Një artist nigerian bën protetikën e lëkurës së errët për të rritur besimin e pacientëve.

Michael Sunday ndihet i lumtur derisa admiron dorën e tij të djathtë të re, një protezë silikoni për të ndihmuar atë të kthehej në jetën normale.

Ai humbi tre gishta në një aksident automobilistik një vit më parë.

Protetika ka një ndjenjë hiper-reale dhe, në mënyrë të pazakontë, është me ngjyrë të errët, që përputhet në mënyrë të përkryer me tonin e lëkurës së Sundayt, raporton Reuters.

“Me të vërtetë më ka ndihmuar, sepse unë mund të vazhdoja jetën time normale pa e shikuar dorën time, pa frikë nga diskriminimi ose keqardhja”, tha Sunday, i cili nuk donte që identiteti i tij të zbulohej në kamerë.

Zëri i tij u përfshi nga emocioni, teksa vështroi për herë të parë protetikën.

Shumica e tyre në dispozicion në Nigeri deri më tani kanë qenë të bardha, ose janë bërë nga materiale të tilla si druri.

Studenti 22-vjeçar humbi gishtin e madh dhe gishtat e katërt dhe të pestë në dorën e djathtë, kur automjeti me të cilin udhëtonte bashkë me prindërit e tij më 31 dhjetor 2018, u përplas me një automjet tjetër, transmeton KTV.

E artisti që qëndron pas kësaj mrekullie është John Amanam, një 32-vjeçar, ish-ekspert i efekteve speciale të filmit.

Ai pati interes për protetikën, pasi një anëtar i familjes humbi një gjymtyrë në një aksident.

“Thjesht dua që ata të ndihen mirë dhe mundohem që me punën time t’ua lehtësojë dhimbjen”, tha mes të tjerash Amanam.

Kështu që ai filloi të bëjë gishta, duar, krahë, këmbë dhe veshë protetikë në vitin 2017.

Në varësi të madhësisë dhe kompleksitetit të protetikës, duhen tri javë deri në dy muaj për ta bërë një të tillë.

Amanami nuk ka trajnim zyrtar në bërjen e protetikës, por studioi skulpturën si student i artit.

Ndërmarrja e tij, Immortal Cosmetic Art, është pjesë e një industrie në rritje të shërbimeve që ka ndihmuar ekonominë e Nigerisë të bëhet më e madhja në Afrikë.

Amanami tha se toni i lëkurës që nuk përputhet e bën më të vështirë për njerëzit të ndihen të sigurt me gjymtyrët e tyre artificiale. /KultPlus.com

Dizajneri kosovar Taulant Qerkini e ka dhënë zgjidhjen për logon/dizajnin për shënimin e 100 vjetorit të Kongresit të Lushnjës.

Qerkini ka krijuar një mural në Lushnje dhe e ka shpërndarë këtë me publikun përmes faqes së tij në Facebook, transmeton Koha.net.

Kujtojmë se Kongresi i Lushnjës i zhvilloi punimet nga 21-31 janar të vitit 1920, në të cilin u miratua një akt kushtetues për pavarësinë e plotë të Shqipërisë si dhe zgjodhi këshillin e lartë prej 4 vetash, që do të kryente funksionet e kryetarit të shtetit dhe një këshill kombëtar me 37 veta.

Ky Kongres e zgjodhi për kryeministër Sulejman Delvinën, me kabinetin e tij qeveritar që përbëhej nga Ahmet Zogu, Ministër i Brendshëm, Mehmet Konica, Ministër i Punëve të Jashtme, Hoxhë Kadria, Ministër i Drejtësisë, Ndoc Çoba, Ministër i Financave, Sotir Peci, Ministër i Arsimit, Ali Riza Kolonja, Ministër i Luftës, Eshref Frashëri, Drejtor i Përgjithshëm i Punëve Botore dhe Idhomene Kosturi, Drejtor i Përgjithshëm i Postë-telegrafëve.

Më 31 janar të vitit 1920-të, Kongresi u dha fund punimeve duke vendosur Tiranën, për kryeqytet të Shqipërisë.

Më poshtë gjeni disa foto nga murali i realizuar nga Qerkini. /KultPlus.com

Tre vepra të artit që i përkisnin një koleksionuesi hebre, i janë kthyer familjes nga shteti gjerman që i mbante që prej vdekjes së tij në vitin 1941.

Dy prej pikturave vinin nga një grumbull veprash që mbaheshin nga koleksionisti i njohur Cornelius Gurlitt.

Këto vepra janë zbuluar në vitin 2012 nga inspektorët gjermanë në Munich. Babai i Corneliusit ishte një tregtar veprash dhe i shiti ato që nazistët i konsideronin si art i degjeneruar.

Në një ceremoni në Berlin, ministrja e Kulturës, Monika Gruetters, ka thënë se kthimi i pikturave ishte një hap i vogël, por i rëndësishëm, transmeton KTV.

“Ne gjermanët e dimë çfarë kemi bërë dhe e dimë se kurrë nuk do të zhbëhet. Por kthimi i veprave të artit është një hap për drejtësinë”, ka thënë ajo.

Stërmbesa e pronarit të këtyre pikturave, një avokate parisienë, ka thënë se është e prekur me kthimin e veprave.

“Nëse pikturat do të mund të flisnin, ato do të na tregonin për udhëtimin e tyre që prej vjedhjes e shitjeve të rrejshme”, ka thënë ajo në ceremoni, por nuk ka dashur të identifikohet.

Dy pikturat e koleksionit të Gurlitit ishin me ngjyra të ujit dhe të vajit.

Të tre veprat e artit i përkisnin Dorvillit që kërkoi strehim në Francë në qershorin e vitit 1940. Ai vdiq një vit më vonë.

Anëtarët tjerë të familjes së tij u zhdukën në kampin e vdekjes në Auschwitz.

Kur në Francën e okupuar nga nazistët u miratua një ligj anti-semitizmit, trashëgimtarët e Dorvillit vendosën që t’i shisnin të gjitha pikturat në një ankand në Nice gjatë vitit 1942.

Nuk dihet se kush i bleu, por familja kurrë nuk i mori parat e shitjes.

Gurlitti i trashëgoi veprat e artit nga babai i tij dhe me dekada të tëra i ruajti në apartamentin e tij në Munich.

Një ditë pas vdekjes së tij, një muze zviceran mësoi se Gurlitti ishte trashëgimtari i vetëm i 1 mijë e 500 veprave të artit, përfshirë piktura të Pablo Picasos dhe Henri Matisses. /KultPlus.com