Etiketë: filmi

George Clooney si Jay Kelly: Është koha që kinemaja dhe televizioni të ndalin adhurimin ndaj të pasurve

Posted on by Kult Plus

Filmi i ri komedi-dramë me George Clooney në rolin e një superylli të Hollivudit që udhëton nëpër Europë është vetëm një tjetër homazh i lëmuar për një përqindëshin më të pasur, dhe, për të qenë të sinqertë, kjo po bëhet e mërzitshme.

Të jesh tmerrësisht i pashëm, tmerrësisht i pasur dhe një yll i Hollivudit duhet të jetë një barrë e rëndë për t’u mbajtur. Të paktën, ky është mesazhi i filmit të ri Jay Kelly, një komedi dramatike nga regjisori Noah Baumbach (i njohur për The Squid and the Whale, Frances Ha dhe Marriage Story). Personazhi kryesor, Jay Kelly, luajtur nga vetë George Clooney, pra nuk është ndonjë shtrëngesë aktoriale, duket se ka një jetë të përkryer: një karrierë të lavdërueshme, një staf besnik dhe një mori çmimesh në sirtar. Por… ai po kalon një krizë ekzistenciale.

Jay është i shqetësuar se rolet që ka pranuar nuk kanë më peshë artistike dhe se nuk ka kaluar mjaft kohë me vajzat e tij, njëra prej të cilave është duke bërë “backpacking” nëpër Europë me shoqet. Por, siç pritet, nuk ka vend për panik. Jay e lë menjëherë projektin e ri filmik, por thjesht thërret një flotë Range Rover-ash për ta çuar te avioni privat që e dërgon në Paris. Prej andej, kap të njëjtin tren me të bijën dhe udhëton drejt Toskanës, ku do të marrë një çmim për arritje jetësore në një festival arti. E gjithë logjistika, siç pritet, menaxhohet nga ekipi i tij, me menaxherin (i luajtur nga Adam Sandler) që është aq i lodhur e i përkushtuar, sa mund të nominohet për një Oscar si aktor dytësor.

Edhe kur treni është plot, njerëzit e zakonshëm që takon gjatë udhëtimit e përshëndesin me admirim. Edhe pse nuk ka qenë babai më i përkryer, vajzat e duan ende. Çdo konflikt me babanë e tij egoist (Stacy Keach) apo me një mik të vjetër xheloz nga shkolla e aktrimit (Billy Crudup) zgjidhet magjikisht nga stafi. Edhe problemet e të pasurve duken… të paprobleme.

Dhe pikërisht këtu qëndron problemi kryesor i Jay Kelly, i cili u shfaq premierë në Festivalin e Filmit në Venecia dhe pritet të dalë në Netflix në dhjetor: kur një protagonist mund të realizojë çdo dëshirë me një të qeshur simpatike apo një telefonatë të shpejtë, çdo tension, konflikt apo ndjenjë e vërtetë zhduket.

Shikuesit mund të qeshin me disa batuta të mprehta dhe të kënaqen nga pamjet mahnitëse të Toskanës, por është e vështirë të ndjesh ndonjë lidhje emocionale me “krizat” e Jay-t. Sepse, në fund të fundit, çfarë është realisht në rrezik? Çfarë është më e keqja që mund t’i ndodhë?

Filmi, i bashkëshkruar nga Noah Baumbach dhe Emily Mortimer, i bashkohet një vale të gjatë filmash dhe serialesh amerikanë të viteve të fundit që janë fiksuar pas jetës së një përqindëshit, të pasurve e të famshmëve, një trend që u përforcua edhe më shumë nga suksesi i The White Lotus. Por ndryshe nga seriale si Succession apo The Perfect Couple, ku intriga, tradhtitë dhe ndonjë vrasje e bëjnë spektatorin të ndjejë se po sheh më shumë sesa thjesht kuzhina luksoze me pamje nga oqeani, Jay Kelly nuk ofron asgjë të tillë. Ky është një film që e trajton krizën e një burri super të suksesshëm si një dramë ekzistenciale të thellë, dhe pret që publiku ta marrë seriozisht.

Filmi hapet me një citat nga Sylvia Plath, një zgjedhje disi e ekzagjeruar për të nisur një histori për një aktor që po pyet veten nëse ka zgjedhur rolet e duhura në jetë. Ndërkohë, për pjesën tjetër të filmit, Jay trajtohet si një “gjysmëperëndi” e lodhur nga suksesi: ka skena nostalgjike nga e kaluara e tij, fjalime për madhështinë e karrierës së tij dhe muzikë melankolike me piano që e bën gjithçka të duket më dramatike nga ç’është në të vërtetë.

Po, ka edhe disa momente vetë-reflektimi dhe ndonjë kritikë të lehtë për jetën e privilegjuar, por në thelb, filmi e adhuron protagonistin e vet. Dhe kjo është zhgënjyese, sidomos kur kujton se Baumbach dikur ishte mjeshtër në satirën ndaj borgjezisë urbane. Tek The Squid and the Whale dhe Marriage Story, ai trajtoi me ironi të hollë personazhe të paaftë, të pasigurt dhe shpesh të padurueshëm. Këtu, ai duket se ka rënë në grackën e vetëpersonifikimit dhe glorifikimit.

Ndoshta kjo qasje e re ka lidhje me jetën e tij aktuale. Pas bashkë-shkrimit të filmit Barbie me partneren e tij Greta Gerwig, një sukses gjigant global, ndoshta Baumbach ndjen tashmë një afri më të madhe me jetën luksoze të Hollivudit. Por edhe nëse është kështu, nuk do të ishte keq të ruante pak nga ironia dhe vetëdija që e karakterizonte dikur.

Në fund, Jay Kelly nuk është domosdoshmërisht një film i keq. Është i kuruar, i bukur vizualisht dhe ka interpretime të mira (Adam Sandler bie në sy). Por ai është simbol i një tendence gjithnjë e më të lodhshme në kinemanë amerikane: filmat që nuk mund të ndahen nga botëkuptimi i super të pasurve – dhe që nuk arrijnë të thonë asgjë me vërtetësi për ta.

Filmi do të jetë në kinematë e SHBA-së dhe Mbretërisë së Bashkuar nga 14 nëntori dhe do të transmetohet në Netflix ndërkombëtarisht nga 15 dhjetori. Pritet që të gjejë një audiencë, falë emrit të Clooney-t dhe emrave të tjerë të njohur, por shumëkush mund të largohet nga ekrani me ndjesinë se ka parë më shumë një fushatë lavdërimi sesa një histori të vërtetë njerëzore./BBC/KultPlus.com

Charles Bronson – Ikona e filmit

Posted on by Kult Plus

Më 30 gusht 2003, bota e kinemasë humbi një nga figurat e saj më të veçanta, aktorin legjendar Charles Bronson. I njohur për rolet e tij të forta, të heshtura dhe plot karakter, ai u bë simbol i heroit që lufton padrejtësinë me vendosmëri dhe guxim.

Karriera e tij shtrihet në mbi pesë dekada, duke sjellë filma që mbeten klasikë, si “Once Upon a Time in the West”, “The Magnificent Seven”, “The Great White Escape” dhe seria “Death Wish”, ku personazhet e tij shfaqeshin të pathyeshëm dhe plot drejtësi të ashpër, transmeton KultPlus.

Përtej rolit të aktorit, Bronson mbeti një figurë që mishëronte forcën dhe karakterin e vërtetë amerikan, duke u bërë frymëzim për breza të tërë. Në përvjetorin e vdekjes, kujtohet jo vetëm ylli i madh i kinemasë, por edhe njeriu që ktheu heshtjen në forcë dhe rolin e thjeshtë në art të pavdekshëm./KultPlus.com

Filmi ‘Burri i Shtëpisë’ në mbyllje të edicionit të 17-të të PriFest

Posted on by Kult Plus

Festivali Ndërkombëtar i Filmit në Prishtinë, PriFest, do të përmbyllë edicionin e tij të 17-të me premierën rajonale të filmit “Burri i Shtëpisë” (Man of the House), një dramë e thellë që eksploron konfliktet personale dhe normat shoqërore përmes rrëfimit të një figure të rrallë dhe komplekse, me regji, skenar dhe producent Andamion Murataj.

Në njoftimin në faqen zyrtare, PriFest ndan edhe idenë e filmit: historia e Fran, një grua që ka zgjedhur të jetojë si burrë sipas traditës së Burrneshave, një zakon i vjetër në veri të Shqipërisë ku gratë betohen të mbeten beqare dhe marrin rol social mashkullor. Por gjithçka vihet në pikëpyetje kur ajo përballet me një zgjedhje të dhimbshme: të qëndrojë besnike ndaj identitetit të saj si “burrë”, apo të dorëzohet përballë ndjenjave të forta amësore për të marrë përkujdesjen e mbesës së saj jetime.

“Për t’u bërë nënë për mbesën e saj jetime, Fran duhet të marrë një vendim të vështirë mes ruajtjes së statusit të saj si “burrë” ose heqjes dorë prej tij për t’u rilidhur me ndjenjat amësore që kishte shtypur prej kohësh. Kur vjen momenti për të ecur përpara, zgjedhja e vetë mbesës e detyron Franin të përballet me frikërat më të thella: të mbajë fëmijën pranë ose t’i japë krahë vajzës së re.”

Rrjedha dramatike e filmit thellohet më tej kur vetë mbesa merr një vendim që e detyron Franin të përballet me frikërat më të thella dhe të vendosë mes mbajtjes së saj pranë apo dhënies së lirisë, përcjellë KultPlus.

Në role kryesore janë aktorët Drita Kaba Karaga, Alesia Ruçi, Bislim Muçaj, Astrit Alihajdaraj dhe Armond Morina, të cilët sjellin në ekran një dramë të heshtur, por të fuqishme, duke ftuar shikuesin të reflektojë mbi identitetin, familjen dhe sakrificat.

Filmi është një bashkëprodhim i gjashtë shteteve: Shqipërisë, Kosovës, Italisë, Austrisë, Kroacisë dhe Maqedonisë së Veriut, ndërsa producent i Kosovës është Ismet Sijarina.

“Burri i Shtëpisë” do të shfaqet në mbyllje të festivalit më 14 shtator, në ambientet e Kino Armata në Prishtinë, duke sjellë për publikun një rrëfim emocional që pasqyron realitete të pazakonshme dhe shpesh të padukshme të shoqërisë shqiptare.

PriFest mbahet nga 9 deri më 14 shtator, duke sjellë filma të përzgjedhur nga mbarë bota në zemër të kryeqytetit të Kosovës./KultPlus.com

Naun Shundi – Një humbje e madhe për artin shqiptar

Posted on by Kult Plus

Naun Shundi ishte aktor, regjisor dhe dramaturg shqiptar me karrierë të pasur që zgjati dekada. Ai ka luajtur në më shumë se 95 role dhe është nderuar nga Teatri Kombëtar për kontributin e tij të gjatë dhe të vyer.

Në vitet e fundit, Shundi themeloi Teatrin “Zonja e Bujtinës”, një hapësirë kulturore inovative që shërbeu si vend për promovime, takime, ekspozita dhe shfaqje teatrore. Ideale për artin e ngushtë dhe ftesë për bashkëpunim komunitar, ky teatër u ndërtua edhe në ambientin e shtëpisë së tij, transmeton KultPlus.

Ai shkroi dhe interpretoi monokomedinë “Babi”, ku shkrimtari dhe aktori përshkon rrëfime absurde dhe introspektive mbi vetminë dhe tranzicionin shoqëror në Shqipëri.

Në vitin 2023, Shundi realizoi “Osman Taka”, një dramë me mesazh filozofik të shkruar nga Arben Iliazi, e shfaqur me sukses në Teatrin Kombëtar Eksperimental.

Në gusht të vitit 2025, Shundi u tërhoq nga aktiviteti artistik për shkak të një sëmundjeje të rëndë, kancer i lëkurës. Familja e tij nisi një fushatë fondesh për trajtimin mjekësor në Francë, me nevojë për rreth 250,000 euro.

Në përballjen me sëmundjen e rëndë, Shundi qëndroi si një simbol i rezistencës artistike dhe moralit që kërkonte vëmendje për teatrin dhe vlerat kulturore. Ndërhyrja institucionale për trajtimin e tij tregon se arti dhe krijuesit e tij ende meritojnë mbështetje.

Sot, më 28 gusht 2025, Shundi u nda nga jeta duke lënë pas një karrierë shumë vjeçare dhe një punë që pasuroi artin e kulturën shqiptare.

Kontributi i tij për kulturën kombëtare ishte i jashtëzakonshëm, duke u kthyer në një zë të rëndësishëm të skenës dhe një mentor për breza të rinj artistësh. Humbja e tij është një plagë e madhe për artin shqiptar, që mbetet më i varfër pa prezencën, pasionin dhe vizionin e tij./KultPlus.com

PriFest prezanton jurinë për kategorinë e filmave të metrazhit të mesëm

Posted on by Kult Plus

PriFest, festivali i filmit në Prishtinë, po përgatitet të presë edicionin e 17-të, që do të zhvillohet nga 9 deri më 14 shtator. Një nga kategoritë më unike dhe të veçanta të këtij festivali është ajo e filmave të metrazhit të mesëm, ku veçohen produksionet që kanë gjatësi mes të shkurtër dhe të gjatë, duke krijuar një hapësirë të veçantë artistike dhe inovative.

Në një postim në rrjetet sociale, faqja zyrtare e PriFest, publikoi emrat e antarëve të jurisë:

Eralda L. Lameborshi, profesoreshë e letërsisë botërore në East Texas A&M University dhe studiuese e letërsisë dhe kinemasë botërore, me fokus të veçantë në kinemanë e Evropës Lindore. Punimet e saj akademike në fushën e studimeve filmike dhe letërsisë janë botuar në revista të njohura si World Literature Today, Continuum dhe Signs: Journal of Women in Culture and Society. Aktualisht është studente Fulbright në Kosovë (2024–2025), ku kryen kërkime mbi kinemanë kosovare dhe rëndësinë e saj kulturore. Ka fituar gjithashtu bursa prestigjioze si Global Human Rights Fellowship dhe Hagler Institute for Advanced Study Fellowship. Përmes punës së saj akademike ajo promovon dialogun ndërkulturor përmes filmit, duke lidhur shprehjen artistike me audiencën ndërkombëtare dhe komunitetet e diasporës. Perspektiva e saj ndërthur qasjen akademike me një vlerësim të thellë për kinemanë si mjet të fuqishëm për dialog dhe përfaqësim kulturor.

Ivan Đurović, i lindur më 16 dhjetor 1974 në Titograd. Ka diplomuar në Fakultetin e Arteve Dramatike në Cetinë, në degën e prodhimit televiziv. Që nga viti 2001 punon si producent, themelues dhe drejtor ekzekutiv i kompanisë prodhuese “Artikulacija Film”. Ka qenë producent i mbi tridhjetë filmave artistikë, dokumentarë dhe të shkurtër, si dhe serialeve televizive. Ka marrë pjesë në prodhimin e shumë reklamave me buxhet të lartë për marka të njohura botërore, si dhe në projekte televizive ndërkombëtare të transmetuara në kanalet më prestigjioze globale. Është themelues i Montenegro Film Forum dhe presidenti i parë i PDM (Prodhuesit dhe Regjisorët e Malit të Zi). Një nga figurat kyçe në themelimin e kinematografisë së re malazeze, me angazhim të vazhdueshëm në zhvillimin e saj. Është gjithashtu një nga bashkautorët e Ligjit për Kinematografinë në Mal të Zi.

Anëtar i European Film Academy dhe pjesmarrës në programin Producers on the Move në Festivalin e Cannes. Është përfshirë në BBC Professional Guide për kontributin e tij në prodhimin malazez dhe shërbimet prodhuese. Filmat ku ka punuar janë shfaqur në mbarë botën dhe kanë fituar shumë çmime. Filmi i tij më i fundit “Otter”, pati premierën botërore në Sarajevo Film Festival 2025.

Blerina Hankollari, ka studiuar filozofi evropiane dhe është aktive në industrinë e filmit që prej vitit 2012. Ajo ka punuar si konsulente kreative në dokumentarin “S’është lavazh “(2012) të regjisorit Gentian Koçi, i cili pati premierën botërore në Hot Docs dhe ka prodhuar filmat artistikë “Dita zë fill” (2017) dhe “Një filxhan kafe dhe këpucë të reja veshur” (2022). Të dy titujt morën vlerësime ndërkombëtare dhe çmime të shumta në festivale, si dhe u përzgjodhën si kandidaturat zyrtare të Shqipërisë për Çmimet Oscars, respektivisht, në vitet 2018 dhe 2023. Ajo u përzgjodh ndër njëzet producentët në ngjitje të Evropës, për të marrë pjesë në programin Producers on the Move nga European Film Promotion gjatë Festivalit të Kanës 2025, si dhe në EAVE Producers Workshop 2025. Nga viti 2015 deri në vitin 2023, Blerina Hankollari ka punuar si studiuese në Institutin e Antropologjisë Kulturore dhe Studimeve të Artit në Tiranë, duke thelluar paralelisht angazhimin e saj me teoritë kulturore dhe prodhimin kinematografik.

PriFest 2025 do të mbahet nga 9 deri më 14 shtator në Kino Armata, në Prishtinë, duke ofruar një platformë të veçantë për filma të metrazhit të mesëm dhe një mundësi unike për publikun dhe profesionistët që të njohin dhe vlerësojnë krijimtarinë e re filmike në rajon./KultPlus.com

‘The Roses’: Dashuri, karrierë dhe kaos

Posted on by Kult Plus

Ka shumë përplasje në komedinë e çmendur mbi martesën “The Roses”. Ego dhe karriera që shemben, ndërtesa që rrënohen, dhe në qendër të gjithçkaje qëndron martesa dikur e lumtur, por tani e kalbur e Ivy dhe Theo Rose, e interpretuar në mënyrë përkryer dhe plot ironi nga Olivia Colman dhe Benedict Cumberbatch.

Filmi është i frymëzuar nga romani “The War of the Roses” i Warren Adler, i cili u përshtat për herë të parë në ekran në vitin 1989 me Michael Douglas dhe Kathleen Turner. Por ky version i ri është rimenduar për të goditur në nervin e kohëve moderne. Si epoka e sotme e materializmit, edhe ky film është plotësisht i vetëdijshëm për mënyrën se si paraja dhe suksesi mund të jenë rrënja e shumë të këqijave në një martesë.

Skenari i Tony McNamara, siç pritet nga autori i “The Favourite” dhe “Poor Things”, është një komedi e zezë therëse. Dhe regjisori Jay Roach (Meet the Parents, Meet the Fockers) është mjeshtër në gjetjen e humorit popullor në disfunksionin familjar. Së bashku, ata krijojnë një dyshe fituese. Por “The Roses” nuk do të funksiononte aq mirë pa lojën mjeshtërore dhe kohën perfekte të Colman, e cila edhe një herë dëshmon se është një mjeshtre e komedisë, dhe të Cumberbatch, i cili ndonëse nuk njihet për role humoristike, këtu është për t’u duartrokitur.

Historia nis afër fundit, me çiftin në një marrëdhënie aq të helmuar saqë edhe terapisti u thotë se martesa e tyre është e dënuar të dështojë. “A është e lejuar ta thuash këtë?” pyet Theo. Por më pas filmi kthehet pas në kohë, dhe për një periudhë të gjatë, plot zgjuarsi, shndërrohet në një rom-com. Në një version thumbues të një takimi romantik të rastësishëm, Ivy dhe Theo njihen në një restorant londinez, ku ajo punon si shefe kuzhine, vetëm një natë para se të shpërngulet për një punë të re. Ai është një arkitekt i irrituar nga kolegët, që endet në kuzhinë dhe thotë se mund të vriste veten. Ajo i thotë se do t’ia jepte thikën që ka në dorë, por i duhet të presë ushqimin. Dhe kështu ata bien menjëherë në dashuri.

10 vjet më vonë, Roses janë vendosur në Kaliforni me një djalë dhe një vajzë, dhe martesa e tyre është ushqyer me humorin e përbashkët sarkastik. Një shembull i shkëlqyer: ata i japin emrin Hal zërit të inteligjencës artificiale në shtëpinë e tyre të zgjuar, një përshëndetje për kompjuterin e lig në 2001: A Space Odyssey. Karriera e Theos po lulëzon, ndërsa Ivy hap një restorant me ushqime deti të quajtur “We’ve Got Crabs”. Ncuti Gatwa (Doctor Who) dhe Sunita Mani janë të gjallë në rolet e vogla si stafi i saj.

Por filmi me zgjuarsi kthehet në një rom-com të përmbysur, kur karriera e Theos rrëzohet, ndërsa restoranti i Ivy merr hov. Ne shohim çiftin të bjerë nga dashuria. Ndryshe nga fillimi i marrëdhënies së tyre, fundi nuk ndodh brenda natës. Theo, tashmë një baba shtëpiak i lodhur, bëhet gjithnjë e më i zemëruar. Ivy po ndërton një perandori restorantesh, e zhytur në tabela Excel dhe fotosesione për revista, me shumë pak kohë për familjen.

Filmi rrezikon të bie në kurthin e paraqitjes së Ivy si një grua shumë ambicioze që neglizhon burrin dhe fëmijët për punën, por fatmirësisht nuk e kalon atë vijë, pasi pranon se karriera ka rëndësi për të dy. Përgjatë gjithë filmit, interpretimi i Colman dhe Cumberbatch e bën dialogun shumë më qesharak se sa tingëllon në letër. Kur Ivy pyet Hal nëse do një Negroni dhe AI përgjigjet: “Unë nuk kam dëshira apo nevoja”, mënyra e lehtë, por e ngarkuar me domethënie, me të cilën Colman përgjigjet “Martohu me mua” është brilante.

Pikat e dobëta të filmit janë rolet anësore të miqve të Roses. Andy Samberg luan mikun besnik të Theos, Barry. Ai është thjesht një kundërpeshë, duke thënë se sekreti i martesës së tij me Amy është inercia, gjë që ndihmon Theo të kuptojë se nuk e do atë lloj jete. Megjithatë, Samberg i jep replikave një nuancë të përmbajtur dhe të goditur. Barry, si avokat i pasurive të paluajtshme, përfaqëson mikun e tij në divorc dhe jep një nga temat më aktuale të filmit kur i thotë Theos: “Divorci është kryesisht çështje prone.”

Kate McKinnon si Amy, që i afrohet hapur dhe vazhdimisht Theos, është “shumë Kate McKinnon”,  roli i saj duket si një version i zbutur i “Weird Barbie”. Ndërkohë, Jamie Demetriou dhe Zoë Chao si Rory dhe Sally, janë miq toksikë që s’e kupton pse do të ftoheshin në darka, por janë aty për të përqeshur dallimet kulturore.

Skena e darkës është një pikë kulmore e filmit, ku thumbat që çiftet hedhin ndaj njëri-tjetrit kalojnë nga ngacmim i dashur në urrejtje të sinqertë. Kur Rory dhe Sally përpiqen të imitojnë humorin britanik të thatë të Ivy dhe Theo, arrijnë vetëm të prodhojnë fyerje të kota.

Por “The Roses” vetë është një përzierje e zgjuar, e egër dhe argëtuese e humorit britanik dhe shkëlqimit hollivudian./BBC/KultPlus.com

Shpallen 3 projektet fitues për filma me metrazh të gjatë në Qendrën Kombëtare të Kinematografisë

Posted on by Kult Plus

Në një aktivitet të zhvilluar pranë Qendrës Kombëtare të Kinematografisë (QKK), janë shpallur tre projektet fituese që do të realizohen si filma artistikë me metrazh të gjatë, në kuadër të mbështetjes së QKK-së për kinematografinë kombëtare dhe bashkëprodhimet ndërkombëtare.

Ministri i Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit Blendi Gonxhja, tha se “këto projekte të reja përfaqësojnë zëra të ndryshëm krijues dhe sjellin histori me potencial të lartë artistik dhe kulturor për ekranin shqiptar dhe ndërkombëtar”. Filmat fitues janë: “Diell i Ftohtë”, Produksioni: Artalb Film Productions, Regji & Skenar: Gentian Koçi, Producent: Blerina Hankollari. Filmi i dytë “E Bardhë… E Kuqe” me produksion ARTFILM P&D, Regji & Skenar: Pluton Vasi, Producent: Vjollca Dedei. Filmi i tretë fiturs u shpall, “Revoltë në Ferr” me produksion Mediavision, Regji: Namik Ajazi dhe skenar Visar Zhiti dhe producent Namik Ajazi.

Ministri Gonxhja, përgëzoi ekipet fituese dhe theksoi rëndësinë e mbështetjes së talenteve vendase, duke nxitur zhvillimin e industrisë së filmit dhe promovimin e Shqipërisë në skenën ndërkombëtare të kinemasë.

Projektet pritet të marrin jetë së shpejti dhe të sjellin në jetë histori që pasqyrojnë realitete, emocione dhe sfida të reja./atsh/KultPlus.com

Quentin Tarantino zbulon cili është filmi i tij më i mirë

Posted on by Kult Plus

Regjisori i njohur i Hollivudit, Quentin Tarantino, ka zbuluar se cilin nga filmat e tij e konsideron më të mirin, dhe ndoshta nuk është ai që do të prisnit.

Regjisori amerikan ka fituar dy çmime Oscar: një për skenarin e “Pulp Fiction” në vitin 1994 dhe një tjetër për skenarin e “Django Unchained” 18 vjet më vonë.

Por, asnjë nga këta nuk është filmi që ai e konsideron më të mirë, madje as të preferuarin e tij.

Në vend të tyre, Tarantino tha se filmi i vitit 2009 “Inglourious Basterds” është vepra e tij më e mirë, ndërsa i preferuari i tij është filmi i fundit që ka realizuar, “Once Upon a Time… in Hollywood”. Ai i bëri këto komente gjatë një interviste në podkastin “The Church of Tarantino”, në një episod të publikuar të premten.

I pyetur se cili film i tij është i preferuari, regjisori 62-vjeçar u përgjigj:
“‘Once Upon a Time… in Hollywood’ është i preferuari im, ‘Inglourious Basterds’ është më i miri, por mendoj se ‘Kill Bill’ është filmi më ‘Quentin’ nga të gjithë, askush tjetër nuk mund ta kishte bërë atë.”

I vendosur në Francën e pushtuar nga nazistët dhe me Brad Pitt e Christoph Waltz në rolet kryesore, “Inglourious Basterds” ndjek një grup ushtarësh hebrenj amerikanë që planifikojnë të vrasin liderët nazistë. Tarantino shtoi se çdo aspekt i historisë së dy pjesëve të “Kill Bill”, ku Uma Thurman luan një vrasëse që kërkon hakmarrje pasi zgjohet nga koma, buron nga imagjinata, pasionet dhe dashuritë e tij.

“Prandaj mendoj se ‘Kill Bill’ është filmi që kam lindur për ta bërë. Mendoj se ‘Inglourious Basterds’ është kryevepra ime, por ‘Once Upon a Time… in Hollywood’ është i preferuari im,” tha ai.

Megjithatë, disa nga filmat e tij kanë marrë edhe kritika.

I pyetur nëse do të ndryshonte ndonjë gjë nga veprat e tij, Tarantino pranoi se kishte bërë disa gabime gjatë rrugës.

“E vetmja gjë që më ‘pickon’ është disa pamje të vogla në ‘Reservoir Dogs’ dhe ‘Pulp Fiction’,” tha ai, duke shtuar se të dy kishin disa elemente “amatore”. Edhe pse ai “i do” të dy filmat, pranoi se ishin bërë në fillimet e karrierës së tij, kur “nuk e dija çfarë nuk dija.” Ai nuk deshi të tregonte gabimet specifike, por përmendi pajisje të dukshme në skenë, hijen e mikrofonit boom dhe shenjat në dysheme për pozicionimin e aktorëve.
“Të duhen të paktën dy filma për të kuptuar se si bëhet,” tha me shaka.

Gjatë intervistës, Tarantino tha se projekti i tij i fundit, “The Adventures of Cliff Booth”, vazhdim i “Once Upon a Time… in Hollywood”, ka nisur tashmë xhirimet.

“Once Upon a Time… in Hollywood” kishte në rolet kryesore Leonardo DiCaprion si aktorin televiziv në rënie Rick Dalton, dhe Brad Pitt si dublanti i tij Cliff Booth. Së bashku, përpiqen të rifitojnë famën dhe suksesin.

Tarantino kishte thënë më parë se filmi i radhës që do të regjistronte do të ishte edhe i fundit i tij. Fillimisht ishte përfolur se do të ishte një skenar i titulluar “The Movie Critic”, por ai e hoqi dorë nga ideja vitin e kaluar.

Duke shpjeguar pse e anuloi projektin, ai tha se humbi interesin për ta sjellë atë histori në ekran.

“E tërhoqa prizën,” tha ai.
“Isha shumë i entuziazmuar për shkrimin, por nuk isha edhe aq i ngazëllyer për ta dramatizuar atë që kisha shkruar kur nisëm përgatitjet. Pjesërisht sepse po përdorja të njëjtën qasje që kisha mësuar nga ‘Once Upon a Time… in Hollywood’,” shtoi ai, duke shpjeguar se “The Movie Critic” do të ishte vendosur në të njëjtën kohë dhe vend./CNN/KultPlus.com

Nga konduktor i autobusit në superyll: Rajinikanth mbush 50 vjet në kinemanë indiane

Posted on by Kult Plus

Për individët e suksesshëm në industrinë e showbizit, 50 vjet mund të jenë një arritje e vështirë për t’u arritur. Por për superyllin indian Rajinikanth, ky përvjetor jubilar nuk është vetëm për mbijetesë, është për një mbretërim të pandërprerë, duke shndërruar kinematë në tempuj dhe audiencën në besimtarë. Pjesa më e madhe e punës së tij është në industrinë e filmit dhe kinemasë “Tamil”, ku filmat e tij kanë përcaktuar breza të tërë.

Në vitin 1975, një i ri Shivaji Rao Gaekwad, që më vonë do të bëhej i njohur në mbarë botën si Rajinikanth, hapi derën për herë të parë në një set filmi në Madras (tani Chennai) për filmin “Apoorva Raagangal”, ku interpretoi një rol të shkurtër por të paharrueshëm si një mashkull kokëfortë.

Pothuajse pesë dekada më pas dhe me 170 filma, filmi i tij më i ri, “Coolie”, u shfaq më 14 gusht. Ky film kremton udhëtimin e tij, me një histori që, në disa pjesë, pasqyron jetën e tij. Ai luan një hero të klasës punëtore që i kundërvihet një të pasuri shtypës.

Superylli 74-vjeçar është një fenomen, i adhuruar në tempuj të ndërtuar për të, imazhi i tij mbartet në avionë gjatë promovimeve të filmave, dhe nderohet në Japoninë e largët me pasionin që zakonisht i rezervohet idhujve lokalë.

Historia e Rajinikanth është e një të huaji që u bë një nga më të dashurit të kinemasë indiane, një hero i klasës punëtore, të cilit i jepet pëlqim nga çdo lloj kategorie shoqërore dhe gjeografike. Jeta e tij është një rrugëtim jashtëzakonisht i larmishëm nga varfëria deri në superfamë të pakontestueshme, duke fituar Çmimin “Dadasaheb Phalke”, çmimin më të lartë kinematografik të Indisë dhe “Padma Vibhushan”, çmimin e dytë më të lartë shtetëror.

Për miliona fansa dhe rreth 50,000 klube fansash, ky përvjetor është një mundësi tjetër për të festuar heroin e tyre.

Për ta, ai është një demigod, idolizimi i të cilit ka një përmasë mitike. “Perënditë duhet të shfaqen në një formë,” thotë A Rajendran, një adhurues i flaktë.

Naman Ramachandran, autor i biografisë “Rajinikanth: A Definitive Biography”, vëren se fansat e Rajinikanth janë të ndryshëm, duke përfshirë si bankierë të Wall Street, ashtu edhe pastruese në Tamil Nadu. Magjia e tij në ekran qëndron në faktin se ai luan ëndrrën e të mundurit të të gjitha mundësive: të mundesh përballë vështirësive pa humbur njerzillëkun.

Një dokumentar i vitit 2015 për superyllin, “For the Love of a Man”, i realizuar nga Rinku Kalsy dhe Joyojeet Pal, kap thellësinë e këtij adhurimi, fansat që hipotekojnë shtëpitë, shesin arin familjar dhe trajtojnë premierat e filmave si festivale të paharrueshme.

“Kjo nuk është adhurim,” shpjegoi Kalsy, “është identitet. Ai përfaqëson atë që ata shpresojnë të jenë: të thjeshtë, të moralshëm, por të fuqishëm kur është e nevojshme.”

Shtëpia e tij në Chennai është bërë një tempuj për mijëra adhurues që kërkojnë një shikim, një bekim, ose emërimin e një fëmije. Në vitin 2016, linja ajrore AirAsia publikoi një avion të mbuluar me fytyrën e tij për të shënuar daljen e filmit të tij “Kabali”, një simbol që tregon se imazhi i tij mund të mbajë një film në ajër.

Adhurimi shpesh shndërrohet në punë shoqërore, kur klubet e fansave organizojnë fushata dhurimi gjaku, ndihmë për fatkeqësi dhe ngjarje komunitare në emër të tij. Siç shkruan Aishwarya Rajinikanth në librin e saj “Standing on an Apple Box”: “Ati im nuk sillet asnjëherë si një superstar në shtëpi… përveç në filmat e tij.”

Kultura e fansave të Rajinikanth gjithashtu fshin kufirin mes kinemasë dhe jetës.

Çdo premierë filmi bëhet një spektakël ritualistik. Të shohësh një film të Rajinikanth nuk është thjesht një shfaqje, por një karneval që është një përzierje e krenarisë popullore, krenarisë së klasës punëtore, festës shoqërore dhe gëzimit të ekstazuar.

Pas tre orësh drejtësie supernatyrore, humorit, romancës dhe hakmarrjes, kinematë janë mbushur me popcorn sikur të ishte konfeti, dhe fansat rrjedhin nëpër rrugë, duke bërtitur nga gëzimi i çliruar.

Këtë vit, festimet kanë arritur kulmin: në rrethin e Madurai, një fans ka ndërtuar një tempull të zbukuruar me mbi 5,500 posterë dhe foto, duke ofruar lutje para një statuje të yllit.

Një nga katër fëmijët, Rajinikanth u rrit në varfëri; babai i tij ishte një polic. “Kur braktisa shkollën, babai më dërgoi të punoja si punëtor krahu,” kujton ai. Një i afërm e ndihmoi të bëhej konduktor autobusi.

Një mik, duke vënë re pasionin e tij për teatrin, grumbulloi fonde për ta dërguar në Institutin e Filmit të Madras, një shkollë filmike e financuar nga shteti. Atje, u shfaq talenti i tij dhe regjisori i njohur Tamil, K. Balachander, i dha mundësinë e tij të parë në 1975.

Rajinikanth u dallua nga imazhi i yjeve të tjerë të kinemasë Tamil, si MG Ramachandran, për ngjyrën e tij të errët të lëkurës, dialektin e tij të ashpër dhe ecjen e tij të rafinuar që u bë një element i pazëvendësueshëm i identitetit të tij kinematik.

Ai nisi me rolet e heroit të keq dhe të pavlerë që morën vlerësime në filma si “Apoorva Raagangal”, “Moondru Mudichu” dhe “Pathinaru Vayathinile”, dhe mori role të pasura në “Avargal”, “Johnny”, “Mullum Malarum”, si dhe role tragjike në “Bhuvana Oru Kelvikuri”.

Nga vitet 1990, ai u njoh për rolet e tij të mëdha dhe figura shpirtërore si Sri Raghavendrar dhe Baba. Në vitin 1998, “Muthu” u bë një sensacion në Japoni.

Filma si “Sivaji” dhe “Enthiran”, ku ai luajti një robot, ishin hitet më të mëdha, dhe pavarësisht problemeve shëndetësore, filmat e tij vazhduan të arrinin sukses të madh komercial.

Në fillim, kritikët e përçmonin Rajinikanth si “Mbreti i Stilit”, të njohur për gjestet e tij të njohura si hedhjet e cigareve, shtypjen e syzeve dhe frazat me humor të theksuar. Megjithatë, vlerat që karakteret e tij përfaqësojnë: besnikëria, guximi, humori dhe drejtësia, janë të përhershme dhe universale.

Regjisori SP Muthuraman, i cili ka punuar me të në 25 filma, e atribuon suksesin e tij në “punë të palodhur, dedikim, mirësjellje dhe sjellje përgjegjësie ndaj kolegëve, producentëve dhe shpërndarësve”.

Historiani i filmit Theodore Baskaran thotë se yjet më të mëdhenj të kinemasë Tamil mbajnë një pozicion dikur të mbajtur nga perënditë popullore.

Më shumë se një celebritet, ndikimi i Rajinikanth shtron adhurimin e fansave që qëndrojnë të rreshtuar në mëngjes me qumësht dhe lule. Ata besojnë se heroi e tyre mund t’u japë ngjyrë dhe magji ëndrrave dhe jetës së tyre./BBC/KultPlus.com

Qendra Kinematografike e Kosovës emëron Këshillin e ri Profesional

Posted on by Kult Plus

Qendra Kinematografike e Kosovës ka njoftuar përmes një postimi në faqen zyrtare në Facebook se është emëruar Këshilli i ri Profesional.

“Jemi shumë të lumtur të ju njoftojmë se Qendra Kinematografike e Kosovës, me vendim të Qeverisë së Republikës së Kosovës dhe në pajtim me legjislacionin në fuqi, ka emëruar Këshillin e ri Profesional.” – shkruhet në postimin e publikuar.

Këshilli Profesional përbëhet nga: Eroll Bilibani, Agnes Nokshiqi, Nita Deda, Urtina Hoxha, Brikena Mulliqi – Përfaqësuese e MKRS-së.

Emërimi i këtij këshilli është një hap i rëndësishëm për të forcuar më tej infrastrukturën institucionale të sektorit të filmit në Kosovë, duke i dhënë prioritet politikave që promovojnë kreativitetin dhe zhvillimin e industrisë kinematografike. Ky është një moment kyç për filmbërësit, pasi ofron mundësi të reja për mbështetje dhe zhvillim të projekteve filmike të nivelit të lartë./KultPlus.com

Lindja e Alfred Hitchcock – Mjeshtri që ndryshoi kinemanë

Posted on by Kult Plus

Më 13 gusht 1899, në një familje të thjeshtë katolike në Londër, erdhi në jetë Alfred Hitchcock, njeriu që do ta kthente frikën dhe misterin në art të pastër filmik. Që në fëmijëri, Hitchcock tregoi një imagjinatë të pazakontë, e ushqyer nga tregime misterioze dhe eksperienca personale që do të gdhendeshin më vonë në veprat e tij.

Pas një fillimi modest si dizajner titrash për filma të heshtur, ai e ndërtoi me durim rrugën drejt majës, duke revolucionarizuar mënyrën se si rrëfehet një histori në ekran.

Me filma si “Psycho”, “Vertigo”, “Rear Window” dhe North by Northwest, Hitchcock nuk u mjaftua thjesht të frikësonte publikun, ai e bëri atë pjesë aktive të lojës së dyshimit dhe pritjes. Shkolla e tij e suspensës ishte e thjeshtë në parim, por e pakapshme në realizim: tregimi duhet të mbajë shikuesin në buzë të karriges, duke e ditur pak më shumë se personazhet, por kurrë aq sa të ndihet i sigurt, transmeton KultPlus.

Hitchcock fitoi famë botërore jo vetëm si regjisor, por edhe si figurë e njohur publike, me paraqitjet e tij ikonike në trailerët e filmave dhe në serialin televiziv Alfred Hitchcock Presents. Ai la pas një trashëgimi që vazhdon të studiohet në shkollat e kinemasë dhe një ndikim që ndihet në çdo film modern të suspensës. Lindja e tij më 13 gusht është kujtesa e një fillimi që do të shndërrohej në një epokë të artë për zhanrin e misterit./KultPlus.com

“Kaq të këqij sa janë të mirë” – pse na pëlqejnë filmat e tmerrshëm?

Posted on by Kult Plus

Kritikët e filmit kanë dhënë verdiktin: versioni i ri i War of the Worlds, ku Ice Cube luan rolin e një burri që duhet të shpëtojë njerëzimin nga një pushtim alienësh pa u larguar nga tavolina e punës, është i keq. Por sa i keq? Është thjesht “adaptimi më i keq i mundshëm i veprës së HG Wells”? Është “një nga filmat më të këqij të dekadës deri tani”? Apo madje “një nga filmat më të këqij ndonjëherë”? 

Kur këtë javë nisën të dalin recensionet, interneti u argëtua me rezultatin 0% nga kritikët në faqen Rotten Tomatoes. Ndërsa disa u bashkuan me entuziazëm në “sulm”, të tjerë u tërhoqën prej filmit të Prime Video si fluturat drejt dritës. “Më duket se tani duhet ta shoh patjetër,” shkroi aktori i The White Lotus Patrick. 

Schwarzenegger, i cili, si djali i Arnold-it, ndoshta ka hasur edhe ndonjë film me vlerësime të ulëta. Ai nuk është i vetmi që ndjen “magnetizmin” e një filmi me recensione shkatërruese, disa filma të tmerrshëm kanë krijuar ndjekës të zjarrtë pikërisht sepse janë kaq keq, sa bëhen të mirë. 

Lon Harris, producent ekzekutiv i podcast-it This Week in Startups, ndezi debatin këtë javë kur postoi: “Rënia nën 5% në Rotten Tomatoes ka thuajse të njëjtin efekt tek unë si të thyhet shifra 90%. Është diçka që më duhet ta përjetoj patjetër.” Një film me vlerësim minimal, thotë Harris, është automatikisht interesant: “Një rezultat shumë i ulët tregon marrëveshje universale: ky film është i keq. Tani dua të di më shumë… Pse të gjithë bien dakord? Papritur, jam i intriguar. Shikoj shumë filma, ka kaq shumë përmbajtje që del, dhe shumica është e zbehtë e e harrueshme.” 

I intriguar, Harris e pa War of the Worlds, dhe filmi ia përmbushi “pritshmëritë e ulëta”: “Është shumë qesharak, interpretimi solo i Ice Cube duke reaguar para ekranit të laptopit herë pas here afrohet me parodi dhe shpesh më bëri të qesh, dhe ka një subplot të tërë për dërgesat me dron të Amazon-it, aq i drejtpërdrejtë sa është thuajse e pabesueshme që e kanë përfshirë.” Filmi nuk është aspak i sofistikuar.

Personazhi i Ice Cube, një agjent qeveritar i survejimit, duhet të shpëtojë botën dhe familjen nga distanca, duke parë pushtimin alien në ekranin e tij, një zgjedhje e shpjeguar nga fakti se filmi u realizua gjatë pandemisë. Ai kishte qëndruar në sirtar që atëherë, derisa u publikua tani. Harris shton: “Ka një lloj bukurie të shohësh një film që nuk është i lëmuar e i përsosur si shumica e të tjerëve, ku mund të dallosh dorën e artistëve duke bërë më të mirën për të mbuluar problemet me buxhetin dhe vonesat e prodhimit. Kjo më duket më interesante se thjesht ‘një tjetër film pushtimi alien’.” 

Pas kritikave të para të ashpra, një recensues vendosi t’i dilte në krah filmit. 
Jordan Hoffman nga Entertainment Weekly shkroi të enjten: “A është ky film vërtet aq i keq? Përgjigjja është… absolutisht jo. Sigurisht që është budalla, por është edhe shumë argëtues.” Shkrimi, i cili e përfundonte me: “Filmi është një rrëmujë, por një rrëmujë e hareshme,” u konsiderua pozitiv nga Rotten Tomatoes, duke e ngritur rezultatin nga 0% në “lartësinë” prej 4% në kohën e publikimit. 

Sipas Timon Singh, themelues i Bristol Bad Film Club një dekadë më parë, filmat vërtet të tmerrshëm janë shpesh më të preferueshëm se ata që janë thjesht të mërzitshëm: “Kam parë filma ku plani nuk është as në fokus, ekipi teknik hyn në kuadër, paruku e aktorit bie, dhe përsëri është një film jashtëzakonisht argëtues.” Ai shton se disa superprodhime mund të jenë “të fryra” dhe “të mërzitshme”, duke përmendur Transformers: The Last Knight (2017) si shembull. 

“Në krahasim, Samurai Cop është teknikisht një film i tmerrshëm, por është 90 minuta me aktrim qesharak, skena të tmerrshme sherri, dhe pasi ta shohësh, nuk do ta harrosh kurrë. Ndërsa Transformers: The Last Knight mund ta harrosh ndërsa ende po e shikon.” Filma të tjerë që kanë fituar kult pasuesish përfshijnë The Room (2003), të përshkruar dikur nga Daily Beast si “një kryevepër mbeturinash”. Megjithatë, The Room, i realizuar nga “auteuri i filmave të këqij” Tommy Wiseau, ka mjaftueshëm argëtim pervers për të mbajtur një 24% relativisht “të respektueshëm” në Rotten Tomatoes.

Katharine Coldiron, autore e Junk Film: Why Bad Movies Matter, thotë se është më mirë të shohësh një regjisor si Wiseau duke u përpjekur me gjithë shpirt dhe duke dështuar, sesa dikë që punon me autopilot: “Kur një film bëhet me sinqeritet, dhe dështon, kjo është fantastike për t’u parë.” Ajo thotë se filmi i saj i preferuar “i tmerrshëm” është Staying Alive (1983), vazhdimi i disko-klassikut Saturday Night Fever, me regji të Sylvester Stallone, që u kritikua rëndë pavarësisht suksesit komercial: “Të gjithë personazhet, përveç njërit, janë sociopat, kështu që filmi nuk funksionon në pothuajse asnjë nivel. Më pëlqen ta vë dhe t’i bërtas.”/BBC/KultPlus.com

Magjia që lindi në letër dhe lulëzoi në ekran: nga Charles Perrault te Georges Méliès dhe Walt Disney

Posted on by Kult Plus

Në një botë ku pluhuri i harresës shpesh mbulon ëndrrat e brishta, “Hirushja” lindi si një melodi që përshkon shekujt, e thurur nga penat e urta të tregimtarëve dhe ngjizur në shpirtin njerëzor si një shpresë e përjetshme. Ndër të parët që i dha formë kësaj magjie ishte Charles Perrault, në vitin 1697, kur botoi përrallën “Cendrillon ou la petite pantoufle de verre”, një histori që, ndonëse e njohur për rrënjët e saj popullore, u kthye në një simfoni letrare falë finesës dhe imagjinatës së Perraultit.

Ishte ai që i fali Hirushës këpucën e qelqit, një objekt i vogël e i brishtë, por më i fortë se çdo mur pallati. Ai që krijoi karrocën nga kungulli, tërhequr nga mi të kthyer në kuaj dhe që e veshi skllaven e përulur me petkun e një princeshe, të bardhë e vezulluese si drita e hënës. Dhe mbi të gjitha, ishte ai që i vuri rregull të hekurt kësaj ëndrre: magjia zgjaste vetëm deri në mesnatë. Ajo orë, e pashmangshme, shndërrohej në një kambanë që i kujtonte Hirushës se bukuria dhe mrekullia janë të përkohshme, përveç nëse zemra guxon të besojë.

Kur ora godiste 12, gjithçka zhdukej: karroca kthehej në kungull, veshja në leckë, kuajt në brejtës. Vetëm këpuca, ajo ndalesë e vogël mbi realitetin, mbetej si dëshmi e asaj që kishte ndodhur. Ishte pikërisht ajo që do të udhëhiqte princin drejt dashurisë së tij, në një botë ku ndjenjat nuk njihnin klasë, pozitë apo pasuri.

Ky rrëfim i përjetshëm, me hijeshi të thjeshtë dhe simbolikë të thellë, kaloi nëpër shekuj si një urë e padukshme midis brezave. Dhe në vitin 1899, mjeshtri i hershëm i kinemasë, Georges Méliès, e solli për herë të parë në ekran, të titulluar, “Cendrillon”. Me një kohëzgjatje prej vetëm rreth 6 minutash, ai e ndau përrallën në 20 sekuenca filmike, duke përdorur teknika revolucionare për kohën, që i dhanë jetë kungullit që lëvizte, princit që kërkonte, orës që ndalonte, dhe magjisë që mbështillej rreth një vajze me zemër të bardhë. Ishte një film i heshtur, por plot zë, zëri i imagjinatës që kapërcente fjalët. Në rolet kryesore ishin Mlle Barral si Hirushja dhe Bleuette Bernon si Zana Kumbarë, ndërsa vetë Méliès luajti rolin e genit të orës së mesnatës. Stili vizual ishte frymëzuar nga ilustrimet e Gustave Doré, duke i dhënë filmit një cilësi teatrale dhe përrallore, ndryshe nga çdo produksion i kaluar. Filmi ishte një sukses i menjëhershëm në Francë dhe më gjerë, dhe nënvizoi potencialin narrativ të kinemasë për tregime fantastike.

Më vonë, në 1950, ëndrra mori ngjyrë dhe këngë me krijimin e animuar të Walt Disney. Në një kohë kur studioja e tij ndodhej përballë sfidave të mëdha, ishte pikërisht kjo përrallë që i dha dritë shpresës. Disney, duke ndjekur gjurmët e Perraultit, i dha Hirushes jo vetëm zë, por edhe melodi të paharruara, duke e kthyer rrëfimin në një baladë të shpirtit që nuk dorëzohet.

Në versionin e tij, e vërteta është akoma më e ëmbël: Hirushja nuk është vetëm një vajzë që gjen princin, ajo është simbol i mirësisë që nuk ndryshket, i durimit që shpërblehet, i ëndrrave që ngjiten pas hirit, sepse e vërteta e saj nuk është fustani, por zemra që nuk u ngurtësua as në skllavëri.

Ajo që nisi si një pëshpëritje në letrat e një autori francez, u bë film pa zë, e pastaj një simfoni ngjyrash që e njohu botën me magjinë e saj.

Përralla e Hirushes, me gjithë thjeshtësinë e saj, mbart një magji që ka kapërcyer shekuj, kontinente e mediume. Që nga fjala e shkruar e Charles Perrault, ku një pantofël qelqi vendos fatin e një vajze të braktisur, deri tek ekranizimi i parë i heshtur në fillim të shekullit XX, e më pas te interpretimi i paharrueshëm i Walt Disney në vitin 1950, historia e Hirushes është kthyer në simbol universal të shpresës, ëndrrave dhe drejtësisë poetike.

Suksesi i filmit të animuar të Disney-t nuk ishte thjesht komercial – ai shënoi rilindjen e studios pas Luftës së Dytë Botërore, frymëzoi breza të tërë me estetikën e tij të ëmbël dhe muzikën e paharrueshme, dhe bëri që figura e Hirushes të jetojë përtej përrallës, si një arketip i së mirës që triumfon në heshtje.

Sot, Hirushja nuk është vetëm një princeshë mes të tjerave – ajo është metaforë e shpresës që nuk shuhet, e dashurisë që vjen pa paralajmërim, dhe e bukurisë që lind nga dhembja. Kinemaja ia fali përjetësinë. Ekrani e ktheu në kujtesë kolektive.

Përralla e Hirushes, me gjithë thjeshtësinë e saj, mbart një magji që ka kapërcyer shekuj, kontinente e mediume. Që nga fjala e shkruar e Charles Perrault, ku një këpucë qelqi vendos fatin e një vajze të braktisur, deri tek ekranizimi i parë në fillim të shekullit XX, e më pas te interpretimi i paharrueshëm i Walt Disney në vitin 1950, historia e Hirushes është kthyer në simbol universal të shpresës dhe ëndrrave.

Suksesi i filmit të animuar të Disneyt nuk ishte thjesht komercial, ai shënoi rilindjen e studios pas Luftës së Dytë Botërore, frymëzoi breza të tërë me estetikën e tij të ëmbël dhe muzikën e paharrueshme, dhe bëri që figura e Hirushes të jetojë përtej përrallës, si një arketip i së mirës që triumfon në heshtje.

Sot, Hirushja nuk është vetëm një princeshë mes të tjerave, ajo është metaforë e shpresës që nuk shuhet, e dashurisë që vjen pa paralajmërim, dhe e bukurisë që lind nga dhembja. Kinemaja ia fali përjetësinë. Ekrani e ktheu në kujtesë kolektive./KultPlus.com

‘Loja e Luftës’, filmi që fitoi Oscar pavarësisht ndalimit nga BBC

Posted on by Kult Plus

Në vitin 1965, regjisori britanik Peter Watkins realizoi një film tronditës me titull “The War Game”, i cili përshkruan pasojat e një sulmi bërthamor mbi Britaninë. Filmi paraqet një skenar hipotetik ku një raketë bërthamore shpërthen mbi Kent, duke shkatërruar spitalet, duke krijuar mungesa të rënda ushqimore dhe duke zhytur vendin në një gjendje kaosi të plotë. Megjithëse ishte porositur nga BBC si pjesë e serisë së dokumentarëve të saj, filmi u ndalua nga transmetimi për dekada me radhë me arsyetimin se ishte “tepër tronditës për mediumin televiziv”.

Pavarësisht kësaj, “The War Game” u nderua me çmimin Oscar për Dokumentarin më të Mirë në vitin 1967 dhe u transmetua më në fund në BBC më 31 korrik 1985.

Filmi u xhirua me rreth 350 aktorë amatorë nga Kent, shumica prej tyre banorë vendas, dhe shumë skena u realizuan në Grand Shaft Barracks në Dover, një bazë ushtarake në rrënim e sipër. Pjesëmarrësit tregojnë se për t’i dhënë realizëm skenave të djegieve, atyre u ngjiteshin në fytyrë kokrra Rice Krispies dhe më pas spërkateshin me bojë të errët për të simuluar plagët nga zjarri. Skenat përfshijnë njerëz që vdesin në rrugë, spitalet e tejmbushura dhe madje edhe policë që kryejnë “vrasje nga mëshira”.

Michael Banks, një nga figurantët në film dhe më vonë regjisor teatri, e kujton përvojën si transformuese: “Shpejtë e kuptova që isha në praninë e një gjeniu. Peter Watkins ishte një inovator. Fillimisht, si çdo 17-vjeçar, e pashë si një mundësi për të luajtur me armë, por që në ditën e dytë, qëndrimi ynë ndryshoi kur kuptuam natyrën e asaj që po xhironim.”

Glynis Greenland, një tjetër pjesëmarrëse, kujton se ishte pjesë e një grupi grash që duhej të bërtisnin në prapaskenë për të shtuar ndjesinë e panikut. Ajo kujton një moment të sikletshëm gjatë xhirimeve: “Mendova se kishin përfunduar xhirimin, kështu që hapa sytë, por kamera ishte ende mbi mua.”

Ndërhyrja politike në ndalimin e filmit është zbuluar përmes dokumenteve të deklasifikuara nga Zyra e Kabinetit. Qeveria e kryeministrit Harold Wilson ushtroi presion mbi BBC për të mos e transmetuar filmin, duke frikësuar se ai mund të ndikonte në opinionin publik ndaj politikës së mbrojtjes bërthamore. Lord Norman Brook, kryetar i BBC-së në atë kohë dhe ish-sekretar i kabinetit, në një letër drejtuar kabinetit, shkroi: “Kam parë filmin, dhe mund të them se është prodhuar me përmbajtje të konsiderueshme. Por subjekti është në mënyrë të pashmangshme alarmues dhe transmetimi i tij mund të ketë një efekt të ndjeshëm në qëndrimet e publikut ndaj politikës së parandalimit bërthamor.”

Huw Wheldon, atëherë drejtues i dokumentarëve në BBC, kishte kundërshtime ndaj disa pjesëve të filmit, si një deklaratë nga një peshkop që thotë “duhet të mësojmë ta duam bombën”, si dhe një skenë ku një polic kryen një vrasje nga mëshira. “Thjesht nuk besoja se ndokush do t’u kërkonte policëve ta bënin këtë. E pashë si një deklaratë anti-policore,” tha ai. Kur e ndau këtë shqetësim me regjisorin Watkins, ky i fundit “shkoi përtej vetes nga zemërimi”.

Ish-Drejtori i Përgjithshëm i BBC-së në vitin 1965, Hugh Carleton Greene, deklaroi vite më vonë: “Vendimi për të mos e transmetuar nuk ishte politik. Unë isha më i tronditur nga programi sesa vetë Lord Brook. Nuk mund të përballoja përgjegjësinë e transmetimit të një programi kaq tronditës.”

Profesori John Cook nga Universiteti Glasgow Caledonian ka studiuar gjerësisht veprën e Peter Watkins dhe vëren se ndikimi i filmit nuk qëndron vetëm në përshkrimet grafike, por në mesazhin e tij të thellë shoqëror: “Nuk ishte aq për shkak të skenave, por sepse ngrinte çështje të pakëndshme për përgatitjen civile të Britanisë. E tregoj ende sot para nxënësve dhe ata mbeten të tronditur.”

“The War Game” mbetet një nga veprat më të fuqishme kinematografike që ka sfiduar pushtetin, politikën dhe vetë mediumin që e porositi. Ai është një kujtesë e fuqishme për realitetin e luftës bërthamore dhe ndikimin e saj mbi njerëzit e zakonshëm, një film që edhe pse u ndalua, i mbijetoi kohës dhe la një gjurmë të pashlyeshme në historinë e kinemasë dhe ndërgjegjes publike./BBC/KultPlus.com

Në përvjetorin e vdekjes së Marilyn Monroe, ikona që nuk vdes kurrë

Posted on by Kult Plus

Më 5 gusht të vitit 1962, bota humbi një nga figurat më ikonike të kinemasë dhe kulturës pop, Marilyn Monroe. Sot, në përvjetorin e saj të ndarjes nga jeta, kujtojmë jo vetëm yllin e ndritshëm të Hollywoodit, por edhe gruan e ndjeshme pas buzëqeshjes së famshme dhe syve plot ëndërrim.

E lindur si Norma Jeane Mortenson më 1 qershor 1926, jeta e saj ishte e mbushur me kontraste: lavdi dhe vetmi, sukses të jashtëzakonshëm dhe pasiguri të thella. Monroe u kthye në një simbol të bukurisë, feminitetit dhe seksit, por gjithashtu mbeti një prej figurave më të keqkuptuara të shekullit XX.

Ajo u bë e njohur për rolet e saj në filma të tillë si “Gentlemen Prefer Blondes”, “Some Like It Hot”, dhe “The Seven Year Itch”, ku përmes karizmës dhe humorit të saj natyral, i dha jetë personazheve që mbetën të pavdekshëm. Por ajo ishte shumë më tepër se një “bjonde naive”, ishte një aktore që kërkonte role më të thella dhe respekt si artiste.

Përtej kamerave, Monroe luftoi me ankthin, depresionin dhe vetminë. Jeta e saj personale shpesh ishte nën lupën e medias, që e shndërroi në objekt spekulimesh dhe thashethemesh, duke e privuar nga intimiteti dhe qetësia që çdo njeri meriton. Vdekja e saj tragjike në moshën 36-vjeçare tronditi botën, duke lënë pas jo vetëm mistere, por edhe një ndjenjë të thellë humbjeje.

Në këtë përvjetor, kujtohet jo thjesht ylli i ekranit, por edhe gruaja që kërkoi dashuri, kuptim dhe liri në një botë që shpesh e trajtoi si një produkt. Kujtohet Marilyn për buzëqeshjen që ndriçonte ekranin, për zërin e butë që tingëllonte si melodi dhe për shpirtin që, edhe pse i lënduar, vazhdonte të besonte në dashuri dhe ëndrra.

Sot, figura e saj mbetet frymëzim për breza të tërë, një simbol i ndritshëm i një kohe të artë, por edhe një kujtesë e çmuar për rëndësinë e empatisë dhe humanitetit pas çdo emri të madh. Marilyn Monroe mund të ketë ndërruar jetë, por prania e saj ndjehet ende në çdo cep të kulturës moderne./KultPlus.com

Krijuesi i ‘Peaky Blinders’ do të shkruajë filmin e ardhshëm të James Bond

Posted on by Kult Plus

Amazon MGM Studios ka konfirmuar se Steven Knight, krijuesi i serialit të famshëm “Peaky Blinders”, do të jetë skenaristi i filmit të ardhshëm të James Bond. Filmi, i cili aktualisht është në zhvillim, do të drejtohet nga regjisori i “Dune”, Denis Villeneuve. Ky projekt vjen pas tërheqjes së producentëve afatgjatë të serisë, Barbara Broccoli dhe Michael G Wilson, të cilët u larguan në shkurt.

Në një intervistë Knight tha: “Ka qenë gjithmonë në listën time të dëshirave dhe është fantastike të jem i ftuar për ta bërë, mezi pres të filloj.”

Ai shtoi: “Shpresoj që, duke qenë fans i Bond për kaq shumë vite, kjo të më jetë përvetësuar dhe të jem në gjendje të krijoj diçka që është njëkohësisht e njëjtë por ndryshe, më e mirë, më e fortë dhe më e guximshme.”

Megjithatë, Knight nuk dha asnjë detaj mbi aktorin që do të luajë rolin e 007 në filmin e ardhshëm. Daniel Craig u tërhoq nga roli në vitin 2021 pas pesë filmave si James Bond, dhe që prej atëherë ka pasur shumë spekulime mbi pasardhësin e tij.

Aktorët britanikë Aaron Taylor-Johnson dhe James Norton janë përfolur si kandidatë kryesorë, ndërsa emri i aktorit irlandez Paul Mescal është gjithashtu përmendur si një mundësi.

I pyetur për këtë, Knight tha: “Kjo është një pyetje shumë, shumë e mirë, dhe është një për të cilën nuk mund t’ju jap përgjigje.” Ai nuk sqaroi nëse kjo ishte për shkak se nuk e di ende, nuk lejohet ta zbulojë, apo sepse ende nuk është marrë një vendim.

Knight është ndoshta më i njohur për shkrimin e dramës fituese të BAFTA-s në BBC One, “Peaky Blinders”, me protagonist Cillian Murphy. Seriali, i vendosur në Birmingham pas Luftës së Parë Botërore, zgjati gjashtë sezone dhe aktualisht po përshtatet në një film për Netflix.

Në vitin 2004, ai u nominua për Oscar për skenarin e filmit “Dirty Pretty Things”, me aktorët Chiwetel Ejiofor dhe Audrey Tautou. Ai është gjithashtu krijuesi i serialit të vitit 2024 në BBC One, “This Town”, vendosur në Coventry në vitet ’70 dhe ’80, i cili fitoi një çmim nga Royal Television Society.

Punët e tjera të Knight përfshijnë filmin “Spencer” të vitit 2021, me Kristen Stewart në rolin e Princeshës Diana, i cili i solli asaj një nominim për Oscar.

Filmi më i fundit i James Bond, “No Time to Die” i vitit 2021, u shkrua nga Neal Purvis, Robert Wade, Cary Joji Fukunaga dhe Phoebe Waller-Bridge.

Duke folur për procesin e përzgjedhjes për filmin e ri, Knight tregoi: “U ftaova në një takim me [producenten] Amy Pascal, nuk e dija për çfarë ishte, dhe shumë shpejt e kuptova dhe u emocionova shumë dhe u bëra shumë shpresëplotë.”

“Më pas ndiqet një proces ku bëhen disa takime, diskutohen disa ide dhe pastaj mësohet nëse e ke marrë.”

“Pra, unë e kam mësuar prej kohësh, por u shpall mbrëmë – që është fantastike.”

Ai pranoi se është një detyrë me “shumë presion”, por shtoi: “Duhet të bësh atë që bën, dhe ta bësh sa më mirë që mundesh.”

Filmi më i ri i Bond po prodhohet nga Amy Pascal dhe David Heyman, ndërsa revista prestigjioze e industrisë së filmit, Variety, ka sugjeruar se publikimi i tij mund të ndodhë në vitin 2028./BBC/KultPlus.com

Artisti i popullit, Sandër Prosi

Posted on by Kult Plus

Aleksandër Prosi, i njohur edhe si Sandër Prosi mbetet një nga figurat më të mëdha të artit shqiptar, si në teatër ashtu edhe në kinematografi. Me një karrierë që përfshin më shumë se 100 role në skenë dhe mbi 30 filma, Prosi është konsideruar një nga ikonat e pavdekshme të kulturës shqiptare.

Kur ishte 14 vjeç, familja e tij u shpërngul në Tiranë, ku ai mbaroi shkollën e mesme “Qemal Stafa”. Fillimisht ai ndoqi studimet për stomatologji në Vjenë, por i ndërpreu për t’iu përkushtuar artit. Në vitin 1947 fitoi konkursin për aktor pranë Teatrit Kombëtar, duke hedhur hapat e parë në një rrugë që do ta bënte të pavdekshëm në kujtesën e publikut.

Prosi u bë i njohur për interpretimet e tij të thella dhe të natyrshme në skenë dhe film. Ai krijoi figura të paharrueshme si Vuksani në “Fytyra e dytë”, Horacio në “Hamleti”, Otello në “Otello”, Milleri në “Intrigë dhe dashuri”, Dhaskal Todri në “Udha e shkronjave”, dhe veçanërisht rolin historik të Ismail Qemalit në filmin “Nëntori i Dytë” (1982), i cili mbetet një ndër interpretimet më të arrira në kinemanë shqiptare.

Nga viti 1962 deri në 1975, Sandër Prosi dha mësim si pedagog në Akademinë e Arteve të Shqipërisë, duke ndihmuar në formimin e shumë aktorëve të rinj. Për kontributin e tij të jashtëzakonshëm, ai u nderua me titullin “Artist i Popullit”, ndërsa pas vdekjes, në vitin 2010, u dekorua me “Nderi i Kombit” nga Presidenti i Republikës.

Vdekja e tij në vitin 1985 mbeti e mbuluar me heshtje dhe zëra të pakonfirmuar për rrethana të paqarta. Megjithatë, ajo që mbeti pa diskutim ishte madhështia e veprës që la pas. Trashëgimia e Sandër Prosit vazhdon të jetojë jo vetëm përmes roleve të tij në ekran, por edhe përmes ndikimit që pati në edukimin artistik dhe në historinë e artit skenik shqiptar.

Sot, Aleksandër Prosi kujtohet si një nga figurat më të ndritura të kulturës kombëtare. Ai ishte dhe mbetet një simbol i përkushtimit ndaj artit, një aktor që e bëri publikun të reflektojë, të ndjejë dhe të kujtojë./KultPlus.com

111 vite nga lindja e komedianit francez Louis de Funès 

Posted on by Kult Plus

Sot, më 31 korrik shënohet përvjetori i lindjes së Louis de Funès, një nga aktorët më të dashur dhe më të njohur të kinemasë franceze dhe botërore. Me mbi 150 role filmike në karrierën e tij, ai ka lënë gjurmë të pashlyeshme në historinë e filmit, duke u bërë sinonim i humorit francez dhe komedisë klasike.

I lindur më 1914 në Courbevoie, Francë, Louis de Funès u dallua për energjinë e jashtëzakonshme në skenë, mimikën e veçantë dhe talentin e tij për të interpretuar personazhe të ndryshme, shpeshherë me një dozë të madhe nervozizmi komik dhe ironie. Qoftë si komandanti Ludovic Cruchot në serinë “Le Gendarme”, apo si Monsieur Hulot në filma të tjerë të njohur, de Funès arriti të krijojë personazhe që janë ende të dashur nga publiku i të gjitha moshave, transmeton KultPlus.

Karriera e tij u shënua nga një përkushtim i jashtëzakonshëm ndaj artit dhe një aftësi e rrallë për të transmetuar emocione përmes komedisë fizike dhe dialogut. Filmat si “La Grande Vadrouille”, “Le Corniaud” dhe “L’Aile ou la Cuisse” mbeten kryevepra të humorit që vazhdojnë të inspirojnë breza të rinj aktorësh.

Por Louis de Funès nuk ishte vetëm një aktor me humor të mprehtë, ai ishte edhe një mjeshtër i artit të tij, që përmes veprave të tij na kujton se qeshja dhe humori janë pjesë thelbësore e jetës.

Sot, në përvjetorin e lindjes së tij Louis Funes vazhdon të jetë një frymëzim për artistë dhe dashamirë të filmit në mbarë botën./KultPlus.com

Shitja e biletave për “Odisenë” e Homerit të Christopher Nolan fillojnë një vit para premierës

Posted on by Kult Plus

Christopher Nolan po bëri një hap të pazakontë në industrinë e filmit me lansimin e shitjeve të biletave për “Odisenë” më shumë se një vit para shfaqjes së filmit në kinema. Zakonisht, fushatat e marketingut fillojnë rreth gjashtë muaj para premierës, por filmi i Nolan, që pritet të sjellë aktorë të njohur si Matt Damon, Zendaya, Tom Holland, dhe Lupita Nyong’o, ka hapur shitjet e biletave më 17 korrik, për premierën që do të zhvillohet në fundjavën e parë pas lansimit.

Shitjet fillestare kanë qenë një sukses i jashtëzakonshëm, me pjesën më të madhe të biletave për shfaqjen në formatin Imax 70mm që janë shitur brenda pak orësh. Ky format, i preferuar nga regjisorë të njohur si Quentin Tarantino dhe Paul Thomas Anderson, ofron një përvojë vizuale të papërsëritshme, dhe është zgjedhur nga Nolan për të dhënë një dimension të veçantë dhe unike për audiencën.

Suksesi i shitjes së biletave ka shkaktuar një entuziazëm të madh, me disa prej biletave që janë shitur për shifra deri në 200 dollarë. Ky fenomen tregon se Nolan ka një ndikim të jashtëzakonshëm mbi fansat e tij, të cilët janë të gatshëm të blejnë biletat një vit para se filmi të shfaqet në kinema, duke demonstruar besimin dhe interesin e jashtëzakonshëm për këtë projekt,raporton BCC, transmeton KultPlus.

Sipas gazetares Tatyana Arrington, strategjia e shërbimeve të biletave të parakohshme mund të ketë qenë inspiruar nga sukseset e tjera të filmit, si në rastin e “Sinners” të Ryan Coogler, i cili gjithashtu përdori Imax për të ofruar një eksperiencë të veçantë. Për më tepër, strategjia e Nolan ka të bëjë me krijimin e një ngjarjeje të vërtetë kolektive, ku shikimi i filmit bëhet më shumë se një thjesht akt, por një ngjarje kulturore që mbledh publikun për të përjetuar diçka të jashtëzakonshme.

Odisja është një përzierje e mitologjisë greke dhe një kast aktorësh ndërkombëtarë, që përfshin emra të njohur për çdo brez, duke krijuar një ngjarje që i apelon audiencës më të gjerë. Nga njëra anë, Zendaya është një personazh i preferuar i të rinjve, ndërsa Matt Damon është një emër që pëlqehet nga brezi më i vjetër, duke garantuar që ky film do të tërheqë një audiencë të larmishme.

Në një kohë kur shumë filma janë duke u shfaqur drejtpërdrejt në platformat online, Nolan po e bën kinemanë një destinacion të domosdoshëm, duke inkurajuar njerëzit të përjetojnë një film si një ngjarje të jashtëzakonshme dhe të paharrueshme./BBC/KultPlus.com

Rikthimi i ‘Frankenstein’ në ekran

Posted on by Kult Plus

Romani “Frankenstein” i Mary Shelley, i botuar për herë të parë në vitin 1818, konsiderohet si një nga veprat themelore të letërsisë gotike dhe të zhanrit fantastiko-shkencor. Ky tregim i fuqishëm mbi një shkencëtar që guxon të sfidojë natyrën dhe të krijojë jetë jashtë normave njerëzore, për të përfunduar i ndëshkuar nga pasojat e zgjedhjeve të tij, ka frymëzuar dhjetëra adaptime në teatër, film dhe televizion. Në qendër të veprës qëndron jo vetëm tmerri i krijesës së bërë nga njeriu, por edhe dilemat morale, përgjegjësia ndaj jetës dhe vetmia ekzistenciale.

Në versionin e ri filmik që pritet të lansohet në nëntor 2025 në Netflix, regjisori Guillermo del Toro e rikthen këtë histori të njohur përmes një lenteje të errët dhe vizualisht të pasur, karakteristike për stilin e tij. I bazuar drejtpërdrejtë në romanin origjinal të Shelley, adaptimi i del Toros synon të qëndrojë besnik ndaj temave filozofike dhe emocionale të veprës, duke thelluar ndjeshmërinë e krijesës dhe dramën tragjike të krijuesit të saj, shkencëtarit Victor Frankenstein, përcjellë KultPlus.

Me aktorë të talentuar si Oscar Isaac, Jacob Elordi, Mia Goth etj., ky film nuk paraqet thjesht një histori horror, por një rrëfim të thellë mbi humbjen, veten, besimin dhe kufijtë e humanitetit. Del Toro i jep jetë këtij miti letrar me një qasje bashkëkohore, pa e humbur lidhjen me rrënjët klasike të tregimit.

Ky adaptim pritet të jetë një ndër risjelljet më të denja të romanit, duke e paraqitur “Frankenstein” si një histori të përjetshme që vazhdon të sfidojë kohën dhe ndërgjegjen njerëzore./KultPlus.com

Premiera e filmit ‘Isha vetëm 10 vjeç’ dhe promovimi i librit ‘Besa dhe burrëria’ në Pejë – një homazh për humanizmin në kohë lufte

Posted on by Kult Plus

Autori dhe dokumentaristi malazez Velibor Çoviq ishte në qendër të një ngjarjeje të veçantë kulturore në Pejë, ku u shfaq për herë të parë në Kosovë dokumentari i tij “Isha vetëm 10 vjeç”, dhe u promovua libri “Besa dhe burrëria”.

Ky aktivitet u organizua në kuadër të programit kulturor të Ambasadës së Malit të Zi në Kosovë, “Në rrugëtim: nga Dita e Pavarësisë deri te Dita e Shtetësisë”, dhe solli në vëmendje një prej kapitujve më të ndjeshëm të historisë së re të rajonit, vitin 1999, kur Mali i Zi hapi dyert për më shumë se 100 mijë refugjatë nga Kosova, pa dallim feje apo përkatësie etnike.

Filmi dokumentar, i cili trajton përjetimet e fëmijëve të zhvendosur dhe dimensionin njerëzor të solidaritetit malazez gjatë kohës së luftës, është shpërblyer me çmim të posaçëm në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit në Njujork, për “kontribut të jashtëzakonshëm në filmin dokumentar”, duke u vlerësuar si një dëshmi e vlerave universale njerëzore në mes të trashëgimisë së dhimbshme të luftës.

Ndërkohë, libri “Besa dhe burrëria” mbledh rrëfime reale dhe intervista, përfshirë edhe atë me presidenten e Kosovës, Vjosa Osmani-Sadriu, me titull “Nga refugjate në presidente”, e cila përmes fjalës së saj sjell një kujtim të gjallë dhe mirënjohës për mikpritjen e treguar nga qytetarët e Malit të Zi në kohën kur shumë familje shqiptare po iknin nga lufta.

Aktiviteti kulturor në Pejë nuk ishte vetëm një promovim kulturor, por një thirrje për reflektim mbi vlerat që i tejkalojnë kufijtë dhe kohën, si besa, burrëria dhe humanizmi./ KultPlus.com

Filmi biografik për Michael Jackson “Michael” shtyhet për në 24 Prill 2026

Posted on by Kult Plus

Filmi biografik i shumëpritur i Michael Jacksonit, “Michael”, do të zhvendoset për një shfaqje botërore më 24 prill, si në kinematë e rregullta ashtu edhe në Imax, duke hequr dorë nga data e mëparshme e tetorit.

Lionsgate ka marrë përsipër shpërndarjen në Shtetet e Bashkuara, ndërsa Universal do të shpërndajë në të gjithë botën – me përjashtim të Japonisë. Kino Films është përgjegjëse në Japoni. Filmi është drejtuar nga Antoine Fuqua, ndërsa skenari është nga John Logan. Roli i Jackson luhet nga Jafar Jackson, nipi i Mbretit të Popit. Graham King, i cili fitoi një Oscar për The Departed, është producent.

Sipas sinopsisit zyrtar të filmit: “Michael” kronikon udhëtimin e superyllit global për t’u bërë i njohur në botë si Mbreti i Popit, duke ofruar një vështrim intim në jetën dhe trashëgiminë e qëndrueshme të njërit prej artistëve më me ndikim dhe më të shquar që njerëzimi ka njohur ndonjëherë .”

Në maj, CEO i Lionsgate, John Feltheimer, kishte deklaruar se filmi “ka të ngjarë” të zhvendosej në vitin 2026. Edhe pse xhirimet përfunduan në maj 2024, projekti kaloi nëpër rixhirime dhe montazhi fillestar ishte i gjatë. Madje kishte mendime për ta ndarë atë në dy pjesë. Informacionet e fundit sipas raportimeve të mediave ndërkombëtare, buxheti i prodhimit është 155 milionë dollarë. Filmi do të publikohet nga FX në Ditën e Shën Valentinit 2026.

21 korriku, përvjetori i lindjes së yllit të filmit dhe komedisë, Robin Williams

Posted on by Kult Plus

Korriku shënon përvjetorin i lindjes së Robin Williams, një nga aktorët dhe komedianët më të dashur dhe më të paharrueshëm në historinë e filmit.

Me energjinë e tij të pakufishme, talentin e jashtëzakonshëm dhe aftësinë për të sjellë gëzim në zemrat e miliona njerëzve, Williams la gjurmë të thella në botën e artit.

Karriera e tij shtrihej në më shumë se katër dekada, gjatë të cilave ai solli në jetë një varg karakteresh të paharrueshme në film, televizion dhe teatër. Ai fitoi një Çmim Akademie për rolin e tij në “Good Will Hunting” dhe u shqua për aftësinë e tij për të balansuar komedinë me dramën në mënyrë të rrallë. Filmat si “Mrs. Doubtfire”, “Dead Poets Society”, “Aladdin” dhe “Jumanji” janë vetëm disa nga veprat që e bënë atë ikonë të kinemasë botërore, përcjellë KultPlus.

Megjithatë, pas dritës së skenës dhe buzëqeshjes së tij të njohur, Robin Williams përballej me sfida të mëdha personale dhe probleme shëndetësore. Ai vdiq në vitin 2014, duke lënë pas një boshllëk të madh në botën e artit dhe në zemrat e fansave të tij. Hetimet më pas zbuluan se ai vuante nga demenca, një sëmundje neurodegjenerative që ndikoi në shëndetin e tij mendor dhe fizik, dhe besohet të ketë qenë një nga faktorët kryesorë që çuan në vetëvrasjen e tij.

Në këtë përvjetor, kujtohet jo vetëm talenti i tij i jashtëzakonshëm, por edhe mesazhi i tij për të jetuar me pasion dhe humanizëm./KultPlus.com

“Obraz”, portreti i ndërgjegjes, filmi për familjen shqiptare nga regjisori malazez Nikolla Vukçeviq

Posted on by Kult Plus

Regjisori malazez, Nikolla Vukçeviq, sjell filmin e tij më të ri “Obraz” apo “Fytyra”, një film që trajton historinë e një familjeje shqiptare.

“Arti më i fuqishëm është ai që të bën ta pyesësh veten: çfarë do të bëja unë në vendin e tij?”, thotë regjisori, teksa përshkruan thelbin e filmit të tij.

Filmi “Obraz”, i bazuar në një histori të vërtetë nga Lufta e Dytë Botërore, rrëfen dilemën morale të Nur Dokës, një shqiptar që strehon një djalë të vogël dhe përballet me zgjedhjen mes dorëzimit të tij tek armiku apo mbrojtjes së tij me rrezikun për jetën e familjes.

Regjisori, i frymëzuar nga rrëfimi i akademikut Zuvdija Hoxhiq, e quan këtë film një “mision personal, profesional dhe artistik”. “Obraz” u vlerësua me çmimin për regjinë dhe skenarin më të mirë në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit në Saragosa.

“’Obraz’ na përball me busullat tona morale, pavarësisht kohës dhe hapësirës”, thotë regjisori, i cili thekson se për të arti duhet të flasë hapur dhe të mos shmangë të vërtetën, sidomos në kohë krizash morale.

Në një intervistë, Nikolla Vukçeviq thotë se e tërhoqi forca morale e këtij rrëfimi, që sipas tij përmban thelbin e një tragjedie antike të rrënjosur në realitetin ballkanik. Ai e përjetoi këtë histori si një mision personal dhe një mesazh universal mbi guximin dhe dashurinë për njeriun në kohë lufte.

Filmi nuk ofron një rrëfim heroik të idealizuar, por portretizon njerëzit me frikërat dhe dobësitë e tyre, duke theksuar dilemën morale që mbetet aktuale edhe sot: si do të reagonim në të njëjtën situatë? Rrëfimi zhvillohet në një hapësirë të kufizuar kohore prej 36 orësh dhe vendos në qendër individin, jo ideologjitë, përcjellë KultPlus.

Vukçeviq thekson se qëllimi i filmit është të nxjerrë në pah vlerat njerëzore që i tejkalojnë ndarjet fetare dhe etnike. Ai e sheh “Obraz” si një film që mund të nxisë reflektim dhe dialog në kohën e polarizimit dhe jotolerancës.

Reagimet ndaj filmit kanë qenë pozitive në festivale ndërkombëtare, duke dëshmuar potencialin e tij për të ndërtuar ura mes njerëzve me përvoja të ndryshme. Veçanërisht te të rinjtë, Vukçeviq ka vërejtur një gatishmëri më të madhe për të pranuar mesazhin e tij.

Filmi është realizuar me përkushtim të madh dhe në kushte të vështira financiare, me një ekip ndërkombëtar nga vende të ndryshme të Ballkanit. Regjisori beson se rrëfime të tilla pozitive janë jetike për shoqëritë tona dhe për ndërtimin e një të ardhmeje më tolerante dhe njerëzore./REL/KultPlus.com