Në një atmosferë të ngrohtë dhe simbolike, në Odën e Kryeqytetit u mirëprit grupi “Shkodra Elektronike”, krijues të një muzike që tejkalon kufijtë dhe bashkon njerëzit përmes emocioneve të përbashkëta.
Në shenjë mirënjohjeje dhe respekti për veprën e tyre artistike, grupit iu dhurua figura e “Hyjneshës në Fron”, si simbol i shpirtit krijues dhe identitetit tonë kulturor.
“Me energjinë, origjinalitetin dhe fuqinë e tyre artistike, “Shkodra Elektronike” mbeten frymëzim për të gjithë ata që e shohin artin si formë të përfaqësimit dhe krenarisë kolektive”, thuhet në njoftim./KultPlus.com
Bazilika Sinagogë e Sarandës është një nga monumentet më të rëndësishme arkeologjike të zbuluara në qytetin e Sarandës, në jug të vendit.
Si e tillë ajo është kthyer në një pikë tërheqëse për vizitorët vendas dhe të huaj.
Drejtoria Rajonale e Trashëgimisë Kulturore Vlorë ndau sot fotografi nga turistët e shumtë që vizitojnë këtë Sinagogë antike që gjendet në zemër të Sarandës.
“Një vend që çdo vizitor duhet ta shohë nga afër! Turistët po e zbulojnë çdo ditë këtë monument unik të trashëgimisë kulturore – mozaikë mahnitës, histori mijëravjeçare dhe një atmosferë e veçantë! Mos e humbisni, ejani dhe bëhuni pjesë e këtij udhëtimi në kohë”, ishte apeli i DRTK Vlorë për çdo turist që zgjedh të vizitojë Sarandën.
Bazilika Sinagogë e Sarandës është një ndërtesë antike që daton nga periudha e vonë romake dhe është një nga sinagogat më të mëdha të zbuluara në rajon. Sinagoga është zbuluar gjatë gërmimeve arkeologjike të kryera në vitet e fundit dhe është e njohur për strukturën e saj të madhe dhe mozaikët e mrekullueshëm që janë gjetur në të.
Mendohet se hebrenjtë mbërritën në Shqipëri në katër periudha të ndryshme, që nga shekulli II. Ata madje krijuan një qytet të quajtur Jeriko e më vonë u quajt Orikum.
Sinagoga e Sarandës mendohet se është ndërtuar nga pasardhësit e hebrenjve që u vendosën në bregdetin jugor të Shqipërisë rreth vitit 70 pas Krishtit. Megjithatë, në shekullin VI, sinagoga u zëvendësua nga një kishë.
Gjatë shekujve XI-XII, Orikumi, i quajtur atëherë Jeriko, ishte pjesë e një krahine bizantine që përfshinte gjithashtu Kaninën dhe Vlorën. Kjo provincë, e njohur si provincia Jericho et Caninon, përmendet në dekretin perandorak dhënë Venedikut në 1198 nga Alexios III Angelos.
Sinagoga është një nga objektet më të vizituara nga turistë vendas e të huaj, që shkojnë në Sarandë, duke qenë se është një nga monumentet më të rëndësishme të trashëgimisë kulturore të rajonit./atsh/KultPlus.com
Viti 2025 ka shënuar rekorde historike për turizmin kulturor në Shqipëri.
Ministri i Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit, Blendi Gonxhja ka publikuar shifrat të cilat flasin qartë për rritjen e vizitueshmërisë që nga kalatë madhështore, muzetë plot histori, e deri tek parqet arkeologjike që magjepsin çdo vizitor.
Prej janarit e deri në maj të këtij viti, monumentet e kulturës e objekte të trashëgimisë kulturore u vizituan prej 382,036 persona. Krahasuar me të njëjtën periudhë të vitit 2023, kjo shifër është 17% më e lartë.
Listën e destinacioneve më të vizituara e kryesojnë Muzetë Kombëtarë me 133,862 vizitorë. Më pas vijonë Parqet Arkeologjike me 174,661 vizitorë, si edhe 74,513 vizitorë në Kala dhe Monumente.
“Trashëgimia jonë kulturore, nga muzetë te parqet arkeologjike e kalatë që ruajnë shpirtin e historisë shqiptare, kanë mirëpritur në 5-mujorin e parë të këtij viti, 382,036 vizitorë vendas dhe të huaj, një rritje prej 17% krahasuar me vitin 2023”, tha ministri Gonxhja në një postim në rrjetet sociale.
Sitet kulturore në janar-shtator 2024 patën 40% më shumë turistë të huaj dhe 31% më shumë vizitorë vendas.
Listën e destinacioneve më të vizituara e kryeson Kalaja e Gjirokastrës me 196,515 vizitorë. Pas saj renditet Parku Kombëtar i Butrintit me 127,753 vizitorë dhe në vend të tretë për nga vizitueshmëria qëndron Muzeu “Gjergj Kastrioti”, Krujë me 100,874 vizitorë./atsh/KultPlus.com
Shkolla e Muzikës “Amadeus” të shtunën mbrëma ka mbajtur koncertin artistik “Da Capo al Fine”, të organizuar në kuadër të përfundimit të vitit shkollor dhe të diplomimit të nxënësve të shkollës, shkruan KultPlus.
Salla e Amfiteatrit në Bibliotekën Universitare u shëndrrua në një skenë të përbashkët interpretimi për të gjithë nxënësit e talentuar të shkollës, të cilët në të ardhmen pritet të jenë pjesë e institucioneve më të rëndësishme të muzikës në vend. Ky koncert plot ëmbëlsi nisi me interpretimin e nxënësve të klasës së parë me “Kamertale- “Yanke Doodle””. Duart e tyre të vogla përmes violinës, klarinetës, kitarës, violoncellos, pianos dhe trekëndshave dhuronin pamje dhe tinguj mjaft të këndshëm për audiencën e cila i ndiqte me admirim.
Kurse, nxënëset Ejona Musliu dhe Blendina Musliu morën diplomë për përfundimin e një cikli të rëndësishëm në jetën e tyre. Përmes veprave “Victor’s Piano Solo”- Danny Elfman, “Sous le ciel de Paris”- Hubert Giraud dhe “Pirates of the Aegean”- David Brues dëshmonin shkathtësitë e fituara gjatë këtyre viteve të punës së përkushtuar me profesoreshën e shquar, Valbona Petrovci.
Po ashtu, edhe Noar Dema qe një tjetër nxënënës nga klasa e Poema Dylhasit që diplomoi në këtë koncert festiv. Përmes veprës “Concertino for violoncello A-dur”- J. Breval zgjoi emocione të festës dhe gëzimit, të cilat buronin nga lëvizjet e shkathëta të djaloshit të talentuar.
Kori i shkollës ka interpretuar në mënyrë fantastike veprat: “Këndojmë me mall”-Këngë Arbëreshe, “O sole mio”- Eduardo di Capua dhe “Kushtrim Arbëresh”- Rauf Dhomi duke zgjuar emocione deri në rrëqethje. Një jehonë e jashtëzakonshme e tingujve u dhurua edhe nga interpretimi i veprave: “Trio lll D- dur, 2nd movement”- Franz Anton Hoffmeister, “Pavane”- G. Faure, “Valle”- F. Hoxha, “Pirates of the Caribbean” dhe “Xote” nga Ansambli i Kitarave.
Pika kulmore ishte interpretimi i “Marshit të Diplomimit”, që në skenë solli të gjitha grupet e artistëve të vegjël, duke përfshirë Korin, Orkestrën Frymore, Violinistët, Cello & Kitaristët. Ky moment solemn shënoi edhe fundin e vitit shkollor dhe diplomimin e nxënësve të shkollës.
Në fund të koncerit, në një prononcim për KultPlus foli profesoresha e nderuar, Valbona Petrovci, e cila për 42 vite ka dhënë kontribut të madh në Fakultetin e Arteve, të cilin kontribut tash pas pensionimit po e vazhdon në shkollën e themeluar nga vet ajo.
“Pas pensionimit po vazhdoj aktivitetetin në shkollën “Amadeus”. Këto tre vitet e fundit kam punuar me Elonën dhe Blendinën, nxënëset që sot diplomuan. Vërtetë është kënaqësi dhe satisfaksion kur sheh që rrumbullakësohet një cikël i shkollimit. Vlen të theksohet se ky koncert nuk ka qenë fare lehtë të organizohet dhe të përgatitet, sepse të gjitha pikat muzikore janë interpretuar në grup. Kjo është një përvojë për fëmijët që i ndihmon ata të kompletohen si muziktarë, duke u koordinuar në muzikim të përbashkët. Kjo është një pjesë e veçantë e muzikimit në përgjithësi” ka thënë profesoresha Petrovci.
Megjithëse, puna me fëmijë paraqet një sfidë më vete, për profesoreshën që një jetë të tërë ia ka kushtuar pianos kjo punë paraqet një kënaqësi të jashtëzakonshme, kur para syve të saj e sheh zhvillimin e tyre si artistë të së ardhmes.
“Pas punës me student nuk ka qenë e lehtë puna me fëmijë, sepse zakonisht studentët vijnë me program të cilin iu përcaktoj paraparakisht, dhe vijnë me program të përgatitur. Ndërsa, me fëmijët e vegjël programi duhet të lexohet së bashku, e pastaj të vazhdohet me fazën e përpunimit artistik të veprës. Kështu që është pakëz më vështirë. Megjithatë unë po e gjej një satisfaksion edhe me këta fëmijë sepse e shoh nga afër zhvillimin dhe përparimin e tyre. Pra, kur sheh që prej pikës zero është duke shkuar drejt finales është vërtetë edhe kjo kënaqësi në vete”, ka thënë profesoresha Petrovci.
Ndërsa, drejtoresha e shkollës “Amadeus”, Hana Petrovci- Fetahu, tha se ky koncert ka qenë një kurorëzim i një pune të gjatë, shumë të përkushtuar dhe të jashtëzakonshme nga mësimdhënësit në bashkëpunim me nxënësit.
“Kemi pasur një përkrahje shumë të madhe edhe nga prindërit e këtyre nxënësve, të cilët i kanë sjell fëmijët shpesh në prova, për tu përgatitur për këtë koncert. E rëndësishme është që ky koncert dhe në përgjithësi shkolla “Amadeus” ka marrë një përkrahje të madhe nga ambasadat dhe institute të ndryshme. Këto përkrahje kanë ardhur si reultat i përkrahjes tonë të vazhdueshme për nxënësit e të gjitha shtresave shoqërore, jo vetëm nxënësit që kanë mundësi të ekspozohen në ambiente kulturore, edukative, profesionale por edhe për nxënësit tjerë, të cilët jetojnë në periferi të qytetit. Përmes projekteve tona ne i kemi zbuluar si talentë dhe i kemi përfshirë në edukim cilësor muzikor” ka thënë drejtoresha Petrovci- Fetahu.
Kurse, dirigjenti Vehbi Shosholli tha se ndihet i plotësuar pas përfundimit të koncertit, pasi gjithçka shkoi ashtu siç edhe ishte planifikuar.
“Po ndihem i përmbushur, pasi koncerti dhe gjithçka tjetër përfundoi suksesshëm, duke pasur parasysh faktin që patëm performanca me fëmijë të gjeneratave të ndryshme duke filluar nga klasa e parë e deri te këta që diplomuan. Patëm grupe dhe formacione të ndryshme, lloj-llojshmëri përmbajtjesh muzikore me të cilat besoj që edhe publiku është ndarë shumë i kënaqur”, ka thënë dirigjenti Shosholli.
Megjithëse ky vit shkollor për shkollën “Amadeus” përfundoi këtu, nuk kanë përfunduar aktivitetet e nxënësve. Pjesëmarrja në koncertet garuese në Vjenë pritet të jenë ajka e punës së palodhur e profesorëve dhe nxënësve.
“Ne si shkollë që tre vjet e kemi themeluar edhe Orkestrën e Fëmijëve të Prishtinës dhe aktivitetet e radhës që do t’i mbajmë janë: Një koncert në Gjilan më 20 qershor, koncerti i Orkestrës së Fëmijëve të Prishtinës dhe koncertet madhështore të cilat pritet të ndodhin janë koncertet që do të mbahen në Vjenë, në korrik. Këto koncerte kanë edhe karakter garues, në të cilat gara jemi pranuar për shkak të punës së madhe që është bërë”, ka bërë të ditur drejtoresha Petrovci- Fetahu./ KultPlus.com
Mbrëmë, në Qendrën Barabar është dhënë premiera e shfaqjes ‘Hotel Grand’ nga aktorët Armend Smajli dhe Rebeka Qena, shkruan KultPlus. ‘Hotel Grand’ është një shfaqje që udhëton në kohë përmes një historie imagjinare, duke trajtuar aspektin njerëzor, politik, historik e social, e cila shikuesin e shfaqjes e vendos në vitet ’80-’90, në kohën kur Kosova ka përjetuar një periudhë të vështirë agresioni dhe aparteidi.
Një bunker i improvizuar në katin e katërt të ‘HOTEL GRAND’ ishte shndërruar në një vendstrehim për dy shokë, të cilët nuk e kujtonin mënyrën se si janë gjendur në këtë bunker, që mbante edhe ca rezerva të ushqimit. Pas një heshtjeje të gjatë, si në kllapi artistja (Rebeka Qena) i flet shokut të saj (Armend Smajli) për protestat e 1 Tetorit, për vrasjen e një gazetareje te Santea, Mensën e Studentëve etj, pa e pasur idenë se çfarë realisht ngjante. Kjo skenë paraqet vetëdijen e përgjithshme të popullit në atë kohë, ku çdo kush ka pasur informacione të fragmentuara, porse një amulli e shkaktuar nga trauma pushuese nuk ka lejuar të kuptohet ‘piktura e madhe’ e asaj situate.
Mënyra se si janë gjendur në këtë bunker, ngjall kureshtje te protagonistët. Aty fillon e tensionohet situata mes dy miqve. Një kërkim falje për një gabim, të bërë para shumë vitesh gjeti vend në këtë ambient të ngushtë e të errtë. Megjithëse, thuhej që miqtë nuk kanë pse i kërkojnë falje njëri- tjetrit, një ndjesi jo e këndshme e cila e kishte bërë njërin prej shokëve të dukej jo mirë në sytë e të tjerëve, ende nuk ishte procesuar si ndjenjë. Skena flet mbi fuqinë emocionale të njeriut, mbi atë që “Njeriu mund të harrojë se çfarë i keni bërë, po nuk mund të harrojë mënyrën se si e keni bërë të ndihet”.
Një radio mund të ishte funksionale vetëm nëpërmjet krijimit të energjisë elektrike nga lëvizja e pedaleve të biçikletës. Një gjetje dhe kreativitet i tillë është mundësuar nga një nevojë e brendshme për informacion, i cili edhe pse si nëpër mjegull, ekzistonte. Kjo periudhë e vështirë, rëndohet edhe më shumë kur paraqitet instikti seksual. Masturbimi që mohohej derisa ndodhte e kthen njeriun në pikën zero, në atë të kafshërores dhe irracionales, duke ia vënë jashtë loje sistemin e arsyes. Ndërsa, kursimi maksimal i ujit, qoftë edhe për nevojat fiziologjike paraqet një mjerim që ishte i fokusuar në mbijetesë.
Maskat e maces dhe të miut të vendosura nga protagonistët në fund të ngjarjes, i japin shfaqjes kuptim shumëdimensional, duke filluar nga alegoria se njeriu në gjendje mbijetese shndërrohet në kafshë. Po ashtu, maskat mundësonin një ikje nga realiteti i zymtë në një jetë plotë lumturi dhe ëndrra, të cilat edhe mund të jenë jetuar edhe në të kaluarën. Shfaqja përfundon me skenën kur protagonistët shprehin edhe ndjenja dashurie, porse nuk dihet nëse ajo është jetuar vërtetë apo ëndërrohej të jetohej?
Aktori i shfaqjes, Armend Smajli, ka thënë se ideja e këtij projekti ka qenë që të trajtohet tema e paraluftës dhe e luftës përmes personazheve që nuk kanë përfaqësuar asnjë mendim ideologjik të kohës.
“Ideja ishte të trajtojmë një tekst të Denis Kelly-it, një autor anglez. Që në ditën e parë kur e kemi lexuar tekstin ka asociuar në diçka tonën të viteve të 80-ta-90-ta. Nga ajo ditë në mënyrë instiktive vendosëm të marrim një rrugëtim që nuk është punë e jona si aktorë. Vendosëm të bëjmë një eksperiment në kuptimin artistik edhe me veten, dhe me një kohë të caktuar. Filluam ta shkruajmë, dhe deri tash mund të them që i kemi bërë diku rreth 25 versione, derisa erdhëm përfundimisht në një pikë. Shfaqja ka më shumë pyetje se sa tekst. Kemi refuzuar të japim shumë përgjigje për shkak se kemi dashur më shumë të merremi me një lloj “demence” shoqërore, për shkak se kur ka ndodhur lufta, nuk kemi pasur shumë kohë për tu marrë me gjëra që kanë ndodhur shumë kohë para luftës. Kemi menduar të trajtojmë personazhe që nuk kanë përfaqësuar asnjë mendim ideologjik të kohës. Ne i dijmë grupacionet shoqërore, sociale, politike që e kanë përfaqësuar një Kosovën me mendim pro apo kundër. Kemi besuar që ka pasur njerëz që kanë qenë diku me ndonjë lagje duke qenë mospajtues ose refuzues ndaj gjithçkaje që ka ndodhur. Mandej është krijuar edhe një lloj absurdi në rrafshin artistik i kemi dhënë kuptim imagjinar, absurd”, ka thënë artisti Smajli.
Ndërsa, aktorja Rebeka Qena ka thënë se shfaqja është menduar të trajtohet në aspektin se çfarë mund të ndodh me njeriun, kur ai dehumanizohet nga përdorimi i dhunës dhe i presionit.
“Po e shoh që publiku pavarësisht nga mosha, po e perceptojnë ngjarjen, pasi në një farë forme ose kanë dëgjuar për të kaluarën, ose i përjeton ngjarjet e asaj kohe në mënyrë indirekte, për shkak se në një mënyrë jemi të formësuar nga ajo e kaluar, edhe përmes rrëfimeve të të tjerëve. Kur erdhëm në Grand e kuptuam që duhej të linim anash tekstin fillestar, për të cilin ishim mbledhur për t’i bërë provat. E kuptuam që kemi të trajtojmë diçka shumë më të rëndësishme, siç është “Hotel Grandi”, si njëfarë simboli i cili ka qenë njëfarë strofulli edhe i së keqes. Por, menduam se çka nëse në atë strofull, ishte strehuar dikush tjetër. Atëherë filluam të intervistojmë njëri-tjetrin për të kuptuar më tepër se kush kemi qenë, dhe në atë që kemi jetuar me strehe në kokë. Kur në atë realitet je i dehumanizuar, i keqtrajtuar, ti ikë, duke mos i identifikuar ndjenjat, dhe duke mos i komunikuar ato. Po flasim për njerëz që e kanë një të përbashkët të asaj kohe, që kanë mundur të jetojnë një histori të tillë. Jetët tona në atë të kaluar, e për dikë edhe sot mund të mos jenë reale. Kur diçka nuk të pëlqen nuk dëshiron ta pranosh si realitet”, ka thënë aktorja Qena.
Shfaqja “HOTEL GRAND” do të jepet edhe sonte në Qendrën Barabar, e cila ndodhet në katin e katërt të Hotelit Grand./ KultPlus.com
I lindur në vitin 1809, Edgar Allan Poe ishte fëmija i dytë i dy aktorëve Elizabet dhe David Poe. Në vitin 1810, babai i tij braktis familjen. Në vitin 1811, mamaja e tij vdes nga tuberkulozi i mushkërive, duke e lënë jetim. Ky do të jetë fillimi i jetës së tij mizore. Gjatë jetës së tij ai shkroi disa vepra, prozë dhe poezi të cilat edhe sot lexohen me endje, shkruan KultPlus.
Më poshtë po listojmë disa thënie nga veprat e tij:
Beso vetëm gjysmën e asaj që sheh dhe asgjë nga ajo që dëgjon.
E gjithë feja ka dalë thjesht nga mashtrimi, frika, lakmia, imagjinata, dhe poezia.
Gjithçka që ne shohim apo duket është një ëndërr, por brenda një ëndrre.
Bukuria e çfarëdo lloji, në zhvillimin e saj suprem, pa ndryshim e prek shpirtin ndjeshëm deri në lot.
Do të vërtetohet, në fakt, se të zgjuarit janë gjithmonë të çuditshëm, dhe me të vërtetë përfytyrues shumë me tepër se analitikë.
Jeta e vërtetë e njeriut është e lumtur, kryesisht për shkak se ai është gjithnjë në pritje që ajo së shpejti do të jetë kështu.
Shkenca nuk ka mësuar ende nëse çmenduria është apo nuk është madhështi e inteligjencës.
Kufijtë që ndajnë Jetën nga Vdekja janë të paqartë dhe të vagullt. Kush do të thotë se ku e mbaron njëra dhe ku fillon tjetra?
Të përgojuarit e një njeriu të madh është mënyra në të cilën një njeri i vogël mund të arrijë madhështinë.
Ata që ëndërrojnë ditën njohin shumë gjëra që iu shpëtojnë atyre që ëndërrojnë vetëm natën./KultPlus.com
Kryeqyteti i Kosovës do të jetë sërish mikpritës dhe përkrahës i Festivalit të Këngës, një ngjarje e rëndësishme kulturore e organizuar nga Radio Televizioni i Kosovës (RTK). Marrëveshja për mbështetjen e këtij festivali u nënshkrua sot mes kryetarit të Prishtinës dhe drejtorit të RTK-TV, z. Rilind Gërvalla.
Në njoftim thuhet se festivali ka vlera të spikatura artistike dhe kulturore, duke krijuar hapësirë për shprehjen autentike të krijimtarisë vendore dhe për fuqizimin e identitetit kulturor.
Ky bashkëpunim vlerësohet si shprehje e përkushtimit për një kryeqytet që e nxit dialogun artistik dhe e sheh artin si shtyllë thelbësore të zhvillimit shoqëror.
“Besojmë në një kryeqytet që frymon me art, ku kultura nuk është në margjinë, por në qendër,” thuhet në deklaratën e Ramës./KultPlus.com
Ndoshta të dua. Ndoshta të dua shumë. Por pikërisht për këtë arsye ndoshta do të jetë më mirë që të mbetemi ashtu siç jemi. Ndoshta një burrë dhe një grua janë më pranë njëri-tjetrit kur nuk jetojnë bashkë dhe e dinë se vetëm ekzistojnë, kur i janë mirënjohës njëri-tjetrit vetëm sepse ekzistojnë dhe sepse njëri e di që tjetri ekziston. Dhe lumturisë së tyre kjo i mjafton.
Marrë nga: Beti Njuma & Biblioteka e librave të harruar / KultPlus.com
S’kam qënë ndonjëherë Në Shqipëri n’atë tokë të ashpër e të dashur, n’atë dhe malor barinjsh.
Sot shpresoj të vij si për të kremte, për një të kremte të re, dasmë mbi tokë; pa të vete të shoh si shkëlqen dielli majë krahëve plot muskuj të vargmaleve të tua, si më rritet në mes të shkëmbinjve si zambaku i ri dhe i njomë, kultura, letërsia, që po nis e shtrihet, nderi ndaj bujkut të moçëm, djepi i punëtorit, përmendorja e shquar e vëllazërimit, si merr përpjetë mirësia posi bima e re që lulëzon në vendet e lashta e të varfra.
O Shqipëri e vogël, e fortë, e vendosur dhe zëmjaltë, teli i kitarës sate ‐ ujë dhe çelik i gjallë – vjen e më t’i shtohet tingullit të historisë, këngës së kohës që s’ka të mposhtur, me një zë bjeshkësh dhe ndërtimesh, aromash dhe bardhësish, këngës së mbarë njerëzve dhe mbarë, mbarë bjeshkëve, zogjve dhe mollëve në lule, erërave dhe valëve. Forca, vendosmëria dhe lulet janë dhuratat q’i sjell ti ndërtimit të jetës mbi tokë. (Përktheu: A.Pilika) / KultPlus.com
Maja e Vajushës në Lëpushë të Malësisë së Madhe, është një nga perlat natyrore të Alpeve Shqiptare, me një lartësi prej rreth 2,100 metrash mbi nivelin e detit.
Vitet e fundit, Maja e Vajushës është kthyer në një destinacion për turistë të huaj ashtu edhe vendas që janë të apasionuar pas natyrës dhe aktiviteteve sportive malore.
Shtegu drejt majës është i shënuar dhe ofron mundësi për pushime të shkurtra, me burime uji dhe pamje mahnitëse gjatë gjithë rrugës.
Kryeministri Edi Rama ka publikuar në rrjetet sociale pamje nga Maja e Vajushës, një destinacion i shkëlqyer për ata që kërkojnë të eksplorojnë bukuritë natyrore të Shqipërisë, të shijojnë ajrin e pastër dhe të përjetojnë një eksperiencë të paharrueshme në Alpet Shqiptare.
Për të arritur në majë, vizitorët duhet të ecin për rreth 2 orë e gjysmë përmes maleve, duke kaluar përmes pyjeve të dendura dhe hapësirave të gjelbra, duke shijuar ajrin e pastër dhe burimet e shumta të ujit të ftohtë.
Për ata që janë të interesuar në aktivitete më sfiduese, Maja e Vajushës është gjithashtu pjesë e garës “Bear Trail”, një ngjarje e njohur e trail running në Shqipëri.
Kjo garë 10 km përfshin një ngritje prej 640 metrash dhe është pjesë e “N’Altitude Festival”, një ngjarje që promovon turizmin aktiv dhe natyrën e paprekur të zonës./atsh/KultPlus.com
Në një epokë kur bota njihej kryesisht përmes bardh e ziut të fotografisë, një njeri ëndërroi të mbërthente diversitetin e njerëzimit me ngjyra. Ky njeri ishte Albert Kahn (1860–1940), bankier dhe filantrop francez, i cili la pas një trashëgimi të jashtëzakonshme vizuale përmes projektit të tij unik: “Arkivat e Planetit” (Les Archives de la Planète).
Një ide e lindur nga idealizmi dhe vizioni i paqes I lindur në Alsace në një familje hebreje, Kahn përjetoi herët pasojat e ndarjeve politike dhe kulturore: në vitin 1871, pas Luftës Franko-Prusiane, Alsace kaloi nën sundimin gjerman dhe familja e tij u zhvendos në Paris. Ky fat i hershëm ndikoi thellësisht në formimin e tij humanist dhe në besimin se paqja ndërkombëtare mund të arrihet përmes njohjes dhe mirëkuptimit mes popujve.
Në fillim të shekullit XX, me një pasuri të madhe të fituar nga investimet në miniera dhe në sektorin bankar ndërkombëtar (pjesërisht përmes lidhjeve të ngushta me elitën financiare dhe aristokracinë japoneze), Albert Kahn krijoi Fondacionin e vet dhe nisi një ndërmarrje të paprecedentë për kohën: të fotografojë dhe të filmojë botën për ta ruajtur atë si kujtesë vizuale për brezat që do të vijnë.
Foto e Pazarit të vjetër të Shkodrës, e plackitur dhe djegur nga malazezët, në fillimvitin 1913, para largimit të tyre nga qyteti, të detyruar nga austro-hungarezët.
Arkivat e Planetit – një ekspeditë globale përmes imazhit Nga viti 1909 deri në 1931, me mbështetjen e teknologjisë më të avancuar të kohës – procesin autochrome, të shpikur nga vëllezërit Lumière më 1903, Albert Kahn dërgoi një grup fotografësh dhe operatorësh filmikë në më shumë se 50 vende të botës, për të dokumentuar kulturat, zakonet, veshjet, arkitekturën dhe jetën e përditshme të popujve në transformim.
Në këtë korpus të jashtëzakonshëm prej më shumë se 72,000 autochrome (fotografi me ngjyra të hershme), Shqipëria zë një vend të veçantë. Pikërisht më 21 tetor 1913, një fotograf i dërguar nga Kahn, ndoshta Frédéric Gadmer apo Stéphane Passet, realizoi disa imazhe mbresëlënëse në Shkodër, duke fokusuar portretin etnografik të malësorëve shqiptarë.
Një nga fotot më të njohura nga kjo ditë paraqet grupin e disa burrave të veshur me kostume tradicionale të Veriut shqiptar, qëndrimtarë e dinjitozë, përpara një sfondi urban modest, por kuptimplotë. Kjo foto nuk është vetëm një dëshmi e jashtme e një populli, por një ndërthurje ngjyrash, identiteti dhe kohe, një dritare nga ku ne sot mund të komunikojmë me Shqipërinë e para më shumë se një shekulli.
Një grua dhe një vajzë nga Malësia te veshur me xhubletë, para një ndrëtese karakteristike shkodrane
Një vështrim i vërtetë dhe pa ndërhyrje në realitet Kjo përpjekje e Kahn për të regjistruar botën nuk ishte një akt sipërfaqësor dokumentimi, por një projekt i thellë etik dhe filozofik, që synonte të kuptonte dhe përçonte vlerat njerëzore në larminë e tyre. Në secilën prej fotografive të projektit, përfshirë edhe ato nga Shqipëria, Kahn dhe bashkëpunëtorët e tij shmangën egocentrizmin kolonial ose ekot e shikimit orientalizues. Përkundrazi, ata përpiqeshin të respektonin kontekstin lokal, të vinin në pah të bukurën përmes autenticitetit, jo përmes ekzotikës së imponuar.
Ai i dha zë dhe ngjyrë njerëzve që historia shpesh i kishte lënë në periferi, e midis tyre edhe shqiptarëve, që në prag të shpalljes së pavarësisë dhe pas rrëzimit të Perandorisë Osmane, po përpiqeshin të vetëformësoheshin si komb.
Krutanë me veshje karakteristike, në shërbim të Princ Vidit
Rënia e pasurisë, por jo e trashëgimisë Kriza financiare e vitit 1929 shkatërroi pasurinë e Albert Kahn-it, dhe projektet e tij, përfshirë “Arkivat e Planetit”, mbetën të papërfunduara. Por ajo që ai arriti të ruajë, përmes rreth 4,000 filma dokumentarë dhe dhjetëra mijëra fotografi, përbën një nga koleksionet më të mëdha vizuale të fillimshekullit XX, sot e ruajtur në Musée Albert-Kahn në Boulogne-Billancourt, pranë Parisit.
Ajo që e bën të veçantë këtë galeri është se nuk është vetëm një arkiv dokumentar, por një akt dashurie ndaj njerëzimit, një përpjekje e përulur për të kuptuar dhe nderuar tjetrin.
Burra me veshje karakteristike, që mbajnë në supe vargje duhani
Shqipëria në hartën e memories globale Që Shqipëria zë vend në këtë ndërmarrje monumentale nuk është pak. Është një privilegj dhe një burim i jashtëzakonshëm i kujtesës kombëtare, ku mund të vështrojmë përmes lenteve të një kohe që tani është kthyer në mit. Në një epokë ku imazhi është i tejngopur dhe shpesh i zbrazët nga përmbajtja, fotot e Albert Kahn-it na rikthejnë te një estetikë e sinqertë dhe një dëshmi njerëzore e pazëvendësueshme.
Përmes tyre, historia jonë merr ngjyrë. Një ngjyrë që nuk është e trilluar nga nostalgjia, por e fiksuar me kujdes, ndjeshmëri dhe vërtetësi. Ashtu siç ishte, ashtu siç do të donim të mbahej mend.
“The Scotsman” ka botuar, të martën e 12 shtatorit 1939, në faqen n°8, intervistën e Mbretit Zog dhënë asokohe një gazetari në Londër, të cilën, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :
Mbreti Zog i Shqipërisë
“Paqja duhet të bazohet mbi drejtësinë”
Burimi : The Scotsman, e martë, 12 shtator 1939, faqe n°8
Mbreti Zog i Shqipërisë, i cili ka mbërritur në Londër, do t’i bashkohen së shpejti gruaja dhe fëmija i tij. Ai i tha dje një gazetari se nuk mund të thoshte nëse qëndrimi i tyre do të ishte i përhershëm. “Por mund të jetë shumë i gjatë”, tha ai.
“Edhe motrat e mia do të vijnë”, shtoi ai. “Kohëzgjatja e qëndrimit tonë varet nga rrethanat.”
I pyetur nëse ishte e mundur t’i përcillte një mesazh popullit britanik në rrethanat e tanishme, Mbreti Zog u përgjigj: “Mund të them vetëm se kjo luftë është një fatkeqësi shumë e madhe për njerëzimin. Ne duhet të luftojmë me guxim. Kur ke një dorë të gangrenizuar, kirurgu e pret”, vazhdoi ai me një gjest të shpejtë.
“Paqja, megjithëse mund të jetë e vështirë për t’u arritur, duhet të bazohet mbi drejtësinë, dhe të gjithë e dimë dhe ndihemi të sigurt se ideali britanik i qeverisjes bazohet në paqe dhe drejtësi. Ju lutem, interpretojini popullit britanik simpatinë time dhe dijeninë se kombi juaj qëndron lart në zemrat e të gjitha kombeve të vogla. Ne kemi arsye të veçanta për admirim sepse shumë nga udhëheqësit tuaj kryesorë kanë bërë kaq shumë për kauzën shqiptare.”/ KultPlus.com
“Portretet e jetës së përditshme” titullohet ekspozita e piktorit Fatmir Vasjari, që është hapur në Galerinë e Arteve Pamore “Nikolet Vasia” në qytetin e Durrësit.
Nën dritën e një atmosfere të ngrohtë artistike, Vasjari sjell për publikun një koleksion veprash të fokusuara kryesisht në portrete, ku në qendër janë njerëzit e thjeshtë, me profesione të ndryshme.
Me një realizëm të thellë dhe një ndjeshmëri që depërton përtej telajos, pikturat e tij japin zë figurave të zakonshme të shoqërisë, që rrallëherë marrin vëmendjen që meritojnë si mjekë, arsimtarë, punëtorë apo artizanë, të paraqitur me dinjitet dhe thellësi emocionale.
I pranishëm në çeljen e ekspozitës ishte edhe piktori i njohur Caush Vathi, i cili vlerësoi veçantinë dhe fuqinë shprehëse të veprave të Vasjarit.
“Fatmir Vasjari arrin të kapë shpirtin e njeriut të zakonshëm dhe ta kthejë në subjekt arti me një ndjeshmëri që flet qartë për pjekurinë e tij artistike”, tha piktori Caush Vathi.
Ekspozita do të qëndrojë e hapur për disa ditë, duke ftuar vizitorët të ndalojnë për një çast përballë fytyrave të jetës së përditshme për të reflektuar, për të ndjerë dhe për të parë nga afër vlerën që arti i jep çdo njeriu të zakonshëm./euronews.al/ KultPlus.com
Regjisori i “Squid Game”, Hwang Dong-hyuk, ka zbuluar arsyen e vërtetë pse sezoni i ardhshëm i serialit hit i Netflix është ndarë në dy pjesë.
Thrilleri distopik i mbijetesës u bë një sukses i menjëhershëm sapo u publikua në platformën Netflix në vitin 2021.
Fansat kanë pritur tre vite për vazhdimin e serialit (sezonin e dytë), i cili doli në dhjetor të vitit 2024 – dhe me fat, këtë herë iu deshën për të pritur vetëm gjashtë muaj për të parë të tretin.
Megjithatë, kjo ndodhi pjesërisht sepse sezoni i dytë u nda në dy pjesë – dhe shumë fansa kanë pyetur pse u mor një vendim i tillë.
Duke folur ekskluzivisht për MailOnline gjatë premierës së sezonit të tretë të “Squid Game”, të enjten, Hwang Dong-hyuk, 54 vjeç, tha:
“Fillimisht nuk e kisha planifikuar që të ndahej në dy sezone. Mendoja që do të ishte një i vetëm, por gjatë procesit të shkrimit, përfundova me rreth 13 episode, gjë që më dukej shumë për një sezon të vetëm. Dhe gjithashtu, duke parë tendencat e sotme, m’u duk shumë i gjatë”.
“Kështu që mendova ta ndanim. Dhe nëse do ta ndanim, atëherë fundi i episodit të shtatë – kur Seong Gi-hun bie në pikën më të ulët pasi rebelimi i tij dështoi – më dukej momenti i përkryer për ta ndarë në dy kapituj”.
Një nga pyetjet që shumë fansa duan të dinë është nëse do të ketë apo jo një sezon të katërt së shpejti.
Hwang Dong-hyuk u përgjigj:
“Mendoj se pasi të shikoni sezonin e tretë, do ta kuptoni pse historia duhet të përfundojë këtu. Kështu që nuk kam ndonjë plan për një sezon të katërt”.
Megjithatë, ai ndau edhe disa lajme shumë emocionuese për projekte të tjera të lidhura me serialin.
Ai shtoi: “Por kam disa ide… ndoshta për një spin-off”.
Sezoni i tretë i Squid Game publikohet zyrtarisht më 27 qershor në platformën e Netflix.
Interesi për trashëgiminë historike dhe kulturore të Shqipërisë vijon të rritet, me Qendrën Muzeore Krujë që ka pritur mbi 65 mijë vizitorë vetëm gjatë pesë muajve të parë të vitit 2025.
Lajmi u bë i ditur sot nga Ministri i Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit, Blendi Gonxhja, i cili theksoi rëndësinë që ka qyteti i Krujës në hartën kulturore dhe turistike të vendit.
Sipas të dhënave zyrtare, mbi 55 mijë vizitorë kanë zgjedhur të vizitojnë Muzeun “Gjergj Kastrioti Skënderbeu”, i cili ruan dhe paraqet me krenari historinë e një prej figurave më të rëndësishme të kombit shqiptar. Ndërkohë, rreth 10 mijë vizitorë kanë eksploruar Muzeun Etnografik të Krujës, ku ekspozohen objekte të trashëgimisë kulturore që pasqyrojnë jetesën tradicionale të trevës.
Ministri Gonxhja u shpreh se këto shifra dëshmojnë një rritje të vazhdueshme të interesit të publikut për historinë dhe kulturën shqiptare, duke e kthyer Krujën në një ndër destinacionet më të rëndësishme të turizmit kulturor në vend.
Kruja mbetet një simbol i krenarisë kombëtare, dhe muzetë e saj po tërheqin një numër gjithnjë e më të madh vizitorësh nga vendi dhe bota, duke kontribuar edhe në zhvillimin e turizmit lokal dhe ekonomik./ atsh/ KultPlus.com
Vlerat e artizanatit dhe mjeshtërive tradicionale në Gjirokastër po tërheqin gjithnjë e më shumë interesin e turistëve.
Në këtë sezon vere, qendrat e artizanatit në qytetin e gurtë janë kthyer në atelie trajnimi, ku vizitorët njihen dhe mësojnë zanatet e traditës.
Këto vlera, të transmetuara brez pas brezi, turistët i cilësojnë si tërheqëse dhe mjaft interesante.
“Unë quhem Kelly dhe jam nga Izraeli. Kemi ardhur me një grup miqsh për të vizituar Shqipërinë dhe për t’u njohur më shumë me traditat. Na intereson veçanërisht qëndistaria. Po mësojmë nga artizanet vendase dhe është një eksperiencë e mrekullueshme, sidomos në një vend miqësor dhe me njerëz shumë të dashur,” – thotë një turiste.
“Unë jam Mihaila nga Izraeli. Punoj si artizane në disa profile të këtij zanati. Prej disa vitesh realizojmë ture të ndryshme, ku pjesë është edhe Shqipëria. Por ku më mirë se në Gjirokastër mund të mësojmë teknikat e qëndisjes, sidomos ato me fije ari, të cilat janë pjesë e rëndësishme dhe mjaft e bukur e kostumeve tradicionale të zonave të ndryshme?” – shton një tjetër vizitore.
Tashmë, qendrat e artizanatit janë bërë pjesë e rëndësishme e guidave turistike, duke promovuar për turistët e huaj edhe vlerat e trashëgimisë sonë kombëtare.
“Paketa jonë është diçka e veçantë. Dëshironim të ofronim diçka ndryshe nga turizmi standard – një turizëm të dedikuar, që sjell edhe gëzim. Deri tani kemi pasur sukses. Kemi paketa për jugun dhe për veriun, të dyja shumë të suksesshme. Jam shumë krenare për punën tonë dhe për vajzat që kanë marrë pjesë – të gjitha shumë të kënaqura me Shqipërinë, mikpritjen shqiptare dhe atë që ne ofrojmë,” – thotë Rozana Gjergji.
Zhvillimi i turizmit po nxit rikthimin e zejtarisë dhe të punimeve karakteristike në Gjirokastër, ndërsa këtë vit janë hapur edhe disa qendra të reja artizanale në zonën historike të qytetit./euronews.al/ KultPlus.com
Në një kohë kur çrregullimet e shëndetit mendor po shfaqen si pandemi globale dhe zgjidhjet shpesh kërkohen në barna dhe modele neuroshkencore, psikiatri Imri Demisai vjen me një qasje ndryshe në librin e tij më të ri, “Psikologji për jetën time”, që u promovua dje në ambientin e ngrohtë të Galerisë KultPlus.
Me një përvojë klinike shumëvjeçare, Demisai ngre shqetësimin se aspekti shpirtëror i njeriut po anashkalohet gjithnjë e më shumë. Në librin e tij, ai u bën thirrje profesionistëve të shëndetit mendor që të shohin përtej diagnozave të ftohta, të dëgjojnë me kujdes historinë e pacientit dhe të mos mbështeten verbërisht vetëm në farmakoterapi.
“Rrënjët e vuajtjes shpirtërore janë psikologjike, jo biokimike,” – shkruan autori. – “Vetëm përmes njohjes, mirëkuptimit dhe një qasjeje njerëzore mund të arrihet shërimi i vërtetë.”
Nën moderimin e Ardianë Pajazitit, drejtoreshë e gazetës KultPlus, promovimi i këtij libri u kthye në një bisedë të sinqertë mbi rolin e humanitetit në trajtimin e shëndetit mendor. Libri u cilësua si një manifest i një psikiatri që nuk i sheh njerëzit vetëm si bartës simptomash, por si qenie të ndërlikuara me histori, emocione dhe plagë të thella shpirtërore.
Vetë autori Demisai ka thënë që njerëzit jetojnë në një kohë kur çrregullimet e shëndetit mendor kanë marrë përmasa pandemike.
“Ndihmës të shumtë përpiqen të na shpëtojnë sa më parë, duke krijuar një situatë ku jemi të ekspozuar ndaj një vale të vazhdueshme informacionesh dhe këshillash të shumëllojshme. Ndihma që na ofrohet është kryesisht psikiatrike, ndonëse ende nuk është gjetur një kurë që të shërojë plotësisht çrregullimet mendore. Nga ana tjetër, psikologët i janë drejtuar terapive kognitive të sjelljes (CBT – terapi e orientuar drejt veprimit), si një formë psikoterapie që synon reduktimin e simptomave të gjendjeve të ndryshme të shëndetit mendor. Ata shpesh mbajnë modele të trurit mbi tryezat e tyre të punës, duke treguar kështu besnikëri ndaj psikiatrisë tradicionale dhe duke lënë shpirtin mënjanë. Ata besojnë në ato që thonë profesorët se, përveç depresioneve që lidhen me krizat e jetës, ekzistojnë edhe depresione që, gjoja, vijnë si pasojë e çrregullimeve biokimike në tru. Kështu mendon shumica sot, përndryshe nuk do të shiteshin kaq shumë barna”, thotë ai.
Sipas tij, faktet klinike e kanë bindur se nuk ka shkaqe të tjera për problemet psikike, përveç shkaqeve psikologjike. Ngjarjet janë ato që shkaktojnë reagime emocionale, dhe këto manifestime shpirtërore vënë në lëvizje të gjithë organizmin, jo vetëm trurin. Pra, çrregullimet mendore janë gjendje shpirtërore që lidhen me ngjarjet e jetës, me botëkuptimin dhe me qëndrimin tonë. Edhe ato që quhen “sëmundje psikike” janë gjendje sistemike, kryesisht si pasojë e transmetimit të traumave të familjes nga brezi i vjetër tek brezi i ri.
“Nëse mendoni kështu, do ta kuptoni më mirë psikologjinë e jetës së përditshme, duke u nisur nga konteksti juaj social. Ruani kokën, që të mos lëndohet truri, por mos e lodhni mendjen me hipoteza neuroshkencore, të cilat deri më sot nuk kanë sjellë zgjidhje të qarta. Le t’i lëmë shkencëtarët të merren me këtë punë; ne praktikuesit të merremi me atë që na ofron shkenca e jetës. Nëse keni nevojë për ndihmë dhe vëreni se psikologu që takoni përdor slogane neuroshkencore në faqen e tij të internetit ose në dhomën e punës, keni arsye të dyshoni. Mos e lejoni veten të trajtoheni si kopje, por bëhuni si ato librat origjinalë që lexohen për herë të parë”, thotë ai.
Ai po ashtu është shprehur se çdo njeri duhet të jetë i informuar mbi këto çështje, përndryshe nuk do ta kuptojnë se çfarë ndodh me ta.
“Kjo nuk është e vështirë, nëse flisni hapur dhe kërkoni shpjegime për nocionet që përdoren gjatë bisedës me psikologun tuaj, në mënyrë që të kuptoni më mirë njëri-tjetrin. Së pari, duhet ta keni të qartë pse keni nevojë për ndihmë, dhe të bindni veten se nuk po e përdorni psikologun si një alibi për të mos u përballur me problemet e jetës. Mendoj se duhet të analizoni me kujdes gjithçka që thuhet për shëndetin mendor në studio televizive apo portale online – të gjitha ato këshilla që ju serviren si të vërteta. Ju nuk duhet të lejoni që shëndeti juaj të përkeqësohet deri në atë pikë sa dikush tjetër të marrë kontrollin mbi jetën tuaj, duke u marrë me ndjenjat tuaja vit pas viti, pa e kuptuar shkakun e vërtetë të vuajtjes shpirtërore”, thotë Demisai.
Brenda librit thuhet se vuajtja është pasojë e padijes.
“Kërkoni dituri që të mos vuani. Kërkoni ndihmë, por gjykoni edhe vetë – mos ua lini të tjerëve të mendojnë për ju. T’i bësh dikujt një “pëlqim” në internet pa e kuptuar domethënien e asaj që shkruan, nuk është mirë. Rinia shqiptare duhet të kërkojë burime të ndryshme informacioni, derisa të gjejë ndihmën e duhur – jo të besojë verbërisht çdo gjë që thonë ekspertët e një shkence që nuk është aq ekzakte siç janë psikologjia dhe psikiatria.”
Libri “Psikologji për jetën time” kërkon të jetë një frymëzim i përditshëm, në mënyrë që vëmendja të drejtohet kah ligjet e jetës dhe jo kah misteret e trurit.
Autori i librit bën një thirrje dashamirëse për kolegët mjekë: lini modelet e trurit dhe neuroshkencën – merruni më shumë me aspektet ekzistenciale, me dritëhijet e personalitetit tuaj dhe të atyre që dëshironi t’i ndihmoni. Flisni për hallet e jetës, jo për sinapset e trurit, sepse ato nuk na e shërojnë brengën shpirtërore. Mos shkruani shumë receta për medikamente psikofarmakologjike, përveçse në raste shumë të rënda, kur është vërtet e domosdoshme – si për shembull për të zbutur një gjendje psikotike, një mani fulminante ose një delir të rëndë gjatë abstinencës. Ndonjëherë nevojiten barna kundër sulmeve ankthore, por kjo rrallëherë është e domosdoshme. Përdorni metoda të tjera për qetësim – ndihmoni pacientët të modulojnë afektet, të shndërrojnë ndjenjat sekondare në ndjenja primare. Ankthi lidhet me konflikte të zakonshme, por në raste të rralla, kur ndjenja e panikut bëhet shumë e fortë, ai duhet parë si një mekanizëm mbrojtës ndaj impulseve destruktive, që shpesh janë rezultat i trysnisë agresive në familje. Kjo gjendje alarmante mund të zbutet me metoda terapeutike, por nganjëherë nevojiten edhe hapa qetësues. Antidepresantët duhen përdorur vetëm në raste të rënda depresioni, siç është melankolia. Por nëse pacienti këmbëngul, atëherë s’kemi ç’të bëjmë. Ka njerëz që nuk guxojnë të jenë në kontakt me ndjenjat e tyre dhe ndihen të detyruar të përdorin barna. Detyra jonë kryesore është të parandalojmë krizat e ankthit dhe të depresionit, dhe të mësojmë njerëzit të kërkojnë ndihmë me kohë. Edhe psikozat, gjendjet maniako-depresive, si dhe varësitë e rënda, mund të zbuten apo të parandalohen nëse dimë shkaqet e vërteta dhe mekanizmat e shfaqjes dhe përkeqësimit.
Sipas tij, mendimet sistemike që paraqiten në këtë libër – fryt i përvojës së gjatë klinike të autorit – hapin mundësi të reja terapeutike për mjekët, psikologët, punëtorët socialë dhe për të gjithë ata që duan të shohin përtej diagnozave deskriptive, për të kuptuar më mirë problemet psikike të fëmijëve, adoleshentëve dhe të rriturve.
Ky libër është fryt i një pune të gjatë klinike e autorit si psikiatër. Ai ka falënderuar për ndihmën që ia kanë dhënë me rrëfimet e tyre të gjithë pacientët që ka takuar në klinikat e mjekësisë së përgjithshme, në klinikat psikiatrike dhe në praktikën e tij private, gjatë këtyre tri dekadave të fundit.
Rrëfimet e tyre dhe udhëzimet e kolegëve të tij më të vjetër, veçanërisht ndihma e psikologes psikanaliste K. Wedne Lindberg dhe e psikiatrit gjerman Albrecht Mahr, kanë qenë vendimtare për zhvillimin e tij psikoterapeutik.
Për cilësinë e librit, autori ka falënderuar redaktorin, profesor Rami Memushaj, për përkushtimin e tij që ky libër të dalë sa më mirë. Një falënderim i veçantë nga autori ka shkuar edhe për doktoreshën Gerdiola Topi, për sugjerimet e vlefshme para botimit të librit.
Dhe, në fund, autori ka falënderuar familjen – për durimin dhe mirëkuptimin, gjatë orëve të gjata të vetmisë së tij krijuese.
Pas përfundimit të promovimit, të pranishmit vijuan bashkëbisedimin në një atmosferë të ngrohtë e reflektuese, duke u ndalur veçanërisht te temat me ndjeshmëri: ndikimi i efektit placebo në procesin e shërimit, roli i vetëdijes dhe fuqia që nënvetëdija ka në përballjen me dhimbjet emocionale. Diskutimet shpërfaqën nevojën për një qasje më të thelluar ndaj psikikës njerëzore, ku shërimi nuk ndodh vetëm përmes barnave, por edhe përmes ndërgjegjësimit, pranimit dhe transformimit të brendshëm. Bisedat vijuan gjatë, si dëshmi e një libri që ka nxitur më shumë se lexim – ka nxitur vetëdije./ KultPlus.com
Pas pesë ditësh, sot përmbyllet edicioni jubilar i Panairit të Librit “Prishtina 2025”. Nën moton “Inteligjenca rrjedh nga libri”, kjo ngjarje mblodhi rreth 30 mijë vizitorë nga vendi, rajoni dhediaspora.
Vizitorët patën mundësinë të njihen me rreth 2 mijë tituj të rinj dhe mbi 6 mijë të viteve të fundit.
Nga 11 deri me 15 qershor, në Prishtinë u mbajt Panairi i 25-të i librit “Prishtina 2025”, e ku morën pjesë mbi 75 shtëpi botuese nga Kosova, Shqipëria, Maqedonia e Veriut dhe Diaspora.
Organizatorët e panairit kanë bërë të ditur se këtë vit ka një rënie të vogël pjesëmarrëse të shtëpive botuese.
Ambasadori i Kosovës në Gjermani, Faruk Ajeti, ka bërë të ditur se mbrëmjen e kaluar në “Colosseum Filmtheater” u shpalos një program i fuqishëm i filmave të metrazhit të shkurtër, në kuadër të Javës së Kulturës së Kosovës në Berlin.
Në një postim në Facebook, Ajeti ka deklaruar se në publik pati përfaqësues të institucioneve gjermane, ambasadorë, përfaqësues të korit diplomatik, gazetarë, artdashës, si dhe kosovarë të shumtë që janë në diasporë.
“Secili film solli një dimension të pasojave të luftës, duke përfshirë: kujtesën përmes një portreti; dëshmi rrëqethëse për një grua që humbi burrin dhe katër djemtë në luftë, e cila jeton me kujtimin e tyre; për jetën brezit të ri pas paqes dhe me ndjeshmëri të thellë mbi temën e dhunës seksuale gjatë luftës dhe sfidat e rikthimit në jetën normale”, u shpreh Ajeti
Filmat që u shfaqën ishin “I Believe the Portrait Saved Me” nga Alban Muja, “Ferdonija” nga Gazmend Bajri & Shkurte Dauti, “Displaced” nga Samir Karahoda dhe “Return” nga Blerta Zeqiri.
Ajeti theksoi se ky aktivitet është i bashkëorganizuar me Qendrën Kinematografike të Kosovës.
Ai shtoi se krejt kjo nuk ishte vetëm promovim i kinemasë kosovare, por ishte akt i kujtesës dhe respektit për viktimat, të zhdukurit dhe të mbijetuarit. /Klankosova.tv
Kanioni i Langaricës, i vendosur rreth 15 kilometra në verilindje të qytetit të Përmetit, konsiderohet si një nga pasuritë më të veçanta natyrore të Shqipërisë së jugut. Si pjesë e Parkut Kombëtar “Bredhi i Hotovës” – Dangëlli, ky kanion me gjatësi rreth 5 kilometra ofron një pamje mbresëlënëse, ku gërshetohen shkëmbinjtë e lartë dhe ujërat termale.
Kryeministri Edi Rama ndau sot pamje mahnitëse të Kanionit të Langaricës, një nga degët kryesore që furnizon zonën burimore të lumit Vjosë. Ky kanion shpalos një peizazh të rrallë dhe një pasuri natyrore që mbetet ende e paprekur dhe e paeksploruar në plotësinë e saj.
Kanioni ndodhet mbi fshatin Stërmbec, në jug të Përmetit, duke krijuar një rrugë të fshehur në gjirin e pyjeve dhe maleve të Dangëllisë. Afërsia me burimet termale e bën këtë zonë veçanërisht tërheqëse për turistët dhe aventurierët që kërkojnë të zbulojnë bukuritë natyrore dhe pasurinë ujore të këtij territori të rrallë.
Lumi Langarica, me rrjedhën e tij të fuqishme, ka gdhendur me kalimin e kohës këtë kanion spektakolar, i cili për vendasit njihet me respekt si “lumi i bekuar”. Pamja që ofron është madhështore dhe e mbushur me jetë, duke e kthyer këtë vend në një galeri të hapur të natyrës.
Kjo zonë ofron një shfaqje të mahnitshme gjatë gjithë vitit: pranvera sjell gjelbërim dhe aromë pyjesh të lulëzuar, vera ndriçon shkëmbinjtë me rrezet e saj, vjeshta ngjyros çdo cep me tone të zjarrta, ndërsa dimri mbulon gjithçka me një mister të bardhë e të heshtur.
Edhe gjatë stinës së ftohtë, kur uji i lumit merr një ngjyrë të thellë, kanioni mbetet një destinacion i veçantë, që fton të apasionuarit pas natyrës të eksplorojnë më shumë. Muret shkëmbore të larta, të rrethuara nga uji i akullt, krijojnë një atmosferë unike që e bën Kanionin e Langaricës një nga mrekullitë më të bukura të natyrës shqiptare.
