Filmi “Streha mes reve” i regjisorit Robert Budina ka fituar çmimin Global Vision Award në Cinequest Film Festival, shkruan KultPlus.
Në rolet kryesore
interpretojnë aktorët si Arben Bajraktaraj, Esela Pysqyli, Bruno Shllaku, Irena
Cahani, Osman Ahmeti, Muzbajdin Qamili dhe Virus Shala.
Filmi rrëfen, historinë
e Besnikut një bariu, besimtar i devotshëm mysliman, i cili zbulon që xhamia e
vjetër e fshatit të vogël ku ai jeton, në Veri të Shqipërisë mes Alpesh, ka
qenë dikur kishë.
Ky zbulim hap debate të
zjarrta në komunitetet e ndryshme fetare që jetojnë aty. Besniku është pjesë e
një familjeje anëtarët e së cilës kanë besime të ndryshme dhe bashkëjetojnë në
paqe me njëri tjetrin, deri ditën që Fadili babai ish komunist i familjes vdes,
dhe atyre u duhet të ndajnë shtëpinë e vjetër në fshat mes tyre. Këtë vendim e
bën të vështirë, amaneti që babai ish komunist ka lënë.
Në rininë e tij Besniku ra në dashuri me një vajzë nga një familje e persekutuar dhe Fadili duke qenë komunist i thekur nuk e lejoi të birin të realizonte ëndrrën e tij. Kjo i shkaktoi Besnikut një traumë që koha nuk e shëroi. Fadili e vuajti gjithë jetën kompleksin për traumën që i shkaktoi të birit, të cilën u përpoq ta shlyente me amanetin që la në fund të jetës. Amaneti i babait, do t’ia vështirësojë Besnikut përpjekjen për të mbajtur së bashku familjen dhe komunitetet me besime të ndryshme fetare në fshat, dhe do ta bëjë të marrë një vendim të rëndësishëm për jetën e tij./ KultPlus.com
Videoklipet të cilat mbrëmë Altuna Sejdiu –Tuna i lansoi në Youtube, patën brenda tyre edhe dorën e një artisti tjetër.
Konceptin dhe regjinë artistike të videoklipeve, të shtatë
videoklipeve që mbrëmë Tuna i lansoi në Youtube, e ka realizuar Astrit Ismaili.
Një artist i njohur bashkëkohor, Astritin e njeh skena kulturore e Kosovës dhe ajo jashtë saj.
Astriti jeton jashtë Kosovës, por edhe në Kosovë për disa vite ka ushtruar artin e tij duke qenë edhe fitues i çmimit ‘Artistët e Së Nesërmes’ dhënë nga Galeria Kombëtare e Kosovës.
Në 2012 Astriti ishte koordinator i projektit “Prishtinë mon
amour”, një projekt social rivitalizues i Pallatit të Rinisë dhe Sporteve (i
njohur ndryshe si Boro Ramiz) në Prishtinë. Në projekt morën pjesë 180
artistë nga Prishtina dhe qytete të tjera me instalacione dhe performancat të
tyre të konsoldiuara të gjitha së bashku në një performancë solide. Projekti
mblodhi më shumë se 2 000 vizitorë.
Në vitin 2014 Astriti u bë më i njohur për publikun e gjerë edhe jashtë skenës së pavarur të artit në Kosovë si regjisor i klipit muzikor “E dehun” e këngëtares Era Istrefi. / KultPlus.com
Me datë 20 mars 1999, vetëm në qytetin e Skënderajit u vranë 29 civilë. Në vendin e njohur si ‘Te Pishat’ u vranë 8 persona.
Me rastin e 20 vjetorit të kësaj ngjarje, FDH Kosovë organizon ligjëratën informative rreth ndodhive të asaj dite, ku do të përkujtohen ngjarjet dhe viktimat e krimeve të luftës.
Të gjeturat dhe faktet që do të prezantohen janë të bazuara në deklaratat e dëshmitarëve okularë, familjarëve të viktimave dhe të gjeturave nga Tribunali i Hagës.
Data: 20 mars 2019 Vendi: Documentation Centre Kosovo Ora:16:30
Kur bëj dashni me ty në anglisht gjerat ne dhomë s’kane gjini e dëgjoj vec zërat tanë. Por kur bej dashni me ty ne spanjisht ata dy stola vajzash llafosin gezueshem e kepucet tona duan te defilojne, te defilojne solemnisht neper trupin e drites, ne driten e llambes, qe bie ne përdhesë. Ne spanjisht duart e ngaterruara te bluzave na psheretijne me zera te bute grash, varen si hardhi mbi nje fotele qe eshte bere zot i tyre. Trendafilat ne uje i perkulen gjithe afsh sahatit, e dritare te brishta duan të thyhen copash ne pasqyre. Ja ketu si u luten xhepat tu corapeve te mia. Ja si i luten mure te bardha nje hëne te bardhë. Ne terr ta jap buzen time femerore. Ne terr te jap syte e mi mashkullore.
“Eliminoni paragjykimet që kanë ekzistuar për një kohë të gjatë, në mënyrë që gjeneratat e reja të japin më shumë dashuri dhe respekt për njëri tjetrin” – GoDialogue
Ditët
e para të GoDialogue – #HapuPërnë Pragë
Në janar 2019, tetëmbëdhjetë pjesëmarrës, personalitete të artit, kulturës dhe mediave nga Serbia dhe Kosova, u ftuan në Pragë për të marrë pjesë në takimin e parë të OpenUp4, si pjesë e projektit të financuar nga BE, GoDialogue. Gjatë katër ditëve, ata diskutuan për Dialogun dhe fushatën e komunikimit #OpenUp4, që pritet të fillojë së shpejti, dhe i ndanë pikëpamjet e tyre personale si grup dhe në mënyrë anonime. Disa prej këtyre citateve janë përfshirë në këtë tekst. Kjo ngjarje shërbeu si mundësi për të thyer akullin ndërmjet dy komuniteteve, gjegjësisht Serbisë dhe Kosovës.
“Shkurtimisht, mendoj se 1.
është shumë e rëndësishme të flasim dhe komunikojmë me njëri tjetrin. 2. Të
jemi të sinqertë. Nuk besoj në shtete, vetëm në njerëz. 3. Ndoshta jam budall,
por dua t’i jap mundësi të gjithë njerëzve. 4. Njerëzit janë njerëz, apo jo?”
(Anonim)
Pjesëmarrësit
diskutuan për atë se si marrëdhëniet me njerëz, qofshin biznesore apo
personale, varen nga natyra, nevojat dhe mundësitë e situatës, dhe jo vetëm nga
gjeografia apo politika.
Me
internetin, si një formë gjithnjë më popullore e komunikimit, pjesëmarrësit
theksojnë se më shumë kanë tendencë të flasin për ngjarje private, kulturë,
art, udhëtime, aktivitete shoqërore, se për politikë. Marrëdhëniet zhvillohen
në mënyrë të natyrshme dhe duke u bazuar në interesat e përbashkëta, vlerat e
ngjashme të jetës dhe pikëpamjet për jetën, e jo në lidhje me origjinën e
njerëzve – kjo vlen veçanërisht për rininë.
Komunikimi i rregullt ka rëndësi parimore për ta kuptuar Dialogun
Identifikimi
i Ngjashmërive dhe Dallimeve
‘Personalisht, isha i mendimit
se njerëzit duhet të komunikojnë por jo në bazë të deklaratave të politikanëve.
Do të kishim sukses po të ishte ndonjë mënyrë që të mos na e shpërlanin trurin
mediat dhe politikanët. Duhet ta kuptojmë dialogun si proces të ballafaqimit me
të kaluarën – duke u ballafaquar me drejtësinë tranzicionale dhe fajësinë,
kujtesën dhe kuptimin e përbashkët.’ (Anonim).
Pjesëmarrësit
e shohin se sa i përket kulturës, ata e ndajnë pëlqimin e tyre për muzikën,
modën dhe gastronominë. Ata e ndajnë besimin në rëndësinë dhe mirëmbajtjen e
trashëgimisë kulturore, ku ‘familja’ është në zemër të jetës. Gjithashtu,
pjesëmarrësit identifikuan dhe diskutuan për sfida të përbashkëta – standardin
e jetës, papunësinë e madhe, emigrimin e ekspertëve dhe njerëzve të avancuar në
shkollim, korrupsionin, e madje edhe bllokimin e trafikut.
Fushat e jetës në të cilat kishin më pak ngjashmëri grupet ishin interpretimi i historisë bashkëkohore dhe mënyrat se si është prezentuar ajo para popujve. Ata kishin dëshirë të informoheshin, për shembull, për atë se si është jeta e përditshme në Kosovë dhe anasjelltas, në Serbi, si i vlerësonin sendet e ndryshme njerëzit, si funksionon sistemi i arsimit, si operojnë institucionet shtetërore dhe sistemet legjislative përkatëse etj. Pjesëmarrësit e të gjitha moshave përfituan nga dialogu i hapur dhe i sinqertë në këtë punëtori katër ditore, sepse në nivel shtetëror, këto biseda nuk po dëgjoheshin. Të gjithë pranuan se ka dallime ndërmjet tyre në formë të religjionit, gjuhës, perceptimit të ngjarjeve historike dhe aktuale.
Zgjidhjet
për përmirësimin e Dialogut dhe kuptimit të përbashkët
Duke
kërkuar dialog pozitiv ndërmjet Kosovës dhe Serbisë, pjesëmarrësit i sugjeruan
disa nisma për t’a përmirësuar kuptimin e përbashkët dhe Dialogun: organizimi i
kampeve sportive dhe Punëtorive të Artit për fëmijë dhe të rinj si mundësi për
të takuar njerëz të ri dhe për të formuar miqësi; bashkëpunimi me njerëz me
ndikim nga Serbia dhe Kosova për t’i amplifikuar ngjashmëritë ndërmjet
komuniteteve; projekte të përbashkëta filmike me personalitete dhe karakterë të
botës së filmit, me të cilët njerëzit mund të lidhen pa marrë parasysh
origjinën e tyre; organizimi i shkëmbimeve kulturore, në mënyrë që njerëzit t’i
kuptojnë dhe vlerësojnë trashëgimitë kulturore, zakonet dhe vlerat e ndryshme.
U sugjerua gjithashtu të ngritet dhe diskutohet tema e bashkëjetesës ndërmjet
serbëve dhe shqiptarëve në Ksoovë.
Pa
përjashtim, të gjithë pjesëmarrësit janë kundër përfshirjes së organeve apo
përfaqësuesve shtetëror në ndonjërën prej këtyre nismave të komunikimit.
Fillimisht, nevoja për depolitizim është jetike për ta fituar respektin dhe
besueshmërinë e të gjithë qytetarëve, si në Serbi ashtu edhe në Kosovë. Së
dyti, komunikimi, pavarësisht nga ndonjë parti, shtet apo fuqi politike, do të
thotë se po të arrihet një situatë ngërçi në nivel shtetëror, pjesëmarrësit do
të jenë të gatshëm dhe të aftë të vazhdojnë me nismat e Dialogut pavarësisht
eskalimit të tensioneve në nivel shtetëror. E për fund, pjesëmarrësit nga
Kosova dhe Serbia ishin të lumtur që janë të përfshirë dhe po komunikojnë në
çfarëdo mënyre për rëndësinë e kësaj nisme. Shumë prej tyre besojnë se YouTube,
facebook dhe Instagram do të jenë platforma thelbësore për t’i mbjellur këto
biseda.
Slogani i përzgjedhur I fushatës
GoDialogue, që pritet të fillojë me aktivitete në ditët në vijim është #HapuPër dhe ka për qëllim nxitjen e
hapjes së komunikimit në mes të njerëzve nga të dy shtetet duke mundësuar
kështu tejkalimin e barrierave dhe paragjykimeve në mes të dy shoqërive të
shteteve fqinje, Kosovë dhe Serbi,
‘Për mendimin tim, ky dialog do t’i ndihmojë popujve të Serbisë dhe Kosovës, që ata të njoftohen me njëri tjetrin dhe të mësojnë për kulturat e njëri tjetrit. Gjithashtu, duhet t’i eliminojmë paragjykimet që i kemi pasur në komunitetet tona për një kohë të gjatë, në mënyrë që gjeneratat e reja si ne të japin më shumë dashuri dhe respekt për njëri tjetrin. (Anonim)
Rreth 70 personazhe janë shtrirë e shpalosur në librin “Rrota e Ujit” nga Resmije Kryeziu, që përmes përshkrimit sjellë koloritin e qytetit të Gjakovës, duke shkuar në një periudhë më të largët, menjëherë pas Luftës së Dytë Botërore.
Përmes këtij libri, lexuesi mund të rrugëtojë pothuajse në çdo pjesë të Gjakovës, duke kapërcyer në gjithsej 500 faqe e 24 kapituj. Personazhi kryesor i këtij libri Detja, ecën përgjatë rrugëve të Çabratit, nga Mëhalla e Hadumit, Çarshia e Madhe, teqetë, tyrbet dhe urat në tri anët e qytetit. Ky libër i cili u promovua sot për herë të parë në Prishtinë, në librarinë e Kolegjit AAB, e dërgon autoren Kryeziu në një dimension tjetër sa i përket lidhjes së saj me letërsinë, nga të qenit një studiuese e letërsisë, ajo bëhet vetë prodhuese e saj.
Para
të pranishmëve, fjalën i pari e mori recensenti i librit, Hysen Matoshi, njëherit
dhe drejtor i Institutit Albanologjik të Kosovës. Matoshi tha se romani “Rrota
e ujit” është roman ngjarjesh të cilat mund të funksionojnë edhe si tërësi të
veçanta të veprave tregimtare, kryesisht si novela. Ai tutje theksoi se ky
roman është roman i personazhit që del në rolin e narratorit të gjithëdijshëm
dhe ka elemente të romanit të ambientit.
“Gjakova është vendi i përbashkët i ngjarjeve, pavarësisht ndonjë dimensioni të aty- këtushëm fabulativ. Përveç përshkrimit të ambienteve reale, mëhallave, objekteve, rrugëve dhe shenjave të identitetit ambiental janë dhe veçantitë etno-kulturore dhe linguistike të protagonistëve të romanit. Nëse do ta ridefinonim më për së afërmi do të thonim se ngjarjet përbëjnë historicizmin e romanit, individualitetin që përfaqëson personazhi i narratorit (Detja) ndërsa ambienti – Gjakova e pas Luftës së Dytë Botërore përfaqëson veçantitë e një mentaliteti kolektiv”, u shpreh Hyseni, i cili tutje tha se nëse kërkohet një model i ngjashëm i narracionit dhe strukturës romanore të letërsisë shqipe atëherë romani më i përafërt me romanin “Rrotë e Ujit”, është “Kronikë në gurë” i Ismail Kadaresë.
Shkrimtari
dhe studiuesi Gëzim Aliu, recensionin analitik që e lexoi para të pranishmëve e
kishte titulluar “Dynjaja e Gjakovës”. Aliu tha se droja që kishte pasur për
romanin “Rrotë e Ujit” i ishte zbutur qysh në faqet e para sepse lirshmëria me
të cilën ndërtohet të rrëfyerit në roman dhe natyrshmëria si lidhen ngjarjet dëshmojnë
për një talent të fshehur ndër vite.
“Resmije Kryeziu, studiuese disa dekadëshe e letërsisë, e njeh natyrën e letërsisë ka ditur dhe di si t’u qaset veprave që merr në shqyrtim. Sigurisht është ballafaquar me ankth kur ka vendosur ta ndryshojë mënyrën e krijimit, në fakt mënyrën e komunikimit me lexuesin, nga të shkruarit për letërsi në shkrimin të letërsisë. Njëfarë droje kisha dhe unë kur e mora në duar romanin “Rrotë e Ujit” mirëpo droja filloi të zbutej qysh në faqet e para e pastaj mu hoq krejt”, u shpreh shkrimtari Aliu.
Aliu tutje tha se janë një varg elementesh që e mbajnë gjallë leximin e kësaj vepre narrative, ku ndër to theksoi: gërshetimin e narratorit dhe autorit të nënkuptuar, storjet e shumta që lidhen motivueshëm me letërsinë, personazhet e shumtë, idetë, hapësira narrative- ambienti dhe gjuhën që lidhet me ambientin.
“Përmes
këtyre përbërësve, autorja ka krijuar botën e romanit, që është njëkohësisht edhe
Dynjaja e Gjakovës Letrare”, tha shkrimtari Gëzim Aliu.
“Romani
“Rrota e Ujit”, ngjarje që i ka ndodhur shqiptarëve dhe gjysmës së njerëzimit”,
e ka titulluar recensionin e saj Naile Demiraj, e cila tha se ky roman mund të krahasohet
me romanet më të mira të letërsisë shqipe.
“Që në fillim duket se subjekti i romanit është një përjetim që e ka kaluar autorja dhe aty kanë mbetur përjetimet e pashlyera në jetën e autores. Pra, romani është një tregim ngjarjesh nëpër të cilat ka kaluar vetë autorja dhe si e tillë më së miri e ka përjetuar jetën e njerëzve e karakteristikë është se autorja ka pasqyruar vetëm atëherë kur ngjarjet janë zhveshur nga të gjitha ndikimet subjektive. Kjo vepër, sipas mendimit tim është një ndër veprat më të mëdha të letërsisë shqipe”, u shpreh Demiraj, sot në promovimin e librit që u mbajt në Kolegjin AAB.
Autorja
Rasmije Kryeziu i përshëndeti të pranishmit ndërsa tha se pas fjalimeve të tre
referuesve paraprak, fjalët e saj janë të tepërta për romanin.
“Dua të falënderoj Ilir Tafën, kryetarin e bordit të Kolegjit “AAB”, e përshëndes dhe falënderoj edhe rektorin Lulzim Tafa, që e mundësuan organizimin e këtij promovimi. Falenderoj referuesit, prezantuesen, miqtë e mi, dashamirët e artit dhe letërsisë që erdhët sepse pa juve ky promovim nuk do të kishte rëndësi”, u shpreh Kryeziu në fjalën e saj.
Në këtë promovim libri, u tha se Kolegji AAB do të vazhdojë të sjellë çdo muaj aktivitete letrare në Librarinë e ABB-së. / KultPlus.com
Njerëzit i kemi dëgjuar shpesh duke thënë “i mjeri ky/ajo çfarë fati të keq ka”, ose “shumë i pafat jam”, etj. Dua të ju them që fati nuk ekziston, fati është ngushëllim i njerëzve pa guxim, pa-motiv, i njerëzve shkurt-pamës.
Shpesh ne dimë ta kufizojmë veten ose të na
kufizojnë të tjerët! Ne mund ta kufizojmë veten ashtu siç pretendon Stephen
Hawking për vrimat e zeza, ku graviteti është aq i fortë sa edhe drita nuk mund
të shpëtoj, e cila ka shpejtësinë treqind-mijë kilometra në orë. Hipoteza
vazhdon për vrimat e zeza ku thuhet që krijohet një trysni e madhe, ku çfarëdo
trupi qiellor që hyn në të, ai gllabërohet pavarësisht shpejtësisë apo gjendjes
së tij. Kështu edhe truri mund të veproj si një vrimë e zezë, ku pavarësisht
informatave apo këshillave që merr, truri i mbyllur i tretë.
Por se si mund të na kufizojnë mendjen të
tjerët dhe t’i nënshtrohemi fatit, më së miri na ilustron historia e
elefantëve. Elefantët kur janë të vegjël lidhen për këmbe me një litar të
vogël, mjaftueshëm që ata në atë moshë mos ta këpusin, por kur rriten
pavarësisht forcës së madhe që kanë, ata vazhdojnë të mendojnë që nuk mund ta
këpusin litarin dhe e lënë veten në mëshirë të fatit!
Nëna e Al Pacinos e mbështeti djalin e saj
deri në momentin kur e lodhi sëmundja dhe e këshilloj të bëhet më praktik dhe
që ta lë aktrimin sepse aktrimi thoshte është për të pasurit, por ai u inatos
dhe vazhdoj ta ndjekë ëndrren e tij. Kurse Albert Einstein thoshte: “U jam
mirënjohës të gjithë atyre që më thanë ‘JO’, sepse falë tyre ja dola mbanë
vetë!”
Andaj, sfido fatin e elefantit, mos jeto në
amulli. Fati është mungesa e guximit! Merre guximin të provosh, të provosh e të
provosh derisa të arrish objektivat tuaja. Aktori i madh amerikan Morgan
Freeman thotë: “Guximi është çelësi i gjithçkaje në jetë”.
Ironia e fatit është tek ‘Lojërat e fatit’ ku ato ‘thirren në fat’, por a mund të kesh fat dhe të fitosh lojën pa biletë?/ KultPlus.com
Me rastin e Ditës ndërkombëtare të ngjyrave, sonte në Zagreb u hap ekspozita e pagëzuar ‘ZAGREB FULL COLOR, me pjesëmarrjen e 50 artistëve nga vende të ndryshme të botës, nga Bosnja e Hercegovina, Kroacia, India, Italia, Kosova, Mali i Zi, Rusia, Serbia dhe Urugai.
Secili
artist në këtë ekspozitë është paraqitur me nga tri piktura digjitale të
formatit të madh, vetëm me qasje koloristike abstrakte. Me këtë rast, juria
ndërkombëtare e përbërë prej gjashtë anëtarësh, kumtoi vlerësimet.
Shpërblimin e parë – ‘Pllaketa e Artë ’ (Golden plaque) e fitoi Adriana Nimani – Kutllovci. Pos shpërblimit të parë, Adriana Nimani – Kutllovci fitoi të drejtën e hapjes së ekspozitës personale të pikturave vitin e ardhshëm në Zagreb. Ekspozita ‘ZAGREB FULL COLOR’ do të qëndrojë e hapur një muaj, deri më 14 prill.
Adriana Nimani – Kutllovci ka lindur më 1979 në Prishtinë. Ka kryer gjimnazin ‘Xhevdet Doda’ në vendlindje. Ka diplomuar në Fakultetin e Arteve të Universitetit të Prishtinës dhe ka magjistruar në të njëjtin Fakultet. Merret me dizajn, pikturë, grafikë digjitale dhe fotografi artistike. Më 2002 është punësuar dizajnere grafike në Radiotelevizionin e Kosovës (RTK) – TV produksioni. Nga viti 2007 ligjëron lëndën e dizajnit grafik në Kolegjin ‘Design Factory’ në Prishtinë. Ka bërë disa udhëtime studimore gjithandej nëpër galeritë dhe muzetë e metropolave kulturore të vendeve të ndryshme të botës. Ka hapur ekspozitën personale (‘Lotët e detit’, Galeria e Arteve e qytetit të Pejës) dhe ekspozita të përbashkëta në Prishtinë, Tiranë, Sarandë, Berat, Sofje, Cadaqués/Kataloni (Spanjë), Wingfield (Angli), Bages (Francë), Pineda de Mar (Spanjë), Aarhus (Danimarkë), New York dhe Zagreb. Për vlerat e shquara të veprave të saj ka marrë disa shpërblime: Shpërblimin e parë në ekspozitën ‘Arti Islamik’ (2001); Shpërblimin e parë për pullën postare dhe për zarfin e ditës së parë të Filatelisë së Kosovës, cikli ‘Fëmijët e Kosovës’ (2006); Shpërblimin e parë për pullën postare dhe për zarfin e ditës së parë të Filatelisë së Kosovës, cikli ‘Bjeshkët e Nemuna’ (2013)./ KultPlus.com
ReMusica ka fituar Etiketën EFFE (Evropa për Festivale, Festivalet për Evropën), një vulë e cilësisë që u dhurohet festivaleve të jashtëzakonshëm të artit të cilët tregojnë angazhimin e tyre në art, komunitet, si dhe karakter ndërkombëtar.
Për 18 tetëmbëdhjetë vjet, Festivali ReMusica ka qenë shtyllë kryesore
kulturore dhe koncertale në Kosovë.
“Përgjatë viteve kemi punuar me përkushtim në krijimin, mbajtjen dhe
përmirësimin e programit muzikor, kemi shërbyer si platformë e promovimit të
kompozitorëve dhe interpretëve lokal, kemi punuar në ngritjen e kapaciteteve,
si dhe edukimin e muzicientëve dhe gjeneratave më të reja të shoqërisë sonë. Këto
dhe shumë të tjera kanë vendosur ReMusica-n të shërbej jo vetëm si nyje lidhëse
për artistët dhe institucionet ndërkombëtare me Kosovën, por edhe si model për
festivalet në rajon dhe më tej”, thuhet njoftimin e festivalit.
Tutje themeluesit e festivalit kanë shprehur mirënjohjen për vlerësimin e
vlerave themelore të Festivalit ReMusica nga EFFE, duke i ftuar ata edhe për partneritet
dhe për krijimin e lidhjeve ndërkombëtare përmes artit, hapjen mundësive për
shkëmbim dhe bashkëpunim, si dhe hapjen e rrugëve për edukim kulturor dhe
përmirësimin e kualitetit të jetës.
Tutje ata janë shprehur se arritjet e festivalit nuk do të mund të ishin jetike pa përkushtimin e shumë profesionistëve dhe adhuruesve të muzikës në Kosovë, të cilëve sipas njoftimin u janë përgjithmonë mirënjohës për themelimin e këndit kritik kulturor në Kosovë./ KultPlus.com
Simona mendon se marrëdhënia me prindin nuk matet nga dashuria e përçuar, por nga ndikimi që ka ai në formimin e fëmijës. E pranon që e ëma, ndoshta pa dashje, me indiferentizmin dhe moskuptimin e saj, e ndihmoi që ta shndërronte atë në gruan simbol të Francës së viteve ’50-’70.
Marrëdhëniet nënë-bijë janë jo pak të komplikuara. Ato mund të bëhen shoqe, por fare mirë mund të shihen si armike. Vajza mund të shohë te nëna mbështetjen e munguar, ndërsa ajo mund të shohë dështimin e vet në sytë e vajzës. Por gjithë kjo situatë të thërret për reflektim, kur njëra prej të dyjave ndodhet në shtratin e vdekjes.
Me një sfond thellësisht ekzistencialist, rrymë të cilën e lëvroi dhe e zhvilloi së bashku me Jean Paul Sartre, Simone De Beauvoir botoi librin autobiografik “Një vdekje shumë e ëmbël”, pak ditë pas vdekjes së të ëmës duke bërë një përsiatje në marrëdhënien e tyre.
Dy janë temat e mëdha të këtij romani të shkurtër: vdekja si raport që njeriu krijon me fundin e tij dhe ndikimi i mamasë në formimin e vajzës sipas këndvështrimit në të njëjtën kohë ekzistencialist dhe feminist të De Beauvoir. Në këtë rast është mamaja e Simonës që lëngon në shtratin e spitalit, por që përpiqet të gjejë kuptim edhe në ditët e fundit të jetës së saj. Ajo e pranon fundin, por nuk heq dorë nga jeta deri në momentin fatal.
“Përse vdekja e nënës më kishte tronditur aq shumë? Qëkur isha larguar përfundimisht nga shtëpia e prindërve, ajo s’më kishte ngjallur ndonjë ndjenjë të madhe. ‘Mendo për vete’ më thoshte duke pandehur se përpiqesha të mos derdhja lot”
Në anën tjetër, paraqitet edhe marrëdhënia e nënës me bijën intelektuale. Në këtë roman, Simone De Beauvoir thotë se vdekjen e babait e përjetoi me shumë stoicizëm, ndërsa vdekja e nënës e dërgon në shtigje të pashkelura. Kjo, edhe pse marrëdhëniet e tyre ishin ftohur që në moshë të re. Por Simona mendon se marrëdhënia me prindin nuk matet nga dashuria e përçuar, por nga ndikimi që ka ai në formimin e fëmijës. E pranon që e ëma, ndoshta pa dashje, me indiferentizmin dhe moskuptimin e saj, e ndihmoi që ta shndërronte atë në gruan simbol të Francës së viteve ’50-’70.
“Ajo na donte tmerrësisht, por njëkohësisht vetëm për vete dhe pikëllimi me të cilin ne i nënshtroheshim dashurisë së saj pasqyronte konfliktet që e brenin”
Në një prej eseve të tij mbi këtë libër, Mario Vargas Llosa (Nobel 2010) shkruan: “Simone de Beauvoir nuk kërkon të fshehë reagimin e saj natyror, torturën përballë agonisë së të ëmës; ajo kërkon të thellohet, të universalizojë këtë eksperiencë personale për ta bërë të prekshme për të gjithë. Dhe ia arrin. Ata që e akuzojnë për eksibicionizëm nuk kanë kuptuar se letërsia është, si përkufizim, një zanat imoral.”
Simone De Beauvoir është simboli i lëvizjes feministe në Francë gjatë viteve të pas Luftës së Dytë Botërore. Ajo ishte një grua e fortë, intelektuale, filozofe e dorës së parë që nuk nguroi të mbronte idetë e saj në rrugët e Parisit. Vepra e saj monumentale është “Seksi i dytë”, e cila u kthye në lajtmotiv të lëvizjes feministe jo vetëm në Francë, por në mbarë botën. Romane të tjerë të saj janë “Mandarinët”, “E ftuara”, “Mikesha” apo “Gruaja e thyer” ndërsa romani “Një vdekje shumë e ëmbël” është ribotuar në gjuhën shqipe me përkthimin mjeshtëror të profesor Edmond Tupes.
Këngëtarja Altuna Sejdiu – Tuna mbrëmë ka nxjerrë në Youtube albumin e saj të ri të vizualizuar, me të gjitha krijimet e saj.
Bashkëpunimet e Tunës erdhën me Yll Limanin, me Armend Rexhepagiqin, ndërsa për tekste është përkujdesur Aida Baraku dhe Ylli në disa raste.
Komentuesit mbrëmë janë gëzuar me rikthimin e Tunës, madje në një formë tjetër dhe me këngë më ndryshe se herët e kaluara.
Ka nisur me “Tani mke zemër” dhe ka vazhduar me bashkëpunimin me Armend Rexhepagiqin – Harrova, ndërsa janë në Youtube tanimë edhe këngët tjera nga albumi FORTUNA, përfshirë këtu ‘Plagë’ dhe ‘Dreqi e marrtë’.
Të shumta janë komentet pozitive për rikthimin e Tunës në skenë me këtë frekuencë muzikore, dhe me këtë stil që duket një Tuna më e qetë dhe më pak rebele se herëve tjera. / KultPlus.com
Romani
“Ëndrra e Anës” nga autorja Teuta Haxhimusa-Çerkini, do të promovohet
këtë të premte në në teatrin “Adriana Abdullahu”,
në Ferizaj, shkruan KultPlus.
Ky është romani i parë i autores Teuta Haxhimusa- Çerkini. Ajo tregoi për KultPlus se ky roman përmban një rrëfim për traumën e papërpunuar të popullit të Kosovës.
“Rrëfimi i Anës është rrëfim për traumën e papërpunuar të popullit të Kosovës, për ecjen e vrullshme pas luftës, por edhe për harrimin, mos-trajtimin, mbylljen e përjetimeve të kosovarëve. Ana ecë suksesshëm pas luftës drejt synimeve të saj, por injoron një ëndërr që i përsëritet që nga paslufta. Miqtë e saj ndërkombëtar gjatë një vizite në shtëpi të saj e zbulojnë se Ana kishte një dhomë muze, që kurrë se kishte përmendur. Muzeu i saj ishte pasqyrim i ëndrrës traumatike”, tregoi autorja Haxhimusa- Çerkini.
Ajo tutje
shpjegoi se dhoma muze simbolizon përjetimet e ndrydhura
individuale dhe kolektive të Kosovës, të cilat pavetëdijshëm, vijnë të maskuara
në ëndrrën e Anës.
“Vetëm
kur ajo i rrëfeu të gjitha, me ndihmën e miqve të saj arriti ta kuptojë
lidhshmërinë dhe mesazhet e ëndrrës, u vetëdijesua. Por nuk ishte vetëm Ana që
u vetëdijesua. Miqtë e Anës kishin punuar me vite të tëra në Kosovë, por vetëm
gjatë vizitës një javëshe arrijnë ta kuptojnë dhe njohin jo vetëm Anën, por
arritën ta kuptojnë ajsbergun e traumës dhe forcës së gjithë kosovarëve”,
shprehet tutje autorja.
“Rrëfimi i Anës është rrëfimi i secilit
kosovar”, përfundon Haxhimusa- Çerkini.
Promovimi i librit bëhet këtë të premte, duke filluar nga ora 18: 00 në Teatrin “Adriana Abudllahu” në qytetin e Ferizajit. Nga e hëna librin mund ta gjeni edhe në Librarinë ‘Dukagjini’./ KultPlus.com
Atdheun kemi vendos me e vra, tue hangër për s’gjalli. Me ikë, me ikë, s’ka jetë këtu kori gazmor refreni i shekullit. Liria ma pelim se robnia Me ikë, me ikë, s’ka jetë këtu Liria s’hahet, e zaptume bijon armatë lypsarësh. Atdheu vrahet tu ja përzanë andrrat, tu ja vu lakun n`valvula të zemrës, shtrëngue fort, astmën trashëgu e ka. Tue ba pacient kronik e të përgjumun, zbehun, shpresën amulli e ka. Tu i ba bashkë sarhosha, katila, kusarë e rezila përditë përnatë gjakun e bajrakut me pambuk tu ja pi. Kqyreni shqiponjën qysh e ka ulë kryet, krahët vetes ja ka shkulë tu e nxjerr gjakun me e ly flamurin si Nositi që ushqen t`voglit e vet. Shqiponja ka me jau hangër kryet sa t’forcohet edhe najditë, zullumi veç prej s’trashit kputet!
Në Queens të New York-ut, SHBA themelohet Akademia e studentëve shqiptaro-amerikanë.
Lajmi u bë i ditur nga Ministria e Shtetit për Diasporën, e cila thekson se të shtunën, më 16 mars 21 studentët e parë firmosën aktin e themelimit të saj.
Dega e “Vatrës” në Queens deklaroi publikisht se nisi nga funksionimi Akademia e studentëve shqiptaro-amerikanë. Akti i themelimit është firmosur nga 21 studentët e parë.
Në të njëjtën mbrëmje, dega e “Vatrës” në Queens me kryetar dr.Skënder Murtezani organizoi një veprimtari përkujtimore kushtuar 54-vjetorit të ndarjes nga jeta të themeluesit të “Vatrës”, editorit të parë të “Diellit”, dhe Atit të Kishës Autoqefale Orthodokse shqiptare, Fan S. Noli, si dhe përkujtimit të demonstratave të marsit të vitit 1981 në Prishtinë.
Për gruan burri i së cilës zhduket çdo ditë pas orarit të punës..
Për gruan e cila po e vuan dështimin e një shtatzënie për të cilën nuk e diti askush..
Për gruan e cila vazhdon të jetë e para, edhe pse është e humbur brenda..
Për gruan e cila u largua nga puna sepse u vonua për të katërtën herë, dhe ka qenë zgjuar tërë javën për t’u kujdesur për fëmjën e sëmurë..
Për nënën vetëushqyese e cila nuk e di a do t’ia dalë në fund të këtij muaji..
Për gruan e cila ka kaluar në dy In Vitro fertilizime, ka provuar për pesë vite të ketë fëmijë dhe prapë është aty kur shoqet e saj kanë festat e fëmijëve të tyre..
Për gruan e cila ende e fajëson veten për abortin e para 20 vitesh..
Për gruan të cilën e gjykojnë sytë e të tjerëve derisa numëron monedhat e saj dhe lë diçka anash në supermarket..
Për gruan e cila hap derën dhe kupton se ia kanë vrarë burrin tri javë para se ai të vinte në shtëpi..
Për gruan e cila jeton me ankth sepse të tjerët nuk e dijnë për çka ajo është e stresuar..
Për gruan e cila i jep gjithçka familjes, dhe ka nevojë për pushim..
Për gruan e cila i buzëqesh secilit të huaj, por çdo natë vajton në dhomën e saj të vetmisë..
Për gruan e cila dëshiron që gjithçka të marrë fund, por prap gjen forcë të vazhdojë..
Për gruan që sot dëgjoi thashethëme rreth saj..
Për gruan e cila fle afër një të panjohuri çdo natë..
Për gruan e cila asnjëherë nuk do të duket si ajo në ballinën e një reviste..
Për gruan e cila duron lidhjet e dështuara një pas një, sepse nuk pati një baba t’i mësonte çfarë është dashuria..
Për gruan që po e rritë një vajzë pa baba, dhe për lutjen e saj që historia të mos përsëritet..
Për gruan që dashuron me krejt forcën e saj, e cila dëshpërueshëm do të jetë e dashuruar..
Për secilën grua që vajton derisa pastrohet, që askush të mos e vërejë. Sepse nëse ajo nuk është e fortë – askush nuk është.
Vetëm sepse uji i largon lotët, kjo nuk do të thotë që nuk duhet të qash. Vetëm sepse qan, nuk do të thotë se nuk je e fortë të përballosh.
Unë jam ti. Unë të shoh. Unë jam me ty. Unë qaj me ty. Unë të dua./supergrate/ KultPlus.com
Pamjet janë të njohura. Familjet duke ikur, gjërat e pakta mbahen në kokë, fëmijët e frikësuar kapen për figurën e nënës… Këto janë skenat e luftës në Siri që i paraqet skulptori 54-vjeçar sirian, Nizar Ali Badr.
Kur konflikti sirian shpërtheu në vitin 2011, Nizari ka parë shtëpitë e shkatërruara, familjet e zhvendosura, fëmijët e vrarë. Ai nisi të rikrijojë këtë pamje në gurë.
“Nuk kisha aparat fotografik për të regjistruar punën time”, tha ai. “Sapo e mbaroja, e shihja për një kohë dhe pastaj e shkatërroja për të bërë një të re.”
Arti i tij i gurit u bë mënyrë e të shprehurit të emocioneve dhe shqetësimeve që e mbanin zgjuar gjatë natës, për t’i ndarë pastaj ato ndjenja me botën.
Nizari mbledh materialet e tij duke pastruar bregdetin për gurë të vegjël dhe guralecë, në ngjyra, forma dhe madhësi të ndryshme. Bregdeti në Latakia është pjesë e Jebel Aqras, i njohur edhe si Mali Zaphon, një mal gëlqeror në kufirin sirian-turk. Kur mbledh sa duhet, kthehet për të punuar.
Dikur ai i ngjiste gurët në letër, por ngjitësi tash është i shtrenjtë për të.
“U bëj fotografi veprave të mia. Kjo është mënyra e vetme për t’i ruajtur dhe për t’i parë njerëzit”, thotë Nizari i cili deri tash ka krijuar mijëra skena nga jeta e përditshme e Sirisë, por që nuk i shet sepse nuk dëshiron të jetojë nga to.
“Mbi të gjitha jam njeri. Konflikti më ka shkaktuar dhembje dhe shpesh nuk fle natën”, thotë ai. “Ngushëllimi i vetëm është puna që bëj të cilën nuk e shoh si burim të ardhurash. Unë dua të komunikoj emocionet njerëzore që njerëzit kudo në botë i ndajnë, si dashuria, shpresa dhe dhembja”.
Ai trajton shumë tema, por kryesorja është shpërngulja e sirianëve. Përmes artit dëshiron të shfaq sakrificën e njerëzve dhe rrezikun që marrin kur ikin nga lufta dhe persekutimit. Ndaj, shumë punime shfaqin familjet me fëmijë.
Shkrimtarja kanadeze Margriet Ruursë është frymëzuar nga puna e Nizarit, për çka disa imazhe i ka përfshirë në librin e saj bestseller për fëmijë, “Gurët e shtruar: Rrugëtimi i një familjeje refugjate”. Ky libër flet për Raman dhe familjen e saj, që detyrohet të ikën nga një fshat dikur paqësor. Rama dhe nëna e saj, babai, gjyshi dhe vëllai Sami, kërkojnë liri në Evropë. Dhe, ky rrëfim tregohet përmes gurëve të Nizarit.
Nizari tash së voni në garën e talenteve të botës arabe (Arab’s Got Talent) dhe puna e tij jo vetëm jurinë dhe publikun në skenë. /Telegrafi/
Pritje në ambasadën shqiptare pas nënshkrimit të
marrëveshjes. Është ora tetë e mbrëmjes. Sallonet e ambasadës janë plot. Të
gjithë presin me padurim personazhët e ditës: delegatët e Kosovës.
Ata mbërrijnë grupe-grupe. Janë të lodhur, të çlodhur, të kënaqur, gjysmë të
kënaqur, me besim se kanë bërë atë që duhej, me mëdyshje se mund të bënin më
shumë. Të gjitha këto ndjesi janë të shpjegueshme. Askush s’mund të jetë profet
e të parashikoje gjer në fund atë që mund të ndodhë.
Urimet e njerëzve iu japin zemër. Shumica e të pranishmëve, francezë e
shqiptarë, janë plot ngazëllim. Është bërë ajo që duhej bërë. Serbia do të
ndëshkohet!
Ka edhe zëra të kundërt. (A mund të përfytyrohet që midis shqiptarëve të mos
ketë të tillë?)
“Urime për tradhtinë!”, thotë dikush, duke i zgjatur dorën një delegati.
Është e habitshme xanxa e shqiptareve për të futur hundët në çdo gjë, për të
ngatërruar, për të kundërshtuar, për të shitur mend, për të qenë në qendër të
vëmendjes. I shikoj se si hyjnë në polemikë me delegatët, me ambasadorin
shqiptar, me ministrin e Jashtëm, me këdo që iu del përpara. Japin mendime për
atë që ka ndodhur, për atë që do të ndodhë, për atë që s’duhet të ndodhë, e
kështu me radhë. Japin gjykime për platformën shqiptare, për zgjidhjen
rajonale, për strategjinë globale. Kërkoj të marr vesh se ç’punë bëjnë ata më
të zellshmit: një pjesë janë pa punë, disa janë shoferë djathi, të tjerë lyerës
apartamentesh, pastrues në metro, përgjues hajdutësh në shitoret e mëdha.
Natyrisht që s’kanë asnjë faj që janë të tillë, përkundrazi, kjo bën pjesë në
fatin e të shkulurve nga toka e vet dhe, si e tillë, meriton ndjeshmërinë më të
madhe ndaj tyre. Natyrisht që s’kanë faj që nuk dinë të flasin asnjë gjuhë,
madje edhe shqipen e flasin gjysma-gjysma, por kur i dëgjon si përzihen me duf
në bisedë, si kundërshtojnë për çdo gjë e japin mendime për gjithçka, ata që
nuk dinë asgjé, s’ka se si te mos nervozohesh e t’u thuash: llafazanë të
pandreqshëm, mbylleni atë gojë të prapë!
Pritja mbaron vonë. I vetmi që nuk ka ardhur është Rugova. Vazhdon armiqësinë
me shtetin shqiptar.
Pas pritjes, shkojmë me disa miq për të ngrënë darkë në “Fouquet’s”. Nga një
tryezë më përshëndet, Wolfgang Petrisch, që e kam njohur pak më parë në
ambasadë. Edhe ai po ha darkë me gruan.
*Pjesë nga ditari për Kosovën nën titullin ”Ra ky mort e u pamë” nga Ismail Kadare.
Ministri i Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Kujtim Gashi, priti në një takim të veçantë autorin e “Librit të luftës”, gazetarin dhe publicistin, Nuhi Bytyçi.
Ministri Gashi, shprehu konsideratën e lartë të tij për punën dhe kontributin e jashtëzakonshëm të gazetarit të mirënjohur Nuhi Bytyçit në kohë të vështira, veçmas gjatë periudhës së luftës për liri e pavarësi.
“Të rrallë janë ata gazetarë, sikur ishte Nuhi Bytyçi, i cili në vazhdimësi ishte në shërbim të interesave të publikut, duke rrezikuar vetëm për të informuar opinionin drejt për zhvillimet dramatike në Kosovë dhe në viset e tjera etnike shqiptare në rrethana të okupimit dhe të terrorit shtetëror serbo-jugosllav, duke thyer censurën e regjimit totalitar komunist, por edhe duke informuar opinionin botëror nga istikamet e luftës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, duke përçuar mesazhin e luftës së drejtë dhe sakrificën e madhe të popullit shqiptar për liri e pavarësi” tha ministri Gashi.
Ministri Gashi e përgëzoi autorin Bytyçi për publikimin e memoareve të tij në një libër voluminoz me titull “Libri i luftës”, për të cilin tha se “është një projekt shumë serioz, jo vetëm gazetaresk e publicistik, por edhe historik, ngase në mënyrë kronologjike përfshin të gjitha ato ngjarje e zhvillime dramatike të historisë sonë më të re.”
Në takim, doajeni i gazetarisë kosovare, Nuhi Bytyçi, e informoi ministrin Gashi lidhur me përmbajtjen e “Librit të luftës” në botim të shtëpisë “Armagedoni”.
“Puna e gazetarit nuk është aspak e lehtë. Gazetari gjithmonë është në luftë, në luftë për të vërtetën, në shërbim të së mirës së atdheut të tij dhe të njerëzimit, në shërbim të publikut”, pohoi me këtë rast Nuhi Bytyçi.
Ai shtoi se “unë kështu e kam kuptuar gjithmonë gazetarinë dhe në këtë frymë jam angazhuar me tërë përkushtimin tim në të gjitha kohërat”.
Bytyçi përkujtoi se “si pjesëmarrës i drejtpërdrejt i shumë ngjarjeve dhe proceseve politike e ushtarake në Kosovë dhe në mbarë hapësirën etnike shqiptare, qe disa vite kam punuar në prezantimin e tyre në librin tim, i cili është mirëpritur nga opinioni i gjerë. Besoj se do të shërbejë si dëshmi edhe për historianët tanë, të cilët janë duke punuar në shkrimin e historisë sonë më të re kombëtare”.
Publicisti Nuhi Bytyçi ia dhuroi ministrit Gashi librin e tij dhe njëkohësisht e falënderoi atë për mbështetjen për botimin e librit.
“Nisim nga Elbasani këtë marrëveshje bashkëpunimi në kuadër të Lëvizjes Kombëtare për Lexim, duke u angazhuar institucionalisht me Bashkinë e Elbasanit në pasurimin e bibliotekave publike. Ministria e Kulturës këtë vit ka organizuar programe të ndryshme si një lëvizje kombëtare që po shtrihet jo vetëm në Tiranë por në të gjithë Shqipërinë, jo vetëm në pak javë për gjatë gjithë vitit shkollor. Besoj tek energjia dhe nismat e të rinjve që po tregojnë se i bashkohen lëvizjes së librit ”- u shpreh Margariti në takimin me nxënës e mësues në Elbasan.
Në kuadër të programit kombëtar të Edukimit përmes
Kulturës dhe Lëvizjes Kombëtare për Lexim si dhe duke pasur në vëmendjen,
angazhimin e veçantë të Bashkisë së Elbasanit ndaj artit dhe librit, Ministrja
e Kulturës Znj. Elva Margariti dhe Kryetari Bashkisë Elbasan z. Qazim Sejdini
nënshkruan sot memorandumin e bashkëpunimit për t’u dhënë vëmendjen e duhur
bibliotekave dhe leximit në këtë Bashki. Memorandumi sjell një
institucionalizim të Lëvizjes Kombëtare për Lexim duke angazhuar edhe
qeverisjen vendore në krijimin e kushteve sa më të favorshme për nxitjen e
leximit dhe edukimin e brezit të ri përmes artit dhe librit.
Ministrja Margariti e shoqëruar nga kryetari Sejdini
dhe Prefekti i qarkut të Elbasanit, Z. Gledian Llatja vizituan bibliotekën
publike vendore të qytetit, ku Ministria e Kulturës dhuroi 300 tituj librash
për fondin e bibliotekës. Nxënësit u njohën nga afër me librat e dhuruar në
orarin e pushimit duke treguar interes për titujt e rinj të letërsisë bashkëkohore.
Këtë vit Lëvizja Kombëtare për Lexim ka marrë si model 12 shkolla periferike, bibliotekat e të cilave do t’i pajisë me libra dhe do të synojë trajnimin e mësuesve të këtyre shkollave për mënyrën sesi të punojnë për të afruar nxënësit me librin. Një tjetër detyrë është dhe pasurimi i bibliotekave publike, kthimi në ambiente funksionale dhe tërheqëse për fëmijët dhe të rinjtë. Është një angazhim i kësaj lëvizje arritja e një marrëveshjeje me bashkitë e vendit për t’i nxitur të krijojnë një zë të rëndësishëm në buxhet për bibliotekat publike. Bashkia e Elbasanit është bashkia e parë e këtij bashkëpunimi, i cili do të pasojë edhe me bashkitë e tjera në rang vendi. Ministrja e Kulturës, Elva Margariti vizitoi lagjen kala të Elbasanit duke u shprehur se “Kjo lagje është kartvizita e qytetit, ku bashkëjeton tradita, kultura, besimi fetar dhe trashëgimia. Shumë shpejt do të përgatisim një projekt rijetëzimi si qendrat historike në Korçë, Vlorë, etj”./KultPlus.com
Artisti i njohur Naser Rafuna përmes profilit të tij në Facebook thotë se logo e tifozëve të Kosovës, “Dardanëve”, nuk ka të bëjë asgjë me historinë e vendit.
Ai thotë se kjo logo e ndërron identitetin e Kosovës dhe të paraardhësve, raporton Gazeta Express.
Më poshtë mund ta gjeni reagimin e plotë të tij:
Në fillim të këtij muaji, grupi i tifozëve të Kosovës, “Dardanët”, treguan se e kanë krijuar një brend të ri për tifozët e klubit kombëtar të Kosovës. Ky brend përbëhet nga një luan dhe një kurorë mbretërore.
Një foto në të cilën është shfaqur Gonxhe Bojaxhiu – nëna Terezë është publikuar dhe po konsiderohet historike për Sllatinën e Poshtme të Komunës së Vitisë.
Sipas Ismet Rashitit, më datë 12 gusht 1927 e shenjta Nënë Tereza, rrugës nga Ferizaj për në Letnicë, ka qëndruar për disa moment në fshatin Sllatinë e Poshtme të Vitisë. Këtë e dëshmon fotoja e ruajtur dhe e përcjell gjeneratë pas gjenerate.
Në këtë foto, nëna Terezë ishte 17- vjeçare, ajo është me bluzë të bardhë me dorë në bel./Kryelajmi / KultPlus.com
Në botë fliten mbi 7 mijë gjuhë, edhe pse nuk mund të thuhet se cili është numri i saktë dhe të ndihemi të sigurtë, pasiqë ka vende të vogla të izoluara të cilat kanë zhvilluar gjuhë karakteristike për një grup të vogël njerëzish. Ndërsa si gjuha më e re konsiderohet gjuha “Light Warlpiri”, e një fshati të vogël në Australi, trasnmeton Gazeta Metro.
Kjo gjuhë, e quajtur “Light Warlpiri” (Uarlpiri e lehtë), përdoret në Lajamanu, një komunitet i vogël në krah të shkretëtirës Tanami. Fshati i izoluar ka një popullsi prej rreth 700 banorësh dhe pjesa më e madhe e tyre janë pasardhës të aborigjenëve të zhvendosur me forcë nga autoritetet australiane.
Të gjithë banorët flasin gjuhën tradicionale të ashpër “Warlpiri” dhe disa flasin kreol, një gjuhë me bazë anglishten e zhvilluar në fund të shekullit XIX.
Vetëm 350 banorë të rinj flasin ““Light Warlpiri” dhe asnjë prej tyre nuk i kalon 35 vjeç. Zbulimi u dokumentua nga profesoresha e linguistikës, Karmel O’Sheinësi. Ajo kishte nisur të punonte në një shkollë australiane, ku fëmijëve u mësohej “Warlpiri” tradicional.
Ajo vuri re se disa fëmijë bënin miksim të disa gjuhëve në biseda dhe vendosi të zbulojë pse, deri kur dokumentoi gjuhën e re e cila ka lulëzuar në vitet 1970-1980. Në gjuhën e re, foljet e fjalive rrjedhin nga anglishtja, ndërsa emrat rrjedhin nga “Warlpiri” e vjetër.
Bashkëpunimi i ëndrrave për Rita Orën është ai me Gwen Stefanin, Madonnan, ose Red Hot Chilli Peppers.
Këngëtarja shqiptare duke folur për “CNA Lifestyle” në Singapor ka thënë se është inspiruar shumë nga yjet botërore.
Në këtë intervistë, 28-vjeçarja ka thënë se kurdo që ka nevojë të krijojë diçka kthehet aty ku nisi gjithçka dhe merr inspirimin nga yjet që ajo i ka preferuar gjithnjë, transmeton Koha.net.
Kosovarja ka folur për turneun muzikor në Azi duke thënë se aty vlerësohet shumë performanca e këngëtarëve.
Pas Azisë, Rita do të kthehet në Evropë në prill për datat e ardhshme.
