Jeff Bezos, Bill Gates dhe Mark Zuckerberg kanë shtuar dhjetëra miliarda dollarë në pasurinë e tyre që nga fillimi i pandemisë COVID-19.
Gjithashtu edhe shefi i Applet, Tim Cook, i është bashkuar klubit të miliarderëve.
Derisa themeluesi i Facebookut, Mark Zuckerberg, iu bashkua anëtarëve të ashtuquajtur “Klubi i Centimiliarderëve”, pasi pasuria e tij u rrit mbi 100 miliard. Pjesë e tij janë vetëm Jeff Bezos e Bill Gates, shkruan Independent.
Miliarderët amerikanë të teknologjisë tani zënë shtatë prej 10 vendeve të personave më të pasur në botë, transmeton KOHA.
Një rritje jashtëzakonisht të madhe të pasurisë e pati pronari i Amazonit, Bezos, me mbi 75 miliardë dollarë.
Pasuria e arritur që nga fillimi i vitit nga 10 personat më të pasur në botë është ekuivalente me GP-në e më shumë se 90 vendeve në botë.
Me pasuri të kombinuar prej 938 miliardë dollarëve, top 10 personat më të pasur renditen në mesin e top 20 vendeve të botës në aspektin e GDP-së, duke lënë prapa madje edhe Holandën dhe Arabinë Saudite.
Vetëm Bezos do të renditej në vendin e 54-të, menjëherë prapa Zelandës së Re dhe Katarit.
Pasuria e kombinuar edhe 100 njerëzve më të pasur gjithashtu ka shënuar rritje që nga fillimi i këtij viti, dhe me mbi 3.3 trilionë dollarë ka GDP më të madhe se Britania e Madhe.
Vetëm SHBA-ja, Kina, Japonia dhe Gjermania renditen më lartë.
Bezos tani ka pasuri prej 190 miliardë dollarë, që pasohet nga Bill Gates me 120 miliardë.
Pak kohë më parë, ndërsa po flisja para Akademisë së Spanjës në Romë, një zonjë duke ujdisur telekamerën ma përplasi në fytyrë një dritë verbuese e s’po më linte të lexoja dot shënimet. Iu ktheva shumë i lënduar, sikurse më ka ndodhur edhe me fotografë të tjerë të pasjellshëm, duke i thënë se rregullat e ndarjes së punëve na mësojnë se kur unë jam duke punuar të tjerët duhet ta lënë punën. Dhe, zonja e fiku telekamerën, por mori pamjen e njeriut që i bien më qafë kot.
Në San Leo, bash javën që shkoi, ndërsa po shpallej një nismë shumë e bukur e komunës për rivlerësimin e peizazheve të vendit në pikturat e Piero della Francescas, tre veta po më verbonin me blicet e tyre, ndaj m’u desh t’u kujtoja rregullat e edukatës së mirë.
Dukej se në të dy rastet verbuesit nuk ishin tipa nga ata që futen në “Big Brother”, por, me gjasë, njerëz të mësuar dhe që vijnë me dëshirë në veprimtari të tilla për të ndjekur diskutime në një fushë të dijes. Gjithsesi, është e qartë se sindroma e syrit elektronik i uli ata nën nivelin që mbase aspironin, ngaqë, praktikisht të çinteresuar për çka po thuhej, donin vetëm ta regjistronin ngjarjen, qoftë edhe për ta vënë pastaj në YouTube. Nuk donin të kuptonin për çfarë po flitej, ngase atë që mund ta kishin rrokur përmes shqisave, mëtonin vetëm ta ruanin në kujtesën e telefonit celular.
Gjithëprania e syrit mekanik në vend të trurit më ngjan se ka ndryshuar mendërisht edhe njerëz përndryshe të qytetëruar. Nga veprimtaria ku qëllon të marrin pjesë, ata largohen duke marrë me vete ndonjë imazh, por pa kuptuar asgjë se ç’u tha e se ç’u bë (dhe do t’i kisha mirëkuptuar nëse do të isha ndonjë kërcimtar nudist). Sikundër e marr me mend, teksa i bien botës rrotull duke fotografuar çfarë u sheh syri, ata janë të dënuar që të nesërmen ta harrojnë ç’mundën të shohin një ditë më parë.
Në disa raste kam rrëfyer se ç’më ndodhi në Francë më 1960-n, kur pasi fotografova si i marrë një mori katedralesh, hoqa dorë përfundimisht nga bërja e fotografive. Sepse kur u ktheva në shtëpi nuk rikujtoja dot çfarë kisha parë, ndërsa nga udhëtimi më mbetën si kujtim vetëm disa foto pa vlerë. Prandaj, e flaka aparatin dhe gjatë udhëtimeve të mëvonshme atë që shihja mundohesha vetëm ta regjistroja në mendje. Si kujtim për më vonë, më shumë për të tjerët sesa për vete, blija kartolina shumë të mira.
Dikur kur isha vetëm njëmbëdhjetë vjeç, më tërhoqi vëmendjen poterja e pazakonshme në unazën e qytetit, ku më pati marrë osh turma e njerëzve. Pashë nga larg sesi kamioni pati përplasur një qerre që e ngiste një fshatar; kishte pasur edhe gruan me vete. Gruaja ishte plandosur përtokë me kafkën e çarë dhe dergjej mbi një grumbull gjaku dhe lënde trunore, ndërsa i shoqi e shtrëngonte në kraharor duke klithur nga dëshpërimi (në kujtimet e mia, ende të llahtarshme, skena më fanepsej si një tortë me pana e luleshtrydhe, e shkelur me këmbë). I terrorizuar nuk u avita më tepër, jo vetëm pse ishte hera e parë (fatmirësisht, edhe e fundit) që shihja tru të shpërndarë mbi asfalt, por sepse për herë të parë u gjenda përballë vdekjes. Dhe përballë dhimbjes, dëshpërimit.
Çfarë do të kishte ngjarë sikur të kisha pasur një celular me telekamera, sikurse e kanë sot të gjithë fëmijët? Mbase do ta kisha regjistruar skenën për t’u treguar miqve se unë isha aty, pastaj ndoshta këtë pasuri do ta hidhja në YouTube për të kënaqur ithtarët e tjerë të “schadenfreude”, ndryshe, të gazit që ndien nga gjëma e tjetrit. Pastaj, ku i dihet, duke regjistruar fatkeqësi të tjera, dhimbja e tjetrit s’do më bënte më përshtypje. Përkundrazi, unë ngjarjen e regjistrova në kujtesë dhe ato pamje edhe tash pas shtatëdhjetë vjetësh s’më hiqen nga mendja dhe vazhdojnë të më edukojnë: po, ato më bëjnë ta ndiej në shpirt dhimbjen e tjetrit. Nuk e di nëse djelmoshat e sotëm e kanë ende këtë mundësi për t’u ndjerë të rritur. Sot, kjo racë të rriturish ka humbur përgjithmonë, ngaqë fëmijët gjithë ditën e ditës i mbajnë sytë ngulur te telefonat celularë./Telegrafi/ KultPlus.com
Umberto Eco, critique et ecrivain italien. L’auteur du “Nom de la rose” et du “Pendule de Foucault” est venu a Paris presenter son dernier livre “Histoire de la laideur” paru en france le 2 octobre aux editions Flammarion. Ce livre illustre retrace en 15 chapitres les representations de la laideur dans la culture occidentale. Cette anthologie fait suite a “Histoire de la beaute” parue il y a deux ans et qui, traduit en 27 langues, s’est vendue a 500000 exemplaires. Paris,FRANCE-le 17/10/07
Në kuadër të 100-vjetorit të Luftës së Vlorës është bërë rijetëzimi i këngës himn “VLORA, VLORA”. Pas restaurimit të këngës së Kongresit të Lushnjë, ky është rasti i dytë i rijetëzimit të trashëgimisë historike artistike në fushën e muzikës patriotike.
Lajmin e ka bërë të ditur akademiku Vasil Tole i cili bën të ditur se rijetëzimi i këngës himn është bërë i mundur nga këngëtari zë artë Josif Gjipali dhe kompozitori i mirënjohur Klodian Qafoku përmes riharmonizimit, riorkestrimit për orkestër simfonike dhe rikëndimit të saj.
“Kjo këngë u krijua gjatë Luftës së Vlorës nga shqiptaro-amerikani i madh Thoma Nasi, dirigjenti i Bandës Kombëtare VATRA, pjesëmarrës në atë luftë, mbi poezinë e vlonjatit të rrënjës Ali Asllani. Thoma Nasi theksonte se dëshira për një muzikë të re, i dha atij mundësinë të kompozonte shumë këngë. Njё nga çastet më të paharruara të veprimtarisë së “Vatrës” në front më 1920 ishte kur pas largimit të italianëve, të gjithë shqiptarët që kishin marrë pjesë në luftë u futën në Vlorë me bandën në krye duke kënduar Vlora, Vlora, bjeri më të lumtë dora”, shprehet Tole.
“Kënga pati sukses të menjëhershëm dhe brenda pak ditëve u përhap në të gjithë Shqipërinë. Në një nga transmetimet e saj në radio, Dorothe Thompson tha se shqiptarët kur hidheshin në sulm kundër italianëve këndonin këngën “Vlora, Vlora”. Kjo këngë është bërë një nga klasiket shqiptare dhe ende këndohet sot. Gjëja që më ka habitur e befasuar më shumë është se si këngët që shkruaja arrinin të shpërndaheshin pothuajse brenda natës në të gjithë vendin dhe të këndoheshin e ekzekutoheshin pa nota të shtypura nga orkestrat vendase. Kudo që vizitonim qytete të mëdhenj a të vegjël, popullata vendase do të na përshëndeste duke kënduar këto këngë”, tha Tole.
Akademiku Tole shton se, “kënga në fjalë, si trashëgimi shpirtërore e asaj epopeje vjen në 100-vjetorin e Luftës së Vlorës si dëshmi unike e asaj lufte heroike që ribëri Shqipërinë. Ajo do të shpërndahet në një botim të veçantë si CD, për pjesëmarrësit e konferencës shkencore që do të organizojë Akademia e Shkencave si dhe për publikun e gjerë”.
“Kënga ka qenë pjesë e repertorit të korit LIRA të Korçës, Ansamblit të Ushtrisë, Orkestrës Frymore të Forcave të Armatosura dhe korit të Teatrit Kombëtar të Operas dhe Baletit”. Atsh / KultPlus.com
Autoritetet serbe ndalojnë përdorimin e flamurit kombëtar në Luginën e Preshevës, madje ato familje që përdorin flamurin kombëtar në dasma a tubime të ndryshme, do të gjobiten nga shteti serb.
Shqiptarët atje janë pakicë e vetme që nuk u lejohet përdorimi i simboleve kombëtare me ligj.
Lidhur me këtë akt, reaguan institucionet lokale nga viset e banuara me shqiptarë.
Kështu, një reagim ndaj këtij akti pati Nazmi Hajredini, kryetar i OVL UPÇMB-së, i cili kishte përjetuar vetë këtë akt, duke penguar përdorimin e flamurit në një festë familjare të tijin.
Kundër një vendimi të tillë të shteti serb kanë reaguar edhe përfaqësues tjerë lokalë.
Për shkak të veprimeve të tilla represive nga shteti serb, shumë shqiptarë nga atje janë detyruar të migrojnë. Lajmi.net / KultPlus.com
Hapësirat me bar natyral i zëvendësuan me bar artificial.
Mëmëdheun e ngopëm dhe e zbrazëm me Bar Hashashi.
Edhe bariu më i mirë sot e ka mendjen te telefoni dhe jo te bagëtia në mal.
Bariumin e shitëm në Azi, pastaj e blemë prapë ne si fshishkezZarre.
Barin e bletës e blejmë në Bullgari, ndërkohë ka me shumicë në Shqipni.
Bari – Durrës dhe e kundërta, emigrantët gjumosen ende nëpër korridoret e trageteve me jastëkun prej valixheje.
359 persona e kanë emrin Bari në Shqipëri, ku 3 prej tyre janë gra.
985 gra dhe vajza po në Albani quhen Barie. Në të vërtetë Bariu i vetëm është Krishti.
Pensionistët janë kategoria që ndikohet më shumë nga blerja e barnave pa udhëzues dhe u duhet të mjaftohen me shpjegimin e shkurtër që u jep farmacisti në momentin e blerjes së barit, i cili të gjithë shpjegimin e ka në gjuhë të huaj (Përjashtim bëjnë medikamentet e prodhuara në vendin tonë).
Muzika baritore, vazhdon të jetë helm për armikun që luftohet me çifteli dhe valë satelitore.
Prit gomar të mbijë bar! Gomari vazhdon të jetë i paragjykuar sepse punon shumë, është i dashur, i bukur, ka qumësht sherues, bërtet bukur, por edhe veglat i ka si emri Isa Boletini: të rënda.
Bari molës dhe bari i miut vazhdojnë të kenë erë dhe shije të mirë te ne. Me të parin helmohen fëmijët, me të dytin të rriturit.
Njësia e matjes së shtypjes atmosferike që matet me Bar, është Shtypje 1 bar. Këtu te ne nuk e ndjen më kush këtë gjë sepse jeta për këta është vetëm vetja.
Bari, është shpend notues, me pupla ngjyrë kafe, me sqep si të pulës, që jeton nëpër këneta dhe ushqehet me peshq të vegjël. Nuk e di pse nuk kundërmon më era peshk!
Baritoni më i mirë në lagjen time mbetet Hoxha. Por ai nuk e kapi kurrë klasin e ezanit të xhamive në Prizren.
Në fuckt, asnjë parim nuk kemi shkelur deri tani, ecim…
Reflektim dialektik nga kjo shkelje e shpejtë shputash mbi bar natyral /KultPlus.com
Këngëtarja Rita Ora është kritikuar nga përdoruesit e rrjetit social Twitter për “përvetësim kulturor”, shkruan KultPlus.
Krijuesja e shumë hiteve është akuzuar për “përvetësim kulturor” pas disa imazheve ku shihet Rita Ora me stil afrikan të flokëve me gërsheta, fotografi të cilat kritikët i morrën nga 2015.
Kohë më parë ajo tregonte për përvojat e saj pas shpëtimit nga persekutimi bashkë me familjen. Kritikët i shfrytëzuan këto fotografi për ta kritikuar këngëtaren shqiptare me famë botërore. /KultPlus.com
Publikohet historia e panjohur e Beqir Ballukut, ish-ministrit të Mbrojtjes Popullore, deputetit të Kuvendit Popullor, anëtarit të Byrosë Politike të Komitetit Qendror të PPSH-së dhe zv/kryeministrit të parë të qeverisë së drejtuar prej Mehmet Shehut, i cili u pushkatua në një tunel të fshehtë në periferi të Tiranës pranë fshatit Linzë më 5 nëntor të vitit 1975, pasi ishte dënuar me vdekje nga ana Gjykatës së Lartë të Republikës Popullore të Shqipërisë, i akuzuar si “kreu i grupit puçist në ushtri”.
Dëshmia e rrallë e Çlirim Ballukut, djalit të madh të familjes Balluku, që nga origjina e familjes, periudha e Monarkisë së Zogut, aktiviteti i tij gjatë Luftës Antifashiste, shkollimi, funksionet dhe detyrat pas vitit 1945, raportet e relatat me Enver Hoxhën, Mehmet Shehun, Hysni Kapon, Gogo Nushin, etj., nga udhëheqja e lartë e PPSH-së, si dhe përse filluan kritikat e goditja ndaj tij në vitin 1974, kush ishin ata që e sulmuan më shumë në mbledhjet e para, çfarë u tha ai fëmijëve të tij kur u kthye në shtëpi pasi ishte sulmuar si “armik i popullit”, internimi i tij dhe familjes, ekzekutimi bashkë me dy vartësit e tij, Petrit Dumen dhe Hito Çakon në një nga tunelet e fshehta të Linzës në periferi të Tiranës, si e mësoi familja atë gjë kur ishte në internim, e deri tek peripecitë e shumta pas viteve ’90-të për të gjetur eshtrat e tij në fshatin Vranisht të Vlorës, ku ishin groposur me urdhër dhe nën kujdesjen e Kadri Hazbiut.
“Goditja ndaj babait tonë, Beqir Ballukut, i cili prej vitesh mbante postin e Ministrit të Mbrojtjes dhe zv/kryeministrit të parë në qeverinë e kryesuar nga Mehmet Shehu, filloi në qershor-korrikun e vitit 1974 me mbledhjen e zgjeruar të Aktivit të Ushtrisë, e cila u mbajt në Vilën e Zogut të qytetit të Durrësit. Goditja ndaj tij ishte e parapërgatitur në bazë të një skenari të hartuar mjaft mirë nga krerët kryesorë të “piramidës” së lartë të PPSH-së, me njerëz të veçantë brenda radhëve të Ministrisë së Mbrojtjes.
Kjo gjë vërtetohet edhe nga fakti se akuzat ndaj tij filluan në një kohë që materiali me tezat që duheshin të paraqiteshin për diskutim në Këshillin e Mbrojtjes, nuk ishin bërë ende publike dhe ndodheshin të mbyllura në kasafortën e zyrës në Ministrinë e Mbrojtjes. Pas asaj ai u analizua edhe në mbledhjet e Byrosë Politike ku Enver Hoxha dha i pari orientimin e sulmeve ndaj tij, duke e akuzuar si tradhtarin më të madh që kishte pasur Shqipëria deri në atë kohë.
Pas atyre mbledhjeve të Byrosë Politike, babai u analizua edhe në Plenumin e Pestë të Komitetit Qendror të PPSH-së, që u mbajt më 25 korrik të vitit 1974, ku u sulmua nga dikush më shumë dhe nga dikush me pak. Në fund të atij Plenumi ai u përjashtua dhe u shkarkua nga të gjitha funksionet partiake e shtetërore. Pas asaj mbledhje, babai nuk u arrestua si shumë nga ish-personalitetet e larta të udhëheqjes së lartë komuniste që ishin goditur vite më parë, por u la i lirë që të vinte në shtëpi.
Më kujtohet si tani kur erdhi babai në shtëpi pas asaj mbledhje dhe na tregoi gjithë çka që kishte ngjarë në atë Plenum, si dhe vendimet që ishin marrë aty në adresë të personit të tij. Në thelb të atyre fjalëve që na tha babai atë pasdreke në shtëpinë tonë, ku ishim mbledhur të gjithë ne pjesëtarët e familjes, ishte ajo që ai nuk ishte tradhtar dhe nuk e kishte tradhtuar asnjëherë Partinë dhe Enver Hoxhën. Pas asaj dite babai qëndroi edhe rreth dhjetë ditë të tjera pa dalë fare nga shtëpia, pasi edhe ata që e goditën nuk kishin vendosur ende se në çfarë vendi do e dërgonin.
Gjatë atyre dhjetë ditëve që babai nuk doli fare nga shtëpia, në afërsi të vilës sonë aty në Bllok, u përforcuan masat e sigurisë gjë e cila dukej qartë edhe nga shtimi i ushtarëve të Gardës. Gjatë asaj kohe, në bisedat që bënte me ne, për herë të parë Beqiri u shpreh hapur kundra udhëheqjes së lartë të Partisë, duke na thënë se ajo po e godiste kot dhe gjithë çka thuhej në adresë të tij ishte e manipuluar”.balluku1
Çlirim Balluku, djali i madh i ish-Ministrit të Mbrojtjes, anëtarit të Byrosë Politike dhe zë/kryeministrit të parë në qeverinë komuniste të kryesuar prej Mehmet Shehut, rrëfen të gjithë historinë e panjohur të babait të tij, Beqir Ballukut, i konsideruar si një prej udhëheqësve më popullorë të regjimit komunist të Enver Hoxhës, i cili u pushkatua në 5 nëntorin e vitit 1975 në një tunel të fshehtë në periferi të Tiranës afër fshatit Linzë, së bashku me dy vartësit e tij, Shefin e Shtatmadhorisë, Petrit Dumen, e Drejtorin Politik të Ushtrisë, Hito Çakon.
Kush ishte Beqir Balluku, cila ishte origjina dhe e kaluara e tij e ku u shkollua ai? Si u lidh Beqiri për herë të parë me grupet komuniste, kush ishin shokët e tij më të ngushtë gjatë Luftës dhe si u njoh ai për herë të parë me Enver Hoxhën në vitin 1943? Cilat ishin akuzat që iu bënë Beqir Ballukut nga Enver Hoxha në mbledhjet e Byrosë Politike dhe Plenumin e pestë që u mbajt në 25 korrikun e vitit 1974 dhe çfarë iu tha Beqiri familjes së tij pas asaj mbledhje ku e përjashtuan nga të gjitha funksionet partiake e shtetërore?
Çfarë ndodhi me Beqirin ato dhjetë ditë që ai qëndroi i izoluar në vilën e tij të Bllokut, kush ishte njeriu i vetëm që mundi të hynte në shtëpinë e tij dhe çfarë porosish iu dha ai fëmijëve të tij? Çfarë i kërkoi sekretari i partisë i Radio-Televizionit Shqiptar, Çlirimit, djalit të madh të Beqirit, kur e thirri atë në zyrën e tij dhe cila ishte përgjigjia që mori prej tij? Si e hoqën Beqirin nga vila e tij e Bllokut për ta internuar në Roskovec të Fierit dhe si u arrestu ai në shtatë dhjetorin e vitit 1974 kur ishte i internuar në Selenicë të Vlorës? Si e mësoi familja Balluku ekzekutimin e Beqirit dhe si u trajtuan që nga ajo periudhë e deri në vitin 1991 kur qëndruan të internuar në Selenicë të Vlorës?
Çlirim Balluku, është djali i madh nga gjashtë fëmijët e Beqir Ballukut, ish-Ministrit të Mbrojtjes, deputetit, anëtarit të Byrosë Politike dhe zv/kryeministrit të parë në qeverinë komuniste të Mehmet Shehut, i cili qëndroi në ato funksione të larta deri në vitin 1974, kur u akuzua dhe u godit nga Enver Hoxha, duke u quajtur sabotator, armik dhe kreu i “Puçit Ushtarak” që kishte për qëllim rrëzimin me dhunë të pushtetit popullor në Shqipëri.
Si më i madh i familjes Balluku, Çlirimi i mban mënd mjaft mirë dhe i ka përjetuar vetë shumë nga ngjarjet e asaj kohe të largët kur babai i tij ishte në majat më të larta të regjimit komunist të Enver Hoxhës, si dhe më pas kur ai u sulmua nga Enveri me akuza nga më të rëndat, të cilat tashmë janë bërë publike për lexuesin e gjerë nga botimet e shumta në shtypin e përditshëm të pas viteve ‘90-të.41d08068b547e09cc985c9e9ba2b730d_L
Zoti Çlirim, është thënë se Beqir Balluku deri në vitin 1974, ka qenë njeriu më i besuar i Enver Hoxhës, dhe ajo gjë lidhej me faktin sepse ai e ka shpëtuar dy herë Enverin. Rasti i parë bën fjalë për vitin 1948 kur Josip Broz Tito i kërkoi Beqirit që të firmoste urdhrin për pranimin e futjen e dy divizioneve ushtarake jugosllave brenda kufirit tonë në zonën e Korçës, gjë të cilën Beqiri e refuzoi. Ndërsa rasti i dytë bën fjalë për vitin 1960 kur Shqipëria po i prishte marrëdhëniet me Bashkimin Sovjetik. Një nga anëtarët e Byrosë Politike të asaj kohe, ka dëshmuar për Memorie.al duke thënë se në atë kohë që Enveri, Hysniu, Mehmeti, Kadriu dhe Ramizi ndodheshin në Moskë, atasheu ushtarak sovjetik që ishte në Tiranë, në pije e sipër e provokoi Beqirin duke i thënë: “Si thua, t’i lëmë jashtë ata të katërt dhe t’i japim ty çelësat e Shqipërisë”? Dhe insinuatës tepër të qartë të diplomatit ushtarak sovjetik, Beqiri iu përgjigj i prerë: “Po t’ju ndodhi gjë atyre të pestëve që ndodhen në Moskë, unë me dorën time do t’i var në Sheshin “Skënderbej” të 5000 rusët që janë në Shqipëri”. A keni dijeni ju dhe si qëndron e vërteta për këto dy ngjarje?
Mund të them se për këto dy ngjarje kam dëgjuar natyrshëm në momente të veçanta nga persona të ndryshëm, (jo të rangut të udhëheqjes së lartë) të cilët sot pas kaq vitesh nuk mund që t’i përcaktoj qartë dhe me ekzaktësi se kush kanë qenë. Por mendoj se fakti, d.m.th. se kush kanë qenë ata persona që kanë folur në prezencën e babait për ato dy momente historike, ku kanë qenë dhe pjesëtarë të tjerë të familjes, nuk ka ndonjë rëndësi të madhe.
Por vija re, se lidhur me historinë e atyre dy ngjarjeve dhe argumentimit të tyre, babait, Beqirit, nuk i pëlqenin të diskutoheshin fare dhe personat që i hapnin bisedat për to, ai i ndërpriste menjëherë duke e kaluar bisedën në çështje të tjera. Natyrisht duke mos qenë i njohur me ato ngjarje, sidomos me atë të vitit 1948, nga kurioziteti i moshës, unë isha i interesuar të mësoja diçka më shumë se ato që kisha dëgjuar nga goja e atyre personave që thashë më lart. Nisur nga kjo që thashë dhe gjithashtu nga personaliteti politik e ndërkombëtar që gëzonte në atë kohë udhëheqësi i Jugosllavisë, Marshali Josip Broz Tito, unë në koefidencë e pata pyetur babanë, se si qëndronte e vërteta lidhur me atë ngjarje. Dhe përgjigjia e babait ishte kjo që po jua them unë me fjalët e mia, sipas asaj që mbaj mënd nga biseda me të.
Gjatë një vizite pune në Beograd, diku aty nga viti 1948 kur babai ishte në funksionin e shefit të Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë Shqiptare, Marshali Tito e kishte thirrur Beqirin në një takim, jashtë programit të vizitave dhe takimeve të punës që ai kishte parashikuar para nisjes nga Shqipëria për në Beograd. Gjatë asaj bisede, pasi kishte shfaqur shqetësimin për një rrezik evident që mund t’i vinte Shqipërisë nga fqinji jugor i saj, Greqia, Josip Broz Tito, i kishte kërkuar Beqirit që ai, me cilësinë e shefit të Shtatmadhorisë Shqiptare, të firmoste një dokument ku thuhej se ishte dakort për futjen e trupave jugosllave brenda territorit shqiptar.
Duhet të kemi parasysh se ky moment, pra kërkimi për firmosjen e atij dokumenti, bën fjalë për atë kohë kur Josip Broz Tito deklarohej dhe konsiderohej si miku më i madh i Shqipërisë.
Cila ishte përgjigjia e Beqir Ballukut lidhur me atë kërkesë që i bëri Josif Broz Tito?
Përgjigja që i kishte dhënë babai Titos, ishte kjo: “Shqipëria nuk ka ndonjë rrezik evident që të sulmohet nga Greqia, por edhe sikur të ndodhë kjo, ne jemi vetë në gjendje që t’i mbrojmë vetë kufijtë tanë me të gjithë arsenalin ushtarak që disponojmë. Por më kryesorja është se unë nuk jam i autorizuar që të firmos një dokument të tillë”. Ndoshta kjo histori për të cilën po flasim, është e lidhur edhe me një ngjarje tjetër të panjohur që ka të bëjë me rrëzimin e avionit ushtarak jugosllav me të cilin po kthehej babai nga Beogradi për në Tiranë pas mbarimit të asaj vizite. Gjatë udhëtimit me atë avion për në Tiranë, piloti jugosllav bëri një ulje të detyruar diku në një arë të punuar në afërsi të Liqenit të Pogradecit. Këtë ndodhi, nëna jonë, Taibja (bashkëshortja e Beqir Ballukut) e kujtonte deri sa ishte gjallë, me frikën që ndjeu në ato momente kur mësoi për ngjarjen që i kishte ndodhur babait me avionin jugosllav.
Po për ngjarjen tjetër, atë të vitit 1960 me atasheun ushtarak sovjetik në Tiranë, ç’mund të na thoni?
Për sa i përket ngjarjes së vitit 1960, atë që bën fjalë lidhur me krizën që kishte përfshirë marrëdhëniet e Shqipërisë me Bashkimin Sovjetik, unë ato i kam të dëgjuara nga të tjerë, si në atë kohë, apo i kam lexuar në shtypin shqiptar të pas viteve ‘90. Lidhur me sa pyetët, mendoj se ka pak rëndësi forma se si iu përgjigj babai atasheut sovjetik (gjeneralit) në Tiranë, pas provokimit apo sugjerimit që i bëri ai, sepse, rëndësinë më të madhe e ka përmbajtja e përgjigjes që i dha Beqiri atij. Por, siç jam shprehur diku më lart gjatë kësaj interviste, desha të shtoj se: duke pasur parasysh impenjimin e madh të babait gjatë atyre ngjarjeve, më kujtohet fare mirë se ne si fëmijë, e ndjenim mungesën e tij në familje. / Memorie.al / KultPlus.com
Shën Nifoni ka lindur në More të Peloponezit në fund të shek XIV. I ati quhej Manuel, ndërsa e ëma Maria. Në shkollë mësoi shkrim e këndim dhe njohuri rreth Shkrimit të Shenjtë.
Më vonë shkoi pranë një asketi të quajtur Andon, i cili pas këmbënguljes së të riut e vuri në qeli aty afër dhe i caktoi rregullin e lutjes për fillestarët.
Më pas, duke parë përkushtimin e tij, asketi e bëri murg me emrin Nifon. Pas pak kohe asketi ndërroi jetë, por Perëndia nuk e braktisi shërbëtorin e tij.
Nifoni dëgjoi se në qytetin e Artës, ku jetonin shqiptar të quajtur çam ishte një mësues i madh shpirtëror i quajtur Zaharia, i cili kishte ardhur nga Mali i Shenjtë. Murgu filloi ta mësonte Nifonin për rregullat e jetës murgjërore dhe për doktrinën orthodhokse.
Në veprën agjiografike orthodhokse: “Jeta dhe veprimtaria e Nifonit, Patrik i Kostandinopojës”, botuar në Bukuresht në vitin 1937 jepen të dhëna në lidhje me aktivitetin e Nifonit në Shqipëri, transmeton Koha Jonë.
Të dhënat janë përkthyer nga rumanishtja prej teologut z. Dhimitër Beduli, aty na thuhet: “Dhe Zaharia me Nifonin, si ndenjën pak kohë atje (në Ohri), deshën të shkojnë në vendin e Askulumit (këtu kuptohet Shqipëria); me ata u bashkuan edhe shumë të tjerë.
Dhe u nisën nga Justiniana, disa nga ana e tokës, disa me anije dhe arritën në një qytet të madh me emrin Durrës, i cili është në vendin e Askulumit dhe që andej u ngjitën në qytetin e Krujës, që është rreth 6 milje larg nga Draçea, Durrësi.
Shkuan tek Gjergji, prijës i Shqipërisë, i cili quhej Skënderbe i pranoi me gëzim të madh e dashuri, sepse edhe ky kishte dëgjuar për jetën e tyre, dhe vendosi Zaharinë atë shpirtëror, mësues dhe edukator për të gjithë njerëzit, ndërsa Nifonin, me bekimin e kryepiskopit të Krujës e bëri prift atje”.
Kurse kjo është përmajtja sipas variantit të botuar nga rumuni Tit Simedrea : “Të dy kallogjerët u nisën nga Justiniana, e cila ishte qendra e patrikut orthodhoks, nga ku vareshin bullgarët, serbët dhe shqiptarët. Ata mbërritën në Krujën e lirë të Gjergj Kastriotit”.
Nifoni dhe Zaharia qenë shqiptarë. Atyre iu ngarkua detyra e atit shpirtëror në Krujë, mision i cili kërkon të dish mirë gjuhën e popullit.
Në Krujë, Shën Nifoni u bashkua aq shumë me Gjergjin sa u bënë vëllezër në shpirt, ose pinë gjakun e njëri-tjetrit, sipas zakonit, prandaj u quajt vëllam i Skëndërbeut.
Ky fakt tregon besimin e krishterë orthodhoks të heroit tonë kombëtar, Gjergj Kastriotit dhe lidhjen e ngushtë të tij me klerikët orthodhoks, të cilët shenjtëronin me Mistetet e Kishës Orthodhokse popullin shqipëtar në ato vite të vështira, por të lavdishme për historinë tonë kombëtare.
Me dyndjet e turqve më 1466, Nifoni dhe Zaharia u larguan nga Shqipëria prej rrezikut të pushtimit turk, që pasi kishin pushtuar Kostandinopojën, filluan sulmet kundër tokës Arbërore, e cila ishte një vend i lirë dhe valvitej akoma flamuri i shqiponjës së Perandorisë së Bizantit .
Ata u vendosën në qytetin e Ohrit. Sulltan Mehmeti II kishte urdhëruar që kryepiskopi i Ohrit, Dorotheu, bashkë me klerikët që kishte në vartësi të internohej. Midis tyre ishin dhe priftërinjtë Zaharia me Nifonin .
Pas vdekjes së mitropolitit të Selanikut, Parthenit, episkopët dhe i gjithë kleri vendosën të zgjidhnin si bari të tyre Nifonin. Me shenjtërinë dhe fjalët e tij, shumë mëkatarë të penduar, që ishin larguar nga kisha nga frika e terrorit osman, u kthyen përsëri në gjirin e Kishës Orthodhokse.
Sipas Faik Konicës, kur froni i patriarkut mbeti bosh, Shën Nifoni u fronëzua Patrik i Kostandinopojës në vitin 1482. Qëndrimi i tij në fronin e primatit të fesë orthodhokse ishte deri në vitin 1586, ku u shkarkua pas intrigave të grekut Amirus.
Vite më vonë, Nifoni u rizgjodh patrik i Kostandinopojës, ku qëndroi vetëm një vit dhe përsëri u përndoq.
Ata që nuk e donin u përpoqën ta largonin. E arrestuan dhe e dërguan në Andrianopojë. Nifoni shkoi në Vllahi ku e pritën me të gjitha nderimet.
Për disa kohë ndaloi në Maqedoni dhe pastaj në Malin e Shenjtë dhe u vendos në kishën “Pantakrator”, në manastirin “Lavra e Madhe” si dhe në manastirin e “Shën Anës” dhe atë të “Shën Dionisit” dhe në manastirin e “Vatopedit”, ku bëri një jetë me përulësi dhe shenjtëri. Fjeti më Zotin në 11 gusht të vitit 1508 në moshën 90 vjeç.
Fama e tij u përhap me shpejtësi dhe në varrin e tij u bënë shumë mrekulli, dëshmi e shenjtërisë së tij para Zotit, që i lavdëron besnikët.
Lipsanet e shenjtë të Shën Nifonit u morën dhe gjenden në Rumani. Koka në katedrën e Krajovës, ndërsa lipasnet dhe reliket e shenjtit (mitra dhe spektri) janë në manastirin e Dionisit në Athos.
Historiani z Mojkom Zeqo, duke u bazuar tek shkrimet e dhe kërkimet e Faik Konicës dhe peshkop Fan Nolit e veçanërisht në librin “Shën Nifoni, Patriarku i Kostandinopojës”, botuar në Athos viti 1995, na thotë se: “Nifoni ka vdekur në Athos, ku gjendet dhe reliktuari i tij.
Në shumë kisha janë pikturuar afreske me figurën e Nifonit. Ato e tregojnë Nifonin duke mbajtur në dorën e majtë Biblën e Shenjtë dhe me dorën e djathtë me gjestin e bekimit. Këto afreske janë të shumta dhe përbëjnë një koleksion shumë të rëndësishëm të një personazhi të shquar shqiptar të shekXV.
Ajo që më tërhoqi vëmendjen, veçanërisht, është se në qelën e Nifonit, ku gjendet dhe biblioteka e tij, ekziston nje portret i Gjergj Kastriot Skënderbeut.
Ky portret është botuar në faqen 29 të librit dhe e paraqet Skendërbeun në profil me një mjekër të gjatë dhe të përdredhur, me përkrenaren e tij me kokë dhie dhe më e habitshmja është se ky portret në formë ikone ka të shënuar shqip, me gërma latine, mbishkrimin “SKENDERBEU- KASTRIOTI”.
Kisha Orthodhokse i këndon me nderim hierakut Shën Nifon: “Kanuni i besës dhe i përkorës ndrite përpara besnikëve me të vërtetën e punëve, me përunjësi fitove të lartat me varfëri të pasurat, atë i lavdëruar Shën Nifon Patriark i Kostandinopolit, lutju Zotit tonë Jisu Krisht t’u falë shpirteve tona ndjesën e mëkateve”. (Përlëshorja e shejntorit)
Ndre Mjeda, ishte njëri ndër poetët, veprimtarët dhe atdhetarët më të shquar të kohës. Ai krahas Fishtës, Gurakuqit, Nolit, Mosit, veproi në drejtim të zgjimit dhe kalitjes së ideve përparimtare, pavarësisht petkut të tij fetar. I pajisur me dije filozofike, gjuhësore, fetare, shoqërore, Mjeda me tërë qenien iu kishte përkushtuar arsimimit dhe përparimit të bashkëkombësve, të cilët në kohën e tij, të paarsimuar kombëtarisht, analfabetë e të nëpërkëmbur nga fuqitë e mëdha dhe nga Perandoria Osmane, po përpëliteshin mes Lindjes e Perëndimit. I orientuar drejt vlerave demokratike dhe botës së qytetëruar, Ndre Mejda përfaqësonte intelektualin model të kohës, me një kulturë të shëndoshë kombëtare e shoqërore, me një modesti karakteristike të njerëzve të rangut të tij dhe me një botë të pasur krijuese, të cilën e vuri në shërbim të arsimimit dhe emancipimit të shqiptarëve pa dallin krahine, feje e bajraku. Veprimtaria poetike, gjuhësore, filozofike e fetare e Mjedjes është mjaft e thellë si nga përmbajtja ashtu edhe nga qasja që iu ka bërë problemeve të caktuara. Ai ka shkruar poezi antologjike, të cilat me të drejtë janë prezantuar në abetaret shqipe dhe në librat shkollorë. Janë të mirënjohura poemat e tij si: “Endrra e jetës”, Vaji i Bylbylit, Liria, Lissus, Scodra e të tjera.
Ndre Mjedja u lind në Shkodër nga i ati Jakë Zefi dhe ëma Luçije Thaçi. I ati ishte me origjinë nga Mirdita ndërsa e ëma nga Malësia e Pukës. Si i ri me intelekt të zhvilluar, i talentuar dhe studioz, tërhoqi vëmendjen e jezuitëve, të cilët menduan ta bënin prift. Në edukimin e tij patën ndikim shkrimtari jezuit Anton Xanoni (1863-1915) dhe poeti françeskan Leonardo de Martino (1830-1923). Ai vazhdoi më pas studimet fetare në Spanjë, Itali e Poloni. Në fillim ndenji tre muaj në pranverë 1880 në fshatin Cossé-le-Vivien afër Lavalit në perëndim të Francës, kurse më pas ndoqi një kolegj në manastirin Kartuzian të Porta Coeli-t në veri të Valencias në Spanjë, ku studioi për letërsi.
Më 1883 e gjejmë në Kroaci, ku studion retorikë, latinisht dhe italisht në një institut jezuit në Kraljevica (ital. Porto Re) në bregdetin dalmat. Nga 1884 deri në fillim të vitit 1887 u stërvit në një kolegj që drejtohej atje nga Universiteti Gregorian i Romës, kurse më 1887 u transferua në një kolegj Gregorian tjetër në Kieri (Chieri), në juglindje të Torinos, ku ndenji deri në fund të atij viti. Në fillim dha mësim në një shkollë të lartë fetare në Kroaci.
Në këto vite Ndre Mjedja filloi të shkruajë poezi shqip, ndër to edhe vjershën melankolike mjaft të lexuar “Vaji i bylbylit”, botuar më 1887 në broshurën Scahiri Elierz (Poeti i nderuar), ku shpreh mallin për vendin e tij. Po e kësaj periudhe është vjersha Vorri i Skanderbegut. Tema e shqiptarit në mërgim, që e merr malli për atdheun nën zgjedhën turke, ishte më se e zakontë në letërsinë e Rilindjes, sidomos në dhjetëvjeçarin pas dështimit të Lidhjes së Prizrenit. Edhe shumë vjersha të tjera nga penda e tij u kushtohen temave të tilla kombëtare. Por në poezinë e Mjedës ndihet ndikimi jo vetëm i kulturës rilindëse të kohës, por edhe i mësuesit të tij Leonardo De Martino, poetit katolik shkodran, përmbledhja poetike e të cilit e përpunuar bukur me 442 faqe e në dy gjuhë L’Arpa di un italo-albanese (Harpa e një italo-shqiptari) kishte dalë në Venedik më 1881. Po aq ndihet në vargun e Mjedës edhe ndikimi i poetëve bashkëkohës të Italisë: atdhetarit Xhozue Karduçi (Giosuè Carducci, 1835-1907), medituesit Xhovani Paskoli (Giovanni Pascoli, 1855-1912), të ndjeshmit Gabriele D’Anuncio (Gabriele D’Annunzio, 1863-1938) si dhe i letërsisë latine të lashtësisë klasike.
Nga 1887 deri më 1891 Mjeda dha muzikë në kolegjin Marko Xhirolamo Vida (Marco Girolamo Vida) në Kremona buzë lumit Po, qytet i kompozitorit Klaudio Monteverdi (1568-1645) dhe i Antonio Stradivarit (1644-1737). Atje, dhe në Soresina, ai vazhdoi të shkruajë poezi e njëkohësisht iu përkushtua përkthimit të letërsisë fetare. Më 1888 Propaganda Fide në Romë botoi librin e tij, Jeta e Shën Gjon Berhmansit, për një shenjtor jezuit nga Brabanti (1599-1621), kurse më 1892 Përngjasim i Zojës së Bekueme përkthyer nga spanishtja. Më pas ai do të botonte një përkthim nga Katekizmi i madh në tre vëllime, Historia e shejtë, dhe një jetëshkrim të Shën Alojsius nga Gonzaga (1568-1591).
Nga viti 1891 Mjeda studioi për disa vjet në fakultetin teologjik të kolegjit Gregorian të Krakovit në Poloninë katolike. Atje u njoh me veprat filologjike të albanologëve Gustav Majer (Gustav Meyer, 1850-1900) dhe Holger Pedersen (1867-1953). Vjersha e Mjedjes Gjûha shqype, e shkruar në dhjetor 1892, iu përkushtua gjuhëtarit austriak Majer, vepra monumentale e të cilit Etymologisches Wörterbuch der albanesischen Sprache (Fjalor etimologjik i gjuhës shqipe) kishte qenë botuar një vit më parë në Strasburg. Veprat e Majerit dhe Pedersenit zgjuan te Mjedja interesimin për historinë dhe zhvillimin e gjuhës shqipe, që do të vazhdonte edhe në vitet e mëvonëshme dhe do të kthehej në një ndihmesë për vetë problemin e alfabetit, nëpërmjet punës së tij me tekstet shkollore dhe studimet për autorët e vjetër katolikë Pjetër Budi (1566-1622) dhe Pjetër Bogdani (rr. 1630-1689).
Më 1893 poetin e gjejmë në Goricia buzë kufirit italo-slloven, kurse pas një viti përsëri në Kraljevica, ku dha mësim filozofi e teologji e ku shërbeu si bibliotekar në kolegjin Gregorian. U emërua profesor i logjikës e më pas i metafizikës. Thuhet se më 1898, në gjirin e jezuitëve të Kraljevicës shpërtheu një konflikt, me sa duket për lidhjet e tyre me Austro-Hungarinë dhe me Vatikanin. Hollësitë e skandalit nuk njihen me saktësi, por dihet se Ndre Mjeda u përfshi njëfarësoj në këtë konflikt dhe menjëherë u përjashtua apo dha dorëheqjen atë vit nga Urdhri Jezuit.
Më 1899, me ndihmën e të vëllait Lazër Mjedja, peshkop i Sapës që më 1896 e më pas kryepeshkop i Prizrenit e kryepeshkop i Shkodrës, e sidomos me ndihmën e Prenk Doçit (1846-1917), abati me influencë i Mirditës dhe vetë poet i lëvizjes kombëtare, Ndre Mjeda u emërua mësues në Vig, në krahinën malore të Mirditës. Gjithashtu mori pjesë në fillim në veprimtarinë e shoqërisë letrare Bashkimi, që ishte themeluar atë vit në Shkodër me mbështetjen austro-hungareze nga Preng Doçi, Ndoc Nikaj dhe Gjergj Fishta.
Më 1901 bashkë me të vëllanë themeloi shoqërinë Agimi, e cila krijoi një alfabet (alfabet ky i nji komisioni t’Ministrisë s’punëve të jashtme t’Austro-Hungarisë, me bazë alfabetin kroat) dhe botoi një varg librash për shkollat mbi bazën e këtij alfabeti. Për veprimtari patriotike autoritetet osmane e arrestuan. Me këtë alfabet Ndre Mjedja dhe Anton Xanoni botuan një numër këndimesh për shkollat shqipe, ndër to Këndimet për shkollat e para të Shqypnisë, i cili përmbante një numër tekstesh në prozë të shkruara nga Mjedja. Në fillim të shtatorit 1902, Mjeda u ftua në Hamburg për të marrë pjesë në Kongresin e 13-të Ndërkombëtar të Orientalistëve, ku lexoi një kumtesë me titull De pronunciatione palatalium in diversis albanicae linguae dialectis (Mbi shqiptimin e palataleve në dialektet e ndryshme të gjuhës shqipe). Interesimi i zjarrtë i Mjedës për çështjen e alfabetit të shqipes bëri që ai, pavarësisht nga problemet me autoritetet osmane, të marrë pjesë në Kongresin e Manastirit më 1908, ku alfabeti i tij Agimi humbi para atij Bashkimi të Gjergj Fishtës. Më 1908 në Kongresin e Manastirit bashkë me At Fishtën, Luigj Gurakuqin, Hilë Mosin dhe Mati Logorecin si përfaqsues i Shkodrës dhe variantit të karaktereve latine, u zgjodh anëtar i Komisionit për hartimin e alfabetit të njësuar të shqipes, ndërsa më 1916-1917 ishte anëtar i Komisia Letrare Shqipe.
Në periudhën e hovit të lëvizjes demokratike (1920-1924) Ndre Mjeda mori pjesë në jetën politike të kohës dhe u zgjodh deputet. Pas dështimit të Revolucionit Demokratiko-borgjez u tërhoq nga jeta politike dhe punoi si prift i thjeshtë në Kukël.
Nga viti 1930 qe mësues i gjuhës dhe letërsisë shqiptare në kolegjin jezuit në Shkodër, ku edhe vdiq më 1 gusht 1937.
Poema romantike e njohur Vaji i bylbylit u shkrua më 1887; në të ndihen fryma patriotike dhe nota përmallimi, që shquanin paraardhësit e tij L. De Martinin, N. Bytyçin etj. Vepra përmbyllej me thirrjen drejtuar shqiptarit që të ngrihej për të fituar lirinë. Që nga kjo kohë e deri më 1917 kur pa dritën e botimit vëllimi me vjersha Juvenilia, Ndre Mjeda shkroi, por nuk botoi gati asgjë. Të kësaj kohe janë poema tjetër romantike I tretuni, në të cilën është derdhur malli për atdheun, për njerëzit dhe natyrën e vendit me bukuritë e saj, vjersha Shtegtari, Malli për atdhe, Gjuha shqype, Bashkoniu !etj. Krahas krijimeve të përshkuara nga notat elegjiake, Ndre Mjeda hartoi edhe vepra poetike, në të cilat tema patriotike u trajtua në frymën e poezisë luftarake të Rilindjes, si Liria (1910-1911). Në të gjeti jehonë kryengritja e malësorëve të Shqipërisë së Veriut më 1911, qëndresa dhe aspirata e tyre e zjarrtë për drejtësi shoqërore dhe për tokë. Grishja e poetit që fshatarët të ngriheshin për t’u çliruar nga zgjedha e rëndë shoqërore, ndërthuret me besimin se lufta e vegjëlisë do të sjellë lirinë. Në këtë vepër gjeti pasqyrim demokratizmi i Ndre Mjedës, që përbën bashkë me patriotizmin, anën më të fortë të botëkuptimit dhe të krijimtarisë së tij. Vjersha “Mustafa Pasha në Babunë” fshikullon pavendosmërinë dhe qëndrimin e lëkundshëm të parisë feudale në luftë kundër zgjedhës së huaj. Në poemën e njohur Andrra e jetës nëpërmjet pamjeve poetike prekëse, autori zbuloi tragjedinë e malësorëve të varfër, që rronin në zgrip të jetës, mjerimin dhe padijen e madhe, ku ata ishin kredhur. Botën shpirtërore të personazheve të poemës, ndjenjat dhe mendimet e tyre, poeti i dha me mjete të kursyera dhe mjeshtëri.
Fazës së dytë të krijimtarisë së Ndre Mjeda e cila nisi pas Luftës I Botërore, i përkasin poemat në tingëllima (sonete) “Scodra” dhe “Lissus”, ku, përmes historisë së lashtë të dy qyteteve evokohet e kaluara e hershme e popullit tonë, sidomos fryma luftarake dhe liridashëse e stërgjyshërve të tij, ilirëve. Duke vijuar në këtë kohë traditën e poezisë së Rilindjes Kombëtare, Ndre Mjedja shprehu kështu mospajtimin e tij me regjimin reaksionar që sundonte vendin.
Në prodhimin poetik të Ndre Mjedës, zënë vend edhe vjershat për fëmijë. La edhe disa shqipërime të goditura nga Gëtja, T. Grosi, etj. Romantik në thelb, Ndre Mjedja bëri një hap përpara drejt realizmit, ai kishte kërkesa të larta dhe tregoi mjeshtëri të rrallë poetike.
Ndre Mjeda dha ndihmesën e tij edhe në fushën e gjuhësisë. Puna e tij u zhvillua në, gramatikë, leksikologji, filologji. Krijoi alfabetin që u zbatua prej shoqërisë Agimi me kriterin shkencor për çdo tingull një shkronjë, duke përdorur shenjat diakritike. Dha ndihmesë të shënuar në lëvrimin e gjuhës letrare. Në historinë e gramatologjisë shqiptare janë për t’u përmendur Vërejtje mbi artikuj e premna pronës të gjuhës shqipe (1934), Mbi shqiptimin e qellzoreve ndër dialektet e ndryshme të gjuhës shqipe (1902). Ndre Mjedja është ndër të parët gjuhëtarë shqiptarë që u morën me studimin dhe transkriptimin e veprave të letërsisë sonë të vjetër. Transkriptoi pjesërisht veprën e P. Bogdanit (1930) dhe të P. Budit (1932), shkroi për dialektin shqiptar të Istries (1932) dhe për Perikopenë e ungjillit të shek. XIV-XV (1933).
Ndre Mjedja është njëri nga poetët më të mëdhenj të letërsisë shqipe. Me një frymëzim të parë romantik e djaloshar ai ka krijuar poemën e mallit e të dhembjes personale (Vaji i bylbylit). Me njohjen e jetës autentike të botës shqiptare ai ka krijuar poemën e botës shqiptare (“Andrra e jetës”). Me kërkime në njohjen e rrënjëve kulturore e historike ai ka krijuar tufat e tingëllimeve (Lissus, Scodra). Me rebelimin e tij personal e rebelimin nacional ai ka krijuar poemën e revoltit dhe himnin e lirisë (Lirija).
Mjedja mbetet mjeshtër i pashembullt i formës e i gjuhës poetike në shqip dhe mjeshtri më i madh i tingëllimit në shqip deri më sot. /KultPlus.com
Festivali EtnoFest është shtyrë shkaku i gjendjes pandemike në vend, shkruan KultPlus.
“Gjithmonë me shpresën se do të krijohen rrethana sanitare optimale ne raport me pandeminë Covid 19, iu mirëpresim nga fundi i muajit shtator” thuhet në njoftimin e tyre.
Këtu keni njoftimin e plotë:
“Përkundër pregaditjeve dhe dëshirës që të mbajmë edicionin e dhjetë të Etno Fest it në datat e paralajmëruara, për shkak të degradimit të situatës sanitare, jemi të obliguar që festivalin ta shtyjmë për datat 20-25 shtator.
Gjithmonë me shpresën se do të krijohen rrethana sanitare optimale ne raport me pandeminë Covid 19, iu mirëpresim nga fundi i muajit shtator.
Keshilli organizativ i Festivalit”. / KultPlus.com
Edhe pse 130 vite larg nga vdekja e tij, piktori i madh holandez ende befason. Në Auvers-sur-Oise, siç shkruan “Le Parisien”, një nga specialistët më të mëdhenj botërorë të Vincent Van Gogh-ut, Wouter Van der Veen, ka zbuluar vendin ekzakt që frymëzoi veprën e tij të fundit piktorike “Rrënjët” (“Racines d’arbres”). Një zbulim ky hedh dritë edhe mbi orët e fundit të jetës së artistit, që e vrau veten më 29 korrik të vitit 1890.
Lajmi është zbuluar në Institutin Van Gogh të Amsterdamit, në kuadër të përvjetorit të vdekjes së tij. Siç ndodh shpesh, zbulimi erdhi si pasojë e një sërë situatash rastësore të njëpasnjëshme. Gjatë periudhës së izolimit për shkak të pandemisë së koronavirusit, drejtorit të Institutit të Van Gogh iu desh të qëndronte i mbyllur në shtëpi.
“Në ato rrethana nisa të vendos pak rregull. Disa muaj më parë kisha skanerizuar disa kartolina të vjetra të viteve 1900-1910, të cilat i përkisnin një zonje të vjetër të Auvers-it. Në ekran u shfaq njëra prej tyre, me një çiklist që kishte ndaluar në anën e një shtegu, që sot quhet rruga ‘Daubigny’. Ajo që tërhoqi vëmendjen time ishte një pemë me rrënjët e saj të dallueshme, që më bënin të mendoja se diku i kisha hasur. Se ai imazh për mua ishte i njohur”, ka thënë Wouter Van der Veen.
Për dy ditë, eksperti e ka zmadhuar atë shkrepje në të gjithë mënyrat, duke e krahasuar me pikturën e Van Gogh-ut. Pas kësaj, ai shkoi ta shikojë nga afër vendin.
“Edhe mua vetë më dukej disi e pabesueshme. Por, më tej, duke avancuar me kërkimet, kuptova se çdo gjë po përputhej”.
Dhe, në fakt, ato rrënjë të pikturuara nga Van Gogh-u ishin ende atje, në atë vend magjik të Auvers-it. Ndonëse sot qëndrojnë të mbrojtura përmes një rrjete, do t’i zbulohen së shpejti publikut dhe do të bëhen pjesë e itinerareve turistike të qytetit.
“Ajo pikturë është realizuar nga Van Gogh-u po të njëjtën ditë që Van Gogh-u u nda nga kjo jetë. Ai e kishte zakonin që të punonte pranë Hostel Ravoux-it, ku kishte marrë edhe një dhomë. Mund të mendohet se kishte nisur të punojë pa asnjë motiv specifik, me qetësi. Punën e kishte nisur në mëngjes dhe pastaj e kishte rifilluar më vonë. Kjo mund të thuhet pasi drita që ndriçon rrënjët është ajo e një pasditeje të vonë”.
Pra, Van Gogh-u është rikthyer në pensionin e tij për të lënë pikturën dhe pastaj ka dalë sërish. Bazuar në intuitën e tij dhe të dhënat që ka mbledhur, eksperti thotë: “Vetëvrasja e tij, pikërisht gjatë kësaj kohe, midis orës 19 dhe 21, tregon sipas mendimit tim gjendjen e kthjellët në të cilën gjendej në momentet kur vendosi t’i jepte fund jetës. Një situatë shumë e largët nga imazhi i një njeriu të dehur, që ka rënë pre e një krize çmendurie”. /Panorama /KultPlus.com
Që nga fillimi i pandemisë, puthjet dhe përqafimet i dukeshin aq të largëta dhe të çuditshme, si një nga ato ndjenjat që tashmë i përkasin të kaluarës. Edhe materialet filmike që u përdorën për realizimin e këtij dokumentari i përkisnin të kaluarës, arkivës të familjes së regjisores që ajo i morri me vete pas vendosjes në Pragë. Filmi “Kiss me, now”, sjellë para publikut versione të ndryshme të puthjeve e përfshirjes në puthje, mënyra jonë e të thënit të dua, shkruan KultPlus.
Në një intervistë për KultPlus regjisorja e dokumentari gjashtë minutësh që ngërthen në vete puthjet dhe përqafimet e një rituali ditor, Norika Sefa rrëfen se dokumentarin e realizoj gjatë kohës së izolimit dhe qëndrimit larg familjes, atëherë kur asaj i duhej më shumë se kurrë ndjenja e rehatisë.
“Gjatë pandemisë unë kam qenë tërë kohën në Pragë, larg familjes, ose edhe larg ndjenjave që për mua janë “familjare”, pra derisa punoja me materialet filmike gjithmonë e më shumë e kisha të nevojshme të ia kushtoj një film ndjenjës të një kohe të kaluar kur gjithçka dukej më e prekshme, e më kapshme, por edhe më e kuptueshme. Pandemia dhe kjo situatë ngjalli shumë te panjohura për të ardhmen, pra e kaluara më ofroj një ndjenje rehatie’, tregon Sefa.
Ajo ka shtuar se muzika që është përdorur është shkruar veçanërisht për filmin e puthjeve dhe përqafimeve që formën e saj përfundimtare e mori në dhomën e editimeve.
“Kiss me, now” ka në vete personazh të moshave të ndryshme, foshnje që qajnë e madje edhe pleq që qëndrojnë të ulur, por me të vetmin element që i bënë bashkë të gjithë herë pas here, puthjet që kanë për t’i dhuruar njëri tjetrit.
Sefa tregon se puthjet dhe përqafimet janë gjuha jonë private që shprehë më shumë atë çka ndjejmë, sesa fjalët. Sipas saj fëmijët e kuptojnë rëndësinë e fjalës ‘të dua’ vetëm atëherë kur ajo shoqërohet edhe me puthje.
“Unë i nënkuptova këto puthje e përqafime si një “PRIVATE LANGUAGE” , që shprehte shumë më shumë se fjalët, dhe se te secila moshë kishte dinamikë tjetër. Në një mënyrë të ngjashme, shpesh kam parë të thuash “të dua” në disa situata që mund të japin të njëjtin kuptim si përqafimi ose puthja. Mund të vërejmë që shpesh i themi fëmijëve që i duam por ata shumë më shumë e kuptojnë rëndësinë e kësaj fjale kur pason me puthje e përqafime… Por te të rriturit në “Kiss me, now” unë vërejta që puthja e përqafimi humb spontanitetin e fëmijëve”, ka shtuar tutje ajo.
Norika vazhdon rrëfimin duke treguar edhe pengesat që ajo hasi gjatë rrugëtimit të krijimit të këtij filmi. Meqenëse regjisorja kishte lidhshmëri emocionale me materialet filmike, ajo kërkoj ndihmë nga persona të ndryshëm në Kolumbi, Berlin, dhe Pragë sepse sipas saj ata posedonin në vetvete ndjeshmërinë e të bërit film.
Sefa ka shtuar se krahas Dokufestit ajo ka marrë përgjigje pozitive edhe nga festivale tjera të filmit, por që do të bëhen të njohura me kohën. Gjithashtu ajo ka thënë se tashmë ka filluar përgatitjet për realizimin e një filmi tjetër të metrazhit të gjatë.
Regjisorja Norika Sefa deri më tani ka realizuar filma të ndryshëm, të metrazhit të gjatë e të shkurtër si “Looking for Venera”, Desde Arriba, 23rd of May, Ingredients e shumë të tjerë. / KultPlus.com
Ka përfunduar mbledhja mes kryeministrit Avdullah Hoti me ministrin e Arsimit Ramë Likaj, atë të Shëndetësisë Armend Zemaj dhe kryetarin e Asociocionit të Komunave, Sazan Ibrahimi.
Ky i fundit për klankosova.tv tha se sa i përket rihapjes së shkollave komunat kanë propozuar tri modalitete.
“Komunat do të kenë vendimmarrje për zbatimin e tri modaliteteve: I pari që të fillohet mësimi në shkolla; i dyti që varësisht prej situatës të mbahet mësimi në distancë dhe i treti që të mbahet mësimi online”, tha ai.
Komunat kërkuan nga Qeveria që këto rekomandime të kthehen në vendime në mënyrë që komunat të bëhen gati për fillimin e mësimi.
Këngëtarja shqiptare Dua Lipa ka treguar mbrëmë se është e zonja edhe në fushat tjera e jo vetëm në muzikë.
E ftuar mbrëmë si udhëheqëse në njërin nga emisionet më të shikuara “Jimmy Kimmel Live”, ajo shkëlqeu me natyralitetin e saj.
Fillimisht ajo flet për tatuazhet e saj, e tutje për “Dua Lipa Challenge” në TikTok ku ka ndarë disa momente me fansat. Ajo emisionin e vazhdon duke u lidhur drejtpërdrejt me disa të moshuar.
Duke mos treguar se kush është, ajo i pyet të moshuarit nëse e njohin Dua Lipën dhe çka mendojnë për të.
Të moshuarit nuk e njohin, madje njëra prej grave që u lidh në bisedë me të, i tha se veshja e saj në një fotografi “ishte e tmerrshme”.
Krejt në fund të bisedës, Lipa ju tregon që në fakt ajo vet është Dua Lipa.
Reagimet e tyre, mund t’i ndiqni në videon e mëposhtme. / KultPlus.com
Agjencia kosovare e marketingut do të punojë me organizata, media dhe politikbërës të rëndësishëm amerikan, për përfaqësim të suksesshëm në Kongresin e SHBA-ve.
Sot, agjencia kosovare e marketingut Republika Communications ka njoftuar se ka arritur një marrëveshje të rëndësishme me TEAM – një organizatë amerikane me ndikim për jetën publike të qytetarëve amerikan, përkatësisht sektorin e shëndetësisë në SHBA.
Marrëveshja parasheh që agjencia kosovare e marketingut t’i kryej gjitha shërbimet e komunikimit dhe marrëdhënieve me publikun për TEAM në tregun amerikan dhe atë evropian, ndërsa me theks të veçantë është menaxhimi i lobimit në Kongresin Amerikan dhe mediat kryesore, duke përfshirë NY Times, NPR, USA Today, LA Times, The Guardian, BBC dhe Reuters, mes tjerash.
Republika Communications poashtu do ta përfaqësojë organizatën e rëndësishme amerikane tek donatorët më të mëdhenj ndërkombëtar, duke përfshirë korporatat multinacionale të industrisë farmaceutike, kompanitë e teknologjisë dhe shumë organizata tjera me ndikim.
“Kjo është një arritje e jashtëzakonshme për ne dhe vlerat e tregut të cilin e përfaqësojmë. Portfolios sonë të pasur me brende të mëdha ndërkombëtare nga vende të ndryshme evropiane tashmë nga të gjitha lëmitë, tani po i shtohet edhe një organizatë e rëndësishme amerikane, e cila do të na mundësojë të punojmë me emra të njohur të politikës dhe mediave amerikane” ka thënë Dukagjin Lipa, drejtor ekzekutiv në Republika Communications.
“Sidomos në kohë të pandemisë, promovimi i ekspertizës tonë dhe kompanive kosovare në SHBA dhe tregjet tjera të zhvilluara është jashtëzakonisht i nevojshëm. Ne do të përpiqemi shumë që edhe në javët tjera në vazhdim t’i sjellim edhe disa lajme tjera të mira nga SHBA dhe Mbretëria e Bashkuar” ka thënë më tej Lipa.
Republika poashtu menaxhon me shërbimet e plota të komunikimit festivalin ndërkombëtar, Sunny Hill Festival. Shërbimet digjitale për TEAM do të realizohen nga njësia e agjencisë për shërbimet digjitale – përkatësisht Digital Republic, kompani e specializuar që merret ekskluzivisht me marketingun digjital, rrjetet sociale dhe zhvillimin e produkteve interaktive dhe tregtinë elektronike, mes tjerash.
Ditë më parë, agjencia Republika e bëri publik angazhimin e saj për krijimin e web faqes për artisten e famshme Dua Lipa. Sipas themeluesit të saj, zt. Dukagjin Lipa, Republika së shpejti do t’i ketë zyrat përfaqësuese edhe në New York dhe Los Angeles, ndërsa momentalisht në Londër, Republika bashkëpunon ngushtë me Mercy & Wild, e cila shërben shumë yje të muzikës botërore, duke përfshirë edhe Dua Lipën. / KultPlus.com
Green Festival ka filluar aktivitetet për edicionin e 10-të. Ky festival multidisiplinar që përmban programe edukative, si dhe programin kulturor, ka për qëllim ndërgjegjësimin e shoqërisë për çështjet mjedisore.
Në këtë vit jubilar, përpos ndryshimit në koncept, festivali ka ndryshuar paraqitjen vizuale dhe formën e organizimit dhe transmetimit të programit. Për herë të parë, si rezultat i gjendjes pandemike, gjithçka do të zhvillohet online dhe në formë dixhitale.
Nën slloganin “The past. The present. The Change”, Green Fest sivjet trajton pabarazinë në nivele të ndryshme. Me rrënjët në të kaluarën, ndikimin në të tashmen dhe rrezikun që mund t`ia shkaktojë së ardhmes, pabarazinë e hasim çdokund, në shkollë, në shoqëri, në qytet e përditshmëri.
Festivali, këtë vit do të trajtojë çështjen e pabarazisë me anë të punëtorive, diskutimeve, aktiviteteve të ndryshme rekreative të cilat në bazë kanë përpjekjen për zvogëlimin e pabarazisë.
Aktivitetet kryesore të festivalit, zënë vend në javën e dytë të shtatorit, nga data 7 deri 13 shtator, me ç ’rast i gjithë materiali do të jetë në dispozicion në rrjetet sociale dhe nën mbulueshmëri të mediave kryesore vendore.
7 Arte, organizator i festivalit Green, me ndihmën e donatorëve, sponzorëve dhe vullnetarëve, ka arritur që edhe në një situatë të jashtëzakonshme, të ruaj traditën dhe frymën e festivalit dhe të gjithë programin e planifikuar ta përshtat me gjendjen aktuale.
Nuk do të mungoj as muzika!
Green Fest 10 është mbështetur financiarisht nga: Zyra Zvicerane për Bashkëpunim në Kosovë- SDC, Ministria për Kulturë, Rini dhe Sport, si dhe sponzori kryesor : Raiffeisen Bank Kosovo. / KultPlus.com
Ministrja e Kulturës, Rinisë dhe Sportit Vlora Dumoshi bashkë me zv-ministren Vladete Bajrami dhe përfaqësues të MKRS-së vizituan sot Komunën e Malishevës. Ministrja dhe delegacioni i MKRS-së u mirëpritën nga Kryetari i Komunës Ragip Begaj i cili e falënderoi Ministren Dumoshi veçanërisht dhe përfaqësuesit e tjerë të MKRS-së për vizitën që po i bëjnë kësaj komune.
Gjatë takimit u bisedua për projektet të cilat priten të finalizohen në këtë komunë dhe bashkëpunimin e Komunës së Malishevës me MKRS-së në fusha të ndryshme veçanërisht në trashëgimi kulturore e sport.
Ministrja Dumoshi u shpreh e lumtur që po e vizion Malishevën dhe e siguroi Kryetarin Begaj se mbështetja për këtë komunë do të jetë më e madhe se që ka qenë në të kaluarën.
“Konsideroj se qytetarët e Malishevës kanë nevojë të madhe për hapësira sportive dhe kulturore prandaj si Ministri do të bëjmë gjithçka brenda kapaciteteve tona ekzistuese që ta ndihmojmë komunën të shtyjë përpara projekte që janë në dobi të qytetarëve” – u shpreh Ministrja Dumoshi.
Ndër të tjera Ministrja falënderoi edhe deputetët Fetah Rudi e Arbresha Krasniqi, të cilët iu bashkëngjitën kësaj vizite.
Kryetari Begaj theksoi që e gëzon vizita e Ministres Dumoshi dhe theksoi që komuna që ai udhëheqë ka shumë nevojë për mbështetje.
“Malishevës i duhet përkrahje shumëfish me madhe institucionale se në të shkuarën, për arsye se ka qenë komunë e cila nuk ka pasur asgjë të trashëguar nga e kaluara. Ne kemi pasur vazhdimisht përkrahje dhe jam shumë i bindur që ministrja do t’i ketë parasysh të gjitha ato projekte të cilat i kontribuojnë kësaj komune dhe këtij komuniteti”, deklaroi pas takimit Begaj.
Pas takimit në komunë, Ministrja Dumoshi, Kryetari Begaj dhe përfaqësuesit e tjerë bashkërisht vizituan edhe stadiumin e qytetit të Malishevës.
Nga aty Ministrja Dumoshi bëri thirrje që kuvendi komunal i kësaj komune të thellojë edhe më shumë bashkëpunimin me MKRS-në ardhmen, në mënyrë që bashkërisht t’i shtyjnë përpara projektet e MKRS-së në këtë komunë.
Të gjitha Komunat pa dallim do të përkrahen nga MKRS dhe do të jenë në fokus të prioriteteve të ministrisë. / KultPlus.com
Ministrja serbe e Drejtësisë, Nela Kuburoviç, tha se Serbia kurrë nuk do të heqë dorë nga ndjekja e ish-ushtarëve të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, për siç tha ajo, krimet e supozuara ndaj popullatës serbe.
Duke folur për kërkesat që Serbia të tërheqë fletë-arrestet për ish-ushtarët e UÇK-së, në një intervistë për Novosti, Kuburoviq tha se diçka e tillë nuk mund të ndodhë pasi ato janë bazuar në dëshmi.
“Procedimi para gjykatave Serbe është iniciuar duke u bazuar në prova materiale, kështu që nuk ka asnjë shpjegim ligjor dhe arsye për të hequr urdhër-arrestin për kriminelët”, tha ajo.
Ministrja serbe e Drejtësisë beson se shteti i saj ka ofruar prova të “pamohueshme” në Tribunalin e Hagës dhe Këshillin e Sigurimit të Kombeve të Bashkuara kundër, siç shprehet ajo, “kriminelëve të luftës”.
Pasi institucioneve të Republikës së Kosovë iu referua si “të përkohshme”, ajo foli edhe për nismën për Ligjin për Mbrojtjen e Vlerave të Luftës së UÇK-së – të cilën e quajti përpjekje të dëshpëruar për të shmangur të vërtetën për UÇK-në, e cila nga ministrja serbe u cilësua “organizatë terroriste”.
Javë më parë, Organizata e Veteranëve UÇK-së njoftoi se një ish-ushtar i saj u ndalua, e më pas lirua, gjatë qëndrimit në Shqipëri me flet-arrest nga Interpoli, bazuar në listën e dorëzuar nga Serbia.
Ndërsa, javën e kaluar ministrja e Jashtme e Kosovës, Meliza Haradinaj-Stublla, njoftoi për ndalimin, e më pas lirimin, e një veterani të UÇK-së në Turqi, me flet-arrest të iniciuar nga Serbia. / KultPlus.com
Kanionet e Nivicës janë një tjetër pasuri natyrore dhe destinacion turistik në vendin tonë.
Zëvendësministrja e Turizmit dhe Mjedisit, Ornela Çuçi publikoi sot disa foto nga këto kanione, ndërsa nënvizoi se janë një mrekulli që duhet me patjetër të vizitohen nga turistët vendas e të huaj.
“Kanionet e Nivicës janë një mrekulli natyrore, dhe ndër kanionet më të bukura që kemi. Ato fillojnë në krye të fshatit Nivicë dhe kanë një gjatësi të përgjithshme rreth 7 km. Kanionet zgjerohen në drejtim të fshatit Lekdush, poshtë tij. Pjesa më e ngushtë e kanioneve shtrihet poshtë fshatit Nivicë me një gjatësi rreth 3 km. Gjerësia e kanioneve varjon nga 2-3 m në fillimet e tyre dhe vijnë duke u zgjeruar përgjatë rrjedhës me një gjerësi që shkon rreth 1000 metër. Rrjedha e ujit ka krijuar vaska uji, ujëvara e shpella interesante si psh : shpella me qiell”,- thekson Çuçi.
Kanionet ndodhen në afërsi të fshatit Nivicë të Tepelenës. Vizitohen sipas rrugës automobilistike Tepelenë, Progonat, Nivicë ose dhe nga bregdeti, duke u futur nga Lumi i Vlorës, Himara apo Borshi.
Kanionet e Nivicës janë një pasuri natyrore e turizmit malor në jug të Shqipërisë. Adhuruesit e natyrës dhe aventurës, përveç bukurive që ofron bregdeti, mund të bëjnë edhe shëtitje malore në lartësitë e Nivicës, ku gjendet kanioni. Ky vend është një distancë jo e largët dhe gjendet vetëm pak kilometra nga deti, në një natyrë të mrekullueshme.
Kohët e fundit turistët aventurierë të sporteve malore dhe ujore kanë filluar t’i vizitojnë këto kanione dhe t’i prezantojnë ato në botën turistike nëpërmjet fotove e videove që realizojnë në to. / atsh / KultPlus.com
Poeteshë, shkrimtare dhe botuese shqiptare, Flutura Açka në vitin 1998 u zgjodh ndër 13 poetët më të mirë evropianë të gjeneratës së re në konkurrimin për çmimin e madh Tivoli-Europa në Itali. Përfaqësohet me poezitë e saj në pjesën më të madhe të antologjive të poezisë shqipe në gjuhë të huaj dhe poezi dhe cikle të saj janë botuar në shumë gjuhë. Edhe proza e saj po tërheq gjithnjë e më shumë vëmendje, edhe jashtë vendit.
Krijimtaria e saj si në prozë e poezi, konsiderohet dialog shumëdimensional e gjithëpërfshirës mbi tema të rëndësishme të kohës që jeton, në madhësinë e interesave të saj dhe të përfshirjes të vetë autores në bashkëbisedimin letraro-artistik, interpretuese e ndjenjave dhe mendimeve njerëzore, të cilat mbartin mjeshtërinë artistike, lirike e filozofike që më shumë ndjehet sesa shprehet, duke e bërë prozën dhe poezinë e saj me një feminitet të këndshëm, metafora të goditura, plot dashuri e dhimbje.
“Kuku, Atdhe,/N’dor t’kujt ke mbet,/Me mbet Atdhe!”, Acka shfrytëzon ndjeshëm mjeshtërinë e vet artistike me mendimet dhe idetë thellësisht filozofike, të rrënjosura këto në imazhe konkrete, vizuale dhe simbolike, me stil mbresëlënës dhe kuptimplotë, që i mbart të dyja: të shprehurin e një shpirti të lirë dhe kontrastet e dy aspekteve në virtuozitetin e poezisë, për vështrimin e ngulur e të patundur prekës, drithëronjës dhe mallëngjyes të poetes, në kufijtë e të pamundurës. Gjetjet e goditura të fabulës së poezisë, episodike dhe estetike janë karakteristikë e personalitetit krijues të vetë autores, kontrasti midis realitetit dhe fantazisë, se si në të vërtetë janë gjërat dhe se si ne i perceptojmë ato të jenë. /KultPlus.com
Muzika ishte pjesë e përditshme e jetës së tyre, e bashkë me muzikën ishte edhe gjyshi, ngase ai e dëgjonte atë çdo ditë e në çdo kohë. Por, është pikërisht muzika ajo që ndalet që në fillim të këtij filmi, ndalja e muzikës shënoj vdekjen e gjyshit. Kurse vdekja e gjyshit, e në të njëjtën kohë babait të Vedait, i solli familjes përballjen zinxhirore me borxhe. Filmi i metrazhit të shkurtër “The Farmer’s Blues” sjell raportin e një familjeje, babë e djalë, bashkë me rrethanat në të cilat i kishte përplasur jeta, shkruan KultPlus.
Muzika e Luan Hajrës e shoqëron fillimin dhe pikërisht kënga “Lulzoj fusha, lulzoj mali”, është ajo që shënon përfundimin e këtij filmi, që nuk ju deshën më shumë se katër ditë të përfundonte xhirimet, mu në Sllupçan, fshatin e Kumanovës.
Ibër Deari regjisori i këtij filmi në një intervistë për KultPlus rrëfen se gjatë kohës sa e ka shkruar skenarin në shumë situata ai ka qeshur ngase sipas tij, sikur historia e trajtuar në këtë film të shikohej nga një perspektivë tjetër atëherë edhe do qeshnim me problemet që ndodhin në këto situata.
Deari ka shtuar se fokusi i tij kryesor nuk ka qenë vetëm borxhi që familja ka ndaj bashkësisë islame, ngase ai është përpjekur ta vë në pah më shumë raportin e familjes, babës dhe djalit në një situatë të tillë. Sipas tij lidhja e krijuar nga borxhet në këtë film paraqet vetëm ironinë dhe asgjë më shumë.
“Realisht unë nuk kam dashur të marr në fokus këtë temë, por ja filmi hapet ashtu dhe borxhi është vetëm një moment, kurse tema e filmit apo problematika është më shumë raporti babë e bir dhe se si ata jetojnë në këto rrethana, p.sh. nuk është vetëm borxhi ndaj hoxhës por edhe ndaj shokut dhe kështu vazhdon një zinxhir, ku secili i ka borxh njëri tjetrit. Kështu që këtë lidhjen e borxheve më shumë e kam paraqitur si një ironi se sa një problem thelbësor në film”, ka pohuar ai.
Tutje regjisori tregon se ngjarjet e “The Farmer’s Blues”, ndodhin çdo kund, në Maqedoni dhe Kosovë. Prandaj edhe filmi në shumë pjesë bazohet nga jeta reale, por që janë të modifikuara për tu paraqitur në film.
“Tash filmi nuk është gjithçka e vërtet por mund të them se ka shumë pjesë apo situata të inspiruara nga jeta reale, dhe pastaj të modifikuara për film, në shumë skena ndoshta janë pjesë që unë vet i kam përjetuar ose i kam parë, por jo bash në të njëjtën formë si i kam paraqitur në film”, ka vazhduar tutje intervistën regjisori.
Ai ka shtuar se vështirësitë më të mëdha që i ka hasur gjatë realizimit të këtij filmi kanë qenë ato teknike sepse filmi është realizuar me një ekip dhe me një buxhet shumë të vogël.
Deari ka thënë se nuk ishte një qëllim i caktuar ajo se çka e shtyu të realizonte këtë film, por dashuria që ai ka për artin dhe filmin. Madje ai ka shtuar se “The Farmer’s Blues” nuk synon të përçoj një mesazh të caktuar. Filmi në vetvete ngërthen tema të cilat mund të diskutohen, tema që mund edhe të sjellin kënaqësi por jo të krijuara për një qëllim të caktuar.
“The Farmer’s Blues” ka garuar edhe në festivalin e parë “Beach Film Festival” ku dhe ka marrë çmimin si filmi më i mirë i metrazhit të shkurtër. Por, rrugëtimi i këtij filmi nuk u ndal këtu sepse premiera e tij do jepet edhe në Festivalin Ndërkombëtar të Filmi, Dokufest.
Ibër Deari ka rrëfyer se pjesëmarrja në këtë festival është shumë e rëndësishme, dhe shpreson që edhe ky vit do të sjellë motiv për regjisorin që ai të vazhdoj të prodhoj filma edhe në vitet e ardhshme.
“Shumë e rëndësishme dhe jam shumë i lumtur që jam pjesë e DokuFest-it këtë vit, ndoshta do kishte qenë edhe më mirë po sikur të ishim edhe fizikisht aty, por ja në kohë pandemie mjafton që po mbahet festivali edhe online. Nuk është hera e parë që marr pjesë në Doku, edhe herëve tjera kam marr pjesë me filma. Çdo herë kam kaluar mirë, shpresoj që edhe ky vit do sjell shumë motiv për të vazhduar me filma të tjerë viteve të ardhshme”, ka përfunduar intervistën Deari. / KultPlus.com
Stili i veshjes në vitet 1950 është padyshim një nga më me shumë ngjyra. Moda në këtë periudhë pasqyroi lumturinë e njerëzve pas përfundimit të Luftës së II Botërore.
Femrat e viteve ’50 visheshin plot sharm dhe klas. Për më tepër hidhuni një sy dizajnëve të veshjeve që janë plot shije.
Vitet ‘50 ishin karakterizuar si një kohë mirëqenie dhe evolucioni teknologjik. U zhvillua shumë prodhimi i materialeve të reja që përbëheshin nga fibra sintetike. Prodhimi i këtyre fibrave e bëri njeriun më të pavarur nga natyra.
Gjithashtu u rrit shumë gama e asortimenteve, u përmirësuan disa veti të prodhimeve tekstile, si qëndrueshmëria, hollësia, ngjyrimi, stampimi etj. Futja e fibrave kimike kishte leverdi të madhe ekonomike, prodhimet e tyre ishin me kosto të ulët krahasuar me shumë prodhime të prodhuara me fibra natyrore.
Si rezultat i krijimit të fabrikave të ndryshme gruaja doli nga shtëpia dhe u bë më e pavarur dhe më e pasur, duke u realizuar në shoqëri dhe jashtë familjes/Shqip/ KultPlus.com
Plazhi i Krorëzës është një nga xhevahirët e shumtë e Rivierës shqiptare.
Kryeministri Edi Rama publikoi sot disa foto nga ky plazh i mrekullueshëm, si ftesë për turistët të huaj dhe pushuesit vendas gjatë këtij sezoni turistik.
Plazhi i Krorëzës, i cili përbëhet nga dy pjesë të ndara me njëra-tjetrën nga disa shkëmbinj të vegjël, ndodhet ekzaktësisht midis plazhit të Shpellë-Lukovës (në veri të tij) dhe Gjirit të Kakomesë (që e ka në jug të tij).
Plazhi i Krorëzës është një plazh i virgjër, dhe e vetmja mënyrë për ta eksploruar dhe shijuar nga toka ose nga deti (me varkë).
Zona më e afërt e vendbanimit me plazhin e Krorëzës është fshati i Shën Vasilit, para se të shkoni në Sarandë nga rruga e Bregut./atsh/ KultPlus.com
