Poezi nga Enver Sulaj
Tamli i bardhë ka vu shkrumb në kusi
S’erdhe me e ba provë në pikën e zhegut
Në mrizin e përjetësisë së vargut
Kangën s’e merr me veti gjumi në tymnajë
Nana të pret me kërrabzat e çorapeve në dorë
Që s’i mbathe kurrë në stinën e akullt
Eh, s’thuhet kot
E ambël asht balta që t’bie ma s’mbrami në fytyrë
Kur të vish në Temal
Lehunia e qenve ka me ta diftue shtegun e harruem
Qi t’mos largohesh prap në dimën
Poezi nga Allen Ginsberg
Përktheu: Faslli Haliti
Pesha e botës
është dashuri.
Nën barrën
e vetmisë
nën barrën
e pakënaqësisë,
pesha,
pesha që mbajmë mbi shpinë
është dashuri.
Kush mund ta mohojë?
Në ëndërr
na prek
trupin,
në mendim
ndërton
një mrekulli,
në imagjinatë
ngashërehet
deri sa të lindë
në njeriun
duket nga zemra
e zjarrtë e pastër –
sepse barra e jetës
është dashuri,
por ne, peshën e mbajmë
me plogështi,
dhe duam të gjejmë prehje
midis krahëve të dashurisë,
në fund,
të gjesh prehje në krahët
e dashurisë.
Nuk ka prehje
pa dashuri,
as gjumë
pa ëndrra
dashurie
qoftë të çmendura apo të ftohta
të munduara nga engjëjt
ose makinat,
dëshira e fundit
është dashuri,
nuk mund të jetë e hidhur
nuk mund të mohojë,
nuk mund të mohohet
nëse e mohuar:
pesha është e tepërt
duhet të japë
pa asgjë në këmbim
kashtu si mendimi
jepet
në vetmi
me gjithë zotësinë
e mbipeshës së tij.
Trupat e ngrohtë
shkëlqejnë së bashku
në errësirë
dora lëviz
drejt qendrës
së mishit,
lëkura dridhet
prej gëzimit
dhe shpirti vjen
gëzueshëm deri tek sytë
Po, po,
kjo është ajo
që doja,
që kam dashur gjithmonë,
që kam dashur gjithmonë,
të kthehem
në trupin
ku kam lindur.
Poezi nga Bajram Mjeku
Ajo erdhi bashkë me Valsin Pranveror
dhe partiturat i mbante nën sqetull
dikur moti në shtëpinë midis pyllit
kishte mbushulluar pikëllimi i vjetër.
Pastaj mbi piano hoqi pëlhurën
mbuluar me pluhur si bora mbi aurë
jam Ana Livia… Ana më thërrasin
e gishtat e saj luajtën mbi tastaturë.
Këtu jeton ti?, më pyeti dikur vonë
këtu i thashë!, mes vetmisë e drojës
shtëpisë midis pyllit ajo i dha shpirt
pasion i dha me nokturnot e natës.
Ajo flinte gjumë tek këmbët e pianos
vesa e mëngjesit rrëzëllente plot magji
zogjtë e ikur moti u kthyen sërish
këngët pa fund s’ndaleshin mbi çati.
Shiu binte prajshëm netëve të gjata
fytyra i shëndriste si pikturë në vaj
shiu s’prante që s’prante duke rënë
shpëlante magjishëm bukurinë e saj.
Ajo iku papritur një mëngjes të hirtë
bashkë me shiun përzier me mjegull
nën sqetull i mori kujtimet e mia
mori partiturat dhe Marshin Funebër. / KultPlus.com
Më 6 korrik të vitit 1907, lindi artistja e njohur meksikane Frida Kahlo, emri i vërtetë i së cilës është Magdalena Carmen Frida Kahlo y Calderón.
Frida Kahlo u bë e famshme me autoportretet e saj dhe punimet e saj të inspiruara nga natyra meskikane, shkruan KultPlus.
Mirëpo, Kahlo prapa vetes ka lënë edhe shumë poezi me tematikë dashurie, ndërsa sot në ditëlindjen e artistes së madhe, KultPlus ju sjell një poezi shumë të njohur të saj.
Poezi nga Frida Kahlo
Meriton një dashuri që të do
të pakrehur
me gjithçka dhe me arsyet që të bëjnë
të ngrihesh me nxitim
me gjithçka dhe me demonët që
nuk të lënë të flesh.
Meriton një dashuri që të bën
të ndihesh e sigurt,
në gjendje të gëlltitësh botën
kur ecën krah teje,
që ndjen se përqafimet e saj janë
të përsosur për lëkurën tënde./ KultPlus.com
Poezi nga Puntorie Muça Ziba
Kur e putha Amerikën
I rash tej e ndanë Atllantikut
e mezi dola nga barku bishës gojashpër
e ç’mu përlot njëra faqe.
Kapërceva sinorin,
e ç’mu ngrit lëkura si dallgën kur e zë tërbimi…
(ishte dimër)
Fjolla-fjolla bora
si kokrra rëre bregadriatiku,
mi mbuloi flokët si me pikla vese.
Eh, një tjetër rreshje më fanitej
një tjetër nur pa harqe gotike,
u mbërtheva tej për tej mureve të fildishta,
preka me qerpik qelqet, kokrra-kokrra kristalesh
njëri sy mu tha nga hijeshia…
( korrakama)
Ç’ mu duk korb vetja, mua të zezës
sikur mijëra gishtërinjë ma nduknin lëkurën
e ç’mu dëshirue me i harrue hallexhinjtë e praptuar
te urat argshe ballkanike,
pa nur hëne.
Lektisa për gjakun tim
se më ndiqte si hije, hap – pas hapi
udhëve qelqore
dhe kërkonin lëmoshë ndjenje.
( fshika buzët)
Ishte dimër, kur sytë e mi puthën Amerikën
një duhmë e bardhë ma shteri mendjen,
eh, ç’mu bë dysh trupi e shpirti,
tejendan njerëz që ecnin furishëm
e nuk msyshonin koloritet lëkurore.
Gra të kamura
veshur me gabardine e tantella fije-fije ,
nazemëdhaja me shikime të përhumbura
që s’donin të vdisnin
për kokë të atyre që përgojonin dashurinë.
( ajka e gjellës)
Kipci im rreth sofrës gjigande
rrumbull me ushqime magjike
servuar në piata të mëdha,
e ca gota bardhë me qumësht shpendësh.
Marr erë gjellësh
e gjerbi qumësht
mbeta e stërfryer,
u bëra faqekuqe, e kolme me barkun lodër.
Ç’mu gërvisht mukoza e lukthit
e u thanë shqisat e të shijuarit,
jargët rrëshqiten mbi pecetën e pambuktë
fshina ca leqe në fustanin leskra-leskra,
eh, ç’ mu tha njëra dorë.
(rrahaderë)
Mora lebetinë
në letargji shikova veten
ecja ndaras
me këmbë të drunjta nisa të kalamendem
bulevardeve pa fund,
desha të humbem mes turmës
ku endeshin me soj e sorollop racash,
nga tërë rruzulli.
Ndjeva një ngrohtësi, valë nëpër dej
përcolla fjalët triumfuese tek hallexhinjtë e mi:
si ia putha sytë këtij vendi
si mu tha fshika në buzë
përse u bë kjo, nanë për të gjithë
si pinin ujë rruzulli
bijtë e diellit dhe të hënës
dhe
në mugëtirë
për pak s’e harrova zanafillën…
E ç’mu dëshirue me fërshëllye unë buzë fshikura
e të dukem si e marrë përmes rrugësh
sa t’i kthejë sytë, nga sytë e mi
e të më flet njëherë me gojë
ky soj e sorollop
që nuk më shikon vëngërr.
(Çapat e mia morën dalldinë)
Në vlugun e ecejakeve të turmës.
të puthja ty moj nazemadhe
e më ngecën qerpikët në ajër
spiralja e furtunës Sindi
më hoqi zvarrë
më vërtitej rruga e vërtitej qielli
s’mbeti gjurmë në tokë
mu ngujuan sytë.
( në shtrat)
Në një shtrat me pupla
me shkëlqim mbuluar
nën hije eukaliptiku
regëtonte zemra
frushkullonin retë
dhe rrëzonin ëndrrat,
s’rehatoheshin qiejtë
për një rrisk lirie
tej Atllantikut.
Nga Flutur Mustafa
Nana asht’ rrezja e parë e mëngjesit;
që sytë ti puth, të përqafon e shtrëngon.
Nga andrra të ndan e në realitet të sjell
që të mbron, e vetëm s’të le e me ty lufton.
Nana asht’ engjëlli i krahut të djathtë
tek ty sheh vetëm mirësinë e të do pa kushte;
e tek prehri i saj i ngrohtë gjithnjë
ka vend ku të prehesh e ta pshtetësh kryt.
Nana t’i numron lotët e dhimbje ndjen dyfish
lutje thurr për lumturinë tënde si varg inxhish
dhe nuk mallkon atë që qerpikun ta prishë
por lutet për nanen e saj/tij; shpirtin asaj mos me ja nxi.
Eh nana.
Ajo gjumin e saj e ka ba përkundje të djepit,
e ka shndërru në pik tamli t’gjinit që shtatin rrisin.
Dhimbjet e saja i ka qëndisë në ninulla
që gjumin ta bafsh pa ankthe e të qetë. / KultPlus.com
Poezi nga Ali Podrimja
Zgjohu Kosovë! Zgjohu nëna ime e dashur,
balli dhe emri im i shkelur,
zgjohu, oj!A po e ndien vajin tim?
A po sheh si ti kam ngulur sytë
mu në zemër, mu në shpirt,
si t’i kam hedhur duart rreth belit
për të përqafuar unë, ashti yt?
Zgjohu, Kosovë!
Nga degët e mia të thyera kush po dahet,
këtë cater kush po e le?
Ç`janë këto gjurmë gjaku që po shtohen
nëpër fytyrën tende,
këto varre e murana qe po sillen vërdallë
rreth shtëpisë sime?…
Zgjohu, Kosovë!Zgjohu, nëna ime e dashur,
balli dhe emri im i shkelur,
Zgjohu, Kosovë!…
Sonte vetëm mbeta e
në derë të oborrit askush s`po me troket,
askush më, thua vdekur jam e harruar
Në këto troje e suka gjaku.
Thua më është shkrimbur hisja
e mbyllur dera e konakut…..
Zgjohu, Kosovë, flakë e hershme e ashtit tim
t’pelcitur.
Bota në ty le të kallet!
Poezi nga Bajram Mjeku
Ajo hyri vetëm në sallën koncertale
si uji nga fjordet kur në qetësi rrjedh
sytë e auditorit për një çast ngrinë
kur takat e saj trokitën mbi mermer.
Kish veshur fustan të bukur bezhë
qafa e saj e kolme pa asnjë bizhu
secili e shikonte me ndjesi të vagullt
veç shikimi i saj nuk ishte kuturu.
Sytë e saj blu nuk kërkonin lozhën
e thjeshtë, e fisme siç ajo ishte vet
midis sallës fine, në ulëse t’kadifejta
ndjehej rehat në radhën e dhjetë.
Jashtë binte borë. Dirigjenti u rrëqeth
mbi pult ndërroi partiturat si me magji
midis sallës kur pa madhështinë e saj
nisi të dirigjonte Madama Butterfly.
Ra perdja e kuqe… Prapë trokitën takat
shikimi drejt saj padashur të kthen
fisnikëria s’blihet në dyqan të plaçkave
e shenjtë ndër breza, e ngjizur në gen*.
*Inspiruar në Pallatin e Operas dhe Baletit në Oslo. /KultPlus.com
Poezi nga Rrahman Dedaj
Qante zogu i mallit
Në paskajësinë që nuk afrohej
Dikush kthente majeve
Dikush vdiste në kujtesë
Asnjë udhë
Të kryqëzohej në zemër
Po bie shi i mallëngjimit
Mbi një thikë të kujtimit
Poezi nga Ajne Ibërhysaj
Errësirën e natës e trazon vetëm hëna
E heshtjen e fjalës e zgjon vetëm fjala
Mbi gjoks përpëlitet zhurma e saj
Jeta si fjalëkryq shëtit me enigmën
Mendimet përqafohen e thyhen me dritën
Me mijëra pjesë e përmasa pasqyrohen
Hartë e fshehtë shpirti nën vulën e sakramentitit
Rrezet bien mbi lignum vitae e loti e njomë gjethet
Për çudi i kap rrezet i mbledh në pëllëmbë të dorës
E fjala e zemrës le të digjet me lindjen e diellit
E vë dorën mbi gjoks të qetësoj puhizën e mendimeve
E zgjodha për ta shijuar zjarrin e Neuronit
Vegimet humbasin e mbesin nëpër errësirë
Ardhja i puth gjurmët e pafundme të vargut
Vargjet shëtisin nëpër labirintet e kokës
Ndoshta diku do tretën me erën e fjalës
Vargu si epsh i adhurimit si dhuratë i bëhet dhimbjes
E zgjon qetësinë brenda shpirtit me aromën e harresës
Fjala e ka syrin e rreptë e i zgjon shekujt e fikur…
Nga: Sara Teasdale
Përktheu: Roland Gjoza
Çfarë të kam borxh, çfarë
Që të më duash më thellë e më gjatë?
Zemrës në gojë s’m’i vure një këngë
Kurrë s’m’i ngjite shpirtit një flatër
Por, ah, unë të dua, të dua me shpirt
Ç’kam dashur s’më kanë dashur aspak
Të kam borxh një hyrje të vogel
Që të çon në murin e parajsës
Poezi nga Çun Lajçi
Dua me shkrua e kurgja mos me thanë
me folë e kurkush vesh mos me m’marrë
si ai që foli mbramë
me pa e kurgja mos me kqyrë
zani n’vesh me hi e mos me dalë
me pasë gojë jo ftyrë
me mbushë lugën kurgja e m’u ngi
barku m’u fry m’u shfry
n’gjumë me ra
Me thanë shumë dua si ai që foli mbramë
e gja s’tha pos fjalë e fjalë e fjalë
e fjalës së vet i besoi kur tha Amerika jam
ju vetëm duheni me pa andërra tue fluturua
çka duhet me ba unë iu kallxoj kur t’zgjoheni
Eh!
sa bukur me ditë me rrejtë e me t’besua!
Poezi nga Shqipe Godanci – Haxhiu
Fotografia: Arian Mavriqi
Më fal Kosovë, më fal që po shtegtoj
Më fal Kosovë , unë po shkoj
Më fal Kosovë ta ktheva shpinën
Po shkoj të gjejë të mirën…
Kam lind e rritë në tokën e gjyshit e babait
Ku me shumë mund e dashni kan punu
E sot erdh dita unë prej kësaj toke me shtegtu….
Jam i ri, jam ende fëmijë
Kam shumë ëndrra e dëshira..
Më dhemb shpirti për këtë tokë
Por dua të shoh tjetër Botë…
Atje ku ka shkolla plot fëmijë
Ku ka Mësues për dituri
Ku ka spitale për shërim
Ku mjeku ka kohë për mjekim…
Ku parqet janë të mbushur me familje
Ku ndihet vetëm lumturia
E jo vujtja e varfnia….
Kosovë oj toka ime
Banu e fortë e trime
Mos më le të shtegtoj
Pikturoje ketë qiell të ngrysur
Me ngjyrat e ylberit
Dil në fund të rrugës e më kthe mbrapa
Ma kthe shpresën e humbur
Të them edhe unë se në KOSOVË jam i lumtur… / KultPlus.com
Nga: Anne Sexton
Përktheu: Roland Gjoza
Unë jam në një arkë, kjo është arka jonë
mbushur me këmishë të bardha dhe sallatë jeshile
troket kutia e akullit nga lëvizjet tona prej kënaqësisë
dhe unë kam filmat në sytë e mi
dhe ti ke vezët në tunelin tënd
dhe kemi luajtur me çarcafë, me çarçafë, me çarçafë
tërë ditën, dhe në vaskë si lunatikë.
Por sot e lashë shtratin në flakë
dhe tymi mbushi dhomën.
Aq nxehtë u bë sa muret u shkrinë
dhe kutia e akullit u shkri dhe një dhëmb i bardhë që e kisha të ngjitur.
Unë vë një maskë për të shkruar fjalët e fundit
që janë për ty dhe i vendos
në kutinë e akullit ku lemë vodkën dhe domatet.
Dhe ndoshta janë vërtet fjalët e fundit.
Qeni s’duket gjëkundi. Gjurmët e tij janë zhdukur.
Letrat e vjetra janë kthyer në një bletë të zezë
fustanet e natës janë grirë e bërë
letra; të verdha, të kuqe, të purpurta
shtrati duket kaq i bukur, çarcafët janë kthyer në ar-
në ar të forte, të fortë dhe dysheku
po puthet me një gur.
Sa për mua, i dashur Foxx
vjershat e mia për ty, edhe mbërrijnë, edhe s’mbërrijnë te kutia e akullit.
Dhe shpresa për një përjetësi divine
a është e mjaftueshme për ty?
Po emri yt krahas emrit tim
për të drejtat e autorit?
Në qofte se gishtat e mi s’të ngrenë dot
unë do të tregoj tërë historitë-
jo vetëm historinë e çarçafëve
po dhe historinë e bizhusë në kërthizë
dhe historinë qepallave të lyera
të wiskit-thartuckave- historinë e thithkave të gjinjve-
ta marrin me lopatë dashurinë tonë dhe ta flakin atje ku i takon.
Pavarësisht dorezave të mia prej asbesti
nga kollitjet e shpeshta më mbushen mushkëritë me pluhur të kuq dhe të zi
arka jonë e vogël zbret poshtë e më poshtë publikisht
sa, pa kuptuar asgje, ju do te shikoni, në një akt solo
krematoriumin e dashurisë.
Ne, përkundrazi, na duket se po zbresim në një rrugë në Rusi
flakët nxjerrin fshikullima
kamzhikësh mbi kuaj
kamzhikësh që rrahin e rrahin e ngjallin admirim
të triumfit njerëzor
ndersa mizat presin, plima plima vijnë
drejt e nga United Fruit, Inc.
Poezi nga Moikom Zeqo
Ka një mrekulli të vdekjes, të saktë
si ligjet kur trupat tanë do të shpërbëhen
në elemente të natyrës,
ndoshta do të takohemi si ujëra nëntokësore,
si humus e kripëra te rrënjët e një bime,
që ajo të lulëzojë e të hapi petale
e të mahnitë gjithçka me bukurinë anonime.
Do të na lulëzojë eshtërat…
Ajme! Po shpirtrat vallë?
Si krijesa ajri do të enden nëpër re,
përherë të dy ndarë dhe asnjëherë një!
Poezi nga Dritëro Agolli
Kam dashur t’i gjeja dhe nipit tim të vogël një nuse
Andej nga Kosova në fshatrat e thella,
Po kjo ka qenë një ëndërr pas zjarrit me flakë të kuqe
Si valë e flamurit tek shpella.
Ka qenë vërtet një ëndërr në viset e mia me gurra,
Ku Rrjedhin ujrat, por unë etjen e verës zor se e shuaj.
Kam dashur nusen e nipit të mos e marr me vetura,
po veç si qëmoti me kuaj.
Një muaj të tërë le të zgjaste udhëtimi me kalë,
Me pluhur mbi velo të vinte nusja e nipit tek unë,
me dorën time t’ia shkundja duvakun palë mbi palë
Atje tek oxhaku, ku kafja në xhezve bën shkumbë.
Dhe s’kishte gjë, le të binte pluhur i udhës së largët
Në vatrën time të vjetër sa përralla,
Po kjo nuk ndodhi mes botës së ligë e të varfër,
Ku rron ky fisi i ynë i ndarë në dysh plot andrralla,
Ku s’merr dot një nuse për nip a për djalë,
Se fisin e ndanë kufiri me dy pasaporta;
Këto pasaporta s’te lënë të marrësh nuse me kalë,
As me vetura, as me trena dhe as me aviona ndofta…
Kam ëndërruar t’i gjeja një nuse tim nipi të dashur
Në fshatarat e thella andej nga Kosova,
Se s’desha të shkoja në tjetren botë me buzë të plasur,
Ta shuaja etjen e mallit për aq sa të rroja.
Poezi nga Mitrush Kuteli
Kënga e parë: Qëndrimi
Jam kosovar
pra jam shqiptar:
Zot e krenar,
– Zot e bujar
mbi këtë Dhe
q’e e kam si fe;
E kam Vatan!
e kam Atdhe!
Që gjysh stërgjysh,
që brez pas brezi,
që gjithëmon!
Ti shkja thërret,
ti shkja bërtet,-
gjer lart në retë;
se jam barbar.
Jo, s’jam!
si bërtet ti,
si buçet ti,
ti Mal i Zi.
Po Vendin tim e dua,
lirinë e dua,-
e s’dua
zot
mbi mua.
Se jam këtu kur s’kish njeri,
kur s’kish kufi
as fqinjëri,
as shkja të zi.
Se jam këtu kur Mal i Zi
ish Iliri;
Kur nga një det në tjatrin det
Isha zot vet!
Unë jam këtu nga moti
kur vetë Zoti
e bëri fushën fushë
e malin mal.
Unë jam këtu e do të jem
-dem baba dem-
sa mali të bëhet hi
e hiri mal përsëri!
Poezi nga Xhevat Dajaku
S’është më shumë
Se hedhurinë,
Punë kryen
Kur e lëpijnë!
Ç’është kjo vegël,
Ky komplot,
Ua vëjnë n’gojë
E s’flasin dot!
Pra, kjo vepër latergjike,
Dirigjent i mendimit,
I mbyll syrin oratorit,
E hesht zjarrin e ndriçimit.
Njerëz të ngritur e me nam,
Dijetar’ e kapedan’
Hileqarë anembanë,
Ashti gojën ua ka zanë.
Kur të flitet për drejtësi,
– Hidh, or ti, ashtin aty!
S’flet aktori e dëshmitari
Sikur është ashti nga ari!
Del e flet ndonjë zotëri,
Na i bënë zemrat plot flori,
Ashtu kot pushoi një ditë,
Thonë se ashti i mbet’ në fyt…
Poezi nga Federico García Lorca
Përktheu: Faslli Haliti
Parajsa ime…
një fushë pa bilbila e as lira,
me një lumë diskret dhe me një shatërvan.
Pa mamuze të erës sipër gjetheve të rëna
as edhe ylli s’dëshiron të jetë gjethe.
Një dritë e stërmadhe
që mund të ishte xixëllonja e një tjetre,
në një fushë me vështrime të liga.
Një pushim i qartë dhe puthjet tona atje,
në kumbimin e jehonës,
do të përhapej shumë larg.
Zemra jote e përflakët, asgjë tjetër më.
Nga Langston Hughes
Përkthimi: Rozafa Kelmendi
Edhe unë, këndoj Amerikë.
Unë jam vëllau i errët,
më dërgojnë të ha në kuzhinë
kur vijnë miqtë.
Por unë qesh,
dhe ha mirë
dhe rritem e bëhem i fortë.
Nesër,
unë do të jem në tryezë
kur vijnë miqtë.
Askush nuk do të guxojë
të më thotë
“Ha në kuzhinë”
pastaj.
Përveç kësaj,
ata do të shohin se sa i bukur jam
dhe do t’u vie turp.
Edhe unë jam Amerikë.
Poezi e botuar në vitin 1926
Autori reciton vargjet:
Artisti: Langston Hughes
Albumi: The Voice of Langston (Zëri i Langston)
Poezi nga Migjeni
O dhimbë krenare e shpirtit që vuen
dhe shpërthen ndër vargjet e lira…
A deshte, vall, për t’u ngushlluem
tu’ e stolisë botën me xhevahira?
O dhimbë krenare ndër vargjet e lira,
që kumbojnë me tinguj të sinqertë…
Vall, a do të prekish kënd ndër ndijesina?
Apo do vdesish si vdes gjethi në vjeshtë?
O kangë e dejë e dhimbës krenare…
Mos pusho kurr! Por bashkë me vaje,
si dy binjakë këndoni mjerimin
se koha do t’ju bijë ngushllimin.
Poezi nga Walt Whitman
Përktheu: Faslli Haliti
Po ti cili je? pyeta shiun që zbriste ëmbël,
Dhe, çudi të thuhet, m’u përgjigj, e përkthej si vijon:
jam Poema e Tokës, tha zëri i shiut,
përjetë ngrihem e pakuptueshme nga vendi e deti i
padepërtueshëm,
lart drejt qiellit, nga ku, në formë fluturake
ndryshuar tërësisht, por ende e njëjta,
zbres për të lag toka të thara skeletike,
shpërfaqjet e pafundme të pluhurit të botës,
dhe atë në to, që pa mua do të ish vetëm farë, latente,e palindur;
dhe përherë, ditë e natë, i kthej jetë, vetë origjinës sime,
e bëj të pastër, e qendis;
(Sepse kënga, e dalë nga vendi i saj i lindjes,
pas plotësimit, bredharake,
i intereson asaj ose jo,
kthehet në kohë me dashuri.)
Poezi nga Dritëro Agolli
Unë jam i burgosuri yt,
Rroj me prangat që ti më ke vënë
Po çudi, as qelia s’më mbyt,
Dhe s’më mbyt as dritarja e zënë.
Kur ti prangat m’i hodhe në mish,
Unë i putha duart e tua.
Është rast i pashembullt ta dish,
Që xhelatin ta puth a ta dua!
I përndjekuri yt erotik,
I përndjekur të mbetet gjithmonë!
Erotik i mirë a i lig,
Hidhmi duart në fyt, torturomë!
Poezi nga Sarandë B. Rugova
Nën mëshirën e fatit
Nën shpresën e qiellit
Mbi forcën e tokës
Bredhin rrugëve
Ca shpirtëra të ftohtë
Nën kërkim të rrezeve të diellit
Në barrën e shpinës
U rëndojnë bagazhet e vuajtjet
Nuk e di cila është më e rënd
Shtëpia të cilën mbi supe peshon
Apo vuajtjet që në shpirt i vrajnë
Bredhjet nuk kanë fund
Në mbrëmje trenat bëhen strehim
Aty dimrit ku gjejnë ngrohtësinë
Ndërsa verës freskinë
Dora e tyre e zgjatur
me shikimin e tyre të ndrojtur
kërkojnë mëshirë
kërkojnë ndihmë
dhe lusin për dashni,
dashni
dashni
Çdo fjalë e tyre
Çdo heshtje që rënkon
Çdo rrudhë në fytyrë
Flet për jetën e tyre
Dhe jetën tonë
Të gjithë jemi sëbashku në këtë botë
Por disa na ndau pasuria
E disa mëndjemadhësia
Disa pushteti
Disa gurbeti
Ndërsa, disa vetëm disa
I ndau varfëria
Ju lutem një strehë për bredhësit
Një kulm për të pashtëpitë
Një mirësjellje për lypësit
Një shpresë për nevojtarët
Dhe në fund të rrezatoj dielli
Të mbretërojë qetësia
Se njeriu është qenie
Që jeton nga dashnia. /KultPlus.com
