Etiketë: armend smajli

“Toka Brenda Meje” si rizbulimi i rrënjëve përmes artit kinematografik, Maxville: E gjeta vendin tim në këtë botë nga ky film

Posted on by Kult Plus

4 kapituj të përmbledhur në një film për të shfaqur madhështinë e kinematografisë shqiptare. Regjisori Fisnik Maxville, me motivin që të gjejë vendin të cilit i përket dhe rrënjët se nga vjen për të “siguruar” një vend në tokë në mënyrë që të mos ndihet pa “identitet”, vjen me filmin The Land Within, ku bën edhe hapjen e festivalit më të rëndësishëm të filmit në Kosovë, PriFest, i cili këtë vit po shënon edicionin e 15-të, duke sjellë emra të ndryshëm nga bota e kinematografisë ndërkombëtare, shkruan KultPlus.

Uranik Emini

Vjosa Berisha – emri që ngriti në piedestalin më të lartë festivalin “PriFest” u kujtua në edicionin e 15-të, me një këngë shumë të dashur të saj “Miss Sarajevo” – U2 & Luciano Pavarotti, të kënduar mjeshtërisht nga dyshja artistike, Alban Nimani dhe Dren Abazi.

“The Wedding”, “The Worm”, “The Guilt” dhe “The Child”, përfshiu në thelb traditat shqiptare, dasmat, rolin e burrit në familje, mungesën e tij, identitetin, të kaluarën, traumat, e në mesin e shumë gjërave tjera edhe detyrimin e gruas që të marr dy role, diskriminimin e personave që kanë ikur nga lufta si azil nga rrethanat e “panjohura” për njerëzit dhe gjykimin e këtyre të fundit.

Ikja nga lufta në rrethana të panjohura shpesh herë cilësohet edhe si akt tradhtie prej shumë njerëzve të cilët luftuan dhe në fund “të gjallë” jetojnë në vendin e tyre me një liri të cektë e me shumë histori mbrapa.  Rikthimi i Remos në fshatin që po mbulohej nga legjenda urbane për rikthimin e ujqërve për të shkatërruar gjëra në fshat e gjen atë në shtëpinë e kushërirës së tij, Unës. Ajo kishte jetuar për vite me radhë në një liri të rrejshme, duke u veshur nën petkun e një burri të familjes.

Remo, i cili ishte larguar nga lufta në rrethana të panjohura për shumë njerëz, konsiderohej si një i huaj në vendin e tij, në tokën e tij, duke lënë shtetin e Zvicrës përgjithmonë, në mënyrë që të kthehet në Kosovë. Ai nuk kishte shumë njohuri dhe ishte rritur pa prindër që nga lindja.
Megjithë këtë, Remo mori vendimin të rikthehet në Kosovë dhe të përballonte përsëri traumat e fëmijërisë dhe ato që “Skenderi” i kishte shkaktuar disa herë në të kaluarën. Skenderi ishte në prag të vdekjes, dhe Remo duhej të ishte aty për të pritur njerëzit që vijnë në varrimin e tij.

Una, e cila po jetonte e vetme me të gjitha përgjegjësitë që një familje i ka në tërësi, kërkoi rikthimin e Remos në vendlindje, për të identifikuar trupat që po zhvarroseshin nga varret masive nga lufta e fundit në Kosovë dhe familjarët e tyre pothuajse kishin vdekur të gjithë.

“Lista e njerëzve” e cila po kërkohej nga shkencëtarët e pranishëm në fshat, i kujtoi Remos dhe Unës t’i shikonin “sekretet e ndaluara” për të përshpejtuar procesin e verifikimit të familjarëve.

Duke jetuar mes sekreteve familjarëve, Remo nuk e dinte se shumë prej fotove që ata po i shikonin, në realitet shfaqnin nënën e tij mes kujtimeve të ndryshme.

Aktorja e re në moshë, Era Balaj në rolin e Fatimes, që u paraqit në një foto si e panjohur për Unën dhe Remon, ishte nëna e djaloshit që mori guximin të përjetoi nga e para me çdo plagë e shenjë brenda vetes, rikthimin 10 vite mbrapa.

Fatimja u vra nga Skenderi, pasi lindi Remon me një të “huaj”, Besimin të luajtur nga Don Shala, dhe Remo që kur peshonte 5 kilogram jetoi duke qenë i urryer nga Skenderi dhe nën kthetrat e së kaluarës, pa parë dritë nga e ardhmja.

Përmes një kinematografia magjike, i gjithë filmi erdhi deri në përfundim dhe solli “lirinë” e Unës në mesin e shumë ngjarjeve intriguese që preken pjesë të caktuara nga shumë prej sferave të jetës. Performancat e Luana Bajramit dhe Florist Bajgorës shfaqen edhe një herë tjetër madhështinë e artit në Kosovë. Emocione, dhimbje, lumturi, liri, vuajtje dhe përballje me ujqër e fantazma nga e kaluara, të gërshetuara në mënyrë maestrale nga dyshja që i dha kuptim gjithë skenarit, të përgatitur mjeshtërisht nga Fisnik Maxville në filmin e tij debutues si regjisor.

Kryetari i Prishtinës, Përparim Rama, u shpreh me shumë krenari në natën hapëse të festivalit, duke treguar se sa i lumtur është me arritjet e PriFestit.

“Me shumë krenari dhe emocion sonte në këtë sallë po e hapim edicionin e 15-të të PriFest. Emocion i madh që e dëgjuam këngën e Albanit dhe Drenit këtu, që ngjallën emocione brenda nesh. Festivali Ndërkombëtar i Filmit në Prishtinë që është kthyer në një platformë dinamike për kreativitet dhe bashkëpunim ndërkombëtar në artin e mrekullueshëm të kinematografisë. Teksa qëndroj këtu para jush nuk mundem të kalojë pa shprehur mahninë time në përmasat e jashtëzakonshme që tashmë përfaqëson PriFest, krenar me të gjithë arritjet tuaja ndër vite. Sidomos me lartësinë që ia bëni Prishtinës në majet më të larta të kinematografisë”, thotë ai.

PriFest si një dritare fenomenale për të rinjtë

“Nuk është vetëm një festival, por një dritare fenomenale për të rinjtë që të shprehin talentët e tyre. Përmes PriFestit po ndërtojmë ura lidhëse me shtete të botës PriFest nuk është vetëm një ngjarje kulturore, është një identitet i yni. Lindi si një dritë shprese se shpirti ynë kreativ nuk mposhtet. PriFest eksploron fuqinë, eksploron diveristetin, avokon për të drejtat e njeriut dhe po ashtu shfaq më të mirën tonë në kinematografi në arenën ndërkombëtare. Kur ne vazhdojmë që të përballemi me diskriminimin që të mos mundemi të udhëtojmë”, shton ai.

I pari i Prishtinës thotë se kryeqyteti do të vazhdojë të mbështes këtë festival dhe uron suksesin e tij për vite të tëra.

“Ne mbetemi të përkushtuar që ta ruajmë e ta kultivojmë trashëgiminë e Vjosës. Duke shpresuar që ky festival të rritet e të zhvillohet për dekada më tej, ne si kryeqytet do të vazhdojmë ta mbështesim këtë festival që të bëhet më i madhi i vendit, rajonit dhe më gjerë”, thotë ai.

“PriFest është simbol i krijimtarisë sonë për një të ardhme më të ndritshme. Le të vazhdojmë të shfrytëzojmë potencialin transformues të kinemasë përmes PriFestit. Faleminderit të gjithëve dhe le të fillojmë këtë edicion të ri, duke uruar të gjithë kineastët e rinj dhe mirëseardhje të gjithëve mysafirëve tanë nga vende të ndryshme të botës, sidomos atyre të Izraelit”, përfundon kryetari Rama, duke treguar se një nga temat kryesore të këtij festivali është edhe pjesa ku PriFest ka bashkëpunuar ngushtë me shtetin e Izraelit.

Producenti Valon Bajgora falënderoi të gjithë të pranishmit që gjetën kohë për të parë këtë film.

“Faleminderit shumë të gjithëvë në këtë sallë. Ishte kënaqësi me pas premierën e filmit në Kosovë në PriFest, duke pasur parasysh se sa shumë i ka dhënë ky festival të gjithë neve. Për mu është një nderë që kemi arritë me shfaq filmin këtu dhe shpresoj që ju ka pëlqy shumë të gjithëve”, ka thënë producenti i filmit, Valon Bajgora.

Ndërkaq, personi kryesor pas këtij filmi, regjisori Fisnik Maxville, i cili ka lindur në Kosovë dhe më pas është rritur në Zvicër, shprehet me krenari se ky film i ka ndihmuar t’a gjejë vendin në tokë.

“Me të vërtet është një nder i madh për mua që ta prezantojmë filmin këtu, me gjithë ekipin, pa të cilin një gjë e tillë nuk do të ishte e mundur. Faleminderit të gjithëve që jeni prezent sonte këtu. Ndoshta e keni kuptu që unë kam lindur në Kosovë dhe kam jetuar në Zvicër qe 20 vjet, kështu që për mua ka qenë shumë e vështirë që ta dijë se ku e kam vendin në botë, përmes këtij filmi kam arritur që ta gjejë se ku e kam vendin”, përfundon ai, duke shprehur krenari në sytë e tij përpara gjithë shikuesve të pranishëm.

Florist Bajgora tha për KultPlus se është e vështirë të shpjegohen emocionet që i ka ndjerë gjatë realizimit të këtij filmi, por beson fuqishëm që ato më së miri shihen në film.

“Nuk di me i përshkru saktë ndjenjat dhe emocionet që i kom përjetu gjatë xhirimeve pasi paraqiten më së miri në premierën e sotshme, nuk di shumë mirë t’i shpjegoi por besoj që filmi i shpjegon më mirë se si kam kaluar nëpër këtë periudhë. Filmi mbi të gjitha trajton temën e vendit prej ku jemi, ose ku me të vërtet përkasim. Ndonjëherë ti e ke ndonjë shpi, profesion, dashuri ose diçka tjetër, por vendi ku ti i përket është pjesa kryesore e këtij filmi”.

Bajgora tutje thotë se një skenar i fuqishëm si ky, të frymëzon që të kontriboush në çdo lloj forme në këtë film.

“Skenari i këtij filmi është i jashtëzakonshëm dhe më ka pëlqy që nga momenti i parë, edhe nëse nuk do të isha në rol kryesor, do t’i ndihmoja në çfarë do pozicioni tjetër, qoftë edhe jo si aktor. Filmin ma shumë se shpërthim e ka vizatu një rrugë shumë të sigurt prej fillimit të xhirimeve ose edhe prej skenarit, dhe rruga që e ka përqu filmi dhe filmi rrugën, ka qenë e paevitueshme që të ketë sukses”, përfundon ai.

The Land Within është një bashkëprodhim mes Zvicrës dhe Kosovës, përmes Alva Film Productions dhe Ikone Studio, me RTS Radio Télévision Suisse që shërben si bashkëprodhues. Në rolet kryesore luajnë: Florist Bajgora, Luàna Bajrami, Armend Smajli, Luan Jaha, Arta Mucaj, Irena Aliu, Kumrije Hoxha, Meli Qena dhe Çun Lajçi. /KultPlus.com

Rikthimi i përsosur i Armond Morinës, fryma kritike dhe problemet politiko-shoqërore, të ndërthurura në premierën e “Club Albania”

Posted on by Kult Plus

Era Berisha

Realiteti, fryma kritike, shtjellimi i problemeve sociale, shoqërore dhe politike, nëpërmjet skenave plot humor, gjallërohen njëzëri pikërisht në premierën e shfaqjes “Club Albania” bazuar në veprën dramaturgjike të Andon Zako Çajupit “Pas vdekjes”, me regji të Fatos Berishës, që vjen për herë të parë në Amfiteatrin e Teatrit Kombëtar të Kosovës, shkruan KultPlus.

Mbindërtimi i kësaj vepre një-aktëshe, ka mbledhur rreth vetes një numër të lartë të artdashësve që dukshëm iu kishte munguar teatri. Hapësira e re e Teatrit Kombëtar të Kosovës në pamje i kishte plotësuar kushtet e audiencës, dhe në anën tjetër, tashmë ky vend do të jetë shtëpia e dytë e aktorëve tanë për një kohë të gjatë, deri në renovim të objektit paraprak.

“Pas vdekjes” është ringjallur për të sjell frymën komike që i përket brendësisë së saj. Premiera e shfaqjes “Club Albania” që nisi fiks në orën 20:09, ka rikthyer në skenën e teatrit, aktorin Armond Morina, pas gjithsej 16 vitesh. Në ndërkohë, aktorët si: Ard Islami, Armend Smajli, Maylinda Kosumoviq, Naim Berisha, Teuta Krasniqi dhe Ylber Bardhi, në ndërveprim me aktorin Morina, kanë dëshmuar se të luajturit, për ta, është thjesht diçka jetësore.

Shfaqja është një komedi politiko-shoqërore, që shpalos fokusin nëpërmjet situatave komike por që në thelb janë shumë më të thella. Është një shfaqje brenda shfaqjes, dhe si një dramë bashkëkohore, flet shumë për shoqërinë tonë me ç’rast konsiderohet që kjo shoqëri nuk ka ndryshuar edhe shumë që nga kur është shkruar vepra nga vetë Çajupi.

Ngjarja zhvillohet në një hapësirë teatrore, por jo domosdo për të shfaqur prapaskenat e teatrove vendore, por si një vendndodhje ku më së lehti vërehet neglizhenca e institucioneve që i lejnë në harresë artistët e mëdhenj por në anën tjetër edhe ajo e individëve që përtojnë të punojnë shumë, por flasin shumë dhe kësisoj shpirtin e kanë të varfër.

“Club Albania” vjen edhe si një udhë e komedisë politike që shpalos një humor dhe mençuri të paparë. Egoizmi, lavdet pas vdekjes, gjithashtu kanë një vend të rëndësishëm, që vinë në kohën më të duhur. Ndërkaq, e tërë esenca e shfaqjes është reflektimi mbi atë se çfarë po prodhon shoqëria jonë, dhe se çfarë do të vazhdojë të prodhojë në vijim.

Nuk është as një mesazh i paraparë apo paracaktuar që parashihet të shfaqet tek publiku, ngaqë është vetë publiku ai që është ndarë me ndjesitë e veta dhe reflektimet e tyre pas situatave të shumta tragjikomike.

Pa kompozitoren Rona Castrioti-Berisha, skenografin Bekim Korça, kostumografen YIlka Brada dhe ndriçimin nga Mursel Bekteshi e Sherif Sahiti, kjo shfaqje nuk do të kishte frymën e zhvoshkur të sinqeritetit që e përcolli me shumë sukses. Duke filluar qysh nga momenti i parë e gjerë në fund, ishin të qeshurat e panumërta në mesin e të pranishmëve, ato që dëgjoheshin deri në pykë të qiellit.

“Club Albania” zgjoi të qeshura të shumta në publik, pikërisht në ditën festive, siç është 28 Nëntori. Ndërsa, qe audienca ajo që ia shpërbleu mundin e gjithë ekipit, duke duartrokitur e brohoritur pas pothuajse dy orëve. Ngritja e tyre në këmbë pas përfundimit, njashtu e riktheu buzëqeshjen e secilit aktor në skenë, teksa ajo vinte e shtohej tutje.

Për të treguar më shumë rreth idesë dhe temës së shfaqjes, për KultPlus foli regjisori Fatos Berisha.

“Shfaqja ‘Pas vdekjes’ është një komedi e shkruar para 100 vjetëve dhe është vendosur sot në skenë, e cila sikurse para 100 vjetëve, edhe sot flet për të njëjta gjëra, që i bie se nuk kemi ndryshuar si komb dhe që jemi aty diku, fatkeqësisht. Çajupi temën e ka trajtuar me humor dhe gjithë ato probleme sociale, politike, shoqërore, egoizmin e lavdet pas vdekjes, janë trajtuar edhe në këtë shfaqje nga ne, së bashku me dramaturgun Shpëtim Selmani dhe ekipin e shfaqjes. E kemi prezantuar shfaqjen brenda shfaqjes dhe kjo është një dramë bashkëkohore, realisht, e cila flet për shoqërinë ku ne jemi sot. Nuk ka qenë e lehtë për shkak të kohës së shkurtër por u shtrënguam dhe dëshiruam që premiera të epet këto ditë kur është ditë feste. Donim që njerëzit të vinin e të shihnin Çajupin e të bëjnë një reflektim për veten tonë, ku jemi sot ne dhe ku po mëtojmë të shkojmë”, thotë Berisha.

Sipas tij, kjo datë e 28 nëntorit, ka ardhur shumë natyrshëm për të shfaqur premierën, ngase provat kanë filluar që një muaj e disa ditë, dhe disi ka qenë e logjikshme që premiera të epet në këtë ditë që e ka simbolikën e vetë.

Ndërsa, aktori Armond Morina përpos rikthimit të tij në skenën teatrore, për KultPlus ka folur rreth konceptit të regjisorit, që dukshëm del se shqiptarët gjithmonë janë vonuar historikisht.

“Premiera e ka atë ndjesinë e vetë dhe tash duke e luajtur do ta ketë edhe lirshmërinë e saj, normalisht. Është një tragjikomedi që në fund shndërrohet gati personale si ajo pjesa kur aktori është gati duke shkuar në pension, si një palaço që del në pension. Ka qenë një eksperiencë fantastike dhe kur je në një ekip aq të mirë, loja del e fituar. Më ka pëlqyer koncepti i Fatosit sepse janë kujtuar rilindësit tanë, puna e tyre dhe besoj që edhe ata në atë periudhë historike me aq dinamikë, gati kanë qenë me të njëjtat energji që punët të kryhen më shpejt. Ne gjithmonë jemi vonuar historikisht dhe ndoshta është një energji që e kujton mundin e rilindësve tanë. Ka shumë materiale të vitit 1912, prej të cilave jemi inspiruar”, thotë Morina.

Sipas tij, ata që jetojnë në Kosovë, përditë kanë nervozë, mirëpo ekziston relacioni mes urrejtjes dhe dashurisë ndaj këtij vendi.

“Sa e urrejmë aq shumë e dojmë, sa e dojmë, aq shumë e urrejmë.”

“Në fakt ne erdhëm për të luajtur në skenën alternative, që më në fund po e bëjmë edhe ne një teatër të dinjitetshëm sepse ne jemi aktorë që jemi rritur në okupim së bashku me publikun tonë e edhe kemi performuar në kushte minimaliste. Mirëpo, jemi shtet dhe ka ardhur koha që sikurse ushtria, të jetë edhe teatri. Ushtrinë nuk mundesh me lanë gjithqysh, e njëjta vlen edhe për teatrin. Ne mundemi me performu hala, po edhe ne kemi dëshirë të afrojmë mysafirë. Teatri është pasqyrë e një shoqërie”, shpalos Morina.

Ai tutje ka thënë se shoqëria jonë është ajo që po i harron krijuesit e artistët e mëdhenj.

“Kjo puna e pasvdekjes që më ka intriguar më shumë është fakti që ne jemi shoqëri e re dhe ne i harrojmë shumë krijues e artistë të mëdhenj. Çka më ka lidh personalisht, është që shumica e artistëve të mëdhenj, duke e parë që nuk kemi arrirë hala si shoqëri për t’i varrosur dinjitetshëm, kanë shprehur dëshirë që askush mos t’iu shkojë në varrim. Ne e kemi obligim me i gjet rilindësit, me i gjet ata që kanë bërë shumë për këtë shoqëri dhe duhet të fillojmë për të menduar”, përfundon Morina.

Gjithashtu, aktori Armend Smajli për KultPlus ka ndarë detajet e personazhit të tij, si dhe ka vlerësuar disa nga skenat më të përzemërta për të.

“Kjo është prej atyre shfaqjeve që s’mund për ta reduktuar veten në një kontekst individual ngase është një lloj shfaqje për të cilën është shumë e rëndësishme, grupi dhe jo individi si aktor. Për mua, është e rëndësishme se si funksionon shfaqja si grup dhe energji. Krijimi i regjisorëve bashkëkohorë, mbetet çështje e hapur se sa dinë ata krijojnë, apo edhe të mos krijojnë. Shfaqja është njëfarë lloj mozaiku i njëfarë kaosi i temave shoqërore dhe në këtë rast merret parasysh teatri, por jo domosdoshmërisht të tregohet se çka ndodh në teatër, por nëpërmjet tij, të tregohet çka ndodh tek njerëzit që janë përgjegjës për të kryer disa punë por që e lënë në neglizhencë. Shfaqja ka shumë probleme dhe mllefe shoqërore ku secili në publik, mundet me e marrë diçka nga shfaqja dhe me e pa veten tek njëri nga aktorët apo edhe tek regjisori”, thotë Smajli.

Sipas tij, nuk ka asgjë në shfaqje që është e prerë ose e saktësuar si mesazh që depërton tek publiku, pasi që shumë gjëra mbeten të hapura e në pikëpyetje, e që i mbetet publikut për të vendosur se çka dëshiron të gjykojë.

“Janë disa skena ndonjëherë që ke dilema prej të cilave frikësohesh por në të njëjtën kohë që i dua shumë. Personazhi im e tregon paraprakisht që Groteskun e ka si lloj favoriti të shprehjes, ku kafshën e sheh si element që i ndihmon aktorit por që i del vetvetiu edhe këtij si regjisor. Po ashtu, edhe skena e lamtumirës që publiku e merr vesh më vonë, ku unë e lë një letër dhe para se të digjet abetarja, e tregoj që e kam lënë shfaqjen. Po ashtu, edhe fillimi i skenës kur vjen ky për herë të parë për të punuar dhe është shumë i emocionuar. Gjithashtu i dua edhe skenat kur unë nuk jam pjesë e tyre”, përfundon Smajli.

Kujtojmë se repriza e parë e shfajqes “Club Albania” vjen sonte, duke filluar nga ora 20:00, në amfiteatrin e Teatrit Kombëtar të Kosovës. / KultPlus.com

“Pas vdekjes”, premiera e parë jashtë objektit të TKK-së, Berisha: Është shfaqje që flet për ne

Posted on by Kult Plus

Era Berisha

Vepra dramaturgjike e Andon Zako Çajupit, “Pas vdekjes” do të ringjallet kësaj here për tu shndërruar në një shfaqje komedi që shumë shpejt do të prekë ambientin e ri të Teatrit Kombëtar të Kosovës, ‘Amfiteatri në Pallatin e Rinisë’. Ngjarja zhvillohet në një klub të shqiptarëve të Selanikut më 1910. Por, shfaqja është një mbindërtim, e shkruar nga dramaturgu Shpëtim Selmani, shkruan KultPlus.

Në qendër të veprës kemi demaskimin e demagogjisë së xhonturqve dhe bejlerëve që u bënë vegël e tyre, ndërsa ndodhitë jetësohen në zyrat e gazetës “Liria”. Është një komedi politiko-shoqërore, që shfaq fokusin nëpërmjet situatave komike por që në thelb janë shumë më të thella, dhe e njëjta tashmë do ta ketë premierën në muajin nëntor. Shfaqja vjen nën regjinë e Fatos Berishës me kastën e mrekullueshme të aktorëve si: Armond Morina, Ard Islami, Teuta Krasniqi, Ylber Bardhi, Majlinda Kosomoviq, Armend Smajli dhe Naim Berisha.

Vepra u botua pas vdekjes së shkrimtarit Çajupi dhe konsiderohet të jetë udha e parë drejt komedisë politike në letërsinë shqiptare. Me një ndjesi poetike, nëpërmjet personazhit të doktor Adhamullit, shfaqet mendësia e njerëzve mendjemëdhenj, ata që shpirtin e kanë të varfër dhe asnjë punë atdhetare për ta, nuk ka vlerë pa prezencën e tyre. Ndërsa, personazhi tjetër i spikatur, Zeneli, përfaqëson njeriun e thjeshtë të popullit me ç’rast shpalos një humor e mençuri të paparë. Elementet si ‘Abetarja shqipe’ dhe ‘Kongresi i Manastirit’, po ashtu luajnë një rol të madh në këtë rrugëtim.

Shfaqja “Pas vdekjes” ka ardhur si propozim nga Teatri Kombëtari i Kosovës, dhe pasi është aprovuar si tekst, së bashku edhe me veprat e tjera për repertorin e sezonit të ri, regjisori Berisha e ka pranuar me kënaqësi këtë ftesë, dhe gjithmonë me idenë që mund të mbindërtohet kjo vepër një-aktëshe. Dhe ajo që po përpiqet që të bëhet, është një shfaqe që flet për neve, sot.

Në një intervistë për KultPlus, regjisori Berisha ka shpalosur ende më shumë, lidhur me këtë shfaqje dhe procesin e saj deri në premierë.

“I gjithë ekipi i aktorëve të shfaqjes, përveç Armond Morinës, është nga ansambli rezident i Teatrit Kombëtar të Kosovës. E ata janë: Teuta Krasniqi, Ylber Bardhi, Ard Islami, May-Linda Kosumovic, Armend Smajli dhe Naim Berisha. Jam shumë i kënaqur me ekipin, ndërsa jam i lumtur që pas një kohe të gjatë, përsëri do të punoj me Armondin në teatër”, ka thënë Berisha.

Sipas tij, vështirësitë që hasen në një rrugëtim të tillë janë nga më të zakonshmet. Pra, fillimi i provave, zbërthimi i tekstit, analiza e personazheve, marrëdhëniet e tyre. Gjithçka brenda normales gjatë punës në një shfaqje. Ai tutje thotë se ende janë në fillim të procesit dhe atmosfera konsiderohet të jetë e mirë.

Tanimë Teatri Kombëtar i Kosovës ndodhet në renovim, dhe regjisori Berisha ambientin e ri e ka vlerësuar si një hapësirë të përshtatshme pune.

“Ambienti i ri, Amfiteatri në Pallatin e Rinisë është një hapësirë shumë e mirë, në fakt. Sidomos për një shfaqje si kjo e jona. Drejtori Sheremeti dhe ekipi i TKK-së kanë arritur ta kthejnë në hapësirë të përshtatshme pune në afat rekord”, thotë ai.

Ndërkaq, premiera e shfaqjes “Pas vdekjes” ende nuk dihet saktë se kur do të shpaloset, por që patjetër do të jetë përgjatë muajit nëntor.

Kompozitore: Rona Castrioti

Skenograf: Bekim Korça

Kostumografe: Yllka Brada

Asistente regjie: Yllka Lota

Foto/Video: Joni Mithi

Inspicient: Bajram Mehmeti

Ndriçimi: Mursel Bekteshi. / KultPlus.com

‘Arena e Pulës’ e duhura për “Illyricvm”, Spahiu: Në tetor filmi jepet edhe në Prishtinë e Tiranë

Posted on by Kult Plus

Uranik Emini

Me skenar dhe regji të Simon Bogojević Narath, filmi artistik i metrazhit të gjatë “Illyricvm”, bashkëprodhim i Kroacisë, Sllovenisë, Italisë, Kosovës dhe Bosnjës, me shumë sukses ka pasur edhe premierën botërore në Festivalin Kroat të Filmit në Pula më 21 korrik, shkruan KultPlus.

Kinematografia e Kosovës në vitet e fundit ka qenë pa asnjë dyshim si një sinonim i fjalës “sukses”, shumë filma, shumë regjisorë të rinj e madje edhe edhe më shumë çmime të fituara. Një prej filmave të fundit që ka shënuar sukses ndërkombëtar është edhe filmi “Illyricvm”.

“Arena e Pulës” – e duhura për këtë film

Një nga producentët e filmit, Fatmir Spahiu, ka thënë për KultPlus se premiera ka rezultuar për mrekulli.

“Premiera ka shku për mrekulli, filmi dukej se është bërë për ta patur premierën në një ambient të tillë antik. Arena e Pulës është unike njësoj sikurse edhe filmi”, thotë ai.

Spahiu tutje njofton se filmi është “art house” dhje si i tillë ka qasje pothuajse dokumentareske.

“Filmi ka qasje pothuajse dokumentareske, ska protagonist klasik, disi protagonist është koha dhe vendi i ngjarjes, Ilira. Ata që kanë dëshirë me bo një udhëtim nëpër atë kohë përmes personazheve, ky është rasti”, thotë ai, duke treguar se numri i gazetarëve dhe publikut ishte masiv, e pozitive ishin edhe kritikat.

Shfaqja e talentit kosovar përmes aktorëve – qëllimi kryesor i producentit

I pyetur se sa i kënaqur është me punën dhe arritjet deri tani, aktori dhe producenti i njohur kosovar thotë se kënaqësia e tij më e madhe është shfaqja e talentit kosovar përmes aktorëve në një treg që e njeh pak Kosovën.

Shfaqja e filmit në Kosovë?

“Besoj se tetori do të jetë muaji i shfaqjes së filmit, në Prishtinë dhe Tiranë”, njofton tutje Spahiu.

Përjetimi nga sytë e aktorit në “Arenën Pula”

Në anën tjetër, aktori Labeat Bytyçi thotë se ky film është pritur shumë mirë nga publiku kroat, e sidomos nga shqiptarët që jetojnë në atë rrethinë.

“Premiera shkoi shumë mirë, patëm një pritje shumë të mirë nga publiku kroat në “Pula”, veçanarisht nga shqiptarët që jetojnë në këtë rrethinë”, tha ai mes tjerash.

Bytyçi gjithashtu u shpreh i lumtur edhe me rolin e tij, i cili u prit shumë mirë nga publiku dhe mori kritika pozitive.

“Jam tejet i kënaqur me filmin dhe shpresoj që të ketë një rrugëtim të mbarë dhe të suksesshëm”, përfundon ai.

Në filmin ku janë të përfshirë më shumë se 30 aktorë dhe 150 punëtorët të filmit, Bytyçi është përzgjedhur që të luajë njërin ndër rolet kryesor në këtë film, aty luan rolin e “Curtiusit”.

Ndërkohë, më poshtë gjeni edhe linkun për të parë “trailerin” e këtij filmi.

Disa prej aktorëve shqiptarë që marrin pjesë në këtë film janë: Ylber Bardhi, Ilir Prapashtica, Labeat Bytyçi, Dukagjin Podrimaj, Ali Demi, Kushtrim Hoxha, Armend Smajli.

Filmi ILLYRICVM është filmi i parë në të cilin personifikohen paraardhësit e shqiptarëve, ilirët, dhe është produkt i bashkë-producentëve nga katër shtete, ndër të cilat janë Kroacia, Italia, Sllovenia, Bosnja dhe Kosova. /KultPlus.com

Promovohet ’48 piano’, shkrimtari Arbër Selmani i këndon problemeve dhe ngjarjeve të ndryshme jetësore

Posted on by Kult Plus

Era Berisha

Libri me poezi e prozë poetike “48 piano” nga shkrimtari Arbër Selmani mbrëmë gjeti promovimin e tij pikërisht në hapësirën e Kino Armatës. Ishin interpretimet pianistike, interpretimet e poezive nga aktorë të njohur, video realizimi i poezisë “Kur vdiq baba” si dhe arti pamor ato që mbështollën këtë mbrëmje brenda një copëze magjie, e cila erdhi krejtësisht e veçantë dhe shumë ndryshe nga e zakonshmja, shkruan KultPlus.

Pasi që të pranishmit në një masë të madhe po zinin vendin e tyre sa më afër skenës, meloditë tërheqëse në ndërlidhje me terrin që kishte kapluar vendin, ishin ato që rritnin entuziazmin akoma më shumë. Ndërkaq, pianoja në skenë si e vetmja mbretëreshë muzikore po tërhiqte akoma më shumë vëmendjen e audiencës e cila me padurim po priste që kjo natë të niste tashmë.

Nën tingujt që buronin nga instrumenti bardh e zi si dhe pikturat e mahnitshme që pasonin njëra pas tjetrës të realizuara nga Diella Valla, nisi gjithçka. Pianistja Pranvera Hoxha me një duartrokitje u mirëprit në skenë për të hapur këtë mbrëmje nën melodi të cilat rrëmbyen shikimin dhe dëgjimin e gjithsecilit. Ndërkaq, në anën tjetër aktorja Maylinda Kasumoviq këndshëm solli para publikut poezinë “Çelësat mos i merr asnjë, dhe largohu…”, poezi kjo që vjen nga pena e autorit Selmani dhe e cila në këtë rast ngjalli mjaft emocione në publik, duke marrë parasysh dhe tematikën thelbësore. Ky interpretim ishte veç një sheqerkë e vogël për atë se çfarë do të vinte më pas.

Tutje, nën moderimin e Donika Hysenit nisi edhe bashkëbisedimi me shkrimtarin Arbër Selmani.

“Ky është libri im, “48 piano”. Është e pabesueshme që në një intervistë të vitit 2014 pata thënë se do ta bëj këtë libër dhe ja ku jemi sot. Unë nuk kam shumë emocione zakonisht por sonte kam pak. Këtë promovim sot kam dashur ta bëj pak më ndryshe sepse unë kam punuar disa vite si gazetar i kulturës dhe e njoh një pjesë të mirë të artistëve, shkrimtarëve dhe të gjithë ata që bëjnë pjesë në grupin më fisnik të shoqërisë tonë, edhe një pjesë të tyre kam dashur që ta marr sonte këtu. Nëse unë do ti lexoja poezitë, nuk do të kishte me qenë aq bukur sa mund të jetë Majlinda, Armendi dhe Rebeka”, thotë Selmani.

Sipas tij, në këtë libër është edhe një poezi që është shkruar dikur rreth vitit 2008, mirëpo ka edhe gjëra që janë shkruar më vonë. Libri konsiderohet të jetë libri i tij i dytë me poezi dhe prozë, meqenëse njerëzit atë e njohin më shumë me librat e serisë “Kosova në 14 tregime kulturore”.

“Librin e parë e kam botuar në vitin 2005 kur unë isha katërmbëdhjetë vjeçar dhe atë libër e ka sjell babai im në shtëpi ngase unë kam shkruar vazhdimisht poezi. E di që ai i ka mbledh krejt poezitë e mia dhe në një moment veç më ka ardhur një paketim në shtëpi dhe kur e hapa e kam parë librin me titull “Pse hidhërohet gjyshi?”. Dhe në fakt asnjëherë nuk e kam ditur se pse hidhërohet gjyshi ngase unë nuk kam pasur rastin ta njoh asnjërin nga gjyshërit e mi, por kam pasur një dashuri pak më platonike për ta”, tregon Selmani.

Librin “48 piano”, shkrimtari Selmani po ia rikthen si borxh në njëfarë forme, babait të tij.

Më pastaj, në skenë u interpretuan edhe dy nga poezitë më të fuqishme të Selmanit, nën zërin e aktorëve Armend Smajli dhe Rebeka Qenës.

“Kirillin e vranë” si dhe “Ta duash një burrë” erdhën në një formë që nuk do as përshkrim. Të fuqishme në përmbajtje, të bukura në dëgjim si dhe të vërteta në jetën reale, këto dy poezi zgjuan ndjenja unike midis të pranishmëve.

Ndërsa, pjesa më kulminante e kësaj mbrëmjeje ishte edhe videoja e realizuar qysh vitin e kaluar për poezinë “Kur vdiq baba”. Me një nivel perfekt të audios, poezia e interpretuar nën zërin e aktorit Afrim Muçaj, bëri që lotët të gjejnë rrjedhën e tyre në faqet e të pranishmëve.

“Videon e pata marrë pak si një projekt me një inat të vogël sepse më kontaktuan prej televizionit publik në Serbi dhe më thanë nëse mundesha të ia dërgoja atyre në video të poezisë time. Po i thosha vetes se është Beogradi dhe pata shumë dëshirë të shkoja diku ku mund të konkurroja me shtetet tjera. Por, sot nuk desha që të ju bëj të ndiheni keq por dëshirova që ta dhuroja këtë emocion nëpërmjet videos. Poezia ka shumë rëndësi për mua dhe në fakt nuk doja t’ia dhuroja askujt përgjegjësinë për ta lexuar sonte, andaj erdhi në këtë formë”, thotë Selmani.

Pika e fundit për këtë natë ishte edhe këndimi i poezisë “T’pres” që erdhi nga sopranoja Arta Jashari e cila u shoqërua nga melodi të kompozitorit francez Claude Debussy. Ndërsa, pianistja Pranvera Hoxha e cila ka shoqëruar gjithë këtë mbrëmje me talentin e saj në piano, edhe këtë herë e përmbylli natën së bashku me sopranon Jashari.

Zëri i fuqishëm i sopranos Jashari në ndërlidhje me tingujt hyjnorë që pasonin vazhdimisht, përmbylli këtë natë me një jehonë nostalgjike, një jehonë kjo që doli përtej mureve dhe njëkohësisht la gjurmë të pashlyeshme në kujtesën e secilit të pranishëm.

Ky promovim i cili erdhi në formën më unike të mundshme, dëshmoi edhe njëherë se vetë qenia e shkrimtarit Arbër Selmani sillet rreth një poetike që të hyn në zemër për të mos dalë jashtë kurrë më.

Për të treguar më shumë rreth procesit të krijimit si dhe përshtypjeve të tij për këtë promovim, për KultPlus foli shkrimtari Arbër Selmani.

“Sonte ishte një ndjenjë shumë e mirë ngase nuk e prita që ka për të pasur kaq shumë njerëz dhe jam shumë i nderuar me këtë pjesëmarrje të tyre në këtë promovim të librit. Mora shumë fjalë të mira dhe mjaft komplimente nga njerëzit. Ishte një promovim pak më ndryshe dhe një promovim ku janë përftuar edhe artistët të tjerë, sepse doja që secili person ta ketë hapësirën e tij, dhe siç e prita, ata i dhanë shumë shpirt promovimit”, thotë Selmani.

Sipas tij, libri është shkruar në një periudhë gati pesëmbëdhjetë vjeçare, andaj dhe i ka ardhur momenti që më në fund të dal në dritë.

“Poezia më e dashur në këtë libër do të jetë padyshim “Kur vdiq baba”, por poezi e veçantë në këtë libër është poezia “M’i sillni 48 piano” që ndërlidhet me titullin e librit, dhe pikërisht me 48 piano unë i këndoj problemeve të ndryshme jetësore dhe ngjarjeve të ndryshme që po ndodhin nëpër botë, momentalisht”, thotë ai.

Po ashtu, pianistja Pranvera Hoxha për KultPlus ka thënë se libri “48 piano” do të frymëzojë shumë muzikantë për të kompozuar edhe vepra nga më të ndryshmet.

“Kjo natë ishte shumë e veçantë edhe pse kam pasur raste shpesh që të bashkëpunoj në këso lloj forme, por kjo ke disi më e bukur sepse nuk jemi mësuar të shohim promovime të kësaj natyre, andaj më bëhet qejfi shumë që Arbëri e ka pasur këtë ide. Natyrisht nuk ishte shumë e vështirë për mua si instrumentiste për të përzgjedhur meloditë por megjithatë kisha merak se a do të pëlqehen nga aktorët që do të interpretonin poezitë”, thotë Hoxha.

Sipas saj, në fakt titulli i librit “48 piano” e ka intriguar atë më së shumti dhe menjëherë e kishte pyetur Arbërin për domethënien.

“E kemi pasur një ide që të kemi në skenë një grand piano por duke marrë parasysh kushtet e transportit dhe koston, ajo nuk ishte e mundur të realizohej. Natyrisht do të ishte dukur më bukur por që titulli aq është intrigues saqë ka për t’i bërë muzikantët kureshtarë që ta blejnë librin. Duke ditur edhe fushën tonë që një pjesë e madhe e jona gjatë frymëzimit me poezi, mund edhe të kompozojmë një vepër të re. Besoj shumë që ka për të pasur edhe këtë efekt tek kolegët”, thotë ajo.

Gjithashtu, sopranoja Arta Jashari është shprehur tejet e lumtur që është përzgjedhur për të shndërruar poezinë në këndim e aq më tepër duke marrë parasysh se kjo është hera e parë që ka bërë përshtatje.

“Unë kam kënaqësinë e veçantë që Arbëri më ka përzgjedhur dhe më ka ftuar në hapjen e promovimit të librit të tij. Arbëri për mua është një ndër poetët dhe shkrimtarët më të veçantë edhe kjo ishte me të vërtetë një nder për mua që mora pjesë sonte në këtë ngjarje. Përzgjedhjen e veprës e kemi bërë së bashku me pianisten Pranverën, dhe kjo ka qenë po ashtu një kënaqësi në vete, duke marrë parasysh që më herët nuk kam bërë ndonjë përshtatje”, thotë Jashari.

Sipas saj, ishte një emocion i bukur kur edhe melodia është zgjedhur për poezinë e tij e cila është tashmë në librin në “48 piano”.

“Mund të them se kjo është hera e parë që kam bërë një përshtatje të poezive, sidomos që ishte në shqip si dhe me muzikë të Debussy-s. Përshtatja e gjuhës shqipe ishte tejet interesante si dhe duke marrë parasysh që kjo është hera e parë që po këndoj në Kino Armatë, ishte me të vërtetë një ndjesi e bukur. Po ashtu, kemi qenë një ekip profesionistësh dhe për mua ishte një kënaqësi e madhe që kemi bashkëpunuar prej të gjitha fushave. Takimet tona më shumë kanë qenë një kënaqësi sesa punë dhe kjo është e veçanta e tyre”, shpalos Jashari.

Ndërsa, Xhevat Syla, njëri ndër personazhet në librin e autorit Arbër Selmani, “Kosova në 14 tregime kulturore – 2”, për KultPlus ka thënë se qasja e Arbërit në secilin libër është tejet e veçantë.

“Ishte një përurim vërtetë shumë i veçantë i organizuar shumë bukur por edhe për një krijimtari vërtetë të veçantë e cila po na vjen nga një artist i ri, poet i ri e shkrimtar i ri, që quhet Arbër Selmani, të cilin unë e kam pasur rastin ta njoh që nga fëmijëria dhe jam shumë i lumtur me zhvillimin e tij dhe arritjet e tij në fushën e letërsisë. Në fakt, ky libër është vazhdimësi i librave paraprake të Arbërit, sepse qasja edhe në librat e përparme ku unë kam pasur nderin të jem pjesë, është njëlloj e veçantë dhe krejt tjetër”, thotë Syla.

Sipas tij, poezia e Arbërit mbrëmë ka ardhur jashtëzakonisht e bukur dhe interesante.

“Arbëri është një djalosh ambicioz tek i cili talenti është dalluar shumë herët por që ka ecur në mënyrë të heshtur dhe shumë sigurt”, përfundon ai.

Libri përmban 48 poezi dhe copëza prozë poetike të shkruara nga Arbër Selmani në një periudhë 15 vjeçare. Ky është libri i katërt i Arbër Selmanit (Pse hidhërohet gjyshi, 2005 | Kosova në 14 tregime kulturore 1, 2019 | Kosova në 14 tregime kulturore 2, 2021), i cili për disa vite ka punuar si gazetar në disa media brenda e jashtë Kosovës. Ky është libri më personal dhe intim nga Arbër Selmani, me copëza të cilat zbulojnë disa ngarkesa emocionale të autorit në më shumë se një dekadë..

Libri është botim i Qendrës Multimedia. / KultPlus.com

Emërohet Këshilli i ri Drejtues i Teatrit Kombëtar të Kosovës

Posted on by Kult Plus

Sot, me vendim të ministrit të Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Hajrulla Çeku, janë emëruar shtatë anëtarët e Këshillit të ri Drejtues të Teatrit Kombëtar të Kosovës.

Këshilli drejtues, me mandat 4 vjeçar, ka këtë përbërje: Armend Smajli, Ben Apolloni, Gresa Pallaska, Rebeka Qena, Shkurte Aliu, Visare Aliu dhe Brikena Mulliqi.

Qeveria e re i trajton me prioritet të veçantë institucionet kombëtare të kulturës. Vendimi i sotëm është i hapi i parë për ndërtimin e një vizioni të ri për Teatrin e Kosovës.

Ditëve në vijim, Ministria do të ndërmarrë veprime tjera për institucionet kombëtare të kulturës që synojnë rritjen e qëndrueshmërisë financiare dhe institucionale, pavarësinë programore dhe artistike, zhvillimin e audiencave, ngritjen e kapaciteve profesionale dhe prezantimin ndërkombëtar të produktit vendor artistik. / KultPlus.com

Një rrëfim ndryshe për luftën në Kosovë, vjen përmes filmit “Drita”

Posted on by Kult Plus

Sarandë Selimi

Në janar të vitit 1999 në njërin nga qytet e Kosovës ne shohim Dritën, një grua të izoluar. Ajo nuhatë që lufta që po zhvillohet nëpër fshatra po vije edhe në qytet. Fillimi është një memorie historike, një perspektivë e atyre që kanë jetuar nëpër banesat kolektive të kohës.

Më skenar të Armend Smajlit e regji të Rita Krasniqit, “Drita”, filmi i metrazhit të shkurtër i subvencionuar nga Qendra Kinematografike e Kosovës, tashmë është në përfundim të procesit. Me një ekip me emra të njohur në kinematografinë shqiptare, ky është skenari i parë për film i aktorit Armend Smajli, i cili në një intervistë për KultPlus, shpalosi disa detaje interesante që kanë të bëjnë me filmin, dhe me jetësimin e tij, në ndonjërin ekran të festivaleve ndërkombëtare.

“Më gëzon fakti që në këtë periudhë jam sfiduar edhe me një fushë të re artistike.
Inspirimi, rrugëtimi dhe tregimi për skenarin është shumë më i gjatë sesa filmi por ne besojmë se të gjitha ato copëza të menduara e të imagjinuara do të shfaqen në ekran”, thotë Smajli, i cili vazhdon të tregojë për KultPus, se “Drita”, në fund të janarit të viti 2018-të do të jetë i përfunduar.

“Fundi janarit 2018 filmi do të jetë i përfunduar. Dhe do të shohim edhe në biseda me QKK, do të aplikojmë nëpër festivale dhe të shohim se ku do të kemi fatin ta japim premierën botërore”, u shpreh për KultPlus, Smajli.

Filmi më producent vetë skenaristin Armend Smajli, ka sjellë një kastë aktorësh si: : Irena Cahani, Alban Ukaj, Bislim Muçaj, Florieta Bajraktari. “DOP” e filmit është Sevdije Kastrati ndërsa produkcioni “EVA Film”./ KultPlus.com

“Dikur ishim skllevër të okupuar, tashmë jemi vetëm skllevër”

Posted on by Kult Plus

Para 3 muajsh në Teatrin Kombëtar të Kosovës, u dha premiera e shfaqjes ‘Aventurat e reja të Don Kishotit’ me regji të Dino Mustafic. Ky regjisor i cili sjellë gjithmonë inskenime interesante e mjaft të fuqishme, edhe atëherë në institucionin kulturor më të lartë në vend TKK, dha një premierë të fuqishme e cila ngriti publikun në këmbë nga tri monologët që kishin për detyrë t’i shkruanin vetë aktorët që kishin personazhet kryesore në këtë projekt.

Kësisoj sot aktori Armend Smajli, i cili kishte personazhin e Don Kishotit të mesëm, publikoi në rrjetin e tij social Facebook, monologun që kishte shkruar vetë për këtë shfaqje. Armendi, monologun se çfarë do të thoshte një ‘Don Kishot’ i zakonshëm i këtij vendi përveç që e ka shkruar me shumë emocion, ai edhe e pati interpretuar me po kaq emocion në dërrasat e Teatrit Kombëtar të Kosovës.

“Para 3 muajsh në Teatër Kombëtar kisha shfaqjen “Aventurat e reja të Don Kishotit”. Regjisori i shfaqjes Dino Mustafiç më dha për detyrë që ta shkruajë vetë një monolog se çfarë do të thoshte një “Don Kishot” i zakonshëm i këtij vendi. Për ata që nuk kanë pas dhe nuk kanë mundësi me e pa shfaqjen po e ndajë monologun këtu edhe me ju”, ka shkruar Smajli.

KultPlus, po e sjellë këtë monolog për lexuesit e vet, pa ndërhyrje në tekst të shkruar nga aktori:

…as edhe njē herë nuk dëgjuam njē shpërthim dashurie apo shpërthim humanizmi dreqi e marrtë, vetëm një bombë aty e shpërthim atje, krizë andej e luftë këndej. E dimë si është lufta. E kemi provuar edhe ne dikur. Na thonin që ishte luftë për liri, luftë për paqe por me kohë kuptuam se liria nuk qenka vetëm heqja e tytës.
Dikur ishim skllevër të okupuar, tashmë jemi vetëm skllevër.
Ndasi e madhe shoqërore, pabarazi, papunsi, shkelje e të drejtave të puntorëve, fëmijëve, grave. Shkollim e shendëtsi për faqe të zezë, krim e korrupsion, politizim i skajshëm për të gjetur një vend pune.
Shëmti në rrugë, shëmti në arkitekturë, shëmti në lumenjë, shëmti në parqe e shëmti në ajër. Turp, shëmti.

E sa herë ua theme këto, cinikët më thonë; O Don Kishot ti je I çmendur, ëndërrimtar, desperados.
E si t’mos çmendëm kur shohë që gratë mendojnë a të bejnë fëmijë apo jo se skllavo pronari i saj e përjashton nga puna sapo të merr vesh që ajo është shtatzënë. Si të mos çmendēm kur shohë që edhe në paqe njerëzit ikin nga vendi i tyre për t’kërkuar një copë bukë e dinjitet.
Si të mos çmendem kur shohë që avancimet e profesorëve të universitetit bëhën me dyer tē mbyllura e më publikime të punimeve të tyre të rrejshme.
Si të mos çmendëm kur shohë kapadaiun që në mes të rrugës hapë xhamin e xhipit të zi dhe blen mallboro nga fëmiu që shetë duhan në rrugē gjersa femiu i tijë n’Xhip lozë me Iphone 10.
Si të mos çmendëm kur në shkollë mësuesi nuk jep mësim por rrahë e nxënësi në vend se të mesojë rrahë.
Sigurisht se çmendëm, çmendëm kur shohë që pleqtë e plakat mezi rrojnë me atë penzion t’mutit I cili s’ju del as për rrymë e ujë e lerë më për barna.
Si t’mos çmendëm kur vajzës 3 vjeç i shembët objekti mbi të dhe vdes!
Heeej vajza ka vdekë, ka vdekë vajza 3 vjeç. Ka vdekë Xheneta Gashi. Nuk është më.
E bashkë me të kemi vdekur edhe shumë prej nesh. Ne që nuk kemi kërkuar llogari por kemi vazhduar të pimë kafe e të vëzhgojme nga largë kur është kërkuar përgjegjësi nga të papërgjegjëshmit.

Vetëm pak…

Oh, cinikët vazhdimisht më përshpërisin diçka sa herë që revoltohëm.
Oh, po po, e di se ka edhe gjëra pozitive dhe të bukura në këtë vend. Sigurisht qē ka. Por ato as që kam ndër mend t’ua themë. Për gjërat e bukura flisni ju, ju që mbani fajin kryesorë për këto shëmtit që ua thash.

Pse mos ju erdhëm në shtëpitë e juaja për t’ju thënë; Ju lutëm zgjohuni, ejani na udhëhiqni, na qevërisni, na shërbeni? Jo, vetë u zgjuat e na thatë se po deshironi të jeni shërbetorē të mirë. Prandaj nga unë mos pritni lavde por shërbeni, shërbeni sepse vetë kështu kërkuat, shërbeni nanën ua qifsha.
Poo i çmendur jam. Unë duhet të jem i çmendur, se kjo botë nuk do të egzistonte po t’mos kishte njerëz të çmendur si unë e si disa prej jush. Ua them këto sepse e di që Don Kishot nuk jam vetëm unë ketu, jemi më shumë sesa dëgjohemi.

Miq të mi, aman mos zgjidhni heshtjën e frikën karrshi shtypësve, se heshtja, frika nga pasojat i frymëzon edhe më shumë cinikët dhe shtypësit, e kjo na shëndrron në skllevër të diciplinuar. Hiqeni nga mendja juaj heshtjën, frikēn nga pasojat e shtypësve.
Ky rrugëtim është i zorshëm, shpeshëherë edhe jo pragmatik, i kotë për cinikët.
Sigurisht se do të humbasim ndonjë round, ndoshta edhe mē shumë rounde, por mos refuzoni të perpiqeni, mos refuzoni të endërroni.

Kjo botë mbase është përjetësisht e pandreqshme, por i përjetshëm është edhe ideali për ta ndrequr atë!

(Foto nga shfaqja: Jetmir Idrizi)