Jasunari Kavabata qe shkrimtari i parë japonez që u laureua me çmimin Nobel në vitin 1968 për romanin e tij “Vendi i dëborës”. Për të deshifruar universin mental dhe romanesk të jashtëzakonshëm të Kavabatës është e domosdoshme t’i referohemi viteve të para të ekzistencës, të shënuara nga një vetmi e thellë, prej fëmijërisë deri në momentin tragjik kur shkrimtari vendosi t’i japë fund jetës.
Në veprën e tij realja dhe arealja ndeshen, shkapërderdhja e imazheve alternohet me bardhësitë dhe palëvizshmëritë. Punët e Kavabatës janë thurje të brimuara, të papërfunduara, që lënë lexuesin pa frymë para misterit të interpretimit. Soditja e natyrës, rënia e një gështenje, lulëzimi i një kumbulle, fluturimi i zogut, janë arratisje drejt një bote tjetër, ku bukuria e pashpjegueshme është ndoshta ajo e të vdekurve të rikthyer për një çast në botën e të gjallëve.
Jasunari Kavabata, biri i një mjeku të kulturuar, lindi në vitin 1899 në Osaka. Pas vdekjes së hershme të prindërve dhe motrës së vetme, ai u rrit nga gjyshi i verbër. Studioi në Universitetin Imperial të Tokios. Qe një nga themeluesit e organit Bungei Jidai, mediumi i një lëvizjeje të re në literaturën moderne japoneze. Debutimin e tij si shkrimtar e bëri me “Balerini Izu”, në 1927. Pas disa veprave të shquara, romani “Vendi i dëborës” i siguroi pozicionin si një nga shkrimtarët më në zë në Japoni. U bë anëtar i Akademisë së Arteve të Japonisë në vitin 1953. Shkroi edhe shumë vepra të tjera, ndër të cilat “Liqeni”, “Qyteti i vjetër”, “Gjëmimi i malit”, “Bukuroshet e fjetura” etj.
Novela “Bukuroshet e fjetura” të Jasunari Kavabatës është një nga veprat e tij më të bukura. Në brendi të saj trajton kryesisht marrëdhëniet mes moshës së rinisë dhe pleqërisë, seksin, vdekjen, jetën dhe kujtimet. Shpeshherë Kavabata shkruan me metafora, duke dhënë shkas për reflektim shumë më parë pasi të shfletojmë edhe faqen e fundit të librit, për më tepër personazhet kryesorë në krijimtarinë e tij janë individë kompleksë në kërkim të pastërtisë. Kavabata e vë theksin kryesisht mbi aftësinë e mendjes njerëzore për të nxjerrë në pah marrëdhënien e një individi me botën ekzistenciale.
Pasqyrimi i gabimeve të së shkuarës tek personazhi zakonisht ndodhin në prag të vdekjes. Për më tepër, këtyre personazheve u pikon dëshpërimisht në zemër për atë shans të pamundur për rininë e të rinjtë, madje edhe për një moment të shkurtër, për të rivitalizuar një ekzistencë më të dëlirë. Tek “Bukuroshet e fjetura”, personazhi kryesor, Eguti, fle pranë vajzave të reja që janë të droguara, të cilat përfaqësojnë bukurinë e jetës, si një mundësi për të reflektuar mbi gratë që ai ka njohur gjatë gjithë jetës së tij, duke përfshirë edhe gruan dhe vajzat e tij. Gjumi parashikon Egutin me një kalim në vdekjen e tij të afërt.
Si gjithmonë, stili i shkrimit të Kavabatës përmban tone lirike, filozofike, që sugjeron misteret e panjohura të jetës.
Sido që të jetë, një fakt mbetet i sigurt: Kavabata vërtetoi mundësinë e ndjeshmërisë së pastër të flasë në veprat që lëkunden me bukurinë. A ishte kjo bukuri hyjnore apo e ligë? Sekreti i mbartur në varr nga shkrimtari, nuk do të zbulohet kurrë. Dy vjet pas vetëvrasjes së Mishimas, që e konsideronte si mjeshtrin e tij, Kavabata kreu edhe vetë vetëvrasje. Vdiq në vitin 1972. / Konica /KultPlus.com
Në kuadër të Ditës Ndërkombëtare të Artit, si dhe në vijim të ekspozitës “Dreams within a Dream”, Qendra për Hapje dhe Dialog (COD) organizoi dje një bisedë me artistin Nazmi Hoxha.
“Artist talk” u moderua nga kuratorja Eridana Çano dhe artisti i mirënjohur Naxhi Bakalli.
Nazmi Hoxha rrëfeu krijimtarinë e tij artistike përgjatë jetesës në Amerikë, si dhe ndau përvojën vetjake ndër vite.
Kujtimet e sjella nga mjeshtri Bakalli u bazuan në koherencën dhe vazhdueshmërinë pa dalë nga thelbi, duke qenë korrekt me këndvështrimin e tij si artist, i cili është imponues.
Ndërsa kuratorja Çano solli për të pranishmit këndvështrimin e saj për udhëtimin në Amerikë për të përzgjedhur e kuruar këtë ekspozitë, e cila u përgëzua nga artisti duke u quajtur edhe si “këndvështrimi nga një sy i tretë”, dhe kjo e befason artistin duke u kthyer nga autor, në vizitor./ora/KultPlus.com
Gjatë këtyre shëtitjeve nuk më kujtoheshin asnjëherë ato që më thoshte ajo. Isha krejt i ekzaltuar, i bindur se një forcë mistike na ishte afruar dhe se bashkimi ynë ishte rezultat i një afiniteti të paracaktuar. Kisha tre mëngjese që e njihja; tre mëngjese të shkurtra, përpara të cilave pjesa tjetër e ditës nuk ekzistonte deri në mëngjesin pasardhës. Por, mëngjesin e katërt qëndrimi i saj ndryshoi. Ajo më priti ftohtë, pa entuziazëm dhe nuk pranoi të ma kapte dorën. Unë e qortova për këtë gjë dhe e akuzova me shaka se nuk më donte. Më tha – në fund të fundit, unë jam pesëmbëdhjetë vjeç dhe ju nuk jeni veçse katër vjet më i madh se unë. Unë nuk desha ta kuptoja domethënien e kësaj vërejtjeje. Por, nuk mund të mos e vija re mënyrën me të cilën papritur po më largonte. Vështronte drejt përpara, duke ecur me një hap elegant prej gjimnazisteje, me duart të futura në xhepat e bluzës marinare.
– Me fjalë të tjera, ju nuk më doni me të vërtetë – i thashë. Nuk e di – ma ktheu ajo. Unë mbeta i hutuar. – Në qoftë se nuk e dini, atëherë nuk më doni. Në vend të përgjigjes, ajo vazhdoi të ecte pa thënë asgjë. E shikoni çfarë profeti jam – zura të flisja unë me një ton të lehtë. – Ju kisha thënë se do të pendohesha që u njoha me ju. Provova ta merrja në pyetje për të zbuluar ndjenjat e saj të vërteta në lidhje me mua, por të gjitha pyetjeve ajo iu përgjigj njëlloj: – Nuk e di.
Doni të martoheni me mua? – I thashë më në fund për ta zënë ngushtë. – Unë jam tepër e re. Mirë atëherë, sikur të ishit e detyruar të martoheshit, do të më merrnit mua, apo ndonjë tjetër? Por, ajo nuk donte të angazhohej dhe përsëriste pa pushim të njëjtat fjalë: – Nuk e di… unë ju dua… por… – Por nuk më doni – i thashë unë tërë ankth. Ajo mbeti në heshtje.
Ishte një mëngjes i vrerët, rrugët kishin një pamje të përhime dhe të shëmtuar. E keqja është se kam lejuar t’i çoj gjërat shumë larg – thashë me një zë të ngjirur. Kishim arritur në hyrje të metrosë. “Mendoj se do të bënim mirë të ndaheshim dhe të mos takoheshim më kurrë” – shtova duke pritur se si do të reagonte ajo. Mbeti e ngrysur. – Lamtumirë – u përgjigj ajo. – Më vjen shumë keq.
Kjo ndjesë qe si një goditje që po më jepte në zemër. Kur ajo u zhduk në metro provova një ndjenjë zbrazësie të padurueshme. Ç’kisha bërë? Mos isha treguar tepër brutal? Nuk duhej ta kisha trembur. Isha sjellë si një hajvan i fryrë dhe kisha krijuar një situatë të tillë që tani nuk mund të takohesha më me Hetin pa u bërë qesharak. Ç’duhej të bëja? Më mbetej vetëm të vuaja.
E quajtur “Novelistja më e madhe amerikane e kohës së saj”, novelistja dhe dramaturgja fituese e çmimit Pulitzer, Edna Ferber vdiq 55 vjet më parë, më 16 prill të vitit 1968, transmeton KultPlus.
Ferber lindi më 15 gusht 1885 në Kalamazoo, Michigan. Familja e saj u zhvendos pak përpara se të vendosej në Appleton, Wisconsin, kur Ferber ishte 12 vjeç, ku babai i saj drejtonte një dyqan të përgjithshëm.
Ajo ndoqi shkollën e mesme Ryan, ku shërbeu si redaktore “personale dhe lokale” e gazetës së shkollës. Talentet e saj në të shkruar ishin tashmë të dukshme, ndonëse ishte teatri që rrëmbeu zemrën e saj. Ajo e quajti veten “e goditur nga skena” dhe shpresonte të bëhej aktore.
Por nuk ishte menduar të ishte. Në pamundësi për të përballuar universitetin dhe në nevojë për të ndihmuar familjen e saj, Ferber shkoi të punonte në Appleton Daily Crescent. Ajo ishte gazetarja e parë femër e gazetës. Ferber e pëlqeu punën dhe kaloi në një gazetë më të madhe, Milëaukee Journal, ku ajo punoi aq shumë sa u rrëzua nga lodhja një ditë në moshën 22-vjeçare.
Ferber u kthye në shtëpi në Appleton për të pushuar, por në mënyrë tipike Ferber, ajo derdhi energjinë e saj në shkrimin e tregimeve.
Tregimi i saj i parë i shkurtër, “Heroina Homely”, u botua në vitin 1910. Ajo më vonë tha për suksesin e saj: “Vendimi im për t’i dërguar “Heroina Homely” te redaktori i Everybody’s u arrit thjesht mjaftueshëm.”
Historia e saj u pasua shpejt nga një roman, “Daën O’Hara”, për një gazetare femër në Milëaukee. Ferber erdhi në vëmendjen kombëtare për serinë e saj të tregimeve në lidhje me shitësen udhëtuese të petkave Emma McChesney. Ndër fansat e saj ishte edhe presidenti Teddy Roosevelt.
Suksesi i këtyre tregimeve e solli Ferberin në vitin 1912 në Nju Jork, ku ajo gjeti famë të madhe për romanet dhe tregimet e saj të shkurtra. Shumë prej tregimeve të saj shfaqnin gra të forta që kapërcenin vështirësitë. Thuhej se ajo kishte pak durim për gratë që lejojnë veten të kufizohen nga kufizimet sociale dhe kulturore të vendosura mbi gratë.
Ferber ishte rigoroze për punën e saj. Ajo hulumtoi me kujdes mjediset e romaneve të saj dhe mbajti një plan ditor të një shëtitjeje të shpejtë në mëngjes, e ndjekur nga disa orë shkrim. Për vite me radhë, ajo shkruante 1000 fjalë në ditë, 350 ditë në vit. Pasi kishte filluar një libër, ajo pretendoi se asgjë tjetër veçse vdekja nuk mund ta ndante atë nga ai./ KultPlus.com
Tirana Film Office është zyrtarisht pjesë e finalistëve të “Global Production Award”, në kategorinë Emerging Location Award (sponsorizuar nga Dallas Film Commission)!
Me vende konkurrente nga e gjithë bota, ndër qindra zyra filmi nga çdo kontinent, Tirana Film Office arrin të përzgjidhet në listën e 5 më të mirëve, duke u bërë pretendente për çmimin fitues.
Ky event i përvitshëm, i cili mbahet në Festivalin e Filmit në Kanë, ka në fokus vlerësimin dhe promovimin e lokacioneve më të përshtatshme për xhirim, si dhe punën përgjatë një viti të zyrave të filmit në vende respektive.
Në thelb të këtyre çmimeve janë iniciativat, projektet dhe punët e shkëlqyera që vendosin standardet më të larta në stabilitet dhe diversitet, duke siguruar kështu që ekonomitë lokale të përfitojnë nga prodhimet e tregut të tyre. Tirana Film Office është pjesë e Agjencisë së Industrive Kreative në Bashkinë e Tiranës./KultPlus.com
Një pyetje ka frustruar audiencën e gjerë qëkur filmi Titanik u lansua në vitin 1997.
Por, një ankand më në fund ka zgjidhur misterin nëse kishte vend të mjaftueshëm për Jack-un dhe Rose në kornizën e derës prej druri në fund të filmit, shkruan DailyMail.
Dërrasa doli në ankand për 40 mijë dollarë dhe personat e interesuar për ta blerë kanë zbuluar se ka një gjatësi prej 2.4 metrave dhe një gjerësi prej 1 metër; hapësirë e mjaftueshme për Jackun dhe Rose.
Në skenën ikonike të filmit, Jack ngriu për vdekje në ujë pasi sakrifikoi veten për ta mbajtur Rose në panel.
Prej asaj kohe, kjo skenë është komentuar shumë, derisa disa fansa kanë rikrijuar skenën për të demonstruar se të dy mund të kishin mbijetuar.
Regjisori i Titanikut, James Cameron i ka qëndruar besnik skenarit, duke thënë se dërrasa do të ishte zhytur gjithsesi për shkak të peshës së çiftit dhe Jack ‘duhej të vdiste’ pasi historia ishte një tragjedi.
Dërrasa në skenën ikonike të filmit, u frymëzua nga një copë druri që kishte mbetur nga fatkeqësia e vitit 1912./KultPlus.com
Muzeu Historik Kombëtar përkujtoi sot në ditën e lindjes, poetin arbëresh, Jul Variboba. Ai konsiderohet si përfaqësuesi kryesor i letërsisë së vjetër arbëreshe që lëvroi temën fetare për qëllime kishtare dhe mësimore.
Jul Variboba (1724-1788) lindi në katundin Mbuzat të Kozencës në Kalabri. Mësimet e para i mori në kolegjin e San Benedetos në Ulano. Në vijim ka shërbyer disa kohë si prift në fshatin e tij të lindjes.
Në Romë kaloi vitet e tjera të jetës, ku më 1762 botoi vëllimin poetik “Gjella (jeta) e Shën Mërisë Virgjër”, poemë e gjatë në dy pjesë bashkë me një tufë vjershash. Subjekti fetar i kësaj vepre është larguar mjaft nga tradita krishterë e paraqitjes së figurave biblike, të cilat Variboba i ka përshkruar si njerëz të zakonshëm, në mjedise vallesh e vajesh të ngjashme me ato të poezisë popullore arbëreshe. Libri fillon me një letër më anën e së cilës poeti i drejtohet Shën Mërisë, për t’i treguar përse ka ndërmarrë botimin. Vepra “Gjella e Shën Mërisë Virgjër” përbëhet prej dy poemash: e para titullohet “Gjella e Shën Mërisë” dhe e dyta “Gjella e Shën Bambinit”. Ndërsa në pjesën tjetër të librit autori ka përmbledhur disa vjersha shpirtërore./atsh/KultPlus.com
Presidentja e Kosovës, Vjosa Osmani, ka reaguar ashpër pas vrasjes së gruas nga Pejë, që dyshohet se u vra nga bashkëshorti i saj mëngjesin e sotëm
Gjatë një fjalimi në hotelin “Emerald” në Prishtinë ku po merr pjesë në iniciativën ‘Thinking of You’, ajo ka theksuar se mënyra e vetme për ta ndalur këtë fenomen të tmerrshëm është të rizgjohemi të gjithë si shoqëri, si shtet e si komb.
“Fatkeqësisht, sot të gjithë jemi zgjuar në mëngjes me lajmin e tmerrshëm për vrasjen edhe të një gruaje nga bashkëshorti i saj. Ky fenomen i tmerrshëm që po e plagos shoqërinë dhe shtetin tonë, ky femicid i cili për fat të keq ka marrë përmasa të jashtëzakonshme, duhet të ndalet me çdo kusht. Dhe, mënyra e vetme për ta ndaluar atë është në qoftë se rizgjohemi të gjithë si shoqëri, si shtet, e si komb. Rizgjohemi sërish në këmbë kundër këtij fenomeni sepse nuk jemi jetë vajzash e grash për të humbur”, ka deklaruar Osmani.
Ajo ka shtuar se kjo ngjarje ndodhi një ditë pas nisjes së edicionit të dytë të “Forumit për Gratë, Paqe dhe Siguri”, ku është diskutuar për dhunën ndaj grave.
Presidentja Osmani ka bërë thirrje tek të gjithë, aktivistë të shoqërisë civile, institucione të sigurisë e drejtësisë, qytetarë, gra e burra bashkë që të ndalim një herë e përgjithmonë dhunën mbi bazë gjinore, që po e njollos shtetin tonë dhe mund ta shkatërrojë atë përbrenda./KultPlus.com
Historiani i njohur Jusuf Buxhovi, përmes një njoftimi ka bërë të ditur se botimi i tretë i librit “Kosova – histori e shkurtër” që ka dalë nga shtypi kohët e fundit, la disa plotësime të rëndësishme.
Ai ka treguar se në libër pasqyrohen tri fusha, atë të lashtësisë, te hipoteza e lidhjes pellazge-ilire; te trinomi i mbretërive ilire: Dardanisë, Maqedonisë dhe Epirit si epiqendër e antikitetit si dhe te demistifikimi i mëtutjeshëm i qëndrimeve të historiografisë serbe rreth dinastisë Nemanjane të Rashës.
Tutje, Buxhovi ka shkruar se krahas këtyre plotësimeve, vëmendje i është kushtuar edhe asaj që e quajmë tezë “arnautashe”, të sajuar në shekullin XIX nga një pjesë e autorëve të sllavistëve të Vjenës, sipas të cilëve shqiptarët myslimanë janë serbë që fillimisht pranuan islamin në shekullin XVI për t’u shqiptarizuar dhunshëm në shekullin XVIII.
“Një vend të rëndësishëm në këtë plotësim zë edhe përiudha e luftës nacional-çlirimtare dhe ndryshimet që solli në planin shoqëror-politik shqiptar, ato te pushtimit fashisht italian të Shqipërisë (1939-1943) si dhe të pushtimit gjerman 1941-1945, ku fillimisht, nga 1941-1943, pas shpërbërjes së Jugosllavisë së Versajes kemi “tokat e lirueme” me Shqipërinë e Musolinit, ndërsa nga viti 1943-1944, pas kapitullimit të Italisë shfaqet Qeveria Shqiptare si shtet etnik nën ombrellën e Vermahtit gjerman, në një hapërisë prej 74 mijë kilometrash katrore”, ka shkruar Buxhovi./KultPlus.com
Daniel Defo lindi në Londër më 1660. Ai ishte djali i një kasapi të quajtur Xhejms Fo (Danieli më vonë e ndryshoi mbiemrin e tij në Defo sepse tingëllonte më bukur). Danieli i ri mëson në një shkollë fetare dhe më pas filloi tregtinë duke shitur dhe blerë mallra të ndryshëm. Kështu, ai udhëtoi në të gjithë Europën.
Daniel Defo luftoi kundër mbretit Xhejms ll dhe më vonë u bashkua me ushtrinë e mbretit Uilliam lll. Ai u burgos dy herë, sepse shkroi disa tekste kundër kishës dhe qeverisë. Daniel Defo punoi shumë edhe me gazetën e tij, në të cilën shkroi më shumë se 500 shkrime me emrin e vet, më shumë se çdo shkrimtar tjetër në gjuhën angleze.
Ai pati një jetë shumë aktive. Vdiq në 1731 në Londër. Kur ishte pothuajse 16 vjeç, Daniel Defo filloi të shkruante novela. Të kësaj periudhe janë veprat: “Kapiten Singëlltoni”, “Moll Flanders” dhe “Roksana”, por libri që e bëri të famshëm në të gjithë botën është “Robinson Kruzo”. Kjo ishte novela e tij e parë, e shkruar më 1719 dhe pati sukses të menjëhershëm. Defoja u mbështet në historinë e vërtetë të një detari të quajtur Aleksandër Selkirk, i cili u braktis nga piratët në ishullin Juan Fernandes, një ishull i vogël në Oqeanin Paqësor.
Ai jetoi atje i vetmuar për katër vjet dhe mundi të largohej me ndihmën e një anijeje në vitin 1709. Shumë studiues letërsie e mbajnë Robinson Kruzonë si novelën e parë në krijimtarinë letrare angleze. Ajo është përkthyer në mjaft gjuhë të botës, madje konsiderohet nje ndër veprat më të përkthyera në të gjithë botën pas Biblës.
Ai është një nga katër shkrimtarët më popullor dhe themelues i romanit anglez. Defoe ka shkruar edhe shumë trakte politike të cilat i kanë shkaktuar shqetësime autoriteteve angleze, të cilat e kanë ndëshkuar duke e futur në burg për pak kohë. Njëherësh ai ishte pionier i gazetarisë ekonomike dhe të biznesit. /KultPlus.com
Më 16 prill të vitit 1889 ka lindur Charlie Chaplin, i cili ka vdekur më 25 dhjetor 1977 në Zvicër. Aktori, skenaristi, regjisori dhe producenti anglez Charlie Chaplin, ishte një nga pionierët e kinemasë dhe një ndër artistët më të mëdhenj në historinë e filmit.
Mustaqe të zeza, kapelja, bastuni dhe të ecurit si rosak me këpucët e mëdha – karakteristika të Charlie Chaplin këto që nuk i harron askush. Ashtu si edhe në filmin e tij të parë, me të cilin korri sukses të madh „Fëmija“ (1921) „endacaku“ ndërthurte në figurën e tij, humorin e shakanë me dëshpërimin e melankolinë.
Lindur në vitin me 16 prill 1889 në Londër, ai ndërroi jetë në Zvicër në vitin 1977 – gjatë jetës ai përjetoi shumë suksese në kinematografi, por edhe shumë skandale. Charles Spencer Chaplin rridhte nga një familje e varfër dhe arriti të fitojë miliona në Hollywood. Filmi i tij “Etja për ar”(1925) tematizon pikërisht këtë kontradiktë: realiteti i trishtuar dhe ëndrra për ar e pasuri.
Shumica e veprave të Chaplin u krijuan në kohën e filmit pa zë. Për „Dritat e qytetit“ ai punoi në fazën e kalimit nga filmi pa zë në atë me zë. Por Chaplin nuk i preferonte filmat me zë. Ai e përdorte zërin me kursim dhe në mënyrë eksperimentuese. Filmat e tij dëshmojnë se ai ka pasur të drejtë: Mimika, pantomimat, gjestet dhe shprehja – të gjitha funksionojnë edhe sot tek filmat e Chaplin.
Charlie Chaplin ishte i dhënë pas grave dhe është martuar gjithsej katër herë. Yllin e ri të kinematografisë e tërhiqnin gjithmonë vajzat e reja. Kjo shpesh herë i ka krijuar telashe. Në SHBA dhe në atdheun e tij në Angli, apostujt e moralit e kanë kritikuar ashpër atë.
Gruaja e dytë e tij Lita Grey Chaplin dhe dy fëmijët – 1913
Vetëm në filmat e tij të vjetër Chaplin luante karaktere të pakëndshëm. Shumë shpejt ai iu përkushtua roleve, që karakterizuan më pas filmat e tij: ky ishte njeriu i thjeshtë, që mbrohet ndaj padrejtësive të jetës. Në veprat e më vonshme si „Kohët moderne“ (1936) ai ushtron edhe një kritikë të thellë shoqërore – njeriu në ingranazhet e industrializimit.
Një vepër mjeshtërore e Chaplin është filmi “Diktatori i madh” (1940). Përpjekjes, që konsiderohej thuajse e pamundur për të satirizuar Hitlerin dhe nazistët – Chaplin ia doli me sukses. Më vonë Chaplin është shprehur, se po të kishte pasur dijeninë për kampet e përqendrimit ai nuk do ta kishte xhiruar filmin. E pavarësisht kësaj “Diktatori i madh” edhe sot është një film që ia vlen të shihet.
Në veprën e mëvonshme “Projektorët” Chaplin ka përpunuar edhe shumë prej përjetimeve të tij. Në të tematizohen ulje – ngjitjet e artistit. Premiera e filmit u shfaq në vitin 1952, në një kohë, kur Chaplin përçmohej në SHBA. Atë e akuzonin atje, se ishte i afërt me komunizmin. Chaplin, i cili ishte atë kohë në Angli, nuk u lejua të kthehej në SHBA.
Pas dhjetë vjetëve ndërprerjeje, Charlie Chaplin rivuri në skenë në Europë në 1967 filmin: “Kontesha e Hong-Kongut”. Ndonëse filmi me dy yjet e kinematografisë Sophia Loren dhe Marlon Brando pati aktorë të nivelit të lartë, ai nuk solli asnjë sukses komercial. Vitet e fundit të jetës Chaplin i kaloi në Zvicër. Vetëm një herë ai u kthye shkurt në SHBA.
As sot e kësaj dite nuk ka figurë tjetër në historinë e kinematografisë, që të jetë kaq e pranishme sa Charlie Chaplin. Qoftë në reklama, në qendra tregtare, në pllakata, në fotografi apo në internet – figura e endacakut me tiparet tipike të aktorit Charlie Chaplin haset kudo dhe në çdo kohë. Chaplin u ka mbijetuar kohërave – ndonëse periudha e tij si regjisor i përket një të shkuare të largët.
Edhe ata që nuk janë rritur me Charlie Chaplin dhe filmat e tij, e njohin endacakun. “Ai nuk ishte një yll Hollywood-i”, thotë ekspertja amerikane e Chaplin-it, Lisa Stein Haven, “sepse kur ai ishte një yll, Hollywood-i nuk ekzistonte”. Edhe sot mund të thuash që: Charlie Chaplin është shumë më tepër se sa një aktor. Ai është një legjendë. / KultPlus.com
Nëse në rajonin e Shkodrës, atë fushor dhe bregliqenor, ka një fshat që dallon për nga vendndodhja dhe organizimi i tij, ai është fshati Zogaj.
Vlera arkitektonike dhe mënyra e urbanizimit të fshatit, mbetet karakteristik, pasi thuajse çdo 30-50 metra nga rruga kryesore, ngrihen rrugica të tëra që gjarpërojnë rrëzë malit, për të kapur edhe shtëpinë më të largët në mal.
DRTK Shkodër thotë se, këto rrugica të ngushta, ndërtuar në gurë dhe rrethuar me avlli të ulta po në gurë, mirëmbahen çdo ditë nga banorët e fshatit, ndaj janë përherë të pastra dhe plot lule shumëngjyrëshe, si pjesë e traditës së Zogajt.
Rrugicat e kalldrëmta, ndërtuar shekuj më parë, pa ardhur rruga e makinës zbrisnin deri në bregun e liqenit. Ato kujtohen me shumë nostalgji e dashuri ndër breza, duke e sjellë të freskët kujtimin e tyre deri në ditët e sotme.
Zogaj gjendet 3-4 km përtej Shirokës dhe është i njohur për peshkimin, bimët mjekësore e klimën alpine.
Ky fshat kufizohet nga veriu me liqenin e Shkodrës, nga jugu me malin e Taraboshit, nga lindja me lumin Buna dhe nga perëndimi me kufirin shtetëror me Malin e Zi.
Zogaj është i njohur si një fshat i vjetër peshkimi dhe së bashku me Shirokën janë ndër zonat më të bukura të Shqipërisë së Veriut. Kjo zonë shquhet edhe për prodhimin e qilimave tradicionalë, traditë e cila vijon të ruhet me fanatizëm nga gratë e zonës. Punimet me endje me kalimin e viteve janë kthyer në të preferuar nga turistët./atsh/KultPlus.com
Më poshtë gjeni disa prej thënieve më të bukura të Da Vincit:
E vërteta është vajza e vetme e kohës.
Ai që zotëron shumë është ai që edhe frikësohet shumë, prej humbjes.
Kudo që hyn fati i mirë, zilia e rrethon dhe e sulmon atë vend; dhe kur ajo të largohet, hidhërimi dhe pendimi mbeten prapa.
Është më lehtë të luftosh me të keqen në fillim sesa në fund.
Trupi ynë varet nga Qielli dhe Qielli nga Shpirti ynë.
Ashtu si guximi e rrezikon jetën, frika e mbron atë.
Sepse, me të vërtetë, dashuria e madhe buron nga njohja e madhe e objektit të dashurisë, dhe nëse dini pak, do të jeni në gjendje ta doni atë vetëm pak ose aspak.
Atje ku ka britma, nuk ka njohuri të vërteta.
Ashtu siç çdo mbretëri e ndarë bie, ashtu çdo mendje e ndarë midis shumë studimeve ngatërron dhe shkatërron vetveten.
Në lumenj, uji që prekni është i fundit prej atij që ka kaluar dhe i pari prej atij që vjen; pra me kohën e tanishme.
Hekuri ndryshket nga mospërdorimi; uji humbet pastërtinë e tij nga pezulli … po ashtu edhe mosveprimi e thith fuqinë e mendjes.
Pse syri e sheh një gjë më qartë në ëndërr sesa në imagjinatë kur është zgjuar?
Ndërsa mendoja se po mësoja si të jetoja, në fakt mësova se si të vdisja.
Arti nuk mbarohet, vetëm braktiset.
Urtësia është vajza e përvojës.
Asgjë nuk e forcon autoritetin aq shumë sa heshtja.
Më ka bërë përshtypje urgjenca për të vepruar. Të dish nuk mjafton; ne duhet të aplikojmë. Të jesh i gatshëm nuk mjafton; ne duhet të bëjmë.
Natyra është burimi i gjithë njohurisë së vërtetë. Ajo ka logjikën e saj, ligjet e saj, nuk ka asnjë efekt pa shkak, as shpikje pa nevojë.
Përvoja nuk gabon. Vetëm gjykimet tuaja gabojnë duke pritur prej saj atë që nuk është në fuqinë e saj.
Koha qëndron mjaftueshëm për këdo që dëshiron ta përdorë.
Atje ku shpirti nuk funksionon bashkë me duart, nuk ka art.
Ai që e do praktikën pa teori është si marinari që hip në bordin e anijes pa timon dhe busull dhe kurrë nuk e di se ku mund të shkojë.
Eshtë më lehtë të rezistosh në fillim sesa në fund.
Burrat gabojnë kur ankohen për fluturimin e kohës, duke e akuzuar atë se është shumë e shpejtë dhe nuk e kuptojnë që është e mjaftueshme edhe ndërsa kalon.
Ai që nuk e dënon të keqen, urdhëron që të bëhet.
Ashtu si ngrënia në kundërshtim me këshillat është e dëmshme për shëndetin, ashtu edhe studimi pa dëshirë prish kujtesën dhe nuk mbart asgjë që merr përsipër.
Jeta jonë është e përbërë nga vdekja e të tjerëve.
Nuk është i aftë për virtyt ai njeri që sakrifikon nderin e tij për përfitime. Pasuria është e pafuqishme për të ndihmuar atë që nuk e vlerëson veten.
Ndërsa një ditë e kaluar mirë sjell gjumë të lumtur, ashtu edhe një jetë e kaluar mirë sjell vdekje të lumtur.
Përvetësimi i çdo njohurie, çfarëdo që të jetë, është gjithmonë e dobishme për intelektin, sepse do të jetë në gjendje të dëbojë gjërat e padobishme dhe të ruajë ato që janë të mira. Sepse asgjë nuk mund të dashurohet ose urrehet nëse nuk njihet së pari.
Mashtrueset më të mëdha që i shkaktojnë vuajtje njeriut janë mendimet e tij.
Një poet e di se ka arritur përsosmërinë jo kur nuk mbetet asgjë për të shtuar, por kur nuk ka asgjë për të marrë.
Nëse dikush dëshiron të shohë se si shpirti banon në trupin e tij, le të vëzhgojë se si ky trup përdor banesën e tij të përditshme. Kjo do të thotë, nëse kjo është pa rregull dhe e konfuze, trupi do të mbahet në çrregullim dhe konfuzion nga shpirti i tij.
I varfër është nxënësi që nuk e tejkalon mësuesin e tij.
Pasi të keni shijuar fluturimin, do të ecni përgjithmonë në tokë me sytë e kthyer drejt qiellit, sepse atje keni qenë dhe atje do të keni gjithmonë dëshirë të ktheheni.
Zoti na i shet të gjitha gjërat me çmimin e punës.
E vërteta e gjërave është ushqimi kryesor i intelekteve superiore.
Është po aq gabim i madh të flasësh mirë për një njeri të pavlefshëm sa të flasësh keq për një njeri të mirë.
Fatkeqësia më e rëndë është kur pikëpamjet tuaja vijnë përpara punës tuaj.
Mësoni si të shihni. Kuptoni sesi gjithçka lidhet me gjithçka tjetër./KultPlus.com
Elbasani ka shumë pika turistike dhe historike, që çdo turist nuk duhet t’i humbasë pa i vizituar.
Kryeministri Edi Rama ndau sot në rrjetet sociale pamje nga Gjinari dhe Funari, dy pika turistike të Elbasanit, që vizitohen çdo vit nga vizitorë të shumtë vendas e të huaj.
“Nga thellësitë e Gjinarit te peizazhet frymëzuese të Funarit, Elbasani një destinacion turistik që duhet vizituar”, shkruan Rama.
Gjinari piktoresk, me malin e Bukanikut, ku dëbora shkrin në muajin korrik, është një vend malor turistik. Të shumtë janë turistët, të cilët shijojnë në çdo stinë freskinë alpine të maleve të Bukanikut, që nuk janë më tepër se 25 kilometra larg Elbasanit. Në Gjinarin turistik ka monumente të shumta kulturore mes tyre “Dushkun e Lleshanit”, Varri i Kostandin Shpatarakut, fragmente të rrugëve të vjetra me kalldrëm, etj.
Ndërsa Funari ndodhet 20 kilometra larg qytetit të Elbasanit. Vitet e fundit ai është kthyer në destinacionin e të apasionuarve edhe pas sporteve të aventurës.
Në Funar, veç bukurive që ofron natyra mund të ushtrohen sportet e aventurës si parashutizmi, kajakë në liqen, hipizëm, çiklizëm malor, ecje dhe ngjitje në shtigjet malore. Funari është një zonë e pasur me pyje dhe me katër liqene apo rezervuarë, ku dy ndodhen brenda fshatit dhe dy të tjerë të fshehur pas maleve që e rrethojnë atë.
Deri pak kohë më parë, Funari ishte thuajse i harruar për nga vetë infrastruktura e amortizuar, pasi duheshin tri orë për rrugën që sot mund ta përshkosh për 1 orë. E pasur me pyje pishash dhe dushku, Funari ofron një klimë të shëndetshme që, nëse i shtojmë dhe gatimet tradicionale të zonës, bëhet vendi ideal për të kaluar fundjavën. Por jo vetëm kaq, kjo zonë mund të jetë një destinacion edhe për të pasionuarit pas peshkimit./atsh/KultPlus.com
Në përkujtim të 100 vjetorit të lindjes të profesor Jup Kastratit, studiues dhe familjarë folën rreth rëndësisë së trashëgimisë së vyer të akademikut dhe studiuesit të njohur shqiptar.
Në një periudhë prej 60-vjetësh Profesor Jup Kastrati ka bërë një punë titaniku në fushë të kërkimeve, studimeve dhe sintezave shkencore të albanologjisë. Rreth 40 vepra të botuara janë rezultat i kërkimeve të dendura ndër biblioteka dhe arkiva.
Vepra e tij sot konsiderohet trashëgimi e paçmueshme e albanologjisë, pavarësisht se vetëm shumë pak prej saj është e botuar. Në veprimtarinë e gjithëmbarshme të tij shkencore Profesor Jup Kastrati ka botuar: traktate, monografi, studime, artikuj shkencorë dhe divulgativë, recensione kritike për vepra gjuhësore, përkthime diturake, bibliografi shkencore të karakterit gjuhësor.
Profesor Jup Kastrati lindi në Shkodër, me 15 prill 1924. Shkollën fillore dhe gjimnazin klasik i ka bërë në qytetin e lindjes. Pak kohë ka qenë edhe në liceun shkencor “Galileo Ferraris”, në Torino. Gjatë pushtimit italian, si antifashist, ka qenë i persekutuar, i burgosur, i internuar në Kosovë. Ka kryer Fakultetin e Filologjisë të Universitetit Shtetëror të Tiranës./topchannel/KultPlus.com
Në Galerinë Qahili, më 23 prill hapet ekspozita “Diell” me artistet Bardha Buza, Merita Myderrizi Maloku dhe Vjosa Bujari Maliqi, nga ora 19:00.
Rreth ekspozitës:
Dielli është një emblemë lavdie dhe shkëlqimi. Ai përfaqëson lumturinë, jetën dhe spiritualitetin. Një simbol i shpresës. Diell është një ekspozitë e kuruar që hulumton fuqinë transformuese të dritës diellore, duke u fokusuar në diell si burimin përfundimtar të dritës dhe jetës në universin tonë.
Një odise e kuruar që feston diellin si një inspirim ndriçues, një mrekulli shkencore dhe një ikonë kulturore. Duke ndriçuar ndërlidhjen e artit dhe përvojës njerëzore përmes prizmit të dritës diellore, ekspozita frymëzon mrekulli, kuriozitet dhe një ndjenjë të rinovuar të kujdesit ndaj trashëgimisë sonë diellore./express/KultPlus.com
Drejtoresha e Teatrit Kombëtar të Operas e Baletit, Abigeila Voshtina, njoftoi sot se Artur Vera dhe Ivana Hoxha u shpallën fitues të konkursit ndërkombëtar “Voci di Mascagni”.
Baritoni Artur Vera dhe mezosopranoja Ivana Hoxha spikatën mes konkurrentëve të tjerë shqiptarë dhe të huaj që morën pjesë në këtë konkurs, i cili u organizua për herë të parë në Shqipëri, përgjatë datave 11 dhe 12 prill.
Audicionet u zhvilluan nga “Mascagni Academy”, një akademi me nivel të lartë për këngëtarët lirikë. Akademia synon të trajnojë interpretuesit e rinj, që të mund të marrin pjesë në produksionet operistike të përgatitura për festivalin “Mascagni”./atshKultPlus.com
Kështu shkruhet në revistën PARIS VOUS AIME, që shpërndahet për turistët e huaj në dy aeroportet franceze, Paris-Charles de Gaulle and Paris-Orly, ku promovohet edhe vendi ynë.
Kryeministri Edi Rama ndau sot foto nga shkrimi i kësaj reviste.
Rama thekson se kjo është surpriza e këndshme në aeroportin e Parisit që mban emrin e Shqipërisë duke promovuar nga veriu në jug destinacionet turistike.
“ALBANIE LA NOUVELLE PRINCESSE DE L’EST ose surpriza e këndshme në aeroportin e Parisit që mban emrin e Shqipërisë duke promovuar nga veriu në jug destinacionet turistike, prej zonave të mbrojtura të Shkodrës deri në plazhet Sarandës, Qafën e Pazarit në Gjirokastër, hotelet e ngrohta të Korçës, kantinat e Beratit e plot shije të tjera të Shqipërisë Turistike”, shkruan Rama./atsh/KultPlus.com
E cili prind, sot nuk do të kishte dashur t’i drejtohej mësuesit të fëmijës së tij, ashtu si Abraham Lincoln mësuesit të të birit. Prandaj, meqë sot është dita e parë e vitit të ri shkollor, kjo letër ia vlen të lexohet sërish, të paktën nga prindërit dhe mësuesit.
Presidenti i 16-të i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Abraham Lincoln, e dinte vlerën e dijes dhe të mësuarit në jetë. Për këtë, ai kishte vendosur që mësuesit të djalit të tij, t’i shkruante në formë përkujtimi rreth mënyrës se si duhet trajtuar një fëmijë i vogël. Lincoln i kishte renditur mësuesit të djalit të tij, pikërisht në ditën e parë të shkollës, një sërë arsyesh e mësimesh të arta të cilat dëshironte që djali i tij t’i mësonte nga mësuesi.
Lexoni më poshtë letrën e Abraham Lincoln të shkruar në vitin 1830:
Mësues i nderuar,
Djali im sot e fillon shkollën.
Pas pak, gjithçka do të jetë për të e çuditshme dhe e re, prandaj do të doja ta trajtonit butësisht.
Është një aventurë që ai do ta marrë me vete nëpër të gjitha kontinentet.
Të tilla aventura që ndoshta mund të përfshijnë luftëra, tragjedi dhe fatkeqësi. Ta jetosh këtë jetë, të duhet besim, dashuri dhe kurajo.
Për këtë, i dashur Mësues, do t’ju lutesha ta merrnit përdore e t’i mësoni gjëra që do t’i duhen t’i dijë, mësojeni atë – por butësisht, nëse mundeni.
Mësojeni se për çdo armik, ekziston një mik.
Atij do t‘i duhet të mësojë se jo të gjithë njerëzit janë të drejtë, se jo të gjithë njerëzit janë të sinqertë.
Megjithatë mësojeni se për çdo faqezi ka një hero dhe se për çdo politikan egoist, jeton një lider i përkushtuar.
Mësojeni nëse mundeni se 10 centë të fituar kanë shumë më tepër vlerë se një dollar i gjetur. Në shkollë, mësues, është shumë më e ndershme të dështosh se të mashtrosh.
Mësojeni atë si të humbë hijshëm, dhe si t’i gëzohet fitores kur ai fiton.
Mësojeni të jetë i mirë me njerëzit e mirë, dhe i ashpër me njerëzit e ashpër. Mundohuni t’i qëndrojë sa më larg zilisë, nëse do të mundeni dhe mësojani sekretin e një buzëqeshjeje të çiltër.
Mësojeni po të jetë e mundur – si të qeshë kur të jetë i trishtuar, dhe se të derdhësh lotë nuk është aspak turp.
Mësojeni se mund të ketë dështim të ndershëm dhe fitore të turpshme.
Mësojeni t’i përqeshë cinikët.
Mësojeni nëse mundeni të zbulojë mrekullinë e leximit të librave, por gjithashtu i jepni edhe kohën e mjaftueshme për të kundruar misterin e përjetshëm të fluturimit të zogjve në qiell, të bletëve në diell e të luleve mbi një kodër të gjelbër.
Mësojeni të këtë besim në idetë e tij edhe nëse të gjithë do t`i thonë se janë të gabuara.
Mundohuni t`i mësoni birit tim forcën për mos e ndjekur turmën edhe kur të gjithë vrapojnë pas fitimtarit.
Mësojeni të dëgjojë me vëmendje çdo njeri, por gjithashtu të shoshitë të gjithë atë që dëgjon në sitën e së vërtetës dhe të marrë veç të mirën.
Mësojani atij sesi të shesë talentin dhe zgjuarsinë e tij tek ofertuesi më i lartë, por mos të pranojë kurrë asnjë lloj çmimi për shpirtin e zemrën.
Lejojeni të ketë kurajën për të qenë i padurueshëm. Lejoheni të ketë durimin për të qenë trim.
Mësojeni atë të ketë besim sublim te vetvetja, sepse atëherë ai do të ketë gjithmonë besim sublim në njerëzimin dhe në zotin. Këto janë kërkesat, mësues, por ju bëni më të mirën që mundeni. Ai është fëmijë i vogël dhe i mirë. Dhe është biri im”.
Në ambientet e KultPlus Caffe Gallery sot është mbajtur një tryezë diskutimi lidhur me problemet aktuale të medias në raport me disa faktorë të cilët janë duke ndryshuar për shkak të evoluimit të teknologjisë dhe gjendjes politike aktuale që është duke u zhvilluar në vend dhe në botë.
Diskutmit të sotëm i cili u realizuar me profesorët universitarë Alban Zeneli, Gëzim Qerimi dhe Muhamet Jahiri si dhe me studentët e gazetarisë, i ka paraprirë realizimi i projektit “Media 2040: Fuqizimi i avokuesve të rinjë për lirinë e medias në Ballkanin Perëndimor”, i cili paraqet vizionin se si duhet të jenë mediat e rajonit në vitin 2040.
Profesori universitar, Alban Zeneli, ka thënë se është ndarë i kënaqur me projektin në fjalë dhe me faktin se gjashtë studentë nga Kosova kanë arritur të jenë pjesë e themelimit të vizionit të medias për vitin 2040.
“Sot ky diskutim është bërë i mundur në kuadër të një projekti i cili ka filluar në tetor të vitit të kaluar, e në të cilin kanë qenë pjesëmarrës gjashtë studentë të Fakultetit të Gazetarisë, të cilët së bashku me kolegë nga gjashtë vende të Ballkanit Perëndimor kanë punuar për disa muaj për të ndërtuar një vizion se si ata mendojnë që duhet të jetë media në vitin 2040. Kjo formë e bashkëpunimit përveç që ishte normalisht një eksperiencë e re për studentët tanë, ishte një mundësi e mirë për të parë se si mendojnë edhe rajoni në raport me problemet e medias në pesë shtyllat kryesore siç janë: Gazetarët, Institucionet Mediatike, Shteti & Politika, Teknologjia, Tregu & Ekonomia”, ka thënë profesori Zeneli.
Më tej, profesori Zeneli ka bërë të ditur se shumë shpejt në website-in e fakultetit do të paraqiten të gjitha materialet të cilat shpjegojnë në tërësi gjendjen të cilën e kanë skanuar gazetarët në projekt dhe se si është reprezentuar gjendja për më vonë, në kuadër të vizionit të vitit 2040.
Ndërkaq, profesori Gëzim Qerimi sa i përketë temës “Relacioni media-shtet ose media-politikë” ka thënë se nuk pajtohet me shprehjen se mediat janë pushteti i katërti demokracisë, pas ekzekutivit, legjislativit dhe gjyqësorit pasi ato sipas tij i përkasin shoqërisë dhe si të tilla duhet ta përfaqësojnë atë.
“Unë pajtohem me autorë që në realitet nuk pajtohen në asnjë rrethanë që mediat të emërtohen si pushteti i katërt sepse mediat nuk janë pushtet por i përkasin shoqërisë dhe duhet ta përfaqësojnë shoqërinë. Ato duhet të jenë në aleancë me shoqërinë. Ajo që është e rëndësishme në krejt diskutimet në nivel global sa i përketë relacionit shtet- media apo politikë media është ideja se si duhet të krijohet kushte të përshtatshme për funksionimin e mediave të lira dhe të pavarura” ka thënë profesori Qerimi.
Ai më tutje përmendi edhe mënyrën e funksionimit të medias në disa vende të botës siç janë Rusia, Kina e Kazakistani të cilat në kuptimin deklarativ kanë liri të mediave mirëpo praktik ekziston e kundërta.
“Sot në 190 shtete të botës, 99 % e deklarojnë veten që janë shtete demokratike dhe në të njëjtën kohë që kanë pluralizëm medial. Por kjo është vetëm në aspektin deklarativ, ndërkaq në aspektin teknik ne vërejmë që dallojnë funksionimi i mediave në Evropë nga ai i SHBA-së, pra në këto vende shumë të zhvilluara e lëre më në vende të ndryshme të botës. Sot po themi vende demokratike e quajnë veten edhe Rusia, Kina, Kazakistani dhe shumë vende të tjera të botës mirëpo nëse flasim në kuptimin praktik ne e vërejmë që atje ka liri të mediave dhe nuk ka pluralizëm të mediave”, ka thënë profesori Qerimi.
Ai më tej për funksionimin e gjendjes së mediave në Kosovë dhe të vendeve të rajonit, e ka lidhur me shtrirjen gjeografike, e cila detyrimisht e heq nga mënyra e funksionimit të vendeve të lartë përmendura.
“Fati i madh i gjashtë vendeve të rajonit perëndimor është një element pozitiv që kushtet e funksionimit të mediave nuk varen nga këto shtete. Nuk varet drejtpërdrejt nga institucionet e këtyre shteteve por shumë më shumë nga presioni i bashkësisë ndërkombëtare dhe territori nga ku ne jetojmë, sepse gjeografikisht ne jemi pjesë e Evropës dhe vetë synimet tona strategjike janë anëtarësimi në BE dhe anëtarësimi në NATO. Kjo tregon që ne nuk mund të kemi një demokraci të stilit të Kazakistanit apo të Koresë, por se duhet pasur një demokraci që është reale me aspirata të vendeve të tjera të BE-së”, ka thënë më tej Qerimi duke potencuar se në Kosovë ka pluralizëm të medias, mirëpo me një dozë autocenzure e cila vjen si pasojë e kushteve të mjerueshme në të cilat punojnë gazetarët.
“Sa i përketë aspektit praktik është e vërtetë që te ne në kuptimin kushtetues, ligjor kemi pluralizëm të plotë të mediave. Besoj që kjo është e vërtetë dhe pajtohem me këtë element. Në të njëjtën kohë pajtohemi që nuk ka edhe cenzurë në media sepse te ne çdo figurë publike mund të jetë kritikuese në mediat tona, duke filluar prej presidentit për të vazhduar më tej për çdo persoanlitet tjetër publik. Por, e vërteta është që te ne mediat nuk e ka fuqinë ose kushtet e duhura për të treguar fuqinë e tyre reale, sikurse është në një demokraci të mirëfilltë. Pra, te ne nuk ka cenzurë por në shumicën e rasteve autocenzrë. Autocenzura vjen si rezultat që kushtet në të cilat punojnë mediat te ne janë kushte të mjerueshme”, ka thënë profesori Qerimi.
Ndërsa, profesori tjetër Universitar, Muhamet Jahiri, sa i përketë politikës editoriale të medias është shprehur se në të ndikojnë pronësia e mediave, mënyra e financimit, personat me orientim të caktuar politik, grupet e interesit, shërbime të ndryshme të infiltruara në media, aspekti i klikimeve etj që kryesisht ndikojnë negativisht në klimën e funksionimit të mediave në përgjithësi.
Ndërsa si element pozitiv ai ka potencuar pluralizmin e mediave, e cila edhe indirekt mundëson që publiku të pajiset me të vërtetën.
“Natyrisht që e mira e Demokracisë është që edhe në Kosovë kemi një pluralizëm të medial dhe kjo nënkupton që pavarësisht politikave editoriale, kur ne kemi shumë media, dhe shumë qëndrime, ne gjithmonë kemi për të marrë në mënyrë të drejtpërdrejtë ose të tërthortë të vërtetën e ngjarjeve që ndodhin në vendin tonë. Dhe kjo ndikon në informimin e drejtë, të saktë dhe korrekt dhe shërbimit në interes të publikut”, është shprehur profesori Jahiri
Ai më tej ka shtuar se mediat në Kosovë kryesisht janë kredibile, të cilat ndikojnë edhe në avancimin e shoqërisë në përgjithësi.
“Gjendja në Kosovë ndërlidhet edhe me një dukuri tjetër që është pozitive, kerdibiliteti i mediave. Shumica e mediave në Kosovë janë media kredibile, janë media që kanë krijuar traditë, besueshmëri, përvojë të cilat ndikojnë edhe në avancimin e shoqërisë dhe avancimin e gazetarisë. Kjo nënkupton edhe stabilitetin demokratik të vendit. ”, është shprehur profesori Jahiri duke e cilësuar si sfidë aktuale në politikën edioriale dukurinë e dezinformimit.
“Sfidë mbetet dezinformirmi i cili është një faktor që e dëmton edhe politikën editoriale sepse shpesh bëhet në mënyrë të qëllimtë prej grupeve të tjera por që nuk i përkasin botës së mediave, sepse po i sfidon edhe politikat editoriale ku dezinformomi ndikon drejtpërdrejt në shoqërinë tonë. Kjo është e theksuar në vendet ku ka vetëdije të ulët, ku nuk ka gjykim të mjaftueshëm kritik dhe ku ka një mungesë absolute të edukimit medial, i cili do të ndikonte në evidentimin e këtyre informatave dhe në të njëjtën kohë edhe eliminimin e tyre”, ka potencuar profesori Jahiri.
Krejt në fund të ngjarjes u bënë diskutime mes profesorëve dhe studentëve të gazetarisë mbi rolin e medias në përgjithësi, dhe për projektin “Media 2040: Fuqizimi i avokuesve të rinjë për lirinë e medias në Ballkanin Perëndimor”, i cili është mbështetur nga Ambasada e Mbretërisë së Holandës./ KultPlus.com
Titulli i parë i kampionit të bundesligës, për skuadrën Bayer Leverkusen, pas 120 vite të ekzistimit, është bërë lajm që kalon caqet e futbollit dhe të Gjermanisë. Dhe, ky titull, pos trajnerit të madh Xabi Alonso, më së shumti i detyrohet, kujt tjetër por Granit Xhakës.
Kjo, edhe për faktin se, të paktën në 60 vitet e kaluara, kjo skuadër e madhe, asnjëherë nuk kishte arritur të merrte titullin e kampionit dhe, për pasojë mbante vazhdimisht etiketën si “vize” (të dytit), transmeton albinfo.ch.
Duke komentuar suksesin e madh të skuadrës gjermane, gazeta Blick në komentin e shkruar nga redaktori i saj i futbollit, porosit gjermanët që në titull: Ndërtojani Xhakës një përmendore (shtatore)!. Duke bërë këtë “sugjerim”, gazetari i referohet një deklarate, të dhënë gjysmë me humor nga Xhaka, në shkurt, para gazetarëve zviceranë. Ai kishte thënë kështu: “Ndoshta do të ketë një shtatore timen, në verë”.
Dhe tani, pak muaj më vonë, por më herët se që kishte premtuar, gazetari shkruan: “Nga e diela, Bayer Leverkuseni nuk është më “vize”. Kjo i takon të kaluarës. Dhe kjo, krahas me trajnerin, Alonson, ka të bëjë në radhë të parë me Granit Xhakën. Edhe pa shiritin e kapitenit, ai është dora e zgjatur e trajnerit, “shefi mental” dhe zgjidhësi i problemeve në terren, lideri i një skuadre të formësuar me shumë talent.
Rrallë ka pasur një lojtar i vetëm një ndikim të tillë tek një skuadër kampione e bundesligës siç e ka Granit Xhaka. Prandaj, ai do ta meritonte një shtatore./KultPlus.com
Dita Botërore e Artit festohet çdo vit më 15 Prill. Në mbarë botën, njerëzit kanë përkufizimet e tyre për atë që ata e konsiderojnë si art. Kultura të ndryshme kanë shije dhe stile të ndryshme. Kjo festë përdoret si një mundësi për të nxitur zhvillimin e artit, transmeton KultPlus.
Arti inkurajon njerëzit të marrin kohë për të vënë re gjërat e bukura rreth tyre. Me oraret tona të ngarkuara, njerëzit nuk kanë gjithmonë kohë për të shkuar në galeritë e artit. Një kujtesë vjetore për bukurinë i ndihmon njerëzit të pushojnë dhe thjesht të shijojnë duke përjetuar botën. Ndan njohuri, ndez kuriozitetin dhe çon në biseda shumë interesante.
Dita Botërore e Artit u shpall më 15 Prill nga Asambleja e Përgjithshme e Shoqatës Ndërkombëtare të Artit. Festimi i parë ishte në vitin 2012. Data u zgjodh për të nderuar ditëlindjen e të famshmit Leonardo da Vinci. Dita e parë botërore e artit u mbështet nga të gjitha komitetet kombëtare të Shoqatës Ndërkombëtare të Artit (I.A.A.). Kishte 150 artistë nga vende të ndryshme të botës për të siguruar përfshirjen. Kishte konferenca dhe orë të veçanta muzeale. Ekspozitat e artit në natyrë u mbajtën për të shfaqur piktura, printime, skulptura, video dhe më shumë.
Arti vjen në forma dhe kategori të ndryshme. Arti mund të jetë arkitekturë, muzikë, pikturë, skulpturë, vallëzim ose letërsi. Kinemaja konsiderohet gjithashtu art. Është një mënyrë që njerëzit të shprehin veten përmes krijimtarisë. Arti i vërtetë është thjesht një shprehje e emocioneve. Ai përfaqëson pikëpamjen e artistit për botën dhe mënyrën se si ata ndihen për të. Arti komunikon se sa të ngjashëm mund të jemi dhe gjithashtu sa të ndryshëm. Njerëzit marrin kuptimet e tyre të artit kur e përjetojnë atë. Perceptimet e tyre zakonisht bazohen në përvojat e tyre personale në jetë.
Dita Botërore e Artit është një kujtesë e shkëlqyer për t’i ndihmuar njerëzit të vërejnë bukurinë përreth tyre. I kujton njerëzit të shprehen plotësisht. Të gjithë jemi plot emocione dhe duhet të lejohemi t’i shfaqim pa frikë. Qëllimi është të lehtësojë zhvillimin e qëndrueshëm të artit. Me mbështetje të mjaftueshme, artistët mund të vazhdojnë të portretizojnë bukurinë./KultPlus.com
Autoriteti për Informimin mbi Dokumentet e ish-Sigurimit të Shtetit, si organ i lartë shtetëror dhe i pavarur, bazuar në ligjin organik nr. 45/2015, (i ndryshuar) dhe në aktet nënligjore të miratuara në zbatim të tij, si dhe në ligjin nr. 9154, datë 06.11.2003 “Për arkivat”, me qëllim rishqyrtimin historik të veprimtarisë së ish-Sigurimit të Shtetit dhe edukimit qytetar, është angazhuar për përkujtimin dhe nderimin e personave të dënuar politikisht, gjatë regjimit komunist, për vlerat njerëzore që mbartën dhe transmetuan gjatë përndjekjes.
Në këtë kuadër dhe me fokus Dialogun Lokal mbi të shkuarën, mbi vlerësimin me tituj nderi, “Për merita të veçanta civile”, nga Këshilli Bashkiak apo Kryetari i Bashkisë, referuar nenit 54, shkronja “m”, ligji nr. 138/2015, si dhe mënyrë të veçantë nenit 3, të ligjit 112/2013 ku theksohet se: “dhënia e dekoratave, titujve të nderit, medaljeve dhe titujve vendorë të nderit, udhëhiqet nga parimet e vlerësimit të kontributit, meritokracisë, transparencës dhe mirënjohjes publike”, AIDSSH vendosi t’i propozojë Bashkisë së Lushnjës, dhënien e titullit të nderit, Lekë Tasi, për rezistencën dhe dinjitetin njerëzor të treguar gjatë përndjekjes politike dhe aktivitetit të tij në dokumentimin e së shkuarës.
Kjo në respekt të një bashkësie që kërkon paqësisht të përballet me të kaluarën dhe si përgjegjësi e shoqërisë së sotme për nderimin e personaliteteve njerëzore, në kuadër të rezolutës nr. 11 “Për dënimin e krimeve të kryera nga regjimi komunist në Shqipëri”, miratuar nga Kuvendi më 30.10.2006, dhe rezolutave të miratuara nga Këshilli i Evropës e Komisioni Evropian. Askush nuk mund të kthehet pas në kohë, për të vënë në vend padrejtësitë e atij sistemi, por ne kemi një mision shumë të rëndësishëm: t’i analizojmë me objektivitet dhe paanshmëri dëshmitë dhe faktet e së shkuarës, në mënyrë që të mos e lejojmë veten dhe shoqërinë që të bëjë sërish të njëjtat gabime. Ruajtja e kujtesës, nëpërmjet dekorimit sa janë ende gjallë, të personave të cilët pavarësisht vuajtjeve, kanë dhënë një kontribut të pashembullt, është në përputhje të plotë me qëllimin e këtij misioni.
Lekë Tasi lindi më 15 prill 1929. Punoi violonçelist i parë në Orkestrën e Radios dhe të Teatrit të Operës ku u pushua për motive politike në vitin 1967. I ati Koço Tasi, avokat me profesion, i njohur në vitet ’20, kishte qenë Anëtar i Parlamentit të Parë Shqiptar pas Kongresit të Lushnjës. Pas Revolucionit të qershorit, emigroi për 17 vjet në Greqi. Arrestohet dhe dënohet në gjyqin special në vitin 1945. Xhaxhai Akile Tasi, me karrierë të ngjeshur politike në kohën e luftës, me profesion gazetar, vdiq në burgjet e diktaturës.
Leka u dërgua me punë të detyruar, pak më vonë u internua familjarisht në Grabjan të Lushnjës, 1975-1990. Jetën e kësaj periudhe e ka rrëfyer në librin autobiografik “Grabjani rrëzë kodrave”, Tiranë, 2009, një burim parësor informacioni për brezat e ardhshëm mbi jetën e të internuarve.
Aktiviteti i tij kryesor është piktura. Megjithëse autodidakt, ka punuar seriozisht qysh herët duke kopjuar sipas natyrës dhe duke mësuar nga mjeshtrit e mëdhenj. Pas internimit, në Tiranë më 1990, ai rifillon të pikturojë dhe ka ekspozuar në vitet 1992, 2003, 2007, në Galerinë Kombëtare të Arteve etj.
Vijon edhe sot veprimtarinë aktive për dokumentimin e krimeve dhe pasojave të diktaturës si dhe punon për integrimin shoqëror të njerëzve të goditur në mënyra të ndryshme nga sistemi diktatorial./atsh/KultPlus.com
Poeti i njohur kosovar, Lulzim Tafa, është duke marrë pjesë në takimin e 56-të ndërkombëtar të shkrimtarëve në Bled të Sllovenisë, i organizuar nga PEN Qendra e Sllovenisë dhe Komiteti i Shkrimtarëve për Paqe.
Përmes një postimi në profilin e tij në facebook, ai ka njoftuar do ta përfaqësojë PEN Qendrën e Kosovës, ku edhe do të mbajë një fjalim në Asamblenë Gjenerale të Komitetit të Shkrimtarëve për Paqe.
“Sot erdha në Bled të Sllovenisë për të marr pjesë në takimin e 56-të ndërkombëtar të shkrimtarëve, i organizuar nga PEN Qendra e Sllovenisë dhe Komiteti i Shkrimtarëve për Paqe. Në këtë takim që do të zgjasë tre ditë, ku do të marrin pjesë shkrimtarë nga shumë vende të botës, unë do ta përfaqësoj PEN Qendrën e Kosovës dhe do të mbaj një fjalim në Asamblenë Gjenerale të Komitetit të Shkrimtarëve për Paqe. Në këtë takim do të flasë edhe Kryetarja e Parlamentit të Sllovenisë, Zonja Urška Klakočar Zupančič”, ka shkruar Tafa.
Takimi i 56-të ndërkombëtar të shkrimtarëve në Bled të Sllovenisë do të zhvillojë punimet për tri ditë, nga 16 deri më 18 prill. /atvlive/KultPlus.com
