Këngëtarja shqiptare, Dua Lipa, para pak ditësh ka publikuar bashkëpunimin e saj të parë me Miley Cyrus. Kënga e tyre titullohet ‘Prisoner’ dhe deri më tani ka marrë shumë komente pozitive, shkruan KultPlus.
Në një postim në Instagaram Lipa ka falënderuar të gjithë për dashurinë që i ofruan pas publikimit të këngës së re.
“Faleminderit për të gjithë dashurinë për Prisoner. Ne jemi shumë krenare për këtë këngë”, ka shkruar ajo.
Ajo njëherësh ka sjell disa imazhe nga prapaskenat e klipit, ku shfaqet në poza atraktive bashkë me Miley Cyrus./ KultPlus.com
Vincent Van Gogh, artisti i famshëm holandez i shkruan Theos, vëllait të tij, duke i përshkruar dashurinë për kushërirën e tij Kee, e cila nuk e pranoi kurrë, 1881
I dashur Theo. Jeta është bërë shumë e dashur për mua, dhe jam shumë i lumtur që kam rënë në dashuri. Jeta ime dhe dashuria ime tani janë një. “Por ti je përballur me një ‘kurrën e kurrës’, më përgjigjesh ti. Përgjigjja ime për ty është: “Çunak i vjetër, tani për tani unë shikoj në ‘kurrën e kurrës’ një bllok akulli, të cilën zemra ime mund ta shkrijë.”
Mark Twain, letër për Olivia Langdonin – bashkëshorten e tij të ardhshme, 1869
“Përtej thellësive të zemrës sime të lumtur rrjedh një rrymë dashurie dhe lutjeje për këtë thesar të paçmuar që i është lënë në mirëbesim gjithë jetës sime. Ti nuk mund t’i shohësh valët e saj të pakapshme që rrjedhin drejt teje, e dashur, por në këto rreshta ti do ta dëgjosh valëzimin e largët të sipërfaqes.”
Shkrimtari rus, Leo Tolstoy, për të fejuarën e tij Valeria Arsenev, 1856
“Tashmë unë dashuroj bukurinë tënde, por ky është vetëm fillimi i dashurisë në ty në atë çfarë është e përjetshme në zemrën dhe shpirtin tënd. Për bukurinë, njerëzit mund të bien në dashuri brenda një ore, dhe po aq shpejt kjo dashuri mund të mbarojë. Por shpirtin, njerëzit duhet të mësojnë ta njohin.
Besomë, asgjë në botë nuk fitohet pa punë, madje as dashuria, ndjenja më e bukur dhe më e natyrshme.”
Johann Wolfgang von Goethe u njoh me Charlotte von Steinin, në vitin 1775, teksa jetonte në Vajmar. Ajo u bë frymëzimi për shumë heroina të veprave të tij, si dhe bashkëshortja e tij, 1784
“Letrat e mia duhet të kenë treguar se sa i dashuruar jam. Nuk drekoj, takoj pak njerëz dhe për shëtitje dal vetëm dhe çdo vend i bukur që shoh ma shton dëshirën që ti të ishe aty. Nuk mund të mos të të dashuroj më shumë se sa duhet. Do të ndjej gjithë lumturinë kur të të shoh sërish. Jam gjithmonë i ndërgjegjshëm për afërsinë ndaj teje, prezenca jote nuk largohet asnjëherë. Në ty, unë kam masën e çdo gruaje, për çdo njeri. Në dashurinë tënde, kam masën e gjithçkaje. Jo në kuptimin që pjesa tjetër e botës është një libër i madh e i mugët, përkundrazi, dashuria jote ma qartëson. Kuptoj qartë se si janë burrat dhe çfarë planifikojnë, dëshirojnë, bëjnë dhe çfarë i kënaq ata. S’i kam zili për çfarë kanë dhe duke i krahasuar me veten, është një gëzim i fshehtë për mua që kam një thesar aq të madh. Ti, në shtëpinë tënde, duhet të ndjehesh ashtu siç ndihem unë në punët e mia. Ne shpesh nuk i vëmë re disa sende, sepse nuk zgjedhim t’i shikojmë ato. Por gjërat marrin kuptim, sa më shpejt të kuptojmë qartë mënyrën se si janë të lidhura me njëra-tjetrën. Ne na pëlqen gjithmonë t’i bashkohemi një grupi, dhe një burrë i mirë ka kënaqësi kur rregullon, përshtat të drejtën dhe drejtimin e tij të paqtë. Mirupafshim, ty të cilën të dashuroj me mijëra herë.”
James Joyce i shkruan të dashurës që do të bëhet gruaja e tij, disa muaj takimit, 1904
“E dashura ime Nora. Thjesht, më ka goditur. Erdha në 11 e gjysmë. Që atëherë jam i ulur në një karrige të thjeshtë si i budallepsur. S’mund të bëj asgjë. Nuk dëgjoj asgjë tjetër, përveç zërit tënd. Jam si një budalla duke të dëgjuar ty që më thua “i dashur”. Ofendova dy burra sot, duke i lënë në të ftohtë. Doja të dëgjoja zërin tënd, jo të tyrin. Kur jam me ty e lë mënjanë natyrën time përçmuese dhe dyshuese. Do të doja të ndjeja kokën tënde në shpatullat e mia. Besoj tani do shkoj në krevat. Kam gjysmë ore duke shkruar këtë letër. Do të më shkruash diçka? Shpresoj që po. Si do ta nënshkruaj emrin tim? Nuk do ta nënshkruaj fare, sepse nuk di çfarë të nënshkruaj.”
Shkrimtari francez Honore de Balzac, letër për konteshën polake Ewelina Hanska, 1836
“Engjëlli im i dashur. Po çmendem për ty, aq sa një njeri mund të çmendet. Nuk mund t’i bëj bashkë dy ide pa qenë ti në mes të tyre. Tashmë s’mendoj dot asgjë për ty. Pavarësisht nga dëshira ime, imagjinata më sjell tek ty. Të shtrëngoj, të puth, kujdesem për ty, një mijë përkujdesje dashurie më kapin. Sa për zemrën time, aty do jesh gjithmonë. Kam një ndjesi të këndshme të të pasurit ty atje. Por, Zot, çfarë do të bëhet me mua, tani që ti më ke privuar nga arsyeja? Kjo është mania që më ka terrorizuar këtë mëngjes. Çohem çdo moment duke i thënë vetes: “Hajde të shkojmë atje”. Më pas, ulem përsëri nga detyrimet e mia. Është një konflikt i frikshëm. Kjo s’është jetë. S’kam qenë kurrë më parë kështu. Ti ke gllabëruar gjithçka. Ndjehem i budallepsur dhe i lumtur sapo mendoj për ty. Sillem vërdallë në një ëndërr të këndshme në të cilën në një moment jetoj mijëra vjet. Çfarë situate e tmerrshme! I mbuluar me dashuri, duke ndjerë dashuri në çdo gjë, por, duke jetuar vetëm për dashurinë, duke parë veten të konsumuar nga brengat, e gjej veten të kapur në njëmijë rrjeta merimangash. O, Evë e dashur, ti nuk e di. E mora kartolinën tënde. Është këtu para meje dhe unë flas me ty sikur t’i të ishe aty. Të pashë ty, si dje, të bukur, mahnitërisht të bukur. Dje, gjatë gjithë mbrëmjes i thashë vetes sime “ajo është e imja!” Ah! Engjëjt nuk janë aq të lumtur në parajsë, siç isha unë dje!”
Mbreti Henry VIII i Anglisë u divorcua nga bashkëshortja e tij Chatherine, për t’u martuar me Anne Boleyn, 1528
“E dashura dhe shoqja ime. Unë dhe zemra ime e vendosim veten tonë në duart e tua, duke t’u lutur që ti të kujdesesh për ne me mirësinë tënde dhe të mos lesh mungesën të zvogëlojë dashurinë tënde për ne. Për mua sëmbimi që më shkakton mungesa është shumë i madh, dhe kur mendoj për rritjen e asaj që më bën të vuaj, do të ishte krejt e patolerueshme nëse s’do ishte shpresa ime e vazhdueshme për të pandryshueshmen dashurinë tënde.”
Shkrimtari i famshëm francez, Gustave Flaubert. i shkruan bashkëshortes së tij, Louise Colet, 1846
“Do të të mbuloj me dashuri kur të të shoh herën tjetër. Me përkujdesje, me ekstazë. Dua të të mbush me gjithë gëzimet e mishit, aq sa ty të të bjerë të fikët e të vdesësh. Dua që ti të mahnitesh nga unë, dhe t’i thuash vetes tënde që as nuk i ke ëndërruar ngazëllime të tilla… Kur të plakesh, dua që ti t’i kujtosh ato pak orë. Dua që kockat e tua të thata të mbushen me gëzim kur të mendosh për to.”
Dramaturgu irlandez, George Bernard Shaw, aktores Beatrice Campbell së cilës i drejtohet me pseudonimin “Stella”, 1913
“Për Stelën,
Dua vagabondin zuzar brenda meje,
Dua zonjën time të errët
Dua engjëllin tim, joshjen time
Dua dritën e shtatë llambave: të bukurisë, të nderit, të qeshurës, të muzikës, të dashurisë, të jetës dhe të pavdekshmes…
Dua frymëzimin tim, marrëzinë time, gëzimin tim
hyjninë brenda meje, çmendurinë time, egoizmin tim
Në Montreal me rastin e 108-vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë do të hapet ekspozita “Albanie: Le Pays Des Aigles”
Ekspozita në galerinë Ambigu do të jetë e hapur nga data 28 nëntor deri më 4 dhjetor 2020 dhe do të përmbledhë vepra artistike dhe objekte historike nga krahina të ndryshme të të gjitha trevave shqiptare.
Komuniteti shqiptar në Monteral bën të ditur se aktiviteti do të zhvillohet brenda rregullave të shëndetit publik të provincës së “Québec” dhe protokollet do të respektohen maksimalisht.
Galeritë janë të hapura po ashtu si dyqanet dhe qëndrat komerciale. Mbajtja e maskës do të jetë e detyrueshme në ambjentet e brendshme, dhe distancimi social është shumë i rëndësishëm si brenda, po ashtu dhe jashtë galerisë.
Një rotacion i vazhdueshëm do të jetë i nevojshëm për mbarëvajtjen e aktivitetit, në mënyre që t’i jepet mundësi të gjithëve per ta parë ekspozitën./ KultPlus.com
Porsi kanga e zogut t’verës, qi vallzon n’blerim të prillit; porsi i ambli flladi i erës, qi lmon gjit e drandofillit; porsi vala e bregut t’detit, porsi gjâma e rrfès zhgjetare, porsi ushtima e nji tërmetit, ngjashtu â’ gjuha e jonë shqyptare.
Ah! po; â’ e ambël fjala e sajë, porsi gjumi m’nji kërthi, porsi drita plot uzdajë, porsi gazi i pamashtri; edhè ndihet tue kumbue; porsi fleta e Kerubinit, ka’i bien qiellvet tue flutrue n’t’zjarrtat valle t’amëshimit.
Pra, mallkue njai bir Shqyptari, qi këtë gjuhë të Perëndis’, trashigim, që na la i Pari, trashigim s’ia len ai fmis; edhe atij iu thaftë, po, goja, që përbuzë këtë gjuhë hyjnore; qi n’gjuhë t’huej, kur s’asht nevoja, flet e t’veten e lèn mbas dore.
Në gjuhë shqype nanat tona qi prej djepit na kanë thânun, se asht një Zot, qi do ta dona; njatë, qi jetën na ka dhânun; edhe shqyp na thanë se Zoti për shqyptarë Shqypninë e fali, se sa t’enden stina e moti, do ta gzojn kta djalë mbas djali.
Shqyp na vete, po pik’ mâ para, n’agim t’jetës kur kemi shkue, tue ndjekë flutra nëpër ara, shqyp mâ s’pari kemi kndue: kemi kndue, po armët besnike, qi flakue kanë n’dorë t’shqyptarëvet, kah kanë dekë kta për dhè të’t’Parvet.
Në këtë gjuhë edhe njai Leka, qi’i rruzllim mbretnin s’i a, xûni, në këtë gjuhë edhe Kastriota u pat folë njatyne ushtrive, qi sa t’drisë e diellit rrota, kanë me kênë ndera e trimnive.
Pra, shqyptarë çdo fès qi t’jini, gegë e toskë, malci e qyteta, gjuhën t’uej kurr mos ta lini, mos ta lini sa t’jetë jeta, por për tê gjithmonë punoni; pse, sa t’mbani gjuhën t’uej, fisi juej, vendi e zakoni kanë me u mbajtë larg kambës s’huej,
Nper gjuhë shqype bota mbarë ka me ju njohtë se ç’fis ju kini, ka me ju njohtë për shqyptarë; trimi n’za, sikurse jini. Prandaj, pra, n’e doni fisin, mali, bregu edhe Malcija prej njaj goje sod t’brohrisim: Me gjuhë t’veten rrnoftë Shqypnia!/ KultPlus.com
Një album i nënshkruar nga John Lennon pak orë para se të vritej pritet të tërheqë miliona dollarë kur të dalë në ankand.
Ylli i Beatles nënshkroi një kopje të Double Fantasy për vrasësin e tij, Mark David Chapman, pak para se të pushkatohej dhe të vritej në moshën 40 vjeç, më 8 dhjetor 1980.
Ditën e vdekjes së tij, John nënshkroi një kopje të albumit në rreth 5:00 për tifozin e tij tani 65-vjeçar të burgosur Mark, para se të goditej me plumba të shumtë në 10:50 pasdite të njëjtën natë, dhe u shpall i vdekur 10 minuta më vonë .
Tani albumi i nënshkruar do të dalë në ankand ku pritet të shitet për 2 milion dollarë./ KultPlus.com
Publikohet historia e panjohur të Ferid Tofik Jegenit me origjinë nga Dibra e Madhe, i cili pasi morri mësimet e para në qytetin e lindjes dhe më pas në Selanik, bashkë me shumë djem dibranë vazhdoi studimet në kryeqëndrën e Perandorisë osmane në Stamboll, duke ndjekur Fakultetin e Shkencave Ekzakte (Dega Matematikë), por u detyrua t‘i ndërpresë ato, pasi në atë kohë filluan trazirat e luftës ballkanike dhe familja u detyrua ta tërhiqte Feridin në Dibër, ku dhe nisi punën si sekretar krahinor në Komunën e Maqellarës, punë të cilën ai e vazhdoi deri në vitin 1915, ku bashkëpunoi ngushtë me këshillat e pleqve dhe popullin e asaj treve dhe me ndihmën e tyre u ndërtuan privatisht e u hapën 7 shkolla shqipe në fshatrat: Trebisht, Ostren i Vogël, Borovë, Klenjë, Stërblevë, Lejcan, Lladomiricë.
Kur Feridi punonte në krahinën e Gollobordës, në zbatim të vendimeve të Konferencës së Londrës të vitit 1913, pas nëntë vitesh po përcaktohej në terren kufiri lindor i vendit tonë me Jugosllavinë, i caktuar që më 1913-ën, nga Traktati famëkeq i Londrës, nga një komision i ngritur për këtë qëllim. Në atë kohë, falë edhe gjuhëve të huaja që zotëronte, Feridi u thërrit si konsulent pranë atij komisioni, ku shërbeu disa muaj. Me punën e tij ai ndikoi shumë në vendimet e atij komisioni për vendosjen e vijës së kufirit, duke vërtetuar se të gjitha fshatrat e asaj zone, flisnin gjuhën shqipe.
Pasi Ferdi shërbeu edhe si drejtor i shkollës dhe i konviktit në fshatin Kastriot në Peshkopi, ai u transferua në Ministrinë e Arsimit në Tiranë, me motivacionin; “Për ide të shkëlqyera në fushën e arsimit dhe për rolin e shkollës në një shoqëri të qytetëruar”. Por edhe pse Ferid Jegeni punoi me një përkushtim të rrallë për disa dekada në përhapjen e arsimit shqip, gjatë viteve të regjimit komunist, puna dhe kontributi i tij u la në harresë, duke mos i’u dhënë vendi që i takonte.
Ferid Jegeni, mësuesi që hapi shkollat e para në Dibër;
Një ndër ata mijëra mësues të armatës së madhe të arsimtarëve shqiptarë, të cilët i’a kushtuan të gjithë jetën e tyre përhapjes së gjuhës shqipe dhe çështjes kombëtare, pa dyshim që mbetet edhe Ferid Jegeni. Një intelektual i njohur me origjinë nga Dibra e Madhe, puna dhe kontributi i të cilit, u la në harresë gjatë viteve të periudhës së regjimit komunist të Enver Hoxhës. Nisur nga ky fakt, në shenjë homazhi dhe nderimi, Memorie.al po e kujton këtë misionar të shquar të arsimit shqip, duke sjellë në këtë shkrim një histori të shkurtër të jetës dhe punës së tij, kryesisht në lëmin e arsimit.
Shkollimi në Manastir, Selanik e Stamboll;
Sipas dëshmive dhe kujtimeve të disa prej pinjollëve të familjes së njohur Jegeni nga rrethi i Dibrës dhe të afërmve të tyre, Ferid Jegeni, i cili ishte djali i madh i patriotit të njohur, Tofik Jegeni, u lind në Dibër të Madhe, më 20 shtator të vitit 1893. Ata kujtojnë se Feridi vinte mesatar nga shtati, por kish një trup të lidhur, me sy depërtues dhe që shquhej jo vetëm për edukatën në të sjellur, por edhe për inteligjencën, gjë e cila shumë shpejt tërhoqi vëmendjen e mësuesve dhe shokëve të shkollës. Mësimet e para Feridi, i mori në qytetin e tij të lindjes, në Dibër të Madhe, ku dhe mbaroi me rezultate të larta shkollën qytetare, drejtor i së cilës në atë kohë ishte Abdyl efendi Tirana (Balla).
Nën drejtimin e të atit, Tofikut, bashkë me shumë djem të tjerë dibranë, Feridi mori mësimet e para në gjuhën shqipe me alfabetin e Stambollit. Mësimet e para në qytetin e lindjes, i mbaroi shkëlqyeshëm, duke u shpallur nxënësi më i mirë, dhe si shenjë stimulimi, nga drejtuesit e shkollës atij i dhuruan një orë prej floriri. Pasi mbaroi shkollën qytetëse në Manastir, Feridi, vazhdoi shkollën e mesme në qytetin e Selanikut në Greqi, ku ai u dallua në përvetësimin e gjuhëve të huaja. Si rezultat, në mbarimin e shkollës në Selanik, ai zotëronte shkëlqyeshëm turqishten, frëngjishten, arabishten dhe persishten. Pas kësaj ai ndoqi mësimet në kryeqendrën e Perandorisë Osmane, në Stamboll, duke studiuar për shkencat ekzakte (në matematikë), por u detyrua t‘i ndërpresë ato, pasi në atë kohë filluan trazirat e luftës ballkanike. Si rezultat i atyre ngjarjeve, familja u detyrua ta tërhiqte Feridin në Dibër, ku dhe nisi punën si sekretar krahinor në Komunën e Maqellarës, punë të cilën ai e vazhdoi deri në vitin 1915.
Hap shkollat në Zerqan;
Në atë periudhë kohe që Feridi shërbente si nëpunës në Komunën e Maqellarës, jashtë detyrës shtetërore, në mënyrë vullnetare, ai u mësonte të rinjve gjuhën shqipe. Por gjatë asaj kohe Feridin e brente lënia për gjysmë e shkollës në Stamboll dhe nisur nga ky fakt, ai i’u përvesh punës duke bërë të mundur që në vitin 1920, të jepte provimet dhe të merrte dëshminë e aftësisë për të dhënë mësim në shkollat e mesme të vendit. Pas kësaj, po atë vit, Feridi nisi detyrën e mësuesit në fshatin Patin të nënprefekturës së Matit.
Në dhjetor të vitit 1922, ai u emërua krahinar (kryetar komune), në trevën e Gollobordës. Sipas dëshmive të familjarëve të tij, Feridi, kujtonte shpesh se ajo periudhë kohe, kishte qenë vendimtare në përcaktimin e synimeve të tij, për t‘ju kushtuar përhapjes së gjuhës shqipe dhe mjaft problemeve të tjera që kishin të bënin me ç’ështjen kombëtare. Kjo është dhe periudha kur ai punoi intensivisht, me të gjitha fuqitë fizike e morale, për përhapjen e dijes e të kulturës në trevën e Dibrës. Në janar të vitit 1923, Feridi i bëri një kërkesë Ministrisë së Arsimit në Tiranë, ku argumenton domosdoshmërinë e hapjes së shkollave shqipe në nënprefekturën e Zerqanit, krahinë e cila historikisht kishte qenë arsimdashëse dhe kishte nxjerrë jo pak figura të shquara, por që në atë kohë ishte lënë në harresë.
Kërkesa e Feridit u pranua menjëherë nga Ministria e Arsimit dhe me miratimin e saj ai nis punën për të realizuar qëllimin që i kishte vënë vetes. Për këtë gjë, Feridi bashkëpunoi ngushtë me këshillat e pleqve dhe popullin e asaj treve. Me ndihmën e tyre u ndërtuan privatisht dhe u hapën 7 shkolla shqipe në fshatrat: Trebisht, Ostren i Vogël, Borovë, Klenjë, Stërblevë, Lejcan, Lladomiricë. Mirëpo, edhe pse u bë e mundur hapja e shkollave në këto fshatra të thellë, Feridi nuk e quante të përfunduar misionin e tij dhe qëllimin që i kishte vënë vetes, pasi mungonin mësuesit që do të jepnin mësim në ato shkolla. Nisur nga ky fakt, Feridi, nis të përgatisë vetë kuadrin mësues, duke udhëtuar fshat më fshat, në një reliev malor dhe kushte klimaterike të ashpra, duke organizuar kurse për përgatitjen e mësuesve të rinj.
Funksionar në Ministrinë e Arsimit;
Në vitin 1924, Feridi krijon familje duke u martuar me një vajzë të re në Dibër të Madhe, e cila quhej Menduka Pustina, e bija e Ali Pustinës, nga familjet më të dëgjuara të Dibrës, mbesa e Nuredin Pustinës, dy personalitete, shoqërore e politike mjaft të njohura të asaj kohe. Ali Pustina ra heroikisht më 1914-ën, në luftë kundër pushtuesit serb, në zonën e Gollobordës. Sipas dokumenteve që ndodhen në Arkivin Qendror të Shtetit në Tiranë, (kutia nr.2, dosja 28, fleta 323, viti 1923), bëhet e ditur se Ferid Jegeni, ka shërbyer edhe si drejtor i shkollës dhe i konviktit në fshatin Kastriot në Peshkopi, duke qenë kështu i pari drejtor i emëruar i asaj shkolle të famshme, me mjaft emër jo vetëm në Qarkun e Dibrës, por edhe më gjerë.
Gjatë asaj periudhe që ai shërbeu pranë asaj shkolle, nuk mungojnë përpjekjet e jashtëzakonshme të Feridit për ta vënë punën në shkollë mbi baza shkencore dhe për të organizuar e sistemuar konviktin, i cili ishte i pari në atë trevë. Pas pesë viteve që shërbeu ai, në vitin 1928, Feridi transferohet në Ministrinë e Arsimit në Tiranë, me motivacionin; për ide të shkëlqyera në fushën e arsimit dhe për rolin e shkollës në një shoqëri të qytetëruar. Feridi u përpoq dhe punoi me një përkushtim të rrallë, për një zhvillim të arsimit shqiptar mbi baza ligjore, shkencore e pedagogjike.
Largimi nga Ministria e Arsimit, si person “non grata”;
Sipas dëshmive të familjarëve të tij, si një atdhetar dhe nacionalist i vendosur në çështjen kombëtare, në një kohë kur në arsimin dhe kulturën shqiptare kishin hyrë ideologji të huaja (ndikimi i metodave fashiste italiane), të rrezikshme dhe me pasoja për fatet e Shqipërisë, Ferid Jegeni, do të kundërshtonte, madje nuk do të lejonte ndërhyrjet imponuese në punën e arsimit shqiptar. Pikërisht për këtë qëndrim më 1938-ën, kur ishte funksionar në Ministrinë e Arsimit në Tiranë, në moshën 45-vjeçare, e nxjerrin në pension, si person “non grata”.
Pas kësaj, Feridi kthehet në vendlindjen e tij tepër i zhgënjyer, dhe për të mposhtur dhimbjen e njëkohësisht dhe pafuqinë e vet, fillon të merret me mbarështrimin e çifligut të familjes, në Sokolliq të Dibrës së Madhe. Atë punë ai e bënte bashkë me të vëllain, Musa Jegenin.
Ndihmon në shkollimin e të rinjve dibranë;
Gjatë periudhës kur Feridi punonte në Ministrinë e Arsimit, ku ai mbulonte edhe sektorin e bursave, ai bëri një përpjekje të madhe për t‘ju akorduar bursa shtetërore, mjaft fëmijëve dhe nxënësve dibranë dhe atyre të viseve të ndryshme të Kosovës. Kështu, gjatë asaj kohe shumë nxënësve nga trevat e Kosovës e të Dibrës, i’u dhanë bursa për të ndjekur shkollat e mesme dhe të larta, jo vetëm në shkollat, liceun pedagogjik dhe tregtar, apo në gjimnazin ushtarak dhe në shkollën Mbretërore Ushtarake në Tiranë e në qytetet kryesore të vendit, por edhe jashtë shtetit.
Në këtë periudhë, shumë djem dhe vajza dibrane u arsimuan me përkrahjen e Feridit, madje edhe të të vëllait të tij më të vogël, Isa Jegenit, i cili në atë kohë, ishte funksionar në Drejtorinë e Përgjithshme të Ministrisë së Shëndetësisë. Vëllezërit Jegeni, që arsimimin e shihnin si një domosdoshmëri për mëvetësinë dhe përparimin e atdheut të tyre, pa shkelur parimin që t’u jepnin bursa nxënësve me nota shumë të mira dhe që ekonomikisht nuk kishin të ardhura financiare, mundoheshin të përkrahnin këta të fundit, të bindur se të pasurit do të mund t‘i mbanin fëmijët e tyre në shkollë me mundësitë e veta, e në këtë mënyrë rritej numri i të shkolluarve.
Feridi bënte punë agjitative dhe i nxiste familjet e të varfërve që të mos i pengonin fëmijët e tyre për të vazhduar shkollën. Madje, në shumë raste ua shkruante vetë kërkesat nxënësve. Një plejadë e tërë intelektualësh nga treva e Dibrës, jashtë dhe brenda kufirit, mbaruan shkollat e mesme dhe të larta, në sajë të kujdesit e ndihmës së madhe të Ferid dhe Isa Jegenit. Kështu vazhduan liceun e Korçës; Nazmi Uruçi, Akil Sakiqi, Muntaz Kodra e të tjerë djem dibranë, që më vunë u bënë kuadro të larta të shtetit shqiptar.
Në Shkollën Tregtare të Vlorës, studionin Xhevat Pustina, Remzi Verzivolli, Remzi Pustina etj. Në shkollën teknike “Harry Fultz”, Tiranë, studiuan Irfan Tërshana, Dali Ndreu etj. Po kështu, vëllezërit Jegeni kanë ndihmuar për të studiuar jashtë shtetit për shkencat mjekësore edhe Hiqmet Menzelnxhiun (Dibra), Abdulla Pashollin, Urfi Agollin, Shefqet Ndroqin etj., të cilët në specialitetet e tyre u bënë figura të shquara në mbarë vendin.
Kontributi i Jegenit, s‘u vlerësua nga regjimi komunist!
Por edhe pse Ferid Jegeni punoi me një përkushtim të rrallë për disa dekada në përhapjen e arsimit shqip, gjatë viteve të regjimit komunist, puna dhe kontributi i tij u la në harresë, duke mos i’u dhënë vendi që i takonte. Edhe pse në arkivat e shtetit shqiptar gjenden mjaft dokumente me relacionet e bërë kundër tij nga ana e legatës italiane, në periudhën kur Feridi punonte si drejtor drejtorie në Ministrinë e Arsimit në Tiranë, atij nuk i’u dha kurrë pensioni patriotik.
Madje, jo vetëm kaq, por veprimtaria e tij në fushën e arsimit shkollor, ku qe jo vetëm mësues i nderuar e drejtues shkolle, por edhe drejtor drejtorie në Ministrinë e Arsimit deri në vitin 1938, nuk u përmend as nga shkruesit e historisë së arsimit në Shqipëri. Në muajin nëntor të vitit 1963, i harruar krejtësisht nga shteti të cilit ai i shërbeu për dekada me radhë, Ferid Jegeni ndërroi jetë, pa marrë edhe pensionin që i takonte. Vetëm pas viteve ‘90-të, me propozimin e Ministrisë së Arsimit, Presidenti i Republikës, Sali Berisha, me dekretin nr.642, datë 3.9.1993, i dha titullin “Mësues i Merituar”.
Jeta dhe puna e mësues Feridit në kujtimet e nxënësve të tij;
“Ai ishte një misionar i vërtetë i arsimit shqip”
Sipas Vesel Pitarkës dhe Nefail Pustinës, ish-nxënës të shkollës qytetase të Kastriotit, Peshkopi, (shkollë ku kishte dhënë mësim Feridi), të cilët më vonë do të vazhdonin shkollën ushtarake në Tiranë, me ndërhyrjen e vëllezërve Jegeni, ata u dërguan për të studiuar në Itali. Përkatësisht për ‘Roje Finance’ dhe Inxhinieri, ‘Xhenier ushtarak’. Pas studimeve në Itali, Pitarka me Pustinën u kthyen në Shqipëri, ku patën një karrierë të shkëlqyer në fushat e tyre. Këta ish-nxënës të Ferid Jegenit, së bashku me shokët e tyre: Miftar Jegeni, Ahmet Jegeni dhe Hajri Jegeni, vite më vonë do të kujtonin: “Shkolla dhe konvikti “Dibra” në Kastriot të Peshkopisë, qenë ndër më të mirat e shkollave të vendit. Ferid Jegeni në atë kohë ishte drejtor i shkollës dhe i konviktit, i cili i rrinte mbi kokë vetë çdo pune. Flinte apo nuk flinte 4-5 orë gjumë në 24 orë, por ishte energjik dhe i papërtuar. Përveç kujdesit për përparim në mësime të nxënësve, ai u mësonte atyre të bënin një jetë të kulturuar, në çdo aspekt”. Një tjetër ish-nxënës i Feridit, Ruzhdi Shehu, oficer-akademist, kujton: “Ferid Jegeni atdhetarizmin e vet e manifestonte edhe në fushën fetare. Ai na i përkthente lutjet fetare nga arabishtja në shqip, që ne të luteshim në gjuhën tonë të bukur. Ai, kishte një shije të hollë, fjalë pak, por fjala e tij ishte për të gjithë bindëse. Ai, në kuptimin e vërtetë të fjalës, ishte një misionar i arsimit shqiptar, me zemër të madhe, fisnik, mësues i denjë dhe patriot i ndershëm.
Historia e Feridit me Komisionin Ndërkombëtar të Kufijve, që e bindi komisionin që t‘i linte fshatrat shqiptarë këtej kufirit
Ndërkohë që Feridi punonte në krahinën e Gollobordës, në zbatim të vendimeve të Konferencës së Londrës të vitit 1913, pas plot nëntë vitesh po përcaktohej në terren kufiri lindor i vendit tonë me Jugosllavinë, i caktuar që më 1913-ën, nga Traktati famëkeq i Londrës, nga një komision i ngritur për këtë qëllim. Në atë kohë, falë edhe gjuhëve të huaja që zotëronte, Feridi u thërrit si konsulent pranë atij komisioni, ku shërbeu disa muaj me radhë. Me punën e tij ai ndikoi shumë në vendimet e atij komisioni për vendosjen e vijës së kufirit, duke vërtetuar se të gjitha fshatrat e asaj zone, flisnin gjuhën shqipe.
Jo vetëm familjarët e Ferid Jegenit, por edhe mjaft të moshuar të atyre zonave ku ai bashkëpunoi ngushtë me përfaqësuesit e huaj të kontrollit dhe ndarjes së kufijve, e mbajnë mend dhe tregojnë akoma në bisedat e tyre rreth odave dibrane, një histori të largët të ndodhur në ato anë kur ndahej kufiri. Ata tregojnë se si Feridi arriti të bindë Komisionin Ndërkombëtar të Kufijve, vetëm me anën e një manovrimi: Ai nxori nga xhepi një qese me para të vogla metalike (korona), dhe i’a dha një mësuesi në oborrin e një shkolle, duke e këshilluar t‘ua hidhte fëmijëve kur ata të dilnin në pushim.
Në prani të përfaqësuesve të Komisionit të Kontrollit të Kufijve, mësuesi dibran veproi ashtu si e porositi Feridi dhe menjëherë të gjithë fëmijët u hodhën për të marrë monedhat, duke thërritur: “Mora kaq, mora aq”. Bile nisën edhe të grinden. “Ma more p’i dore”, “Të marrtë drejqi” etj. Në këto çaste, Feridi u kthehet maqedonasve dhe u thotë: “Hë…, si flasin këtu fëmijët”?! Ata ngelën dhe deshën s‘deshën, thanë: “shqip”. Kështu, falë këtij manovrimi të Feridit, disa fshatra, si: Gjinovec, mali i Gjinovecit (1616 m. mbi nivelin e detit), mali i Raducit, fshati Vernica, Trebishti dhe të tjera, mbetën brenda kufirit tonë shtetëror. Madje, po të shikohet me vëmendje vija kufitare e atij sektori, pasi kufiri kalon nëpër kreshtën e masivit malor të Jabllanicës, në zonën që përshkruam më lart, ajo pëson një kurbim pikërisht te fshatrat dhe malet që treguam më sipër.
Për këtë histori kanë dëshmuar para disa vjetësh edhe Rasim Mata dhe i vëllai i tij, të cilët kishin qenë nxënës në shkollën kur ndodhi ajo histori që përshkruam më lart. Po kështu, lidhur me këtë ngjarje, ka dëshmuar edhe Ali Erebara, jurist dhe anëtar i atij komisioni. Kur është pyetur z. Ali Erebara për atë ngjarje, ai është shprehur: “Unë atë gjest që bani Feridi nuk kam me e harrue kurrë, nuk e ka ba njeri deri më sot. Por ai, Feridi ka shumë merita, sidomos në përhapjen e arsimit në atë zonë. Për këtë ka dokumente në arkiv, sepse çdo gjë është shënuar në procesverbalin e përcaktimit të kufijve”./Memorie.al/ KultPlus.com
Ed Sheeran i ka dhuruar 10,000 funte spitalit në të cilin ishte trajtuar gjyshja e tij në javët e fundit të jetës.
Paratë do të shpenzohen për krijimin e një kopshti në spital, instrumente muzikore që do të përdoren nga pacientët me probleme mendore dhe ata me nevoja të veçanta.
Sipas The Sun, kopshti veçse ka filluar të punohet, përcjell FemaleFirst.
Këngëtari kishte thënë në fillim të vitit se kishte vizituar çdo ditë gjyshen e tij në spital, derisa ajo ishte buzë vdekjes.
“Kujdesi që mori ajo ishte i mrekullueshëm; njerëzit që punonin atje ishin të dashur, të përkushtuar, të buzëqeshur dhe të kujdesshëm”, kishte thënë ai./ KultPlus.com
Sopranoja shqiptare Arlinda Morava dhe miqtë e saj në Rumani sjellin këngë nga repertori shqiptar të cilat janë publikuar nga Muzeu i Bukureshtit (Pallati Sutu), dhe do të vazhdojnë të publikohen në ditë në vijim, si pjesë e një programi të vecantë dedikuar festës së Pavarësisë së Shqipërisë.
Kënga e parë e postuar është “Moj e bukura në krua”. Arlinda është një nga sopranot më të njohura shqiptar e cila është diplomuar në konservatorin “Ciprian Porumbescu” në Bukuresht si dhe një master për operën në Zvicër.
Artistja bashkëpunon me institucione të ndryshme kulturore në Rumani dhe në Shqipëri, dhe është fituese e shumë konkurseve kombëtare dhe ndërkombëtare.
Arlinda shoqërohet nga Bogdan Postolache në violinçel, i cili është dhe dirigjenti dhe solisti instrumental i Orkestrës Kombëtare në Rumani. Ndërsa pianisti Stefan Iliescu është një solist gjithashtu në Operën Kombëtare të Bukureshtit dhe është kthyer së fundmi nga SHBA-të.
Këngët e zgjedhura nga Arlinda Morava (të filmuara gjatë ekspozitës Valentina Rusu Ciobanu- 100 vjet nga linda nga Pallati Sutsu), janë jashtëzakonisht të dashura për publikun shqiptar./ KultPlus.com
Është ndarë nga jeta në moshën 80 vjeçare instrumentisti i orkestrës së estradës, Ylli Drishti, shkruan KultPlus.
Lajmi është bërë i ditur nëpërmjet një postimi nga faqja zyrtare e teatrit Migjeni në Shkodër,
“Me hidhërim të thellë njoftojmë se në moshën 80 vjeçare është ndarë prej nesh, intrumentisti i orkestrës së estradës, Ylli Drishti”, thuhet ndër të tjera në postim
Ylli Drishti kontribuoi për më shumë se dy dekada rresht në orkestrën e estradës duke u shquar si një artist i vertetë./ KultPlus.com
Regjisori i njohur Muharrem Fejzo është shuar në moshën 87-vjeçare nga COVID.
Lajmin e trishtë e ka dhënë djali i tij, Joe Artid Fejzo me anë të një postimi në rrjete sociale.
“Lamtumirë babo. Pusho në paqe në krahët e të madhit Zot, e të gjithë të dashurve atje sipër. Më fal që nuk të përkëdhela dot, e stë dhashë dot një got uje, nuk mertiton një ikje të tillë. Artisti ynë. Miku ynë. Babai i përgjëruar. Bashkëshorti i jetës”, shkruan ai.
Muharrem Fejzo lindi në Kolonjë në vitin 1933. Fejzo bëri praktikë si sufler në Teatrin Popullor në Tiranë. Ai gjithashtu kreu studimet në degën e aktrimit dhe nga pasioni i madh që kishte për kinemanë, Muharrem Fejzo kontribuoi si grimier në disa nga filmat e parë shqiptarë. Vite më vonë u bë drejtori i Shtëpisë së Kulturës në qytetin e Kukësit.
Përpara se të realizonte filmin e tij të parë, “Montatorja” (1970), Fejzo punoi si asistent regjisor në dy filma artistikë, “Prita” (1968) të Mithat Fagut dhe “Njësiti Guerril” (1969) të Hysen Hakanit. Në vitin 1972 Muharrem Fejzo, së bashku me regjisorin Fehmi Hoshafi, realizoi filmin “Kapedani”, komedinë e parë që vazhdon të konsiderohet edhe sot si një nga kryeveprat e kinemasë shqiptare.
Gjatë karrierës së tij, regjisori Muharrem Fejzo realizoi mbi dhjetëra filma të tjerë, midis të cilëve mund të përmenden: Operacioni “zjarri” (1973) dhe “Mësonjtorja” (1979). Filmin e tij të fundit “Muri i gjallë”, Muharrem Fejzo e realizoi në vitin 1989./ KultPlus.com
Himni i famshëm i Krishtlindjes, “Feliz Navidad”, i shkruar nga këngëtari, muzikanti dhe kompozitori José Feliciano në vitin 1970, mbush sot 50 vjeç.
Në regjistrimin e vitit 1970, Feliciano luan si me një kitarë akustike, ashtu edhe me një “cuatro” portorikane (instrumenti kombëtar i ngjashëm me kitarën).
Sot ajo është një nga këngët më të shkarkuara të Krishtlindjeve, sidomos në SHBA dhe Kanada.
Varianti origjinal mbeti në krye të tabelës amerikane “Billboard Hot 100” për më shumë se njëzet vjet pas lëshimit të tij.
Suksesi i këngës është ndoshta për shkak të ritmit të saj, që me nota pop, e bën atë edhe të kërcyeshme.
Ajo është gjithashtu një këngë dygjuhëshe, në anglisht dhe spanjisht, tërheqëse dhe e lehtë për t’u mbajtur mend.
Në fakt, kënga përbërë nga dy vargje të thjeshta/kor në të dy gjuhët: “Feliz Navidad, próspero año y felicidad” dhe “Dua të të uroj Gëzuar Krishtlindjet nga zemra”.
Për të festuar përvjetorin, Feliciano, 75 vjeç dhe i verbër që nga lindja, ka vendosur të bëjë një dhuratë për Krishtlindje për të gjithë fansat e tij, duke regjistruar një variant të ri.
Kënga është në “Amazon Music” që nga 20 nëntori.
“Edhe pse kënga ime ka të bëjë me Krishtlindjet, nëntori është veçanërisht i veçantë për mua këtë vit, sepse shënon 50-vjetorin e albumit të Krishtlindjes “José Feliciano” (i cili përmban Feliz Navidad , etj)”, shkroi këngëtari në Twitter.
Më 20 dhjetor, për të festuar Krishtlindjen, Feliciano do të mbajë një koncert virtual nga shtëpia e tij në Connecticut./atsh/ KultPlus.com
Paul Davis nga Australia kishte humbur portofolin 26 vite më parë në një fshat piktoresk i quajtur Lenocks Hedu, ndërsa po festonte Vitin e Ri në plazh.
Ai u “përshëndet” me dokumentet dhe paratë që i kishte brenda. Megjithatë, një djalë i ri e ka gjetur portofolin e tij që e kishte humbur në vitin 1994 në plazh.
Të gjitha gjërat që i kishte brenda portofolit kishin mbetur të paprekura – ID-ja e mjekut dhe e universitetit, kartat e bankës dhe disa fatura.
Pasi të dhënat e tij ishin në dokumente, personi që e gjeti e publikoi në Facebook me shpresën se do ta gjej Davisin. E një e afërme e gruas së tij e pa postimin dhe menjëherë e informoi.
Paul, pas 26 viteve sërish e mbante portofolin për të cilin kishte menduar se kurrë më nuk do ta shihte.
Madje thotë se do ta fusë në kornizë dhe do ta mbajë në mur me qëllim që çdo ditë ta kujtojë këtë përvojë./ KultPlus.com
Është një ndër perlat e muzikës shqiptare, por kur vjen me zërin e të madhes Marie Kraja e Ibrahim Tukiqit, kënga “Kush më rri karshi karshi” vjen edhe më i veçantë deri të veshi i adhuruesve të kësaj muzike, shkruan KultPlus.
Për ta shijuar këtë këngë mund ta dëgjoni në videon më poshtë./KultPlus.com
https://www.youtube.com/watch?v=VzxeYVhKgeI
O, kur më rri karshi m’karshi – e Unë me ty kam ra n’dashni – e Bardh’ e bukur je Nuk kam qarje pa t’marr – e
O, fustanet zoti m’ka dhan – e Si nji peshk moj du me u ba – e Edhe n’det moj du me gdhi – e Tana peshqit me i përzi – e
Arkeologët kanë zbuluar eshtrat e dy burrave që vdiqën nga shpërthimi vullkanik i Vezuvit në Itali. Siç bëjnë të ditur nga gërmimet, njëri ishte person me status të lartë në masë ndërsa tjetri skllav i tij.
Shpërthimi i madh kishte ndodhur rreth 2 mijë vite më parë në malin Vesuvius të Italisë. Ai kishte shndërruar qytetin Pompeo në hi, duke u bërë më pas burim i pasur për kërkimet e arkeologëve, shkruan BBC.
Zyrtarët thanë se njëri burrë ishte i moshës rreth 30 apo 40 vjeçare, të cilit i ishte gjetur një mantel i ngrohtë leshi ndërsa ai tjetri mes 18 dhe 23 vjeçare, kishte dëmtime në trup për shkak të punëve fizike.
“Ishte një vdekje nga goditja termike, siç demonstrohet gjithashtu nga këmbët dhe duart e tyre të shtrënguara”, kanë thënë autoritetet arkeologjike./ KultPlus.com
Absolutisht, gjëja më e mrekullueshme, më shumë se perëndimet, më shumë së fluturimi i një zogu, është një femër në rilindje. Kur ringrihet në këmbë pas katastrofës, pas rënies. Kur dikush mund të thotë: mbaroi. Jo nuk ka mbaruar kurrë për një femër.
Një femër ringrihet gjithmonë, edhe kur nuk e beson, edhe kur nuk e dëshiron. Nuk flas vetëm për dhimbjet e pafund, për ato plagë të shkaktuara si nga mina anti-njeri që të shkakton vdekja apo sëmundja. Flas për ty që kjo periudhë nuk mbaron kurrë, që po luan me ekzistencën në një punë të vështirë, që çdo mëngjes është një provim më keq se në shkollë. Ti gjykatëse e papërkulshme e vetvetes, që nga mënyra sesi shefi do të të vështrojë do të vendosësh nëse je në lartësinë e duhur apo se duhet të dënohesh. Dhe kështu ky provim nuk mbaron kurrë…
Kudo që të kesh qenë, ke qenë ngushtë: në lidhjen tënde, në punën tënde, në vetminë tënde. Dhe ishte krizë dhe ke qarë. Zot sa qani! Në stomak keni një burim uji. Ke qarë, ndërsa ecje në një rrugë të populluar, në stacionin e metrosë, në motor. Aq papritur. Nuk mund ta mbaje. Dhe atë natë që more makinën dhe i dhe për orë të tëra, me qëllim që ajri i errësirës të të thante faqet? Dhe pastaj ke gërmuar e ke folur, sa flisni ju, vajza! Jeni fjalë e lot.
Për të kuptuar, për të nxjerrë jashtë një rrënjë 6 metra të gjatë që t’i japë një kuptim dhimbjes tuaj: “Përse veproj kështu? Pse përsëris të njëjtën skemë? Mos ndoshta jam e çmendur?”. I kanë bërë të gjitha këto pyetje. Atëherë i futesh me themel historisë tënde, me dy, a katër duar dhe dalin në dritë mijëra copa. Një mister i ndërlikuar. Ja këtu fillon gjithçka. Nuk e dije? Nga ajo kurajo e madhe që duhet për të parë veten kështu, të përbërë nga mijëra pjesë, që do të rifillosh.
Sepse një femër rifillon gjithsesi, ka brenda një instinkt që e tërheq përpara. Do të të duhet një strategji, duhet të shpikësh një mënyrë për një “Ti” të re. Sepse të ka qëlluar të rinjihesh përsëri, për t’iu prezantuar vetvetes. Nuk mund të jesh ajo e mëparshmja, përpara gërmimit. Nuk të entuziazmon? Do të të tërheqë dalëngadalë. Të dashurohesh përsëri me vetveten, pasi për herë të parë është si një karburant. Niset ngadalë duhet të këmbëngulësh. Por kur ndizet ikën me revan.
Të rindërtosh vetveten është një aventurë. Më e madhja. Nuk ka rëndësi nëse e nis nga shtëpia, nga ngjyra e perdeve apo nga prerja e flokëve. Ju kam adhuruar gjithmonë, femra në rilindje, për atë mënyrën e mrekullueshme, me të cilën i ulërisni botës “Jam e re” me një fund me lule apo me një kaçurrel të freskët bjond… Më shumë se mëngjeset, më shumë se dielli, një grua në rilindje është mrekullia më e madhe për atë që e takon dhe për vetveten. Është pranvera në nëntor, atëherë kur nuk e pret./botaal/ KultPlus.com
Sot, 54 vite nga shpallja e Thethit Park Kombëtar, zakonet, traditat, mitologjia me heronj dhe zana janë ato që ende e përfaqësojnë këtë mrekulli natyrore të fshehur mes malesh.
Parku Kombëtar i Thethit është një nga destinacionet më të preferuar të turistëve vendas dhe kryesisht të huaj dhe është konsideruar një nga perlat turistike të turizmit malor në Shqipëri.
Parku Kombëtar i Thethit ndodhet në pjesën qendrore të Alpeve të Shqipërisë, ndërmjet bllokut të Bjeshkëve të Namuna në perëndim dhe bllokut të Jezercës në lindje.
Zakone, tradita, mitologji me heronj dhe zana janë ato që ende e përfaqësojnë këtë mrekulli natyrore të fshehur mes malesh.
Me vendim të qeverisë asaj kohë në vitin 1966 zona malore e Thethit me sipërfaqe 2630 ha, nga e cila 1680 ha pyje dhe pjesa tjetër kullota dhe sipërfaqe shkëmbore, shpallet “Park Kombëtar”.
Parku Kombëtar i Thethit ka një hidrografi shumë të pasur alpine me rreth 80 burime ujore si rrallë kund, po ashtu ujëvarat e Thethit janë një tjetër mrekulli natyore si Ujëvara e Grunasit, Ujëvara e Gjeçajve, apo Kanioni i Grunasit, Syri i Kaltër, Vaskat e Gurit etj, cilët gëzojnë statusin “Monument Natyre”.
Trashëgimia kulturore dhe historike është një tjetër aset i jashtëzakonshëm që ja shton vlerat këtij parku për këtë, qeveria në 2017 ka miratuar shpalljen e fhsatit Theth “Qendër Historike e Mbrojtur”.
Vlerat e larta natyrore të florës dhe faunës, janë në një larmishmëri, ku, vlen të përmenden bimët enedemike
Fauna e parkut është e pasur dhe e larmishme, ka rreth 20 lloje gjitarësh, 50 lloje shpendësh folenizues, afro 10 lloje zvarranikësh dhe rreth 8 lloje amfibësh.
Por, sa ka ndryshuar parku që nga dita 21 nëntori i vitit 1966?
Kanë ndryshuar shumë gjëra aq edhe sa kanë mbetur të njëjta në të njëjtën kohë. Bumi i madh i ndryshimeve ndodhi pas viteve ’90 ku u duk se fshati do të shpopullarizohet dhe braktiset kopmplet, arriti aq sa me gishtat e njërës dorë mund të numëroje banorët e një fshati, sidomos gjatë periudhës së dimrit.
Sot, dhjetëra të rinj janë kthyer nga emigracioni, kanë investuar dhe po zhvillojnë turizëm të mirëfilltë. Ajo që ndër shekuj është përcjellë si vlerë, mikpritja, sot ju sjell edhe të ardhurat kryesore./atsh/ KultPlus.com
Është botuar romani i shkrimtares Elona Zhana, “Intimët”, nga shtëpia botuese OM, shkruan KultPlus.
Dashuria e çmendur na transformon çmendurisht. Po çfarë mbetet kur mbaron marrëdhënia mes dy të dashurve? A munden ata ta kthejnë pasionin e tyre në miqësi të sinqertë, apo dashuria është një takim i shtyrë në kohë, një rendez-vous e munguar? Këto janë disa nga pyetjet që dy personazhet kryesore, Iliri e Ana, i shtrojnë gjatë pesëdhjetë e-maileve që përbëjnë librin, pa pasur asnjëherë pretendimin të ju japin përgjigjet e duhura.
Librin mund ta gjeni ne librari, si dhe të porositet online./ KultPlus.com
Twitter do t’i dorëzojë profilin zyrtar presidencial Presidentit të zgjedhur të SHBA Joe Biden ditën kur ai të betohet për marrjen e detyrës në Shtëpinë e Bardhë pavarësisht se Donald Trump ende nuk e pranon humbjen e tij në zgjedhjet presidenciale të 3 nëntorit.
Mediat amerikane raportojnë se rrjeti social Twitter po përgatitet për kalimin e llogarive institucionale të Shtëpisë së Bardhë në 20 Janar 2021. Operacioni do të zhvillohet në bashkëpunim me Fondin Arkivor Kombëtar, siç ndodhi në vitin 2017. Të gjitha postimet e botuara në @POTUS, @FLOTUS, @VP dhe profilet e tjera zyrtare do të arkivohen gjithashtu.
Platforma @POTUS përdoret kryesisht nga Trump, por pas zgjedhjeve platforma nisi të postonte vazhdimisht mesazhe paralajmëruese në shumë prej postimeve të Trump. Kjo pasi ky i fundit pretendon se ka fituar zgjedhjet dhe se kundërshtari i tij Joe Biden ka fituar pasi ka manipuluar votat.
Nga ana tjetër, Joe Biden nuk është një përdorues aktiv i Twitter në krahasim me Trump. Ai ka postuar rreth 7,000 mesazhe për 19 milion ndjekësit e tij, krahasuar me 58,000 të Trump./ KultPlus.com
Një skenë nga filmi shqiptar, ‘Gjeneral Gramafoni’, 1977.
Vallja që ata shihen duke interpretuar këtu njihet si ‘Vallja e Osman Takës’. Kjo ishte në kujtim të një luftëtari shqiptar Çam të shekullit 19, i cili u burgos dhe u dënua me vdekje. Historia popullore thotë se dëshira e tij e fundit ishte që të ishte në gjendje të performonte një kërcim dhe kur e bëri, vallëzimi ishte aq emocionues dhe aq i bukur që rojet nuk mund ta ekzekutonin.
Shqiptarët çamë janë një nën-grup etnik shqiptar që janë vendas të Çamërisë në Greqinë e sotme. Ata gjithashtu, si shumë grupe etnike ishin subjekt i politikave të shkëmbimit të popullsisë ’të pranishëm në pjesën më të madhe të rajonit të Ballkanit në fillim të mesit të shekullit 20, si një mënyrë për të arritur“ homogjenitetin etnik ”. Për më tepër, shumë shqiptarë çamë tani jetojnë në rajonet jugore të Shqipërisë.
Historia e filmit “Gjeneral Gramafoni”
Në mesin e viteve ’30 fillon penetrimi dhe parapërgatitja e pushtimit Italian të vitit 1939. Halit Berati, një klarinetist virtuoz dhe Parandili ftohen nga një sipërmarrës Italian të inçizojnë në pllaka gramafoni, meloditë e tyre të cilat do të shiten së bashku me muzikën italiane të kohës së fashizmit. Gjatë kësaj kohe fillojnë grevat e punëtorëve të naftës ku Halil Berati është punëtor.
…çfarë i ndodh një populli para-modern, tradicional, feudal, i cili ndodhet në pikëprerjen e dhunshme me logjikat e rendit kapitalist të pushtuesit, ende jo zyrtar ? Ndoshta kjo është pyetja madhore e regjisorit Gjika që përbën edhe subjektin kryesor të filmit.
Te “Gjenerali”, rendi kapitalist vjen nëpërmjet pushtimit, hap pas hapi, pa iu vërsulur institucioneve shqiptare të monarkisë që në çastin e parë. Si një regjim shfrytëzimi, vështirësia e tij e parë është përballja me një realitet të vonuar shoqëror dhe ekonomik. Problemi i tij është se si të shtjerë në dorë pasuritë e popullit, shpirtin krijues, pasuritë natyrore, forcën e punës.
Filmi është, një kritikë ndaj kapitalizmit si shfrytëzues jo vetëm i forcës punëtore por dhe e talenteve e pasurive kombëtare të veçanta njerëzore. Në këtë mënyrë rikthehemi te klisheja klasike e epokës totalitare e përfaqësuar dhe në kinemanë tonë: komunizmi kundër kapitalizmit, populli kundër pushtuesit, vlera kombëtare kundër vlerave fluide, e veçanta kundër rrëmujës identike. Kategori armiqësore të shpalosura kryesisht gjatë luftës së ftohtë. Kontradikta që ndodhen në bërthamën e fuqive të mëdha: i civilizuar – i prapambetur, i kultivuar – barbar, të cilat legjitimohen përmes frymës së progresit të të emancipuarit, i mjeshtrit të madh që krijon jo vetëm hierarki vlerore e kuptimore por ndonjëherë edhe raciale./ KultPlus.com
Objekti i Teatrit Oda i cili rrezikonte që të mbyllej tashmë është marrë me qera nga Komuna e Prishtinës, e do të jepet në shfrytëzim të organizatave që kanë aktivitete skenike dhe prodhojnë art, shkruan KultPlus.
Lajmi është bërë i ditur nga Kryetari i Komunës së Prishtinës, Shpend Ahmeti i cili ka thënë se me pagesën e qerasë përfundon edhe vendimmarrja e komunës.
Më poshtë mun ta lexoni statusin e tij të plotë:
Lajm i mirë për artistët dhe teatrot alternative:
Për shkak të pamundësisë së pgesës së qerasë dhe mungesës së fondeve Teatri Oda gati se është detyruar të mbyllet. Iniciativë vetanake dhe e guximshme e disa artistëve të Prishtinës arriti që ta hapte dhe ta mbante me vite të tëra këtë Teatër që solli shumë momente të bukura për artdashësit në Prishtinë.
Komuna e Prishtinës ka vendosur që ta marr me qera atë hapësirë për mos ta kthyer në hapësirë komerciale. Por me kaq përfundon vendimmarrja jonë. Hapësira do ti ofrohet Odës, qendres Multimedia dhe organizatave të tjera që kanë aktivitete skenike dhe prodhojnë art e kohë të bukura. Shumë shpejtë do të finalizohen detajet e tjera./ KultPlus.com
Loriana Kuka është një emër tjetër nga lista e gjatë e vajzave të Kosovës që na bëjnë krenar. Së fundmi, ajo fitoi medaljen e bronztë në Kampionatin Evropian të xhudos, në Pragë shkruan KultPlus.
Ajo këtë sukses e ka shënuar duke mposhtur italianen Giorgia Stangherlin në kategorinë 78 kilogramë.
Kurse ministra e Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Vlora Dumoshi, këtë fitore e ka cilësuar si një dëmshi të radhës të kapacitetit të vajzave të Kosovës në xhudo.
“Loriana Kuka ka shkëlqyer në Pragë si medaliste e bronztë e Evropës, në kategorinë – 78 kilogramë të xhudos kundër italianes Giorgia Stangherlin, gjë që dëshmon edhe njëherë kapacitetin e vajzave të Kosovës në këtë sport:, ka shkruar Dumoshi.
Krahas Lorianës, në Pragë, ekipi i Kosovës ka rrëmbyer medaljen e bronztë edhe me Distria Krasniqin.
Kujtojmë që edhe xhudistja tjetër nga Kosova, Distria Krasniqi ditë më parë ka fituar medaljen e medaljen e bronztë në po këtë kampionat./KultPlus.com
Këto ditë në ambientet e kalasë së Tiranës është hapur ekspozita e një vajze të re me emrin Daklea Boja. Pasioni për pikturën bën që Daklea të sfidojë mjaft probleme me të cilat e ka përballur jeta.
Pikturat e para, Daklea i nisi në moshën 10-vjeçare, kështu që tashmë 20 vjeç ajo ka një koleksion të pasur për t’i ekspozuar dhe për t’u treguar të gjithëve se çfarë fuqie ka pasioni.
Pranë vetes, piktorja e talentuar e cila vuan nga epilepsia, ka pasur gjithnjë njerëz që kanë besuar tek ajo. Punonjësja socjale Anjeza Kolami tregon se Daklea është një fëmijë me nevoja të veçanta, e diagnostikuar në moshën pesëvjecare me epilepsi dhe si rezultat i kësaj sëmundje ajo e ka të dëmtuar shikimin dhe dëgjimin në masën 50 për qind. Nuk do të mjaftonte vetëm me kaq por para 8 muajsh ajo është diagnostikuar edhe me kancerin e gjirit.
Daklea arrin të gjejë dëshirën dhe pasionin për jetën vetëm nëpërmjet pikturës, të cilën e vlerëson si një mënyrë të veçantë për të komunikuar me botën. Ajo nëpërmjet artit të saj dhe ekspozitës që ka hapur këto ditë ka për qëllim të godasë e të pastrojë pluhurin e shpirtit të trazuar.
Daklea më tepër arrin të gjejë frymëzim tek portretet, peizazhet të cilat bien edhe më tepër në sy në këtë ekspozitë.
Sociologia Anjeza Kolami shprehet gjithashtu se “ne duhet të jemi shumë mbështetës dhe inkurajues për të gjithë artistët në përgjithësi dhe specifikisht për këta fëmijë me nevoja të veçanta që kanë kaq shume nevojë për suport dhe për mbështetje”. Ajo thotë se ata kanë nevojë për një dorë që t’i tregojë atë rrugëtimin e gjatë që i pret, por duhet t’i inkurajojmë për t’i treguar asaj që ajo ka vlera dhe ajo ka vërtet vlera artistike të paçmueshme.
Si çdo artist që sapo ka nisur rrugëtimin e tij të gjatë drejt artit edhe Daklea aspiron që një ditë të ketë një ambient të përshtatshëm ku ajo të mund të realizoj pikturat të cilat janë burimi i frymëzimit të saj.
“Kam afërsisht 10 vite, që nga mosha 11 vjeë dhe deri tani. Kam talent le të themi por e kam edhe për pasion. Dua të flas për gjendjen shpirtërore nëpërmjet një peme apo luleje të cilat janë kaq të brishta dhe të bukura, të cilat kanë një gjendje kaq të butë edhe brenda në karakter dhe kjo del në pah edhe nga teknika me të cilën unë punoj. Për mua kjo është ekspozita e parë që kam hapur me punët e mia. Po ashtu kemi lule, portrete dhe unë kam shumë deshirë që të hap edhe një atelie timen dhe të mësoj edhe fëmijë të tjerë të vegjël që të vizatojnë”, shprehet vetë Daklea./atsh/ KultPlus.com
Një grua pensioniste në Sheffield të Britanisë së Madhe ka krijuar 500 kuti këpucësh të mbushura me dhurata për fëmijët në nevojë në Shqipëri për Krishtlindje.
70-vjeçarja Ann Birks nga Gleadless u përfshi për herë të parë në thirrjen e “AlbaniAid” në 2019-tën. Ajo thotë se është një përpjekje një vjeçare për të gjetur aritkuj për të mbushur këto kuti këpucësh, diçka që i përshtatet dhe veprës së saj bamirëse.
“Për momentin jemi në 530 kuti. David (themeluesi i AlbaniAid) vjen dy herë në javë për t’i marrë që të kem më shumë hapësirë. Duke qenë se unë kam marrë të gjitha kutitë e këpucëve në Shqipëri këtë vit sapo i kam dhuruar ato për të pastrehët”, thotë Ann.
Ajo ka vizituar Shqipërinë vitin e shkuar për të parë punën e organizatës çka e nxiti atë të ndihmonte edhe më pas.
70-vjeçarja i ka kushtuar orë të panumërta përgatitjes dhe mbështjelljes së kutive ku secila përmban furçë e pastë dhëmbësh, sapun dhe fanellë. Përveç tyre, fëmijët marrin dhe sende të tjera si lodra, libra të vlera në dyqanet e bamirësisë apo të dhuruara nga grupet lokale.
“Krishtlindjet e fundit ndodhi tërmeti i fuqishëm në Shqipëri ku rreth 5 mijë familje humbën shtëpitë e tyre dhe po jetojnë në çadra. Familjet kanë humbur gjithçka, kështu që këtë vit diçka si kutia e këpucëve do të jetë e këndshme për fëmijët duke pasur parasysh gjithçka që kanë kaluar”, thotë Ann.
Këto kuti do të dërgohen në Shqipëri më 12 dhjetor./ KultPlus.com
