Poezi e shkruar nga Visar Zhiti.
Vazhdimisht tradhtohet njeriu,
nuk e kam fjalën për ditën e tij që befas
bëhet mbrëmje,
as për mbrëmjen e flokëve të tij
që zbardhet e bëhet ditë e heshtur pleqërie.
Tradhtohet njeriu
Se kam fjalën që dhe varri i tij vdes dhe emri
Shndërrohet në barë të kalbur harrese.
Por njeriu tradhtohet vazhdimisht nga njeriu.
Dhe kur gjysma ha gjysmën
S’bëhet më e tëra,
Më tha një plak që u plak burgjeve.
Poezi nga Rabindranath Tagore.
Eja ashtu si je, mos humb kohë me tualet,
Nëse gërsheti t’është prishur, apo flokun s’e ke drejt,
Nëse kordelin në bel s’e ke lidhur, nuk ka dert,
Eja ashtu si je, mos humb kohë me tualet.
Eja mbi bar me hapa të shpejtë,
Nëse këmbët t’i njomë vesa, nëse mbetesh pa sandale,
Nëse perlat të këputen nga xherdani, mos ki dert.
Eja mbi bar me hapa të shpejtë.
A po i sheh retë duke u mbledhur në qiell?
Varg lejlekët fluturojnë lart dhe era shpejton mbi shkurre.
Kafshët të trembura nisen vrap në stane.
A po i sheh retë duke u mbledhur në qiell?
Ti kot ndez llambën për t’u stolisur; ajo dridhet dhe e fikë era.
E kush mund ta vërejë se bloza qepallën s’ta ka prekur?
Se sytë i ke më të zi se retë e shiut?
Ti kot ndez llambën për t’u stolisur; ajo dridhet dhe e fikë era.
Eja ashtu si je, mos u vono me tualet
Nëse kurorën s’e ke thurur, s’ka dert?
Nëse zinxhirin e dorës s’e ke lidhur, ashtu lëre.
Është vonë; qielli u bë terr nga retë.
Eja ashtu si je, mos u vono me tualet./KultPlus.com
Përkthyer nga Ag Apolloni.
Poezi e shkruar nga Rifat Kukaj.
Atij pëllumbi të bardhë
në botë më i miri,
që në sqep fort mban
një degëz ulliri…
Atij pëllumbi të lehtë
që po fluturon,
i besoj vërtetë
kur Dreni e pikturon..
Në sytë e tij ninëzat
e tua po shkrihen,
e në zemër ritmet
me tuat përtërihen…
Vizatoje, ngrije n’erë
duke e mbajtur në dorë,
sille disa herë
rreth globit tokësor!
Poezi e shkruar nga Bardhyl Londo.
Ne jemi si dy brigje të një lumi,
përjetë përballë, përjetë të ndarë,
natën ndërtojmë në ëndrra një urë,
ditën mbetemi të huaj si më parë.
Ne jemi si dy brigje të një lumi,
(Fat të rendë paskan, e dashur, brigjet!)
Ne ëndrra qajmë e qeshin bashkë,
ditën të flas, ti s’më përgjigjesh.
Dhe në mos me pafsh një ditë ne vendin tim,
përballë teje në mos me pafsh një natë,
mos u beso fjalëve qe thonë të kam harruar,
besomë mua: jam shndërruar në Rozafë.
Një urë të ngre të lidhen brigjet,
me ditë e mia, me ëndrrat do ta mbaj,
të vij të mbështes kokën mbi supin tënd
dhe të hesht, të qesh, të qaj.
Poezi e shkruar nga Azem Shkreli.
Sonte ne të dy
jemi dy sy të kësaj sogje
Orët zgjuar
Do të rrinë, këmbanat zgjuar
Sonte unë e ti
jemi ai zgjim i zekthët
Ujqit në këmbë
Do të jenë, Kosova në këmbë
Natë që s’more
Pushkë, as të mori pushka.
Poezi e shkruar nga Xhevdet Bajraj.
Kur situata politike bëhet e keqe
gëzohuni
sepse ka mundur të jetë edhe më e keqe
anipse me aktorë të njëjtë
me role të njëjta
në të njëjtin teatër
vetëm maskat do jenë të ndryshme
ose do të jenë të njëjtat por do t’i bartin njerëz të tjerë
Mund të ndodhë që ekipi muzikor të jetë tjetër
por muzika do të jetë e njëjtë
në fund të fundit
ata që duan të duartrokasin le të duartrokasin
por skena politike s’do të jetë asgjë më shumë se skenë
me regjisorin dhe ekipin e tij në rreshtin e parë
derisa pronarët e vërtetë të teatrit
ata që e ndalojnë publikun të pështyen gjak në dysheme
do të vazhdojnë të flenë në ballkonet për VIP-a
me fytyrat e tyre që vizëllojnë
nga djersa a dhjami nuk ka rëndësi
Poezi e shkruar nga Ndriçim Ademaj.
Eja, të bëjmë një copë udhë
nga rrudha ime e parë
tek rrudha jote e fundit…
Mjaft ke pritur trenat
që nuk kaluan kurrë nga shtëpia e vjetër
ngritur mbi fotografitë tua të fëmijërisë,
para shtëpisë nuk ka më as binarë
njerëzit tanë i kanë vjedhur, i kanë shitur për hekur…
Është fillimi i muajit
dhe nuk më bëhet vonë për nesër,
në të s’ëmës borxhet që na e zinin frymën
në fund të secilit muaj…
Ti nuk shkove në luftë
e unë mendoja se i frigoheshe vdekjes,
shumë nga ata nuk u kthyen më kurrë,
disa nuk e zunë më kurrë luftën në gojë,
të tjerët na e gërditën luftën,
më mirë që nuk shkove, plaku im,
ti ishe një fëmijë i vrarë në trupin e një burri
që mbështolli me krahët e tij gjithë fjalët e botës…
Kjo ështe një letër për ty
që s’po i shihet fundi, si lisave të prerë në mjegull
klithmë e pafundme
si gjithçka që kam nisur në jetë
dhe s’e kam çuar deri në fund,
edhe unë do të doja të isha doktor, më beso
por ja që jam i sëmurë
dhe ti këtë nuk do ta dish kurrë…
Nuk mbaj mend përqafimin tënd të parë,
vrapin tonë të parë,
as herën e parë kur t’i kam lagur farmerkat
shuplakën e parë, jo se jo
krejt çka më kujtohet janë sytë e tu fëmijërorë
që fshiheshin mbas vetullave të trasha
të një burri,
sytë e mbushur që iknin skutave të dhomës,
shikime që kacavirren për murin e shtrembër të shtëpisë
si fotografi të varura keq…
Eja, plaku im,
të bëjmë një copë udhë
nga vaji im i parë
tek dënesa jote e fundit…
Ty po të lënë sytë
dhe unë nuk të dukem më si njeri
që nuk bën për asgjë,
gjithë fjalët e rënda, nxjerrë pa dashur
ti m’i ke blerë shtrenjtë
me monedhat e fundit
të rrogës tënde të vogël…
Edhe po të takohemi një mijë herë
në korridoret e kësaj bote të rreme
ti kurrë s’do të jesh fëmijë në sytë e tu
e unë kurrë s’do të jem burrë në sytë e mi…
Eja i dashuri im,
të bëjmë një copë udhë
nga rrudha ime e parë tek rrudha jote e fundit,
nëna do të jetë duke na pritur
me kokën mbështetur në kolltukun e vjetër
dhe ne të dy do të zihemi prapë
nëse gjella ka sa duhet kripë,
fytas do të shkojmë
në këto pak ditë që na kanë mbetur
pse kaq pak dallojmë nga njëri-tjetri…
Apo
Poezi e shkruar nga Ali Podrimja.
Tokë me nda nuk kam
Hasmi në pidh t’samës
Me vdekë duhet mësue
Qençe nuk jetohet më.
Poezi nga Lulzim Tafa.
Të dielave mos më thirr më
Mund të mos zgjohem
Përjetë të rri në gjumin e vdekjes
Mos i harro çastet e ngrira
Veç të dielës zgjidhe ditën tënde
Për ty kur të vdes
Pas shtatë bjeshkësh të ta gjej emrin
Ah, si nuk vjen ditëve të tjera.
(Marrë nga Libri “I kam edhe dy fjale”) / KultPlus.com
Nga Artan Gjyzel Hasani
Kam vdekur shtatë herë sot
…por ti s’e di
askush s’di gjë për vdekjet e mia
shtatë sa mrekullitë…
ishte herët mëngjes
një zog që e gjeti të prishur strehën
më kujtoi foletë që dikur kisha
dhe u mbyta në filxhanin e kafesë…
ishte ora 8 kur ndodhi e dyta
i telefonova shtëpisë sime në Shqipëri
“Alo…mami…si je?”
pastaj u kujtova që aty nuk banon më askush
tymosa një cigare dhe vdiqa…
e treta do të ketë qenë në mesditë
kur ndërsa shihja veten në pasqyrë
sytë e tim eti më thanë
“nuk ia vlen, sado që të përpiqesh, biri im,
gjithnjë do të ndodhë diçka
dhe fundi do të të duket fillim…”
në 4 pasdite ndodhi e katërta
kur u ktheva nga puna për në shtëpi
kontrollova në kutinë postare
veç zarfa bankash, fatura dhe gjoba,
asnjë letër dashurie…
e pesta ndodhi në muzg
i tronditur nga buzëqeshja e tij
u përpoqa t’ia fshi lotin një kllouni
nuk munda, ndaj ia hoqa maskën
dhe isha unë ai…
tjetra si zakonisht në mbrëmje
kur të gjitha pemët e botës më duken mimoza
zgjata duart t’i përkëdhel, por ato nuk ishin
në atë orë unë gjithnjë bëhem pluhur
rërë në erë…
pjalm endacak…
vdekje aromatike…
me puthjen e jetës më ringjalli nata
për t’i varrosur gjashtë vdekjet nëpër vargje
ia lexova mungesës tënde
dhe kjo ishte e shtata… / KultPlus.com
Poezi e shkruar nga Dritëro Agolli.
Trupi m’u nda nga shpirti pak e nga pak.
Tani të dy jetojmë me vete me ditë e me net,
Trupi djersitet, ecën në rrugë, ha në tryezë e prehet në shtrat,
Shpirti me ëndrrat, mendimet e dhimbjet flet…
Asgjë s’kuptoj qysh ndodhi me mua, qysh!
Kjo ndarja ime e trishtuar më tremb.
Kjo ndarja ime në dysh
Në palcë më dhemb.
Poezi e shkruar nga Ali Podrimja.
Ti s’di asgjë miku im
pse unë këndoj
kur ti ma shkel hijen
pse kurrë dorë nuk ngrita në ty
Kohët keq të mësuan
Kam parë njerëz duke blerë litar
Pas fishkëllimës së plumbit duke vrapuar planetit
dhe kam pyetur: për cilën kokë ai lak
për cilin gjak ai hak
Tinëz vetes tinëz dreqit dola në kunavikë
me gurin e shqetësuar në behe
hijena gjuajta mbi botë
në zjarr vura dorën për ty
Ti s’di asgjë miku im
pse pikon vetmi
nën strehë
pse sytë më zmadhohen
Kohët keq të mësuan
kur zotat i munda
Poezi e shkruar nga Gazmend Bytyçi.
(Gruas gjakovare, që humbi burrin dhe tre djemtë në luftë)
Të lustruara
Rrinë pa bëzajtur
Në kohë
Katër palë këpucë
Këmbë nuk provuan kaherë
Me shkëlqimin e ngjyrës së zezë
Të thekshme
Mallkojnë historinë
Këpucë të ngjashme ecin çdo ditë
Rrugëve të çarshisë
E Ato presin qetësisht
Kujtojnë trokëllimën e takave të tyre
Kur kalldrëmeve të çarshisë
U mëshonin burrnisht
Dhjetëra herë erdhi pranvera
Që kur këmbët e tyre u morën
Nga çizmet me bojë të zezë
Katran si vdekja
Për karrem peshku
Në ujërat që fshehin historinë
E këpucët muze
Ende lyhen me lotët valë
Fshati im
Poezi e shkruar nga Andon Z. Çajupi.
Maletë me gurë,
fushat me bar shumë,
aratë me grurë,
më tutje një lumë.
Fshati për karshi
me kish’ e me varre,
rrotull ca shtëpi
të vogëla fare.
Ujëtë të ftohtë,
era pun’ e madhe,
bilbili ia thotë,
gratë si sorkadhe.
Burrat nën hije,
lozin, kuvendojnë,
pika që s’u bie,
se nga gratë rrojnë!
Gratë venë nd’arë,
dhe në vreshta gratë,
gruaja korr barë,
punon dit’ e natë.
Gratë në të shirë,
në të vjela gratë,
ikinë pa gdhirë,
kthenenë me natë.
Gruaja për burrë
digjetë në diell,
punon e s’rri kurrë
as ditën e diel.
O moj shqipëtarkë,
që vet’ e nget qetë,
edhe drek’ e darkë
kthehesh e bën vetë;
Moj e mjera grua,
Ç’e do burrë zinë
që ftohet në krua
dhe ti mban shtëpinë!
Poezi e shkruar nga Dritëro Agolli.
Gjithmonë na bren në shpirt trishtimi,
Dhe thonjtë në tru na i ngul si bushtër.
Sa i gjatë mjerimi,
Në jetën e shkurtër!
Pak e kuptojmë se jemi të ngratë,
Ndaj bëhemi ujqër.
Me thonj të gjatë,
Në jetën e shkurtër!
Poezi e shkruar nga Redon Elshani.
E dashur motër.
Më fal,
Më fal që nuk e kam një grusht të fortë,
si Migjeni.
E t’i bije ne mes ta shkallmoj këtë mentalitet te dreqit,
Ta thyej këtë rrote fati qe nuk thyhet dot.
Qe n ‘mëngjeset e ftohta të dimrit,
Zgjohesh duke jetuar,
Kur në fakt nuk je.
Kur distanca më e largët qe ke udhëtuar në jetën tënde ka qenë 100 kilometra,
Më fal.
Që ti ke lindur femër,
E unë,
Unë kam privilegje më shumë se ti,
Ne këtë botë burrash.
Ku virgjëria jote,
Duhet patjetër të të shënjoj me vulën e moralitetit tënd.
Më fal,
Që nena ime të quan të brishte,
Te paafte për të jetuar vetëm,
Te mbush trurin me gjera qe nuk janë tuat.
Kur ti je një shkëmb,
Shumë më e forte se aq, se unë, e se tjerët.
Më fal.
Më fal që kam bole.
E mu deshën kaq shumë vite të kuptoj qe kam jetuar në gënjeshtër,
Që për të shkuar deri në dyqan,
Duhet të të përcjell unë,
Që sytë e egër të shitësit mos të të lenë te zhveshur.
Te pambrojtur, e më pak të ndershme në sy të botës.
Më fal.
Qe ne venat tona na rrjedh gjaku i njëjtë,
Por jemi kaq te ndryshëm,
Qe nuk u rritem njësoj,
Qe ty tu mohua e drejta e fjalës më shumë se mua,
Qe ty s’të deshën kurrë siç ishe.
Qe kurrë nuk jetove e lirë.
E fjala liri për ty,
tash mbet veç një abstrakt i paprekur.
Me fal.
Qe përqafimet e mia janë kaq te ftohta,
E ti mban fotografinë time në ekranin e telefonit tënd,
kur unë nuk e meritoj.
Se ne orët e para të mbrëmjes,
Ti duhej te ishe ne shtëpi.
E unë jo.
Më fal.
Qe për ty isha ai vellau i ndjeshëm,
Qe s’kam aq shume force,
Sa te gozhdoj fjale neper mure.
Fjale te mira qe te lënë shenjë terë jetën,
Të të rrëfej se sa shumë të dua,
se sa shumë të adhuroj
e se sa shume të kam motër.
Më fal,
Njëmijë herë më fal,
se fustanet e shkurta në vendin tonë ta ndalin rriten,
E ku fjalët e fisit te lenë mëkatare.
Mëkatare qe ti fal dashuri.
Me fal,
Qe ti edhe pse u linde para meje,
Detyre e imja mu be të të mbroja ty,
Të të këshilloja ty,
E ti,
Ti të më dëgjoje mua.
Më fal,
qe na rriti botë e ngushtë e mëhallës,
Qe nuk u zhvilluam kurrë bashkë.
Kur ne klase te trete me pyeten te them fjali qe tregon prone,
Dhe thash që “Unë kam një motër”,
askush nuk më tha gjë.
Se ma morën për te saktë.
Se ti ishe pronë,
Prone e imja, e babait tim, e burrit tënd.
Më fal,
Më fal për të fundit herë,
që sot Unë nuk të fal dot.
Që as ti nuk e kishe një grusht të fortë,
E t’më bije midis fytyre,
Te më theje turinjtë sa herë flisja,
Sa herë bërtisja,
Dhe po o motër po,
Të më theje turinjtë njëherë e mirë,
sa herë që unë mëkatoja.
Poezi e shkruar nga Miguel Ernandes.
Dhe ja ku jam rrethuar,
Me burra e me gra.
Plagosur nga mungesat,
Nga ndarjet e mëdha.
Letra, pusulla, fjalë,
Që nisen në hapësirë.
Ëndrra ende pa çelur,
Mendime ende pa gdhirë.
Të gjitha marrin udhën,
Drejt vatrës e drejt pragut.
Si ndjenjë dërguar ndjenjës,
Si gjak dërguar gjakut.
Poezi e shkruar nga Romeo Gegushi.
Vetëm vdekje, sjell mëngjesi,
Kush me plumb e kush me thikë.
Është e thënë dikush te vdesi,
Si gazelat ne Afrikë!
Opo ç ‘është ky vend me kafshë,
Qe çdo dite ha një njeri.
Po ku je o Zot, me qafsh’,
Po ku je o Perëndi?!
Me zë frika dhe paniku,
Sa nga dera dal dhe shkoj.
Se nga pas me ndjek i ligu,
Një i lig qe s’e dalloj!
Armatosur gjer në dhembë,
Sikur do te bëjë hatanë.
Përmbi varre këndon këngë,
Qyqja bashke me Satanane!
Vdekshi me bukë në gojë,
Vrasësit e vendit tim.
Se për ju s’kemi nevoje,
Për ju s’mund te këtë dënim.
Merrni jete si pa te keq,
Mbyllni dyer dhe shtëpi.
Po ku je O Zot, pse hesht,
Po ku je o Perëndi?!
Kafshëria ne çdo anë,
Nuk ka fre e nuk pushon.
Po na grijnë po na hane,
Sa dhe gjaku më s’pikon.
Çfarë mizerje, çfarë kanceri,
Ka pllakosur vendin tim.
Na ka zënë të gjithëve tmerri,
Flemë e zgjohemi me krim.
Rrjepacakët qelbaniket,
Janë çmendur që në bark.
Merri Zot, zvarraniket,
Edhe jepu një dajak!
Merri, mblidhi ne një gropë,
Edhe mbuloji me dhè.
Këto plehra permbi toke,
Qe nuk kane bese e fe!
Me erdhi shpirti ne fund,
Nuk duroj se jam njeri.
Ç ‘është kështu, thikë, plumb,
Sikur jemi bagëti?!
Ku janë ligjet, kanë vdekur,
Qe nuk preket qen i zi?
Toka prej vitesh ka tretur,
Burra, gra, pleq e fëmijë’!
Dhe na shtohen gjakësoret,
Ne çdo lagje, çdo qytet.
Për një fjalë ata të gjorët,
Merr koburen dhe i vret!
Si s’i plas ashtu ne duar,
E ta lerë qorr pa sy.
Ta kuptoje ky i mallkuar,
Çdo te thotë të jesh njeri!
Kam nje duf e nje inat,
Si t’ia bej? Nuk e di.
Sikur te kisha nje shpate,
E t’i prisja nji nga nji!
Hapen varre ne çdo dite,
Kot me kot, e nuk ka ligj.
Se këtu te prijnë nga sytë,
Qelbësira dhe te liq!!
Poezi e shkruar nga Dritëro Agolli.
Shumë ujë gri, shumë qiej gri,
Gri në dritare, gri në vetmi.
Ikin lejlekët larg në arrati,
Shumë ujë gri, shumë qiej gri.
Pikojnë strehët melankoli,
Shumë strehë gri, shumë pika gri.
Postjer përtaci vjen në shtëpi
Me pallto gri, me letra gri.
Hesht pas dritares maçoku i zi,
Gazeta hapet me tituj gri.
Gri në dritare, gri në vetmi,
Ikin lejlekët larg në arrati…
Poezi nga Esad Mekuli.
Deshta, shum’ kam dasht-dishrue
që me këng të trimnoj, me fjalen tënde të ndrydhun
të ngrej fuqitë prej gjumit…
këndova (dhe kur m’ishte ndalue)
se liria do të vinte edhe për ty, të përbuzun.
këndova mbi ditët fatlume që do të lindshin, pa dhun,
n’agimin e lirisë për ty me popujt këtu e ngjeti,
mbi forc të bashkimit mbarë:
mbi vrullin tand të mëshehun
-unë, biri yt dhe-poeti.
po! n’errsinën e shtypjes së randë sa shkambi,
ndëgjova thirrjet që të bana me dal n’dritë-
pse për liri-me tjerë
ke dhanë dhe ti
djers e gjak si etnit.
kam dhanë, i dashtun…dhe sot, në liri-
kur thembra e gjaksorit s’na shkel dhe dora pa
pranga mbeti,
me ty këndoj mbi fuqinë e ngjadhun nën yllin që na pri’
-unë, biri yt besnik dhe-poeti.
Poezi e shkruar nga Aleksander Pushkin.
Ne kemi kohë që nuk flasim,
Por s’jemi ndarë përgjithmonë.
Ne që të dy kërkojmë çastin,
Që të harrojmë zënkën tonë.
Ky zemërim prej fëmije,
Nuk më le një çast të qetë.
Nga malli i madh i dashurisë,
Ti lozonjare më vjen vetë.
Kur zemërohesh ti me mua,
Edhe më shume unë të dua.
Se dhe më tepër nga shikimi,
Te paska hije zemërimi.
Poezi e shkruar nga Jaime Sabines.
Të dua në dhjetë të mëngjesit,
edhe në njëmbëdhjetë dhe në dymbëdhjetë të ditës.
Të dua me gjithë shpirt dhe me gjithë trup,
ndonjëherë në mbasditet me shi.
Por në orën dy të mbasdites, ose në tre,
kur mendoj për ne të dy
dhe ti mendon për ushqimin ose për punët e përditshme,
ose për zbavitjet që të mungojnë,
ia nis të të urrej shurdhërisht,
me gjysmën e urrejtjes që ruaj për veten.
Pastaj të dua sërish, kur shtrihemi
dhe ndjej se je bërë për mua,
që në njëfarë mënyre ma thonë gjuri dhe barku yt,
që duart e mia më bindin për atë
dhe nuk është asnjë vend tjetër ku unë të vij,
apo ku unë të shkoj, më i mirë se trupi yt.
Ti vjen e plotë në takimin me mua
dhe të dy zhdukemi për një çast,
i bindemi Urdhrit të Zotit
deri kur unë të të them se kam uri, apo më vjen gjumë.
Të gjitha ditët të dua dhe të urrej pandreqshëm.
Dhe gjithashtu, ka ditë, ka orë në të cilat nuk të njoh,
kur më je e largët si gruaja e tjetrit.
Më shqetësojnë njerëzit, shqetësohem unë, më shpërqendrojnë dhimbjet e mia.
Ka mundësi që shpesh nuk mendoj për ty.
Tashmë e sheh. Kush mund të të dojë më pak se unë, e dashura ime?
Përkthyer në shqip nga Orjela Apolloni./KultPlus.com
Poezi e shkruar nga Dritëro Agolli.
Kjo jetë as nuk i qaset fare dramës,
Dhe dramën nuk e vlen vërtet njeri.
Sot flet e Ëmë e Zeqos majë Thanës,
Nga thana bën me botën komedi .
Tani hamletët ikën larg nga drama ,
“Të rrosh a të mos rrosh “- njeri s ‘bërtet.
Po veç e Ëmë e Zeqos flet nga Thana
Dhe zërin ia dëgjon një parlament.
Poezia e mrekullueshme nga Nënë Tereza.
Duaje jetën ashtu siç është
duaje plotësisht, pa pretendime;
duaje kur të duan apo kur të urrejnë,
duaje kur askush nuk të kupton,
apo kur të kuptojnë të gjithë.
Duaje kur të gjithë të braktisin,
apo kur në qiell të ngrenë si mbret.
Duaje kur të vjedhin gjithçka,
apo kur të dhurojnë.
Duaje kur ka kuptim
apo kur ngjan se nuk ka një fije.
Duaje në lumturi të plotë
apo në vetminë absolute.
Duaje kur je i fortë,
apo kur ndihesh i pafuqishëm.
Duaje kur ke frikë,
apo kur ke një mal guximi.
Duaje jo vetëm për kënaqësitë e mëdha
e sukseset e mrekullueshme;
duaje edhe për gëzimet e vogla.
Duaje edhe pse nuk të jep çka mundet,
duaje edhe pse nuk është siç do ta dëshiroje.
Duaje sa herë që lindesh
e sa herë që je duke vdekur.
Por mos duaj kurrë pa dashuri./KultPlus.com
