Poezi nga Ali Podrimja
Epika
Me shekuj kam shitur gjakun
e rritur jam me gjakun e shitur
Me shekuj kam hëngër me veten
e ditur s’kam të qesh me veten e tepruar…
Miq,
Kosova është gjaku im që nuk falet!/ KultPlus.com

Poezi nga Ali Podrimja
Epika
Me shekuj kam shitur gjakun
e rritur jam me gjakun e shitur
Me shekuj kam hëngër me veten
e ditur s’kam të qesh me veten e tepruar…
Miq,
Kosova është gjaku im që nuk falet!/ KultPlus.com
Poezi nga Nënë Tereza
O Zot,
Kur kam uri, më jep dikë që ka nevojë për bukë.
Kur kam etje, më dërgo dikë që ka nevojë për ujë.
Kur kam të ftoftë, më dërgo dikë ta ngroh.
Kur ndjehem e pakënaqur, më dërgo dikë ta ngushëlloj.
Kur kryqi im peshon rëndë, më bëjë ta bashkëndajë kryqin e tjetrit.
Kur jam e varfër, më dërgo te ata që kanë nevojë.
Kur nuk kam kohë, ma jep dikë që ta ndihmoj për një çast.
Kur jam e nënçmuar, bëjë të kam dikë që ta lavdëroj.
Kur jam e ligështuar, më dërgo dikë ta forcoj.
Kur kam nevojë të më kuptojnë, më dërgo dikë që ta dëgjoj e ta kuptoj.
Kur kam nevojë të kujdesen për mua, më dërgo dikë të kujdesem për të.
Kur mendoj vetëm për vetveten, tërhiqe vëmendjen time tek të tjerët./ KultPlus.com
Poezi nga Gjergj Fishta
Uh! Europë, ti kurva e motit,
Qi i rae mohit besës e Zotit,
Po a ky â shêji i gjytetnís:
Me dá tokën e Shqypnís
Për me mbajtë klysht e Rusís?
Po ti a kshtû sod na i perligje
Njata burra qi m’ kto brigje
Për tý vehten bâne flije
Kur ti heshtshe prej ligshtije?
Át Gjergj Fishta, Lahuta e Malcís, Kanga XIII, vargjet 40–49 (Shkoder, 1933). / KultPlus.com
Nga Mascha Kaléko
Përktheu Enver Robelli
Të tjerët janë det i gjerë
Ndërsa ti je porti vetë.
Besomë dhe fli qetë.
Unë te ti kthehem përherë.
Të gjitha stuhitë që më goditën në jetë
Të zbrazëta i kanë lënë velat e lundrës sime
Të tjerët janë dete pa mbarime.
Por ti je porti i vërtetë.
Ti je fener deti. Cak i fundit.
Andaj, i dashur, fli qetë
Të tjerët… lojë valësh mes mundit
Por ti je porti i vërtetë. / KultPlus.com
Poezi nga Nezir Kraki
Kur jeta tretet,
Terreve të zhgënjimit,
Niset drejt asgjësë,
Rrugëve që s’çojnë askund,
Rrugëve ku askush s’të pret…
Mision i pamundur duket rikthimi.
Ikja nga asgjëja,
Kthimi nga askundi,
Largimi nga askushi,
Rikthimi te vetja.
Mos shko pra shumë larg!
…larg vetës tënde.
Zhgënjehu herët e n’afërsi!
Se vjen një moment,
Kur as ‘vetja’ më s’të pret,
E nga asgjëja në asgjë,
Nga askundi në askund,
S’është jetë më,
Është vetmi. / KultPlus.com
Poezi nga Pablo Neruda
Përktheu Rrezarta Morina
Në qiellin tem n’kohë mugëtire ti si nji re je
E ngjyra jote e forma jote janë pjellë e temes mendje.
Ti je imja, imja grue me buzët e ambla sheqer
E aty në jetën tande andrra jem jetën hedh.
Drita e shpirtit tem kambët e tua t’i ngjyron,
Vena e hidhun n’buzët e tua ambël lëshon,
Oh korrëse e kangës tem n’perëndim!
Që andrrat e vetmueme besojnë t’jesh fati im!
Ti e jemja je, e jemja, e unë kështu bërtas në t’mesditës
fllad, e flladi në zanin tem shterp nuk ka m’shirë aspak.
Gjahtare e thellësisë të syve t’mi, unë preja juj
Rri i qetë n’vështrimin tand t’natës si me kanë ujë
Tash t’kam mbërthy n’rrjetën tem plot muzikë, dashni
E rrjetat e muzikës tem janë të gjera-pafundësi.
Shpirti jem është lindë në bregun e syve tu t’zisë.
E në sytë e tu t’zisë mëmëdheu i andrrave nis. / KultPlus.com
Poezi nga Sibel Halimi
Emrat janë të marrë
Edhe rrugët qorre kanë emër
Në tokën ku dorë njeri s’mbjellë, një lule çelë
Natyra s’e harron
E ajo fillikat shijon vetminë
Bota ka një kufi
Aty ku ti s’mund të shkosh
Për çfarëdo arsye
Mit është heroi
Që kur ecën rrugëve të sheshit
Të del pa asnjë organ
Heroit dhe zotave s’i përcaktohet seksi
Barrë e jonja është
Të kontrollohemi nga ti
Të na tërheqë si gravitet
Si molla kur pikën mbi kokë
Forca ka një emër
Por liria ekziston
Emër s’dua t’i jap. / KultPlus.com
Robert Shvarc ishte një përkthyes hebreo-shqiptar, i cili njihet për shqipërimin e letërsisë gjermane, shkruan KultPlus.
Robert Shvarci lindi në Sarajevë, më 10 dhjetor, 1932 nga një baba hebre nga Austria dhe një nënë nga Elbasani, ai filloi të mësojë gjuhën shqipe në moshën gjashtëvjeçare. Shvarci përktheu disa nga veprat më të mëdha botërore në shqip, ndër të cilat mund të përmenden romanet e Remarkut, Gëtes, Fojtvangerit, Apicit, Travenit dhe Markezit.
Sot në 18 vjetorin e vdekjes së shkrimtarit nga Sarajeva me prejardhje shqiptare, KultPlus ju sjell njërën nga poezitë më të njohura të tij ‘Ma vranë Sarajevën’, një poezi në të cilën shpaloset një dhimbje e nostalgji e madhe.
Ma vranë Sarajevën
Ma vranë Sarajevën,
qytetin ku më ka rënë koka,
qytetin përjetësisht të dashuruar,
ku puthej lindja me perëndimin
dhe kishat rrinin pranë xhamive
dhe pranë sinagogave
të zëna për dore,
ku gjindja ishte përherë gazmore
dhe i donte këngët
dhe i donte lulet…
Ma vranë Sarajevën –
dhe Milaçka e kristaltë
gjarpëron tani e kuqe
përmes qytetit të martirizuar…
Ah, ç’ngjyrë tjetër veç asaj të gjakut
mund të lerë pas thundra e një viçi –
iliçi, visarionoviçi,
milosheviçi?
Ma vranë Sarajevën! –
pesëdhjetë vjet kam pritur
ta shihja edhe një herë
qytetin ku kam lindur,
qytetin vetëm pesëqind kilometra larg
që këtej! –
pesëdhjetë vjet kam pritur…
Tani s’dua ta shoh më:
s’kam zemër që të shoh gjithë atë gjak,
gjithë ato kufoma,
mu në zemër të Evropës,
mu në fund të këtij shekulli!
Do ta ruaj në kujtesë
ashtu të hirshme siç e lashë
në fëmijëri,
ashtu të butë dhe njerëzore,
ashtu gjithë tinguj e poezi…
Ma vranë Sarajevën!
Sarajevën më s’e pashë! / KultPlus.com
Poezi nga Pashko Vasa
O moj Shqypni, e mjera Shqypni,
Kush te ka qitë me krye n’hi?
Ti ke pas kenë një zojë e randë,
Burrat e dheut të thirrshin nanë.
Ke pasë shumë t’mira e begati,
Me varza t’bukura e me djelm t’ri,
Gja e vend shumë, ara e bashtina,
Me armë të bardha, me pushkë ltina,
Me burra trima, me gra të dlira;
Ti ndër gjith shoqet ke kenë ma e mira.
Kur kriste pushka si me shkrep moti,
Zogu i shqyptarit gjithmonë i zoti
Ka kenë për luftë e n’luftë ka dekun
E dhunë mbrapa kurr s’i mbetun.
Kur ka lidhë besën burri i Shqypnisë,
I ka shti dridhën gjithë Rumelisë;
Ndër lufta t’rrebta gjithëkund ka ra,
Me faqe t’bardhë gjithmonë asht da.
Por sot, Shqypni, pa m’thuej si je?
Po sikur lisi i rrxuem përdhe,
Shkon bota sipri, me kambë, të shklet
E nji fjalë t’ambël askush s’ta flet.
Si mal me borë, si fushë me lule
Ke pas qenë veshun, sot je me crule,
E s’të ka mbetun as em’n as besë;
Vet e ke prishun për faqe t’zezë.
Shqyptar’, me vllazën jeni tuj u vra,
Ndër nji qind ceta jeni shpërnda;
Ca thone kam fè ca thonë kam din;
Njeni:”jam turk”, tjetri:”latin”
Do thonë: “Jam grek”, “shkje”-disa tjerë,
Por jemi vllazën t’gjith more t’mjerë!
Priftnit e hoxhët ju kanë hutue,
Për me ju damun me ju vorfnue!
Vjen njeri i huej e ju rri n’votër,
Me ju turpnue me grue e motër,
E për sa pare qi do t’fitoni,
Besën e t’parëve t’gjith e harroni,
Baheni robt e njerit t’huej,
Qi nuk ka gjuhën dhe gjakun tuej.
Qani ju shpata e ju dyfeqe,
Shqiptari u zu si zog ndër leqe!
Qani ju trima bashkë me ne,
Se ra Shqypnia me faqe n’dhe!
E s’i ka mbetun as bukë as mish,
As zjarm në votër, as dritë, as pishë;
As gjak në faqe, as nder ndër shokë,
Por asht rrëxue e bamun trokë!
Mblidhniu ju varza, mblidhniu ju gra,
M’ata sy t’bukur q’dini me qa,
Eni t’vajtojmë Shqypninë e mjerë,
Qi mbet’ e shkretë pa em’n, pa nder;
Ka mbet e vejë si grue pa burrë,
Ka mbet si nanë, qi s’pat djalë kurrë!
Kujt i ban zemra m’e e lan’ me dekë
Kët farë trimneshe, qi sot asht mekë?
Këtë nanë të dashtun a do ta lamë,
Qi njeri i huej ta shklasë me kambë?
Nuk, nuk! Këtë marrè askush s’e do
Këtë faqe t’zezë gjithkush e dro!
Para se t’hupet kështu Shqypnia,
Me pushkë n’dorë le t’desë trimnia!
Coniu, shqyptarë, prej gjumit çoniu,
Të gjithë si vllazën n’nji besë shtërngoniu,
E mos shikoni kisha e xhamia:
Feja e shqyptarit asht shqyptaria!
Qysh prej Tivarit deri n’Prevezë,
Gjithkund lshon dielli vap’edhe rrezë,
Asht tok’ e jona, prind na e kanë lanë
Kush mos na e preki, se desim t’tanë
Të desim si burrat që vdiqnë motit
Edhe mos marrohna përpara zotit. / KultPlus.com
Filmi ‘To the Moon’ i regjisorit Irlandez Tadhg O’Sullivan që fitoi çmimin e parë në Festivalin e Filmit Irlandez, ka përfshirë edhe një poezi në gjuhën shqipe.
Bëhet fjalë për poezinë ‘Elegjia e Pyjeve’ e poetit të shquar shqiptar, Visar Zhiti.
Një film nga regjisori irlandez Tadhg O’Sullivan ku prania e hënës në film, letërsi e forma të tjera të artit në të gjithë planetin janë baza e tij.
Në të është një magjepsje e përbashkët me Hënën që kryqëzon kulturat dhe traditat për t’u bashkuar që formon pikën kryesore. Ai kombinon shkrime ndërkombëtare, klipe filmash nga 25 vende dhe muzikë me efekt soditës dhe atmosferik, i cili, së bashku me natyrën universale të hënës si një simbol.
Kjo është një ode kinematografike ndaj hënës e bërë në një pjesë të madhe nga burime arkivore të kombinuara me fragmente letrare. Interesante ideja se si njerëzit ndër epoka, kanë tërhequr nga hëna ëndrrat e arratisjes, mitet e parajsës, këngët e mallit dhe humbjes, histori të së ardhmes së humbur. / KultPlus.com
Nga S. Littleword
Çfarë do të thotë të biesh në dashuri çdo ditë?!
Do të thotë… ta konsiderosh personin që ke në krah si një dhuratë.
Do të thotë të ngrihesh në mëngjes dhe të përkëdhelësh fytyrën e personit që ke përkrah në shtrat.
Do të thotë t’i kapërceni betejat së bashku, ku më e vështira është ajo e rutinës dhe e probleme të përditshme.
Do të thotë të luftosh për gëzimin dhe lumturinë e tjetrit.
Do të thotë se ndonjëherë duhet të vendosësh zemrën tjetër në vend të parë, para tëndes.
Të dashurohesh çdo ditë do të thotë t’i thuash një fjalë të mirë sesa t’i flasësh për gjërat që nuk shkojnë mirë.
Do të thotë të shikoheni në sy dhe të duheni sot, më shumë se dje.
Të dashurohesh çdo ditë do të thotë të mblidhni bashkë një gëzim të veçantë… , prej të cilit ditët tuaja mbushen me ngjyra, prej të cilit lind një dritë në zemër. / KultPlus.com
Poezi nga Ali Podrimja
Qeshu njëherë Lumi
Mure të forta kemi të larta
As vdekja të përbirohet
Kullë prej guri më
Oso Kukë Shkodrani s’e pat
S’u marrim dorë Zjarrit as Ujit të Madh
Vezën e fatit majë oxhaku
Lejlek i bardhë e çokat
do çelë njëherë
Do e ruajnë qen Sharri
Sorra gjarpërinj minj
do i qesin fare
Midis kopshtit
do rritet ’i lis thik në qiell
një lumë nuk do shter kurrë Lumi
Nën vetull të Bukurës së Dheut
lulegjakun do e vadis
Do i biesh fyellit ti
Nuk do hamë bukë thatë
Nuk do na përgjaken këmbët Majës
As e ngulim kot gozhdën
Qumësht shpenish do pijmë
Do hamë mish kaprojsh
Më shumë se bukë më shumë se krip do ketë
Nga qoftëlargu ruana Zot
Sarcoma leukemia ç’janë
Zorra qorre testimi nervor
ndërrim kohe një teshme gaz
Do mbretërojë qetësi varri
Mjekë më shumë ka se njerëz
Njëmijë vjet qe besa do jetosh Lumi
Do shkoj verës në Ulqin
do e mbys peshkaqenin
Në stepe do të dal
do e gjuaj ariun polar
Damask Halep do i pushtoj prapë
Te ndonjë arnaut te ndonjë arab
do e kërkoj Llampën e Alajdinit
E lirojmë katallanin në dhomën tënde
Do jetë i urtë si çdo vdektar
Të mbron nga syri i keq
derisa unë çel pyllin rreth shtëpisë
arinj peshkaqen derisa gjuaj
Në Horën Arbëreshe shkel pastaj
Me Don Vito Korleonen
do zbresim në fund të deteve
Arin e mbretërive ta nxjerrim
Të mos ketë të varfër në botë
urie-padrejtësie kush të mos vdesë
Në Palermo do i mbyllim
Katakombet e Kampuçit
Nuk mund e shoh një fëmijë si rri aq qetë
mes gjithë atyre kufomave
As në ëndërr nuk mund e shoh
Do t’u vemë dryrin e harresës
Lumi të gjitha do t’i kemi
Të gjitha
Ha ha ha
Ende më beson a
marroçi im i vogël
Unë rrej bre më shumë se Dreni se Iliri
Rrej më shumë se krejt Ulpiana Dardania
Vetëm ti do jetosh njëmijë vjet
Zotynë
Ha ha ha
Ha ha
Ha
Malum o Lumi
Paris, 1981, Ulpianë, 2001 / KultPlus.com
A të duhen luftëtarë,
Gjithë botës t’i vësh zjarrë ?
Do arratinë të marrë ?
Merr nja dhjetë Kosovarë!
Njerez të zgjuar me lezet
që i gjen në ç’do anë,
të bëjnë hallv’ e salep,
keta janë mjeshtrit Dibranë.
A do njerëz për ahengje,
Për tryez’ e për kuvende ?
Burra e gra kërcejn’ në lodër ?
Keta i gjen veç në Shkodër!
A të duhen gënjeshtarë,
matrapaz’ e kokëtharë,
që rërën shesin për farë ?
Merr Krutanë dhe je i larë!
Po qefli a të duhen
që me jevga din’ e kruhen,
Zonja që pjellin çdo vit ?
Vetëm Elbasani rrit.
Do ministra Kolonjarë,
se mbahen burra me mënd,
duan kudo të jenë të parë
në mexhlis’ e në kuvend !
Do budallenjë që veç hanë,
e hajvanë me dy këmbë,
pasuri s’dinë të vënë ?
E ke gjithë Myzeqenë!
A do te rruash florinë,
katandinë e shtëpinë,
me dy qofte mbush sininë ?
Ec’ e merr Gjirokastrinë !
Do të hash e të besh qejf,
Sofra shtruar si për mbret ?
Pastërti e për hyzmet ?
Të tillë gjen në Përmet
A do male me dëborë,
Trima t’ fortë e malësorë,
fort bujar’ e burrërorë ?
I ke n’ Kukës, i ke me dorë !
Matjanët burra të zotë,
që dikur kanë ngrenë barot,
se i njeh gjith’ vendi mbarë,
Janë të gjithë për xhandarë !
A do trima e sejmenë,
kapardisur kudo venë,
pa zëre gjumi mos flenë,
Për tre Mirditor’ bëj benë !
Do dembela për Stamboll’,
Mos u loth, t’ gjezdiç dynjanë,
Më Tiranë rresht’ taborrë,
Vetëm të zgjatësh një dorë !
Do për punë një Korçar,
E ke bujk dhe ushtar,
Te gjith’ bashkë venë në arë,
Kok’ e këmbë s’kanë të sharë !
Hall i math me Skraparlinë,
ka rrezik të hash dhe dru,
Dy ministra le rrinë,
Se na duhen dhe pa tru !
A do urt’ njerzit të rrinë,
Në komandë të kesh ushtrinë ?
Me taban ta kesh njerezinë,
Merr të gjithë Labërinë !
Ore të gjorë harruam Vlorën,
se kjo punë lahet me gjak;
Dy shirita, një medalje,
Kësaj gjëje i venë kapak !
A të duhen sharlatanë,
që të lëpihen në ç’do anë,
që të përçajnë vatanë?
Ke sa të duash Tropojanë !
Fan Noli 1926/ KultPlus.com
Nga Idro Seferi
Vendlindja ime është e madhe
Hyjnore ka qenë gjithmonë
S’lenë faqe historie pa e përmend
Fushave të saj janë thyer heshtat
Dhe kanë kalëruar Perandori
E zhbirueme në shpirt ka qenë
Prej nalleve të kalit
E shumë e duan për simbol
Mbi harten e saj janë rrotulluar flamuj
E prerë koka sulltanësh
Jerusalem ka qenë shpesh
Plagët e kryqëzatave
Rrjedhin gjak në vend të lumenjëve
E barit të njom shpesh ende mi vjen era barut
I shenjt është atdheu im
Prej fillimit e në fund
Pishtarë për të janë bërë mijëra
Patriot
Të vërtetë dhe të rremë
Si themra e Akilit
Me një kal të ulun në gjak
I ka ardh liria
Mësyrë ia kanë pas kalasë edhe shumë hijena e korba
Me kapë mishin e fresket
Të atyre që fat e paten
Me ra fli për madhështinë tonë
Atdheu është gjithmonë I lidhun
Si hallkat e zingjirit me fatet e njerëzëve
Ndërtohet mbi andrra të bukura
Me të hiqet skllavërizmi
Prangat
Djersët e derdhuna
Një ëndërr e bukur gati si utopi
Atdheu është imagjinatë 3D
I don fansat e vet
U jep gji e i rritë si në fole
Atdheut nuk i harrohet mundi
Dhe për të sakrifikohet
Atdheu im është i shenjt
Hyjnorë
Jo vetëm për nga numri i okupatorëve
Robëria e skamja
Një ditë do ҫohet
E një ditë unë s’do jem ma
I shenjt është
Edhe kur rrinë me duar në xhepa
E në nyjet e dorës
Ende i duken
vragët e telave
Që dikur rrinin në mish
Tu e prit
lirinë. / KultPlus.com
Poezi nga Rabindranath Tagore
Përktheu: Ag Apolloni
Eja ashtu si je, mos humb kohë me tualet,
Nëse gërsheti t’është prishur, apo flokun s’e ke drejt,
Nëse kordelin në bel s’e ke lidhur, nuk ka dert,
Eja ashtu si je, mos humb kohë me tualet!
Eja mbi bar me hapa të shpejtë!
Nëse këmbët t’i njomë vesa, nëse mbetesh pa sandale,
Nëse perlat të këputen nga gjerdani, mos ki dert.
Eja mbi bar me hapa të shpejtë!
A po i sheh retë duke u mbledhur në qiell?
Varg lejlekët fluturojnë lart dhe era shpejton mbi shkurre.
Kafshët të trembura nisen vrap në stane.
A po i sheh retë duke u mbledhur në qiell?
Ti kot ndez llambën për t’u stolisur; ajo dridhet dhe e fikë era.
E kush mund ta vërejë se bloza qepallën s’ta ka prekur?
Se sytë i ke më të zi se retë e shiut?
Ti kot ndez llambën për t’u stolisur; ajo dridhet dhe e fikë era.
Eja ashtu si je, mos u vono me tualet!
Nëse kurorën s’e ke thurur, s’ka dert?
Nëse zinxhirin e dorës s’e ke lidhur, ashtu lëre.
Është vonë; qielli u bë terr nga retë.
Eja ashtu si je, mos u vono me tualet! / KultPlus.com
Nga Rinor Murati
U zgjuam me klithmën e mëngjesit,
Me agimin si kurrë më parë,
Me britmat që trupat rrëqethnin,
Me plagët që s’mund ti falë.
Grumbull komshinjsh të dalë,
Me duar në kokë si kurrë më parë,
Eca dalë ngadalë,
E dija por isha pa fjalë.
Të atë e ëmë përballë,
Mbuluar me çarçafë të bardhë,
I doja e për atë si bëja ballë,
Asaj që më la pa fjalë.
Ikën të dy pa i parë,
Në agimin e hershëm plot plagë,
Në botën ku je rob i robit të gjallë,
T’përbuzë, t’dhunon e t’vranë.
E dinim se këtë do ta shihnim që parë,
Por heshtëm se ndarjes si bëmë ballë,
Duruam grushtime e rrahje pa ndalë,
Se dashuria për ta s’përshkruhet me fjalë.
…
I dashur baba,
Sa mëkatin bëre mbi gruan pa faj,
Sa dhuna që kush me sy s’kishte parë,
Sa lotin ia nxore e zemrën plot plagë,
E bleve me para atë rob ti vallë?
Sa britma, sa dhimbjet e shpirtin varrë,
E mjera a t’u betua ty për ta vrarë?!
Pastaj për shpagim ti ktheve atë armë,
Për t’ikur dhe ti, por faji baba, mbetet faj.
Ikët që të dy për mos tu kthyer,
Pa na thënë zgjohuni mëngjesin gati keni,
Po pjatat mbi tavolinë të tëra qenë thyer,
Lamtumirën e pathënë prap po ua themi.
Do na mungojnë britmat, grushtimet e lotët,
Do na mungojnë vuajtjet e fjalët e nënës,
Do na mungosh dhe ti që nënën e vetën qëllove,
Edhe pse historinë më të zezë na sollët,
“Nënë”, “Baba”, do na mungojnë këto fjalët që me dashuri kurrë s’na latë të shqiptohen.
(Dedikuar viktimave të dhunës në familje.)
Raportojeni para se të bëhet vonë! / KultPlus.com
Nga Ardiana Shala Prishtina
Burrat në vendin tem mledhen në fusha
të pajtimit
me falë gjak. Gjak që e kanë marrë
me gjaknxehtësi.
Përpara ka mjaftu nji besë, nji fjalë e dhanun.
Sot blehet me pare besa. Por gjaku falet.
Pasha Kuranin. E pasha Biblën.
Gjaku falet ku ka burrni.
Gratë në vendin tem mledhen në fusha
të dëshprimit.
Me i nalë faljet e gjakut që i mirret grave.
Gjak që mirret me gjakftohtësi.
Dhe burrat kqyren mes vete e thojnë
çka kanë kto budallica? Për gra s’lypet gjak.
Pra s’ka as çka me u falë ktu.
Gjaku i grave asht hallall.
Gjaku i grave asht ngjyrë që lynë kufijtë e burrnisë.
Pa e derdhë, qysh me dijtë na ndryshe që jena burra?
Në vendim tem burrat mlidhen
në kuvend. Dhe valojnë pecat
në muhabete drejtësish.
Në vendim tem gratë mlidhen
në kuvend. Dhe si dele të zeza
për me mbetë gra
ma së pari bahen kurva
që guxojnë me folë.
Me folë, veç me folë
quhet guxim. E tani prehen
në altar të trimnisë
nji kah nji, krejt ato që folën
prehen të ndame në fjalë e në gjak.
Kush mbijeton bahet burrneshë.
Në vendin tem gratë vriten
nji kah nji. E nji kah nji në vendim tem
për çdo gru të vrame nji kurvë lindet
kur lypë burg për burrin.
Në vendin tem burgu asht për burra.
Ama, kur e vranë gruen, burri bahet burrni.
E burrninë nuk don me e shti në burg asnji burrë.
Në vendin tem gratë vriten
dhe vrasësit nuk shkojnë në burg
se burrat e majnë në dorë
shtetin
dhe me dorë në zemër, besën
që e kanë të shejtë sa peci.
Në vendin tem
burrë lind, e nuk bahesh. / KultPlus.com
Poezitë e dy autorëve të njohur nga Kosova, Arbër Selmanit dhe Vlora Konushevcit, janë botuar në revistën e njohur amerikane “Songs of Eretz Poetry Review”, misioni i të cilës është të sjellin pak më shumë poezi dhe art të mirë në botë, shkruan KultPlus.
Vlora Konushevci është bërë pjesë e revistës përmes tri poezive të saj në gjuhën angleze: “Fllanzat”, “Kokrra rrushi” dhe “Letër nga karantina”, ndërsa Arbër Selmani me poezinë “Kur vdiq baba”, një poezi e cila po pëlqehet jashtëzakonisht shumë nga lexuesit.
Ajo që i bën poezitë e kësaj reviste unike është se e paraqesin poetin po aq sa poezinë. Secila poezi paraqitet me mendime, çiftëzohet me vepra arti (me përjashtime të rralla si për poezitë konkrete), dhe shoqërohet me bio të poetit, shënime të poetit (nëse poeti dëshiron), nganjëherë edhe një shënim të një redaktuesi.
Revista Letrare “Songs of Eretz Poetry Review”, është krijuar në vitin 2014 në SHBA. Ajo ka publikuar poetë dhe autorë me letra kredenciale mbresëlënëse, duke përfshirë: Poetin Laureat aktual të Shtetit, tre ish-poetë laureat të shtetit, dy ish- poetë laureat lokal, fitues të Çmimit Brams Stoker, fitues të Çmimit Emerson, fitues të Çmimit Pushcart, fitues të Çmimit të Poezisë William Stafford etj.
Shumica e poetëve të botuar në këtë revistë letrare kanë publikuar botime në revista të tjera prestigjioze. Shumë prej tyre gjithashtu janë poetë tashmë me një bagazh të pasur letrar. Ndërkaq të tjerët janë poetë dhe shkrimtarë të ardhshëm, zëri i të cilëve sapo ka filluar të dëgjohet. Kjo revistë letrare përfshinë poetë dhe shkrimtarë nga të gjitha shtetet e ShBA-ve, ndërkaq nga arena ndërkombëtare poetë që kanë kontribuar në “Songs of Eretz Poetry Review”, janë nga: Australia, Kanada, Kina, Anglia, Franca, Greqia, India, Irlanda, Izraeli, Italia, Holanda, Zelanda e Re, Pakistani, Filipinet, Rusia, Skocia, Spanja, Turqia, Vietnami dhe tashmë edhe Kosova. / KultPlus.com
Poezi nga Martin Camaj
Mbramja asht larg
e ti je atje mbi kodër të blerueme
ku gurzit që bashin zhurmë
i përpiu dheu.
Ti je atje me të bijën e heshtjes
e me shoqe tjera e mendon për mue.
Unë jam në detin e tingujve
e ndër gjujt e mij ndieva
peshen e tramit tue u ndalue me turr.
Mandej i lshova vendin nji të vjetri
e mes tallazit të krahve thashë:
mbramja asht larg e ti andej lumit.
Heshtja prek qiellin me dorë
E ti atje mbi kodër të blerueme
njeh gjurmët e diellit npër qiell./ KultPlus.com
Poezi nga Jorgo Bllaci
Më vjen turp të qaj i heshtur,
si një shelg përbri moçalit!
Dua të gjëmoj pareshtur
Porsi lisi maje malit.
Rreth kurorës, shpesëria
Le të mos më cicërojnë
Që prej zgavrave të mia
Shkabat të të vigjëlojnë.
Degët e fuqishme dua
të më tunden nëpër erë
Papushuar përmbi mua
borë e virgjër le të bjerë.
Sipër akujve të ftohtë
do të ngjitem der te retë
S’do më vije keq në ndodhte
të zhuritem nga rrufetë!
Se n’u dashtë të zhuritem
do zhuritem maje malit
Po s’do qaj e s’do nemitem
i përulur, bri moçalit. / KultPlus.com
Nga Aleksandër Pushkini
Ne kemi kohë që nuk flasim
Por s’jemi ndarë përgjithmonë
Ne që të dy kërkojmë çastin
Që të harrojmë zënkën tonë.
Ky zemërim prej fëmije
Nuk më lë një çast të qetë
Nga malli i madh i dashurisë
Ti lozonjare më vjen vetë
Kur zemërohesh ti me mua
Edhe më shumë unë të dua
Se dhe më tepër nga shikimi
Të paska hije zemërimi. / KultPlus.com
Nga Fadwa Tuqan
Dua veç heshtje dhe qetësi.
Mos më folë për ç’shkoi dhe ç’do të vijë,
mos më folë për të djeshmen
e në të nesërmen mos u hidh.
Ky çast, për mua,
nuk ka as tani, as pastaj
e djeshmja s’ka kuptim
u venit, iku tej, me hijet
e nesërmja e panjohur endet atje tej
e nuk mund të shihet.
A do të jetë ndryshe nga ç’kanë vizatuar
duart në ëndrrat e mia dhe të tuat,
ndryshe nga ç’kemi dëshiruar?
Ky çast, jo tjetër kohë
është një lule që çel në këto duar:
pa fruta dhe pa rrënj
por është veç një lule me bukuri të vetvetishme.
Ta mbajmë me kujdes,
përpara se të na zënë në kurth,
i dashur.
© shqipëroi Maksim Rakipaj / KultPlus.com
Poezi nga Rumi
Përktheu: Edin Q. Lohja
Çka ndodh, djalosh, po u bâne ashik si unë –
çdo ditë marrosje, çdo natë vajtim pa fund?
Prej syve nuk të hiqet e Tija shëmbëlltyrë –
dyqind drita në sytë e tuej, prej asaj fytyrë.
Prej tanë miqve ishe shkëputë,
prej dynjasë i kishe la duert:
“Prej vetvetes krejt jam ndâ,
plotësisht i Joti tash jam bâ.
Kur përzihem me kët’ hallk, jam ujë e vaj,
përjashta i bashkuem, përmrenda i ndamë.”
I marrosun bâhesh po i le dëshirat mënjanë,
po s’asht marrosje qi heqimi i gjen derman.
Sikur heqimët për nji dekik kyt dert ta shijojshin,
zinxhirët i kishin këputë, librat do t’i coptojshin.
Boll! Leni tana mbrapa, lyp minierë sheqerit hak!
Banu i tretun në at’ sheqer, si qumshti në kajmak!
Xhelāl ed-Dīn Rūmī, Dīvān-i Shems-i Tabrīzī, gazeli 244. / KultPlus.com
Poezi nga Ali Podrimja
Tërë ditën
Ditën e 23 shkurtit
Rrobat më të shkurtra ndoshta
Për ditëlindjen e pesëmbëdhjetë
Bankënotën e fundit Petritit
Në Murin e Kujtesës edhe një gërvishtje
Konferenca e Rambujesë i takon të kaluarës apo
Flini të rënët e mi
Ka me u zgjue zëri i Dheut
Jashtë rrethit të vdekjes
Petriti fillon të 16-tat nesër
Unë vazhdoj të grindem me zotëra
Ç’ditë e shkurtër
Më e shkurtër se shkurtkeqja.
Ulpianë, 23 shkurt 1999 / KultPlus.com