Nëse ju mundon dilema se çfarë jemi ne mund ta mësosh përmes kësaj “apologjie” të Arthur Rimbaud, këtij “manifesti” të dijes supreme, asaj që do të na shkundte prej pluhurit dhe plogështisë dhe hutimit.
Ndoshta për shumëkënd nuk vlen pyetja: “Ç’jemi ne?”, as solemniteti i poetikës rrëfyese përgjegjëse së poetit, por diçka rreket të na thotë përmes metaforave dhe simbolikës, ritmit shpues të jehonës së mendimit të tij. “Njih vetveten”, kushtronte zëri i kahmotshëm i Sokratit. Megjithatë kjo enigmë, më shumë se si të mos vuajmë, na mëson se si të mos jemi të lumtur. Ndaj përpiqu të dëgjosh zërin e poetit, ndoshta ka diçka të të pëshpërisë në vesh. Njohja e vetvetes të ndihmon të njohësh edhe të tjerët, e pse jo, të shtegton në dimensione të reja njohurish, të cilat ta kthejnë brenda teje Zotin… që ke refuzuar prej nevojës për t’u dukur dhe ndjerë si i gjithdijshëm.
Ç’jemi ne?
Viktima të njëri-tjetrit.
Ç’jemi ne?
Nxënës të ideve absurde.
Ç’jemi ne?
Vegime të turbullta në pellg.
Ç’jemi ne?
Fëmijë me arsyetime të mbrapsht.
Ç’jemi ne?
Pranga të mbetura jetime.
Ç’jemi ne?
Kometa të rritura në vazo.
Ç’jemi ne?
Polumbarë që zhytemi në tokë.
Ç’jemi ne?
Çelsa më të mëdhenj se dyert.
Ç’jemi ne?
Forma të gjalla të vdekjes.
Ç’jemi ne?
Vullkane të shuar instiktesh.
Ç’jemi ne?
nsekte që koleksionojnë shkencëtarë.
Ç’jemi ne?
Palaço të shfaqjeve ku qeshim e gajasemi vetë.
Ç’jemi ne?
Pula të mallëngjyera nga veza.
Ç’jemi ne?
Asketë të ëndërrave tona.
Ç’jemi ne?
Testamente të lënë pa trashëgimtarë.
Ç’jemi ne?
Plumba me objektiv kokën.
Ç’jemi ne?
Muskuj që urdhërohen nga pesha që mbajnë.
Ç’jemi ne?
Gjak i përgatitur në laborator.
Ç’jemi ne?
Lepuj që adhurojnë qentë.
Ç’jemi ne?
Proteza të ngulura e të mbetura mbi bukë.
Ç’jemi ne?
Ujë i papërfillshëm nga devetë.
Ç’jemi ne?
Aktorë të dështuar tragjikë.
Ç’jemi ne?
Lapsuse memecësh.
Ç’jemi ne?
Herkulë që vetëvaren se nuk i kundërshton njeri.
Ç’jemi ne?
Peshkatarë që i hedhin grepin vetes.
Ç’jemi ne?
Robër që luten për të mos u liruar.
Ç’jemi ne?
Ne jemi ata që bëjnë pyetjen:
E ç‘jemi ne?
Ne jemi:
Ura midis dy humnerave.
Ne jemi:
Dashuria midis dy epsheve.
Ne jemi:
Flakadanë zjarresh që trembin egërsirat.
Ne jemi:
Kështjellarë të rrethuar nga padrejtësia.
Ne jemi:
Lamtumira e fundit e majmunit.
Ne jemi:
Optimizmi i diellit në agim.
Ne jemi:
Kënaqësi e dhimbjes në lindje.
Ne jemi:
Orteqe të shndërruar në barrikada.
Ne jemi:
Shkallare që të çojnë te perënditë.
Ne jemi:
Karvane që vdesin nga etja për të vërtetën.
Ne jemi:
Ata që i bindën oqeanet të heqin dorë.
Ne jemi:
Ata që nga pema prodhuam letrën, ku u vizatua rrënja.
Ne jemi:
Ata që trupin prenë për ta shëruar.
Ne jemi:
Ata që shpikën pasqyrën për të parë të metat.
Ne jemi:
Ata që jetën e shndërruan në qëllim.
Ne jemi:
Ata që me ide e mbushën zbrazëtirën.
Ne jemi:
Ata pa të cilët toka do të ish anonime.
Ne jemi:
Bij të etërve tanë dhe etër të bijve tanë.
Ne jemi:
Njerëz, njerëz dhe ky fakt zhduk çdo dyshim. /KultPlus.com
• Nuk e di për të tjerët, por kur unë zgjohem në mëngjes dhe vesh këpucët, mendoj: Zot, po tani çfarë?
• Do të të duhet të vdesësh disa herë përpara se të jetosh me të vërtetë.
• Shumë shpesh njerëzit ankohen se ata nuk kanë bërë asgjë me jetën e tyre; dhe pastaj ata presin që dikush t’ju thotë se kjo nuk është kështu.
• Gjenialitet do të thotë të kesh aftësinë për të thënë një gjë mjaft të thellë në mënyrë të thjeshtë.
• Ne të gjithë do të vdesim, të gjithë ne, çfarë cirku. Kjo duhet të na bënte të gjithë të donim njëri-tjetrin por jo. Ne jemi të terrorizuar nga rivaliteti me njëri-tjetrin.
• Pa letërsi, jeta është një ferr
• Disa njerëz nuk bëjnë asnjëherë çmendurira, sa të tmerrshme duhet të jenë jetët e tyre.
• Nëse do ta provosh me të vërtetë, shkoi deri në fund. Ndryshe, as nuk e ke filluar fare. Nuk ekziston një ndjenjë më e mirë se sa ajo. Do të jesh vetëm me Zotat. Një luftë e vërtetë
• Ne jemi këtu për t’i jetuar jetët tona aq mirë, sa që vdekja të trembet për të na marrë.
• Problemi me pijen është ky: mendova teksa pija. Nëse një gjë e keqe ndodh, ti pi për të harruar, por nëse diçka e mirë ndodh, atëherë pi për të festuar, dhe nëse nuk ndodh asgjë, ti pi për të bërë diçka të ndodhë.
• Të pirit është një gjë emocionale. Të nxjerr nga rutina e jetës së përditshme, nga të qenit çdo ditë njësoj. Të vendos me shpatulla pas murit. Kam ndjesinë se të pirit është një formë vetëvrasjeje ku të lejohet të kthehesh në jetë dhe ta fillosh jetën nga fillimi. Është si të vrasësh veten e më pas të ringjallesh. Besoj se deri tani kam jetuar 10-15mijë jetë
• Mbahu për birra. Birra është një gjak i përhershëm; një dashnore e përjetshme…
• Mendoj që kemi nevojë për një pije. Pothuajse të gjithë kanë nevojë, thjesht nuk e dinë.
• Më pëlqen t’i ndryshoj shpesh dyqanet e pijeve sepse nëpunësit fillojnë t’i dinë zakonet e tua nëse ke shkuar çdo natë dhe ke blerë sasi të mëdha alkooli. E ndjej tek mendojnë se si ka mundësi që nuk kam vdekur akoma dhe kjo më bën të mos ndjehem rehat. Mbase ata nuk e mendojnë diçka të tillë, por kjo më është kthyer në paranojë
• Të deheshe ishte diçka e mirë. Vendosa se gjithnjë do më pëlqente të bëhesha tapë.
• Patëm vendosur të çonim ilaçe në Afrikë… por, tek të gjithat shkruhej: pas buke!
• Të shkruash poezi nuk është e vështirë. Të jetosh është e vështirë.
• Secili ka të metat e tij, dihet. Por unë isha tri herë më lart se persekutorët e mi.
• Kaloja para dyqind vetave dhe nuk arrija të shikoja qoftë dhe një qenie njerëzore.
• Mendoni për miliona veta që jetojnë së bashku edhe pse nuk iu pëlqen, e urrejnë punën por kanë frikë ta humbasin, nuk ka pse të çuditësh që e kanë atë fytyrë të cilën e kanë.
• Jam i sigurt që do të më jepet një minutë për t’i menduar të gjitha herët që doja ta ulërija atë që ndjeja, por kam heshtur nga frika se nuk do të kuptohem, dhe do të pendohem për synimet të cilat i kam braktisur ngaqë frika se do të dështoja më ka ndaluar t’i vazhdoja.
• Kjo jetë është një e përdalë. Shkon kështu çakërqejf, sepse ka çaste që të lënë shije të hidhur në gojë, e të tjera çaste aq të bukura sa të bëjnë të harrosh paudhësitë e pafundme të jetës.
• Ndryshimi midis një demokracie dhe një diktature është se në një demokraci ti voton një herë e pastaj i merr urdhrat; në një diktaturë nuk e shpenzon fare kohën duke votuar.
• Nëse një ditë më dëgjoni të flasë për dashuri, e yje… ju lutem, më vrisni!
• Filloni ta shpëtoni botën duke shpëtuar një njeri çdo herë; gjithçka tjetër është romantikë madhështore ose politikë.
• Është e mundur të dashurosh një qenie njerëzore nëse nuk e njeh atë më tepër se duhet.
• Ka gjithmonë diçka që na i rrënon jetët tona. Gjithçka varet se cila prej tyre nga bie hise e para.
• Ne të gjithë jemi pengje dhe jemi të gatshëm të merremi peng./KultPlus.com
Gjendja e tmerrshme e objektit të gjimnazit “Dr. Shaban Hashani” në Ferizaj, që ka kushte minimale për mësim, me mure të thyera, pa ngrohje, me myk, pa funksionim të toaleteve, me kulm që pikon kur bie shi dhe shumë mungesa të tjera ka revoltuar mësimdhënësen e lëndës së matematikës, Zoja Lohaj Konjufca, e cila si shenjë revolte është deklaruar se nuk do të vazhdojë dhënien e mësimit në këtë shkollë, deri në zgjidhjen e këtij problemi, shkruan KultPlus.
Një kërkesë-deklaratë se tashmë Zoja Lohaj Konjufca nuk do të vazhdojë procesin mësimor, si shenjë proteste për neglizhencën nga kompetentët për mos ndërtimin e objektit të ri të shkollës, ndërtim që ka stagnuar tash e gjashtë vjet, e ka dorëzuar në Komunën e Ferizajt, kërkesë që e ka siguruar gazeta online për art dhe kulturë KultPlus.
“Në shenjë revolte, unë si mësimdhënëse e këtij gjimnazi të lartpërmendur ju njoftoj se refuzoj të punoj në këto kushte të papërballueshme për nxënësit dhe profesorët”, thuhet mes të tjerash në kërkesën e Lohaj Konjufca, e cila ka paralajmëruar Drejtorinë e Arsimit në Komunën e Ferizajt dhe Kuvendin Komunal të kësaj komune, se këtë revoltë-protestë e shpreh në emër të saj dhe nxënësve të saj, prindërve të tyre, klasë në të cilën është edhe kujdestare e kësaj klase. Ajo kërkon që menjëherë të fillojnë punimet në objektin e ri, të kthehet dinjiteti i nxënësve dhe i arsimit.
Ajo në fund ka potencuar se refuzon të punojë në këtë institucion deri në funksionimin e plotë të objektit në fjalë.
KultPlus ju sjell të plotë dokumentin e siguruar, sikurse që ka siguruar mbështetjen nga nxënësit e saj./ KultPlus.com
Sot janë bërë 18 vite pa regjisorin e njohur Besim Sahatçiun. Gjyshi i Rita Orës ishte një personalitet me influencë në shoqërinë shqiptare, shkruan KultPlus.
Besim Sahatçiu, ishte drejtor i teatrit, filmit dhe televizionit. U lind më 2 tetor 1935, në Pejë. Shkollën fillore dhe të mesmen, Besim Sahatçiu i kreu në qytetin ku u lind. Më tej ndoqi dy vjet letërsi botërore në Universitetin e Beogradit. Pas ndërprerjes së studimeve, për shkak të shërbimit ushtarak të detyrueshëm, punoi katër vjet si përkthyes në “Rilindje”. Më pas u regjistrua në degën e regjisurës pranë Akademisë së Teatrit e të Filmit në Zagreb, të cilën e përfundoi më 1972. Besim Sahatçiu ka qenë regjisor i dhjetëra filmave, regjisor i teatrit, regjisor i dhjetëra e dhjetëra emisioneve televizive dhe laureat i dhjetëra çmimeve kombëtare dhe ndërkombëtare.
Si drejtor skenik, ai punoi në Teatrin Kombëtar të Kosovës. Ishte një regjisor e skenarist i njohur i filmave “Përroi vërshues”, “Nabujala reka”, “Trimi”, “Pasqyra”, “Lulepjeshkat e dashurisë” dhe projekteve tjera filmike ndër vite.
“Era dhe lisi” ishte njëri nga super-filmat shqiptar i prodhuar nga Kosovafilmi në vitin 1979 me regji të Besim Sahatçiut. Ndërsa në rolet kryesore ishin dy nga aktorët e mirënjohur, Faruk Begolli dhe Abdurrahman Shala.
Filmi i tij “117” morri çmimin kryesor në Festivalin e Dokumentarit në Beograd në vitin 1978.
Sot, në këtë 18 vjetor e kujton edhe djali i tij Besnik Sahatçiu Ora në rrjetin e tij social, facebook.
“Përvjetori i 18 i Babës 02/10/1935—-20/10/2005″, shkruan Besniku.
Ndërsa Rita Ora kësisoj ka ndjekur rrugën artistike të gjyshit të saj dhe në disa intervista edhe e ka përmendur atë si një person prej të cilit ajo ka marrë forcë dhe është inspiruar.
Regjisori, Besim Sahatçiu, vdiq në vitin 2005. / KultPlus.com
Presidenti i Francës Emmanual Macron që për afro 15 minuta, përshkon përmes fjalës së tij, etapat e jetës e krijimtarisë së shkrimtarit Ismail Kadare, e rrjedhimisht me to edhe zhvillimet e vendit tonë, në Pallatin e Brigadave.
Jo për gjenialitetin e shkrimtarit, se sa për Shqipërinë e vogël, ajo që duket si pasazh romancesk, ndodhi në ardhjen e tij të parë në Tiranë, gjatë Samitit të Procesit të Berlinit, ku mbrëmjen e 16 tetorit i dorëzoi dekoratën e “Oficerit të Lartë të Legjionit të Nderit”.
Ndjesitë për vlerësimin, Kadare ka preferuar gjatë këtyre ditëve t’i kursejë siç thotë “për të mos shtuar zhurmnajën e madhe”, por e ka një koment, kur Macron, edhe për kufizimet e kapërcyera në diktaturë, përmes letërsisë e konsideron si “Lajmëtar të lirisë”.
“Unë kam qenë gjithmonë lajmëtari i lirisë, çdo shkrimtar i njohur, i ndershëm është i tillë”, shprehet Kadare.
Ndërkaq, mbajtjen e Samitit të Berlinit në Shqipëri, shkrimtari e shikon me optimizëm.
“Mendoj se është një ngjarje shumë pozitive për imazhin e Shqipërisë”, thotë shkrimtari Ismail Kadare në një deklarim për Report Tv.
Në këtë ngjarje ku Shqipëria, si dhe vendet e tjera të Ballkanit Perëndimor, synojnë mbështetjen për integrimin në Bashkimin Evropian, dhënia e mesazheve përmes artit dhe vendosja e personaliteteve të kulturës në “vijë të parë” të pritjes së madhe, sipas shkrimtarit ndikon për mirë.
“Çdo gjë që hedh dritë mbi Shqipërinë, që shpërndan mjegullën, errësirën, keqkuptimet është pozitive”, thotë ai.
Si një nga figurat që ka ngritur çështjen e Kosovës gjatë Luftës, tek strukturat më të larta, ku lobonte për lirinë e saj tek Papa Gjon Pali II, deri edhe tek presidenti i Francës i kohës Zhak Shirak në 1998, Kadarenë e shqetësojnë konfliktet që trazojnë lirinë e saj.
“Mendimi im është ai mendim logjik i të gjithë njerëzve që e duan vendin e tyre. Uroj lirinë e plotë për Kosovën së shpejti. Kosova është Shqipëri dhe një ditë e gjithë kjo trevë do të marrë emrin e vjetër të saj”.
E shmang bisedën për të përzgjedhurit e viteve të fundit për “Nobelin në letërsi”, ndonëse e lë të hapur mundësinë për një krijesë të re letrare.
“Sa i përket librave, unë mund të shkruaj gjithmonë diçka, por ato janë të pafundme në kujtesën e shkrimtarit. Prandaj është e pamundur të tregoj planet e ardhshme”. / KultPlus.com
Çmimi Nobel është një nga arritjet më prestigjioze dhe më të njohura shkencore të epokës sonë. Ai feston natyrën e jashtëzakonshme të zbulimeve të fituesve të çmimit dhe përhap famën e tyre shumë përtej kufijve akademikë, shkruan focus.it.
Megjithatë, duket se ka një anë të çuditshme të medaljes.
Ky nderim ndikon negativisht në produktivitetin e fituesve të tij.
Të paktën, kjo është ajo që del nga një studim i Universitetit Stanford (SHBA) i botuar në revistën ”Royal Society Open Science”, i cili përcaktoi efektin e Nobelit në aktivitetin kërkimor të atyre që e marrin atë.
Për të pasur një matës që nuk ishte vetëm çmimi i mirënjohur suedez, studiuesit ekzaminuan gjithashtu fituesit e MacArthur Fellowship, një bursë prestigjioze që u jepet njerëzve që kanë demonstruar “kreativitet të jashtëzakonshëm”, më pas duke krahasuar dy grupet e fituesve për të zbuluar ndonjë dallim.
Në mënyrë të detajuar, ekipi zgjodhi një mostër prej 72 fituesish Nobel dhe 119 bashkëpunëtorë të Institutit MacArthur të vlerësuar në shekullin e kaluar, duke krahasuar numrin e botimeve dhe citimeve të secilit tre vjet përpara se të merrnin çmimin me ato të periudhës pas njohjes.
Rezultatet e krahasimit treguan se, në shumë raste, punimet e mëvonshme të fituesve kishin pasur të njëjtin efekt ose edhe të zvogëluar të përgjithshëm në peizazhin shkencor.
Me fjalë të tjera, arritja e nderimeve më të larta akademike kishte dekurajuar veprimtarinë kërkimore. Në mënyrë të detajuar, fituesit e Nobelit botuan afërsisht të njëjtin numër artikujsh pas marrjes së çmimit, por shkrimet e tyre kishin shumë më pak citime sesa puna që bënin përpara se ta merrnin atë.
Megjithatë, shokët e MacArthur botuan pak më shumë, por citimet e tyre mbetën të njëjta./ atsh / KultPlus.com
KidsDay.io, aplikacioni i fuqizuar nga Inteligjenca Artificiale (IA) me fokus digjitalizimin e kopshteve dhe programeve parashkollore në Evropën Juglindore, njofton se sot, së bashku me Finnish Schools International (FSI) dhe Highlight Ventures, bashkojnë forcat në një investim strategjik që synon nxitjen e digjitalizimit dhe avancimin e zhvillimit të fëmijëve në sektorin e fëmijërisë së hershme në mbarë botën. Me këtë investim strategjik, Kidsday synon të zhvillojë një softuer të fuqizuar nga IA për kopshtet e fëmijëve. Përveç investimit, Highlight Ventures do të mbështesë KidsDay në zhvillim të tregut global dhe në avancimin e platformës së saj digjitale të mbështetur nga AI, ndërsa FSI do të kontribuojë me ekspertizën e saj në zhvillimin e mëtejshëm të veçorive të të mësuarit dhe zhvillimit të platformës, bazuar në kurrikulën finlandeze, më e mira në botë. Së bashku, ata synojnë të pozicionojnë KidsDay si platformën e vetme efikase të fuqizuar nga IA në mësimnxënie, komunikim, dhe menaxhim të fushës së fëmijërisë së hershme.
“Ne jemi të lumtur që kemi krijuar partneritet me Finnish Schools International dhe Highlight Venture, të cilët janë partnerët e duhur për ne, për të dërguar KidsDay në tregun global dhe për të ndikuar në jetën e miliona fëmijëve në mbarë botën”, tha Bardh Kadiu, Themelues i KidsDay. “Për ne ky nuk është vetëm një investim financiar, por strategjik, pasi ne po bashkojmë forcat me dy kampionë në fushën e teknologjisë dhe arsimit”.
Alejtin Berisha nga Finnish Schools International shprehu entuziazmin e tij për investimin në KidsDay dhe tha se do të sjellë ekspertizën globale në arsim me fokus në zhvillimin e një moduli të të mësuarit dhe zhvillimit të nxënësve të mbështetur në IA bazuar në praktikat më të mira të Edukimit të Fëmijërisë së Hershme nga Finlanda ndërsa Leutrim Blakaj, Drejtor Ekzekutiv në Highlight Ventures deklaroi: “Unë e njoh Bardhin për më shumë se 15 vite dhe ne jemi të sigurt se ai dhe ekipi i tij do ta shëndrrojnë KidsDay në një platformë transformuese globale të menaxhimit të kopshteve. Jemi shumë të lumtur që do të mbështesim KidsDay me ekspertizën tonë në zhvillimin e produktit dhe strategjinë globale të futjes në treg”.
KidsDay sot ndihmon qindra kopshte në Evropën Juglindore të digjitalizojnë menaxhimin dhe komunikimin me prindër dhe synon të arrijë 1 milion përdorues brenda dy viteve të ardhshme. / KultPlus.com
Poeti francez, Artur Rembo, i konsideruar si mishërimi i poetit të mallkuar, lindi në Sharlevill, më 1854 në një familje tipike borgjeze (ku nuk e ndjeu ngrohtësinë e babait, që e kishte lënë familjen prej shumë kohësh, as dashurinë e nënës, të akullt dhe tirane). I edukuar në familje dhe në shkollë sipas skemave tradicionale, shkëlqeu për zhvillimin e jashtëzakonshëm intelektual, duke krijuar vargje qysh në moshën dhjetë vjeçare; kur ishte 16 vjeç ai i refuzon, papritmas, të gjitha skemat me të cilat ishte edukuar, u arratis disa herë nga shtëpia, filloi vagabondazhin e tij: përjetoi eksperienca të gjithfarëllojshme, përfshirë këtu edhe alkoolin, drogën dhe burgun.
Refuzoi t’i rikthehej shkollës dhe, gjatë njërës prej arratisjeve të tij më të fundme, zë miqësi me Pol Vërlenin, miqësi që do të ishte vendimtare në stimulimin e kreativitetit të jashtëzakonshëm të poetit adoleshent. U përpoq t’i shkonte pas në Paris ku, me rënien e perandorisë së Napoleonit III, në pushtet ishte Komuna. Pikërisht më 1870 mori jetë edhe aventura letrare e këtij “endacaku” (që filloi të krijojë duke imituar Hugoin dhe parnesianët), një aventurë që zgjati plot pesë vjet. Pikërisht gjatë kësaj kohe ai shkroi të gjithë veprat e tij më të rëndësishme. Korri sukses të madh midis poetëve simbolistë të ambientit intelektual të Parisit. Por ky sukses do të ishte jetëshkurtër dhe shumë shpejt Rembo e pa veten të injoruar dhe shpërfillur.
Më 1872 i dha fund “pushimeve” të tij pariziane dhe u rikthye në Sharlevill. Mirëpo as këtu nuk gjeti përkrahje dhe mirëkuptim. Gjithsesi, vazhdonte të frekuentohej me Vërlenin, të cilin e shoqëroi edhe në Londër e më pas në Bruksel, ku shkruajti një pjesë të “Ndriçimeve”, si dhe “Një stinë e tmerrshme” (1873). Vërlen i dha fund lidhjes së tyre më 1873, duke i dhënë fund jetës me një plumb pistolete.
Rembo braktis poezinë (pasi kishte asgjësuar sa kishte pasur nga gjithë sa kishte shkruar) dhe i jepet një jetë të mbushur me aventura të ndryshme. Kjo jetë e sheh fillimisht mësues në Londër më 1874, doker në portin e Marsejës më 1875, mercenar në Indinë holandeze dhe dezertor më 1876, pjesëtar të një trupe cirku më 1877, mjeshtër në Qipro më 1878. Së fundi, më 1880 stabilizohet si tregtar në Abisini. Gjatë kësaj periudhe, poeti tjetër, Vërleni, duke menduar se Rembo ka vdekur, publikon vëllimin e tij “Ndriçimet”, më 1886. Më 1891, Rembo rikthehet në Francë për t’iu nënshtruar kurimeve mjekësore për një tumor në gju, për shkak të të cilit edhe vdiq disa vjet më vonë.
Periudha e parë e adoleshencës mund të përmblidhet me tregimin e arratisjeve nga Sharlevill, rebelimet e tij, me varavingot e gjata dhe ekzaltuese nëpër fusha, me shkrime nga më dëshpërueset: nga librat e shkollës tek ato të udhëtimeve e deri tek librat e alkimisë dhe ato enigmatikë. Poezitë e shkruara në këtë periudhë janë në kërkim të një forme poetike; lëkundet midis imitimeve parnesiane dhe atyre të Viktor Hygosë. Vargjet e tij shprehin harenë dhe ekzaltimin e një udhëtari vetmitar, emocionet e para sentimentale, fuqinë e tij imagjinuese, ironinë therëse për jetën meskine të borgjezisë së Sharlevill-it.
Rembo, poeti “vizionar”, kërkon të rinovojë poezinë dhe, me zjarrin djaloshar, bëri një revolucion rrënjësor të të gjithë retorikës paraardhëse, duke hequr dorë deri edhe nga Baudelaire-duke vlerësuar çdo gjë sipas këndvështrimit të tij të ri artistik, e përderisa nuk i kishte mbetur më asnjë mjet që nuk ishte i falsifikuar, nuk besoi tjetër veçse tek ndjesitë e tij. Shpiku kështu poezinë e ndjenjës, duke kthyer në poezi atë që mund të quhet gjendja psikologjike nga e cila lindin ato, pa asnjë ndërhyrje të jashtme. Mendimit origjinal i korrespondonte një gjuhë dhe një ritëm i njëjtë që mvishte gjithçka : profume, tinguj dhe ngjyra. Rembo u gjend kësisoj në skajin më ekstrem të të gjitha rrymave letrare dhe poetike, skaj ku as simbolistët dhe as surrealistët mundën ta ndiqnin. Rembo nuk pati dishepuj dhe as imitues, pikërisht për këtë është konsideruar atëherë ashtu si edhe sot si pikënisja e çdo lloj rryme poetike.
Poezia e Rembo
Poezia e Rembo prish çdo lidhje logjike tradicionale, ajo shkatërron kategoritë (të kohës dhe hapësirës, të shkakut dhe të efektit) që për shekuj kishin vënë rregull në poezi. Fjala tashmë nuk është më vetëm një mjet komunikimi por ajo ka detyrën që të ndjellë një botë krejtësisht tjetër, fantastike.
“Një periudhë në ferr” (1873) është një lloj ditari autobiografik i shkruar në një atmosferë demoniake në të cilën momentet kryesore të jetës: fëmijëria, urrejtje-dashuria për nënën, vetmia, degradimi social, transfigurohen nëpër simbolizme të magjisë, të urrejtjes, të parandjenjës.
Tek “Ndriçimet”, shkruar më 1874 e të publikuara më pas nga Vërlen, poeti përpiqet të bëjë të mundur “përmbysjen e senseve” nëpërmjet përbërjesh të shkurtra poetike në të cilat shpërfaqen halucinacione, impresione të rrufeshme, tentativa për pasqyrime të reja. Shfaqet një model i ri poeti, poeti-depërtues që i kundërvihet modelit të poetit civil, poetit-shkrimtar; poeti-depërtues i nëpërkëmb institucionet, vlerat dhe moralin e deriatëhershëm, hidhet i tëri në krahët çrregullsisë më të çmendur të ndjenjave.
Poeti “Depërtues”
Parabola e Rembo merr jetë më 1870 me përmbledhjen Poezitë e Para, por qysh vitin pasardhës ai i mohon këto vargje dhe rekomandon mikun e tij Pol Demeni t’i djegë ato. Nga ana e tij Demeni i dërgon më ’71 një letër në të cilën vë në dukje estetikën e re të “poetit depërtues”: “Unë them se është e nevojshme të jemi depërtues, ne duhet të jemi depërtues. Poeti bëhet depërtues nëpërmjet një çrregullsie të gjatë, të pafundtë, të kujdesshme të të gjitha senseve. Në të gjitha format e dashurisë, të vuajtjeve, të çmendurive kërko vetveten, derdh në vetvete të gjitha helmet e mundshme në mënyrë që të korrësh më të mirën. Tortura e parrëfyeshme në të cilën nevojitet një besim i madh, një forcë e jashtëzakonshme mbinjerëzore, në të cilën je një i sëmurë i pashërueshëm, mes të gjithëve krimineli më i madh, i mallkuari më i madh është i Dituri Suprem! Gjithçka pra mund të ndodhë në të Panjohshmen…”
Në këtë letë Rembo gjen perspektiva të reja poetike, në drejtim të simbolistikës dhe surrealizmit: poezia duhet të zhvillohet nëpërmjet imazheve që nuk kanë aspak ndërmend të shprehin koncepte, por që janë vetë ato koncepte, një ide kjo që e kishte konkretizuar qysh me poemthin Varka si dhe në sonetin Vokale, të shkruara në fillim të vitit 1871. Në poemthin Varka, nëpërmjet një udhëtimi simbolik me një varkëz fantazëm, ai flet për vetë jetën e tij, për nevojën e tij për të shkuar në kërkim të së panjohshmes, për domosdoshmërinë e tij për të hyrë në misterin universal; në sonetin Vokale, ai shpështjell një rrjet të dendur ngjashmërish midis tingujve dhe ngjyrave, duke mbërritur në përfundimin e guximshëm për kohën, që si tingujt ashtu edhe ngjyrat çlirohen nëpërmjet një procesi të ngjeshur sindetik.
Marramendjet e poetit, të shprehura nëpërmjet imazheve haluçinante, në një prozë të çliruar prej çdo logjike dhe kontrolli racional, janë të përmbledhura në veprën Ndriçimet, vepër e cila përfaqëson etapën e fundit poetike të Rembo; kjo është një vepër që pa dritën e diellit në vitin 1886, falë poetit tjetër Vërlen, dhe për një kohë të gjatë e konsideruar gabimisht si një pjesë e veprës tjetër të madhe të Rembo “Një periudhë në Ferr”. Kjo vepër e shtyn Rembo drejt përfundimeve ekstreme të përafrisë me shkrimtarinë bodleiriane, me një gjuhë krejtësisht të re, muzikale deri në magji, të mbushur me ngjyrime, tinguj dhe aroma haluçinacionesh sugjestive dhe metaforash të spikatura. / KultPlus.com
Filmi i fundit i Martin Scorsese, “Killers of the Flower Moon”, ka sot ditën zyrtare të shfaqjes në kinematë anembanë globit.
Premierat e 20 tetorit pritet të jenë të sukseshme, bazuar në faktin se kemi të bëjmë me një bashkëpunim të fuqishëm mes yjeve të kinematografisë. Regjisori, aktorët e shkëlqyer, skenari marrë nga një “best-seller”, ndjeshmëria ndaj një teme që prek indianët e Amerikës si dhe buxheti që arriti në 225 milionë dollarë, bënë që filmi “Killers of the Flower Moon” të pritej me padurim.
Bazuar në librin e suksesshëm të David Grann, dhe me skenar të shkruar nga Eric Roth e Martin Scorsese, ngjarjet e filmit vendosen në Oklahomën e viteve 1920. “Killers of the Flower Moon” rrëfen vrasjet e njëpasnjëshme të një fisi indianësh, pasi në tokën e tyre zbulohet naftë.
“Angazhohuni seriozisht për ta parë në kinema” bëri thirrje regjisori Martin Scorsese, i cili e ka lënë filmin të gjatë 3 orë e 26 minuta. Sipas tij, ky është një film i veçantë, por megjithëse shumë i gjatë, do ua pasurojë jetën.
Aktorët protagonistë janë Leonardo DiCaprio, Robert De Niro dhe Lily Gladstone, por ka edhe emra të tjerë të njohur si Brendan Fraser, Jesse Plemons, Tantoo Cardinal, John Lithgow etj.
Fillimisht buxheti nga Paramount ishte rreth 160 milionë dollarë por me përfshirjen e emrave të tillë si DiCaprio dhe De Niro, shifra e pretenduar nga Scorsese arriti në 225. Ishte Netflix që bëri një ofertë deri në 215 por në fund u shfaq oferta e Apple Studios që e plotësoi shumën e kërkuar. / atsh / KultPlus.com
Me rastin e publikimit të sotëm të albumit të ri “Hackney Diamonds”, i pari pas 18 viteve, më poshtë gjeni kureshti për grupin legjendar, i cili ka mahnitur botën prej më shumë se 60 vitesh.
12 korrik 1962:
”Rolling Stones”, një grup miqsh nën 20 vjeç, dhanë koncertin e tyre të parë në Marquee Club, një institucion xhazi në Londër, i cili tani është zhdukur.
1964:
Albumi i tyre i parë, “The Rolling Stones”, arriti sukses të madh në Britaninë e Madhe.
1965:
“(I Can’t Get No) Satisfaction”, një titull i shkruar nga Mick Jagger dhe Keith Richards, e shtyn grupin drejt majave.
29 qershor 1967
Keith Richards dhe Mick Jagger dënohen me burg pas një sekuestrimi të amfetaminave. Përballë mobilizimit popullor, dënimi i kitaristit u anulua dhe ai i këngëtares u shndërrua në dënim me kusht.
2-3 korrik 1969
Themeluesi dhe multiinstrumentalisti Brian Jones gjendet i vdekur në pishinën e tij menjëherë pas shkarkimit nga grupi.
1970
Një student i dizajnit në Londër projektoi logon “Big Red Mouth” për 50 paund (goja nga e cila del një gjuhë e kuqe e ndezur), simboli shumë i famshëm i tyre.
19 shkurt 1985
Mick Jagger publikon albumin e tij të parë solo, “She’s the Boss”, por ky gabim solo gati i kushton të ardhmen e grupit. Keith Richards iu përgjigj me albumin e tij “Talk is cheap” (1988), i cili, me suksesin e tij, i dha fund “luftës së tretë botërore” midis dy ish-shokëve të klasës që kishin shkuar gjithmonë si macja me miun.
1995
Microsoft blen të drejtat e “Start Me Up” për disa milionë dollarë për fushatën e parë reklamuese të Windows.
8 shkurt 2006
Më shumë se 1,5 milion spektatorë dynden në plazhin Copacabana në Rio për një koncert falas.
25 Mars 2016
”The Rolling Stones” bëhen grupi i parë perëndimor që performon në ishullin komunist të Kubës gjatë një koncerti falas në Havana.
2022
Grupi feston 60-vjetorin e tij me një turne në Evropë pa bateristin Charlie Watts i cili vdiq në 2021.
20 tetor 2023
Publikimi i albumit të tyre të 24-të në studio, “Hackney Diamonds”, me një kastë yjesh si Lady Gaga, Paul McCartney, Elton John dhe Stevie Wonder./ atsh / KultPlus.com
Deputetja e Parlamentit të Britanisë së Madhe, Alicia Kearns do të vizitojë Kosovën.
Kearns ka qenë zë i Kosovës në Britani dhe në qarqe ndërkombëtare.
Deputetja britanike, Alicia Kearns, ka thënë se ende nuk janë vendosur masa ndaj Serbisë, pavarësisht vrasjes së policit kosovar në Banjskë të Zveçanit. / KultPlus.com
Edicioni i 7-të i “MetroFest” çelet këtë fundjavë me dramën “Babai dhe babai” me skenar të Jeton Neziraj dhe regji të Kushtrim Koliqit.
Në këtë shfaqje, e cila sjell çështjen e personave të pagjetur nga lufta e fundit në Kosovë, interpretojnë aktorët Ilire Vinca, Bujar Ahmeti dhe Kosovare Krasniqi.
“Teatri Metropol ju pret këtë fundjavë, me shfaqjen “Babai dhe Babai”. Një dramë plot emocione nga Jeton Neziraj me regji të Kushtrim Koliqit”, shkruan kryebashkiaku Veliaj
Nëpërmjet historisë së Dinit, Sarës dhe Lolës, shfaqja na çon brenda jetës dhe sfidave të një familjeje të dukshme normale. Por pas kësaj dukshmërie, zbulohet një palumturi e pashpjegueshme që i ka mbërthyer ata përjetë.
“Babai dhe Babai”, në dukje një dramë për sfidat e zakonshme të jetës së një familjeje, na zbulon një histori tronditëse dhe një traumë të thellë shoqërore, një plagë që ka ngelur e pashëruar dhe e cila personazhet i mban peng, përgjithmonë.
Kjo shfaqje është një thirrje për t’i mbajtur ata që i duam pranë nesh, dhe për të ndarë ngjarjet që kanë lënë gjurmë të pashlyeshme në shpirtin tonë.
Kjo është një dramë që na sjell përballë me realitetet e hidhura të jetës, vetminë dhe mërzinë, por edhe me dashurinë dhe lidhjen mes njerëzve edhe kur ata janë të plagosur. Është një reflektim për ata që duam t’i mbajmë afër, pavarësisht sfidave./ atsh / KultPlus.com
Me shfaqjen e filmit të vitit 1959, “Marie – Octobre”, me regji të Julien Duvivier, u bë mbyllja e edicionit të 23-të të Festivalit të Filmit Frankofon në Kosovë, i cili këtë vit trajtoi temën “Portrete të grave”.
Në ceremoninë përmbyllëse të pranishëm ishin Ministri Hajrulla Çeku, ambasadori i Francës, Olivier Guerot dhe këshilltari për bashkëpunim dhe veprimtari kulturore në këtë ambasadë, Donato Guiliani, ambasadorë e zëvendësambasadorë të Belgjikës, Kanadasë, Zvicrës, kolegë nga kabinetet qeveritare, artistë dhe artdashës.
Ministri Çeku në fjalën e tij përshëndeti të pranishmit dhe i përgëzoi për punën organizatorët e festivalit, si dhe theksoi rritjen e bashkëpunimit kulturor ndërmjet dy shteteve, Kosovës dhe Francës. Ai po ashtu ndau një dekoratë mirënjohjeje për Donato Guilianin në shenjë falënderimi për punën dhe bashkëpunimin jo vetëm për festivalin por edhe për angazhimin drejt jetësimit të marrëveshjes filmike të nënshkruar nga dy vendet.
Gjatë këtij edicioni, nga 12 deri më 18 tetor, u shfaqën 8 filma të ndryshëm dhe u mbajtën dy konferenca. / KultPlus.com
Komuna e Prishtinës ka hapur tender për dekorimin e kryeqytetit. Këtë vit vlera e tenderit e paraparë për dekorim me drita është 50 mijë euro. Sipas njoftimit në Prokurimin Publik, kompanitë ofertuese në këtë tender duhet të ofrojnë trupa dekorative në formë të ariut dhe pinguinit.
“Figurat dekorative dhjetë copë duhet të jenë ndriçuese dhe ngjyrat përcaktohen në bazë të urdhëresës nga menaxheri i projektit”, thuhet në dosjen e tenderit.
Po ashtu do të ketë dekorime tjera ndriçuese ndërsa dritat të vendosen edhe në Sheshin “Xhorxh Bush”. / KultPlus.com
Naim Frashëri lindi në Frashër të Dangëllisë më 25 maj 1846. Mësimet e para i mori në vendlindje, ku nisi të mësonte persishten pranë teqesë bektashiane. Më 1865 familja e tij u shpërngul në Janinë, ku ndoqi gjimnazin “Zosimea”. Mbas kthimit në vendlindje, ai bëri provat e para të vjershërimit shqip nën ndikimin e bejtexhinjve, por edhe persisht, në përmbledhjen “Tehajylat” (Ëndërrime) që e botoi në vitit 1885.
Naim Frashëri mori pjesë në ngjarjet e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, në mbledhjen e degëve të Jugut të Lidhjes Shqiptare në Frashër (1878). Ai iu kushtua punës për zgjimin kombëtar përmes lëvrimit të gjuhës shqipe e të letërsisë kombëtare dhe për ngritjen e shkollës shqipe e pajisjen e saj me tekste mësimore në gjuhën amtare. Më 1882 u vendos përfundimisht në Stamboll. Me përkushtimin dhe veprimtarinë e tij të dendur atdhetare e kulturore Naim Frashëri u bë figura qendrore e Rilindjes Kombëtare dhe u pagëzua për së gjalli si “Apostull i Shqiptarizmës”.
Për më pak se 20 vjet botoi një krijimtari të gjerë në gjuhën shqipe dhe në gjuhë të tjera, poema, përmbledhje lirikash, prozë artistike, si dhe vjersha e tekste për shkollat dhe përkthime. Veprat e tij më të shquara janë “Bagëti e Bujqësija” (1886), përmbledhja me lirika atdhetare e filozofike “Luletë e verësë” (1890), poema epike “Istori e Skënderbeut” (1898), lirikat në persisht “Ëndërrime” si dhe poemat në gjuhën greke “O alithis pothos ton Skyperaton” (Dëshira e vërtetë e shqiptarëve, 1886), etj..
Vepra e Naim Frashërit është botuar dhe vazhdon të botohet gjerësisht dhe është bërë objekt studimesh shkencore. Naim Frashëri vdiq në Stamboll më 20 Tetor 1900. Eshtrat e tij u sollën në atdhe më 1937 dhe prehen në Memorialin e Rilindësve në Tiranë./ atsh / KultPlus.com
Më 18 tetor është hapur panairi më i madh i librit në botë, “Panairi i Librit në Frankfurt”, shkruan KultPlus.
Në këtë ngjarje madhështore, po prezantohet edhe letërsia shqipe.
Romani “Shënimet e Gjon Nikollë Kazazit” i autorit Jusuf Buxhovi po prezantohet në panairin e sivjetmë të librit në Frankfurt, i përkthyer në frëngjisht dhe italisht, nga dy botues të njohur botëror: “L’Harmattan” nga Parisi (“Qui resiste a la peste resiste au diable – le journal de Gjon Nikollë Kazazi”) dhe “Armando editore” (“Per te terra mia – Confessioni Gjon Nikola Kazazi”) nga Roma.
Romani në frengjisht është përkthyer nga Odette Marquet, ndërsa në italisht nga Liljana Cuka – Maksuti.
Panairi i Librit në Frankfurt është panairi më i madh tregtar në botë për librat, bazuar në numrin e kompanive botuese të përfaqësuara. Konsiderohet si panairi më i rëndësishëm i librit në botë.
Panairi do të zgjasë deri më 22 tetor. /KultPlus.com
Flamingot janë rikthyer edhe për këtë sezon në liqenin e Porgradecit.
Agjencia Kombëtare e Zonave të Mbrojtura ndau sot në rrjetet sociale momente nga qëndrimi i tyre në liqen.
“Nëse ndodheni pranë këtij liqeni, mund të keni fatin të vrojtoni nga afër rreth 40 flamingo”.
Vitet e fundit flamingot janë kthyer në një atraksion për turizmin e vëzhgimit të tyre në habitatet natyrore ku jetojnë. Flamingot janë shpendë që migrojnë në vendet e ngrohta dhe parapëlqejnë ujëra të kripura dhe të cekëta, ku gjejnë ushqimin e tyre të zgjedhur, në vendin tonë habitati i këtij lloji është Laguna e Nartës, Karavastasë.
Prej disa vitesh tashmë, flamingot frekuentojnë edhe liqenin e Pogradecit për një periudhë të shkurtër kohore, edhe pse ai nuk përbën habitatin e tyre natyror./ atsh / KultPlus.com
Dhoma ishte e varfër, e ndyrë, fshehur mbi një tavernë të përdalë. Nga dritarja dukej sokaku, i ngushtë, i pisët. Nga poshtë vinin zërat e ca punëtorëve që luanin letra dhe gëzonin. Atje, në atë shtrat të vrazhdë, të thjeshtë kisha trupin e erosit, kisha buzët epshare, bojëshegë të dehashpirtit – shegë me një të tillë dehje, sa edhe tani që shkruaj, pas kaq e kaq vitesh në këtë shtëpi të vetmuar, dehem përsëri. / KultPlus.com
Një pikturë baroku e humbur në Luftën e Dytë Botërore po kthehet në një muze të Bavarisë pasi FBI-ja e gjeti atë nga i afërmi i një ushtari amerikan që kishte shërbyer në forcat pushtuese në Gjermani.
Para luftës, piktura e peizazhit të fillimit të shekullit të 19-të nga artisti vjenez, Johann Franz Nepomuk Lauterer, u ekspozua në pallatin në Bayreuth, Gjermani, sot pjesë e Koleksioneve të Pikturës së Shtetit Bavarez. Pas shpërthimit të luftës në vitin 1939, pikturat e pallatit u evakuuan në vende të sigurta, duke përfshirë kështjellën Neuschwanstein në jug të vendit, shkruan ANP, transmeton Klan Kosova.
Megjithatë, pavarësisht nga të dhënat e përpikta të evakuimeve të tilla që ishin përpiluar nën nazistët, nuk kishte “asnjë provë që piktura e humbur e Lauterer ishte hequr nga Bayreuth”, tha në një deklaratë Koleksioni i Pikturave të Shtetit bavarez. “Ekzistonte mundësia që të ishte grabitur”.
Në vitin 2011, pasardhësit e një ushtari amerikan ofruan të shisnin pikturën Lauterer përsëri në Bavari, por negociatat dështuan dhe piktura u zhduk përsëri, thuhet në deklaratën e Koleksioneve të Pikturës Shtetërore të Bavarisë. Peizazhi u rendit në bazën e të dhënave lostart.de – së bashku me rreth 700 vepra që ende mungojnë në koleksionet që nga lufta.
Në dhjetor 2022, një burrë nga Çikago kontaktoi Christopher Marinello, një avokat që themeloi Art Recovery International, i cili gjurmon artin e munguar. Ai i tha Marinellos se xhaxhai i mbajtësit aktual e kishte sjellë pikturën në shtëpi nga Gjermania pasi kishte shërbyer në ushtrinë amerikane gjatë okupimit.
“Unë shpjegova politikën tonë për të mos paguar për veprat e vjedhura të artit dhe se kërkesa ishte e papërshtatshme duke pasur parasysh lidhjen familjare,” tha Marinello në një deklaratë. “Përfundimisht, unë negociova një lirim të pakushtëzuar të pikturës dhe i kërkova ekipit të krimit të artit të FBI-së që ta çonte çështjen në vijën e finishit. FBI në Çikago konfirmoi grabitjen dhe i dha poseduesit besimin shtesë për të dorëzuar pikturën pa kushte”.
Piktura, e cila është në dru dhe titullohet Peizazh me karakter italian, është një nga dy veprat shoqëruese të Lauterer që vareshin në Bayreuth para luftës; tjetra përshkruan një peizazh me udhëtarë dhe barinj në një lumë. Koleksioni i Bavarisë përfshin katër vepra të tjera të Lauterer në kanavacë. Bernd Ebert, kreu i pikturave baroke holandeze dhe gjermane në Bavari, tha se një prezantim i këtyre veprave, të cilat janë restauruar së fundmi, është planifikuar në të ardhmen e afërt.
Piktura e gjetur do të kthehet zyrtarisht në një ceremoni në konsullatën gjermane në Çikago sot. Markus Blume, ministri bavarez i kulturës, tha se kthimi “nuk është vetëm një akt i drejtësisë historike, por edhe një shprehje e vlerësimit të trashëgimisë sonë kulturore”.
Marinello tha se Art Recovery International herë pas here “ndeshet me raste, si ky, ku ushtarët aleatë mund të kenë marrë objekte në shtëpi si suvenire ose trofe lufte. Të jesh në anën fituese nuk e bën të drejtë. Ne presim që të gjithë të bëjnë gjënë e duhur dhe të kthejnë veprat e vjedhura të artit kudo që mund të ndodhen”./KultPlus.com
Elon Musk ka hedhur poshtë një raportim mediatik për një tërheqje të mundshme të platformës së tij në internet X, e njohur më parë si Twitter – nga Bashkimi Evropian.
“Kjo është krejtësisht e rreme”, shkroi sot Musk në X, duke iu përgjigjur një raporti të “Business Insider” se ai kishte shqytuar bllokimin e shërbimit për përdoruesit në BE për shkak të kërkesave të BE-së.
“Shkaku për një tërheqje do të kishte qenë pakënaqësia e miliarderit të teknologjisë me Aktin e Shërbimeve Dixhitale (DSA)”, shkroi gazeta amerikane.
DSA detyron platformat e mëdha në internet të ndërmarrin veprime të vazhdueshme dhe të shpejta kundër gjuhës së urrejtjes, ndër të tjera.
X së fundmi ka marrë një listë pyetjesh nga Komisioni Evropian, i cili dëshiron të dijë më shumë se si platforma e medias sociale i përmbush detyrimet e saj./KultPlus.com
Ceremonia e MTV Europe Music Aëards është anuluar për shkak të shqetësimeve të sigurisë duke pasur parasysh paqëndrueshmërinë e ngjarjeve botërore, kanë njoftuar organizatorët, raporton Sky News. Eventi do të mbahej në Paris më 5 nëntor, me yje si Taylor Swift, Olivia Rodrigo, Miley Cyrus etj.
“Duke pasur parasysh paqëndrueshmërinë e ngjarjeve botërore, ne kemi vendosur të mos ecim përpara me MTV EMA 2023 për shkak të kujdesit të madh për mijëra punonjës. MTV EMA është një festë vjetore e muzikës globale. Ndërsa shohim ngjarjet shkatërruese në Izrael dhe Gaza që vazhdojnë të shpalosen, ky nuk duket si një moment për një festë globale. Me mijëra jetë tashmë të humbura, është një moment i zi”, tha një zëdhënës i Paramount, i cili zotëron MTV.
Franca po përballet me frikën për sulme terroriste pasi një mësues u vra nga një refugjat çeçen 20-vjeçar, ndërsa policia gjithashtu parandaloi një sulm të ngjashëm në një shkollë tjetër. Dje, gjashtë aeroporte në të gjithë Francën u evakuuan pas kërcënimeve për sulme, ndërsa të hënën dy burra u qëlluan për vdekje në Bruksel nga një person i armatosur që pretendonte se ishte një mbështetës i ISIS./KultPlus.com
Një gjykatë holandeze dënoi këtë të enjte një burrë polako-kanadez me dy muaj burg, pasi dyshoi se ditari i famshëm i Holokaustit të Anne ishte një falsifikim.
Gjykata nuk vendosi që 42-vjeçari Robert B. të dënohet me gjashtë muaj burg, pasi i pandehuri tashmë ka vuajtur dënimin në paraburgim.
Ai nënkuptoi në këtë mënyrë se ditari është i rremë sepse disa nga faqet e tij janë shkruar me një stilolaps që ka hyrë në përdorim pas Luftës së Dytë Botërore. Teoria filloi të qarkullonte kur disa faqe, të shkruara me një stilolaps, u gjetën mes letrave të Anne Frank në vitet 1980. Por ato rezultuan se ishin lënë aksidentalisht nga një studiues rreth 20 vjet më parë, sipas mediave holandeze.
Gjykata vendosi se mesazhi i shfaqur në shtëpinë-muze të Anne Frank “kaloi kufijtë e tolerancës së shoqërisë”. “Të sugjerosh se Ana Frank shpiku stilolapsin vë në pikëpyetje vërtetësinë e ditarit të saj. Duke pasur parasysh rëndësinë e madhe të Ditarit të Ana Frankut për kujtimin e Holokaustit, e gjithë kjo mund të konsiderohet një lloj revizionizmi,” shpjegoi gjykata në arsyetimin e saj.
Kujtojmë që adoleshentja hebreje dhe familja e saj u fshehën për dy vjet në një pjesë të fshehur të kësaj shtëpie gjatë pushtimit nazist të Holandës. Ata u arrestuan në vitin 1944. Anna dhe motra e saj vdiqën në kampin e përqendrimit Bergen-Belsen në vitin 1945. Ditari i saj, i gjetur më vonë nga i mbijetuari i vetëm i familjes, babai i saj Otto, është një nga rrëfimet më të rëndësishme të Holokaustit dhe është shitur pothuajse 30 milionë kopje./abcnews.al
Elina Duni është një nga zërat më unik që ka i gjithë spektri artistik shqiptar, me të cilin po i mban gjallë këngët e vjetra qytetare, shkruan KultPlus.com
“Bukuroshja lales”, është vetëm njëra nga këngët që ka kënduar Duni me interpretimet tashmë të njohura të saj.
Intepretimet skenike të Elia Dunit janë krejtësisht të thjeshta, por një thjeshtësi artistike në të gjitha dimensionet. Këmbëzbathur e plotë emocione, mund të përshkruhet shkurt performanca e saj.
KultPlus, këtu ka sjellur tekstin si dhe videon e kësaj kënge.
Muzeu Kombëtar “Shtëpia me gjethe” ftoi drejtorët dhe mësuesit e shkollave të programojnë vizitën e tyre në këtë muze të veçantë. Prej kohësh “Shtëpia me gjethe” organizon programin edukativ “Kujtojmë për të mos harruar”.
Ky program realizohet në zbatim të programit të Ministrisë së Kulturës, Edukimi mbi dhe përmes Kulturës.
Projekti ka si qëllim njohjen e brezave të rinj me të kaluarën e errët komuniste shqiptare si dhe ndërgjegjësimin e tyre rreth pasojave të komunizmit.
Muzeu Kombëtar “Shtëpia me gjethe” ftoi gjithashtu edhe ish të persekutuar politikë, që dëshirojnë të bëhen pjesë e këtij projekti.
Të fundit që ishin pjesë e programit edukativ ishin një grup nxënësish nga shkolla “Konferenca e Pezës”, të cilët patën mundësi jo vetëm të vizitojnë muzeun por edhe të bashkëbisedojnë me Daut Gumenin, i dënuar politik në kohën e diktaturës me mbi 23 vite burg./KultPlus.com
