Shqiptarja nga Prizreni, Ermina Lekaj-Përlaskaj, ka fituar mandatin e deputetes në zgjedhjet që janë mbajtur dje në Kroaci.
Lajmin e ka bërë të ditur përmes një postimi në rrjetin social Facebook.
Do të jetë hera e tretë që Lekaj-Përlaskaj do të përfaqësojë përveç shqiptarëve edhe pakicat tjera.
“Ekipi fitues. Faleminderit të gjithëve”, ka shkruar ajo. / KultPlus.com
Ekspozita “Tribut për Ibrahim Kodrën” u përurua këto ditë në muzeun e Lichtensteinit .
Ministrja e Kulturës Elva Margariti shprehet se ekspozita sjell punët origjinale të artistit Ibrahim Kodra, të cilat ruhen në koleksionin privat të familjes Pacolli, fondacionin “Ibrahim Kodra” Swiss Foundation, Bashkinë Campione d’Italia, etj.
“Piktori Ibrahim Kodra është cilësuar si qytetar i botës dhe në këto ditë të vështira, që po kalojmë, vepra e tij nuk mund të jetë veçse përbashkuese. Dashuria për vendlindjen, e pasqyruar në shumë prej tablove të tij është emocionuese dhe frymëzuese”, shprehet ministrja Elva Margariti në profilin e saj në Facebook, ku ka postuar dhe foto të ekspozitës që u hap më datë 1 korrik.
Ekspozita “Tribut për Ibrahim Kodrën” u mundësua nën patronazhin e Ministrisë së Punëve të Jashtme të Republikës së Kosovës, Ministrisë së Kulturës në Shqipëri, Ambasadës Shqiptare në Konfederatën Zvicerane Liechtenstein, trupën diplomatike të Kosovës në Zvicër dhe Konsullata e Përgjithshme e Kosovës në Milano.
Ibrahim Kodra lindi në Ishëm, më 22 prill 1918 dhe u nda nga jeta më 7 shkurt të vitit 2006 në Milano. Ishte një piktor shqiptar me famë ndërkombëtare, dhe Kodra është konsideruar si piktori më i rëndësishëm shqiptar i njohur ndërkombëtarisht.
Jeta e Ibrahim Kodrës në Tiranë në konviktin e shkollës “Naim Frashëri”, ndërpritet kur 20 vjeç në 1938 largohet nga Shqipëria përgjithmonë me një bursë studimi nga oborri mbretëror për në Akademinë e Arteve të Bukura në Romë. Ai e lë Romën dhe përfundon në Milano, në Akademinë e Arteve të Bukura të Brerës. Ai ekspozon në Romë, Milano, Venecia, Paris, Beograd, Nju Jork, krijon krahasimet dhe raporte me piktorë të mëdhenj si Pikaso, Marc Chagall, Henry Matisse, Lucio Fontana, Renato Guttuso, me poete, shkrimtarë, kritikë e regjisorë nga Eugenio Montale dhe Vittorio Sereni, nga Bertoni tek Bruno Munari, dhe Giuseppe Marotta.
Në vitin 1948, Ibrahim Kodra u bë mik me Pablo Pikason, pikërisht në “Konferencën Ndërkombëtare për Paqen e Romës”, në të cilën të dy së bashku ata kryen një hulumtim të thellë artistik. Në hulumtimin artistik të Kodrës, kubizmi i Pikasos do të ketë shumë ndikim, sidomos pas miqësisë së tyre në Romë më 1948. / KultPlus.com
Ministri i Turizmit dhe Mjedisit, Blendi Klosi sjell pamje fantastike të Ujëvarës së Sotirës dhe bukuritë natyrore që ka parku i Tomorit.
Klosi fton pushuesit dhe turistët që të vizitojnë këtë destinacion fantastik turistik.
“Nga burimet e ujit të Malit të Tomorit krijohet Ujëvara e Sotirës. Një atraksion turistik, që tërheq gjithnjë e më shumë vizitorë e pushues”, shprehet Klosi.
Ujëvara e Sotirës ndodhet rreth 60 kilometra larg Gramshit dhe për të arritur në zonën e ujëvarës duhet të ecësh rreth dy orë në këmbë nga fshati Sotirë, nga ku ka marrë emrin ujëvara.
Ujërat burojnë nga mali i Tomorit dhe zbret nga një lartësi prej 100 m. Në verilindje të Tomorit, ndodhet një burim i fuqishëm që vjen nga një e çarë gjatësore në shkëmbin gëlqeror të thepisur. Peizazhi i shpatit ku uji del, në mes të pyjeve e pemëve të lisit është i mrekullueshëm. Zhurma e ujit mund të dëgjohet shumë larg.
Kjo ujëvarë tashmë është kthyer në një vend pelegrinazhi për turistët vendas dhe të huaj. Çdo fundjavë ajo pret me qindra vizitorë.
Ujëvara e Sotirës është vizituar nga qindra turistë këtë vit pas pandemisë dhe fluksi vazhdon të rrite me rritjen e temperaturave në sezonin e verës pasi natyra e bukur e Tomori ofron jo vetëm freski, por bukuri të rralla natyrore, ecje në këmbë në shtigje malore, bimësi të harlisur dhe vendpushime të mrekullueshme për kampingje malore./ atsh/ KultPlus.com
Legjenda italiane e muzikës së filmave, njëkohësisht kompozitori i famshëm, Ennio Morricone vdiq dje në një klinikë romane për shkak të pasojave pas një rrëzimi.
Muzikanti dhe kompozitori i shkëlqyeshëm, autor i tingujve më të bukur të kinemasë italiane dhe botërore nga ”For a Fistful Dollars”, ”Mission”, ”Once Upon a Time in America”, ”Cinema Paradiso” dhe deri te ”Malena”, ishte 93 vjeç.
Morricone ka qenë edhe fitues i çmimit ”Oscar”.
Disa ditë më parë, pas një rrëzimi, ai kishte thyer femurin. / KultPlus.com
Ka vdekur dje veterania e arsimit, Hajrie Rrecaj.
E ndjera ishte e infektuar me Covid-19.
Lajmin e ka konfirmuar bashkëshorti Naim Rrecaj.
“Po, ka vdekur prej Covid-19. Ka qenë e shtrirë në Klinikën Infektive që nga data 28 qershor. Ajo ka përdorur barna si shumë që përdorin për tension”, transmeton KultPlus.
Hajrie Rrecaj, për herë të parë, mori ditarin në dorë në vitin 1977, në shkollën fillore Emin Duraku komuna e Orllatit. Pas tri vitesh filloi punën në Drenas dhe punoi 15 vjet me radhë, si mësuese e mësimit klasor.
Në komunën e Prishtinës ajo filloi punën në vitet e 90-ta në shkollën Asim Vokshi deri në mbarimin e luftës dhe pastaj e vazhdoi punën në shkollën Faik Konica.
Njoftimi është bërë edhe nga kolektivi i shkollës fillore “Faik Konica”. / KultPlus.com
Sigmund Freud (Zigmund Frojd) është themeluesi i psikanalizës.
Frojdi doli i pari me idenë se mendja është e ndarë në tri pjesë: Id, Ego dhe Superego.
Sipas Frojdit, Uni ose Ego është vija e parë e mbrojtjes së vetes nga tjetri, duke u përpjekur të balancojë dy ekstremet, Id dhe Superego.
Idetë e tij radikale mbi mendjen e njeriut transformuan psikologjinë dhe mbeten kontradiktore edhe në ditët e sotme.
25 thënie nga Frojdi
1- Qytetërimi zuri fill kur një person i zemëruar hodhi fjalën në vend të gurit.
2- Sa i guximshëm bëhet njeriu, kur është i sigurtë se e duan.
3- Një qytetërim që lë një numër kaq të madh të pjesëtarëve të tij të pakënaqur dhe i çon ata në revoltë nuk e ka merituar dhe nuk e meriton të ekzistojë.
4- Njeriu nuk ia arrin t’i eleminojë komplekset e tij, por pajtohet me to: ato ligjërisht e drejtojnë veprimtarinë dhe sjelljen e tij në botë.
5- Të jesh tërësisht i ndershëm me veten është një ushtrim i mirë.
6- Fëmijët janë krejtësisht egoistë; ata i ndiejnë nevojat e tyre intensivisht dhe përpiqen mizorisht që t’i kënaqin.
7- Ëndrrat janë shpesh më të thella kur ato duken më të çmendura.
8- Nëse dikush ka qenë i përkëdheluri i padiskutueshëm i nënës së tij ai ushqen gjatë jetës një ndjenjë triumfuese, besimin në sukses, i cili jo rrallë sjell me vete suksesin.
9- Iluzionet na mbisundojnë ne, sepse ato na kursejnë në dhimbje dhe na lejojnë të shijojmë kënaqësinë në vend të saj. Prandaj ato duhet t’i pranojmë pa ankime kur ato nganjëherë përplasen me realitetin përballë të cilit shndërrohen në thërrime.
10- Njerëzit janë më moralë se sa mendojnë dhe shumë më tepër imoralë se sa përfytyrojnë.
11- Njeriu është shumë i çmendur kur është i dashuruar.
12- Qëllimi i gjithë jetës është vdekja.
13- Pyetja më e madhe, së cilës nuk i është dhënë kurrë përgjigje dhe së cilës nuk kam mundur t’i jap përgjigje, pavarësisht tridhjetë viteve të kërkimeve në shpirtin e femrës është: “Çfarë do një femër?”
14- Ne nuk jemi kurrë aq të pambrojtur ndaj vuajtjes sa kur dashurojmë.
15- Sa kemi përparuar. Në Mesjetë do të më kishin djegur në turrën e druve. Tani ata mjaftohen të djegin librat e mi.
16- Qëllimi i personalitetit të njeriut është i përcaktuar nga përmasat e problemit, që arrin ta shtyjë atë njeri të lajthisë.
17- Para se të diagnostikoni veten me depresion ose vetëbesim të ulët, sigurohuni që nuk jeni të rrethuar nga budallenjtë.
18- Detyra për të bërë njerëzit të lumtur nuk është pjesë e planit të Krijimit.
19- Mungesa e plotë e seksit është e vetmja gjë që mund të konsiderohet si devijim seksual. Çdo gjë tjetër është vetëm çështje shijeje.
20- Në atë moment kur njeriu fillon të mendojë kuptimin dhe vlerën e jetës, atëherë mund ta konsideroni atë të çmendur.
21- Dashuria e përjetshme, ideale, e spastruar nga të gjitha format e urrejtjes, ekziston vetëm mes të droguarit dhe drogës tij.
22- Sa më shumë i përsosur që është një person së jashtmi, aq më shumë demonë ka brenda vetes.
23- Kur njerëzit më kritikojnë, unë e di se si të mbroj veten. Por unë jam i pafuqishëm përballë lëvdatave.
24- Treguesi i parë i idiotësisë, është një mungesa e plotë e turpit.
25- Një pjesë e madhe e asaj që është e vërtetë brenda nesh nuk kuptohet; dhe ajo që kuptohet, nuk është e vërtetë. /KultPlus.com
Ese nga Natasha Lako
Në hyrjet kryesore të stacionit të metrosë së Dupont Circle në Washington D.C., nga punëtorët nëpër skela të lartësive që kushedisekur, kanë mbetur të gdhendur vargje të Uollt Uitmanit që flasin për lumturinë dhe dhimbjen. Ndoshta në nderim të kujtimeve, kur si vullnetar, ky poet botëror shërbeu për të plagosurit e Luftës Civile në një spital, mundet aty pranë.
Në Shqipëri nuk gjendet ndonjë varg naimian i gdhendur diku, thua se mund të shkruhet dhe të fshihet nëpër tabelat e dërrasave të zeza shkollore ose në ekranet e tabloideve fëminore… Sepse poezia e Naimit ngulitet në kokë në vegjëli. Dhe kaq.
Të dy i takojnë një shekulli. Atij të trenit, makinës me avull, shtypshkronjave, vështrimit nga Europa, shpërbërjeve të pazakonta të periferive të pushteteve dhe betejave kundër skllavërimit që nuk shter.
Të dy përcaktohen si burra të një force epike. Të dy punojnë përkohësisht në administratën shtetërore dhe të dy, në një formë apo në një tjetër, konsiderohen për kohën mjaft ofensivë.
Ati, vëllai, xhaxhai, si quhet deri më sot Uitmani prej poetëve amerikanë dhe aleati me çdo njeri të botës, i lindur në 31 Maj të vitit 1819, është ndarë nga jeta në vitin 1892.
Naim Frashëri, burri i një lëngate të gjatë tuberkulare, po aq aleat me dhimbjen, me bukurinë dhe i paepur; njeriu që brenda Perandorisë Otomane i dha Kristoforidhit lejen e parë të botimit ku shfaqej gjuha shqipe, ka lindur më 25 Maj të vitit 1846. Është ndarë nga jeta në vitin 1900.
Libri “Fije bari” i Uollt Uitmanit, u botua në vitin 1955 dhe hyri në histori, megjithëse 1000 kopjet e tij të para as nuk u shitën dhe emri i tij mbeti për një kohë të gjatë i pashkruar, deri sa u shfaq poezia për vdekjen e Linkolnit:
“O kapiten, kapiten…”
Uollt Uitman
Emri i Naimit as nuk mund të guxohej të shkruhej në botimin që tronditi shqiptarët si “Historia e Skënderbeut”. Emri i tij nuk u shfaq as te revista “Dituria” e Stambollit në botimin e poezive “Fjalët e qiririt” dhe “Manushaqes” së vitit 1884, që e bëjnë të famshëm deri sot.
Dhe dihet që brenda kësaj fshehtësie shpërthyese, botimi i librit “Lulet e verës” në vitin 1890, i dha emrin e tij përfundimtar. Si krijues i madh.
Të dy sfidojnë gjithë mekanizmat e ngritur, gjithnjë, qoftë në favor të një njeriu të vetëm.
Të dy me vargjet e tyre e rrëmbejnë lexuesin si në rrymat dhe gurgullimat e lumenjve shtratgjerë, që marrin me vete kumbime njerëzore. Aq sa poema “Bagëti dhe Bujqësi”, në dëshirën ngazëllyese të njerëzve, lë herë pas here të pashfaqur plotësisht në botime, revoltën e madhe të poetit për vuajtjen, padrejtësinë, varfërinë dhe pabarazinë, fije këto të lidhjeve të forta shoqërore të poetit me çdo njeri…
Të dy kanë numeracione të pafundme, në një shkallëzim të një shpirti me një frymëmarrje të thellë.
Naimi flet për çukat, kodrat, brigjet, gërxhet dhe lumenjtë e tij të kulluar, që thellojnë shtratin dhe herë krijojnë përmbytje të mëdha.
“O kënaqësi që japin lisat, kopshti, korija, dushku, qitrat, pisha, pekani.
“O të kuptosh hapësirën”, këndon Uollt Uitmani.
Të dy në enumeracione të drejtpërdrejta lidhen me çdo frymë krahine, njëri duke jetuar në botën më të vjetër, tjetri duke jetuar në botën më të re.
Me Naimin arrihen dimensione largësie, si në poezinë: “Hëna” kur ai e pyet:
“Sa Sokratë na ke parë të helmuar,
Sa Josefë pre për ujqër të tërbuar.
Dhe Uollt UItmani në poezinë: “Themeli i gjithë metafizikës”, këndon:
“Pasi studiova e shpjegova Kantin, Fichte, Shilling, Hegelin,
Shpjegova dijen e Platonit e të Sokratit, më i madh se Platoni.”
Dhe më pas Naimi thotë:
“Mendja ime, që s’gjen prehje, bën kërkime,
Dhe rropatet me aq pyetje e mërmërime
Kush? Pse? Çfarë? Ku e kur? E si e sa?
Por më kot se nga çdo anë tallje ka.”
Dhe lexuesit i duket se përsëri po flitet për ditët e sotme.
Dhe nëse Naim Frashëri mbetet demokrati i parë i shqiptarëve, Uollt Uitmani mbetet demokrati i paparashikuar i gjithë botës.
Uollt Uitmani mund të përgjigjet, sikur të ketë parë edhe emigranten e sotme shqiptare, që sa i ka rënë lotaria amerikane.
“Eja muzë kalo prej Greqisë dhe Jonisë,
Të lutem fshiji ato llogaritë e vjetra të paguara shtrenjtë.”
…
Edhe në qoftë se ju miqtë e mi nuk e shihni, unë e shoh emigranten e shkëlqyer,
E pamërzitur nga ujësjellësit dhe gazometat e plehërat kimike,
Buzëqeshur e kënaqur me dëshirën që të rrijë,
Ja tek është e vendosur në mes enëve të kuzhinës.
Dhe ai e vë, si asnjeri tjetër, në një pozitë të re lirie shoqërore, edhe gruan që lëpin zemrën e një burri me kraharor të zbuluar.
E ndërsa Uollt Uitmani, ky i pashtershëm në zgjerimin e një vëllimi të vetëm, thotë: “Dielli im ka një diell dhe dielli im vërtitet me bindje rreth tij”, ai punon njësoj si ata piktorët që e shpërthejnë temën e tyre, duke krijuar një gjithësi të papërseritshme dhe duke krijuar një leksik jashtëzakonisht të pasur dhe përtëritës.
Ndërsa, Naimi, diejt e tij të vegjël i shpërndan deri në tekstet shkollore, me misionin e madh të një gjuhe të pauzurpuar.
Të dy panteistë sa më s’ka dhe transcedentalë sa më s’ka, vetëm në raste të rralla mund ta përqendrojnë figuracionin në një objekt të përcaktuar, pasi ai niset të shtrijë krahët për të përmbledhur gjithë botën. Dhe Naimi është gati të bëhet natyrë çdo çast, së bashku me Uollt Uitmanin.
Dhe kështu dy poetë që nuk u njohën kurrë, takohen me njëri-tjetrin në këtë pambarimësi. Dhe dimensionet e kësaj dashurie për njeriun dhe jetën janë aq të beftë dhe të freskët në poezinë e Uollt Uitmanit, njësoj si gaforret e tij poetike të saponxjerra prej detit.
Dhe Naim Frashëri te poezia “Deti”, këndon.
“O ti det që t’ep flladitje e gëzim!
Te ti gazin më gjen zemra shpirti im.
Pika jote është e ujërave moria,
Ato Krishti, kurse ti je Shën Mëri.”
Nuk ka poet tjetër që mund ta shihte detin si një bark mëmësor dhe morinë e ujërave si një Krisht i porsalindur dhe ndoshta njëkohësisht i porsakryqëzuar.
Si mund t’i përgjigjet poeti Uollt Uitman, pjesëmarrës nëpër ngjarje, së bashku me breshkën dhe pelën qimekuqe, nuk dihet.
Por ne mund të lexojmë së bashku disa vargje nga “Këngë për veten time”.
“Në procesin falik, kërcej rrugëve, jam gjysmë sofist i përmbajtur,
I ashpër në gjirin e pyjeve,
Me kafkë unë pi mjaltë t’egër, nderoj Shastat dhe Vedat, mbaj Kuranin,
Hipi në teokallet të lyera me gjak nga gurët dhe thikat,
trokas me daulle me lëkurë gjarpri.”
Romantizmi ka krijuar gati një oqean me kryevepra, prej të cilit duket sikur për herë të parë, nuk derdhen po burojne dy lumenjtë poetikë realë, që fillojnë të kërkojnë njeriun që deri atëherë as nuk është vënë re. Dhe kjo sjell një pranim të pafund.
Aq sa deri te “Këngë e vdekjes”, Uollt Uitman këndon.
“O nënë e zymtë që gjithnjë na afrohesh me çap të butë,
S’të ka kënduar kush një këngë miradije të përzemërt.”
Dhe ja, lozonjar deri edhe me vdekjen është Naimi te poezia “Zonja e fatit kur thotë”:
“Qesh njëherë moj leshra krënde,
Me të qarë nuk u dënde.”
Deri tani për Naimin është thënë shumë pak.
Madje janë rrekur ta vënë përballë madhështisë së zhbirimeve, humbjes së shpresës dhe demontimeve estetike të poetëve të tjerë të atij fundshekulli, që ndryshe nga Uitmani dhe ai vetë, jetonin në shoqëri me organizime të pjekura, të lëna si dhurata që të velnin.
Dhe mendoni sikur bota të fillonte të velej nga poezia e Uollt Uitmanit, vetëm e vetëm për hir të dashurisë së pakufishme për veten. Dhe mendoni sikur në SHBA-në e pafund të Uollt Uitmanit, të gjithë ata njerëz që kanë parë fluturimet kozmike dhe jetojnë para ëndrrës për të shkuar në Mars, të mendonin se mund të vjetërohej poezia e Uollt Uitmanit madje edhe vetë himni i amerikanëve, njësoj si kujtohemi ne për të bërë kapërcime të Naimit, për hir të një moderniteti dhe postmoderniteti të kohës së instalacioneve kolektive.
Por është e pamundur të kapërcesh në çdo krijimtari të sotme, pa befasinë e vargut shpërthyes dhe të brendshëm, qoftë te Uitmani qoftë te Frasheri, pa atë zgjerim të pafundmë në marrëdhënien me botën dhe historinë e njeriut, në të tillë plotëri, që ta sjell vetëm e ardhmja dhe besimi te liria njerëzore.
Ndoshta Naim Frashëri dhe Uollt Uitmani mbeten dy poetët më zemërgjerë të botës, të cilët nuk bashkohen vetëm nëpërmjet periudhave historike dhe idealeve të barazisë, por edhe nëpërmjet artit të madh.
Për shqiptarët, të pamësuar edhe me fjalën demokraci, ndonjëherë mbeten edhe të pakuptueshëm.
Dhe vargjet e tyre bëhen edhe më çlirues.
Dhe takimi i tyre është më se tronditës.
Sepse edhe sikur të mos ekzistonte i gjithë korpusi, gati i pafund i secilit, ata i kanë lënë përjetësisht botës, qoftë edhe dy poezi të vogla, ku ata mund të shohin njëri-tjetrin si në një pasqyrë.
Dhe ja ç’thotë Uitmani në poezinë: “E para lule radhiqe”:
“E freskët e thjeshtë dhe e bukur,
E çliruar prej robërisë së dimrit,
Sikur të mos kishte në botë modë,
As politikanë, as punë paresh,
Nga një skaj i ngrohur nga dielli në bar,
E rimë, e qetë, e artë si agimi,
E para luleradhiqe e pranverës,
Shfaq fytyrën e saj miturake.
Dhe ja ç’thotë Naimi, mes kataklizmave e trazirave të mëdha… me poezinë: “Lulja”:
“N’atë kohë kur ky diell si fener, si dhe toka edhe hëna ish eter,
Dhe kur toka, hëna dielli shkëlqimtar,
U bën avull dhe u mbushën plot me zjarr,
Dhe nga dielli na u ndanë tokë dhe hënë,
Pa u nda dhe hëna shpejt nga toka nënë.
Dhe çdo njeri na u bë në hapësirë,
Yll i zjarrtë që ndriçoi në errësirë,
gjatë kohës, pra, që ndodhën kaq çudi,
O moj lule, ku qe fshehur vallë ti.”
Naimi i dashur më lejon të rrëmbej për këtë poezi të gjitha pasthirrmat e Uollt Uitmanit.
Të them se po flas për dy nga poezitë më të bukura të botës, ku përmblidhet e thjeshta, e vërteta, e pashmangshmja për të jetuar me të gjithë forcën e vet.
Por nuk mund të flas para Uollt Uitmanit, që duket sikur flet vetë me një poet, të cilin, po të mos e thonë shqiptarët, nuk mund ta thotë bota.
Por Uollt Uitmani duket sikur e ka ditur, kur shkruan:
“Shok po të jap dorën!
Po të jap dashurinë q’është më e shtrenjtë se floriri,
Po të jap veten time, në vend të predkut dhe ligjit.
A ma jep ti veten tënde? A vjen të udhëtosh me mua?
A do që të qëndrojmë bashkë tërë jetën?”
Më bukur që nuk diheshin këta dy poetë. Sepse bota duket edhe më e madhe.
25 Maj, 2020 Marrë nga gazeta “Mapo”. /KultPlus.com
Kryeministri i vendit, Avdullah Hoti ka bërë të ditur se masat e reja ndaj përhapjes së pandemisë coronavirus do të hyjnë në fuqi prej datës 6 korrik, ditë e hënë.
Këtë e bëri të ditur përmes një shkrimi të shkurtër në Facebook.
“Masat e reja kundër COVID-19 hyjnë në fuqi të hënën, 6 korrik 2020”, ka shkruar Hoti.
Ndërkaq, Hoti të dielën në konferencë për media tha se në qytetet me numër të madh të të infektuarve me COVID-19, do të kufizohet lëvizja e qytetarëve nga ora 21:00 deri në 05:00.
Sipas Hotit, qytetet që kanë numrin më të madh të të infektuarve janë: Prishtina, Prizreni, Ferizaj dhe Vushtrria.
Është përgatitur një plan i cili sonte miratohet në Qeveri. Krahas atyre veprimeve do të kalojë edhe vendimi i Qeverisë me këto masa:
Do të kujdesemi që të krijojmë kapacitete shtese me shtretër dhe pajisje duke riorganizuar klinikat e QKUK-së, spitalet rajonale, spitalet private të vihen në dispozicion për nevoja të pacientëve.
U pajtuam që shpejt me procedura ligjore të blejmë edhe 7 aparatura shtesë të testimit.
Do të krijojmë kapacitet shtesë me personel shëndetësor duke organizuar ata që do të jetë në shërbim të luftimit të pandemisë dhe duke angazhuar personel shtesë në mikrobiologji, infermieri në Klinikën Infektive.
Do të merremi me krijimin e kapaciteteve për testim. Deri në 500 teste brenda ditës. Do të punojmë të krijomë kapacitete testuese nëpër regjione. Do të licencojmë kompani privatë për të kryer teste.
Do t’i blejmë 100 mijë teste shtesë, por do të bëjmë një formë të prioritetit se kush testohet.
Obligimet që i ka Qeveria dhe MSH është që ta vendosin buxhetin në dispozicion për të siguruar teste virologjike – 100 mijë, vaksina sezonale 500 mijë, vaksina COVID-19 kurdo që ajo është e gatshme, për të blerë edhe 7 aparatura shtesë për Covid-19. Do të sigurohemi se ka pajisje të nevojshme mbrojtëse për personelin shëndetësor dhe pagesat shtesë për ata që kanë qenë të angazhuar tash e sa kohë. /Telegrafi /KultPlus.com
Një nga personat më të pasur në botë, Bil Gates, ka thënë se nuk e kupton pse njerëzit refuzojnë të mbajnë maskat të cilat mbrojnë nga koronavirusi, duke marrë parasysh se nuk janë as të bezdisshme e as nuk kushtojnë shumë.
Themeluesi i Microsoftit ka qenë i përfshirë në projekte që kanë të bëjnë me shëndetësinë me vite të tëra, dhe kishte paralajmëruar për rrezikun e një pandemie në vitin 2015. Andaj edhe shpesh është pyetur rreth zhvillimeve që kanë të bëjnë me përhapjen e koronavirusit.
“Është vështirë të kuptohet pse njerëzit nuk mbajnë maska, ato nuk janë të bezdisshme”, tha Gates gjatë një takimi virtual për revistën FastCompany të SHBA-së. “Nuk kushton shumë, sidoqoftë njerëzit e shohin si kufizim të lirive të tyre, pavarësisht rrezikut të infektimit të njerëzve tjerë”.
Ai gjithashtu ka thënë se i duket e “frikshme” që emri i tij shpesh lidhet me teori të ndryshme konspiracioni. Ai ka thënë se në një krizë si kjo që po e kalojmë tani, është e nevojshme që t’u përmbahemi fakteve.
Gates gjithashtu shprehi brenga se teoritë e konspiracionit do të çojnë në refuzimin e mbajtjes së maskës, posaçërisht në SHBA, dhe se këto teori gjithashtu do të shkaktojnë refuzimin e vaksinimit, nëse një e tillë do të zbulohet në të ardhmen e afërt. /Koha /KultPlus.com
Grupi 403, është një grup muzikor i njohur i cili identifikohet me kultivimin e muzikës pop-rock. Grupi 403 është pjese e gjeneratës se rokut kosovar të viteve 80’, e cila njihet edhe si koha me e ndritur ne krijimtarinë rok-ut në Kosovë, shkruan KultPlus.
Grupi 403 u formua në vitin 1981 nga Mentor Gjurgjiali (bas), Fatmir Zajmi (bateri) dhe Naim Osmani (kitarë). Bendit më vonë, pas kryerjes së shërbimit ushtarak, i bashkohet Hektor Gjurgjiali (vokal dhe kitarë), Arben Godanca (kitarë) dhe Veton Orana (sint).
Grupi 403 ka një album te incizuar me 15 këngë në të, i cili për herë të parë është incizuar në vitin 2002. Edhe pse ky grup nuk është aktiv për aq shumë vite, këngët e tyre i kanë rezistuar kohës dhe dëgjohen ende me shumë nostalgji nga publiku shqiptar.
Këngët “Bohemi”, “Kujtimi”, “A do të kthehet”, “Indeksi”, “Paraja”, “Në derë të kujt tani po troket”, e shumë të tjera, janë cilësuar si përqafim i kulturës urbane, e që padyshim ndikuan në urbanizimin e të rinjve të asaj periudhe. /KultPlus.com
Nga: Agim Dëshnica
Si gjithmonë, kur vjen muaji i këndshëm i majit me qiell të kaltërt, Berati hijeshohet nga lule shumëngjyrëshe. Gjelbërimi i dendur harbon në kopshte e oborre shtëpish të bardha, një mbi një, mbi Osum, ku pasqyrohen lagjet, Mangalem e Goricë, përballë njera-tjetrës, nën pamjen e largët të malit Tomor, që ndërron veshjet sipas stinëve.
Lumi shekullor pasi çlirohet nga trysnia e kenioneve, hyn e kalon mespërmes qytetit të lashtë me zhurmërimë të lehtë, rrëshket nën tri ura, njera e varur, tjetra legjendare, duke u harkuar në qendër, e në mbarim e treta, ku ndodhet lagjja Murat Çelepi në fushë dhe mbi shpatin perëndimor të Kalasë. Kjo panoramë mahnitëse mbyllet nga mali i zgjatur i Shpiragut, i shtrirë sa gjatë e gjerë sikur fle nën qiell. Mbi të në mbarim të ditës dielli përskuqet e dalë ngadalë shuhet e humbet prapa tij duke lënë pas muzgun e mbremjes mbi qytet e rrethinat me ullinj, pemë frutore e pisha mbi kodra e male. Gjithkush tek sodit qytetin nga kullat e Kalasë, nga lartësitë e malit të Goricës, nga dritaret plot dritë, nga parmakët anës lumit apo urat, sidomos nga rruga e ura e re dhe e gjerë e ndërtuar mbi zallishte në afërsi të Velabishtit si fillim i austotradës së ardhshme Berat-Tepelenë, pushtohet nga ajri i pastër, hareja e fymëzimi poetik. Lagjja Murat Çelepi dikur me ndërtesa monumentale, me rrugica të pastra, bahçetë përrallore buzë lumit, në shekujt e shkuar mahniti udhëtarë si, Evlia Çelebiu, piktorë dhe shkrimtarë të huaj, nga vende të perëndimit e lindjes. Jo më kot Berati njihet në histori si qyteti i poetëve dhe i këngëtarëve gazmor, larg çdo trishtimi, qytet i mësuesve të apasionuar, qytet i myezinëve, zëri i të cilëve nga minaret e bardha dëgjohej në largësi. Edhe shtëpitë me shumë dritare, rrugicat, bahçetë, ndërtesat e xhamive dhe e kishave me pikturat e Onufrit, disa mbi shkëmbinjë, ura e e gurtë me shumë harqe harmonike, janë vepra të mirëfillta artistike nga dorë mjeshtërish.
Lindja e poetit dhe e dijetarit
Në këtë qytet, ku jetuan e krijuan Nezim Frakulla, Sulejman Naibi, Hasan Zyko Kamberi dhe poeti kombëtar Naim Frashëri, në familjen e Ibrahim Buharasë më 12 maj 1920, 90 vjet më parë, u lind një fëmi. Shtëpia ndodhej në fund të një rrugice me kopësht apo bahçe plot pemë buzë lumit e përballë Shpiragut, në lagjen Murat Çelepi, tashmë rrafshuar, tok me shtëpi të tjera patriotësh, qysh në kohën e diktaturës komuniste. Pra, u lind një fëmi, një djalë, i cili do të quhej Vexhi. Një djalë, i cili do të nderonte fisin e Buharasë. Një njeri, që do të shquhej për sjelljen fisnike. Dijetari i ardhshëm që do të ngrinte lart vlerat e Beratit dhe të atdheut. Një fetar i kulturuar i besimit ndaj Zotit. Një poet i dashurisë për njeriun e bukuritë e natyrës shqiptare. Bota letrare do ta njihte qysh në moshën 19 vjeç. me poezitë si, “Përpara Tomorit”, fituese e çmimit të parë, “Poeti”, “Zemrës”, “Shiu”, “Çudit’ e fshatit tim”, “Dua të jem flutur”, “Manushaqja”, etj. me nivel artistik dhe frymëzim poetik, të cilat të sjellin ndër mend Lasgush Poradecin. Të krijuara sipas traditës rilindase, shprehin ndjenjat e pastra të një njeriu të mirë. Vargjet me gjuhë të kulluar shqipe, rrjedhin ëmbël e natyrshëm. Pseudonimet “Valater Çokdari” e “Lulëzari” në atë kohë u njohën kudo. Vlerësimet për Buharanë u pasqyruan në shtypin e kohës, nga Lasgush Poradeci, Ernest Koliqi, Ali Asllani, Nexhat Hakiu etj.
Drama e jetës së tij
Vexhi Buharaja pas mësimeve të para në Berat, në vitin 1940 u vendos në Tiranë. Atje kreu me përfundime të shkëlqyera Medresenë e Lartë. Më pas dha mësim po në atë shkollë dhe drejtoi revistën “Kultura Islame”. Vitet 1940 -1944 i përkasin një krijimtarie të larmishme, në poezi e prozë, studime figurash e ngjarjesh historike, përkthime e redaktime punimesh për revistën. Në këto vite bashkëpunoi edhe me organe shtypi të kulturës si, “Njeriu”, “Tomori i Vogël” etj. Në fillim të vitit 1944, e shohim të kthehet në Berat. Në ditët e premte, i ftuar në xhamitë kryesore të qytetit, tek jepte vas në shqip për çështje fetare e shoqërore, dëgjohej zëri i tij i ngrohtë me një oratori e filozofi të përkryer. Deri në vitin 1947 jep mësim në shkollat e qytetit. Në atë vit të zi për njerëzit e ditur, Vexhi Buharaja si shumë intelektualë të tjerë u arrestua. Biblioteka e tij e pasur u sekuestrua. Librat u mbartën me një kamion ndërtimi!… Gjyqi komunist me akuzën për “agjitacion e propagandë”, e dënoi me 8 vjet burg. Nga burgu e dërguan në kampin e Maliqit. Emrat: kënetë, kanal, Maliq, Roskoveç, Tërbuf, Çermë, na kujtojnë martirët patriotë, dijetarët e shquar, profesorët, inxhinerët e aftë, shkrimtarët e talentuar, njerëzit e shërbesave fetare etj. Pas burgut, Vexhi Buharaja për të siguruar jetesèn e familjes, iu nënshtrua një pune sfilitëse. Me duart e pafuqishme, të përdorte sërish kazmën! Megjithatë penën dhe librat i mbajti pranë si mjetet e tij më të shtrenjta.
Frymëmarrja nëpërmjet krijimtarisë/Në vitet ’60, kur diktatura do të ndalte vrullin e vet vrastar, krijohet mundësia të kthehet në arsim. Në shkollat e mesme jep lëndën e gjuhës ruse, të mësuar në burg. E shohim të punojë për Muzeun e Beratit. Kur institucionet qendrore të asaj kohe patën nevojë për dijet e tij, në vitin 1965 pranohet punonjës shkencor në Institutin e Historisë, Gjuhës e Letërsisë të UT, më vonë e Akademisë së Shkencave. Për Buharanë do të niste një kohë e re krijuese dhe hulumtuese. Shquhet për punë të palodhëshme e cilësore për historinë e Shqipërisë. Kjo u duk në shkrimet e shkëlqyera, ndërmjet tyre kumtesa për Gjergj Kastrotin- Skënderbe, me rastin e 500 vjetorit të lindjes, mbajtur në një sesion shkencor në Berat. Të një rëndësie të veçantë janë përkthimet e tij. Siç dihet në vitet e diktaturës shumë poetë e shkrimtarë të paraluftës, u burgosën ose u lanë mënjanë. Mundësia e vetme për të mbijetuar e për të shprehur aftësitë e tyre, ishin përkthimet e shkrimeve politike, e poezive dhe romaneve të letërsisë shqipe e të huaj. Të tillë qenë, Lasgush Poradeci, Mitrush Kuteli, Vedat Kokona, Bujar Doko, Isuf Vrioni etj. Po atë fat pati edhe Vexhi Buharaja. Në Institutin e Historisë, përktheu shumë dokumente arkivore turke që hedhin dritë mbi kohën e pushtimit osman. Me vlera kombëtare janë përkthimet e Defterëve (regjistrave) të administratës turke. Përkthimi i shkrimeve dhe qindra letrave në turqisht të rilindasve tanë, si Hasan Tahsini, Sami Frashëri, Dervish Hima etj. Ndihmesa e tij, shkëlqeu sidomos në studimet shkencore, për shpjegimin e toponimeve të vendbanimeve; transkriptimin e përkthimin e mbishkrimeve në gjuhën osmanisht, në shumë rrethe të vendit, në objektet fetare, në kështjella, në kulla sahatesh, në ura, në shtëpitë e lashta etj. Një nga veprat e tij me titullin, “Monumente të kulturës turko-arabe” përmban rreth 300 mbishkrime, të një kohe që nis nga Shekulli XV deri në Shekullin XX. Shumë studjues për temat e tyre përdornin punimet e tij. Kur përmendnin burimin e lëndës, shënonin shkurt formulën, “sipas arkivit të Institutit të Historisë”. Pra, e gjithë kjo veprimtari e Vexhi Buharasë, kaloi në heshtje. Shpesh në konferenca kombëtare këto arritje i përfaqësuan padrejtësisht të tjerët, të cilët ishin nën nivelin e tij kulturor. Megjithatë ato u vlerësuan nga dijetarët vendas e të huaj si, gjuhëtari i madh Prof. Eqrem Çabej, orientalisti Myqerem Janina, orientalisti gjerman Prof. Franc Babinger etj. Në lëmin e letërsisë, përveç poezive e shkrimeve të Vexhi Buharasë, njihen përkthimet në shqip, si drama “Besa” e Sami Frashërit, krijimet e poetëve persë e turq. Me një interes të veçantë u prit nga lexuesit, botimi në shqip i veprës së Saadiut “Gjylistanit dhe Bostanit”, perlë e poezisë botërore. Përgatiti dhe një antologji me poezi të zgjedhura të poetëve persianë.
Për letërsinë tonë e një rëndësie të veçantë, është dhe kthimi në shqip nga Vexhi Buharaja i dy vëllimeve me poezi në gjuhën perse të Naimit, “Endërrimet” (Tahajjulat) dhe “Katër Stinët.” Sipas një letre publiçisti N J, i njohur si hartues antologjish me shkrime autorësh shqiptarë, kërkoi prej tij ndihmë për një kumtesë, rreth këtyre dy librave. Lasgush Poradeci për këto punë arti, do të shkruante: “Për mua dy janë të mëdhenj në fushën e përkthimeve nga gjuha perse, i madhi Noli në Amerikë dhe i madhi Buharaja këtu.” Prof. Eqrem Çabej pas leximit të “Gjylistanit” u shpreh me fjalë të ngrohta: “Mjaftonte vetëm studimi hyrës, shënimet sqaruese dhe fjalori enciklopedik, që Vexhi Buharaja të meritonte gradë shkencore”. Siç del nga letrat, i dashur dhe bujar shpesh punimet e veta të pabotuara ua jepte të tjerëve si burim për tema që kishin në program. Si shpërblim pas kërkesash të lodhshme, disa ktheheshin e disa humbisnin.
Largimi nga puna
Kur diktatura me luftën e klasave u zgjua më e tërbuar në vitin 1975, Vexhi Buharaja, u pushua nga puna. Ky veprim i egër u prit me pakënqësi të thellë nga disa intelektualë të ndershëm. Në letrën e dijetarit të njohur Samim Visoka, për këtë akt të mbrapsht, dërguar Institutit të Historisë dhe Akademisë së Shkencave, ku sekretari shkencor mbulonte kuadrin, midis të tjerave lexojmë: “S’ka dyshim se elementë si Vexhi Buharaja nuk duhen pushuar nga puna, po duhet të ruhen e të mbrohen si diçka shumë e vlefshme, sepse siç e dini ju vetë, jeta, mosha, po i rrallon këta specialistë me vlera të mëdha në fushën e orientalistikës. Elementë të tillë si Vexhi Buharaja janë perlë…” Vexhi Buharaja, i prekur, por aspak i thyer u largua nga puna shkencore. Pushtetarët e mefshtë të Beratit për ta fyer më tej këtë intelektual të rrallë, e caktojnë arkëtar në një lokal shërbimi. Megjithatë populli i Beratit si përherë e respektonte dhe mburrej me të. Ashtu si më parë, ai vijoi të merrej me art e shkencë. Të gjithë ata që patën fatin ta takonin, njohën njeriun idealist e gojëmbël, poetin e hijshëm të lirisë, dijetarin serioz e bujar, profesorin e vërtetë shqiptar.
Përfundimi
Muret u shembën e idhujt ranë. Në vitin 1993 Vexhi Buharaja u nderua me titullin “Qytetar Nderi” i Beratit dhe “Mësues i Popullit”. Medreseja dhe Biblioteka e Beratit mbajnë emrin e tij. Ahmet Kondo më 1995 botoi librin “Vexhi Buharaja-Njeriu, poeti, dijetari”. Ai përmendet në librin, “Antologjia e Krimit Komunist”, botuar në vitin 2006. Në vitin 2008, në Tiranë, u botua libri me titull: “Vexhi Buharaja pa mite e mjegull”, shkruar nga Yzedin Hima. Pas një heshtje të gjatë foli edhe Akademia e Shkencave me Fjalorin Encikopedik Shqiptar.
Tashmë, emri i Vexhi Buharasë, njihet kudo për dhuntitë e rralla: poet, publicist, fetar-filozof, orientalist, historian, përkthyes, njohës e zotërues i 10 gjuhëve. Së pari, gjuhët klasike të Lindjes Islame: persisht, arabisht, osmanisht dhe turqishte e re. Së dyti. gjuhët e perëndimit: anglisht, gjermanisht, frengjisht dhe italisht. Së fundi rusisht. Lexuesi në kohët tona u njoh edhe me shqipërimin e përkryer të “Shah-Name-së” së Firdusiut, një kryevepër tjetër botërore, e lënë në dorëshkrim nga Vexhi Buharaja. /KultPlus.com
Poezi nga Lasgush Poradeci
Ku mban shtrëngatën me sa mund,
Dhe kësaj radhe,
E hapur krejt, gjer mu në fund,
Ah plag’e madhe;
Fund e gjehenë e ang i zi,
Jetë pas jete,
Yll-dashuri! Hon-lemeri
Që mbaj me vete!
Edhe mendoj mendim me lot,
Me përvëlime,
Duroj durim të mbushur plot
Me zemrën t’ime.
Më ndriu e griu e shkriu
Ah mua zjarri!
U mvarrësh un’i ziu
Mi buzë varri!
E nuk më dhemb aspak
Një vdekje-e gjallë,
Ndaj qava lot me gjak,
Si në përrallë;
Ndaj hoqa rëndë-ashtu,
Gjer në greminë,
Llaftarën që më zu
Për dashurinë;
Për dashurinë-o Zot,
Që shemb një burrë,
Që s’e pat ndjerë dot
Gruaja kurrë;
Që lind e ndritur krejt,
Bukuriplotë!
Me dritën drejt-për-drejt
Nga drita jote!
Që qesh e qan e zjen,
E s’jep të qetë,
E zjen e bren e shfren,
E s’vdes përjetë…
Muzeu i Luvrit në Paris, hapet sërish të hënën, por me kufizime e paracaktuara ndaj pandemisë. Disa pjesë të kompleksit muzeal më të vizituar në botë, do të jenë ende të mbyllura për vizitorët, sipas RFI.
Luvri u mbyll më 13 mars dhe kjo është arsyeja, pse muzeu regjistroi humbje prej më shumë se 40 milionë euro – tha drejtori, Jean-Luc Martinez.
“Në rastin më të mirë, do të kemi 20 deri në 30 për qind të vizitorëve, krahasuar me numrin që kemi pasur verën e kaluar, një shifër mes 4,000- 10,000 në ditë” – theksoi ai.
Nga 10 milionë vizitorë për 2018-ën, thuajse tri të katërtat janë turistë të huaj, tanimë të kushtëzuar. /KultPlus.com
Kjo violiniste e vogël luan sikur profesioniste. Ajo është bërë shumë e dashur me këtë interpretim që ka ‘pushtuar’ rrjetet sociale, shkruan KultPlus.
Nëpër rrjetet sociale, vogëlushja që luan në violinë ka tërhequr vëmendjen. Ajo tregon aftësinë e saj në këtë instrument, teksa premton se në të ardhmen mund të bëhet një violiniste e shquar. /KultPlus.com
Më poshtë interpretimi i saj.
Pogradeci duket se po konkurron bindshëm bregdetin shqiptar në këtë fillim sezoni. Natyra, ajri, mikpritja duket se janë faktorët kryesorë që po popullojnë rrugët e qytetit liqenor. Pogradeci po rimerr atmosferën e zakonshme të ditëve të verës, ku qyteti mbushet me vizitorë dhe turistë që vijnë nga vendet e tjera.
Këtë verë, këtij qyteti i është shtuar një risi. Përveç shëtitjeve në pedonalen dhe fshatrat turistike të Pogradecit, një anije është vënë në dispozicion të pushuesve për shëtitje përgjatë bregut të liqenit nga Lini deri në Tushemisht.
Ka qenë pikërisht fluksi i lartë i turistëve që vizitojnë Pogradecin që e shtynë kapitetin e anijes ta zhvendosë mjetin e tij nga bregdeti i jugut të vendit në liqenin e Pogradecit. Në fakt, kjo risi është pëlqyer si nga vizitorët, ashtu edhe nga banorët vendas. /KultPlus.com
Situata ku gjendemi prej përhapjes së covid-19, ka goditur rëndë turizmin kulturor. Kalatë, muzetë dhe sitet arkeologjike po vuajnë mungesën e vizitorëve, duke shënuar ditët më të vështira.
Situata e krijuar nga pandemia, i ka lënë thuajse bosh pikëtakimet me historinë, që prisnin mijëra vizitorë. Gjirokastra është një prej qyteteve që sezonin turistik e ka të bazuar mbi turizmin kulturor. Por, Kalaja e Argjirosë, muzeu i Armëve dhe Shtëpia e Kadaresë, vuajnë mungesën e vizitorëve.
Vitin e kaluar, qyteti i gurtë përllogaritet se u vizitua nga rreth 90 mijë turistë. Këtë sezon të huaj mungojnë, ndërsa ata vendas janë të paktë.
“Vizitorët vendas janë të rritje, ndërsa ata të huaj nuk kanë ardhur ende. Shpresojmë që të në ditët në vijim, të rritet fluksi.”
Shqipëria ka hapur kufijtë pa kushte, por turistët e huaj, që janë edhe vizitorët kryesore të muzeve e siteve arkeologjike, mungojnë dukshëm. /KultPlus.com
Lumi i Shalës në liqenin e Komanit është kthyer vitet e fundit në një nga vendet më tërheqëse lumore të Alpeve Shqiptare si për turistët vendas edhe për ata të huaj.
I cilësuar nga mediet e huaja si një “parajsë e vogël”, lumi ai është padyshim destinacioni më i preferuar sidomos nga të rinjtë.
Natyra e paeksploruar, lumi i kaltër dhe mundësitë e shumta të aventurave bëjnë që ky vend që prej muajit qershor të ketë një numër të lartë vizitorësh vendas, sepse të huajt për shkak të COVID-19 ende nuk janë të shumtë në numër.
Lugina e Shalës, një zonë e virgjër lumore, e cila vetëm së fundmi është futur në guidat e agjencive turistike po tërheq një vëmendje të jashtëzakonshme, për shkak të natyrës së paprekur dhe mundësive të shumta që ofron.
Drejtori i Administratës së Zonave të Mbrojtura, Shkodër, Agim Dardha tha për ATSH-në se “çdo fundjavë turistë nga qytete të ndryshme të Shqipërisë vizitojnë këtë bukuri natyrore, ndërsa turistët e huaj janë ende të pakët në numër. Çdo fundjavë që prej daljes nga izolimi lumi i Shalës është vizituar nga mbi 1 mijë turistë”.
Sipas tij, turistët mund të shijojnë eksplorimin e zonës me varkë, ngjitjen në majat përreth me pamje spektakolare, si dhe zhytjen në ujin e freskët të lumit të Shalës.
“Është padyshim destinacioni më i preferuar vitet e fundit, kjo për shkak të bukurisë mahnitëse që natyra i ka falur kësaj zone”, – shprehet Dardha.
Për të shkuar tek Lumi i Shalës më parë duhet të kalosh tek liqeni i Komanit dhe padyshim duhet që kjo “rrugë” të bëhet me varkë.
Në afërsisht 1 orë e 20 minuta udhëtim turistët shikojnë maje të larta malesh të mbuluara me bimësi, ndërsa në male ka disa shtëpi, ku ende banon dikush. Në ato male ndodhen edhe “Blinat e Toplanës” Monument Natyre, kategori e III-të sipas IUCN, ku ndodhen forma shkëmbinjsh edhe ndonjë shpellë.
Gjatë rrugëtimit të bien në sy edhe dy kryqe të vendosur, gjë që lidhet me besimin që ka patur kjo zonë, gjë që e ruan edhe në këto kohë.
Lumi i Shalës vetëm emrin ka të tillë, sepse në këtë pikë, Lumi i Shalës kalon në Njësinë Administrative Shosh. Para se të bëhej kaq i njohur banorët e zonës e njohin me emrin “Guri i Lekës” që lidhet me historinë e Lekë Dukagjinit, simbol i krahinës së Dukagjinit. Ajo që e bën sa të veçantë e të veçuar është fakti se në zonë nuk ka linjë telefonike e as linjë të energjisë elektrik. Kjo bën që turistët të shijojnë në maksimum natyrën e bukur dhe ujin Kristal, ndërsa fiksojnë në telefonat e tyre ose aparatet fotografikë momentet më të bukura dhe peizazhet fantastike.
Në ujin kristal të pastër e me një jeshile të smeraldtë, mund të bëni plazh vetëm nëse i rezistoni temperaturave të ulëta.
Lumi i Shalë duhet të jetë listën e destinacioneve turistike që çdokush dëshiron të eksplorojë këtë verë edhe në kuadër të nismës “Pusho shqip”, e cila do të kërkojë të rikthejë ndjesinë e gjithsecilit për të njohur më shumë Shqipërinë. / ATSH
“Mozart y Mambo” ndjek një rrugëtim që gërsheton muzikën e Wolfgang Amadeus Mozart dhe muzikën e pasur të Havanës.
“Do të ishte dashur që Mozarti të ishte lindur në Kubë”, është premisë e filmit që vjen me narracion të Sarah Willis, instrumentiste franceze që luan në kornë në Orkestrën e Filarmonisë së Berlinit, shkruan “Deutsche Welle”, transmeton KOHA. Duke kombinuar muzikën e Mozartit me mambo – klasicizmin vjenez me ritmin kuban – filmi është një perceptim i një vizioni që Willis ka pasur qëkur ka vizituar qytetin për herë të parë në vitin 2017.
Bollëku muzikor në Kubë
Willis për një kohë të gjatë ishte prezantuese e programit në DW, “Sarah’s Music”. Kur ajo kishte ardhur në Havana për herë të parë për të dhënë mësim, kishte hasur në muzikë çdo kund: salsa, mambo e son cubano. Çdo shtëpi, rrugë dhe shesh i qytetit ishte i mbushur me ritëm dhe melodi vendore.
Në mes të qytetit të vjetër të Havanës, ajo po ashtu vuri re një monument të papritur të Wolfgang Amadeus Mozart. Por, nëse mendoni për muzikën e gjallërishme, të gëzueshme e të bollshme, gjeniu i muzikës ka shumë të përbashkëta me muzikantët kubanë.
Në “Mozart y Mambo” kjo lidhje shpërfaqet përmes saksofonistit Yuniet Lombida Prieto, që luan muzikë kamertale, jazz dhe salsa në skena të mëdha ndërkombëtare dhe është pjesë e Orkestrës së Gjimnazit të Havanës, nën dirigjimin e José Antonio Méndez Padrón.
“Ai ka një shpirt muzikor”, ka thënë Sarah Willis për dirigjentin që kërkohet në të gjithë botën, por që ka qëndruar në Kubë dhe e drejton orkestrën tash e një dekadë. Ai dëshiron që të inspirojë muzikantët e rinj e të talentuar për të mbajtur perspektivën muzikore kubane.
Muzikantët në vështirësi
Por ata që kanë qëndruar në Kubë e kanë pasur të vështirë që të mbijetojnë si muzikantë, pasi që performancat që paguhen janë të rralla dhe të vështira për t’u organizuar. Instrumentistët e mirë është vështirë që t’i sjellësh dhe më e vështirë për t’i mbajtur për shkak të lagështisë së madhe në Ishullin e Karaibës. /Koha.net /KultPlus.com
Vexhi Buharaja ishte qenë letrar, epigrafist dhe përkthyes shqiptar i persekutuar gjatë regjimit komunist. Falë tij mund të lexohen në gjuhën shqipe materiale si të Rilindjes Kombëtare e Lidhjes së Prizrenit, ashtu edhe veprat klasike të letërsisë perse, shkruan KultPlus.
U lind me 12 Maj 1920, në lagjen “Murat Çelepi” në Berat, i biri i Hoxhë Ibrahimit të Ismail Efendiut. Mësimet fillestare i kreu në vendlindje, në Berat. Pas kësaj vazhdoi studimet në Medresenë e Përgjithshme në Tiranë, ku u diplomua në vitin 1940 student i dalluar. Menjëherë pas diplomimit, në moshën 20 vjeçare, u punësua në redaksinë e revistës “Kultura Islame”, e përmuajshme fetare, diturore, artistike, letrare, organ i Komunitetit Musliman Shqiptar në Tiranë. Në vitin 1944 u largua nga Tirana, për shkak të rrethanave të vështira të luftës dhe qëndroi familja e tij në Berat.[2][3] Familja e tij strehoi hebrenj gjatë Luftës së Dytë Botërore.[4]
Me ardhjen e komunistëve në pushtet, nëntor 1944, për pak kohë punoi në Berat si referent në Shtëpinë e Kulturës. Më 1946 e burgosin, duke e akuzuar se bënte propagandë kundër qeverisë komuniste të Shqipërisë. Pasi doli nga burgu, u detyrua të bënte punë të rënda fizike për të mbijetuar. Më pas u pranua në punë si mësues,[2][3] duke dhënë lëndën e gjuhës ruse të mësuar në burg.[5]
Në vitin 1965 e pranuan në Sektorin e Historisë së Mesjetës, pranë Institutit të Historisë në Tiranë. Mblodhi, përktheu në shqip, transkriptoi rreth 250 mbishkrime osmane. Duke u mbështetur në këtë material, shkroi studimin me titull: “Mbishkrimet turko-arabe në vendin tonë si dëshmi historike”, të cilin e ka lexuar si kumtesë në Konferencën e Dytë Shkencore të Studimeve Albanologjike, që i zhvilloi punimet në Tiranë, më 12-18 janar 1968. Më 1975 në maj u dëbua nga puna në Institutin e Historisë.
Ndërroi jetë në vendlindje, në Berat, me 5 korrik 1987, në moshën 67 vjeçare.
Në konkursin letrar që u shpall me 1 janar 1942, kur ishte 22 vjeçar, ai fitoi çmimin e parë me poezinë “Përpara Tomorit”. Ka shkruar e botuar edhe punime, studime historike, filozofike, islamo-mistike si “Lufta e Qerbelasë, Haxhi, etj., të cilat janë botuar në revistën “Zani i Naltë”, “Kultura Islame”, Njeriu” gjatë viteve 1938-1944 etj. /KultPlus.com
Pas takimit me krerët e institucioneve shëndetësore, Kryeministri i vendit, Avdullah Hoti, ka bërë të ditura disa nga masat e reja administrative për menaxhimi e situatës me Covid-19.
Ai në një konferencë për media deklaroi se do të ndryshojë orari i punës së gastronomisë në vend.
“Sa i përket bizneseve. Mbyllen të gjitha lokalet e gastronomisë nga ora 21:00 deri në orën 00:05 të mëngjesit. Lejohet puna vetëm në hapësira të hapura dhe take away”.
“Do të reduktojmë numrin e të punësuarve nëpër institucione, do jetë vetëm stafi i domosdoshëm”.
“Në institucionet shëndetësore do të reduktohen të gjitha shërbimet që janë joesenciale pra të cilat mund të presin më tutje si operacione të lehta”.
“Do të mbledhim kryetarët e komunave që të punojnë bashkë dhe të aktivizojnë shtabet komunale ashtu si kanë bërë më herët që të përcjellin numrin e personave të prekur”.
“Transporti i udhëtarëve do të përgjysmohet në kapacitetin e numrit të njerëzve që marrin”.
Hoti ka folur edhe për reportazhe që do të jenë të realizuara në Klinikën Infektive të cilat do të shfaqin se si pacientët e prekur me Covid-19 e luftojnë .
“Do të fillojmë me reportazh të rregullt nga Klinika Infektive, në mënyre që t’iu tregojmë qytetarëve se me çfarë përballen pacientët. Në bazë të vlerësimeve, 30 % e qytetarëve në Kosovë, nuk besojnë që COVID është real, nuk besojnë që ai është i rrezikshëm. Kjo është e patolerueshme. Çdo natë do të ju tregojmë se si njerëzit përballen me jetën e tyre në Klinikën Infektive”.
“Sa i përket inspektimit, qytetarët bizneset nuk janë duke i zbatuar masat. Do të zbatojmë Ligjin në fuqi për parandalimin e sëmundjeve ngjitëse për të shqiptuar të gjitha gjobat apo masat e nevojshme e ndaj qytetarëve dhe bizneseve që nuk i respektojnë rekomandimet e institucioneve. Të gjitha inspeksionet do të angazhohen tek Inspektorati Sanitar që ka fuqi ligjore për të shqiptuar këto masa”.
“Të gjitha këto sot do të miratohen në vendimin e qeverisë, po ashtu do të miratohet edhe plani i veprimit për Covid-19 që është duke u bërë nga MSH-ja”. /KultPlus.com
Është një antologji e shkurtër me një shkëlqim luksoz dhe lustrim prestigji, kuruar për Netflix nga regjisori Pablo Larrain nga Kili, vëllai i tij Juan de Dios Larrain dhe producenti italian Lorenzo Mieli.
Ata kanë ftuar 17 filmbërës nga e gjithë bota për të realizuar filma të shkurtër gjatë pandemisë, duke pasur si temë pandeminë. Larrain vetë ka realizuar një vepër të mahnitshme për Don Zhuanin e vjetër, i cili kontakton të dashurën e tij të vjetër në “Skype” përderisa kujdestarja që kujdeset për të duhet të qëndrojë në prapavijë pa shfaqur emocione.
Disa filmbërës janë kapur fuqishëm për shpirtin e pandemisë, përmes xhirimeve me kualitet me të dobët realizuar përmes telefonave të tyre të mençur brenda katër mureve të shtëpisë, shkruan “The Guardian”, transmeton KOHA. Sebastian Schipper realizoi diçka duke parë veten e tij me batuta vizuale të stilit të TikTok-ut për njerëzit që janë të njëjtë ani pse nuk kana lidhje gjaku.
Rungano Nyoni na sjell një komedi të krisur për jetën e një çifti të ndarë që vetëm shkruajnë e që detyrohen të ndajnë një apartament të vogël më të tjerët. Në dhomën e tij në Romë, Paolo Sorrentina shumë shpejt e imagjinon një histori dashurie përmes disa figurave që reprezantojnë Papën dhe Mbretëreshën, që grinden se çfarë duan që të shohin në televizor: “The Two Popes” apo “The Crown” (të dy seriale në Netflix).
Të tjerë regjisorë tinëzisht kanë përditësuar disa gjëra, me kamera më të mira, me xhirime atraktive me drone, post-produksione nga distanca dhe aktorë e teknikë që janë përdorur në linjë me rregullat lokale për bashkëpunime gjatë karantinës. Shumica e veprave janë në një linjë të një video-ditari të lehtë e të imagjinuar, me regjisorët që në mënyrë argëtuese – dhe prekëse – përdorin fëmijët e tyre, njëlloj siç mund të kenë përdorur motrat e vëllezërit e tyre në shtëpi për të realizuar filmat që i kishin bërë kur ishin vetë fëmijë.
Filmi i preferuar në mesin e tyre është ai nga Natalia Beristain në Mexico City, e cila imagjinon vajzën e saj të re të vetme në botë. Dhe David Mackenzie në Glasgow ka një studim të zgjuar e të dashur për familjen e tij. Meyroun, vajza e Nadine Labaki me zhvillim të hershëm është befasuese.
Duhet thënë se grupi i regjisorëve në ligën e Netflixit priren të jenë në situatë të favorshme, kështu që “Homemade” ndonjëherë të krijon përshtypjen që ka si qëllim që ta na tregojë sesi karantina përjetohet nga një person i pasur e i shkujdesur. /Koha.net /KultPlus.com
Intervistë e botuar në revistën “Fjala” më 1 janar 1982 :
“Për teatrin dhe për shumë gjëra të tjera”
Me Muharrem Qenën bisedoi Abdyl Bunjaku
I bindur se nuk ka nevojë të bëhet ndonjë prezentim i posaçëm, ngase mendoj se Muharrem Qenën, e njohin Iexuesit tanë, po edhe nëse ndodh që ndonjëri prej tyre mos të njohë Muharremin si aktor dhe regjisor të shumë pjesëve të Iuajtura në Mitrovicë, Prishtinë, Gjakovë, Prizren e gjetiu, edhe nëse nuk e njohin si autor të dramës “Bashkëshortët”, na e merr mendja se e kanë dëgjuar bile si këngëtar, duke kënduar këngën shumë të njohur ndër ne, “KaçurrjeIja”, ose ndonjë tjetër. Pra, po ia fillojmë me pyetje:
Çka do të thotë kjo heshtje: një njeri që shumë vjet ishte aktor, regjisor i dalluar, këngëtar dhe autor i një drame, kohët e fundit emri i tij figuron vetëm si redaktor i emisioneve humoristike në TVP. Edhe kjo nuk është punë e vogël, por a mos do të thotë kjo se “heroji është i lodhur” ?
Si ta marrësh: sa për fillim po them se njeriu si unë nuk mund “të heshtë” edhe pse po hasi në shumë pengesa, nuk mundem pa “çourdhitur”. Unë, sa për informim, para disa ditësh u ktheva nga xhirimi i filmit “Lepuri me pesë këmbë”, ku e luaj rolin e Dervishit. Pra nuk është heshtje totale. Nuk janë të pakët ata që pritojnë të punojnë me mua, sidomos shokët e TPK, sepse unë nuk i zvarris punët. Mua më lodh vetëm papunësia, sidomos kur duhet të punojë diçka që nuk ka të bëjë me krijimtari. Unë dhe zyrja — diçka apsurde! Po — kjo bënë të thuash “heroi është i lodhur”.
Po mirë, pse të mos i përmendim këto pengesa: cilat janë dhe kush i vë në rrugë?
Në rend të parë disa nga TPK, të cilët jo vetëm i harruan të vdekurit, ata që kanë merita për këtë teatër, por edhe të gjallët, si, bie fjala, Shaban Domin, i cili si pionier i këtij Teatri kontribuojë shumë, sa diti dhe sa mundi, në afirmimin e kësaj shtëpie, mandej disa shokë të Dramës serbe, e cila tash, mjerisht, është nën nivelin e lejueshëm për një Teatër profesionist, kur dihet se dikur ishte ndër dramat më të njohura në Serbi, siç janë Millutin Jasniqi. D. Radepkoviqi, D. Todiqi e të tjerë, të cilët ishin pedagogë dhe mësues tanë, regjisorët e parë që punuan me ne. Ndër të harruarit, pra, më shpallën edhe mua, dhe kështu më leqitën për së gjalli.
Teatri për mua ishte dhe mbeti dashuria ime e madhe. Punën në teatër e fillova në moshën kur njeriu ka shumë ëndrra, shumë dëshira dhe punën e merr me shpirt e pahile. Të gjitha planet e mia i lidha me Teatrin Krahinor, ku gati si fëmijë, më sollën si talent të dalluar, si njeri të nevojshëm, duke ma ndërprerë kështu shkollimin e filluar në Beograd. Pra edhe unë jam ndër të parët që ia filluam punës në Teatrin Krahinor në Prishtinë. Po theksoj — në Prishtinë, ngase shpesh harrohet se ky Teatër ka punuar edhe në Prizren. Sot, kur e kujtoj atë rrugë jetësore, takimin me Teatrin, me çfarë dashurie e entuziazmi punonim unë dhe shokët e mi, bëj krahasime dhe ndjej dhembje kur shof se ka shumë aktorë të rinj që bjerrin kohën kot dhe kënaqen vetëm me faktin se gjenden në TPK, pa marrë parasysh se ka aktorë që nuk kanë luajtur asnjë rol pesë gjashtë sezona.
Një detaj nga puna e atëhershme?
Pas premierës “Zjarri dhe hiri” të M. Pucit, në regjinë e A. Shalës, pra, ishte sezoni 1950/51, unë dola prapa skenës dhe fillova të qaja. Erdhi dhe më gjeti drejtori atëhershëm, M. Jasniqi, dhe u habit për këtë mbasi unë kisha luajtur një rol të mirë. I përlotur e shikova dhe i thashë: deri kur do të luajmë para kaq pak vetësh, sepse i pata numëruar shikuesit në sallë ishin vetëm 52 vetë. Ai nuk u habit për gjestin tim por ma ktheu: “Do të vijë dita Muharrem kur edhe anëtarët e Dramës shqipe të kenë sallën plot e përplotë. Asokohe Drama serbe kishte sallën plotë kurse ne vetëm 50-60 vetë, bile ,edhe shumë prej tyre nuk e dinin gjuhën por vinin të shihnin si Iuajmë. E, ku e ka zanafillën kjo mosmarrëveshja me Teatrin Krahinor. Pse qe disa vjet nuk jeni i pranishëm aty? — Është thënë: i patalentuari është i talentuar për të penguar të talentuarin. Edhe unë hasa shumë pengesa giatë punës në Teatër dhe, mjerisht, pengesa këto të kurdisura nga kolegët, nga shokët me të cilët jam përpjekur të ndajë të mirën dhe të keqën. Banale janë disa arsyetime: “Muharremi është i talentuar por pi” flitej e kur e lash alkoholin: “Muharremi nuk po pi dhe nuk mund të krijojë” —flitej. Thuase duhet të pish për të krijuar. Paradoks apo jo! Njëherë më patën larguar nga Teatri laramanët, ata që i pengoja. ngase nuk di dhe nuk mund të pajtohem me padrejtësitë dhe dallaveret që bëhen. Këtë kohë unë shkova në Mitrovicë herën e dytë, po të njëjtit ma prunë punën aq ngushtë, sa u detyrova ta lëshoja këtë teatër të shkoja në Prizren, ku, dihet, u nisa me shumë plane dhe dëshira. Mjerisht, në Prizren nuk më doli puna ashtu si shpresoja dhe si më premtuan kështu që edhe një komunë me madhe siç është Prizreni nuk pat mundësi ta mbante një teatër të vogël. U detyrova të kthehesha në Prishtinë dhe të përpiqesha disi të gjendesha. Asokohe kisha oferta të shkoja në punë në disa Teatro në Jugosllavi, e bile edhe në Kajro. Unë, dihet, mbeta në Prishtinë.
Po, mirë, ndodhi çka ndodhi, veç pas kthimit nga Prizreni është dashur të trokisësh në dyer e Teatrit?
Diçka e pamirë ngjau me Qenajt: E vetmja aktore që ka kryer akademinë është motra ime, M. Qena e për të, në atë kohë, për shkakun tim, nuk u gjet vend në Teatër, ndërsa pranoheshin fillestaret. Kështu ndodhi edhe me gruan time: ajo pas kryerjes së shkollës për aktore u bë anëtare e këtij kolektivi e pastaj ia mbyllën derën edhe asaj dhe nja 4-5 vjet mbet jashtë teatri. Tash punon aty, por, mjerisht, si shumë aktorë të tjerë, nuk angazhohet sa duhet. Unë, ç’është e vërteta, edhe sot e kësaj dite nuk shof këtu atmosferë pune krijuese. Punët kryhen vetëm sa për të thënë se janë kryer. Bëhen improvizime vetëm sot për nesër.
Ndoshta do të duhej që deklaratat e herëpashershme të faktorëve të Teatrit se Muharremi do të kthehet në Teatër të mirren edhe si mirënjohje për punën që ke bërë aty. Po përmendim vetëm faktin se ti je i vetmi fitues i Shpërblimit në Sterje, ku përkundër shumë përpjekjeve – as nuk mundën të marrin pjesë pastaj “Erveheja” e të tjera. Këto duhet të jenë cytje për bashkëpunim ?
Më duhet të them se është bërë fjalë për bashkëpunim por kanë mbetur velëm fjalët. Njëri nga drejtorët e Teatrit njëherë pat shprehur dëshirën që unë të punoja diçka në TPK. Asokohe isha në Prizren dhe pa përtesë me shumë dashuri e dëshirë u gjenda në Prishtinë. Shokun drejtor e prita tetë orë në vendin e caktuar e ai shëtiste me një shok tjetër atypari dhe gjoja nuk gjente kohë për të biseduar me mua, për atë për të cilën duhej të ishim të interesuar të dytë. Merrnie me mend këtë situatë! Edhe të tjerët kanë deklaruar se duan të bashkëpunojnë me mua e unë mendoj se këtë e kanë bërë për hir të disa aktorëve që përherë janë të gatshëm të luajnë në pjesët që i përgatisë unë.
Më vjen keq për këto që kanë ndodhur, po tash kisha dashur ta lëmë pak anash qëndrimin e disave të TPK ti flasim përgjithësisht për, situatën në dy teatrot tona, pasi dihet se Teatri i Gjakovës edhe ka startuar me ty?
Përgjithësisht mendoj se mungon puna permanente. Disi frikësohen se mos ndonjë aktor me një rol do të bëhet yll i Teatrit. E dihet, se aktori gjatë një sezoni duhet të luajë katër pesë role. Edhe sa i përket publikut – nuk është shtuar numri i spektatorëve, bashkë me shtimin e numrit të intelektualëve.
Pse është kështu?
Mendoj se kjo është pasojë e faktit se teatri ka caktuar një rrugë të veten, e cila nuk është edhe rrugë e publikut, e mjedisit në të cilin punon ky teatër. Në teatër nuk duhet të përgatitej një pjesë vetëm për shkak se një aktor dëshiron ta luajë rolin kryesor në të. Gjatë caktimit të repertorit shpesh shprehen edhe disa “apetite” të mëdha. Gjithkush don që në skenë të vërë një vepër të ndonjë shkrimtari të njohur, ndërsa nuk mendon se a ka “kaçik” ta luajë atë, se a ka publik që do ta pranonte dhe kuptonte atë eksperimentim, i cili për mua nuk është gjë tjetër pos – ikje nga kualiteti. nga puna serioze. Është edhe një e vërtetë tjetër që është lënë aq herë, sa sot na duket banale: mungesa e teksteve origjinale. Një mijë herë është thënë dhe është vërtetuar se – një teatër nuk mund të afirmohet, nuk mund ta ketë publikun e vet pa i siguruar edhe tekstet origjinale. Unë, si regjisor jam përpjekur të bëj diçka në këtë drejtim dhe kështu i vura në skenë pjesët “Sikur t’isha djalë”, “Besa”, “Nuk martohem me para”, “Erveheja”, e të tjera. Mund të them se publiku i ka pritur shumë mirë këto tekste, por unë mendoj se nuk janë shfrytëzuar mirë as ato që i kemi. Nuk i kemi stimuluar shkrimtarët të shkruajnë, nuk i kemi afruar ata që ta njohin më mirë teatrin. Prapë po them se Teatri Krahinor duhet ta ketë një “Hotel Kashta”, një “Kryet e hudhrës”, por nuk duhet të mbesë në nivel të tyre.
Mirëpo, flitet edhe për krizën e teatrit. Thonë se filmi, e sidomos televizioni, ia mbylli derën teatrit?
Për krizën e teatrit është folur dhe para paraqitjes së filmit dhe televizionit. Është temë e vjetër kjo. Mendoj se teatri e ka vendin e vet edhe pas zhvillimit të këtyre mediumeve, ngase është i vetmi art që sublimon, që sintetizon të gjitha artet e tjera dhe në mënyrë të drejtpërdrejtë komunikon me publikun, pra bën ndikim te shikuesit si asnjë tjetër.
Njëherë, jo fort moti, kemi pasë biseduar lidhur me teatrin për fëmijë. Pate thënë se ky është borxhi ynë i madh ndaj fëmijëve në Prishtinë?
Ashtu them edhe sot dhe e përsëris një gjë që më habit shumë: e kishim teatrin e fëmijëve në atë kohë kur ishim shumë më të varfër me mjete dhe kur për kulturën tonë ndanin shumë pak mjete. Pse nuk e kemi sot? Pa teatër për fëmijë nuk mund të kemi as teatër, si duhet, për të rritur. Ai edukon brezin e ri për ta dashur dhe çmuar artin e skenës. Dhe, çka është më e çuditshme të gjithë e njohim këtë nevojë e askush nuk thotë se koha është ta formojmë këtë teatër! Forca ka por lipset organizim, në mënyrë që në të, në teatrin e fëmijëve, të gjejnë punë ata që e duan punën e jo vetëm udhëheqjen.
Folëm për tekstet origjinale të teatrit. Këto ditë del nga shtypi drama jote, dikur e shpërblyer në konkursin anonim të revistës “Jeta e re” – “Bashkëshortët”. Pse nuk e vazhdove këtë rrugë?
Më vjen mirë që po botohet kjo dramë, por do të më vinte shumë më mirë sikur të kisha botuar ndonjë tekst të ri. Sa për “Bashkëshortët” – që janë luajtur në Mitrovicë, Prishtinë, Shkup, Ferizaj e në qytete të tjera, sot me siguri do të ndryshoja shumë gjëra sikur unë ta vënia në skenë. Por, nejse. Pse nuk vazhdova: po filluan të shkruajnë shumica e njerëzve që i dinë 36 gërma… Po mahitem pak…Vërtet. Pata filluar të shkruaja por që në fillim hasa në disa pengesa e tash, sa më i pjekur që jam, aq më autokritik jam dhe disi më mungon guximi ti publikojë ato tekste që i kam, siç është një dramë e titulluar “Hoxha me tri fletë” e të tjera. Ka kohë që më mundon një temë që si ta them, e përjetova unë vetë: alkoholizmi. Kush e di çka do të bëhet prej saj.
Biseduam për teatrin dhe për shumë gjëra të tjera rreth tij. Mendoj se është mirë ta përmendim edhe — muzikën. Ti edhe në këtë lëmë ia pate filIuar punës?
E desha dhe e dua — kitaren. U mësova të luaja në të, ashtu si pahiri, dhe duke u bazuar në melosin e popullit i komponova disa këngë. Edhe ato pa i ditur notat. Ato edhe i këndova. si zakonisht, në shoqëri, kafene, ndenja e edhe në radio. I dua ato këngë dhe i këndoj me kënaqësi të posaçme. Më vjen keq që nuk janë inçizuar si disqe. U kanë pëlqyer edhe njerëzve dhe më ka ndodhur shpesh ti dëgjoja ata duke i kënduar apo – fishkëlluar. Le të fishkëllojnë…
Në fund, duke të falenderuar për bisedë, më intereson ta di mos ke ndonjë dëshirë, kërkesë?
Shpresoj se nga gjithë kjo bisedë e gjatë do të herren disa gjëra për – gazetë. Shumë gjëra folëm, shumë dukuri i përmendëm dhe e keqja është që shumë probleme që i përmendëm sot i kemi përmendur edhe më parë, dhe jo vetëm ne, por të gjithë të tjerët. Megjithatë mendoj se bëmë mirë që folëm për to pasi duhet të shpresojmë se do të bëhen ndërrime që do të shpiejnë një hap përpara kulturën tonë, e posaçërisht jetën tonë teatrore. / KultPlus.com
Librat e shkruar nga figurat pro-demokracisë janë larguar nga libraritë publike në Hong Kong pas implementimit të ligjit kundërthënës të sigurisë nacionale, shkruan BBC.
Librat do të rishikohen nëse shkelin ligjin e ri, ka thënë autoriteti që udhëheq libraritë.
Kundërshtarët e ligjit thonë se shkel liritë në rajonin gjysmë-autonom të Kinës. Pekini ka mohuar këtë. Që kur ka hyrë në fuqi ligji i sigurisë të martën, disa aktivistë të shquar pro-demokracisë janë larguar nga pozitat e tyre. Një nga ta, Nathan Law, ka ikur nga vendi.
Së paku nëntë libra nuk janë në dispozicion apo janë “nën rishikim”, sipas gazetës “South China Morning Post”. / KultPlus.com
