multifinksionale, të ketë pjesën që i takon jetës së Dritëro Agolli, i cili është NDER i KOMBIT, ndërkohë do të ketë pjesë funksionale që do të shërbejnë për aktivitete kulturore artistike për rajonin”, tha Erjon Nexhipi, kryetar i Këshillit të Qarkut Korçë.
Qarku i Korçës ka numrin më të madh të muzeve në vend, fakt ky që ka tërhequr me mijëra turistë të huaj, kryesisht nga Europa Veriore. /euronews.al/KultPlus.com
Shkova në kufirin e fundit të vërtetë të egër të Evropës për të gjetur aventura dhe për të shpëtuar nga turmat, shkruan Laura Sanders për gazetën e njohur britanike ”The Independent”.
”Është shpallur si destinacioni tjetër i madh i pushimeve në plazh, por tre të katërtat e Shqipërisë janë male, lumenj dhe liqene, ku zbuloni bukuri të pakrahasueshme natyrore të saj.
Edhe një javë pasi u ktheva nga Shqipëria, në mendjen time isha ende në Bjeshkët e Nemuna dhe pyjet e dendura të ahut që qëndronin para meje.
Me skena që ngjasojnë me Andet peruane, ishte e vështirë të besohej se ishte vetëm tre orë fluturim larg shtëpisë në MB.
Këto peisazhe të pazbutura kanë pak shenja qytetërimi, pa llogaritur numrin në rritje të alpinistëve në Qafën e Valbonës.
Një detoks për jetën moderne, luginat janë të mbushura në mënyrë sporadike me kulla, të cilat janë qindra vjeçare, ndoshta të njëjtat me ato që ka kaluar edhe shkrimtarja e udhëtimeve viktoriane, Edith Durham.
Në udhëtimin e saj të vitit 1909, ajo vuri në dukje se si “koha ndaloi” në Theth dhe fshatrat përreth.
Dikush mund të argumentojë se nuk ka lëvizur shumë që atëherë, me disa përjashtime.
Ka një grusht hotelesh pas një bumi të turizmit dhe, fatmirësisht, kulla e izolimit është thjesht një muze këto ditë, pasi gjakmarrja është një gjë e rrallë.
Sigurisht, tani ka edhe ujë të ngrohtë dhe Wi-Fi, kështu që nuk jeni plotësisht jashtë rrjetit.
Fermat atje kanë kaluar brez pas brezi dhe kujdesen në mënyra tradicionale; familja me të cilën qëndrova ende i çon bagëtitë e tyre në kullotat e larta verore në Theth dhe përsëri në ultësirë në Shkodër për t’i shpëtuar dimrave të ashpër.
Shumë si ata tani po hapin shtëpitë e paraardhësve të tyre për alpinistët, duke ofruar një shkëmbim kulturor të çmuar, ushqim të gatuar në shtëpi nga ferma në tryezë dhe bukuri bukolike gjithëpërfshirëse.
Bota natyrore mbetet edhe më e pandryshuar.
Pjesë të mëdha të pyjeve janë aq të paprekshme sa konsiderohen të lashta, veçanërisht afër kufirit me Kosovën, ku ka pemë që mendohet të jenë më shumë se 350-vjeçare.
Ndërsa ngjitesha Qafën e Valbonës (1 800 metra mbi nivelin e detit) te një kor qyqesh, hodha sytë poshtë lumit prizmatik të Valbonës. Ai është një nga lumenjtë më të pastër të Evropës.
Megjithatë, pretendimi përfundimtar i Shqipërisë për të qenë kufiri i egër i fundit i Evropës është Vjosa e fuqishme, lumi i fundit krejtësisht i paprekur i kontinentit.
Ndonëse një pjesë e tij përshkon Greqinë, shumica kalon nëpër Shqipëri, ku u bë lumi i parë që u caktua park kombëtar në vitin 2023 për ta mbrojtur atë.
Shtatëdhjetë e pesë për qind e Shqipërisë përbëhet nga këto peizazhe, që mund të cilësohen edhe si destinacioni i përballueshëm i fluturimeve.
Në vend të kësaj, shkoni edhe në Tiranë.
Brenda pak minutash nga largimi nga aeroporti, ju kaloni me makinë nëpër kullota, pemishte frutash, barinj që kullosin delet e tyre dhe male të mjegullta përgjatë horizontit.
Ndaloni për të admiruar pamjet me një drekë te ”Mrizi i Zanave”, një restorant agroturistik i vlerësuar me çmime ku vendasit dynden gjatë fundjavave.
Bëni një turne falas në dyqanet e tyre të verës dhe djathit dhe mësoni se si ata prodhojnë ushqimin e tyre në vend. Nuk ka menu, por do t’ju shërbehet çfarëdo që është në sezon.
Vazhdoni për dy deri në tre orë të tjera për në Shkodër, emri i liqenit më të madh të Evropës Jugore, i cili lulëzon në kufirin me Malin e Zi.
I njohur si qyteti i çiklizmit në Shqipëri, Shkodra është një bazë e përkryer për të eksploruar liqenin dhe Alpet Shqiptare. Një pasdite qershori në 30 gradë Celsius, u futa në një rezervat natyror të rrethuar nga zambakë uji në një varkë me vozitje dhe i zhyta këmbët në liqen.
Pak më vonë, vazhdova të lahesha në ujin freskues në resortin e Liqenit të Shkodrës, ku, pas një zhytjeje në perëndim të diellit, e kalova duke parë Malin e Zi, u tërhoqa në çadrën time dhe u largova në thirrjet e çiftëzimit të bretkosave të ujit.
Bukuria e liqenit ka tërhequr prej kohësh turistët gjermanë, por pjesa më e madhe e Evropës Perëndimore ende nuk është në dijeni të bukurisë së fshehur të Shqipërisë së Veriut.
Të zgjoheshe dhe të shikoje Bjeshkët e Nemuna në njërën anë dhe kufirin malazez nga ana tjetër ishte magji.
Udhëtimi i ngadaltë është qasja më e mirë këtu. Duke ecur më këmbë, duke ecur me biçikletë dhe duke vozitur nëpër të, ju kuptoni historinë e plotë./atsh/KultPlus.com
At Zef Pllumi është nga nga figurat me të ndritura shqiptare, i cili njohu çdo të mirë dhe të keqe të kombit tonë, madje kjo shihet qartë në një intervistë të rrallë televizive të cilën e kishte dhenë në një moshë të shtyrë, por me mendje të kfjelltë, shkruan KultPlus.
Në një pjesë të intervistës, gazetarja e pyet se prej nga ju vjen e keqja shqiptarëve, At Zefi përgjigjet me një bindje të plotë dhe me një zhgënjim të thellë në ftytyrën e tij.
“E keqja neve na vjen prej vetvedit, prej njani tjetrit, prej shqiptarëve. Na s`kemi dashuni njani me tjetrin, kemi inate, e mllef e kurgja tjetër…Kjo asht e keqja e madhe që na vjen…që na ka ardhë historikisht”, shprehet At Zef Pllumi.
Një burrë i urtë dhe një mendimtar, frati françeskan ka qenë publicist e shkrimtar dhe gjithmonë në kërkim të të vërtetës. Ai ndërroi jetë në vitin 2007 në Romë të Italisë.
“Kjo është e keqja e madhe që na vje e që na ka ardhë historikisht” tregon At Zef Pllumi në vazhdimësi të kësaj interviste. / KultPlus.com
Sot në përvjetorin e vdekjes së tij, KultPlus ju sjell dy thëniet e tij më të njohura, të cilat për së gjalli i tha për vdekjen e tij.
-Ata të cilët i kisha armiq për së gjalli i kam edhe për së vdekuri, shpresoj që mos t’më vijnë tek varri.
-Kryqit as Hënës nuk ju kam bërë hyzmetin, po as nuk kam qenë kundër tyre. Në pllakën e varrit le të jenë vetëm emri e mbiemri, edhe shqipja dykrenore mbi atë emër. / KultPlus.com
Pater Zef Pllumi ka lindur në malin e Rencit (Lezhë), më 28 gusht 1924. Më 1931 kreu Kolegjin Françeskan në Shkodër.
Pas kolegjit ka studiuar në liceun “Illyricum”, të cilin e përfundoi në vitin 1942. Gjatë viteve 1943-1944 ka shkruar artikuj të shumtë në revistën “Hylli i Dritës”. Më 1946, kur ishte në moshën 22-vjeçare, e arrestojnë dhe dënohet me tre vjet burg.
Më 1949 lirohet nga burgu dhe vendoset në kuvendin e Arrës së Madhe në Shkodër. Në këtë kuvend qëndroi prej vitit 1949 deri më 1958. Më 1956 shugurohet meshtar dhe shërbeu për 12 vjet në Shosh të Dukagjinit. Me mbylljen e kishave më 1967, e arrestojnë përsëri dhe dënohet me 25 vjet heqje lirie, të cilat i vuajti nëpër burgjet e Shkodrës, Spaçit, Ballshit, Zejmenit, etj.
Më 11 prill të vitit 1989, Patër Zefi u lirua nga burgu. Në 25 dhjetor 1990 celebroi meshën e parë në kishën e Shna Nout në Tiranë. Me ardhjen e demokracisë Patër Zefi filloi të botojë revistën françeskane “Hylli i Dritës” (1993-1997). Z. Pllumi ka botuar këta libra: “Rrno vetëm, për me tregue” tre vëllime (1995-2001), “Françeskanët e mëdhanj” (2001), “Antipoezi për shekullin e njëzetë” (2001), “Siç thonim dje” (2002), “Para njimijë vjetve” (2003), “Frati i pashallarëve Bushatli të Shkodrës” (2004), etj. Më 2006, Patër Zefi është vlerësuar me dekoratën e lartë “Nderi i Kombit” / KultPlus.com
Unë, biri yt, Kosovë t’i njoh dëshirat e heshtura, t’i njoh ëndrrat, erërat e fjetura me shekuj, t’i njoh vuatjet, gëzimet, vdekjet, t’i njoh lindjet e bardha, caqet e tuka të kulluara; ta di gjakun që të vlon në gji, dallgën kur të rrahë netëve t’pagjumta e të shpërthej do si vullkan:- më mirë se kushdo tjetër të njoh, Kosovë. Unë biri yt.KultPlus.com
Historitë e shqiptarëve që shpëtuan hebrenjtë në vitet e errëta të Holokaustit do të kenë një vend të dedikuar kujtese, që është Muzeu Hebraik Shqiptar, ngritja e të cilit mbështetet nga Fondacioni Shqiptaro-Amerikan për Zhvillim me synimin për të ndërtuar një institucion bashkëkohor që do të dëshmojë një histori unike bashkëjetese, besimi dhe shprese mes shqiptarëve dhe hebrenjve, veçanërisht në vitet e Luftës së Dytë Botërore.
Fondacioni Shqiptaro-Amerikan i Zhvillimit (AADF) njoftoi se, ka çelur procedurat e tenderimit dhe fton kompanitë e kualifikuara të aplikojnë për ndërtimin e Muzeut Hebre Shqiptar në Vlorë.
Sipas AADF-së, ky është një projekt bashkëkohor që do të vijë në harmoni me qendrën historike të qytetit.
Muzeu Hebraik në Vlorë do të tregojë një histori unike, kushtuar bashkëjetesës së hebrenjve dhe shqiptarëve në kohë, i cili synohet të kthehet në një magnet kulturor për zonën historike në Vlorë.
Me ndërtimin e këtij muzeu do të vendoset një standard i ri për muzetë në Shqipëri duke mbështetur krijimin e një muzeu bashkëkohor, të vetmin në llojin e tij në Shqipëri dhe rajon, përsa i përket misionit, konceptit, arkitekturës, menaxhimit, qeverisjes, modelit të ekspozimit dhe tregimit të historisë, partneriteteve dhe angazhimit të komunitetit.
Vlera e ndërtimit të këtij projekti arrin në 3,000,000 USD./atsh/KultPlus.com
Posta e Kosovës, përmes Filatelisë së saj nga sot ka lëshuar në qarkullim postar emisionin e pullave postare “Cjapi i bronztë”.
“Tema e trajtuar në emisionin e ri të pullës postare i përket trashëgimisë sonë arkeologjike, që dëshmon kulturën dhe nivelin zhvillimor ekonomik të të parëve tanë”, thuhet në njoftim.
Pulla postare nga emisioni “Cjapi i bronztë”, në motivin e saj bartë pamjen e cjapit të ulur dhe paraqet një gjetje arkeologjike të rrallë dhe të veçantë.
Figura e bronztë e cjapit të ulur që i takon shek. VI p.e.s. bazuar në të dhëna të shkruara, është zbuluar rastësisht në vitin 1939, diku në Jaglenicë, lagje periferike e Prizrenit.
Kjo figurinë ka gjatësi prej 6,5 cm dhe gjerësi rreth 3 cm, ndërsa peshon 380 gramë./KultPlus.com
Sot janë bërë 9 vite nga vdekja e akademikut shqiptar, Mark Krasniqit, shkruan KultPlus.
Mark Krasniqi ka lindur më 19 tetor të vitit 1920, dhe ka vdekur më 28.08.2015 në Prishtinë. Ai ishte profesor, shkrimtar e akademik.
Sot në 8 vjetorin e vdekjes së tij, KultPlus ju sjell dy thëniet e tij më të njohura, të cilat për së gjalli i tha për vdekjen e tij:
-Ata të cilët i kisha armiq për së gjalli i kam edhe për së vdekuri, shpresoj që mos t’më vijnë tek varri.
-Kryqit as Hënës nuk ju kam bërë hyzmetin, po as nuk kam qenë kundër tyre. Në pllakën e varrit le të jenë vetëm emri e mbiemri, edhe shqipja dykrenore mbi atë emër. / KultPlus.com
Drejtoria e Përgjithshme e Arkivave (DPA) shpall thirrjen drejtuar studiuesve dhe arkivistëve në mbarë trojet shqiptare, për të dorëzuar punimet e përgatitura për botimin e revistës “Arkivat Shqiptare”.
Drejtori i Përgjithshëm i DPA-së, Ardit Bido në një deklaratë për shtyp tha se “në vazhdën e një tradite tashmë solide, DPA-ja do të kurorëzojë bashkëpunimin e vijueshëm me Agjencinë Shtetërore të Arkivave të Kosovës (ASHAK) dhe Institutin e Trashëgimisë Shpirtërore e Kulturore të Shqiptarëve në Shkup (ITSHKSH), me publikimin e numrit të radhës të revistës “Arkivat Shqiptare””.
Sipas tij, ky botim përmbledh trajtesat e studiuesve dhe të arkivistëve nga Shqipëria, Kosova, Maqedonia e Veriut dhe Mali i Zi.
“Synimi i këtij publikimi, është lëvrimi i lëmit të arkivistikës si shkencë e posaçme, e mëvetësuar nga historia apo shkencat e tjera të përafërta”, tha Bido.
Në këtë numër të revistës, do të përfshihen punime mbi problematikat, metodologjinë e studimit, digjitalizimin, përmirësimin e infrastrukturës së përmbajtjes, inovacionin, si dhe vizionin e punës së arkivave në realitetin e sotëm.
“Në përgjigje të kësaj thirrjeje, ekspertët, arkivistët, studiuesit e arkivave të rrjeteve arkivore kombëtare, përfshirë edhe pjesëmarrësit në punimet e Konferencës së VIII-të Mbarëkombëtare të Arkivistikës, duhet të dërgojnë punimin e tyre drejtpërdrejt në aplikacionin botime.arkiva.gov.al, deri më datë 15 shtator”, tha Bido.
Nëpërmjet revistës “Arkivat Shqiptare”, që është e vetmja e llojit të vet në mbarë trojet shqiptare, mundësohet shkëmbimi i përvojave dhe bashkëndarja e rezultateve të arkivistikës në nivel kombëtar./atsh/KultPlus.com
A thua është dita jote e fundit në spital do t’i biem deri në fund a thua edhe kësaj dite të lodhur në orën e familjes.
Nuk të kam sharë as nuk të kam rënë kurrë vetëm të kam thënë; Ai në hapsirë atje larg jam Unë.
Në jetë, në art vrasësit më të mëdhenj janë frikacakët. Mjeshtëria e tyre; gjuajtja në gabime, dhelpëria.
Ti mëso të duash vogëlush. Ti mëso të ecësh me këmbët e tua mbi të keqen mbi të mirën, mendo me kokën tënde kurrë mos pështyj në dashuri, as në pleh; Mallkim i fisit. Shkolla jote antike; të dish të çelësh derën e shtëpisë Në çdo kohë, Të dish të thuash fjalën kur duhet thënë. Urrejtja është më e rëndë se vrasja.
Me ditë me shikon nga krevati i vjetër; spitali tepër i vogël për dhimbjet e tua për shtatë plagët e tua për ditët, për netët e tua plot klithje.
spitali tepër i vogël i vogël tepër spitali nën te Danubi i thellë e i kaltër. A thua tërë jetën do të na vijë era jod sëmundje, murtajë do pështyjmë gjak e vrer, a thua tërë jetën t’i dezinfektojmë plaçkat, ëndrrat, fjalët. A thua edhe këtë ditë do ta kalojmë në spital. Të shikoj; në syrin tënd flaka, etja, qielli, Në syrin tënd asnjë dredhi, asnjë mllef pastërtia e syrit tënd më ka përpirë të tërin. Në fund të syrit tënd hap fatin tim të kobshëm. Ai nuk jam Unë Ai nuk je TI Kush jam, kush je? Syri yt mbyllet, dhe frëngjia në Kullë. Poezia më e bukur ende s’është shkruar as do të shkruhet përderisa zhytësit ende jetojnë Vogëlushi im, thellësia mashtron, vetëm largon nga e vërteta dhe çdo fund është tragjik. Po ç’ka aty poshtë në materie Miu i Bardhë, antimateria.
Do të vijë koha kur do të më hapësh si një libër të vjetër psalmesh kur do të mësoj të ecësh nëpër pluhurin tim por koha ecën shpeshherë në shpinë të breshkës.
A thua na u sosën fjalët, këngët, na mundi ëndrra, udha, a thua edhe kjo ditë po na lë me shpirt ndër dhëmbë.
Ti je më i madh, vogëlush, më i fortë se ky spital për inat këtë ditë ta sosim deri në fund. Lum Lumi./ KultPlus.com
Mark Krasniqi lindi më 19 tetor të vitit 1920. Ai ishte profesor, shkrimtar e akademik, shkruan KultPlus.
Më 1945-1946 ka qenë gazetar-redaktor i gazetës Rilindja në Prizren, bashkë me Esad Mekulin e Omer Çerkezin, kurse prej vitit 1947-1949 ka punuar në Radio-Beograd (Redaksia e emisioneve në gjuhën shqipe) gazetar-redaktor. Prej 1950-1961 ka punuar në Akademinë Serbe të Shkencave në Beograd asistent, pastaj bashkëpunëtor shkencor.
Mark Krasniqi ndër të tjera ishte edhe autor i përmbledhjes së poezive për fëmijë “Posta e porositur”.
Ka diplomuar më 1950 në Beograd, kurse më 1960 ka doktoruar në Universitetin e Lubjanës. Prej 1961-1981 ka qenë profesor në Universitetin e Prishtinës, kur pushteti antishqiptar serbo-komunist e përjashtoi nga procesi mësimor. Ka qenë disa herë prodekan e dekan i Fakultetit Juridik-Ekonomik. Ka qenë nënkryetar e kryetar i Akademisë së Shkencave dhe të Arteve të Kosovës, kryetar i parë i Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës (1970) dhe kryetar i Partisë Shqiptare Demokristiane të Kosovës (1993).
Ishte anëtar i Akademisë së Shkencave dhe të Arteve të Kosovës dhe i Akademisë së Shkencave të Shqipërisë. Ka botuar më se 20 libra shkencorë, letrarë, publicistikë e tekste shkollore dhe ka përkthyer disa romane e përmbledhje poezish nga serbishtja e sllovenishtja në gjuhën shqipe.
Akademik Mark Krasniqi ndrroi jetë më 28.08.2015 në Prishtinë./ KultPlus.com
Sot janë bërë 82 vite nga lindja e njërit ndër autorët më të shquar shqiptar, Ali Podrimja, shkruan KultPlus.
Autori Podrimja ka lindur në Gjakovë më 28 gusht 1942 dhe ka vdekur më 21 korrik 2012. Ai është autor i më shumë se dhjetë vëllimeve me poezi dhe mbahet sot nga kritika si përfaqësuesi më tipik i poezisë së sotme shqiptare dhe si një poet me emër dhe në shkallë ndërkombëtare.
Studioi gjuhë dhe letërsi shqiptare në Universitetin e Prishtinës, ku dhe jetoi deri në fund të jetës. Periudha vendimtare për formimin shpirtëror dhe intelektual të poetit janë vitet pesëdhjetë. Më 1957 botoi poezinë e parë në revistën “Jeta e Re”. Ishin vitet kur shqiptarët në Kosovë përjetonin njërin nga terroret me të egra të pushtuesit serb, kohën e aksionit famëkeq për mbledhjen e armëve dhe të shpërnguljeve më dramatike të përmasave tragjike për Kosovën dhe shqiptarët (rreth treqindmijë të shpërngulur dhunshëm në Turqi).
Poeti rritej dhe piqej në këto kushte, në këtë atmosfere agonie, që e kishte mbërthyer Kosovën. Qyteti i Gjakovës, ku kishte lindur dhe shkollohej, qytet me traditë të pasur patriotike, ishte më i godituri nga kjo vërshimë policore e UDB-së serbe. Poeti i përfshirë në këtë përditshmëri ndjeu nevojë të rezistojë, të kundërvihet dhe ta stigmatizojë tërthorazi synimin e pushtuesit:
Qaj rrafshi im i dashur, qaj!
Diellin tënd verbuar e kanë tytat.
E vatrat shkimbur deri më një…
Vargjet janë shkëputur nga poemthi lirik Hija e tokës, të cilin Ali Podrimja e shkroi në vitin 1960, kur ishte gjimnazist. Një vit më pas, më 1961, Ali Podrimja botoi përmbledhjen e parë me vargje elegjiake Thirrje. Më pas vijnë përmbledhjet Shamijat e përshëndetjeve (1963), Dhimbë e bukur (1967), Sampo (1969), Torzo (1971) etj., deri në veprën e tij mjeshtërore Lum, Lumi, (1982), që shënoi një kthesë në poezinë bashkëkohore kosovare.
Në vitet ’80 e ’90 ai do të vazhdojë të botojë libra poetikë si Zari, Buzëqeshje në kafaz etj., deri te dy librat në prozë: Burgu i hapur (1998) dhe Harakiri (1999).
Poezia e Ali Podrimjës, e përkthyer në shumë gjuhë të huaja, është pranuar e vlerësuar pikërisht për arsye se në thesarin universal të vlerave, hyn bindshëm përmes koloritit të veçantë, përmes botës shpirtërore me individualitetin e vet të formuar, të ndryshëm nga të tjerët.
Publikimin e parë ai e bëri në vitin 1957 në revistën letrare Jeta e Re kur ishte në gjimnaz, gjë që e intrigoi përkrahësin e talenteve të reja, Esad Mekulin,të merrej me të dhe të ndihmonte formimin e tij si poet.
Rrethanat e vështira politike gjatë viteve ´60 dhe ato familjare më pas, kanë lënë gjurmë të pashlyeshme në poezitë e tij. Vdekja e të birit, Lumit, rezultoi me veprën më të bukur të tij gjer më sot, Lum Lumi.
Poezia e tij ka bërë që poezia shqiptare në tërësi të respektohet në të gjithë trojet shqiptare, si dhe të përkthehet në shumë gjuhë të huaja. Vargu i Podrimjës karakterizohet nga thjeshtësia, rima e padukshme, dhe simbolet e papritura.
Ali Podrimja ishte Anëtar i Qendrës Europiane të Artit (EUARCE) të Greqisë.
Më 18 korrik 2012, Ali Podrimja ishte zhdukur pas një festivali të poezisë në Francë. Pas kërkimeve të pareshtura të autoriteteve franceze, më 21 korrik 2012, u gjet trupi i pa jetë i shkrimtarit. Ai vdiq në rrethana të pasqaruara.
Microsoft vazhdon të testojë dhe shtojë veçori të reja në Windows, por gjithashtu mbyll veçoritë që i konsideron të panevojshme.
Karakteristika më e fundit që do t’i shtohet listës së vjetruar është Paneli i Kontrollit të Windows, i cili i bashkohet aplikacionit Paint 3D të “dal në pension”.
Paneli i Kontrollit të Windows ka qenë në listën e mbylljes së Microsoft për disa kohë, dhe raportet e para për këtë filluan të shfaqen në vitin 2011.
Microsoft më pas planifikoi të zëvendësonte Panelin e Kontrollit me një opsion “Cilësimet e PC” dhe kjo veçori kishte opsione kontrolli me prekje.
Tani, si pjesë e një faqeje të re mbështetëse për mjete të ndryshme të Windows, Microsoft ka njoftuar se Paneli i Kontrollit është në proces të zhvlerësimit dhe do të zëvendësohet nga aplikacioni Settings.
Për më tepër, kompania thotë se ka disa arsye përputhshmërie pse aplikacioni më i vjetër ekziston ende, por përdoruesit inkurajohen të përdorin aplikacionin Cilësimet sa herë që munden.
Paneli i Kontrollit u prezantua për herë të parë në versionin Windows 1.0 në 1985.
Nexhmije Pagarusha është pa asnjë dyshim figura më historike e muzikës në hapësirën shqiptare, shkruan KultPlus.com
Janë rreth 150 këngë që ajo i ka interpretuar, mes tyre “Baresha”, e kompozuar nga bashkëshorti i saj Rexho Mulliqi.
Sonte kur ikona e muzikës shqipe do t’i mbushte 87 vite po e kujtojmë atë me këngën “Sytë për ty i kam të njomë”, një këngë e cila shpërfaq ndjenja melankolie të cilat i përçon tek publiku Nexhmije Pagarusha me zërin e saj unik, të papërsëritshëm. /KultPlus.com
Kryeministri i Republikës së Kosovës, Albin Kurti, u takua ditën e sotme me profesorët dhe albanologët Leonardo Savoia nga Italia dhe Francesco Altimari, i cili është arbëresh.
Sipas njoftimit nga ekzekutivi, diskutimi mes tyre ishte i hapur, i sinqertë dhe plot shkëmbime të dijes.
U bisedua rreth identitetit gjuhësor shqiptar e kulturës, si dhe rreth figurave pionere të Rilindjes dhe çështjes kombëtare, të cilët kanë kontribuar në ruajtjen e kultivimin e gjuhës, por edhe përhapjes së saj ndërkombëtarisht.
“Profesori i nderuar Leonardo Savoia, tha se e ka studiuar kulturën shqiptare dhe ndihet i lumtur që shpesh viziton Republikën e Kosovës, për të thelluar më shumë studimet dhe punën kërkimore të tij. Ai së bashku me z. Altimari, do të marrin pjesë në Seminarin e 42-të Ndërkombëtar për Gjuhën, Letërsinë dhe Kulturën Shqiptare”, thuhet në njoftim.
Profesori Savoia ka mbi 40 vite që merret me studimet mbi shqipen dhe arbërishten. Studime të tij janë botuar edhe nga Akademia e Shkencave të Kosovës e të njëjtat prezantohen kudo ku dëshmohet lashtësia dhe lidhja e shqipes me gjuhët e vjetra. Ndërsa z. Altimari është studiues dhe profesor i shqipes dhe letërsisë në Universitetin e Kalabrisë që prej vitit 1992, si dhe ka dhënë mësim edhe në Universitetin e Napolit, Universitetin e Lecce-s, Universitetin e Triestes dhe Universitetin e Milano-Cattolica.
Kalaja mbi 200-vjeçare e Ali Pashës në Porto Palermo është atraksion turistik, dhe oaz qetësie për vizitorët e huaj.
Kalaja trekëndore unike, për llojin e saj të arkitekturës pret cdo ditë pushues të huaj , disa prej tyre të panjohur me historinë e saj e të tjerë nga kureshtja e historisë së dashurisë mes Pashait të Janinës e Vasiliqisë.
“Përshtypjet për kalanë janë shumë të mira, pamje e bukur, epoke e bukur ne histori me çfarë lexova nga ato që ishin shkruar në tabelën informuese, tani di për atë periudhe, di që është ndërtuar për dashurinë dhe kjo është mbresëlënëse. Kjo kala duket shumë e fortë dhe e pamposhtur”, thotw njw turist.
Për këtë turist francez nga arkitektura dhe emocionet qe përcjell kalaja e dashurisë, nuk ka një tjetër simotër. Ndërsa në Shqipëri arsyeja e udhëtimit është të mësoj më shumë mbi historinë.
“Erdhëm të vizitonim kalanë e Ali Pashës, sepse ne e duam historinë e Shqipërisë. Ne në Francë nuk kemi një kala të tillë, kaq të fortë dhe kaq emocionale. Arkitektura është fantastike, e rrethuar me det, me ullinj është një vend shumë i mirë për ta vizituar. Kalaja duket intime, e larte, me driten që hyn nga pjesa e siperme e kalasë. Tani që po mesoj se Vasiliqia paska pasur një plazh të sajin, dua të shkoj prap lart në kala dhe të mësoj më shumë”, shprehet turisti.
Kalaja e quajtur në disa emra, tërheq përmes vendndodhjes, pamjes, e historisë që vjen e gjallë në ditët e sotme nga muret e gurta, që rrëfejnë histori të së shkuarës. Rreth 100 vizitorë në ditë kryesisht të huaj, vizitojnë Kalanë në Porto Palermo./euronews/ KultPlus.com
Presidenti Bajram Begaj u kërkoi sot ambasadorëve dhe konsujve të përgjithshëm të Shqipërisë të qëndrojnë afër shqiptarëve kudo ku ndodhen.
Në fjalën e tij në pritjen e organizuar për ambasadorët dhe konsujt e përgjithshëm të Shqipërisë, Begaj tha se “nuk ka fenomen më të papranueshëm se sa një ambasadë apo konsullatë që nuk është në shërbim të plotë e të përhershëm për qytetarët e vet”.
“Si një popull që tashmë shumicën e ka me banim e punë jashtë vendit, shërbimet tuaja duhet të mbeten gjithnjë të aksesueshme për qytetarët tanë”, tha Begaj.
Begaj u shprehu ambasadorëve dhe konsujve mirënjohjen për punën dhe përkushtimin e tyre të palodhur për të përfaqësuar Shqipërinë me nder e dinjitet.
“Falë angazhimit tuaj, ne kemi arritur të forcojmë pozicionin tonë në arenën ndërkombëtare, si dhe të promovojmë interesat kombëtare në mënyrë më efektive”, tha Begaj.
Presidenti Begaj u shpreh se “takimi i sotëm zhvillohet në kuadër të konferencës suaj të ambasadorëve. Me sa jam informuar, punimet kanë qenë të frytshme dhe besoj se keni projektuar një të ardhme në nivel me pritshmëritë jo vetëm të vendit tonë, por edhe të kohës ku jetojmë”.
“E them këtë, – vijoi Begaj, – sepse brenda pak vitesh bota ka pësuar ndryshime rrënjësore.”
“Besoj e kemi ende të freskët kujtimin kur globalizimi ishte kryefjalë e ditës. Marrëdhëniet shumëpalëshe, ose multilateralizmi, qëndronin në themel të marrëdhënieve ndërkombëtare. Teknologjia e informacionit e lehtësoi ndjeshëm punën, njerëzit komunikonin më lehtësisht dhe mediat sociale u bënë instrument kryesor për ndërlidhjen e tyre. Investimet më të mëdha ishin kryesisht në teknologji, tregti e sipërmarrje. Bota ishte e ndërlidhur aq natyrshëm, sa diplomacia duhet të rishpikte veten. Ndryshe, diplomatët tradicionalë rrezikonin të ktheheshin në relike. Pakkush e parashikoi ndryshimin që do të pasonte”, nënvizoi Begaj.
Më tej Begaj tha se “skena botërore, deri dje e bashkuar, sot po përjeton uljen e perdes së harruar të hekurt. Multilateralizimi ka marrë goditje të njëpasnjëshme. Globalizimi është krisur nën trysninë e forcave rajonale. Teknologjia tregoi anën e saj të errët teksa filloi të përdorej edhe për qëllime negative, si përhapja e informacioneve të rreme dhe influencimi i zgjedhjeve demokratike. Për më tepër, çështje të mprehta si pabarazia shoqërore, siguria kibernetike, shpopullimi, ndryshimet klimatike dhe lindja e inteligjencës artificiale e kanë bërë edhe më të ndërlikuar gjetjen e zgjidhjeve”.
Begaj u shpreh se “agresioni rus kundër Ukrainës ndryshoi gjithçka. Në Evropë u rikthye lufta për herë të parë që prej 1945-ës. Po kështu, në Lindjen e Mesme, pas një periudhe relativisht të qetë, u riaktivizua konflikti Izrael-Hamas, duke rrezikuar seriozisht të zgjerohet”.
Gjeopolitika u kthye në skenë, vijoi Begaj, e bashkë me të edhe roli i pazëvendësueshëm i diplomacisë dhe i diplomatit, sepse lufta bëhet nga ushtarë, por paqja nga diplomatë.
“Roli juaj si diplomatë lidhet me ekspertizën tuaj. Në botën moderne ka shumë aktorë që merren me politikë të jashtme, por vetëm ju ushtroni diplomacinë. Përdoreni si duhet këtë epërsi”, iu drejtua Begaj ambasadorëve dhe konsujve.
Sot, vijoi Begaj, është sfiduese të bësh diplomatin proaktiv, modern në teknologji, por tradicional në këmbënguljen për realizimin e objektivave strategjike në shërbim të interesit kombëtar.
“Rreziku që vjen nga inercia apo letargjia profesionale është real dhe i dëmshëm jo vetëm për ju profesionalisht, por edhe për vendin. Ky është një profesion që kërkon zell, përkushtim dhe, mbi të gjitha, dashuri për profesionin, Shqipërinë dhe shqiptarinë. Shqipëria nuk është më ajo e 30 vjetëve më parë. Shqipëria gëzon prestigj dhe një vend të merituar në arenën ndërkombëtare. Vendi ynë tregoi pjekurinë gjatë kryesimit të OSBE-së dhe gjatë mandatit në Këshillin e Sigurimit të OKB-së. Bashkëpenëmbajtja me aleatin tonë strategjik, SHBA-në, për Ukrainën për çështjen e paqes dhe sigurisë, ishte kulmimi i maturimit të politikës sonë të jashtme. Jam i bindur se bazuar në këto arritje diplomacia jonë do të jetë e aftë të ecë me hapin e politikës sonë të jashtme. Ndërtoni mbi sukseset e mëparshme”, tha Begaj.
Duke folur për rajonin, Begaj theksoi se “situata e paqes dhe sigurisë rajonale apo globale mbetet fluide, por interesat tona kombëtare, partneritetet strategjike, roli si vend anëtar i NATO-s apo objektivi i anëtarësimit në BE mbeten të pandryshuara, si shtyllat kryesore të politikës sonë të jashtme dhe aksionit tonë diplomatik. Rajoni i Ballkanit Perëndimor, ku shqiptarët kanë një zë të fuqishëm dhe rol vendimmarrës, mbetet realiteti politiko-ekonomiko-shoqëror, ku diplomacia shqiptare duhet të thotë fjalën e vet me gjithë fuqinë e mundshme dhe me argumentet bindëse për të garantuar të ardhmen euroatlantike të kësaj pjese të shqiptarisë”.
Presidenti Begaj theksoi veçanërisht rolin aktiv që duhet të vazhdojë të luajë diplomacia jonë në marrëdhënie me Kosovën.
“Kosova nuk duhet të mbetet si një talking point e përsëritur, por duhet të jetë pjesë integrale e aksionit tonë diplomatik. Diplomacia jonë duhet të vijojë mbështetjen pa kushte për Kosovën. Kosova duhet të mbështetet kurdo e kudo, në çdo rrethanë apo situatë. Është detyra jonë të punojmë për anëtarësimin e Kosovës në organizmat ndërkombëtarë e rajonale, si dhe për njohje të reja të saj”, tha Begaj./ atsh/ KultPlus.com
Dikush mund të jetë mjeshtër i asaj që bën, por kurrë i asaj që ndjen.
Mos lexoni, siç bëjnë fëmijët, për t’u argëtuar, ose si ambiciozët, me qëllim mësimi. Jo, lexoni për të jetuar.
Jini të qëndrueshëm dhe të rregulluar mirë në jetën tuaj në mënyrë që të jeni të ashpër dhe origjinal në punën tuaj.
Nuk ka asnjë grimcë të jetës që nuk mban poezi brenda saj.
Zemra, ashtu si stomaku, dëshiron një dietë të larmishme.
Fjalimi njerëzor është si një kazan i plasaritur mbi të cilin ne krijojmë; ritmet e vrazhda për arinjtë për të kërcyer, ndërsa ne dëshirojmë të bëjmë muzikë që do të shkrijë yjet.
Të udhëtuarit e bën njeriun modest. E shihni se çfarë vendi të vogël zini në botë.
Ajo donte të vdiste, por gjithashtu donte të jetonte në Paris.
Dyshimi… është një sëmundje që vjen nga dija dhe çon në çmenduri.
Eshtë e vështirë të komunikosh diçka saktësisht dhe kjo është arsyeja pse marrëdhëniet e përsosura mes njerëzve janë të vështira për t’u gjetur.
Jam irrituar nga shkrimet e mia. Unë jam si një violinist veshi i të cilit është i vërtetë, por gishtat e të cilit refuzojnë të riprodhojnë saktësisht tingullin që dëgjon brenda.
Arti i të shkruarit është arti i zbulimit të asaj që besoni.
Një pafundësi pasioni mund të përmbahet në një minutë, si një turmë në një hapësirë të vogël.
Të jesh budalla, egoist dhe të kesh shëndet të mirë janë tre kërkesa për lumturinë, edhe pse nëse mungon marrëzia, gjithçka humbet.
Eshtë gjithmonë e trishtueshme të largohesh nga një vend në të cilin dihet se nuk do të ktheheni më. Të tilla janë melankolitë e udhëtimit: ndoshta ato janë një nga gjërat më shpërblyese në udhëtime.
Detyra e dikujt është të ndiejë atë që është e madhe, të çmojë të bukurën dhe të mos pranojë konvencionet e shoqërisë me poshtërimin që na imponon.
Nuk ka të vërtetë. Ka vetëm perceptim.
Kënaqësia gjendet së pari në pritje, më vonë në kujtesë.
Unë u përpoqa të zbuloja, në thashethemet e pyjeve dhe dallgëve, fjalë që njerëzit e tjerë nuk mund t’i dëgjonin dhe nxorra veshët për të dëgjuar zbulesën e harmonisë së tyre.
Marrëzia qëndron në dëshirën për të nxjerrë përfundime.
Ju duhet të shkruani për veten tuaj, mbi të gjitha. Kjo është shpresa juaj e vetme për të krijuar diçka të bukur.
Unë nuk besoj se lumturia është e mundur, por unë mendoj se qetësia është.
Por, në jetën e saj, asgjë nuk do të ndodhte. I tillë ishte vullneti i Zotit! E ardhmja ishte një korridor i errët, dhe në skajin e largët dera ishte mbyllur.
Ajo do të kishte dashur të mos ishte gjallë, ose të ishte gjithmonë në gjumë.
Ne duhet të qeshim dhe të qajmë, të gëzojmë dhe të vuajmë, me një fjalë, të prekemi në kapacitetin tonë të plotë … Unë mendoj se kjo do të thotë të jesh vërtet njeri.
Trishtimi është një ves.
Sa më shumë që i afroheni pafundësisë, aq më thellë depërtoni në terror.
Pikërisht kur perënditë kishin pushuar së ekzistuari dhe Krishti ende nuk kishte ardhur, ishte një moment unik në histori, midis Ciceronit dhe Markus Aurelius, kur njeriu qëndronte vetëm.
Për të, universi nuk shtrihej përtej perimetrit të petkut të saj.
Ajo ishte aq e ngopur me të sa ai ishte lodhur prej saj. Ema kishte zbuluar në tradhëti bashkëshortore të gjithë banalitetin e martesës.
Mendimi është kënaqësia më e madhe – vetë kënaqësia është vetëm imagjinatë – a keni shijuar ndonjëherë diçka më shumë se ëndrrat tuaja?
Fjalitë duhet të trazojnë një libër si gjethet në një pyll, secila e dalluar nga secila pavarësisht nga ngjashmëria e tyre.
Të jesh i thjeshtë nuk është çështje e vogël.
Sipas mendimit tim, romancieri nuk ka të drejtë të shprehë mendimet e tij për gjërat e kësaj bote. Në krijimin, ai duhet të imitojë Zotin: të bëjë punën e tij dhe pastaj të heshtë.
I urrej heronjtë e zakonshëm dhe ndjenjat e moderuara, ato që ekzistojnë në jetën reale.
Askush nuk duhet të shikojë humnerën, sepse në fund ka një bukuri të pashprehshme që na tërheq.
Ema nuk ishte në gjumë, ajo pretendonte se ishte në gjumë; dhe, ndërsa ai po flinte në anën e saj, ajo u zgjua, duke ëndërruar ëndrra të tjera./ KultPlus.com
Komandanti i Komandës së Forcave të Përbashkëta Aleate në Napoli, admirali amerikan Stuart B. Munsch, ka zhvilluar një takim me kryeministrin Albin Kurti në Prishtinë.
Në një postim në profilin zyrtar të Komandës së Forcave të Përbashkëta të NATO-s në Napoli në platformën X.
“Admirali Stuart Munsch u takua me z. Kurti në Prishtinë, për të diskutuar mbi aktivitetet e KFOR-it për sigurinë e qëndrueshme në Kosovë dhe mbështetjen e NATO-s për dialogun e ndërmjetësuar nga BE-ja ndërmjet” Kosovës dhe Serbisë, është thënë në njoftim.
Për dallim nga Kurti, presidentja Vjosa Osmani nuk ka mundur të takohet me komandantin e Komandës së Forcave të Përbashkëta Aleate në Napoli, admiralin amerikan Stuart B. Munsch.
Bekim Kupina, këshilltari për media i presidentes Vjosa Osmani, për Klankosova.tv ka pohuar se presidentja është e prekur me grip sezonal dhe se takimin e paralajmëruar me Admiralin Munsch e pati të pamundur ta zhvillojë.
“Takimi në mes të Presidentes Osmani dhe Admiralit Munsch ka qenë i konfirmuar për sot në orën 15:00, por nuk do të mund të realizohet sot për shkak se Presidentja e kishte të pamundur të dalë në zyrë shkaku i një virusi sezonal”.
“Presidentja ka biseduar me Admiralin Munch nëpërmjet telefonit dhe do të takohet me të së shpejti në njërin nga udhëtimet e radhës”, ka thënë Kupina.
Admirali amerikan Stuart B. Munsch, po qëndron për vizitë në Kosovë.
Ai është pritur nga komandanti i KFOR-it, Ozkan Ulutash, ndërsa lajmi për këtë takim u bë i ditur nga misioni KFOR-i.
“Ulutash ilustroi aktivitetet e KFOR-it në mbështetje të sigurisë së qëndrueshme në mbarë Kosovën dhe mbështetjen e saj për dialogun e lehtësuar nga BE-ja ndërmjet Beogradit dhe Prishtinës”.
“KFOR-i vazhdon të zbatojë mandatin e tij – bazuar në Rezolutën 1244 të Këshillit të Sigurimit të OKB-së të vitit 1999 – për të kontribuar në një mjedis të sigurt për të gjithë njerëzit dhe komunitetet që jetojnë në Kosovë, dhe lirinë e lëvizjes në çdo kohë dhe në mënyrë të paanshme. KFOR-i vepron si reaguesi i tretë i sigurisë, në koordinim të ngushtë me Policinë e Kosovës dhe misionin e Bashkimit Evropian për Sundimin e Ligjit (EULEX), të cilët janë përkatësisht reaguesi i parë dhe i dytë i sigurisë”, thuhet në njoftimin e postuar në llogarinë e KFOR-it në Facebook.
Ndërkaq, në llogarinë e Komandës së Forcave të Përbashkëta të NATO-s në Napoli në platformën X, u tha se në takimin Munsch – Ulutash, “diskutimet u fokusuan në përkushtimin e KFOR-it për stabilitetin dhe sigurinë në rajon dhe mbështetjen e dialogut të lehtësuar nga BE-ja”. /Klankosova.tv/ KultPlus.com
-A do të thotë kjo se shoqëria ndërmjet njerëzve qenka e përkohshme? – fola unë, pasi zonja Fazile nuk vazhdoi më gjatë.
-Nuk e mbarova, – u përgjigj ajo. – Kam ende për të thënë.
-Në rregull. Mund të vazhdosh.
-Natyrisht, ekziston edhe shoqëria e përjetshme, e cila arrin t’u rezistojë furtunave të kohës, për një shkak që është vetë domethënia e pakapërcyeshme e saj: kjo shoqëri ka një qëllim të përbashkët. Nuk ka rëndësi nëse je psikolog, filozof, aktor apo shkrimtar. Të gjithë bashkohen rreth asaj që ata duan ta realizojnë. Madje janë të gatshëm edhe të flijohen në përmbushjen e qëllimit të tyre. Kjo shoqëri është e ndërtuar mbi besën e dhënë se përkundër gjithckaje, do të qëndrojë e pathyeshme. Atë e përbëjnë shokët me karakter të hekurt dhe të sprovuar, që kanë hequr dorë nga vetvetja, por jo edhe nga qëllimi. Quhet e përjetshme , ngaqë përpjekja është kësisoj. Këta shokë janë të zhveshur nga interesi individual dhe janë betuar që halli i njërit shok, do të jetë edhe halli edhe halli i të tjerëve. E mira dhe e keqja, trishtimi dhe gëzimi, vuajtja dhe lumturia, sipas tyre s’mund të peshojnë vetëm mbi supet e njërit shok, por do të peshojnë barabartë mbi supet e të gjithëve. Përvec qëllimit, të përbashkëta do t’i kenë edhe ditët e panumërta që i presin solemnisht në vargun e gjatë të pështjellimeve jetësore. Do të hanë dhe do të pinë të pandarë; do të enden si një grup turistësh në qytetin ku kanë lindur dhe s’kanë ndërmend ta braktisin kurrë; do të dremitin mbrëmjeve në shtëpinë e madhe të shokut fatlum; do të zgjohen të nesërmen ende pa zbardhur mëngjesi dhe do të vrapojnë rrugëve të boshatisura, me vrullin e kënaqësisë së përhershme rinore; do të ëndërrojnë për atë që s’është dhe që një ditë doemos do të bëhet; do të shkelin me këmbët zbathur në tokën e qullur nga shiu veror; do të bërtasin gjer në kupë të qiellit, duke i riprodhuar shpesh e më shpesh frazat magjike të besnikërisë së ciltër e të betonuar ndërmjet tyre; do të qeshin dhe do të qajnë si të marrë nga ndjenjat e përziera shpirtërore të mposhtjes dhe të ngadhënjimit; do të tranden prej pafuqisë njerëzore për t’i ndryshuar rregullat absurde të mendjeve mediokre; do të mallkojnë pasditet e ngrysura dhe do të urojnë ato vezulluese; do të vdesin së bashku, kur casti vendimtar do t’iu troket në derën e mynxyrës së llahtarshme. Me sy të mbyllur do të treten në shkulmat e harresës së përbotshme, për të mos kujtuar më askush se c’kohë e pështirë i përpiu pamëshirshëm në llurbëtirën e vet.
Një pikë loti i rrëshqiti nga cepi i syrit të majtë dhe përshkoi ethshëm faqen e saj të bardhë. Instinktivisht e fshiu këtë pikë me mollëzën e gishtit të vogël, ndërsa dukej se po luftonte brenda vetes, për të vënë nën kontroll shpërthimin tinëzar të emocioneve.
-Shoqëria e përjetshme! – thashë unë, i kapluar nga keqardhja për zonjën Fazile.
-Do të mbetet përherë kështu: e përjetshme, – ma ktheu ajo, tejet e vendosur.
-Duhet të jeni me fat që miqësia mes jush dhe xhaxhit Mursel ka arritur t’i mbijetojë pengesave të kohës.
Tundi kokën në shenjë pohimi dhe nxori një buzëqeshje të lehtë.
-A të shëtisim sërish? – më pyeti krejt papritur.
-Ku dëshironi të shkojmë?
-Nuk ka rëndësi, – tha e shpërqendruar. – Mjafton të ecim rrugicave, sic bemë më parë./ KultPlus.com
Sot, në bibliotekën “Hivzi Sulejmani“, në kuadër të manifestmit tradicional kulturor – shkencor ”Drita e Gonxhës “ u promovuan katër botime kushtuar Shën Nënë Terezës, si dhe është hapur ekspozita me fotografi nga rrugëtimi i saj jetësor.
Librat e promvuar sot janë: “Porositë e Shën Nënës Terezës për ne”, e autorit Dom Lish Gjergji, ”Gjon Antoni, një margaritar kujtese për Shkupin e rinisë” e autorëve Skender Asani , Emin Azemi, Albert Ramaj, “Si dhe pse lindi Departamenti për studimne trashëgimisë shpirtërore të Gonxhe Bojaxhiut – Nënës Tereze”, e autorëve Anton Nikë Berisha dhe Skender Asani si dhe numri i tretë i revistës “Drita e Gonxhës”.
Drejtoresha e bibliotekës Naime Beqiraj, duke ju drejtuar të pranishmëve foli për frymëzimtarinë e figurës së Nënës Tereze.
Kurse, drejtoresha për Kulturë e Komunës së Prishtinës Sibel Halimi u ndal te forca e dashurisë dhe sa e rëndësishme është empatia për njeriun.
“Në një kohë, kur bota po zë n’thua dhe po e humbë arsyen, mendimi për Nënën Terezë na rikthen në rrugën e paqes dhe të drejtës si vlerat më sublime të shoqërisë sonë. Ajo ishte një luftëtare e vërtetë për njerëzit e braktisur nga atdhetë, fetë dhe kombet e tyre. Me punën dhe veprën e saj, frymëzoi miliona njerëz në mbarë botën”, ka thënë drejtoresha Halimi.
Për librat që u promovuan folën Don Lush Gjergji dhe Emin Azemi.
“E veçanta e këtyre titujve, është sepse secili prej tyre ngërthen nga një fabulë dhe përmbajtje të veçantë, me ngjarje e protagonistë gjithashtu të veçantë. Ndërkaq e përbashkëta e këtyre botimeve është sepse të gjitha kanë një kryepersonazh në qendër, Gonxhe Bojaxhiun – Nënën Tereze, e cila ka intriguar vëmendjen e autorëve, me famën dhe bëmat e saj”.
Kryeredaktori i revistës “Drita e Gonxhës”, publicisti Emin Azemiu u ndal tek rëndësia e kësaj reviste me shkoqitjen tematike e përmbajtësore të saj. Në vazhdim ai paraqiti edhe disa vlerësime edhe për librin “Si dhe pse lindi Departamenti për studimin e trashëgimisë shpirtërore të Gonxhe Bojaxhiut – Nënës Tereze”.
Kurse Dom Lush Gjergji i cili foli në cilësinë e autorit të librit “Porositë e Shën Nënë Terezës për ne”. Ai elaboroi telegrafikisht tërësinë përmbajtësore të këtij libri dhe u angazhua që figura e Nënës Tereze të jetë vazhdimisht e pranishme në jetën tonë publike e kulturore.
Në tribunë diskutuan edhe të ftuar e të pranishëm të tjerë me ç’rast, secili prej tyre shprehu vlerën e patjetërsueshme të nobelistes shqiptare duke përfshirë edhe Gjon Antonin – familjar Nënës Terezë nga të dy prindërit duke sjellë para të pranishmëve kujtesë nga takimet me Nënën Tereze ku i fundit ishte në Romë – tre muaj para se të ndërronte jetë nobelistja shqiptare.
Gjithashtu, në ambientet e Bibliotekës “Hivzi Sulejmani” u hap ekspozita me fotografi nga rrugtimi jetësor i Nënës Tereze e cila do të qëndrojë e hapur 10 ditë./ KultPlus.com
