E ka titulluar “Fillimi”, por kënga që do të jetë edhe kënga e parë në albumin solo të Erza Muqollit, e që është në gjuhën frënge, do të tingllojë edhe në gjuhën shqipe, pasi që, Erza Muqolli në këtë album ka përzgjdhë vargjet e poetit të madh shqiptar Naim Frashëri “Ti Shqipëri më jep nder”, shkruan KultPlus.
Mehmet Muqolli, menaxher i Erza Muqollit
ka bërë të ditur për KultPlus se kjo këngë është edhe kënga që hap albumin e
Erza Muqollit.
“Albumi i saj i parë do të nisë shqip, me vargjet e Naim Frashërit. Dhe kënga ëshët xhiruar në Kosovë, pasi që kemi dashur që përpos këngës në gjuhën shqipe, të sjellim edhe imazhe të Kosovës”, ka thënë Muqolli.
E vecanta e kësaj pjese të gjuhës shqipe
është se ky album është punuar nga një ndër kompozitorët më të famshëm francez,
dhe ky album është mjaftë premtues për këngëtaren shqiptare, sikurse që ka
treguar sukses të madh edhe përgjatë viteve të fundit.
Erza Muqolli në të njëjtën kohë ka lansuar edhe një këngë tjetër nga albumi i saj i parë, dhe ajo tutullohet “Devent”, kurse albumi do të lansohet më 25 tetor.
Erza Muqolli së fundi ka mbajtur koncert
edhe në Kosovë, e cila ishte e ftuar nga gazeta e parë për art dhe kulturë KultPlus, e cila është prezantuar para audiencës
kosovare në kuadër të projektit “Ta zbardhi ftyrën”, poashtu projekt i
KultPlus.
KultPlus ju sjell të dy projektet e fundit të Erza Muqollit, “Fillimi”, që është i shoqëruar edhe me videoklip, kurse “Devent”, tash për tash është lansuar veteëm si audio./KultPlus.com
Me botues “Jalifat Publishing”, Esad Dujaka ka publikuar librin më të ri “Duke pritur ditën “D”, libër i cili i dedikohet të gjithë atyre që kanë dhënë jetën për lirinë e Kosovës.
“Metamorfoza e njeriut tonë”, është
hyrja e këtij libri, i cili pason me Dita ime e Pavarësisë”, ku Dujaka tregon
emocionet që i ka sjell kjo ditë e veçantë.
“Plagët shqiptare në të dy anët e
Drinit”, “Mesjeta politike shqiptare”, “Lufta e paqja”, “Kush i ka gërshërët”, “A
është veriu Kosovë”, “Të vjedhim, nëse diçka mbetet”, “Ata janë fajtorë, unë jo”,
janë vetëm disa nga titujt e rrëfimeve të Dujakës, që sjell nëpërmjet këtij
libri, që ndahet në pesë kapituj.
Esad Dujaka është veteran i gazetarisë, dhe përpos punës së tij si gazetar ai është prezantuar edhe me disa libra, dhe libri “Duke pritur ditën D”, është libri i tij i katërt./KultPlus.com
Këngëtari me origjinë shqiptare, Ermal Meta ka
reaguar pas një publikimi fyes që media Rolling Stone Italia publikoi për
tërmetet në Shqipëri.
“Tërmeti
mbërrin në Itali nga Shqipëria. A është kjo çfarë ndodh kur kufijtë janë të
hapur? Kryesisht të kequshqyerit, bëjnë të dridhen shtëpitë në gjysmën e
Puglias!”,- shkruante Rolling Stone Italia. Komenti u fshi pas disa minutash
nga faqja e medias italiane.
Ermal Meta ka reaguar kundër medias italiane duke shkruar “Nga këto anë i quajmë humbësa”./KultPlus.com
Teleisur ngjyrash gështenje të arta të kuqe njomështi kopshtijesh dendur frutash të pjekura farfurimë gjethesh qiej të vranët lumenj shirash të prajshëm
Vjeshta është grua nga ato gratë e hirshme të cilat burrat i presin dimër pranverë e verë për ti shijuar si frutin më të ëmbël të pemës./KultPlus.com
Ajo ka vizituar shqiptarët nëpër kampe të ndryshme përgjatë luftës së fundit në Kosovë, por e njëjta ka vizituar Kosovën edhe në periudhën e pasluftës, duke qenë edhe kryetare e bordit të Festivalit Ndërkombëtar të Filmit PriFest.
Shkumbin Istrefi ka reaguar në lidhje me neglizhencën e shtetit në raport me këtë aktore, i cili ka shpërndarë edhe një intervistë të aktores me çmimin Oscar, e cila shihet duke folur në lidhje me Kosovën.
Shkrimtari finlandez Pajtim Statovci është i nominuar për çmimin e letërsisë më të vlefshme të Shteteve të Bashkuara.
Pajtim Statovci është një nga shkrimtarët më të suksesshëm ndërkombëtarë të Finlandës.
Vepra e Pajtim Statovcit, “Zemra e Tiranës”, është nominuar për një çmim ndërkombëtar të Librit Kombëtar. “National Book Award” është çmimi letrar më prestigjioz në Shtetet e Bashkuara, shkruan albinfo.ch.
Autori me origjinë shqiptare, Pajtim Statovci, kandidon ndër dhjetë shkrimtarët më të mirë për të fituar çmimin prestigjioz amerikan “National Book Award” me librin e tij “Zemra e Tiranës”.
Statovci është një shkrimtar shumë i vlerësuar në Finlandë, i përkthyer në disa gjuhë dhe i nderuar me mjaft çmime.
Vepra e Statovcit konkurron me nëntë kandidatë të tjerë në serinë e letërsisë së përkthimit.
Libri u botua në finlandisht në vitin 2016./KultPlus.com
Jehona e mençurisë së popullit italian vijon të kumbojë që nga thellësia e shekujve të historisë.
Ata janë fqinjët tanë por edhe një popull fantastik, bijtë e të cilit i dhanë shkëndijën mjaft revolucioneve dhe ndryshimeve katërcipërore në qytetërimin evropian dhe botëror.
Për kënaqësinë e lexuesve tanë kemi përzgjedhur disa thënie të mençura të cilat ju garantojmë se do t’ju pëlqejnë
Ai që fillon shumë gjëra mbaron vetëm pak.
Ai që lavdëron vetveten, rrethohet nga fqinjë të këqinj.
Ai që ndjek të kujdesshmin, nuk pendohet kurrë.
Ai që nuk di të heshtë, s’di të flasë.
Ai që qëndron shumë në shtëpinë e të tjerëve, bëhet i huaj në të tijën.
Ai që ruan drekën për darkën, është i bekuar nga Zoti.
Ajo dele që i rrëfehet ujkut është e çmendur.
Ankohemi për mungesë kohe, por e humbim si të ish tepricë.
Ari është i bukur, por bukuria ia kalon.
Armiqësitë fillojnë kur përplasen interesat.
Ata që flenë bashkë, flasin të njëjtën gjuhë.
Bashkëshortësia dhe makaronat janë të mira vetëm kur janë të nxehta.
Bota për njeriun është si nata e errët, ku secili duhet t’i bëjë dritë vetes së tij.
Bota u përket atyre që guxojnë.
Brekët e të tjerëve shqetësojnë prapanicën.
Budallai rri përpara ta shohin, i mençuri pas që të shohë.
Bukuria është një mbretëri jetëshkurtër.
Bukuria pa virtyt s’vlen asgjë.
Burri apo gruaja që tradhëton, kërkon nga dashnorët besnikëri.
Burrat janë si pjeprat: në 100 vetëm 2 janë të mirë.
Çdo njeri i poshtër lind si një bir i keq.
Çka nis mirë nuk do të thotë se do të përfundojë mirë, por çka nis keq, do të përfundojë edhe më keq.
Dashuria bën të kalojë koha, koha bën të kalojë dashuria.
Dituria dhe përvoja nuk lihen trashëgim.
Dashuria dhe xhelozia rrinë bashkë, iku njëra do ikë dhe tjetra.
Dashuria e vërtetë nuk harrohet kurrë.
Dashuria mbretëron pa pasur nevojë për ligje.
Dashurinë mund ta blesh vetëm me dashuri.
Dembel në rini, morracak në pleqëri.
Edukata është buka e shpirtit.
E qeshura të zgjat jetën.
Fati është si lopa, dikujt ia kthen brirët e dikujt gjinjtë.
Femra sado e vogël që të jetë është gjithnjë më dinake se djalli.
Fëmijët hanë dajakun që kanë merituar prindërit e tyre.
Fëmijët sa janë të vegjël të çajnë kokën, kur rriten të copëtojnë zemrën.
Filloje pëlhuren tënde e Zoti do të ndihmojë për perin.
Fusha e dembelit është plot hithra.
Goja e puthur nuk humbet fat të mirë, por rinovohet si Hëna.
Grave mos u fol për vite. Uroji ditëlindjen gruas, por mos fol për vite.
I gjorë është ai që dëshiron vdekjen, por edhe më i gjorë është ai që i frikohet vdekjes.
Injoranca në mënyrë të pashmangshme të çon në robëri.
Jeta – dhuratë e natyrës, dashuria – dhuratë e jetës, e puthura – dhuratë e dashurisë.
Këmbët të çojnë aty ku zemra rreh.
Koha është një limë që punon pa zhurmë.
Këshillohu me të vuajturin, jo me të diturin.
Kush i bën llogaritë pa Zotin nuk di të bëjë llogari.
Kush ka shumë vese, ka shumë sundimtarë.
Kush nuk ka parë grua të dashuruar, nuk din çka është gruaja.
Kush s’do të ketë trazime në jetë, mos të lindë të tjerë.
Lumturi në Qiell, para në Tokë.
Mbasi mbytet anija, të gjithë e dinë si mund të shpëtohej.
Mjekra nuk të bën filozof.
Moda, mendimet e grave, dhe rrjedha e lumit, ndryshojnë çdo çast.
Nëse nuk di si janë fëmijët tuaj, shiko me kujdes shokët e tyre.
Nuk shkohet në Kishë për mashtruar shenjtërit.
Nuk mund të vihet prapanica midis dy karrigeve.
Njeriu bën vendin dhe vendi njeriun.
Pija që nuk të mërzitet kurrë, uji. Fruti që nuk të mërzitet kurrë, fëmijëria.
Po puthe njëherë, do të puthësh përsëri.
Proverbat i bëjnë ballë kohës dhe ai që di t’i kuptojë mund ta shohë veten e tij në to si në një pasqyrë.
Rozafa Çelaj ka një rol shumë të rëndësishëm në filmin “Shpia e Agës” me skenar dhe regji të Lendita Zeqiraj, dhe figura e saj në këtë film nuk ka mbetë pa rënë në sy edhe nga kritikët e filmit ndërkombëtar, shkruan KultPlus.
Prof. Dr. Maja Bogojević, teoriciente dhe
kritike e filmit, si dhe dekan i Fakultetit të arteve vizuale të Univerzitetit
Mediteran dhe themeluese e revistës së pare të filmit në Mal të zi dhe Camera Lucida, anëtare aktive e kritikës ndërkombëtare –
FIPRESCI dhe FEDEORA, së fundi kanë shkruar një kritikë mbi filmin “Shpia e Agës”,
dhe në këtë kritikë, përpos vlerësimit super të lartë për punën e regjisores,
por edhe të aktorëve, ato kanë vënë në pah një krahasim të aktores kosovare me
atë të yllit botëror.
“Më e reja prej tyre, Emira (Juliette Binoche premtuese kosovare) pi marihuanë, të cilën ia jep Aga, një djalë nëntë vjeçar, i luajtur në mënyrë shumë prekëse nga i talentuari Arti Lokaj, i vetmi karakter mashkull, përveç Cera’s së vrazhdë (i luajtur shkëlqyeshëm nga Basri Lushtaku), në këtë portretizim autentik të jetës së grave në margjina”, kanë shkruar ato mes të tjerash në këtë kritikë, që është botuar së fundi edhe në KultPlus./KultPlus.com
Drejtoresha e Përgjithshme e UNESCO-s, Audrey Azoulay tha që institucioni i Kombeve të Bashkuara po monitoron nga afër situatën në lidhje me misionin e KB në Kosovë, përfshirë kornizën ligjore të përcaktuar nga Këshilli i Sigurimit.
“Ekspertët tanë po ndihmojnë për të menaxhuar faqet e trashëgimisë botërore që janë të listuara në listën e rreziqeve,” i tha ajo gazetës serbe “Politika”, përcjell rtk./KultPlus.com
Shpia e Agës, filmi debutant i gjatë i regjisores Lendita Zeqiraj (e njohur për filmat e saj të shkurtë shumë të suksesshëm, Gardhi, Ballkoni), është një dramë prekëse, empatike dhe e sofistikuar për të kaluarën e trazuar të luftës së Kosovës dhetensionet e vazhdueshme etnike në Ballkan, i cili në qendër ka një grup të grave të ndryshme të cilat jetojnë në një fshat malor të largët dhe të izoluar. I shkruar mjeshtërisht, kamera përcjell disa orë në jetët e pesë grave të gjeneratave të ndryshme – Emira, Lumja, Gjyla, Kumrija dhe Zdenka (luajtur në mënyrë të shkëlqyer nga Rozafa Çelaj, Adraian Matoshi, Melihate Qena, Shengyl, Ismaili dhe Rebeka Qena, respektivisht) të cilat jetojnë së bashku në “Shpia e Agës” (duke u strehuar nga diçka?, mund të pyes shikuesi), të cilat flasin rreth jetës së tyre të përditshme, kujtojnë dashuriçkat e tyre të kaluara, aventurat seksuale (ndonjëherë duke përdorur edhe gjuhë qëllimisht vulgare), qeshin me njëra tjetrën, qortojnë njëra tjetrën, qërojnë speca, përgatisin ushqim, lyejnë thonjët, përleshen mes vete, pijnë cigare dhe këndojnë.
Më e reja prej tyre, Emira (Juliette Binoche premtuese kosovare) pi marihuanë, të cilën ia jep Aga, një djalë nëntë vjeçar, i luajtur në mënyrë shumë prekëse nga i talentuari Arti Lokaj, i vetmi karakter mashkull, përveç Cera’s së vrazhdë (i luajtur shkëlqyeshëm nga Basri Lushtaku), në këtë portretizim autentik të jetës së grave në margjina. Mes sekuencave të shumta hipnotizuese, një në veçanti del në pah: kur Emira dhe Lumja, pas fjalitjes, pajtohen dhe kanë një bisedë shumë personale, teksa e ndajnë një cigare mes vete, ulur në një gur shpelle jashtë shtëpisë, me shpinën e kthyer nga kamera, e cila filmon peisazhin e ashpër dhe të gjerë malor para tyre, duke ftuar shikuesin të fokusohet në narrativin verbal të momenteve kyçe të tregimeve të tyre, dhe të shijoj në të njëjtën kohë peisazhin e kadruar.
Është ky film Chantal Akerman-esk, me regji
të autores shumë të talentuar Lendita Zeqiraj, të cilin rajoni i
ish-Jugosllavisë e ka pritur për një kohë të gjatë. I filmuar me bukuri, duke
iu falënderuar fotografisë mjeshtëtore nga Sofian El Fani, me dominim të kuadrave
të afërt, i cili pasqyron jo vetëm empatinë e autores me të gjithë karakteret e
saj, por edhe inkurajon shikuesin që të hyj në mendjet e grave dhe të
simpatizohet me ato, edhe kur ‘jo shumë’ ndodh, posaqërisht në disa prej
skenave më të paharrueshme të një prej filmave më mbresëlënës të kimenasë bashkëkohore
Ballkanike. Këto kuadra skajshmërisht të afërt të bëjnë të ndihesh shumë afër,
si me grupin e grave, ashtu edhe me djalin, por në të njëjtën kohë edhe vijëzojnë
edhe ekzistencën e tre nën-filmave brenda një filmi: ‘Filmi’ i parë është për
një djalë, ‘filmi’ i dytë është për tregimet individuale të grave të ndryshme
dhe ‘filmi’ i tretë është për kuadrat e afërt, qe e afron shikuesin sa më afër
këtyre grave para se të mësojnë tregimet e tyre të dhimbshme dhe trishtuese në
fund.
Tensioni i akumuluar mes grave në njërën anë, dhe mes djalit
dhe nënës së tij në anën tjetër, gradualisht kulmon drejt fundit, përkundër këngës
dhe vallëzimit të përbashkët të grave, dhe kulminon kur e vërteta për jetën e
tyre tregohet përmes një interviste për media perëndimore. Fundi prekës dhe i
zymtë i kësaj drame të grave të pas-luftës balancohet dhe zbutet përmes skenave
të mbrehta të përshkuara me humor inteligjent dhe sarkazëm, duke kaluar gati në
parodi të fuqishme të abuzimit të audiencës nga mediat kryesore, korrupsioni i
regjimeve politike rajonale, rishfaqja e fjalimeve urrejtëse në mes të
tensioneve etnike në rajonin e ish-Jugosllavisë, të vëna kundrejt realiteteve të
zymta dhe të pavlerë, me pak shpresë për ato në margjinat e shoqërisë.
Prof. Dr. Maja Bogojević, është teoriciente dhe kritike e filmit, dekan i Fakultetit të arteve vizuale të Univerzitetit Mediteran dhe themeluese e revistës së pare të filmit në Mal të zi -Camera Lucida. Antare active e kritikës ndërkombëtare – FIPRESCI dhe FEDEORA./KultPlus.com
Violinistja shqiptare Arta Prekadini sonte do të prezantohet me koncert solistik në Fayetteville të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, shkruan KultPlus.
Prekadini,
në këtë mbrëmje të suksesit të saj nuk harron të falënderoje ata që e mbështetën
në rrugëtimin e saj, sidomos në periudhën sa ishte pjesë e Filharmonisë së
Kosovës.
Pos familjes,
Prekadini ka potencuar ndihmën e Sihana Badivukut dhe Baki Jasharit.
“Falënderoj
profesoreshën Sihana Badivuku. Nuk kam shpjegim, e cila në shumë sakrifica më ka dhënë shumë
nga ana e saj, faleminderit”, ka shkruar Prekadini, duke falënderuar Baki
Jasharin për përkrahjen në Filharmoninë e Kosovës, e cila potencon se falë
angazhimit të tyre, ajo sot po performon në shumë orkestra të ndryshme në
Amerikë.
Arta Prekadini para audiencës amerikane do të prezantohet me programin: Cèsar Franck Sonata Violin A-Dur, Sèrenade Mélancolique, P.I.Tchaikovsky, Bela Bartok Vallet Rumune piano : Amanda Virelles./KultPlus.com
Drama “Gishti” e shkruar nga dramaturgia dhe skenaristja kosovare, Doruntina Basha, pas sukseseve te shumta ne rajon dhe Evropë, do të ketë edhe premierën amerikane.
Më 19 shtator “Gishti” do të jepet premierë
për publikun amerikan në Venus Theater në Laurel (MA), nën regjinë e regjisores
Deborah Randall, me aktoret: Amy Rhodes në rolin e Zojës dhe Cat Gilbert në
rolin e Shkurtës. Shfaqja do të jepet nga 19 shtatori – 13 tetor në sallën e
Venus Theater.
Kjo premierë vjen pas publikimit të dramës
në gjuhën angleze nga shtëpia botuese Leartes Press, në serinë Egret Acting
Editions, në SHBA.
Kujtojmë që “Gishti” ka fituar tre çmime, është përkthyer në 7 gjuhë dhe ka pasur deri më tani 7 premiera në rajon dhe Evropë, më saktë në: Beograd, Shkup, Sarajevë, Vjenë, Prishtinë, Tiranë dhe Torino./KultPlus.com
Ishte vetëm dhjetë vjeç kur e kishte përjetuar tmerrin e luftës, dhe Kristian Gashi kishte fjetur nëpër bodrume e kisha, përderisa Bibaj, fshati i tij i lindjes për çdo ditë boshatisej.
Tashmë super i famshëm, i cili me një pankartë me një mesazh
shumë prekës dhe mirënjohës pushtoi pothuajse ballinat më prestigjioze të botës.
“Duke i’u falënderuar juve, ne po luajmë kundër jush. Anglia
jonë e dashur”, ishte përmbajtja e slloganit të Kristian Gashit, i cili u vu në
fokus të medieve botërore.
Ai tregon për KultPlus se gjithmonë e kishte pas një ëndërr,
mënyrën se si të falënderonte miqtë e shqiptarëve që i shpëtuan nga serbët.
“Qysh herët e kam menduar se si mund ti falënderoj miqtë tanë:
Bill Clinton, Madeleine Albright, Tony Blair dhe gjeneralin Wesley Clark. Por
kam dashur që falënderimi të shkojë edhe për qytetarët e këtyre vendeve”, ka thënë
Gashi, i cili me këtë falënderim goditi, pikërisht në ndeshjen Kosovë-Angli.
Kristian Gashi si refugjat në Stankovec
Edhe pse vetëm 10 vjet, Kristianin periudha e luftës e
kishte rritur para kohe. Mban mend se shumë herë ka pas nevojë që të shpërthente
në vaj, por duke pas afër vetës fëmijët e axhës, të gjithë më të vegjël se ai,
ai kishte marë mbi supe rolin që të kujdesej edhe për emocionet e tyre. “Më
vinte të shpërtheja në lot, po kisha frikë se mund ti frikësoja fëmijët e axhës
që ishin më të vegjël se unë”, ka treguar Gashi, i cili tash është 30 vjeç dhe
jeton në Austri.
Gashi kishte përjetuar Stankovecin, pastaj kishte shkuar
refugjat në Kroaci, por kujton gjyshin e tij që nuk e kishte lëshuar shtëpinë,
dhe sipas tij, serbët e kishin maltretuar disa herë.
Tashti, 20 vjet distancë nga lufta, Kristiani nuk e kishte menduar se pikërisht nëpërmjet lojës së kombëtares së Kosovës, do të bënte këtë falënderim, që e kishte pas peng për kaq shumë vite./KultPlus.com
Në prag të zgjedhjeve në Kosovë, KultPlus ju sjell këtë këngë të Gilit, këngë e cila është realizuar gjatë viteve të 90-ta.
Ne jemi të ndarë edhe pse u deshtëm të keqën me sy e pamë nuk patëm forcë e heshtëm
këto ndarje e përçarje po na sjellin lot na kane ndarë me kufi, me fe me parti e me ide… o Zot
refreni:
Le të puthen, le të puthen demokratët, socialistët Le të puthen, le të puthen militarët e pacifistët le të puthen të gjitha fetë le të largohen retë ndarje mos të ketë./KultPlus.com
Jam shqiptar e kosovar; zot e krenar, zot e bujar mbi këtë dhé, q’e kam si fe, e përmbi fé: E kam vatan! E kam atdhe! Që gjysh stërgjysh, që brez pas brez, që gjithëmonë. Ti shqa thërret, ti shqa bërtet, gjer lartë në retë se jam barbar. Jo, s’jam si bërtet ti, si buçet ti, ti, Mal i Zi. Po vendin tim e dua, lirinë e dua, e s’dua zot mbi mua. Se jam këtu kur s’kish njeri, kur s’kish kufi as fqinjëri, as shqa të zi. Se jam këtu kur Mal i Zi ish Iliri; kur nga një det në tjetrin det isha zot vetë! Unë jam këtu nga moti kur vetë Zoti e bëri fushën fushë e malin mal. Unë jam këtu e do të jem – dem baba dem – sa mali të bëhet hi e hiri mal përsëri. /KultPlus.com
New York Times së fundi ka shkruar një artikull për restaurantet dhe hotelet e Shqipërisë, duke iu rekomanduar lexuesve se ku mund të ushqehen dhe të bëjnë gjumë, nëse veç vendosen në Tiranë, përcjellë KultPlus.
Hotel Plaza, është vendi ku
rekomandohet se turistët mund të kalojnë natën, kurse sa i përket
restauranteve, ata kanë spikatë “Mullixhiu”, duke e vendosur të parin në këtë
listë.
New York Times shkruan se te “Mullixhiu” mund të provojnë ushqim tradicional dhe shumë të veçantë në lloj, shije dhe aromë. Gjithçka e gatuar në këtë restaurant është e stinës, dhe New York Times përmend jufkat që serviren me kërpudha, sallatën e argjinareve dhe shumë të tjera. /KultPlus.com
Në 40 vjetorin e çmimit Nobel për Paqe të Shën Nënës Terezë, në Komunën Lecco të Italisë është mbajtë një koncert nga Adelina Paloja, e përcjellë nga pianistja Lule Elezi.
Dy artistet
kanë njoftuar se ky koncert ishte një përjetim i rrallë, ku u prezantuan arie
nga: F.Schubert, A.Catalani, L.Antoni/G.Tukici, A.Mula, G.Puccini.
Kjo mbrëmje artistike është mbajtur nën patronatin e “Konzulati i Përgjithshëm i Republikës së Kosovës në Milano”, “Shoqata kulturore e humanitare Stublla”, “Konzulati i Përgjithshëm i Republikës së Shqipërisë në Milano”, “Komuna e Lecco-së”…/KultPlus.com
Altin Basha është vlerësuar për punën e tij me shfaqjen “Karnavalet Korçës” që e ka realizuar me trupën e Teatrit Kombëtar të Kosovës, dhe ky vlerësim ka ardhë pikërisht në “Koko Fest” që është mbajtë në Korçë, shkruan KultPlus.
Dhe ky
triumf ka një peshë më të madhe, duke pas parasysh se vlerësimi i është dhënë në
vendin ku njihet më së miri kjo shfaqje, por që kësaj here është prezantuar me
ansambël kosovar.
Shfaqja më e
mirë, regjia më e mirë, aktorja më e mirë në rol kryesor, aktori më i mirë dytësor,
dhe kostumografia më e mirë janë çmimet që ka marë kjo shfaqje e që kanë shkuar
për regjisorin Altin Basha, për Ilire Vinca, për rol kryesor, për Besart
Sllamniku, për rol dytësor, dhe për kostumografen Ilriana Loxha Basha.
Ilire Vinca është
shprehur e kënaqur me këtë vlerësim, e cila ka thënë se personazhi i Olimbisë që
është krijuar nga Vinca, të vlerësohet në vendin prej nga edhe vjen ky
personazh.
“Karnavalet e Korçës” e shkruar nga Spiro Comora, sjell problematika të cilat vazhdojnë të jenë aktuale dhe sot. Pabarazia sociale, ekonomike dhe problematika të tjera përcillen përmes humorit fin dhe të goditur./KultPlus.com
“BBC” ka raportuar se ish-zonja e parë e Hondurasit, Rosa Elena Bonilla, 52-vjeçare, është dënuar me 58 vjet heqje lirie për shkak të blerjes së stolive të ndryshme të arit me fonde shtetërore.
Në sallën e gjyqit është deklaruar e pafajshme duke thënë se gjykata do të pendohet për këtë veprim.
Bonila është shpallur fajtore pasi që në mënyrë të kundërligjshme me paratë e shtetit ka blerë stoli në vlerë prej 779 mijë dollarë, gjatë mandatit katërvjeçar të bashkëshortit të saj Porfirih Lob.
Në seancën gjyqësore është thënë se ajo ka shfrytëzuar paratë për blerjen e stolive, ka bërë pagesa pas kontrolleve nëpër qendra të ndryshme të bukurisë si dhe për shkollimin e fëmijëve të saj.
Kujtojmë që Bonilla është arrestuar në shkurt të vitit të kaluar, pas një hetimi disamujor për shkak të “zhdukjes” së fondit publik, përfshirë edhe atë për blerjen e rrobave për fëmijët e varfër të Hondurasit.
Në pranga ka përfunduar edhe asistenti i saj personal Saul Escobar, i cili është dënuar me 48 vjet burgim.
“Dommage” është kënga më e re e këngëtares shqiptare Erza Muqolli, shkruan KultPlus.
Kjo artiste shqiptare, që po depërton me
suksesin e saj në vendet frankofone dhe jo vetëm, ka publikuar këngën e dytë
nga albumi i saj i parë që pritet të publikohet më 25 tetor.
“Para
publikimit të këngës së dytë, Erza Muqolli është prezantuar me një koncert në
Francë, koncert që është filmuar dhe do të prezantohet nëpër kinematë franceze
prej 19 tetorit e deri më 25 tetor, atë ditë edhe kur do të lansohet albumi”,
ka thënë Mehmet Muqolli, menaxheri i Erza Muqollit.
Ndërkohë,
tash është prezantuar edhe coveri i albumit, duke u pëfshirë edhe titujt e këngëve,
por edhe turi i Erza Muqollit që do të realizohet pas promovimit të albumit.
KultPlus ju sjellë këngën e dytë të këngëtares së famshme, e cila së fundi ka qenë e pranishme edhe në Kosovë, në projektin e KultPlus “Ta zbardhi ftyrën”./ KultPlus.com
Dëmi më i madh nuk i është bërë Kosovës me vjedhje dhe skandale (siç pretendohet), por nga përjashtimi i njerëzve të ditur dhe zëvendësimi i tyre me çdo gjë përpos meritokracisë. Instalimi i njerëzve jomeritor në vende me përgjegjësi të lartë, është dëm i pariparueshëm. E gjitha është bërë për interesa partiake, që udhëhiqen nga individ që i kanë rezistuar skandaleve, aferave, gjykimeve, kohës…
Rrethanat me të cilat u trajtua meritokracija, bënë që të humbiste njerëzorja. Në mungesë të njerëzores, njeriu i sotëm u tjetërsua. Pasuria e individit, u shndërua në njësi matëse autoritative. Për pasojë, pasurimi individual u shndërrua në qëllim. Pasuria me çdo kusht, u shndërruar në kauzë. Mënyra më e shpejtë e pasurimit në masë sigurohet lehtësisht përmes politikës. Prandaj, ky fakt, e ka bërë garën për pushtet, të frikshme. Për të fituar, kandidatët garojnë në premtimin e mrekullirave nga më imagjinativet.
Edhe pse
fushatë elektorale tek ne bëhet çdo orë, çdo ditë dhe gjithe vitin, tani në
prag të zgjedhjeve, në të gjitha kanalet televizive zhvillohen debate të
përnatshme mes kandidatëve të partive dhe analistëve. Debatet karakterizohen
nga joserioziteti i skajshëm me të cilën i qasen debatit, si përfaqësuesit
politik ashtu edhe analistët politik. Në të vërtet, aty vetëm politikë nuk ka. Aty
ka vetëm premtime dhe lëvdata. Epilogu i së cilave gjeneron me shumë mburrje
nga kandidatët, për të arriturat e së
shkuarës, që nuk përkon me realitetin; njëzet vjet më parë, mëse një milion shqiptarë
u rikthyen në shtëpitë e tyre që ditën e çlirimit, ndërsa sot, edhe pse të lirë,
dhe me qeveri legjitime, mëse një milion shqiptarë duan të ikin edhe me më
nxitim sesa që u kthyen njëzet vjet më parë.
Shumica e popullatës nuk voton bazuar në përmbajtjen e programeve partiake. Partitë
e shumta partiake, tani më të etabluara, duke e ditur këtë fakt, i ndërtojnë
programet e tyre partiake duke ua përshtatur dëshirave të qytetarëve. Programet
e tyre janë po aq jo serioze sa edhe vetë përbërjet brendapartiake. Programet e
tyre ofrojnë premtime magjike. Ashtu sikur cirqet dikur, që na premtonin
mrekulli për shfaqjet e tyre, pasi mblidhnin inkasimet, linin pas erën e pakëndshme
të vendqëndrimit dhe llomet e shumta që vinin nga posteret e grisur gjithandej
qytetit.
Çdo dy vjet votojmë (asnjë qeveri nuk e ka përfunduar asnjë mandat katervjeçar)
nga pakënaqësitë që marrim.Një makiato shoqëri si kjo e jona, shoqëri kjo
intelektuale dhe me dije superiore, që në gjirin e saj ka me mijëra e dhjetëra
mijëra magjistra e doktorë shkencash, këtë fat meriton. Është e turpshme kur
dëgjon popullin të gjykojë të zgjedhurit e saj. Zgjedh përfaqesuesit e saj me
votë, që pastaj të ankohet nga përfaqësuesit e vet legjitim. Këtë marri, as nuk
e kam kuptuar ndonjëherë dhe as nuk kam për t’a kuptuar; të ankohesh nga
liderët e vetëvotuar, është hipokrizi.
Ky popull, e ka mundësinë që çdo natë, në çdo kanal televiziv, të shikoj dhe
vlërsojë se si asnjë përfaqësues politik nuk dallon nga tjeteri. Të shikoj kandidatët
partiak se si e kanë perfeksionuar gënjeshtrën. Se si ankohen për jetën asketike
që bëjnë në shërbim të popullit. Se si përfaqësuesit politik na fyejnë
intelegjencën në baza ditore. Mjer ky popull me nivelin e tij dhe ofërtën
zgjedhjore që ka.
Aq shumë ka
degraduar gjendja, sa që një perspektivë optimiste është e largët. Gjendja
reale e ka detyruar votuesin shumicë, ta pranoj degradimin. Rritja e vështirësive
dhe lakmive, bënë që shqiptarët të vazhdojnë të ndjekin instiktin e interestit,
të votojnë të njëjtat gabime. Rritja e votës degraduese është rritur frikshëm. Fatkeqësisht,
sa më e turpshme partia, aq më shumë votues ka. Prandaj, në Kosovë fitojnë
bindshëm partitë e korruptuara deri në palcë, sepse aty, tek ato parti, votuesi
ka shpresë për t’u pasuruar. Ndërsa në anarki, gjenë mundësinë për t’u pasuruar
pa pasoja. Prandaj, ky popull nuk meriton më shumë dhe më mirë se kaq. Prandaj,
ankesat e popullit që vazhdimisht kërkon të ikë nga republika e tyre e pavarur,
nuk kanë bazë.
Edhe në këto zgjedhje, si çdo herë, do të fitojnë gënjeshtarët më të mëdhenjë partiak. Unë nuk e fajësoj asnjë nga politikanët, deputët, ministrat, kryeministrat (dhe nuk e mar këtë të drejtë). E drejta për të gjykuar i takon prokurorisë. Por, një gjë e di me siguri, se në politikën shqiptare, fatkeqësisht, do të vazhdojnë të zgjidhen ata që e meritojnë./KultPlus.com
“Magjia e libri”, së shpejti sjellë në shqip librin që po bënë namin nëpër botë, të njërës nga vajzat më me famë botërore të kësaj kohe, Greta Thunberg. Libri pritet që në gjuhën shqipe të botohet gjatë këtij muaji.
Duke filluar nga tregimi
që tronditi mbarë botën, rrëfimi i aktivistes trime suedeze Greta Thunberg u
shndërrua në një biografi të ilustruar, treguar me saktësi me fjalët më modeste
protagonistëve të vërtetë të revoltës së fundit të gjelbër: fëmijëve. Për hir
të tyre përcillet porosia e rëndësishme e ambientalistes pesëmbëdhjetë vjeçe te
“Cop24”: kurrë nuk je aq e vogël për ta bërë dallimin.
Në verën e vitit 2018,
zjarret dhe thatsirat e kanë shkatërruar Suedinë. Nga 20 gushti i po atij viti,
e çdo të premte, vajza pesëmbëdhjetë vjeçe ulet përballë Parlamentit suedez në
Stokholm, për të protestuar. Emri i saj është Greta Thunberg, dhe ka për qëllim
ta shëtisë botën anembanë.
Së bashku me ata që
besojnë në porosinë e saj dhe përkushtimin, Greta vjen për të folur para
njerëzve të fuqishëm të “COP24”, në samitin e Kombeve të Bashkuar kushtuar
ndryshimeve klimatike që është mbajtur më 4 dhjetor të vitit 2018 në Poloni.
Greta tani është gjashtëmbëdhjetë vjeçe. Ajo është propozuar si kandidate e
mundshme për të fituar çmimin Nobel për paqe, dhe ka përdorur rrjetet sociale
për të zgjuar vetëdijen, për t’i inkurajuar njerëzit që të dalin në rrugë.
Imagjinojeni çfarë do të
mund të bënim bashkë, nëse do të dëshironim vërtetë këtë, thotë në fjalimin e
saj te COP24”.
Greta Thunberg është e bija e këngëtares së operave Malena Ernman dhe mjekut Svante Thunberg. Greta ka lindur në shtator të vitit 2003 dhe disa vite më pas ishte diagnostikuar me sindromën “Asperger’s”. Emrin e saj të gjithë sot e zënë në gojë për përkushtimin e saj për ambientin dhe për fuqinë permes së cilës ka përfshirë të rinjtë nga e mbarë bota./KultPlus.com
Më fal se nuk i përdora titujt akademikë e shkencorë se më duket se mund e ngrijnë sadopak ngroftësinë pothuej familjare t’asaj miqsie të shtrejtë që, nganjiherë në jetë, lidhet e fortë që me sinqeritetin e takimit të parë. Mbasi pjesmarrja juej në Komisjonin për rindërtimin e vorrit të Fishtës kje e pamundun ndër seancat e mavonëshme, më mbetet barrë mue që t’u përmbledhi shkurtazi zhvillimin e mavonëshëm.
Siç patem vendosë në mbledhjen e parë, Z. Gjergj Zheji i a paraqiti Ministrit të Kulturës, Z. Teodor Laço, projektet dhe kerkesat tona për rindërtimin e vorrit. Z. Ministri i priti mirë dhe bani shumë premtime për ndima konkrete. Ndërkaq filluen të ndigjohen zane që pyetshin: ky komisjon çfarë asht? shtetnor apo privat? mbasi nuk asht shtetnor, çfarë fuqie ka ky? dhe pse t’i përgjegjemi kerkesave? Nga këto u kuptue që në ditët e para se nuk do të bahej ai filmi dokumenar i kërkuem prej nesh.
Edhe për preventivat dergue Ministrisë së Kulturës, që kapshin Shumen 15.000 – USD. Tue kenë se kjo shumë nuk zgjidhte asnji problem tonin dhe qesharake për nji shtet, nuk e pranuen. Nji mbledhje e komisjonit, në ketë rast, të xanun papritmas, vendosi që të ju sjellshim dashamirve shkodranë, mbasi reduktuen përgjysë programin simbas fjalës së popullit: “shtrij kambët sa të kesh jorganin”. Gjetëm perkrahjen e popullit dhe të Bashkisë së Shkodrës, por tashma ishim vonë, se populli synonte deri atje që t’i naltonte poetit nji monument bronxi. Ndërkaq u realizue nji vorr i thjeshtë i përbamë nga nji kryq hekuri e dy pllaka graniti të zi, ashtu siç i ka hije nji fratit françeskan.
Maska e fëtyrës së tij prej allçije u derdh në bronx, ndersa për ato pak eshtna të dorës së tij skultori Ferit Kola punoi nji sarkofag artistik bakrit. Mbas funksjoneve fetare u krye varrimi. Mbasdreke në Teatrin Migjeni (o ironi e kulturës shqiptare!) u dha nji mbramje letrare artistike. Kje e bukur. Fjalen e rastit e mbajti Aureli e mbas tij foli P. Danjel Gjeçaj (Pal Dukagjini). Në fund Z. David Luka lexoi përshëndetjen tuej e cila u prit me aq duartrokitje sa nuk ta merr mendja.
Mund thomi se i gjithë shtypi shqiptar ndej shurdhë e memec në ketë rasë. As Perfaqsia e Kosovës nuk u gjet e pranishme. Në këtë funeral nuk muer pjesë asnji prej atyne që quhen dhe e mbajnë veten shkrimtar: si rrjedhim logjik dalin dy konkluzione: o ata nuk e mbajnë Fishten shkrimtar ose ata nuk e ndiejn veten shkrimtarë. Emisjoni televiziv u dha vonë e me ngut, por vazhdon jehona e tij. Ma e randësishmja u realizue: nji numër i veçantë i Hyllit të Dritës prej 300 faqesh me artikujt ma të mirë te ktyne pesë vjetve. Mund thomi se patem sukses. Po perfundoj tue u dergue përshëndetjet e zjarrta me shpresë se do të shifemi kur të promovohen veprat e Fishtës në Prishtinë. Me dashuni vllaznore P. Zef Pllumi Tiranë, 14-1-1997./KultPlus.com
Po sjellim një fragment nga libri “Magjia e ligjërimit”, ku profesor Vinca flet për ditën e parë të shkollës dhe mësuesin e tij të parë.
Kur i mbusha
shtatë vjet nisa të shkoj në shkollë, në klasë të parë. Më kujtohet si sot dita
e parë e shkollës: ke “domi” (shtëpia e kulturës), në qendër të fshatit.
Grumbullimi në oborr, rreshtimi, hyrja në klasë. Në korridor, një mësues i
rreptë që na bërtiste fort. Dikë e kapte për jake, dikë për veshi, ndonjërit ia
kriste edhe ndonjë shpullë. Përse? Nuk e di. Ndoshta që të na fuste frikën në
palcë.
Për fat ai
nuk ishte mësuesi im i parë.
Mësuesi im i
parë, ai që do të më jepte mësim, ndryshe nga ai i korridorit, që pa kaluar
shumë kohë do të bëhej funksionar politik, në komunë e më lart, ishte i mirë
dhe i dashur. Edhe i pashëm. Nuk na ndëshkonte fizikisht, madje as nuk bërtiste
me zë të lartë. Na dha mësim vetëm një vit, në klasë të parë, pastaj iku me
familje në Turqi. Ishte mesi i viteve ’50 të shekullit të kaluar, kulmi i
shpërnguljes së shqiptarëve nga vatrat e tyre në shkretëtirat e Anadollit…
Vetëm një
kohë të shkurtër shkuam aty ke “domi”. Pastaj kaluam ke “stanica” (ish-stacioni
i policisë, që kishte qenë stacion xhandarmërie qysh në kohë të Serbisë). Në
atë godinë para se të bëhej shkollë, ishin rrahur burrat e fshatit nga
xhandarët e pushtetit popullor, ndër të cilët më i tmerrshmi kishte qenë
njëfarë Gjushoja.
“Mos hifsh
n’dor’ t’tij!”. Aty, në atë godinë, ku një vit a dy më parë baballarët tanë
ishin ftuar për armë, unë dhe moshatarët e mi tani shkonim në shkollë me çantë
e laps në dorë. Çanta ime ishte prej basme, kurse në të një libër (Abetarja),
dy fletore, një me vija e një me katrorë dhe një laps i thjeshtë, asgjë më
shumë, ndërsa unë i veshur me një palë pantallona të shkurtra dhe një këmishë
bezi.
Këmbëzbathur.
Pas tërsëllëmit të ditës së parë, piskamës dhe dajakut të atij
mësuesit-funksionar, nisa ta doja shkollën, mësuesit,
librat. Nga
klasa e tretë nis shoqërimi im me librin; shoqëri që nuk do të ndërpritet kurrë,
që do të zgjasë një jetë të tërë.
Për mësuesin
tim të parë, që më ka dhënë mësim në klasë të parë, unë kam bërë një vjershë,
vjershën E kujtoj mësuesin, e cila është pa dyshim poezia ime më e njohur dhe
më e popullarizuar: e dinë përmendsh të gjithë fëmijët e moshës shkollore: në
Kosovë, në Shqipëri, në Maqedoni dhe në diasporë. Ka ndodhur ndonjëherë, madje,
ta recitojnë në praninë time, pa e ditur se unë jam autori! Nga këto ndodhi,
rasti i Shëngjinit është më interesanti, por nuk po i hyj tash rrëfimit të tij,
sepse do të na largonte nga tema.
Mësuesi im i
parë, ai që më ka dhënë mësim në klasën e parë, që m’i ka mësuar shkronjat e
gjuhës amtare, e kishte emrin Sadik. Mbiemrin Mehmeti, nëse nuk gaboj. Pra,
Sadik Mehmeti. Ishte nga Struga, nga qyteti, por familja e tij, siç kam marrë
vesh më vonë, kishte ardhur në Strugë nga Kalishta, një fshat i bukur,
pitoresk, buzë liqenit, jo më larg se dy-tre kilometra nga qyteti. Ishte i ri,
i pashëm, elegant. Vishej bukur. Me kostum e kravatë. Kurrë s’kisha parë njeri
të veshur më bukur se mësuesi im: me këpucë të zeza, me pantollona të
hekurosura, me një xhaketë me jakë të gjerë, klasike, me këmishë të bardhë me
vija dhe një kravatë të lidhur bukur e të shtrënguar fort për jakën e këmishës.
Nuk e di a i ndërronte rrobat mësuesi im ndonjëherë (sigurisht që po), por unë kështu
e mbaj mend. Ndoshta ashtu siç e kam parë herën e parë. Përveç që vishej bukur,
ishte, si thashë, edhe i pashëm. Fytyrën e kishte të plotë, pak të hequr, sytë
e larmë, vetullat të harkuara, hundën e drejtë, kurse flokët kaçurrel. Një ble
flokësh i binte shpesh mbi ballë. Ende e ruaj të gjallë në kujtesë fytyrën e
tij, me atë ble flokësh në ballë. Na dha mësim vetëm një vit, pastaj iku. U
shpërngul në Turqi me gjithë familje si shumë të tjerë. Dihet përse!
Kam dëgjuar
se ka jetuar deri vonë në Stamboll dhe se ka ardhur edhe në Strugë, në vizitë,
në verë, vite më parë, por unë s’e kam parë. Kam marrë vesh vonë për ardhjen e
tij, pasi është kthyer.
Dhe tani që po i shkruaj këto fjalë nuk e di a është gjallë, a rron më. Më duket se jo./KultPlus.com
