Etiketë: poezi

Shqiptari primitiv

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Ragip Sylaj.

Shqiptari primitiv vdes për fjalën
Për nderin e fjalës 
E për fjalën e nderit
Se fjala e nderi për të janë jetë e amshueshme

Shqiptari primitiv ta hap zemrën dhe derën
Se është i vetes sa i të tjerëve
Se është i të tjerëve aq sa i vetes

Shqiptari primitiv e merr në mbrojtje të dobëtin
Të drejtin
I do kafshët e bimët si vetveten
Betohet në tokë e në qiell 
Në bukë e në fjalë

Shqiptari primitiv s’di të bëjë kurthe si njeriu modern
T’i ndërrojë fytyrat e gëzofin sipas motit
S’mund ta lëpijë atë që e pështyn
As ta hajë atë që e vjell

Shqiptari primitiv
S’e ka mësuar artin e mashtrimit
Andaj ka mbetur i papërmirësueshëm 
Specie në zhdukje si çdo specie e rrallë

Hyjni e llojit të vet

Domosdoshmëria e venës

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Qëndresa Prapashtica.

Sa kohë paska mbetë pa u shkri
në gotën e kësaj burie vene që po e pijmë ngadalë
dhe shoh disa e pranojnë këtë dehje të ngadaltë
disa e rezistojnë
(edhepse vena e jetës s’njeh rezistencë…)

ngadalë ecin edhe bijat e këtij qyteti
ngjajnë me zilet e shkollës
që sinjalizojnë orët që po shkojnë
dhe mësimet që s’po zihen…

ngadaalë, lëvizë edhe imagjinata e burrave
që pijnë kafe nëpër sheshe
kinse po shikojnë duart e nënave me karroca
dhe kinse magjepsen me këtë botë
me tepër se me atë që përjetojnë në mendjet e tyre…

e ngadaltë jam edhe unë
s’e s’më bëhet vonë
a është më e bukur shkronja “ë” apo shkronja “q”
parase me e lidhë ndonjë fjalë shoqnisht
“që” indikon interese triviale,
që duket e përshtatshme
që ngjanë me protokolle Vjeneze
në mendjen time të gatuar shqip…

druhem pse s’më bëhet vonë
për këto gjëra të ngadalta
në nji univers
të krijuar shpejt e shpejt,

o, po kush e di
pse e marrim ndonjë gjë kaq seriozisht
në kushte të dehjes
dhe të kësaj kutie paradoksale të përbashkët
ku jemi mbledhur
dhe jetojmë…

dhe ngadalë,
ngadalë
e hetojmë “që” po vdesim…

T’isha një lule

Posted on by KultPlus

Musine Kokalari

“T’ isha një lule–lule are, e vogël dhe me erë.
Të çelnja në pranverë
dhe në vjeshtë të vishkesha në vetminë t’ime.
T’isha një lule vjollce në mes të ferrave.
Të qëndroja e fshehur, e pa dukur
dhe një ditë të zbulohesha prej duarve të dy të
rinjëve.
Prej frike,
të larguar prej njerzis do t’më këputnin,
do të dhurohesha te njeri–tjetri
për shënjë kujtimi.”

Musine Kokalari u lind më 10 shkurt të vitit 1917 në Adanë të Turqisë. Në vitin 1921, familja e saj kthehet në Shqipëri dhe vendoset në Gjirokastër, ku Musineja kreu shkollën fillore. Nëntë vjet më vonë, familja Kokalari vendoset në Tiranë. Në vitin 1937, Musineja mbaroi shkollën e mesme “Nëna Mbretëreshë” dhe më pas shkoi për studime në Universitetin e Romës, në Itali, të cilin e mbaroi shkëlqyeshëm në vitin 1941.
Ajo botoi librin e saj të parë “Seç më thotë nëna plakë” në vitin 1939. Ishte viti 1943, kur Musine Kokalari së bashku dhe me disa shokë të tjerë formuan Partinë Socialdemokrate. Një vit më vonë, me përpjekjen e saj, doli numri i parë i gazetës “Zëri i Lirisë”. Në vitin 1944, botoi librin e saj të dytë “Rreth vatrës”, ndërsa më 12 nëntor të po këtij viti u pushkatuan vëllezërit e saj, Muntaz e Vesim Kokalari. Katër ditë më vonë e arrestuan dhe Musinenë, të cilën e mbajtën 17 ditë në burg. Në janar të vitit 1945, u botua libri i tretë i Musine Kokalarit “Sa u tund jeta”. Më 23 janar të vitit 1946, ajo u arrestua për së dyti nga forcat e Mbrojtjes së Popullit e gjyqi e dënoi me 20 vjet heqje lirie. Në vitin 1961, e nxjerrin nga burgu dhe e internuan në Rrëshen, ku dhe doli në pension me gjysmë page. 
Më 1980, Musine Kokalari u diagnostikua me kancer të gjirit dhe ashtu e sëmurë u refuzua e u la pa u kuruar nga trupat spitalore. Moskurimi i sëmundjes, dhimbjet dhe vuajtjet e shumta të kaluara nën përndjekjen komuniste i shkaktuan vdekjen në gusht të vitit 1983. Musine Kokalari përfaqëson disidenten e parë shqiptare. Vdiq e vetme dhe u varros vetëm nga varrmihësit. / KultPlus.com

Vetmi

Posted on by KultPlus

Poezi nga Vorea Ujko

Qytetet janë kuvende

ku na jetojmë pa thirrje

në vrull të maqinave

e në njëmijë antena

askush s’e merr

thirrmën time për shpëtim.

Kur unë të bie përdhe

i zhytur në gjak,

do të jem vetëm një maqinë

që ngatërron trafikun

e do të dëgjoj fishkëllimën

sepse jam nën kundravajtje.

Do të bëj miqësi

me qenin rrugaç

që takovan në periferi

Shko Dallëndyshe

Posted on by KultPlus

Poezi nga Filip Shiroka.

Udha e mbarë, se erdh prendvera,
shko dallendyshe tue fluturue,
prej Misirit n’dhena tjera
fusha e male tue kërkue;
n’Shqypni shko, pra, fluturim,
shko në Shkodër, n’gjytet tim!

Shndet prej mejet të m’i falesh
saj’ shpis’ vjetër ku jam le,
me ato vende rreth t’përfalesh
ku kam shkue kohën e re;
atje shko, pra, fluturim,
fal me shndet gjytetit tim!

Shko n’at shkollën ku jam msue
me shokë t’mi, shokt e fmnisë,
shko n’at Kishë ku kam urue
t’parën Uratë Perendisë,
atje shko, pra, fluturim,
fal me shndet gjytetit tim!

Me ato male, me ato kodra,
me ato prronje rreth t’përfalesh;
n’ato fusha qi m’ka Shkodra,
të lulzueme, aty t’ndalesh,
tue këndue me ambëlcim:
fal me shndet gjytetit tim!

T’mujshe edh’ un me fluturue,
dojsh’ edhe un me u nisë me ty,
dojshe n’Shkodër me kalue,
m’e pa prap at vend me sy!…
Por… ti shko atje flutrim;
e ti qajma fatin tim!…

Nëno, dua bukë!

Posted on by KultPlus

NONDA BULKA

Nëno!…
-Bir!
-Dua bukë!
Mëma hesht.
-Nëno!
-Bir!
-Ngriva!
Mëma psherëtin.
-Nëno!
-Bir!
-Më dhemb koka!
Mëma s’përgjigjet.
S’ka bukë, s’ka zjarr, s’ka të holla për doktor. Dhe djali psherëtin. Mëma s’përgjigjet. Psherëtin edhe ajo ngadalë. Djali nuk i dëgjon psherëtimat e mëmës. Mëma dëgjon tik-taket e zemrës së të birit. Një grua plakë e rreckosur, me fytyrën rrudha-rrudha, rri mbi kokën e një djali dhe vështron me sy të zgurdulluar. S’guxon të qajë; ka frikë mos ta zgjojë djalin që porsa filloi të flejë. Rri dhe e vështron. Dy lot helmi shkasin prej syve të neveritur. Ngadalë, pa zhurmë, mbështet dorën e vet mbi ballin e djalit dhe djali zgjohet përsëri.
-Nëno!
-Biri i nënos.
-Dua bukë!
Nëna hesht.
-Nëno!
-Xhani i nënos!
-Më ngrinë këmbët!
Nëna psherëtin.
Dhe djali fle përsëri; dhe nëna rri dhe e vështron dhe ngadalë qan e psherëtin. Në heshtjen tragjike të një nate dimri, në odën pa dritë luhet një nga mijëra tragjeditë e jetës njerzore. Dhe çdo tragjedi është një poemë e gjallë! Poema e shekullit njezët!
Një mëmë; pranë saj një dhogë, kora e Shën Mërisë. Mëma e vështron koren e shenjtë, i afrohet, e puth dhe kthehet pranë djalit. Një shkëndije shprese shkëlqen në sytë e saj.
Shën Maria hesht!
Që nga larg, zhurma e muzikës së radios tingëllon në veshët e mëmës. Dhe djali fle, pa bukë, pa zjarr, pa dritë.
-Nëno!
-Bir!
-S’jam mirë!
-T’u bëftë nëna, fli!
Dhe djali fle përsëri. Dhe mëma qëndron si shtatore! Hedh sytë tej e përtej, vështron koren, vështron djalin dhe psherëtin thellë.
Dhe djali fle!
Mëma i ve dorën në ballë! Balli është i ftohtë! Mëma i trazon dorën. Dora ka ngrirë. Mëma e puth në buzë. Buzët janë mbyllur përjetë. Mëma qan me zë, por djali nuk zgjohet. Dhe zërit të mëmës i përgjigjet heshtja e natës. Kora përkarshi vështron dhe hesht.
Një trup i ngrirë. Një mëmë me sy pa lot. Një natë dimri vdiq i biri i një lypseje.
S’u prish bota, as fukuarallëku s’mori fund.

| Nonda Bulka |

Sonatë e pakryer një mëngjes me borë

Posted on by KultPlus

Nga Bajram Mjeku

Po bie shumë borë Ana Livia
përtej xhamave gjithçka duket bosh
e gishtat tu mbi tastaturën e pianos
valsin e Shopenit sollën në Prishtinë.

Trokita gjatë në mur e ti nuk dëgjoje
midis meje e teje sundonte një hon
kur vrava heshtjen që rëndë më trazonte
me hijen tënde vallëzova në sallon.

Piano dhe borë… Ç’trazim i përzier…
me tingujt e sonatës së pakryer në mes
ikën vitet bashkë me kujtimet e trishta
një epokë funebre frymon midis nesh.

Gjithë ditën jam endur nëpër dhomë
dhe nuk dija ç’të bëj me vetveten
përtej murit të gërryente vetmia
siç më gërryente edhe mua njësoj.

Prapë piano më ndjell nga dhoma jote
prapë gishtat tu notojnë mbi tastaturë
sonata e pakryer u nis në udhën e saj
si jeta dhe vdekja që nuk ndalen kurrë.

Shumë borë po bie Ana Livia
më shumë se shi te Barbara e Preverit
vetëm gishtërinjtë tu të hollë
përtej murit që mizorisht na ndanë
më sollën dritë nga thellësia e ferrit. / KultPlus.com

Identitet

Posted on by KultPlus

Poezi e shkruar nga Ilire Zajmi.

(Foto: Bledi Malushi)

Kam kartë identiteti me gabim shtypi

Pasaportë të udhëtoj në pak vende të botës

Vendlindja ime ka dy emra

Më thonë shqiptar etnik në një shoqëri multietnike

Qeverisem nga një bandë horrash e politikë injorante

Marrë pagë nga buxheti i konsoliduar i Kosovës

Kam të hapur llogari bankare në një bankë amerikane

Babai im merr 70 euro pension

Nëna ime arsimtare më shumë bënë grevë sesa punon

Motra ime ra në dashuri me një irlandez

Vëllai im proteston për një universitet ndryshe

Fqinjët e mi shpresojnë se djali i tyre është ‘dek’ a gjallë diku në Serbi

Anna Ahmatova, më thuaj si ta deshifroj indentitetin

Unë jetoj në qytetin gjysmëmilionësh

Në kosovën që e zhgënjeu ëndrra e pavarësisë

Pi espresso të lira me miqtë e mi

Shkruaj sms e bëj dashuri virtuale

Jetoj në vendin me status të padefinuar politik

Ku dikush thotë se ka pasur luftë

E ca të tjerë thonë se ishte vetëm konflikt

Burimi:https://www.facebook.com/notes/republika/identitet/316263642358664/?__tn__=HH-R

Mungesa

Posted on by Kult Plus

Nga Nazim Hikmet

Mungesa lëkundet në ajër,
dhe si një çekiç hekuri,
godet fytyrën time
dhe habitem.

Unë ik, mungesa më ndjek,
nuk mund t’i shpëtoj,
këmbët më thyen.

Mungesa nuk është as koha, as rruga.
Mungesa është një urë midis nesh
e hollë si një fije floku, e mprehtë si një shpatë.

Mungesa është një urë midis nesh,
edhe kur përballë njëri-tjetrit,
gjunjët tanë preken.

Të kam dashtë…

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Primo Shllaku.

Të kam dashtë… 
Dashunia nuk ka të tashme. 
Dashunia nuk ka të ardhshme.
Ajo ka vetëm të kaluemen. 
Të kam dashtë…

Dashunia asht e lirë si dorë mbi ranë.
Dashunia asht e verbët si dorë e zhvoshkun nga lkura.
Dashunia asht e çmendun si dorë mbi mish.
Dashunia vdes kur i mbarohen fjalët.
Dashunia vdes kur i shërohen plagët.
Dashunia fillon prap prej fillimit…

Dashunia i beson të gjitha. 
Dashunia i shpreson të gjitha. 
Dashunia i “ha” të gjitha. 
Dashunia i fal të gjitha. 
Dashunia banon te duert…

Të kam dashtë…
Dashunia nuk ka të tashme. 
Dashunia nuk ka të ardhshme. 
Ajo ka vetëm të kaluemen. 
Të paskam dashtë, pra…

Katër këshilla vetes

Posted on by KultPlus

Azem Shkreli

Mos u bëj poet nëse s’mund të lindësh 
me secilin varg, të lindësh me secilën fjalë. 

ngrehu mbi veten në dot t’rrokësh frerët e erërave, 
të shkelësh shpërgajt e mërisë dhe shtrëngatat 
e gjakut tënd. 

n’se dashurohesh, dashurohu n’flakë e n’valë, 
jo në sy të kaltër, se bëhesh det i çmendur pendimi. 

mos u bëj poet nëse s’mund të vdesësh 
për secilën varg, të vdesësh për secilën fjalë. / KultPlus.com

Aromë, Grue!

Posted on by KultPlus

Poezi nga Merita Berdica.

Qyteti

strukë gjoksin bulë dimrit. 

Kapoten borë

ka ditë që e ka zdeshë. 

Ndoshta iu mërzit. 

Ndoshta m’ia shpërvjelë

mangët këmishës shi mbi gjeth. 

Ndoshta, apostafat, 

edhe për çadren e kuqe. 

Sa e sa herë i ngjan puthjes, 

por askush se paditë, 

sepse e dëshirojnë tanë, 

anise hala asht turp. 

Po ku pyet, qyteti…

Të rinjtë e sodit janë altruista. 

Shiu shamaton vedin ndër krane. 

Mezi shtrinë shtatin 

në shumë çatia harrakate, 

ku dy mica gjithmonë, 

dashurohen me shikimin e parë. 

Rreziket kranet shnjallë, 

bubrrojnë kujtime petullash. 

Bile fëmijet ju përtypin qukat, 

qoftë për at’herë, 

koha e nan’babes me degërmi. 

Çdo shtunë, 

ajo pi kafen tek lokali, 

ku mbi krye ka një apartament. 

Mesiguri i zoti asht i shtrenjtë, përderisa s’ka zhgulë

hala atllasin e bardhë, qera. 

Numri i celularit 

i duket si  tatuazh hebre. 

Për këtë zhvilloi projektin; 

“Dashuria në kohen e koleres!”. 

Nxënësit e pagëzuen, Krenari. 

Kalimtarët s’ia çikun shpirtin qytetit

Kanë frigë blinin se fort xhelozohet 

dhe rrëfen murlanit 

andrren e netëve të gjata.  

Vetëm pak gurët lëmut pjaces shpradhojnë; 

“Prit se femrat, ato të bukurat krejt,

e ores 9:00 s’kanë dal hala!”

Të squtat nadje ju çvirgjerohet 

zgjimi nga era e kafes, 

tamam si aromë Grue. 

T’i shpon hundet, 

e cila lén mbi tavolinë pa takatuke parfumin, si bakshish. 

Heee burrave, 

s’ju vjen përshtat kjo gjá, 

mbyten në një filxhan ujë, 

derisa “RR”-ja e madhe 

përzhitë buzën. 

Këmbanat e minaret 

hajnë darkë me zotin, 

ndërsa Galanja, 

ritual personazhi i këtij qyteti, 

arnon me copa bordurash lëmoshen. 

Edhe qenjtë

ia kanë mësue ecjen përmendësh. 

I vetmi  që din me e pá 

në dritë të synit 

asht dramaturgu diell.  

Ia aktron dhimbjet një e nga një. 

Ia jep nxehtin falas

midis skenës. 

Ndësa tjerët, 

aaa tjerët, 

zgërdhihen tek durt, 

me gëzof e dhëmbë florini. 

Qytetit kot’ zemrekun orë

shumë heret, pa lind hana mirë. 

I ka kalue mosha, thonë. 

Mbi 50-tat s’ia fal vedit 

me kërcye deri naten vonë; 

“Tango, Profumo di Donna!”

Lutje për mbijetesë

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Audre Lorde.

Përktheu: Vlora Konushevci

Për neve që jetojmë brigjeve
që luhatemi  n’teh  të vendimeve
të vendosun e të vetmuem
për neve që s’mundemi me u qefleis
mas andrrave kalimtare të lirisë
që dashunojmë korridoreve ku vijnë dhe shkojnë
në orët ndërmjet agimeve
tue shiku brenda dhe jashtë
përnjiherë përpara e përmbas
tue kërku nji të tashme që mbarështon
nji të ardhme
si buka në gojën e fëmijëve
njajt andrrat e tyne nuk do t’reflektojnë
vdekjen tonë;

Për neve
që na asht shtypë frika brenda
si nji vijë e zbehtë në tepe të ballit
tue u mësu me pas frikë edhe prej gjinit t’nanës
sepse me këtë armë
këtë iluzion të njifarë sigurije të gjetun
t’fortit kanë shpresu me na e mshel gojën
Për të gjithë neve
këtë dakik e këtë triumf
Nuk o kanë e shkrume me mbijetu.

Edhe dielli kur lindë tutemi
Se nuk ka me mbet aty
kur dielli perëndon tutemi
se s’ka me lindë në mëngjes
kur barkun e kemi plotë tutemi
që s’ka me u tretë
kur barkun e kemi thatë tutemi
që kurrë ma s’kemi me hangër
kur t’na dashunojnë tutemi
që dashnija ka me u shu
kur jemi vet tutemi
që dashnija s’ka me u kthy ma kurrë
edhe kur flasim tutemi
që fjalët tona s’kanë me u ndigju
as me u mirëpritë
edhe kur jemi të heshtun
ne vazhdojmë më u tutë

Pra, asht ma mirë me fol
tue kujtu
që nuk o kanë e shkrume me mbijetu.

Qile Deren

Posted on by KultPlus


Poezi nga Zana Gojani.

Qile Deren
Kur të thirr me arsyetim koti
E ti shkon se s’menon keq
Qile deren
Kur të mbështjell me lajka e i vizllojnë sytë
Si dreq
Qile deren
Kur ta hek dorën prej rezes e me tjetren
T’i prek flokt
Qile deren
Kur ia nin frym’marrjen te qafa e nihesh shumë e dobt’
Qile deren e DIL
Ik
E kallxoj botës që ai që e le mrena, nuk osht ai që ata menojnë
Nuk osht hero, as shok, as babë, as burrë, as njeriu që ata e dojnë
Ai ësht’ i marrë
Qile deren e dil 
Se nese s’del tash, …. bahesh si unë. /KultPlus.com


Të dua baltë shqiptare

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Mitrush Kuteli.

Të dua baltë shqiptare
Të dua egërsisht!
dëshpërimisht!
si ujku pyllin,
si vala valën,
si balta baltën.
Se gjer mbi gju
jam brenda teje,
se lerë kam këtu,
si baba, si gjyshi.
Të dua baltë shqiptare!
se gjer mbi bel,
e përmbi bel
jam brenda teje
s’dal dot
se s’dua!
Se ti më lidh
e më mban
me mjaltë
e me pelin.

Se këtu vdekur ka,
këtu,
nëna dhe baba e gjyshër-stërgjyshi.
Të dua baltë shqiptare
Magjistare
e ëmbël
si vetë vdekja.
se thellë jam këtu
brenda teje
gjer mbi gju
gjer mbi bel
e gjer mbi krye.
Dhe dua fort të dehem
të prehem
(ah që tani!)
Brenda teje.

Erdh Hana mramë te unë

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Hafiz Shirazi
Shqipëroi: PupëzaH

Erdh Hana mramë te unë
me nji pytje shumë simpatike. M’tha:
Dielli u kanë dashnori jem besnik për miliona vjet.
Sa herë ia dho trupin,
drita t’mrekullushme rrjedhin prej zemrës ‘tij…

O Hafiz, a asht e saktë që na krejt kena me u ba Dritë?
I thashë:
E dashtun Hanë,
tash që dashnia jote o’ ka pjekët,
na duhet me u ulë bashkë qishtu pak ma shpesh
që me mujt me t’kshillu qysh me u ba
qajo çka je.


“Nëse do të dish të më rrish pranë”, nga Pablo Neruda

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Pablo Neruda.

Nëse do të dish të më rrish pranë,

dhe të mund të jemi të ndryshëm,

nëse Dielli do të na ndriçojë të dy,

pa u mbivendosur hijet tona,

nëse do arrijmë të jemi “Ne”, në mesin e kësaj botë

dhe bashkë në botë, të qajmë, të qeshim, të jetojmë.

Nëse çdo ditë do të zbulojmë se cilët jemi

dhe jo të kujtojmë se cilët ishim,

nëse do të dijmë t’i jepemi njëri-tjetrit

pa e ditur kush do jetë i pari dhe kush i fundit,

nëse trupi yt do të këndojë me timin, se së bashku është gëzimi…

Atëherë do të jetë dashuri

dhe nuk do të ketë qenë e kotë, kjo pritje e gjatë.

L’ ecrivain chilien Pablo Neruda (1904-1973, nom de plume de Neftali Ricardo Reyes Basoalto) vers 1969 — chilean writer Pablo Neruda, (1904-1973, pen-name of Neftali Ricardo Reyes Basoalto) c. 1969

Ankime

Posted on by KultPlus

Dritëro Agolli

Ankime nga miqtë , ankime nga rruga
Ankime nga gruaja ime;
Veriu fshikullon, ngre pluhurin juga;
Ankime , ankime , ankime…

Ankime në letër , ankime në gjellë,
Ankime në lopët në fushë
U çmenda ! Do të iki të fshihem në shpellë
Të fle pa ankime me një ujk a arushë. /KultPlus.com

Deti më i bukur

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Nazim Hikmet.

Deti më i bukur:

është ai në të cilin akoma askush nuk ka shkuar.

Fëmija më i bukur:

Ende nuk është rritur.

Ditët tona më të mira:

Janë ato që ende nuk i kemi përjetuar.

Dhe fjala më e mirë që dua të them:

Është ajo që nuk e kam thënë ende …

Përktheu nga turqishtja: Batjar Halili

Përkundje në djep

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Bekim Muhaxheri

Në të djathtë rrinte engjëlli

E në të majtë djalli

Të dy me fjalë

Dhe ngjyra të ndryshme

Përkundësja zakonisht ishte nëna

Që fliste ose këndonte

Për beteja të largëta

Të së mirës me të keqen

Për ndeshje në qiell

Të dragonjve me kuçedrat

Për një kalorës

Që edhe i vdekur

E kthente të motrën në shtëpi

Për ta mbajtur besën…

Ne nuk merrnim vesh asgjë

Por pavetëdijshëm na krijohej

Shpirti i luftës së drejtë.

Rrëfimet vazhduan

Edhe pasi lamë djepin

Por kur u rritëm

Nuk na dolën flatra dragonjsh

Nën sqetulla,

Nuk pamë as kuçedra,

E kuajt nuk përdoreshin

Më nëpër beteja.

E megjithatë,

Diçka nga ato rrëfime

E mbetur brenda nesh

Nuk na lejon as sot

Të bëjmë keq.

Fëmija i talentuar

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Xhevdet Bajraj.

Djali gjashtëvjeçar vizaton thika
gra pa koka
burra të varur në ura
dhe trupat e larë në gjak nëpër rrugë

Unë nuk shoh asnjë arsye për t’u shqetësuar
ky djalë nesër do të jetë një kompozitor i madh
i muzikës funerale
shitës i automjeteve funerale dhe i luleve plastike
një xhelat
ose kryetar i sindikatës së xhelatëve
tonë

“Lëngu i trëndafilave”, KOHA, 2017

Ndjesë

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Frederik Rreshpja

Më mbeti pa thënë ajo fjalë.
Ndoshta shkallët e kësaj nate,
Deri te Hëna,
Do t’i ngjisnim dorë për dore.

Tani te Hëna shkoj i vetëm.
Askush s’do të na shohë dorë për dore.
Dhe vetëm,
Për një fjalë të pathënë!

Rrno për me m’harrue

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Ndriçim Ademaj.

Flej e dashtuna jeme
e çohu pa mue…

T’kam pa tinëz
tuj ba dashni me mungesën teme
si nji dashnore e hazdisun
t’kam pa e kam lotue,
e kam pa vetminë tande shtri n’vendin tem
si nji dashnor i ri
flej e dashtuna jeme,
un’ sonte nuk vij…

Harroi krejt sonte,
hijen teme dembele tuj u endë nëpër shpi,
flokët e mia t’fjetuna n’gjoksin tand
si rrugë t’shtrume gjethesh
që ke dashtë me i ecë pa mue,

rrno e dashtuna jeme,
rrno për me m’harrue…