‘Asgjë nuk të sjell paqe më të madhe se sa të shohësh punët tua’

KultPlus ju sjell një koleksion të ndritshëm prej mençurisë që rrjedh prej shekujsh të kulturës Hindi.

Para se t’i thuash diçka dikujt, gjithmonë mendo se si do të ndiheshe nëse dikush të thoshte të njëjtën gjë.

Për të gjetur paqen, ndonjëherë duhet të jeni të gatshëm të shkëpusni lidhjen tuaj me njerëzit, vendet dhe gjërat që krijojnë gjithë zhurmën në jetën tuaj.

Kur nuk gjeni zgjidhje për një problem, ndoshta nuk është një problem që duhet zgjidhur, por më tepër një e vërtetë që duhet pranuar.

Buda citon dashurinë “Ai tha,” Ka vetëm dy ditë në vit që asgjë nuk mund të bëhet. Njëra quhet dje dhe tjetra quhet nesër, kështu që sot është dita e duhur për të dashur, besuar, bërë dhe kryesisht të jetosh.

Qetësoni zërin që ju thotë të bëni më shumë dhe të jeni më shumë, dhe besoni se në këtë moment, kush jeni, ku jeni dhe ajo çfarë po bëni është e mjaftueshme. Do të arrini atje ku duhet të jeni në kohën tuaj. Deri atëherë, merr frymë. Merrni frymë dhe jini të durueshëm me veten dhe procesin tuaj. Ju po bëni më të mirën që mundeni për të përballuar dhe mbijetuar në mes të përpjekjeve tuaja, dhe kjo është gjithçka që mund të kërkoni nga vetja. Kjo është e mjaftueshme.

Gjëja më e bukur për të mësuar nga uji: Përshtateni veten në çdo situatë dhe në çdo formë. Por më e rëndësishmja. Gjeni mënyrën tuaj për të rrjedhur.

Çdo mëngjes ne rilindim. Ajo që bëjmë sot është ajo që ka më shumë rëndësi.

Eshtë më mirë të pushtosh veten sesa të fitosh një mijë beteja.

Çdo gjë që ju shqetëson, gjithçka që ju irriton është mësuesi juaj.

Të fal, dhe kjo është dhurata ime për ty. Të eci përpara është dhurata ime për veten.

Jeta është një jehonë. Ajo që dërgoni, kthehet. Atë që mbillni, atë korrni. Atë që jep, e merr. Ajo që shihni tek të tjerët, ekziston tek ju. Mos harroni, jeta është një jehonë. Gjithmonë kthehet tek ju.

Nëse nuk gjeni askënd që t’ju mbështesë në rrugën shpirtërore, ecni vetëm.

Kur egoja vdes, shpirti zgjohet.

Ajo që mendoni, bëheni. Atë që ndjen, e tërheq. Atë që imagjinoni, e krijoni.

Mos e prish një ditë të re duke u ndalur tek e djeshmja. Lere te iki.

Ndjenjat janë vetëm vizitore. Lërini të vijnë e të ikin.

Gjithçka që jemi është rezultat i asaj që kemi menduar. Mendja është gjithçka. Ajo që ne mendojmë bëhemi.

Jepni, edhe nëse keni vetëm pak.

Asgjë nuk largohet kurrë derisa të na ketë mësuar atë që duhet të dimë.

Mos u hakmerr. Lëreni që karma të bëjë të gjithë punën.

Pavarësisht se sa i arsimuar, i talentuar, i pasur apo i ftohtë besoni se jeni, mënyra se si i trajtoni njerëzit në fund të fundit i tregon të gjitha. Integriteti është gjithçka.

Ndoshta flutura është dëshmi se mund të kalosh një errësirë ​​të madhe dhe prapë të bëhesh diçka e bukur.

Si të keni një ditë të lumtur: 1. Ngadalëso 2. Thuaj faleminderit 3.Buzëqesh 4. Merr frymë thellë 5. Komplimento dikë 6. Vlerëso gjërat e vogla 7. Përqendrohu në të këndshmen 8. Vini re tre gjëra për të cilat jeni mirënjohës.

Kthejeni plagët tuaja në urtësi.

Sekreti për të jetuar mirë dhe më gjatë është: hani gjysmën, ecni dyfish, qeshni trefish dhe dashuroni pa masë.

Mos u mërzitni me njerëzit ose situatat, të dy janë të pafuqishëm pa reagimin tuaj.

Lumturia nuk do të vijë kurrë për ata që nuk arrijnë të vlerësojnë atë që tashmë kanë.

Përndritja vjen kur një valë kupton se është oqeani.

Ti nuk ke një shpirt. Ti je nje shpirt. Ti ke një trup.

36. Peace. It does not mean to be in a place where there is no noise, trouble or hard work. It means to be in the midst of those things and still be calm in your heart.
36. Paqe. Nuk do të thotë të jesh në një vend ku nuk ka zhurmë, telashe ose punë të palodhshme. Do të thotë të jesh në mes të atyre gjërave dhe të jesh ende i qetë në zemrën tënde.

Dhimbja është e pashmangshme. Vuajtja është fakultative.

Ndaloni përpjekjet për të qetësuar stuhinë. Qetësohu ti, stuhia do të kalojë vetë.

Jini të durueshëm. Çdo gjë vjen tek ju në momentin e duhur.

Kapaciteti ynë për të bërë paqe me një person tjetër dhe me botën varet shumë nga aftësia jonë për të bërë paqe me veten.

Budistët thonë se nëse takoni dikë dhe zemra juaj rreh, duart tuaja dridhen, gjunjët tuaj dobësohen, nuk është ai. Kur takoni ‘shpirtin tuaj binjak’ tuaj do të ndiheni të qetë. Asnjë ankth, asnjë agjitacion.

Egoja nuk e pranon kurrë të vërtetën.

Karma! Mendoni mendime të mira, thoni gjëra të mira, bëni mirë për të tjerët. Çdo gjë kthehet.

Buda citon mbi dashurinë “Paraja mund të blejë një banesë, por jo një shtëpi. Me para mund të blini një shtrat, por jo të flini. Me para mund të blini një orë, por jo kohën. Me para mund të blini një libër, por jo njohuri. Paraja mund të blejë ushqim, por jo një oreks. Paratë mund t’ju blejnë miq, por jo dashuri. Paraja mund të blejë pozicion, por jo respekt. Paraja mund të blejë gjak, por jo jetë. Paraja mund të blejë sigurim, por jo siguri. Paraja mund të blejë fenë, por jo shpëtimin.

Pavarësisht se sa e vështirë është e kaluara, gjithmonë mund të filloni përsëri.

Nëse ndizni një llambë për dikë tjetër, ajo gjithashtu do të ndriçojë rrugën tuaj.

Bëni mirë për të tjerët. Do të kthehet në mënyra të papritura.

Buda citon mbi lumturinë “Lumturia nuk varet nga ajo që keni ose kush jeni; mbështetet vetëm në atë që mendoni.

Mos gjykoni asgjë, do të jeni të lumtur. Falni gjithçka, do të jeni më të lumtur. Duaj gjithçka, do të jesh më i lumtur.

Nëse doni të fluturoni, hiqni dorë nga gjithçka që ju rëndon.

Asgjë nuk të sjell paqe më të madhe sesa të shohësh punët tua.

Shqetësimi nuk i largon hallet e së nesërmes. Ajo heq paqen e sotme.

Ju jetoni pjesën më të madhe të kohës në kokën tuaj. Sigurohuni që është një vend i mirë për të qenë.

Lërini njerëzit t’ju gjykojnë. Lërini ata t’ju keqkuptojnë. Lërini të bëjnë thashetheme për ju. Ajo që ata mendojnë për ju nuk është problemi juaj. Mendimet e tyre nuk paguajnë faturat tuaja. Kështu që ju qëndroni të sjellshëm, të përkushtuar ndaj dashurisë dhe të lirë në vërtetësinë tuaj, dhe pavarësisht se çfarë bëjnë ose thonë … kurrë mos dyshoni në vlerën tuaj ose bukurinë e së vërtetës suaj. Ju vazhdoni të shkëlqeni dhe i lini urrejtësit të urrejnë.

Buda citon për jetën: “Çdo gjë shërohet. Trupi juaj shërohet. Zemra juaj shërohet. Mendja shërohet. Plagët shërohen. Shpirti juaj riparon vetveten. Lumturia juaj do të kthehet gjithmonë. / KultPlus.com

Historia e vendosjes së 4 mijë shqiptarëve në qytetin Dandenong të Australisë

Qyteti  Dandenong ndodhet 32 kilometra në juglindje të Melburnit me siperfaqje prej 130 km2 dhe 166.094 banorë. Karakteristika e këtij qyteti është se këtu banojnë 157 nacionalitete, fliten 200 gjuhe të ndryshme dhe 100 besime fetare qe njëherazi e bën qytetin me multikulturor ne Australi.

Pjese e këtij qyteti janë dhe Shqiptaret, por si është historia e vendosjes së tyre në Dandenong?

Emigrimi i Shqiptarëve të parë ka filluar herët në vitet e 60-, ku emri i Jakup Rustemi është regjistruar në vitin 1963 dhe vetëm disa muaj me vonë mbërrijnë dhe vëllezërit Tahir dhe Vefki Rasimi qe te gjithë këta me prejardhje nga fshati Keshave rethi i Manastirit (qyteti i Alfabetit). Dhe ja sot pas 57 viteve në qytetin Dandenong jetojnë afro 4000 shqiptarë, shumica të përqendruar në lagjen Dandenong South dhe ka nga të gjitha viset Shqiptare por duhet theksuar se pjesën dërrmuese e përbëjnë shqiptarët nga rrethi i Manastirit (Keshava).

Mendohet të kenë zgjedhur këtë qytet shqiptarët për shkak të një industrie te dendur dhe fermave te shumta që janë shtrirë në periferinë e këtij qyteti, sepse të vetmin zanat që patën nga fshati ishte bujqësia, dhe sot mbi 40 nga këto ferma të luleve dhe zarzavateve janë nën pronësi të shqiptarëve, por jo vetëm, sot shqiptarët posedojnë edhe mbi 100 biznese te ndryshme në këtë qytet.

Me iniciativën e disa bashkatdhetarëve Qamil Rexhepi, Shaban Musa, Hamz Veseli, Amet Coca dhe të tjerë, në vitin 1984 u themelua Klubi i Futbollit “Prishtina”, që mori këtë emër në përkrahje të demonstratave në Prishtine të organizuara për liri dhe Pavarsi te Kosoves.

Një ndër emrat e futbollisteve me te njohur qe kane luajtur ne kete klub është edhe emri i ish mesfushorit te KF Prishtina nga Kosova Fadil Muriqi i cili ishte pjese e gjeneratës se arte te viteve 80-ta  te cilët dominuan ligen e futbollit në ish Jugosllavi.

Në vitin 2012 KF Prishtina i njohur edhe si Dandenong Thunder pretendoi trefishin e famshëm ku morën titullin Kampion te shtetit Viktoria VPL (Victorian Premier League).

Ne shenje falënderimi për punën e jashtëzakonshme sot ky stadium me krenari mban emrin e humanistit te cmuar dhe nje nder themeluesit Qamil Rexhepi ndersa cdo vit ne Janar mbahet dhe Kupa e Qamil Rexhepit.

Një vit me vonë, në vitin 1985 u ndërtua dhe xhamia shqiptare ne lagjen Dandenong South.

Sot qyteti Dandenong është i drejtuar nga Kryebashkiaku shqiptar Jim Memeti i cili është zgjedhur për herë të katërt në këtë detyrë. Edhe pse ai ka qenë 2-vjec kur familja e tij ka emigruar ne Australi Jimi mbetet tepër i lidhur me vendlindjen dhe rrënjët e tij ku gjatë mandatit si kryebashkiak arriti qe një rruge e qytetit te emërohet “Keshava Grove” ndersa me 30 Gusht 2020 mundesoi hapjen e Parku Publikk me emrin Keshava Reserve.

Sot në Dandenong është shumë më lehte të flitet dhe te ruhet gjuha shqipe se sa 40  vite te kaluara thotë Jim Memeti, ku në atë kohë mungonin familje të plota dhe shqiptarët ishin nje pakice, ndërsa sot rrugë te tëra janë te banuara nga shqiptarë në Dandenong South dhe ka shumë shtëpi ku jetojnë 4 gjenerata se bashku qe kontribuojnë ne ruajtjen e gjuhës dhe traditave kombëtare.

Shqiptaret e Dandenongut po ashtu janë te perfaqesuar ne radion  e komuniteteve Radio KC FM97.7 mhz me 2 ore program ne jave i udhëhequr nga z.Drtiton Maliku.

Shqiptaret e Dandenongut jo vetëm qe janë te bashkuar por janë edhe tepër bujar, këtë e dëshmuan dhe gjatë luftes se Kosovës ku nje sasi e madhe e te hollave u dhuruan nga Shqiptaret e Dandenongut, ndersa mbrenda disa diteve Komuniteti Shqiptar Australian Dandenong – Keshava dergoj $180.000 per viktimat e tërmetit te 26 Nentorit 2019 ne Shqiperi.

Donacione dhe ndihma te shumta janë mbledhur nga shqiptaret e Dandenongut gjatë viteve te kaluara por është për tu theksuar bujaria e z. Idris Zekiri i cili ne fillim te këtij vitit duke pare një dokumentar ne YouTube rreth nje familje te varfër ne Shqiperi, ai brenda javës fluturoi në Tirane dhe i dhuroi kësaj familje një shtëpi ne qytetin e Pogradecit, si dhe ndërtimin e xhamisë ne fshatin “Mexhitli” komuna e Manastirit ku u sponsorizua pothuajse ne terësi nga z Qerim Sulejamni dhe dy djemtë e tij Kasem dhe Bujar ku kostoja ishte diku $450.000 dollare. Supozohet qe kjo famile te jete nje nder familjet me te pasura Shqiptare ne Australi.

Vitin e kaluar me iniciativën e disa bashkatdhetarëve nga Dandenong per here te pare ne fshatin Keshave u organizuan “Takimet e Keshaves”  te cilat do te jene tradicionale dhe kanë per qellim te tubojnë te gjithë mërgimtaret ne vatrën e tyre gjatë pushimeve verore.

Nga Nizami Rexhepi -Australi. / KultPlus.com

dandengog 2
dandendog.2
dandendog.3
dandengog 3
dandendog.4

Bora befason banorët e Afrikës së Jugut

Një i ftohtë i pazakontë ka befasuar banorët e Afrikës se Jugut, e përveç erërave të forta që merrnin gjithçka para vetes, ishte bora ajo që mbuloi vendin.

Fillimisht të reshurat ishin koncentruar në zonat malore, por më vonë edhe në ato urbane. E një prej atraksioneve më të mëdha turistike Ceres, rreth 180 kilometra larg Cape Town, mori ngjyrën e bardhë, transmeton KultPlus

Në këtë rajon ka pasur reshje bore me një trashësi prej rreth 10 centimetra, e në tokë kishte mjaftueshëm borë që fëmijët të fillojnë t’i bëjnë dordolecët.

Lajmi për dordolecët në Ceres u përhap me shpejtësi në rrjetet sociale, kurse kolonat e veturave ishin me kilometra të gjata për shkak të interesimit të madh për ta parë borën. / KultPlus.com

Kompozitori i Kosovës prodhon vepër të muzikës klasike mbi pandeminë COVID-19

Kompozitori i himnit të Kosovës, profesori Mendi Mengjiqi, ka dalë me instrumentalin “TË MARRËSH FRYMË PËRSËRI” për String Orkestër, kushtuar pandemisë COVID-19, një mënyrë e tij duke shprehur përvojën personale dhe të rrethit të tij në vend gjatë krizës globale të shëndetit që po vazhdon.

Mengjiqi tha për dtt-net.com se përmes veprës së tij prej 13 minutash të prodhuar në Maj të këtij viti ai i përshkruan vështirësitë e përditshme që pandemia ka shkaktuar dhe po shkakton që nga viti i kaluar, por në të njëjtën kohë porosinë për betejën ndaj saj dhe shpresës për ta tejkaluar atë.

“Secili prej nesh i kishte dhe i ka përvojat e veta. Ne vazhduam betejën, ne e vazhdojmë betejën siç edhe duhet që të bëjmë gjithherë. Ndërsa kujtesa jonë e dashur është me ata që nuk ia dolën, shpresa është ajo që na mbanë të luftojmë dhe të vazhdojmë me jetën tonë ”, tha Mengjiqi në një bisedë me dtt-net.com.

Kompozitori i kishte momentet e tij gjatë pandemisë. Deri më tash Profesor Mengjiqi, nuk është infektuar personalisht me koronavirusin, por disa nga miqtë dhe të afërmit e tij janë infektuar, përfshirë edhe me fatalitet.

Ai shpjegon se një nga arsyet pse ai nuk ishte infektuar deri më tani mund të jetë se ai jeton në fshatin Lupçi i Epërm, rreth 20 km në veri të kryeqytetit Prishtinë, ku kontaktet me të tjerët janë të rralla. Në të njëjtën kohë ai u ka dhënë mësim studentëve të tij të universitetit kryesisht përmes internetit që nga shpërthimi i pandemisë në mes të marsit 2020 në Kosovë.

“Pandemia ka ndikuar gjithashtu në ritmin e arsimit dhe kurset e ligjëratave, siç ka ndodhur në të gjithë botën. Mësimi përmes internetit i ka vështirësitë e veta edhe këtu në Kosovë si kudo në botë. Ndonjëherë ne jemi përballur edhe me ndërprerje të rrymës elektrike, ndonjëherë me ndërprerje të qasjes në internet … por studentët e mi dhe unë nuk po heqim dorë. Arsimi duhet të vazhdojë, uria për dije po vazhdon këtu … Jeta duhet të vazhdojë këtu në Kosovë, rajon, Evropë dhe më gjerë në botë ”, tha Mengjiqi.

“Të marrësh frymë përsëri” për String Orkestër është vepra e dytë e muzikës klasike kushtuar problemeve të përmasave botërore nga profesori kosovar.

Në vitin 2019 ai kompozoi “Dhimbjen Simfonike”, një mënyrë e tij për të ngritur zërin në protestë kundër ngrohjes globale dhe dëmeve ndaj mjedisit të shkaktuar nga njerëzit.

Mengjigi është i njohur për publikun vendas dhe botëror me himnin e Kosovës (2008), kryeveprën e tij “Oratorio për Nënë Terezën” (1999) kushtuar fitueses të Çmimit Nobel, Shën Nënë Tereza (Gonxhe Bojaxhiu) dhe “Populis – Princi i Paqes” kushtuar ish-Kryetarit të SHBA-ve Bill Clinton i cili e ndihmoi Kosovën që të fitoi lirinë dhe pavarësinë e saj nga Serbia.

Mengjiqi i përfundoi studimet në Krakovë të Polonisë, ku jetoi nga 1990 deri në 1999 dhe ishte student dhe mik i ngushtë i profesorit dhe kompozitorit të shquar polak Krzysztof Penderecki, tashmë të ndjerë. Pas përfundimit të luftës dyvjeçare Mengjigi u largua nga Krakova dhe u kthye në atdheun e tij për të rifilluar jetën nga e para, të jap mësim në Universitetin e Prishtinës në kryeqytet dhe të jetoi e kompozoi nga Lupçi i Epërm i komunës së Podujevës. / KultPlus.com

Pamje nga kolona deri në 10 kilometra në kufirin Kosovë-Shqipëri

Mbrëmë janë krijuar kolona të gjata që arritën deri në dhjetëra kilometra në kufirin Kosovë-Shqipëri.

Për të shprehur pakënaqësinë shoferët kanë protestuar duke i rënë borisë.

Pamjet nga kufiri në Morinë i ka publikuar analisti politik nga Shqipëria Mero Baze.

Dje gjatë ditës qytetarët shqiptar që nuk e kanë prezantuar testin negativ të COVID-19 nuk janë lejuar të hyjnë në Kosovë.

‘Një roje shqiptar’, kryevepra e piktorit serb

Paja Jovanović është një nga piktorët më të mëdhenj serbë. Shqiptarët mërguan për herë të parë në Egjipt si ushtarë dhe mercenarë në gjysmën e dytë të shekullit 18, duke bënë emër dhe duke fituar respekt në luftën osmane për të dëbuar trupat franceze në vitet 1798–1801. Mehmet Ali Pasha (1769–1849) themeloi dinastinë shqiptare të Egjiptit, e cila zgjati deri në vitin 1952.

Në shekullin 19 dhe fillimin e shekullit 20, shumë shqiptarë të tjerë u vendosën në Egjipt për arsye ekonomike dhe politike. Pas rënies së dinastisë, me Revulucionin egjiptian të vitit 1952, komuniteti shqiptar u zvogëlua dhe humbi ndikimin.

Nëpërmjet kësaj pikture, mjeshtri përcjell një reale që ngjall edhe sot pas kaq vitesh një ëndje të nxitur nga një ser komponentësh, të cilët e shndërrojnë këtë vepër në një simbolikë shprehëse të asaj tradite, e cila ka mbetur e plazmuar në histori, si një vezullim. Piktori serb, një nga mjeshtrat më të zëshëm të pikturës realiste, jo vetëm me tablonë “Një roje shqiptar”, por edhe me një seri të begatë krijimi, ka përcjellë përshkueshmërinë e të vërtetës së atij ceremonialiteti dhe asaj bukurie, asaj force dhe atij impakti burrëror të rojeve dhe ushtarakëve shqiptarë që i shërbyen dinastisë shqiptare të Egjyptit.

Dritshmëria, me të cilën Paja Jovanović skalit një reale kaq imponuese, është në vetvete ai vezullim, ajo hijeshi dhe ajo krekosje ceremoniale. Edhe sot ajo ka kaq shumë impakt, kaq ndikim dhe joshje, aq sa çdo koment, shkujdersje dhe përfytyrim hiri të krenarisë së luftëtarëve, që është skalitur në atëkohjen mbetet i njëjë pasqyrues i vërtetë dhe realist, sa vetë piktura e mjeshtrit serb. Çdo komponent dhe element dëshmues në këtë tablo, që nga veshja, armatura, stolisja, deri tek shprehia e fytyrës, mënyra e qëndrimit të këtij rojeje, janë një ansambël hijeshije dhe force imponuese.

Ky roje nuk është në këtë krekosje pompoze për të imponuar frikë, por bukuri dhe energji. Karakteristikat dalluese e bashkëafrojnë atë me gjithë sivëllezërit e tjerë që i shërbyen kësaj dinastie të fuqishme, dhe u bënë subjekt i lakmueshëm për mjeshtrat e tablosë, të cilët përcollën jo vetëm shkëqlimin e Egjiptit nën Mehmet Ali Pashain, por edhe rëndësinë dhe vlerat që kumtoi shpura e mercenarëve dhe bestarëve të oborrit të pashait shqiptar që nisi karrierën si taksambledhës dhe përfundoi me shndërimin e Egjiptit në një Perandori të fuqishme civilizimi. /albertvataj/ KultPlus.com

‘Të mjerë nuk janë ata që e kanë portofolin bosh, të mjerë janë ata që e kanë shpirtin bosh’

Njerëzore, intensive, reale, melankolike. Ishte 7 mars 1908, dhe një nga aktoret më të mëdha të kinemasë italiane lindi në Romë: Anna Magnani.

Jeta e saj u bë menjëherë e vështirë: nëna e saj, një rrobaqepëse nga Ravenna, e braktisi atë që fëmijë, ndërkohë që ajo kurrë nuk e njohu babanë e saj të biologjik.

Anna u rrit me gjyshen e saj, duke studiuar Artin Dramatik dhe gjithmonë duke sjellë me vete dhimbjen që e kishte shoqëruar nga një moshë shumë e hershme.

Një përvojë jetësore që e çoi shumë larg: në vitin 1926 ajo debutoi në skenë dhe u bë e famshme në vitin 1945.

Nga ai moment karriera e saj njohu vetëm rritje: së bashku me Aldo Fabrizi dhe Alberto Sordi, ajo u bë një nga figurat më të rëndësishme të kinemasë romake të shekullit të njëzetë.

Ne të gjithë e kujtojmë Magnanin (ajo vdiq në Romën e saj më 26 shtator 1973) për talentin e saj të madh, por edhe për intensitetin dhe thellësinë që e bënte jo vetëm të ndryshme, por unike.

Siç kuptohet nga frazat e saj më të famshme:

“Mos më hiqni asnjë rudhë. I kam paguar shtrenjtë të gjitha.”

“Nuk e di nëse jam aktore, aktore e madhe apo një artiste e madhe. Unë nuk e di nëse jam e aftë të veproj. Unë kam kaq shumë figura brenda meje, kaq shumë gra, dy mijë gra. Unë vetëm duhet t’i takoj. Ato duhet të jenë të vërteta, kjo është e gjitha “.

“Pasionet e mëdha nuk ekzistojnë: ato janë fantazitë e gënjeshtarëve. Ka vetëm disa dashuri të vogla që mund të zgjasin pak ose një kohë të gjatë”.

“Fakti është se gratë si unë lidhen me njerëzit me një personalitet superior ndaj tyre: dhe unë kurrë nuk kam gjetur një njeri me një personalitet të aftë për të minimizuar timin. Gjithmonë kam gjetur burra, si t’i definoj ato? Përkëdhelës. Zot: edhe ne qajmë për këta Përkëdhelësit, por mos harro, ata janë që s’vlejnë as gjysëm lire”.

“Dashuria? Hiqni gjithçka prej meje, por dashurinë jo, mos e largoni prej meje: dashuria është shiu dhe era, është dielli dhe ylli. E pranoj, kam një karakter të tepruar dhe të pamatshëm. Unë nuk e di se si të frenoj, sa herë që dashuroj ajo më mbërthen deri në majë të flokëve. S’e merrni me mend, çfarë dhimbje të dilja e gjallë prej, çfarë tragjedie ishte t’i shpëtoje! Dhe një mëngjes zgjoheni në shtrat dhe nuk keni më pikë gjaku. Por pastaj fillon përsëri dhe është e mrekullueshme.”

“Të mjerë nuk janë ata që e kanë portofolin bosh, të mjerë janë ata që e kanë shpirtin bosh.”

“Sigurohuni t’i keni duart e pastra para se të prekni zemrën e dikujt.”

“Mos kini besim tek njerëzit që qelben nga përsosmëria, sepse jeta përbëhet nga gabime dhe lëndime!”  / KultPlus.com

‘Mora harçe dola në bahçe çorapet mej thur, prej merzis’ permbi çorape plasa tuj lotu’ (VIDEO)

Nazmie Hoxha është një nga zërat e rrallë që u dëgjua mjaft shumë në vitet 1970-2000. Si fëmijë i pëlqente interpretimi dhe me hyrjen në shkollën e mjekësisë, si pjesë e aktiviteteve të lira fillon ta realizojë edhe dëshirën fëminore për të interpretuar.

Muzikantët e kohës e shihnin si këngëtare me perspektivë dhe i hapen dyer e inxhizimit të këngëve të saja në RTP. Ndër këngët më të njohur të saj kanë qenë “Si dukat i vogël” je dhe “Oj zogo dhe disa të tjera”. Nazmia vdiq më 5 maj 2007 ndërsa u varros në Prishtinë.

Ky zë ka sjellë edhe një nga këngët më të njohura shqiptare “Kur e përcolla ylberin”. KultPlus ju sjellë sot interpretimin e mahnitshëm të kësaj kënge.

Kur e përcolla ylberin
Ktheva hyra n ‘odë
Kur ia pash manxerren varun
Ia lava me lot

REF
Mos e laj me lot oj zano
Mos e laj me lot
Se shkoi viti parë oj zano
Porsi dita sot (2x)

II
Shkuan muaj shkuan vite
Zemra mu dogj flak’
S’na lan’ hallet s’na lan’ dertet
Me jetue bashkë

REF
O ylberi dadës o
A thu m’ke harru
Ditët e gurbetit ylber
Qofshin të mallkum (2x)

III
Mora harçe dola ne bahçe
Çorapet mej thur
Prej merzis’ permbi çorape
Plasa tuj lotu

REF
O ylberi dadës o
Athu m’ke harru
Ditet e kurbetit ylber
Qofshin te mallkum (2x) / KultPlus.com

Mjeku shqiptar në Zvicër: 80% e pacientëve të hospitalizuar në spitalin që punoj janë shqiptarë, 90% e tyre të pa vaksinuar

Kryemjeku shqiptar në spitalin kantonal të Winterthurit, Zvicër, Naim Mehmeti ka shprehur shqetësimin e tij me vaksinimin e ulët të vaksinimit të shqiptarëve.

Mehmeti në një lidhje direkte në RTV Dukagjini ka thënë se numër shumë i vogël i shqiptarëve janë të vaksinuar në Zvicër, transmeton KultPlus.

“Propaganda ka ndikuar që shqiptarët të hezitojnë të vaksinohen. Shteti zviceran ka marrë të gjitha masat që edhe shqiptarët të vaksinohen”, tha ai.

Mjeku shqiptarë në Zvicër thotë se situate ditëve të fundit në Zvicër është përkeqësuar shumë.

“Kemi një numër të madh të pjesëtarëve të komunitetit shqiptarë këtu në Zvicër që janë hospitalizuar. Në spitalin ku unë punoj, 80% e të hospitalizuarve janë shqiptarë nga Kosova dhe Maqedonia dhe 90% e tyre janë të pavaksinuar”.

Mehmeti thotë se kjo është një gjendje alarmante për shqiptarët në Zvicër. / KultPlus.com

Historiku i kinemasë shqiptare

Filmi hyri në Shqipëri në vitet 1911-1912. Shfaqjet e para publike u dhanë në qytetet Shkodër e Korçë. Filmat e parë u bënë nga të huajt; ata qenë kronika. Kronika e parë për ngjarje të lidhura me Shqipërinë është ajo e lidhur me Kongresin e Manastirit (1908), që sanksionoi Alfabetin e gjuhës shqipe. Gjatë 30 vjetëve pas Shpalljes së Pavarësisë (1912) u xhiruan kryesisht kronika, filma dokumentarë, nga shoqëri të huaja kinematografike të Europës apo SHBA, si dhe nga amatorë.

Menjëherë pas Luftës II Botërore u krijua nga shteti Agjencia Shqiptare e Filmave (1945), e cila më pas u shndërrua në Ndërmarrje Shtetërore Kinematografike Shqiptare (1947), kohë kur u bë shtetëzimi i plotë i rrjetit të sallave, importit, dhe prodhimit. Nisi xhirimi i filmave kronikalë dhe në maj 1948 u shfaq kinokronika e parë shqiptare.

Një etapë të re shënoi ngritja e së parës studio shqiptare të filmave, Kinostudios “Shqipëria e Re” (1952). Përvoja e parë në fushën e filmit artistik qe bashkëprodhimi shqiptaro-sovietik Luftëtari i madh i Shqipërisë – Skënderbeu (1954, regjisor S. Jutkeviç, fitues çmimi në Festivalin Ndërkombëtar të Kanës).

Vitet ’60 shënojnë prodhimin sistematik të filmit artistik në mesatarisht 1 film në vit, kryesisht me subjekte nga Lufta kundë pushtuesve fashistë e nazistë (1939-44) dhe nga reformat e viteve të para pas Luftës. Bënë filmat e tyre të parë regjisorët e rinj Dh. Anagnosti, V. Gjika, G. Erebara, P. Milkani.

Në vitet ’70, me shkurtimin drastik të importit, si rezultat i politikës së izolimit të ndjekur nga shteti në fushën e kulturës,u shenua një rritje të ndjeshme të prodhimit. U zgjerua gama e zhanreve; u bënë filmat e parë për fëmijë, u bënë filma historikë e muzikorë; po zhanri më i pëlqyer mbeti filmi dramatik.

Në fund të periudhës dhe sidomos në vitet ’80 filmi artsitik shqiptar trajtoi më shumë aktualitetin si dhe ngjarje e personazhe para Luftës II Botërore. Krijimtaria kinematografike, e përqendruar në një kinostudio dhe në TV Shqiptar, qe fryt i bashkëpunimit të organizuar nga shteti mes kineastëve, regjisorëve të të gjitha brezave, shkrimtarëve, piktorëve, kompozitorëve, aktorëve, dhe industrisë kinematografike.

Në vitet ’90, me ndryshimin e sistemit shoqëror, u bënë reforma të thella.Kinostudioja e dikurshme u nda në disa studio, dhe filmat tani prodhohen kryesisht nga shtëpi filmike në bashkëpunim me Qendrën Kombëtare të Kinematografisë (QKK), të ngritur në mesin e viteve ’90, dhe me producentë të huaj.

Sot kinemaja shqiptare përjeton një periudhë të vështirë tranzicioni e përshtatjeje me ekonominë e tregut. Përveç rënies së prodhimit ne sasi edhe rrjeti i sallave të kinemave ka zbritur ndjeshem. Nga ana tjetër, forcat krijuese janë të shumta dhe entuziaste, të çliruara nga trysnia etatiste, totalitare, dhe ekonomike e përqendruar, si dhe me iniciativë private përherë në rritje. Mund të thuhet se kinemaja shqiptare sot ndodhet midis nostalgjisë së një kinemaje kombëtare, të lindur e zhvilluar në kushte të caktuara, dhe së ardhmes në ndërtim e sipër. /aktoret/ KultPlus.com

Rigel Rizaj dhe rrugëtimi i tij në letërsinë shqipe, nga botimi i ‘Ameba’ e deri tek hapja e shtëpisë botuese ‘Arka e Noes’

Xhemile Hysenaj

Ishte fëmijë kur ai dhe libri u bënë të pandashëm. Imagjinata e tij, që shpesh nuk përkonte me bashkëmoshatarët, e bëri Rigel Rizajn të krijonte botën e tij të veçantë përmes librit si mikun më të mirë që e kishte. Një lidhje kaq e fortë dhe e kahmotshme me librin rezultoi pas shumë kohësh edhe me librin e tij të parë e shumë shpejt edhe me hapjen e Shtëpisë Botuese, ”Arka e Noes” e cila tash e pothuajse dy vite zë vend në Tiranë me qëllimin e vetëm që lexusit shqipfolës t’i servojë letërsi të mirëfilltë ndërkombëtare e shqipe, shkruan KultPlus.

Për herë të parë në një intervistë për KultPlus, Rizaj ka sqaruar më detajisht rrugëtimin e tij krahas letërsisë, ambiciet dhe formimin e tij si shkrimtar e njëherit edhe si themelues i Shtëpisë Botuese ”Arka e Noes”, e poashtu edhe mbi autorët shqiptarë e të huaj.

Rigel Rizaj, me origjinë nga Tropoja por lindur e rritur në Tiranë është autor i librit me tregime ”Ameba”, një vepër kjo e cila është pritur mjaft mirë nga lexuesi. Rizaj ka treguar për KultPlus se ai shkruan gjithmonë edhe në prozë edhe në poezi.

”Për një njeri që shkruan është e rëndësishme që ato që i le pas vetes, të jenë gjëra me vlerë që më vonë mos të krijohen pendesa. Unë parapëlqej prozën për të ardhur tek lexuesi, sepse në prozë e mira është që ti të krijosh veten tënde, të krijosh një emër, pastaj poezia është diçka më e hollë në shije të cilën mund ta përcaktosh edhe si një stilisje të një vepre që e ke nisur. Unë shkruaj sepse gjithmonë, që i vogël, kam qenë me një imagjiantë të zhvilluar. Prandaj mendoj se letërsia më shumë se sa të përçoj mesazhe, duhet të jetë thjeshtë një mjet për të krijuar një kënaqësi estetike, për të ruajtur tek njerëzit një gëzim, një hare, një të qeshur, pse jo edhe për të krijuar një përpunim estetik të shijeve të tyre”, ka theksuar Rizaj.

Nuk ka rëndësi se cilës fushë të artit i përket artisti, ndikimi që artistët tjerë të mëdhenj kanë tek secili krijues, është i paevitueshëm. Janë autorët hispanik të cilët tek Rizaj kanë pasur një ndikim të madh, për të cilët ky i fundit thekson se këta autorë kanë një narracion tejet të veçantë, mirëpo, Rizaj nuk mohon se edhe autorët shqiptarrë kanë pasur ndikimin e tyre në formimin e tij si shkrimtarë.

”Ambicia primare e imja si shkrimtar është që të shkruaj sepse ndonjëherë jeta është aq e ngarkuar saqë shpesh nuk gjej kohë as të shkruaj. Pastaj sigurisht që dëshirat e mia janë që librat e mi të qarkullojnë sa më shumë, dhe sigurisht një interesim që unë mund të kem në të ardhmen që këta libra të kalojnë kufirin e shqipes sepse aty është edhe sprova e vërtetë”, shprehet tutje Rizaj për KultPlus.

Përveç se tashmë njihet si ndër shkrimtarët e rinj të letërsisë shqipe, lidhja që Rizaj ka me librin shkon përtej botës së tij si krijues, ai tashmë për pothuajse dy vite i ka hapur rrugë të re librit ndërkombëtar e kombëtar përmes Shtëpisë së tij Botuese, ”Arka e Noes” e cila tashmë ka marrë përsipër për përkthim dhe botim diku rreth 12-të autorë të huaj, për të cilët Rizaj ka treguar për KultPlus se përzgjedhjen e këtyre autorëve e ka bërë duke përfshirë dëshirat e tij të leximit por gjithmonë me synimin kryesor që të sjellë për lexuesit shqiptarë autorë bashkëkohor të vlerësuar e të cilët më parë nuk kanë qenë të përkthyer në shqip. Ndër kriteret tjera të përzgjedhjes, ai ka treguar po ashtu se u është referuar edhe çmimeve prestigjioze që këta libra kanë marrë nëpër botë, etj.

Për KultPlus, Rizaj ka treguar se ”Arka e Noes” është hapur në janar të vitit 2019, ku fillimisht ka pasur vetëm dy apo tre botime të letërsisë për fëmijë. Por që puna konkrete e shtëpisë botuese ka filluar me fillimin e pandemisë.

”Duke qenë se viti i parë është gjithmonë viti i krijimit të kontakteve me agjentët e huaj, gjetjen e shkrimtarëve, pastaj për procedurën e marrjes së tyre, nisjen e përkthimit e deri të botimi final, bëri që botimi të filloj dikur në mars të vitit 2020 dhe ka përkitur me nisjen e pandemisë dhe realisht punë konkrete e Shtëpisë Botuese ka nisur kur ishte edhe pandemia e pranishme dhe ka pasur vështirësitë e veta pasi në pandemi askush nuk mund të kishte dijeninë e çfarë ishte krijuar apo çfarë po botohej dhe çfarë shkrimtarë të huaj po vijnë, nuk kishte rëndësi se sa të njohur ishin ata në krejt botën pasi vëmendja ishte diku tjetër”, tregon tutje Rizaj për vështirësitë e fillimit të hapjes së ”Arka e Noes”

Për autorët dhe botuesit shqiptarë, Rizaj ka theksuar se ka botime të shumta të cilat sipas tij janë edhe shumë cilësorë, ku siç thekson tutje ai, për këto 20-të vitet e fundit në Shqipëri është krijuar një linjë shumë e mirë editoriale nga shtëpitë botuese që kanë sjellur autorë shumë të mirë në Shqipëri. Ndërkaq, sa i përket autorëve shqiptarë, ai ka deklaruar se situata për këta të fundit nuk është shumë e favorshme.

”Situata për autorët shqiptarë nuk është shumë e favorshme sepse ka një disnivel midis letërsisë që përkthehet dhe letërsisë që shkruhet në Shqipëri, përqindja është shumë e largët. Problemi me autorët shqiptarë qëndron në faktin se mbështetja ndaj tyre është shumë e vogël, nuk kanë zë aq sa mund të kenë autorët që vijnë nga jashtë. Sigursht që këta të fundit e mbartin kredon e vetë letrare, por është tjetër çështje nëse lexuesi i pranon apo jo. Ndërkohë, një autor shqiptar është si një dërrasë e zezë, e pashkruar, në të cilën nuk janë dhënë as përcaktimet nëse vlen apo jo dhe për të shkuar tek kjo ka probleme duke qenë se edhe kritika letrare në Shqipëri nuk është fort e pranishme dhe kjo është një nga hallkat shqetësuse për librin shqiptar, sepse sigurisht ka autorë që dalin dhe do të dalin mbi ujë në Shqipëri, por janë shumë të pakët”, shprehet Rizaj për KultPlus.

Në pyejten se çfarë konsideron të jetë roli i një artistit në shoqëri, Rizaj ka theksuar për KultPlus se roli i secilit artist, cilido qoftë ai është vetëm roli i kënaqjes së veshit, syrit, mendjes e shpirtit, të krijojë një gjendje estetike që tjetri ta marrë e të ndjehet i lumtur.

”Në atë çka unë përceptoj mendohet se roli i artistit është ta fus në binarë shoqërinë, ta bëjë atë më të moralshme, ndërkohë që nuk është kjo, sigurisht nuk mund të them që duhet ta bëjmë të imoralshme por nuk ka të bëjë me këtë. Por, unë besoj që çdo artist cilido qoftë ai, roli i tij është vetëm roli i kënaqjes së veshit, syrit, mendjes e shpirtit, të kijojë një gjendje estetike që tjetri ta marrë dhe të ndjehet i lumtur. Sepse, sidomos në momentin global të cilin po jetojmë jemi në gjendje ta humbasim këto ndjenja sepse gjithçka është bërë virtuale”, shprehet Rizaj.

Për fund, si një shkrimtar i ri, tashmë edhe si një udheheqës i një shtëpie botuese, Riza ka dhënë edhe një mesazh për shkrimtarët e rinj: Unë mund të japë dy mesazhe, mesazhi i parë është që lexuesi duhet t’i shkojë pas edhe autorëve shqiptarë sepse edhe autorët shqiptarë kanë të njejtën vlerë njerëzore e krijuese si një autor i huaj, ndërkaq mesazhi i dytë për ata që shkruajnë, mund të them që nuk ka rëndësi se sa shtëpi botuese do ju refuzojnë, shkruani për kënaqsinë tuaj sepse nuk mund të niset dot një libër me mendimin që këtë do ta botojë do ta shes dhe do të marrë disa të ardhura prej saj nëse e shkruan plotësisht me dëshirën, marrëzinë edhe aventurën tënde nuk ka se si të mos dalë mirë”, përfundon Rizaj. / KultPlus.com

‘Ka njerëz që kanë një partner, por që ndihen aq të vetmuem dhe bosh…’

Nga Nanë Tereza

Përshtati në shqip: Arjola Zadrima

Ka njerëz që kanë një partner, por që ndihen aq të vetmuem dhe bosh sa duket sikur nuk e kanë. Do të tjerë, nga ana tjetër, tuj mos pritë, vendosin me ecë pranë njeriut të gabuem dhe, prej egoizmit të tyne, nuk e lejojnë atë njeri të largohet, edhe në qoftë se e dinë që nuk i ban të lumtun.

Ka njerëz që çojnë përpara martesa ose fejesa tashma të shkatërrueme sepse besojnë se të kenunit vetëm asht gja e vështirë dhe e papranueshme. Ka njerëz që vendosin me zanë vendin e dytë tuj u përpjekë me arritë të parin, por ai udhëtim asht i vështirë, i pakandshëm dhe i mbushun me dhimbje dhe braktisje.

Megjithatë, ka do njerëz të tjerë që janë vetëm dhe jetojnë e shkëlqejnë dhe e lanë vedin me u pushtu prej jetës në mënyrën ma të mirë. Njerëzit që nuk fiken, përkundrazi, që ndezen ma shumë çdo ditë. Njerëzit që kanë mësu me e shiju vetminë sepse i ndihmon ata me u avitë me vedin, me u rritë dhe me u ba ma të fortë mrenda vedit.

Këta pra janë ata njerëzit që një ditë, pa e kuptu saktësisht kur edhe pse, kanë me e gjetë një person që i don me dashuni të vërtetë dhe atëherë kanë me u dashunu në mënyrën ma të bukur. / KultPlus.com

Nëse keni fakte për krimet e luftës në Kosovë dërgoni në këtë e-mail

Ministria e Drejtësisë ka bërë apel për të gjithë qytetarët, organizatat qeveritare dhe të tjerët që të dërgojnë cdo fakt të krimeve të luftës që posedojnë në emailin [email protected].

Kjo është komunikata e plotë e Ministrisë së Drejtësisë:

Të gjithë qytetarët, organizatat dhe të tjerët të cilët posedojnë dokumente, dhe dëshmi që përmbajnë fakte, hulumtime të cilat i kanë kryer dhe i konsiderojnë relevante të na i dërgojnë në këtë email adresë [email protected].

Adresimi i krimeve të kryera gjatë luftës është një ndër prioritetet e Ministrisë së Drejtësisë, prandaj për këtë kërkojmë bashkëpunimin tuaj. / KultPlus.com

Dritëro Agolli në ‘Piana degli Albanesi’: Arbëreshët janë bijtë tanë

Dritëro Angolli pati një lidhje të veçantë shpirtërore me Arbëreshët, të cilën e ka manifestuar në krijimtari, epistolarin e vet me miqtë arbëreshë, si dhe në veprimtarinë e tij si drejtues i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë.

Ishte viti 1988, pikërisht 30 gusht 1988. Po afrohej 500- vjetori i themelimit të Horës së Arbëreshëve (italisht Piana degli Albanesi). Për kremtimin e kësaj ngjarjeje historike qenë organizuar nisma që do të mbeteshin të paharrueshme për arbëreshët: një festë popullore në të cilën morën pjesë grupe folkloristike të ardhura nga të gjitha arealet shqipfolëse të Italisë dhe nga Ballkani, ekspozita pikture, një konferencë ndërkombëtare në të cilën referuan albanologë të ardhur nga vende të ndryshme të botës: nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe nga Europa. Sigurisht nuk munguan edhe përfaqësimet e qendrave kërkimore shqiptare, midis të cilave dalloheshin ato të Universitetit të Tiranës e të Akademisë së Shkencave të Shqipërisë, si edhe delegacioni i rëndësishëm dhe prestigjioz i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë.

Delegacioni kryesohej nga një intelektual i shquar, emri i të cilit ishte tashmë mjaft i njohur për shumë nga të rinjtë arbëreshë që i ishin qasur letërsisë shqiptare dhe që zienin nga mendimi se, së afërmi, do ta takonin.

Emocione të forta, por edhe drojë e madhe përballë një autoriteti të padiskutueshëm e një personaliteti të shquar sikundër ishte ai i Dritëro Agollit. Së paku këto ishin ndjenjat që unë vetë provoja, duke konsideruar se nuk kisha pasur kënaqësinë për ta takuar personalisht autorin e veprave aq të famshme, disa nga më të arrirat e letërsisë bashkëkohore shqiptare. Ndër organizatorët zotëronte ankthi i pritjes së ditës në të cilën, më në fund, do të takoheshim me këto personalitete. Për arbëreshët, që në atë përvjetor të rëndësishëm ia kishin dalë t’i bashkonin shqiptarët e Republikës së Shqipërisë, të Kosovës, të Maqedonisë, të Greqisë dhe albanologë të shquar si amerikani Eric Pratt Hamp ose sovjetikja Agnija Desnitskaja, ishte një sukses me domethënie të madhe simbolike, ishte gati si një njoftim i asaj që pak vite më vonë do të ndodhte pashmangshëm me rënien e perdes së hekurt.

Fjalimi përurues i Dritëro Agollit qe shumë i efektshëm, zgjoi reagime veçanërisht pozitive një nga konsideratat e gjata të tij në të cilën ngërthente me vizionin jashtëzakonisht të kthjellët e largpamës karakterin dallues të atij fenomeni sociologjik e kulturor që, pak më shumë se një dhjetëvjeçar më parë, Pier Paolo Pasolini e kishte përkufizuar “mrekullia antropologjike e arbëreshëve”.

Fjalimi i Dritëro Agollit

“Arbëreshët janë bijtë tanë, nëse marrim parasysh faktin se nënë e tyre e lashtë është Shqipëria. Në të njëjtin kohë ata, për sa u përket zakoneve, riteve, trashëgimisë kulturore e materiale dhe gjuhës, janë edhe pararendësit tanë, sepse na japin mundësinë të njohim mënyrën e jetesës së shqiptarëve në Shqipërinë e shekullit XV, d.m.th. fëmijërinë tonë. Kjo nuk do të thotë aspak se ne do të jemi të prirur ta konsiderojmë Horën si një specie të muzeut ku të zhvillohen kërkime mbi gjuhën dhe zakonet, ku të shkojmë për të kërkuar fosile të qytetërimit tonë. Përkundrazi, ne urojmë ta shohim Pianën në lulëzim të përhershëm, në një zhvillim ekonomik e kulturor në gjirin e shoqërisë italiane, për të ruajtur identitetin e vet, pa zgjedhur izolimin. Kultura europiane, sikundër pohon një shkrimtar i njohur, është Promete, Faust e Sizif njëkohësisht. Por unë shtoj: të jetosh në mesin e saj do të thotë të dish edhe të mbrohesh për të mos u asimiluar, po edhe për t’u pasuruar e për të mos u vjetruar.”/ KultPlus.com

Festivali Ndërkombëtar i Muzikës ‘DAM’ shtyhet për në tetor

Festivali Ndërkombëtar i Muzikës ”DAM”, i paraparë të fillojë nesër më datë 31 gusht, është shtyrë për në tetor të po këtij viti, përcjell KultPlus.

Në faqen zyrtare të Festivalit, në rrjetin social Facebook është bërë e ditur se arsyeja e shtyrjes së këtij festivali përkon me rregullat e reja anticovid.

Ju informojmë se edicioni i 16-të i Festivalit Ndërkombëtar të Muzikës DAM, i paraparë të mbahet nga 31 gusht deri më 5 shtator 2021, do të shtyhet për muajin tetor (10-14.10.2021). Kjo, pas miratimit të masave të reja kundër përhapjes së COVID-19, vendim i marrë nga Qeveria e Republikës së Kosovës më 29.8.2021. Shpresojmë që numrat e të infektuar do të shkojnë drejt rënies dhe nuk do të kemi humbje jetësh në mënyrë që të mund të takohemi sërish. Ndryshe Gara e 2-të e Kompozitorëve të Ballkanit në Prishtinë, do të mbahet në formatin “online” ashtu siç edhe është paralajmëruar. Nga data 6-10 shtator koncertet dhe garën do i sjellim në formatin e video koncerteve të xhiruara.
Deri në takimin e radhës, VAKSINOHUNI dhe ruani shëndetin!
”, thuhet në njoftim. / KultPlus.com

Letrat e Luftës së Dytë Botërore iu kthyen familjes

Një grua nga Idaho, e cila gjeti një grumbull letrash të Luftës së Dytë Botërore në një qendër tregtare antike, i përdori mediat sociale për t’i ribashkuar ato me një anëtar të familjes – dhe zbuloi se edhe ajo e ka një lidhje farefisnore të largët me këtë familje.

Zen Hanson nga Rigby tha se bleu një qese me dokumente të vjetra nga një qendër antike në Idaho Falls dhe zbuloi se disa nga sendet ishin letra që ajo i quajti “Koleksioni i tezes Ida”.

“Gjeta këtë çantë plot me ato që dukeshin si letra dhe dëftesa e shkresa të ndryshme. E bleva sepse thjesht e dua historinë dhe gjenealogjinë time. Më pëlqen të mësoj për të kaluarën dhe njerëzit. E solla në shtëpi dhe sapo gërmova”, tha Hansen për East Idaho News, transmeton KultPlus.

Letrat u shkruan për Ida Green të Shën Antonit nga nipërit e saj teksa shërbenin në Luftën e Dytë Botërore. Ajo tha se grupi gjithashtu përfshinte letra të shkruara për Green nga e veja e njërit prej nipërve të saj pasi ai u vra në aksion.

Hanson postoi fotografi të letrave në Facebook me shpresën për të gjetur të afërm të gjallë të Green, i cili vdiq në vitet 1980. Ajo së shpejti u dëgjua me Suzanne Bennett, një banore e Newdale dhe stërmbesa e Ida Green.

“Unë në fakt jam emëruar pas emrit Ida. Emri im i parë është Ida Suzanne Bennett. Ajo më lindi. Ajo ishte një infermiere në Shën Anthony kur unë linda”, tha Bennett.

Hanson u takua me Bennett për të dorëzuar letrat, dhe pasi folën për ca kohë për historinë e familjes, ata zbuluan se Hanson në të vërtetë ishte kushëriri i nëntë i Bennett – në anën e familjes Green.

Hanson tha se letrat e tjera u përfshinë në çantën që ajo bleu dhe ende po kërkon anëtarët e familjes së autorëve. / KultPlus.com

Përmes folklorit dhe traditës, 100 këngëtarë e valltarë të muzikës popullore u shfaqën në festivalin ‘Divani Lunxhot’

Festivali “Divani lunxhot”, organizim i Bashkisë Gjirokastër, është kthyer në traditë të përvitshme, duke gjallëruar çdo verë zonën e Lunxhërisë.

Edicioni i 7-të i Festivalit “Divani lunxhot” mblodhi sërish në fshatin Dhoksat, të Gjirokastrës, artistët popullorë nga zona të ndryshme të vendit.

Në skenën e tij, interpretuan 7 grupe dhe ansamble foklorike dhe rreth 100 këngëtarë dhe valltarë të muzikës popullore.

Artdashësit, jo vetëm banorë të zonës por edhe turistë, ndoqën plot interes folklorin e pasur të zonave të Gjirokastrës, Lunxhërisë, Tepelenës, Delvinës, Kolonjës, Livadhjasë, etj.

Krahas krijimtarisë folklorike, vlerë e shtuar e këtij festivali ishte edhe prezantimi i veshjeve dhe kostumografisë popullore, të zonave të ndryshme të vendit. /atsh/ KultPlus.com

Busti i Heroit Kombëtar, Gjergj Kastrioti do të vendoset në Castrovillari të Kalabrisë

Sot në ditën e kremtimit të 533 vjetorit të vendosjes së arbëreshëve në Itali është bëri i ditur lajmi se busti i Heroit Kombëtar, Gjergj Kastrioti Skënderbeu do të vendoset edhe në Castrovillari, Kalabri, transmeton KultPlus.

“Më në fund dhe në Castrovillari do të kemi Bustin e heroit tonë Kombëtar Gjergj Kastrioti Skënderbeu, i cili do të vendoset së shpejti në via; Monte Sant’ Angelo, përball “Casa del Ferroviere”

Dua të falenderoj Sindako Mimmo Lo Polito, Federica Tricarico, dhe Komunën e Castrovillarit që aprovuan autorizimin e vendosjes se Bustit”, shkruajnë arbëreshët në Facebook. / KultPlus.com

Sot 533 vjet nga Hora e Arbëreshëve

Sot kremtohet dita e themelimit të ngulimit arbëresh në Siçili, “Piana degli Albanesi”, ndryshe në arbërisht “Hora e Arbëreshëvet”. Kjo komunë u themelua më 30 gusht të vitit 1488 nga një grup shqiptarësh nga viset shqiptare, kryesisht nga Himara, të cilët e braktisën vendlindjen për shkak të luftës. Në kërkim të lirisë, ata u vendosën përtej detit Adriatik, në Itali.

Çdo 30 gusht përkujtohet si një ngjarje e shënuar për këtë komunitet. Festimet kanë nisur paraditen e sotme me liturgjinë hyjnore, një pjesë e së cilës është mbajtur në gjuhën shqipe.

Të pranishëm në kremtimet e 533 vjetorit të Horës së Arbëreshëve janë edhe përfaqësues nga Agjencia Kombëtare e Diasporës, institucioni i cili ka përgatitur një kalendar aktivitetesh me rastin e këtij përvjetori , si koncertin artistik “Tingujt e jetës midis tokës dhe detit”, me pjesëmarrjen e artistit shqiptar z. Aulon Naçi, kompozitor dhe pianist, ekspozitë e botimeve të QSPA etj, transmeton KultPlus.

Historiku

Arbëreshët e parë të Horës së Arbëreshëve, që në fund të shek. XV lanë Shqipërinë e pushtuar nga Perandoria osmane që donte të impononte jo vetëm kulturën e saj por dhe fenë muslimane.

Kështu, arbëreshët e krishterë nga përkufizimi, për hir të rrënjëve të tyre lanë vendet ku ishin rritur dhe ku kishin jetuar prej shekujsh në kërkim të një territori ku të mund të vazhdonin të ishin ata që ishin.

Më pas kaluan detin dhe arritën në brigjet e Pulias. Ata vazhduan udhëtimin e tyre për në Siçili, në një vend të largët ku të mos arriheshin nga turqit. Sipas një legjende mërgimtarët sollën me vete një pikturë të Madonna Odigitria.

Pas ecjes rraskapitëse prej javësh, ata ndaluan në jug të Palermos në rrëzë të një mali për tu freskuar. Ata panë me habi që piktura e Zojës kishte lënë një brazdë të thellë në gurin ku ishte vendosur. Për arbëreshët kjo ishte një shenjë nga qielli. Vendi ishte zgjedhur nga Mbrojtësi Hyjnor.

Aty mund të themelonin vendin e tyre. Por në fakt, ata shkuan në Monreale për të negociuar me Kryepeshkopin, pronarin e atyre territoreve dhe më 30 gusht 1488 ata nënshkruan Kapitullin e Themelimit. Kapitujt e e Themelimit të Horës së Arbëreshëve ishin 16. Shqiptarëve iu dha privilegji të jetonin sipas ligjeve dhe zakoneve në fuqi në qytetin Monreale.

Atyre iu dha një sasi toke për të punuar dhe një tjetër sasi e konsiderueshme për të ndërtuar shtëpitë e tyre. Arbëreshët ishin të lirë të lëviznin dhe të linin territorin e dhënë atyre pa asnjë ndëshkim dhe të merrnin armë me vete.

Ata gjithashtu mund të bënin gjueti dhe të ruanin kultin e tyre, i cili bazohej në ritin bizantin. Menjëherë më pas arbëreshët ndërtuan një kishe, pikërisht atë kushtuar Madonna Odigitria, në të njëjtin shteg ku kishte ndodhur mrekullia e pikturës.

Edhe sot shenjtorja është një destinacion pelegrinazhi, sidomos 15 ditët e para të gushtit, kur besimtarët shkojnë atje para lindjes së diellit për të admiruar lindjen e diellit gjatë lutjes. / KultPlus.com

‘Kush e pa një fat të tillë, kur ishte një’

Poezi nga Francesko Petrarka

Kush e pa një fat të tillë, kur një

të çiftit të syve që parashikoj më të bukur,

duke e parë atë në dhimbje të keqe dhe të errët,

erdhi drita që më bëri të sëmurë dhe bruno!

Kështu prishja e agjërimit përsëri

për të parë atë që provoj vetëm këtu,

Qielli dhe Dashuria ishin më pak të vështira për mua sot,

pa marrë parasysh sa numëroj dhe mbledh;

Epo, dielli me sy të djathtë (ose thënë më mirë)

ai e gjeti atë në mikpritjen time të djathtë

e keqja që më kënaq dhe nuk më ulçeron;

se, sikur të kishte krahë dhe gjykim,

pothuajse kometa ishte nga sfera e lartë;

dhe Mëshira për të arritur i dha atij tregues.

Kush e pa një fat të tillë kur një!./KultPlus.com

Shtyhet “Hardh Fest 2021”

Është shtyrë festivali ‘Hardh Fest’ i cili ishte paraparë të mbahej në datat 3-7 shtator.

Përmes një postimi në Facebook “Hardh Fest” njofton se festivali është shtyrë për një datë më të përshtatshme pas masave anti-Covid të miratuara nga Qeveria e Kosovës, përcjell KultPlus.

Postimi i plotë:

“Njoftim
Hardh Fest 2021 duke i respektuar vendimet e Qeverisë së Republikës së Kosovës të datës 28.08.2021 mbi masat e reja anti-COVID19, dhe duke e patur prioritet shëndetin publik vendos që edicionin e sivjetshëm të festivalit ta shtyej për një datë më të përshtatshme.

Vaksinohuni dhe shihemi shumë shpejt”./KultPlus.com

Dita ndërkombëtare e të zhdukurve, Osmani: Ata janë plaga jonë e përbashkët që nuk mbyllet pa u ditur fati i tyre

Sot shënohet dita ndërkombëtare e të zhdukurve.

Presidentja e Kosovës, Vjosa Osmani dhe kryeministri, Albin Kurti kanë bërë homazhe pranë memorialit për personat e zhdukur gjatë luftës së fundit në Kosovë.

“1632 persona janë ende nëpër listat e të zhdukurve me dhunë. Ky numër, për ne nuk paraqet, thjesht, numër. As numri në të cilin listat e renditin secilin nga ta nuk është thjesht një numër. Ata paraqesin jetë njerëzish, histori më vete, të cilët së bashku e përbëjnë historinë tonë të përbashkët. Ata janë plaga jonë e përbashkët, e cila nuk mund të mbyllet pa u bërë i ditur fati i secilit prej tyre.”- shkruan Osmani përmes një postimi në Facebook.

Presidentja Osmani thotë se Kosova nuk do të heshtë karshi poshtërimit që shteti serb po ua bën të zhdukurve me dhunë, viktima të dhunës shtetërore serbe.

“Prandaj, gjetja e më të dashurve tanë – vajzave, djemve, nënave e baballarëve të Kosovës, është prioriteti ynë. Ne nuk mund të dialogojmë për tema të tjera përpara çështjes së fatit të të zhdukurve, sepse asgjë tjetër nuk ka vlerë krahasuar me jetët e të dashurve tanë, me njohjen e fatit të tyre dhe, së paku, me prehjen e eshtrave të tyre në tokën e të parëve. Pa zbardhjen e fatit të tyre nuk mund të ketë paqe të qëndrueshme në rajon.” – shton më tutje presidentja Osmani./KultPlus.com

Sevasti Dako Qiriazi, nismëtarja e organizimit të arsimit shqip për femra

Si sot, 72 vjet më parë, më 30 gusht 1949, u nda nga jeta atdhetarja dhe nismëtarja e organizimit të arsimit shqip për femra, Sevasti Dako Qiriazi.

Sevasti Dako Qiriazi, ishte gruaja e parë shqiptare që studioi në “Robert College” në Stamboll.

Pas studimeve, në vitin 1891, ajo u kthye në Shqipëri dhe ndihmoi në ngritjen e shkollës së vashave në Korçë. Së bashku me motrën e saj Parashqevi Qiriazin, ishin mësueset e para të shkollës së vajzave që u hap në vitin 1891 në Korçë.

Ka hartuar dhe redaktuar një sërë tekstesh shkollore bashkë me të shoqin, Kristo Dakon. Ka qenë pjesëmarrëse në të dy kongreset e rëndësishme që hodhën themelet e alfabetit dhe arsimit shqiptar, Kongresin e Manastirit dhe atë të Elbasanit.

Ka bashkëpunuar ngushtë me grupet patriotike shqiptare që gjendeshin jashtë vendit dhe më së shumti me Ismail Qemalin. Në vitin 1920, kthehet në Shqipëri dhe hap institutin femëror ‘‘Kyrias’’.

Motrat Qiriazi ishin mësueset dhe edukatoret e para të shkollës së vashave që u hap më 1891 në Korçë. Nga kjo shkollë dolën shumë emra të njohur të femrave të cilat kontribuan , jo vetëm në fushën e arsimit , por u bënë edhe luftëtare të njohura të çështjes kombëtare.

Sevasti Qiriazi mori pjesë në Kongresin e Elbasanit si dhe punoi në komisionin për shqyrtimin e teksteve shkollore të ngritur nga shoqëria “Përparimi”. Shkroi “Gramatika elementare për shkollat fillore”. Bashkëpunoi me atdhetarë dhe me Ismail Qemalin për çështjen kombëtare. Kur ishte kryetare e partisë “Partia Kombëtare Shqiptare” në SHBA, mbrojti të drejtat e shqiptarëve në shumë forume ndërkombëtare. Duke iu përkushtuar përparimit kombëtar dha ndihmesë në fushën e arsimit dhe emancipimit shoqëror të femrës shqiptare.

Drejtoria e Përgjithshme e Arkivave ka përkujtuar sot Sevasti Dako Qiriazi-n duke publikuar një foto-portret të saj si dhe një pjesë nga drama “Foleja Kombëtare”, e cila gjendet në Fototekën e AQSH, vepër e institutit Kyrias. Ky ishte instituti i parë femëror në Shqipëri i themeluar më 24 maj 1891, nga Sevasti Dako Qiriazi./atsh/KultPlus.com

Nga 6 shtatori të gjithë kosovarëve do t’u kërkohet pasaporta e vaksinimit për të hyrë në Shqipëri

Shqipëria ka shtrënguar masat Anti-COVID për shkak të gjendjes me pandeminë.

Me këtë rast, Shqipëria ka marrë vendim që të gjithë ata që hyjnë në këtë shtet të paraqesin pasaportë vaksinimi, testin PCR, ose ndonjë provë për shërimin nga virusi.

Këto masa vlejnë edhe për të gjithë kosovarët që do të drejtohen për në Shqipëri nga 6 shtatori.

Komiteti Teknik i Ekspertëve ka dalë ditën e sotme në një konferencë për media, për të njoftuar me situatën me COVID-19.

Duke vlerësuar situatën e deritanishme Komiteti në Shqipëri ka vendosur marrjen e këtyre masave:

Duke filluar nga 1 shtator ora policore nga 24:00-06:00 do shkojë në 23:00 -06-00.

Nga data 6 shtator qytetarët të cilët do të hyjnë në Republikën e Shqipërisë nga të gjitha pikat kufitare duhet të paraqesin pasaportën e vaksinimit, ku data e vaksinimit të plotë të jetë jo më e vonshme se dy java nga data e hyrjes në kufi, testin PCR brenda 72 orëve ose testin e shpejtë brenda 48 orëve, ose provë të kalimit të SARS-Cov-2 të vlefshme deri në 6 muaj nga shërimi.

Kjo është e vlefshme edhe për ata që kalojnë tranzit, ndërsa fëmijët deri në 6 vjeç nuk i nënshtrohen këtyre rregullave.

Qytetarët shqiptarë, rezidentë në Shqipëri të cilët kthehen dhe nuk kanë një nga dokumentet e sipër cituara duhet të vetizolohen për 10 ditë dhe duhet të lajmërojnë autoritet shëndetësore për të kryer një test në përfundim të izolimit./KultPlus.com