Prush n’gji

Poezi nga Xhevat Latifi

(Sërish me nanën)
Nana, vonë binte me fjetë
mbulonte fëmijte e më pas babës, i vinte dhe xhup.
Te e vona shkrifte flokët
E para fytyrë në mëngjes që shihja ishte nana:
-Zgjohu me shkue n’shkollë, mos vono!
Kështu kaluen shumë vjet
Nana mbulonte çdo zhurmë, çdo mungesë, mbulonte fëmijët edhe nga frika
Dhe nga nji shtet që vriste e hahej me botën se ishte i drejtë.
Nji ditë në gjykatën e Gjilanit,
nana përgjigjej për armën që kurrë s’e pamë,
ishte sajesë regjimi!
Nanë,- a frigohesh i thashë,
për me mund frikën time!
Nuk frikohet Nana!-dhe mbylli butë derën e gjykatës së pakuptimtë!
Çfarë arme ishte mbulesa e nanës
sall flakrat e nositit- gji i thellë…
*
Pas luftës nanës i ra nuri i paqes,
sërish binte vonë duke mbuluar fëmijët,
tash në katër anët e botës!
Pa shkuar kurrë në shkollë dinte përmendsh kohën
si matet në meridiane kohore
E ndante pensionin e pleqërisë me nipa dhe mbesa
luante lojën “një ty, një mua”
Gjersa një ditë drita ju ndal në qerpik!
*
Nanën kurrë s’e kam kuptuar pse aq shpejt ndizte zjarrin,
Nji ffyyyyy dhe zjarri bëhej murlan
Prushi i zjarrit t’nans m’vjen tash n’gji
Kur unë mbuloj fëmijët në dhomë,
a nga larg, nëpër qoshet e botës.
Zjarri i nanës gjithmonë rri ndezur! / KultPlus.com

Nëse ti je…

Poezi nga Elizabeta Qarri

Nëse ti je shiu, dua të lagem e të ndjej vërshimin tënd
mbi trupin tim të squllur.
Nëse ti je nata, dua të tretem e përhumbem
në largësitë e yjeve plot magji.
Nëse ti je dielli, dua të ngroh trupin që më dridhet
saherë ti shfaqesh pranë.
Nëse ti je era, dua të ndjej puhizën tënde
mbi gjinjtë e mi të harlisur.
Nëse ti je uji, dua t’më shuash etjen
e buzëve të thara.
Nëse ti je qielli, bardhësive të shtratit tënd
dua të të pres.
Nëse ti je deti, dua të zhytem e të prek thellësitë
e botës tënde.
Nëse ti je lumturia, dua të jem flaka që zjarrin
tënd se shuan kurrë.
Nëse ti je durimi,dua pranë teje të dorëzohem e
të të them sa shumë e jotja jam.
Nëse ti je ëndrra, dua nga gjumi të mos
zgjohem kurrë.
Nëse ti je dehja, dua të jem epshi e dashuria
që shpirtërat tanë i bën të gjallë. / KultPlus.com

Liria

Poezi nga Xhevdet Bajraj

Pesë orë e ka bartur
mbi shpinë
dritaren e shtëpisë së fshatit
kur arriti në qytet
e vendosi në shtëpinë e re
i gëzuar hyri në dhomë
dhe po shikonte nëpër dritare
nuk e kuptonte
pse nuk e shihte peizazhin e fshatit
ishte e njëjta dritare
nëpër të cilën kishte shikuar
tërë jetën
Pas nëntë muajve
vdiq nga trishtimi. / KultPlus.com

Nuse domethënë…

Poezi nga Sibel Halimi

Nëse mund t’i ikësh një kuptimi

Nuse
domethënë
me i mbyll sytë
me e dashtë tokën
me i qëndrua pip drejtë
jetës së papërsosun
me i thanë lamtumirë
një epoke të turbullt
me dilemat që një kuptim
është e vetmja ekzistencë
me fle përjetësisht në të bardhën
mashtrim. / KultPlus.com

“Për Shqyptarë do t’ jét Shqypnija; kush ua prekë, ai kjoftë mallkue”

Poezi nga Gjergj Fishta:

Porsi fleta e Ejllit t’ Zotit

Po rrehë Flamuri i Shqypnis,

E thrret t’ bijt e Kastrijotit

Me mbledhë tok nder çetë t’ ushtris.

Bini, Toskë, ju, bini Gegë!

Si dy rrfé, qi shkojn tue djegë!

A ngadhnyesë a t’ gjith deshmorë!

Trima, mbrendë! Me dorë! Me dorë!

Per mbas Flamrit t’ vet Shqyptari,

Kur rrokë armët per t’ drejta t’ veta,

Atje lufta ndezet zhari,

Atje anmiku vehet m’ t’ leta.

Bini, Toskë!….

Mbi njatë Flamur Perendija

Me dorë t’ vet Ai e ka shkrue:

“Per Shqyptarë do t’ jét Shqypnija;

Kush ua prekë, ai kjoftë mallkue!”

Bini, Toskë!….

Shka? A thue ‘i mend se atë tokë t’ bekueme,

Qi vetë Zoti na ka dhanun,

Sod me e shkelë kamba e poshtnueme

E nji t’ huej’t na kem m’ i a lanun?

Bini, Toskë!….

Ah; jo, kurr. Njiqind herë para

Kem’ me u shkri me gra, me fmi!

Kem’ me mbetë kortarë nder ara,

Se me shkelë lamë t’ huej’n n’ Shqypni.

Bini, Toskë!…

M’ kambë, Sokola të Shqypnis!

Flamri ynë, qé, n’ ajr po shtiellet

Si pol veshet t’ Perendis,

Kah na ban hije prej qiellet.

Bini, Toskë!….

Ma mirë dekë me u shue nen hije

T’ Flamrit t’onë në fushë t’ mejdanit,

Se me rrnue nji jetë robnije

Per nen sukuj t’ huejë t’ Balkanit.

Bini, Toskë!….

Armët e Besen na i njeh bota;

Trima n’ zâ kem’ pasun t’ Parët,

Luften né na e msoi Kastrjota:

Kè, thue, frigë do t’ kenë Shqyptarët?!

Bini, Toskë!…

Urra! Djelm, eh ‘u u dhashtë e mbara!

Sod a kurr, me dekë p’r Atdhé!

Flamri i ynë, qé, u nis perpara:

Ndimo, Zot, per Atmè e Fé!

Bini, Toskë!…. / KultPlus.com

‘Mall i kam t’rrahunat e zemrës, kur kokën pushoj n’gjoksin tand’

Poezi nga Xhejlane Tërbunja

Zanin me ta ni,

mall kam.

Dorën tane tu e shëtit flokut tem

naltë e poshtë, mall.

Mall ,

me m’pa n’sy kalimthi.

Mall,

me e ngul shikimin n’sytë e tu.

Mall i kam t’rrahunat e zemrës

kur kokën pushoj n’gjoksin tand.

Kamb’t e mija përherë t’mbërdhime

me m’i ngroh natën kur flej ,

kam mall.

Kur andrra t’trishta shoh,

me m’fol ambël, kam mall.

Kur çohem prej gjumit

me t’pa përballë , mall . / KultPlus.com

E përhitura

Poezi nga Vlora Konushevci

Sa dëshira të heshtuna i ke? Sa të shtypuna a të shkëmbyeme si salvetat dikur në kuti bonbonjerash!  Sa prej tyne as vetes s’guxon me ja tregu,
ato që i sheh në andërr e çohesh tue u përfalë, zotin lutë me t’ruejt!

Sa herë e ke sabotu lumturinë tande, je rrudhë si livore lisi
e ke mashtru fëmijën se ajo lodër s’asht në shitje
burrin se je e dërmume për seks
veten se dëshirat tua presin si deka!

Në zanin tand ndigjoj dyert që mbyllen e dashtun, peshimin milimetrik
të dëshirave por ashtu peshohen veç shpenzimet në fund të janarit.
Dinjiteti copëtohet edhe tue ja ndal zanin lumturisë*.

Nuk je perëndi, je veç njeri prej mishi e gjaku
Olimpi asht i rezervuem për legjenda
të çmenduna edhe ato, veç mite kot.

Nuk çohet jeta teheve, e dashtun, asht ditë e bukur me u çmend sot!
Me i vu cak qiellit e me çjerrë në dysh currik përpjetë
prej gazit, jo prej vajit,
atdheu jonë asht gjuha e dashtun, idenë e pritjes me nda 
n’midis si bukën, e të përhiturën sundimtare
me ba! 

*Mos qesh shumë se të del idhnim, urtësi popullore , në mjekësi 
nihet si fobi prej lumturisë, tregues i çrregullimit mendor – ankthit. / KultPlus.com

‘Koha është të duhemi’

Poezia “Dashuria” e poetit të madh, Ali Podrimja:

Koha është të duhemi,

të kesh besim në mua kur të them: Trime,

të kem besim në ty kur më thua: Trim.

Për kokën time kryeneçe shumë kurthe ngrite,

shumë e pushkët mbushi babai yt, fisi yt,

një mijë e një të zeza kurdise ku do t’ma zije pritën.

E nën një kulm banonim,

nga frëngjia me ditë më peshove,

me ditë lexoja Shekspirin në hijen e Kullës,

se mos do të takoj te kroni i shpresave.

Ma ruaj syrin, dashuria ime,

ma ruaj shpinën nga dielli, nga acari!

Kam frikë se ma therin syrin cubat e territ,

kam frikë se më vrasin pas shpine të pabesët.

Dashuria ime, ma zgjat dorën ta kapërcejmë këtë ujë të madh,

i huaj s’jam as vij nga tokë e vdekshme.

Në fund të livadhit të kositur a po sheh:

ai kali i bardhë është yni tash e përgjithmonë.

Më shikon drejt në sy, lëri zënkat, fjalët, sharjet.

Unë do të sjell Lulen nga zemra e bjeshkës,

do ta ndez llambën në kullë,

do ta hedh farën në tokën e re.

Kur të desha, çoje dashuri pas shtatë katundeve

e të rënat të forta i kishe.

Kur më deshe, çoja dashuri me një grua të marrë

e mëhalla jehonte nga shpifjet.

Na iku jeta, trime, si s’menduam pak edhe për vete.

Koha është të duhemi. / KultPlus.com

Ma gjeni një gru që s’di ç’asht dhuna

Poezi nga Valbonë Bajrami

Ma gjeni një gru n’vendin tem që nuk i ka jetu

një nga njëzet e tetë strofat e Sylvia Plath

njëzet e tetë ditë t’përsërituna

derisa jeta t’i sprovon nandë shpirta e ndalon ciklin

me marr guxim me lëshu za

krejt n’liri

ma gjeni një të vetme pa zemërim

që e ka pa jetën në dritë syni

e s’di se ç’asht’ dhuna

-fizike, mendore, materiale-

një ma gjeni, që ka thye mite

s’përputhet me traditat

se ç’asht’ gru e mirë, e ndershme

sipas hireve që tjetër kush i ka thurë për mu e ty

ma gjeni një të vetme për lapidar

me kujtu, me i frymëzu

të nandë shpirtat buzë vdekjes

ma gjeni një

një të vetme

një për be që nuk asht’ zonja Lazarus. / KultPlus.com

E kam vendosur burrin në shitje

Poezi nga Arbër Selmani

Kam vendosur që më në fund ta bëj gjumin siç duhet.

E kam vendosur burrin në shitje

nuk flas me të

sytë nuk na puthen

duart refuzojnë të preken

fotelja e tij dhe e imja nuk janë shoqe

macja ime e urren macen e tij

u lodha sa i pangishëm është ky njeri.

Burri im është në shitje.

fjalët ‘tenxhere’, ‘fshisë e rrymës’ dhe ‘të dua’, nuk i njeh

nuk i flet

nuk ia mësuan

as prindërit e as mësuesit,

as profetët, luciferët, as engjëjt e as hoxhallarët.

Më përpara futem në zjarrin e shporetit

se të vazhdoj me të.

Dua të ndahem.

Lahemi në dy banjo të ndryshme

dhomën e ditës, me barrikadë në mes

e kemi ndarë gati në dhjetë pjesë.

Fëmijët e mi i urrejnë fëmijët e tij.

Burri im është për shitje

pash hatrin e Zotit, veç merreni, pa pritje.

17 palë çorape

45 tipe të këmishave

3 shishe të rakisë së dardhës

gojën të jargitur me sharje e ofendime

ksanaks çdo 12 orë

me migrenë qysh prej natës së parë që patëm seks,

burrë me mungesë të vitaminës D.

Merreni,

ose hedhjani Diellit.

Unë kam ambicie, kam andrra

dhe ja, pa mendu, burrin e kam vendosë në shitje.

Ai di shkrim e lexim, nuk di gëzim,

kurrë në jetë nuk ka hekurosur

asnjëherë nuk ka blerë as miell, as sheqer, as vaj.

Pos vajit që ma dha.

Në dy ballkone, jetojmë të ndarë

ai shqetësohet ditën, unë natën

ai e ha mëngjesin kur unë e përfundoj darkën

edhe tepsitë tona janë të ndara.

Mes britmave, kërkon të bëjmë fëmijë

unë tjerë fëmijë me të jo, jo për këtë jetë.

Oborrin e gjelbër e kemi shndërruar në dy zyre me xhama,

unë e urrej nënën e tij, ai e urren nënën time.

Burri im është në shitje,

është trupmadh, hiç fitimtar

nuk na goditen as idetë, as grushtat,

as fetë

ai në lutjet e tij, unë në lutjet e mia kundër tij.

Më të palara i ka fjalët se të brendshmet.

Më të pista i ka ndjenjat se duart.

Kam vendosur që më në fund ta bëj gjumin siç duhet.

E kam vendosur burrin në shitje. / KultPlus.com

Akt nga drama e jetës

Fjolla Hajrizaj

Qentë lehin natën

Kaq më mjafton të mendoj

Një poezie t’i jap jetë në natë

Qentë lehin natën e unë

Për kohën e pazakontë

Tek tuk për dhembjet e huqjet e mia

Për jetën e dalë binaresh

Për botën e çthurun krejt

Për vetminë e urinë e tyre mendoj

Mes vete mbase luajnë qentë

E unë përveç hallkave që më janë këputë

Për fatin e tyre në dimër mendoj

Për fatin e ndonjë njeriu që mund ta kenë gjah

Pagjumësia më lë çdo andërr në gjysmë

Por qentë lehin e veten dot nuk e ndihmoj

Mendoj, mendoj, mendoj

Pse në dramën e jetës gjithçka u prish?

Në vend të mrekullisë,

Me histori përbindëshash ngushëllohem

Ka më  keq se soji njeri veten e rrej

Nuk besoj e as nuk pres, thjesht lehin qentë

Në dramën e jetës gjithçka u prish! / KultPlus.com

Anton Berishaj: Sibel Halimi modelimin poetik e realizon mbi racionalitetin e sensuales dhe sensualitetin e racionales

Recension nga Anton Berishaj për veprën poetike ‘’Me ekzistu është vetë kuptimi’’ të autores Sibel Halimi.

SHKRIMI GRUENISHT APO ÉCRITURE FEMININE

Diskursi poetik i Sibel Halimit është një diskurs polivalent që në origjinën e vet duket sikur mbështetet dhe i rimodelon topikat themelore të écriture feminine dhe mbi një nga postulatet themelore të këtij shkrimi – se krijimtaria femërore buron nga trupi, se është një emanacion specifik i korporalitetit femëror:

          Trupi është dëshmia e vetme

          Ani  se të helmuar me ekzistencën e shpirtit e mendjes…

Ky “shkrim i trupit” në të vërtetë përfaqëson atë që Kristeva do ta quante chora semiotike apo thelbin e produktivitetit shenjëzues dhe kuptimor, si atributin më të rëndësishëm të tekstit letrar, pra edhe të poezisë së saj. Ky trup i gjallë n’lëvizje i tejkalon kufijtë e vet diskretë, sepse në procesin kreativ të krijimit (“nxjerrjes”) të lirisë shndërrohet në një entitet absolut:

                    Rrënjët

të mos më përcaktojnë pronësi

Do të ngre qoftë edhe dollinë e fundit

për postulatin tënd

të pa ba zá

Heshtur nën tokën tënde drithërima

lëvizjesh tektonike

drejt trupit tënd absolut

Te ky strofoid gjejmë tiparet themelore të diskursit dhe universit poetik të Halimit – jo vetëm rezonancat e këtij diskursi me diskursin post/feminist  (dhe konceptin e famshëm të shpronësimit të Judith Butler), por edhe erosin e veçantë të tekstualitetit të saj.

          Sibel Halimi modelimin poetik e realizon mbi racionalitetin e sensuales dhe sensualitetin e racionales dhe nga këtu subjektivizimi semiotik ‘femëror’ shkon përtej opozicionit binar të subjektit “femëror” dhe subjektit “mashkullor” – pra edhe përtej paradigmës feministe. / KultPlus.com

Në Rockuzinë bar

Nga Xhevdet Bajraj

Saranda Bogujevcit

Isha në Rockuzinë bar
me një mik të mirë
(ende dua të besoj
që e kam mik të mirë)
i cili po përpiqej ta shkruante
historinë e re të Kosovës
Dëgjohej muzikë me të cilën isha rritur
birra ishte e ftohtë ashtu si e do Zoti
rrugët e qytetit ishin përplot me njerëz
dielli i muzgut në Prishtinë
me forcat e fundit që i kishin mbetur
vazhdonte të buzëqeshë
Kur me pyeti miku
a po e njeh këtë vajzën e ulur pranë teje
mbeta i habitur
Është Saranda Bogujevci
e mbijetuara e masakrës së Besianës
Oh Zot
e mbaja mend vajzën
që i humbi katërmbëdhjetë anëtarë të familjes
vajzën e vogël
trupin e së cilës e kishin përshkuar
plot gjashtëmbëdhjetë plumba
por që kishin refuzuar
t’ia shuajnë jetën
Mbeta i ngrirë
duke e shikuar
gojëhapur
dhe e dëgjova veten
duke e pyetur mikun
A guxoj ta prek me gisht Sarandën
ajo buzëqeshi
ende pa ma kthyer përgjigjen
miku i habitur
e zgjata dorën dhe e preka në krahë
tmerrin
luftën
fluturimin e plumbave
granatave
lëvizjet e thikave
mbi civilë
I preka edhe sorrat e majmura
gjatë luftës
dhe si me pahir
edhe këto të majmura pasluftës

“Nga libri që do të botohet një ditë” / KultPlus.com

Leonora Bruçaj Keka sjell veprën poetike ‘’Inner voice of silence’’

Poetja Leonora Bruçaj Keka ka sjellur në gjuhën angleze veprën ‘’Inner voice of silence’’, shkruan KultPlus.

Libri i parë me poezi i autores u përkthye nga Elvi Sidheri, ndërkaq botimin e morri përsipër ‘’Lena Graphics’’.

‘’Pas shumë vitesh punë dhe një pauze relativisht të gjatë, sot nxora nga shtypi librin tim të parë me poezi të përkthyer në gjuhën angleze, të titulluar “Inner voice of silence”, ka shkruar në profilin e saj Bruçaj Keka.

Ajo ka theksuar se ky përkthim erdhi nga insistimi i miqve të huaj të autores për ta lexuar.

‘’Ky libër me poezi vjen si kërkesë e shumë miqve dhe studentëve të mi joshqipfolës, të cilët kanë kërkuar që ta lexojnë krijimtarinë time letrare’’, ka shtuar ajo.

Libri poetik ‘’Inner voice of silence’’ i dedikohet djalit të shkrimtares. / KultPlus.com

Milazim Krasniqi: Do të jetojmë ne dëshmia e tmerrit, më pak për veten, më shumë për ju

Vjollca Berisha është një qytetare e Suharekës, e cila i mbijetoj masakrës së marsit të vitit 1999 në këtë qytet. Nga vendi ku po vraheshin pesëdhjetë civilë shqiptarë, shumica e të cilëve gra e fëmijë, ajo shpëtoi duke kërcyer nga kamioni që po bartte pesëdhjetë kufomat e asaj masakre drejt Serbisë, ku autoritetet serbe i patën fshehur kufomat. Këtë e bëri bashkë me të birin Gramozin dhe kunatën Shyhreten, shkruan KultPlus.

Profesori universitar Milazim Krasniqi këtë përballje me vdekje të Vjollcës e ka kthyer në varg poetik, duke e sjellur për publikun një shkrim tejet të ndjeshëm, e që më shumë se emocion ka realitet përbrenda saj.

KultPlus ju sjell poezinë e Krasniqit me emrin ‘’Udhëtimi i Vjollca Berishës’’:

UDHËTIMI I VJOLLCA BERISHËS

Nuk e di ku jam, a është ky udhëtim

Gozhduar në këtë arkivol fluturues

Apo mos është ky një aterrim

Drejt thellësive të ferrit shkrumbues

Nuk di në jam në qiell a jam në tokë

Mes të vdekurve jam, po për besë

Ka të hedhur mbi mua, ka edhe pa kokë

I njoh edhe këta që janë në mes

Janë njerëzit e dashur, njerëzit e mi

Qenkan të pajetë, po të gjithë

Ç’na ka ndodhur, o Perëndi

Pse nuk arrij as të klith!?

Kush na ka shkulur si një rrënjë

E na ka bërë kufoma?

Po të pavarrosur pse na lënë?

Pse na shoqëron fadroma?

Oh e gjallë mes të vdekurish jam

Dhe nuk di nga t’ia mbaj

Ah, im bir, Gramozi, qenka gjallë

A ta gëzohem, a të qaj?

Ja, e mora në prehër, nga tmerri

Mezi e njoh, i tëri i gjakosur

Si ta nxjerr jashtë këtij ferri

Jashtë kësaj makine të xhindosur

Ndihmona, të lutem, o Zot

Tashmë vetëm Ty të kemi

Kërcyem si me flatra, jemi në tokë

Dhe të dytë gjallë jemi

Zbritëm nga makina e ferrit

Ecim përpara, pa e ditur për ku

Do të jetojmë ne dëshmia e tmerrit

Më pak për veten, më shumë për ju. / KultPlus.com

Unë, biri yt Kosovë

Poezi nga Ali Podrimja

Unë, biri yt, Kosovë t’i njoh dëshirat e heshtura,
t’i njoh ëndrrat, erërat e fjetura me shekuj,
t’i njoh vuatjet, gëzimet, vdekjet,
t’i njoh lindjet e bardha, caqet e tuka të kulluara;
ta di gjakun që të vlon në gji,
dallgën kur të rrahë netëve t’pagjumta
e të shpërthej do si vullkan:-
më mirë se kushdo tjetër të njoh, Kosovë.
Unë biri yt./ KultPlus.com

Tejkaloi sëmundjen për t’u shkolluar, Blerina Murtezi boton librin e dytë “Ëndrrat e mia”

Medina Pasoma

Përballja me sfidat jetësore shumë shpesh i bën njerëzit të dobësohen, ndërkaq atë veçse e kanë forcuar. Blerina Murtezi i doli përballë çdo vështirësie, duke e bindur veten se ëndrrat e saj janë më të mëdha se çkado tjetër. Tanimë ajo frymon në raftet e lexuesve, nëpërmjet librit të saj të dytë ‘’Ëndrrat e mia’’, shkruan KultPlus.

Përderisa letërsia për shumicën është çlirim shpirtëror, për të ka qenë përherë një shpëtim. Ajo e kishte kapur lapsin për të rrëfyer problemet të cilat e preokupojnë, vështirësitë jetësore, bukuritë të cilat i haste por, edhe ëndrrat e saj. Pikërisht në momentin kur shkruante për këto të fundit, ajo veçse i falte realitet.

Librit të saj të parë ia dha emrin “Guxo”, për të rrëfyer nëpërmjet vargut guximin e madh që kishte një vajzë si ajo. Pasi që “guxoj” njëherë, pastaj ajo filloj ‘’të ëndërroj’’ duke ia sjellur frymëzimet poetike për të dytën herë me radhë publikut.

Pavarësisht pse u diagnostikua me distrofi muskulare, shkrimi dhe shkollimi për të mbeti gjithmonë një përpjekje jetësore. Anipse dyert e shkollës së mesme të Ferizajt nuk u hapën për të, ajo insistoj që të vazhdoj rrugën e dijes. 7 vitet në pritje i rezultuan me vazhdimin e shkollimit në Prishtinë, ndërkaq tani ajo ëndërron edhe të mbaroj fakultetin.

“Ëndrrat e mia” është vepra e radhës e poetes Blerina Murtezi, e cila është mirëpritur nga audienca. Teksa ajo shpalos rrugëtimin e saj me KultPlus, thekson se ëndrra e saj gjeti jetësim.

‘’Tani po më njihni me epitetin ‘shkrimtare’ dhe jam e lumtur që ia dola të bëhem. Kjo ishte një ëndërr e imja, ende pa e kuptuar fjalën poete’’, shprehet Murtezi.

Në ardhjen e saj të dytë me një libër, dukshëm që ajo është përmirësuar edhe më shumë. Madje edhe Blerina, këtë të fundit e quan si vepër që ka më shumë gjallëri.

‘’Poezitë kanë bukurinë e ëndrrave dhe dashurinë përrallore. Prandaj edhe u quajt ‘’Ëndrrat e mia’’, theksoj autorja.

Çdo autor ka muzën e tij dhe i sheh e ndjen gjërat varësisht nga këndvështrimet personale. Për Blerinën gjithçka që e rrethon mbetet një frymëzim.

“Ajo që më ka inspiruar për këtë temë është jeta ime, stinët që ndërrohen, ajri që merr”, tha autorja.

Për këtë libër Blerina dha një vit e gjysmë mund, duke i kombinuar poezitë e vjetra me ato që i shkruante gjatë procesit të punës.

‘’Në disa poezi shfaq edhe lumturi të realizimit të ëndrrave, e në disa jam ende në kërkim të lumturisë’’, thotë autorja Murtezi.

Mirëpo veprat ‘’Guxo’’ dhe ‘’Ëndrrat e mia’’ për të nuk mjaftojnë.

‘’Ajo për të cilën nuk do të heq dorë është studimi, deri ta rimëkëmbi shëndetin i cili ka qenë për mua gjithnjë parësori. Kjo është edhe arsyeja se nuk më njohët më herët si shkrimtare dhe pse shkollimin e ndërpreva’’

Blerina Murtezi do të shkoj edhe përtej tyre, duke u bërë një emër i njohur i letërsisë shqipe dhe duke u ngritur në studime akademike. /KultPlus.com

Sheshi


Poezi nga Nerimane Kamberi

Fëmija më pyet
A do te vije baba dimri sivjet?
I përgjigjem “Jo, nuk do të vjen”.
Dhe mendoj “as verë s’do të pijmë në shesh”
Kohë e çoroditur!
Tepër herët e marrim vesh
se nuk ekziston baba dimiri
e tepër vonë
se na duan e se na kanë dashur
Dhezi një cigare pas dashurisë
dhe dal në dritare.
Paskan ikur lypsat e vegjël
Kanë flejt
E mu nuk më merr gjumi
Fqiu i bie trumpetës në ballkon
Si ulurinë e ujkut më duket
Ndoshta është himni i hënës së kaltër?
Diku ndëgjohet një telefon
paska ende telefona të filmave bardh e zi?
Kafja jonë ka fikur dritat.
Përreth asgjë.
Kthehem ndër jorgan
“Flej, edhe kjo do të kalojë “
më murmurit në vesh. / KultPlus.com

Në parkun që mbuluan fletët

Poezi nga Ismail Kadare

Në parkun q’ë mbuluan fletët
Të dy ne ecim qetësisht,
Pas shijes saj ka shtruar vjeshta
Qilim të verdhë natyrisht.

Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë
Ju fanit një muzg i vonë
Ky park q’ë kan’ mbuluar fletët
Ku pas kaq shekujsh ti po shkon.

Nga vagabondët me cigare
Ti mos u tremb e dashur kot
Imazhin tënd as dinosaurët
Shekuj më parë s’e shtypën dot.

Që ti të vije kaq e bukur
Me këta flokë, me këtë hap
Toka të egrën klimë e zbuti
Dhe akullnajat ktheu mbrapsht.

Dhe s’kish se si të ndodhte ndryshe
Të ndodhte ndryshe s’kish se si.
U desh të zhdukeshin përbindshat
Që te kjo botë të vije ti… / KultPlus.com

Mos e qani poetin

Poezi nga Ramë Oraca

Mos e qani poetin
Se ai kurrë nuk vdes
Lind të mos vdes
Ai jetën s`e ka ves.

Kot e qani poetin
Zoti i dha madhështi
Ai nuk ka vdekje veç lindje
Vdekjen s`sheh me sy.

“Homazh për mikun dhe poetin Bajram Bashota
Të shkruash për poetin, për gjithë atë kohë sa shpirti i tij ishte mes nesh nuk është lehtë! Të bësh lutje për shpirtin e tij është njerëzore ashtu siç do të lutej miku dhe poeti ynë Bajram Bashota! Ai mbetet ndër krijuesit tanë më të mirë, një mik i virtytshëm, i këndshëm, i urtë e besnik, i përkushtuar shpirtërisht për letërsinë. Vdekja e poetit, menjëherë të rikujton jetën e tij, të ringjallen kujtimet me pranin e tij. Menjëherë të kujtohet fytyra e tij, fjalët, afria prej miku. Ai edhe vetë me punën e tij i skaliti fjalët nëpër librat si trashëgim për ne. Mungesën e tij do ta ndjej jo vetëm Lidhja e Shkrimtarëve e Kosovës, po edhe dega e saj në Podujevë, ku me përkushtim prej krijuesi ishte gjithmonë i angazhuar në manifestimet letrare. Lutemi që shpirti i tij të bëjë dritë ashtu siç bëri në jetë! Lamtumir mik! Bajram Bashota”, ka shkruar Oraca me rastin e publikimit të poezisë. / KultPlus.com

“Shkule nga vetja krenarinë, nuk qe njeriu ai që krijoi guximin”

Më 30 tetor të vitit 1885 do të lindte një shkrimtar amerikan, poet dhe kritik i cili do të bënte bujë për letërsinë moderne të shekullit të 20-të.

Nga ajo që ka mbetur pas nga Ezra Pound është krijimtaria e tij e bujshme.

KultPlus ua sjell një poezi nga Pound:

Këngë Pizane

Ajo që ti e do me të vërtetë mbetet,
teprica është skorie
Ajo që ti e do me të vërtetë s’ka për t’u shkulur,
Ajo që ti e do me të vërtetë është trashëgimia e vërtetë
Bota kujt i përket, mua, atyre
apo askujt?
E para erdhi e dukshmja, pastaj i prekshmi
Elize, edhe pse është në banesat e ferrit,
Ajo që ti e do me të vërtetë është trashëgimia e vërtetë
Milingona është një centaur në botën e tij të dragonjve.
Shkule nga vetja krenarinë, nuk qe njeriu ai
Që krijoi guximin ose rregullin ose hijeshinë
Shkule nga vetja fodullëkun, shkule, të them
Mëso nga bota e gjelbërt se cili është vendi yt
Në masën e shpikjeve ose në aftësinë e vërtetë të krijuesit,
Shkule nga vetja fodullëkun,
Paquin shkule!
Kaska e gjelbër fitoi mbi elegancën tënde.
“Sundoje veten dhe të tjerët do të të durojnë”
Shkule nga vetja fodullëkun,
Je një qen i rrahur nën breshër,
Një laraskë fryhet në një gulç dielli
Gjysmë e zezë, gjysmë e bardhë
As ia dallon dot krahun nga bishti
Shkule nga vetja fodullëkun
Sa të mjera janë ligësitë e tua
Të ushqyera me mashtrime
Shkule nga vetja fodullëkun,
Lakmues në të shkatërruar, koprac në mëshirë
Shkule nga vetja fodullëkun,
Shkule, të them.
Por të kesh bërë, në vend që të mos bëje asgjë
Ky nuk është fodullëk. Të kesh, trokitur me maturi
Që një Tarallak ta hapte
Të kesh korrur nga era një traditë të gjallë
Ose nga një sy i bukur antik flakën e padhunuar
Ky s’është fodullëk.
Këtu gabimi është në atë se s’shtë bërë, në mosbesimin që u mëdyshe./KultPlus.com

Nuk din shkjau me mbajtë miqsí!

Poezi nga Gjergj Fishta

Nuk Din Shkjau Me Mbajtë Miqsí!
Por, s’ din Shkjau me mbajtë miqsí!
Aman, Zot, kur duel Serdari,
Se ç’ kje ndezë Vranina zhari!
Aman, Zot, kur mrrîni Pera,
Se shum krisi atbotë potera!
Por kur rán Shkjét e Vraninës
Shum u krisi plumja shpinës!
Porsi shé, qi m’ nji natë gjâmet
Rritet turr e del prej âmet
Tuj ushtue – e tue shkumue,
Shkaperderdhet nper zallina,
Ashtû u derdh Shkjau te Vranina,
N’ valë Shqyptarët krejt tue i pershî.
S’ lufton ndryshe e rrebtë kulshetra
E me dhâmbë edhè me kthetra,
Zjarm e surfull tue flakrue,
Kur drangojt t’ a kenë rrethue;
Si i qindron sod Shkjaut Shqyptari
Per dhé t’ amel, qi i la i Pari:
Kâmbë per kâmbë, tuj qitë pá dá,
Tue korrë krena neper Shkjá.
U janë ndezun flakë breshânat,
U kullojn gjak n’ dorë tagânat,
E u kullon gjak edhè zêmra,
Veç se vendit s’ u lot thêmra.
Por ç’ dobí: dielli tue lé
Isht’ tue lé m’ at ditë per Shkjé! –
I rán ndore Shkjaut t’ terbuem
Tridhjetë t’ vrám e dhetë t’ shituem!…
O ata t’ lumt, qi dhane jeten,
O ata t’ lumt, qi shkrîne veten,
Qi per Mbret e vend të t’ Parve,
Qi per erz e nderë t’ Shqyptarve
Derdhen gjakun tuj luftue,
Porsi t’ Parët u pa’n punue!
Letë u kjoftë mbí vorr ledina,
Butë u kjoshin moti e stina,
Aklli, bora e serotina:
E dér t’ kndoje n’ mal ndo ‘i Zânë,
E dér t’ ketë n’ dét ujë e rânë,
Dér sá t’ shndrisin diell e hânë,
Ata kurr mos u harrojshin,
N’ kângë e n’ valle por u kndojshin. / KultPlus.com

Fjalët e Qiririt

Poezi nga Naim Frashëri

Në mes tuaj kam qëndruar
E jam duke përvëluar,
Që t’u ap pakëzë dritë,
Natënë t’ua bënj ditë.
Do të tretem, të kullohem,
Të digjem, të përvëlohem,
Që t’u ndrinj mir’ e të shihni,
Njëri-tjatërin të njihni.
Për ju do të rri të tretem,
Asnjë çikë të mos mbetem,
Të digjem e të qanj me lot,
Se dëshirën s’e duronj dot.
Unë zjarrit nuk i druhem
Dhe kurrë s’dua të shuhem,
Po të digjem me dëshirë,
Sa të munt t’u ndrinj më mirë.
Kur më shihni se jam tretur,
Mos pandehni se kam vdekur;
jam i gjall’ e jam ndë jetë
jam në dritët të vërtetë,
Unë jam në shpirtit tuaj,
Mos më kini për të huaj,
M’është falurë durimi,
Andaj po digjem si trimi,
Se ma k’ënda t’u bënj mirë,
Të mos mbeti n’errësirë.
Jakëni rreth meje rrini,
Flisni, qeshni, hani, pini,
Në shpirt kam dashurinë,
Pa digjem për njerëzinë,
Lemëni të përvëlohem,
nukë dua më të ftohem,
Dua ta djek trupn’ e shkretë
Për atë zotn’ e vërtetë.
Me zjarr ta djek mushkërinë
E të tretem për njerinë,
Bashkë me gëzimt të tija
të vete te perëndia.
Unë dua njerëzinë,
Mirësin’ e urtësinë,
Në bëhi shokë me mua,
Në më doni si u dua,
Njëri-tjetërin në doni,
Të paudhë mos punoni.
O zëmëra fluturake,
Qasju pakë kësaj flake!
Mase krahët t’i përvëlon,
Po dhe shpirtin ta shënjtëron.
Unë duke përvëluar,
Njerëzit i kam ndrituar.
Kam qënë mik me njerinë,
Andaj i di e më dinë.
Gjithë tuajt’ i kam parë,
Mëm’ e at’ e fis e farë,
Si tani gjithë i kam ndër mënt,
Që rrininë më këtë vënt.
Edhe sot nër ju ata shoh,
Se shpirtin e tyre ua njoh,
Dhe unë si ju jam ndruar
E jam përzjer’ e ndryshuar,
Pa jam bërë shumë herë
Zjar e uj’ e balt’ e erë.
Jam një shkëndijë pej qielli
dhe një drudhëzë pej dielli.
Edhe ndër qiej fluturonj,
Edhe brënda në det qëndronj,
Shumë herë fle në baltë,
Diku ndodhem dhe në mjaltë
Bënem qëngj e kec i pirë,
Lul’ e bar e gjeth i mbirë.
Dua shumë fjalë t’u them,
Po trëmbem mos i bënj ujem.
E ku shkruhenë në kartë
Fjalët’ e gjuhësë zjarrtë?

Përmes kësaj poezie kujtojmë sot 120 vjetorin e vdekjes së poetit të madh shqiptarë, Naim Frashërit. / KultPlus.com