Etiketë: poezi

Çast lamtumire

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Mitrush Kuteli

Pra, bir, mos qaj: ky është ligji i qënies
Të vijë rrotull dhe të kthehet rishtaz
Përbrenda gjirit t’amës s’amëshuar
Të mosqënies.

Ku janë ata që patën qënë? Shkuan
Atje ku qenë – lanë prapa tyre
Një tingull n’erë, shuar dalngadalë,
Si çdo qënie.

Nga shtati i tyre ngjizet rishmë jeta
Që duhet rrojtur: mbajtur, vojtur, falur
Kur çasti i madh troket në derën tonë
Urdhëronjës.

Koprace është jeta në të mira
Dhe dorëhapur gjëmash dhe mënxyrash –
Të gjitha duhen hequr dhe duruar
Zemërkthjellët.

Un’ rrethin tim e mbylla keq a mirë,
Si vdekëtar i thjeshtë – hallkë e lidhur
Dhe shkoj i velur hojesh dhe sherbelesh
Pa keqardhje.

Do rroj, shpresoj, ca kohë, brenda teje
Se kjo ka qënë ëndra ime: shpirtin
Tim trashëgim të ta le pas vdekjes
Siç e mora.

Vazhdo dhe ti të jetës shteg, të shkruar:
Të larta mos lakmo – se shtypës bëhesh
As poshtë shumë mos rrëshqit, se shtypesh,
Qofsh i lumtur!/KultPlus.com

Më i keqi analfabet është analfabeti politik

Posted on by Kult Plus

Bertolt Brecht

Më i keqi analfabet
është analfabeti politik.
Nuk dëgjon, nuk flet
në ngjarje politike pjesë nuk merr.
Ai nuk e di se çmimi i jetës
çmimi i fasuleve, i peshkut,
i miellit, i qirasë, i këpucëve
dhe barnave
nga vendime politike varen.
Analfabeti politik është aq kafshë,
sa shet edhe mend e fryhet si gjel
kur thotë “e urrej politikën”
Por është i trashë dhe nuk e di trapi,
se nga padija e tij politike
çfaqen kurvat, braktisja e të miturve,
grabitësit dhe më i keqi i të gjithë horrave,
që është politikani i pandershëm,
mashtrues dhe i korruptuar,
që lëpin këmbët e ndërmarrjeve kombëtare dhe atyre shumëkombëshe./KultPlus.com


Përktheu: Maksim Rakipaj

I këndoj nji toke të vjetër

Posted on by KultPlus

Poezi nga Ha Jin
Përktheu: Vlora Konushevci

I këndoj nji toke të vjetër
ku perënditë janë strehu nën tokë,
ku idhujt njerëzorë e bajnë kurban njeriun,
ku urrejtja e udhëheq biznesin e filantropisë,
ku dragonjtë flakërues terrojnë fantazmat e dëmtueme,
ku heshtja e buzëqeshjet janë shtigje t’mençunisë,
ku fjalët imitojnë shtiza e shpata,
ku e vërteta asht gjithmonë nji legjendë e përgjakshme.

Ju flas për nji tokë të vjetër
jo prej dashnisë a mrekullisë.
Ashtu si paraardhësit e mi, që u përhapën në furtuna të tymosuna,
u përpjekën me u largu prej shtëpisë
ose u ngutën drejt anmiqve që afroheshin,
unë jam pjesë e atyne që ikën e u kthyen,
që u zhdukën në toka tjera
pa pasë asnji shpresë veç kambënguljes, pa nder veç rrëfimit,
pa pasuni veç prindve e fëmijëve,
tue këndu nji mallkim të përjetshëm,
nji mallkim që na ka lidh bashkë
e na ka rranjos thellë në rrënojat
e atdheut tonë.

E preki atë tokë natën –
Duart e mija gjurmojnë hartën në mur,
prej maleve tek fshatnat e lumenjtë,
prej fushave tek qytetet e brigjet.
I shoh fushat e gjelbërta të Jugut,
tokën e errët e pyjet e thuprueme të Veriut,
dhe borën që shakullinë n’ verë.

E andrroj veten në atë tokë,
jo për lumtuni apo korrje.
Andrroj me vuejt bashkë me popullin tem,
me kanë i mirëkuptuem e i dobishëm,
me m’lanë rahat e me mujt me flejtë,
fëmijët me ma refuzu atdheun
që mos me e përsëritë jetem tem,
me folë e me ecë me miq,
me e kry punën e me dekë me lehtësi.

Vajtoj për nji tokë të vjetër,
për ngushtësinë e saj t’pafundme,
për budallakun e saj të thellë,
për kaosin dhe kambënguljen e saj,
për fuqinë e saj me e pushtu sojin tem
me na hangër për së gjalli
me na i zaptu zemrat e grykat
e me na i përzie ofshamat me kangë-

kangë të dinjitetit të përçudnuem
e përkushtimi të pamëshiruem,
këngë që janë çmend prej epokave të asaj toke.

Xuefei Jin është poet e shkrimtar amerikano-kinez që shkruan nën emrin Ha Jin. Poezia e tij lidhet me lëvizjen e Poetëve të Mjegullës “Misty Poets”, lëvizje kjo e përbërë nga një grup poetësh kinezë të shekullit të 20-të që reaguan kundër kufizimeve mbi artin gjatë Revolucionit Kulturor. Shumica e tyre u shpërngulën pas protestave të Sheshit Tiananmen në vitin 1989.

Ha Jin është fitues i shumë çmimeve letrare siç janë:  Flannery O’Connor Award for Short Fiction (1996), Hemingway Foundation/PEN Award (1997), Guggenheim Fellowship (1999), National Book Award (1999),  PEN/Faulkner Award (2000), Asian Fellowship (2000–2002), Townsend Prize for Fiction (2002), PEN/Faulkner Award (2005), Fellow of American Academy of Arts and Sciences (2006), Dayton Literary Peace Prize, runner-up, Nanjing Requiem (2012).

S’flas!

Posted on by KultPlus

Poezi nga Rinor Murati.

S’flas se ngurrojë,

Ngurrojë t’tregoj për poshtrimin që m’bëhet,

Për anashkalimin tim nga “të fuqishmit”,

Anashkaluesit.

S’flas!

S’flas për fjalët që më rëndojnë çdoherë,

Për sëpatat pa teh e që thumbojnë shpirtin tim dita ditës,

Që më vrasin çdo sekondë të jetës sime.

S’flas!

S’flas se kam frikë të flas,

Kam fobi prej të të shprehurit të asaj se çfarë rënkon shpirti im,

Ky shpirt me jetë, pa jetë.

S’flas!

S’flas se s’kam përkrahje,

Ndoshta, përkrahje kam, po s’kam fuqi t’a kërkojë atë,

Nuk mundem thjeshtë dhe kaq!

Për atë s’flas,

S’flas se s’kam jetë po qe se flas,

Se pastaj, do jem shënjestër,

E ashtu s’mundem.

S’flas!

Se po që se flas shpirti im nuk do ketë se nga çfarë të rënkojë,

E ky shpirt pa rënkim nuk është msu,

E ashtu, nuk mundet me jetu. / KultPlus.com

Çelësat mos i merr asnjë, dhe largohu…

Posted on by KultPlus

Arbër Selmani

Të parën, merre vazon e kaftë
merre edhe atë afër saj, vazon me motive orientale që u bë copë kur nisën grindjet tona
merri dy jastëkët ku zunë vend dy koka boshe
merri pjatat që na dhuruan 
në ditëlindjen e tretë
të fëmiut tonë të parë 
Merre aparatin e hekurosjes, 
që kurrë nuk e zbuti zemrën tënde të zezë si mustaqet e Hitlerit
merri patikat e verës, sandalet e pranverës, fustanet, syzet, setrat, të brendshmet, intimet, kukullat
merri dy goblenët që i blemë në Taksim
merre kasafortën e kursimeve, ku nuk kurseve kurrë pak lumturi
ku nuk na kurseve as mua e as ty.
Diplomën e Fakultetit të Drejtësisë
fjalës që ti ia humbe kuptimin
sinonimet, esencën
e ke poshtë tepihut
merre
shih si shkëlqeve në secilin provim, në secilën datë shkollore
në çdo definicion
pos në definimin e asaj çka ishte mes nesh.
merre atë pleh letre
merre edhe tepihun e korridorit

merri pikturat që nuk i dalin ballë shoqja shoqes
e majta, lule e Van Gogut
djathtake, Guernica
urrehen, duan të dalin prej kornizave e ta plasin njëra tjetrën
Si unë e ti.
Merri çadrat e ditëve tona pa Diell
merri shallat e kashmirit që ti bleva në Strasburg
merre radion e vogël, dhuratën time kur të ngritën në pozitën e punës
merri të gjitha këmishat
të gjitha ngjyrat që prapë nuk e dritësojnë shpirtin tënd 
të thatë, 
si jogurt me datë të skaduar
merre pasaportën, anipse nuk të hyn në punë
se nuk ka shtet në botë që pranon dokument kaq të rënduar prej trishtimit
e ke poshtë televizorit,
në raftin e dytë
zbrazi të gjitha raftet e dollapit
të cilin s’ta jap dot se e bleva për shtatë palë qejfe.

Merri lapsat, fletoret
çantat
faturat e energjisë elektrike, e papaguar prej kur morri fund lufta
faturat e bërllogut, 
faturat e ujit, ujit që për të mirë nuk të lau kurrë.
merri erëzat e mëlmesat e shafranit,
unazat qesharake,
merri kartolinat
deodorantin që kutërbon qen i ngordhur
merr gjithçka që është e jotja
gjithçka që ti mendon se është e jotja dhe e ke përvetësuar,
Merri copat e metalta me të cilat mendon se po kërkon falje
futu në dhomë, merre llambën që e blemë bashkë, 
ditën e katërt kur nisëm bashkëjetesën
jetesën e zymtë së bashku
bashkimin e dërrmuar të dy jetëve
merre çdo libër që e lexova 
merre edhe këtë televizor
që u bë dëshmitari gojëmbyllur, shurdhi e memeci i shtëpisë
i kacafytjeve tona
merri krejt drojat tua për divorc
merri ëmbëlsirat që këtë mëngjes t’i përgatita me përulje,
merri targat e vjetra të veturës së vjetruar 
merre tavolinën
merre çdo fjalëkryq të paplotësuar
merre shtypin ditor
merri revistat pornografike poshtë orendive shtëpiake
merri makinat për rroje
që pa sukses provuan pastërtinë e atij trupit tënd
merri fotografitë tua prej albumit familjar
merre buzëkuqin e kalbur,

çelësat, as mos guxo,
mos i merr asnjë, 
dhe largohu.

Atdheu

Posted on by KultPlus

Poezi nga Fatos Arapi.

Atdheu është dhimbje, është dhimbje.
Një prill i pikëlluar në shpirt.
Atdheu është kryqi, është kryqi
E mban – dhe të mban ty në shpirt.

Atdheu është toka e premtuar.
Ti shkel si një zot dhe se ka ndën këmbë.
Atdheu s’ka fjalë, ka sy të trishtuar.
Vdes dashuria në dashuri që të çmend.
Atdheu është buka e uritur.
Të ikën nga duart e dot nuk të ngop
Ëndërr dhe ankth dhe shpresë e sfilitur
Me sytë n’errësirë vetveten kërkon.

Atdheu është varr i hapur, është varr.
Një jetë drejt tij shkon me besë që lind.
Në një pikë loti mbyt lotin fatvrarë.
Në një pikë loti lirinë e lind.

Atdheu yt i vogli, i vogli
ai hyjnori i pavdekshmi si loti. / KultPlus.com

Cilin vagon të parin ta mallkoja?!

Posted on by KultPlus

Poezi nga Mentor Mani.

Rebesh lotësh me kokën pas kthyer
Më ngulfiste aroma e lamtumirës
Binarët mallkonin motin e ligë të çakajve
Mbi supe trastat mbushur me dhimbje

Ngarkova pak dhe në vend të kujtimeve
Në rigën e shiut ta bëja baltë t’vendlindjes
Diku në vagon ishte ulur Lindita
Atë do ta quaja dielli i vendit tim

Por rrugët na u prenë…
Dy dhimbje më thumbonin në plagë
Ëndrrat treteshin në rrugën gjarpërore
Kosova jonë zhdukej në tym e në flakë

Nga dritarja e trenit  në harkun e Bllacës
Vagonat e zinj një nga një numëroja
Gulçimin në vaj s’e përmbaja dot
Cilin vagon të parin ta mallkoja?!  / KultPlus.com

Kantatë për dy zana dhe Agim Ramadani

Posted on by KultPlus

Nga Halil Matoshi

Si sot, 20-vjet përpara, Agimi i ra gurit t’kufinit,
E ka me qindrue aty deri në fundin e kohës…

Stinët. Fundi

(Kantatë për dy zana dhe Agim Ramadani)

Zani –I-

Poeti sapo e kish gjetë lirinë artistike
Dhe po përballej me dimensionet e saj
Kur muzat i thanë: Po t’ish qielli kopsht
E retë gjethe…
Yjet kishin me kenë portokalle
Me i kputë për qef…

Zani –II-

Luftëtari sapo e gjeti arsyen e t’jetuemit 
Flamur mjesesh t’bardha me u ba…
Mija shigjeta mesjetare u nisën kah ai ditën me ia vërbue
E natës tina me zjarr me i vù!

Zani –I-

E shpirti i lirë i poetit po bridhte si hije e bardhë 
nëpër fushat e atdheut të sheklun nga qizmja e zezë.
I vetëdijshëm për estetikën e pranisë së mungesës 
se qielli s’â kopsht
retë s’janë gjethe 
e yjet s’janë portokalle
dhe s’ka me i k’putë kurrë njeriu qefli
Me i pa janë bâ
jo me i prekë

Zani –II-

Luftëtari për inat tha: Kam me e ndjek yllin tim të fatit
Dhe u nis në rrugëtimin e tij të fundit që plak shekujt

Se yjet kur të piqen e të bien
S’âsht stinë portokallesh
Âsht fundi i kohës…

Nga atdheu s’lypi asgjâ pos me iu bâ plaf dhe me luejt
me ato portokallet estetike qe me i pa janë bâ…
pa t’papamuna thjesht njerëz të mundun me trishtim në sy 
flakëve të luftës u përballi heshta fjale
anmikut zemërimin e shekujve
pak çaste para se me flatrue nalt’ 
ai pa thjesht njerëz të lirë
dhe buza i shkoi n’gaz e tha: Këtë andërr e kam pa ni jetë njeriu!

Të dy zanat bashkue në duet:

Liria âsht vepër arti që ngjizet në dejet e gufueme t’gjakut
Pa tundim ia falim kësaj toke si me mbjellë e ujit lule…

Agim Ramadani tha:
Poet jam e s’munem me pa lisa të perkulun tuj gjemue përball veriut…
Luftëtar jam dhe due me ia fal emnin ditëve të mbështjelluna me zi.
Përballja jeme epike ka me ia pëlcit damarët Fatherlandit 
Dhe stërkalat me qiellin kanë me u bashkue …
E terri ka me u tërhjekë
Siç terheq anmiku kufomat…

Nga rrashta jeme flaut kam me bâ
Në simfoninë e Shtatë të Bethovenit
Dhe në Oden e gëzimit kam me qenë ni zâ!
Himn i të munduarve që ka me jehue përtej historisë së botës
Me jehun e ernave e zukatjen e bletëve, 
me ciërrima trumcakësh e vaje bylbylash 
ka me u bashkëdyzue 
ni fëmijë kam me marrë përdore me e ngjit tek yjet përmi Kosovë
e kam me u dhanë emën tana ditëve prej këtu e deri në fundin e kohës…

Poezi nga Frederik Rreshpja

Posted on by Kult Plus

Frederik Rreshpja

***
Kur ishim të vegjël
i shkruanim njëri-tjetrit nëpër avionë prej letre.
Tani avionët janë prej duralumini,
po të tërë janë bosh.

Je ftohur nga drurët, metalet dhe retë,
lartësive të mëdha.

Këto shpikje na ndanë;
Ishim aq mirë kur qemë të vegjël,
nuk na duheshin hapësirat dhe largësitë.

Bëje një letër, po jo prej duralumini:
Kam nevojë për ty, jo për metalet.

Gjaku i zi

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Ali Podrimja

Kafshën e ka zënë Gjaku
Gjaku na paska zënë bre
Kafshën

Po brisku more na ra në Dri
e Vala
ku e qiti

Si t’i bëhet memecllëkut
kur edhe Dheun
na mori ngryk mortja

Pa cofur Gomari
s’e shohim
Majën e Pashtrikut

‘Nëse sëmundja vjen tek unë…’

Posted on by KultPlus

Më prit se po vij shpejt

Poezi nga Dritëro Agolli

Nëse sëmundja vjen tek unë,
Ju mos më shpini në spital,
Më merrni fshehur e pa zhurmë,
Më ngjitni lart diku në mal.

Atje dyshek e shtrat nuk dua 
Dhe as çarçaf e as jorgan,
Por tek një çezmë e tek një krua
Më shtroni dushk e jargavan.

Ma lidhni kokën me një kulpër,
Ma njomni buzën në burim ,
Dhe kur të vijē andej një flutur
S’ka gjë se rri mbi ballin tim.

As infermier nuk dua pranë,
As nevrolog , as profesor ,
Të kem përkrah një dash të bardhë,
Të kem përbri një cjap përçor .

Të m’i lëpijë faqet dashi,
Të qajë cjapi laraman,
Ta ulë sqepin shpejt larashi
Me mors të japë telegram .

Të presë plot trishtim fshatari 
Në shkop mbështetur me mërzi,
Duke përtypur fije bari,
Duke këputur kullumbri.

Nga guvë e lisit të moshuar
Të derdhet bleta gjithë zgjim ,
Mbi trupin tim e turbulluar 
Si lëmsh të sillet me tërbim.

Të ndalet udhëtari i mirë,
Të pijë heshtur një duhan ,
Të thotë: mjaft qëndrove shtrirë,
Për ty e gjora rrugë qan!

Dhe, ju betohem, po s’u ngrita
I madh , i bukur, plot shëndet,
Dhe rrugës sime nga u nisa
T’i them: më prit se po vij shpejt!…

1963

Një heshtje e bukur

Posted on by KultPlus

Poezi nga Ndoc Gjetja.

Ka heshtje që na thonë gjëra të bukura,
si për shembull fytyra e gruas
në orët e vona të natës
kur e pagjumë numëron me vete
ditët e fundit të barrës.

Ec e thuaj po munde këtë heshtje
ti, muzikant, me nota
ti, piktor, me ngjyra
ti poet me vjersha
dhe ti, aktore e famshme
me gjeste dhe fjalë !

Për ta thënë duhet të jesh
nje grua shtatzënë
domethënë
dyfish e gjallë.

Përhënie

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Mirko Gashi

Në dreq të mallkuar
me drapërin e hënës së re në rërë
mjellmën e argjendtë e kanë prerë
Mes brigjeve uji
shtatë diej fundosi
dy hëna nusërore varrosi
Mjellma e zezë
dhe ajo e bardhë
mua më kerkojnë
pas hënës së re
të zi ose të bardhë
Dhe mbaj në mend
kur hëna bashkohet
dhe hëna në det fundoset
ai do të rritet tatëpjetë baticës
Vdekja dhe jeta
shetisin dorë për dore
si binjakët që shkojnë në shkollë ujore
për të mësuar
pse vlon qumështi në gjirin e nënës
qysh zgjohet deti në prehërin e hënës
në baticë
kërkojnë fytyrat tona të humbura
e ti lule
zhvisheshe ngadalë
ata duruan të të shohin
durimi
është kufiri i menqurisë dhe çmendisë
I përngjan hënës
e nënës
ai është limani
i fundit i mirësisë
O Zot
droj
se do t’i prejnë
rrezet e Hënës
si do ta luajë atëherë
elegjinë për dëmin
në lyrën time pa tela
Hëna drapër
korrte valët e detit
Njeriun e pret korrja
ai gjuan draprin e hënës
Në krahërorin e jevgut
e krisur
hëna dënes
Njëherë marama të bëhet e mbrama
mbaron loja
do të jetë Hëna
do të ketë rreze
të mbyllet syri
të pushon goja.
Hëna lëshoi rrjetën
qyteti vazhdoi jetën
Në prehërin e hënës
sa e lumtur
më ishte jeta
edhe në shpirtin tim
tashti zbriti bleta.
E unë e hëna vajtojmë
luajmë etida
ç’u bë nisia
Ku është Atlantida
Troku i kalëfuqive
buçet
Korbat nëna
e çalë hëna
do të vyshken
burbuqet
Ji i gëzuar
mos rri me lot
sonte niset hëna e plotë
Nëpër guaca po fle gaca
sonte niset hëna e plotë.

Përgatitje për udhëtim

Posted on by KultPlus

Poezi nga Shkëlzen Halimi

Do ta pikturojmë stinën pa emër

Dhe heshtjes do t’ia vjedhim përjetësinë

Do ta përmbysim edhe dhembjen

Duke zbritur shkallëve pa fund që çojnë drejt botës

Ku plagët bëhen tunele

Me kujtesën dritë në fund të udhëtimit

Nuk e kemi thënë fjalën e fundit për atdheun,

Lirinë dhe dashurinë

Do të qëndrojmë në këmbë

Dhe do të luftojmë me valët e jetës

Në brigjet e Bosforit

Në hejbe do ta fusim gëzimin,

Albumin e kujtimit dhe pamjen e qiellit

Arkën e vogël të shpresës

Me lulet plastike do ta ngjallim stinën e plagosur

Që e mori emrin e dhembjes

Në këtë rrugëtim të kemi kujdes nga kthesat

Se në to mund të fshihet terri me plot pabesi

Të ikim sa s’na ka zënë vërshimi i urrejtjes

Të ikim nga kjo zagushi

Se kudo që të na zë nata

Terri do të na bëhet mbulesë shtrati

Na ka ikur mëngjesi bashkë me pagjumësinë

Vetëm ëndrrat na i kthejnë

Pamjet e harruara dhe fanarin që ndriçon

Rrugën e dhembjes

Rrugën e lotit

Sa shpejt që na ik koha

E dashur, t’ia fillojmë luftës

Se mund të vdesim në harresën

E ushtarit të panjohur

Dhe kur të dalim përtej

Do ta pikturojmë stinën pa emër

Me ngjyrat e errësirës

Prandaj, të ikim sa nuk janë zgjuar rrënjët e dhembjes. / KultPlus.com

Banorët e qytetit tim

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Edi Shukriu

Dielli mbi Pashtrik
i Zjarrtë
përgjak qiellin e dridhmuar

Qytet i ndriçuar i udhëkryqeve
ç’festë feston?

Mirë e di se fitorja s’vjen
pa gjak e gjakderdhje – 
thellë në tokë janë
nisma që s’u harrua kurrë
e vajtimet e nemitjet
që s’i zunë dot arkivat

Sa foshnje i ke gurthemel
Qyteti im

Sa nëna i ke varrosur
në flijim

Sa palë sy t’u mbyllën
duke jermuar ujin e Shatërvanit
që robëron shpirtin
kudo e kahdo që të jesh

Mbi çdo rrugë e rrugicë
u rrijnë mbi kokë
frymët e frymëmarrjet e kohërave
që shtrihen të shtrira
me Urti mbi supet
të gjumit të shkëmbinjve
e flauron mbi lerana

Qetë shfletohet libri i kohës
se 
monumentet janë guri
dhe buka
djersa 
dhe shpresa
e banorëve të qytetit tim

Sunduesit, po,
i merr furtuna

Dielli shikon në perëndim
se si vdekjen e mashtron

(NËNQIELLI, Rilindja, Prishtinë, 1990)

Prej bjeshkës e pashë qysh digjet fshati

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Gili Hoxhaj

Prej bjeshkës e pashë qysh digjet fshati,

qysh niset lufta

e qysh ndalet kanga.

 Qysh u shpërndanë zogjtë prej krismave

kur para syve na e vodhën pranverën.

—

Tu e pa tymin që dilte prej shpisë,

mu duk’ që po ma djegë fmininë e djalit,

krenarinë e burrit,

e mundin e plakut që

ma s’kollitej,  por lutej për ata që si kish pranë.

—

S’kisha ba kurrë kaq hapa larg shpisë,

se çdo ditë

aty e kam tymos oxhakun

për t’i dhënë ngrohtësi shpisë,

 e shije gjellës.

Atë ditë mendoja se a do t’i gjejmë të paktën themelet

e

ndoshta ata nga larg do ta paguajnë për neve biletën e kthimit.

—

Sa e vështirë ish me i pa ditët tua tu u djegë,

qysh hapat bahen  ma të randë

se pesha e çantave në shpinë,

e gjërave që doja t’i shpëtoja;

edhe

ajri ish ma i randë

se fëmija që e mbaja ngrykë.

Ai veç sa kish msu me ecë,

nuk i harroj

hapat e tij të parë  mbi rrugën e pasigurtë,

ato ditë kur dukej se të gjithë kishim harru qysh ecet.

—

S’kujtonim se kush ishim:

Shtegtarë të lirsë,

a të vdekjes.

Krejt ishim përmbledhur në një identitet,

e ashtu

rrugën e morëm bashkë,

disa i pamë të vdekur,

e disa i pamë tek vinin në jetë

pranë zjarrit të ndezur shpejt.

Aty pranë, njërit ia vunë emrin Çlirimtar e tjetrit Atdhe,

duke shpresuar se do të ktheheshim në atdheun e çliruar,

por

A do të çlirohemi ndonjëherë nga ndjesia e tmerrshme e kujtimit?

—

Flinim ma pak se sa që flisnim,

plaku i shpisë ndezi të fundit cigare

derisa rrudhat ia bënë shikimin më të butë,

‘do ta ndërtojmë shtëpinë e re

mbi kujtimet e vjetra’,

Në fyt më janë pllakosur fjalët

që kurrë si kam përbi:

‘Shtëpinë e ndërtojmë

por dhomat me çka t’i mbushim’.

Mungesa

Posted on by KultPlus

Poezi nga Nazim Hikmet

Mungesa lëkundet në ajër,
Dhe si një çekiç hekuri,
Godet fytyrën time,
Dhe habitem.

Unë iki, mungesa më ndjek,
Nuk mund t’i shpëtoj,
Këmbët më thyhen.

Mungesa nuk është as koha, as rruga.
Mungesa është një urë midis nesh,
E hollë si një fije floku,
E mprehtë si një shpatë.

Mungesa është një urë midis nesh,
Edhe kur përballë njëri-tjetrit,
Gjunjët tanë preken.

Nazim Hikmet

Kafsha e zezë

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Azem Shkreli

Heshtja det i lëkundur dhe vetimët 
Fshikin terrin trupi i saj përdridhet 
Ku janë njerëzit. Nga janë nisur bimët 
Një langua leh e s’ik as lidhet 
Ulurin përmotshëm mbase së ligës 
Ja ndjen erën diku në gjakun tim 
Ai rrëmbimit të vet i turret digë 
Rreptas pastaj etur merr gufim 
Tej durimit dhimshëm. Të trazuara 
Ngrihen grevë të pabërat duan dëshmi 
Protestojnë. Gjithë gjërat e ndaluara 
Bredhin mëllefit të vet me zhauri 
Dhe leh kafshë e zezë e s’ik as lidhet 
Heshtja det i lëkundur dhe vetimët 
Fshikin terrin trupi i saj përdridhet 
Ku janë njerëzit. Nga janë nisur bimët 
Ja që kështu na qenka kafshë e dehur 
Mëtimi. Pastaj vetëm cuklat kur të na mbeten 
Do thonë: Ai me fjalë e ajo me të lehur 
Të rrojnë se njerëzisht e hëngrën veten 
Të pastë ndjesë harrimi hero i herave tjera

Duke pritur Zonjën Pritje

Posted on by KultPlus

Bajram Mjeku

Qe tridhjetë vjet të pres Zonja Pritje
thonë je ndryer e vetmuar në ishull
ndjej që pikëllimi të rëndon mbi qepalla
atje ku s’ka diell, ka veç shi e mjegull.

Nëse vjen mund të humbësh udhën
tash ka emër të ri Sheshi i Republikës
as Tre Sheshirat nuk ekzistojnë më
gjithçka ndryshoi mes pritjes e frikës.

Më janë thinjur flokët, ndoshta edhe ty
të janë zbardhë gërshetat nga pritja e gjatë
asgjë s’kam ndryshuar, jam ai i ndjeshmi
i heshturi, i urti me vështrim të ngrohtë.

Ndoshta bën mirë që s’vjen asnjëherë
askush lexon libra, as dëgjon më rock
shqiptarët janë shkërdhyes të atdheut
edhe shtëpitë i ngrejnë me kulme teposhtë.

Leksionet e estetikës më vijnë në kujtesë
kur e bukura shtrinte mbretërinë e saj
ishim ëndërrimtarë e kurrë nuk besonim
se na zapton shëmtia plot trishtim e vaj.

Eja Zonja Pritje të çmallesh veç një herë
nëse pendohesh, prapë nxjerr flatrat dhe ik
gjithçka të bukur moti e kemi zhbërë
veç bredhit në oborrin e Fakultetit Filologjik. / KultPlus.com

Unë do të kisha atdhe

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Ali Podrimja

Të kanë rrejtur
se je më i bukuri
ndër trimat me trimi
më i vjetri ndër të moçmit

Tjetër kush do të ishe

Të kanë rrejtur
se nënë ke ulkonjën
krahët e orakullit
se pi ujë në gurra të Drinit

Tjetër kush do të ishe

Të kanë rrejtur
se je Zoti i Dheut
se je Zjarr i Fshehur
se mbi Pashtrik hapet qielli
e pikë terri në pjatë të Djallit

Tjetër kush do të ishe

Dhe unë do të kisha Atdhe.

Mundja e Lekë Dukagjinit

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Dritëro Agolli

1.
Grua, për ty u zura me Lekë Dukagjinin
E fjalë këmbeva në malet me fletë,
Po Lekë Dukagjini ishte trim e bir trimi
Dhe s’mundej dot lehtë,
Po Lekë Dukagjini nuk ishte Leka i Lecit,
Që bën njëqind lëshime në punë;
Lekë Dukagjini i rrepti i të rreptit
Ma tundte para syve kanunë
Dhe gjëmën lëshonte si shkëmbi kur bie në përrua:
“O mbaje gruan kështu si them unë,
O lëre gruan, se s’je për grua!”
2.
Grua, për ty u zura me Lekë Dukagjinin
Me gjyshin tim të nderuar,
Dhe pritë njëri-tjetrit i zinim
Në malet me shkrepa mbuluar.
Dhe unë herë-herë i bëja lëshime
Dhe ty të mundoja dhe brenda të mbaja
Dhe jetën ta mbushja plot hidhërime;
Sus!
me zërin e egër të shaja,
Se Lekë Dukagjini ma tundte kanunë
Dhe gjëmën lëshonte si shkëmbi kur bie në përrua:
“O mbaje gruan kështu si them unë,
O lëre gruan, se s’je për grua!”
3.
Grua, për ty u zura me Lekë Dukagjinin,
Se donte lëshime nga unë,
Pritë në male njëri-tjetrit i zinim,
Ai mburrte kanunë, unë shaja kanunë
“Eh, gjysh, ti je hedhur për gratë në flakë,
Po pse në kanun i ke sharë?
Eh, gjysh, ti gruan tënde s’e ke dashur pakë,
Pse mua që e dua më quan të marrë?”
4.
Një ditë kanunin ia mora nga dora
Dhe copë ia bëra mes malesh të lartë.
Iu drodh ajo mjekër e bardhë dëborë
Pas çetinës së lashtë
Dhe unë thirra:
E munda Lekë Dukagjinë!
(Natyrisht e munda kanunë;
I heq kapelën për trimërinë;
Ka qenë trim si furtunë).
Ti, grua, më pyete e sytë të ndrinin,
Më pyete ngadalë mënjanë:
“Vërtet e munde Lekë Dukagjinin?”
Dhe unë të thashë:
E munda, po sytë ç’më panë!

Bllaca `99

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Jahja Lluka.

Orët matnin ditët

E ditët kalonin si shtëllunga reshë

si gjurmët tona në dëbim.

Na  morën hartën,

diellin e ajrin

harrojeni emrin Liri- na thanë .

E ne morëm bekimin e Gjergjit

amanetin e Hasan Prishtinës

Betimin e Bacës e kushtrimin e Flamurit

Lulëkuqet tona shqiptarë

 Në Prill prilluan Lirinë

na sollen aromë Kosove e Shqipërie.

Rrugëtojnë shtigjeve të bardha

pleq, gra e fëmijë

me duar e sy kah Liria

në stacion pritjesh

në Bllacën e lebetitur

Prilli sërish prillon në liri

 Ti do jesh e lumtur

e kurrë më nën Serbi!

Nata

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Ali Podrimja.

E lehtë dhe e butë
si hapi im
është nata në ty.

E dashur dhe e vrullshme
si krahërori i gruas
është nata në ty.

E qetë dhe e frikshme
si shikimi i vajzës së dashuruar
është nata në ty –

Kosovë, flamur i shpaluar në hava.