Në tavolinën afër xhamit të thyer Të dy ulen me buzë në gaz Ajo shikon akrepat e orës Ai tund kokën Çdo hollësi tjetër është e tepërt
Në tavolinën përballë Dy të dashuruar cakërrojnë gotat Dhe ia ngulin sytë njëri-tjetrit Derisa mbaron rituali I shtrydhjes së buzëve
Diku afër banakut Një poet reciton poezi për kafshët Në dorën e djathtë mban çelësin Trëndafilin e kaltër në dorën e majtë Çdo krahasim tjetër është si nata
Imazhet luajnë me vetveten Asgjë më nuk është e dehur Pas pak këputet filli i ëndrrës Nga hutimi i syve Merr fund akti i zilisë
(Akti i frymëzimit: San Diego, korrik 2005. Shkruar më 8 prill 2022) / KultPlus.com
Merre një grusht marrëzi, shto ca pika racizmi, budallakije e patriarkalizmi, e pak patriotizëm fallc e t’harxhun, pak gurë të përmendoreve dhe beton, pak gjelbërim që e merr n’Serbi, pak aromë t‘premtimeve të politikanëve, Në fund i shton egoizëm dhe i hedh ca gënjeshtra përsipër dhe e le të piqet nën tingujt e muzikës tallava deri sa t’na thotë Amerika: u pjekë.
Inspiruar nga poezia “Si bëhet kënga rome” e Kujtim Paçaku, e kthyer në satirë. / KultPlus.com
Te huaj jemi ne prej kohesh, C’ish per t’u thene eshte thene, Si guret qe zene vend ne toke, Ne jete vend ne kemi zene. Drejt njeri-tjetrit kemi mbyllur Te gjitha rruget edhe shtigjet, Si dy qytete mesjetare Me mure, heshta dhe me pirgje. Por naten, kur i lodhuri truri, Portat i mbyll me qetesi, Ti gjen nje shteg dhe futesh brenda, Nje shteg qe vetem ti e di. Pastaj si ne rrugica parqesh, Shetit mes cirkovolucionesh, Hyn neper endrra e shkujdesur, Fanitesh, qesh, ma ben me dore. Pok kur mengjesi ze afrohet, Nis shqetesohesh befas ti, Dhe heshturazi del perjashta Nga shtegu, qe del vec ti E dita vjen. Rrjedh prape jeta. Dhe ne te dy si dhe me pare Te ftohte rrime e te pamposhtur Si dy qytete mesjetare. /KultPlus.com
Sot asht e dielë E hanë asht nesër E martë mbasnesër Tevona vjen e mërkura E enjta mbas saj Pastaj e premtja dhe e shtuna E prap e diela Njerëz i urrej të dielat
Tani une ngjitem lart dhe s’kam asnje gezim. Ketu ku kam arritur me ftohte eshte, me vetmi. E dija kete, por padurimi i vdekur Me shtynte te shpejtoj te ky sinor i kote.
Krahe grash te thyera mbi supe si te prera nga nje morg Me japin nje gezim po aq te vdekur. Me duket ende dimer ndonese esht prill. Kam ftohte. Kam ftohte. /KultPlus.com
Mund të imagjinoj çfarë të dua Por ty nuk mund të të imagjinoj Nëpër telat e një kitare mbase Je melodia qe unë kerkoj Melodia e shpirtit, thellë në krijim Frymëzimi i një ëndrre pa mbarim.
Mbase je vetë frymëzim Melodia e një shpirti që mban jetën… në vallëzim Realitet? Mbase… Po realitet je, sepse ndryshe ska kuptim.
Realiteti nuk imagjinohet Ashtu si edhe ti … nuk mund të fshihesh nëpër ëndërra Nëpër errësira ëndrrash të pa vërteta Sepse ashtu si realiteti, ti je vetë jeta!
Mund të ënderroj çfarë të dua Por ty jo! Mund të krijoj çfarë të dua Por ty jo! Sepse ti je vetë frymëzimi I çdo ndjenje që kam në shpirt Nëpër terre ëndrrash ti je drit’! /KultPlus.com
Ti meriton një dashuri që të të dojë edhe të pakrehur, me të gjithë arsyet që të bëjnë të zgjohesh herët, me të gjithë demonët që nuk të lënë të flesh.
Ti meriton një dashuri që të bëjë të ndihesh e sigurtë, në gjendje të hash botën, kur ecën pranë tij, që i ndjen përqafimet e tua si perfekte në lëkurën e tij.
Ti meriton një dashuri që do të kërcejë me ty, që gjen parajsën çdo herë që sheh drejt syve të tu, që nuk mërzitet asnjëherë duke lexuar shprehitë e tua.
Ti meriton një dashuri që të dëgjon teksa këndon, që të mbështet kur bën budallaqen, që të respekton si qenie të lirë, që të shoqëron në fluturimin tënd, që nuk ka frikë nga rrëzimet.
Ti meriton një dashuri që i largon gënjeshtrat që afron ëndrrat, kafenë dhe poezinë…
Gruaja fle ne carcafin e bardhe e jastekun e bardhe E bukur si perendi e lashte e Greqise; Flene syte e saj qe me mahniten vite me rradhe, Flene buzet e saj si kokrra e prere ne mes e qershise; Flene qerpiket si halat naten ne grure, Flene mollezat e faqeve qe bejne gropeza kur qeshin, Fle balli i hijshem qe s’e desha te ngrysur kurre Dhe nen balle vetullat si krah dallendyshe heshtin. Ne cast me pushton nje ndjenje fajesie dhe malli, Para saj i vetem, para saj I pagjume, Dhe mbulohet me rrudha te dendura balli Dhe them me vete: grua e dashur te kam lodhur shume. Kam ikur shpesh ne rruge te gjata ne fusha e shpata, Te kam lene femije e shqetesime mbi shpine, Te kam lene pazarin, radhen e netet filikate, Te kam lene mbi shpatulla gjithe shtepine. Fli e vuajtura ime! /KultPlus.com
A zverdhe fusha, e nder grunore Po velojne korrcat porsi zogj; Kendojne katundcat me malcore Pa u kujtue si dielli i dogj Vec n’at are, porsi nji e tretun Zi nder petka e ne fetyre terr Korre nji cuce pa shoqe,vetun Me hije t’vet qe mbrapa e merr Tjetra here tri vet e treta Korrshe o bij me motra n’shend Si vjet vetun tiu korr t’gjeta Pa nji moter, pa gazmend./KultPlus.com
“NË MUNDSH…” poezia e britanikut Rudyard Kipling është padyshim poezia më e famshme që ka rrokur interesimin e lexuesve në mbarë rruzullin.
Ajo është ndoshta poezia më e përkthyer dhe interesimi i saj ka qenë që nga tekst i plotë dhe i pjesshëm i disa këngëve të famshme, i disa interpretimeve skenike, filmave, gjithashtu dhe i skalitur me shkronja të arat në fasadat e institucioneve shtetëtore, etj.
Kjo poezi është shkruar në vitit 1895 dhe publikuar më 1910. Në kuptimsinë fillimore ajo duket si një letërkëshillë atërore e autorit për të birin. Por vetë Kipling ka pohuar se frymëzimi i tij poetik për këtë krijim ishte revolucionari, Leander Starr Jameson, i cili udhëheqi lëvizjen “Raid Jameson” në periudhën dhjetor 1895 – Janar 1896, kundër Republikës Transvaal për të përmbysur Qeverinë e Boer Paul Kruger.
Fatkeqësisht kjo lëvizje dështoi dhe ai e desh ta paguante shtrenjtë. Kujtojmë se Leander Starr Jameson i përkiste sërë së lartë londineze dhe karriera, prestigji, nderi dhe integriteti i tij do të dëmtoheshin seriozish.
Kjo poezi është një emblem e artit të periudhës viktoriane dhe piket e rëndësishme e poezis botërore. Për kërshërinë e lexuesit shqiptar ka ardhur me shqipërimin e më të mëdhenjve, Fan Noli, Vedat Kokona dhe shumë të tjerë, por më e parapëlqyera është ajo e Robert Shvarc.
Në mundsh
Në mundsh ta ruash arsyen, kur bota humbet fillin e fajin ty ta hedh dhe vetes t’i besosh, sa herë tek ti dyshojnë e s’të përfillin por edhe dyshimet drejt t’i gjykosh…
Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u lodhur, e, kur t’urrejnë, urrejtje mos t’ushqesh, madje, ndaj shpifjeve të rrish pa folur, me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh…
Në mundsh t’mendosh, por jo gjer në shkatrrim, të ëndërrosh, por jo si rob ëndërrimesh, dhe t’i trajtosh njëlloj e pa dallim ngadhnjim e shpartallim burim mashtrimesh…
Në durofsh dot thëniet e tua të drejta në kurthe për trutharët, kopuket që t’i kthejnë, t’i shohësh të thyera gjërat më të shtrenjta e prapë t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë…
Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh si në kumar, në një të vetme lojë, të rrezikosh, të humbasësh e prapë t’ia fillosh, dhe humbjen kurrë të mos e zesh në gojë…
Në i detyrofsh dot muskul, nerv e puls e zemër të të shërbejnë edhe kur gjithçka duket e kotë, e të qëndrosh kur s’ke asgjë më veç vullnetit, që vetëm fjalën “Qëndro!” gjithmonë të thonë…
Në mundsh të flasësh me maskarenj, por nderin tënd ta ruash e t’ecësh përkrah mbretit pa krenari që të verbon… Nëse armiku apo miku s’të bëjnë dot të vuash, dhe gjithkend e çmon, por veç sa meriton…
Në mundsh t’i mbushësh ti minutat aq të renda me vepra që peshojnë dije dhe mos kij asnjë dyshim, se jotja do të jetë Bota, me ç’ka brenda, dhe BURRË do të jesh, o biri im! /KultPlus.com
Ti s’di asgjë miku im pse unë këndoj kur ti ma shkel hijen pse kurrë dorë nuk ngrita në ty Kohët keq të mësuan Kam parë njerëz duke blerë litar Pas fishkëllimës së plumbit duke vrapuar planetit dhe kam pyetur: për cilën kokë ai lak për cilin gjak ai hak Tinëz vetes tinëz dreqit dola në kunavikë me gurin e shqetësuar në behe hijena gjuajta mbi botë në zjarr vura dorën për ty Ti s’di asgjë miku im pse pikon vetmi nën strehë pse sytë më zmadhohen Kohët keq të mësuan kur zotat i munda
