Agron Peni po prezantohet me koncert në Poloni

Kitaristi i njohur kosovar është duke qëndruar në Poloni, ku po prezanton muzikën e tij bashkë me Endrit Xërxa, kitarë, Adorel Haxhiaj, violonçelë dhe Tomorr Shkoza, bateri, shkruan KultPlus.

Peni ka njoftuar për KultPlus se është duke u prezantuar në Poloni në Festivalin e Kitarës Klasike, përkatësisht në edicionin e dymbëdhjetë, ku Peni bashkë me bashkëpunëtorët e tij po merr pjesë në dy koncerte të mëdha.

“Ftesa më ka ardhë nga kitaristi me famë botërore Lukasz Kuropaczeëski. Jam paraqitë si gjithmonë me muzikën (krijimtarinë) time si Duo dhe mandej Quartet bashkë me grupin tim Endrit Xërxa, kitarë, Adorel Haxhiaj, violonçelë dhe Tomorr Shkoza, bateri”, ka thëë Peni.

Ai ka shtuar se në mbrëmjen e së premtes ka prezantuar koncertin e parë i cili u mbajt në Jarocin të Polonisë dhe pati një sukses të jashtëzakonshëm ku e gjithë salla, sipas tij ishte ngritur në këmbë. “Na kanë kthyer në skenë për tre herë me radhë, ishte një mbrëmje shumë e mirë”, ka thënë Peni, i cili ka shtuar se koncerti i radhës do të mbahet në mbrëmjen e së dielës në Poznan.  “Jam i lumtur tej mase që muzika ime dëgjohet me kaq pasion edhe jashtë shtetit, ajo gjithmonë po e arrin kulmin e saj”, ka përfunduar Peni./KultPlus.com

“Nuk e dua të pavdekshëm (në bust), e dua të gjallë”

“SHKAMAT”

Getoarbë Mulliqi Bojaj

Shkamat e autorit të dyfishtë, profesorit Fadil Hysaj, vinë në Etno Teatrin e Kukajt pikërisht në kohën kohën kur kujtohen 1648 shkama të cilët kanë mbetur bosh, e “pronarët” (lexo: të zhdukurit nga lufta e fundit në Kosovë 1998-1999) nuk po kthehen as për arkivolet e tyre. Një çift i moshës së mesme të shtyrë pret të birin e tyre Shpendin tash e 20 vite që t’iu kthehet – i gjallë, ose i gjallë! Ky çift është secili familjarë kosovar; janë këta njerëz fatin e së cilëve mundëm ta shohim të shpaloset nga Sheqerie Buqaj dhe Xhevdet Doda, për të përjetuar kështu shpërlarjen e brendshme secili nga ne në sallë.

Një mishërim i “Karrigeve” të Joneskos, vjen në Ento Teatrin e Kukajt në versionin e “Shkamave” të profesor Hysajt, ku një çift ende vazhdon që për çdo përvjetorë të pres njerëzit që vinë për ngushëllime, ata që vinë për të hapur derë, dhënë e ndrydhur shpresa; për ta thelluar edhe më absurdin që ngërthen në vete kjo pritje me plot shpresë, për ata që nuk erdhën asnjëherë. Në fakt është pikërisht absurdi – ashtu siç e përshkruan edhe Kamyja “konfrontimi i dy të kundërtave, apo ‘divorci’ ndërmjet dy idealeve”, që e bën shfaqjen edhe më të prekshme dhe ndjeshme. Një nënë së cilës iu vra djali në sy dhe një baba i cili e varrosi të birin, për ta gjetur varrin bosh të nesërmen, ende mbajnë shpresë se ai djalë i cili u vra, varros, zhvarros e zhduk, do të kthehet që në 27 vjetorin e lindjes të martohet e t’ua mbushë nipa e mbesa oborrin. Konfrontimi i dy të kundërtave ndodhë ndërmjet dy personazheve, iu ndodhë personazheve me veten, iu ndodhë atyre të dyve bashkë me të tjerët dhe të tjerëve me ata. Në ndërkohë që nëna “flet” me të birin në telefon përsëri, babai ia kujton se ai telefon ka kohë që nuk punon – është edhe më e dhimbshme sesa që mund të duket në të lexuar.  Konfrontimi i vetes me veten kur nëna e cila po e pret të birin t’i kthehet, në çast i thotë burrit “duhet të të rrëfehem në rast se më lëshon zemra kur e shoh Shpendin” dhe e rrëfen ndodhinë e momentit kur Shpendi iu vra para syve. “Sa jetë të mirë që kishim” dhe “sa jetë të keqe paskemi pasë” është konfrontimi i radhës i cili ndodhë hë-për-hë dhe atë jo vetëm një herë – këtu duhet përmendur reminishenca e cila në teatër do mjeshtri të veçantë të sillet si e tillë, duke sjellë edhe emocionin e vërtetë të eventeve të së kaluarës; mjaftoi një krehje flokësh me gishta, një këngë dhe dy-tre shikime, ashtu që në skenë të mos jenë më çifti 50+, por të jenë dy të ri të cilët posa ranë në dashuri me njëri tjetrin. Në këto rrethana, ku kjo shtëpi tashmë kishte humbur sensin dhe data e vetme që kishte rëndësi ishte përvjetori i ikjes së Shpendit, gjegjësisht i pritjes së tij, mund të thuhet se ka “dorë” edhe Ekspresionizmi, nëse trajtojmë më ngusht personazhin e gruas. Personazh shumë kompleks dhe i lëvizshëm emocionalisht, më shumë duke luajtur me emocionet tona si shikues; në çast pranon atë që i ka ndodhur, refuzon të qajë dhe me këtë gjest kalon në emocionin tjetër ku po përgatitet për “dasmën e Shpendit” – bie fjala tek ngushëllimet që i bëhen për prindërit e vdekur ku ajo thotë “kurgjë s’ish vdekja e prindërve çka ish ajo e fëmijës” dhe në çast kthehet dhe merret me bukën e Shpendit të cilin po e pret në sofër. Kjo ka të bëjë mbase edhe me elementin e luftës i cili e përshkon tërë dramën, duke mos u etiketu, por duke dhënë emocion sepse ishte prezente edhe pas 20 vitesh dhe pasojat e saj po ndjeheshin sikur të ishin duke ndodhur aty për aty.

Nuk kishte ku të shkonte më shqip se kaq – dora e profesorit Fadil vërehet në sensin e humorit edhe në kulmin e shpërthimeve emocionale të çiftit, pikërisht atëherë kur edhe ne do të thonim se s’ka ku shkon më shumë, më rëndë se kaq, pikërisht aty regjisori na lejonte që të merrnim frymë e të lidheshim me momentin tjetër po aq të rëndë, saqë edhe në skenë të hapur të bën kalustrofob, në kuptimin që dëshiron me ikë nga ai moment edhe me e përjetu katarsën që po e pret të të ndodhë. Dhe gjetja me shkamat (lexo: ulëse tradicionale shqiptare me tri këmbë) apo edhe ngjajshmëria kryesore me “Karriget” e Joneskos, përpos që flet për pritjen e mysafirëve, sepse siç thotë edhe burri “Shtëpia është e Zotit dhe mikut”, si metaforë thotë se janë këta shkama të 1648 të zhdukurve të tjerë, të cilët i shohin vetëm çifti, por jo edhe ne. Dhe këtu nuk mund të mos përmendet mizanskeni ku personazhet nga dialogu kalojnë në monologje dhe indirekt rrëfejnë absurdin e këtyre 20 viteve të pritjes për ne, nëpërmjet “Shkamave” – me mysafirët apo edhe ata që ende nuk janë gjetur.

Një element tjetër identifikues i dramës dhe teatrit të profesorit Hysaj është edhe përmbledhja e realitetit, dromca nga jeta e përditshme të sofistikuara ashtu që të mos “pengojnë” në skenë. Trajtimi i personazhit të udhëheqësit të mirë në luftë e “profiter pas luftës”, të një kryetari mesatar i cili nuk është në gjendje të thurë as dy vargje për të zhdukurit, të veteranëve (edhe të atyre të rremë), të ushtarit i cili nuk ka as pension veterani e as bukë në sofër, janë vetëm disa nga elementet që e bëjnë edhe më të pranueshëm si stil.

Në tërë absurditetin e kësaj drame, (dramë si medium dhe dramë si emocion) emri i Shpendit dhe përmendja e vazhdueshme e shpezëve lënë të kuptohet se emri nuk mund të jetë rastësi. Pas sjelljes së bustit të gabuar pranë shtëpisë gruaja pasi që i bie të fikët ka një ëndërr/vegim të gjuetarëve që po vrasin shpezët; njëkohësisht ka edhe tregimin për një shqiponjë të madhe që e vodhi nga mama dhia një kec i cili posa kishte pi qumësht; thërmijat e bukës (që i kanë të mangëta edhe në sofrën e vetë) të cilat i ndajnë për shpezët. Një metaforë për shpezët është se ata kthehen me pranverën, mbase kjo ishte edhe shpresa e nënës për Shpendin e saj – këtë na lë ta kuptojmë “telefonata” e saj e fundit me Shpendin ku i tregon se shpezët ikën, por se ata mbase do të kthehen bashkë me të një ditë. Dhe sofra e saj, me bukën e Shpendit, me flijat që përgatiteshin në skenë dhe sofra që shtrohet për të gjithë, gjatë gjithë kohës ma kujtoi një nënë kosovare e cila pret burrin dhe djemtë e saj që t’i kthehen pas 20 vitesh dhe e cila çdo ditë ulet në tavolinën e bukës dhe e shtron për të gjithë familjen – por ama ajo ha e vetme.

Si shfaqje me motive tradicionale në të cilën përgatitet fli në skenë, janë mëse 50 shkama të vendosur nëpër skenë, nuk do të funksiononte njëjtë në skenë klasike, dhe gjithashtu edhe si dramë nuk do të përballohej në një ambient tjetër.

Ky zhanër ka leju që autori i dyfishtë të luaj me mënyrën e të rrëfyerit – rrëfimi pret rrëfimin, skena-skenën, emocioni-emocionin; pra një rrjedhë organike, edhe pse jo kronologjikisht e treguar, si ngjarje ka mbulu tërë kohën e kaluar që nga ndodhia e deri tek përvjetori i 20 – madje edhe të shkuarën me një reminishencë të shkurtër. Duke qenë e këtillë ka pasë nevojë të trajtohet duke gërmuar më shumë në të tashmen ashtu siç edhe ndodhi, sesa në atë se çfarë ka pasuar dhe në këtë formë kuptojmë krejt emocionet e përjetuara dhe ato të cilat po përjetohen. Me gjithë rrethanat e “çuditshme” në këtë tren emocionesh që të shpinte sa andej-këndej, për as edhe një moment të vetëm nuk pashë një kërkesë absurde – madje as atëherë kur nëna i kërkon të birit të vdekur, varrosur, zhvarrosur e zhdukur të kthehet, me celularin i cili kishte kohë që nuk punonte.  Është krejt njerëzore që një nënë të presë përjetësisht të birin, madje edhe atëherë kur iu thoshte të “tjerëve” se “Nuk e dua të pavdekshëm (në bust), e dua të gjallë”. Në tërë absurdin e kësaj shfaqje emocioni e mbyste logjikën, dhe nuk e lejonte të dukej tërësisht absurde!

Megjithëkëtë, Shpendi nuk vjen as në këtë përvjetor. Shpendi nuk ka për të ardhë as edhe në përvjetorin tjetër. Shpendi ia tha këtë nënës, nëna nuk u mërzit – qartazi më në fund e kuptoi se Shpendin e saj e “trembi” paqja që ajo bëri me vdekjen e tij, por asnjëherë me mos-kthimin e trupit, ashtu që të kujtohej siç i ka hije një të vdekuri. Nana na la të kuptojmë se përfundimisht ajo po shkon te Shpendi!/KultPlus.com

Vjollca Robelli Mripa vjen me dy koncerte në Kosovë

Dikur e njohur për muzikën dhe stilin e saj të veçantë, Vjollca Robelli- Mripa tani me emrin artistik AJO, është kthyer në skenë me shumë risi e muzikë të re, shkruan KultPlus.

Ajo tashmë po vjen me albumin e saj më të ri. Lajmin e ka konfirmuar vetë këngëtarja përmes llogarisë së saj në Facebook, ku ka thënë:

”Te dashur miq,
Kam knaqesine te iu njoftoj se pas nje pune 2 vjeçare me nje ekip fantastik, muajin tjeter do te promovoj albumin tim te pare “Besa” permes dy koncerteve:
13 Shtator 2019 – Kino Lumbardhi, Prizren, 21:00
14 Shtator 2019 – Kino Armata, Prishtine, 20:00
Ruani datat!
AJO”

Këngëtarja që të gjithë e kujtojnë më së shumti për hitin e saj “Ajo” të vitit 2002, ka kohë që është larguar nga Kosova dhe jeton në Londër por për KultPlus tregon se kjo pikërisht i ka ndihmuar të zbuloj e hulumtoj zhanre të reja të muzikës në këto vite sa nuk ka qenë aktive në skenë.

Artistja për KultPlus, tregon se inspirimi kryesor i albumit, është prejardhja e saj dhe në përgjithësi kultura dhe traditat shqiptare që thotë se dëshiron të ia tregoj botës. /KultPlus.com

Bebe Rexha befason për ditëlindje nënën e saj me këngë dhe valle shqiptare

Këngëtarja shqiptare, me famë botërore, Bebe Rexha dje festoi ditëlindjen e saj. Pasiqë nëna e saj kishte ditëlindjen një ditë më pas, Bebe e befasoi atë në një mënyrë shumë të këndshme dhe interesante, shkruan KultPlus

Në videon e postuar në llogarinë e saj në Twitter, atmosfera duket shumë e këndshme dhe Bebe shkruan ” Ditëlindja e nënës time, një ditë pas times. Kështu i bëra surprizë një veturë dhe ne festuam në shqip”

https://twitter.com/BebeRexha/status/1167843076502630401

Edhe një libër tjetër i Pal Ndrecaj

Nga: Margita Markaj

Edhe një libër tjetër i Pal Ndrecaj – romani “Lista e zezë”. U botua për herë të parë më 2010. Tirazhi prej 500 kopjesh u shit brenda vitit. I humbur në pyllin e dendur, te errët e të frikshëm të autocensurës së autorit të tij për nëntë vjet me radhë, ribotohet në saje të insistimit tim dhe përkrahjes së miqve, nën përkujdesjen e Om Publisher.

Një roman për Kosovën e pasluftës, në të cilin ziejnë vlimet politike, lufta për pushtet, shantazhe, prapaskena e vrasje makabre me motive politike dhe, herë-herë, skena të shkurtra dashurie, që provojnë se ajo (dashuria) është e mundur edhe brenda situatave tragjike.

Do të takoni njërin nga heronjtë më interesant te prozës sonë – Uran Budin, në personin e të cilit janë bashkë viktima dhe viktimizuesi; një hero me personalitet të dyzuar e me një botë psikologjike komplekse. Një patriot e idealist, që pasi i është shpërlarë truri, kthehet në një vrasës te tmerrshëm.

Dramat e tij shpirtërore e psikologjike do të ju ndjekin edhe pasi ta keni mbaruar leximin. Personazh i rrallë, që edhe kur bën krime gjen amnistinë e lexuesit dhe mëshirën e tij, për t’u bërë krejtësisht me të në fund të romanit. Roman qe, më një anë transmeton mesazhe te drejtërdrejta dhe, në anën tjetër, ndërton kuptime te fuqishme simbolike.

Pushteti në roman nuk është thjesht pushteti në kuptimin fizik, siç jemi mësuar ta kuptojmë; lufta për të vënë nën kontroll ambiciet pushtetore (në mënyrë që të mos shkaktohen viktima njerëzore) nuk është vetëm lufta në kuptimin fizik. Krejt këto ndërtojnë kuptime simbolike që, përmes një gjuhe të koduar, paraqesin përpjekjen e brendshme, luften e betejat shpirtërore për të mbizotëruar, kontrolluar e frenuar veset, për të ndaluar shfaqjet e dëmshme të karakterit.

Një roman me kod të dyfishtë kuptimor, që kënaq edhe lexuesin e rëndomtë edhe atë semiotik. Roman që e meriton kohën dhe vëmendjen tuaj! Gjendet në libraritë: “Dukagjini” e “Artini” në Prishtinë, “ Tomorri” në Gjakovë, “Dukagjini” në Pejë, “Evetare”, “Pena” dhe “Altera” në Prizren, në bibliotekat komunale të qyteteve kryesore të Kosovës dhe, deri në fund të javës, edhe në libraritë në Gjilan e Ferizaj. Për romanin kanë shkruar, pos tjerëve: Prend Ndue Buzhala, Besim Muhadri, Sami Hajra etj./KultPlus.com

Helena

Poezi nga Hajnrih Hajne

Më je betuar, deri në varr,
Me magjinë tënde më ke folur,
Se do më duash tërë zjarr,
Po prapë mbetem i pangopur.

Gojën, te fytyra ime vëre,
Fryma jonë s’ka të sosur,
Shpirtin tënd do ta pi krejt,
Të vdekshmit janë të pangopur /KultPlus.com

36 llojet e torturave që u përdorën gjatë diktaturës komuniste

Kjo listë e hartuar nga Instituti i Studimeve për Krimet dhe Pasojat e Komunizmit (ISKK) në Shqipëri, bazuar në një dokumentacion të gjerë arkivor dhe dëshmi gojore nga ish të persekutuar, cilësohet si lista zyrtare e torturave të përdorura gjatë regjimit komunist nëpër qelitë e hetuesive, zyrat e ish Sigurimit të Shtetit dhe rrethana të tjera represioni, gjatë viteve 1945-1991 në Shqipëri, përcjellë KultPlus.

Llojet e torturave

1-Rrahje me dru, deri në shkaktimin e plagëve

Është torturë klasike e përgjithshme e bërë në hetuesi nga oficerët e Sigurimit e ndihmësit e tyre. Kjo torturë konsiston në goditjen me dru ose thupra (drunj të vegjël) të të pandehurit në kokë ose pjesë të trupit. Është përdorur masivisht kundër të gjithë të pandehurve apo personave të kapur sekret nga Sigurimi. Kjo lloj torture konsiston në goditjen e drejtpërdrejtë e të menjëhershme me një mjet të fortë. Ka qenë një torturë e “thjeshtë” që nuk kërkonte shumë kushte apo mjete.

2-Kruarje e plagëve të qelbëzuara me dru

Zhvillohej kur kishte avancuar faza e torturës dhe kishin filluar të zinin kore. Nga kjo torturë e rëndë ka vdekur në vitin 1947 Loni Adam, ish funksionar i ambasadës amerikane, ndërsa trupin kishin filluar ta hanin krimbat. Kjo lloj torture mund të kalonte deri në çmendjen e personit nga dhimbja e madhe.

3-Shpimi i mishit me tel të djegur

Ka qenë torturë barbare e përdorur sidomos vitet e para. Personit i ngulej një tel i nxehur në mish e cila depërton lehtësisht mbi mish e nga kjo kalon drejtpërdrejt në kockë. Prekja e kockës kishte pasoja të rënda sepse kalonte në humbjen e jetës, ose pasoja të rënda në shëndet, por edhe në çmendje. Nga përdorimi i kësaj torture ka vdekur avokat Muzafer Pipa në tetor 1946.

4-Përdorimi i rrymës elektrike në veshë e në trup

Ka qenë teknikë e përdorur nga Sigurimi dhe hetuesia. Përdorimi i madh i kësaj metode ka çuar në çmendje shumë persona. Rryma elektrike kalonte në trupin e personit të marrë të pandehur, në mënyrë që ai të thyhej për të pranuar procesin ose treguar gjëra në kurriz të të tjerëve.

5-Futja e kripës në mish

Përdorej për të acaruar gjendjen e të pandehurit. Kjo lloj torture përdorej në rastin kur plagët kishin përparuar. Përdorimi i kësaj torture kishte efekte psikike të forta, duke kaluar shpesh edhe në çmendje.

6-Lënia në ujë të ftohtë apo në fuçi uji

Ishte koha kur i pandehuri nuk pyetej. Trupi i lihej në një pellg me ujë në dimër në mënyrë që të kishte pasoja në shëndet. Pasojat ishin në dobësim zemre, mushkëri të sëmura, etj. Po ashtu personi vendosej në një fuçi uji. Kjo metodë përdorej kryesisht kur ishte gati ta zinte gjumi si dhe në orën e gjumit.

7-Lënia pa bukë deri në vdekje

Është një torturë e përdorur në hetuesi, por në raste speciale edhe në burgje. Ka ndodhur p.sh. me ish kryeministrin Kostaq Kota që vdiq në burgun e Burrelit në vitin 1948.

8-Lënia pa bukë për disa kohë

Përdorej në hetuesi dhe në izolim në burgje. Përdorimi i kësaj torture synonte thyerjen e të pandehurit në mënyrë që ky të mendonte se jetën e kishte të shkurtër.

9-Lënia zhveshur në të ftohtë

Përdorej në hetuesi dhe pothuaj në burgje si masa disiplinore. Kjo lloj torture kishte edhe efekte psikologjike për nga fotografimi i pamjes kur i dënuari lihej të shikohej nga të burgosur të tjerë.

10-Jeleku

Përdorej si mjet ndihmës për të rritur efektin e torturës. Muço Sali deklaronte: “Janë vënë në jelek dhe me një dru në mes të duarve dhe të këmbëve vareshin në dy stola, gjë që i bënte njerëzit si breshkë, duke i shkaktuar dhimbje të mëdha”. Jepej ideja sikur njeriu ishte vendosur në hell për t’u pjekur.

11-Dinamit në trup

Vendosja e dinamitit në trup kishte efekt në zemër dhe në tru. I pandehuri kërcënohej se do hidhej në erë. Oficeri i Sigurimit vazhdimisht mbante shkresën në dorë duke dhënë përshtypjen se mund ta ndizte fitilin. Rriste stresin dhe ankthin me shpejtësi të madhe, duke kontribuar në sëmundje të rënda e të pashërueshme.

12-Shtrëngim i gjinjve me pinca

Një torturë e përdorur te meshkujt, linte pasoja në lëkurën e mishit të personit që torturohej. Përdorej sepse gjinjtë si gjëndra lëshonin efekt të fortë dhimbjeje.

13-Futja e të pëgërëve (jashtëqitjes) në gojë

Kryhej shumë vitet e para sidomos ndaj klerikëve që mbanin mjekër. E kanë përdorur ndaj Sheh Ibrahim Karbunarës. Jo vetëm që të shkaktonte dhimbje nga era e keqe, por grumbullonte edhe mizat.

14-Varje me kokë poshtë

Është përdorur rëndom ndaj personave të akuzuar për krime shumë të rënda politike. Ka qenë ndër torturat më rraskapitëse e cila linte pasoja të mëdha mendore.

15-Lidhje me lin

Lidhja me fijet e linit shkaktonte vija në trupin e një njeriu. Kjo lloj lidhje shkaktonte deformime, të cilat i shiheshin personit gjatë gjithë jetës.

16-Lënie në diell

Përdorej si torturë për të burgosurit e për të paraburgosurit, në degë të punëve të brendshme ose në kampe pune. Nuk përdorej në burgje. Në kampe, i dënuari lihej në diell, kryesisht muajt e verës, në vendet ku punohej. Kjo jo vetëm për t’i shkaktuar torturë, por edhe për të shërbyer si shembull për të tjerët.

17-Maçoku në tumane

Përdorej kryesisht ndaj femrave. Maçoku futej brenda tumaneve të femrës dhe pastaj goditej me dru nga jashtë. Përpjekja e maçokut me thonjtë e tij për të dalë nga kjo gjendje, shkaktonin dhimbje të mëdha te femra që kishte veshur tumanet.

18-Përgatitje e varrit

Përdorej në dy forma: e para, para një varri të hapur ku bëhej gati improvizimi i vrasjes së të dënuarit dhe e dyta, kur i pandehuri hapte vetë varrin ku mendohej se do varrosej.

19-Arma në gojë

Mjet presion që zhvillohej shpesh gjatë hetuesisë. I pandehuri kërcënohej se do vritej nëse nuk tregonte.

20-Tentativë për çnderim të vajzës

I bëhej drejtpërdrejtë  personit të pandehur ose shërbente si mjet presioni ndaj tij, kur i sillnin një femër të familjes si gruan, vajzën, etj.

21-Djegia e organeve seksuale

Përdorej djegia me benzinë, e provuar ndaj Alfred Ashikut nga oficeri Cole Bashari.

22-Rrahja me kamxhik

Përdorej me kamxhikët e kafshëve. Kamxhiku i lëshohej në qafë të pandehurit në formën e një gjarpri që mblidhet shpejt rreth një peme. Por përdorimi i kamxhikut përdorej edhe si rrahje e drejtpërdrejtë në vend të drurit. Pasojat ishin të mëdha si, dëmtim i mishit, i enëve të gjakut, etj.

23-Lëshimi i pikës së ujit në kokë

I pandehuri lidhej në një tavolinë dhe nga tavani i lëshonin periodikisht pika të forta uji që binin rëndë në kokë.

24-Vendosja e mangallit në vapën e gushtit

I futej në qeli të pandehurit në kulmin e vapës, në temperatura të larta të verës (dëshmi e Xhevat Xhafës). Kjo lloj torture i shkaktonte të burgosurit një siklet të madh, djersë pa fund e dobësim të mëtejshëm.

25-Lënia në këmbë

Përdorej për të lodhur e sëmurë të pandehurit. Shkaktonte sëmundjet e kockave, mesit, etj.

26-Lënia për të fjetur mbi çimento

Përdorej në hetuesi dhe në biruca gjatë vuajtjes së masës disiplinore.

27-Shkaktimi i etjes dhe mbushja e gojës me kripë

Përdorur nga hetues Irakli Kocani.

28-Lidhja me hekura në mur e lënia për disa ditë ashtu

Është përdorur nëpër qeli ndaj të paraburgosurve. Ka shkaktuar dhimbje kockash e organesh të brendshme.

29-Detyrimi për të kënduar natën

Vendosej muzika për të zhdukur zhurmat ose shumë të pandehur detyroheshin të këndonin natën.

“Detyroheshin të këndonin si gjela dhe të kakarisnin si pula, siç i është bërë Islam Radovickës, nga Sigurimi i ushtrisë”.

30-Futja në biruca të errëta

Dëshmi: “Futnin nëpër biruca të errëta nga një njeri dhe në mesin e natës një tjetër ishte porositur të bënte si qen, të ulërinte dhe të kafshonte të burgosurin tjetër”.

31-Lyerja me marmelatë

Dëshmi: “Janë lyer me marmelatë në sy, veshë e hundë dhe kanë vënë një tjetër për t’i lëpirë”.

32-Shurdhimi

Vënia në stres të përgjithshëm, duke shkaktuar zhurma të pandërprera. Kjo torturë është provuar e kryer në burgun e Burrelit.

33-Përdorja e tymit brenda qelive

Shkaktohej nga djegia e materialeve të ndryshme e futja e tymit të tyre nëpër qeli. Provuar e kryer në burgun e Burrelit.

34-Futja në arkivol

Mjet presioni për të pranuar procesverbalin e hetuesisë. I pandehuri mbyllej brenda arkivolit për disa minuta ose orë, duke i krijuar përshtypjen e vdekjes.

35-Goditja me pëllëmbë e me shqelma

Ka qenë tortura më e përhapur dhe fillestare. Ajo ushtrohej nga hetuesit si fazë e parë e torturës psikologjike. Hetuesi e përdorte për të thyer të pandehurit e dobët, në mënyrë që të pranonin sa më shpejt procesin.

36-Hedhja nga lartësia

Torturë e përdorur shpesh në hetuesi, sidomos ndaj moshave të thyera. Shpesh herë prej kësaj torture, të proceduarit kanë vdekur. /kujto.al/ KultPlus.com

Pesë filmat që duhet t’i shikoni nëse doni ta kuptoni ekstremizmin

Ideologjitë e dhunshme ekstremiste janë duke u përhapura gjithnjë e më shumë në  nivel global. Eshtë e qartë se frenimi i kësaj vale, kërkon një qëndrim “të ashpër ndaj krimit”. Ky është një problem më i thellë. Në të vërtetë, luftimi i ekstremizmit kërkon më shumë sesa masa policore dhe sigurie. Sociologët dhe kriminologët duhet të marrin një rol parësor në trajtimin e radikalizmit, duke parë faktorë të tillë si përjashtimi social, arsimi dhe lëvizja sociale.

Dhe kur vjen puna për të kuptuar rrënjët e radikalizimit, të parit e një filmi mund të jetë një pikënisje e mirë. Filmi ka fuqinë të ndryshojë mënyrën si e shohim botën. Të parit e një filmi na vendos ballë për ballë me njerëz dhe situata, që përndryshe nuk do i ndeshnim.

Kjo përzgjedhje filmash tregon problemin e ekstremizmit në kompleksitetin e vet. Ata largohen nga rrëfimet me heronj dhe të këqinj të Hollywoodit, dhe ekzaminojnë se si njerëz realë mund të ekstremizohen. Ashtu sikurse përmbajnë ide shpresëdhënëse për t’iu kundërvënë fenomenit.

1. White Right: Meeting the Enemy (2017)

Një dokumentar mbresëlënës që flet për rritjen e terrorizmit supremacist të bardhë, White Right ka për regjisore Deeyah Khan, e cila ishte duke filmuar në mitingun e Charlottesville, ku u vra protestuesja antifashiste Heather Heyer.

Kur interviston supremacistët e bardhë, Khan tregohet e sinqertë për identitetin e saj musliman dhe prirjet liberale. Por në vend që t’i angazhojë burrat që interviston në debate ideologjike, ajo përqendrohet në emocionet e tyre dhe nënvizon se si sistemet e tyre të besimit kanë ndikuar mbi të personalisht.

Shembulli më mbresëlënës i qasjes së Khan është Ken Parker, një anëtar agresiv i një organizate neo-naziste. Pasi kalojnë ca kohë së bashku, Khan i lexon Kenit disa abuzime raciste që ajo ka pësuar, pas një interviste në BBC. Në një skenë prekëse dhe transformuese, Ken, dukshëm i dëshpëruar, thotë, “Unë nuk dua të lëndoj ndjenjat tuaja … ju konsideroj një mike”.

Për njerëzit si Ken, aderimi në ekstremizëm ofron një ndjenjë të përkatësisë. Kur u përball me dhimbjen që ideologjia e tij i shkaktoi një personi të vërtetë, ai zgjodhi ta braktiste atë ideologji. Ai tani është një anëtar aktiv në Kishën lokale Afro-Amerikane.

2. The Reluctant Fundamentalist (2011)

Donald Trump mund të mendojë se ndalimi i udhëtimit mbi disa vende muslimane mund të ndalojë terrorizmin në SH.B.A., por natyrisht, është e pamundur të dish se kush është, ose kush do të bëhet terrorist, duke u nisur vetëm nga kombësia ose ngjyra e lëkurës.

Kjo është premisa e filmit të Mira Nair-it “The Reluctant Fundamentalist”: ne nuk e dimë nëse protagonisti, Changez, është apo jo terrorist.

Djali i një familje pakistaneze me gjak blu, por tashmë të ndarë, Changez studion në Princeton dhe fiton një pozicion të lakmuar në një kompani elitare konsulence në Manhatan. Ai vetë pohon: “Unë jam një dashnor i Amerikës”. Por kjo është epoka e 11 shtatorit – Amerika nuk është një dashnore e Changezit, pasaportës së tij pakistaneze dhe as pamjes së tij “myslimane”.

Si shoqëri, ne korrim atë që mbjellim. Pas 11 shtatorit, masat e rritura dhe poshtëruese të sigurisë si dhe profilet racore armiqësuan pjesëtarë të komunitetit mysliman në SHBA. Filmi tregon gjithashtu se ka lloje të ndryshme fondamentalizmi – mënyra si i trajtojmë ata që dyshohen për terrorizëm, mund të shpjerë drejt një manie fondamentaliste: “Të gjithë mund të radikalizohemi pak”.

3. Four Lions (2010)

Krijuesi i Brass Eye, Chris Morris do të vijë në tetor me satirën politike “The day shall come”, kështu që kjo mund të jetë kohë shumë e mirë për të riparë Four Lions.

Duke lexuar lajmet për celula terroriste, Morris vërejti se përmbanin elemente të farsës. Banda e xhihadistëve është thjesht një grup çunash të shkathët.

Four Lions vë në lojë paaftësinë e një bande aspirantësh për xhihadistë dhe frikërat tona nga gogoli terrorist. Filmi tregon gjithashtu se tërheqja ekstremiste për të rinjtë britanikë nuk është fetare, por lidhet me një sërë mërish, dhimbjesh, pakënaqësish ndaj kapitalizmit dhe konsumerizmit.

4. Making Of (2006)

Shumë rrëfime mbi radikalizmin përqendrohen në vendet perëndimore, por filma si “Making of” i Nouri Bouzid, na kujtojnë se radikalizimi është një problem global. Ky film trajton dy çështje që përmenden vazhdimisht si faktorë kryesorë të rrezikut: rininë dhe maskulinitetin.

Filmi nxjerr qartë faktorët shtytës dhe tërheqës që motivojnë ekstremizmin te të rinjtë: mungesa e mundësive për punë, ndjenja e turpit dhe poshtërimit, shpëlarja e trurit nga liderët ekstremistë. Më e rëndësishmja, sugjeron filmi, është mungesa e shpresës për të ardhmen.

Bhatha, i riu i radikalizuar në film, na vjen jo si një terrorist i zemëruar e i egër, por si një i ri i hutuar dhe madje i brishtë. Një nga momentet më të trishta në film është kur Bhatha thotë: “Unë nuk ëndërroj më”.

Kjo përkon me argumentin e antropologut Scott Atran se aspiratat janë thelbësore në parandalimin e radikalizmit – ne duhet t’u japim të rinjve shpresë, të inkurajojmë pasionet dhe ëndrrat e tyre dhe t’u japin atyre atë që ai e quan “një jetë me kuptim”.

5. Maurice Sweeney, I, Dolours (2018)

Ndërsa kufiri irlandez vazhdon të jetë pikë penguese në politikën pro Brexit të qeverisë së Mbretërisë së Bashkuar, është koha e duhur për të riparë një konflikt, dhuna dhe shkatërrimet e së cilit vazhdojnë të kenë ndikim mbi jetën e komuniteteve protestante dhe katolike në Irlandën Veriore.

I, Dolours është një dokumentar portret i Dolours Price, një republikane irlandeze që u bë një nga anëtaret më famëkeqe të IRA-s në vitet 1970 dhe 1980.

Price, e cila ndërroi jetë në vitin 2013, kthen kokën pas në ditët e saj në IRA. E burgosur për pjesëmarrjen në vendosjen e një autobombe në Bailey Old në Londër në vitin 1973, Price dhe motra e saj Margaret ishin të parat të burgosura të IRA që hynë në grevë urie.

Një nga aspektet më trazuese rrugëtimit të Price drejt ekstremizmit të dhunshëm, është se si mund të ishte shmangur – si nxënëse shkolle, ajo u tërhoq së pari në lëvizjen paqësore të të drejtave civile të Afro-Amerikanëve si Martin Luther King.

Vetëm pas brutalitetit të sulmit në Urën Burntollet, Price hoqi dorë nga metodat paqësore të emancipimit – duke treguar se dhuna krijon dhunë. /bota.al/ KultPlus.com

Gjeniu që ishte gjithnjë në kërkim të rinisë

Gjeniu i artit të pakufishëm, Salvador Dali lindi në 11 maj vitin 1904 në Figueras të Katalonjës. Shumë herët shpalosi talentin për të vizatuar, çka bëri të pranohej në Shkollën e Arteve të Bukura në Madrid, prej së cilës u dëbua për rebelim.

Në vitin 1929, gjatë një udhëtimi në Paris, ai u bashkua me grupin surrealist, të drejtuar nga Luis Buñuel, më pas iu kushtua pikturës dhe mori pjesë në ekspozita surrealiste në Francë dhe Shtetet e Bashkuara. Në 1939, Salvador Dali u përjashtua nga grupi surrealist nga udhëheqësi i tij, Andre Breton, pas mosmarrëveshjeve të shumta.

Gjatë Luftës së Dytë Botërore, Dali dhe gruaja e tij, Gala, u vendosën në Shtetet e Bashkuara, deri në vitin 1948, ku krijimtaria e Dali është veçanërisht e çmuar në të gjitha fushat letrare, kinematografike dhe të pikturës. Në fakt, Salvador Dali është prodhimtar dhe gjatë gjithë jetës së tij do të përpiqet në forma të ndryshme artistike, si letërsia përmes shkrimit të kujtimeve, tablove dhe kostumeve të shfaqjeve, krijimit të bizhuterive…

Temat e preferuara krijuese janë ëndrrat, misticizmin etj. I njohur mbi të gjitha për çuditshmërinë e tij, ai dinte të fliste për të dhe artin e tij anembanë botës, madje duke rrezikuar ta hidhte atë edhe në sfond.

Disa nga pikturat e Salvador Dalisë bazohen në vijën bregdetare të qytetit Cadaques në Spanjën verilindore. Qielli, deti, shkëmbinjtë e Cadaques ishin shumë të dashur për Dalin, sepse aty kalonte kohën gjatë pushimeve me familjen. Madje, një herë u shpreh se ai kishte formësuar personalitetin e tij. Nëse hidhni një vështrim në pikturat e Dali dhe mandej vizitoni Cadaques, patjetër do të ndiheni sikur keni qenë në një nga pikturat e tij. Ishte shumë krijues dhe imagjinar, gjithmonë kërkonte mënyra të reja për të provokuar dhe përtërirë.

Ishte gjithmonë në kërkim të risisë! Një nga shpikjet e famshme të tij ishte “telefon-karavidhe”, absurde, por njerëzit e vlerësonin, pasi shprehej ndryshe nga zakonisht. Një tjetër veçanti e tij ishte “buzë-sofa”, po ashtu logoja e markës “Chupa Chups” u hartua nga Salvador Dali në vitin 1969.

“Surrealizmi, jam unë”, – u shpreh Salvador Dali, kur u prezantua në Nju Jork për të përcaktuar punën e tij. Personazh i çuditshëm, narcisit dhe megalomanit, ai është sigurisht një nga piktorët më të famshëm spanjollë të shekullit të 20-të. Dali pretendonte një teknikë shumë klasike, duke i qëndruar besnik pikturës së vajit për pothuajse të gjithë punën e tij. Krijimtaria e tij është shumë e detajuar, me vizatime përgatitore shumë të kujdesshme dhe një ekzekutim shumë të përpiktë, shpesh e parë me lupë.

Disa vepra të vogla japin dëshmi për një talent të vërtetë miniaturë, si portreti i parë i Galas, portret i Galas me dy kotëleta qengji të balancuara në shpatull etj. Në veprat e Dalisë përvijohen dy linja me tendencë thelbësore, nga njëra anë artisti interesohet gjithmonë e më shumë mbi dukuritë shkencore dhe teorinë e atomit, aq sa zhvillon konceptin e “pikturës atomike”, nga ana tjetër lindin vepra që trajtojnë tema fetare, si “Madona e Port Lligat”.

Dali ishte një piktor gjenial, njëkohësisht një njeri me një ego gjigante. Kishte një dëshirë për vëmendje, sa gjatë një periudhe qëndrimi në Nju Jork, kur shëtiste, mbante me vete një zilkë, të cilën e tringëllinte sa herë vërente se kalimtarët nuk po i kushtonin vëmendje të mjaftueshme. I pëlqente madhështia, të ishte i adhuruar dhe i njohur në mbarë botën, një megaloman i deklaruar, njëherazi një artist i papërsëritshëm me një stil krejtësisht të tijin.

Salvador Dali la pas një galeri prej afro 1500 pikturash, që sot e kësaj dite nxisin debate për nga tematika, stili dhe mesazhi që ato përcjellin. /konica.al/ KultPlus.com

Filmi dokumentar ”Ferdonija”, një histori përtej vuajtjes e sakrificës

Filmi dokumentar ”Ferdonija” me regji të Gazmend Bajrit, tregon historinë e gruas më të fortë që njeh historia e luftës së fundit në Kosovë. Një nënë, fëmijet e burri i së cilës u vranë në mënyrë mizore.

Filmi është realizuar në vitin 2016. Plot 16 vite pas luftës, e edhe pas 16 viteve frika, trauma, dhimbja e vuajatja vazhdojnë të jenë të freskëta në mendjen e viktimave të luftës. Ky film është shumë më shumë se një dokumentar 30 minutësh, ku si protatgoniste kryesore ka një grua jeta e së cilës ka përjetuar shumë vuajtje. Ky 30 minutësh është jeta e vërtetë e Ferdonije Qerkezit, shkruan KultPlus


Një rrëfim vizual ku dokumentari bardhë e zi tregon kujtimet e shtypura. Vuajtjet e Ferdonijes vinin shpesh edhe nga rrethana të tjera, sikur të mos mungonte dhimbja për familjen e humbur.

Duket sikur kjo grua në shpirtin e saj, përveç dhimbjes, mban edhe mëkatet e gjithë njerëzimit, jo vetëm të atyre që ikën, por edhe të atyre që ende nuk kanë lindur. Protokolli i saj shpirtëror sikur ecën mbi dy shina që nuk takohen kurrë: në njërën anë dhimbja dhe ngushllimi në deficit, kurse në anën tjetër poshtërsia që nuk njeh dhimbje. Në këtë kontekst, po ta parafrazojmë Heraklitin, atëherë do të thoshim se këtu: të vdekurit janë bashkë në botë, kurse të gjallët janë veç.

Bashkangjitur gjeni linkun e filmit dokumentar ”Ferdonija” /KultPlus.com

Nostalgjia për të kaluarën përmes fotografive

Ngjarjet që ndodhën në familjen tuaj të kaluarën mundeni t’i shihni sado pak me anë të fotografisë. Shumë herë ndoshta ju ndodh të merrni albumin e vjetër të familjes dhe uleni të shikoni fotografitë interesante që janë realizuar vite më parë .Në këto fotografi do të shihni modele të ndryshme të rrobave, modele të ndryshme të flokëve dhe shumë gjëra të tjera.

Kështu disa persona kanë vendosur që fotografitë e familjes t’i shpërndajnë në internet, këtu më poshtë keni disa prej tyre:

/klankosova/ KultPlus.com

Koralda Prifti, “gardiania” e garderobës historike të Teatrit Kombëtar

Teksa përpiqet të ndreqë dantellat e një fustani rozë, të grirë nga koha, asaj i duket sikur dëgjon zërin e ëmbël të Drita Pelinkut, teksa e mbulonte me ledhe: “E ëmbla ime, e vogla ime”! Koralda Priftit i rrëmbushen sytë me lot. U bënë 27 vjet që punon në Teatrin Kombëtar. Ka kaq shumë kujtime, e megjithatë pasionin për punën e ruan si të ishte dita e parë.

Kur kalonte përpara Teatrit Kombëtar dhe shihte aktorët tek bisedonin me pasion për shfaqjet apo një ngjarje dite, ajo thoshte me vete: O Zot, a do të mundem një ditë të punoj me këta njerëz?! Ajo u rrit me dashurinë për teatrin. Daja i saj, Vangjush Furxhi, nuk reshte së foluri për teatrin dhe imagjinata e saj lëvizte mes skenës dhe veshjeve farfuritëse të aktorëve. Ajo nuk e fsheh se ishte daja i saj, asokohe zëvendësministër i Kulturës, që hodhi një fjalë tek drejtori i Teatrit, Robert Ndrenika. Por edhe për mbesën e mikut, ky i fundit nuk bënte lëshime: Do të ishte në provë për 6 muaj, si garderobiere. Ishte viti 1992.

E kujtoj fare mirë shfaqjen e parë, për të cilën duhet të punoja. Ishte ‘Rikardi III’, me regjisor Agim Qirjaqin, një shfaqje e madhe me rreth 50 aktorë. Isha fare e re dhe nuk ia dija sekretet punës. Kisha parë vetëm se çfarë ndodhte në skenë, por jo pas kuintash. Më mbajti shumë pranë shefja e Financës, Ludmilla, që më mësoi radhën e punës, se si funksiononte kur vinin dhe kërkonin rroba nga garderoba. Por i jam shumë mirënjohës edhe Ndrenikës për mundësinë që më dha. Në atë 6 mujor do të varej e ardhmja ime. Ishte një periudhë e vrullshme, gjatë së cilës duhet të tregoja se çfarë mund të bëja. Mund ta quaj fat, edhe pse me shumë lodhje, faktin që kolegia ime mori lejen e lindjes, që zgjaste plot 6 muaj. Puna fliste vetë… Kështu nisa punë në Teatrin Kombëtar”, tregon Koralda Prifti, që sot është njeriu më i dashur për çdo aktor. Në fund të fundit, shkëlqimi i tyre në skenë, varet pikërisht nga duart e Koraldës. Është ajo që merret me veshjet e tyre, që të jenë të pastra, të hekurosura, që të mos u mungojë asnjë kopsë, që të jenë në vendin e duhur, në kohën e duhur.

“Puna ime është e lidhur ngushtë me kostumografin. Sa herë që vihet një premierë, kostumografi kontakton me mua, për të mësuar se çfarë disponon garderoba nga veshjet që atij i duhet. Sigurisht varet nga periudha, së cilës i përket vepra, por edhe koncepti i regjisorit dhe kostumografit. Mund t’i duhen pelerina, cilindra, këmisha… Më herët, kur në Teatër punonin Agim Zajmi e Shaban Hysa, garderoba është shfrytëzuar mjaft, por rrobat konsumohen me kalimin e kohës, përpos faktit që kohërat kanë ndryshuar dhe ka nevojë të qepen gjëra të reja. Kohëve të fundit kam bashkëpunuar me kostumografet Berina Kokona dhe Laedja Hajdari, që realizojnë kostume shumë të bukura, duke pasuruar garderobën. Pasi janë përcaktuar veshjet e aktorëve unë ua vendos nëpër kabinat e zhveshjeve. Pas shfaqjeve marr të gjitha rrobat dhe çoj për pastrim ato që kanë nevojë. Një proces që unë e bëj pa dallim si për aktorët kryesorë ashtu edhe për figurantët. Dua që aktorët të shndrisin të gjithë, që nga koka, deri te këmbët dhe shpesh ata qeshin me mua, sepse u dukem si ‘nënë me shumë fëmijë’, -tregon ajo duke qeshur.

Puna e saj nuk ka orar. Ditëve të shfaqjeve, i ndodh që mesnata ta zërë pas kuintash, duke sistemuar dhe përgatitur garderobën për të nesërmen. Ajo duhet të ketë gjithçka nën kontroll. Ndoshta askush nuk e di se çfarë rëndësie ka puna e saj gjatë shfaqjeve, dhe çfarë tensioni mbart ajo. Ajo i është falenderuese aktorëve për bashkëpunimin, por edhe familjes së saj, që nga prindërit që i ushqyen dëshirën për punë, tek bashkëshorti dhe vajza, që janë mbështetës dhe mirëkuptues për orët e saj të gjata në punë.

“Është një punë që kërkon shpejtësi dhe vëmendje. Ndodh që aktorët të kenë disa ndërrime veshjesh gjatë shfaqjes, ndaj duhet të jesh sa më e shpejtë, përndryshe atij do t’i ikë batuta. Para se të fillojë shfaqja kontrolloj të gjitha veshjet, nëse kanë ndonjë problem, pasi nuk dua që të ndodhë, që në momentin e fundit aktori të zbulojë se e ka zinxhirin e prishur apo i mungon një kopsë. Por na kanë ndodhur edhe incidente ndaj shfaqjeve. Aktorit Bes Bitraku i janë shqepur pantallonat gjatë shfaqjes ‘Vanja, Sonja, Masha dhe të tjerë’, mu desh t’ia kapja me paramanda. Por të nesërmen i kishte të qepura, të lara, të hekurosura”.

Koralda nuk e ka llogaritur asnjëherë lodhjen. Për të ka qenë kënaqësi të punonte mes njerëzish të shquar, t’i njihte nga afër, të mësonte prej tyre, të ndante momente gëzimi e trishtimi, edhe pse në kushte shumë të vështira. Ambientet e vjetra të Teatrit Kombëtar, nuk i jepnin shumë mundësi t’i ruante rrobat si ajo do të donte, megjithatë ajo përpiqej të bënte maksimumin. “zotësi është të dish të mbash një kasolle, se vilën, dinë të gjithë”, thotë ajo, pa e fshehur krenarinë për punën e bërë në gati 3 dekada.

“Kam pasur fatin të punoj me të gjitha brezat, me Kadri Roshin te “Inspektori”, e Sulejman Pitarkën te “Pjata prej druri”, me Drita Pelinkun, Margarita Xhepën, Violeta Manushin, për të vijuar me Bujar Lakon, Ndriçim Xhepën, Bujar Asqeriun, Yllka Mujon, Luiza Xhuvanin etj., për të arritur deri te studentët, të cilët i kam ndihmuar me sa kam mundur dhe kam marrë pas edhe kënaqësi. Në fund, ajo çka mbetet është mirënjohja”, thotë ajo.

Prej 27 vitesh ajo është kthyer në gardianen e thesarit të Teatrit Kombëtar. Kështu e quan ajo garderobën, ku thotë se ruhen veshje që nga “Cuca e maleve”. Ka kaq shumë veshje, që duket sikur ruajnë brenda tyre shpirtrat e personazheve, që i kanë veshur. Dhe ajo kujdeset që t’i ruajë, të luftojë me kohën. Të gjitha mbartin në vetvete histori. Por siç thotë ajo, pak naftalinë në xhep mund të bëjë mrekullira, të mbajë gjallë veshje që në vitet ’50-’60.

“Kemi veshje ushtarake, veshje priftërinjsh, veshje stofi, të cilat mund t’i grijë mola. Veshje që nga koha kur Drita Pelinku ishte 18 vjeç, deri te shfaqjet më të fundit. Janë veshje pafund, të cilat sot janë paketuar për t’u zhvendosur nga ambientet e godinës së vjetër të Teatrit Kombëtar. I kam vendosur në kuti së bashku me varëset, së bashku me etiketat përkatëse, që të kem mundësi, që atje ku të vendosen, t’i hap sipas shfaqjeve”, shton ajo, me shpresën se do të gjejë ambientet e duhura për garderobën historike të Teatrit Kombëtar.

(Ky profil është marrë nga rubrika e ministrisë së Kulturës që mban emrin “Sekretet e Mjeshtërisë”). z.tosku/ atsh/ KultPlus.com


“RETRO” sjell në Shkodër 35 mjete historike nga Europa

“RETRO” koleksioni i mjeteve të vjetra shqiptare, vjen në pedonalen e qytetit të Shkodrës, në veri të vendit, nga data 20-21 shtator.

Drejtoria e Përgjithshme e Shërbimit të Transportit Rrugor (DPSHTRR) bën të ditur se, “RETRO” një projekt i veçantë në llojin e vet, që erdhi për herë të parë këtë në Shqipëri, u ndoq me shumë interes jo vetëm nga qytetarët shqiptarë, të apasionuar ose jo për, historiken në vite të mjeteve motorrike (makina, motorra, biçikleta), por edhe si një destinacion i turistëve të huaj, që ndodhen në Shqipëri.

Pas ekspozimit në disa prej qyteteve kryesore, Tiranë, Korçë, “RETRO” do të vijë në Shkodër. Mbi 35 mjete historike nga Europa, punishtja e Targave Suvenir dhe këndi festiv “RETRO”, janë kolazhi që do të shoqërojnë këtë event special në kryeqendrën e veriut të Shqipërisë. / atsh/ KultPlus.com

Nënë Tereza frymëzoi princeshën Diana për bamirësinë

Një letër e papublikuar më parë e princeshën Diana tregon se ishte pikërisht një udhëtim në Kalkutë të Indisë që i ndryshoi jetën.

Nënë Tereza frymëzoi Lady D. të ndihmonte të varfrit dhe të ndërmerrte nisma bamirësie.

Pasi u takua me disa fëmijë të sëmurë, në shkurt 1992, princesha e Uellsit shkroi një lutje dhe kur u kthye në shtëpi ia dha shërbëtorit të saj, Paul Burrell. Në një shënim shoqërues thuhej se pati një zgjim të thellë pas lutjes me murgeshat.

“Sot, diçka tepër e thellë më preku. Isha në shtëpinë e Nënë Terezës dhe gjeta drejtimin që e kisha kërkuar prej kohësh. Motrat murgesha kënduan për mua. Ishte një përvojë thellësisht shpirtërore. Drita shkëlqeu brenda këtyre zonjave, shenjtore për mungesën e një fjale më të mirë, një dashuri e tillë erdhi nga sytë e tyre dhe prekja e tyre ishte plot ngrohtësi. Më çuan në një kishëz për t’u lutur me fillestarët dhe motrat. Ata këndonin Lutjet e Zotit dhe pasi hoqëm këpucët u lutëm së bashku në gjunjë”.

Nënë Tereza ishte shumë e sëmurë për ta parë Dianën në atë kohë, por ato u takuan disa javë më vonë në manastirin e saj në Romë.

Burrell, tani 59 vjeç, tha se ato ishin shumë të afërta me njëra-tjetrën dhe Nënë Tereza solli kuptim në jetën e Dianës. Burrell tha se Nënë Tereza, e cila u bë shenjtore vitin e kaluar, i dha Dianës një rruzare. Pas aksidentit fatal në Paris, më 31 gusht 1997, ajo i mbante në duar ndërsa ndodhej në shtratin e spitalit. Nënë Tereza vdiq pesë ditë më vonë. / KultPlus.com

Meta pret fëmijët me inteligjencë të jashtëzakonshme nga Kosova, i quan aset kombëtar

Presidenti i Republikës, Ilir Meta ka pritur dje nxënës dhe drejtues të Institutit Ndërkombëtar për Inteligjencë të Jashtëzakonshme “Atomi” – Prishtinë, që merret me identifikimin dhe përkrahjen e nxënësve me inteligjencë të jashtëzakonshme, dhunti e talente.

Në bashkëbisedim me ta, presidenti Meta vuri në dukje se fëmijët dhe të rinjtë me inteligjencë të jashtëzakonshme janë një aset i madh dhe i vyer i kombit tonë, burimi më i mirë e më racional për zhvillimin dhe mirëqenien, jo vetëm të Kosovës, por edhe Shqipërisë.

Kreu i shtetit vlerësoi se këta fëmijë dhe të rinj kanë nevojë të identifikohen dhe të përkrahen vazhdimisht, në përputhje me cilësitë dhe potencialin e tyre intelektual, në mënyrë që ta njohin dhe ta realizojnë maksimalisht veten.

“Kosova dhe Shqipëria duhet të jenë më të vëmendshme për mbështetjen e fëmijëve dhe të rinjve me inteligjencë të jashtëzakonshme, si një mundësi e shkëlqyer për progres shoqëror, por edhe për prezantimin me dinjitet të vlerave të kombit shqiptar, në përpjekjet për të kapur majat e shkencës, teknikës dhe teknologjisë botërore.

Duke u krijuar të gjithë hapësirën e nevojshme për të kontribuar së pari për zhvillimin dhe mirëqenien e të dy vendeve tona, të rinjtë me potencial të jashtëzakonshëm intelektual mund t’u prijnë edhe ndryshimeve, avancimeve e transformimeve të vrullshme globale në të gjitha fushat”, – u shpreh presidenti Meta. / KultPlus.com

“Një kukull për motrën dhe një trëndafil të bardhë për mamin”

Duke ecur nëpër bankinat e dyqaneve të një tregu, dëgjova një zë nga prapa, “Gjyshe, a je e sigurt që nuk kam mjaft para për të blerë kukullën?”

Zonja e vjetër iu përgjigj: “Oh zemër, ti e di se nuk ke para të mjaftueshme. Prit këtu, do të gjej diçka më të lirë”. Pastaj ajo u largua, dhe djali i vogël po qëndronte atje, duke mbajtur ende kukullën. Duke e parë këtë, unë eca drejt tij dhe i thashë, “A do t’ia japësh këtë dikujt?”

Ai u përgjigj: “Po, kjo është kukulla që motra ime më së shumti e donte për festa. Ajo ishte e sigurt se Babagjyshi do t’ia çonte një ditë asaj”.

I thashë me gëzim: “Oh, atëherë mos u shqetëso, jam i sigurt se Babagjyshi do t’ia sjellë në fund të fundit”. Por ai trishtueshëm u përgjigj: “Jo, Babagjyshi nuk mund t’ia çojë aty ku është ajo tani …

Unë duhet t’ia jap kukullën mamasë time në mënyrë që ajo të mund t’ia japë motrës time kur të shkojë atje … “

Pastaj i mbylli dy sytë dhe tha, “Motra ime ka shkuar atje te Zoti. Dhe babai thotë se mami do ta shohë shumë shpejt Zotin, kështu që mendova se ajo mund ta merrte kukullën me veten për t’ia dhënë atë motrës time.”

Zemra ime gati sa s’u ndal. Pastaj ai më tregoi një foto shumë të bukur të tij duke qeshur dhe tha: “Dua që mami të marrë fotografinë time me të, kështu që ajo nuk do të më harrojë. Unë dëshiroj që ajo të mos largohet, por mendoj se ajo duhet të shkojë atje për t’u kujdesur për motrën time të vogël … “

Pastaj me sytë e pikëlluar ai shikoi përsëri tek kukulla. Me shpejtësi duke arritur te portofoli im, i shtova me stil disa nga paratë e mia tek të tijat pa e parë dhe i thashë:

“Le t’i numërojmë sërish, apo jo? Të shohim nëse ke para të mjaftueshme”.

“Dakort”, tha ai. Pastaj i numëruam së bashku, dhe kishte para të mjaftueshme për kukullën dhe madje edhe disa rezerva.

Djali i vogël bërtiti: “Faleminderit Zot!” Pastaj ai më shikoi mua dhe shtoi:

“U luta me të vërtetë shumë fort natën e kaluar për këtë kukull, kështu që unë mund t’ia jepja motrës time. Unë gjithashtu doja të blija një trëndafil të bardhë për mamanë time, por unë nuk guxoja t’i kërkoja Zotit kaq shumë, megjithatë ai më dha mjaftueshëm qoftë për kukullën ashtu edhe për trëndafilin e bardhë! Mami im i pëlqen trëndafilat e bardhë “.

Pak minuta më vonë, gjyshja e tij u kthye dhe u largova duke menduar për veten time, “Faleminderit, kolopuç, që më ndryshove plotësisht ditën. Dashuria jote për nënën dhe motrën tënde ishte dhe është vërtet e paimagjinueshme … “ Kurrë nuk do ta dish se sa shumë vlejnë nëna dhe motra, është thjesht e pamundur të llogaritet kontributi i tyre në jetën tënde.

Bëhu një dhënës, jo kërkues, veçanërisht me nënën dhe motrën. Mbaj mend: mund të japësh shumë më tepër sesa veç para. / bota.al / KultPlus.com

Princeshë Diana dhe Nënë Tereza, historia e një miqësie të bukur (VIDEO)

Një miqësi e bukur lulëzoi mes princeshës angleze dhe murgeshës katolike të moshuar që në takimin e tyre të parë. Ato u takuan për herë të parë më shkurt të vitit 1992 kur Diana fluturoi drejt Romës për të takuar një misionar 82-vjeçar, i cili kishte qenë i sëmurë për tu takuar në Kalkutë ashtu siç e kishin planifikuar.

Diana kishte tentuar dhe më parë për ta takuar Nënë Terezën, gjatë një udhëtimi që kishte pasur në Indi e shoqëruar nga Princ Charli më 1992. Princesha, një mbështetëse e organizatave bamirëse kishte udhëtuar në Kalkutë për të vizituar shtëpinë e saj në një manastir, por Nënë Tereza kishte qenë e sëmurë dhe nuk kishte mundur ta shihte. Pavarësisht kësaj Diana shkoi për vizitë në Manastir dhe më vonë do ta përshkruante këtë vizitë si një zgjim shpirtëror.

Ish-shërbëtori i saj Paul Burrell, tregon se ajo e përjetoi atë si diçka të thellë që kishte prekur në jetën e saj, veçanërisht kur motrat e manastirit i këndonin asaj, duke e bërë të jetonte një përvojë të jashtëzakonshme shpirtërore.

Takimi i parë – Princesha e takoi Nënë Terezën në Manastirin e Misionit të Bamirësisë në një lagje të vjetër të qytetit. Megjithëse Nënë Tereza ishte duke u kujdesur për të varfrit ajo ishte e hapur ndaj çdo takimi, për tu shoqëruar me këndo që “Perëndia e Plotfuqishme” e sillte në rrugën e saj. Ajo dhe Diana u bënë menjëherë mikesha të mira pavarësisht stilit të tyre të kundërt. Sipas Butler Burrell princesha zbuloi një spiritualitet të thellë kur takoi Nënë Terezën ndërsa misionarja e përshkroi Dianën si shumë të shqetësuar për të varfrit, duke dashur të gjente forma për ti ndihmuar ata. Sipas Nënë Terezës kjo ishte arsyeja pse Diana ishte shumë pranë saj.

Gjatë pesë viteve të ardhshme Diana dhe Nënë Tereza do të takoheshin disa herë duke diskutuar shumë tema që kishin të bënin me bamirësinë por dhe me dy djemtë e saj Princin Harry dhe Princin Uilliam. Princesha ishte në Shtetet e Bashkuara të Amerikës për të marrë pjesë në një ankand bamirësie të veshjeve të saj dhe të ardhurat i çoi për të ndihmuar njerëzit në vështirësi në Amerikë dhe në Mbretërinë e Bashkuar. Gjatë këtij udhëtimi ajo ndaloi për të takuar Nënë Terezën, e cila në atë kohë ishte në Bronks.

Princeshë Diana gjithmonë e mbështeti punën e Misionarëve të Bamirësisë dhe u raportua se pas takimit me Nënë Terezën, ajo u ofroi atyre një shtëpi në Uashington DC për gratë shtatzëna të pamartuara që nuk kishin ku të shkonin. Dhurata tregoi mëshirën e vërtetë që Princesha Diana kishte për të varfrit. Nënë Tereza, e cila u kanonizua pas vdekjes në vitin 2016 dhe u bë një shenjtore, e përshkroi natyrën e dashur të princeshës si “të bukur”. Nënë Tereza arriti të shihte shpirtin e bukur të princeshës së Uellsit dhe dëshirën e saj për të kontribuar për të varfrit. Nënë Tereza mbylli sytë vetëm pesë ditë më vonë pas vdekjes së parakohshme të Princeshës Diana në një aksident automobilistik. / KultPlus.com

“A vritet pafajësia” mësohet edhe në shkolla

“A vritet pafajësia” është një prej këngëve e cila më së miri pasqyron luftën e fundit në Kosovë, dhe krimet serbe.

Ndonëse kanë kaluar dy dekada që nga publikimi i saj, kjo këngë ende ngjallë emocion sikur kur dëgjohet për herë të parë, shkruan rtv21.tv.

Këngëtarja Leonora Jakupi, e cila i dha jetë këtij “himni të luftës”, edhe sot e këndon nëpër evenimente të ndryshme.

Ajo ka zënë vend edhe në librin e muzikës së klasës së VII. Me këtë krenare është shprehur politikanja Ganimete Musliu, ajo me ndjekësit e saj në instagram ka ndarë fotografi të librit ku mësohet kënga./21Media/ KultPlus.com

22 vjet nga vdekja e Princeshës Diana, fjalët e saj të fundit dhe gabimi fatal

 

Princeshë Diana është një nga personazhet më të përfolura të Familjes Mbretërore, edhe pse nuk jeton më.

Ajo lindi më 1 korrik të vitit 1961 dhe ishte bashkëshortja e Charles, Princit të Wellsit. Diana në këtë martesë lindi edhe dy fëmijët e saj, Princin William dhe Harry, të cilët janë trashëgimtarë të familjes mbretërore. Princeshë Diana vdiq në 31 gusht të vitit 1997, në një aksident të rëndë automobilistik, kur ajo ishte 36 vjeç. Ndërsa sot kanë kaluar 22 vite që nga tragjedia e saj dhe vdekja në Paris. Princeshë Diana ishte duke udhëtuar në një Mercedes S-280, pasi ajo u largua nga Hotel Ritz përpara se të përplasej fatalisht në tunelin e Pont De l’Alma. Sgt Xavier Gourmelon ishte përgjegjës për një ekuipazh zjarrfikësish të trajnuar nga mjekët, të cilët shkuan të parët në vendin e ngjarjes.

Gjysmë e vetëdijshme Diana me sa duket u përpoq të fliste, teksa ishte ulur pranë të dashurit të saj Dodi Fayed në pjesën e pasme të makinës. Sgt Gourmelon zbuloi se ajo tha: “Zoti im, çfarë ka ndodhur?”. Në intervistën e tij të parë me mediat, Gourmelon, 50 vjeç, tha se mendonte se Princesha e Uellsit do t’i mbijetonte aksidentit. Ai tha se 36-vjeçarja ishte e vetëdijshme kur u nxor nga makina. Diana më pas pësoi një arrest kardiak, pasi u vendos në një barelë.

Lady Di vdiq tragjikisht pak orë më vonë në spital.

“Makina ishte një kaos dhe ne u morëm me të si në çdo aksident rrugor. Ne nisëm punën për të parë se kush kishte nevojë për ndihmë dhe kush ishte gjallë”, tha zoti Gourmelon për “The Sun”. Ai shtoi: “Gruaja, që më vonë kuptova ishte Princesha Diana, ishte në dysheme në shpinë. Ajo po lëvizte shumë pak dhe unë mund të shihja se ajo ishte gjallë. Munda të shoh se ajo kishte një dëmtim të lehtë në shpatullën e saj të djathtë, por përveç kësaj, nuk kishte asgjë të rëndësishme. Nuk kishte asnjë shenjë gjaku. Unë i mbajta dorën dhe i thashë të qetësoheshe…i thashë se isha atje për ta ndihmuar dhe siguruar atë. Ajo tha: “Zoti im, çfarë ka ndodhur?”.

“Tani e di që ajo kishte pësuar lëndime serioze të brendshme…Kujtimi i asaj nate do të qëndrojë përgjithmonë me mua”, shton ai.

Princesha, Dodi al Fayed dhe shoferi i tyre Henri Paul humbën jetën pas aksidentit në tunelin e Pont de Alma.

Gabimi fatal i stafit të sigurisë

Nëse princesha do të kishte rojet e sigurisë mbretërore dhe eskortë policie, asaj do t’i ishte shpëtuar jeta.

Ky është mendimi i ekspertit dhe ish-truproja i yjeve, Matt Fiddes, i cili kaloi 10 vjet duke punuar për sigurinë e megastar-it të pop-it Michael Jackson.

Ai i tha “Daily Star Online” se Lady Di dhe stafi i saj i sigurisë bënë një seri vendimesh “të këqija” fatale në natën e 31 gushtit.

Fiddes tha se mosplanifikimi i mirë i rrugës, një “makinë ndjekëse” e dytë, asnjë marrëveshje me paparacët dhe pa pasur një makinë të blinduar, kontribuuan në vdekjen e saj.

Diana ishte duke udhëtuar në një Mercedes S-280, pasi ajo u largua nga Hotel Ritz nga një “stuhi” fotografësh.

Makina u përplas nëpër rrugët e Parisit duke u ndjekur nga një grup paparacash, teksa hynte në tunelin Alma në orën 12.23.

Shoferi Henri Paul humbi kontrollin dhe u përplas në një shtyllë, duke vrarë veten, Princeshën dhe të dashurin e saj Dodi Fayed.

Truproja i saj, Trevor Rees-Jones i mbijetoi aksidentit fatal. / KultPlus.com

Rita Ora me koncert spektakolar në Kroaci: E bukur ta përfaqësoj vendin tim këtu

Këngëtarja Rita Ora ka mbajtur një koncert madhështor në Kroaci. Dhe media Jutarnji.hr i ka kushtuar një artikull Ritës duke e konsideruar si një nga 10 këngëtaret më të njohura në botë.

Ylli i muzikës pop performoi para 5000 vetave hitet e saj më të mëdha.

Pavarësisht se koncerti u ndërpre për shkak të problemeve teknike raportohet se mijëra vetë kënduan njëzëri këngët e saj.

“Unë kam qenë në shumë vende të bukura, por ky është një nga më të bukurit. Kroacia është një vend i bukur me njerëz të mrekullueshëm dhe bujarë,”-tha Rita para se të ngrinte audiencën në këmbë me frazën e saj: “Kroacia bëni ca zhurmë”.

Gjithashtu këngëtarja nuk harroi të përmendte origjinën e saj shqiptare në koncert, transmeton fmimages.

Ajo u shpreh se ka shumë këngëtarë të mirë në Shqipëri dhe se është ndjesi e bukur të përfaqësosh vendin tënd.

“Unë nuk e di se çfarë të pres, por kjo është një nga shfaqjet e mia më të mira këtë verë . Kam lindur jo shumë larg nga këtu, në qytetin e Prishtinës, një pjesë e familjes sime jeton ende atje. Ka kaq shumë këngëtarë të mirë nga vendi im, dhe kam ardhur këtu, është gjë e bukur të përfaqësosh vendin tënd”, u shpreh ajo. / KultPlus.com

Dita e fundit e O’Connellit ambasador në Prishtinë: Britanisë i intereson një Kosovë e fortë, e begatë dhe e sigurt

Ambasadori Ruairi O’Connelli iu është drejtuar qytetarëve të Kosovës në ditën e tij të fundit si përfaqësuesi më i lartë i Britanisë së Madhe në vendin tonë.

Ai e nis me fjalët se shërbimi në Kosovë ka qenë nderi më i madh që ka pasur në karrierën e tij. O’Connelli tha se do t’i mungojnë shumë gjëra nga Kosova e përfshirë edhe sarmatë e vjehrrës së tij.

Ambasadori britanik tha se vendit të tij i intereson një Kosovë e fortë, e begatë, e sigurt dhe që kujdeset për problemet e veta, si dhe që i lufton ato. “Sa më e fortë të jetë Kosova, aq më e sigurt është Britania”, shkruan ai.

O’Connelli tha se çdo vend duhet të zgjidhë vetë çështjet e saj të brendshme dhe të mos presë nga ndërkombëtarët. Ai shtoi se ndërkombëtarët do të ndihmojnë Kosovën, siç kanë bërë në të kaluarën, por Kosova duhet të marrë përgjegjësi për të ardhmen e vet.

Duke u ndalur te zgjedhjet, ai tha se ato janë një mundësi reale për Kosovën. O’Connelli tha se i kupton presionet për një vend pune, por duhet të votohet për atë që kanë vizionin më të mirë për vendin, transmeton kp. 

“Nuk do t’ju them si të votoni; nuk jam unë ai që do të jetojë me pasojat, por ju vetë. Unë dua që ju ta ndieni se ju, dhe vetëm ju, e keni fuqinë për ta bërë Kosovën ashtu siç e dëshironi. Por, duhet të zgjidhni ta përdorni atë fuq”, tha ai.

Postimi i plotë e ambasadorit Ruairi O’Connelli:

Dita e fundit!

Fatkeqësisht, por ka ardhur koha t’i them lamtumirë Kosovës.

Në karrierën time, nderi më i madh ka qenë të shërbej këtu si Ambasador Britanik, dhe të promovoj marrëdhëniet mes dy kombeve tona të mëdha.

Të jem i sinqertë, të jesh ambasador Britanik në Kosovë me gjasë dallon nga të qenit ambasador Britanik kudo tjetër, për shkak të marrëdhënies unike mes vendeve tona. Çdo ditë, e ndiej dashurinë që populli i Kosovës e kanë për Britaninë. Familjes time dhe mua, do të na mungojnë shumë gjëra nga Kosova. Do të më mungojnë shëtitjet nëpër Prishtinë. Do të na mungojnë malet e bukura të Kosovës, megjithëse ishte Elida, jo unë, që vrapoi përmes tyre. Do të më mungojnë ndeshjet e futbollit tek ‘Fadil Vokrri’, ndeshjet e ragbisë në Sllatinë dhe Vitomiricë, Dokufesti në Prizren, Sunny Hill Festivali, Baleti Kombëtar i Kosovës, auditoriumi në Bibliotekën Kombëtare, qetësia e Manastirit të Deçanit.

Do të më mungojnë sarmatë e vjehrrës sime, drekat nga Tartine, lojërat e ragbit që i shohim në Beergarden dhe Tapas, picat e Ponte Veçhio-s, tavë Elbasani nga Tiffany, sanduiçet e pulës nga A&A, dhe gjithçka nga Renaissance.

Por, Kosovën e bëjnë të veçantë vetë kosovarët. Do të më mungojë mikpritja dhe bujaria e jashtëzakonshme e njerëzve nga gjithë Kosova. Jemi ndier si në shtëpinë tonë, që nga dita e parë. Kemi bërë shumë miq të dashur, dhe do të na mungojnë të gjithë. Do të më mungojë sensi i mprehtë i humorit i të gjitha komuniteteve: nuk ka fatkeqësi ku ju në një mënyrë gjeni humor në të.

Por, mbi të gjitha do të më mungojë energjia nga vullnetarët, aktivistët dhe të rinjtë e mrekullueshëm që kam takuar në mbarë Kosovën, nga vullnetarë që punojnë për sportin e tenisit, vrapimin, që mbështesin personat e shurdhër, mbrojnë mjedisin, protestojnë kundër korrupsionit, promovojnë ragbinë, mbajnë mësim për pakicat dhe grupet e margjinalizuara, protestojnë kundër seksizmit dhe misogjinisë, mbështesin familjet e personave të zhdukur, bëjnë fushata për të mbijetuarit e dhunës seksuale, flasin kundër sulmeve ndaj gazetarëve, dhe merren me njëqind kauza të tjera. Përkushtimi juaj ka qenë frymëzim për mua. Ju më bëni të ndihem optimist për të ardhmen e Kosovës.

Detyra ime ka qenë të promovoj interesat e Britanisë në Kosovë. Gjithmonë kam menduar se interesave tona u shërben më së miri një Kosovë e fortë, e begatë, e sigurt, dhe që kujdeset për problemet e veta, si dhe që i lufton vetë problemet tona të përbashkëta, siç është krimi i organizuar. Sa më e fortë të jetë Kosova, aq më e sigurt është Britania.

Kosova shikon nga miqtë e saj ndërkombëtarë për udhëzime, ndoshta edhe tepër. Siç e kam thënë shpesh, në fund të mandatit tim, unë dhe familja ime do të hipim ne aeroplan dhe do të kthehemi në shtëpi; kurse ju duhet të jetoni këtu. Pra, është shumë e rëndësishme që Kosova të marrë përgjegjësi për të ardhmen e vet.

Më thehet zemra kur mendoj për vështirësitë e Kosovës për Pavarësi, dhe njëzet vjet pas luftës të ekzistojë ndjenja se komuniteti ndërkombëtar, në njëfarë mënyre “ia ka borxh” Kosovës një qeverisje më të mirë, një ekonomi më të mirë, dhe gjykata më të mira. Në të vërtetë, ne nuk i kemi asnjë borxh Kosovës. Ky është çmimi i Pavarësisë. Duhet ta bëni vetë. Ne mund t’ju ndihmojmë, ne do t’ju ndihmojmë, por nuk mund ta bëjmë për ju. A mund të bjerë ndër mend ndonjë vend të cilit problemet ia kanë zgjidhur të huaj dashamirës, deri sa qytetarët e këtij vendi vetëm shikonin? Mua jo.

Zgjedhjet që po vijnë janë një mundësi reale për Kosovën. Nuk do t’ju them si të votoni; nuk jam unë ai që do të jetojë me pasojat, por ju vetë. Unë dua që ju ta ndieni se ju, dhe vetëm ju, e keni fuqinë për ta bërë Kosovën ashtu siç e dëshironi. Por, duhet të zgjidhni ta përdorni atë fuqi. Kam dëgjuar miq që thonë se donin të votonin ndryshe, por duhej të votonin që t’i ndihmonin një anëtari të familjes të fitonte një vend pune, ose sepse prej tyre pritej të votonin në një mënyrë të caktuar. I kuptoj presionet. Por, jam i vetëdijshëm edhe se e ardhmja, për të cilën u bënë aq sakrifica nga të gjithë, përfshirë edhe 14 ushtarë britanikë, do të ndërtohet vetëm duke marrë përgjegjësinë për vendin tuaj. Votoni për këdo që mendoni se ka vizionin më të mirë për Kosovën, dhe do ta udhëheqë Kosovën më së miri. Zgjedhja është e juaja dhe ju mundeni, duheni, përdoreni lirisht. Ju jetoni në një demokr aci; përfaqësuesit dhe udhëheqësit tuaj do t’ju përgjigjen vetëm nëse prej tyre kërkoni llogaridhënie. Kjo është njësoj në çdo demokraci.

Ishte nder i madh të isha dëshmitar i Pavarësisë së Kosovës 11 vjet më parë. Letrën e njohjes nga Gordon Broën e mbajta unë (por ishte shefi im i atëhershëm, David Blunt, që pati nderin ta dorëzojë!). Unë e di një pjesë të vogël të vështirësive të Kosovës. Deri sa unë largohem, ka një shans që Kosova jo vetëm të arrijë marrëveshje me Serbinë, por edhe të hedhë themelet për miqësi në të ardhmen. Udhëheqësit tuaj duhet ta negociojnë këtë; dhe ndërtimi i paqes është i vështirë. Unë do të thoja që. Kriminelët tashmë bashkëpunojnë shumë ngushtë në të gjithë Ballkanin. Qytetarët e zakonshëm dhe të ndershëm duhet ta gjejnë mënyrën si të bashkëpunojnë më mirë sesa kriminelët. Injoroni ata që përpiqen ta fitojnë pushtetin duke ju ndarë; përdorimi i patriotizmit plastik është mënyra më e vjetër për ta hequr vëmendjen nga të metat e vetes. Nga bisedat me komunitetet në mbarë Kosovën, e di se sh umica e qytetarëve dëshirojnë të njëjtat gjëra. Fakti që kaq shumë të rinj shqiptarë dhe serbë tani po mësojnë gjuhën e njëri tjetrit, tregon se brezi i ri nuk e ka harruar të kaluarën, por dëshiron të ndërtojë një të ardhme tjetër.

Kudo që të shkoj, gjithmonë do të jem mik i Kosovës. Kam vetëm një kërkesë miqësore, nëse ma lejoni. Pasardhësi im, Nicholas Abbott, është diplomat me përvojë dhe i aftë. Ju lutem që edhe atij dhe familjes së tij t’u jepni mirëseardhjen e ngrohtë dhe miqësinë që ma falët mua. Jam i sigurt se së shpejti do të bëheni miq të ngushtë. / KultPlus.com

MTV ka larguar emrin e Michael Jacksonit nga VMA Award

Emri i Michael Jackson është fshirë nga Video Vanguard Award i MTV-së në ceremoninë e çmimeve për video muzikore të hënën.

Rrjeti muzikor e largoi në heshtje mbretin e ndjerë të popit nga emri i çmimit, i cili u riemërtua në Jackson në vitin 1991, pa ndonjë shpjegim gjatë showt të së hënës, shkruan KOHA Ditore. Redaktorët në Page Six raportuan muajin e kaluar që MTV do ta largonte emrin e Jacksonit nga çmimi për shkak të reagimit të mundshëm pas shfaqjes së HBO të dokumentarit kontrovers “Leaving Neverland”.

Filmi përqendrohet në akuzat historike të abuzimit seksual të bëra kundër yllit nga James Safechuck dhe Wade Robinson. Përfaqësuesit e trashëgimisë së Jackson kanë paditur HBO-në për filmin.

Emri i Jacksonit ishte përfshirë në një njoftim për shtyp të ku paralajmërohej çmimi, i cili iu nda reperes Missy Elliott këtë vit, por promovimet e tjera e përjashtuan emrin e tij.

Elliott e përmendi këngëtarin e Thriller gjatë fjalimit të saj pranues, duke thënë: “Çmimi Michael Jackson Video Vanguard do të thotë shumë për mua”, para se ta falënderonte shoqen Janet Jackson për miqësinë dhe frymëzimin e saj. MTV nuk e ka komentuar vendimin. / KultPlus.com

Angere

Poezi nga Ag Apolloni

Mbi kurriz të rrugëve ne dy kalojmë
Fjalët sikur gjethet na bien mbi kokë
Pezmin si buzën me dhambë e kafshojmë
Godas me inat ni gur që fle mbi tokë

Për me i mbyll veshët s’kemi asni prokë
Zvarritemi pak nga pak hullijve t’marrëzisë
Dashnisë tullace zunë me i dalë flokë
E kokën po ia hanë morrat e mërzisë

Somnambuj t’përjetshëm ecim natën vonë
Në karrocë fjalësh hypim edhe flemë
Ndamja me lot në sy neve na përqafon
Dashnia natanë rruge na shan e na nem

E askush nuk na zgjon askush nuk na zgjon