DokuFest ka njoftuar që ka emëruar Alba Çakallin si producente të Festivalit.
Karrierën e saj në DokuFest, Alba Çakalli e filloi pothuajse një dekadë më parë si koordinatore e vullnetarëve. Që nga atëherë ajo ka punuar nëpër sektorë të ndryshme dhe ka dhënë kontribut të rëndësishëm në rritjen e organizatës. Më herët, Alba ka punuar si Asistente e Programit dhe Koordinatore e Sistemit të pranim-dorëzimit të filmave si dhe ka menaxhuar suksesshëm projektet si ‘Filmi dhe Mediat Faktike’ dhe ‘Klubet e Medias Dixhitale’. Ajo gjithashtu ka kontribuar drejt krijimit të infrastrukturës dhe strategjive për zhvillimin e departamentit të edukimit ‘DokuLab’.
Si Producente e Festivalit, Alba Çakalli do ta drejtojë ekipin në përgatitjen dhe ekzekutimin e aspekteve të shumta të Festivalit dhe në të njëjtën kohë do të ndjekë dhe do të mbikqyrë iniciativat dhe partneritetet e reja. Së bashku me ekipin bazë të organizatës, ajo do të vazhdojë fuqizimin e rolit të DokuFest-it si ngjarje kulturore e rëndësishme në Kosovë dhe si platformë që u jep zë çështjeve bashkëkohore në të gjitha nivelet— nga ato lokale dhe rajonale tek ato kombëtare dhe ndërkombëtare.
Emërimi i Alba Çakalli vijon gjurmët e udhëheqjes jashtëzakonisht të suksesshme të Nita Dedës— e cila u largua nga organizata në fillim të këtij viti për të bashkë-themeluar kolektivin muzikor Andrrat Moderne. / KultPlus.com
Rugova është trevë malore në Veri-Perëndim të qytetit të Pejës, në Kosovë. Është regjioni i tretë i Bjeshkëve të Nemuna, të njohura ndryshe si Alpet Shqiptare. Në vitin 2013 u shpall Park Kombëtar nga Kuvendi i Republikës së Kosovës, shkruan KultPlus.
Rugova është e pasur me forma të shumta si shpellat, ujëvarat, liqenet glaciale, majat e larta, tunelet etj.
Rugova njihet edhe për shumë zakone e tradita të cilat ende ruhen me fanatizëm.
Një dokumentar i vitit 1961 i xhiruar në Rugovë është publikuar para dy dite në YouTube nga arkivi I Ministrisë së Kulturës në Mal të Zi.
Ky dokumentar shpalos pamje shumë të veçanta mbi jetën e atëhershme të shqiptarëve në atë zonë.
Muzika për këtë dokumentar është realizuar nga kompozitori I njohur shqiptar, Rexho Mulliqi. / KultPlus.com
Regjisorja Zeqiraj në filmin e saj në përgjithësi po arrin dy gjëra krejtësisht esenciale për kinematografinë tonë: të bërit të thënshme përvojën tonë dhe sidomos bashkëkohësinë tonë; dhe aq më shumë ballafaqimin tonë me/dhe njohjen e gruas. Në të vërtetë të njohjes së gruas nga vetë gruaja, pikë së pari, e pastaj edhe krejt shoqëria.
Më në fund po ndodh, regjisorja Lendita Zeqiraj ka kthyer vëmendjen e shikuesit kosovar ndaj filmit të vet, të shoqërisë dhe për shoqërinë e vet kosovare. Filmi “Shpia e Agës” i regjisores Lendita Zeqiraj tanimë është një prej filmave më të shikuar në Kosovë.
“Shpia e Agës” si titull premton atë që ka qenë gjithherë parajsa, apo thënë më saktësisht prehja e gruas prej vuajtjes. Shpia e Agës shkurt konoton shtëpinë e babait të gruas kosovare ku ajo ka hequr mërzinë e të qenit grua. Por në të vërtetë Shpia e Agës, si titull i filmit të Zeqiraj është ironi tejet e thellë për zhdukjen të edhe kësaj strehe të gruas kosovare. Në të vërtetë “Shpia e Agës”, shtëpia ku ndodh tërë ngjarja e filmit të Zeqiraj është ferri dhe parajsa e disa grave të ‘leçitura’ nga shoqëria jonë, diku “zotit pas shpine”.
Ajo që nisë si premtim i të mirës – gruas kosovare duke jetuar jetën e saj, kalon në të vërtetë në – ndodhje të jetës së gruas kosovare në tërë brutalitetin e realitetit të saj. Është narracion që na bartë tejet bukur dhe thellë në natyrën e huaj të femrës për shoqërinë tonë. Paradoksalisht të huaj edhe për gruan e edhe për burrin kosovar. Ky kalim dhe kjo – ndodhje e gruas në tërësinë e jetës së saj, në përgatitje të ajvarit, në rrahje grash, në të “qeshur” me fatin e “të qenit të lidhur bashkë me lopë”, në të priturit e “menaxherit për t’u bërë këngëtare, në “cigaret e mërzisë” (marihuanë) etj, ky kalim pra dhe shtrirje e guras në të gjitha refleksionet e jetës së saj, është i pa pushtetin e regjisë klasike dhe ideologjike. Pa premtimin për një moral, pa motivin moralizues. Është jeta në tërë realen e pandjeshme të saj. Është regji bashkëkohore, e vetëdijshme, me mendimin e saj dhe e perfeksionuar në idenë e saj.
Por të nisemi nga fillimi, filmi i regjisores Zeqiraj në tërësi, prej filmit “Ballkoni”, “Gardhi” dhe deri tek “Shpia e Agës” është film i skenave në grup të aktorëve. Ndodhi që krijojnë dinamikën grupore dhe kakofoninë e jetës reale, është kërkim artistik në jetën që ndodh, jo të premtuar as të moralizuar. Aq më shumë Zeqiraj si regjisore në dy filmat e saj “Gardhi” dhe “Shpia e Agës” ka për trajtim vetëm gruan. Në të vërtetë, kur e shikojmë filmin “Gardhi” dhe “Shpia e Agës” struktura e personazheve është e njëjtë: një grup grash në tërësinë e shtrirjeve të refleksioneve të jetës së saj dhe një fëmijë djalë që “pështillet” rreth tyre. Është e çuditshme por në filmin “Gardhi” të regjisores Zeqiraj, festa e një numri konsiderueshëm të madh të grave të të gjitha moshave, gjatë tërë filmit, ngjanë me jetën klanore të filmit “The Sopranos” (film për mafinë dhe klanet mafioze të Amerikës). Gratë në filmin “Gardhi” e marrin si të mirëqenë rrahjen e gruas nga burri, si të përditshme shtrirjen e pushtetit të ‘klanit, dhe në thelb mbrojtjen e – racës, po sikur mafia dhe klanet mafioze në “The Sopranos”, në të vërtetë kjo ngjashmëri me burrin, apo gruaja e humbur në vazhdimësinë e burrit në to, është konotim i menduar i autores Zeqiraj. E tëra është mbrojtje e asaj që është brenda ‘gardhit’. Në të vërtetë gratë në këtë film janë vetë burrat.
Në këtë, duke iu kthyer ironisë së filmit “Shpia e Agës”, ky film rrëfehet brenda një institucioni, e që është zonë – zotit pas shpine. Është ‘leçitje’ e grave me tragjedi të pazgjidhshme. Por rrëfimi ndodh në kujdesin e autores së filmit që të jemi dëshmitar të gruas në të gjitha refleksionet e saj, para se ta marrim vesh këtë. Është shndërrim i një idile grash në ferr grash. Dhe pikërisht ky ferr është në pamundësinë e patriarkalizmit dhe të institucioneve të shoqërisë sonë për t’i bërë vend tragjedisë së gruas. Në të vërtetë rrëfimi krijon perspektivën e tij kinematografike reale, që ndodh, dhe na le të pavarur në dëshminë tonë ndaj këtij rrëfimi. Dhe po ashtu ky rrëfim mjeshtëror i autores Zeqiraj është – kalim krejtësisht i sofistikuar dhe i kapshëm për secilin, në shndërrimin e saj. Mbyllur, lëçitur dhe lënë në pazgjidhshmëri dhe pa relacion me shoqërinë, në “Shpinë e Agës” tërë filmi shpërfaq shtresat e mungesës së gruas. Pamundësinë e jetësimit të saj, si njeri dhe si raport ndërnjerëzor. Aq më shumë, gjuha në këtë rrëfim, si në shembullin e padallueshmërisë ndërmjet fjalës “shkinë” dhe “horvat”, armikut dhe mikut apo asaj që bashkëvuan (aktorja Rebeka Qena), kjo gjuhë është pikërisht mungesa e refleksionit të shoqërisë sonë, refleksionit si kalimit të Shtëpisë së Agës nga parajsa në ferr.
Pse ndodh ky sukses i regjisores Zeqiraj për t’i folur dhe për të mundur të krijoj një raport me shoqërinë tonë, më në fund? Gruaja dhe përvoja e gruas dhe raporti ynë me atë, në filmin e regjisores Zeqiraj është bërë i thënshëm. Është bërë i kapshëm. Dhe është bërë i rrëfyeshëm në raport me realitetin dhe bashkëkohësinë tonë. Narrativi/rrëfimi i kosovarëve për veten e tyre ishte tëhuajsuar aq shumë nga vetë përvoja jonë sa që vetë shoqëria e kishte ndëshkuar atë, qoftë nga moskuptimi, keqkuptimi apo edhe përsëritja jo reale e përvojës sonë. Filmi “Shpia e Agës”, mjeshtëri e përkryer rrëfimi kinematografik, duke qenë dëshmi për gruan sot, shndërrimin e saj gjatë kalimit nëpër përvojë të re kolektive, duke qenë në raport real me atë, kalon shkëputjen e shoqërisë sonë pikërisht nga rrëfimi ynë, në të gjitha fushat, dhe krijon estetiken e reales të lexueshme për ne. / KultPlus.com
Bateristi nigerian Tony Allen, themelues i zhanrit të muzikës ‘afrobeat’, ka vdekur në Paris të enjten në moshën 79 vjeçe, ka bërë të ditur menaxheri i tij.
“Nuk e dimë shkakun e saktë të vdekjes”, tha për AFP-në Eric Trosset, duke shtuar se vdekja nuk ishte e lidhur me koronavirusin.
Allen ishte bateristi dhe drejtuesi muzikor i bendit të famshëm të muzikantit Fela Kuti të quajtur Africa ’70 në vitet 1960-70.
Fela, ashtu si e quanin të gjithë, vdiq në vitin 1997. Ai kishte thënë njëherë se “pa Tony Allenin, nuk do të kishte ekzistuar ‘afrobeati’”.
Allen gjithashtu u quajt “bateristi më i mirë që ka jetuar ndonjëherë”, nga muzikanti britanik Brian Eno.
Jeta dhe karriera e Allenit u dokumentua në autobiografinë “Tony Allen: Bateristi Mjeshtër i Afrobeatit”, në vitin 2013.
“Afrobeat” kombinon elementet e muzikës ‘fuji’ nga Afrika Perëndimore me zhanrin ‘highlife’ së bashku me jazzin dhe funkun amerikan.
Allen, i lindur në Lagos në vitin 1940, mësoi vetë të bënte muzikë me bateri në moshën 18 vjeçare.
Ka thënë se e ka mësuar teknikën duke dëgjuar jazz-bateristët amerikanë si Art Blakey dhe Max Roach.
Allen e takoi Felan për herë të parë në vitin 1964 dhe krijuan me dhjetëra albume me bendin Africa ’70, përfshirë albumet “Gentleman” dhe “Zombie”.
Ai lëshoi bendin në vitin 1979, pasi u raportua se kishin mosmarrëveshje me udhëheqësin e bendit rreth të drejtave të autorit. Fela pas kësaj pati nevojë për katër bateristë për të mbushur zbrazëtinë. Allen imigroi në Londër në vitin 1984, dhe pastaj u shpërngul në Paris. Ai bashkëpunoi më shumë artistë gjatë karrierës së tij të gjatë. / KultPlus.com
Faqja e njohur e udhëtimeve turistike TripAdvisor ka shpallur listën me 25 destinacione, të cilat i sugjeron për t’u vizituar këtë vit.
Në renditjen e Tripadvisior, qyteti i Sarandës renditet në vendin e dytë, që duhet vizituar këtë vit. Vlerësimi bëhet sipas destinacioneve që panë rritjen më të madhe të vlerësimeve pozitive dhe sipas kërkesës së turistëve.
Saranda është një qytet që nga viti në vit, ka një rritje të numrit të turistëve të huaj që kalojnë pushimet në këtë vend.
Në vendin e parë të TripAdvisor, është krahina ruse e Kaliningrad, dhe pas saj vjen Saranda dhe pas saj Bejruti i Libanit.
25 destinacionet më të reja në botë sipas “TripAdvisor” janë si më poshtë:
Situata e Covid -19 ka bërë që shumë njerëz të jenë më kreativ gjatë kohës së izolimit të tyre. Kështu ka ndodhur edhe me arkitektin kosovar Lulzim Behxheti, i cili prej vitesh jeton dhe punon në Helsinki të Finlandës. Ai njihet si arkitekti i shtëpive ekologjike dhe është vlerësuar me shumë çmime ndërkombëtare.
Gjatë kësaj kohe ai ka realizuar portrete të ndryshme të miqve e personaliteteve shqiptare në një teknikë të veçantë me një laps e një letër të thjeshtë blloku. Kjo nismë nisi si një komunikim me miqtë në mungesë të tyre.
Duke parë që portretet në FaceBook u pëlqyen, ai nisi ta zgjeronte hartën e miqve, duke përfshirë edhe ata virtualë. Pas këtij pasioni dhe malli për miqtë lindi dhe ideja për ndërtimin një fondacion bamirësie të quajtur “ Vjosa “ me seli në Helsinki në mbështetje të fëmijëve me autizëm.
Qëllimi është hapja e një ekspozite në Bruksel e hapi tjetër mbajtja e një mbrëmje Gala në Prishtinë për të nxjerrë punimet në ankand. Të ardhurat që do të mblidhen do të shkojnë në ndihmë të fëmijëve me autizëm.
Arkitekti nuk është i fokusuar vetëm tek fëmijët me këtë sindromë, por edhe tek adoleshentët që kanë nevojë për një trajtim ekstra në këtë moshë delikate, në mënyrë që të fillojnë të jetojnë të pavarur, duke u integruar në shoqëri e duke u bërë pjesë e tyre.
Në galerinë e këtyre portreteve mund të përmendim familjen Ora ( të këngëtares Rita Ora ) atë të Kastriotëve, Adi Krasta, Vjosa Osmani, etj. Ambasadore e këtyre portreteve është princesha, siç e quan vetë arkitekti Alea Mehaj, Miss Bota për fëmijë, e cila jeton në Norvegji.
“E kam bërë miken më të mirë. Bashkë me të dhe me të tjerët synojmë të bëjmë mrekulli. Më e pakta që mund të bëjmë është shitja e portreteve, ndërkaq maksimumi që mund të bëjmë është t’i ndërtojmë 30 shtëpi modulare, të gjitha prej druri, për fëmijët me autizëm. Kam kontaktuar edhe me Shoqatën e personave me autizëm në Finlandë, për të na dhënë instruksionet e tyre se si të ndërtohen këto shtëpi. Ideja është që këto shtëpi do të ndikojnë që fëmijët me autizëm të ndihen të pavarur kur të arrijnë moshën madhore. Por, ato mund të përdoren edhe në formë të shkollave, për parashkollor dhe ciklet tjera” – përfundon ai. / Living / KultPlus.com
Ndonëse në Kanada numri masiv i rasteve me virusin “Corona” ka arritur pas kontinentit evropian, masat mbrojtëse këtu janë marrë gati paralel me shumë vende të Bashkimit Evropian dhe më gjerë. Dhe tashmë kur po bëhen më shumë se gjashtë javë në karantinë të detyrueshme të shoqërisë kanadeze, nevoja për ndihmë ndaj njëri-tjetrit sa vjen e shtohet. Meqë aktivitetet komunitare shqiptare janë anuluar të gjitha, aktivistët e mbledhur rreth Shoqatës së Bashkësisë Shqiptaro-Kanadeze të Torontos në Kanada kanë nisur aktivitetin e tyre human me dy gjeste me vlerë.
Organizata e famshme bamirëse në Kanada “Compass Food Bank” në Toronto që kujdeset për ushqime dhe veshmbathje për shtresat e ndryshme të kësaj shoqërie, por edhe për shpërndarje falas të ushqimit tek njerëzit me nevoja të veçanta, ka njoftuar se ka marrë disa maska si dhuratë nga shoqata më e madhe e komunitetit shqiptar të Kanadasë.
Maskat u dorëzuan nga kryetari i shoqatës Bujar Zejnullahu dhe nënkryetarja Irena Breznica, aktivistë të dalluar në komunitet prej disa vitesh. Ata, në emër të komunitetit shqiptar, falënderuan punonjësit dhe vullnetarët e “Compass Food Bank” për punën e tyre në këtë kohë të jashtëzakonshme dhe sfiduese për gjithë njerëzimin, me ç’rast shkëmbyen edhe përvojat e tyre në punët vullnetare në mbarëvajtjen e komunitetit në përgjithësi. Në një deklaratë për gazetën “Diaspora Shqiptare”, Zejnullahu theksoi se kanë dorëzuar rreth tridhjetë maska për punëtorët dhe vullnetarët e organizatës bamirëse në Toronto. Përmes një postimi në rrjetin e saj në Facebook, Organizata Bamirëse Kanadeze “Compass Food Bank” ka falënderuar shoqatën dhe komunitetin dhe drejtuesit e saj për dhuratën shumë të nevojshme në këtë kohë pandemie.
Vetëm pak kohë pas këtij gjesti human me shoqatën bamirëse të Torontos, Shoqata e Bashkësisë Shqiptaro- Kanadeze “ka ndërmarrë një iniciativë për porositjen dhe shpërndarjen e disa maskave me motive shqiptare, edhe për komunitetin shqiptar këtu”. Sipas kryetarit të shoqatës, Zejnullahut, tashmë ka nisur pajisja me maska e anëtarëve të shoqatës, të cilët kanë nevojë. “Maska të tilla do t’i dhurohen edhe bizneseve thelbësore shqiptare që operojnë në Toronto apo GTA (Greater Toronto Area), varet sipas kërkesave dhe mundësive që t’i mbërrijmë bizneset shqiptare në Ontatio”, thekson Zejnullahu.
Maskat me ngjyrë të kuqe dhe të kaltër u punuan nga stilistja e njohur shqiptare Tatjana Kaci- Sherifaj, ndërkaq stemat e flamurit të Shqipërisë dhe Kosovës u vendosën nga aktivistët e vetë shoqatës. Stilistja në fjalë para disa ditësh ka qenë personazh human edhe në gazeta nga fakti se kishte nisur prodhimin e maskave mbrojtëse për komunitetin. Maska e prodhuar me dorën e Tatjanës është maskë pambuku dhe me një filtër, e cila ndihmon në mbrojtjen e fytyrës nga infektimi i mundshëm, andaj prej lancimit të projektit te saj, ajo ka hasur në mirëkuptim edhe të komunitetit shqiptar, por edhe të shoqërisë kanadeze. “Duke e parë interesimin dhe nevojën e anëtarëve tanë, ne e pamë të arsyeshme që t’i ofrohemi butikut të Tatjanës, e cila na ka dhuruar falas disa maska, ndërsa disa të tjera i kemi paguar nga buxheti i shoqatës. Ideja është që ne duke blerë e shpërndarë të ndihmojmë njëri-tjetrin në këtë kohë derisa të kalon pandemia, për fundin e së cilës po lutemi të gjithë”, përfundo Zejnullahu.
Drejtuesit e Shoqatës u bëjnë thirrje të gjitha bizneseve thelbësore shqiptare në Toronto të lajmërojhen në e-mailin: [email protected] ose të kontaktojnë dikë nga kryesia e shoqatës për t’u pajisur me maska mbrojtëse. / KultPlus.com
Një konkurs ndërkombëtar, për të ndihmuar artistët e pavarur edhe për të ringjallur artin, ky është propozimi i Institutit Italian të Kulturës, në këtë periudhë të vështirë që çdo aktivitet është pezulluar për shkak të Covid 19.
“Në këto momente po diskutohet shumë, se si mund të ndihmojmë artistët e pavarur, që s’kanë një galeri që t’i mbrojnë. Kemi vendosur, që të jenë të datëlindjes së pas vitit 1979, sepse në vështirësi më të mëdha gjenden veçmas artistët e rinj. Nuk ka kufizime nacionaliteti, të gjithë artistët që kanë marrë pjesë të paktën në tre ekspozita mund të marrin pjesë”, thotë drejtoresha e Institutit Italian të Kulturës, Alessandra Bertini Malgarini.
Tema që do të trajtojnë artistët është “Hapësira e jetuar – Ndryshime të perspektivës për dekadën e ardhshme”.
“Është një reflektim në hapësirën tonë, në hapësirën që jetojmë aktualisht. Me këtë projekt në varësi të situatës do të bëjmë edhe një ekspozitë me këta 25 artistë që do të përzgjidhen”, shprehet drejtoresha Alessandra Bertini Malgarini.
Drejtoresha e Institutit Italian të Kulturës në Tiranë teksa shprehet se ministria e Kulturës në Itali, do të ndihmojë artistët e pavarur me fonde, përfundon se ekspozita në Tiranë do të prezantohet brenda dhjetorit të vitit 2020. / Shqiptarja.com / KultPlus.com
1 Maji njihet si Dita Ndërkombëtare e Punës. Ky manifestim lindi nga lufta e punëtorëve për të kërkuar dhe siguruar të drejtat, liritë dhe kushtet e punës e të jetesës.
Kjo ditë iu referohet protestave të punëtorëve, për orar të punës 8 orë, për paga mesatare të garantuara, për pajisje mbrojtëse në vendin e punës.
Kryeministri në detyrë i Republikës së Kosovës, Albin Kurti, përmes një statusi në Facebook është shprehur se 1 Maji nuk është thjesht ditë feste e punëtorëve por ditë kur duhet reflektuar mbi të gjitha ditët tjera të punës. Ai tutje papunësinë e sheh si sfidën më të madhe në vendin tonë.
KultPlus ju sjell postimin e plotë të Kurtit.
PËR PUNË, TË DREJTA, E DINJITET
Të dashura punëtore e të dashur punëtor,
Rëndësinë e punës që ju bëni çdo ditë nuk mund ta reduktojmë në një ditë. 1 Maji nuk është thjesht ditë feste e punëtorëve por ditë kur duhet reflektuar mbi të gjitha ditët tjera të punës. Përmes tyre e kuptojmë se kundërthëniet mes kapitalit dhe punës, pronarit dhe punëtorit, nuk kanë përfunduar. Prandaj sot kemi aq shumë sfida të punëtorëve para vetes.
Natyrisht se papunësia është sfida jonë e madhe. E papunësia e madhe është pasojë e qasjes së sistemit ndaj njeriut punëtor. Para luftës kishim shtetin okupator që na dëboi nga vendet e punës. Pas luftës kishim modelin neoliberal që s’na punësoi dot. Ndërkohë, arsimi e ekonomia ecën ndaras, e në hendekun e tyre po rritej rinia e papunë. Ndër pak fushat ku triumfojmë sot në Evropë është ajo e papunësisë më të lartë.
Por as me punësim nuk përfundojnë sfidat e punëtorëve. Puna pa siguri, pa kontratë, pa kontribute pensionale, pa sigurim shëndetësor, e pa të drejta për pushim me pagesë, është më shumë normë se përjashtim. Praktikisht, është marrëdhënie pa virtyt, që e zhvesh punëtorin nga dinjiteti, duke e reduktuar në fuqi të thjeshtë punëtore.
Kjo marrëdhënie duhet dhe do të ndryshojë. Kurse kjo pandemi e ka kthjelltësuar këtë domosdoshmëri. Pa punën e mjekëve e infermierëve, policëve e zjarrfikësve, bukëpjekësve e farmacistëve, pastruesve e shitësve, kapitali i milionerëve nuk ka asnjë vlerë. Pa të, ai as nuk krijohet e as nuk na shpëton nga sëmundja.
Duke e ditur se pasuria krijohet kolektivisht nga ju, por akumulohet individualisht nga pronarët, rishpërndarja bëhet e nevojshme. Ajo është drejtësia sociale që e mban bashkë popullsinë. Pa të, mundësitë e barabarta nga stadi i pabarabartë riprodhojnë pabarazi. E këtë drejtësi nuk e shtyen askush më shumë sesa një Qeveri socialdemokrate.
Me Pakon Fiskale Emergjente jemi siguruar që punëtorët që nuk mund të paguhen nga punëdhënësi të kompensohen nga Qeveria. Dhe, kjo të vlejë edhe për ata punëtorë në ekonominë joformale, por me kushtin që punëdhënësi t’ua sigurojë një kontratë njëvjeçare. Ndërsa për punëtorët që e humbin punën, kemi siguruar një asistencë të përkohshme deri në një zgjidhje më afatgjatë. Pikërisht Pakoja e dytë, ajo për Rimëkëmbje Ekonomike, do të përfshijë një skemë kombëtare të punësimit.
Si aktivist kam qenë gjithnjë pranë jush. Si Kryeministër në detyrë jam pranë jush. Në mbështetje të organizmit sindikal e të respektimit të Ligjit të Punës si mënyra e forma për avancimin e të drejtave tuaja. Duke i shfrytëzuar të gjithë mekanizmat institucionalë për ta rritur punësimin, sigurinë e të drejtat në punë.
Për aq sa shoqëria organizohet rreth ekonomisë e për mirëqenie, përpjekja do të vazhdojë. Për aq sa vazhdon përpjekja, do të jem krah jush. Për punë, të drejta, e dinjitet. / KultPlus.com
Presidenti Ilir Meta, ndërsa ka vizituar Këlcyrën, tha se lumi Vjosa është një trashëgimi natyrore dhe një potencial i madh për turizmin.
Meta thekson se Vjosa mbetet lumi i fundit i egër në Europë, i cili është një trashëgimi natyrore me rëndësi të jashtëzakonshme dhe potencial të madh turistik.
“Vjosa, lumi i fundit i egër në Europë, është një trashëgimi natyrore me rëndësi të jashtëzakonshme dhe potencial të madh turistik. E duam Vjosën dhe duhet ta mbrojmë! Nga Këlcyra ju uroj të gjithëve një mbrëmje të këndshme!”, shprehet Meta. /atsh/ KultPlus.com
1 Maji njihet si Dita Ndërkombëtare e Punës. Ky manifestim lindi nga lufta e punëtorëve për të kërkuar dhe siguruar të drejtat, liritë dhe kushtet e punës e të jetesës.
Kjo ditë iu referohet protestave të punëtorëve, për orar të punës 8 orë, për paga mesatare të garantuara, për pajisje mbrojtëse në vendin e punës.
Kërkesa e parë publike është paraqitur në Australi gjatë vitit 1885 me këtë përmbajtje: ” 8 orë punë, 8 orë dëfrim e 8 orë gjumë”.
Kremtimi i 1 Majit lidhet ngushtë me protestat e përgjithshme e të përgjakshme të dhjetëra mijëra punëtorëve të fabrikave të Çikagos në Amerikë, më 1 maj 1886.
Manifestimi masiv dhe madhështor u bë një vit më vonë, në të njëjtin qytet më 1 maj 1887. Kështu filloi rrugëtimi i kësaj dite e date të rëndësishme, i përqafuar nga miliona punëtorë, i organizuar përmes Lëvizjes sindikaliste dhe partive, që në fokus e kanë pozitën socio-ekonomike të punëtorëve. Sindikata botërore e caktoi 1 Majin – ditë, në të cilën të gjithë punëtorët ushtrojnë presion për sigurimin dhe avancimin e të drejtave të tyre, transmeton Kosova Press.
Në Evropë, 1 Maji filloi manifestimin me Internacionalen e parë të Gjenevës. Nga viti 1890 në Paris, Kongresi themelues i Internacionales së dytë, vendosi që pikërisht 1 Maji të mbetet Dita Ndërkombëtare e Punëtorëve.
Nga viti 1891, Kongresi i tretë i Internacionales në Bruksel, mori vendim, që 1 Majit të kremtohet përgjithmonë dhe në të gjitha vendet si Festa e Punëtorëve, në të cilën punëtorët do t’i identifikojnë, avancojnë dhe mbrojnë me Kushtetutë e ligje; liritë, të drejtat, kushtet e punës, rrogën mesatare të garantuar, pushimin ditor, javor, vjetor dhe pushimet tjera sipas nevojës. / KultPlus.com
Kryetari i Komunës së Prishtinës, Shpend Ahmeti, u ka bërë thirrje qytetarëve që të mos shkojnë nesër në parkun e Gërmisë për festën e 1 Majit, për Ditën Ndërkombëtare e Punëtorëve, transmeton Klan Kosova.
Ai me anë të një postimi në rrjetin social Facebook deklaroi se sot nuk është shënuar asnjë raste pozitiv me Covid-19.
“Mos u nisni nesër për 1 maj në Gërmi se nuk lejohet. Mos ta prishim në fund”, ka shkruar Ahmeti.
Ministria e Arsimit, Shkencës, Teknologjisë dhe Inovacionit bën të ditur se nxënësit dhe mësimdhënësit të premten nuk e kanë të domosdoshme përcjelljen e video-ligjëratave për shkak se është festa zyrtare e Ditës Ndërkombëtare të Punës.
“Meqë dita e premte (01 maj 2020) është ditë pushimi për arsye të Ditës Ndërkombëtare të Punës, dhe për faktin se nxënësit dhe mësimdhënësit nuk e kanë të domosdoshme përcjelljen e video-ligjëratave në ditët e festave zyrtare, Ministria e Arsimit, Shkencës, Teknologjisë dhe Inovacionit njofton nxënësit, mësimdhënësit dhe prindërit se video-ligjëratat për mësimin në distancë që transmetohen në RTK gjatë ditës së premte (01 maj 2020), do të ri-transmetohen edhe ditën e shtunë (më 02 maj 2020) sipas orarit të njëjtë”, thuhet në njoftimin e MASHT-it.
Mendoni se letra e vetme e bukur e dashurisë është ajo e Tatjanës drejtuar Onjeginit? Duhet të lexoni edhe letrën e shkrimtarit Erich Maria Remarque drejtuar të dashurës së tij, Marlene Dietrich, dhe me siguri do ta rimendoni edhe një herë se cila është më e bukura.
Ndjenjat e pastra dhe fjalët e bukura të Remark të emocionojnë, të depërtojnë në shpirt dhe të rrënqethin. Për më tepër, ju ftojmë ta lexoni letrën e tij :
“Shpirti im, qielli im i dashur, ti më ke shkruar kaq e kaq letra të bukura e, unë përsëris atë që të kam thënë gjithmonë : shkrimtarët nuk duhet të shkruajnë letra dashurie. Sepse ka të tjerë që shkruajnë shumë më bukur se ata.
Ti më quan “Rezonancë që merr frymë” – e si do të mund të arrija unë vallë, të gjeja një figurë të tillë kaq prekëse? Ti arrin dhe ke atë aftësinë magjike që t’i thuash dikujt se sa shumë e si e dashuron atë – kurse unë, unë e di, mund ta arrij atë në mënyrë të plotë.
Sa mirë ndjehem kur ti më thua se, edhe pse je vetëm, ndjehesh e qetë dhe e lumtur. Unë këtë kam uruar vazhdimisht për ty. Nuk kam uruar kurrë që ti të ndjehesh e mërzitur dhe fatkeqe. Kam dashur gjithmonë që ti të jesh e lumtur në formë vezulluese, plot dritë dhe e bukur si kurrë herë tjetër dhe dua që kjo gjendje e jotja të jetë e dukshme edhe së largu, në kilometra, dhe që ti ta dish me siguri absolute që dikush tjetër nuk jeton në këtë botë, veçse për ty.
Sot gjeta dhe lexova edhe një herë poemën tonë të Gëtes. E lexova dhe e rilexova vërtet me një emocion të thellë : A s’është e vërtetë që fati po na bashkon? A nuk po na lidh ai përjetë? Nuk e di, ti je motra apo nusja ime? Ti njeh me imtësi çdo pjesë të qenies sime. Ti ndjen tek unë dhe nerving më të hollë. Ti lexon çdo gjë në shikimin tim. Me gjakun tënd hyn në brendësinë time.
Hyn në gjakun tim të ngrohtë që rrjedh në deje dhe ecën si i çmendur në drejtimin tënd e që, me krahët e tua prej engjëlli, gjoksin tim shëron. Po, e dashura ime, a nuk është pikërisht kështu?
Nganjëherë më ndodh të eci i vetmuar nën shi e të mendoj e ndiej që lidhja jonë është gjithmonë e fortë, e askush nuk mund ta prishë atë. Në ato çaste ndiej të vij dikush drejt meje me hapa të lehtë dhe ajo je ti. Atëherë unë jetoj një ndjenjë të veçantë lumturie që asnjë qenie tjetër njerëzore nuk e ka jetuar. E, atëherë, ndiej që së bashku me ty, të kthehen tek unë vitet e rinisë që lufta e dhunshme m’i mori dhe, ato vite je ti që vjen e m’i shumëzon me dy. E kështu ti bëhesh në të njëjtën kohë aventura dhe gruaja ime.
Ti je bërë për mua e unë jam bërë për ty. Nuk mund të jetë ndryshe. Nuk je vetëm ti ajo rezonanca që unë ndiej e thith si ajër, por i tillë jam edhe unë. E di? Unë jam një pasqyrë konkave që kap plot ethe dritën tënde, e mbledh atë plotësisht në gjoks dhe, duke e djegur fort, e dërgoj krejt refleksin në drejtimin tënd.
Herë të tjera më duket vetja si një merimangë që end një pëlhurë vezulluese, të trëndafiltë e plot reflekse, – një pëlhurë mendimesh, ndjenjash, pune, fjalësh ngrohtësie, e cila do të të kapë e pastaj të bëhet banesa jote, – e mbushur plot gjëra, të cilat ty të mungojnë.
O drita ime e dashur! E di? Nganjëherë unë nuk mund të ulem për të shkruar librin që kam nisur, të cilin e urrej, sepse ai më largon prej teje. Në atë moment tërhiqem nga studioja, nxjerr fotografitë e tua dhe i vendos në radhë para meje edhe pse e di që kjo gjë nuk më qetëson, përkundrazi, e bën më të rëndë gjendjen.
Por megjithatë, edhe pse këtë e di, nuk ndërroj mendje e, duke i vështruar ato, nis e flas me ty. Pastaj ndiej që gjendja ime shpirtërore bëhet edhe më e rëndë, sepse është një gjest i vështirë ky, i padurueshëm, por edhe i mrekullueshëm.
Më pas, unë tërhiqem përsëri aty tek vendi im, ulem aty tek vendi im në tavolinën e shkrimit për të vazhduar librin. Ja, tani ndalova përsëri, sepse ndiej që dora s’po më bindet. Më duaj! Më thuaj që ti më do. Kjo fjalë më bën mirë, më shëron. Kur ti më thua që më do, unë gjej forcë e shkruaj edhe më bukur e më shpejt. Sepse unë nuk jetoj veçse për dashurinë tënde.
Më duaj, puma” (e quante ai me përkëdheli Marlene Dietrich)!
“You will never know” është një nga hitet më të mëdha kënduar nga Imany, shkruan KultPlus
Imany ka realizuar edhe disa hite tjera ku ndër më të njohurit është “Don’t be so shy”. Imany është e njohur për zërin dhe performanca të veçanta.
KultPlus ju sjell tekstin dhe videon e këngës “You will never know”:
“It breaks my heart ‘cause I know you’re the one for me Don’t you feel sad there never was a story Obviously it never be
You will never know I will never show What I feel What I need from you no You will never know I will never show What I feel What I need from you
With every smile comes my reality irony You won’t find out what has been killing me Can’t you see me, can’t you see?
You will never know I will never show What I feel What I need from you no You will never know I will never show What I feel What I need from you No no no no you will never know I will never show What I feel What I need from you no
No no no no you’ll never know No no no no you’ll never know No no no no Love me love me love me love me no
You will never know I will never show no no no What I feel What I need from you no no no You will never know I will never show no no no What I feel What I feel What I feel What I need What I need from you no”
Në mundsh ta ruash arsyen, kur bota humbet fillin e fajin ty ta hedh dhe vetes t’i besosh, sa herë tek ti dyshojnë e s’të përfillin por edhe dyshimet drejt t’i gjykosh…
Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u lodhur, e, kur t’urrejnë, urrejtje mos t’ushqesh, madje, ndaj shpifjeve të rrish pa folur, me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh…
Në mundsh t’mendosh, por jo gjer në shkatrrim, të ëndërrosh, por jo si rob ëndërrimesh, dhe t’i trajtosh njëlloj e pa dallim ngadhnjim e shpartallim burim mashtrimesh… Në durofsh dot thëniet e tua të drejta në kurthe për trutharët, kopuket që t’i kthejnë, t’i shohësh të thyera gjërat më të shtrenjta e prapë t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë… Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh si në kumar, në një të vetme lojë, të rrezikosh, të humbasësh e prapë t’ia fillosh, dhe humbjen kurrë të mos e zesh në gojë…
Në i detyrofsh dot muskul, nerv e puls e zemër të të shërbejnë edhe kur gjithçka duket e kotë, e të qëndrosh kur s’ke asgjë më veç vullnetit, që vetëm fjalën “Qëndro!” gjithmonë të thonë… Në mundsh të flasësh me maskarenj, por nderin tënd ta ruash e t’ecësh përkrah mbretit pa krenari që të verbon… Nëse armiku apo miku s’të bëjnë dot të vuash, dhe gjithkend e çmon, por veç sa meriton…
Në mundsh t’i mbushësh ti minutat aq të rënda me vepra që peshojnë dije dhe mos kij asnjë dyshim, se jotja do të jetë Bota, me ç’ka brenda, dhe NJERI do të jesh, o biri im!
90 vjeçari, Bill Dartnall ka vdekur disa orë pas gruas së tij Mary, 81 vjeçare në Spitalin e Përgjitshëm Southampton të dielën gjatë ditës së Pashkëve.
Të dy kishin dalë pozitiv me koronavirus, raporton BBC, transmeton Klan Kosova.
Vajza e tyre Rosemary ka thënë që babai i saj kishte refuzuar trajtimin e mëtutjeshëm pasi kishte kuptuar që gruaja e tij kishte vdekur.
Ajo tha se ai “nuk dëshironte të jetonte pa gruan e tij”.
Çifti të cilët ishin të martuar që 63 vjet, kishin jetuar në një shtëpi të kujdesit në Southampton, kur Dartnall u sëmur dhe u dërgua në spital në fund të marsit.
Dartnall pësoi goditje në tru dhe kur u dërgua në spital ditë më vonë, kishte rezultuar pozitiv me koronavirus.
Shkrimtari dhe ish zv.Ministri i kulturës Rexhep Hoti ,sjellë protestën e Kadares për Ukshin Hotin.
Të dashur miq,
Dëshiroj të ndaj me ju Letrën Protestuese të Ismail Kadaresë ndaj burgosjes së Ukshin Hotit, të cilën e kishte shkruar në shkurt të vitit 1997, dhe ua kishte dërguar institucioneve si Amnesty International, Parlamentit Evropian, Këshillit të Evropës si dhe ministrave të jashtëm të vendeve kryesore të perëndimit. Letra origjinale ka qenë në gjuhën angleze, kurse Kadare për opinionin shqiptar e ka përkthyer në gjuhën shqipe. Para 23 vitesh kisha fatin ta merrja me postë origjinalin e letrës dhe lejen për botimin e saj. rtk / KultPlus.com
Koalicioni i OJQ-ve për Mbrojtjen e Fëmijëve në Kosovë – KOMF përmes një letre iu është drejtuar Ministrit të Shëndetësisë në detyrë, Arben Vitia, Ministres së Arsimit, Shkencës, Teknologjisë dhe Inovacionit në detyrë Hykmete Bajrami dhe kryetarëve të komunave të Kosovës, sigurimin e shërbimeve esenciale për fëmijët me aftësi të kufizuar gjatë kohës së pandemisë Covid-19.
KOMF shpreh shqetësim të thellë për gjendjen e fëmijëve me aftësi të kufizuara dhe prindërve ose kujdestarëve të tyre, e cila gjatë kohës së pandemisë është rënduar edhe më shumë dhe konsideron që mirëqenia dhe shërbimet shëndetësore, sociale dhe arsimore duhet të jenë prioritet gjatë kësaj kohe.
Bazuar në nevojat e fëmijëve me aftësi të kufizuara dhe familjeve ose kujdestarëve të tyre, KOMF kërkon nga institucionet qeveritare që të konsiderojnë kërkesat e mëposhtme lidhur me fëmijët me aftësi të kufizuara, në mënyrë që të sigurojmë mirëqenien e tyre gjatë përballjes me COVID-19.
KOMF kërkon:
Qasje në informacionet dhe udhëzimet e komunikuara rreth shëndetit publik për fëmijët me aftësi të kufizuara. Kjo nënkupton që mesazhet e transmetuara për shëndetin publik duhet të jenë gjithëpërfshirëse, duke mos diskriminuar apo stigmatizuar askënd. Gjithashtu, këto udhëzime duhet të jenë në përputhje me legjislacionin ekzistues në raste katastrofash natyrore ose në raste emergjente. Informacionet dhe udhëzimet duhet të kenë një gjuhë të qartë për t’u lexuar dhe kuptuar; Mënyrat për qasje në informacione mund të shtohen, ku përveç internetit në kohën e pandemisë mund të vihen në dispozicion edhe linjat telefonike, videot, broshurat informuese etj, si dhe interpretimi i përshtatshëm në gjuhën e shenjave. Në rastin e informimit të fëmijëve të verbër mbi epideminë, zgjidhjet alternative rreth mbrojtjes dhe kujdesit duhet të hulumtohen dhe formulohen nga vetë këta persona dhe nga organizatat që i përfaqësojnë ata.
Investim në ofrimin e shërbimeve dhe pajisjeve të nevojshme për fëmijët me aftësi të kufizuara. Është shumë e rëndësishme që gjatë kësaj kohe të eliminohet çdo pengesë financiare lidhur me qasjen në kujdesin shëndetësor për fëmijët me aftësi të kufizuara. KOMF kërkon nga institucionet përgjegjëse që të krijojnë një pako ekonomike për mbështetje të fëmijëve me aftësi të kufizuara, e cila mund të përmbajë pagesa të shumave për fëmijët me aftësi të kufizuara, ndihmë për shpenzimet specifike dhe zgjatjen automatike të çdo ndihme të marrë edhe nëse dokumentacionit të nevojshëm i ka skaduar afati. Shërbimet dhe pajisjet e domosdoshme në karantinë duhet të jenë plotësisht të qasshme për personat me aftësi të kufizuara. Shërbimet shëndetësore dhe ato sociale kanë vazhdimisht mungesë të financimit të mjaftueshëm dhe të qëndrueshëm. Investimi në këto shërbime është thelbësor dhe urgjent për të plotësuar shpenzimet e rritura për shkak të pandemisë, përfshirë sigurimin e ilaçeve, mjeteve mbrojtëse dhe mbështetjes për stafin që punon jashtë orarit.
Sigurim të produkteve esenciale, mbështetje profesionale gjatë ballafaqimit me pandeminë COVID-19 për fëmijët me aftësi të kufizuara. Asnjë fëmijë me aftësi të kufizuara nuk duhet të mbetet pa ushqim, mbështetje dhe shërbime profesionale të domosdoshme. Institucionet duhet të vendosin mekanizma për të autorizuar personat me aftësi të kufizuara të jenë në gjendje të dalin gjatë karantinimit të detyrueshëm, për periudha të shkurtra dhe në mënyrë të sigurt, kur përballen me vështirësi gjatë mbylljes dhe qëndrimit në shtëpi. Sigurimi i qasjes në internet (duke i liruar nga pagesa) dhe sigurimi i pajisjeve elektronike për familjet që kanë fëmijë me aftësi të kufizuara duhet të bëhet, në mënyrë që fëmijët me aftësi të kufizuara të mund të marrin shërbime profesionale dhe mbështetje online nga profesionistët që punojnë me fëmijët me aftësi të kufizuara. Një shembull i mirë i cili mund të replikohet është Komuna e Prishtinës e cila ka zhvilluar aksionin për sigurimin e pajisjeve elektronike për fëmijët në nevojë në Komunën e Prishtinës.
Mbështetje profesionale për prindërit/kujdestarët si dhe familjet strehuese: Kriza dhe masat e izolimit mund të përkeqësojnë shëndetin mendor dhe gjenerojnë frikë dhe ankth, prandaj mbështetja profesionale për kujdestarët e fëmijëve me aftësi të kufizuara, është e rëndësishme dhe e domosdoshme.
Organizimi i vizitave në terren, nga përfaqësuesit e institucioneve të mandatuara për të siguruar mbrojtje, për personat e identifikuar me aftësi të kufizuara që keqtrajtohen në shtëpi ose brenda komunitetit, dhe të sigurohet mbështetje adekuate për ta në mënyrë që të respektohen të drejtat e tyre njerëzore.
Ministri në detyrë i Shëndetësisë, Arben Vitia, ka thënë se këtë vit nuk do të lejohet organizimi i dasmave, fejesave, ditëlindjeve e ceremonive mortore, shkruan Gazeta Sinjali.
Kjo pasi, sipas tij, ky nuk do të jetë një vit normal.
“Ky nuk do ë jetë një vit normal dhe sa më shpejtë që e kuptojmë aq më lehtë do ta kemi edhe ta përballojmë edhe ta kalojmë më shpejt. Këtë vit ndoshta nuk do të ketë festime ditëlindjesh me miq, fejesa, ahege, martesa me dubime e nuk do të kemi as ceremoni mortore me tubile. Kjo nuk do të thotë se ne nuk do të festojmë ditëlindjet, se nuk do të fejohemi apo martohemi, por pa të ftuar dhe pa grumbullime”, tha Vitia para gazetarëve, gjatë prezantimit të fazave për kthim në normalitet.
Ministri në detyrë tha se ky vit do të jetë vit i distancës 2 metra, i maskave, i dorëzave dhe i higjienës personale, “sa më shpejt ta kuptojmë këtë aq më të përgatitur do të jemi”./Gazeta Sinjali/ KultPlus.com
Republika e Kosovës do të bëhet me Qendër Nacionale të Xhudos, shkruan KultPlus.
Sot është nënshkruar një memorandum bashkëpunimi për këtë çështje nga Kryetari i Federatës së Xhudos, Agron Kuka dhe Ministrja e Kulturës, Vlora Dumoshi.
Këtu keni njoftimin e plotë:
“Kosova po bëhet me Qendrën Nacionale të Xhudos. Këtë do ta mundësojë memorandumi i bashkëpunimit që kanë nënshkruar sot Ministrja e Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Vlora Dumoshi dhe Kryetari i Federatës së Xhudos të Kosovës, Agron Kuka.
Qëllimi i memorandumit është bashkëfinancimin në realizimin e projektit “Ndërtimi i Qendrës Nacionale të Xhudos në Pejë”, i cili do të realizohet gjatë këtij dhe vitit të ardhshëm, me një shumë të përgjithshme prej 460 mijë euro, nga të cilat MKRS-ja ndan mbi 300 mijë euro, ndërsa FXHK-ja do të ndajë 160 mijë euro për këtë projekt.
Me këtë rast, ministrja në takimin që ka realizuar me kryetarin Kuka dhe përzgjedhësin e Kosovës në xhudo, Driton Kuka, u shpreh se ndjehet jashtëzakonisht e lumtur që po mundësohet ardhja në jetë e një projekti kaq të rëndësishëm për xhudistët e Kosovës.
“Me nënshkrimin e këtij memorandumi, ne sot kemi nisur konkretisht realizimin e një projekti të madh dhe me rëndësi jo vetëm për xhudistët dhe sportin por edhe për vendin tonë në përgjithësi, sepse përpos rolit praktik që do ta ketë Qendra Nacionale e Xhudos në Pejë, ajo do të jetë edhe një imazh në arenën ndërkombëtare për Kosovën sepse sporti i xhudos ka ndikuar shumë në afirmimin e vendit tonë. Kjo qendër do të jetë edhe një vatër për sportistët që do të vijnë në të ardhmen dhe do të jetë edhe një destinacion për vizitorët e huaj që janë të interesuar për suksesin dhe historikun e xhudos në vendin tonë”, tha mes tjerash ministrja Dumoshi.
Ndërkaq, nga ana e tij, kryetari Agron Kuka falënderoi ministren Dumoshi për përkrahjen dhe bashkëpjesëmarrjen e MKRS-së në këtë projekt jetik për xhudon në Kosovë. Ai u shpreh se me ndërtimin e këtij objekti, sportistët do të jenë edhe më të inkurajuar për suksese e rezultate të mëtejme ashtu që t’i sjellin medalje të reja Kosovës në xhudo, por edhe që do të fokusohen në nxjerrjen e talenteve të reja në xhudo”.
Aplikacioni TikTok është duke ‘lulëzuar’ gjatë pandemisë globale me Covid-19.
Sot analisti i platformës ‘Sensor Tower’ ka treguar se kjo platformë e mediave sociale, është shkarkuar më shumë se 2 miliardë herë. Është shkarkuar 315 milionë herë këtë çerek në ‘’App Store’’ dhe ‘’Google Play’’.
Sidoqoftë, këto statistika të shkarkimeve të aplikacionit, nuk përfshijnë edhe dyqanet e aplikacioneve të palëve të treta që janë të njohura në Kinë.
‘Sensor Tower’ ka treguar se shkarkimet më të mëdha janë bërë në Indi, Kinë dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës, raporton The Verge, transmeton KultPlus.
Kjo kompani ka kërkuar një konfirmim apo koment për këto statistika mirëpo ende nuk kanë marrë përgjigje. / KultPlus.com
Turqia është një komb me të cilin na ka lidhur rrjedha e historisë, mes betejash, sundimesh e deri tek rekrutimi i shqiptarëve për t’i vënë në postet më të larta drejtuese të shtetit të tyre, ministra, kryeministra, vezirë, gjeneralë etj.
Sado i prishur të jetë drejtpeshimi historik, përplasja e rrymave kulturore e të dy vendeve nuk ka sesi të mos ketë lënë gjurmët e veta.
Ne përdorim shumë fjalë turke në gjuhën tonë të përditshme, kemi respekt të ndërsjellë për besimet, përdorim frazeologjinë dhe ushqehemi me kuzhinën e tyre tradicionale.
Rrëzohet i pasuri – ka qënë aksident, rrëzohet fukarai, ka qenë i dehur.
Sikur të nxirrej në ankand intelekti, secili, do të blinte të vetin.
Shtëpia e gënjeshtarit digjej, por askush s’i besonte.
Të dëgjosh një gënjeshtër është më vështirë se ta thuash.
Thuaj një gënjeshtër të shtunën e do të turpërohesh të dielën.
Një herë në dyzetë vjet bëj atë që të thotë gruaja.
Për dashurinë e një trëndafili, kopshtari bëhet skllav i mijëra gjembave.
Po kërkove grua pa të meta, mbete beqar.
Po qe se fëmija është i çmuar, edukimi i tij ësht më i çmuar.
Po t’i dëgjonte Zoti lutjet e qenve, nga qielli do të kishte rënë shiu i eshtrave.
Mjeku i paditur na e merr jetën, hoxha i paditur na lë pa fe.
Në i thua mikut fshehtësi, dije se edhe ai ka miqtë e tij.
Nëse dëshiron të jetosh një jetë të qetë; dëgjo, shiko dhe mos fil shumë.
Nëse je kudhër – bëu i durueshëm; nëse je çekiç, bëhu i fortë.
Njeriu i gëzuar është si dielli: aty ku depërton, shndrit.
Ai që fle me gjarpërin nuk bën të ankohet se e ka kafshuar.
Ajo që s’bëhet në ditën e vet nuk bëhet as për një vit.
Babai i dhuroi fëmijës një vresht të tërë, kurse ai s’i dhuroi atij as një kalavesh rrush.
Duhet sakrifikuar mjekra për të ruajtur kokën.
Edhe po dije një mijë gjëra, pyet atë që di qoftë edhe një gjë të vetme.
Kadiu është i shurdhër, myftiu është i verbër; per veten kujdesu vetë.
Mallkimi sillet e sillet e bie tek mallkuesi.
Mos merr borxh te pasaniku, as mos u bëj dorëzanë për të varfrin.
Në i thua mikut fshehtësi, dije se edhe ai ka miqtë e tij.
Nëse armiku është një milingonë, ti konsideroje si elefant.
Qengjin e ndarë nga tufa e ha ujku.
Ruaju nga ata që ju ke bërë mirë.
Veza e fqinjit ka dy të kuq.
Armiku që falet nuk zihet mik.
Fqinjin tënd duaje, por gardhin mos e hiq.
Kush pi verë me para borxh, dehet dy herë.
Kush s’i rreh fëmijët, rreh veten e tij.
Le të na ruajë Allahu nga mungesa e ushqimeve dhe tepria e fjalëve.
Mësimi dhe leximi janë urdhra të Perëndisë, mirëpo Perëndia ato nuk ua ka dhuruar të gjithëve.
Faji, dhe gëzof të ishte, askush s’do ta vinte.
Gëzimi është si kristali, mund të thyhet në kulmin e tij.
Kur dy zemra bëhen një, s’mund t’i ndajë as mbreti.
Kur mbjell “nëse” dhe “kur” do të mbijë “kurrë”.
Kur të derdhet supa, s’ka vlerë të madhe garuzhda.
Ambicja është një sëmundje që nuk do veç tetë këmbë dhe.
Bëhu mjeshtër i atij që nuk të do dhe skllav i atij që të do.
Dijetari nuk thotë çka din, i marri nuk din çka thotë.
Ai që ka lindur për t’u varur nuk do të mbytet në lumë.
Ajo që nuk rrjedh nga zemra nuk hyn dot në zemër.
Ai që flet me ty për të metat e të tjerëve, me ata do të flasë për të metat e tua.
Gruaja pa vithe është si shtrati pa jastëk.
Jeta është një shkollë e papërfunduar, njeriu orë e çast mëson gjëra të reja.
Kur lulja ul gjethet, nuk kërkon falje por ndihmë.
Kur më gënjen një herë, fajin e ke ti, kur më gënjen përsëri, kam faj unë.
Mos i besoni burrit që qan, kalit që djersin dhe gruas që betohet.
Para martesës femra është pikëpyetje, pas saj, pikëçuditëse.
Më e vështirë është të mbash një fjalë, se një fjalim. /shkollaesuksesit/ KultPlus.com
Unë e gjyshi ndanim çdo gjë së bashku. Nga dashuria e madhe gjyshi e pati ndërtuar një shtëpi të vogël për ne të dy. Ajo shtëpi e ka pasur veç një dhomë. Në atë dhome kemi pasur një shtrat të cilën e kemi ndarë së bashku. Një tavolinë druri dhe dy karrige që gjyshi i pati rregulluar nga një lis që e pati prerë. Një radio e kemi pasur dhe me atë i dëgjonim lajmet. Jetonim në një fshat larg qytetit të madh. Në qytet kemi shkuar veç të martave sepse atë ditë ka qenë pazar. I shisnim pemët të cilat i kemi pasur në oborrin e shtëpisë. Rrugën për në qytet zakonisht e kalonim duke ecur. Gjyshi tërë rrugës më tregonte histori edhe ajo rruga e gjatë kthehej në një rrugë të shkurtër. Ai pos historive gjithmonë më thoshte. “Kurrë mos bëj keq. Biri im mos ia prek shpirtin askujt, sepse plagët e tilla nuk shërohen kurrë. Ruaje fytyrën e nderin tënd. Çfarëdo pune ta punosh bëje në mënyrë të ndershme. Mos u turpëro asnjëherë nëse je vetja.” Gjyshi im ishte një njeri i urtë dhe i dashur me të gjithë. Ai falej në xhamin e fshatit dhe jepte lëmoshë gjithnjë ani pse ne nuk i kishim të gjitha, gjithmonë thoshte se ka plot njerëz që kanë nevojë për sado pak ndihmë. Prindërit e mi kishin vdekur në një aksident trafiku derisa po ktheheshin nga dasma e një mikut të babait. Unë nuk e mbaj mend fare aksidentit madje gjyshi thotë se ishte mrekulli sesi kisha shpëtuar. Që nga ai moment gjyshi ishte kujdesur për mua. Ai për mua ishte një prind, një mik i zemrës. Ishte personi i vetëm që ma fali dashurinë e pastër. Nga ai mësova si të jem një njeri i mirë. Kur vdiq ai çdo gjë ndryshoi. Njëra karrige mbeti e zbrazur, lajmet më nuk i dëgjonte askush e mbi të gjitha askush nuk më përqafonte kur flija. Kur vdiq ai unë u shpërngula në qytet. E fillova jetën përsëri nga fillimi por gjithmonë me një mungesë. Gjyshi ishte dhe do jetë gjithmonë shtëpia ime. / KultPlus.com
