“SHIU MBI LUM”
Mjegulla nga bjeshka ulet kadalë
e pikat e shiut po bijnë mbi lum
në qiellin e vrantë lëviz nji halë
shpirti s’don dhimba e trupi lyp gjum.
Ujë â bâ gjethi e teshat e blegës
e pikat e shiut po bijnë mbi lum
dëshira e pjekun po bjen prej degës
shpirti s’don dhimba e shtati lyp gjum.
Në votër flaka po del krandeve
e pikat e shiut po bijnë mbi lum
veshët e mij janë lodhë prej zânave
Shpirti s’don dhimba e trupi lyp gjum.
Martin Camaj
Poezi nga Edgar Allan Poe.
Përkthyer nga Fazli Rrezja
Këtë puthje time merre në ballë!
dhe duke u ndarë nga ti,
lejome që të të them
që nuk gabon nëse mendon
që ditet e mia ishin një endërr,
dhe nëse shpresa fluturoi larg
në një natë apo në një ditë,
në një vegim apo hiq gjë,
a është për këtë me pak e zhdukur
Gjithçka që shohim, ajo çfarë ngjajmë
nuk është tjetër veç se një ëndërr brenda ëndrrës.
Qëndroj në mes së ushëtimës
të një bregu të munduar nga perplasja e dallgës,
dhe shtrëngoj në njerën dorë
kokrra të arta rëre
vetëm disa! E sesi rreshqasin,
nëpërmes gishterinjëve të mi, bien në thellësi!
dhe une qaj – unë qaj!
O Zot! A nuk mund i mbaj
më një të shtrenguar më të fortë?
O Zot! A do mundem ndonjeherë ta shpëtoj
të paktën një, nga e pameshirshmja dallgë?
gjithçka që shohim, ajo çfarë ngjajmë
nuk është tjetër veç së një endërr brenda ëndrrës? /KultPlus.com
Poezi nga Dritëro Agolli
Më lodhi mundimi në shpirt tërë jetën
Ta them lakuriq të vërtetën.
Po s’munda ta them ngaherë të plotë,
Se ishte zuskë kjo botë.
Tani më vjen keq për aq sa gënjeva,
Megjithëse gënjyen dhe Adami dhe Eva
Të paret gënjeshtarë të mjerë
Dhe kjo më jep ngushellim herë-herë. /KultPlus.com
Nga Charles Bukowski
Gjenia i turmës
Për të mbushur çdo çast çdo lloj arme
Dhe më të zellshmit për vrasjen janë ata që predikojnë kundër
Dhe më të zellshmit për urrejtjen janë ata që predikojnë dashurinë
Dhe më të zellshmit për luftën – përfundimisht – janë ata që predikojnë paqen.
Mos i zini besë
Burrit mesatar
Gruas mesatare
Mos i zini besë dashurisë së tyre.
Dashuria e tyre është mesatare, kërkon shpirtvogëlsinë
Por ka gjenialitet në urrejtjen e tyre
Ka mjaft gjenialitet në urrejtjen e tyre për t`ju vrarë, për të vrarë këdo
Ngaqë nuk duan vetminë
Ngaqë nuk kuptojnë vetminë
Mundohen të shkatërrojnë
Gjithçka
Ndryshon
Prej tyre.
Duke qenë të paaftë
Të krijojnë art
Nuk e kuptojnë artin.
Shohin në dështimin e tyre
Si krijues
Veç një dështim
Të botës.
Duke qenë të paaftë të duan plotësisht
Besojnë dashurinë tuaj
Të paplotë
Si pasojë, ju urrejnë
Dhe urrejtja e tyre është e përsosur
Si një diamant që shkëlqen
Si një thikë
Si një mal
Si një tigër
Si helmi
Arti i tyre më i madh.
Përktheu: Anila Xhekali. / KultPlus.com
Poezi nga Sibel Halimi
Rrugës së ecur
me këmbët kallo
dhembja nuk mund të hedhet
në kontejnerë
bota vazhdon ballon e marrëzisë
Kronikave të zeza
I shtohen gratë e mbijetuara
fjalët që plotësojnë
fjalëkryqet e jetës
tjerat shtrirë në njërën prej divaneve
Përditshmëria lëvizë
shumëzon veten
Diku ekziston një kuptim
që mund të krijohet
mbase duhet të mos ecim më
kështu do t’i shpëtojmë
bijtë nga përkulja
që përditshmëria ua fal /KultPlus.com
Nga Petrit Ruka
Kur të vdes unë mbyll derën dhe pi e pi atë natë
Hapi shishet e verës që nuk pimë dot bashkë
(Uh, sa na mbeten, një kantinë e tërë,)
Pi edhe shamë që të tradhëtova me vdekje
Burrë i pabesë, …si uji në rërë…
Lexo nja dy këngë të miat, të trishta
Pastaj grisi dyshemese
(Pa pikë mëshire, pa lotë,)
Më shaj që nuk të këndova siç e meritoje,
S’t’u bëra poeti më i mirë në botë.
Për inatin tim nxirri gjinjtë jashtë këmishës
Më thuaj: ja ku i kam akoma plot jetë,
(Ç’t’i bëj tani pa ty, zuzar,)
Po tashmë kam ikur e si të ta them
Që për to do të rrotullohem
Edhe brenda në varr…
Kur të vdes unë mos ma fal
tradhëtinë e fundit me vdekje,
(Atë më të poshtrën, më të pabesën.)
Veç mbaje një sy hapur tek dritarja, se s’ dihet,
Mund të bëj marrëveshje …e të vij
…Me vesën…/ KultPlus.com
Poezi nga Arbër Selmani
Mes turmës së njerëzve
jo, më falni
nuk pati njerëz
pati trupa të tharë prej dhimbjes
ishim vetëm rroba të përpëlitura për mish të gjallë
aty, po aty
u dëgjuan vajet e dy grave, nënës e motrës
jo, më falni
nuk ishin dy gra
ishin dy pjata kuzhine të copëtuara
dy skenarë të palexueshëm
dy mëlmesa të pakëndshme
disa qeliza të plasaritura
por më erdhën, në eho
në qendër të varrezave, edhe varreza tjetër
e gatshme ta përthithë jetën
angazhimin, elegancën,
aktivitetin fizik, rrezatimin e mahnitshëm
buzët e kuqe, zërin e kërcitshim
çmimet, udhëtimet
cirkun fluturues që ajo e solli në dritë
festivalin që i del çdo vit në pritë
jo, më falni
jo çdo vit, por ditë për ditë
ajo i vërsulej një dragoi që erdhi pa ftesë
dhe hyri ku nuk pritej, ku nuk shihej
për të provuar një disfatë
jo, më falni
nuk rrëzohet lehtë një Vjosë
e matur, e përmbajtur, e plotësuar
motorike, e furishme
si qielli në ditën e fundit të kortezhit
mbushur breshër, breshër, e breshër
dehje në violinë, në piano, çarje
e vaj, vaje, vaj i motrës, i nënës
(në cilën botë prindi duhet ta varrosë fëmiun e tij?)
vaj i Zotit
edhe i të paplotit
vaj i imi, plasje e shpirtit për Vjosën që vallëzoi larg
kaq ishte jeta e një njeriu. /KultPlus.com
Nga Idro Seferi
(Xhevdet Bajrajt)
Sa lakmi jau kam marr vdekjen
Artistëve që vdesin larg atdheut
Diku të humbur
Me dijen e vet
ndoshta me pyet a peshon si guri ma rand n’vend t’vet?
Unë s’jam njeri
Në vend temin jetojnë do tjerë
Se gjakun e kam ujë
Të luhatun
E zemren e rand për at’dhe
A thue të kishim njoft mik
Sikur atje larg të mos kishe shën n’dritë
E askush mos kish dëgju gjamën tane
Të heshtun në shumë gjuhë
Lotëve, nanave, familjeve refugjat
Edhe naj këpuce n’lloç, në kufi e n’kamp
Për aftësinë me dasht të bukurën
Me i dhënë jetë
çdo djerse të rrjedhun për liri
Dhe s’di a me u mërzitë se shkove ti
A se mbetem na pak
Kush me ëndrru për lirinë tash?
Në sofrën e engjujve
A thu ka vend boll
Për miqt e tu, për malet e tua?
Magjistar të quajnë
A thu dita po qan për ty si fëmijë Kosove?
Në elegji po hedhim dritë mbi plagët tua
që veç ti i di
Nëse vjen këtej prapë
Në paralelen tënde
Na merr edhe ne për një shëtitje
Me na ndriçu rrugën e vragëve tua
Prej copës tënde të qiellit
Si Zotni “cabron”
U ktheve edhe një herë në atdhe
Prej Meksikës larg
Hirin tënd prej urnës
Sot po i a hedhin vreshtave
atje ku ke le
Me u ba gjak ma i mirë për ne
ti, I lumi ti
Na tash cappellon tënde
Edhe 100 mijë protretet tua
Në pasuri
Po e mbajmë var goblen
Në dhomë dite
Në përjetësinë e kujtimeve
në murin e Sartrit
Si mbresë tradite
N’alarm që nuk na zgjon kurrë
Se prej sot jemi ma të vorfun
Na pa ty
Se ti ke vdek i ngopun. / KultPlus.com
Nga Ibrahim Berisha
Gjyshja thoshte, është
koha me i bë vargjet
e qepëve dhe
specave dhe hudrave
Me i rendisë mirë
në penjtë e linit
Të thahen si gjethe
për darkën e patermës
Me e terë
kaun e madh
në drunjtë e kryqëzuar
Fytyrën ta kemi çelë
dhe zemrën plot dashni
Kur vijnë mirë se ardhshin. / KultPlus.com
.
Bob Dylan
Kur shiu tërsëllin në fytyrën tënde,
Dhe e gjithë bota të është qepur pas,
Mund të të ofroj një përqafim të ngrohtë
Që të ndjesh dashurinë time.
Kur shfaqen hijet e mbrëmjes dhe yjet
E kur askënd nuk ke të të fshije lotët,
Mund të të shtrëngoj për një milion vjet
Që të ndjesh dashurinë time.
E di që mendjen nuk e ke mbledhur ende
Por unë kurrë nuk do të të bëja keq,
Këtë e kam ditur qysh prej çastit që u takuam
Dhe në mendjen time s’ka asnjë dyshim, vendin ku e ke.
Do të vuaja urie, në blu dhe në zi do të nxihesha,
Do të zvarritesha për ty, përgjatë rrugës,
Nuk ka asgjë të cilën nuk do ta bëja për ty,
Që të ndjesh dashurinë time.
Stuhitë po trufullojnë mbi detin zemërak,
Dhe mbi rrugën e pendesës,
Erërat e ndryshimit po fryjnë të egra dhe të lira,
Dhe ti ende nuk ke parë askënd si unë, kurrë!
Mund të të beja të lumtur, ëndrrat t’i përmbushja,
Nuk ka asgjë për ty që s’do ta beja.
Për ty do të shkoja deri në fund të botës,
Që të ndjesh dashurinë time.
Lawrence Ferlinghetti. Përkthyer nga Fadil Bajraj.
Bota është një vend i bukur
të jesh i lindur në të
po s’të prishi punë lumturia
të mos jetë gjithmonë
bash burim kënaqësie
po s’të prishi punë ta shijosh ferrin
herë pas here
bash atëherë kur çdo gjë të shkon për qejfi
ngase bile as në parajsë
nuk këndojnë
gjithë kohën e lume
Bota është një vend i bukur
të jesh i lindur në të
po s’të prishi punë që do njerëz vdesin
vazhdimisht
apo ndoshta vdesin urie
për një farë kohe
që nuk është bash aq keq
nëse nuk jeni ju
Oh bota është një vend i bukur
të jesh i lindur në të
nëse fort s’ta ndien për
disa tru trumcakësh
që gjenden në pozita të larta
apo për një a dy bomba
që eksplodojnë herë pas here
në fytyrat tuaja të përmbysura
apo padrejtësi të tjera të tilla
si shoqëria jonë e famshme
që është pre
e njerëzve të saj të shquar
dhe njerëzve të saj të zhdukjes
dhe e priftërinjve të saj
dhe e policëve të tjerë
dhe e segregacioneve të saj të ndryshme
dhe e hulumtimeve kongresiane
dhe e kapsllëqeve të tjera
që trupi ynë i trentë
mund t’i trashëgojë
Vërtet bota është vendi më i mirë
për shumë gjëra të tilla siç është
skena zbavitëse
skena e dashurisë
skena e trishtueshme
këndimi i këngëve të dëshpërimit dhe pasja e inspirimit
endja andej-këtej
shikimi në çdo gjë
marrja erë luleve
qirja e statujave
dhe bile të menduarit
dhe puthja e njerëzve
lindja e foshnjeve dhe veshja e pantollonave
heqja e kapelës
dhe vallëzimi
notimi në lumenj
shkuarja në pikniqe
në mes të verës
dhe në përgjithësi
‘të jetosh sipas qejfit’
Po
ama bash në atë çast
vjen varrtari
buzagaz./ KultPlus.com
KultPlus ju sjell njërën nga poezitë më të njohura të Beqir Musliut, ”Mbretëria e rrënuar e Kosovës”.
Zemra kemi mundur t’i nxjerrim në secilin trëndafil
Derisa bozhuret të ligjërojnë mbi atë mbretëri
Që është rrënuar deri në gurin e fundit të themelit
Përse nuk arritën ka krijojnë as pamjen e mykur
Këtu asgjë nuk është në atë vend siç ka qenë
As beteja që ka vallëzuar me koka dhe shpata
Zllapohet tash gjaku e bozhuret hanë vetveten
Në mungesë të bukës që e sosi mbretëria e marrë
Luftëtarët i varëm për degët e historisë
Kemi mundur t’i kërkojmë fëmijët tanë nëpër luftëra
Të cilët na i mësuan emrat si të stërgjyshërve
Apo i ndrydhën në këtë ditë që është jatagan
Nëse prapë zë fill beteja atëherë ku jemi ne
Do të ktheheshim në zanafillë apo do të mbylleshim
Në zemrat e bozhureve si në zemrat tona robër
Të ëndërrojmë parajsën e kuqe si vuajtjen tonë
Por këtu gjithçka tjetër është rrënuar përveç nesh. / KultPlus.com
Nga Khalil Gibran
Fëmijët tuaj nuk janë fëmijët tuaj.
Ata janë bijtë dhe bijat e mallit për jetën për veten e tyre.
Ata vijnë nga ju, por jo nga ju,
Dhe megjithëse janë me ju, nuk ju përkasin.
Ju mund t’u jepni atyre dashurinë tuaj, por jo mendimet tuaja,
Sepse, ata kanë mendimet e tyre.
Ju mund të mbërtheni trupat e tyre, por jo shpirtrat e tyre,
Sepse, shpirti i tyre nga nesër po qëndron në shtëpi, të cilën nuk mund ta vizitoni, as në kujtesat tuaja.
Ju mund të ngjiteni për të qenë si ata, por mos kërkoni që ata të jenë si ju.
Sepse jeta nuk shkon prapa dhe as mbetet pardje.
Ju jeni harqet nga të cilat fëmijët tuaj shkëputen si shigjeta të gjalla. / KultPlus.com
Poezi nga Elizabeth Barrett Browning
Dhe nëse do që të më duash mos me duaj me asgjë tjetër,
veçse me dashuri. Kurrë mos thuaj “E dua për
buzëqeshjen, për vështrimin, për mënyrën
fisnike të të folurit, për idetë e saj
që përkojnë, me të mija të cilat një ditë
më bënë të qetë.”
Këto gjëra,i dashur, mund të ndryshojnë në vetvete ose të ndryshojnë për ty.
Kështu një dashuri mund të zhduket.
Dhe ti mos më duaj gjithashtu me keqardhje
për të fshirë lotët në faqet e mia. Të qarat
mund t’i harrojë kush e pati gjatë komfortin tënd,
e të humbasë, kështu, dashurinë tënde.
Por ti më duaj, vetëm me dashuri të dashurisë,
që rritet në ty, me një dashuri eterne !/ KultPlus.com
Poezi nga Dritero Agolli
Gjysma e qiellit me re dhe gjysma tjeter e kalter
Kete harmoni shkrepetima e prish
Gjysma e shpirtit e ngrire dhe gjysma tjeter e vaket
Dhe ne gjoks nje ankth si iriq.
Ndaj sot nuk do shkojme kurrkund,
As ne koncert, as ne park, as ne varre;
Ti shko ne dhomen tjeter dhe mbesen perkund
Dhe une po ndez nje cigare.
Mbase kujtohet im bir arratisur ne bote
Dhe prish heshtjen e dhjamur mbi telefon!
Ah, kjo cigare qe pi eshte e forte,
E ndiej kur ne gjoks me shtrengon. /KultPlus.com
Nga Sabile Keçmezi-Basha
Sot,
Duke ecur rreth Shatravanit
Dikush më tha
Zonjë, e shikon
Se as Prizreni
Nuk është si dikur
Gur mbi gur
Kujtimet vijën nga baladat
Sokakët janë ngushtuar
Si hartat e atdheut
Atje në theqafje
Blerimi e lumi
Kanë marr trajtë të Rozafës
Pa pra lëngon Lumëbardhi
Vetëm dielli e liria
Si dikur
Kanë të njëjtën ngrohtësi
Të dashur miq
Prizreni nuk është si dikur
Retë shkërmoqen nga rrufet
Mesazhet me tri të panjohura
Vijnë turrshëm
Nga Kalaja e Krujës
Tek Kulla e Ymer Prizrenit
Prizreni nuk është si dikur
Ekuacion me tri të panjohura
E unë,
Edhe ju,
Në çdo kohë
Folëm e flasim ilirisht
Pa u dridhur qerpiku
Në kalanë që prore sogjeton
Kohët beronjë
Megjithatë,
Prizreni nuk është si dikur
I ringjallur nga rrebeshet
Në stinët që shkojnë e vijnë
Duke u puqur në mes veti
Me të njëjtin zjarr. / KultPlus.com
Enver Sulaj
Nuk e di kur u çlirova:
Ditën kur linda
Apo ditën kur s’vdiqa.
Sa të gjata ishin netët
E sa pak dritë kishte rruga e shpresës.
Mbi kokë më rri prushi
I djeg neuronet e harrimit.
Sot bie shi
Është Dita e Çlirimit
më thotë një zë nga honi. /KultPlus.com
Poezi nga Asdreni
Kosovë, o vend’ i famshëm i trimnis,
Kosovë, o lule e bukur e Shqipnis!
Ti bjeshkat plot vjollca rreth i ke,
…Si vashë e virgjen: nuse sikur je;
Dhe malet me bor
Mi krye i ke kunor!
Kosovë, o atdhe i lavduem i burrnis
Ti ke pas kjen mbretnesha e Rumelis!
Nalt mbaje kryet t’and si gjithmon
Difto-u e zonja; koha sot e don
Ti t’çohesh përseri
N’luftë t’mbarë për liri!
Se teje të madhe shpresë ushqen Shqipnija
Me burra ti q’i len, t’gjatë si selvija,
Sakola mali, shoq në bot’ që s’ kanë
Si luaj e si dragoj plot forcë që janë,
Që e derdhin gjakun prrue
Atdheun për m’e shpëtue!
Ke bij që s’kanë drojë asnjë pikë
As syni far’ u tutet, s’dinë as frikë
Anmikut kur i sulen me rrebtsi
Si breshni mi te hidhen me duhi.
Gra e vasha ke, si zana sy-mëdha
Trimnesha qi Shqipnija din m’i ba
Qi rrokin armët në luftë me gas tuj shkue
Ja se me mund, ja se me dekun tuj luftue!
Për nder të shtëpis s’vet;
E falin shpirt e jet!
Kosovë, o trimneshë, lule e rrallë
Detyrën tin’ e ke me dal sot n’ballë
Se mbrrini koha, tokën për m’e mprue
Anmiqt e motçëm jashtë me i dëbue
Se mjaft e kanë robnue
Dhe n’ zjarm e kanë prue!
A mund m’e durue pa pra kët zgjedhë
Që të huejt para syve të t’venë ledhe
Për me t’rrzue nër kamb’ e për me t’shkel
Për me t’ba gjithë copë, mirë si ju del
Dhe duersh mos të lëshojn’
Prej faqes s’dheut të t’shojn!
Disa “Serbi e vjetër” duen me i thanë
“Maqedhoni” do t’ jerë emnin ja lanë!
Atyne si u pëlqen kufijt i venë
Shqipnija veç mbas dojes s’tyne me kjenë;
Mendojnë pa turp kurrfarë
Se s’ka nji komb Shqiptarë!
Përpara burra, rrokni hut’ e shpatë
Prej zis pështonëje Kosovën e ngratë
At’ nanën t’uej t’lidhun kamb’ e dur
Q’ anmiqt e kan vorrue me dhe e me gur,
Me lott qi qan e ankon
E asnji nuk i ndihmon!
Shqyptarë mos kujtoni bes’ e fe
Po nanën ju kujtoni qi u ka le
Qi ka mbet fill e vetum si gru e ve
Prej bijet e harrume mi ket dhe!
Se ansht turp i math për ju
Të huejt me i u çnderu!
Sot ora mbrrini, dita e bekueme
Shqipnin m’e ba në bot’ një vent t’lirueme!
Kosovës emnin me ja ngref te qilli
Për çud të botës sa ka me shkëlzy dilli
Me rrnue një Shqypni
Si zonjë në lumni.
Shqyptarë, çoni-u, vllazën ora mbrrini
Si Geg’ e Toskë nalt flamurin e ngrini!
Një Manastir, Shkup, Shkodër e Janinë
Një trup bani-e an’ e mb’anë Shqypninë
Si ç’trimit mirë i prek
Me nder n’luftë me dek! / KultPlus.com
Poezi nga Esad Mekuli
Si tufa mëndafshi t’artë në të kaltërten shami,
n’mes dy duersh t’bardha, dy kodra në borë-
flakron përëndimi…Retë mbi krye prorë
ngasin nëpër qiell dhe zhduken n’hapsi.
…Dhe drita e mbrame shuhet mbi çdo sukë:
cipa e natës shtrihet mbi fushat e përhime,
malet heshtin n’errësi si me qenë të ngrime,
si të humbet jeta-xho gja u nxi, u zhduk.
N’ajri ndihen klithmat e natës që ra-
drujt pran rrugës era i përkund…
Ndërsa drita e bardh, e tretun dikund,
shigjeta të flakta mpreh errësinës me i ra.
Terri sundon botën. Katundet e shtrime
në mes të natës prehen n’lugin me andrrime. /KultPlus.com
Poezi nga Ismail Kadare
Ti dhe Hëna
Kësaj nate me hënë të vjeshtës
Dola fushës të bredh kuturu
Retë shtuhen me vrap pa reshtur
Hëna duket aty-këtu
Porsi retë mendimet e mia
Po më shtyhen ndër mend më shpesh
dhe pas tyre gjithnjë gjendesh ti
si kjo hënë që duket mes resh.
Hëna shpejt do të zhduket dhe netët
do të mbeten pa të kurse ti
në ëndërrimet e mia përjetë
perëndim s’do të kesh kurrsesi. /KultPlus.com
Poezi nga Dritëro Agolli
Edukata
Dy macka qimebardha porsi shkumës,
në pjatë hanin tok përshesh me qumësht.
Dy qentë shikonin vëngër të mërzitur,
dhe kuvendonin, veshët duke ngritur.
-Këto nuk paskan fare edukatë,
e sheh si futin hundët në një pjatë?
Ndërkohë u ra një kockë mu në këmbë,
për kockën qentë u shqyen keq me dhëmbë.
U ngrit një zhurmë e madhe e shamatë,
dhe macet thanë: “Kjo është edukatë!” /KultPlus.com
Poezi nga Shqiptar Oseku
kur dikush të kërkon bukë
ndaje koren e fundit me të bija ime
më mirë të jeni bashkë pak të uritur
se të ngopesh vetëm
kur dikush ta lyp një pikë ujë në orë zori
shpije te pusi i oborrit nën man
ka vite që është prerë ajo pemë e vjetër
por hija i bën ende fllad
kur dikush ta fyen njerëzillëkun bija ime
prishi krejt urat digji tërë anijet
mos ji kurrë as grua as nënë as bijë e askujt
po s’qe së pari njeri. /KultPlus.com
Sali Bashota
Lulzim Tafa më ka treguar
Se nëna i ka shkuar në parajsë
Kështu ndjesia e jetës shëmbëllen
Me një fëmijë të papërmbajtur
Që vrapon pas xixëllonjave
Deri në fund të ëndrrës
Dhe e humb lojën
Për dëshirën e paplotësuar
I mashtruar nga të mëdhenjtë
Dalëngadalë e zë gjumi
Si pëllumbin e bardhë
Lulzim Tafa më ka treguar
Se nëna i ka shkuar në parajsë
Asnjë fjalë nuk do t’ia them
Pa përfunduar ora letrare
Pastaj një nga një
Do t’i numërojmë të gjitha pikat e lotve
Si fijet e barit të Walt Whitman
Askush nuk përmallohet
Më shumë se dhimbja
Ndërsa vetëm fjala nënë
Bëhet e vërtetë absolute
Lulzim Tafa më ka treguar
A shkurtohet pagjumësia e shpirtit
Pa kapërcyer pragun e ëndrrave
Veshur me gjethe të bardha trëndafili
Posa hapen sytë
Me pa dashurinë a përgjigjet
Kjo është gjithë soditja
Deri te e padukshmja e realitetit
Sidoqoftë nuk bëhet fjalë për harrimin
Se në cilin krah të jetës
Është udha e pikëllimit
Si ngjallet fytyra e nënës
Sidomos buzëqeshja e saj e praruar
Midis qiellit dhe tokës
Është e vërtetë se më ka treguar
Në cilin çast nuk hesht lutja
Sa të jetë gjallë njeriu
Pse nuk ka zë tjetër
Më të ëmbël
Pse nuk ka të tjera duar
Më të bekuara
Pse nuk ka përqafim tjetër
Më të lumtur
Lulzim Tafa më ka treguar
Si nuk binden rrahjet e zemrës
Brenda kafazit të pikëllimit
Asnjëherë nuk mësohemi
Me fundin e mërzisë
As kur ndahet shpirti nga trupi
As kur bashkohen lumenjtë e vetmisë
Lulzim Tafa më ka treguar
Se nëna i ka shkuar në parajsë
Askush nuk përmallohet
Më shumë se dhimbja
( Prishtinë, 30 maj 2022) / KultPlus.com
Shkruan Azem Shkreli
Flas me ty,
ti hesht e luan me valë.
Ti s’je më syri
im as loti i saj.
Flas me ty,
ti shikon pulëbardhat.
Për Shën-Naumin
paske zemër t’gjerë.
Flas me ty,
ti kotesh mrekullie.
Më vjen të zbres në fund t’fundit,
të vdes i gjelbër me alat. /KultPlus.com