Poezi nga Edgar Allan Poe
Një mes-natë të bezdisur
Tek këndonja i zalisur
Disa pralla dhe magjira
Të një shkence të harruar,
Tek dremitnja i kapitur
Befas vjen një e trokitur,
Me ngadalë e goditur
Përmi derë t’odës sime.
“Dikush është, thashë, jashtë
Që troket mi derën time –
Vetëm kjo, dhe asgjë më.
Ah, e mbanj nër ment fort mirë,
Ishte dimr’ i ftoht’ i ngrirë,
Dhe n’oxhakun shkrump të nxirë
Urët shuheshin në hi.
Desha të gëdhihej dita,
Se më kot nga librat prita
Të më ngushëllonte drita
Për të lumurën Lenore,
Vajz’ e rrallë dhe rezore,
Q’i thon Engjëjtë Lenorë,
Përmi dhe pa emër më.
Era frynte që përjashta,
Rrihte perdet e mëndafshta
Dhe më ngjethte dhe më derthte
Tmerre që s’i ndjeva kurrë.
Dhe tani që të pushonte
Zemr’ e mjerë që lëftonte
Goja po më belbëconte,
“Dikush do të hynjë brenda;
Nonjë vizitor i vonët
Që kërkon të hynjë brenda.
Kjo do jet’ e asgjë më.
Mblodha veten menjëherë
Edhe frikë më pa ndjerë:
“Zot, i them, a Zonjë, fajin
Ndjemani, ju lutem shumë,
Se për Zotin po dremitnja,
Aq’ e hollë ish trokitja,
Aq’ e lehtë ish goditja
Përmi derë t’odës sime
Sa me-zi ma zuri veshi.”
Dhe e hapa derën sheshit,
Errësir’ e asgjë më.
Syrin thellë n’errësirë
Shumë ndenja në drithtirë,
Endërra duke shikuar
Që njeri s’ka ëndërruar;
Mirpo nat’ e errët heshtte
Edhe tjatër gjë s’më theshte
Veç një emër që më deshte
Pëshpëritur si “Lenore!”
Këtë un’ e pëshpërita,
Dikush m’u –përgjeq: “Lenore.”
Vetem kjo, dhe asgjë më.
N’odë prapë me të kthyer
Shpirti ndezur, zemra thyer
Përsëri vjen një trokitje
Pak m’e fortë se më parë.
“Pa dyshim pa fjalë thashë
Dikush është aty jashtë,
Duhet vajtur, duhet parë
Që të zgjidhet ky mister.
Hesht, moj zemër e zhuritur,
Që ta zgjith këtë mister.
Era ësht’ e asgjë më.”
Hap ahere xhamën time
Kur me shumë fërfëllimë
Brenda hyn një Korb i mvrojtur
Madhështor i kohës vjetër.
As u-fal as përshëndoshi,
As bën tjatër punë boshi
Po si zot më shkon trimoshi
Dhe qëndron mi derën time –
Ngjitet mi një bust Pallade
Mun mi derë t’odës sime –
Ngjitet, rri, dhe s’bën gjë më.
Më zu gazi, më shkoi tmerri
M’atë Korb të zi si Ferri,
Që po mbahej aq’ i rëndë
Aq’ i lartë dhe i thom:
“Ndonëse je perce-prerë,
S’ka dyshim, je trim i ndjerë,
Korb i mvrojtur, i vrerosur,
Arratisur zall më zall;
Thua-m’mrin tëntë me nam
Anës detit Plutonian!”
Thotë Korbi: “Kurrë më.”
U-çudita fort, pa masë
Kur dëgjova Korb të flasë
Ndonëse ajo përgjigjie
S’kishte as kuptim as lidhje;
Se asnjë s’munt të më thotë
Që nonjë njeri në botë
Gjer tani ka parë shpendë
Mun mi derë t’odës tij,
Shpend’ a shtazë mi statujë
Mun mi derë t’odës tij,
T’emëruar “Kurrë më.”
Mirpo Korbi rrinte shtruar
Përmi bustin e latuar
Dhe thosh vetëm atë fjalë
Që nga shpirti plot me flagë.
Asnjë pendë më s’lëviste
Asgjë tjater s’murmuriste,
Edhe zemra më thërriste:
“Miqt’ e tjere ikn’ e shkuan;
Nesër edhe ky do t’ikë
Si dhe shpresat që m’u-shuan.”
Thotë Korbi: “Kurrë më.”
I habitur nga përgjigja
Që më dha kur nuk e prisnja,
“Pa dyshim, kjo fjalë, thashë,
Esht e vetëma që di,
Q’e mësoj nga i-zot’ i mjerë,
Derë-mbyllur, derë-sterrë,
Që e ndoqi, e dogji zia,
Dhe e shojti lebetia.
Gjer sa vaj’ i shpresës tij
S’qe veç dëshpërim i zi
Dhe kurrë, kurrë më.”
Edhe Korbi më mbërtheu
Dhe në gas buzën ma ktheu.
Shpejt, pra, një kolltuk rotova
Edhe derës iu-afrova;
Dhe i ndenjur ëndërronja
Dhe me mendjen po kërkonja
Që të gjenja, të zbulonja
Ç’desh të theshte Korb’ i zi,
Korb’ i mvrojtur, i vrerosur
Arratisur zall më zall
Me dy fjalët “Kurrë më.”
Këtë desha të çkoqitnja
Po as fjale nuk i flisnja
Korbit që me sy prej prushi
Zemrën si me zjarr ma mbushi;
Kështu rrinja i trallisur,
Pshtetur kryet mi përkresën
Kadifeje të qëndisur
Që e ndritte llamba sipër,
Mi të cilën ah, e mjera
Do mos pshtetet më përsipër
Do mos pshtetet kurrë më.
Era u-dent përmi qilimet
Me temjan nga Serafimet
Që u tingëllinin zilet
Posht’ e lart në dysheme.
“Ja, me Engjëj, mor i mjerë,
Të çoj Zoti këtë herë
Prehje, prehje dhe nepenthe
Të harrosh Lenorën lart.
Pi, gëlltit këtë nepenthe
Dhe harro Lenoren lart!”
Thote Korbi: “Kurrë më”
“Profet, thashë, nëmë-rëndë,
Po profet, qofsh djall a shpëndë!
Qoftë, se të çoj shtërgata
A Shejtan’ i Ferrit zi,
Të përhumbur, të patrembur
Tek ky vend i shkret’ i dhembur
Tek ky burg me tmerr i shembur,
Thuaj-më, vërtet, të lus:
A ka në Gallad ballsam?
Thuaj, thuaj-më, të lus!”
Thotë Korbi: “Kurrë më.”
Profet, thashë, nëmë-rëndë
Po profet, qofsh djall a shpëndë!
Për një Qjell dhe Perëndi
Që po lusim un’ e ti,
Thuaj-m’i zemrës që mban zi
A do shoh n’Eden të shenjtë
Vajzën a do kap të shtrenjtë,
Q’i thon’ Engjëjtë Lenore,
Vajz’ e rrallë dhe rezore,
Q’i thon’ Engjëjtë Lenore?
Thotë Korbi: “Kurrë më.”
Mbyll-e gojen, dreq a shpendë!
Ngrihem dhe thërres më këmbë,
Çporru prapë mu në djall,
Në Skëterrë dhe në zall!
Pendë mos më shkunt të zezë
Të më rrej’ e të më ndezë,
Mos ler shenjë të gënjeshtrës
Që më the, po shko prej derës!
Nxir-m’a qipin tënt prej zemrës
Thyej qafën jashtë derës!
Thotë Korbi: “Kurrë më.”
Edhe Korb’ i zi i humbur
Qëndron edhe i patundur
Mi të zbetin bust Pallade
Mun mi derë t’odës sime.
Edhe syte i shkëndritin
Si prej djajsh që ëndërritin
Edhe llamba që ndrit sipër
Ia heth hien përmi dhe;
Shpirti im nga ajo hie
Që valon atje mi dhe
Do mos ngrihet – kurrë më./KultPlus.com
Përktheu dhe përshtati në shqip Fan S. Noli
