Ç’kemi Ara, pyeta kolegën time asistente, e cila kishte vetëm gjashtë muaj që nisi me organizmin e ushtrimeve klinike.
Nuk më duket e lehtë, por e bëj me kënaqësi, më tha.
Një fillim i mirë edhe një vazhdim i mirë, e inkurajova. Duhet t’i gëzohemi asaj që vjen, thash, po mu duk një frazë koti. Nuk e kuptova as vet për cilin vazhdim ishte fjala. Gjykova se Arës përmendja e vazhdimit të mirë i nxiti keqkuptimin.
E ke fjalën për ushtrimet, pyeti.
Po, thash preras.
Pas tre ditëve e takova kur po hynim në objekt, në orën 6.50.
Ende nuk jam mësuar të zgjohem kaq herët, u ankua.
Mua kafja më bën të zgjohem herët, qesha. Do të vij me kënaqësi, më tha ajo kur unë i oforva të dilnim më vonë në kafenenë “Bari”, që ishte në Lagjen Ulpiana, në anën e kundërt të portës hyrëse të objektit të Instituteve Mjekësore.
Ku ishe, më pyeti të nesermën në korridor, se unë nuk iu lajmërova sikur i kisha thënë.
Telefoni në banesën me qira, nuk punon, i thashë.
Çudi. Nuk ka pasur në Rilindje lajm për prishjen e linjave të telefonit në Prishtinë, tha ajo. Gazeta boton çdo ditë kronikën me atë që do të ndodhte apo kishte ndodhur.
Në ndonje mbrëmje do të dalim, shmanga temën.
I propozova për ëmbëlsira një javë mbas kafes së papirë.
Me gjithë mend e ke, më pyeti.
Sigurisht që po, i thashë.
Me gjithë mend, vazhdoi ajo dhe erdhi në sallën time ku përreth tavolinës ishin pesë karriga. Imja dhe tjerat për mysafirët, klientë e studentët që mund të vinin gjashtë herë, sa ishe orari javor i punës për të sqaruar ndonjë mëdyshje.
Kur mund të flasim seriozisht, e pyeta duke e shikuar pikëllueshëm, i befasur edhe vet, se zëri më iku.
E di nga po shkojmë, tha ajo dhe doli.
Nuk iki, por shkoi, mendova.
Nuk fola më me Arën për kafen. Shmangja takimet e kolegëve kur shkonin në ndonjë rast për të pirë bashkërisht. Gjeja njëqind arsye.
Ndihesha i mbaruar kur ajo dilte për kafe në mesditë me Eretin, kolegun tim të studimeve. Më dukej se trishtimi më kapte për dore, më tërhiqte në një pus të pafund apo në një tunel të pa dalje.
Çfarë të bëja tjetër. Bleva dy libra dhuratë. E thirra në telefon të më priste në kabinetin e saj.
Ia dhashë dhuratën e mbështjellur bukur në Sallonin e Librit.
Falemnderit shumë, më tha. Përse m’i dhuron?
Nuk ke dëgjuar, e pyeta.
Për çfarë, foli habitur.
Po shkoj në Gjermani, i thash. Pas një muaji filloj punën në Munih.
Po më le, pyet. Ishte aq i papritur shikimi i saj pikëllues sa më ranë syzet nga dora.
Edhe mua më pëlqen kur të shoh, i thashë.
Në mbrëmje pas kafes në Bar Gërmia, me Arën shkuam në kinema “Rinia I”. Nga ora 8 shikuam filmin “Tangoja e fundit në Paris”. Kur mbaroi filmi, ishte me fytyrë të skuqur, dhe dukej e hidhëruar pse kisha zgjedhur filmin, ku Paul ishte një arrogant dhe i paskrupullt.
Asnjëherë nuk e kam menduar se një burrë mund të jetë kaq i paskrupullt, tha sa dolem jashtë sallës. Të gjithë pinë duhan në sallë.
Kompozitori i njohur shkodran lindi më 27 qershor të viti 1917 në një familje jo vendase por me prejardhje nga Gjakova.
Prenka ishte i biri i Kolë Jakovës, dhe një burim artistësh që në prejardhjen e tij, nga vendburimi.
Në tërësi Prenk Jakova është njohur si arsimtar, muzikant dhe kompozitor.
Në familjen e tij gjyshi i tij Deda ishte një adhurues i mad hi muzikës, ai i binte klarinetës në Kolegjin Saverian, dhe në të njëjtën mënyrë edhe i ati Kola ishte një ndër pjesëmarrësit dhe organizatorët në frontin e Luftës së Koplikut.
Për më tepër dhe dy vëllezërit e Prenkës, Deda dhe Çesku do të bëheshin fotograf dhe muzikant. Prenk Jakova, i nisi hapat e tij në rrugën e arsimit pas shkollës fillore në liceun Illyricum në Shkodër.
Që në shkollë u bë anëtar i bandave muzikore të shkollës dhe madje nisi të aktronte në shoqëritë teatrore Bogdani dhe Vllaznia.
Jakova më pas kaloi si klarinetist i bandës së qytetit prej ku filloi dhe të shkruante motive muzikore që mbështeteshin në ato të këngëve popullore.
Në moshën 18-vjeçare Prenga u caktua drejtor artistik i bandës së shkollës, ku luanin asokohe të vegjlit Çesk Zadeja, Tish Daija, Tonin Harapi, Simon Gjoni dhe kompozitorë të tjerë të ardhshëm shqiptarë.
Jakova nisi të kompozojë marshe dhe kantata. Më 2 janar 1936 u dërgua që të jepte mësim në Bërdicë, ku dha mësime muzike dhe për vete nxuri kitarrën. Përgjatë verës së 1939 bleu një fizarmonikë dhe mësoi t’i binte edhe asaj; vjeshtën e po atij viti u caktua që të jepte mësim në internatin e Oroshit, ku shkroi një pjesë muzikore për fizarmonikë të titulluar Malli dhe më pas Fyellin e bariut, shkruan Konica.al
Më 1940 Jakova u transferua në Shkodër, ku shkroi pjesë muzikore për fëmijë dhe operetën me dy hapje Kopshti i Xhuxhmaxhuxhëve.
Vitin shkollor 1941-42 Jakova u caktua që të jepte mësim në Katërkollë të krahinës së Krajës, sot në Mal të Zi. Më vonë kompozitori Jakova u zhvendos në Romë ku edhe nisi mësimin për klarinetën.
Por fundi i vitit 1944 e gjeti Jakovën mësues po prapë në Shkodër, e më vonë u caktua përgjegjës në korin e Brigadës Sulmuesenë Shtëpinë e Rinisë.
Në atë periudhë Prenka u arrestua dhe u mbajt në hetuesi për shkak të vrasjes së vëllait të tij duke luftuar kundër partizanëve komunistë.
Me grupet e amatorëve, instrumentistëve, solistëve dhe korit që kishte në patronazh, Prenka dha shfaqe jo vetëm në Shkodër, por edhe në Ulqin, Cetinjë e Titograd.
Vepra “Mrika” ishte opera e parë në historinë e artit muzikor shqiptar, të cilën Prenk Jakova e shkroi në bashkëpunim me libretistin Llazar Siliqi dhe regjisorin e njohur shkodran Andrea Skanjeti, e që u vu në skenën e teatrit “Migjeni” të Shkodrës.
Opera e dytë e Prenk Jakovës, “Gjergj Kastrioti-Skënderbeu”, u prit shumë mirë nga kolegët e dashamirësit e artit, që në shfaqjen e tij të parë në Tiranë, por kritika zyrtare mediokre me qëllime keqdashëse e tundoi mjaft i cili u detyrua të ripunojë disa pjesë.
Gjithsesi vepra “Gjergj Kastrioti-Skënderbeu” ishte shumë më solide se “Mrika” e cila vuante fatkeqësinë e subjektit dhe tematikës së artit skematik, ku duhet të frynte patjetër era revolucionare e kohës së absurditetit.
Prenk Jakova ishte një kompozitor që shkroi me sukses romanca, kantata dhe këngë.
Që në moshë të re, Prenka mori pjesë në jetën artistike muzikore të qytetit. Këtu ai bëri shkollën e parë të artit. Doli mësues dhe shkoi të japë mësim në shkollat e fshatrave të Shkodrës dhe të Mirditës por nga të shkruarit e veprave muzikore nuk u nda asnjëherë.
Ndërkohë i vëllai i Prenkës që ishte në moshë të re, gjatë Luftës së Dytë Botërore, mori pjesë në lëvizjen shqiptare nacionaliste, dhe me ardhjen në pushtet të komunistëve u detyrua të merrte malet. Për shkak të vëllait, i cili kërkohej, komunistët arrestojnë Prenk Jakovën dhe e mbajnë disa kohë burgjeve.
Ndërsa Prenka, që nuk kishte ushtruar kurrfarë veprimtarie veç detyrës së tij si mësues, lirohet shpejt nga burgu, fati i të vëllait do të ishte tepër tragjik. Kapet nga komunistët dhe pushkatohet pa mëshirë.
Prenk Jakova ishte një artist i madh, që megjithë tragjedinë, dhe dhembjen që kishte, arriti të mbijetonte dhe të shkruante duke iu imponuar regjimit monist me forcën e gjenisë së tij.
Megjithë karrierën e tij të suksesshme artistike, për të cilën fitoi respekt e admirim nga artdashësit shkodranë, fundi i Prenkës do të ishte disi i ngjashëm me atë të vëllait të ekzekutuar, sepse duke mos e duruar dot mjedisin përreth tij, duke e parë vehten në një gjendje pesimizmi të pashpresë, ai zgjodhi rrugën e vetvrasjes, pikërisht në Shtëpinë e Kulturës në Shkodër, pikërisht në atë institucion ku ai kishte punuar e shkruar një jetë të tërë.
Pas suksesit të madh që u arrit me vënien në skenë të operas së parë shqiptare “Mrika”, gjatë një vizite që bëri në qytetin e Shkodrës Enver Hoxha, u takua me Prenkën dhe i tha atij se i kishte premtuar për të bërë dhe një opera tjetër për Skënderbeun.
Një nga funksionarët e lartë të qytetit të Shkodrës, i cili ka qenë prezent në atë bisedë të Prenkës me Enver Hoxhën, dëshmon: Pas atyre fjalëve të Enver Hoxhës, Prenka iu përgjigj: “Po mor shoku Enver, por puna e operas nuk është si bukët që i fut kur të duash në furrë”.
Pas përgjigjes së Prenkës, Enver Hoxha filloi të qeshte dhe dha porosi që t’i plotësoheshin të gjitha kushtet Prenkës, me qëllim që ai të vinte në skenë operën “Skënderbeu”, kujton ish-funksionari i lartë lidhur me bisedën e Enver Hoxhës me Prenkë Jakovën.
Pas atij takimi, Prenka iu vu punës duke punuar nga mëngjesi deri në orët e vona të natës, për të realizuar atë që i kishte vënë si detyrë Enver Hoxha.
Ai e shkroi të gjithë muzikën e operas “Skënderbeu” dhe për disa muaj me radhë u muar vetëm me ndarjen e muzikës turke nga ajo arabe, gjë e cila deri në atë kohë konfondohej nga shumë kompozitorë. Kur e përfundoi muzikën e saj dhe e solli për miratim në Tiranë, Prenkës i nxorën shumë pengesa dhe ata që ishin ngarkuar për shikimin e saj, i kërkonin të shkurtonte disa pjesë që sipas tyre stononin.
Prenka refuzonte në mënyrë kategorike për ta bërë atë gjë dhe i vetmi që i doli në mbrojtje ishte Fadil Paçrami, i cili në atë kohë kishte dalë hapur kundër metodave të vjetra e konservatorizmit.
Ndonëse opera “Skënderbeu” u shfaq dhe pati sukses të madh, e Prenka pati përgëzime edhe nga Enver Hoxha, peripecitë për realizimin e saj lanë gjurmë të thella në gjendjen shpirtërore të Prenkës.
Veprimtaria muzikore që la Prenk Jakova është shumë e pasur e konsiston në dhjetëra vepra vokale, këngë korale të përpunuara, pjesë orkestrale e korale, pjesë për bandë, muzikë filmash e deri tek operetat e operat.
Nisur nga virtuoziteti i tij dhe veprat e larmishme muzikore, Prenk Jakova konsiderohet si një nga kolosët më të mëdhenj të muzikës shqiptare për të gjitha kohërat.
Teatri i Operas e Baletit e shpalli vitin e shkuar 2017-ën, si vitin e kompozitorit Prenk Jakova, pasi ky vit përkoi me 100-vjetorin e lindjes së Artistit të Popullit. /KultPlus.com
Pothuajse gjysma (48%) e gjithë tokës ishte e mbuluar në pemë, me kohën dhe ndërhyrjen njerëzore, këto pemë janë zbritur në gjysmën e sasisë origjinale.
Një e pesta e pyjeve origjinale kanë mbetur të paqena. Vlerësohet se ka më shumë se 3 trilionë pemë në të gjithë tokën.
Përveç oksigjenit që ata prodhojnë, pemët janë gjithashtu një vend i shkëlqyeshëm i zakonshëm për zogjtë, lakuriqët, prishjet, etj. Përveç kësaj, edhe pemët e ngordhura mund të luajnë një rol jetësor në ekosistem dhe për pemët e ardhshme.
Pasi pema të ketë vdekur, ajo zakonisht grumbullohet në vend. Sidoqoftë, nuk është e vetmja jetë e natyrshme pas një peme pasi ato mund të shkojnë në një udhëtim dhe të mbajnë pasurinë e saj ekologjike larg.
Këto pemë zakonisht lëvizin nëpër liqene, lumenj ose oqeane dhe quhen druflima. Udhëtimi që ata marrin shumicën e kohës është i shpejtë. Pema mund të lihet në një pjesë të ndryshme të shtëpisë së saj origjinale me të njëjtin ekosistem.
Debra Bernier u jep këtyre drifteve të mrekullueshme edhe më shumë bukuri duke i shndërruar ato në skulptura befasuese.
Duke qenë e rrethuar nga drunjtë në Victoria, Kanada, Debra studioi formën e secilës pjesë dhe gdhendi me kujdes ose shtuar natyrën për të formuar figura të buta femërore. / KultPlus.com
Që nga vdekja e Geroge Floyd shpërthyen protestat në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, prej ku edhe shumë monumente historike u shkatërruan.
Mirëpo presidenti i Amerikës, Donald Trump, ka nënshkruar një urdhër ekzekutiv përmes të cilit do të dënohen të gjithë ata që tentojnë të shkatërrojnë monumentet historike e kulturore në vend, shkruan CNN, transmeton Klan Kosova
Sipas këtij vendimi kushdo që dëmton një monument publik do të ndiqet “në shkallën më të lartë të ligjit”.
Presidenti, përmes Twitter njoftoi se ka anuluar udhëtimin e tij në Nju Xhersi dhe po qëndron në Uashington për të siguruar se rendi dhe ligji po zbatohen. / KultPlus.com
Grupi i muzikës country “Dixie Chicks” ka vendosur të ndryshojë emrin për t’i dhënë dritë pabarazisë racore në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. “Dixie” shpesh ishte përdorur si nofkë për shtetet jugore që kanë përbërë Konfederatën e Shteteve të Amerikës gjatë periudhës së Luftës Civile. Treshja nga Teksasi ka konfirmuar se tani e tutje do të quhet “The Chicks”.
Lajmin për ndryshimin e emrit e ka konfirmuar vetë grupi kur ka lansuar këngën protestë të titulluar “March March”. Ata kanë ndjekur hapat e pop-grupit amer ikan “Lady Antebellum” që ndryshoi emrin në fillim të muajit qershor. “Antebellum” kishte kuptim të ngjashëm me periudhën e skllavërisë në SHBA.
Krijuesit e hitit “Not Ready to Make Nice”, që kanë fituar 13 çmime “Grammy”, i janë bashkuar lëvizjes kundër racizmit që ka nisur pas vdekjes së afro-amerikanit George Floyd. Vendimi për ndryshimin e emrit vjen pasi gazetari i revistës “Variety”, Jeremy Helligar, vuri në dyshim pranimin e emrit në vitin 2020. “Dixie Chicks nuk ka nevojë të ndryshojë emrin për të marrë atë lloj të publicitetit”, ka shkruar ai, duke iu referuar raporteve për ndryshimin e emrit në “Lady A”, por heshtja e tyre ka qenë shurdhuese”, transmeton KultPlus.
“Duhet të kemi këso diskutimesh dhe ata duhet të jenë pjesë e tyre”, ka shkruar ai. Termi “Dixie” ose “Dixieland”, që ishte kënduar edhe në “American Trilogy” të Elvisit, vjen nga shtetet rreth vijës MasonDixon në SHBA. Në një deklaratë të përbashkët grupi “The Chicks” ofroi një falënderim të sinqertë për një grup të Zelandës së Re që përdorte të njëjtin emër, por që lejoi edhe amerikanët të quhen njëjtë. “Jemi të nderuar që bashkekzistojmë me motrat e talentuara”, ka shkruar bendi amerikan.
Grupi ka përdorur rrjetet sociale për të shprehur qëndrimet e veta politike. Në vitin 2003 u deklaruan kundër pushtimit amerikan në Irak. Natalie Maines, pjesë e bendit, ka thënë se skuqet kur e mendon se atëherë presidenti George W Bush ka prejardhjen nga Teksasi. / KultPlus.com
Shumica e këngëve të Beatles, si pjesa më e madhe e pop këngëve, kanë tema dashurie. Por siç muzika e grupit zhvillohej, kështu dhe temat e këngëve e tejkaluan fazën e “She loves you yeah, yeah, yeah,” & “I want to hold your hand.” Disa prej këngëve më të shkëlqyera të tyre, shprehin, ilustrojnë dhe lidhen me ide më filozofike.
“Can’t Buy Me Love”
“Can’t Buy Me Love,” është një deklarim klasik i filozofëve mbi indiferencën tradicionale të të mirave materiale, në krahasim me atë se çfarë është e mirë për shpirtin. Është e vërtetë që Sokrati ka qënë më tepër i interesuar për të vërtetën dhe virtytin sesa për “dashurinë” (e cila siç shfaqet te kënga supozoj nuk është pastër Platonike). Dhe është e rradhës të vihet re që Paul më vonë ka thënë se kënga duhej të këndohej “money can buy me love” (paratë mund të më blejnë dashuri) duke e marrë parasysh eksperiencën e tij me famën dhe pasurinë. Por, mendimi bazë, “I don’t care too much for money, money can’t buy me love” (nuk shqetësohem shumë për para, paratë nuk mund të më blejnë dashuri) do të miratohet nga shumë filozofë prej kohës antike deri në ditët e sotme.
“A Hard Day’s Night”
Karl Marks do e pëlqente këngën “A Hard Day’s Night.” Që shkruan për “klasën punëtore të izoluar,” Marks përshkruan si punëtori është vetvetja vetëm kur është në shtëpi. Kur është në punë, nuk është vetvetja, i degraduar në nivelin e kafshës dhe i detyruar të bëjë çfarëdo që i thuhet. Një “ooowwwwww” e jashtëzakonshme në mes të këngës është një e qarë ekstatike e nevojës për të qenë me të dashurit, ose ulërimë e një kafshe që çdo ditë “punon si qen”.
“Nowhere Man”
“Nowhere Man” është përshkrim klasik i dikujt që ec pa drejtim dhe qëllim, është i shkëputur nga bota moderne. Niçe ka menduar një përgjigje të përshtatshme, humbjen e kuptimit në lidhje me “vdekjen e Zotit” që do të shkaktonte një lloj paniku. Por “Nowhere Man” si duket ndjehet thjeshtë apatik.
“Eleanor Rigby”
Një individualizëm i përhapur karakterizon shoqërinë moderne kapitaliste; dhe individualizmi prodhon, pothuajse në mënyrë të pashmangshme izolimin dhe vetminë. Kjo këngë e McCartney kap në mënyrë të egër përshkruan vetminë e një gruaje që sheh si njerëzit e tjerë martohen, por jeton deri në fund të jetës së saj vetë, aq jo miqësore, saqë askush nuk shkon në funeralin e saj. “Eleanor Rigby” shtron pyetjen: “Të gjithë njerëzit e vetmuar, nga vijnë ata të gjithë?” Shumë teoricienë socialë do të thoshin se ato prodhohen nga një sistem që është më shumë i interesuar për konkurrencën dhe tregtinë sesa komunitetin.
“Help”
“Help!” është një shprehje shqetësuese nga zemra e pasigurisë e ndjerë nga dikush që bën kalimin nga besimi i verbër i rinisë në një njohje më të ndershme dhe të rritur se sa i duhen të tjerët. Ku “Eleanor Rigby”, është e trishtuar, “Help!” është e hidhëruar. Thellë në vete, është një këngë për vetëdijen dhe thyerjen e iluzioneve.
“With a Little Help from My Friends”
Kjo këngë është në skajin e kundërt të spektrit nga “Help!”. Me melodinë e saj të këndshme, “With a Little Help from My Friends” shpreh sigurinë e dikujt që ka miq. Ai nuk tingëllon si dikush me ndonjë talent apo ambicie të mëdha; të keni miq për të “kaluar kohë” është e mjaftueshme. Filozofi i lashtë Grek Epikuri do të aprovonte. Ai thotë se nuk nevoitet shumë për të qenë i lumtur, por nga ato gjëra që janë të nevojshme, më e rëndësishmja deri tani është miqësia.
“In My Life”
“In My Life” është një këngë delikate, një nga më të shkëlqyeshmet e John Lennon. Ka të bëjë me dëshirën për të mbajtur dy qëndrime së bashku në të njëjtën kohë, edhe pse ato disi bien ndesh. Ai dëshiron të mbajë përkujtimin e tij të dashur për të kaluarën, por gjithashtu dëshiron të jetojë në të tashmen dhe të mos mbetet i ngulitur në kujtimet e tij ose të detyruar prej tyre. Si “Help!” është gjithashtu një reflektim në procesin e kalimit përtej rinisë.
“Yesterday”
“Yesterday”, një nga këngët më të famshme të Paul McCartney ofron një kontrast interesant me “In My Life”. Këtu këngëtari preferon të kaluarën mbi të tashmen – “Unë besoj në “dje” – dhe është mbyllur plotësisht pa asnjë dëshirë të pajtohet me të tashmen. Është një nga këngët me mbi 2,000 versione të regjistruara nga artistë të ndryshëm. Çfarë thotë kjo për kulturën bashkëkohore?
“Hey Jude”
“Hej Jude” shtron virtytin e një këndvështrimi të gëzuar, optimist, jo cinik të jetës. Bota do të shfaqet një vend më i ngrohtë për dikë me zemër të ngrohtë, ndërsa “është një budalla që e luan mirë, duke e bërë këtë botë pak më të ftohtë”. Ajo gjithashtu na thotë, në mënyrë modeste, të “jetojmë në mënyrë të rrezikshme”, siç e vendos Niçe në The Gay Science. Disa filozofi argumentojnë se mënyra më e mirë për të jetuar është të bëhemi të sigurt kundër dhimbjes në zemër ose fatkeqësive. Por Jude i është thënë të jetë i guximshëm, dhe të lë muzikën dhe dashurinë nën lëkurën e tij, sepse kjo është mënyra për ta përjetuar botën në mënyrë të plotë.
“Let it Be”
“Let it Be” është një këngë e pranimit, madje edhe e dorëheqjes. Ky qëndrim gati fatalist është ai që shumë filozofë të lashtë rekomanduan si rruga më e sigurt drejt lumturisë. Mos luftoni kundër botës: përputheni veten me të. Nëse nuk mund të merrni atë që dëshironi, dëshironi atë që mund të merrni.
Këngëtari dhe kompozitori i njohur Elton Deda u shpreh se muzikantët profesionistë dhe të mirë në Shqipëri po vijnë duke u pakësuar gjithnjë e më tepër.
Sipas artistit të mirënjohur, Shqipëria ka mundësi të prodhojë këngëtarë, dhe artistë të mirë, por politikat dhe strategjitë nuk janë të duhurat, e si të tilla ato nuk lejojnë të zhvillohen më tej, deri në kapërcim, pse jo, edhe të kufijve.
A ka artistë të denjë sot Shqipëria?
“Mendoj që kemi pasur shumë dhe nga viti në vit fillojnë e pakësohen. Pjesa më e madhe e asaj që prodhohet nuk bën. Në çdo klub që shkojnë servilet e njëjta muzikë. Duhet ndryshuar mentaliteti, ka gjëra të reja në këtë botë, ka gjëra shumë të bukura, nuk është vetëm një model. Kemi gjetur model të keq, këngët që dëgjojmë në radio kanë të njëjtin beet, të njëjtin tekst, të njëjtën muzikë, si turke e përzier me otoman dhe kjo nuk është e mirë nëse do shohim civilizimin perëndimor”, tha ndër të tjera Elton Deda, i ftuar në emisionin “Provokacja” të Mustafa Nanos.
Për artistin, duhet ndryshuar mentaliteti i muzikës që prodhohet dhe duhet parë drejt civilizimit perëndimor, duke prodhuar modele dhe gjëra të reja.
“Ëndrrat tona atë kohë ka qenë që të ishim “Deep Purple” të Shqipërisë apo “Led Zeppelin”, grupe me peshë. Nuk është se jam zhgënjyer, kemi ndjekur linjën tonë nuk kemi bërë shumë kompromis dhe sot e kësaj dite vazhdojmë të marrim frytet e punës tonë”, theksoi Deda.
Këngautori i njohur u shpreh se “në një moment artisti është edhe ëndërrimtar por bëhet edhe pragmatist. E mira është që idetë në çdo vend i vogël apo i madh, duhet ti thuash”.
Ai bëri edhe një krahasim me tregun muzikor jashtë vendit.
“Në tregun jashtë ka disa parametra dhe të dhëna që nuk të lënë të gabosh plus që varet edhe nga lidhjet dhe mundësitë që ke për të pasur arritje. Unë kam jetuar në Neë York edhe është një xhungël e vërtetë. Takoja çdo ditë artistë që punonin kamerierë dhe punonin në punë të rëndomta, ditën punonin dhe natën bënin audicione”, u shpreh Deda.
Lidhur me afirmim e disa këngëtarëve shqiptarë në botë, siç është Rita Ora, Dua Lipa etj, ai tha se edhe në Shqipëri ka talentë, por nuk kultivohen dhe nuk vlerësohen.
” Kemi nevojë të jemi në tokën duhur sepse farën e kemi. Mjafton të tregoj eksperiencën time në “The Voice of Albania” ku për 3 vjet kam parë çudira. Vajza dhe djem të rinj që këndonin shumë bukur ndaj thashë që e rëndësishme është se në çfarë toke do të mbillet kjo farë, çfarë zone të ujitet, si do kujdesen njerëzit dhe fatkeqësisht në Shqipëri jemi pak ngadalë në këtë pikë”.
“Kjo nuk është ankesë por një realitet që duhet ta pranojmë të gjithë. Është një vend i vogël me mentalitet ballkanik. Këtu ekziston një treg pa lidhje që nuk zhvillohesh dot. Unë e konsideroj këtë pasojë si të ardhur zinxhir gjatë viteve që pas 90’, që nga politika, strategjitë e ndjekura për të ndihmuar artin. Artisti gjithmonë e do një sponsor sepse ka kosto. Në momentin që ka një politikë të shëndoshë, e cila krijon një strategji për artin, sigurisht që ka edhe art të mirë, duhet të ketë një strategji të mirë sepse ndryshe do përfundojmë kështu si kemi përfunduar”, theksoi Elton Deda.
Sot sipas tij, gjendja është e mjerueshme.
“Ne kemi shumë pak këngë që kanë një poezi të mirë, shumica e atyre që qarkullojnë janë tepër vulgare. Është e frikshme sepse kur flasim për artin, flasim për formën më të lartë të estetikës njerëzore. Tregu i lirë nuk ka nevojë të frenohet, tregu i lirë rregullohet me ndërgjegjësimin edhe të muzikantëve edhe të politikave. Aktivitetet duhet të fillojnë nga morali, në fund të fundit ka shumë moral brenda, arti jep mesazhe përmes tij. Shumica e njerëzve janë të lodhur, të varfër dhe arti jep mesazhe për t’i pakësuar këto”, u shpreh Elton Deda. / noa.al/ KultPlus.com
Ndërsa infeksionet masive godasin edhe në vendet që dukeshin se e kishin zbutur koronavirusin, zyrtarët po kthehen drejt qasjeve të targetuara dhe të shpejta, por fleksibile, për të ndaluar valët e treta ose të katërta. Kina po teston punonjësit e restoranteve dhe shoferët shpërndarës të ushqimeve, bllok pas blloku pallatesh. Koreja e Jugut u thotë njerëzve të mbajnë dy lloje maskash për situata të ndryshme sociale me risk. Gjermania kërkon që komunitetet të mbyllen kur numri i infeksioneve kalon pragje të caktuara. Britania do të ketë në shënjestër shpërthimet lokale. Në të gjithë botën, qeveritë që dukej se e kishin zbutur koronavirusin po përshtaten me realitetin e ri, dhe mendimin se sëmundja është këtu për të qëndruar. Por duke u larguar nga izolimet e dëmshme mbarëkombëtare, ato po kërkojnë mënyra të targetuara për të gjetur dhe ndalur shpërthimet para se të bëhen valë të treta ose të katërta.
Strategji të ndryshme për qëllim të njëjtë
Ndërsa detajet ndryshojnë, strategjitë synojnë t’u japin qeverive fleksibilitet, që të shtrëngojnë ose lehtësojnë masat, sipas nevojës. Ato synojnë një përzierje të testimit dhe monitorimit intensiv, kohë të shpejtë të reagimit nga autoritetet, menaxhim strikt të kufijve dhe kujtesa të vazhdueshme për qytetarët, mbi rreziqet e kontaktit të shpeshtë njerëzor. Strategjitë shpesh i detyrojnë qeveritë qendrore dhe zyrtarët lokalë të ndajnë të dhëna dhe të punojnë ngushtë së bashku, duke kapërcyer sistemet kompjuterike të papajtueshme, luftërat e egove dhe rivalitetet e tjera burokratike. Tashmë, në Britani, disa zyrtarë lokalë thonë se përpjekjet e tyre nuk janë të koordinuara sa duhet.
Ndryshimi i strategjive është një konfirmim që edhe vendet më të suksesshme nuk mund të shpallin fitoren, derisa të gjendet një vaksinë. Ato gjithashtu nxjerrin në pah sfidën e përballuar nga vende si Shtetet e Bashkuara, Brazili dhe India, ku autoritetet kurrë nuk frenuan plotësisht shpërthimet fillestare, dhe nga ku koronavirusi do të rrezikojë të përhapet.
“Gjithmonë do të jetë me ne”, thotë Simon James Thornley, epidemiolog nga Universiteti i Auckland në Zelandën e Re.
“Unë nuk mendoj se mund ta eliminojmë virusin. Ne do të duhet të mësojmë të jetojmë me virusin”. Edhe në vendet ku koronavirusi dukej se ishte nën kontroll, shpërthimet masive mbeten një rrezik i madh. Në Tokio ka pasur 253 infeksione të reja javën e kaluar, 83 nga një lagje me klube nate. Në Gütersloh në Gjermaninë perëndimore, më shumë se 1.500 punëtorë nga një fabrikë për përpunimin e mishit dolën pozitivë, duke bërë që autoritetet të mbyllnin dy qarqe, transmeton KOHA.
Koreja e Jugut, një tjetër shtet që u lëvdua për reagim të shpejtë, ka njoftuar dhjetëra infeksione të reja ditët e fundit. Në Romë, e cila kohët e fundit doli nga një prej izolimeve më të rrepta në Evropë, 122 persona janë pozitivë, të lidhur me një rast vatre në një spital, Instituti San Raffaele Pisana. Disa ditë më vonë, 18 njerëz që jetojnë në një ndërtesë me banjë të përbashkët dolën pozitivë me virusin.
“Sapo ne ulëm vigjilencën, na goditi”
“Sapo ne ulëm vigjilencën”, thotë Paolo La Pietra, që zotëron një dyqan duhani në këtë lagje, “na goditi”. Koreja e Jugut e quan strategjinë e saj “karantinë të jetës së përditshme”. Vendi kurrë nuk zbatoi masat e rrepta që u panë në vende të tjera, dhe masat për distancimin shoqëror, megjithëse inkurajohen fuqimisht, mbeten udhëzime. Megjithatë, ajo ka vendosur një objektiv të një maksimumi rreth 50 infeksioneve të reja në ditë – një objektiv që thotë se sistemi i vet shëndetësor publik, duke përfshirë edhe testimin dhe aftësinë për gjurmim, mund t’i përballojë.
Zyrtarët zhvendosin rregullat sipas nevojës. Pas një vale të dytë të infeksioneve që shpërtheu në Seul, zyrtarët e qytetit i detyruan njerëzit të mbajnë maska në transportin publik dhe ambiente të mbyllura publike për dy javë.
Nesër do të publikohet sezoni i tretë i serialit gjerman “Dark” në Netflix. Ky sezon është i treti dhe i fundit i këtij seriali psikologjik që është bërë i njohur ndërkombëtarisht, shkruan KultPlus.
Nesër më 27 qershor publikohet sezoni më i ri i këtij seriali që u bë popullor në mbarë botën seria e parë e së cilit u transmetua në vitin 2017. Në sagën e këtij seriali qëndron misteri në një qytet të vogël në të cilin udhëtohet nëpër kohë ku dhe ndodhin disa kthesa të çuditshme. Sezoni i ri pritet të jetë më i miri i serialit.
Nëpër disa uebfaqe amerikane “Dark” është zgjedhur si seria më e mirë e Netflix Original. /KultPlus.com
Ka mjaft pabesi, urrejtje, dhunë, absurditet, në njeriun mesatarë, aq sa të furnizojë çdo ushtri, në çdo ditë të dhënë.
Më të zotët për vrasje, janë ata që predikojnë kundër saj Më të zotët për urrejtje, janë ata që predikojnë dashuri Më të zotët për luftë, janë ata që predikojnë paqe.
Ata që predikojnë Zotin, kanë nevojë për Zotin Ata që predikojnë paqën, nuk kanë paqe Ata që predikojnë paqe, nuk kanë dashuri.
Kujdes nga predikuesit Kujdes nga të diturit Kujdes nga ata që gjithmonë lexojnë libra Kujdes nga ata që ose e urrejnë varfërinë ose janë krenarë me të.
Kujdes nga ata që ngutën të thurrin lavde Sepse kanë nevojë t’ua rikthesh lavdin Kujdes nga ata që ngutën të cenzurojnë Ata kanë frikë nga ajo që nuk e dine.
Kujdes nga ata që vazhdimisht kërkojnë turmat vetëm, ata janë asgjë Kujdes nga njeriu mesatarë, dhe femra mesatare Kujdes nga dashuria e tyre, dashuria e tyre është mesatare mesatarën kerkojnë.
Por, gjeniu gjendet në urrejtjen e tyre Ka gjenialitet të mjaftueshëm në urrjetjën e tyre që të ju vrasë Të vrasë këdo.
Duke mos dashur vetminë Duke mos e kuptuar vetminë Do jenë të gatshëm të shkatërrojnë çdo gjë Që është ndryshe nga ata.
Duke mos qenë të aftë të krijojnë art Nuk do e kuptojnë artin Dështimin e vet do e konsiderojnë si krijes Vetëm si dështim të Botës
Duke mos mundur të dashurojnë plotësisht Do besojnë se dashuria juaj është e pa plotë Dhe atëherë ata do urrejnë Dhe urrejtja e tyre do jetë perfekte Si një diamant vezullues Si një thikë Si një mal Si një tiger si kukutë*
Qyteti ilir i Albanopolit, në Zgërdhesh të Krujës, duhet të kthehet në një stacion për arkeologët dhe studiuesit, por edhe në një destinacion të mirëfilltë turistik.
Ministrja e Kulturës, Elva Margariti ka inspektuar punimet që po bëhen për ta pastruar nga vegjetacioni qytetin ilir të Albanopolit.
“Në qytetin ilir të Albanopolit, në Zgërdhesh të Krujës, i cili po pastrohet nga vegjetacioni, duke na zbuluar sërish madhështinë e një vendbanimi, i cili daton që prej shek. IV p.e.s”, është shprehur ajo.
“Falë punës së punonjësve të Drejtorisë Rajonale të Trashëgimisë Kulturore Tiranë dhe Bashkisë së Krujës”, ka theksuar Margariti, “po del në dritë ky qytet, që shtrihet në një hapësirë prej 8,2 hektarësh”.
“Fare pranë Krujës dhe kryeqytetit, rrënojat e këtij vendbanimi ilir, i identifikuar së pari nga albanologu austriak Johann Georg von Hahn dhe thelluar nga arkeologu dhe studiuesi ynë Selim Islami, dëshmojnë për lavdinë e tij të dikurshme”, ka shtuar ministrja.
Ministrja është shprehur se, “ai duhet të kthehet në një stacion për arkeologët dhe studiuesit, por edhe në një destinacion të mirëfilltë turistik”. /Atsh /KultPlus.com
‘’Kosova s’mund të marrë frymë’’, ‘’Jo racizmit’’ e ‘’Po Kosovës’’ ishin disa prej thirrjeve që një grup i vogël qytetarësh i shpalosi gjatë të premtes para dyerve të Zyrës së BE-së në Prishtinë.
Përmes simbolikës së gjunjëzimit përfaqësuesi i këtij grupi, Ndriqim Çekaj, tha se qëllimi i kryesor i tyre është që të tregojnë se Kosovës po i bëhet padrejtësi.
Ndërkohë theks të veçantë, sipas tij, duhet t’u vihet premtimeve të shumta që përfaqësues evropianë kanë dhënë për liberalizimin e vizave në takimet me politikanët kosovarë, raporton KOHA.
Ai ka thënë se BE-ja ia ka mbyllur padrejtësisht dyert një vendi si Kosova, derisa shprehet se po bëhet pak edhe në dialogun mes Kosovës dhe Serbisë.
Ai e ka quajtur racizëm diskriminimin që po u bëhet kosovarëve, por ka shtuar se faj jo të vogël kanë edhe institucionet vendore.
Ky grup nuk e ka përjashtuar mundësinë e aksioneve të ngjashme simbolike para dyerve të ambasadave që veprojnë në Kosovë. Koha.net / KultPlus.com
Michael Jackson u lind më 29 gusht 1958, Gary, Indiana dhe vdiq më 25 qershor 2009, Los Anxhelos, Kaliforni. Ishte muzikant, këngëtar, autor, producent, kompozitor, koreograf, prodhues, kërcimtar amerikan, shkruan KultPlus.
I pagëzuar si ‘Mbreti i Popit’, apo siç kanë dëshirë ta quajnë adhuruesit e kësaj muzike, ‘King of Pop’, ai njiihet si një nga artistët më të mëdhenj të të gjitha kohërave. Kontributet e tij në muzikë, kërcim, modë, e kanë bërë atë figurë globale në kulturën botërore për më shumë se katër dekada. /KultPlus.com
Më poshtë një nga këngët e tij të njohura “You are not alone”, bashkë me tekstin:
Të premten në Ministrinë e Arsimit, Shkencës dhe Zhvillimit Teknologjik të Serbisë është nënshkruar një memorandum i “mirëkuptimit në arsim” në mes të Fakultetit të Gjuhëve të Huaja të Universitetit të Tiranës dhe Fakultetit Filologjik të Universitetit të Beogradit.
Këtë e ka bërë të ditur Ministria e Arsimit të Serbisë të premten në faqen zyrtare.
Sipas njoftimit, duke konstatuar rëndësinë e edukimit në zhvillimin nacional dhe vlerën e bashkëpunimit ndërkombëtar, memorandumin e kanë nënshkruar dekanja e Fakultetit Filologjik të Beogradit, Liljana Markoviq dhe dekani i fakultetit në Tiranë, Artur Sula.
Ministri serb i Arsimit, Mladen Sharçeviq ka thënë se memorandumi është hap i rëndësishëm në drejtim të bashkëpunimit në mes të dy vendeve në fushën e edukimit dhe shkencës. Sipas tij, edukimi dhe shkenca janë komponentë që afrojnë njerëzit.
“Kemi përkrahur dhe kemi ndihmuar që këto dy fakultete të bashkëpunojnë. Hapi i ardhshëm është bashkëpunimi i Universitetit të Beogradit dhe Universitetit të Tiranës. Në fillim të muajit do të nënshkruajmë memorandum me ministrinë përkatëse të Shqipërisë, pasi duam të inkurajojmë bashkëpunimin në fushën e shkencës”, ka thënë Sharçeviq.
Ai ka njoftuar të ftuarit nga Shqipëria me sistemin e arsimit dhe edukimit në Serbi dhe deklaroi se ministria ka siguruar libra shkollorë për studentët në Serbi që ndjekin mësimet në gjuhën shqipe.
Dekanja e fakultetit në Beograd ka thënë se me memorandum krijohen mundësi tjera të bashkëpunimit, edhe për studimet Master dhe të doktoraturës.
Ndërkohë Artur Sula ka thënë se tani ka mundësi të shumëfishtë të bashkëpunimit me fakultetet në Beograd. Sipas tij nuk ka pengesa për bashkëpunim në nivel universitetesh.
“Hapi i parë pas nënshkrimit të këtij memorandumi është rinovimi i mësimit të gjuhës serbe në fakultetin në Tiranë”, ka thënë Sula.
Më kanë ngatërruar me shumë burra më kanë parë me ta jam zgërdhi krah tyre kam pshty brenda gojëve të tyre.
Më kanë ngatërruar me shumë burra me ata që i lanë gratë e tyre për mua kemi bërë pestil, misër e trosha bashkë jemi ly me vaj kokosi, me ujë e sodë buke me këta burra, kemi luajtur shah-mat me ta, i jam futur oqeanit për së shkurti e në mars, kemi soditur pulëbardhat netëve, jemi fshehur në podrumet e mahallave.
Më kanë ngatërruar me shumë burra me krejt këto mendje ngjyrë mashkulli me këta trupa ky hyj e tradhëtoj plot romane, me ta, i lexuam buzë liqenit në Ulqin, shumë herë vodhëm prej dhomave të hotelit.
Më kanë ngatërruar me shumë burra me dylbi, bota më pa me ta
me këta djem, kemi grushtuar të tjerët
kemi pirë inatin
kemi vjellë inatin
kemi gënjy bashkë
kemi nemur e kemi ofendu
me ta, qiell, kishë e xhami kemi tejkalu.
Më kanë ngatërruar me shumë burra
më kanë shitur tek ta, pa gjë n`shkëmbim
më kanë ndjekur kur bëja kurvëri
kur lyenim mustaqet me të zezë
kur preknim vetullat dhe kofshët
kur rrinim larg njerëzve, që të mos i lëndonim.
Më kanë ngatërruar me shumë burra
që pos puthjeve, donin ende
se burrat pritet të mos mjaftohen
dikush donte mëngjesin, dikush qepët taze në pjatën e sallatës
Këngëtarja Altuna Sejdiu- Tuna, njihet për baladat e saj të fuqishme, një pjesë e të cilave janë shkruar e kompozuar nga Armend Rexhepagiqi dhe Aida Baraku, shkruan KultPlus.
KultPlus ju sjell njërën nga baladat më emocionale të Tunës, këngë kjo që i këndon një fati tragjik të një dashurie të humbur.
‘Bileta’ është kënga me të cilën Tuna është prezantuar në Top Fest-in e vitit 2007.
“Nëse është ide e mirë, vazhdoni bëjeni. Është shumë më e lehtë të kërkosh falje sesa të marrësh leje”.
(Grace Hopper udhëhoqi ekipin që krijoi përpiluesin e parë kompjuterik, u bashkua me Marinën gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe programoi kompjuterin Mark I)
“Nuk ka asnjë rrugë mbretërore të shtruar me lule drejt suksesit. Dhe nëse ka, unë nuk e kam gjetur, sepse nëse kam arritur diçka në jetë, e kam arritur sepse kam qenë e gatshme të punoj shumë”.
(Madam C.J. Walker shpiku një linjë të produkteve të kujdesit të flokëve për afrikano-amerikanet në vitin 1905 dhe përfundimisht u bë një nga gratë e para amerikane si milionere e bërë vetë.
“Është një gjë e çuditshme, por problemet imagjinare janë shumë më të vështira se ato reale”.
(Një reformatore sociale e përkushtuar për mirëqenien e të sëmurëve mendorë, Dorothea Dix loboi me ligjvënësit e Shteteve të Bashkuara dhe ata kanadezë, për të krijuar spitale shtetërore për të sëmurët mendorë.)
“Ndonjëherë mund të jem e gatshme të jap mësim falas, por nëse paguhem, unë kurrë nuk do të bëj punën e një burri, për më pak se paga e një burri”.
(Pasi punoi me Kryqin e Kuq Ndërkombëtar gjatë vizitës në Evropë, Clara Barton loboi për një degë amerikane kur u kthye në shtëpi. Ajo themeloi Kryqin e Kuq Amerikan në vitin 1881)
“Lavdia e çdo brezi është të krijojë precedentët e vet.”
(Përveç se është gruaja e parë që argumentoi një çështje përpara Gjykatës së Lartë, Belva Lockwood kandidoi për presidente dy herë! Në fund të fundit, ligji ndalonte vetëm gratë që të votonin, jo që të merrnin vota).
“Unë kurrë nuk dyshova se të drejtat e barabarta ishin drejtimi i duhur. Shumica e reformave, shumica e problemeve janë të komplikuara, por për mua nuk ka asgjë të komplikuar në barazinë gjinore”.
(Një udhëheqëse në shtyrjen e të drejtave të votimit të grave, Alice Paul përfundimisht formoi Partinë Kombëtare të Gruas dhe u bë një figurë kryesore në miratimin e Amendamentit të 19-të).
“Puna e sotme është historia e së nesërmes dhe ne jemi krijuesit e saj.”
(Më shumë se 59 milionë gra janë bashkuar me Girl Scoutët e Amerikës që kur Juliette Gordon Low themeloi organizatën më 12 mars 1912).
“Nëse shoqëria nuk do të pranojë zhvillimin e lirë të gruas, atëherë shoqëria duhet të rimodelohet.”
(Gruaja e parë që mbaron shkollën mjekësore në Shtetet e Bashkuara – Kolegji Mjekësor i Gjenevës në Nju Jork – Dr. Elizabeth Blackwell më vonë krijoi një shkollë mjekësore veçanërisht për gratë në vitet 1860).
“Kauza e lirisë nuk është kauza e një race apo sekti, një partie apo një klase – është kauza e njerëzimit, e të drejtës së lindur të njerëzimit”.
(Në moshën 65 vjeçare, Anna Cooper u bë gruaja e katërt afrikano-amerikane që mori doktoraturë në Histori nga Universiteti i Parisit-Sorbonne në vitin 1924).
“Optimizmi është besimi që çon drejt arritjeve.”
(Helen Keller humbi shikimin dhe dëgjimin kur ishte vetëm një vjeç. Ajo u bë personi i parë i shurdhër dhe i verbër që u diplomua në Arte).
“Gjëja më e vështirë është vendimi për të vepruar, pjesa tjetër është thjesht këmbëngulje”.
(Amelia Earhart ishte një pilote amerikane, gruaja e parë që fluturoi vetëm nëpër Oqeanin Atlantik. Në vitin 1932, ajo gjithashtu u bë personi i parë që fluturoi përtej Atlantikut dy herë. Ajo u zhduk në vitin 1937).
“Akti më i guximshëm është ende që të mendosh për veten, me zë të lartë”.
(Coco Chanel është një nga emrat më të njohur në botën e modës. Ajo ndihmoi në revolucionarizimin e modës për gratë, duke e bërë të zakonshme të vishen për komoditet dhe jo vetëm elegancë).
“Pjesa më e madhe e lumturisë apo e mjerimit tonë varet nga prirjet tona dhe jo nga rrethanat”.
(Gruaja e Xhorxh Uashingtonit, Marta, ishte Zonjë e Parë para se të ishte gjë në modë; termi “Zonjë e Parë” nuk u bë i njohur deri shumë vite pas vdekjes së saj. Ndryshe nga shumë gra të tjera në fillim të shekullit të 18-të, Marta mësoi si të lexonte dhe të shkruante).
“Jeta zvogëlohet ose zgjerohet në përpjesëtim me guximin e njeriut”.
Anaïs Nin është një tjetër autore femër që kapërceu pengesat, lindur gati një shekull pas Evans / Eliot. E rritur në Francë nga prindër me prejardhje kubane, ajo përfundimisht u zhvendos në Amerikë. Atje, ajo do të fitonte lavdërime për tregimet e saj të sinqerta dhe ditarët, duke fituar çmimin “Gruaja e Vitit” të LA Times në vitin 1976. Ajo vdiq më 14 janar 1977.
Priceshë Diana
“Nëse gjen dikë që e do vërtet në jetë, atëherë kapu fort pas asaj dashurie. Nëse je mjaftueshëm me fat dhe gjen dikë që të do, po aq sa ti e do atë, atëherë duhet ta mbrosh atë dashuri”.
“Problemi më i madh në botë në ditët e sotme, është mungesa e tolerancës. Çdokush është intolerant me të tjetrët…”.
“Unë nuk dua dhurata të shtrenjta; Nuk dua të blihem me lekë. Kam gjithçka materiale që dua, por e kam edhe nevojën për të pasur për një person që të më qëndrojë pranë, që të më bëjë të ndihem e mbrojtur dhe e sigurtë”.
“Çdokush nga ne duhet ta shprehë se sa shumë përkujdesemi për njëri-tjetrin, dhe, në të njëjtën kohë, se sa shumë përkujdesemi ne për veten tonë”.
“HIV-i nuk i bën personat të rrezikshëm për t’i pasur pranë, ndaj shtrëngoja dorën atyre dhe dhuroji një përqafim. Një Zot e di se sa shumë kanë nevojë ata për këtë gjë”.
“Njerëzit mendojnë se në fund të ditës, të kesh pranë një mashkull është arritja më e madhe. Për mendimin tim, arritja më e madhe në fund të një dite është një punë e realizuar mirë”.
“Mendoj se sëmundja më e madhe, nga e cila bota ka vuajtur dhe vazhdon të vuajë, është ndjesia e njerëzve se u mungon dashuria, ndaj unë e di se duhet të dhuroj dashuri për një minutë, për gjysmë ore, për një ditë, për një muaj etj. Ama unë e di se duhet të fal dashuri. Jam shumë e lumtur që e bëj këtë gjë. Unë dua ta bëj vazhdimisht këtë gjë”.
Isabell Allende
“Biblioteka banohet prej shpirtërave që dalin nga faqet e librave gjatë natës”
“Shkruaj atë që nuk duhet harruar”
“Sa më shumë jetoj, aq më e painformuar ndihem. Vetëm të rinjtë kanë një shpjegim për gjithçka”
“Pranoni fëmijët ashtu si pranojmë pemët – me mirënjohje, sepse janë një bekim – por mos kini pritshmëri apo dëshira. Nuk mund të presësh që pemët të ndryshojnë, ju i doni ashtu si janë”
“Nuk ka vdekje, bijë. Njerëzit vdesin vetëm kur ne i harrojmë”, më shpjegoi shkurt ime më, para se të ikte. “Nëse më kujton, unë do të jem me ty gjithmonë”
“Ne kemi vetëm atë që japim”
“Frika është e pashmangshme, këtë më duhet ta pranoj, por nuk mund ta lejoj që të më paralizojë”
“Nuk mund ta gjesh dikë, që nuk dëshiron të gjehet”
“Burri bën atë që mundet; gruaja bën atë që burri s’mundet ta bëjë”
“Fjalët nuk janë shumë të rëndësishme, kur dallon qëllimet”
“Ndoshta jemi në këtë botë për të kërkuar dashurinë, për ta gjetur dhe humbur, sërish e sërish. Me çdo dashuri, ne rilindim, dhe me çdo dashuri që merr fund, kemi një plagë të re. Unë jam e mbushur me plagë krenare”
“Ju jeni rrëfimtari i historisë tuaj, dhe ju mund të krijoni, ose jo, legjendën tuaj”
“Të shkruarit është një proces, një udhëtim në kujtesë dhe në shpirt”
“Kjo është për të qetësuar ndërgjegjen tonë, e dashur”, i shpjegoi ajo Blancas. “Por nuk i ndihmon të varfërit. Të varfërit nuk duan bamirësi; ata kanë nevojë për drejtësi” (Nga SHtëpia e shpirtrave)
“Nëse shkruaj diçka, kam frikë se do të ndodhë, dhe nëse dashuroj shumë, kam frikë se do ta humbas atë person; megjithatë, nuk mund të pushoj së shkruari, apo dashuruari…”
“Heshtje para se të lindësh; heshtje pasi vdes. Jeta është veçse zhurmë, në mes dy heshtjeve të padepërtueshme”./bota.al/ KultPlus.com
Ministrja e Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Vlora Dumoshi, realizoi një takim virtual me Ambasadorin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës në Kosovë, Philip Kosnett, shkruan KultPlus
“Ministrja Dumoshi tha se MKRS-ja ka rritur përkrahjen në mënyrë të vazhdueshme për të rinjtë e të gjitha komuniteteve që jetojnë në Kosovë”, thuhet në komunikatë.
Këtu keni komunikatën e plotë:
“Ministrja e Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Vlora Dumoshi, realizoi një takim virtual me Ambasadorin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës në Kosovë, Philip Kosnett, me të cilin diskutuan për bashkëpunimin mes MKRS-së dhe Ambasadës së SHBA-së në Kosovë.
Ministrja Dumoshi e informoi Ambasadorin Kosnett për projektet dhe planet që është duke i konkretizuar MKRS-ja në fushat që mbulon ministria, me theks projektet dhe mbështetjen e të rinjve në Kosovë. Ajo theksoi se ministria po punon në vazhdimësi që të ketë kujdesin e veçantë tash në këtë kohë të pandemisë që të plotësojë prioritetet e kërkesat e të rinjve dhe organizatave rinore.
Ministrja Dumoshi tha se MKRS-ja ka rritur përkrahjen në mënyrë të vazhdueshme për të rinjtë e të gjitha komuniteteve që jetojnë në Kosovë.
Po ashtu gjatë takimit ministrja Dumoshi vlerësoi mbështetjen e Ambasadës në projektet për trashëgiminë kulturore.
Ministrja Dumoshi e falënderoi ambasadorin për bashkëpunimin e frytshëm që Ambasada ka pasur deri tani me ministrinë, në shumë projekte që kanë qenë të interesit të dyanshëm dhe pret që ky bashkëpunim të vazhdojë edhe në të ardhmen.
Ambasadori Kosnett siguroi Ministren lidhur me interesimin e ambasadës për të vazhduar mbështetjen e punës së ministrisë, përfshirë këtu zhvillimin e mundësive ekonomike për rininë dhe përmirësimin e trashëgimisë kulturore të vendit, në kontekstin e zhvillimit të industrisë së turizmit”.
Para pak ditësh Rita Ora foli për jetën e saj si emigrantë në Britaninë e Madhe. Ndonëse sot gëzon famë, prestigj dhe radhitet si një nga artistët më të paguara në Britani të Madhe, fillimet e saj nuk ishin të lehta, e aq më pak për familjen.
Çifti, Besnik dhe Vera Ora kanë tre fëmijë së bashku Elenën, Ritën dhe Donin dhe ata janë njëri nga çiftet e lumtura që komentohen vazhdimisht për raportin e tyre shumë harmonik.
Mirëpo rrugëtimi i tyre në jetë jo gjithmonë ka ngjasuar në fytyra të qeshura dhe luks. Rita ishte vetëm një vjeçe kur mamaja dhe babai i saj ikën nga Kosova për t’i shpëtuar luftës që shpërtheu në ish-Jugosllavi, me aeroplanin e fundit që fluturoi për Mbretërinë e Bashkuar, para se forcat serbe të merrnin nën kontroll aeroportin.
Por ëndrrat e tyre për një jetë të re u shkatërruan kur Rita dhe motra e saj tre vjeçare Elena u morrën nga prindërit dhe u vendosën në një shtëpi ku qëndruan për disa muaj, ndërsa statusi i tyre po vlerësohej.
Duke zbuluar atë që ajo kishte kaluar për herë të parë, Rita tha: “Ne ishim dërguar drejt në shtëpinë e fëmijëve, unë dhe motra ime, sepse mamaja ime dhe babai im ishin refugjatë dhe kështu ishim ne”.
Mirëpo kur statusi tyre u rregullua dhe u lejuan të qëndronin në Mbretërinë e Bashkuar, ata punuan fort që fëmijëve të tyre t’u ofronin jetë sa më të mirë.
Besniku punoi gjatë në një piceri përpara se të arrinte të hapte dhe të menaxhonte pub-in e tij.
Vera ishte një psikiatre që duhej të ritrajnohej sepse kualifikimet e saj që i kreu në Rusi nuk ishin njohur nga Mbretëria e Bashkuar, e cila më vonë do të diagnostifikohej edhe me kancer në gjinj e që duhej t’i nënshtrohej mazektomisë.
Sot prindërit e saj vazhdojnë një jetë normale, me Besnikun si sipërmarrës dhe Vera që punon si psikiatre, e tani së fundmi ka hyrë në radhët e NHS, në luftën kundër coronavirus-it. /Insajderi.com /KultPlus.com
Ç’thot’ ajo e ve e gjorë, -Mbretëreshë pa kurorë- Faqe-çjerrur, lesh-lëshuar, Shpirt e zëmër përvëluar; Gjysm’ e vdekur: “O Shqiptarë, Nënës mos ia bëni varrë!” Mbahu, Nëno, mos kij frikë Se ke djemtë n’Amerikë.
Qan e lutet Nën’ e mjerë, Kërkon vatrën edhe nderë, Do lirinë dhe atdhenë, Si ç’e pat me Skënderbenë, Bijt’ e besës thërret pranë. Kur i thirri dhe s’i vanë? Mbahu, Nëno, mos kij frikë, Se ke djemtë n’Amerikë.
Cilët jan’ ata tiranë Që të pren’ e që të vranë Që të therrë bij e bija, Dhe t’u-nxi, t’u-mbyll shtëpija? Derthni plumba, o Shqiptarë, Gjakn’ e Nënës për të marrë, Mbahu, Nëno, mos kij frikë, Se ke djemtë n’Amerikë.
Cilët bij të trathëtuan Dhe të doqnë dhe të shuan Dhe të lan’, o Shkab’ e ngratë Pa fole, pa zog, pa shpatë? Këta qena, o shok’ i mbytni, Mbushni gjyle që t’i shtypni. Mbahu, Nëno, mos kij frikë, Se ke djemtë n’Amerikë.
Sa kërkon e sa të duhen? Burrat nga detyra s’ndruhen! Trim i mirë do të japë, S’kursen jetën as paratë; Hithni, hithni tok dollarë, Të mos mbetemi të sharë. Mbahu, Nëno, mos kij frikë. Se ke djemtë n’Amerikë.
Do të ndihim pa kursyer Për ty, Nëna jon’ e vyer, Që me drit’ e nder të thuresh Dhe me bijt’ e tu të mburesh. Cila Nënë lyp paranë? Cilët bij me shpirt s’i dhanë? Mbahu, Nëno, mos kij frikë, Se ke djemtë n’Amerikë.
Armë dhe fishekë mblithni, Qesen edhe shpirtin hithni: Për lirin’ e vëndit t’onë, Sot -se nesër është vonë- Jepni, Nënën të shpëtoni, Komb e vatra të nderoni. Mbahu, Nëno, mos kij frikë Se ke djemtë n’Amerikë.
“Ty të dua si kurrë nuk kam dashur e si nuk do të dua më. Ti je dhe do të mbetesh e vetmja, e pakrahasueshme me asgjë tjetër. Eshtë diçka e pleksur dhe e thellë, diçka që më mban nga të gjitha anët, që kënaq të gjitha orekset e mia dhe përkëdhel sedrën time.
Realiteti yt gati zhduket. Përse sa herë mendoj për ty, të shoh me kostume të tjera, të ndryshme nga të tuat? Mendimi se ti je dashnorja ime më vjen rrallë, apo ti nuk formulohesh tek unë nga kjo. Kundroj fytyrën tënde të ndriçuar nga gëzimi, teksa lexoj vargjet e tua duke të admiruar.
Atëherë ajo ka një shprehje të shkëlqyer ideali, krenarie dhe mallëngjimi. Nëse mendoj për ty kur jam në shtrat, një krah i mbledhur, lakuriq, një kaçurrel i ngritur pak më lart se tjetri, duke parë tavanin. – Më duket se ti mund të plakesh duke u shëmtuar, por asgjë nuk do të dyve dhe të pavarur nga ne.
A nuk kam bërë gjithçka për të të lënë? A nuk ke bërë gjithçka që të duash të tjerë? Jemi kthyer prapë te njëri-tjetri, pasi jemi bërë për njëri-tjetrin. Të dua me gjithë zemër. Do doja të të dashuroja më shumë derisa të të bëja të lumtur, sesa të bëj edhe të vuash!
Unë dua të të shoh në përmbushjen e të gjitha dëshirave të tua”.
Para 57 vitesh, presidenti amerikan John F. Kennedy mbajti fjalimin e famshëm “Ich bin ein Berliner” (Jam qytetar i Berlinit) duke shprehur mbështetjen e Shteteve të Bashkuara për Gjermaninë Demokratike Perëndimore gjatë Luftës së Ftohtë.
Fjalimi i 26 qershorit të vitit 1963 ishte vlerësuar gjerësisht si fjalimi më i njohur i Luftës së Ftohtë dhe fjalimi më i famshëm antikomunist. /KultPlus.com
