Shi me gjyma! Sirena! Xhami që kam para sysh vrapon nën pikla; një kuqosh, si i çartun, me një send të leshtë në dorë hallakatë kambët trotuarit të lagur!
Po e pres shoqen, ulë, me drejtuesin para! Në mes dritares dhe syve, ka një boshësi që po e mbush me këto shkronja! Tashmë, ajo më doli dore! Fare!
Në sy, tjetra shpejton hapin dhe më ik nga shikimi; pa e kthy kryet mirë. Një tjetër flokëshprishur parakalon me gojën mbuluar me një shami të zezë pikaloshe.
Ç’bukuri sjell pritja!
Ja mbaroi dhe ky çast! Shkronjat më mbesin në fyt, kur dëgjoj zërin e saj
Një revistë letrare Franceze E gjetur në një dyqan të mëhallës Një fytyrë e dashur e prekur Në ekran Edhe zëri i dashur vjen përmes mikrofonit Mall E ti po më pret Për një kafe Te stoli i thashethemeve. /KultPlus.com
Isha i shtrirë si trevjeçar në livadhin pranë shtëpisë në Banjë (herë të Malishevës e herë të Therandës) kur i pashë për herë të parë retë e stërmëdha të bardha që po lëviznin në qiell dhe na kërcënonin të na përpijnë e të vazhdojnë me ne tutje apo së paku të bien mbi ne mbi shtëpinë tonë që e kishim me qira dhe të na rrafshojnë me tokë Ishte frika ime e parë e madhe që ma fshive me buzëqeshje duke më shpjeguar që ato sjellin paqe ato ua shuajnë etjen luleve e grunajave zogjve dhe kafshëve tokës
Frikën e dytë të madhe e përjetova derisa isha katër vjeç po ashtu në fshatin Banjë kur një ushtar gjerman nën qiellin e hapur nga ekrani i autokinemasë nga të gjithë të pranishmit aty më kishte zgjedhur mua për të ma drejtuar automatikun
Filmi është si ëndërr e keqe më the mos e lejo zogun e zi të zhgjëndrrës të ndërtojë çerdhe brenda kafazit tënd të gjoksit as mbi sup se do të ushqehej me ëndrrat tua që do të duhej të të hapnin shtigje kah e ardhmja Mos lejo të vdesin ëndrrat e bukura se kur ato vdesin nuk shkojnë në parajsë dhe pa ëndrrat tua ti nuk do të jesh ti por hija jote e dënuar të jetoj pa shpirt në shkallët e pendimit që nuk do ta çojnë lart por do ta zbresin në honin e përroit të vdekur që i vdekur ngutet drejt detit po ashtu të vdekur
Kur i bëra gjashtë vjet iu gëzova çarshisë së Rahovecit kinemasë bibliotekës librarisë rrushit të Rahovecit iu gëzova dhe derisa më merreshin mendtë nga bukuria në prehrin tënd mbolla ëndrra pastaj e blejtë një vresht me babanë dhe e ndërtuat një shtëpi unë nuk munda të kontribuoja në atë moshë përveç që e stolisa shtëpinë nga brenda me libra e nga jashtë e mbulova me pëllumba të butë që shkonin aq bukur me lulet e tua
Kur i mbusha të shtatëmbëdhjetat një bajloz i zi doli nga balta e Rahovecit më kafshoi në shpirt dhe dita e nesërme me kësulë të vdekjes mbi kokë e me kosë në duar më priste në shtegun ku kalonte dielli para se të lindte Ishte natë e gjatë e gjatë sa lufta
Mos lejo që të tjerët të jetojnë të ushqehen të majmen nga frika jote se të nxjerrin nga shtëpia nga lëkura jote të nxjerrin dili errësirës përpara dhe kafshoje ashtu si e kafshon kafsha e lidhur litarin se zemra kur të zvogëlohet nga frika mërdhin Mëso se poezia është mënyra më e mirë për t’u përballur me jetën dhe nëse dikush duhet të të vras le të jetë kjo metafora jote e dalë nga një imazh i gjallë i yti i realizuar në mënyrë të përsosur
Dikur më lindën fëmijët Librat lindi apartheidi erdhi lufta që kurrë nuk mbaroi Gjeneralët e rrejshëm filluan të jetojnë në librat e historisë sonë që i shkruajnë me jetët e të rënëve dhe gjakun tonë të përgjumur Pak para se të vdesësh më the nëse do të mbijetosh biri im atëherë duhet të luftosh me gjithçka ke se tek e fundit nuk ka më vend në varre A po e sheh këtë burrë duke vrapuar për në askund me fëmijën e tij të vrarë në duar një herë ishin të varrosur por nuk i mbajti varri tash po kërkon varr të ri për veten dhe për fëmijën e tij në Kosovë Se edhe Kosovën e kanë qëlluar me granata me bomba me plumba me thika krimbat e bardhë të mishit nxjerrin kokën nga plagët e saj por ajo nuk ka forcë për të jetuar e as për të vdekur nuk ka forcë Të rënët në luftë janë të fundit të llojit tonë që vdiqën si njerëz Këtyre që kanë mbetur vetëm gjuha u është rritur duke u stërvitur çdo ditë për të lëpirë çdo gjë që nuk lëpihet te tjetri përveç nëse je mizë e kalit
Nënë e kam parë një lis të vdekur një ujk të vdekur një zog të vdekur një lumë të vdekur një qiell të vdekur përveç dy-tri dashurive të vdekura që akoma më dhembin shumë edhe ty e babanë të vdekur veç vdekja ime është tmerrësisht e gjallë dhe po më afrohet ngadalë
Nuk asht gja e vogël, kjo ardhje Kjo melodi. Rrnesa Me ta asht kanë n’ ethe qysh prej fillimit Para gjashtëmbëdhjetë vjetve. Për gjashtëmbëdhjetë vjet Unë kam pritë gjanat me u ndreq. M’ duhet me qesh. Besoni, andrroja me u shu deri n’ vdekje Ose ai me u dashunu prapë e ma ja lanë hilen Dikuj tjetër. Eh po, kujtoj që e ka ba. Sikur e ndjeva nji mungesë, e sot, e kish lanë Vezën e pjekun që m’ këqyrke me ngulm si nji sy i venitun, Bukën se kish prek. / KultPlus.com
Kafshatë që s’kapërdihet asht, or vlla, mjerimi, kafshatë që të mbetë në fyt edhe të ze trishtimi kur shef ftyra të zbeta edhe sy të jeshilta që të shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin të tanëjetën e vet derisa të vdesin. E mbi ta n’ajri, si në qesendi, therin qiellën kryqat e minaret e ngurta, profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta shkëlqejnë. E mjerimi mirfilli ndien tradhti.
Mjerimi ka vulën e vet të shëmtueme; asht e neveritshme, e keqe, e turpshme; balli që e ka, syt që e shprehin, buzët që më kot mundohen ta mshefin – janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes, të mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezës mbi të cilën hangri darkën një qen e pamshirshëm me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm. Mjerimi s’ka fat. Por ka vetëm zhele, zhele fund e maje, flamujt e një shprese të shkymë dhe të coptuem me të dalun bese.
Mjerimi tërbohet në dashuni epshore. Nëpër skaje t’errta, bashkë me qej, mij, mica, mbi pecat e mykta, të qelbta, të ndyta, të lagta lakuriqen mishnat, si zhangë; të verdhë e pisa; kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore, kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta edhe shuhet uja, dhe fashitet etja n’epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja. Dhe aty zajnë fillin të marrët, shërbtorët dhe lypsat që nesër do linden me na i mbushë rrugat.
Mjerimi në dritzën e synit te kërthini dridhet posi flaka e mekun qirini nën tavan të tymuem dhe plot merimanga, ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga, ku foshnja e smueme qan si shpirt’ i keq tu’ ndukë gjitë e shterruna të së zezës amë, e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq, mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë. Foshnj’ e saj nuk qesh, por vetëm lëngon, e ama s’e don, por vetëm mallkon. Vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit ku foshnjën përkundin lott edhe të fshamit!
Mjerimi rrit fënnin në hijen e shtëpive të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis, ku nuk mund t’u prishet qetsia zotnive kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.
Mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet; don ta msojë t’i iki grushtit q’i kërcnohet, atij grusht që në gjumë e shtërngon për fytit kur fillojnë kllapitë e etheve prej unit dhe fetyrën e fëmis e mblon hij’ e vdekjes, një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes. Një fryt kurse piqet dihet se ku shkon qashtu edhe fëmia në bark të dheut mbaron.
Mjerimi punon, punon dit e natë tu’ i vlue djersa në gjoks edhe në ballë, tue u zhigatun deri në gjujë në baltë e prap zorrët nga uja i bahen palë-palë. Shpërblim qesharak! Për qindenjë afsh në ditë – vetëm: lekë tre-katër dhe “marsh!”.
Mjerimi kaiher’ i ka faqet e lustrueme, buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme, trupin pënnendore e një tregtis së ndytë, që asht i gjikuem të bijë në shtrat të vet i dytë; dhe për at shërbim ka për të marrë do franga ndër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.
Mjerimi gjithashtu len dhe në trashigim -jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme, por eshtnat e shtrembta e në gjoks ndoj dhimbë, mund që të len kujtim ditën e dikurshme kur pullaz’ i shtëpis u shemb edhe ra nga kalbsin’ e kohës, nga pesha e qiellit, kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi za plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit, ish zan’ i njeriut që vdiste nën tra. Kështu nën kambë të randë të zotit t’egërsuem – thotë prifti – vdes ai që çon jetë të dhunuem. Dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinash mbushet got’ e helmit në trashigim brezninash.
Mjerimi ka motër ngushulluese gotën. Në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdrale të neveritshme, shpirti me etje derdh gotën në fyt për me harrue nandhetenand’ halle. E gota e turbull, gota satanike tu’ e ledhatue e pickon si gjarpni – dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni,
nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike. Të gjitha hallet skami në gotë i mbyt kur njëqind i derdh një nga një në fyt.
Mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsina dhe bajnë tym si hejt q’i ban shkrum shkreptima.
Mjerimi s’ka gëzim, por ka vetëm dhimba, dhimba paduruese që të bajnë të çmendesh, që t’apin litarin të shkojsh fill’ e të varesh ose bahe fli e mjerë e paragrafesh.
Mjerimi s’don mshirë. Por don vetëm të drejt! Mshirë? Bijë bastardhe e etënve dinakë, të cilt në mnyrë pompoze posi farisejt i bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparak tu’ ia lëshue lypsiti një grosh të holl’ në shplakë.
Mjerimi asht një njollë e pashlyeme në ballë të njerzimit që kalon nëpër shekuj. Dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshme ta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj.
Ti asnjëherë s’e kupton çfarë humb. Lodron si një mace në hapësirën e gjelbër të syve të tu dhe unë i fyer, i poshtëruar të përgjoj pas hijes sime. Bëhet vonë, sa vonë nga ndarja. Unë mbi prush thyej shkarpa si idiot i fryj hirit. Ndizu zjarr, dhe hedh lule, shami, vjersha, rroba e çdo gjë që kam. E ngel një lakuriq i varfër, zhveshur që zjarri dot më s’e ngroh. Ti asnjëherë s’e kupton çfarë humb. Lodron si një gjethe në lulishtet pa anë të syve të tu. Por unë dua të të dua me çdo kusht. / KultPlus.com
Po rritem… Kam nisur të rris hapin e mendimit tim Të rris hijen e veprimeve të mia tashmë Po rris krahët e dëshirave Dhe gjatësinë e ëndërrimeve të purpurta Po, po. Kam vendosur të rris imazhin tim në pasqyrat e shpirtit Të rris pasqyrimet e ideve që më shëtisin në mendje Kam vendosur të jem tashmë një Grua Me hirin e qenies sime Kam nisur ta rris edhe jehonën e zërit Për të heshtur dhe folur kur unë dua Sepse bota ka nisur të jetë tepër e ngushtë Andaj për të qenë Unë, Më duhet të rritem./KultPlus.com
Kam mësue prej nanës qysh me i dashtë të gjallët, me pasë gjithnji vazo afër nëse duhet nxitue për n’spital me lule bozhuri t’freskëta prej lendine milingonat të ngjituna ende për sythe. Kam mësue me i ruejt qypat e thellë që mbajnë sallata frutash për nji shpi të tanë në zi, me i coptue dardhat e pjeshkat e reçelit, me hjek lëkurën e rrushit e me teh thike farat e çiftimit me i nxjerr. Kam mësue me shku në të pame edhe kur të ndjerin njoftë se kam, me i shtrëngue duert e djersituna të gjallëve, me i shikue në sy e me ofru ngushëllim, sikur atëherë me e pasë kuptue dhimtën. Kam mësue se çkado që flasim s’ka randësi, njerëzit mbajnë mend se jemi kanë aty. Mësova me besu se e kam fuqinë me lehtësu dhimtë të trishta fizikisht si nji engjull. Si nji mjek, mësova me kriju dobi prej vuejtjes së tjetrit, e kur t’ arrini njiherë me e ba këtë punë kurrë ma me refuzu s’keni me mujt. Secilës shpi që ja kaloni pragun duhet me i ofru shërim; nji ambëlsinë çokollate që e gatuni vet, bekimin e zanit tuej, prekjen tuej të çiltër. / KultPlus.com
Atje brenda, pas mureve të trasha, pas mureve të rënda, atje brenda, thonë natën e varrosnin, thonë ditën e përsosnin, sa shpresa, sa ëndrra atje brenda. Atje brenda? Një mëngjes u gdhinë të tmerruar, panë se vetveten e kishin harruar dhe nisën vetveten nga gjumi ta zgjonin, ta miklonin, të kërkonin: kush vila, kush plazhe, kush paga të larta, kush blloqe të reja, avione, parajsa, duart dhe këmbët si në ethe i shtrinin.
Në vend të kafesë në filxhan, sot, gjithçka nisi me mall.
Për ato që ishin, që do të vinin. Për ato që kishim, e që s’mund të zinim.
Ma sillni një filxhan kujtimesh! Të thellë sa një oqean!
Sa shumë kam për të tregu. A e beson, prapë jam dashunu?! Kësaj radhe me jetën.
E di që do të tallesh. Përherë je tallë me zgjedhjet e mia. Dhe me të drejt! Prandaj, përfundonim duke u tallur së bashku. Por tregomë, ku ka ma mirë se të dashurohesh me jetën? Ku ka iluzion ma të madh se vetë jeta?
Jemi ba me dy mbesa! Rana e ka tash edhe Marën. S’kam çka të flas për madhështinë e kësaj. Ti më së miri e di nevojën e një motre.
Jemi ba edhe me nip! Emrin e ka si të një mbreti. Ka moshë aq sa të na thërret teze, e të mos na lë me pi kafen nga loja me të.
Gra e burra jemi ba. Po të njëjtit qysh na la.
Por dallim ka. Të qeshurat njësoj nuk janë. Takimet janë rallu. Të paplota në çdo kuptim.
Në vend të kafesë në filxhan!
Nuk të kemi harru!
As sot, as asnjë nga 1460 ditët. As kurrë s’ka për të ndodh, sa të na lejojë mendja!
E qysh mundemi? Kaltëroshja jonë.
Ti nga kasolla jote qiellore, ne në mesin e të gjallëve të përhumbur në iluzionet e jetës.
Le të pijmë sot, të vetmën që na mbeti. Në vend të kafesë në filxhan.
Digjem nga malli për bukën e nënës sime Për kafenë e nënës sime Për përkëdheljen e saj… Edhe kujtimet e fëmijërisë, rriten Ditë pas dite E dua jetën time, sepse Nëse vdes, Më vjen turp për lotët e nënës sime! Më bëj mua, nëse një ditë kthehem, Shall për qerpikët e tu E eshtrat e mia, me barë mi mbulo Që të bekohen nga gjurmët tuaja të pastra Lidhmë fort… Me një tufë të flokëve tuaj.. Me një fije që ndjek fundin e rrobës tënde.. E ndoshta do të bëhem i pavdekshëm. I pavdekshëm bëhem… Nëse do të prek thellësinë e zemrës tënde! Më lër, nëse unë do të kthehem Të bëhem dru për zjarrin tënd… Të jem litar i rrobave mbi çatinë e shtëpisë Sepse unë nuk mund të qëndroj në këmbë Pa bekimin dhe lutjet tuaja, Unë jam i vjetër Mi kthe yjet e fëmijërisë Që t`ju bëj shoqëri, të vegjëlve të dallëndysheve Në rrugën e kthimit… drejt folesë tënde të pritjes!
/Orientalizmi Shqiptar/ KultPlus.com
Marrë nga libri me poezi “I dashuruar nga Palestina” – عاشق من فلسطين – (Poezi 1966)
Që nga Korça gjer te Shkodra mbretëron një errësirë, nëpër fusha, nëpër kodra, vërshëllen një egërsirë! Pra, o burra, hani, pini, hani, pini or’ e ças, Për çakallin, nat’ e errët, është ras’ e deli ras’!
Hani, pini dhe rrëmbeni, mbushni xhepe, mbushni arka, të pabrek’ ju gjeti dreka, milionier’ ju gjeti darka! Hani, pini e rrëmbeni, mbushni arka, mbushni xhepe, gjersa populli bujar t’ju përgjigjet: peqe, lepe!
Ai rron për zotrinë tuaj, pun’ e tija, djers’ e ballit, ësht’ kafshit për gojën tuaj. Rroftë goja e çakallit! Shyqyr zotit, s’ka më mirë, lumturi dhe bukuri, dhe kur vjen e ju qan hallin, varni buz’ edhe turi!
Hani, pini dhe rrëmbeni, është koha e çakenjvet; hani, pini e rrëmbeni, ësht’ bot e maskarenjve; Hani, pini, vidhni, mblidhni gjith’ aksione, monopole, ekselenca dhe shkëlqesa, tuti quanti come vuole!
Nënshkrim i zotris suaj nëpër banka vlen milion, ju shkëlqen në kraharuar dekorata “Grand Cordon”! Dhe kërkoni me ballhapur (!) komb i varfër t’ju thërres’ gjith me emrin tingëllonjës: Ekselenca e Shkëlqes’ dhe të quheni përhera luftëtar’ e patriot’, në ka zot dhe do duroj’, posht ky zot, ky palo zot!
Grand Kordon i zotris’sate, që në gji të kan’ vendosur, ësht’ pështyma e gjakosur e atdheut të veremosur; dhe kolltuku ku ke hipur, duke hequr nderin zvarr’, ësht’ trikëmbshi që përdita varet kombi në litar! Dhe zotrote kullurdise, diç, u bëre e pandeh, kundër burrit të vërtetë zë e vjell e zë e leh!
E na tunde, na lëkunde, nëpër salla shkon e shkunde, mbasi dora e armikut ty me shok’ të heq për hunde. Rroftë miku yt i huaj, që për dita los e qesh, të gradoi katër shkallë, pse i the dy fjal’ në vesh!
Koha dridhet e përdridhet, do vij’ dita që do zgjidhet dhe nga trasta pem’ e kalbur doemos jasht’ do hidhet! Koha dridhet e përdridhet, prej gradimit katër shkallë nuk do mbetet gjë në dorë veç se vul’ e zezë në ballë!
Mirpo ju që s’keni pasur as nevoj’ as gjë të keqe, më përpara nga të gjithë, ju i thatë armikut: “Peqe!” Që të zinit një kolltuk, aq u ulët u përkulët, sa në pragun e armikut vajtët si kopil u ngulët! As ju hahet, as ju pihet, vetëm titulli ju kihet… Teksa fshat’ i varfër digjet… kryekurva nis e krihet!
Sidomos ju dredharakë, ju me zemra aq të nxira, ju dinakë, ju shushunja, ju gjahtar’ në errësira! Ç’na pa syri, ç’na pa syri!… Hunda juaj ku nuk hyri: te i miri, te i ligu, te spiuni më i ndyri!
Dallavera nëpër zyra, dallavera në pazar, dallavera me të huaj, dallavera me shqiptar’ Vetëm, vetëm dallavera, dhe në dëm të këtij vendi që ju rriti, që ju ngriti, që ju ngopi, që ju dendi!
Nëse kombi vete mbarë, nesër ju veproni ndryshe, dylli bëhet si të duash, kukuvajk’ dhe dallëndyshe… kukuvajka gjith, me lajka, nesër silleni bujar, nënë dorë e nënë maska, shkoni jepni një kapar!
Dhe kujtoni tash e tutje me të tilla dallavera kukuvajka do përtypi zog e zoga si përhera… Ja, ja grushti do të bjeri përmbi krye të zuzarve, koha është e maskarenjve, po Atdheu i shqipëtarve!
Edhe ju të robëruar, rob në dor’ të metelikut, fshini sofrat e kujtdoj’, puthni këmbën e armikut! Që ta kesh armikun mik e pandehni mençuri, mjafton bërja pasanik, pasanik dhe “bej” i ri, dhe u bëtë pasanik, me pallate, me vetura, kurse burrat më fisnikë, japin shpirtin në tortura!
Vendi qenka sofr’ e qorrit, vlen për goj’ e për lëfytë, bëni sikur veni vetull’, shoku-shokut kreni sytë… Dhe për një kërkoni pesë, po më mir’ njëzet e pesë. Le të rrojë batakçiu dhe i miri le të vdesë!
Po një dit’ që nis e vrëret do mbaroj’ me bubullimë, ky i sotmi zër’ i errët, bëhet vetëtimë dhe i bije rrufeja pasuris’ dhe, kësi lloj, nuk ju mbetet gjë në dorë, vetëm një kafshit’ për goj’!
A e dini që fitimi brenda katër vjet mizor’ nuk ësht’ yti, nuk ësht’ imi, është i kombit arbror, ësht’ i syrit në lot mëkuar, ësht’ i vendit djegur, pjekur, Ju do thoni si të doni… po e drejta dërmon hekur! / KultPlus.com
Krejt e doni një gru’ të fortë derisa s’çohet n’kambë i kallxon muskujt e lëshon zanin. Paprit’ bahet e tepërt. Harron ku e ka vendin. Krejt i doni këto gra si ide, fantazi. Jo si qenie që rrnojnë e marrin frymë e janë ma të mira se që keni mujt’ me qenë ju najherë. / KultPlus.com
Poezi nga Wisława Szymborska Përktheu: Edon Qesari
E pyeta për ato kohë kur ishim ende shumë të rinj, të pafajshëm, nguteshim, si gomerë, pa përvojë.
Diç ka mbetur, por jo rinia. – m’u përgjigj.
E pyeta nëse është ende i bindur për ç’është e mirë ose e keqe për njeriun.
Ndër gjithë sajesat, është më vdekjeprurësja. – m’u përgjigj.
E pyeta për të ardhmen, nëse e sheh tërë rrezatim.
I kam pirë me lëng librat e historisë. – m’u përgjigj.
E pyeta për fotografinë, atë që mban në kornizën mbi tavolinë.
Ishin, kanë qenë. Vëlla, kushëri, kunatë, bashkëshorte, çupëz mbi prehrin e saj, maçok në krahët e çupëzës, dhe lule e qershizës, dhe mbi atë qershizë zog i padallueshëm fluturimthi. – m’u përgjigj.
E pyeta nëse i ndodh të ndihet i lumtur.
Punoj. – m’u përgjigj.
E pyeta për miqtë, nëse ende ka të tillë.
Disa nga ish asistëntët e mi, zonja Ljudmilla, që kujdeset për shtëpinë, ndonjë shumë i ngushtë, por jashtë vendit, dy zonjat e bibliotekës, të buzëqeshura që të dyja, i vogli Jas që banon përballë Mark Aurelit. – m’u përgjigj.
E pyeta për oborrin dhe stolin e tij.
Kur mbrëmja është pa re, sodis qiellin. S’rri dot pa u mrekulluar, kaq shumë këndvështrime atje lart. – m’u përgjigj. / KultPlus.com
Muzgu i kaltër vel u var, mahnitës u bë qielli. Gjithcka si me magji më ngjan me një dekor baleti. Dhe hëna paksa e trishtuar si pikëllimi i Lorkës, qiellit i shkon kaq shumë sic i shkojnë nuses lotët. O nënë, eja në dritare të shohim hënën mbi Dajt tek ndrisë dhe të më thuash me një zë zemre: Nuk ka si muzgjet e Shqiperisë! / KultPlus.com
Gilan, jemi binjake monozigote, edhe pse shpirtrat në parcela ujdhesash i kemi ndarë, ah gjeodetë, si dështuat kështu matjet e dashurisë tejkalojnë atlaset e mallit.
Gilan, sonte qetë frymon, pa makinat e zhurmshme, ecejaket e te rinjëve, pa dashuriçkat që bëjnë xhiro në ajër, pa kujtimet që palohen lehtas në arkat e pajës së vajzave, më jep sinjal qe je mirë, qyteti im, mua që t’i njoh edhe dihatjet e melodive, nën kalldrëmin shekullor të eklipsuar padrejtësisht nga asfaltet e atyre që makthet i kanë ëndrra.
Ndaj me mua sekretet nga bodrumet e zemrës, ashtu si vajzat adoleshente kur pëshpërisin me shoqen e bankës, ty qe u mësova të të dua, pa e ditur ç’është dashuria, në ty linden dëshirat, fare lehtë, pa prerje cezariane, për të ikur larg, për të të dashur më shumë pa e ditur ç’është dashuria. / KultPlus.com
