Gjatë natës ka rënë shi deri në orën katër – në ajrin e qullur mëngjesi ka qëndruar, i ndalur qielli i zbehtë duket sikur ka mbyllur sytë si i dërrmuar nga pagjumësia. Orët ecin këmbëlehta mbi bregun e lagur të reve. Tufa mendimesh, hije të paqarta, më fluturojnë nëpër shpirt reflekse ngjyrë-lehta të trishtimit tim.
Kam dëshirë që t’i kap në fluturim e t’i mbaj do t’i lidh me anë të shkrimit them fjalët më shmangen e shkojnë. Nuk janë as qarje as qeshje nuk është as reflektim as urtësi janë pamje të zbehura tashmë këngë të zhveshura nga fjalët ngjyra të kuqerremta pa ngrohtësi kujtime e harrime – që kompozojnë së bashku si një figurë ëndrrat që do të kalojnë me kokën e kthyer nën vello sedërthyer.
Thirre, më thotë zemra thirre pra një herë atë pasagjeren e anijes në largim që të kthehet. Në këtë muzg ngrije drejt saj llampën e mbrëmjes e festoja lamtumirën. Thuaji, ‘ti je reale, ti je e ëmbël është dhimbja jote që sot fshihet në boshllëkun që ndan lulëzimin në pranverë dhe rënien e luleve. Bileta jote me shkronja të zbukuruara është gjithkund në blunë në të gjelbërtën në të artën dhe në ngjyrën e lulëkuqes ‘.
Kështu zemra ime sot merr udhë mbi valët e lëmuara të drurit palasha* në lulëzim nën dritën e papritur duke shkaktuar
Ti je për mua një krijesë e trishtë një lule e përkohshme poezie që bash në çastin kur e gëzoj dhe provoj të dehem e ndiej që ikën larg shumë larg, për mjerimin e shpirtit tim mjerimi im i trishtë. Kur të shtrëngoj çmendurisht në zemër dhe ta thith gojën, gjatë, papushim, jam i trishtuar, vogëlushe, sepse e ndiej zemrën time shumë të lodhur duke të dashur kaq keq. Ti ma jep gojën tënde dhe bashkë përpiqemi ta gëzojmë dashurinë tonë që kurrë s’do të jetë e lumtur sepse shpirti në ne është shumë i lodhur nga ëndrra tash t’ëndërruara. Por jam unë, jam unë frikacaku, dhe ti je kaq lart saqë kur mendoj për ty, nuk më mbetet veçse të shkrihem prej dashurie për atë pak gëzim që më jep, s’di a për tekë a për mëshirë. Bukuria jote është bukuri e trishtë të cilën s’do të guxoja kurrë ta ëndërroja, por, siç më ke thënë ti, është veç një ëndërr. Kur të flas për gjërat më të ëmbla dhe të shtrëngoj në zemrën time dhe ti nuk mendon për mua, ke të drejtë, vogëlushe: unë jam i trishtë, i trishtë dhe shumë frikacak. Dhe ja, ti je për mua asgjë tjetër veçse një iluzion i brishtë me sy të mëdhenj ëndrre, që për një orë më shtrëngohet në zemër dhe më mbush plot me gjëra të ëmbla, plot keqardhje. Kështu më ndodh kur i dërrmuar shtrydhem për të futur në vargjet e lehta një hov timin të trishtë. Një lule e përkohshme poezie asgjë më shumë, dashuria ime. Por ti nuk e di, vogëlushe, dhe kurrë nuk do ta dish çka më bën të vuaj. Do të vazhdoj, lule e vogël bionde, që kaq shumë ke vuajtur në jetë, të ta sodis fytyrën që të qan edhe kur buzëqesh -oh ëmbëlsia e trishtë e fytyrës tënde! nuk do ta dish kurrë, vogëlushe – do të vazhdoj të adhuroj pranë teje gjymtyrët e tua të vogla melodioze që kanë ëmbëlsinë e pranverës dhe janë kaq prekëse dhe aromatike saqë unë gati sa nuk çmendem nga mendimi se dikush tjetër do t’i dojë duke i mbërthyer në trupin e tij. Do të vazhdoj të të adhuroj, të të puth dhe të vuaj, deri kur ti t’më thuash një ditë se gjithçka duhet të marrë fund. Dhe atëherë ti nuk do të jesh më larg dhe nuk do ta ndiej më të lodhur zemrën, por do të çirrem nga dhimbja dhe do të puth në ëndërr dhe do të shtrëngoj në gjoks iluzionin e zhdukur. Dhe do të shkruaj për ty, për kujtimin tënd zemërthyes pak vargje vajtuese që ti nuk do t’i lexosh kurrë. Por mua do të më qëndrojnë mizorisht të gozhduara në zemër përgjithmonë.
Unë, biri yt, Kosovë t’i njoh dëshirat e heshtura, t’i njoh ëndrrat, erërat e fjetura me shekuj, t’i njoh vuatjet, gëzimet, vdekjet, t’i njoh lindjet e bardha, caqet e tuka të kulluara; ta di gjakun që të vlon në gji, dallgën kur të rrahë netëve t’pagjumta e të shpërthej do si vullkan:- më mirë se kushdo tjetër të njoh, Kosovë. Unë biri yt.
Aroma e ëmbël e një pikëllimi të madh shtrihet mbi tokë Duqe tymi ngriten dhe bashkohen në qiellin e rënduar: Një njeri shtrihet, ëndërron për fushat e gjelbërta dhe lumenjtë Por zgjohet në një mëngjes pa arsye për t’u zgjuar I përhumbur nga kujtimi i një parajse të zhdukur Në rininë e tij a në ëndërr, s’mundet ta saktësojë Është i prangosur në një botë të vdekur përgjithmonë Nuk mjafton… nuk mjafton.
Gjaku i tij është ngrirë dhe prerë nga lemeria Gjunjtë e tij janë dridhur dhe natën i janë dorëzuar Në momentin e të vërtetës dora i është dobësuar Hapi i tij është ligështuar
Një botë, një shpirt Koha ikën, lumi rrjedh
I flet lumit për përkushtimin dhe dashurinë e humbur Dhe heshtur i përgjigjet asaj ftese të rrëmbyeshme Rrjedh errët dhe i trazuar drejt e në det Një aludim i zymtë se çka i duhet të jetë Është një erë që kësaj nate fryn pandërprerë Dhe sytë më janë pluhurosur, shikimi është verbuar Dhe heshtja që flet më zëshëm sesa fjalët E premtimeve të thyera./VirtualSophists/KultPlus.com
Autor i poezisë: David Gilmour Përktheu dhe përshtati: Nuhi Sadiku
Kafshatë që s’kapërdihet asht, or vlla, mjerimi, kafshatë që të mbetë në fyt edhe të zë trishtimi kur shef ftyra të zbeta edhe sy t’jeshilta që t’shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin të tan jetën e vet derisa të vdesin.
E mbi ta n’ajri, si në qesendi, therin qiellën kryqat e minaret e ngurta, profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta shkëlqejnë e mjerimi mirfilli ndien tradhti. mjerimi ka vulën e vet t’shëmtueme, asht e neveritshme, e keqe, e turpshme, balli që e ka, syt që e shprehin, buzët që më kot mundohen ta mshefin – janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes, t’mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezës mbi t’cilën hangri darkën një qen e pamshirshëm me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.
Mjerimi s’ka fat, por ka vetëm zhele, zhele fund e majë, flamujt e një shprese t’shkyem dhe të coptuem me t’dalun bese.
Mjerimi tërbohet n’dashuni epshore. nëpër skaje t’errta, bashkë me qej, mij, mica, mbi pecat e mykta, t’qelbta, t’ndyta, t’lagta lakuriqen mishnat, si zhangë; t’verdhë e pisa, kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore, kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta edhe shuhet uja, dhe fashitet etja n’epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja. dhe aty zajnë fillin t’marrët, shërbtorët dhe lypsat që nesër do linden me na i mbushë rrugat.
Mjerimi në dritzën e synit t’kërthinit dridhet posi flaka e mekun e qirit nën tavan t’tymuem dhe plot merimanga, ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga, ku foshnja e smume qan si shpirt’ i keq tu’ ndukë gjitë e shterruna t’zezës amë, e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq, mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë. foshnj’ e saj nuk qesh, por vetëm lëngon, e ama s’e don, por vetëm mallkon. vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit ku foshnjën përkundin lot edhe të fshamit!
Mjerimi rrit fëmin në hijen e shtëpive të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis, ku nuk mund t’u prishet qetsia zotnive kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.
Mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet, don ta msojë t’i iki grushtit q’i kërcnohet, atij grusht që n’gjumë e shtërngon për fytit kur fillojnë kllapitë e etheve prej unit dhe fetyrën e fëmis e mblon hij’ e vdekjes, një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes. nji fryt kur s’piqet dihet se ku shkon qashtu edhe fëmia n’bark t’dheut mbaron.
Mjerimi punon, punon dit e natë tu’ i vlue djersa në gjoks edhe në ballë, tue u zhigatun deri n’gjujë, n’baltë e prap zorrët nga uja i bahen palë-palë. shpërblim qesharak! për qindenjë afsh në ditë – vetëm: lekë tre-katër dhe “marsh!”.
Mjerimi kaiher’ i ka faqet e lustrueme, buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme, trupin përmendore e një tregtis s’ndytë, që asht i gjikuem të bijë në shtrat vet i dytë, dhe për at shërbim ka për të marrë do franga ndër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.
Mjerimi gjithashtu len dhe n’trashigim -jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme, por eshtnat e shtrembta e n’gjoks ndoj dhimbë, mund që t’len kujtim ditën e dikurshme kur pullaz’ i shpis u shemb edhe ra nga kalbsin’ e kohës, nga pesha e qiellit, kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi za plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit, ish zan’ i njeriut që vdiste nën tra. kështu nën kambët’randë t’zotit t’egërsuem – thotë prifti – vdes ai që çon jetë të dhunuem.
dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinash mbushet got’ e helmit në trashigim brezninash. mjerimi ka motër ngushulluese gotën. në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdrale të neveritshme, shpirti me etje derdh gotën n’fyt për me harrue nandhetenand’ halle. e gota e turbull, gota satanike tu’ e ledhatue e pickon si gjarpni- dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni, nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike. tê gjitha hallet skami n’gotë i mbyt kur njiqind i derdh një nga një në fyt. mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsina dhe bajnë tym si hejt q’i ban shkrum shkreptima.
Mjerimi s’ka gëzim, por ka vetëm dhimba, dhimba paduruese qe t’bajnë t’çmendesh, që t’ap in litarin të shkojsh fill’ e t’varesh ose bahe fli e mjerë e paragrafesh.
Mjerimi s’don mshirë. por don vetëm të drejt! mshirë? bijë bastardhe e etënve dinakë, t’cilt n’mnyrë pompoze posi farisejt i bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparak tu’ ia lëshue lypsiti një grosh të holl’ n’shplakë.
mjerimi asht një njollë e pashlyeme n’ballë të njerzimit që kalon nëpër shekuj. dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshme ta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj./KultPlus.com
Porsi kanga e zogut t’verës, qi vallzon n’blerim të prillit; porsi i ambli flladi i erës, qi lmon gjit e drandofillit; porsi vala e bregut t’detit, porsi gjâma e rrfès zhgjetare, porsi ushtima e nji tërmetit, ngjashtu â’ gjuha e jonë shqyptare. Ah! po; â’ e ambël fjala e sajë, porsi gjumi m’nji kërthi, porsi drita plot uzdajë, porsi gazi i pamashtri; edhè ndihet tue kumbue; porsi fleta e Kerubinit, ka’i bien qiellvet tue flutrue n’t’zjarrtat valle t’amëshimit. Pra, mallkue njai bir Shqyptari, qi këtë gjuhë të Perëndis’, trashigim, që na la i Pari, trashigim s’ia len ai fmis; edhe atij iu thaftë, po, goja, që përbuzë këtë gjuhë hyjnore; qi n’gjuhë t’huej, kur s’asht nevoja, flet e t’veten e lèn mbas dore. Në gjuhë shqype nanat tona qi prej djepit na kanë thânun, se asht një Zot, qi do ta dona; njatë, qi jetën na ka dhânun; edhe shqyp na thanë se Zoti për shqyptarë Shqypninë e fali, se sa t’enden stina e moti, do ta gzojn kta djalë mbas djali. Shqyp na vete, po pik’ mâ para, n’agim t’jetës kur kemi shkue, tue ndjekë flutra nëpër ara, shqyp mâ s’pari kemi kndue: kemi kndue, po armët besnike, qi flakue kanë n’dorë t’shqyptarëvet, kah kanë dekë kta për dhè të’t’Parvet. Në këtë gjuhë edhe njai Leka, qi’i rruzllim mbretnin s’i a, xûni, në këtë gjuhë edhe Kastriota u pat folë njatyne ushtrive, qi sa t’drisë e diellit rrota, kanë me kênë ndera e trimnive. Pra, shqyptarë çdo fès qi t’jini, gegë e toskë, malci e qyteta, gjuhën t’uej kurr mos ta lini, mos ta lini sa t’jetë jeta, por për tê gjithmonë punoni; pse, sa t’mbani gjuhën t’uej, fisi juej, vendi e zakoni kanë me u mbajtë larg kambës s’huej, Nper gjuhë shqype bota mbarë ka me ju njohtë se ç’fis ju kini, ka me ju njohtë për shqyptarë; trimi n’za, sikurse jini. Prandaj, pra, n’e doni fisin, mali, bregu edhe Malcija prej njaj goje sod t’brohrisim: Me gjuhë t’veten rrnoftë Shqypnia!/KultPlus.com/
Jam rrit t’u mendu që baba din gjithçka Se ashtu m’kanë msu Që baba kurrë nuk i then premtimet E as nuk jep premtime që s’mun i mban
Jam rrit t’u mendu që babës gjithçka i shkon për dore Që për gjithçka Ai e ka përgjigjen Detyrat e matematikës e kimisë Integrale, limite, matrica Krejt i di
Baba jem krejt i di Çka bojnë ata që s’kanë një babë si i jemi?
Baba veç me gatu s’di Po edhe se kanë detyru kurrë Se tanë ditën i ka pas durt n’rrezik Edhe pse gjithmonë ka besu se rrymën elektrike e ka mik
Baba jem krejt i di Për besë e ka ba një robot me lëvizë e një derë të madhe e të hekurit me një klik e hap e mbyll
Baba jem ka qenë hero, deri kur e ka thy t’parin premtim E kjo ka ndodh kur jam rrit dhe e kam kuptu që ai nuk ka fuqi mbinjerzore, po është veç nji njeri
Baba jem krejt i din Sa herë dikush ka msu çik e kujna jam I kanë thurë lavde babës tim “Je me fat” m’kanë thanë “Që e ke babë”
Baba jem krejt i di, kur e marrin vesh njerëzit emrin e tij më thonë që normal që kam dalë si kam dalë se e kam një babë të tillë.
Baba jem krejt i di, edhe pse me kalimin e viteve kam kuptu që e vërteta ndonjëherë ka bisht.
Baba jem ani se ka ditë me zgjidh integrale S’e ka kuptu kurrë dashninë teme për poezinë M’ka thanë gjithë që jam e prirun për sende ma t’mdhaja Se ka kuptu që s’ka send ma t’madh se dashuria n’poezi E që unë veç ashtu kam ditë me dasht T’u i lanë letra e t’u ja sqaru që Babë unë kështu jam
Baba jem krejt i din Veç si mos me u lëndu prej fjalëve t’evladit t’vet Këtë kurrë s’e ka msu Se për besë e kemi lëndu Atëherë kur e kemi pa që nuk asht mbinjeri Jemi dëshpëru E jemi largu, si fëmijë: “Baba nuk po na kupton, Na ma mirë se ai po dimë”
Po baba ka pas shumë durim, ani se e kemi idhnu e vujtjet tona vujtje të tij shumë shpesh janë ba.
Baba krejt i din, Baba krejt m’i ka mësu, Veç, që është vetëm njeri Unë kurrë s’kam me besu.
Baba jem ka superfuqi Se kur kam qenë e vogël M’ka vërtetu që një hero mbetet gjithmonë i tillë.
Artpolis është në përgatitjet e fundit për realizimin e mbrëmjes poetike Poezi për Fuqi- Çdo ditë është 8 Mars, mbrëmje që përfshinë poetë dhe aktorë nga vendi dhe jashtë, shkruan KultPlus.
Për këtë ngjarje poetike kanë njoftuar vetë organizatorët, dhe më poshtë keni njoftimin e plotë të kësaj organizate.
Me poezi inspiruese dhe fuqizuese nga poetet/ët, të interpretuara nga aktoret/ët dhe aktivistet/ët ju mirëpresim në Menzën Ramiz Sadiku, të enjten, më 2 mars, 2023 nga ora 20:00, për të përjetuar një mbrëmje artistike të poezisë dhe muzikës për fuqizim të grave dhe vajzave në Kosovë.
Mysafire speciale e kësaj mbrëmje artistike është poetja nga Shqipëria, Mimoza Ahmeti. Kurse do të interpretojnë edhe poetet/ët: Sibel Halimi, Shpëtim Selmani, Gili Hoxhaj dhe Arbër Selmani.
“Poezi për fuqi” do të pasurohet edhe me interpretimet e aktoreve/ëve dhe aktivisteve/ëve: Meli Qena, Igballe Qena, Shkelzen Veseli, Denis Galushi, Anisa Ismaili, Fatmir Menekshe, Neri Ferizi, Mila Mihajlovic, Aleksandra Jovičić, dhe Donato Giuliani.
Gjithashtu do të interpretojë poezi të përzgjedhura nga Shpëtim Selmani edhe Trupa Artistike Rezidente e Artpolis në përbërje të: Blerta Gubetini, Donikë Ahmeti, Edlir Gashi, Kaltrinë Zeneli, Mikel Markaj, Qendresa Kajtazi, Zhaneta Xhemajli, dhe koreografit Robert Nuha. Kjo mbrëmje udhëhiqet nga regjisorja dhe drejtoresha e Artpolis, Zana Hoxha.
Poezitë do të përcjellën me muzikë nga bendi i Semira Latifit, së bashku me Arian Randobrava dhe Ilir Bajri.
Duke ardhur në këtë mbrëmje ju kontribuoni me blerjen e biletës, që i dedikohet fondit të solidaritetit të Artpolis për tri gra kryefamiljare nga Skenderaj, Klina dhe Mitrovica, qytete këto prekura nga vërshimet.
Për publikun edhe këtë herë do të jetë në dispozicion “Mikrofoni i hapur” që të kontribuoni në këtë mbrëmje artistike duke lexuar poezitë e juaja ose të autoreve të tjera feministe.
Biletat mund t’i rezervoni duke kontaktuar në këtë numër të telefonit: +38345216493
Me blerjen e një bilete për ju do të dhurohet një bluzë e veçantë me dizajnin e “Poezi për fuqi”.
Ky aktivitet realizohet nga Artpolis – Qendra për Art dhe Komunitet, mbështetur nga cfd./ KultPlus.com
Dy nga figurat më të mëdha të artit dhe letërsisë shqiptare aktori Timo Flloko dhe shkrimtari Ismail Kadare janë shfaqur krah njëri-tjetrit.
Ata shihen të ulur në një kafene në kryeqytet dhe aktori nis të interpretojë vargjet e poezisë së Kadaresë, “Mall”. Shkrimtari shihet teksa e dëgjon me vëmendje.
Poezia ‘Mall’
“Ca pika shiu ranë mbi qelq. Për ty unë befas ndjeva mall. Jetojmë të dy në një qytet, Dhe rrallë shihemi, sa rrallë.
Edhe m’u duk pak e çuditshme Si erdh kjo vjeshtë, ky mëngjes. Qiejt e ngrysur pa lejlekë Dhe shirat pa ylberë në mes.
Dhe thënia e vjetër e Heraklitit Seç m’u kujtua sot për dreq Të gjallët janë bashkë në botë, Kurse të fjeturit janë veç.
Në ç’ëndërr kemi rënë kaq keq, Që dot s’po zgjohemi ne vallë? Ca pika shiu ranë mbi qelq Dhe unë për ty seç ndjeva mall” / KultPlus.com
Porsi kanga e zogut t’verës, qi vallzon n’blerim të prillit; porsi i ambli flladi i erës, qi lmon gjit e drandofillit; porsi vala e bregut t’detit, porsi gjâma e rrfès zhgjetare, porsi ushtima e nji tërmetit, ngjashtu â’ gjuha e jonë shqyptare. Ah! po; â’ e ambël fjala e sajë, porsi gjumi m’nji kërthi, porsi drita plot uzdajë, porsi gazi i pamashtri; edhè ndihet tue kumbue; porsi fleta e Kerubinit, ka’i bien qiellvet tue flutrue n’t’zjarrtat valle t’amëshimit. Pra, mallkue njai bir Shqyptari, qi këtë gjuhë të Perëndis’, trashigim, që na la i Pari, trashigim s’ia len ai fmis; edhe atij iu thaftë, po, goja, që përbuzë këtë gjuhë hyjnore; qi n’gjuhë t’huej, kur s’asht nevoja, flet e t’veten e lèn mbas dore. Në gjuhë shqype nanat tona qi prej djepit na kanë thânun, se asht një Zot, qi do ta dona; njatë, qi jetën na ka dhânun; edhe shqyp na thanë se Zoti për shqyptarë Shqypninë e fali, se sa t’enden stina e moti, do ta gzojn kta djalë mbas djali. Shqyp na vete, po pik’ mâ para, n’agim t’jetës kur kemi shkue, tue ndjekë flutra nëpër ara, shqyp mâ s’pari kemi kndue: kemi kndue, po armët besnike, qi flakue kanë n’dorë t’shqyptarëvet, kah kanë dekë kta për dhè të’t’Parvet. Në këtë gjuhë edhe njai Leka, qi’i rruzllim mbretnin s’i a, xûni, në këtë gjuhë edhe Kastriota u pat folë njatyne ushtrive, qi sa t’drisë e diellit rrota, kanë me kênë ndera e trimnive. Pra, shqyptarë çdo fès qi t’jini, gegë e toskë, malci e qyteta, gjuhën t’uej kurr mos ta lini, mos ta lini sa t’jetë jeta, por për tê gjithmonë punoni; pse, sa t’mbani gjuhën t’uej, fisi juej, vendi e zakoni kanë me u mbajtë larg kambës s’huej, Nper gjuhë shqype bota mbarë ka me ju njohtë se ç’fis ju kini, ka me ju njohtë për shqyptarë; trimi n’za, sikurse jini. Prandaj, pra, n’e doni fisin, mali, bregu edhe Malcija prej njaj goje sod t’brohrisim: Me gjuhë t’veten rrnoftë Shqypnia! / KultPlus.com
Unë, biri yt, Kosovë t’i njoh dëshirat e heshtura, t’i njoh ëndrrat, erërat e fjetura me shekuj, t’i njoh vuatjet, gëzimet, vdekjet, t’i njoh lindjet e bardha, caqet e tuka të kulluara; ta di gjakun që të vlon në gji, dallgën kur të rrahë netëve t’pagjumta e të shpërthej do si vullkan:- më mirë se kushdo tjetër të njoh, Kosovë. Unë biri yt./ KultPlus.com
Mos fajëso kurrë askënd, për asgjë, sepse, thellë-thellë, ke bërë me jetën tënde krejt çka ke dashur.
Pranoje vështirësinë e të përmiresuarit të vetes dhe të kurajës për ta ndryshuar atë. Triumfi i njeriut të vërtetë buron nga hiri i gabimeve të tij.
Mos u anko kurrë për vetminë tënde, apo për fatin tënd, përballu kryelartë dhe pranoje. Në një mënyrë apo në një tjetër, është pasojë e veprimeve të tua dhe e bindjes se ti gjithnjë duhet të fitosh.
Mos u hidhëro me dështimin tënd, as mos fajëso dikë tjetër, pranoje bash tash, ose do të vazhdosh të shfajësohesh si një fëmijë. Kujto se çdo çast është i mirë për të filluar dhe asnjë s’është aq i tmerrshëm sa për t’u dorëzuar.
Mos harro se shkak i të tashmes sate është e shkuara jote, ashtu siç e tashmja do të jetë shkak i të ardhmes sate. Mëso nga të guximshmit, nga të fortët, nga ata që nuk e pranojnë destinin, nga ai që do të jetojë pavarësisht gjithçkaje. Mendo më pak për problemet e tua e më shumë për punën tënde, dhe problemet e tua, pa i eliminuar, do të vdesin.
Mëso të lindësh nga dhimbja, të jesh më i madh se ajo, më i madh se pengesat. Shihu në pasqyrën e vetes dhe do të jesh i lirë e i fuqishëm dhe do të pushosh së qeni kukull e rrethanave, sepse veç ti je fati yt.
Ngrihu dhe shihe diellin në mëngjes dhe frymoje dritën e agimit. Ti je pjesë e forcës së jetës sate, zgjohu tash, lufto, ec, ji i vendosur dhe do të triumfosh në jetë. Mos mendo kurrë për fatin tënd, sepse fati është pretekst i të dështuarve. / KultPlus.com
Poezi nga Khalil Gibran – (Do not love half lovers) Përktheu: Guri K. Buza
Mos dashuro të gjysmë dashuruar Mos zbavit gjysmë shokë Mos shijo vepra të të gjysmë talentuarve Mos jeto një gjysmë jete dhe mos vdiq një gjysmë vdekje Nëse zgjedh heshtjen, atëherë ji i heshtur Kur të flasësh, vazhdo deri sa ta përfundosh Mos e hesht veten për të thënë diçka Dhe mos fol për të qenë i heshtur Nëse e pranon, atëherë shprehe troç Mos e mbulo Nëse e refuzon, atëherë të jesh i qartë se një refuzim i dyshimtë nuk është veçse një pranim i dobët Mos prano një gjysmë zgjidhje Mos beso në gjysmë të vërteta Mos ëndërro një gjysmë ëndrre Mos fantazo për gjysmë shpresa Gjysmë gote nuk do të ta shuaj etjen Gjysmë vakti nuk do të të ngop Gjysmë rruge nuk do të të shpie gjëkundi Gjysmë ideje do të të lërë pa rezultat Gjysma jote tjetër nuk është ajo që e dashuron Je ti në një kohë tjetër por në të njëjtën hapësirë Je ti, kur ti nuk je Gjysmë jete është një jetë që s’e ke jetuar Një fjalë që nuk e ke thënë Një buzëqeshje që e ke vonuar Një dashuri që nuk e ke pasur Një shoqëri që nuk e ke njohur Të zgjatesh dhe të mos arrish Të punosh dhe të mos punosh Të marrësh pjesë vetëm që të mungosh Çfarë të bën të huaj tek më të afërtit e tu dhe ata të huaj tek ti Gjysma është veçse një moment paaftësie por ti je i aftë se ti nuk je një gjysmë qenie Je një tërësi që ekziston ta jetosh një jetë jo një gjysmë jete. / KultPlus.com
