Më 10 prill 1912, ”Titanic”-u u nis nga Southampton, pak pas mesditës, duke nisur zyrtarisht udhëtimin e tij të parë, por tragjik, sipas irishcentral.
Pas nisjes nga Southampton-i, rreth 1 846 njerëz ishin në bord që, përbënin shumicën e kapacitetit maksimal të anijes prej 3 547 personash.
Duke u nisur nga Southampton-i, ”Titanic”-u pati një vonesë të vogël, kur sasia masive e ujit që anija zhvendoste pothuajse shkaktoi një përplasje me anijen ”SS New York”.
Ajo u ankorua më vonë në Cherbourg, Francë, rreth orës 18:30 për të marrë më shumë pasagjerë.
Anijet ”SS Nomadic” dhe ”SS Traffic” transportuan grupin tjetër të pasagjerëve në anijen luksoze.
Dyqind e tetëdhjetë e një pasagjerë hipën në Francë, 151 ishin të klasit të parë, 28 ishin të klasit të dytë dhe 102 ishin të klasit të tretë.
Njëzet e katër pasagjerë zbritën nga ”Titanic”-u në Cherbourg pasi udhëtimi i tyre kishte përfunduar.
Shumë nga pasagjerët më të pasur dhe më të famshëm të anijes hipën në Cherbourg.
”Titanic Belfast” raportonte se ”vetëm 21 nga ata që hipën në Cherbourg ishin francezë, me pjesën tjetër nga SHBA, Anglia, Belgjika, Kanadaja, Kroacia, Greqia, Italia, Libani, Polonia, Rusia, Siria dhe Uruguaji.
“Në anije ndodheshin produkte luksoze franceze si shampanjë, verë dhe djathra, përfshirë 34 000 kilogramë mish, 15 000 shishe birrë, 10 000 shishe verë dhe 12 000 shishe ujë mineral”, shkruan ”Titanic Belfast”.
Anija u ankorua në Cherbourg për vetëm disa orë përpara se të nisej, rreth orës 20:10, për në Queenstown, në Irlandë, në ndalimin e saj të fundit përpara se të nisej për në SHBA dhe të mos kthehej më kurrë./ atsh / KultPlus.com
Gjykata Evropiane e të Drejtave të Njeriut (GJEDNJ) u dha të drejtë të moshuarve zviceranë, që e konsiderojnë mbrojtjen e klimës të drejtë të njeriut. Një goditje me çekiç ligjor, me pasoja potencialisht të rëndësishme.
Dhoma e Madhe e Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut (GJEDNJ) ka marrë një vendim historik në favor të të ashtuquajturve “të moshuarat e klimës” në Zvicër. Ishte shumë e pazakontë që Dhoma e Madhe prej 17 gjyqtarësh u mor me këtë çështje. Kjo ndodh vetëm kur ende nuk ekzistojnë vendime gjyqësore për një çështje të rëndësishme. Kështu ishte deri sot me mbrojtjen e klimës dhe kjo tani ka ndryshuar rrënjësisht.
Gjyqtarët vendosën se mbrojtja ndaj efekteve të ndryshimeve klimatike të shkaktuara nga njeriu është një nga të drejtat themelore të Evropës. Këto janë sanksionuar në Konventën Evropiane për të Drejtat e Njeriut që nga viti 1950. Vendimi i dhënë në çështjen e të moshuarave zvicerane për klimën tani bën të mundur nxjerrjen e një të drejte individuale për më shumë masa për mbrojtjen e klimës. Gjithashtu, shoqatat mund të paraqesin ankesë edhe në kushte të caktuara. Kjo hap derën për procedura të mëtejshme para GJEDNJ. Gjashtë padi të tjera kundër qeverive të vendeve anëtare të Këshillit të Evropës janë tashmë në pritje në Strasburg.
“Qeveritë janë të detyruara”
Gerry Liston, avokat në rrjetin global të avokatëve jofitimprurës GLAN, beson se vendimi nuk është vetëm një fitore për gratë zvicerane, por për të gjithë. “Vendimi i detyron qeveritë në të gjithë Evropën, jo vetëm Zvicrën, të vendosin objektiva të bazuara shkencërisht për mbrojtjen e klimës që mbajnë ngrohjen nën 1.5 gradë. Gjykimi tani mund të përdoret drejtpërdrejt si referencë në proces në nivel kombëtar,” tha Gerry Liston për DW në Strasburg.
Qeveria zvicerane, megjithatë, i sheh gjërat ndryshe. Një zëdhënëse i tha DW se Bern tani do ta shqyrtojë nga afër gjykimin. Vendimi i Dhomës së Madhe nuk kërkon veprim të shpejtë politik. Zvicra tashmë po bën shumë për të frenuar ndryshimet klimatike. Një zëdhënëse i tha DW se dënimi do të shqyrtohet me kujdes në Bernë. Nuk ka nevojë për veprime të shpejta politike si rezultat i vendimit të Dhomës së Madhe. Zvicra tashmë po bën shumë për të frenuar ndryshimet klimatike.
“Është fitore maksimale”
Bashkëkryetarja e Shoqatës së Lartë të Klimës, Rosmarie Wydler-Wälti, me shokët e saj ishte megjithatë shumë e lumtur. Në hollin përballë sallës së gjyqit pati shumë duartrokitje dhe klithma gëzimi. Shumë anëtarë të shoqatës u ulën në audiencë gjatë shpalljes së vendimit. “Kjo është një fitore maksimale. Tani, sipas neneve 2 dhe 8, ne kemi të drejtën për shëndet dhe një jetë të mirë. Çfarë duam më shumë? Kjo është dëshmi se ne kemi nevojë për mbrojtje,” tha Wydler-Wälti për DW menjëherë pas leximit të vendimit të gjyqtarit, i konsideruar “historik” nga disa ekspertë. “Kjo tani duhet të ketë ndikim. Zvicra ka ratifikuar Konventën për të Drejtat e Njeriut dhe tani duhet ta ndjekë.” Zvicra ka bërë gabime dhe tani duhet të ndryshojë kurs, tha bashkëkryetarja e seniorëve fitimtarë.
Të ashtuquajturat “të moshuarat e klimës” të Zvicrës e paraqitën ankesën e tyre në Strasburg në nëntor 2020. Shoqata Zvicerane e Të moshuarve të Klimës tha se qeveria zvicerane kishte shkelur të drejtat e njeriut, veçanërisht të drejtën për jetë, të parashikuar në nenin 2, dhe të drejtën për një mënyrë jetese të shëndetshme, të përfshirë në nenin 8 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut. Disa nga paditësit tani janë mbi 70 vjeç; ata kërkuan që Zvicra të bëjë më shumë për të parandaluar valët e të nxehtit dhe stuhitë e shkaktuara nga ndryshimet klimatike.
Apelimet e Portugalisë dhe Francës janë hedhur poshtë
Gjyqtarët e Strasburgut sot hodhën poshtë dy procedura të tjera të ngjashme, për arsye mjaft formale. Gjashtë fëmijë dhe adoleshentë nga Portugalia, të cilët vuanin nga pasojat e zjarreve në pyjet në fshatrat e tyre të origjinës, ishin aplikantët e parë që shkuan në Strasburg në shtator 2020. Megjithatë, ankesa e tyre nuk mund të vendoset nga GJEDNJ, sepse ata nuk i kanë ezauruar të gjitha rrugët e apelimit në Portugali. Vetëm atëherë do të autorizohej një apel në Strasburg. Një ish-kryetar bashkie i qytetit francez të Grande-Synthe gjithashtu dështoi. Duke qenë se aplikanti nuk jeton më në Francë, ai nuk mund të shpjegonte qartë se si mund të ishte viktimë e politikës franceze të klimës, shkruajtën gjyqtarët në arsyet e gjykimit të tyre.
Vendimi i Dhomës së Madhe të GJEDNJ është përfundimtar. Gjykata madje mund të vendosë gjoba që shtetet duhet t’u paguajnë paditësve si kompensim për kufizimin e të drejtave të tyre të njeriut. Kohët e fundit, gjykata ka hezituar të vendosë kundër shteteve në këto raste. Njohja e shkeljeve të të drejtave të njeriut në mbrojtjen e klimës tani mund të shkaktojë një ortek të konsiderueshëm padish nga paditësit individualë, sipas ekspertëve ligjorë të mbledhur në Strasburg për diskutime të thella.
Më shumë kërkesa për mbrojtjen e klimës
Aktivistët e klimës janë përpjekur ta imponojnë mbrojtjen e klimës prej vitesh jo vetëm në rrugë, por edhe në gjykata. Në vitin 2015 ata fituan procesin e parë gjyqësor në Holandë. Një gjykatë në atë vend urdhëroi shtetin të reduktonte masivisht emetimet e gazeve serrë.
Tani janë gjashtë raste të tjera në pritje para GJEDNJ, duke përfshirë një nga Gjermania. Sipas Programit të Kombeve të Bashkuara për Mjedisin (UNEP), tashmë ka më shumë se dy mijë padi në mbarë botën për sjellje të dëmshme ndaj klimës, kryesisht në gjykatat kombëtare, shumica prej tyre në SHBA. Shtetet paditen nga qytetarët e tyre, për shembull nga banorët e ishujve të Paqësorit. Po rritet edhe numri i padive ndaj kompanive individuale. Një fermer peruan, për shembull, ka ndërmarrë veprime ligjore kundër kompanisë gjermane të energjisë RWE. Banorët e ishullit indonezian Pulau Pari akuzojnë kompaninë zvicerane të çimentos Holcim se ka dëmtuar jetën në Indonezi me emetimet e saj.
GJEDNJ, e krijuar nga Këshilli i Evropës në vitin 1959, mbikëqyr Konventën e të Drejtave të Njeriut të vitit 1950 dhe është një lloj strehe e fundit për njerëzit që mendojnë se nuk janë trajtuar në mënyrë të drejtë nga shtetet e tyre. Gjykata shqyrton qindra çështje në vit, kryesisht që përfshijnë procese të padrejta gjyqësore ose burgim të pajustifikuar.
Vendimet e saj janë të detyrueshme për shtetet anëtare të Këshillit të Evropës. Në pothuajse gjysmën e rasteve ato respektohen realisht. Gjykata nuk ka autoritet policor për të zbatuar vendimet. Gjyqtarët e dërguar në Strasburg nga shtetet anëtare duhet të besojnë se qeveritë do t’u binden vendimeve të tyre.
Këshilli i Evropës ekziston që nga viti 1949. Ai nuk është një organ i Bashkimit Evropian, por një konfederatë e lirshme e të gjitha shteteve evropiane – përveç Bjellorusisë dhe Rusisë – për mbrojtjen e të drejtave të njeriut./DW/ KultPlus.com
Charim Galerie këtë pranverë do të prezantojë veprën e Ulay dhe Alban Mujës, të kuruar nga Felicitas Thun-Hohenstein dhe Alenka Gregorič.
Duke punuar ngushtë me Fondacionin Ulay, Charim Galerie do të shfaqin një seri fotosh të hershme nga artisti konceptual dhe performuesi historikisht i rëndësishëm, Ulay. Ato do të instalohen së bashku me veprat e artistit kosovar Alban Muja, i cili së fundmi përfundoi një projekt të madh publik për Manifesta-n në Prishtinë dhe që ishte në dialog me Ulay gjatë jetës së tij.
“Legendary Dog” është titulli i ekspozitës i cili është marrë nga një video e realizuar nga Muja, ku shfaqet Ulay duke diskutuar për një punë të hershme të performancës me Marina Abramovic.
Galeria e Vjenës SOPHIE TAPPEINER do të mbajë një ekspozitë të përbashkët të mbështetur nga Fondacioni Ulay duke paraqitur punime nga Ulay dhe Sophie Thun, kuruar nga Hana Ostan Ožbolt.
Ekspozita hapet më datë 07.05.2024 në Vjenë. / KultPlus.com
Një shprehje e Homerit shqiptar, kolosit të letrave Gjergj Fishta gjen vend dhe sot ndër shqiptarë.
“Vërtetë ne kemi Bajram e Pashkë, por Shqiptarinë e kemi bashkë”, kjo thënie e poetit të madh ka treguar se ndër shekuj shqiptarët e kanë pasur bashkëjetesën fetare një shembull për të gjithë duke e përcjellë brez pas brezi.
Edhe sot, në këtë ditë festë për besimtarët muslimanë, shumë figura kanë uruar për festën e Fitër Bajramit, duke dëshmuar paqe e mirëkuptim pavarësisht bindjeve fetare ndërmjet njerëzve. /KultPlus.com
Në këtë fillim të stinës së pranverës, një frymë e re dhe e freskët e ka përshkruar edhe botën e modës me koleksione të reja e tejet të veçanta. Një të tillë e kanë sjell edhe disenjatoret Natyra&Diellza, shkruan KultPlus.
Të inspiruara nga ngjyrat e luleve pranverore, përmes këtij koleksioni, disenjatoret sjellin fustane solemne me qëllimin e vetëm që secila vajzë apo grua të gjej veten dhe të shkëlqejë në paraqitjen e saj.
Koleksioni pranveror i disenjatorëve është një bashkëdyzim i mjeshtërisë së punës me dorë dhe vizionit të tyre ndaj modës, duke sjellë në jetë fustane tërheqëse që reflektojnë ngrohtësinë dhe ngjyrat e stinës së pranverës.
Në këtë koleksion, gjethet janë përdorur si inspirim kryesor për dizajnet e fustaneve, ndërsa ngjyrat e hapura dhe detajet e punuara me kujdes japin një ndjesi të lehtësisë dhe bukurisë natyrore.
Fustanet janë dizajnuar në atë mënyrë, për të përfaqësuar elegancën dhe finesën, duke e bërë veshjen si një përvojë të veçantë për ju.
Njëra nga karakteristikat kryesore të këtij koleksioni është qëndrueshmëria. Motra Natyra&Diellza janë në përpjekje të vazhdueshme për të integruar materiale të cilat janë të qëndrueshme dhe të përshtatshme.
Ky koleksion pranveror është një shprehje e vërtetë e elegancës dhe kreativitetit të disenjatorëve në botën e modës, andaj për secilën nga ju që dëshironi të shkëlqeni në eventet tuaja, Natyra dhe Diellza ju presin edhe në atelienë e tyre në Gjakovë. / KultPlus.com
Një urim i veçantë vjen sot në ditën e Fitër Bajramit nga muzeu i fotografisë “Marubi”, Shkodër. Me fotografinë më të vjetër të Tiranës, shkrepur nga Pietro Marubbi, ku dallohet Xhamia e Et’hem Beut dhe Kulla e Sahatit, stafi i muzeut u uron besimtarëve myslimanë: Përshumvjet Fitër Bajramin.
Përgjatë viteve muzeu “Marubi” ka sjellë ekspozita, biseda, programe edukimi, botime dhe aktivitete të tjera që ndërlidhen patjetër me fotografinë dhe arkivin “Marubi”, zemrën e institucionit, por gjithmonë vëmendja është tek kultivimi, tek hulumtimi, tek hapja ndaj publikut e tek kujdesi ndaj studiuesve, vizitorëve, nxënësve e studentëve; tek krijimi i dinamikave për krijimin e një hapësire ftuese e cila ruan e promovon trashëgiminë kulturore në qytet e më gjerë.
Viti 2023 shënoi një rekord vizitueshmërie të Muzeut Kombëtar të Fotografisë “Marubi” me një numër total prej 19220 vizitorësh (52,7% femra dhe 47,3% meshkuj) shifër kjo 22% më e lartë se në vitin 2022./KultPlus.com
Çdo ditë e më shumë Tirana po kthehet në një destinacion të lakmuar për të gjitha kategoritë. Tundimit për të vizituar kryeqytetit shqiptar nuk i ka shpëtuar as aktori dhe producenti i njohur amerikan Robert Miano. Aktori i njohur hollivudjan ndodhet në Shqipëri prej 2 javësh, ku ka marrë pjesë në disa xhirime për një film të ri që po prodhohet me regjizor Fatmir Doga dhe producent Ylli Ujka e Marin Hoxha.
Robert Miano e cilëson Tiranën si e ardhmja e Europës, dhe një qytet që duhet të zbulohet më shumë për shkak të njerëzve, ushqimit dhe energjisë së mirë. Miano është mjaft entuziast teksa shprehet se mezi pret të kthehet sërish në Tiranë.
“Më pëlqen Tirana. Më pëlqejnë njerëzit, ushqimi, atmosfera. Mendoj se Tirana është e ardhmja e Europës, është fantastike. Duhet të zbulohet më shumë. Më shumë njerëz duhet ta njohin këtë qytet. Është fantastik, është një vend shumë i bukur. Po kaloj një kohë të bukur. Mezi pres të shoh më tepër. Do të kthehem sa më shpejt të kem mundësi. Ndoshta në qershor”, shprehet Miano.
Ai ka luajtur krah emrave të njohur të kinematografisë amerikane si Al Pacino, Michael Madsen, Johnny Depp, Christopher Walken, Chris Penn dhe Benicio del Toro./tema/KultPlus.com
Joseph Pulitzer ishte një gazetar, editor dhe politikan hungaroamerikan. Lindur në Makó, në Hungari, dhe emigruar në Shtetet e Bashkuara, Pulitzer u bë një reporter dhe editor i famshëm. Një shpërblim i tij, Pulitzer, më i rëndësishmi në fushën e gazetarisë, që u caktua për herë të parë në vitin 1917, sipas dëshirës së lënë nga gazetari.
Fillimet
Pulitzer emigroi në Shtetet e Bashkuara të Amerikës në 1864, gjatë luftës së secessionit amerikan. Pas përfundimit të konfliktit u vendos në St. Louis, në Missouri, filloi të punojë për një gazetë në gjuhën gjermane, Westliche Post, më 1868. Në zgjedhjet parlamentare në Missouri, më 1869, Partia Republikane e paraqitën si kandidat të saj në një kolegj që demokratët e konsideronin të blinduar. Befas ai u zgjodh duke mundur kandidatin demokrat.
Vazhdoi një periudhë të shkurtër me republikanët për të kaluar tek Partia Demokratike, deputet i së ciës u bë më 1885. Më 1872, Pulitzer bleu The Post për 3.000 dollarë. Pastaj, në vitin 1878, bleu edhe St. Louis Dispatch për 2.700 dollarë, si dhe dy gazeta, të cilat e shndërruan The St. Louis Post-Dispatch, e cila mbetet ende sot e përditshmja kryesore e qytetit.
New York World
Në vitin 1883, Pulitzer bleu edhe The New York World (një gazetë që po qëndronte me humbje prej rreth 40.000 dollarë në vit) për 346.000 dollarë nga Jay Gould. Pulitzer e ktheu vëmendjen tek lajmet me interes njerëzor, skandalet dhe sensazionalizmi. Pulitzer ishte bërë një urë ndërmjet shoqërisë amerikane dhe emigrantëve që e popullonin Nju Jorkun në vitet e fundit të shekullit XIX. Në brendësi të gazetës së tij vendosi rubrika të cilat vazhdojnë edhe sot e kësaj dite në gjithë shtypin botëror, përfshiu reklama tregtare.
Emigrantët e shohin gazetën e Pulitzerit si një pikëtakim ku ata grumbullohen në një vend që nuk ishte (ende) i tyre. Në vitin 1885, një vit më vonë, kur do të zgjidhej në Dhomën e Përfaqësuesve, punësoi Richard F. Outcaultin për të sjellë ilustrime bazuar në jetën e përditshme në rrethinat më të varfëra; kështu gazeta arriti në 600.000 kopje – kundrejt 15.000 sa ishte kur e bleu gazetën – duke e bërë The New York World të parën të përditshme të Shteteve të Bashkuara. Atë vit u bë protagonist i mbledhjes së fondeve për ndërtimin e bazamentit për Statujën e Lirisë, i cili u përurua më 26 tetor 1886. Falë kësaj iniciative u grumbulluan 100.000 dollarë.
Në vitin 1887, filloi të punojë në The New York World gazetarja Elizabeth Cochran, e cila do të bëhej e famshme me pseudonimin Nellie Bly, së cilës Pulitzer ia beson disa hetime të bëra më vonë të famshme si, si keqtrajtimet ndaj pacienteve femra në spitalin psikiatrik të qytetit me titull “Ten Days in a Mad-House” ( “Dhjetë Ditë në një shtëpi të çmendur “). Ky hetim pati jeohnë tejet të madhe në publik dhe i deturoi autoritetet të marrin masa të posaçme.
Udhëtimi rreth botës
Më 1888 Pulitzer kishte idenë e realizimit të asaj që shkrimtari francez Jules Verne kishte imagjinuar në një nga librat më të famshëm të tij, Udhëtim rrotull botës për 80 ditë. Pulitzer ia ngarkoi këtë mision gazetares Nellie Bly dhe ajo e sfidoi duke realizuar udhëtimin në më pak se 80 ditë. Më 14 nëntor 1889 ajo u nis nga Hoboken, në Nju Xhersi, për udhëtimin e saj prej 40 000 kilometrash. Më 25 janar 1890 Nellie arriti në New York, pas shtatëdhjetë ditësh, një rekord absolut (edhe pse u përmirësua pak muaj pas nga George Francis Train, i cili përfundoi udhëtimin në 60 ditë). Ditari i saj Around the World in Seventy-two Days (Rrotull botës në shtatëdhjetë e dy ditë) ishte një sukses i madh.
Sulmi
Po më 1890, botuesi i revistës “New York Sun”, e sulmoi Pulitzerin në gazetën e tij, duke e definuar “hebreu që ka braktisur fenë e tij” (babai i Pulitzerit ishte hebre, nëna katolike, ndërsa gruaja, Kate Davis, ungjillore). Ky veprim, që kishte për qëllim t’ia largonte Pulitzerit lexuesit e besimit të krishterë, e përkeqësoi shëndetin e gazetarit, tashmë jo në gjendje të mirë, dhe e detyroi atë të largohet nga drejtimi i gazetës, duke mbajtur, megjithatë, kontrollin financiar.
Në vitin 1895, William Randolph Hearst bleu The New York Jurnal, duke filluar një betejë gazetareske kundër The New York World të Pulitzerit. Kjo garë me Hearstin, sidomos para dhe pas Luftës Spanjollo-Amerikane, e lidhi emrin e Pulitzerit me gazetarinë e karakterizuar nga sensacionizmi apo spekulimet skandaloze. Më 1896, The New York World inauguroi një shtojcë me ngjyra, një inovacion absolut për atë kohë.
The New York World denoncoi një skandal që përfshinte një pagesë mashtruese prej 40 milionë dollarësh nga Shtetet e Bashkuara në kompaninë franceze të French Panama Canal Company në vitin 1909, dhe Pulitzer u hodh në gjyq nga Theodore Roosevelt dhe John Pierpont Morgan. Gjykata hodhi poshtë akuzat duke vendosur një fitore të rëndësishme për lirinë e shtypit. Më 1892, Pulitzer i propozoi presidentit të Universitetit të Kolumbias, Seth Low, të krijonte një shkollë të gazetarisë dhe ofroi veten si huadhënës i kursit.
Do të ishte shkolla e parë e gazetarisë në botë. Universiteti fillimisht nuk pranoi propozimin dhe paratë, por në vitin 1902 presidenti i ri i Universitetit, Nicholas Murray Butler, pranoi kërkesën. Por projekti u realizua vetëm pas vdekjes së Pulitzerit, i cili nuk mund të admirojnë ëndrrën e tij të realizuar. Me vullnetin e tij, Pulitzer dhuroi 2 milionë dollarë në universitet, gjë që çoi në krijimin e Shkollës së Studimeve të Avancuara të Gazetarisë në vitin 1912; megjithatë, nuk ishte shkolla e parë e gazetarisë në botë, pasi u parapri nga Universiteti i Misurit.
Çmimi i parë
Më 1917 u dha Çmimi i parë Pulitzer, në përputhje me dëshirat e Pulitzerit; shkolla e gazetarisë që ai donte mbetet më prestigjiozja e Shteteve të Bashkuara të Amerikës sot. Joseph Pulitzer vdiq ndërsa ishte në bordin e jahtit të tij në portin e Charleston, Karolina e Jugut, në vitin 1911. Ai është varrosur në Varrezat e Woodlawn në Nju Jork (në rrethin e Bronksit)./ KultPlus.com
Në Teatrin Kombëtar të Operas, Baletit dhe Ansamblit popullor do të vijë “La Boheme” e Puccinit. Kjo opera do të vijë përgjatë dative 12-12-16-17-19 Prill.
Kjo shfaqje do të vijë me bashkëpunimin e Orkestrës Simfonike të TKOB dhe me regjinë e Ada Gurrës.
Skenografia është e Renold Sulës dhe kustomografia e Ardi Asllanit. Në pjesëmarrje do të jenë artistët të TKOB dhe miq ndërkombëtarë.
La Boheme është opera e kompozuar nga Giacomo Puccini mes 1893 dhe 1895 me një libret Italian nga Luigi Illica që bazohet në “Skenat jetës boheme” nga Henri Murger./tema/KultPlus.com
Drejtoria Rajonale e Trashëgimisë Kulturore Shkodër ndau në rrjetet sociale një foto të hershme të qytetit, nga fillimshekulli i kaluar.
Deri në fillim të shek.XX ngjitur me kodrën e Kalasë së Rozafës, buzë lumit Buna, ndodhej Hamami i Pazarit të Shkodrës.
Në origjinë Kisha e Shën Vlashit ndërtuar në shek.XIV në lagjen e tregtarëve raguzanë, do të rrënohej në 1452, me urdhër të kapitenit venecian të qytetit, si masë mbrojtjeje, meqë ishte shumë pranë mureve rrethuese të qytetit të poshtëm.
Më vonë, pas pushtimit osman, rrënojat do ringriheshin për t’a kthyer në hamam, funksion që e kreu deri në gjysmën e parë të shekullit të kaluar. Për pak vite Hamami i Pazarit të Shkodrës shërbeu si magazinë deri në vitin 1967, kur objekti u shemb plotësisht për ndërtimin e rrugës hyrëse të qytetit./KultPlus.com
Joseph Pulitzer ishte një gazetar, editor dhe politikan hungaroamerikan.
Lindur në Makó, në Hungari, dhe emigruar në Shtetet e Bashkuara, Pulitzer u bë një reporter dhe editor i famshëm. Një shpërblim i tij, Pulitzer, më i rëndësishmi në fushën e gazetarisë, që u caktua për herë të parë në vitin 1917, sipas dëshirës së lënë nga gazetari i ndarë nga jeta pak vite më parë.
Pulitzer emigroi në Shtetet e Bashkuara të Amerikës në 1864, gjatë luftës së secesionit amerikan. Pas përfundimit të konfliktit u vendos në St. Louis, në Missouri, filloi të punojë për një gazetë në gjuhën gjermane, Westliche Post, më 1868.
Në zgjedhjet parlamentare në Missouri, më 1869, Partia Republikane e paraqitën si kandidat të saj në një kolegj që demokratët e konsideronin të blinduar. Befas ai u zgjodh duke mundur kandidatin demokrat. Vazhdoi një periudhë të shkurtër me republikanët për të kaluar tek Partia Demokratike, deputet i së ciës u bë më 1885.
Më 1872, Pulitzer bleu The Post për 3.000 dollarë. Pastaj, në vitin 1878, bleu edhe St. Louis Dispatch për 2.700 dollarë, si dhe dy gazeta, të cilat e shndërruan The St. Louis Post-Dispatch, e cila mbetet ende sot e përditshmja kryesore e qytetit.
Në vitin 1883, Pulitzer bleu edhe The New York World (një gazetë që po qëndronte me humbje prej rreth 40.000 dollarë në vit) për 346.000 dollarë nga Jay Gould. Pulitzer e ktheu vëmendjen tek lajmet me interes njerëzor, skandalet dhe sensazionalizmi. Pulitzer ishte bërë një urë ndërmjet shoqërisë amerikane dhe emigrantëve që e popullonin Nju Jorkun në vitet e fundit të shekullit XIX. Në brendësi të gazetës së tij vendosi rubrika të cilat vazhdojnë edhe sot e kësaj dite në gjithë shtypin botëror, përfshiu reklama tregtare. Emigrantët e shohin gazetën e Pulitzerit si një pikëtakim ku ata grumbullohen në një vend që nuk ishte (ende) i tyre. Në vitin 1885, një vit më vonë, kur do të zgjidhej në Dhomën e Përfaqësuesve, punësoi Richard F. Outcaultin për të sjellë ilustrime bazuar në jetën e përditshme në rrethinat më të varfëra; kështu gazeta arriti në 600.000 kopje – kundrejt 15.000 sa ishte kur e bleu gazetën – duke e bërë The New York World të parën të përditshme të Shteteve të Bashkuara. Atë vit u bë protagonist i mbledhjes së fondeve për ndërtimin e bazamentit për Statujën e Lirisë, i cili u përurua më 26 tetor 1886. Falë kësaj iniciative u grumbulluan 100.000 dollarë.
Në vitin 1887, filloi të punojë në The New York World gazetarja Elizabeth Cochran, e cila do të bëhej e famshme me pseudonimin Nellie Bly, së cilës Pulitzer ia beson disa hetime të bëra më vonë të famshme si, si keqtrajtimet ndaj pacienteve femra në spitalin psikiatrik të qytetit me titull “Ten Days in a Mad-House” ( “Dhjetë Ditë në një shtëpi të çmendur “). Ky hetim pati jeohnë tejet të madhe në publik dhe i deturoi autoritetet të marrin masa të posaçme.
Më 1888 Pulitzer kishte idenë e realizimit të asaj që shkrimtari francez Jules Verne kishte imagjinuar në një nga librat më të famshëm të tij, Udhëtim rrotull botës për 80 ditë. Pulitzer ia ngarkoi këtë mision gazetares Nellie Bly dhe ajo e sfidoi duke realizuar udhëtimin në më pak se 80 ditë. Më 14 nëntor 1889 ajo u nis nga Hoboken, në Nju Xhersi, për udhëtimin e saj prej 40 000 kilometrash. Më 25 janar 1890 Nellie arriti në New York, pas shtatëdhjetë ditësh, një rekord absolut (edhe pse u përmirësua pak muaj pas nga George Francis Train, i cili përfundoi udhëtimin në 60 ditë). Ditari i saj Around the World in Seventy-two Days (Rrotull botës në shtatëdhjetë e dy ditë) ishte një sukses i madh.
Po më 1890, botuesi i revistës “New York Sun”, e sulmoi Pulitzerin në gazetën e tij, duke e definuar “hebreu që ka braktisur fenë e tij” (babai i Pulitzerit ishte hebre, nëna katolike, ndërsa gruaja, Kate Davis, ungjillore). Ky veprim, që kishte për qëllim t’ia largonte Pulitzerit lexuesit e besimit të krishterë, e përkeqësoi shëndetin e gazetarit, tashmë jo në gjendje të mirë, dhe e detyroi atë të largohet nga drejtimi i gazetës, duke mbajtur, megjithatë, kontrollin financiar.
Në vitin 1895, William Randolph Hearst bleu The New York Jurnal, duke filluar një betejë gazetareske kundër The New York World të Pulitzerit. Kjo garë me Hearstin, sidomos para dhe pas Luftës Spanjollo-Amerikane, e lidhi emrin e Pulitzerit me gazetarinë e karakterizuar nga sensacionizmi apo spekulimet skandaloze.
Më 1896, The New York World inauguroi një shtojcë me ngjyra, një inovacion absolut për atë kohë. The New York World denoncoi një skandal që përfshinte një pagesë mashtruese prej 40 milionë dollarësh nga Shtetet e Bashkuara në kompaninë franceze të French Panama Canal Company në vitin 1909, dhe Pulitzer u hodh në gjyq nga Theodore Roosevelt dhe John Pierpont Morgan. Gjykata hodhi poshtë akuzat duke vendosur një fitore të rëndësishme për lirinë e shtypit.
Më 1892, Pulitzer i propozoi presidentit të Universitetit të Kolumbias, Seth Low, të krijonte një shkollë të gazetarisë dhe ofroi veten si huadhënës i kursit. Do të ishte shkolla e parë e gazetarisë në botë. Universiteti fillimisht nuk pranoi propozimin dhe paratë, por në vitin 1902 presidenti i ri i Universitetit, Nicholas Murray Butler, pranoi kërkesën. Por projekti u realizua vetëm pas vdekjes së Pulitzerit, i cili nuk mund të admirojnë ëndrrën e tij të realizuar. Me vullnetin e tij, Pulitzer dhuroi 2 milionë dollarë në universitet, gjë që çoi në krijimin e Shkollës së Studimeve të Avancuara të Gazetarisë në vitin 1912; megjithatë, nuk ishte shkolla e parë e gazetarisë në botë, pasi u parapri nga Universiteti i Misurit.
Më 1917 u dha Çmimi i parë Pulitzer, në përputhje me dëshirat e Pulitzerit; shkolla e gazetarisë që ai donte mbetet më prestigjiozja e Shteteve të Bashkuara të Amerikës sot. Joseph Pulitzer vdiq ndërsa ishte në bordin e jahtit të tij në portin e Charleston, Karolina e Jugut, në vitin 1911.
Ai është varrosur në Varrezat e Woodlawn në Nju Jork (në rrethin e Bronksit). /KultPlus.com
Presidentja e Kosovës, Vjosa Osmani, ka uruar të gjithë muslimanët për festën e Fitër Bajramit.
Në një postim në Facebook, ajo është shprehur se kjo festë duhet të na frymëzojë të gjithëve për ta forcuar mirëkuptimin dhe afërsinë ndaj njëri tjetrit.
“Lutjet tuaja në muajin e bekuar të Ramazanit qofshin të pranuara e kjo ditë qoftë e mbushur me gëzim, paqe, tolerancë dhe respekt të ndërsjellë, për të gjithë”, ka shkruar ajo./KultPlus.com
Nga thellësitë e shekujve mbërrin deri sot talenti i punimeve artizanale të artizaneve të qarkut të Elbasanit, ku gratë mbajnë gjallë traditën e paraardhësve të tyre.
Në kuadër të promovimit të artizaneve të qarkut, në ambientet e Muzeut Etnografik Elbasan nga data 5 prill deri më 25 prill po organizohet “Artizanati Sot”, ku artizanet po shpalosin punimet e tyre, për të gjithë qytetarët elbasanas, por edhe turistët e shumtë që vizitojnë Elbasanin.
Në këtë promovim artizanet kanë sjellë përmes punimeve të tyre trashëgiminë kulturore shqiptare.
Ato kanë shpalosur punimet e tyre në tezgjah, gdhendje druri, sapunë artizanalë, qëndisje në gjergjef, stoli, punime çantash me grep dhe çanta me rruaza, etj.
Me pasionin e tyre artizanet edhe një herë vënë në dukje se tradita e lashtë në Elbasan vazhdon të ruhet me fanatizëm nga njëri brez tek tjetri deri në ditët e sotme.
Artizanet që marrin pjesë në këtë aktivitet janë Hamide Filja, Brixhilda Çirraga, Shpresa Samurri, Josif Muça, Anisa Mëhalla, Edlira Kote, Nertila Allaj, Titi, Etleva Mata, Zana Hoxha, Motrat Koçollari, Etleva Ahmati, Bukurije Musai, etj.
Nga punimet në tezgjah dhe gdhendjet e mrekullueshme në dru, te sapunët artizanalë, çdo detaj rrëfen një histori./atsh/KultPlus.com
“Dreams Within a Dream“ titullohet ekspozita e artistit të mirënjohur, Nazmi Hoxha, e cila u çel sot në Qendrën për Hapje dhe Dialog (COD) në Kryeministri.
Në ceremoninë e hapjes së ekspozitës ishte i pranishëm edhe kryeministri Edi Rama.
Në fjalën e tij Rama tha se “është kënaqësi e emocion si një mik i hershëm por edhe si një ndjekës nga të parët të Nazmiut të cilin edhe pse kam qenë i gjatë edhe kur isha më i vogël në një moshë ku distanca në moshë është shumë më e ndjeshme sesa distanca në moshë sot me dikë, që është disa vite më i ri ose disa vite më i vjetër”.
“Më vjen keq që sot mungon këtu një njeri, i cili ka qenë energjia që na bashkonte me Nazmiun dhe ka qenë një militant i flaktë i artit të Nazmiut, Agim Rada që e kujtoj me shumë nostalgji dhe pse është ndarë nga jeta jo prej shumë kohësh. Jam i bindur që është një mungesë që të gjithë ne bashkë pavarësisht se kemi secili dhe secila vendin tonë këtu nuk e kompensojmë në raport jo thjesht me Nazmiun si person, por në raport me artin e Nazmiut”, theksoi Rama.
Më tej kryeministri Rama foli për artin në pikturë të Nazmi Hoxhës.
“Për të folur për artin e Nazmiu nuk është lehtë. Është një pikture atipitike, e cila ka evoluar duke ruajtur atë brumin e vet të parë. Por për ata që nuk i kanë parë punët e tij nç të shkuarën mund të them vetëm që ato kanë qenë përgjithësisht sipërfaqe që në një distancë prej disa metrash dukej se ishte një sipërfaqe e njëjtë, por duke afruar zbuloje përmes detajesh shumë delikate një majë mali një pemë, një dhi, një kalë e me radhë. E në atë kohë, kjo është arsyeja pse ju bëra përshkrimin e punëve sepse dua në njëfarë mënyrë të sjell këtu Gim Radën. Në atë kohë në shtëpinë e Agim Radës ndodhej koleksioni më i madh të punëve të Nazmiut që ishin të varura nëpër muret e shtëpisë nga të katër anët”, theksoi Rama.
Rama u shpreh se “Nazmiu pas një periudhe të shkurtër në Shqipërinë e çliruar apo të ri pushtuar nuk e di, u largua dhe sot vjen për herë të parë pas shumë vitesh me një koleksion punësh të krijuara në një studio në shtëpinë në Amerikë e cila në njëfarë mënyre është një shtëpi ku ai ka mbledhur mesa duket nga pikturat të gjitha ato që ka marrë nga fëmijëria, të gjitha ato që ka marrë nga vendlindja e tij dhe pastaj i ka vendosur me durim dhe ditë për ditë nëpër telajot e tij”.
“Personalisht për një periudhë kohe isha i shkëputur nga vazhdimësia e krijimtarisë së tij dhe me shumë dëshirë dhe me shumë kuriozitet jam rivënë në kontakt pas disa kohesh dhe besoj që kjo rivënie në kontakt do t’i japë të gjithë atyre që e kanë ndjekur më parë pikturën e Nazmiut kënaqësinë e të rivënit në lidhje me një artist të rrallë, me një piktor me një gjuhë shumë të veçantë, me një mënyrë të të parit të sipërfaqes, të ngjyrave, të formave atipike dhe mbi të gjitha me një konservues shumë xhenuin të ajrit dhe të formacionit koloristik të vendlindjes së vet”, theksoi Rama.
“Nazmi, të falënderoj shumë për ardhjen këtu dhe për bujarinë me të cilën i ofrove kësaj hapësire pikturat e tua. Hapësira, ke të drejtë është e bukur nga pikëpamja e asaj që ofron për pikturën. Shpresoj që në fund fare të kthehesh i pasuruar nga kjo prekje e Shqipërisë edhe më shumë dhe pastaj më vonë, në të ardhmen të kemi mundësi të shohim të tjera krijime ne atë dhomën e kyçur të kujtimeve dhe të ëndrrave të tua”, tha Rama.
Piktori Nazmi Hoxha falënderoi Kryeministrin Rama për mbështetjen për hapjen e kësaj ekspozite.
Drejtoresha e Agjencisë për Dialog dhe Bashkëqeverisje, Eridana Çano tha se “arti i Nazmi Hoxhës nuk mund të kufizohet vetëm nëpërmjet një zhanri të vetëm. Ai është mjeshtër i kompozimeve, i peizazheve, i nudove dhe i portreteve, të cilat të bëra bashkë sjellin një dëshmi të shkathtësisë dhe të thellësisë së tij si artist, pjesëza të ndryshme ëndrrash brenda një ëndrre të madhe arti. Me një zotësi të jashtëzakonshme, ai i vesh veprat e tij me një mantel të mistershëm. I papërkufizuar në gjininë e pikturës, gjithmonë në kërkim të mistikes dhe të të qenit i veçantë në shprehinë e tij artistike, Nazmiu bën një kapërcim horizontal në artin e tij, që pas ikjes në Amerikë dhe jetesës atje”.
“Mënyra e jetesës dhe e gjithë dinamika se si funksionon qyteti i Nju-Jorkut ku ai jeton, reflektohet te cikli i pikturave “Blinds”, të cilat përbëjnë një pikëpamje unike për llojin e pikturës së tij, duke përfshirë elemente më moderne (vertikalizimin dhe vezullimin e xhamave të ndërtesave, udhëkryqet e rrugëve dhe dinamikës të zhvillimit urban), duke eksperimentuar me ngjyrën dhe formën, me një zhvendosje drejt abstraksionit, përdorimit më ekspresiv të ngjyrës dhe një qasje më të lirë e më dinamike ndaj kompozimit”, tha Çano.
Ekspozita e veçantë prej 123 punimesh vjen për publikun shqiptar e konceptuar si “ëndrrat brenda një ëndrre”. Ajo është e shtrirë nëpër të gjitha hapësirat e COD-it dhe synon të kapsulojë thelbin e veprës së Nazmi Hoxhës, mikrokozmosin e tij, ku pasioni dhe përkushtimi luajnë një rol të rëndësishëm në format se si ai shprehet. Pikturat e Nazmiut nuk janë vetëm përvoja pamore; janë dialogë me shikuesin, që ofrojnë një vështrim në shpirtin e artistit dhe në kujtesën kolektive të një kulture. Trashëgimia e tij i përket bukurisë, emocioneve dhe kërkimit të paepur të së vërtetës artistike.
Nazmi Hoxha lindi në Tropojë të vjetër, më 15 tetor, 1955. Pasi mbaroi shkollën 8-vjeçare në qytetin e Bajram Currit, fitoi konkursin në liceun artistik “Jordan Misja”, Tiranë, dega pikturë. Pas përfundimit të liceut, në vitin 1979 vazhdon “Akademinë e Arteve të Bukura”, Tiranë. Më pas, ai emërohet “Mësues vizatimi” në shkollën 8-vjeçare të Tropojës së vjetër deri në 1984. Në vitin 1985-1987, punon me grupin e punës për ngritjen e muzeut “Bajram Curri”. Nga ky vit, emërohet “Mësues vizatimi” në fshatin Llugaj të rrethit Tropojë deri në vitin 1989. Në vitin 1990-1992 kalon në krijimtari të lirë, vendim ky i marrë nga “Lidhja e Shkrimtarëve dhe Artistëve”. Në vitin 1993 fillon punë në RTV Tiranë, te “Filmi Artistik” si piktor, pastaj si drejtor i “Filmit Artistik dhe Dokumentar”.
Në vitin 2001 punon në kompaninë e sigurimeve “SIGAL” si piktor i reklamave dhe në 2003-shin, në Qendrën Shqiptare për të Drejtat e Njeriut. Në vitet 2006-2007 punon në Postën Shqiptare, në “Sektorin e Pullës”. Në vitin 2008 fiton Lotarinë Amerikane dhe që atëherë jeton në Amerikë.
Aktiviteti artistik: viti 1981: ekspozita e parë vetjake në qytetin e Bajram Currit; viti 1987: ekspozitë vetjake në Pallatin e Kulturës, Tiranë; viti 1990: promovon ekspozitën në Lidhjen e Artistëve dhe Shkrimtarëve, Tiranë; viti 1991: ekspozitë vetjake në Galerinë e Arteve Figurative; viti 1992: ekspozitë vetjake në Muzeun Kombëtar, Tiranë; viti 1995: ekspozitë vetjake në Galerinë e Arteve, Tiranë; viti 1996: ekspozitë vetjake në Qendrën Ndërkombëtare të Kulturës, Tiranë; viti 2005-2006: dy ekspozita të tjera në Galerinë e Arteve, Tiranë.
Çmimet e fituara: 1987, çmimi “Piktori më i mirë i vitit”, akorduar nga Këshilli Qendror i Rinisë; 1988, “Çmimi i dytë Kombëtar”, akorduar nga Këshilli Qendror i Rinisë; “Çmimi i tretë kombëtar në peizazh”, me rastin e 40-vjetorit të Çlirimit të Atdheut; 1989, “Çmimi i tretë në gazetari”, organizuar nga gazeta “Drita”; 2007, titulli “Ambasador i Paqes”, akorduar nga forumi “Imazh Media” si piktori i vitit.
Nazmi Hoxha jeton sot në SHBA dhe ushtron aktivitetin e tij artistik me ekspozita vetjake dhe në grup.
Ekspozita “Dreams Within a Dream” e Nazmi Hoxhës do të qëndrojë e hapur deri më 10 maj./atsh/KultPlus.com
Oficer Kadet Endrita Brahimi nga Republika e Kosovës është shpërblyer me Bexhin e Komandantit të Akademisë Mbretërore Ushtarake Sandhurst.
Siç njofton Ambasada e Kosovës në Britani të Madhe, ky shpërblim jepet për përpjekje të veçantë dhe kontribut të jashtëzakonshëm gjatë shkollimit për oficerë.
“Edhe një arritje e veçantë e oficerëve të FSK-së në aktivitetet ndërkombëtare”, shkroi Ambasada.
Stafi i Ambasadës ka falënderuar Mbretërinë e Bashkuar për mbështetjen e vazhdueshme në zhvillimin profesional të Forcës së Sigurisë së Kosovës.
“Urime Oficer Kadet Endrita Brahimi”, shkroi kjo Ambasadë.
Për shpërblimin e Brahimit ka shkruar edhe Akademia Mbretërore Ushtarake Sandhurst.
“Për Kursin e Komisionimit 232, të mëtejmëve iu dha Bexhi i Komandantit. Oficeri Kadet T M Holmes (Artileria Mbretërore), Oficeri Kadet M Chisdale (Malawi), Oficeri Kadet E Brahimi (Kosovë). Bravo për të gjithë”, shkroi Akademia Mbretërore Ushtarake Sandhurst në Britani të Madhe.
Edhe Ambasada Britanike në Kosovë ka uruar kadeten e Ushtrisë së Kosovës.
“Urime oficeres së FSK-së, Kadet Endrita Brahimi për fitimin e Bexhit të Komandantëve në Akademinë Ushtarake Mbretërore Sandhurst”, shkroi kjo Ambasadë. /Klankosova.tv/KultPlus.com
Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti në 16-vjetorin e miratimit të Kushtetutës së Kosovës, tha se ajo forcoi garantimin e të drejtave për të gjithë qytetarët, e siç u shpreh, me theks të veçantë për pakicat.
Kryeministri Kurti Përmes një shkrimi në “X” ai theksoi se mbeten të përkushtuar forcoi garantimin e të drejtave për të gjithë qytetarët, me theks të veçantë për pakicat.
“Sot shënohet 16 vjetori i miratimit të Kushtetutës së Kosovës, e cila forcoi garantimin e të drejtave për të gjithë qytetarët, me theks të veçantë për pakicat. Gjashtëmbëdhjetë vjet më vonë, ne mbetemi të përkushtuar për të garantuar zbatimin dhe mbrojtjen e këtyre të drejtave”, ka shkruar Kryeministri Kurti.
Presidentja e vendit, Vjosa Osmani, sot ka përkujtuar 25-vjetorin e Masakrës në Lagje të Re dhe në Rakoc të Kaçanikut.
Presidentja Osmani ka thënë se ata që ranë heroikisht dhe ata që u martirizuan do të kujtohen përherë, ndërkaq drejtësia do të jetë synim i yni i vazhdueshëm për ta mbrojtur të vërtetën.
Më poshtë gjeni komunikatën e presidencës:
Më 9 prill të vitit 1999, në Lagjen e Re dhe në Rakoc të Kaçanikut, ranë 28 dëshmorë të kombit të UÇK-së, në mbrojtje të të popullsisë civile nga barbaria e regjimit gjenocidal të Serbisë.
Rrethimi dhe granatimi i vazhdueshëm i Kaçanikut shkaktoi vrasjen e 32 martirëve.
Ata që ranë heroikisht dhe ata që u martirizuan do të kujtohen përherë, ndërkaq drejtësia do të jetë synim i yni i vazhdueshëm për ta mbrojtur të vërtetën.
Qoftë i perhershëm kujtimi për të gjithë të rënët për liri!/KultPlus.com
Presidentja e Republikës së Sllovenisë, Nataša Pirc Musar, pritet të vijë në Kosovë për të marrë pjesë në edicionin e dytë të Forumit për Gratë, Paqen dhe Sigurinë, i cili organizohet nga Presidentja Vjosa Osmani.
Forumi Ndërkombëtar për Gratë, Paqen dhe Sigurinë (WPS Forum) sjell liderë, ekspertë, akademikë, përfaqësues të shoqërisë civile, ndikues, të rinj dhe grupe të tjera të interesit së bashku në zemër të Ballkanit Perëndimor për të diskutuar sfidat aktuale globale të paraqitura në Axhendën e WPS gjatë këtyre kohërave të pasigurta, si dhe për të elaboruar rëndësinë themelore të kësaj axhende për paqen e qëndrueshme, të barabartë dhe të qëndrueshme.
Ky edicion i Forumit do të fokusohet ekskluzivisht në ndërtimin e përpjekjeve të përbashkëta për të trajtuar dhunën seksuale të lidhur me konfliktin, si dhe në identifikimin e mjeteve dhe politikave për të ndihmuar gratë dhe vajzat të lundrojnë më të sigurta në kohën e kërcënimeve gjithnjë në rritje të sigurisë klimatike. Duke vepruar kështu, objektivi i Forumit është të trajtojë kërcënimet historike për sigurinë e grave së bashku me sfidat e reja të sigurisë, me qëllimin përfundimtar për të bashkuar forcat për të avancuar më tej Axhendën e WPS.
Forumi për Gratë, Paqen dhe Sigurinë do të mbahet në datat 15-16 prill/KultPlus.com
Parashqevi Simaku është një këngëtare e njohur shqiptare ndërsa repertori i saj përfshin një numër të madh këngësh e interpretimesh.
Simaku njihet për zërin e saj të veçantë dhe të ëmbël, duke bërë kështu që arti i saj të frymojë ndryshe.
Ajo sot më së miri kujtohet më këngën “E duam lumturinë”, shkruan KultPlus.
Kënga “E duam lumturinë” është një këngë e kompozuar nga Pirro Çako. Këngëtarja Parashqevi Simaku, me po këtë këngë në vitin 1988 fitoi çmimin e parë te Festivali i 27-të i Këngës në RTSH. Kjo këngë për shkak të tekstit e interpretimit të fuqishëm është bërë një himn i dashurisë dhe sakrificave të nënave për fëmijët.
Kjo këngë fillon me një interpretim të këndshëm nga një kor që përbëhet nga fëmijët për të vazhduar më pas me interpretimin e këngëtares Parashqevi Simaku.
Sot, në Festën e Fëmijëve, KultPlus ju sjellë tekstin dhe videon e kësaj kënge:
Kur një zog, një pëllumb ne shikojmë duam krahë si ata të fluturojmë zemra jonë tik e tak kur troket me zemrat flet
Në çdo stinë kudo janë pranverojnë dhe në sy ata mbajnë jetën tonë dashurinë, lumturinë e pafund me ëndrra shumë
Kanë një botë me ëndrra janë të vegjël shumë mos lëndoni nënat syrin e pagjumë
(2 herë) Të gjitha do i dhuroja kaq të lumtur ti shikoja dhe fëmijët në gjithë globin anembanë
Mos ja u prishni lumturinë mos iu prekni dashurinë as kërrkush mos ta provojë se nënat s’ju lejojnë
Fjala “Nënë” kudo në botë zgjon në zemra dashurinë mirëmëngjes jetës i thotë se nëna e lind njerinë.
Kjo dorë që e tundi djepin gjithë botën e sundon
Mos ja u prishni ëndrrat janë të vegjël shumë Mos lëndoni nënat syrin e pagjumë
(2 herë) Të gjitha do i dhuroja kaq të lumtur ti shikoja dhe fëmijët në gjithë globin anembanë
Mos ja u prishni lumturinë mos ja u prekni dashurinë as kërrkush mos ta provojë se nënat s’ju lejojnë
Fjala “Nënë” kudo në botë zgjon në zemra dashurinë mirëmëngjes jetës i thonë se nëna e lind njerin
Kjo dorë që e tundi djepin gjithë boten e gëzon. / KultPlus.com
Në moshën 94-vjeçare ka vdekur Peter Higgs, një gjigant i shkencës britanike që lindi me idenë e grimcës së bosonit Higgs.
Atij iu dha çmimi Nobel për Fizikë në vitin 2013 për punën e tij revolucionare që tregon se si bozoni ndihmon në lidhjen e universit së bashku.
Një deklaratë nga universiteti i Edinburgut tha se ai vdiq në qytet të hënën.
Ai e quajti atë një “shkencëtar me të vërtetë të talentuar, vizioni dhe imagjinata e të cilit kanë pasuruar njohuritë tona për botën që na rrethon”.
Prof Brian Cox i bëri homazhe Higgs-it në X (i njohur zyrtarisht si Twitter): “Kam pasur fatin ta takoj disa herë, dhe përtej të qenit një fizikant i famshëm – mendoj për turpin e tij ndonjëherë – ai ishte gjithmonë simpatik dhe modest.
“Emri i tij do të mbahet mend për sa kohë që ne bëjmë fizikë në formën e Higgs Boson.”
Në vitet 1960, Higgs dhe fizikanë të tjerë punuan mbi një ide për të shpjeguar pse blloqet ndërtuese të Universit kanë masë.
Ai ndezi një kërkim për Graalin e Shenjtë të fizikës – një grimcë që mund të shpjegonte tre forcat themelore (elektromagnetizmin dhe forcat bërthamore të dobëta dhe të forta) në një teori.
Në vitin 2012, Përplasësi i Madh i Hadronit në Zvicër më në fund e zbuloi atë dhe e quajti bozon Higgs.
“Nga mendja e profesor Higgs-it dolën ide që kanë pasur një ndikim të thellë në të kuptuarit tonë të Universit, të materies dhe masës”, tha Alan Barr, profesor i fizikës në Universitetin e Oksfordit, në reagim ndaj lajmit.
“Ai propozoi ekzistencën e një fushe që përshkon të gjithë universin, atë masë në grimca nga elektronet deri te kuarkët e lartë.”
“Ai ishte gjithashtu një zotëri i vërtetë, i përulur dhe i sjellshëm, duke u dhënë gjithmonë meritat e duhura të tjerëve dhe duke inkurajuar butësisht brezat e ardhshëm të shkencëtarëve dhe studiuesve,” shtoi ai./bbc/KultPlus.com
E shkruar nga italiani Stefano Masini dhe e vënë në skenë nga regjisorja Driada Dervishi, shfaqja “7 Minuta” ka mbërritur në skenën e teatrit “Aleksandër Moisiu”, të Durrësit si një thirrje për të dalë nga zona e komfortit, nga frika e humbjes dhe për të mbrojtur dinjitetin dhe të drejtat e njeriut dhe të punëmarrësve, në emër të interesave që i kapërcejnë ato personale.
“Këtu luhet me dinjitetin njerëzor. Vepra ka një mesazh të fortë. Ka emocion të bukur, po ka dhe humor, sepse gërshetohen të gjitha. Në një situatë dramatike shumë shqetësuese, patjetër që ka dhe batuta dhe momente të vogla të bukura.”– u shpreh aktorja Zamira Kita.
“7 minuta është një shfaqje jo vetëm argëtuese, po sicc di regjisorja D. Dervishi është ai lloj teatri që të bën të mendosh e reflektosh e ndërgjegjësohesh për shumë gjëra. Janë të drejtat e njeriut që bërtiten fort dhe theksohen me shumë ndjenja.”– tha aktorja Rudina Dembaçaj.
Pas suksesit në Tiranë dhe teatro të tjera të vendit, edhe Durrësi ndoqi me interes të lartë shfaqjen e cila bën bashkë emra të mëdhenj të artit skenik në vend, që sjellin para publikut realitete të ndryshme të grave dhe nevojën për të mbrojtur të drejtat e tyre.
“Publiku i Durrësit e ndoqi me vëmendje se ai është shumë i mirë, po duhet thënë që 7 minuta me regji të D. Dervishit ka shëtitur kudo nëpër Shqipëri dhe kudo salla ka qenë plot. Pjesa sociale është shumë e prekshme dhe ccdo publik gjen veten këtu.”– shtoi Kita
“Jam shumë e emocionuar. Salla ishte ekstremisht plot dhe kam një cclirim tani se kjo shfaqje më jep emocione të veccanta, ndryshe nga një komedi që është më e thjeshtë. 7 minuta është shumë më e ndjerë si shfaqje.”– u shpreh Rudina.
Dilema, përplasje, nevoja për një rrogë dhe frika për të humbur vendin e punës vejnë në pikëpyetje gjithccka derisa rebelimi, mbrojtja e vetes dhe tjetrit triumfon./topchanel/KultPlus.com
Albert Schweitzer ishte teolog, shkrimtar, humanist, filozof dhe mjek. Ai lindi në një familje e cila për breza të tërë i ishte përkushtuar fesë, muzikës dhe arsimit. Schweitzer hyri në studimet e tij intensive teologjike, ku u doktorua në filozofinë fetare dhe vazhdoj predikimet e tij në kisha dhe kolegje të ndryshme.
Nderimet që ai mori ishin të shumta, përfshirë Çmimin “Goethe” të Frankfurtit dhe doktorata nderi nga shumë universitete duke theksuar Çmimi “Nobel për Paqe” për 1952, të cilën e morri për filozofinë e tij, duke u bërë francezi i tetë që iu dha ai çmim. Pas tij, kanë mbetur thënie të njohura me përplot kuptime brenda tyre.
KultPlus ua sjell disa nga thëniet e Schweitzer:
Në moshën 20 vjeçare çdo njeri ka fytyrën që i ka dhënë Zoti, në moshën 40 vjeçare fytyrën që i ka dhënë jeta dhe në moshën 60 vjeçare ka fytyrën që meriton!
Suksesi nuk është çelësi i lumturisë. Lumturia është çelësi i suksesit. Nëse bëni çfarë doni, atëherë do të bëheni të suksesshëm.
Qëllimi i jetës njerëzore është të dhuroj, të tregojë dhembshuri dhe vullnet për të ndihmuar të tjerët.
Kudo që të shkoni, mund të gjeni dikë që ka nevojë për ju. Edhe nëse është gjë e vogël, bëj diçka për të cilën nuk paguhesh, por ke privilegjin ta bësh. Kujtoni, ju nuk jetoni në një botë që është e tëra e juaja.
Në atë pikë të jetës ku talenti juaj takohen me nevojën e botës, aty është ku Zoti dëshiron që të jeni.
Nëse ke diçka që nuk mund t’ia japësh dikujt, atëherë ti nuk je poseduesi, ajo të posedon ty./KultPlus.com
